ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း ( ၁ )
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
နိဒါန်း
{လူကြီး လူကောင်း ဆိုသည်မှာ မကောင်းမှု ကို အခါအားလျော်စွာ ပြုလေ့ ရှိသူကို ခေါ်သည်ဟု ဆိုရိုးတခုရှိလေ၏။ မကောင်း မှုကိုသာ အမြဲပြု သူသည်သူယုတ်ဖြစ် ပြီး မကောင်းမှု ကို ရှောင်ကျဉ်ပြီး ကောင်းမှုကုသိုလ်တွင် ပျော်မွေ့သူကိုမူ သူတော်ကောင်း ဟု သတ်မှတ်ရပေမည်။
သို့ဆိုပါလျှင် လူကြီးလူကောင်းဆိုသည်ကား အကောင်း နှင့် အယုတ်ကြား မှ ကို့လို့ကန့်လန့် ဟိုမရောက် ဒီမရောက် လူတန်းစားတစ်ရပ်ဟု သတ်မှတ်ရတော့မည် ဖြစ်ပေသည်။}
......................................................
အခန်း ( ၁ )
“ အဝါရောင်လေးက ဘယ်သူလဲ ဘယ်မှာ နေတာလဲ”
လမ်းဘေးမှာ ရပ်ထားသော ဂျစ်ကားတစီးပေါ်မှ သီချင်းသံက လွင့်ပျံလာသည်။ သီချင်းသံတွေ လူသံတွေနှင့်ဆူညံနေရာ မဏ္ဍပ် များနှင့် လည်း အလှမ်းဝေး နေသည့် အတွက်သီချင်းသံက ကျယ်ကျယ် လောင်လောင်ကြီး လမ်းမပေါ် လွင့်ပျံ့သွားသည်။
“ အဝါရောင်လေး မဟုတ်ပါဘူး ကိုပိုင်စိုး ရယ်၊ ခင်ဗျား ဟန်လုပ်ချင်တာနဲ့ ပါဝါ မျက်မှန်တပ်မလာ တော့ သေချာ မမြင်ဘူး မဟုတ်လား”
တယောက်က ချက်ချင်းထပြီး ကန့်ကွက်သည်။
“ ဟေ့လူ၊ ဟေ့လူ၊ ကျုပ် ဒီလောက်မျက်စိမမှုန်ဘူး၊ မှုန်နေတာက ခင်ဗျား၊ ကျူပ်ပြောတာ အပေါ် က အရောင် မဟုတ်ဘူး၊ အောက်က အရောင်ကို ပြောတာ၊ အနက်လိုင်း လေးနဲ့ တောင်ကွပ် ထားသေးတယ်။ကိုအောင်ဘညို ကော မြင်လိုက်လား”
သီချင်းသံရှင် ကိုပိုင်စိုး ဆိုသူက ရှေ့ ခန်း ကားမောင်း သူဘေးတွင်ထိုင် ပြီးပုလင်း ပြားလေးထဲမှ အရက်ကို မော့သောက်နေသော အရပ်မြင့်မြင့် လူကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ မသိပါဘူးဗျာ၊ ဒီမှာ မော့ နေတာနဲ့ ဘေးတောင်မကြည့် မိပါဘူး၊ ကျန်တဲ့ သူတွေမေးကြည့်ပါလား”
“ ဟေ့လူတွေ မြင်လိုက်ကြလား”
ကိုပိုင်စိုးက ဘေးက လူတွေကိုမေးလိုက်ရာ၊ မြင်သလိုလို မမြင်သလိုလို အဖြေတွေ မရေမရော ထွက်လာသဖြင့် ကိစ္စက မပြတ်ပါ။
“ အဲဒါကြောင့် ပြောတာပေါ့၊ ခင်ဗျားတို့ အိုနေပါပြီလို့”
ကိုပိုင်စိုးက မကျေမနပ်ပြောလိုက်ရာ စတီရာရင် နောက်တွင်ထိုင်နေသူက
“ ခင်ဗျား ကကျုပ်တို့ထက် ဘယ်လောက်များငယ်လို့လဲ၊ မတိမ်းမယိမ်း တွေ တလုံးပို ရှုချင်သေးတယ်။ကိုအောင်ဘညို ကပြောရင်ဟုတ်တုတ်တုတ် ရှိသေးတယ်၊ သူက ကျုပ်တို့ထဲ မှာအငယ်ဆုံး”
ကလေးများ ပမာ စကားနိုင်လုနေကြသော သူတို့အုပ်စုကို လမ်းသွားလမ်းလာ ဘယ်သူမှ ဂရုမထား မိကြပါ။ ကိုယ့်အပျော်နှင့် ကိုယ်ရှိနေကြသော သင်္ကြန် ချိန်လည်းဖြစ်သောကြောင့် သူသူကိုယ်ကိုယ် အားလုံးပျော်ရွှင်နေကြချိန်လည်း ဖြစ်နေသည်။ အကယ်၍ စိတ်ဝင်တစားကြည့် မည်ဆိုလျှင် ပြုံးချင်ချင် ဖြစ် မိမှာ အမှန်ပါပေ။
ကားပေါ်က လူတွေအားလုံးသည် အသက်လေးဆယ်ကျော် ငါးဆယ်တဝိုက် အရွယ်တွေဖြစ်သည်။
ကြောင်ကြောင်ကျားကျား ဟာဝေယံရှပ်၊ စပို့ရှပ်တွေ ဝတ်ထားပြီး လူငယ် တွေလို ကဲနေကြ သောသူများသည် တကယ်တော့ တခြားအချိန်တွေမှာဆိုလျှင် လူရိုသေရှင်ရိုသေ လူကြီးလူကောင်း တွေဖြစ်သည်။အားလုံး လုပ်ငန်းရှင်ကြီးတွေ ဟုဆိုနိုင်သည်။ တယောက်ကို အနည်းဆုံးလူက ကုမ္ပဏီ သုံးလေးခု ပိုင်၏။ အခုလည်း ကားမောင်းလာသော ဦးမြင့်မောင်၏ ကုမ္ပဏီ မဏ္ဍပ် တွင် ရေကစားပြီး အရက်ကလေး ထွေထွေ နှင့် ရေပက်ခံထွက်ဖို့ စိတ်ကူးရပြီး ထွက် လာ ကြခြင်းဖြစ်သည်။
“ ခင်ဗျားတို့ကလဲ ဗျာ သင်္ကြန်လည်ပါတယ် ဆိုမှ ဘာကိစ္စ ဒီအသက်ကြီးတာ တွေ မျက်စိမှုန်တာတွေက ပါလာတာလဲ။ သိကြားမင်း ကြားသွားဦးမယ်”
“ သိကြားမင်း က သဘောကောင်းပါတယ်ဗျာ။ သူနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့က လုပ်ငန်းတူပဲ ဥစ္စာ”
“ ဘုရား၊ ဘုရား၊ အရက်သောက်ပြီးတော့ ဘုရားတလိုက်ဦးမယ်၊ ခင်ဗျား နဲ့ သိကြားမင်းက ဘာတွေ များတူလို့လဲ၊ မယား လေးယောက်ယူတာ ပြောတာ လား၊ အချင်းချင်း ကပ်မကြွားနဲ့ ဗျာ၊ ဒီလောက်တော့ကျုပ်တို့လဲ စွမ်းပါတယ်ဗျ”
“ နိုး နိုး၊ အဲဒါပြောတာ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ သိကြားမင်းလဲ လမ်းတွေဖေါက်တံတားတွေ ဆောက်တယ်၊ ကျွန်တော်လဲအခု လမ်းတွေ ဖေါက်တံတားတွေ ဆောက်နေတာပဲ”
ကားတစီးလုံးဝါးကနဲ ပွဲကျသွားကြသည်။
“ ခင်ဗျား ကတော့ အခါကြီးရက်ကြီး မှာကုသိုလ်တွေယူနေပြီ၊ ခွေးသရေ နဲ့ တွေ့တော့မယ်၊ သိကြားမင်းလောင်း ဦးမာဃ က အများအကျိုးအတွက် လမ်းတွေပြင်တံတားတွေခင်း ပေးတာ၊ ခင်ဗျား က အမြတ်လိုချင်လို့ ကန်ထရိုက် လိုက်လုပ်နေတာ တခြားစီပဲ”
“ မသိဘူးလေဗျာ၊ တူများတူမလားလို့”
အလုပ်ခွင်ဝယ် ဟန်ပန်တခွဲသား နှင့် နေခဲ့ ကြသမျှ အတိုးချကာ လွတ်ချင်တိုင်းလွတ် ပြောချင်ရာ ပြောပြီးပျော်နေကြသည်။
“ ကိုအောင်ဘညို၊ ကိုအောင်ဘညို”
“ ဗျာ”
“ ခင်ဗျား ကျုပ်တို့ထဲမှာ အငယ်ဆုံး နဲ့ အချောဆုံး …. ဟေ့လူတွေ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား”
တယောက်က စလိုက်ရာကျန်သောသူများလည်း ဘာမှန်းမသိသော်ငြား နောက်မှသံယောင်လိုက်လာကြသည်။
“ ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်”
“ ကိုအောင်ဘညို က အငယ်ဆုံးအပြင် အစွမ်းဆုံးဗျ”
“ နေပါဦး ဘာစွမ်းတာလဲ”
“ သူ့ မိန်းမ မသူဇာ က ဘယ်အချိန် မေးလိုက်မေးလိုက် တရားစခန်း မှာချည်းပဲ၊ သူ့ ကြောက်လို့ ရှောင်နေတာဖြစ်မှာပေါ့ဗျ”
“ ထင်တော့ ထင်သားဗျ”
တယောက်တပေါက် ပြောလာကြသဖြင့် ရှေ့ခန်းတွင် အေးအေးလူလူ အရက်မော့သောက် နေသော ဦးအောင်ဘညို မနေသာတော့ ဘဲ စကားဝိုင်းထဲ ပါလာရသည်။
“ ပေါက်ပေါက် ရှာရှာ ဗျာ။ သူ့ဟာသူ ဘုရားတရား စိတ်ပါလို့ သွားတာပါ၊ ကျွန်တော်မျိုး ကြီး ကြောင့် မဟုတ်ရပါဘူး”
“ ခင်ဗျားက မတားဘူးလား”
“ တားကောင်းတဲ့ အရာမှ မဟုတ်တာဗျာ၊ ကလေးတွေကလဲ အသင့်အတင့် အရွယ်ရောက် နေပြီ၊ သူကလဲ တရားလုပ်ချင်တယ် ဆိုတော့ ခွင့်ပြုရတာပေါ့”
“ အော် ကျွတ် .. ကျွတ်”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ”
“ ဒါဆိုရင် ခင်ဗျား ညစာ ငတ်နေတာ ကြာပြီပေါ့၊ ဒါကြောင့်ပါ”
“ အိမ်ထောင်သက်ပဲ ၁၆ နှစ်ကျော် ၁၇ နှစ်ထဲ ရောက်နေပြီ၊ ဒါတွေ ကမထူးတော့ပါဘူးဗျာ”
ဦးအောင်ဘညို က မထူးဆန်း သလိုပြောရင်း ရှေ့ သို့ ပြန်လှည့် သွားသည်။ သို့သော်လည်း ကိစ္စ ကမပြီး။ မောင်းသူနေရာတွင် ထိုင်နေသော ဦးမြင့် မောင်က ခပ်ပြုံးပြုံး မျက်နှာဖြင့်
“ ဒီ မယ် ကိုအောင်ဘညို၊ ခင်ဗျား မှန်မှန် ပြောစမ်း၊ ခင်ဗျား ရော ဟိုစိတ်ဒီစိတ် တွေ ခမ်း နေပြီလား၊ မညာ နဲ့ နော်၊ အချင်းချင်း တွေ”
“ ဟာဗျာ ခင်ဗျားတို့ကလဲ မပြီး နိုင်တော့ဘူး”
“ ခင်လို့ စတာပါဗျာ၊ ဒါပေမယ့် အမှန်တော့ သိချင်တယ်”
“ လုပ်လာပြီဗျာ”
ဦးအောင်ဘညို အနည်းငယ် တွေဝေသွားသည်။ ခနကြာမှ သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ရင်း
“ လူပဲဗျာ၊ ဒီစိတ်တော့ ရှိတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် တော်၏ မတော်၏ တွေက ရှိသေးတယ်၊ သူက တရားလုပ်နေပါတယ် ဆိုမှ ကိုယ်က အတင်းလိုချင်လို့ မရဘူးလေ”
“ ဟုတ်ပြီ ဗျာ၊ ဒါဆိုလဲ မသူဇာ တရားအလုပ်မပျက်ရ အောင်ခင်ဗျား ဖာသာ အပြင်မှာ ရှာယူလို့ ရတာပဲ”
“ အဲဒါကြီး က မကောင်းပါဘူးဗျာ၊ တော်ကြာ လက်သမားနဲ့ ပါသွားမှဖြင့်”
ဘေးချင်းကပ် ပြီးကြပ်နေသော ဦးမြင့်မောင်ကို ဦးအောင်ဘညိုက အကြောင်းသိချင်း ပြန်ခွပ် လိုက်ရာ ဦးမြင့်မောင် မျက်နှာကြီး ရှုံ့တွ သွားသလို နောက်ခန်း မှသူများလဲ ဝါးကနဲ ပွဲကျသွားကြသည်။ ဦးမြင့်မောင် ၏ Keeping ကလေး နေသော တိုက်ခန်းကို အပျံစားမွမ်းမံ ပေးမိရာမှ လက်သမားဆရာ နှင့် လိုက်ပြေးသော ဇာတ်လမ်းကို သူတို့လူရင်း အားလုံးသိကြသည်။
“ ဒါမျိုးတွေ ခေါင်းထဲ မထည့်ပါဘူးဗျာ၊ တယောက်သွားနောက်တယောက်ရတာပဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ ခု တယောက်က တောင်ပိုချောသေးတယ်”
ထိုအခိုက်တွင် နောက်ခန်းက တယောက်က ဦးအောင်ဘညို ပုခုံးကို လက်နှင့်လှမ်းပုတ်လိုက်ရင်း
“ ကိုအောင်ဘညို လိုချင်ရင် ကျွန်တော် တွေ့ထားတာ လေးရှိတယ်၊ ဒီလူကြီးတွေ ကြောက်လို့ လျှိုထားတာ၊ ဘယ်လိုလဲ”
“ စိတ်မဝင်စားပါဘူးဗျာ”
ဦးအောင်ဘညို က ငြင်းသော်လည်း စိတ်ဝင်စားသူတွေက အတင်း ဝိုင်းမေးကြသည်။
“ မော်ဒယ် ပေါက်စဗျ၊ ရုပ်ကတော့ ကျုပ်အကြောင်း ခင်ဗျားတို့ သိပါတယ်၊ တော်ရုံ သဘောကျတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါလေးကတော့ တကယ့်ရှယ်ဗျ၊ ဗွီဒီယို မှာ အရံ အနေနဲ့ နဲနဲ ပါဘူးတယ်၊ ဗွီစီဒီလဲ နဲနဲ ရိုတ်ဖူးတယ်၊ မြေတောင် မြှောက်ပေးမယ့် သူလိုနေတာပေါ့ဗျာ …ဟဲ …ဟဲ”
“ ဒါဆို ခင်ဗျား က ဘာလို့ မဆွဲသေးတာလဲ”
“ သူက အခု ကျုပ်ရဲ့ လက်ရှိညီမလေး နဲ့ ဘော်ဘော်တွေ ဗျ၊ မကောင်းဘူး၊ ကိုအောင်ဘညို ဆိုရင်တော့ သဒ္ဒါပါတယ်၊ ခင်ဗျားတို့ ကြောင်ဖါးကြီးတွေ တော့ ပေးနိုင်ဘူးဗျို့”
မှုံတေတေ မျက်နှာ ဖြင့် အပြင်ဖက်သို့ ငေးနေသော ဦးအောင်ဘညို မှအပ ကျန်သော သူများဆီမှ မကျေမနပ်အသံတွေ စီစီညံညံ ထွက်လာသည်။
“ ခင်ဗျားက အဲဒါကြီးတော့ မဟုတ်သေးဘူးဗျာ။ သူလေး လဲ အကူအညီလိုနေတာပဲ။ တယောက်မဟုတ်တယောက်က ကူညီလိုက်ရင်ရတာ ပဲလို့”
“ ကူညီ မှတော့ ခင်ဗျားတို့ ကူညီတာခံ မလား ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ ကူတော့ မှာပေါ့”
ကလေး များပမာ စကားနိုင်လု နေကြသော်လည်း ဦးအောင်ဘညို ခပ်တည်တည်ပင်ရှိနေသည်။ သင်္ကြန်ရေ၊သင်္ကြန် အငွေ့ အသက် နှင့် အရက်၏တန်ခိုး တို့က သူ့ကို မြူးကြွသွက်လက်စေရန် စွမ်းနိုင်ဟန်မတူ။
“ ပျော်ပျော် နေစမ်းပါဗျာ”
ဦးမြင့်မောင်က ဦးအောင်ဘညို ပုခုံးကိုလက်သီးဖြင့်ထုလိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ ပျော်ပါတယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့က ကျွန်တော့် ကို ဘယ်လိုထင်နေလို့လဲ”
“ မသိဘူးလေ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး ဆိုတော့”
“ ဒါဆို ကပြရမလား”
“ အို .. ခင်ဗျား ကလို့ကတော့ ကျုပ်တို့ကလဲ တွန့် ပြီးသားပဲ၊ လုပ်လိုက်လေ”
ခပ်တည်တည် ဖြစ်နေသော ဦးအောင်ဘညို မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတခု ထင်လာသည်။
“ ပျော်ပါတယ်ဗျာ ပျော်ပါတယ်။ တကယ်ပြောတာပါ။ အခု ဘယ်လိုလဲ ဒီတိုင်းပဲ ရပ်နေမှာလား ဆက်သွားကြဦးမှာလား”
တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ရင်း အဖြေရှာနေကြသည်။
“ ဒီလိုလုပ်ဗျာ။ တနေရာရာ မှာ အေးအေးဆေးဆေး သွားသောက်ရအောင်၊ ခုဟာက အမြည်းမရှိ ဘာမရှိနဲ့သောက်ရတာ အဆင်မပြေဘူး”
“ ဟုတ်ပြီလေ ဘယ်သွားကြမလဲ”
“ အဆင်ပြေတဲ့ ဆိုင်ပေါ့ဗျာ”
စက်နှိုးရန် သော့ကို စမ်းလိုက်ရင်း ဦးမြင့်မောင်က
“ သောက်ပြီးရင်ကော”
“ ပြန်ကြတာ ပေါ့ဗျာ”
ဦးအောင်ဘညိုက ဝင်ဖြေသည်။ နောက်ခန်းမှ တယောက်က
“ ဒီ တိုင်းတော့ မပြီး နိုင်ဘူးဗျာ၊ ကိုအောင်ဘညို ကိုရှင်ပြု ပေးရဦးမယ်”
“ ဟာဗျာ၊ ဖေါက်လာပြန်ပြီ။ ဒီအရွယ်ကြီး ရောက်နေပြီ၊ ကလေး နှစ်ယောက်တောင် မွေးပြီး မှ ရှင်ပြုစရာလားဗျ”
“ မဟုတ် ဘူးလေ ကျွန်တော်ပြောတာက”
“ ခင်ဗျားဆိုလိုတာ သိပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်က ကျောင်းထိုင်တောင်ဖြစ် နေပြီဗျ။ ဘာလုပ်ဖို့ လိုတော့မှာလဲ”
“ အဲဒီ ကျောင်းက အခုတရားစခန်း ဖြစ်သွားလို့ ကျောင်းပျောက်နေပြီ မဟုတ်လား၊ အဲဒါကြောင့် ကျောင်း သစ်ရှာပေးမှာ”
အငယ်ဆုံး နှင့် အအေးဆုံး ဖြစ်သော ဦးအောင်ဘညိုကို တယောက်တပေါက်ဝိုင်းရစ် နေကြသည်။
“ ဟုတ်တယ်။ ကျောင်းသစ်။ ပစ္စည်း လေးပါး အစုံအလင်နဲ့ ရှယ်လုပ်ပေးမှာ”
“သူများတွေ ကုသိုလ် လုပ်နေချိန်ကျမှ ဖေါက်လာကြပြန်ပြီ။ မတော်တရော်ဥပမာ တွေ မပေးကြပါနဲ့ ဗျာ၊ငရဲကြီးပါတယ်”
“ ဒါဆိုလဲ တော်တာ ရော်တာပြောမယ်၊ ခင်ဗျား ဒီနေ့ အိမ်ပြန် မအိပ်နဲ့ တော့ အားလုံး အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်”
“ ခက်တော့ နေပါပြီ”
ဦးအောင်ဘညို စိတ်ပျက်လက်ပျက် နှင့် အရက်ကို နောက်တကျိုက် မော့ချလိုက်မိပြန်သည်။ ဒီလို နှင့်ပဲဘယ်လောက်တောင်အရက်တွေ ဗိုက်ထဲဝင်နေပြီ ဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်လည်ူ မမှန်းတတ်တော့။ လိုက်မလာမိရင်ကောင်း သားဟု နောင်တစိတ် ဝင်လာမိသည်။ အိမ်မှာတယောက်ထဲ ငူ ငေါင် နေရမည့် အစား ပျော်ပျော်ပါးပါး မိတ်ဆွေ တွေ နှင့်စိတ်လွတ်လက်လွတ် သောက်လိုက်စားလိုက် နေရလျှင် ကောင်းမည်ဟူ သောအတွေး ဖြင့်လိုက်လာမိရာ အခုတော့ သူ့ကို ဝိုင်းကျပ်တာ ခံနေရသည်။
“ နေပါဦး ဗျာ။ ကျွန်တော့် ကို ဘာလုပ်စေချင်ကြတာလဲ”
“ ကျွန်တော် တို့က ခင်ဗျား မိန်းမဆီ က မရေတော့တာလေးတွေ ရစေချင်တာ ပါပဲ”
“ ဒါဆိုလဲ နောက်မှပေါ့ဗျာ၊ သင်္ကြန်တွင်းကြီးတော့ မကောင်းပါဘူး”
“ ဘာလို့ မကောင်းရမှာလဲ၊ ဒီလို အချိန် မှာဒီလို ပျော်တာ အကောင်းဆုံးပဲ”
ဝိုင်းပြီးစနောက် နေကြရင်း ဒီအတိုင်းနေနေကြသည်မဟုတ်။ ပုလင်းကိုယ်စီ နှင့် မော့လိုက်သောက်လိုက်လုပ်နေကြရင်း အရှိန်ကတက်လာသည့် အတွက် ဦးအောင်ဘညို ကိုသူတို့ အခေါ် ရှင်ပြု ပေးချင်စိတ်တွေကလည်း အရက်ရှိန် နှင့်ထပ်တူ တရိပ်ရိပ်တက် နေကြရာ လူ့ပြည်သို့ ခေတ္တရောက် နေသော သိကြားမင်းကြီး ရောက်လာပြီး တားမြစ်သည့် တိုင်အောင် အလျော့ ပေးမည့်ပုံ မရှိတော့ပေ။
ဦးအောင်ဘညို က မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်ဖြင့် ငြင်းလေလေ သူတို့က ပိုဆိုးလေလေ ဖြစ်လာကြရာ ဦးအောင်ဘညို လည်းစိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် အရက်ကို သာတသွင်သွင်မော့ နေမိရှာသည်။
“ ကဲ ကိုအောင်ဘညို .. ဘယ်လိုလဲ ကျွန်တော်တို့ စေတနာကို လက်ခံတယ် မဟုတ်လား”
“ ခင်ဗျားတို့က ပြောလေကဲလေဖြစ်လာပြီ”
“ ကျွန်တော် တို့ နဲ့ မပူးပေါင်း သရွေ့က တော့ ဒီညလဲ အိမ်မပြန်ရဘူး၊ နောက်နေ့ တွေလဲ မပြန်ရဘူး၊သင်္ြက်န်ပြီးမှ ခင်ဗျားကို ပြန်လွှတ်မယ်”
ဟုတ်တယ် မှန်တယ် ထောက်ခံတယ် စသဖြင့် မီးလောင်ရာ လေပင့်သံတွေက ပါနောက်က လိုက်လာ သောအခါ ဦးအောင်ဘညို စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် ခေါင်းကို တွင်တွင်ကုပ်မိရှာသည်။
“ ဒါဆို ကျွန်တော် အိပ်ပြန်ဖို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ”
“ ဒီလိုလုပ်ဗျာ ကျွန်တော် တို့ ရှေ့မှာ ကောင်မလေးတယောက်ကို ခင်ဗျားနဲ့ လိုက်ခဲ့ ဖို့ ခေါ်ရမယ်”
နောက်ထပ် အကြံတမျိုး ထပ်ထွက်လာပြန်သည်။
“ ဘယ်လို ... ဘယ်လို ၊ ဘယ်က ကောင်မလေး ခေါ်ပြရမှာလဲ”
“ ဟောဟိုမှာ ကြည့်လိုက်ဗျာ ဒီမှာ ကောင်မလေးတွေ အများကြီးပဲ သူတို့ထဲက တယောက်ကို ခင်ဗျားနဲ့ လိုက်ခဲ့ ဖို့ ခေါ်ပြရမယ်”
“ မဟုတ်တာတော့လုပ်ပြီ။ လိုက်ခဲ့ ဖို့ ခေါ်တော့ ဟိုက ပါးရိုက်သွားရင် ကျွန်တော့် အစားဘယ်သူ အရိုတ်ခံမလဲ”
“ အောင်မယ် လေးဗျာ၊ ခင်ဗျားရုပ်ရည် ခင်ဗျား ဟန်ပန်နဲ့ ဘယ်ကောင်မလေး က ပါးရိုက်မှာလဲ မသကာဆဲသွားရုံပေါ့ ဟား ဟား”
သက်သက်ရစ် နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိနေသောကြောင့် ဦးအောင်ဘညို စိတ်တိုလာသည်။ သူ့မိတ်ဆွေ တွေက လည်း ဒီနေ့ မှ အထူးပင် ညီညွတ်နေကြ သည်။ တယောက်က စလိုက်သည် နှင့် ကျန်တဲ့ သူတွေက ပါ အတိုင် အဖေါက်ညီညီ ဖြင့် နောက် နေလိုက်လာကြသည်။ အထူးသဖြင့် သူ့ကို လူရာ မ ဝင်သော သူတယောက်သဖွယ်သဘောထားပြီး အခုလိုလုပ်နေကြတာကိုလည်း ခံပြင်းစိတ်ဖြစ်မိသည်။ ဒေါတကြီးတုန့် ပြန်ပြောချင်လှ သော်လည်း အ ချင်း ချင်း မပြောသင့် ဟု ယူဆသေကြောင့် အောင့် အီးသည်းခံနေရသည်။
“ အလကားမဟုတ်ဘူးဗျာ လောင်းကြေးနဲ့ လုပ်မယ်”
ဦးအောင်ဘညို ငြိမ်သက်နေ ချိန်တွင် ဦးမြင့်မောင်က တစခန်း ထလာပြန်သည်။
“ ဘာကြေးလဲ ကိုမြင့်မောင်”
“ ဒီသော့တွဲမြင်လို့ သတိရတာ၊ ဟိုတိုက်ခန်းသော့ ပါလာတယ်၊ ကိုအောင်ဘညို နိုင်ရင် တခါထဲ ပေး လိုက်မယ်”
“ သူရှုံး ရင်ကော”
“ ကျွန်တော်တို့ အတွက် ဒီညနေတဝိုင်းစာဒကာပေါ့ဗျာ”
ဦးအောင်ဘညို စိတ်ပေါ့ပါးသွားပြီး
“ ကဲ ...ကဲ ကျွန်တော် ရှုံးပါတယ်ဗျာ၊ ဘယ်သွားမလဲ သွားမလဲ သွား ချင်တဲ့ ဆီသွား၊ စားချင်တာ စား သောက်ချင်တာသောက် ဟုတ်ပြီလား'
တဝိုင်းစာ နှင့်ပြီးသွား လျင် ပြီးပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဦးအောင်ဘညိုက တက်ကြွ စွာ တာဝန်ယူလိုက်သည်။
“ ဒါတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲဗျ”
“ နိုးနိုး ...နိုး ... ဒီတိုင်းတော့ မရဘူးလေ၊ ဘာမှ မလုပ်ဘဲနဲ့ အရှုံးပေးတာ မျိုးတော့ မလိုချင်ဘူး”
တယောက်တပေါက် ဝိုင်းကန့် ကွက်သံ တွေ ဆူညံသွား၏။
“ ခင်ဗျား တိုက်ခန်းလဲ မလိုချင်ပါဘူးဗျာ၊ ဘာလုပ်မှာလဲ”
ဦးအောင်ဘညို လို လူမျိုး အတွက် တိုက်ခန်းတခန်းသည် ဘာမှ မက်လောက်စရာ မရှိပါ။ ဒါကိုလည်း အားလုံးသိကြသည်။
“ တန်ဖိုးကတော့ မက်လောက်စရာ မရှိဘူးပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် အလုပ်သဘောပါ၊ ကြေးပါတော့ ပိုပြီး ကောင်းတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား”
“ မလိုချင်ပါဘူးဗျာ”
“ လိုတာ မလိုတာ နောက်ထား ခုလောလော ဆယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ ခိုင်းတာလုပ်ရမယ်၊ မလုပ်ရင်တော့ခုနပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ သင်္ကြန်တတွင်းလုံး ခင်ဗျားကို ပြန်ပေးဆွဲ ထားရလိမ့်မယ်”
“ ဟုတ်ပြီဗျာ၊ ကျွန်တော် ကခေါ် တော့ လိုက်ပါပြီတဲ့၊ ပြီးတော့ ဘာဆက်လုပ်ရ မလဲ၊ ခင်ဗျားတို့ ခေါ်သွား မလား”
“ ဒီမှာလေ”
ဦးမြင့်မောင်က လက်ထဲ ကသော့တွဲ ကြီး လှုပ်ရမ်းပြသည်။
“ ခင်ဗျား နိုင်ပြီ လေ။ ကျွန်တော် သော့ ပေးလိုက်မယ်။ အဲဒီကို ခေါ်သွားတော့ပေါ့”
စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အပြင်ဖက်ကို မျက်နှာလွှဲနေလိုက်တော့မှ လမ်းပေါ်က မြင်ကွင်းတွေက ဦးအောင်ဘညို မျက်လုံးထဲ ရောက်လာသည်။လမ်းပေါ်မှာ မိန်းကလေးတွေ အများကြီးသွားလာ လှုပ်ရှား နေကြသည်။ အရွယ်စုံ အရောင် အသွေးစုံ။ အားလုံးသင်္ကြန် ရေကြောင့် ရွှဲရွှဲ စိုနေကြပြီး အားလုံး၏ ကိုယ်မှာ ရေက အဝတ်အစားတွေကို ဆွဲကပ် ထားသည့်မြင်ကွင်းက သူရာ ရည်ဖြင့် တက်ကြွနေကြသူတွေကို ပိုပြီး နှိုးဆွ ဆွဲဆောင်နေသလိုရှိသည်။ ဒီလိုမြင်ကွင်းကို ငေးကြည့် မိပြန်တော့ လည်းဦးအောင်ဘညို ပင် စိတ် ထဲတွင် ဘာလိုလို တမျိုးခံစားရသည်။
“ ကဲ ဘယ်လိုလဲ”
သခွပ်ပင်က မီးတကျည်ကျည် ဆိုသလို အားလုံးကလဲ ဝိုင်းပြီး မီးလောင်ရာ လေပင့် နေကြသည်။
“ အခန်း က အလွတ် မဟုတ်ဘူးနော်၊ အားလုံးသင့် ပြင်ပြီးသား၊ ပရိဘောဂ အပြည့် အစုံနဲ့ ရေခဲ သေတ္တာ ၊ တီဗွီ ပါ အစုံအလင်ရှိတယ်။”
“ အဲဒါတွေ မလိုပါဘူးဗျာ”
“ ဟုတ်တယ် လေ။ အဓိက က အဓိက ပဲလို့၊ ကုတင်မွေ့ ရာကလဲ အဆင်သင့်ပါဗျာ၊”
ဦးအောင်ဘညို ကစိတ်မဝင်စားသော်လည်း တခြားသူတွေက စိတ်ဝင်စားကြပုံရသည်။
“ တိုက်ခန်း အပြင် အထဲက ပစ္စည်းတွေပါရမှာလား”
“ ဒါပေါ့ဗျ”
“ ကြိုက်ပြီ၊ ဒါဆို ကျွန်တော်လုပ်မယ်၊ လေပဲ ရင်းပြီး သိန်းရာနဲ့ချီမြတ်မယ့် အလုပ်မလုပ်ရင် ဒီ လောက်မိုက်တဲ့ သူရှိဦးမလား”
“ ခင်ဗျား တို့ ဆို မရဘူး၊ ကိုအောင်ဘညို မို့ ကျွန်တော် လောင်းတာ”
ကားပေါ် မှာမကျေမနပ် သံတွေထွက်လာသည်။
“ ကို အောင်ဘညို သူက ခင်ဗျားကို မလုပ်ရဲမှန်းသိလို့ သက်သက်လုပ်တာဗျ၊ ဒါမျိုးတော့ မခံနဲ့”
“ ကျွန်တော် အရှုံးပေးပါတယ် ပြောသားပဲ”
“ ဒါပေမယ့် မတူဘူးလေ၊ လုပ်လိုက်ပါဗျာ၊ ဘာခက်လို့ လဲ၊ ကျွန်တော် ဒီက နေကြည့်ပေးမယ်၊ အဆင်ပြေမယ်၊ သဘောကောင်းမယ် ထင်တာတွေ့ ရင်ပြောမယ်၊ ခင်ဗျားက စကားတခွန်း နှစ်ခွန်းပြော ရုံပဲလို့”
ဦးအောင်ဘညို ကခေါင်း ကိုတွင်တွင်ခါလိုက်သည်။
“ သင်္ကြန် တွင်း မို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေကြတာပါဗျာ၊ အများစုက မိန်းမကောင်း တွေပါ၊အပျက်မတွေ မဟုတ်ပါဘူး”
“ ကျွန်တော် တို့လဲ သိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားကို ကိုမြင့်မောင်က သက်သက်ကျောနေတာ ခင်ဗျားဖက်ကမခံချင်လို့”
သူ့လူကိုယ့်ဖက်သား လုပ်ပြီး အချွန်နှင့် မနေကြောင်း သိသည့် အတွက် ဦးအောင်ဘညို အရေးလုပ်ပြန်ပြော မနေတော့ပဲ လက်ထဲက ပုလင်းကို ကောက်မော့လိုက်မိပြန်သည်။ တစွတ်စွတ် သာက်နေခဲ့ သည့်ပုလင်းပြားလေးထဲမှာ အရက်က မရှိတော့။
“ ဟာကွာ .. တောက်၊ ရှိသေးရင် ပေးကြဦးဗျာ”
“ဟား … ဟား .. စိတ်တိုနေပြီထင်တယ်”
“မတိုပါဘူးဗျာ”
မတိုဘူး ဆိုသော်လည်း ဦးအောင်ဘညို လေသံက ခပ်ဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသောကြောင့် အားလုံး ပြုံး မိကြသည်။
“ ကို အောင်ဘညို ဟိုတယောက် ဆိုရင်ဘယ်လိုလဲ”
မရည်ရွယ်ပါပဲ နှင့် ညွှန်ပြရာ ကိုကြည့်လိုက်မိချိန် တွင်ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်ရုတ်တရက် မျက်စိမခွာနိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည်။ တင်ပါးဖုံးရုံ လေးသာရှိသော ဂျင်းစကပ်တိုတို က ပြည့်တင်းသော ကိုယ်လုံး နှင့်ပုံစံကျကပ်နေသည်။ ဖြူဖွေးလှပသော ပေါင်တံ နှင့်ခြေသလုံးတွေကို ရေစိုနေသည့် မြင်ကွင်းက အသက်ရှုမှားလောက်ဖွယ်ရာပင်။ အပေါ်ပိုင်း မှာ ဝတ်ထားသော ကိုယ်ကြပ်ရင်ဟိုက် အင်္ကျ ီ ကြောင့် ရင်သား တဝက်နီးနီးကို ခပ်လှမ်းလှမ်း ကပင်မြင်နိုင်သည့် အတွက် ကလေးမ အတွင်းခံမှ ပါပါလေစ ဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးလိုက်မိသည်။ ရေစိုခံ မိတ်ကပ်ကြောင့် ပန်းရောင်ပြေပြေလေး ထနေသော မျက်နှာ နုနု လေး နှင့်အသက်ကတော့ နှစ်ဆယ်ဝန်း ကျင်သာ ရှိလိမ့် ဦးမည်။
“ မကြိုက်ပါဘူးဗျာ”
ဦးအောင်ဘညိုက ချက်ချင်းငြင်းလိုက်သည်။
“ ဒါဆို ညာဖက်က လာတဲ့တယောက်ကော”
ဒီတယောက်ကျမှ ပိုဆိုးတော့ သည်။ ဘောင်းဘီက မတိုမရှည် ဆိုက်ဖြစ်သော်လည်း ဝတ်ထားသော အင်္ကျီ ကချက် အထက်ရောက်နေ ပြီးဗိုက်သားလေးက ဝါဝါ ဝင်းနေသလို ခေါင်းကဆံ ပင်တွေကလည်း ရွှေ ရောင် လှိုင်းတွေထနေသည်။
“ တော်ပါပြီ ဗျာ ဒီနေရာ ကသွားကြရအောင်”
တောင်းပန်စကားကို မကြားယောင်ပြုပြီး အားလုံးကပြုံးတုံ့တုံ့ မျက်နှာထားတွေ ဖြင့် လမ်းပေါ်ကို သာငေး စိုက်နေကြသည်။ ပြောရလျှင်မကောင်း ဖြစ်တော့မည်။ ဦးအောင်ဘညို သာ အသက် ၂၀ မပြည့်ခင် အိမ် ထောင် ကျခဲ့ လျှင်အခုတွေ့ နေရသည့် ကလေးမလေးတွေအရွယ်လောက် သမီးတယောက် ရှိကောင်း ရှိ နေနိုင်သည်။ ရင်းနှီးသော မိတ်ဆွေ များပင်ဖြစ်သော်လည်း ဒီတကြိမ်တော့ စိတ်မျက်ချင် သလိုဖြစ်လာသောကြောင့် စိတ်နှင့် နှုတ် ကို တတ်နိုင်သမျှကြိုးစား ထိန်းရင်း ဦးအောင်ဘညို ကားပေါ်မှာ ငူငူကြီး ထိုင်နေမိ သည်။ သူ့ မိတ်ဆွေတွေကတော့ လမ်းပေါ်တွေ့ သမျှ မိန်းကလေး တွေကို လိုက်သရုပ်ခွဲရင်း သူတို့ စိတ်တိုင်း ကျ တာလေးတွေ့ လျှင် ဦးအောင်ဘညိုကို လက်ကုပ်ကြသည်။ မူးပင်မူးနေကြသော်လည်း ဒီလူ တွေက အမူးပါးပင်။ ယောက်ျားလေး အဖေါ် တွေ နှင့်လာသော မိန်းကလေး တွေ ဆိုလျှင်တုတ်တုတ် မှ မလှုပ်၊ ယောင်ပြီးပင်စောင်းမကြည့်ကြ။ စိတ်မရှည်တော့ သော ဦးအောင်ဘညိုက ထိုင်ရာမှ ထရပ်လိုက်ပြီး
“ ကဲ ..ကဲ .. ဆရာတို့ ရေ တော်လောက်ပြီထင်တယ်။ ခင်ဗျားတို့ ဟာက အရည်မရ အဖတ်မရတွေ”
“ နေပါဦးဗျာ၊ အခု မှ လေးနာရီတောင် မထိုးသေးဘူး၊ အချိန်တွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်၊ အလောင်း အစားကလဲ ပြီးမှ မပြီးသေးတာ”
“ မလောင်းပါဘူး ပြောထားတာဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့ကလည်း အတင်းပဲ”
“ ခင်ဗျား က မလောင်းချင်လို့ ငြင်းလေ၊ ကျွန်တော် တို့ကလောင်း ချင်လေပဲ၊ ဟဲ …ဟဲ …ဟဲ”
စိတ်တိုသွား မိသည် နှင့်အတူ ထူးဆန်းလှစွာပင် ဦးအောင်ဘညို စိတ်ထဲတွင် အရွဲ့ တိုက်ချင်စိတ် ပေါက်လာ သည်။ ထိုအခိုက်တွင်ပင် လမ်းပေါ်သို့ ကြည့်နေသော သူ့ မျက်လုံးထဲ သို့ အရိပ်တခု ဖြတ်သွားသည်။
“ ဒီလောက် ဖြင့်ဗျာ၊ ကဲ သွားမယ်”
“ ဟာ … ဘယ်တယောက်လဲ” အငန်းမရ ဝိုင်းမေးကြသည်။
“ ဟို မှာ လေ”
ဦးအောင်ဘညို မျက်လုံးကို ဖြတ်သွားသော လူရိပ်က ကားကို ကျော်လွန်သွားလေပြီ။
“ နိပ်ရဲ့လား”
“ မသိဘူးလေ”
ဟုဖြေလိုက်သော်လည်း ကားဘေး က အဖြတ်မှာ မြင်လိုက်သော သဏ္ဍန် က ဦးအောင်ဘညို ကိုစိတ်တစုံတရာလှုပ်ရှားစေ၏။ သင်္ကြန်လည်သော မိန်းကလေး ဟုတ်ဟန်မတူ။ အကြောင်း ကိစ္စ ဖြင့်အပြင်ထွက်လာသောပုံပေါက်သည်။ ရေပတ်ခံထွက်သော မိန်းကလေး တွေလိုဝတ်စားမထား။ နက်ပြာရောင် ထမိန်နှင့် ကာကီရောင် မိုးကာ ကိုဝတ်ထားသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့် သူမ ကို ရွေးချယ် လိုက်မိသည် ကို ဦးအောင်ဘညို လည်း ကိုယ်တိုင်မသိပါ။ ဘာကို မှစိတ်ဝင်စားဟန် မပြဘဲ တလောကလုံးတွင် တယောက် ထဲရှိနေသလိုလို၊ အိပ်မက်ထဲ တွင်လမ်းလျှောက်နေသလိုလို သွားနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည့် စက္ကန့် ပိုင်းလောက် အချိန်လေးတွင်ပင် ဦးအောင်ဘညို သတိပြုလိုက်မိသည်။
“ ဟေ့လူ တကယ်လား”
“ တကယ်ပေါ့ဗျ၊ ခင်ဗျား တို့ မလောင်းရဲတော့ဘူးလား”
“ အောင်မယ် လေးဗျာ၊ ခင်ဗျားသာ သတ္တိရှိစမ်းပါ၊ ကျွန်တော် တို့က ဘွာမခတ်ပါဘူး”
ဦးအောင်ဘညို ကားပေါ်က ခုန်ချလိုက်သည်။ မိန်းကလေးက ကားနှင့် တော်တော်လှမ်းသွားလေပြီ။ခြေလှမ်းဆယ့်လေး ငါးလှမ်းလောက် အကွာသို့ ရောက်နေသော မိန်းကလေး ဖက်ကို တချက်လှမ်းကြည့် လိုက်ပြီးနောက်။
“ အရက် ပေးဦးဗျာ”
ဒီတစ်ခါတော့ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ပုလင်းလေးတွေ ထိုးပေးကြသသည်။
“ ရဲဆေး လား ရော့ဗျာ ရော့”
ဘယ်သူ့ဆီက မှန်းမသိတော့ အနီးဆုံးရောက်လာသော ပုလင်းကိုဆွဲပြီး ကောက်မော့လိုက်သည်။ ရေ တောင်မရောတော့။
“ ဟ .. ဟ …လုပ်လှချည်လား”
ဦးအောင်ဘညို၏ အမူအရာ ကြောင့် စောစော ကမြောက်ပေးနေသူတွေပင် လန့်သွားကြသည်။ အံ့သြတ ကြီး ငေးကြည့် နေကြသူတွေကို ကျောခိုင်းလိုက်ပြီး မိန်းကလေး နောက်သို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ ကားပေါ်က ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေကြသူတွေကို တချက်ပင် ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ အိပ်မက် မက်နေသလို တရွေ့ရွေ့ သွားနေသော မိန်းကလေး နောက်သို့လိုက်ရင်း ဦးအောင်ဘညို ကိုယ့်ကိုယ်ကို အံ့သြနေမိသည်။ ရုတ်ချည်း ပြောင်းလဲ သွားသော ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် နားမလည်သော်လည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း အနားသို့နီးလာသည့်တိုင် ပြန်လှည့်ဖို့ စိတ်မကူးမိပါ။
.........................
သင်္ကြန်တွင်း မှာ အားလုံးရေတွေစိုနေသည့်နည်းတူ ဒီမိန်းကလေး လည်း ရေတွေ ရွှဲ နေသည်။ ကိုယ်လုံး ခပ်သွယ်သွယ် အရပ်မြင့်သည် ဟု သာမှန်းနိုင်သည်။ တင်ပါးကျော်သည်အထိဖုံးအုပ် နေသော မိုးကာ ဖားဖားကြောင့် သွယ်သည်ထက် ပိန်သည်ဟု ထင်စရာရှိသည်။
“ ဒီမှာ၊ ဒီမှာ”
နောက်ဖက်သုံးလေး လှမ်းအကွာ မှလှမ်းခေါ်သည် ကို ပြန်မကြည့်ပါ။ ခုလိုအချိန် ဆိုတာကလည်း ဒီလိုပဲ နောက်ကြစတတ်ကြသည်မဟုတ်ပါလား။
“ ခန နေပါဦး”
ဘေးချင်း ကပ်လျက်ရောက်သည့် အချိန်တွင်ပြောလိုက်သော စကားကြောင့် မိန်းကလေး ခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားပြီး ဦးအောင်ဘညို ကို မော့ကြည့်သည်။ မျက်နှာ လေးက နွမ်းဖျော့ နေသလို မျက်ဝန်းတွေက လည်းရီေ၀ မှေးမှိန်နေ၏။ အရက် နှင့် မူးယစ်ဆေးဝါး သုံးစွဲထားသည့် ပုံမျိုးလည်း မဟုတ်။ ထိခိုက်ဝမ်းနည်း စရာတခုခု ကြုံ တွေ့နေရသလိုမျိုး ဟု ဦးအောင်ဘညိုထင်မိသည်။
“ ကျွန်မကို ခေါ်တာလား”
“ ဟုတ်တယ်”
“ ဘာအတွက်လဲ ရှင့်”
“ ဟို…ဒင်းလေ”
တကယ်တန်း ကျတော့ ဦးအောင်ဘညို ပါးစပ်က ပြောဖို့ အခက်တွေ့ နေသည်။
“ ကျွန်မ ကို သိလို့လား”
“ မသိပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် သိသလိုပဲ”
ပြောမိပြောရာ ပြောချလိုက် ချိန်တွင် မိန်းကလေး မျက်နှာ ပိုပြီးမှုန်မှိုင်းသွားသည်။ ဘာမှတော့ ပြန်မပြော။
“ ဘယ်သွား မလို့လဲ”
နှုတ်ခမ်းထောင့် လေးတွန့်သွားတာ မြင်လိုက်ရသည်။ ပြုံးတာလား မဲ့တာလား ဦးအောင်ဘညို သေသေချာချာ မခန့်မှန်းတတ်။
“ ဘာဖြစ်လို့ မေးတာလဲ”
ဒီတခါ တော့ မေးခွန်းကို မေးခွန်း နှင့်တုံ့ပြန်သည်။ ဦးအောင်ဘညို သူမ ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့် မိသည်။အသက်က နှစ်ဆယ် နှင့်သုံးဆယ် ကြားလို့သာ မှန်းဆ လိုက်သည်။ နှစ်ဆယ် လောက်ဟု ခန့်မှန်း ဖို့ကသူမ မျက်နှာက ရင့်ကျက်နေသလို သုံးဆယ်သုံးဆယ် ကျော်ဟု ခန့်မှန်းဖို့ အတွက်ကျတော့ လည်း သူမက နုနယ်နေပြန်သည်။ ရုပ်ရည်က လည်း ချောသည်ဟု မဆိုနိုင်သလို မချောပါဟု ပြောရန်လည်း ခက်သည့် အထဲတွင်ပါသည်။အရပ် ငါးပေနှင့် ဆယ်လက်မ မြင့်သော ဦးအောင်ဘညို ထက် တမိုက်လောက်သာ နိမ့် သဖြင့် မိန်းကလေး တွေထဲမှာ အရပ်မြင့်သူလို့ ဆိုနိုင်သည်။ သူမ မမေး ကို မဖြေဘဲ စိုက်ကြည့် နေသော ဦးအောင်ဘညို ကြောင့် မိန်းကလေး က သက်ပြင်း တချက်ချလိုက်ရင်း လှည့်ထွက်သွားသည်။ ကိုယ့် အသက်အရွယ်ကို မှ မထောက် အရက်မူးပြီး ကြောင်တောင်တောင်တွေ လာပြော နေသည်ဟု ထင်သွားပုံရသည်။ ဒါကလည်း မှားသည်ဟု မဆိုသာပါ။
“ ဟေ့ ဟေ့ နေပါဦး”
လက်ကို ဆွဲပြီးတားလိုက်ချင်သော်လည်း မရဲသောစိတ်ကြောင့် သူမလက်ထဲ့ ပလပ်စတစ် ထုပ်ကလေး ကိုလှမ်းဆွဲ လိုက်မိသည်။ ပိုက်ဆံ အိတ်ကိုရေမစိုစေရန် ပလပ်စတစ် နှင့်ထုပ်ပြီးယူလာတာ ဖြစ်ပုံရသည်။
“ ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ”
သူ့အိတ်ကို ဆတ်ကနဲ ပြန်ဆွဲ ယူလိုက်ပြီး ဦးအောင်ဘညိုကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြန်ပြောသည်။ ဒေါသ လည်းထွက်သွားသည် ထင်သည်။ မျက်နှာ လေးက နီရောင်သမ်းလာသည်။
“ တို့ နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလား”
“ ရှင်”
ဖြုန်းစားကြီး သူပြောလိုရာ ပြောချလိုက်သော အခါ မိန်းကလေး လန့်သွားပုံရသည်။
“ ဘယ်လို၊ ဘယ်လို၊ ကျွန်မ ကို ဘာထင်နေလို့လဲ”
“ အာ … ဒီလို မဟုတ်ဘူး၊ အကြောင်း ရှိလို့ ပါ။ မင်း ကိုယ်နဲ့ ခန ဟိုဖက်ကို လိုက်ခဲ့ပါ။ ကိုယ့် မိတ်ဆွေတွေနဲ့ တွေ့ပြီးရင် မင်းကို မြို့ ထဲက တိုက်ခန်း တခုဆီ လိုက်ပို့မယ်။ ဘာမှမကြာဘူး။ ”
ပြောမိပြောရာတွေ ပြောပြီးမှ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ့်စကားပင် ကိုယ် နားမလည်မိ။ မိန်းကလေး လည်း နားလည်မည် မဟုတ်။ စိတ်ရှုပ်ထွေးသော မျက်နှာ ဖြင့်ဦး အောင်ဘညို ကိုကြည့်သည်။
“ ကျွန်မ က တိုက်ခန်းကိုလိုက်ခဲ့ ရမယ်၊ ဟုတ်လား၊ ဘယ်သူ ကိုသွားတွေ့ ရမှာလဲ”
“ ဘယ်သူ နဲ့ မှ တွေ့ စရာမလိုပါဘူး၊ အဲဒီမှာလူ မှမနေတာ”
ရှုပ်ထွေးကာ ဝေခွဲရခက် နေသော မျက်နှာလေးက တည်ငြိမ်သွားသည်။ အစော ပိုင်း ကရီေ၀ နေသောမျက်လုံးတွေက အရောင်တမျိုးဖြင့်လက်လာ၏။
“ ဘယ်သူ မှမနေ ဘူး ဆိုရင် ကျွန်မ နေလို့ ရလား”
“ ရတာပေါ့”
ပြီးပြီးရော ပြောလိုက်မိပြီးတော့ မှ သူမ ဘာကြောင့် ဒီလိုမေးသနည်းဆိုသော အတွေးက လှစ်ကနဲ ဝင်လာသည်။သို့သော်လည်း မိန်းကလေး က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်ကို မြင်လိုက်ရသည့် အတွက် ထိုအချက်ကိုချက်ချင်းပြန်မေ့သွားသည်။
“ ဒါဆို ဟိုဖက်ခန လိုက်ခဲ့ဦးနော်”
တချက်တွေသွားပြီးမှ ခြေလှမ်း စလိုက်သည်ကို မြင်ပြီး နောက ်ဦး အောင်ဘညို လည်း ခြေကားရှိရာဖက်ကိုရှေ့ ဆောင်ထွက်လာခဲ့သည်။ကားနားကို တော့ မိန်းကလေးကို ခေါ်မသွားချင်။ မလှမ်းမကမ်းမှာ ထားခဲ့ပြီး ကားနားကို သွားပြီး ဦး မြင့် မောင်ရှေ့ မှာလက်ဝါးဖြန့်လိုက်သည်။ ပုဇွန်လို မျက်လုံးကြီးပြူးနေသော ဦးမြင့် မောင်က ကားသော့ နှင့် တွဲထားသော သော့ နှစ်ချောင်းကို ဖြုတ်ပေးသည်။
“ သော့အထူက သံပန်းတံခါးသော့။ အပြားက ကျွန်းတံခါးသော့၊ နေရာသိတယ် မဟုတ်ဘူး လား၊ သုံးလွှာမှာ နော်၊ ညာဖက်ခြမ်း”
“ သိပါတယ်”
.............
ကားပေါ်က လူတွေ အားလုံးလဲ မင်သက်မိသလို မျက်နှာ ထားတွေ နှင့်ရှိနေသည်။ လှောင်ပြောင် သရော် သလိုဟန်မျိုးတော့မဟုတ်။ မကြုံစဖူးထူးကဲ အံ့ဖွယ်ရာ တခုကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသည့်အလား။ အမူအရာ တွေက သိသာလွန်းလှသည်။ သူတို့ မဆိုထားဘိ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်ပင် သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်လို့ လုပ်မိနေမှန်း မသိပေ။ သို့သော်လည်း ဂုဏ်ယူချင်သလိုလိုစိတ်မှာဖြစ်ရသည် ကတော့ အမှန်ပင်။
ဦးမြင့်မောင်ဆီက သော့ရသည်နှင့် ဦးအောင်ဘညို ချာကနဲ လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ မှ ကားခေါင်း ခန်းဖက် ပြန်လျှောက်လာ၏။
“ ဘာတုန်းဗျ၊ အဖေါ် တော့ မပါဘူး၊ ဟီးဟီး”
ဦးမြင့်မောင် နောက်သည်ကို မသိကျိုးကျွံပြုလိုက်ပြီး
“ ဒက်ရှဘုတ်ထဲမှာ ကျွန်တော့် ပိုက်ဆံအိတ်”
“ အော် ဟုတ်သားပဲ၊ ဘာရောင်လဲ”
“ အညို၊ လက်ကိုင်ကွင်းက စတီးကြိုးတပ်ထားတယ်”
ရေလုံ ပလပ်စတစ်အိတ်ကြီးထဲတွင် စုထည့်ထားသည့် ပိုက်ဆံအိတ်တွေထဲက ဦးအောင်ဘညို ပြောသော အိတ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ သူတို့ အခုရောက်နေ သည့် နေရာနှင့်ဦးမြင့်မောင်၏တိုက်ခန်းက အများကြီး မဝေးလှပါ။ လမ်းလျောက်သွားလျင် ဆယ်မိနစ်ခန့် နှင့် ရောက်နိုင်သည်။
“ လာ”
တခွန်းထဲ ပြောပြီးထွက်လာလိုက်သည်။ ခြေလှမ်းလေးငါးလှမ်း လောက်လွန်မှ နောက်ကို အသာပြန်ငဲ့ကြည့် လိုက်ရာ သူ့နောက်မှာကုပ်ကုပ်ကလေး ကပ်ပါလာသော မိန်းကလေး ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ဦးမြင့်မောင်တို့ ကားလဲ ဘီးစလိမ့်သွားသည်။ သူဘယ်ကိုသွားသလဲ ဆိုတာ နောက်ယောင်ခံလိုက်တော့မည်မှန်း ဦးအောင် ဘညို တွေးလိုက်မိသည်။ ပလက်ဖောင်းတွေပေါ်မှာ ရေကစားသူတွေ၊ ရေပက်ဆော့ကစားနေသည့် ကလေး တွေကို ရှောင်ရင်းတိမ်း ရင်းသွား နေရသဖြင့် ခရီးသိပ်မတွင်။ လမ်းမဖက်သို့ စောင်းကြည့်လိုက်ရာ ကားပေါ်တွင် ဦးမြင့်မောင် တ ယောက်သာကျန်ခဲ့ပြီး ကျန်လူတွေက ကားပျက်နေသယောင်ယောင်ဖြင့် ကားကို ဆင်းတွန်းဟန်ပြုရင်း ပါလာကြသည်။ ဒီလောက်ချွန်ချင်ကြပ်ချင်တဲ့ သူတွေ ကားတွန်းနေရတာ နည်းတောင်နည်းသေးတယ်ဟု တွေးရင်းဦးအောင်ဘညို ပြုံးလိုက်မိသည်။လမ်းမတွေက ရှုပ် ဆယ်မိနစ် ခန့်သွားရမည်ထင်သော ခရီးကို ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်သွားလိုက်ရသည်။ လမ်းထိပ်ရောက်သော အခါ ဦးမြင့်မောင်တို့ ချောက်ကျတော့သည်။ တလမ်းသွားလမ်း ဖြစ်သည့် အတွက် လမ်းပြောင်းပြန် ဖြစ်နေသာ ဦးမြင့် မောင်တို့ ဝင်မရတော့။ ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်ရင်း နောက်တလှမ်းအကွာလောက်မှ ကပ်လိုက်လာသော မိန်းကလေးကို ဦးအောင်ဘညို လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ
ပလပ်စတစ်ထုပ်ကလေးကို လက်က အကြောလေးတွေ ထသေည်အထိကျစ်နေအောင်ဆုပ်ထားသော မိန်း ကလေးက ဦးအောင်ဘညိုကိုမော့ကြည့်သည်။ သူမမျက်ဝန်းတွေထဲမှာလည်း ဝေခွဲမရသလိုလို အရိပ်ယောင်တွေကို မြင်မိသော်လည်း ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေး ဖို့ ဦးအောင်ဘညို သတိမရမိပါ။ ဦးမြင့်မောင်၏ တိုက်ခန်း နှင့်နီးလာပြီ မဟုတ်ပါလား။ နောက်ကို မသိမသာလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး ခြေလျင်လိုက်လာသော အုပ်စုကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ကားကို တနေရာ တွင်ရပ်ထားခဲ့ပုံရသည်။ ဦးမြင့်မောင် ကိုယ်တိုင်ခေါင်းဆောင်ပြီးပါလာ၏။ သူက ဒီကိစ္စ တွင် အဓိက လောင်းခဲ့သူမဟုတ်ပါလား။
ဦးအောင်ဘညို မသိမသာလေးပြုံးလိုက်ပြီး နောက်နားတွင်ကပ်ပါလာသော မိန်းကလေး၏ လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
“ ဒီလှေခါးက တက်ရမယ်”
မသိမသာလေး ရုန်းထွက်မလိုလုပ်ပြီးမှ တိုက်ကို မော့ကြည့်ရင်း မိန်းကလေး မျက်နှာပေါ်တွင် ဝေခွဲမရ သောအပြုံးတခု ပေါ်လာသည်။ ပထမ အပြုံးကပီပီပြင်ပြင် မဟုတ် နောက်တော့တဖြည်းဖြည်း နှင့် ပြုံးရုံမကတော့ရယ်မလိုလို အထိဖြစ်လာသည်။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”
“ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ဦးအောင်ဘညိုက မေးလိုက်တော့ ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားပြီး ခပ်တိုးတိုးဖြေသည်။ လှေခါးထစ်တွေ နား ကိုရောက်ချိန် မှာတော့ အပြုံးပျောက်သွားပြီး စိုးရိမ်ပူပန် သလို အမူအရာ ပြန်ပေါ်လာသည်။
“ ကဲ …လာလေ”
အနည်းငယ်တုံ့ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေပြီးတော့မှ ဦးအောင်ဘညို နောက်သို့လိုက်လာသည်။ လှေခါးအတိုင်း တက်လာရင်း ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်လည်း အနည်းငယ် ရွံ့တွန့်တွန့် ဖြစ်နေမိသည်။ သို့သော်သူ က ယောက်ျားသား ဖြစ်သည့် အတွက် ဒီလိုမဖြစ်သင့် ဟု မာန်တင်းလိုက်သည်။
.................................
သုံးလွှာ ရောက်တော့ ညာဖက်အခြမ်းက အခန်းတံခါး၀ ရှေ့တွင် နှစ်ယောက်သား ခြေစုံရပ်မိကြသည်။ တခုခု ကို စောင့်ဆိုင်း နေသလို ခန ရပ်နေမိပြီး မှ သတိဝင်လာသော ဦးအောင်ဘညိုက သော့ကိုထုတ်ပြီး သံပန်း တံ ခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ရွံ့တွန့်တွန့် လေးဖြစ်နေသော မိန်းကလေး က မျက်နှာ မျက်နှာလွှဲထားသည် ကိုဦးအောင်ဘညို မျက်လုံးထောင့် ကမြင်လိုက်သည်။ ဒုတိယ အဆင့် တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဦးအောင်ဘညို အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်စဉ် သူမက အပြင်မှာရပ်ကျန် ခဲ့သည်။
“ ဝင်မကြည့် တော့ဘူးလား”
ဘာကြောင့် မှန်းမသိ ဦးအောင်ဘညို ပါးစပ်က ဖိတ်ခေါ်စကား ထွက်သွားသည်။ မျက်နှာနည်းနည်း တည် သွားပြီး နောက်ဦးအောင်ဘညို ကိုမော့ကြည့်သည်။
“ မဝင်လဲ ရပါတယ်၊ ဘယ်ကိုသွားချင်လဲ လိုက်ပို့ ပေးမယ်”
“ ဝင်မှာပါ၊ ဝင်မှာပေါ့”
ဘယ်သူ့ကိုမှ မရည်ရွယ်ဘဲ သူ့မဖာသာ တယောက်ထဲပြောသလို တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်ပြီး မိန်းကလေးအထဲသို့ ရောက်လာသည်။ လူမနေတာ တော်တော်ကြာပြီထင်၏။ ဆိုးဆိုးရွားရွား မဟုတ်သော်လည်း ဖုန် နံ့နှင့် မှိုနံ့ လိုလို အနည်းငယ်ရသည်။
“ လူမနေဘူးလား”
“ မနေဘူး၊ ကြာပြီ၊ တို့ မိတ်ဆွေ ပိုင်တဲ့ အခန်းလေ၊ အခုတော့ တို့အပိုင်ဖြစ်သွားပြီ”
“ ဝယ်လိုက်တာလား”
“ အင်း … အဲဒီ သဘောပါပဲ”
စိတ်ထဲက တော့ ငါ့သိက္ခာနဲ့ ဝယ်လိုက်တာ ဟုကြိတ်ပြောလိုက်မိသည်။
အခန်း က ဦးမြင့်မောင်ပြော သလိုပင်အပျံစားပြင်ဆင်ထားသော အခန်း ဖြစ်သည်။ တံခါးတွေ ပိတ်ထားပြီး အနည်းငယ် မှိုင်းအုံ့အုံ့ဖြစ်နေချိန် မှာပင်လျှင်ထည်ဝါမှု ကိုသတိပြုမိနိုင်၏။ ဆိုဖာ ထိုင်ခုံလိုပရိဘောဂ တွေနှင့် တခြား ပစ္စည်းတွေကို ပလပ်စတစ်စကြီး တွေဖြင့်အုပ်ထားသည်။ မှောင်သလို ထင်သောကြောင့် မီးခလုပ်လိုက်ရှာ နေစဉ် မိန်းကလေး အနားကနေ ပျောက်သွားသည်။ ဦးအောင်ဘညို မီးခလုပ်တွေ့ပြီး ဖွင့်လိုက်ချိန် မှပြန်ရောက်လာသည်။ ဧည့်ခန်း မီးချောင်း နှစ်ချောင်း အနက်တချောင်းက မလင်း။ မီးချောင်းကျွမ်း နေပုံရသည်။
“ အထဲက ပစ္စည်းတွေပါ ဝယ်လိုက်တာလား၊ နောက်က ရေခဲ သေတ္တာကြီးကလဲ အကြီးကြီးပဲ”
မိန်းမသား ပီပီ မီးဖိုချောင်ကိုသွားစပ်စုလာပုံရသည်။ ဧည့်ခန်းမှ မီးဖိုချောင်သွားသောလမ်း၏ ညာဖက်တွင်ရှိသောတံခါး မှာ အိပ်ခန်းဖြစ်မည်ထင်သည်။ သေချာအောင်သွား ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ထင်သည့် အတိုင်းဟုတ်နေသည်။ အိပ်ခန်း ကလည်း ဧည့်ခန်းလို ပင်သေသေချာချာ ပြင်ဆင်ထား၏။ ကြီးမားသော နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကြီးကို တော့ အိပ်ရာဖုံး အဝတ်ဖြူစ ဖြင့် အပေါ်ကနေ ဖုံးထားသည်။ မှန်တင်ခုံ ကိုတော့ပလပ်စတစ်စ ဖြင့် အုပ်ထား၏။ ကုတင်ဖြေရင်းဖက် မှာလည်း နံရံကပ်ဘီရို တံခါးတွေက အခန်းနှင့် အပြည့်မြင်ရသည်။
ဦးအောင်ဘညို စိတ်ထဲမှာ ဦးမြင့်မောင်ကို သနားချင်လာသည်။ သူဒီလောက် အကုန်အကျခံကာ ဂရုစိုက်ခဲ့တန်ဖိုးထားခဲ့ သော်လည်း နောက်ဆုံးတော့ သူ့ကောင်မလေးက လက်သမားနှင့်လိုက်သွားခဲ့သည်။ တရားခံက တော့ အခုမြင်နေရသည့် နံရံကပ် ဘီရိုကြီးတွေ ဖြစ်သည်။အခန်းထဲမှာ ဘီရိုကြီးတွေ လုပ်ရာမှ တဆင့် ဦးမြင့်မောင်၏ ကောင်မလေး နှင့် လက်သမားဆရာတို့ ကုတင်ပေါ်အထိရောက်သွားကြသည့် မြင်ကွင်းကို တွေးကြည့်ရင်း ဦးအောင်ဘညို ပြုံးမိသည့် အခိုက်မှာပင် ထိုအ တွေးက သူ့စိတ်ကို လှုပ်ရှားသွားစေကြောင်း သတိထားလိုက်မိသည်။
“ ဝင်ကြည့်လေ”
သူ့နောက်နား သို့ မိန်းကလေး ရောက်လာသော ကြောင့် ဘေးကို ကပ်ပြီးလမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။ အနားကဖြတ်သွားစဉ် သူမ ကိုယ်ပေါ်မှာ မိုးကာ မရှိတော့တာ သတိထားလိုက်မိသည်။ အဝါရောင် နုနုဖျော့ဖျော့အင်္ကျ ီ လေးဖြင့် ဖြစ်နေသည်။ မိုးကာ က လည်းသင်္ကြန်ရေကို လောက်လောက်လားလား ကာကွယ်ပေး နိုင်ခဲ့ဟန်မတူ။ အဝါနုရောင် အင်္ကျ ီ သည်လည်း စိုရွှဲပြီး အသားမှာကပ်နေသည့် အတွက် နောက်က ဘရာစီယာက အတန်းလိုက်ပေါ်နေ သည်။နှီးပြားလေး လောက်သာရှိသော ပုခုံးက ကြိုး ကိုပင်မြင်နေရ၏။
မိန်းကလေးက ဦးအောင်ဘညို ထင်ထားသလောက် မပိန်ပါ။ သွယ်လျသော်လည်း သင့်တင့်သော ကိုယ်နေဟန်ရှိသည်။ သူမ အခန်းထဲရောက်သွား တော့ ဦးအောင်ဘညိုက အလိုက်သိစွာပင် တံခါးဘေးက မီးခလုပ်ကိုဖွင့် ပေးပြီး နောက်ကလိုက်ဝင်လိုက်သည်။ ကုတင်ကြီးနား ရောက်တော့ သူမခြေလှမ်းတွေ တုန့်သွား၏။ အနားသို့ ရောက်လာသော ဦးအောင်ဘညိုကို အထိတ်တလန့် နောက်ပြန် မော့ကြည့်သည်။ ဒီမျက်လုံးတွေ နှင့် ရင် ဆိုင် တိုးမိသော ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်လည်း ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားသည်။ နှလုံးခုန်သံ က ရုတ်တရက်မြန်ဆန်သွားပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာကာ လည်ချောင်း ၀ တွင်လည်း တခုခု တစ်ဆို့ နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ ကိုဦးအောင်ဘညိုက စူးစူး စိုက်စိုက်ကြည့် နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး နောက်တွင်သူမ မျက်လုံးတွေထဲမှာ ထိတ်လန့်မှု အပြင် အခြားသော တစုံတရာ ပါ ကပ်ညိ နေသလို ဦးအောင်ဘညို စိတ်မှာ ထင်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာမှမသိလိုက်ခင် ဦးအောင်ဘညို သူမ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ် ကိုင်လိုက်မိသည်။မိန်းကလေး က မရုန်းပါ။ သူမကိုယ်လေးကတော့ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မျက်နှာချင်း ဆိုင်မိအောင် ဆွဲလှည့်လိုက်တော့လည်း အလိုက်သင့်လေးပါလာ၏။ အသားပေါ်မှာ အဝတ်က ရေစိုပြီးကပ်နေသော ကြောင့် သူမ ရင် တဆတ်ဆတ် ခုန်နေသည်ကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်ရသည်။
မျက်လုံးတွေကလည်း ဦးအောင်ဘညို မျက်လုံး ကိုမလွှဲမဖည် ပြန်စိုက်ကြည့်နေသည်။ ခုချိန် မှတော့ သူမ မျက်လုံးတွေကို ဦးအောင် ဘညို ဘာသာမပြန်တတ်တော့။ မှိန်သွားလိုက်၊ လင်းလာလိုက်၊ ရီဝေပြီး မျက်ရည်ဝဲ သလိုလိုတလဲ့လဲ့ ဖြစ်လာလိုက် နှင့် ။ ထိုမျက်လုံးတွေ ဒါဏ်ကို တောင့်မခံ နိုင်တော့သည့် နောက်ဆုံးဝယ် ဦးအောင်ဘညို မိန်းကလေးကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲ ချလိုက်မိသည်။
တခုခုကိုပြောတော့မလို နှုတ်ခမ်းလွှာတွေက တရွရွ လှုပ်ခါနေသော်လည်း သူမဆီက တစုံတရာ ဘာသံ မှထွက်မလာပါ။ အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးလဲကျသွားသည့်တိုင် ငြိမ်သက်နေမှုက ဦးအောင်ဘညိုကို သူအရင်က တွေးတောင်မတွေးဖူးသောလမ်းကြောင်း တခုပေါ်တွန်းတင်လိုက်သလိုဖြစ်သွားရသည်။ သူမ ကိုယ်ပေါ်သို့ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်လုံးကြီး ပိကျလာသော အခါ အားမပါသော လက်တွေ ဖြင့်တွန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားသေးသော်လည်းသူမ၏ကြိုးစားမှု အပေါ်သူမ ကိုယ်တိုင်ယုံကြည်မှု ရှိဟန်မတူ။ ခွန်အားအပြည့်ဖြင့်ကြိုးပမ်းသည့် တိုင်အောင် တောင်ကျရေပမာ တရှိန်ထိုး ထိုးဆင်းလာသော ဦးအောင်ဘညို ကို တွန်းလှန်ဖို့ လွယ်ကူမည်လည်း မဟုတ်ပေ။ ခွန်အားချင်းက ကွာခြားလွန်းလှသည်။
ခါးမှာကျစ်ကျစ်ပါအောင်လိမ်ထိုးထားသည့် အပြင် ရေတွေကြောင့်လည်း အသားမှာကပ်နေသည့် ထမိန်ကို ဘယ်လိုဆွဲချွတ်လိုက်မိသည်ကို ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ပါ။ ဘောင်းဘီကိုအမြန်ချွတ်ရင်း ခါးပတ်က သံချောင်းက လက်မကို စိုက်မိသည်ကိုပင် နာဖို့ မေ့နေခဲ့သည်။သူမ၏ ခရမ်းရောင်ပျော့ပျော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲယူလိုက်စဉ် နက်မှောင်ထူထပ်သော အမွေးအမြင် တွေကို မြင်လိုက်ချိန်ကျမှ
ဦးအောင်ဘညို မင်သက်မိသလိုဖြစ်သွားသည်။ နက်မှောင်ပြောင်လက်နေသလို ထူထဲလွန်းလှသည်။
“အို”
ဒီအခန်းထဲ ရောက်မှ ပထမဆုံးအကြိမ် သူမနှုတ်ဖျားက အသံတခုထွက်လာပြီး ထိုနေရာကိုလက်ကလေး နှင့် ကွယ်လိုက်သည်။ သို့သော် ဘီလူးစီးသလိုဖြစ်နေသော ဦးအောင်ဘညိုကို ထိုလက်ကို ချက်ချင်းပုတ်ထုတ် ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာဖြစ်ပေါ်နေသော ပြင်းပြလွန်းသည့် ဆန္ဒကို စိတ်ကသိနေသော်လည်း တွန်းလှန်ဖယ်ရှားဖို့ ဦးအောင်ဘညို လုံး၀ မေ့ လျော့ နေမိသည်။ နောက်ဆုံးအဆင့် အနေဖြင့် ဦးအောင်ဘညိုက သူ၏အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ချိန်တွင် သူမဆီသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ချိန်ရွယ်ပြီးသားဖြစ်နေသော အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထပြီး တဆတ်ဆတ်ခုန်အောင် ဆာလောင် မွတ်သိပ်နေသည့် တစုံတရာကို မြင်လိုက်ရသည့် အခါ မိန်းကလေး က မျက်လုံး တွေကို အလန့်တကြားမှိတ်ထားလိုက်သည်။ ဦးအောင်ဘညို မှာဆက်လုပ်စရာတခုသော ရှိတော့သည်။
စိတ်ဇောက ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ် ထက်သန်လွန်းနေသော ကြောင့် ပထမဆုံးအချက်မှာပင် ဦးအောင် ဘညိုက အားကုန်သုံးလိုက်မိသည်။ လည်ပင်းကို ဆွဲညှစ်လိုက်သလို အစ်တစ်တစ် အသံတခု လည် ချောင်း ထဲကနေ မချိမဆန့် ထွက်လာပြီး မိန်းကလေး တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်သွားသည်။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံး တွေပွင့်သွားသည်။ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ရောက်လာသော မျက်ရည်စများဖြင့် စိုလက်နေ ၏။ သူမ မျက်ရည်စတွေကို ဦးအောင့်ညို မြင်ပါသည်။ သို့သော်ဘာကြောင့်ရယ်မသိ ထိုမြင်ကွင်းကပင် ဦးအောင်ဘညိုကို ပိုပြီးစိတ်ထက်သန်ဖို့လှုံ့ဆော် သလိုဖြစ်ပြီးနောက် မညှာမတာ ဆက်ကာဆက်ကာ ဆောင့်မိတော့သည်။ ဇနီးဖြစ်သူဇာနှင့် ပေါင်းသင်းခဲ့ သမျအိမ်ထောင်သက်အတွင်းမှာပင်လျင် ဦးအောင်ဘ ညို သည်မျလောက် အားမသန်ဖူး၊ အကြမ်းတမ်းဖူးပါ။ မိန်းကလေး မှာတော့ တကိုယ်လုံးသွက် သွက် ခါ နေသည်။ သို့သော်သူမသည် တော်တော် ထိန်းချုပ်နိုင်သည်။ အံကိုတင်းတင်းကြိတ် ထားပြီး သူမ မခံနိုင် မအောင့် နိုင်လွန်းသော အခါမျိုးမှအော်ညည်းသံကြားရ၏။ ။ အံကြိတ်ကာ တောင့်ခံရင်း မျက်ရည်တွေက နားထင် နှစ်ဖက်ဆီ တပေါက်ပေါက်ကျနေသော်လည်း တော်ရုံနှင့်အသံထွက်မလာ။
သူမအသံက ထူးခြားသည်။ လည်ချောင်းထဲက လာ၏။ လိင်ဇာတ်ကားတွေထဲမှာလည်း ဒါမျိုးဦးအောင်ဘညို မကြားဖူး။ ဇနီးသည် မသူဇာသည်လည်း ဒီလိုမညည်းတတ်။ ပြင်းထန်စွာ ဒါဏ်ရာရနေသော သားရိုင်း တ ကောင်၏ မချိမဆန့် ညည်းပုံမျိုး။ နားဝင်ဆိုးသည်ဟု ထင်ရသော အသံသည် ဦးအောင်ဘညို၏ စိတ်ကို ပိုပြီးတက်ကြွစေ၏။ ထို့ကြောင့် သူမ အင်္ကျ ီ ကို တဖက်တချက်မှ ကိုင်ဆွဲဖြဲလိုက် ပြီး ဘရာစီယာကို အပေါ်သို့ တွန်းတင်လိုက် သည်။ သူမရင်သားတွေကတင်းမာနေပြီး နို့သီးခေါင်း ပတ်လည်မှ ကြက်သီးထသလို စူပြီး ဖု နေကြသည်။ တင်းမာသော်လည်း အထိအတွေ့က ချောမွတ်နူးညံ့သည်။
မျက်စေ့ အမြင်မှာပင်ဝါဝင်းနုဖတ်နေ၏။
အချိန်တွေ ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ။ အနည်းငယ်မော သလိုဖြစ်လာတော့မှ ဦးအောင်ဘညို စိတ်နှင့်လူပြန်ပြီးကပ်သည်။ မိန်းကလေးမျက်နှာမှာတောင်မျက်ရည်စတွေ ခြောက်လုလုဖြစ်နေလေပြီ။ သို့သော်လည်း ဇာတ်သိမ်းကို မရောက်သေးသည့် အတွက် အမောဖြေရင်းအရှိန်လျော့လိုက်ပြီးခပ် မှန်မှန် လေးဆက်ဆောင့် နေမိသည်။ မိန်းကလေး လည်း အခုနလောက် မချိမဆန့် အော်ညည်း ခြင်းမရှိတော့
အသားကျသွားပြီထင်သည်။ မျက်လုံးတွေကို မှိတ် ထားရင်းခပ်တိုးတိုး လေး တချက် တချက်သာညည်း၏။ ဦးအောင်ဘညို ကလည်း သူမကိုယ်ပေါ် မှောက်ချဖိကပ်လိုက်ရင်း ခပ်ဖြေးဖြေးသာ တချက်ချင်း သွားသည်။ စိတ်ထဲမှာ လုံး၀ အမောပြေသွားပြီဟုထင်သော အခါမှ ပြန်ထလိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြန် လုပ်သည်။သူမကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်နားခဲ့ စဉ်က ကြားခဲ့သော သူမ၏ အသက်ရှုသံ နှင့်နူးညံ့သော အထိ အတွေ့ကဦးအောင်ဘညို ကို ပိုပြီးစိတ် အားထက်သန်အောင်ပြု ခဲ့သလို ပင်။
ထို့ကြောင့် အစဦးပိုင်းက လောက်မကြမ်းတမ်း မိသော်လည်း ထိုလောက်နီးနီးတော့ ကြမ်းမိသည်။ မိန်းကလေးကတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ အရုပ်လေး တရုပ်လိုပင်။ ဦးအောင်ဘညို၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာ ကိုယ်လုံးလေးတသိမ့်သိမ့်ခါနေ၏။ မှေးမှိတ်ထားသော မျက်လုံးတွေကြောင့် အခုနကလို မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာသေးလားမမြင်ရတော့။ ဦးအောင်ဘညို နှင့် မသူဇာ လင်မယား ကိစ္စ တွေ မရှိခဲ့သည်မှာ သုံးနှစ် နီးပါးလောက်ရှိလေပြီ။ မချင့်မရဲဖြစ်ရခြင်း၊ စိတ်အလိုမပြည့်ရခြင်း၊ အောင့်အီး သည်းခံရခြင်း များဖြင့် မသက်မသာ ကျော်ဖြတ်ခဲ့ ရသည့်ထိုကာလလွန် မြောက်ပြီးနောက် တွင် ယခုအကြိမ်သည် ဦးအောင်ဘညို အတွက် ပထမဆုံးဖြစ်၏။ နှစ်လရှည်ကြာ စောင့်စည်းခဲ့ရသည့် ရမ္မက်ဆန္ဒ တွေကို ဒီညနေမှ တွေ့ခဲ့ ရသည့် မိန်းကလေး တယောက် အပေါ်ဝယ် သွန်ချဖြေဖျောက် မိလိမ့်မည်ဟု ဘယ်အခါမှ ဦးအောင်ဘညို မတွေးခဲ့ မထင်ခဲ့ဖူးပါ။
စိတ်က ဟိုသည် လွင့်ပါးနေပြန်သဖြင့် ကြာသင့်သည်ထက်ပိုကြာ ပြီးမှ ဇာတ်သိမ်းခန်း ဆီနီးကပ်လာသည်။မိန်းကလေး ကိုကြည့်လိုက်တော့ အရက်မူးနေသည့်နှယ် အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်နေသည်။ ပန်းတိုင် ရောက်ခါနီးနေသည့် ဦးအောင်ဘညိုက အားစိုက်ပြီးဆက်ခါဆက်ခါ ဆောင့်လိုက်တော့မှ အိပ်မက်မှ ဂယောင်ဂတန်းနိုးလာသူလို ဦးအောင်ဘညို လက်မောင်းကို လာဖျစ်ညှစ်၏။ နုတ်ဖျား ကလည်း စောစော ကကြားခဲ့ ရသည့်အရိုင်းဆန်သည့် ညည်းသံတွေ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ထိုအခြေအနေ လေးကို ဦးအောင်ဘညို မစွန့်လွှတ်ချင်ပါ။ သို့သော်အချိန်ကနှောင်းခဲ့ ပြီး စိတ်ရှိတိုင်း ကိုယ် က မလိုက်နိုင်တော့။ အကြောတွေ ဖျင်းဖျင်း ထသွား သဖြင့် ရင်ဘတ်ကြီး သုံးလေး ကြိမ်ကော့ကော့ တက်သွားချင်း နှင့်အတူ ပြီးဆုံးသွားရသည်။
မိန်းကလေး မျက်လုံးတွေ ဖျပ်ကနဲ ပွင့်လာပြီး ဦးအောင်ဘညိုကို တချက်ကြည့်လိုက်ကာ ပြန်မှိတ်သွား၏။သူမ ကိုကြည့်ရသည် မှာ အလွန်အမင်း ပင်ပန်း နွမ်းနယ်နေပုံရသည်။ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်လည်း တကိုယ်လုံးနုံးချိနေသည်။ သူမကိုယ်ပေါ် မှာ ခန နေလိုက်ပြီး မှဘေး တွင်တိုးဝင်လှဲချလိုက်သည်။ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်သဖြင့် သောက်ထားသော အရက်ရှိန်တွေက ပြန်တက်လာ သောကြောင့် ငိုက်မြည်းချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ကြိုးစားတွန်းလှန် သော်လည်း မရသဖြင့် စိတ်ကို လျှော့လိုက်ရသည်။ ဦးအောင် ဘညို အိပ်ပျော်လုလု အချိန်ရောက်သည့် တိုင်မိန်းကလေး သည် ဦးအောင်ဘညို ထားခဲ့သည့်အနေအထားအတိုင်း ပိုး - ိုးပက်လက် ရှိနေသေးကြောင်း မြင်လိုက်ရသည်။ ထို့ နောက်ဦး အောင်ဘညိုလောကကြီး နှင့် ခေတ္တ အဆက်ပြတ်သွားသည်။ တိုက်ဆိုင်လှစွာပင် ထိုအချိန် မှာမီးပျက်ပြီး အခန်းကမှောင်ကျသွားသည်။
မီးပျက်တာက ဆယ့်ငါးမိနစ် ခန့် ဒါမှမဟုတ် နာရီဝက်လောက်သာ အလွန်ဆုံးရှိလိမ့်မည်။ မီးပြန်လင်းလာသောအခါ အလင်းရောင်ရှိလျှင် မအိပ်တတ်သည့် ဦးအောင်ဘညို ဆတ်ကနဲ ပြန်နိုးလာ၏။ နိုးလာလာချင်းသတိပြုမိသည်က သူ့ဘေးဖက်က ကြားနေရသည့် ခပ်တိုးတိုးရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေး။ အသာလေး စောင်းကြည့်လိုက် တော့ သူ့ကို ကျောပေးကာ တစောင်းလှဲ နေသော မိန်းကလေး ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ကိုယ်ပေါ်မှာ အခုနက အတိုင်း အင်္ကျ ီ ရှိသော်လည်း အောက်ပိုင်း ကိုပြန်မဝတ်ရသေး။ တင်ပါး မို့မို့ တွေ နှင့်သွယ်သွယ်စင်းစင်း ပေါင်တံ တွေကို မြင်နေရသည်။ ရုတ်တရက်ဘာလုပ်ရ မှန်းမသိ သဖြင့် အသာအယာ ဆက်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်မိသည်။ နောက်တော့ ရှိုက်သံက တဖြည်းဖြည်း တိုးကာ ပျောက်ကွယ်သွား ပြီး ငြင်သာသော အသက်ရှုသံကိုသာ ခပ်မှန်မှန် လေးကြားလာရသည်။ အသံမထွက်အောင် ထပြီး အပေါ်က စီးမိုးကြည့် လိုက်ရာ နှစ်ချိုုက်စွာအိပ်ပျော်နေ သည်ကိုမြင်ရတော့မှ ကုတင်ပေါ်က အသာလေးလျှောဆင်းလိုက်သည်။ စိတ်မွှန်နေစဉ် က မညှာမတာ လုပ်ခဲ့တာတွေကို အခုမှ ပြန်တွေးပြီးစိတ်ထဲက မလုံသဖြင့် သူမ မျက်နှာကို သေသေချာချာ မကြည့်ဝံ့ အောင်ဖြစ်ရသည်။ ထို့ ကြောင့် တစောင်းလှဲ နေသော သူမကို နောက်ကျောဖက်မှ သာရပ်ကြည့် နေမိသည်။
မိန်းကလေး အတော်လေး မောပန်း နွမ်းနယ်သွားပုံရသည်။ကုတင်ပေါ်မှာ အုပ်ထားဆဲ အိပ်ရာဖုံး ပေါ်မှာတော့ ရေတွေ ရွှဲနေသည်။ ရေစိုကွက်တွေ ထဲက အကွက်တကွက်က ဦးအောင်ဘညို အာရုံကိုဆွဲ ဆောင်လိုက်၏။ မိန်းကလေး ၏ တင်ပါး နှင့် မလှမ်းမကမ်း မှာရှိသည့် အနီရောင် ဖျော့ဖျော့ အကွက်ကလေး။ ခပ်သေးသေး မိန်းကလေး လက်သီးဆုပ်လောက် အရွယ်ရှိမည်။ ဦးအောင်ဘညို ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ သူရှာဖွေ သောအရာကိုအရင်းဖက်တွင်မြင်လိုက်ရသည်။ ခြောက်လို့ပင်နေပြီ။ အနီရောင် အဖတ်ကလေးကို လက်သဲနှင့်ကုပ်ခွာလိုက်ပြီးနောက် မှန်တင်ခုံရှေ့က ကုလားထိုင်တွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်ချလိုက်မိသည်။သူဘာလုပ်ရမည်နည်း။
ကယောက်ကယက် ဖြစ်နေသော စိတ်ကို အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှုထိန်းလိုက်ရင်း အဝတ်အစားတွေ ပြန်ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။ အသံလုံး၀ မထွက်အောင်လဲ ကြိုးစားရ၏။ ကြမ်းပြင်မှာ ဘယ်အချိန် က ကျနေ မှန်း မသိသော မိန်းကလေး၏ ပလပ်စတစ်အိတ်ထုပ် လေးကို မှန်တင်ခုံပေါ် ကောက်တင်ပေးရင်း ဖြည်ကြည့်ရာ ထင်သည့် အတိုင်း ပိုက်ဆံအိတ်ဖြစ်နေသည်။ ဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အထဲမှာ မှတ်စု စာအုပ်သေးသေး တအုပ်၊ စာရွက်ခေါက်လေးတခု နှင့် မိန်းမပတ်လက်ပတ်နာရီ အဟောင်း တလုံးသာတွေ့ ရသည်။ ပိုက်ဆံ လုံး၀ မပါ။ အံ့သြ ရင်း သူ့ပိုက်ဆံအိတ် ကို ဧည့်ခန်း က စားပွဲပေါ်မှာ ထားခဲ့တာသတိရပြီး အပြင်ကို ခြေဖွ နင်းပြီးထွက်ခဲ့သည်။
စားပွဲပေါ်မှာ ပိုက်ဆံအိတ် တွေ့သည့်အပြင် ကုလားထိုင်တလုံးပေါ် မှာတင်ထားသော မိန်းကလေး၏ မိုးကာအင်္ကျ ီ ကိုပါတွေ့ရသည်။ မိုးကာ အိတ်တွေ ထဲကို လိုက်ရှာကြည့်ရာ အားလုံးဟင်းလင်းသာ ဖြစ်သည်။
ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ဦးအောင်ဘညို စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနောက်ကျိလာသည်။ထို့ နောက် ပိုက်ဆံ အိတ်ကိုဖွင့်ပြီး ပါသမျှ အကုန်ထုတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲသို့ အသာလေး ပြန်ဝင်လာတော့ မိန်းကလေးက အိပ်မောကျနေဆဲ။ ပိုက်ဆံတွေကို မှန်တင်ခုံပေါ်တင်ပြီး သူမ ပိုက်ဆံ အိတ်ကလေးနှင့်ဖိထားလိုက်သည်။ အတော်ကြာအောင် ရပ်စောင့် နေသေးသော်လည်း သူမက လှုပ်ရှားမလာ။ သက်ပြင်းချပြီး ဦးအောင်ဘညို အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူသွားဖို့သင့်ပြီ ဟု တွေးမိသည်။ အခုလိုထွက် သွားရန် သင့်မသင့် ခနရပ်စဉ်းစား ကြည့်သေးသော်လည်း ထွက်သွားရန် မှ အပ စဉ်းစားလို့ မရပေ။ တိုက် ခန်းတံခါးကို Log ချပေးခဲ့ပြီး အပြင်က သံပန်းတံခါးကိုတော့ ပြန်စေ့ထားခဲ့၏။ လမ်းမပေါ် ရောက်ချိန်မှာနာရီကြည့်လိုက်ရာ လက်တံတွေက ညရှစ်နာရီ ဖြစ်ကြောင်း ပြသနေလေ၏။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment