Monday, March 2, 2015

ဗလရှိတယ် ဇရှိတယ် (စ/ဆုံး)

 ဗလရှိတယ် ဇရှိတယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

သူ့ကို တရွာလုံးက ငထွားဟု ခေါ်ကြသည်။ သူ့နံမယ်ရင်းကို မည်သူမျှ မသိကြပေ။ သူ့ပုံစံကလည်း ငထွားဟူသော နာမည်နှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။သူ့အရပ်က ခြောက်ပေလောက် ရှိမည်။ သူ့ကိုယ်လုံးက ကာယဗလ သမားတွေ ပုံစံမျိုး။ ငထွား ရင်အုပ်ကြီးတွေ လက်မောင်းကြီးတွေ၊ ပေါင်လုံးကြီးတွေက အယ်နေသည်။ အသားရောင်က မဲချိတ်နေသည်။ မျက်လုံးက အနည်းငယ် ပြူးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ထူထူ ဖြစ်သည်။ ကြည့်လိုက်ရင်တော့ ခပ်ထုံထုံ ခပ်ထိုင်းထိုင်း၊ ပေါချာချာ ပုံစံမျိုးမှန်း သိသာလှသည်။

ငထွား သရက်ပင် ထိပ်ရွာသို့ ရောက်လာပုံက ခပ်ဆန်းဆန်း ဖြစ်သည်။ ရွာအနောက်ပိုင်းက ထင်းခုတ်သမားကြီး ဦးချစ်ကြောင့် ငထွားသည်ရွာသို့ ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်သည်။ သရက်ပင်ဆိပ်ရွာဆိုတာက ဘိုကလေးမြို့ အပိုင်ထဲတွင်ဖြစ်သည်။ ဦးချစ်က ပင်လယ်စပ် ဘိုကလေးမြစ်ဝအနီး သစ်တောထဲတွင် ထင်းခုတ်ပြီး မြို့တက် ရောင်းနေသူဖြစ်သည်။

ဦးချစ်တွင် စပါးတင်းတစ်ရာပါ စက်တပ် သမ္ဗာန်ကြီး တစ်စီးရှိသည်။ ယင်းသမ္ဗာန်နှင့် သူ၏တပည့် မဲလေးနှင့်အတူ ထင်းသယ်ပို့နေကျ ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတွင်တော့ ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ထင်းခုတ်အသွား နေဝင်ရီသရော အချိန် မြစ်ဝနားရောက်၍ ထင်းတောကို တွေ့ရရုံ ရှိသေးသည်။ မိုးသက်လေပြင်းများ ကျလာကာ သမ္ဗန်စက်ရပ်ကာ မျောတော့သည်။

မိုးကလည်း ချုပ်၊ မိုးသက်လေပြင်းများ ကျနေသည်မို့ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်း မသိ၊ တစ်ညလုံးမျောချင်တိုင်း မျောနေခဲ့သည်။ သန်းခေါင်ကျော်လောက်တွင် မိုးက စဲသွားသော်လည်း လေကမရပ်။ လှိုင်းကလည်း ကြီးလှသည်။ နံနက် ရောင်နီပျိုးလာချိန်တွင် မိုးက တစ်ခါ သည်းလာပြန်သည်။ အလင်းရောင် ထွက်လာပြီဖြစ်၍ သူတို့ ပင်လယ်ထဲ ရောက်နေပြီဖြစ်သည်ကို ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် ခန့်မှန်းမိသည်။ ကမ်းစပ်နှင့်တော့ သိပ်ပြီး မဝေးလှသေး။ ကမ်းစပ် တောတန်းကို ပြပြလေး လှမ်းမြင်နေရသေးသည်။

ဦးချစ်တို့ ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် လေက ကမ်းတစ်ဖက်သို့ ဦးတည်ပြီးတိုက်ခတ်လာသဖြင့် ဦးချစ်တို့ သမ္ဗာန်မှာ ကမ်းစပ်သို့ ဦးတည်ပြီး မျောတော့သည်။ မိုးကသည်းသည်း၊ လေကထန်ထန်၊ လှိုင်းကလည်း ကြီးလှသည်။ ကမ်းစပ်ကို ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လာရသော အချိန်တွင်တော့ ဗြုံးကနဲ ဝုန်းဟူသော အသံကြီး ထွက်ပေါ်လာပြီး သမ္ဗာန်ထဲ ရေတွေ ဒလဟော ဝင်လာတော့သည်။

သမ္ဗာန်မှာ ကျောက်ဆောင်နှင့် တိုက်မိပြီး ကွဲ၍ ရေတွေ ဝင်လာပြီး မကြာမီပင် သမ္ဗာန် နစ်မြုပ်တော့မည်။ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် အသက်လုရတော့သည်။ ရေထဲသို့ ခုန်ချပြီး တွေ့မြင်နေရသော ကမ်းစပ်ဆီသို့ ဦးတည် ကူးခပ်တော့သည်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မလွယ်လှပါ။ ချောင်းထဲမြစ်ထဲတွင် အေးအေးလူလူ ကူးရတာမျိုး မဟုတ်။ မိုးထဲ၊လေထန် လှိုင်းကြီးနေသည့်ကြားထဲ ကူးခတ်နေရတော့ ခရီးက မတွင်လှပေ။

လှိုင်းဖြင့် မျောပါသွားနေသဖြင့် မြင်နေရသော ကမ်းစပ်ဆီ တော်တော်နှင့် မရောက်နိုင်။ တစ်ခါ တစ်ခါကမ်းစပ်လေးပင် မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ပျောက်သွားသည်။ ကူးခတ်လိုက်၊ ရေစီးအတိုင်း မျောပါသွားလိုက်ဖြင့် ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် နှစ်ယောက် ခြေကုန်လက်ပန်းကျလာတော့ကာ နောက်ဆုံး သတိလစ် မေ့မြောသွားရတော့သည်။

သတိပြန်ရလာတော့ ဦးချစ် တဲတစ်လုံးထဲတွင် ရောက်နေတာကို သတိပြုမိသည်။ သူ့တပည့် မဲလေးကို မတွေ့ရ။ သူ့ကို ကမ်းစပ်သောင်ပေါ်တွင် တွေ့၍ ခေါ်လာကာ ပြုစုထားသူက မဲမဲသဲသဲ လူကောင်ထွားထွားကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထိုလူထွားကြီးကတော့ ငထွားပင် ဖြစ်သည်။ အတိုချုပ်ပြောရလျှင်တော့ ထင်းသမ္ဗာန်မှောက်၍ ရေထဲမျောလာသော ဦးချစ်အား လပွတ္တာ မြစ်ဝ ကိုင်းသောင်မှ တစ်ကောင်ကြွက် ငထွားက ကယ်ဆယ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ဦးချစ် ရွာသို့ ပြန်လာတော့ တကောင်ကြွက် ငထွား တခါတည်း ပါလာသည်။ ဦးချစ်ကလည်း သမ္ဗာန်လည်းမရှိတော့၊ အသက်ဘေးလည်း ကြုံခဲ့ရသေးသဖြင့် ထင်းခုတ်သည့်အလုပ်ကို စွန့်လွှတ်ပြီး လယ်သမားဘဝဖြင့် အသက်မွေးခဲ့တော့သည်။ ငထွားကတော့ ဦးချစ်ရဲ့ သူရင်းငှားပေါ့။ ဦးချစ်နဲ့ပဲ အတူနေခဲ့ကာ သေလား ရှင်လား မသိရသော မဲလေး၏ နေရာတွင် အစားဝင်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ပထမတော့ ရွာထဲက လူတွေက ငထွားကို ရှိန်ကြသည်။ နောက်တော့ ငထွားက သူ့ခွန်အား ဗလတွေနှင့် ရွာထဲမှာ ထင်းခွေ၊ ရေခပ်၊ ထင်းပေါက်၊ မြောင်းတူး၊ ကောက်လှိုင်းသယ် စတာတွေကို မနေတတ် မထိုင်တတ်လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။ အနေကြာလာတော့ ငထွားကို တစ်ရွာလုံးက ခင်လာကြတော့သည်။ သူ့ကို တစ်ရွာလုံးက တစ်ရွာသား ငထွားဟု ခေါ်ကြသည်။

အချိန်ကာလက ဘာမှပင် မကြာလိုက်။ ငထွားရွာကို ရောက်လာပြီး တစ်နှစ်ပင် မပြည့်တတ်သေး။ တစ်သက်ပတ်လုံး တောတက်လာခဲ့သော ဦးချစ်တစ်ယောက် ငှက်ဖျားရောဂါဖြင့် ဆုံးသွားတော့သည်။ ဦးချစ်တွင် အသက် (၄၀) အရွယ် ဇနီးသည် မသန်းမြင့် ကျန်ခဲ့သည်။ ဦးချစ်တို့မှာ သမီးတစ်ယောက်သာ ရှိပြီး မြို့ရှိ မသန်းမြင့်၏ အစ်မထံတွင် ငယ်ငယ်ထဲက သွားနေ၍ ကျောင်းတက်နေသည်။

ဦးချစ်ဆုံးသွားတဲ့အချိန်က နယုန်လ ဆိုတော့ လကုန်ခါနီးမှာ ထွန်တုံးပိတ်ပြီးတဲ့ အချိန်မို့ လယ်တွေကလည်း တန်းလန်းဖြစ်နေသဖြင့် ငထွားကပဲ ဆက်ပြီး လုပ်ပေးခဲ့ရသည်။ ဦးချစ်မရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်း ငထွားက ခါတိုင်းထက် ပိုပြီး အလုပ်ကို ကြိုးစား အပင်ပန်းခံကာ လုပ်သကဲ့သို့ မသန်းမြင့်ကလည်း ငထွားအပေါ် ခါတိုင်းထက်ပိုပြီးတော့ ကောင်းလာခဲ့သည်။

နွေပေါက်၍ စပါးပေါ်ပြီးသည့် အချိန်မှာတော့ ညီမဖြစ်သူ မသန်းမြင့်ကို ရွာတွင် တစ်ယောက်တည်း မထားလိုတော့ မြို့တွင်နေသူ မသန်းမြင့်၏ အစ်မက လာ၍ခေါ်သည်။ ဒီတော့ မသန်းမြင့်မှာ လယ်ကိုရောင်း၍ မြို့ကို ပြောင်းသွားတော့သည်။ မသန်းမြင့်၏ လယ်များကို ဝယ်လိုက်သူကတော့ ကန်သင်းတစ်ဆက်တည်း လုပ်နေသူ သောင်းစိန်ပင် ဖြစ်သည်။ လယ်တွေကို ဝယ်လိုက်တော့ ခိုကိုးရာမဲ့ ငထွားမှာ သောင်းစိန်ထံ ပါလာသည်။

မူလကတည်းက ငထွားနှင့် သောင်းစိန်က လယ်ထဲတွင် ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်သည့်အပြင် ငထွား၏ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကိုလည်း သောင်းစိန်က သဘောကျပြီးသား ဆိုတော့ ငထွားကို သောင်းစိန်က လိုလိုလားလားပင် လက်ခံခဲ့သည်။ နဂိုကတည်းက ရွာထဲတွင် သောက်ဖော်သောက်ဖက်ဆိုတော့ သောင်းစိန်နှင့် ငထွားမှာ သူရင်းထိုင်နှင် သူရင်းငှားပုံစံမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ သူငယ်ချင်းတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။

ငထွားရောက်လာ၍လည်း သောင်းစိန်တို့ အတော်ကြီး သက်သာသွားသလို ငထွား၏ လုပ်အားကြောင့်လည်း သောင်းစိန်အဖို့မှာ အကျိုးဖြစ်ထွန်းခဲ့လေသည်။ ငထွားမှာ လယ်အလုပ်၊ နွားအလုပ်သာ မဟုတ်၊ သောင်းစိန်မိန်းမ ရွှေရီက ကလေးတစ်ဖက်နှင့်မို့ အာရုံတက် ထမင်း ချက်ရသော အလုပ်ကိုပါ ငထွားက တာဝန်ယူထားရသည်။

ဒီအချိန်က သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရီတို့၏ သမီးလေး ဘုတ်အိမှာ လေးနှစ်အရွယ်သာ ရှိသေးသည်။ ဒီလိုနှင့်…… ငထွား သောင်းစိန်တို့ထံ ရောက်ခဲ့သည်မှာ ငါးလခန့် ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်ညတွင်တော့….

“ ဒုတ်…ဒုတ် ..ဒုတ်…….ဒုတ်…….”

ဟူသော ဆက်တိုက် ထွက်လာသည့် အသံများကြောင့် အိမ်ရှေ့တွင် အိပ်နေသော ငထွားမှာ လန့်နိုးလာခဲ့သည်။ ငထွား နားစွင့်လိုက်တော့ အသံတွေက သောင်းစိန်တို့ အိပ်နေသည့်ဖက်က ထွက်ပေါ်လာနေခြင်းဖြစ်သည်။

ငထွား စဉ်းစားလိုက်သည်။ မိုးက ကုန်သေးသည် မဟုတ်။ ပိုးကောင်မွှားကောင် (မြွှေ) များ အိမ်ပေါ်တက်လာပြီး အစာကိုက်နေသလား၊ ဒါမှ မဟုတ် နောက်ဖေးက စပါးပုတ်ထဲကို ကြွက်ဖောက်နေသလား ဆိုပြီး တွေးကာ ငထွား အိပ်နေရာမှ အသံမထွက်အောင် ဖြေးညှင်းစွာ ထလိုက်သည်။

သောင်းစိန်တို့ လင်မယား အိပ်နေရာက အိမ်အတွင်းပိုင်းတွင် ထရံပါးလေးဖြင့် အခန်းဖွဲ့ထားသည်။ အခန်းတံခါးကတော့ တပ်၍ မထားပေ။ ငထွား အသံမကြားအောင် ညင်သာစွာ ထ၍ ကြားနေရသော အသံကို နားစွင့်ရင်းထ၍ အလာ သောင်းစိန်တို့ အခန်းရှေ့အရောက် အသံက ယင်းအခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်နေသော အသံမှန်း သိလိုက်ရသဖြင့် အခန်းထဲသို့ အသာ လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။

ငထွား တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်သွားသည်။ ဖွင့်ထားသည့် ခေါင်းရင်းဘက် ပြူတင်းပေါက်မှ ဝင်နေသောလရောင်ဖြင့် သောင်းစိန်တို့ လင်မယား ဖြစ်ပျက်နေပုံကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ဝါဝင်းနေသော ရွှေရီ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်တွင် သောင်းစိန်က မှောက်လျက်သား၊ ပြီးတော့ သောင်းစိန်၏ ဖင်ကြီးက နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်သွားတိုင်း စောစောက သူကြားနေရသော တဒုတ်ဒုတ် အသံက ထွက်၍လာသည်။

ငထွား ခဏကြာအောင် ရပ်ကြည့်နေမိသည်။ ငထွားကြည့်နေသည်က အပေါ်မှ လိုးနေသော သောင်းစိန်ကိုမဟုတ်၊ အောက်မှ နေ၍ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ ဆန့်ချထားပြီး မျက်နှာက တအားအားဖြင့် ရှုံ့ကာမဲ့ကာ ဖြစ်လိုက်၊ တအင်းအင်း ညည်းညူလိုက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ခံနေသော ရွှေရီကိုပင်ဖြစ်သည်။

ကြည့်ရင်း ငထွား နေရထိုင်ရ ခက်လာသည်။ ဒါကြောင့် အသံမထွက်အောင် သူ့အိပ်ရာသို့ ပြန်လာခဲ့ပြီး လှဲအိပ်နေလိုက်သည်။ အသံတွေကတော့ ကြားနေရဆဲ ဖြစ်သည်။ ကြိတ်မှိတ်ပြီး အိပ်တော့မည်ဟု ကြံရွယ်၍ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်တော့ ငထွားအာရုံထဲ မသန်းမြင့်က ရောက်လာသည်။ မသန်းမြင့်က ရွှေရီထက် အသက်အများကြီးကြီးသည်။ မသန်းမြင့်က အသက် (၄၀) လောက်ရှိပြီး ရွှေရီက အခုမှ အသက် (၂၆) နှစ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။

ကလေးရတာ တစ်ယောက်ချင်း တူပေမဲ့ ရွှေရီသမီးက (၄)နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ မသန်းမြင့် သမီး ဌေးဌေးက အပျိုပေါက်လောက် ဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ငထွားစိတ်ထဲ မသန်းမြင့်၏ ခန္ဓာကိုယ်က ပို၍ ထွားသည်ဟု တွေးမိလိုက်သည်။ အိပ်မပျော်နိုင်၍ ရောက်တတ်ရာရာများ စဉ်းစားနေမိပြီး သူနှင့် မသန်းမြင့်တို့ ပတ်သက်ခဲ့ရပုံ အကြောင်းများဆီ အာရုံရောက်သွားတော့သည်။

.............................................................

ရွာတွင် မသန်းမြင့် တစ်ယောက်တည်း ရှိ၍ မြို့တွင် နေသော မသန်းမြင့် သမီး ဌေးဌေးမှာ အသက် (၁၄) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။

အဲဒီနေ့က ငထွား ကွင်းထဲမှ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တာ နောက်ကျသည်။ မိုးစုန်းစုန်းချုပ် နေပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မသန်းမြင့် အဆင်သင့်ပြင်ပေးသော ထမင်းကို စားသည်။ ငထွား အပြန်လမ်းတွင် ပေါက်ဖော်ကြီးဆိုင်တွင်ဝင်၍ ချက်အရက်တစ်ပိုင်း သောက်လာခဲ့သေးသည်။ ငထွား ထမင်းစားနေတုန်း မသန်းမြင့်က လှမ်း၍ ပြောသည်။

“ ကိုထွား……. ကျမ အနောက်ပိုင်းမှာ ကြွေးသွားတောင်းရအုံးမယ်..”

“ နင်ကလဲ….မနက်မှ သွားရောပေါ့… ညကြီး မိုးချုပ်ကို……”

“ ဒါနဲ့…ဌေးဌေးရော……….”

“ နင့်တူမ တစ်နေကုန် တစ်ရွာလုံး လျှောက်ဆော့ပြီး မောမောနဲ့ အိပ်နေပြီ…”

“ အနောက်ပိုင်းကို မနက်မှ သွားလို့ မရဘူးဟ..သူတို့က မနက် မြို့သွားကြမှာတဲ့…”

“ တားမရလည်း သွားဟာ…ငါ့လက်နှိပ်ဓါတ်မီး ယူသွား….”

“ ပေး….လေ…ယူသွားမယ်..”

မသန်းမြင့် ထွက်သွားသည်။ ငထွား ထမင်းစားပြီး၍ အိမ်ရှေ့တွင် အေးအေးလူလူ ထိုင်နေစဉ် သူစိတ်ထဲဘယ်က ဘယ်လို အတွင်းခန်းထဲ အိပ်နေသော ဌေးဌေးထံ ရောက်သွားသည် မသိပေ။ ထိုအခိုက်ပင် အတွင်းခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော်နေသော ဌေးဌေး၏ ညည်းသံကို “ အင်း..အင်း..” ဟူ၍ ကြားလိုက်ရသည်။

ကောင်မလေးတော့ တစ်နေကုန် ရွာထဲ လျှောက်ဆော့ပြီး ပန်းဖျား ဖျားပြီလား မသိဘူးဟု တွေးကာ ငထွားထိုင်ရာမှ ထပြီး ဌေးဌေး အိပ်နေရာသို့ သွားကြည့်သည်။ ဌေးဌေးကို မြင်ရတော့ ငထွား ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။

ခြေနှစ်ဖက်ကို ကား၍ ပိုးစိုးပက်စက် အိပ်နေသော ဌေးဌေး၏ စကပ်လေးမှာ ခါးသို့ လန်တက်နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ထွန်းထားသော ဘက်ထရီ မီးအလင်းရောင်က ဌေးဌေးကို ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့နေရသည်။

အမွှေးနုနုလေးတွေ ပေါက်စပြုနေပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်၊ မိန်းမကြီး တစ်ယောက်၏ စောက်ပတ်လောက်ကို ရှိနေပြီ။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားထားသဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲထားသလို ဖြစ်နေပြီး အပျိုပေါက် စောက်ပတ်က ဟမနေပေမဲ့ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က ဘေးနှစ်ဖက်သို့ တင်းကာထိပ်မှ လက်သန်းဖျား လောက် စောက်စေ့ကလေးက ပြူးပြူးလေး ပေါ်နေသည်။

အသက်အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် စောက်ပတ်အဟန့်ကြီးပုံ၊ စောက်စေ့အရွယ်တို့ကို ကြည့်၍ ဒီကောင်မလေး ကြီးလာရင်တော့ တော်တော်လှမှာပဲဟု ငထွားတွေးရင်း သူ့ဟာသူ သတိမထားမိဘဲ ဌေးဌေးအနား ရောက်၍ လာသည်။ ပြီးတော့ ငထွား ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဌေးဌေး မျက်နှာကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့် ပြီးတော့မှ လက်တစ်ဖက်က ဌေးဌေး၏ စောက်ပတ်ကြီးပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်။

ယုယုယယလေး ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်မိတော့ လက်ဖဝါးက စောက်စေ့လေးကို ခလုပ်တိုက်၍ အသွား ဌေးဌေး တစ်ချက် တွန့်၍ လှုပ်သွားကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းက ပို၍ ကားသွားသည်။ ဌေးဌေး အပျိုတော့ ဖြစ်နေပြီဟု ဟိုတလောက သားအမိနှစ်ယောက် တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် ပြောပြီး ထမီစတွေ ဖြဲနေသံကို ကြားခဲ့ရသည်။

အပျိုပေါက်လေး၏ စောက်ပတ်နုနုလေးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ပွတ်ရင်း ငထွား၏ စိတ်တွေက ထောင်းခနဲ ထလာသည်။ အပွတ်ခံနေရသော စောက်ပတ်နုနုကြီးကလည်း နှုတ်ခမ်းသားတွေ ရဲလာကာ တဖြေးဖြေး နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေ ဖောင်းတင်းလာပြီး အရေကြည်လေးတွေ စိုလာသည်။ ကောင်မလေး နိုးနေပြီး ငြိမ်ခံနေတာကို ငထွား သတိထားမိလိုက်သည်။

ဟုတ်သည်.. ငထွားက ဇ ရှိသည်။ ဇ ကြောင့်ပင် အိုးပစ်အိမ်ပစ်၊ မိဘညီအစ်ကို မောင်နှမများကို စွန့်ခွာကာလိုင်းပေါက်တွင် ဇာတ်မြုပ်နေထိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေး နိုးနေမှန်း သိ၍ ငထွား ပို၍ လက်ရဲလာသည်။

စောက်စေ့လေးကို လက်ညိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကာ ပွတ်ပေးပြီး အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ထက်အောက် စုန်ဆန် ဆွဲပေးသည်။ ကောင်မလေး အရည်တွေက ရွှဲသထက် ရွှဲ၍ လာသည်။ ငထွား တစ်ချက် စဉ်းစားကာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ဌေးဌေး၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မ၍ ထောင်လိုက်သည်။

ဤအခိုက်မှာပင် အိမ်ရှေ့မှ ခြေဆေးနေသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဌေးဌေးအပါးမှ ငထွား ရုတ်ကနဲ ထ၍လာခဲ့သည်။ ငထွား အိမ်ရှေ့အရောက် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာသော မသန်းမြင့်နှင့် ပက်ပင်းတိုးသည်။

“ ဘယ်နှယ့်…ကြွေး ရခဲ့ရဲ့လား……….”

“ တော်သေးတယ်.. တစ်ဝက်တော့ ရခဲ့တယ်…ဟင်း…….”

မသန်းမြင့် ပြန်၍ပြောရင်း ငထွား သူမကို ကြည့်နေသော အကြည့်တွေက တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။

“ ငါ… သွားအိပ်တော့မယ်….”

ငထွားက အိမ်ပေါ်တွင် မအိပ်၊ အိမ်ရှေ့ ကွင်းထဲတွင် အိပ်သည်။ သူအိပ်သော နေရာကို ဝါးထရံများဖြင့်ကာရံထားသည်။ ငထွား လှည့်ထွက်မည်အလုပ်…

“ ဟာ…..မသန်းမြင့်.. နင့် ခြေသလုံးမှာ………”

“ အမလေး….လုပ်….လုပ် ပါအုံး……”

ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးမှာ သွေးစီးကြောင်း တစ်ခု၊ ကြည့်လိုက်တော့ ကျွတ်တစ်ကောင် တွယ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ မသန်းမြင့် ငထွားနား တိုးကပ်ပြီး ငထွား ခါးကို အတင်း ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ နုထွေးသော အထိအတွေ့က ငထွား၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သင်းပျံ့သော သနပ်ခါးနံ့နှင့်အတူ လွှမ်းခြုံသွားသည်။

မသန်းမြင့်မှာလည်း ခြေသလုံးတွင် ကျွတ်တွယ်တာ မြင်လိုက်ရပြီး အလန့်တကြားနှင့် ဗြုံးကနဲ ငထွား ခါးကို ဖက်လိုက်ရပေမယ့် နှစ်ကိုယ်ချင်း ထိသွားတော့ မာကျစ်ဖုထစ်နေသော ကြွက်သားစိုင်တို့၏ ထိတွေ့ရမှုကြောင့် သတိ လက်လွတ်ဖြစ်ကာ ပို၍ တိုးကာ ဖက်ထားမိသည်။ မိန်းမသားပီပီ အရင်ကတည်းက ငထွား၏ ဗလကြီးကို ကြည့်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လိုက်ရရင်တော့ သူမတစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေး လုံခြုံသွားမှာပဲဟု မိန်းမသား သဘာဝ မကြာခဏ စိတ်ကူးယဉ်မိခဲ့ဖူးသည်..။

အို…… သူမချက်အောက်နားကို ထောက်မိထားသည့် ငထွား၏ ပစ္စည်းကြီးက သစ်သားဒုတ်တံကြီး အလားပါပဲလား။

“ လုပ်ပါအုံး…ငထွားရဲ့… ဖြုတ်ပေးပါအုံး…..“

မသန်းမြင့် ကိုယ်လုံးကို လူးလွန့်၍ ခြေသလုံးသားကို ငုံ့ကြည့်ကာ ပြောသည်။ အမှန်တော့ ငထွားပစ္စည်းကြီးကို လက်နှင့် လှမ်းကိုင်လို့ မရဲသဖြင့် ကိုယ်လုံးနှင့် တိုက်၍ လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ငထွား ငုံ့၍ သူမ၏ ခြေသလုံးဆီသို့ လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မသန်းမြင့်က ငထွား ခါးကို မလွှတ်၊ ငထွား အငုံ့ သူ့မျက်နှာနှင့် မသန်းမြင့် နို့အုံကြီးကို တိုက်ထိမိတော့သည်။ ငထွားက မသန်းမြင့် ခြေသလုံးမှ ကျွတ်ကို ခွာ၍ အပြင်သို့ လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ ကဲ….ရေသွားဆေးတော့….”

“ ဟင့်အင်း….သွေးတွေနဲ့ ငါမလုပ်ရဲဘူး….”

ဒါ တမင်သက်သက် ပြောနေမှန်း သိသည်။ ငထွား အောက်ဆင်း၍ ရေခပ်လိုက်ပြီး မသန်းမြင့် ခြေသလုံးကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ပွတ်သပ်ဆေးပေးသည်။ အရသာခံ၍ ကြာကြာ ပွတ်ရင်း ဆေးပေးနေသည်။ မသန်းမြင့် ပေါင်ခွဆုံကြီးနှင့် ငထွားမျက်နှာက တန်းနေသည်။

ခဏအကြာ မသန်းမြင့် ထမီကိုမ၍ စုဆုတ်ထားသောကြောင့် ခြေတစ်ဖက်လှမ်းလျှင် ပေါင်ကားလိုက်သလို ဖြစ်နေပြီး ထမီကလည်း ဆုတ်ဆွဲထား၍ တင်းနေသဖြင့် ဖောင်းမို့သော စောက်ပတ်ကြီးက အထင်းသားဖြစ်နေတော့သည်။ အပျိုပေါက် ဌေးဌေး၏ အင်္ဂါစပ်ကို မြင်တွေ့ပွတ်သပ်မိခဲ့ရာမှ စခဲ့သော ငထွား၏ စိတ်များ ဘယ်လိုမှ ထိမ်းမရတော့ပေ..။

ငထွား ရေခွက်ကို အောက်သို့ ပြန်၍ မထားတော့ပဲ ဖိနပ်ချွတ်တွင်ပင် ထားလိုက်ကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ ဆတ်ကနဲ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ရင်း မသန်းမြင့်၏ ကိုယ်လုံးကို ဗြုန်းကနဲ ပွေ့မလိုက်သည်။

“ အမလေး…..”

ဖြတ်ကနဲ လန့်သွားသော မသန်းမြင့်၏ တတောင်နှစ်ဖက်က ထောင်သွားသဖြင့် ထမီက ပေါင်ရင်းထိ လန်သွားသည်။ ဖွေးနှစ်စွာ ပေါ်လာသော ပေါင်လုံးကြီးနှစ်ချောင်းကို ငထွား ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး မသန်းမြင့်ကို အိမ်ရှေ့ခန်းဆီသို့ ဖိနပ်ချွတ်မှ နေ၍ ပွေ့လာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ချလိုက်သည်.။

“ ဟွန့်……ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…..”

မျက်စောင်းထိုးကာ လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်ရင်း မသန်းမြင့်၏ မျက်နှာက ပြုံးရိပ်သန်းလို့။ ငထွားကသူမဘေးသို့ ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တော့ မသန်းမြင့် မကြည့်ရဲသလို မျက်လုံးများကို မှိတ်ထား လိုက်တော့သည်။ ဒူးထောင်လျှက်သားဖြစ်နေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားပစ်လိုက်သည်။ 

အမွှေးမဲမဲတွေနှင့်စောက်ခုံကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်။ ငထွားက မသန်းမြင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး တငေါက်ငေါက် ဖြစ်နေသော သူ့လီးထိပ်ကြီးကို ခပ်ပြဲပြဲ ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာ သွင်းလိုက်သည်။

“ အင်း……အင်း……..အ………..အင်း…..”

မသန်းမြင့်လည်း စိတ်တွေအတော်ပင် ထနေပြီမို့ အရည်တွေက ရွှဲနစ်နေသဖြင့် လီးကကြီးလွန်းသော်လည်း တစ်ချက်တည်းဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်း အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။

မသန်းမြင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားကာ တုန်တုန်ရင်ရင်ပင် ဖြစ်လာရသည်။ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။ ဌေးဌေး မွေးပြီးကတည်းက အလိုးခံရတာ ချောင်ချောင်ကြီးဖြစ်ကာ အားမလိုအားမရဖြင့် ခံစားခဲ့ရတာ (၁၄) နှစ်ရှိပြီ။ အခုတော့ လင်ဖြစ်သူ ကိုချစ်သေပြီး ငထွားနှင့် အခုကြုံတော့မှ အထဲတွင် ပြန်ပြည့်သိပ်နေကာ လင်ရစက အလိုးခံရသလို အရသာရှိလှသည်။

ငထွားက အစတွင် မကြမ်းသေးပါ။ ဖြေးဖြေး ချင်းပဲ လိုးပေးနေသည်။ မသန်းမြင့်ကလည်း သူမစောက်ပတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ကော့ကော့ပေးပြီး မျက်လုံးများ စင်းကျနေသော မျက်နှာလေးက ပြုံးလို့နေသည်။

“ ပြွတ်….အား…..ပြွတ်…ဒုတ်….ဒုတ်……အင်း…..ဟင်း……”

တဖြေးဖြေး အရှိန်ရလာပြီး ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းလိုးရင်း ငထွားလက်နှစ်ဖက်က မသန်းမြင့် နို့တွေဆီ လှမ်းသည်။ မသန်းမြင့် တဟင်းဟင်း အသက်ရှူသံနှင့်အတူ သူမ၏ အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီကို တစ်ချက်တည်းတွဲ၍ ဆွဲလှန်ပေးလိုက်သည်။

အထင်းသား ဖွေးကနဲ ပေါ်လာသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက အလပ်ကြီး ရှိသေးသည်။ ငထွား နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကိုသူ့လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးများနှင့် လှမ်းဆုတ်၍ မတင်းတိမ်နိုင်သည့်အလား တအားပင် ဖျစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်ကာ တအားပင် ဆောင့်၍လိုးသည်။

“ အား..အိ…အ….အင့်..အိုး….ပြီး……ပြီး….အိုး..”

မသန်းမြင့် ဖင်ဆုံကြီး ကော့ထိုးတက်လာပြီး အရေတွေ ရွှဲနစ်နေအောင်ထွက်ကာ တစ်ချီ ပြီးသွားရတော့သည်။

မသန်းမြင့် တစ်ချီပြီးသွား၍ စောက်ဖုတ်ထဲမှာရော ငထွားလီးတန်မှာပါ အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပျစ်….ပလစ်….ဖွတ်…… ”

အခန်းထဲတွင် အိပ်နေသော ဌေးဌေးမှာ သူမစောက်ပတ်ကို ငထွား လာကိုင်ပြီး ကိုင်ဆော့ ပွတ်သပ်ခဲ့စဉ်ကနိုးနေခဲ့ပြီး အခု သူမ၏အမေနှင့် ငထွား လိုးနေပုံကို အစမှအဆုံး အခန်းကာရံထားသော ထရံပေါက်မှ ချောင်းကြည့်နေခဲ့သည်။ ဒါကို ငထွားရော မသန်းမြင့်ပါ မသိကြပေ။

“ ပြွတ်……ဖွတ်….ပြွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်……..”

မသန်းမြင့် နောက်တစ်ချီ ပြီးချင်လာပြန်ပြီ။ ငထွားလည်း ပြီးချင်နေပုံရသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် သူ့မျက်လုံးပြူးပြူးကြီးတွေက မသန်းမြင့်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေရင်း အတင်းနင်း ဆောင့်၍လိုးနေသည်။

အတူတူပြီးချင်သော ဆန္ဒကြောင့် မသန်းမြင့် ငထွားလီးကို စောက်ပတ်ဖြင့် အတင်းအတင်း ညှပ်ညှပ်ပေးပြီး ကော့ကော့ပင့်ပေးသည်။

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြစ်….ဒုတ်…….အီး…….အ….အင်း….ဟင်း…..အား…အား…..အ…”

ထွက်လာသော ငထွားသုတ်ရည်တွေက ပြင်းလှသည်။ ရေပိုက်နှင့် ထိုးပစ်လိုက်သည့်နှယ် ဖြစ်သည်။ ဒုတိယအကြိမ် ပြီးလာပြီဖြစ်သော မသန်းမြင့်မှာ ပြင်းထန်လှသော ငထွား၏ သုတ်ရည်များ အထွက် မသန်းမြင့်မှာ ကော့ တက်သွားသည်။

ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မသန်းမြင့်မှာ ငယ်ထိပ်အထိပင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ အဲဒီနောက်တော့ မသန်းမြင့်နှင့် ငထွားတို့ ဌေးဌေးလစ်ရင် လစ်သလို နေ့စဉ်ညစဉ် လိုးခဲ့သည်မှာ မသန်းမြင့် လယ်တွေရောင်း၍ မြို့ပြောင်းသွားသည်အထိပင် ဖြစ်လေသည်..။

..........................................................................

ငထွားမှာ သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရည်တို့ လိုးနေကြတာ တွေ့ရပြီး အိပ်ရာထဲ ပြန်လှဲနေရင်း သူနှင့် မသန်းမြင့်တို့ဖြစ်ခဲ့သည့် အကြောင်းတွေကို ပြန်စဉ်းစားရင်း မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ငထွား အိပ်ရာမှ ထ၍ အိမ်နောက်ဖေးသို့ ဆင်းလာတော့ သောင်းစိန်တို့ လင်မယားက ငြိမ်သွားပြီ။ သောင်းစိန်က တရှူးရှူးဖြင့် အိပ်ပျော်နေသံကိုပင် ကြားနေရသည်။

အိမ်နောက်ဖေးတွင် စပါးငါးတင်းဝင် ပုတ်ကြီး နှစ်လုံးရှိသည်။ ထိုပုတ်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှနေ၍ သွားလျှင် ပုတ်တွေလည်း လွန်ရော အိမ်သာကို ရောက်သည်။ ပထမတော့ ငထွား အိမ်သာထဲ ဝင်သွားမည် စိတ်ကူးပြီးမှ ပုတ်နှစ်လုံးလည်း လွန်ရော အိမ်သာပေါ် မတက်တော့ပဲ အိမ်သာဘက်လှည့် ပုဆိုးလှန်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။

သူငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လီးကြီးက တငေါက်ငေါက် တောင်ထနေပြီး တရမ်းရမ်း တခါခါ ဖြစ်နေသဖြင့် ငထွား လီးကို ဆုတ်ကာ ဂွင်းထုလိုက်သည်။ ငထွားမျက်လုံး မှိတ်လိုက်တော့ သူလိုးခဲ့ဖူးသော မသန်းမြင့်ပုံ မပေါ်လာဘဲ စောစောက သူ အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်သော ရွှေရည် ခံနေသော ပုံက ပေါ်လာသည်။

သူ့ရှေ့ အိမ်သာထဲတွင် ရွှေရည် ရှိနေသည်ကို ငထွား မသိ။ ရွှေရည် တစ်ယောက် သောင်းစိန်လိုးတာခံပြီးခဏလှဲနေပြီးမှ အိမ်သာသို့လာပြီး ရေဆေးခြင်းဖြစ်သည်။ ရေဆေးပြီး ရေစစ်အောင် ထိုင်နေပြီးမှ ထ၍ အိမ်သာထဲမှထွက်မည်အလုပ် ငထွား အိမ်သာရှေ့သို့ ရောက်လာပြီး ထိုင်ချ၍ ဂွင်းတိုက်နေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

ငထွားလီးမဲမဲကြီးက သစ်သားငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလောက် ရှိသည်။ စောစောကတင် တစ်ချီပြီးခဲ့သော ရွှေရည်မှာ တင်းထောင်ထနေသော ငထွားလီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာကာ စိတ်တွေ ပြန်ထလာရသည်။

အမှန်တော့ ရွှေရည်မှ မဟုတ်။ ဘယ်မိန်းမ မဆို တစ်ချီလောက်နှင့် အားမရတတ်ကြတာ များသည်။ ကာမစိတ်တွေ ထန်ကာ ဂွင်းတိုက်နေသော ငထွားကို ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ရွှေရည် စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့။ ထသထက် ထ၊ ရွသထက် ရွလာသည်။ အခုတင် ရေဆေးပြီးသား အဖုတ်က အရည်တွေ ပြန်စိုလိုက်လာသည်။ ရွှေရည် ငထွားကို ကြည့်ရင်း စောက်စေ့ကို လက်ဖြင့် ကလိရင်း ပွတ်ကြည့်မိသည်။

ခဏအကြာ ရွှေရည် စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်လာသည်။ ငထွားကလည်း လက်ဖြင့် လုပ်နေရသောကြောင့် တော်တော်နှင့် မပြီးနိုင် ဖြစ်နေသည်။ ကြာလျှင်တော့ ပြီးသွားတော့မည် ဖြစ်သည်။ ရွှေရည် ပြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ သူမအိပ်ရာထဲမှ မထွက်ခင်ကပင် သောင်းစိန်မှာ မူးမူးရူးရူးဖြင့် အိပ်မောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။ ရွှေရည် အိမ်သာတံခါးကို ဖြေးဖြေးဖွင့်ကာ ငထွားရှေ့သို့ ဗြုန်းကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ ငထွား လီးပေါ်မှ လက်ကို လွှတ်၍ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်….ရွှေရည်…….”

ရွှေရည် ပြုံးပြလိုက်ပြီး ငထွားရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ ကိုထွား…ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟင်……”

ပြောမိပြောရာ ပြောလိုက်ရင်း ရွှေရည်၏ လက်တစ်ဖက်က ငထွားလီးကြီးကို လှမ်း၍ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။

လီးကြီးက လက်တစ်ကိုင်ပင် မကပေ။ ငထွား ဘာမှမပြောပဲ ရွှေရီကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ရွှေရီ၏ ကိုယ်တွင် ထမီလေးတစ်ထည်သာ ကပိုကရို ရင်ရှားထားသည်။ နို့အုံ အရင်းဖက်နှစ်ခုက အလယ်ကြား ကားကားလေးနှင့် အတူ ဆူဖြိုးစွာ တွေ့ရသည်။ လရောင်အောက်တွင် နုပျိုလှပနေသော ရွှေရီ့မျက်နှာလေးက နဖူးအစပ်တွင် ချွေးဥလေးတွေ သီးနေကာ လှချင်တိုင်း လှနေတော့သည်။

ငထွားလီးကြီးက ဆုတ်ကိုင်ထားသော ရွှေရီ၏ လက်ကလေးအတွင်း၌ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသည်။ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေသော ငထွားက ရွှေရီ့ ဘေးသို့ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ ထိုင်ပြီး ရွှေရီကို ဖက်ကာ အငမ်းမရ နမ်းတော့သည်။ ရွှေရီ ကိုယ်လုံးလေး လှုပ်ရင်း မျက်နှာလေးကို မော့ပေးရင်း ငထွားလီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။

ငထွား၏ လက်တစ်ဖက်က ရွှေရီ ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်သွားပြီး နို့အုံကြီးတွေကို ဆုတ်နယ်သည်။ ခဏအတွင်း နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာရသည်။

“ လာလေ….ထ…..”

အသံလေး ကတုန်ကရင်နှင့် ပြောပြီး ရွှေရီ ထရပ်လိုက်သည်။ ငထွားလည်း မတ်တတ်ထရပ်မိသည်။ရွှေရီက ငထွားကို ကျောပေးကာ စပါးပုပ်ကြီးဘက်သို့ လှမ်းရပ်လိုက်ပြီး စပါးပုတ်ကြီးတွင် တင်ထားသော သစ်သားဆင့် အစွန်းပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်ပြီး သူမရင်ရှားထားသော ထမီလေးကို ခါးသို့ ဆွဲလှန်တင်ပေးလိုက်သည်..။

ငထွား ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ကွင်းလုံး မတင်ကာ လည်ပင်းတွင် ပတ်လိုက်ရင်း ရွှေရီ၏ နောက်ပိုင်းကို မျက်လုံးပြူးကြီးနှင့် ကြည့်သည်။ ရွှေရီ့စောက်ပတ်ကြီးက စောက်ပတ် ခါးတောင်းကျိုက်။ ဆီးစပ်မှသည် စအိုဝနားထိအမြောင်းလိုက် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက ဖောင်းတင်းနေသည်။ ဖြူဖွေးနေသော ရွှေရီ၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေက မသန်းမြင့် ဖင်ဆုံကြီးတွေလောက် မကြီးသော်လည်း လုံးကျစ်၍ မာတင်းကာနေသည်။

ခုလို ရွှေရီက ကုန်းထားပေးတော့ စောက်ခေါင်းဝက စအိုဝနှင့် မျဉ်းပြိုင် ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်နေရင်း ငထွား၏လီးကြီးက မာသထက် မာလာကာ ငထွား အသက်ရှူသံတွေက ပြင်း၍လာသည်။ ငထွား သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဖက်နှင့်ရွှေရီ့ တင်ဆုံနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ လီးသွင်းတော့မည်ကို သိလိုက်သော ရွှေရီက ခါးကို ကော့၍ တင်ပဆုံကြီးကို ကော့၍ နောက်ပစ်ပေးသည်။

ပြီးတော့ ရွှေရီ တစ်ယောက် ရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းနှင့် လီးအဝင်ကို စောင့်မျှော် နေမိသည်။ ငထွားလီးထိပ်ဖောင်းကားကားကြီးက ရွှေရီ စောက်ပတ်အဝကို ထောက်လိုက်လျင် ရွှေရီ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်၍ ခေါင်းလေးထောင်ထားပြီး ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ နည်းနည်းတိုးကာ လီးထိပ်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝနှင့် ဖိလိုက်သည်။ 

ထိုစဉ် စီးကနဲ ထွက်လာသော စောက်ရည်ကြည်တစ်ချို့က လီးတံထိပ်ဖူးကြီးတစ်ခုလုံးကို စိုစွတ်သွားစေသည်။ ရွှေရီ၏ တင်သားတွေကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ဆုတ်ချေပွတ်သပ်ပြီးမှ ငထွားက လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းသည်။

“ ပြစ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်….အ……အ……”

ရွှေရီမှာ အသံမထွက်အောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ရင်း ညည်းသည်။ မဆန့်မပြဲ တိုးဝင်သွားသော ငထွား၏ ဧရာမ လီးကြီးကြောင့် ရွှေရီ၏ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ် ခါသွားလေသည်။

လီးကြီးက တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားပြီး စပါးပုတ်အောက်ခံ သစ်သားဆင့်အတန်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကျားကန်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးကို ဆောင့်ကာ အံကြိတ်ခံသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဖြစ်ပေမယ့် ရွှေရီ့ စောက်ခေါင်းလေးက မသန်းမြင့်ထက် ကြပ်လွန်းလှသည်။ အသက်ကလည်း ရွှေရီက မသန်းမြင့်ထက် (၁၅) နှစ်လောက် ငယ်သည်။

စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေသော ဧရာမလီးတန်ကြီးကို ဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ ငထွား၏ လက်နှစ်ဖက်က ရွှေရီ၏ ရှေ့ပိုင်းဆီသို့ လှမ်းကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်တွင် စည်းနှောင်ရင်ရှားထားသော ထမီစကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး နို့အုံနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် စုံလိုက် ကိုင်၍ ဆုတ်နယ်ချေညှစ်သည်။ ရွှေရီ၏ ထမီကလည်း ကုန်းထားသော သူမ၏ ခါးတွင် ကွင်းလုံးစွပ်ထားသလို တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတော့သည်။

စောက်ပတ်ဝတွင် လီးတစ်ဝက်ဝင်ကာ တစ်လစ်ကြီးဖြစ်နေသဖြင့် မနေတတ်အောင် ဖြစ်လာသော ရွှေရီကအားမလို အားမရဖြင့် လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။ ငယ်ရွယ်သူမို့ ညှစ်အားကလည်း သန်သည်။

ငထွား တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားပြီး ရွှေရီ့နို့နှစ်လုံးကို အမိအရဆွဲကာ ဝင်နေသော လီးတစ်ဝက်ကို လက်နှစ်လုံးလောက် ပြန်ထုတ်ကာ အားယူပြီး သူ့လီးကြီးကို တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်….ပြွတ်….ဘွတ်….စွပ်..ဒုတ်………အ…….အီး…….”

“ အ…..အမလေး….သေပါပြီ…..အား……အင့်……”

ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ပဲ ရွှေရီ၏ တင်းတင်းလေး စေ့ထားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ပွင့်ဟကာ အသံထွက်လာသည်။ လီးကြီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး ရွှေရီ နာလွန်းသဖြင့် ကုန်းထားသော ဖင်ကြီးက နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်သွားပြီး အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လီးကြီးကို ဒီအတိုင်း တဆုံးထည့်၍ စိမ်ထားလိုက်ပြီး သူ့လက်ကြမ်းကြီး နှစ်ဖက်ထဲမှ ရွှေရီ၏ နို့အုံနှစ်လုံးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်နယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးသည်။

“ ဒီလိုကျတော့လဲ တတ်သားပဲ…” ဟု ရွှေရီ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနှင့် တွေးမိသည်။

တဖြေးဖြေး နာအောင့်နေမှုတွေ ပျောက်သွားပြီး လီးကြီးမှာ ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေသဖြင့် ရွှေရီမှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာကာ လီးကြီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနှင့် ညှစ်ပေးလိုက်မိသည်။ ဒါက ငထွားကို အချက်ပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ငထွားက စောက်ခေါင်းထဲမှ တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို လျှောကနဲ ပြန်၍ ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ရွှေရီ့ ဖင်ကြီးက နောက်သို့ ပါလာပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက လန်၍ ထွက်လာသည်။

ငထွားက တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်၍လိုးသည်။

“ ပြွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….အင်း…အင်း…..အ….အီး…….အင့်….”

လီးက စောက်ခေါင်းထဲတွင် အပြည့်အကြပ် ဖြစ်နေကာ အရသာ ရှိလှသည်။ ကလေးမွေးပြီး ကတည်းက ကိုသောင်းစိန်လုပ်တိုင်း အထဲမှာ ချောင်တောင်တောင်ကြီး ဖြစ်နေသဖြင့် သိပ်ပြီးအားမရ ဖြစ်ခဲ့ရာ အခုတော့ ရွှေရီ အားရပါးရကြီးကို ခံနေရပြီ။ ရွှေရီ စိတ်ထဲတွင် သူမစောက်ခေါင်းထဲမှ ငထွား၏ လီးကြီး ထွက်သွားမှာကိုပင် မသိမသာ စိုးရိမ်နေမိသည်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလွတ်…..ဖွတ်….ပြွတ်……”

ငထွား၏ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး စိပ်၍လာသည်။ စိမ့်ထွက်လာသော ရွှေရီ့ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေကလည်း ပေါင်ခြံနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ပင် စီးကျလာချေပြီ။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်…….ပလွတ်……..ပြွတ်……..”

“ ဆောင့်… ဆောင့်… ကိုထွား… ဆောင့်.. အ… အမလေး… အား… ကောင်း… ကောင်းတယ်… ဆောင့်….စမ်းပါ… အ…… အား…… အီး……”

ကုန်းထားသော ရွှေရီ၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်လာပြီး သူမ စောက်ပတ်အတွင်းမှ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။

“ အ…..တအား…ဆောင့်….ဆောင့်…ကျမ..ပြီး……အမေ့…..အမလေး…..ပြီးပြီ….အီး…အင်း………”

ငထွားလည်း သိပ်မကြာခင်ပဲ အားသုံးပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များပန်းထွက်ရင်း ပြီးသွားရတော့သည်။

.............................................................

ငထွားနှင့် ရွှေရီတို့မှာ သောင်းစိန် လစ်ရင်လစ်သလို အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကာလကို ကျော်ဖြတ် လာခဲ့သည်။

သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရီတို့၏ သမီးလေး ဘုတ်အိလေးပင် အသက် (၅)နှစ် ကျော်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်တွင်ညဖက် သောင်းစိန် အိပ်ပျော်သွားလျှင် သူတို့ အလုပ်ဖြစ်ကြသလို လယ်တဲသို့ ရွှေရီ ထမင်းပို့လာသည့်အခါတွင်လည်း သောင်းစိန် လယ်ထဲ မဆင်းသည့် နေ့များဆိုလျှင် ငထွားနှင့် ရွှေရီ နှစ်ပါးသွားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

ရွှေရီတစ်ယောက် ငထွားကို စွဲနေချေပြီ။ ညဖက် အိပ်ရာ ဝင်ချိန် သောင်းစိန် လုပ်မည်ဆိုရင်ကိုမှ အကြောင်းအမျိုးမျိုး ပြပြီး ရှောင်နေခဲ့သည်။ မလွှဲသာ၍ သောင်းစိန် လုပ်တာကို ခံရတော့မည်ဆိုလျှင် သောင်းစိန် မြန်မြန်

ပြီးသွားအောင် ခပ်နာနာလေး ညှစ်ပေးခြင်း ၊ အလိုးခံနေရင်းမှ အောက်မှ အားတက်သရော ပြန်အလိုးခံခြင်း တို့ကို လုပ်ပေးပြီး ရွှေရီ သောင်းစိန်ကို မြန်မြန် ပြီးသွားစေသည်။

ရွှေရီ သောင်းစိန် လုပ်လျှင် ဘယ်တော့မှ မပြီး။ ငထွားလိုးတာကို အားပါးတရခံရင်းမှသာ ပြီးတတ်လာသည်။ အခုလည်း ကြည့် ငထွား ညနေစာ အစားကို စောင့်ပြီး ငထွားနှင့်အတူ ရွှေရီ ထမင်းလက်ဆုံ ဝင်စားသည်။

“ ကိုထွား…. ရော့…အသဲအမြစ်လေး… ရှင့်အတွက် ချန်ထားတာ….”

“ အစ်ကို သောင်းစိန်ရော စားပြီးပြီလား…”

“ သူ့ကို ထည့်မပြောစမ်းပါနဲ့… ကျမ သူ့ကို စိတ်ကုန်လွန်းလို့ပါ…..”

“ ဟင်း………..”

ငထွားတစ်ယောက် ကဲကဲဆတ် ဖြစ်နေသော ရွှေရီကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။

“ ရွှေရီ…ငါတို့ အကြောင်းကို … ကိုသောင်းစိန် သိသွားရင် ခက်မယ်နော်….”

“ အော်…ကိုထွားကလည်း ပူစရာ မရှိပါဘူး… ပူတတ်ရန်ကော ရှင်… သူသိတော့ကော ဘာဖြစ်လဲ.. ကျမတို့ နှစ်ယောက် ထွက်ပြေးကြတာပေါ့…ဘာလဲ…ရှင်က ကျမကို ခေါ်မသွားချင်လို့လား….ဟင်း…ဒါပဲနော်….ဒီကတော့ သူ့အတွက်ချည် စဉ်းစားနေတာ…”

“ အော်… မဟုတ်ပါဘူး…ဟာ…နင့်မှာက လူမမယ် ကလေးလေးနဲ့….”

“ အော်… ဘာတတ်နိုင်မှာလည်း သူနဲ့ မွေးထားတာ သူ့ဟာသူ ဆက်ကျွေးလိမ့်မယ်.. မဟုတ်ဘူးလား…ရော့… ကိုထွား .. ဒီမှာ ရှင်ကြိုက်တဲ့ ကြက်ဖင်ဆီဖူးလေး….စား…လေ..”

ရွှေရီက ဇွန်းဖြင့်ခပ်၍ ငထွား ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ ငထွားလည်း ရွှေရီ့ကို ကြည်ရင်း စိတ်မသက်မသာဖြင့် သက်ပြင်းကို အခါခါ ချနေရတော့သည်။

............................................................

ဒီနေ့ အမတော်ကြေး ကိစ္စရှိ၍ သောင်းစိန် လယ်ထဲ မဆင်းဖြစ်။ ရွှေရီ လယ်ထဲသို့ ထမင်း သွားပို့ရင်း ငထွားနှင့် အလုပ်ဖြစ်နေသည်။

“ ပြွတ်….ပျစ်…….ပြွတ်….ဖွတ်……..အား…..ဆောင့်…ကိုထွား…ဆောင့်စမ်းပါရှင်..အားမရှိတော့ဘူးလား…အခုမှ စတာကို….ဆောင့်…ဆောင့်…ကျမကို အားမနာနဲ့… အင်း…အင်း….ဟင်း…..”

ရွှေရီမှာ အောက်မှ ဒူးထာင်ပေါင်ကား အနေအထားနှင့် ပေါင်ကြားတွင် ဆောင့်၍လိုးနေသော ငထွား၏ ဒကောက်ခွက်ကို ဖနောင့်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိဆွဲ အားယူပြီး သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ပေးသည်။ ငထွားကလည်း အားရပါးရ ဆောင့် ဆောင့်လိုးသည်။

“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….ဆောင့်….ဒုတ်..ဒုတ်….အ..အ အီး.ဆောင့်…..အမေ့…..အိုး……..အင့်…”

ငထွားက လီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာ လီးဒစ်ကြီးနှင့်အတူ စောက်ရည်ကြည်တွေ ကအပြင်သို့ စင်ထွက်ကုန်သည်။

“ အပြင်မှာ… လူ…….လူ………”

ငထွား မောသံကြီးနှင့် ပြောသည်။ အလန့်တကြား ရွှေရီ လူးလဲထပြီး အပြင်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ပြေးထွက်သွားသော အသက် (၁၅) နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်။

“ ဟင်…. ကြွက်နီ……ဒု..က္ခ ပါပဲ…”

ကြွက်နီဆိုသည်မှာ သောင်းစိန်၏ အစ်မက မွေးသော သောင်းစိန်၏ တူအရင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့ လယ်တဲကဟိုဖက် တစ်ခေါ်လောက်တွင် ရှိသည်မို့ တဲသို့ ထမင်းပို့ရင်း ကြွက်နီ ပြန်လာတာ ဖြစ်မည်။

“ ကဲ….ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ…ရွှေရီ…..”

“ သူတို့ မလာခင်…. ကျမတို့ ထွက်ပြေးကြတာပေါ့…”

“ လောလောဆယ် ကျမ နားကပ်နဲ့ စရိတ်လုပ်ကြတာပေါ့…လာ…ကိုထွား…သွားကြမယ်…”

ဟု ပြောရင်း ရွှေရီက ငထွားလက်ကို ဆွဲရင်း တဲအပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့မှ စ၍ တစ်ရွာသားငထွားနှင့် ရွှေရီတို့မှာ သရက်ပင်ဆိပ် ရွာလေးမှ ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားကြလေတော့သည်။



........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။



စိန်စီနန်းက ချစ်ဇာတ်လမ်း (စ/ဆုံး)

စိန်စီနန်းက ချစ်ဇာတ်လမ်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

“ ဦးဇေယျာလင်း ရပါပြီခင်ဗျာ။ တစ်သိန်းငါးသောင်း ရေကြည့်ပါဦးဗျ။ သုံးလပြည့်ရင် ရွေးပါ။ မရွေးဖြစ်လဲ အတိုးသတ်ပေးပါ ခင်ဗျာ”

“ ကျေးဇူးပါပဲ ညီလေး”

လူကြီး ပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်သွားလေသည်။

“ ဟေ့ယောင် ဒီဒေါ်တင်တင်ဦးက ဘာလဲ ရွေးတာလား”

“ ဟုတ်တယ်အစ်ကိုလေး ရွေးတာပါ”

“ အန်တီ ခဏလေး စောင့်ပေးပါခင်ဗျ”

စည်သူစိုး အထဲဝင်ခဲ့လေသည်။

“ မေမေရေ ဒါလေးရွေးမလို့တဲ့”

“ သားကလည်း ဒီမှာ ဟင်းချက်နေတာကို သားဖာသားကြည့်လေကွယ်”

“ ဟင်း ကြည့်ရတာ မျက်စိလည်ပါတယ်ဆိုမှ”

“ လူဆိုးလေး မေမေနဲ့ ဖေဖေမရှိရင် မင်းဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ အဲ့ချိန်ကျ သူဖာသူ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် မေမေရာ”

စည်သူစိုးက ဒီအတိုင်းပင်။ စိတ်မပါ၍ မလုပ်ချင်ပါဘူးဆိုက ဓားထောက်လုပ်ခိုင်းတောင် အသေသာခံမည် မလုပ်ရေးချာမလုပ်။ စိတ်ဝင်တစား လုပ်ပြီဆိုလျင်လည်း အသေခံကာ လုပ်မည့်လူစား။

ယခုလည်း ဆိုင်ထိုင်ချင်သည်ဆို၍ ထိုင်သည်။ အားလုံး အကုန်ပတ်မလုံးစုံ လုပ်တတ်သည်။ ပစ္စည်းရွေးသူလာလျှင် ပစ္စည်းရှာတတ်သည်။ သို့သော် မိခင်ဖြစ်သူရှိလျှင် မလုပ်ပဲ နွဲ့ဆိုးဆိုးတတ်သည်။

သူ့နာမည်က စည်သူစိုး။ အဖေက ဦးဝင်းမောင်၊ ကားအရောင်းအဝယ်လုပ်သည်။ အမေက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၊ အိမ်နှင့်တွဲကာ အမိန့်ရ အပေါင်ဆိုင် ဖွင့်ထားလေသည်။ အတိုးနှုန်း သက်သာခြင်း၊ လုပ်နည်းလုပ်ဟန် မှန်ကန်ခြင်း၊ ပေါင်နှံသူများအပေါ် သက်ညှာခြင်းတို့ကြောင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ စိန်စီနန်း အပေါင်ဆိုင်သည် နာမည်ရကာ လုပ်ငန်းတွင်ကျယ်လေသည်။ အကူအလုပ်သမား ၂ ယောက် ခေါ်ထားရလေသည်။

စည်သူစိုးကား အသက် ၂၃ နှစ်ခန့်ရှိ ဘွဲ့ရ လူငယ် တစ်ယောက်ဖြစ်ကာ အပျော်အပါးမမက်ပဲ အလုပ်စိတ်ဝင်စားသော အနေအထိုင် ကျစ်လစ်လိမ္မာသူတစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ အဖေလုပ်သူက သားဖြစ်သူ ကားဝယ်/ရောင်း လုပ်စေချင်သော်လည်း သူက တတ်သိနားလည်ရုံ လုပ်တတ်ရုံသာ သင်ထားလေသည်။ သူတကယ် လုပ်ချင်သည်ကား အမေ့ရဲ့ အပေါင်ဆိုင်လုပ်ငန်း။ အပေါင်ဆိုင်ကား လူတွေလိုအပ်ချက်ရှိနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ပျောက်ကွယ်သွားမည် မဟုတ်ဟု သူက ယူဆလေသည်။

နံနက် ၆ နာရီ သားမိသားဖ ၃ ယောက်လုံးထကာ Gym သွားဆော့ပြီးမှ ရေချိုးကာ မနက်စာစားလေ့ရှိသည်။ ပြီးနောက် ၉ နာရီအချိန်တွင် ဦးဝင်းမောင်က ကားပွဲစားတန်းသို့ သွားကာ စည်သူစိုးနှင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက ဆိုင်ဖွင့်လေသည်။

ပိုက်ဆံရှိ လူချမ်းသာစာရင်းဝင်သော်လည်း ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက အိမ်မှုကိစ္စကို သူတစ်ယောက်ထဲသာ နိုင်အောင်လုပ်လေသည်။ မနက်တပိုင်းလုံး စည်သူစိုးက ဆိုင်ထိုင်ကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက အိမ်မှုကိစ္စဗာဟီရနှင့် မီးဖိုချောင် ထမင်းဟင်းချက်ခြင်းများကို ပြုလုပ်လေသည်။ ချက်ပြုတ်ပြီးစီးသည့်အခါ ဆိုင်ခဏဝင်ကြည့်၍ ဦးဝင်းမောင် ထမင်းစားပြန်လာသည့်အခါ သားမိသားဖ ၃ယောက် ထမင်းလက်ဆုံစားလေ့ရှိကြသည်။

နေ့လည်ပိုင်း ဦးဝင်းမောင် ကားပွဲစားတန်းသွားသည့်အခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက ဆိုင်ထိုင်၍ စည်သူစိုးက အပြင်အလုပ်များရှိက ထိုအချိန်တွင် ထွက်လုပ်လေသည်။ ညနေ ၅ နာရီတွင် ဆိုင်ပိတ်ကာ ဦးဝင်းမောင်လည်း ပြန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်လေသည်။ ၆ နာရီတွင် ညစာစားကြ၍ ညစာစားပြီးသော် စည်သူစိုးက ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်လည်းကြည့်၊ မကြည့်ပါက ဂိမ်းဆော့ချင်လည်းဆော့၊ စာဖတ်ချင်လည်းဖတ်ကာ သို့မဟုတ်ပါက သူငယ်ချင်းများဖြင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထွက်ထိုင်တတ်လေသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားသည့်အခေါက်မှာ ဆယ်ခါ့ တစ်ခါ ဖြစ်လေသည်။

ဘာပဲလုပ်လုပ် ည ၉ နာရီထိုးလျှင် စည်သူစိုး အိမ်အရောက် ပြန်လာရလေသည်။ ည ၉ နာရီဆိုလျှင် အိမ်တံခါးပိတ်ကာ အိပ်ယာဝင်ကြပြီဖြစ်သည်။ စည်သူစိုးတို့၏ နေ့စဉ် နိဓ္ဓဓူဝ လုပ်ငန်းစဉ် ဇယားဖြစ်လေသည်။

သို့သော် ကံကြမ္မာဇာတ်ဆရာဟူသည် အလှည့်မပြောင်း အချိုးအကွေ့များဖြင့် လောကီလူ့ဘဝကို တန်ဆာဆင်ခြယ်မှုန်းသော အလေ့အထရှိသည့်အတိုင်း စည်သူစိုး၏ ဘဝကို တန်ဆာဆင်ခြယ်မှုန်းခဲ့လေသည်။

ညသန်းခေါင်ယံ မရောက်တရောက်အချိန် စည်သူစိုး ဆီးတအားအောင့်သဖြင့် လန့်နိုးလာလေသည်။ ညဦးပိုင်းက ရေအများကြီး သောက်မိလိုက်တာကို သတိရလေသည်။ အိမ်သာသွားရန်ထကာ အခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်သာသွားပြီး အပြန် အဖေတို့ အခန်းရှေ့မှ အဖြတ်တွင် စကားသံများ ကြားလိုက်ရလေသည်။ ဒီအချိန်ကြီး ဘာများ အရေးတကြီး ပြောနေသလဲဟု စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် အခန်းတံခါး အသာဟကာ နားထောင်ကြည့်လိုက်တော့…

“ မောင်ကကွာ ဆေးသောက်တာတောင်မှ မရဘူးကွာ”

“ ဟာ ဖူးကလဲ ကိုယ်လည်း ဆေးသောက်တာပဲကွာ အချိန်တော့ ပေးရမှာပေါ့”

“ တော်စမ်းပါ။ မောင်သာ အစကတည်းက ဆင်ခြင်နေရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ အဲ့ဆေးလိပ်တွေ မသောက်ပါနဲ့လို့ အစောကြီးကတည်းက ပြောသားပဲ။ တရုတ်ဆေးလိပ်ကမှ ကောင်းတာဆိုပြီး နားမထောင်ပဲ သောက်တာလေ”

“ ဒီလောက်ထိဖြစ်မယ်မှန်း မောင်လည်း မထင်မိလို့ပါကွယ်။ ဆရာဝန်ကတော့ လုံးဝ ပန်းသေတာ မဟုတ်လို့ မျှော်လင့်ချက် ရှိနေသေးတယ်လို့ ပြောတယ်လေ ဖူးရဲ့”

“ မျှော်လင့်နေတာကလည်း ၆ လတောင် ရှိနေပြီ ဘယ်တော့မှ ပြန်ကောင်းမှာလဲ။ ဖူးလည်း သွေးသားနဲ့ပါ မောင်ရယ်။ ဖူးလေ တခါတလေ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်မိတယ် မောင်”

“ အေးပါ မောင်ကြိုးစားပါ့မယ်ကွာ။ အခုတော့ ဒီအတုလေးနဲ့ ပြုစုပေးတာလေးပဲ ကျေနပ်လိုက်ပါကွာ”

“ ဟင်း ပြောလိုက်ရင် ဒီလိုချည်းပဲ။ ဖယ် ရေသွားဆေးဦးမယ်”

ဟု ဆိုကာ ထွက်လာသော မိခင်ဖြစ်သူ မြင်မှာစိုး၍ မှောင်ရိပ်တွင် အသာလေး ကွယ်နေလိုက်ရလေသည်။စည်သူစိုး သိလိုက်ရသော အဖြစ်အပျက်များ အပေါ် စိတ်ရှုပ်သွားမိလေသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူကိုလည်း အပြစ်မတင်ရက် မိခင်ကိုလည်း မည်သို့ ကူညီရမလဲဆိုတာ မစဉ်းစားတတ်အောင် ဖြစ်လေသည်။

နောက်နေ့ မနက်မှစ၍ စည်သူစိုးသည် မိခင်ဖြစ်သူအား သတိထား စောင့်ကြည့်မိလေသည်။ အကူခေါ်ထားသော ကောင်လေးများဖြစ်သော အောင်မင်းနှင့် သိန်းစိုးတို့ ၂ ယောက်မှ သိန်းစိုးအား လိုတာထက်ပို၍ အရောတဝင်နေနေကြောင်း တွေ့ရလေသည်။

စည်သူစိုးမှာ ပို၍ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်မိလေသည်။ သိန်စိုးကား သူနှင့်ရွယ်တူဖြစ်ကာ သူ့လိုပင် အသားဖြူဖြူ မေးရိုးခိုင်ခိုင် နှာတံပေါ်ပေါ်နှင့် သွယ်လျလျ ကိုယ်ဟန်ရှိလေသည်။ ခါးသိမ်သိမ် တင်ပါးကျစ်ကျစ်နှင့် တောင့်တင်းသော ပေါင်တံများက အလိုးအဆောင့်ကောင်းသော ယောက်ျားကောင်းဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြနေသော လက္ခဏာများ ဖြစ်လေသည်။

မိခင်ဖြစ်သူ ဘယ်ခြေလှမ်း လှမ်းတော့မည်ဆိုတာ သိနေသော စည်သူစိုးသည် မည်ကဲ့သို့ တားဆီးရမည်ကို အကြံအိုက်လျက်ရှိလေသည်။ ဆိုင်သိမ်း ညစာစားပြီးသောအခါ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။

“ ဟေ့ စည်သူ ပျောက်လှချေလား အခုမှပေါ်လာတယ် ဘာသောက်မှာလဲ။ ညီးလေးရေ မှာမယ်ဟေ့”

“ ညီလေး Speed တစ်ဘူးယူခဲ့ သံဘူးနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျ”

“ ကိုစိုးမိုး မတွေ့တာတောင် အတော်ကြာပြီဗျာ”

“ မင်းက လာမှမလာပဲကိုး။ မင်း ဇက်ပြာဖွင့်လိုက်။ စာအုပ်အသစ်တွေ ဒေါင်းထားတာရှိတယ် ကူးသွားတော့။ မင်းလဲ Facebook သုံးပါဆိုတာကို ပြောမရဘူးကွာ”

“ ကျနော်က စွဲမိရင် နေ့ရောညပါ သုံးမိမှာ ဒါကြောင့်ပါ ကိုစိုးမိုးရ”

“ အေးပါကွာ စည်သူ မင်းကြည့်ရတာ သိပ်မလန်းဘူးကွာ ဘာတွေညစ်နေလဲ”

“ ဘော်ဒါ တစ်ယောက်ပါဗျာ။ ပန်းသေသလို ဖြစ်နေတာ ၆ လလောက်ရှိပြီဗျာ။ ဘယ်လိုကူညီရမလဲ စဉ်းစားနေတာ”

“ မင်းကတော့ကွာ ဘယ်သူ့မဆို ကူညီချင်တဲ့ကောင်ပဲကွာ။ ငါသိသလောက်ပြောမယ်ဆို အဲ့ဒါမျိုးက အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဖြစ်တာကွ။ ဘာတွေလုပ်မိလဲဆိုတာသိမှ ကုသရလွယ်တာကွ”

“ တရုတ်ဆေးလိပ် ပိန်ပိန်လေးတွေလေ ပူရှိန်းဆေးလိပ်တွေသောက်တာ အစ်ကိုရဲ့”

“ အင်း ဒီခွေးတရုတ်တွေက သူတို့ဆီလူများတိုင်း လျှော့ချဖို့ဆိုပြီး သေချာ ပန်းသေတဲ့ ဆေးတွေရောပြီးထုတ်တာ။ ခွေးမျိုးတွေ လူကို ဥပါဒ်ဖြစ်အောင်လုပ်တာ။ မင်းဘော်ဒါကို တတ်နိုင်ရင် လုံးဝ ဆေးလိပ်ဖြတ်ခိုင်းလိုက်။ ဆေးရွက်ကြီးက ပန်းသေစေပါတယ်ဆို ခွေးမျိုးတွေ ထုတ်တဲ့ဟာမှ သွားသောက်တော့ ပိုဆိုးမှာပေါ့”

“ ဟုတ်တယ် ကိုကြီးရာ။ သူကလည်း တစ်နေ့ ဆယ်လိပ်လောက် သောက်တာ”

“ မသောက်ပလေ့စေနဲ့၊ အိပ်ရေးဝဝအိပ်၊ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး မီးဖုတ်တို့၊ ရွှေနီငှက်ပျောသီးတို့ စားပေး၊ စိတ်ဖိစီးမှုမရှိအောင်နေ၊ စိုးရိမ်စိတ် မဝင်အောင်နေ၊ အဲ့ဒါဆို ပြန်ကောင်းလာမှာပါကွ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကြီး အခုလိုရှင်းပြပေးတာ ကျေးဇူးပါဗျာ”

“ မလိုပါဘူးကွာ။ ဒါပေမဲ့ မင်းဘော်ဒါရဲ့ မိန်းမအတွက်တော့ စိုးရိမ်တယ်ကွာ။ မိန်းမတွေက လိင်မဆက်ဆံပဲနေနိုင်တာ သုံးလပဲကွ။ သုံးလကျော်ရင် သွေးသားဆန္ဒကိုက တောင်းလာတာ။ အဲ့ဒါကိုတော့ ဂရုတစိုက် ဖြေပေးပေါ့။ သူ့ကို နားလည်အောင် ပြောပြခိုင်းပေါ့”

စည်သူစိုးခေါင်းထဲ အချက်ပေးခေါင်းလောင်သံများ ဆူညံသွားလေသည်။ သိန်းစိုးကို မိခင်ဖြစ်သူက ရေလာမြောင်းပေးနေပြီ။ ကိုယ့်ဝမ်းနာ ကိုယ်သာသိ ဖခင်ဖြစ်သူကို ဘယ်လိုပြောပြရပါ့မလဲ၊ မိမိသိသည်ဆိုလျှင်ကော ဖခင်ဖြစ်သူက ရှက်သွားလေမည်လား။ ကိုစိုးမိုး နောက်ဆုံးစကားက သူ့ကို ပိုပြီး ဖိအားများလာစေသည်။

ကိုစိုးမိုးဆိုတာက သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့အစ်ကို။ လက်ရှိ ဖေ့ဘုတ်ပေါ်မှာ အပြာစာအုပ်များ မျှဝေပေးနေသောသူ ဖြစ်လေသည်။ စည်သူစိုး သူက ဖေ့ဘုတ်မသုံး gmail လျှောက်ရုံဖြင့်မရ Code ပြန်ရိုက်ရ စိတ်မထင်လျှင် အကောင့်ပိတ်ခံရသော ဖေ့ဘုတ်ကို ဇယားရှုပ်သည်ဟု ထင်မြင်မိလေသည်။ အဲ့ဒီတော့ 18+ စာအုပ်ကြိုက်သော သူ့အတွက် ကိုစိုးမိုးက PDF ရှိသော စာအုပ်များ ဒေါင်ထားကာ သူလာလျှင် ကူးထည့်ပေးလေ့ရှိလေသည်။

စည်သူစိုး စိတ်ပြေလက်ပျောက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထွက်လာကာမှ ပိုပြီး စိတ်ညစ်လာသဖြင့် ကိုစိုးမိုးကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အိမ်သို့ပြန်ရောက်သော် စိတ်ညစ်စရာများ မေ့ထားကာ ကိုစိုးမိုးပေးလိုက်သော Pdf များကို ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လေသည်။ ၁၀ ပုဒ်ခန့် ရှိလေသည်။

ပထမဆုံးဖတ်မိသည်က ထူးခြားရေးသား၍ တိတ်တခိုးမှ တင်ဆက်သည့် “အရေခြုံ” ဆိုသော စာအုပ် ဖြစ်လေသည်။ စဖတ်မိသည်မှစ၍ လက်ကမချချင်အောင် ကောင်းလွန်းကာ သွေးရင်းသားရင်း လိင်ဆက်ဆံသော စာအုပ်ဖြစ်လေသည်။ အကြိုက်ဆုံးကား ခိုင်လေးနှင့် သူ့သားဖိုက်သော နောက်ဆုံးအခန်းဖြစ်လေသည်။ ထိုအခန်းကို ၃ ခါ ၄ ခါလောက် ပြန်ဖတ်မိလေသည်။

နောက်ထပ်တအုပ် ဖတ်မိသောအခါ အကာမင်း ရေးသားသော “အမေနဲ့သားရဲ့ လက်ထပ်ပွဲ” စာအုပ်ဖြစ်လေသည်။ အဖေက ပြသနာရှိ၍ သားက အမေကို ဝင်ရောက်ထိန်းသိမ်းသော ဇာတ်လမ်းဖြစ်ကာ သူနှင့်တူနေသည်ကိုလည်း သတိပြုမိလေသည်။

နောက်ထပ်တွေ့ရသည်ကား ကာမလူဆိုးခေါ် ကိုစည် ရေးသားသော “ဟက်ပီးဗယ်လင်တိုင်းဒေး” ဆိုသော စာအုပ်ဖြစ်လေသည်။ ဗယ်လင်တိုင်းဒေး အကြာင်းကို ရိုမန်တစ်ဆန်ဆန် ရေးသားထားလေသည်။

စည်သူစိုး စာအုပ်များဖတ်ပြီးနောက် အတိုင်းမသိ ပျော်ရွှင်သွားလေသည်။ လေပင်ချွန်လိုက်မိလေသည်။ Pdf ပေးသော ကိုစိုးမိုးနဲ့ စာရေးဆရာအပေါင်း ကျန်းမာချမ်းသာပြီး ကာမသိဒ္ဒိ၊ ပီယသိဒ္ဒိ၊ လာဘသိဒ္ဒိအပါအဝင် အလုံးစုံသော သိဒ္ဒိများရပါစေကြောင်း ဆုတောင်းပေးလိုက်မိလေသည်။

ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးတစ်စုံ၊ ထူထဲသော နှုတ်ခမ်း၊ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံပေါ်ပေါ်တို့က ရုပ်ရှင်မင်းသမီးချော စမိုင်းနှင့် ပုံစံတူကာ ကော့ချွန်နေသော ရင်သားများ စွင့်ကားဝိုင်းစက်ပြီး အနောက်ဖက်ကို ကောက်ထွက်နေသော တင်သားများသည် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ ကျန်းမာရေးနှင့် အလှပတရားများကို ဖော်ပြနေသော အရာများဖြစ်လေသည်။ ထိုအလှတရားများကို အဖေ မသုံးဆောင်နိုင်ပါက သူသုံးဆောင်မည် ဖြစ်လေသည်။ အပြင်လူ ဘယ်သူ့လက်ကိုမှ အပါမခံနိုင်။ ဖိတ်ချင်းဖိတ် ကိုယ့်အိတ်ထဲသာ ဖိတ်ရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်မိလေသည်။

မနက် ဆိုင်ဖွင့်ပြီးသောအခါ လူပါးသောအချိန်တွင် စည်သူစိုး အိမ်နောက်မီးဖိုချောင်သို့ အသာဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ချက်ပြုတ်နေရာသို့ အသာနောက်မှ ဝင်ရပ်၍ တောင်အောင် အသင့်လုပ်ထားသော သူ့လီးကြီးဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူ ဖင်ကြားသို့ချိန်ကာ ထောက်၍ သိုင်းဖက်လိုက်လေသည်။

“ မေမေ ဘာတွေချက်နေတာလဲ”

“ အို ဟဲ့ ဒီကလေးဟာလေ အလန့်တကြား လွှတ်လေကွယ်”

“ လွှတ်ဘူး သားမေးတာ မဖြေရင် လွှတ်ဘူး”

စည်သူစိုးသည် ရံဖန်ရံခါ ထိုကဲ့သို့ ကပ်ချွဲနေကြ။ သို့သော် ယခုကား ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အစပထမ လန့်သွားသော်လည်း မိမိဖင်ကြားသို့ အမြှောင်းလိုက်ထောက်လာသော သားဖြစ်သူ၏ တောင်နေသာ လီးကြီးကို သတိထားမိသောအခါ ရင်ထဲဝယ် တဒိန်းဒိန်း တုန်လှုပ်သွားလေသည်။ ၆ လကျော် တောင့်တနေသော သွေးသားတို့က ဖိုသဘာဝ အထိအတွေ့ကို ရရှိသဖြင့် လှုပ်ရှားစပြုလာသလို ဦးနှောက်အသိစိတ်ကလည်း မသင့်တော်ကြောင်း အသိဝင်လာသည်နှင့် ရုန်းထွက်လိုက်လေသည်။

စည်သူစိုးက အသာလွှတ်ပေးကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသောအခါမှ ခါးကနေကိုင်၍ အသာဆွဲကပ်ကာ ဖက်ထားလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုး၏ လီးနှင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ စောက်ပတ်ကား ကွက်တိထပ်တူကျကာ ဖိကပ်မိလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးကား စောက်ပတ်ထဲမှလည်း ဆစ်ခနဲ့ အရည်များ စိမ့်လာလေသည်။ ထို့အပြင် စည်သူစိုးကား ဒီအတိုင်း အငြိမ်မနေ မျက်နှာအနှံ့ ငြင်သာစွာ နမ်းရှိုက်လာသောအခါ အထိအတွေ့ကို ယစ်မူးသာယာလာလေသည်။ ပျောက်လုနီးနီးဖြစ်နေသော အသိစိတ်ကို ပြန်ထိန်းကာ ရုန်းထွက်လိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးကား ပြန်မလွှတ်သေးပဲ…

“ ဟင်း မေမေကလည်း သားက ချစ်လို့ နမ်းတာကို”

ဟု ဆိုကာ အမြှောင်းလိုက်ကပ်နေသော သူ့လီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကို အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး မသိစိတ်က သာယာပြီး ရမက်သွေးသားတို့က ကြိုက်နှစ်သက်နေသော်လည်း အသိစိတ်က ကောင်းကောင်း သတိရှိနေသည့် ဒီတခါတော့ သတိတရဖြင့် ငြင်းဆန်ကာ…

“ ဒီကလေးဟာလေ လွှတ်ဦး”

ဟုဆိုကာ အတင်းရုန်းထွက်လိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးကလည်း လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။

“ မေမေကလဲ ဘာဟင်းလဲမေးတာကိုး”

“ ကြက်သားပြုတ်ကြော်၊ မုံလာဥအချဉ်ရည်ဟင်း၊ ငရုပ်သီးထောင်း ဒါပဲလေ။ သွားတော့ လူက အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ဟာကို ဆိုင်ကောင်းကောင်း မကြည့်ဘူး”

“ သိချင်လို့မေးတာကို မေမေက ဒီအတိုင်းပဲ သွားပြီ”

ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး အပေါ်စီးက ဖိဟောက်ကာ မောင်းထုတ်လိုက်လေသည်။ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသော ရင်ဘတ်ကိုဖိရင်း ခြေတုန်လက်တုန် စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေကို ယူသောက်လိုက်ရလေသည်။ လာထောက်ထားသည့် စည်သူစိုးရဲ့ လီးကြီးက နဲနဲနောနောမဟုတ် သူအဖေထက်ပင် ကြီးလိမ့်မည် ဖြစ်လေသည်။

………………………………………….

ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးဟု အများက ဒေါ်တပ်ခေါ်နေကြသော်လည်း တကယ်တန်း အသက်အားဖြင့် လေးဆယ်ကျော်ရုံလေးသာ ရှိလေသည်။ သူရဲ့ ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးတစ်စုံ၊ ထူထဲသောနှုတ်ခမ်း၊ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံပေါ်ပေါ်တို့က ရုပ်ရှင်မင်းသမီးချော စမိုင်းနှင့်ပုံစံတူကာ ကော့ချွန်နေသော ရင်သားများ စွင့်ကားဝိုင်းစက်ပြီး အနောက်ဖက်ကို ကောက်ထွက်နေသော တင်သားများကြောင့် တက္ကသိုလ်တုန်းကတည်းက လူသိများခဲ့သူဖြစ်လေသည်။

သို့သော် မိဘများ၏အုပ်ထိန်းမှု ကောင်းခြင်းကြောင့် ရည်းစားသနာ မထားဖူးပေ။ ကျောင်းပြီးပြီးချင်းမှာပင် သူ့ထက် ဆယ်ငါးနှစ်ခန့်ကြီးသော ဦးဝင်းမောင်နှင့် လူကြီးချင်းသဘောတူကာ ပေးစားခဲ့လေသည်။

ဦးဝင်းမောင်က အသက်သာကြီးသော်လည်း ခေတ်မှီပွင့်လင်းကာ လူငယ်ဆန်သူ ဖြစ်လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက အားကစားကို ဂရုတစိုက်လုပ်လေ့ရှိသူ ဖြစ်လေသည်။ ဝင့်ဝင့်ဖူးနှင့်ရသောအခါတွင်လည်း ဝင့်ဝင့်ဖူးကိုပါ အားကစားလုပ်စေလေသည်။ လိင်ဆက်ဆံရာတွင်လည်း တလမ်းသွား ရိုးရိုးမဟုတ်ပဲ ပုံသဏ္ဌာန် အမျိုးမျိုးဖြင့် ဆက်ဆံလေ့ရှိလေသည်။

လိင်ဆက်ဆံမှုဆိုတာ ဘာမှန်း ကောင်းကောင်းမသိသော ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် ဦးဝင်းမောင်နှင့်တွေ့မှ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရပြီး ကာမဗေဒ ပညာရပ်တွင် တော်တော်များများ သိရှိနားလည်လာလေသည်။ သို့သော် ဦးဝင်းမောင်သည် ဆေးလိပ်ကို မကောင်းမှန်းသိသိဖြင့် နှစ်သက်စွာ သောက်သုံးလေသည်။ ရိုးရိုးစီးကရက်မှ တဆင့် တရုတ်ဆေးလိပ်ဖြစ်သော စီးကရက် ပိန်ပိန်ရှည်ရှည်လေးများကို ပြောင်းသောက်လေသည်။ အဆိုပါ စီးကရက်များတွင် ပရုပ်ပါသဖြင့် ပူရှိန်သော အရသာပါရလေသည်။

နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးမှာ ဦးဝင်းမောင်တစ်ယောက် ပန်းညိုးလာခြင်း ဖြစ်လေသည်။ အစပထမ၌ တာတာနာဖီးလ်ပါဝင်သော ယောက်ျားအားဆေးများ သုံးစွဲရာ အဆင်ပြေမှုရှိသော်လည်း ဆေးလိပ်သောက်သုံးမှု မလျှော့တဲ့အခါ လုံးဝ ပန်းသေသလို ဖြစ်သွားလေသည်။ ဆရာဝန်နှင့် ပြသပြီးချိန်မှ ဦးဝင်းမောင်မှာ ဆေးလိပ်ကို လျှော့သောက်ရင်း ဖြတ်လေသည်။ လုံးဝပန်းသေသလို ဖြစ်သည်မှာ ခြောက်လခန့် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ လိင်မဆက်ဆံရသည်မှာ ခြောက်လခန့် ရှိပြီဖြစ်လေသည်။

ဦးဝင်းမောင်ကတော့ ဇနီးဖြစ်သူ အသာပြေစေရန် လီးတုနဲ့ ထည့်ပေးပါသော်လည်း အစစ်လောက် မကောင်း၊ ဆန္ဒရမက်ကို မပြေပျောက်စေနိုင်ကြောင်း ဝင့်ဝင့်ဖူးသာလျှင် ခံစားသိရှိပေသည်။

အခု ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသိနှင့်ဆန္ဒ လွန်ဆွဲနေမှုကို အလူးအလဲ ခံစားနေရလေသည်။ သားဖြစ်သူ စည်သူစိုး၏ အထောက်အပွတ်များတွင် သာယာစိတ်ကတစ်ဖက်….၊ လူ့ဘောင် လူ့အသိုင်းအဝိုင်းက လက်ခံနိုင်ခြင်းမရှိသော သားနှင့်မအေ ကာမဆက်ဆံသော ဖောက်ပြန်မှုကြီးကို ကျူးလွန်ရန်မသင့်ဟူသော အသိတရားတို့က တစ်ဖက်… လွန်ဆွဲနေလေသည်။ ထိုကဲ့သို့လွန်ဆွဲကာ မသင့်တော်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေး ထိန်းချုပ်ပါသော်လည်း သွေးသားဆန္ဒဟူသည်ကား ထိန်းလေ လွတ်လေဖြစ်သော သဘာဝအတိုင်း ထူးခြားသော လိုလားတောင့်တခြင်း တစ်မျိုးကလည်း ပေါက်ဖွားလာလေသည်။

ခိုးစားရသော အသီးက ပိုချိုသည် ဆိုသည့်အတိုင်း လူလောက အဖြူရောင်စည်းလေးကို ပါးပါးလေးဖြတ်ကျော်ကာ သားဖြစ်သူနှင့် ချစ်ပွဲဝင်ကြည့်လျှင် ကြုံတွေ့ရမည့် အပြာရောင် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ပျော်ရွှင်မှု အထိအတွေ့ အရသာများ၊ စိတ်ကျေနပ်စရာ ပြီးဆုံးမှု ခံစားချက်များကို တွေ့ကြုံခံစားလိုသော တောင့်တမှု ချဉ်ခြင်းလည်း တက်လာလေသည်။
အစက ဒီလိုဘာလို့လုပ်သလဲ။ သူ့အဖေ ပန်းသေနေတာကို သိသွားလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် မိမိက သိန်းစိုးကို ရေလာမြောင်းပေးနေတာကို သိသွားသလား။ ဒါမှမဟုတ် တကယ်ပဲ မိမိကို ၅၂၈ ထက် ပိုပြီးချစ်လို့လား ဆိုသော အတွေးများဖြင့် စဉ်းစားခန်းဝင်မိသော်လည်း သွေးသားတောင်းဆိုမှု ယင်းကပ်လာချိန်တွင် အပြာရောင်စိတ်ကူးများကလွဲ၍ ကျန်တာ အတွေးထဲ မဝင်တော့ချေ။

ထိုနေ့တစ်နေ့လုံး ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် စည်သူစိုးကို ရှောင်နေတော့လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အလုပ်ကို လုပ်နေရသော်လည်း စိတ်က သားဖြစ်သူ စည်သူစိုး အကြောင်းသာ တွေးနေမိလေသည်။ စည်သူစိုး ထပ်လာမည်လားဟု မျှော်မိသော်လည်း စည်သူစိုးကို မတွေ့ရတော့ပေ။

ဦးဝင်းမောင်လည်း ထမင်းစား ပြန်ရောက်လာလေသည်။ ဒီတစ်ခါတွင်တော့ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် စည်သူစိုးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမည်ကို အပျိုဖြန်းလေးတစ်ဦးနှယ် ရှက်ရွံ့စိတ်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ သို့သော် သူ၏ စိတ်ခံစားမှုများကို မပေါ်ပေါက်စေရန် မျက်နှာတင်းကာ ထိန်းချုပ်ထားလေသည်။

စည်သူစိုးမှာ ထမင်းစားရန် စားပွဲတွင် ထိုင်မိသောအခါ မိခင်ဖြစ်သူ၏ မျက်နှာထားကို တွေ့ရသောအခါ လန့်သွားလေသည်။ အခြေအနေမှာ မိမိအတွက်ကောင်းနိုင်သော အလားအလာ မရှိတော့ဟု မှတ်ချက်ပြု သုံးသပ်ကာ စိတ်ဓာတ်ကျဆင်းသွားလေသည်။ သူကြိုးပမ်းစီစဉ်ထားသမျှ သဲထဲရေသွန် ဖြစ်တော့မည်ကို နှမြောမိလေသည်။
သို့သော် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော မိခင်ဖြစ်သူ၏ ထမင်းပွဲခူးနေသည့် တုန်ရင်နေသော လက်အစုံကိုတွေ့ရသောအခါ အတိုင်းမသိ ဝမ်းသာပျော်ရွှင်သွားလေသည်။ ဟန်ဆောင် မျက်နှာတင်းထားသော်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ကို လက်တစ်စုံက ဖော်ပြနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုကြောင့် တစ်ဆင့်ထပ်တက်ဖို့ စဉ်းစားမိလေသည်။

စည်သူစိုးမှာ ထမင်းစားနေစဉ် ဖိနပ်ကို အသာချွတ်ကာ ခြေထောက်ဆန့်တန်းလျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ မိခင်ဖြစ်သူ၏ ခြေကျင်းဝတ် ထမိန်ထဲသို့ မှန်း၍ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထည့်လိုက်လေသည်။ ထိုင်ခုံချင်းလည်း နီးသဖြင့် ကွက်တိရောက်လေသည်။

ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ဘာများဖြစ်မလဲဟု ရင်ခုန်မျှော်လင့်နေစဉ် ရုတ်တရက် ရောက်လာသော ခြေထောက် တစ်ဖက်ကြောင့် လန့်ကာ အော်မိမတတ် ဖြစ်သွားသော်လည်း သတိချက်ချင်းဝင်ကာ ထိန်းလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုး၏ ခြေထောက်က အတင့်ရဲစွာ အထက်သို့ တရွေ့ရွေ့တက်လာသဖြင့် ရှိမဲ့စုမဲ့ အသိတရားလေးဖြင့် ထိန်းကာ တက်လာနေသော ခြေထောက်ကို မိမိခြေနှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်၍ ထိန်းလေသည်။

စည်သူစိုးက သူ့ခြေထောက်ကို ရုန်းကာ အထက်သို့ တိုးလေရာ ပေါင်ခြံအတွင်းသို့ ရောက်လေသည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ တစ်ခုခုကို မျှော်လင့်ထားသော်လည်း ဒီလိုအခြေအနေကို ယောင်လို့တောင်မှ အိပ်မက်ထဲ ထည့်မမက်ဖူးပါချေ။ လင်ယောက်ျား တစ်ယောက်လုံး ဘေးမှာ ငုတ်တုပ်ထားကာ သားအရင်းဖြစ်သူ၏ လက်ရဲဇက်ရဲ စောက်ပတ် အနိုက်ခံရသော ခံစားမှုမှာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးအတွက် ထမင်းစားရေသောက်လို နေ့စဉ်ကြုံတွေ့နေရသော ကိစ္စမျိုး မဟုတ်ပါ။ စားပွဲခင်း အရှည်ဖြစ်ပြီး ထိုင်နေသူ ရင်ဘတ်အောက်ပိုင်းကိုပဲ အချင်းချင်း မြင်ရသောကြောင့်သာ တော်တော့သည်။

ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသံမထွက်မိအောင် သတိဖြင့်ထိန်း၍ အရည်တောက်တောက်ကျကာ ကာမဆိပ်များ တက်လာလေသည်။ ဦးဝင်းမောင်ကတော့ သတိပြုမိပုံမရ။ စည်သူစိုးက ပိုင်နိုင်စွာပင် ခြေချောင်ကလေးများဖြင့် ကလိပေးနေရာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ လင်မသိအောင် ခိုးစားရသော အရသာကို ခံစားရင်း အကောင်းကြီးကောင်းကာ ပြီးလုလုပင် ဖြစ်လာလေသည်။ ဒါကိုသတိထားမိသော စည်သူစိုးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ပေးလေရာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသံထွက်မညီးညူမိစေရန် နှုတ်ခမ်းကိုက် အံကြိတ်ရင်း တစ်ချီ ပြည့်ပြည့်ဝဝပင် ပြီသွားလေသည်။

“ ဖူး နေမကောင်းဘူးလား ထမင်းသိပ်မစားသလိုပဲ”

“ မဟုတ်ပါဘူး သိပ်မဆာသေးလို့ပါ မောင်”

“ အင်း မောင်ဒီနေ့ စောစောပြန်သွားရမယ် ဟိုမှာ ဈေးဆိုင်နေတယ်”

“ ရတယ် စားပြီးသွားတော့လေ မောင်ရဲ့”

“ အေးအေး သွားတော့မယ်”

“ သား မင်းလည်းစားပြီး ထားခဲ့လိုက်တော့။ ဆိုင်ကိုဂရုစိုက်။ ဟို ၂ ကောင်နဲ့ လွှတ်မထားနဲ့။ မေမေက သိပ်ကြည့်နိုင်တာ မဟုတ်ဖူး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”

ဟု ဆိုကာ စည်သူစိုးမှာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆိုင်ရှေ့သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့မှစ၍ စည်သူစိုးသည် နေ့တိုင်း ချက်ပြုတ်နေသော အချိန်တွင် ထောက်ပေးခြင်း၊ ထမင်းစားချိန်တိုင်း ခြေထောက်ဖြင့်ပြီးအောင် ပွတ်ပေးခြင်းများကို အချိန်မှန်မှန် မပျက်မကွက် လုပ်ဆောင်ပေးလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသစ်အဆန်း ကာမခံစားမှုများကို ခံစားနေရသောကြောင့် ဆာလောင်နေသော ရမ္မက်စိတ်များ ပြေပျောက်သလိုလို ရှိလေသည်။

တစ်ပတ်ပြည့်သောနေ့တွင် စည်သူစိုးသည် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးအား ရှောင်နေလေတော့သည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ချက်ပြုတ်နေသောအချိန် စည်သူစိုး မလာသောအခါ “ဘာလုပ်ဦးမည်လဲ” ဟုတွေးကာ ရင်ခုန်မိလေသည်။

စည်သူစိုးကား ထမင်းစားချိန်တွင် ဦးဝင်းမောင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ကာ ဘာမှမသိသလိုပင် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးအား လှည့်မျှပင် မကြည့်ပဲ ထမင်းကို ခပ်သွက်သွက်စားကာ ထွက်သွားလေသည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စောင့်မျှော်နေသော်လည်း စည်သူစိုးမှာ လုံးဝရှောင်နေတော့လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူမှာ စိတ်ထဲတွင် မရိုးမယွ ဖြစ်လာလေသည်။ တစ်ခုခု လိုအပ်နေသလိုလို လွမ်းသလိုလို ဆွေးသလိုလို ဝေဒနာတရပ်ကိုလည်း ခံစားရလေသည်။

သုံးရက်မြောက်သောနေ့ ချက်ပြုတ်နေသော အချိန်တွင်

“ သားရေ သား ခဏလောက်လာပါဦး”

ဟု အော်ခေါ်လိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးလည်း ဆိုင်လူရှင်းနေသည်မို့ ကြည့်နေသော အောကားကို ပိတ်ကာ အမေဘာများဖြစ်လို့လဲ ဟူသော အတွေးဖြင့် နောက်ဖေးမီးဖိုခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ အောက်က ညီတော်မောင်က ဒေါသကြီးကာ ခေါင်းတထောင်ထောင်နှင့်။

မီးဖိုခန်းရောက်သောအခါ စည်သူစိုး ခဏငေးမောသွားရလေသည်။ ခဲရောင် အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးနှင့် ချည်သားဘောင်းဘီအပွ အနက်ရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားသော အမေမှာ Apron သာ ဖယ်လိုက်ပါက စတိုင်ကျကျ မိုက်သွားမည်မှာ သေချာလှသည်။ နှုတ်ခမ်းမှာလည်း ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေး ဆိုးထားသဖြင့် စိုလက်ကာ မြင်ရသော သူ့ရင်ကို ဗလောင်ဆူစေပါသည်။ အမေက နူးညံ့သော အပြုံးလေးပြုံးလျက်

“ သားက ဒီရက်ပိုင်း အမေ့ကို ရှောင်ဖယ် ရှောင်ဖယ် လုပ်နေတာ စိတ်ဆိုးနေလို့လားကွယ်”

“ မဆိုးပါဘူး အမေရဲ့ သားက အမေ့ကို ဘာလို့စိတ်ဆိုးရမှာလဲ”

“ မသိဘူးလေ အမေ့နားတောင် မလာတော့ဘူးဆိုတော့ စိတ်များဆိုးသလားလို့ပါ”

“ မဆိုးပါဘူး အမေရဲ့”

ဟု ပြောပြောဆိုဆို အလှကြီးလှနေသော အမေ့အား ရင်ခွင်ထဲဆွဲ၍ ဖက်လိုက်လေသည်။ သူ၏ ပုဆိုးအောက်မှ မာတောင်နေသော ညီတော်မောင်က အမေ့ဆီးခုံကို ဝင်ဆောင့်ကာ အလျားလိုက် ကပ်နေလေသည်။ အမေ့မျက်လုံးလေးများ မှေးခနဲကျ၍ သွာပြီး ချက်ခြင်း ပြန်ပွင့်လာလေသည်။ သူက အမေ့ပါးပြင်နှင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံးအနှံ့ နမ်းလိုက်လေသည်။

ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စည်သူစိုး ခါးကို ပြန်ဖက်ထားကာ သားဖြစ်သူ အနမ်းမိုးရွာခြင်းကို ကြည်နူးစွာခံယူနေလေသည်။ နမ်းလို့ အားရသွားမှ စည်သူစိုးက သူ့မျက်နှာကိုရော လက်တွေကိုပါ ခွာလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုး၏ လက်တွေက ခွာသွားပေမယ့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက စည်သူစိုးကို ဖက်ထားမြဲ ဖက်ထားလျက် ရှိလေသည်။

ထို့ကြောင့် စည်သူစိုးက အမေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ အမေက ရုတ်တရက် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများနှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်ကာ ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး စုပ်နမ်းလိုက်လေသည်။ ခဏအတွင်းမှာပင် ပြန်၍ခွာလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် မှ လက်များကိုပါ ဖယ်ခွာကာ

“သား ဆိုင်သွားကြည့်တော့နော်”

ဟု ပြုံးစစ မျက်နှာနှင့် ပြောကာ မျက်လုံးလေးတစ်ဖက်ကို မှိတ်ပြလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးမှာ ရင်ဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ မယုံချင်ပေမဲ့လဲ အပျော်ကြီးပျော်ကာ

“ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”

ဟု ပြောကာ ဆိုင်ခန်းဆီသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထမင်းစားချိန်ရောက်သောအခါ စည်သူစိုးက ခြေထောက်ဖြင့် ပွတ်ပေးသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက ညုတုတု အကြည့်ဖြင့်ကြည်ကာ သူ့ပေါင်ကြားဆီသို့ ခြေထောက်ဖြင့် သူ့ညီတော်မောင်ကို ပြန်ပွတ်ပေးလေသည်။ သို့သော် အကြံသမား စည်သူစိုးက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ပြီးခါနီးအချိန်တွင် ခြေထောက်ကို သိမ်းကာ ထမင်းဝိုင်းမှ ထသွားလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ မချင်မရဲဖြစ်ကာ ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြင့် ကျန်နေခဲ့လေသည်။

ဦးဝင်းမောင် ပြန်ထွက်သွားသောအခါ စည်သူစိုးကြောင့် ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်ကာ အဆက်ပြတ်ခဲ့သော ကာမပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းရန် အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ ကုတင်ပေါ်လှဲ၍ ကိုယ့်အစိကို ပြန်ပွတ်လေသည်။
စည်သူစိုးသည် အဖေထွက်သွားသောအခါ အမေ ဘာလုပ်မလဲ သိချင်သောကြောင့် အမေရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။

“ ဟင်း… ဟင်း …အဟင်း……ဟင်း…”

အမေ့ အခန်းတွင်းမှ ညီးသံများ ကြားရသောအခါ စည်သူစိုးတစ်ယောက် လေချွန်လိုက်လေသည်။ ဒီလို အခြေအနေရောက်အောင် သေချာ အကွက်ရွှေ့ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ အခန်းတံခါး အသာဟကြည့်တော့ ထင်သည့်အတိုင်း အမေတစ်ယောက် မိမွေးတိုင်း ဖမွေတိုင်းဖြင့် တီဆားပက်ထားသလို ထွန့်ထွန့်လူးကာ ကိုယ့်အစိကိုပွတ်ရင်း လောကကြီးနှင့် ခဏအဆက်ပြတ်ကာ အကောင်းကြီးကောင်း နေလေသည်။

စည်သူစိုးက ဝတ်ထားသော ပုဆိုးကိုချွတ်၍ ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်လှဲပီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကားလျက် ကိုယ့်ဟာကိုပွတ်ကာ အကောင်းကြီး ကောင်းနေသော အမေဖြစ်သူ ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာအပ်ကာ ပွတ်နေသော လက်ကိုဖယ်၍ အစိကို စုပ်လိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ရုတ်တရက် လက်ဆွဲဖယ်ခံလိုက်ရသောအခါ လန့်သွားလေသည်။

သို့သော် သန်မာသော လက်တစ်စုံက ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကိုင်ကာ နူးညံ့သော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက မိမိအစိကို လာစုပ်သောအခါ အိပ်ခန်းထဲလာပြီး သူမကို လက်ရဲဇက်ရဲ ဘာဂျာပေးနေသူမှာ သားဖြစ်သူ စည်သူမှတပါး မည်သူမှမဖြစ်နိုင်ဟု တွေးမိသောအခါ အလိုက်သင့်လေး သားဖြစ်သူပေးသော အရသာများကို ခံယူနေလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးမှာလည်း ပြတ်လပ်နေသော အမေဖြစ်သူကို သားကောင်းတစ်ယောက်ပီသစွာ ပြုစုရန် အပီအပြင် ယက်လေတော့သည်။

“ အိုး အို အ အ အ အ ဟားးးးးးး ရှီးးးးး ဟီးးးးး ဟီးးးးးးး ဟီးးးးးးးးးး အင့် ဟားးးးးးးးးးး ”

ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးရဲ့ ညီးညူသံလေးများ အခန်းထဲမှာ ထွက်ပေါ်နေလေတော့သည်။ ငါးမိနစ်ခန့် ကြာသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး တစ်ကိုယ်လိုး တွန့်လိမ်ကာ စည်သူစိုးခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိကာကိုင်ရင်း ကာမလမ်းဆုံးသို့ ရောက်ရှိကာ ပြီးသွားလေတော့သည်။ ပြီးသည့်နောက် စည်သူစိုးက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ပေါင်ကို ကားပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူရဲ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး အမေ့စောက်ပတ်အဝမှာ တေ့လိုက်ချိန်တွင်

“ ကိုစိုးရေ ကိုစိုး ဒီမှာ ရွှေလာစစ်ပေးပါဦး”

ဟူသော သိန်းစိုး ခေါ်သံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ တော်သေးသည် သိန်းစိုးက အိမ်အဝင်ပေါက်နားကနေ အော်ခေါ်နေလို့။

“ အေး လာပြီဟေ့ လာပြီ”

ဟု ပြန်အော်ကာ ပုဆိုးကောက်ဝတ်ရင်း အရေးကောင်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်သော ရွှေပေါင်သူအား စိတ်ထဲမှ ကျိတ်ကျိန်ဆဲမိလေသည်။

“ မာမီ သားတို ညကျတွေ့မယ်နော် ဒယ်ဒီအိပ်ရင် သားဆီလာခဲ့ပေးပါနာ် မျှော်နေမယ်”

“ လာခဲ့မှာပေါ့ ကလေးရယ်”

ပြောပြောဆိုဆို အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးအား နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးရင်း ဆိုင်ရှေ့သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ လျှာပေါ်မှာကတော့ အမေ့စောက်ရည် အရသာကား စိမ့်စိမ့်လေးနှင့် နှာခေါင်းထဲမှာ မွှေးမွှေးလေး သင့်ပျံ့နေပါတော့သည်။

——————————————-

ည ၁၁ နာရီခွဲ အချိန်တွင် စည်သူစိုး နိုးလာခဲ့လေသည်။ ညက အိပ်ယာစောစောဝင်ခဲ့သည်က ယခု တရေးရခဲ့ချေပြီ။ လိင်မဆက်ဆံခင် တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းမှုလုပ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ် အနံ့ဆိုးများ မရှိအောင် သန့်ရှင်းတာက ကိုယ့်ရဲ့ လိင်ဆက်ဆံဖော်ကို အဆင်ပြေစေရုံသာမက ဆက်ဆံရတာ ပိုပြီး ကြည်နူးပျော်ရွှင်စရာကောင်းတယ် ဟူသော နောင်တော်ကြီးများ ညွန်ကြားချက်အတိုင်း ကိုယ်လက်သုတ်သင်ကာ ပြီးသည့်နောက် အမေ့အခန်းဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။

အမေ့အခန်းတံခါး အသာဟကြည့်တော့ အမေက နိုးကာ ထိုင်နေသည်။ ခဏအကြာ အမေက ထလာပြီး အခန်းတံခါးဆီသို့ လျှောက်လာလေသည်။ အမေ ထွက်လာသောအခါ သူက ဆီးကြို၍ဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး အမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်လေသည်။

ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ သာဖြစ်သူဆီသွားရန် အခန်းတံခါးဖွင့် အထွက်တွင် ရုတ်တရက်ဆွဲဖက်ပြီး အနမ်းခံရသောအခါ လန့်ကာ အော်မိသော်လည်း အသံမထွက်တော့ပါ။ စည်သူစိုးက သူ့နှုတ်ခမ်းတစ်ခုလုံး စုပ်နမ်းနေပြီ ဖြစ်လေသည်။ သူကလည်း အငမ်းမရ ပြန်နမ်းမိလေသည်။

“ ဗြွတ် ! ! ! “

အနမ်းရှည်ကြီး ဆုံးသောအခါ စည်သူစိုးက သူအား အခန်းထဲသို့ ပွေ့ချီကာ ခေါ်သွားလေသည်။ အခန်းထဲရောက်သောအခါ မွတ်သိပ်ပြင်းပြလွန်းသော အနမ်းမိုးများ ရွာလေတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း လျှာချင်း အတင်းတိုးထိ ပွတ်သပ်ကာ မက်မက်မောမော နမ်းလို့ မဝနိုင်ပဲ နောက်မတွေ့ရမည်ကဲ့သို့ သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တအားဖက်ထားသလို သူကလည်း စည်သူစိုးကို တအား ပြန်ဖက်ထားလေသည်။

စည်သူစိုးက နမ်းလျက်ပင် အမေ့အင်္ကျီကို ချွတ်လေရာ အမေကလည်း စည်သူစိုး အင်္ကျီကို ပြန်ချွတ်ပေးလေသည်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်တမျှင်မှမရှိပဲ တုံးလုံးဖြစ်သွားသောအခါ စည်သူစိုးက တွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ ထိုနောက် အပေါ်မှတက်ခွကာ အမေ၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းပါတော့သည်။

စည်သူစိုး လက်နှစ်ဖက်က လက်ညိုးနှင့် လက်မသုံးကာ နို့သီးခေါင်းလေးများ ချေပေးနေပြီး အမေနို့နှစ်လုံးအား အုပ်ကိုင်ထားလေသည်။ အမေ့ခြေထောက်များကလည်း စည်သူစိုးခါးအား ညှပ်ကာ စည်သူစိုးလီကြီးက သူမ၏ စောက်ပတ်ပေါ်တွင် အပြားလိုက် ကပ်နေလေသည်။ စည်သူစိုးက ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်လေရာ စောက်စိမှစ၍ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းအတိုင်း လီးကြီးက ပွတ်တိုက်နေလေသည်။

ထိုအတိုင်း ခဏကြာသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ တဏှာစိတ်များ ကြွသထက်ကြွကာ ရာဂမီးလျှံများ လောင်မြိုက်လျက် စည်သူစိုးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်တွယ်ကာ စောက်ပတ်ထဲမှလည်း အရည်များ ပွက်ခနဲ့ ပွက်ခနဲ့ ထွက်လာလေသည်။ ထိုအခါ စည်သူစိုးက နမ်းနေရာမှ ခွာ၍ နို့များကို ပြောင်းစို့လေသည်။

နို့တစ်လုံးကို စို့နေချိန်တွင် လက်တစ်ဖက်က နို့တစ်လုံးကို ချေပေးနေကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်၏ လက်ညိုးနှင့် လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ပေးလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ပို၍ စိတ်ကြွလာကာ စည်သူစိုးလက်နှစ်ချောင်းအား အားရပါးရ စုပ်လေတော့သည်။

အတန်ကြာ နို့စို့ပြီးသောအခါ စည်သူစိုးက လျှာကိုခပ်တောင့်တောင့်လေးလုပ်ကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ရင်ညွန့်မှ ဆီးစပ်သို့ ဆွဲချကာ ယက်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အရည်ရွှဲရွှဲစိုနေသော ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက်ယက်ပါတော့သည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ တင်းမထားနိုင်တော့ပဲ တစ်ချီပြီးသွားလေသည်။

စည်သူစိုးက မရပ်ပဲ စောက်စိကို သရက်စေ့စုပ်သလိုစုပ်ကာ လက်နှစ်ဖက်က ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကို ချေပေးလေရာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ညီးသံလေးများပေးကာ ကာမစိတ်များ ပြန်ကြွလာလေသည်။

“ ဟင်းးး အင်းးး ဟင်းးး ဟင်းး”

စောက်ပတ်မှာလည်း အရည်များလိုက်ကာ စိုရွှဲလာလေသည်။ စည်သူစိုး အခြေအနေကို အကဲခတ်နေသူဖြစ်ရာ ဒီအချိန်သည် လိုးရန် အကောင်းဆုံးအချိန်ဖြစ်ကြောင်း သတိပြုမိကာ စောက်စိစုပ်နေခြင်းကို ရပ်လိုက်လေသည်။

“ ဟင်း အင်း ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ ဆက်စုပ်ပေးပါ သားရယ်”

“ မေ့မေ့ကို ချစ်မလို့ပါ မေမေ”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် စည်သူစိုးက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူကာ သူ့လီးကြီးနှင့် စောက်ပတ်ဝကို တေ့လိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ကြီးမှာ လီးအထိအတွေ့ကို ခံစားသိရှိသည့်အလား ခုံးထလာလေသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းထဲမှလည်း တစုံတခုကို တောင့်တသည့်အလား အတွင်းသားများက တဆစ်ဆစ်နှင့် ရှုံ့ချီပွချီ ဖြစ်လာလေသည်။ စည်သူစိုးက ခါးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် နှဲ့ကာ ဖြေဖြေချင်း သွင်းလေတော့သည်။

“ အား ကျွတ် ကျွတ် သား ဖြေးဖြေးနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”

ဟု ဆိုကာ သွင်းရင်းဖြင့် အဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။ စည်သူစိုးက အထုတ်အသွင်း ဖြေးဖြေးခြင်း လုပ်ကာ လိုးပါတော့သည်။ အချက် ၂၀ ကျော်သောအခါ

“ သား မြန်မြန်ဆောင့်ပါတော့ အမေခံနိုင်ပြီ”

ဟုဆိုသဖြင့် စည်သူစိုးက စက်သေနတ်ပစ်သလို အသားကုန် ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ထိုသို့ လိုးနေရင်း စည်သူစိုးက

“ မေမေ သားလိုးတာ ခံလို့ကောင်းလား”

“ ဘာတွေပြောနေတာလဲ သားရယ်။ ဆောင့်မှာသာ ဆောင့်စမ်းပါ”

“ ပြောပြပါ မေမေရာ သားက ကြားချင်လို့ပါ။ မေမေ မဖြေရင် မဆောင့်တော့ဘူး”

ဟု ပြောပြောဆိုဆို ဆောင့်ချက်ကို လျှော့ချလိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စည်သူစိုး၏ ညစ်ကျယ်ကျယ် လုပ်ပုံကို သဘောကျကာ

“ ကောင်းတယ် စည်သူရယ် ကောင်းတယ်။ သားလီးက မင်းအဖေထက်ကြီးတော့ ခံလို့ အရမ်းကောင်းတယ်။ မင်းအဖေထက်သာအောင် လိုးပြစမ်း သားလေး။ မင်းအဖေ ကျယ်အောင် လိုးနိုင်ခဲ့တဲ့ မေမေ့ စောက်ပတ်ကို မင်းလီးကြီးနဲ့ လိုးလိုက်စမ်း”

ဟု ပိုပိုသာသာ တမင်စိတ်ကြွအောင် ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စောက်ပတ်ထဲမှ အရည်များ ပိုလိုက်လာလေသည်။ စည်သူစိုးမှာ အမေ့စကားကြားပြီး စိတ်ကြွသွားကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးပါတော့သည်။

ခဏကြာသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ စည်သူစိုးကို တင်းကြပ်စွာဖက်ကာ ပြီးသွားလေသည်။ တချိန်မှာပင် စည်သူစိုး လီးထဲမှ သုတ်ရည်များကလည်း ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ထဲသို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ပန်းထွက်သွားလေသည်။ ထိုညမှစကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် ညတိုင်း ဦးဝင်းမောင် အိပ်ချိန်တွင် စည်သူစိုးနဲ့ လိုးလေတော့သည်။

သို့သော် တစ်ညသောအခါဝယ် ဦးဝင်းမောင် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေရာမှ လန့်နိုးလာလေသည်။ ဘေးမှ မိန်းမဖြစ်သူကို ကြည့်တော့လဲ မရှိ။ အပေါ့အပါးသွားနေသည် ဖြစ်တန်ရာ သူလည်း အပေါ့အပါးသွားရန် အိပ်ယာထကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာလေသည်။

အခန်းအပြင်ရောက်သော် ညီးညူသံတစ်ခုကို သားတော်မောင် အခန်းဆီမှ ကြားရလေသည်။ ဘာများဖြစ်နေလဲ ဟူသော စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် အခန်းဆီသို့ လာချိန်တွင်

“ အား အ ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်”

ဆိုသော စကားသံများကြောင့် ခြေလှမ်းတုံ့သွားလေသည်။ ခြေသံမကြားအောင် အသာသွား၍ စည်သူစိုးအခန်းတံခါး အသာဟကြည့်လေသော် ဦးဝင်းမောင် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားလေသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကား ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင့်ဝင့်ဖူးက လေးဖက်ထောက်လျက် စည်သူစိုးက နောက်က ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ထဲ လီးသွင်းကာ လိုးနေသော မြင်ကွင်းပင်။

မြင်နေရသော အခြေအနေသည် ဦးဝင်းမောင်၏ သွေးသားများကို ထူးထူးခြားခြားပင် လှုပ်ရှားသွားစေလေသည်။ မယုံနိုင် အံ့အားသင့်သော စိတ်တို့က လွမ်းမိုးနေသဖြင့် ထိုသို့သွေးသားတွေ လှုပ်ရှားသွားမှုကို ဦးဝင်းမောင် သတိမထားမချေ။ အမေနှင့်သား လိုးနေသော အခြေအနေကို ဦးဝင်းမောင် ဘယ်တုန်းကမှ ယောင်လို့တောင် မစဉ်းစားမိခဲ့ချေ။ အခုတော့ ဘာလုပ်ရမည်ကို မသိတော့ချေ။

“ ကောင်းတယ် သားလေး လိုးစမ်းအမေ့ကို”

ဦးဘမောင် ခေါင်းကျိန်းလေပြီ။ အဝေးသို့ ထွက်ပြေးလိုက်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် ထူးခြားသော ခံစားမှုတစ်ခုက ဆွဲငင်ထားသလို ဖြစ်နေလေသည်။ ကိုယ့်ရှေ့မှာ မိန်းမဖြစ်သူက တခြားသော ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် လိုးနေကာ လိုးနေသူကလည်း ကိုယ့်သားအရင်း ဖြစ်နေသော အခြေအနေမှာ သမာရိုးကျ အခြေအနေမဟုတ်ပါ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရသည်မှာ လိုးနေတာကြာပြီ ဖြစ်လောက်လေသည်။

“ တောက်”

ဦးဝင်းမောင် ဒေါသတွေ တရိပ်ရိပ် ထွက်လာလေသည်။ တခြားတဖက်တွင်လည်း ကာမရမ္မက်များထူးခြားစွာ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် နိုးကြားလာလေသည်။အသိစိတ်က မိန်းမနှင့် သားလုပ်သူတို့၏ လူ့ဘောင်အပြင်ဘက်က ဖောက်ပြန်မှုကို ဒေါသထွက်နေသည်။ မသိစိတ်က လိုးပွဲကြည့်ရင်း ရာဂစိတ်များ နိုးကြားနေလေသည်။

ထိုကာမရမ္မက်စိတ်၏ စေ့ဆော်မှုကြောင့်ပင် ဦးဘမောင်လီးကြီး တောင်မှန်းမသိ တောင်လာလေသည်။ ဒေါသအချောင်းချောင်း ထွက်နေသော ဦးဝင်းမောင် သူ့လီးကြီး တောင်လို့တောင်နေမှန်း မသိသေးပါ။ မသိစိတ်ထဲက ရာဂဇောဖြင့် သားနှင့် မိန်းမဖြစ်သူ လိုးပွဲကို ကြည့်ရင်း လီးကြီးကို အလိုလိုဆုပ်ကိုင်မိကာ ဂွင်းထုမိသည့် အခြေအနေသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားလေသည်။

ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ လီးချောင်းကြီးကို အပီအပြင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းနာနာ ထုနေမိလေသည်။ စည်သူစိုး ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသော ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီးများကို ကြည့်ကာ ဂွင်းထုချက် ပိုပြင်းလာကာ နောက်ဆုံးတော့ သုတ်ရည်တွေ အောက်ခံဘောင်းဘီထဲသို့ ပန်းချမိလေသည်။

မိမိမှာ လီးပြန်တောင်လာသည်ကို သတိပြုမိကာ ဦးဝင်းမောင် ဝမ်းသာသွားလေသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ လီးမတောင်နိုင်ခြင်းမှာ ရှင်လျက်နှင့် သေခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ အိပ်၊စား၊လိုး ဟူသော အရာသုံးပါး၌ တစ်ခုခုဆုံးရှုံးရလျှင် ဘဝပျော်ရွှင်မှု ဆိတ်သုန်းရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ဦးဝင်းမောင်မှာ အပျော်ကြီးပျော်ကာ သားဖြစ်သူနှင့် မိန်းမဖြစ်သူကို အပြစ်မမြင်တော့ပဲ ကျေးဇူးတင်မိလေသည်။

ထို့အပြင် ဒီလိုချောင်းကြည့်ရသည့် ခံစားမှုမျိုးနှင့် ကိုယ့်မိန်းမ၏ ဖုံးကွယ်ထားသော ကာမခံစားမှုများကို မြင်ရသော အခြေအနေကို သဘောကျ နှစ်ခြိုက်မိကြောင်း သတိပြုမိလေသည်။ အစထဲက ပွင့်လင်းသူပီပီ သားဖြစ်သူနှင့် နှစ်ယောက်ညှပ်ကာ ဝင့်ဝင့်ဖူးကို လိုးလျှင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဟူသော အတွေးတို့လည်း ဝင်ရောက်လာလေသည်။

ထိုကြောင့် ရေအမြန်ဆေးကာ မိမိအခန်းဆီသို့ ပြန်၍ အိပ်နေလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးနှင့် ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ လိုးပွဲကြီးက အရှိန်မသေသေးပဲ ဆက်လက် ကပြလျက် ရှိလေတော့သည်။

………………………………………

“ ဖူးရေ”

“ ရှင် မောင်ပြောလေ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ”

“ အခန်းထဲသွားရအောင်”

“ ဟုတ် လာပါပြီ”

စည်သူစိုးရှေ့တွင် သေချာ ဝင့်ဝင့်ဖူးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပြောကာ ခေါ်ခဲ့လေသည်။ စည်သူစိုးမှာ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ ထူးဆန်းသော အပြုအမူကြောင့် တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲဟု အတွေးဝင်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဗျာများနေမိလေသည်။ သူနှင့် အမေ့ကိစ္စကို အဖေသိပါက မိုးမီးလောင်တာထက်ဆိုးမည် ဖြစ်ကြောင်း တွေးမိကာ စိုးရိမ်စိတ်တို့ဖြင့် ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေလေသည်။

အတန်ကြာ စောင့်ကြည့်သော်လည်း ပြန်ထွက်မလာသဖြင့် အဖေတို့အခန်းဆီသို့ သွားကာ ချောင်းကြည့်လေသည်။ အခန်းကမြင်ကွင်းကို တွေ့သောအခါ စည်သူစိုးမှာ ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ ဖြစ်ရလေသည်။ မြင်ကွင်းကား အဖေက အမေ့ကို ကုတင်ပေါ်လေးဖက်ထောက်ကာ နောက်မှ လိုးနေသော မြင်ကွင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ဝမ်းသာစရာ အချက်ကား ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးဝင်မောင် လီးပြန်တောင်လာခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ တဆက်ထဲမှာပင် အမေနှင့် လိုးချင်မှ လိုးရတော့မည်ဟူသော အသိကလည်း ဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းလှပါတော့သည်။

“ အား အ အ ထွက်ကုန်ပြီ မောင်ရဲ့ ပြီးသွားပြီ မောင်”

“ အား ကောင်းလိုက်တာ ဖူးရာ ဖူး ဖူး”

ဟူသော ရေရွှတ်မြည်တမ်းသံများနှင့်အတူ ဦးဝင်းမောင်နှင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးတို့ ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် ပြီးသွားလေသည်။

“ မောင် ဘာဆေးတွေသောက်လိုက်လို့ လီးပြန်တောင်လာတာလဲဟင်”

“ ဘာဆေးမှမသောက်ဘူး။ မင်းနဲ့ သားနဲ့ လိုးတာကြည့်ပြီး လီးတောင်လာတာဟေ့”

“ ရှင်”

“ အခုမှ ရှင်မနေနဲ့။ ဟိုတံခါးပေါက်က ချောင်းကြည့်နေတဲ့ကောင်လည်း လာခဲ့။ ငါအကုန်သိပြီးပြီ။ ငါတို့မိသားစု သွေးမကွဲပဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေကြမယ်။ အဲ့ဒါကို မင်းတို့သဘောတူလား။ ဘာပဲဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ မောင် အကုန်ခွင့်လွှတ်တယ်”

ဦးဝင်းမောင်မှာ ဝေ့ဝိုက်မနေပဲ ဒဲ့ အပေါ်ဆီးကနေ ပြောကာ အမှတ်ယူလိုက်လေသည်။ မထူးလည်း တားမရမည့် အတူတူ မိသားစု သာယာရေးကို ရှေ့ရှုကာ နားလည်မှု ယူလိုက်လေသည်။

စည်သူစိုးမှာလည်း အဖေနှင့်ပေါင်းကာ လိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲရမည့် အသိကြောင့် ရင်ခုန်နှုန်းမြန်ကာ လီးကြီးတထောင်ထောင်နှင့် အခန်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာလေသည်။

“ လာသား မင်းမေမေကို ဖေ့ဖေ့ရှေ့မှာ အပြတ်လိုးပြစမ်း”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ”

ဟုပြောရင်း အမေ့ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူကာ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝမှာတေ့ကာ စိန်စီနန်းရဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်လက် ကပြတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း တင်ပြရင်း နားပါရစေတော့ခင်ဗျာ။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။