မေ (စ/ဆုံး)
(Romance , Murder)
ရေး - လမင်းအေးချမ်း
(ဤဇာတ်လမ်းသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်မျှသာဖြစ်သည် ။ )
" အချစ်သည် အတ္တ နှင့် ရင်ဆိုင်ရလျှင် ပူလောင်လာတတ်၏ "
" စွဲလမ်းခြင်းသည် အထိန်းအကွပ်မဲ့လျှင် ဘေးဉပဒ် ကို ဖြစ်စေသည် "
(01)
မျက်မှန် အသာပင့်ရင်း မှန်ထဲရောက်နေသော မိမိမျက်နှာနှင့် ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးအား သေချာ စေ့စပ်ကြည့်မိသည် ။ အိမ်တာဝန် သမီးလေးတာဝန် အပြင် ရုံးကနေ အိမ်သယ်လာသော work from home ဆိုသည့် ရုံး အလုပ်တွေနှင့် မိမိ မပြင်ဆင်နေခဲ့သည်မှာ ကြာပြီ ။ ပုံမှန် ရုံးဖွင့်ချိန်ဆို နည်းနည်းပါးပါး ပြင်ဆင်ဖြစ်ပေမယ့် ရောဂါဆိုးကြောင့် ရုံးပိတ်ထားသည့်နောက်ပိုင်း သနပ်ခါးပါးပါးလေးပဲ ထပ်ဖြစ်သည် ။
ဒီနေ့တော့ မဖြစ်မနေ အပြင်သွားရမှာမို့ ပြင်ရပေဦးမည် ။ မိမိစိတ်ကို မိမိသိသည် ။ ယခုထက်ပို၍ မခံစားရခင် ၊ အဆင်ခြင်မဲ့ ကိစ္စများ မလုပ်မိခင် ရှင်းစရာ ရှိသည်များတော့ ရှင်းမှ ရပါလိမ့်မည် ။
" ------ "
" ဟယ်လို "
" အကိုရောက်နေပြီ ညီမ "
" ဟုတ် ခုပဲ ထွက်လာပြီ အကို "
အပြင်ထွက်ရန် လိုအပ်သည့် စာရွက်စာတမ်းတွေယူ ၊ မတ်စ် တပ် ၊ ဟမ်းဂျယ်ထည့် ခေါ်ထားသည့် တက်စီနှင့် မြို့ထဲ ထွက်ခဲ့သည် ။ အပြင်မရောက်တာ ဆယ်ရက်ကျော်ပြီ ။ လမ်းတွေ လူတွေ ဆိုင်တွေ အတော်ရှင်းနေသည် ။ အချိန်သိပ်မကြာခင် သွားလိုသည့် လမ်းသို့ ရောက်သွားသည် ။
လမ်းထိပ်မှာပင် ကားပေါ်မှ ဆင်းသည် ။ မရောက်တာကြာပြီ ဖြစ်သည့် တိုက်ခန်းတစ်ခုဆီ တက်ခဲ့သည် ။ လှေကားပေါ်မှ ကောင်မလေး တစ်ယောက် ဆင်းလာတာတွေ့သည် ။ ကြည့်ရတာ ခပ်သုတ်သုတ်မို့ မိမိ အရင်ရှောင်ပေးလိုက်သည် ။
အခန်းရှေ့ရောက်တော့
" ---- "
ဘဲလ် နှစ်ခါ သုံးခါ နှိပ်သည် အထိ အထဲမှ ဘာသံမှ မကြားရ ။
နောက်တခေါက် မနှိပ်ခင်မှ တံခါးပွင့်လာသည် ။
ဆံပင် စုတ်ဖွား မျက်လုံးနီကြောင်ကြောင် နှင့် မျက်နှာ အရင် မြင်လိုက်ရသည် ။
" မေ ဆောရီး ကိုယ် အိပ်ပျော်သွားတယ် လာ "
" ---- "
" ထိုင် ဘာသောက်ဦးမလဲ "
" ---- "
" ဪ မေ ကော်ဖီကြိုက်တာပဲ ကိုယ် ဖျော်ပေးမယ် ခဏစောင့် "
သူနဲ့ တွေ့တော့ ပြောချင်သည့် စကားလုံးများ မပြောနိုင်ပဲ ဖြစ်နေသည် ။ ညက တစ်ညလုံး မအိပ်ပဲ သူနဲ့ တွေ့ရင် ပေါက်ကွဲလိုက်မယ့်စိတ်က သူ့ အခန်း သူ့ပါတ်ဝန်းကျင်ကြည့်ပြီး မထွက်နိုင်ပဲ ဖြစ်နေသည် ။
မတ်စ် အသာဖြုတ်ပြီး အမှိုက်ပုံးဖြစ်ဟန်တူသော အခန်းထောင့်ရှိ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည် ။ ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရသည်က ကွန်ဒုံးတစ်ခု ။ စိတ်ထဲတစ်ခုခု ထင့်မိသည်မှလွဲ၍ ထူးထူးခြားခြား မဖြစ်မိ ။ ဟမ်းဂျယ်ထုတ်၍ လက်ကို သေချာဆေးသည် ။
သူ ကော်ဖီ ခွက် နှစ်ခွက်နှင့် ပြန်ရောက်လာသည် ။
" မေ သောက်လိုက်ဦး "
" ဆိုပါဦး ညက ဖုန်းခေါ်ထားတဲ့ ကိစ္စ ကိုယ် အိပ်ပျော်သွားတာ "
ကော်ဖီခွက်ဆီ လှမ်းထားသည့် လက်ကို ပြန်ရုတ်ပြီး သူ့ကို စေ့စေ့ ကြည့်လိုက်သည် ။
" ဘာကိစ္စလို့ ထင်လဲ မောင် "
သူ့နဲ့ ဘယ်လောက်ပဲ ပြဿနာရှိခဲ့ မောင် ဆိုသည့် အသုံးအနှုံး ကိုတော့ ခုထိ သွင်သွင် သုံးမိဆဲ ။ သူ နှင့် ကိုယ်ကြားမှာ ပတ်သက်စရာ အကြောင်းက တစ်ခုပဲ ရှိတော့တာ သူနားလည်သင့်သည် ။
" ဪ သမီး ကိစ္စ အတွက်လား "
" ဟုတ်တယ်မောင် မောင်ဆီက သမီးအတွက် မထောက်ပံ့တော့တာ သုံးလ ကျော်နေပြီလေ "
သူ ခေါင်းငိုက်စိုက် နေသည် ။ သူ့ မျက်လုံးတွေက သူ့ စားပွဲ အဟောင်းလေးပေါ်က စာအုပ် အပုံကြီးဆီ ရောက်နေသည် ။
" သမီးလေးက ငယ်ငယ်ကလိုပဲ ကျန်းမာရေး ချူချာတယ် နှလုံးအား မကောင်းတော့ ခဏခဏ မောနေရှာတယ် မောင် ၊ မေ လည်း ရှာလို့ရသမျှ သမီး အတွက် ပဲ သုံးနေတာမောင် မောင့် အခက်အခဲလည်း နားလည်ပေမယ့် ခုက မောင့် ဆီက ဖုန်းလေးတောင် မလာတော့ မေ သည်းမခံနိုင်တဲ့ အဆုံး မေ မဆက်ချင်ပဲ မောင့်ဆီ ဆက်ခဲ့တာ "
သူ မြင်နိုင်မယ် သိနိုင်မယ်ဆိုရင် မေ့ မျက်မှန်အောက်က မျက်ဝန်းတွေမှာ အရည်တွေလဲ့နေတာ နဲ့ တုန်ရီနေတဲ့ အသံကို သတိထားမိမှာပါ ။
စိတ်ပြေလိုပြေငြား ကော်ဖီနွေးနွေးကို ကုန်သည်အထိ မော့သောက်ချလိုက်သည် ။
" ကိုယ် သိပါတယ် မေ "
" ကိုယ် ဘက်က ပျက်ကွက်မှု ပါ အလုပ်က လည်း အရင်လို မဟုတ်ပဲ ပါးတယ် စာရေးဖို့လည်း ဈာန်မဝင်ဘူး မေ လည်း မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ သမီးလေး က ကိုယ့်သမီးလေးပါ သူ့ကို ကိုယ် စွမ်းသမျှ ထောက်ပံ့ ပေးချင်တာ "
ခဏမျှ အခန်းထဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။
" ဒီလိုလုပ် ကိုယ့်ကို တစ်ပါတ်တော့ အချိန်ပေး ကိုယ်သေချာလွှဲပေးလိုက်မယ် ကိုယ် ကတိပေးတယ် နော် "
မိမိ သူ့မျက်နှာ ကို သေချာကြည့်လိုက်သည် ။
" ဟုတ်ပြီလေ မောင် "
" မေ ပြန်မယ် "
ပြောချင်တာတွေ အများကြီးပေမယ့် သူ့ အခြေအနေကြည့်ပြီး မိမိ မပြောရက်တော့ ။ သူ နဲ့ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့် ခြောက်လကျော်လောက်ကထက် အရာရာ ဆိုးရွားနေသည် ။
" နေပါဦးလား မေ "
ပြန်ရန်ပြင်လိုက်သည့် မိမိ ကို မျှော်လင့်တကြီး တောင်းဆိုသည် ။ သူ့ အသံတွေက ခြောက်ကပ်ကပ်နှင့် ။ အိမ်ရှေ့တံခါးဝတွင် သူနဲ့ မိမိ မျက်နှားချင်းဆိုင်လျက် ။
" ဘာရှိသေးလို့လဲ မောင် "
သမီးလေးအတွက် ရတက်မအေးသည့်ကြားမှ သူ့ကို သနားမိသည် ။ သူ့ဝါသနာနှင့် မိမိ မှာ သူ့ဝါသနာ ကိုသာ ရွေးချယ်ခဲ့သောသူကို ဘာလို့များ သနားနေမိပါလိမ့် ။
" အို "
သူ အတင်းဖက်လာသည် ။ ရုတ်တရက် နောက်ဆုတ်လိုက်လို့ မိမိ လက်နှစ်ဖက်က သူ့စားပွဲကိုထောက်မိသည် ။ သူ မိမိ မျက်နှာကို ဆုတ်ကိုင် ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို တင်းတင်း နမ်းရှိုက်သည် ။ ပူနွေးသော အထိအတွေ့များက နှုတ်ခမ်းမှတဆင့် ရင်ထဲထိ မွန်းကျပ်လာစေသည် ။ မျက်ရည်တွေလား ချွေးစတွေလား မသိနိုင်တော့ ။ သူ့ရဲ့ ချဉ်စူးစူးကိုယ်သင်းနံ့ သူ့ရဲ့အတွေ့အထိများနှင့် ကင်းဝေးနေတာ ကြာပြီဖြစ်သော မိမိ စိတ်က အရာအားလုံးကို လွှတ်ချလိုက်ချင်သည် ။
ခဏ အကြာမှာ မိမိ မျက်မှန်လေး ကျွတ်ကျသွားတာ သတိထားမိသည် ။ နောက် စားပွဲ ပေါ်က လျှောကျသွားသော စာအုပ်များ အသံ ။
" အာ့ "
ပူနွေး ဆူးနစ်သည့် အရာတစ်ခု တွန်းဝင်လာမှုက စားပွဲပေါ်မျက်နှာအပ်ထားသော သူ့ကို ရှေ့သို့တိုးသွားစေသည် ။ တိုးဝင်လှုပ်ရှားမှုက ခပ်မှန်မှန်သွားနေသည်။ သူ့ ရင်သားတွေ ကို နောက်ကနေ လျှိုပြီး ဖျစ်ညစ်နေတာ ခံရပေမယ့် အစပထမကလောက် မနာတော့ ။
" အင့် အား အား "
သူ့ ငြီးတွားသံ က အရင်တုန်းက အတိုင်း မှန်မှန်ထွက်ပေါ်နေသည် ။ တိုးဝင်နေသည့် အင်အားနဲ့ ချုပ်ကိုင်ခံနေရသည့် သန်မာမှု ကလည်း အရင်တုန်းက အတိုင်းပင် ။
" အာ့ နာတယ် မောင် "
စားပွဲပေါ် ထောက်ထားသည့် သူ့လက်တွေ ကို အတင်းနောက်သို့ ဆွဲယူတာ ခံလိုက်ပြီး ပိုမို ပြင်းထန်သည့် လှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် မိမိ အသံထွက်ညည်းမိသည် ။
" ခဏ ခဏ နော် မေ မောင် ပြီးတော့မယ် "
" အား "
ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသည့် မိမိ အဝတ်အစားတွေနှင့် သူ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို စားပွဲပေါ်ရှိ မှန်ချပ်လေးကနေ ပြန်မြင်နေရသည် ။ မျက်လုံးများမှိတ်ထားလိုက်သည် ။မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ အထိအတွေ့ မလွန်ဆန်ချင်တော့ ။
-----------------------------------
(02)
" နေကောင်းလားရှင့် မ မေမျိုးမမ "
" ဟုတ်ကဲ့ "
အခန်းကျဉ်းလေးရှိ မိမိထိုင်နေသော စားပွဲရှေ့တွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ဆင်ထားသော ခပ်ငယ်ငယ် အမျိုးသမီး တစ်ယောက်က ထိုင်ရာမှ ထ၍ စတင်နှုတ်ဆက်သည် ။
" ကျွန်မ က မမေမျိုးမမ ဘက်ကနေ ဆောင်ရွက်ပေးမယ့် ရှေ့နေပါရှင့် ခင်မျိုးထိုက် လို့ခေါ်ပါတယ် "
ရက်အတန်ကြာ နာကျင်နွမ်းလျနေသော စိတ်ကြောင့် လူက အားမရှိသလို မျက်လုံးများကလည်း ဝေဝါးနေသည် ။
" အခု အခြေအနေတွေက မမေမျိုးမမ အင်း မမေ ပဲ ခေါ်မယ်နော် မမေ က သံသယ အဖြစ်ခံရဆုံး တရားခံဆီ တွန်းပို့နေတယ် "
သူ့ စကားလုံးတွေက ဖြေးညင်းစွာ တစ်လုံးချင်း ထွက်ပေါ်နေသည် ။
" မမေ က သေဆုံးသွားတဲ့ ကိုကောင်းမင်း နဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့ ခြောက်လကျော်ကမှ နှစ်ဦးသဘောတူ တရားဝင်ကွာရှင်းထားတဲ့ ဇနီးဟောင်း ၊ ကွာရှင်းစဉ်ကလည်း နှစ်ဦးသား စကားများကြစဉ်မှာ မမေ က မကျေနပ်ချက်တွေ ပိုများတယ် လို့ သိရတယ် ၊ ခုလည်း ကနဦး ထွက်ဆိုချက်တွေအရ ကိုကောင်းမင်းဆီ သွားတာ ကလေး ထောက်ပံ့ကြေး မရလို့ လို့ မမေ ကိုယ်တိုင် ပြောထားတာ ရှိတယ် ၊ လမ်းထဲက CCTV တွေ အရလည်း မမေ က အဲ့ဒိ တိုက်ကနေ ကိုကောင်းမင်း အသတ်မခံရခင် နောက်ဆုံး ထွက်ခွာသွားတဲ့သူ ဖြစ်နေတယ် ၊ ဆိုတော့ "
သူ မိမိ ကို တည့်တည့်လှမ်းကြည့်သည် ။ မိမိ တုန်ရီလှိုက်တက်လာသော စိတ်တို့နှင့် ကသောကမျော ပြောမိသည် ။
" ကျွန်မ မောင့်ကို မသတ်ဘူး "
" ဟုတ်ကဲ့ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ အဖြစ်အပျက်ကို နားလည်ထားဖို့လိုတယ် ၊ ညီမ ပြောချင်တာက မမေ အနေနဲ့ ဒီအမှုမှာ တရားခံ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို ပြဖို့ ညီမနဲ့ အပြည့်အဝ ပူးပေါင်း ဆောင်ရွက်မှ ရလိမ့်မယ် "
သူ ဆက်ပြောသည် ။
" ဟုတ်ပြီ အဲ့တာဆို ညီမတို့ စလိုက်ရအောင် ကိုကောင်းမင်း
နဲ့ ကွာရှင်းပြီး မမေ ရဲ့ အခြေအနေ နောက် အဲ့ဒီနေ့က အဖြစ်အပျက် အသေးစိတ် တွေ ညီမ ကို သေချာ ပြောပြပါ "
------------------------------
(03)
" မေမျိုး နင့်အကောင်ကလည်းဟယ် ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လည်း မရှိဘူး နင်ဘာကြည့်ကြိုက်တာ"
မိတ်ဆက်ပေးပြီးပြီးခြင်း အချစ်ရဆုံး ငယ်ပေါင်း သူငယ်ချင်း သီတာ ရဲ့ မှတ်ချက် ။
" နင့်မျက်လုံးကလည်းဟယ် အဝေးတင်မဟုတ်ဘူး အနီးပါ ကန်းသွားတာလား"
အဖေ နဲ့ အမေ မရှိတော့သည့် နောက်ပိုင်း ကုန်စုံဆိုင်လေးဖွင့်ပြီး ကျောင်းထားပေးခဲ့သော အပျိုကြီး ဒေါ်လေး ရဲ့ ဝေဖန်သံ ။
မိမိ ကိုယ်တိုင်လည်း မောင့်ကို ဘာလို့ ချစ်ခဲ့မိမှန်း သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ။
သေချာတာတော့ မောင့်ရဲ့ နုရွတဲ့ စကားလုံးလေးတွေရယ် ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ ဂရုစိုက်ပေးမှု အလိုက်သိလွန်းမှူကြောင့် တွေပဲ ကြောင့်ထင်သည် ။
မောင်က အသက် သုံးဆယ် မိမိထက် လေးနှစ်ကြီးသည် ။ အင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းပြီးထားပေမယ့် စိတ်လိုလက်ရ သူ့ဝါသနာ အတိုင်း စာရေးဆရာ အလုပ်ပဲ လုပ်သည် ။
" မောင်ကရော မေ့ ကို ဘာလို့ချစ်ခဲ့တာ"
မောင် က စာရေးဆရာပီပီ တွေးတွေးငေးငေးလေး ခြင်ထောင်အမိုးပေါ်ကို ကြည့်နေသည် ။ မိမိ သူ့လက်မောင်းပေါ်မှီအိပ်ရင်း ဆက်ပြောမိသည် ။
" မေ က ပိန်တယ် ပေါင် တစ်ရာကျော်ကျော်လေးရယ် သူများတွေလို တင်တွေ ရင်တွေ ရှိတာလည်း မဟုတ်ဘူး နောက် အမြဲတပ်နေရတဲ့ မျက်မှန်ကရှိသေးတာ"
မောင် ခေါင်းငုံ့ကြည့်သည် ။
" မေ က အပြုအစု ကောင်းတယ် လေ "
" ဟာ မောင်နော် ဘာတွေ ပြောနေတာ မေက အကောင်းမေးနေတာကို "
" မဟုတ်ဘူးလား"
" ဟာ တော်ပြီသွား သမီးလေးနိုးသွားမယ် ရှူး"
သူ ပြောမှ မိမိ ရှက်သွားသလို ဖြစ်မိသည် ။
ခုဆို မောင်နဲ့ အိမ်ထောင်သက် နှစ်နှစ်ကျော်ပြီ ။ မောင်နဲ့ မြို့ထဲ သင်တန်း တစ်ခုမှာ စတွေ့ပြီးနောက် ချစ်သူသက်တမ်း ခြောက်လကျော်မှာ မောင်ခေါ်ရာ လိုက်ခဲ့ပြီး နယ်က မောင့်မိဘတွေ ကိုယ်တိုင် စီစဉ်ပေးမှုနဲ့ မြို့ရှိ မောင်ပိုင်တဲ့ တိုက်ခန်းလေးမှာပဲ နှစ်ယောက်အတူတူ နေဖြစ်ခဲ့သည် ။
မောင် က ကြင်ကြင်နာနာ ဖေးဖေးမမ နှင့်မို့ အလုပ်က ပြန်လာတိုင်း အမောပြေရသည် ။ စာရေးဆရာ အလုပ်ဆိုတော့ သွားစရာရှိမှသာ အပြင်သွားရတော့ တနေကုန် အိမ်မှာပင် ။ မောင် က အိမ်ရှင်ထီး ။ ချက်တာပြုတ်တာ လျှော်တာ ဖွတ်တာ အကုန် မောင် ကပဲ လုပ်ပေးသည် ။
ညဘက်ဆိုရင်တော့ မောင်ညဉ့်နက်တဲ့အထိ စာရေးသည် ။ သူသောက်ဖို့ တခုခု စီစဉ်ပေးဖြစ်သည် ။ မောင်က ဝိုင်လောက်နဲ့ တင်းတိမ်သည် ။
နောက် မောင့် အကျင့် တစ်ခုက သူစာရေးနေတဲ့ အချိန် သူ့ ညီလေး ကို ကစားပေးနေရင် အရမ်းကြိုက်သည် ။ တခါတလေ မောင့် စားပွဲခုံအောက်ထဲဝင် ပုဆိုးလှန်ပြီး စုတ်ပေးဖြစ်သည် ။ မောင်က ပုံမှန်အချိန်တွေဆို အေးဆေးသမားပေမယ့် သူစိတ်ရှိလာရင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆက်ဆံသည် ။ မိမိ ကလည်း သူ့ အထိအတွေ့တွေကို လွန်ဆန်နိုင်ခြင်းမရှိ ။ ကိုယ်တိုင် တက်ညီလက်ညီ လှော်ခတ်မိသည် ။
" မေ မင်း က ရိုးရိုးလေးနဲ့ တော်တော် ထန်တာပဲ"
မောင်က စသလိုလို နောက်သလိုလို ပြောတတ်သည် ။
" မောင်ကျတော့ရော ဟွင်း ဂေါ်လီပါ ထည့်ထားပြီးတော့ ဘယ်တုန်းကတည်းက အကျင့်ကောင်းတွေ တတ်နေတာလဲ "
မောင် ပြုံးစိစိပဲ လုပ်နေသည် ။ မိမိကလည်း မောင့်ကို စွဲလမ်းမိသည်ပဲလေ ။
မောင်က လေးဘက်ထောက် လုပ်တာ အရမ်းကြိုက်သည် ။ ကျောလယ်လောက်ပဲ ရှိတဲ့ မိမိဆံပင်တွေ ကို စုကိုင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည် ။ မိမိ အပေါ်ကတက်ဆောင့်မယ်ဆိုလည်း သူ က ရင်သားတွေ တဖြန်ဖြန်း ရိုက်ရမှ ။ တစ်ပါတ် တစ်ခါ နေဖြစ်သည် ဆိုပေမယ့် နေပြီးရင် နှစ်ရက်လောက်က အားမရှိချင် ။
သမီးလေး ကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ထားသည့် အချိန်တွေဆို မိမိ စုတ်ပေးဖြစ်တာပဲ များသည် ။ သူက မိမိမျက်နှာပေါ် ပြီးလိုက်ရမှ ။
သမီးလေး မွေးပြီး ခြောက်လကျော်တော့ မောင်နဲ့ မိမိကြား အဆင်မပြေမှုလေးတွေ စလာသည် ။ သမီးလေးက ကျန်းမာရေးချူချာသည် ။ နေ့နေညည ပြုစုရသည်က များတော့ မောင် သေချာ စာမရေးနိုင်တော့ ။ မောင် တချို့ ကိစ္စတွေမှာပါ စိတ်သိပ်မရှည်တော့ ။
" မေ မင်း အလုပ်ထွက်လိုက်ပါလား သမီးလေးကို ပြုစုရအောင်"
" မောင် ဘယ်လိုပြောလိုက်တာ မောင်လည်းသိသား မောင် စာရေးတဲ့ အလုပ်တခုတည်းက အိမ်အတွက် အဆင်မပြေဘူးလေ"
" မောင် တခြားအလုပ်ပြောင်းလုပ်ပါလား မောင့် ဘွဲ့နဲ့ဆိုင်တာ လုပ်ပေါ့"
" ဘာ မောင့် ဝါသနာတော့ မစွန့်လွှတ်နိုင်ဘူးမေ "
သူရော ကိုယ်ရော အချစ်တွေနှင့် တည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမို့ နှစ်ယောက်စလုံးသည်းခံပြီး နေဖြစ်ခဲ့သည် ။ ဒါပေမယ့် တခါတလေ ဆိုတာထက် ပိုပြီး ကတောက်ကဆ ဖြစ်လာသည်က များလာသည် ။
သမီးလေးကလည်း နဲနဲကြီးလာတော့ ဂျီကျသည်ထင်သည် ။ သူကောင်းကောင်းစာမရေးနိုင်သည့်အပေါ် သူ စိတ်တိုနေသည် ။ မိမိ အလုပ်ကလည်း အထိုက်အလျောက် လစာကြောင့် ဘယ်လိုမှ ဖြတ်မရ ။
" မေ မောင်တို့ ခွဲနေရအောင် "
ရိုးရိုးလေးနဲ့ ရှင်းရှင်းလေးပဲ ဆိုပေမယ့် အသည်းနင့်အောင် ခံစားမိခဲ့သည် ။ သူ့ ဝါသနာ သူ့အလုပ်ကို အဲ့လောက်တောင် ချစ်ခဲ့သည်ပဲလေ ။ မိမိနှင့် သမီးလေးကို သူ မငဲ့ညှာ ။
" ဒီအိမ်က မောင့်အိမ်ပါမောင် မေတို့ပဲ ဆင်းမယ် "
အဲ့ညက မိမိ တညလုံးငိုသည် ။ သူအရက်တွေ တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက် သောက်နေသည်ကို ဂရုမပြုချင်တော့ ။ နောက်တစ်နေ့မနက် သူမနိုးခင် သမီးလေးကို ခေါ်ပြီး ဒေါ်လေး အိမ်ဆင်းခဲ့သည် ။
" ညည်း အဲ့လောက်တောင် ဖြစ်နေတာ အဲ့ယောင်္ကျား မပေါင်းနဲ့"
ဒေါ်လေး ကိုယ်တိုင် စီစဉ်ပြီး ကွာရှင်းဖို့လုပ်သည် ။ မှန်သည် မှားသည် ဆိုတာထက် သမီးလေးကျန်းမာရေး ၊ အလုပ်ကိစ္စ တွေနှင့်မို့ ဒေါ်လေးကို ဘာမှ ထပ် မပြောမိတော့ ။ ကိုယ်တိုင်လည်း သူ့ကို မျက်နှာ မမြင်ဝံ့တော့ ။သူ လက်မှတ်ထိုးပေးသည် ။ ငွေပမာဏ တစ်ခု ပုံမှန် ထောက်ပံ့ပေးဖို့လည်း ဒေါ်လေး စီစဉ်ပေးမှုနဲ့ သူကတိပေးလိုက်သည် ။
တစ်လလောက်ကြာတော့ အရာရာ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားသည် ။ ဒေါ်လေး နှင့် အမျိုးတွေ ဝိုင်းကြည့်ပေးလို့ သမီးလေး လန်းလာသည် ။ မိမိ အလုပ်ကလည်း လူတွေလျှော့ တာဝန်က ပိုများလာလို့ အလုပ်ဘက်ပဲ သေချာ အာရုံ စိူက်မိတော့သည် ။
သူ့ကို တခါတခါ သတိရပေမယ့် လွမ်းပေမယ့်လို့ နာစရာနဲ့ ဖြေသည် ။ အလုပ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်သည် ။ ကွာရှင်းပြီး သုံးလကျော်လောက်အထိ သမီးလေး အတွက် သူပုံမှန်ထောက်ပံ့သည် ။ သမီးလေး ကျန်းမာရေး အခြေအနေလည်း ဒေါ်လေးတို့ဆီ သူ ဖုန်းဆက်ဆက်မေးသည် ။ မိမိဆီဖုန်းဆက်ပေမယ့် သူ့အသံကြားရင် ငိုမိမှာမို့ ဘယ်တော့မှ မကိုင်ဖြစ် ။
မှတ်မှတ်ရရ တစ်ခါ ညဘက်ကြီး သူ ဖုန်းဆက်သည် ။
မိုးချုပ်နေပြီမို့ သူ့အတွက် စိုးရိမ်မိပေမယ့် သမီးလေး ဆေးတိုက်ချိန်မို့ မကိုင်မိလိုက် ။ ပြန်လည်း မခေါ်ချင်လို့ ဒီအတိုင်းထားလိုက်သည် ။
ခုဆို သူ့ဆီက ဖုန်းမလာတော့တာ သုံးလကျော်ပြီ။ သမီးလေးအတွက် ငွေလည်း မပို့တော့ ။
ဒေါ်လေးမှတဆင့် သူ့ဆီ ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ စက်ပိတ်ထားသည် ။ မိမိ အလုပ်ကလည်း သူဌေး က ကိုရီးယား ပြန်သွားပြီး ဒီက ရုံးခွဲတွေ ပြန်သိမ်းနေပြီမို့ ရှေ့ရေး အတွက် မသေချာ ။ ဒီကြားထဲ သမီးလေးက ကျန်းမာရေး ပြန်ဆိုးလာပြန်သည် ။ ကပ်ရောဂါဆိုးကြောင့် အလုပ်ကို အိမ်မှာပဲ လုပ်နေရလို့ သမီးလေးကို ကြည့်နိုင်လို့ တော်သေးသည် ။
သူ မိမိ ကို သတိမရတောင် သမီးလေးကိုတော့ မမေ့သင့် ။ သူ့ဆီ သွားတွေ့ပြီး သမီးလေး နေမကောင်းတာ နဲ့ တခြား အခြေအနေတွေ ပြောပြမည် ။ တွေ့သင့် မတွေ့သင့် စဉ်းစားနေတာတင် တစ်ပါတ်ကျော်သွားသည် ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနက်ဖြန်တော့ သွားတွေ့ဖြစ်အောင် သွားတွေ့မည် ။
-----------------------
(04)
" ဟုတ်ကဲ့ မမေ ခုပြောပြတာတွေနဲ့ အမ ရဲ့ ခံစားချက်တွေကို ညီမ အပြည့်အဝ နားလည်ပါတယ် ဒါပေမယ့် ဒါက ချပြလို့ရတဲ့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်တွေ မဟုတ်ဘူး"
တုန်ရီနေပေမယ့် မိမိ ရေသောက်ရင်း ကြည့်နေမိသည် ။
" ကျွန်မမှာ မောင့်ကို သတ်လောက်တဲ့ အကြောင်းရင်း ရှိနေတယ် လို့ ရှင် ထင်နေတုန်းပဲလား "
" ထင်မြင်ယူဆချက်ဆိုတာထက် လက်တွေ့ဖြစ်နိုင်ချေရှိတာတွေကတော့ ပြောင်းမသွားသေးဘူး မမေ"
သူ လေးလေးနက်နက်ပြောသည် ။
" ဟုတ်ပြီ အမ ညီမ တို့ ခေါင်းစဉ်ပြောင်းရအောင်"
သူနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံမိပြန်သည် ။
" အမ မသတ်ဘူး ထားပါတော့ သူ့ကို သတ်တာ ဘယ်သူဖြစ်မယ် ထင်လဲ"
မိမိ ရေသောက်ပြီးတာ မကြာသေးပေမယ့် လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်သွားပြန်သည် ။
------------------------------------
(05)
" မားမား "
" ဟေ "
" မားမား "
" ဟေ ထူးနေတယ်လေ ဒီကောင်မလေး ဘယ်လိုဖြစ် "
" ဟွာလေ မားမား အပေါ်ထပ်က ကိုကြီးကောင်း မမ လေ ဒီမနက် အိတ်တွေနဲ့ ဆင်းသွားတာ တွေ့လို့ "
" ဟင် ဘယ်သူ အော် ကောင်းမင်း တို့လား အေးလေ သွားစရာရှိလို့နေမှာပေါ့ အဲ့တာဘာဖြစ်လဲ "
" ခုက မျက်နှာလည်း မကောင်းဘူး မားမား ရဲ့ မီးလေး လည်း ပါသွားတယ် "
" ညည်းနော် ငုဝါ ညည်း ခုမှ နှစ်ဆယ်ကျော် ရှိသေးတာ စပ်စုလိုက်တာ မိန်းမကြီး ကျနေတာပဲ သွား ဒီမှာ ငါ ဟင်းချက်နေတယ် သားအမိနှစ်ယောက်တည်းရှိတာ အမေ ကို ဝိုင်းမကူနဲ့ စပ်စုဖို့ပဲ လုပ်နေ အဲ့မှာ ခဏနေ ရေချိုးဖို့လုပ် "
ငုဝါ တစ်ယောက် အမေပြောလိုက်မှ ဇက်ကလေး ပုသွားသည် ။ အိမ်ရှေ့ပြန်လှည့်ထွက်ပြီး ဖုန်းပြန်သုံးနေလိုက်သည် ။ ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့် ။ စိတ်က ကိုကြီးတို့ ဆီ ရောက်သွားပြန်သည် ။
ကိုကြီး အမျိုးသမီးနှင့် မရင်းနှီးပေမယ့် ကိုကြီးနဲ့က ငုဝါ တို့ငယ်ငယ် ဒီကို ပြောင်းလာကတည်းက တိုက်ပိုင်ရှင်လည်းဖြစ် ခဏ ခဏ တွေ့နေကြမို့ ခင်မင်ရင်းနှီးသည် ။ ကိုကြီးတို့က ငုဝါတို့ အပေါ်ထပ်တင် ။ အရင်ကဆို ကိုကြီးတို့ တိုက်ခန်း ခဏ ခဏ ရောက်သည် ။ ကိုကြီး ဖေဖေ နဲ့ မေမေ က လည်း သဘောကောင်းသည် ။ ကိုကြီးအိမ်ထောင်ကျပြီး နောက်ပိုင်းတော့ သိပ်မရောက်ဖြစ်တော့ ။ ကိုကြီး ဖေဖေနှင့် မေမေ က ဒီမှာ မနေတော့တာလည်း ပါသည် ။ မားမား က အကြောင်းမရှိ မသွားရ ဟု တားမြစ်ထားသည် ။
ကိုကြီးက စတွေ့စဉ်ကတည်းက သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတာ မတွေ့ရ ။ အမြဲတမ်း ကပိုကရို နှင့် ဖြစ်သလိုနေသည် ။ အင်ဂျင်နီယာကျောင်းက ဘွဲ့ရထားတာတောင် စာရေးဆရာ လုပ်နေသည် ။ တခြားသူတွေတော့ မသိ ။ ကိုကြီး ရဲ့ ဒဿန ဆန်ဆန် အရေးအသားတွေ ငုဝါ တော့ ဘယ်လိုမှ နားမလည် ။ သူ့ရှေ့တော့ သွားမပြောရဲဘူးလေ ခေါက်ခံရမှာပေါ့ ။
ကိုကြီးနှင့် မမ တော့လိုက်ပါသည် ။ မမ က ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် အလှချည်း မဟုတ် ။ မျက်မှန် တပ်ထားလို့ထင်သည် ။ မျက်နှာက လေးက ချစ်စရာ ကောင်းသည် ။ ငုဝါ နှင့် မမ တစ်ခါမှ စကားမပြောဖူး ။ မမက ခပ်တည်တည်နေတတ်လို့ ထင်သည် ။ လှေကား အဆင်းအတက် တွေ့လျှင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ရုံလောက်ပဲရှိသည် ။
------------------------------
" - "
နှစ်ခါ သုံးခါ ခေါက်သည် အထိ အထဲက ဘာမှ အသံမကြားရ ။
ခဏ ကြာမှ တံခါးပွင့်လာသည် ။
" ေဩာ် ကလေး "
" ဟုတ် မားမား အိမ်မှာ ဘုရားကပ်ရင်း ပိုတဲ့ သာကူလေး ပို့ခိုင်းလိုက်လို့ "
" အေး အေး လာ "
ကိုကြီး အခန်းတောင် မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီ ။ ရှုပ်ပွနေတာပဲ ။
" ခဏ ထိုင်ဦး "
ငုဝါ လက်ထဲမှ ချိုင့် လှမ်းယူပြီး ကိုကြီး နောက်ဖေးဝင်သွားသည် ။
မမ မရှိတဲ့နောက် ကိုကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတာပဲ ။ သေချာ မသိပေမယ့် မမ နဲ့ ကိုကြီး ကွာရှင်းလိုက်တာ လိုင်းပေါ်ကနေ ပြောပြထားလို့ နည်းနည်းတော့ သိရသည် ။ ကိုကြီး နဲ့ လူချင်းမတွေ့ဖြစ်တာ ကြာပေမယ့် ဖေ့ဘွတ်မှာ အရင်ကတည်းက ဖရန့် ဖြစ်ထားလို့ အခေါ်အပြော ရှိသည် ။ အရင်တုန်းက သိပ်မသုံးပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်း ကိုကြီး ပြန်သုံးဖြစ်လာလို့ ငုဝါနဲ့ ခပ်စိပ်စိပ် ပြောဖြစ်သည် ။
စားပွဲ ပေါ်က စာအုပ်တွေက အကုန် ဖရိုဖရဲ ။ ဧည့်ခန်းမှာလည်း ရှုပ်ပွနေသလို တစ်ခန်းလုံး ချဉ်စူးစူး အနံ့ပင် ထွက်နေသည် ။ ငုဝါ နှာခေါင်း ရှုံ့မိသည် ။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် အမြင်မတော်တာလေးတွေ ကောက်ရှင်းပေးလိုက်သည် ။
" အမေ့ "
ဆောင်ကြောင့်ထိုင်၍ ပြန့်ကျဲနေသော ဂျာနယ် များကို စီနေခိုက် ရုတ်တရက် ပုခုံးကို ထိလာသော လက်တဖက်ကြောင့် လန့်အော်မိသည် ။
" ဟာ ကလေး ထားလိုက် မင်းရှင်းလည်း ပြန်ရှုပ်မှာပဲ "
" ရောက်တုန်းမို့ပါ ကိုကြီးရ "
မော့အကြည့် ကိုကြီး မျက်လုံးတွေ ဝင်းခနဲ ဖြစ်သွားတာ သတိထားမိသည် ။
ငုဝါ ချက်ချင်းထလိုက်ပြီး ချိုင့်ယူ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့သည် ။ အခန်း ပြန်ရောက်တော့ မားမားကို ချိုင့်ပေး ပြီး အခန်းထဲ တန်းဝင်လာခဲ့သည် ။
ခုချိန်ထိ ရင်ခုန်တာ မပျောက်သေး ။ ဒီနေ့မှ အင်္ကျီ က လည်ဟိုက်ဝတ်သွားမိခဲ့သည်ကို ။ ကိုယ့်မျက်နှာ ကိုယ်စမ်းမိတော့ ပူခြစ်နေပြီး မျက်စိထဲ ကိုကြီး မျက်လုံးတွေ နှင့် နှုတ်ခမ်းမွေးစစ နှုတ်ခမ်းပါးတွေပဲ မြင်နေသည် ။ ရေ ကို ခေါင်းအထိ လောင်းချိုးလိုက်ပေမယ့် တကိုယ်လူံး ပူခြစ်နေသလို ခံစားနေရဆဲပင် ။ ငုဝါ ရည်းစားထားဖူးပေမယ့် ခုလိုမျိုး တခါမှ မဖြစ်ဖူး ။ မဖြစ်သင့်ဘူး မဖြစ်သင့်ဘူး ဆိုတာ တွေးရင်းနှင့်ပင် ကိုကြီးက အိပ်မက်ထဲ အထိ ရောက်လာပြန်သည် ။
ငုဝါ ကိုကြီးဆီ အဆက်အသွယ် မလုပ်တာ ကြာပြီ ။ လိုင်းပေါ်လည်း မတက်ဖြစ်တော့ ။ ဘာကြောင့်မှန်းလည်း ငုဝါမသိ ။ ကြောက်နေသလိုလို ရှက်နေသလိုလို နှင့် ။
တော်တော်ကြာမှ ငုဝါ လိုင်းပြန်သုံးဖြစ်တော့ ကိုကြီး စာတွေက တန်းစီ ဝင်နေသည် ။ ပျောက်နေပါလား ၊ ဘာတွေ အလုပ်များနေလဲ အစရှိသဖြင့် ။ အလိုက်သင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ ဘာရယ်မဟုတ် ကိုကြီးနှင့် ထပ်တွေ့ချင်နေသည် ။ အကြောင်းရင်းလည်း မယ်မယ်ရရ မရှိ ။ သူ့အကြောင်းတွေးတိုင်း ဖျားချင်သလိုလိုနှင့် ။
" ကလေး "
တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကြီးဖြစ်နေသည် ။
" အောက်ဆင်းလို့ကြုံတုန်း မုန့်ဝယ်လာလို့ လာပေးတာ အန်တီရော "
" မားမား ဈေးသွားတယ် ကိုကြီးရ "
" အဲ့တာဆို မဝင်တော့ဘူးလေ "
" ရပါတယ် လာပါ ခဏ နေ ရောက်တော့မှာ "
ဧည့်ခန်းတွင်ဝင်ထိုင်ရင်း သူ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်နေသည် ။ မုန့်ထုတ် ရေခဲသေတ္တာထဲ သွားထည့်တော့ သူကိုယ့်ကို လိုက်ကြည့်နေသည်ထင်သည် ။
" ကလေးတို့အခန်း မရောက်တာတောင် ကြာပြီ "
" ဟုတ် ကိုကြီး စိမ်းကားနေတာလေ "
" မဟုတ်ရပါဘူးကွာ "
ကိုကြီး၏ စူးရဲသည့် အကြည့်ကို ငုဝါ ရှောင်လွှဲလိုက်သည် ။ သူက အိမ်ထောင်သည် ၊ ပြီးတော့ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အကိုလို နေလာခဲ့သူ ၊ ဟယ် သူက အိမ်ထောင်သည် ဆိုပေမယ့် ကွာရှင်းပြီးသားပါ ၊ အို ငါ ဘာတွေ တွေးနေပါလိမ့် ။
" ဟိတ် ကလေး ဘာတွေ တွေးနေလဲ ဟိုမှာ အန်တီ ပြန်လာနေပြီလေ "
မားမား ဈေးခြင်းတောင်း မနိုင်မနင်းနှင့် ဝင်လာသည် ။
" ငုဝါတို့ အကို ရောက်နေတာကိုး "
" ဟုတ်တယ် အန်တီ ငုဝါ အတွက် မုန့်ဝယ်လာဖြစ်လို့ လာပို့တာ ခုပဲ ရောက်တာ ပြန်ဦးမယ် အဲ့တာဆို "
" ဟာ ပြန်ပြီလား ကိုကြီးကလဲ "
" ရေးစရာ လက်စ ရှိသေးလို့ ကလေး "
ပြောပြောဆိုဆို သူ ထပြန်ရန်ပြင်သည် ။ မားမား ကတော့ နောက်ဖေးဝင်သွားပြီ ။ တံခါးဝအထိ လိုက်အပို့ ကိုကြီးက ခေါင်းလေး ပုတ်သွားသည် ။ သူသတိထားမိမယ်ဆို ငုဝါ မူမမှန်တာ သိနေမှာပါ ။
-------------------------------------------
(06)
" မောင့်မှာ - မောင့်မှာ အငြိုးအတေးအထားခံရလောက်စရာ ပြဿနာမျိုး မကြားမိပါဘူး မောင်က အပေါင်းအသင်းနည်းတယ်လေ "
မိမိ သေသေချာချာ တွေးရင်း ပြောလိုက်သည် ။ အာရုံတွေက ခုချိန်မှာ ပိုမို တည်ငြိမ်နေသည် ။ရှေ့နေမလေးက ဆက်မေးသည် ။
" သူ မှာ မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းတွေ ဘာတွေရော မရှိနိုင်ဘူးလား "
" ကျွန်မ သိသလောက် မောင့်မှာ အဲ့လို မရှိဘူး "
တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည် ။
" အဲ့ဒီနေ့က သူ့ဆီ အသွားမှာ ထူးထူး ခြားခြား တစ်ခုခု ပုံမှန်မဟုတ်တာ သတိထားမိတာမျိုး စဉ်းစားကြည့်ပါဦး "
သေချာ ပြန်စဉ်းစား ကြည့်မိသည် ။ ဘာမှ ထူးခြားတာ မရှိ ။
တစ်ခုပဲ ။ မဟုတ်ဘူး နှစ်ခု ။
" ကျွန်မ မောင့်ဆီ သွားတုန်းက လှေကား အတက်မှာ မိန်းကလေး တစ်ယောက် အလျင်စလို ဆင်းလာတာသတိထားမိတယ် ၊ နောက်တစ်ခုက မောင့် အခန်းထောင့်က အမှိုက်အိတ်ထဲ ကွန်ဒုံးတစ်ခု တွေ့မိတယ် ၊ ဟုတ်တယ် တကယ်ကို တွေ့မိလိုက်တာ "
----------------------------------------------
(07)
ကိုကြီး နဲ့ မဆုံဖြစ်တာတောင် ကြာပြီ ။ လိုင်းပေါ်မှာတော့ အမြဲစကားပြောဖြစ်သည် ။ မဆုံဖြစ်အောင်နေတာလည်းပါသည် ။ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ ကိုကြီးက နေရာယူနေမြဲပင် ။ လန့်နိုးတိုင်း လှိုက်မောနေရဆဲ ။
တစ်ည မိုးချုပ်စ ကိုကြီးက မားမား ဆီ ဖုန်းလှမ်းဆက်သည် ။ အန်တီတို့အတွက် မုန့်ဝယ်လာတာ ဝင်မပေးမိပဲ အပေါ်ထပ်ရောက်မှ သတိရလို့ ငုဝါကို လာယူခိုင်းပေးလို့ရမလားတဲ့ ။
" သမီး ပြီးရင် မြန်မြန် ပြန်ခဲ့နော် "
မေမေ ကို ဟုတ် ပြောရင်း အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့သည် ။ စေ့ရုံ စေ့ထားသည့် တံခါးကို အသာဖွင့်တွန်းဖွင့်တော့ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း ကိုကြီးကျောခိုင်းလျက် တစ်နေရာရာ ကို ဖုန်းဆက်နေသည် ။
" ကိုကြီး ရောက်ပြီ "
ပြောလည်းပြော ဆိုဖာပေါ်လည်း ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ကိုကြီး လှည့်ကြည့်ပြီး ဖုန်းပြန်ချလိုက်ရသည်။
" ဘယ်သူ့ဆီဆက်နေတာလဲ မမမေ ဆီ လား "
" ဟုတ်တယ် သူမကိုင်ဘူး သမီးလေး နေမကောင်းဘူးထင်တယ် "
ပြောရင်းနှင့် ကိုကြီး အသံတွေက လေးနက်တိမ်ဝင်သွားသည် ။
" သူ မကိုင်ချင်လို့လည်း ဖြစ်မှာပါလေ "
ကိုကြီး နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိသည် ။ ဒီတခါ မျက်လွှာ မချမိတော့ ။ သနားတဲ့စိတ် ၊ အထီးကျန်သူတစ်ယောက်ကို စာနာသည့် စိတ်တို့နှင့် ကိုကြီး မျက်နှာ အနှံ့ သေချာ ကြည့်မိသည် ။
" အို "
ရုတ်တရက် ဆိုသလို အနားရောက်လာပြီး ကျလာသော ကိုကြီး အနမ်းများ ။ ဆိုဖာ လဲကျသွားသော ငုဝါ ရဲ့ အပေါ်မှာ ကိုကြီးက မျက်နှာ အနံ့ နမ်းရှုံ့နေသည် ။ တုန်ရီလှိုက်မောစွာ ဖက်ထားရုံမှ တပါး ကလေး မလွန်ဆန်နိုင်တော့ ။ အမှောင်ထု တစ်ခု က မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားလား ဖွင့်ထားမိလား မသိနိုင်အောင် နီးလာလိုက် ဝေးလာလိုက်နှင့် ။ သတိထားမိချိန် ကလေးနို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးတွေကို ကိုကြီး မျက်နှာနှင့် ပွတ်တိုက်နမ်းနေသည် ။
" အာ့ ကိုကြီး ဟင်း အင်း "
ညည်းတာလား မသိ ရွတ်မိနေတာ ငုဝါအသံတွေ ။ အရိုင်းတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေသာ ကိုကြီးကိုလည်း မလွန်ဆန်နိုင်တော့ ။ ဝမ်းနည်းတာလား ၊ ငိုချင်တာလား ၊ တမ်းတမိနေသည့် တစ်စုံတစ်ခုကို ပိုမိုငမ့်လင့် မိနေတာလား မသိနိုင်သေးခင်မှာ ကလေး စကပ်တိုကို လှန်ပြီး ဘောင်းဘီလေး ဆွဲချွတ်ချသည် ။ ကိုကြီး က သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ရင်း ကလေး ပေါင်ကြားတွင်နေရာယူသည် ။
" အို "
ကလေးတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသော ကိုကြီးရဲ့ ညီလေး ။ မာတင်းနေပြီး အပေါ်ထိ လန်ကပ်နေသည် ။ ဖုဖောင်းနေသော ဘေးပတ်လည်က ဂေါ်လီလုံးလေးတွေ ထည့်ထားတာပဲ ဖြစ်မည် ။ ကလေး လက်နှစ်ဖက်က မျက်နှာပေါ်အုပ်ထားမိလိုက်သည် ။ ကိုကြီးက ကလေး ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲ နေရာယူရင်းး သူ့ညီလေးနှင့် ကလေး အင်္ဂါလေး ပွတ်ဆွဲသည် ။
" အင်း "
" အား နာ -- တယ် "
ကြားဟန်ပင်မတူသော ကိုကြီးက အတင်းထိုးထည့်နေသည် ။
" နာတယ် ကိုကြီး နာတယ်လို့ "
ငုဝါ အတင်းပြောတော့မှ သူလက်လျှော့သွားသည် ။ ဘေး ဆိုဖာပေါ် ရအောင် ဝင်လှဲရင်း နှုတ်ခမ်းတွေ လာနမ်းတော့သည် ။ သူ့ ညီလေး အစားး လက်တွေနှင့် အင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားတွေ ပွတ်သပ်ပေးလာသည် ။ လက်နှစ်ချောင်းထည့် လုပ်ပေးတော့ ကလေး တင်ပါးတွေကော့တက်လာအောင် ကောင်းနေမိသည် ။ တိတ်တခိုး တမ်းတမိနေခဲ့သော ကိုကြီး နှုတ်ခမ်းတွေ ကိုပဲ အတင်းပြန်စုတ်ပေးနေမိသည် ။
" အား ကလေးပြီးတော့မယ် ကိုကြီး အာ့ အာ့ အား "
သိပ်မကြာလိုက် ။ ငုဝါ ပြီးသွားသည် ။ အသာထွေးပွေ့ပေးထားသော ကိုကြီးကို အတင်းဖက်ထားရင်း ဂုတ်နားဆီ အသာကပ် အမောဖြေနေမိသည် ။
" ကဲ သွားတော့ အန်တီက ကြာလို့ ဆူနေဦးမယ် "
" ဟုတ် "
ငုဝါ အဝတ်အစားတွေ သေချာပြန်ဝတ်ရင်း ကိုကြီးပေးသည့် မုန့်ယူ အောက်ထပ်သို့ အပြေး ဆင်းလားခဲ့သည် ။ အဲ့ညက ကိုကြီးနဲ့ ငုဝါ မက်စင်ဂျာ မှာ စကားတွေ အများကြီးပြောဖြစ်သည် ။ ကိုကြီးက တောင်းပန်သည် ။ သူ မလုပ်သင့် မလုပ်ထိုက်သိသည်ကို လုပ်မိပါသည် တဲ့ ။ ငုဝါ မေမေ နဲ့ တိုင်ချင်လည်း တိုင်ပါ ။ သူလာဝန်ခံပါမည် တဲ့ ။ ငုဝါ ကိုကြီးကို အပြစ်မတင်ရက်ပါ ။ ငုဝါ ကိုယ်တိုင် ပါမိသည်ပဲလေ ။ တစ်ခုတော့မေးမိသည် ။
" ငုဝါကို ဘယ်လို သဘောထားလဲဟင် ချစ်လို့ မဟုတ်ဘူးမလား "
ကိုကြီး အတန်ကြာ စာမပြန်ပဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။
" ကိုကြီး ငုဝါ ကို စိတ်လှုပ်ရှားမိတာမှန်ပေမယ့် အချစ် တစ်ခု အနေနဲ့ ခံစားလို့ မရဘူး "
ဝမ်းနည်းသည့် အီမိုဂျီလေးနှင့် စာက ဆက်တိုက်ဝင်လာသည် ။
" အဲ့တာကြောင့်လည်း အဆုံးထိ မလွန်ကျူးခဲ့တာပေါ့ "
စိတ်မကောင်းမိပေမယ့် ကိုကြီးကို ငုဝါ ယုံပါသည် ။ ကိုကြီး စိတ်ဓါတ်ကိုလည်း လေးစားသည် ။ မမ မေ အပေါ် ချစ်လျက်နှင့် ခွဲခွာမိခဲ့သော နောင်တတွေ တပွေ့ကြီးနှင့် ရှိနေလိမ့်မည့် ကိုကြီးကို ဖေးမ ချင်မိသည် ။
" ငုဝါ ကိုကြီးကို ချစ်တယ် ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း အလျင်းမရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းမျိုးနဲ့ပေါ့ "
တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် နားလည်မှုတွေ ယူရင်း ကြည်နူးရသည် ။ အိပ်ခါနီး ကိုကြီးက ပုံလေး တစ်ပုံ ပို့သည် ။ ပုံထဲဝယ် ဆိုဖာပေါ်က စိုနေသော နီစွန်းစွန်း အကွက်လေး တစ်ကွက် က ထင်းနေသည် ။
----------------------------
နောက်ရက်တွေ လစ်ရင် လစ်သလို ကိုကြီး အခန်းဆီ တက်တက်သွားသည် ။ နှစ်ယောက်တည်း အတူရှိချိန်ဆို သာယာလွန်းလို့ ငုဝါ တစ်ယောက် သွားမစိနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည် ။ ကိုကြီးက မမ မေ နှင့် သူ အကြောင်းလေးတွေ ပြောပြသည် ။ အားရင် အားသလို ကိုကြီး ညီလေးကို ငုဝါ ကစားသည် ။ မကိုင်ရဲ ကိုင်ရဲ နှင့် ခုမှ သေချာမြင်ဖူးသော အချောင်းကြီးကို သေချာကိုင်ရင်း ကိုကြီး သဘောကျလျှာလေးနှင့် တို့ပေးရာမှ ခဏ ခဏ စုတ်ပေးဖြစ်သည် ။ ကိုကြီးကလည်း ငုဝါအလိုကျ လက်ကလေးနဲ့ ရော လျှာလေးနဲ့ပါ သေချာပြုစုပေးသည် ။ လေးဘက်လေး ထောက်ခိုင်းရင်း နောက်ကနေ လျှာနဲ့လျက်ပေးတာ ငုဝါ သိပ်ကြိုက် ။ ငုဝါတို့နှစ်ယောက်လုံး အဆုံးထိ မလွန်ကျူးမိကြစေဖို့တော့ ထိန်းသိမ်းကြသည် ။
ဒီနေ့လည်း ဟိုဘက်လမ်းက သူငယ်ချင်းဆီ သွားလည်မည် ဆိုပြီး မေမေ နောက်ဖေးမှာ အလုပ်များနေခိုက် အပေါ်ထပ်ရှိ ကိုကြီး အခန်းဆီ တက်ခဲ့သည် ။ မရောက်တာ ကြာပြီမို့ ရောက်ရောက်ချင်းပင် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဆိုဖာတွေပေါ်မှာပင် ကိုကြီးက ဆွဲပွေ့ ပြီး အတင်းနမ်းတော့သည် ။ ခဏ အတွင်းမှာ ကိုကြီး ညီလေးက ငုဝါ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေပြီ ။
" ငုဝါ ပါးစပ်ထဲ ပြီးချင်တယ် "
ကိုကြီး တောင်းဆိုသံ အောက်မှာ ငုဝါ လည်း အသစ်အဆန်းမို့ စမ်းကြည့်ချင်နေသည်။
" ဖြစ်ပါ့မလား ငုဝါ မျိုချ မိရင်ရော "
" အားရှိတာပေါ့ကွ "
ငုဝါ မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည် ။
" တစ်ခါမှ မှ အဲ့လို မပြီးဖူးတာကို "
ကိုကြီးက ငုဝါ ရင်သားလေးတွေ လက်နဲ့ နယ်ရင်း
" ဒီလိုလုပ် ကိုယ့်ညီလေးကို ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီး ငုဝါ ပါးစပ်နဲ့ပဲ ပြီးအောင်လုပ်ပေး အရည်တွေ ပါးစပ်ထဲ မဝင်တော့ဘူးလေ "
ပြောပြော ဆိုဆို ကိုကြီးက ကွန်ဒုံးတစ်ခု အံဆွဲထဲက သွားယူပြီး သေချာစွပ်ပေးသည် ။
" ကိုကြီး အဲ့တာလည်း ရှိတာပဲနော် "
" အွန်း အရင်ကတည်းက မနေ့က အခန်းရှင်းရင်း ပြန်တွေ့တာ "
ကိုကြီး မတ်တပ်ရပ်၍ ငုဝါ ခေါင်းလေးကိုင်ပြီး မြန်မြန်အသွင်းအထုတ်လုပ်တော့သည် ။ ငုဝါက ဒူးထောက်လျက်နှင့် ကိုကြီး တင်ပါးတွေ ကိုင်ရင်း အလိုက်သိ ခေါင်းလေး အသာမော့ထားပေးဖြစ်သည် ။ တစ်ချက်တစ်ချက် အာခေါင်ထိ လာထောက်လို့ ပျို့တက်ရသေးသည်။
" ကိုကြီး ကောင်းရဲ့လား အခံကြီးနဲ့ဆိုတော့ "
ကိုကြီး ဉလေးတွေ လျှာနှင့်တို့ပေးရင်း ငုဝါ မေးမိသည် ။
" ရတယ် "
ကိုကြီး အဖြေပင် မစောင့်တော့ပဲ ငုဝါ ကွန်ဒုံးကို အသာလိပ်၍ ဆွဲချွတ်ချသည် ။ ပြီးတော့ အခန်းထောင့် တံခါးအနီးရှိ အမှိုက်အိတ်ထဲ သွားပစ်ထည့်လိုက်သည် ။ ရုတ်တရက် အပြင်က ခြေသံ ပြင်းပြင်း ဆင်းချသွားသော အသံကြားလိုက်ရလို့ ငုဝါ လန့်သွားသေးသည် ။ တံခါးကဘစေ့ရုံ စေ့ထားပြီး လော့မချထား ။ လော့သေချာပြန်ချပြီး ငုဝါ ကိုကြီးဆီပြန်လာခဲ့သည် ။ ကွန်ဒုံးဆီတို့ ပေကျံနေသော အချောင်းကြီးကို စုံဆန်လျက်ရင်း အဆုံထိ ဖိကပ်ငုံထားမိသည် ။ ဉတွေဖိညှစ်ရင်း လက်နှင့် လုပ်ပေးတော့ ကိုကြီး တွန့်ခါနေတာ ကြည့်ရင်း ပီတိဖြစ်ရသေးသည် ။ အကြောတွေ ထင်းနေအောင် ထောင်လာနေသော အချောင်းကြီးက ပြီးခါနီးပြီမို့ ငုဝါ မျက်လုံးလေးမှိတ် နှုတ်ခမ်းလေးကျစ်တာ မြန်မြန်လုပ်ပေးနေမိသည် ။
" အား "
ပျစ်ခနဲ သုတ်ရည်တွေက ငုဝါ အာခေါင်မှတဆင့် လည်ချောင်းထဲအထိ မျိုမချရပဲ ဝင်လာသည် ။ ငုဝါ အလိုက်သင့် ငုံထားရင်း ပျို့တက်လာသည် ။ လက်ကလေးနဲ့ အရည်တွေ ကုန်အောင် အချောင်းကြီးအရင်းကို ညစ်ပေးရင်း ပြီးလောက်မှ အသာထုတ်ပြီး ဘေစင် အမြန်ပြေးရသည် ။ ကိုကြီးက နောက်က လိုက်လာရင်း စကပ်လေး အသာလှန် လက်ကလေးတွေနဲ့ ယုယ ပေးတော့ ဘေစင် နားတွင် ပင် တစ်ခါ တွန့်တက်ပြီး ပြီးရပြန်သည် ။
ခဏ လောက်နားနေပြီးတော့မှ ငုဝါ ကိုကြီး တိုက်ခန်းမှ အသာဆင်းခဲ့သည် ။ ငုဝါ တို့ အခန်းရှေ့ရောက်တော့ မေမေ တံခါးဖွင့် ထွက်လာမှာစိုးလို့ အသာခြေဖော့ ဆင်းသည် ။ အောက်ဆုံး လှေကားထစ်အရောက် တက်လာသော အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ကို အရင်မြင်မိသည် ။
" ဟင် မမမေ "
စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်ရင်း စိုးရိမ်စိတ်တစ်ခုနှင့် ချက်ချင်းပင် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး အသာအမြန်ဖြတ်ဆင်းခဲ့သည် ။
-------------------------
(08)
ရှေ့နေမလေးက သေချာထပ်မေးသည် ။
" ကွန်ဒုံး တစ်ခု ဟုတ်လား "
မိမိ ခေါင်ညှိမ့်လိုက်သည် ။ ရှေ့နေမလေးက သူ့ရှေ့ရှိ စာရွက်စာတမ်းတွေ ကို သေချာပြန် သိမ်းသည် ။
" ခုလို သေချာ ပြောပြပေးတော့ ညီမအတွက်အထောက်အကူ တော်တော်ဖြစ်ပါတယ် "
" ညီမတို့ ထပ်လိုက်စရာပေါ်လာပြီ ထင်ပါတယ် ညီမ သွားဦးမယ် မမေ "
မိမိ ခေါင်းပဲ ထပ်ညှိမ့်ပြမိပြန်သည် ။ စကားပြောဖို့ ခွန်အားမှ မရှိချင်တော့တာပဲလေ ။
----------------------
(09)
ငုဝါ လာမည် ဆိုလို့ ပုံမှန်ထက် စောထဖြစ်သည် ။ ဖုန်းဖွင့်ကြည့်မိတော့ မေ့ ဆီက အဝင်ခေါ သုံးခုလောက်တွေ့သည် ။ ညက သူမူးမူးနဲ့ အစောကြီး အိပ်ပျော်သွားသည် ။ ပြန်ခေါ်လိုက်ရင်ကောင်းမလား ။ သမီးလေး များတစ်ခုခုဖြစ်လို့များလား ဆိုသည့်စိတ်ကြောင့် ပိုသောကရောက်ရပြန်သည် ။ ကိုယ်ခေါ်တုန်းကလည်း သူမှ မကိုင်တာ ဆိုသည့် မာနလေးကလည်း ဝင်လာပြန်သည် ။
ခုရက်ထဲ သူ့စိတ်တွေ လေးလံနေမိသည် ။ ဘာရယ်လို့ အကြောင်းသေချာ မသိပဲ ရှုပ်ထွေးစွာနှင့်ပင် နေ့တစ်နေ့ ဖြတ်သန်းရပေဦးမည် ။ စားပွဲတွင်ထိုင်ရင်း ကိုယ့်အခန်းလေး ဝေ့ဝိုက်ကြည့်မိသည် ။ အရင်ကတော့ ကိုယ်တို့အခန်းလေးပေါ့ ။ သည်အခန်းလေး တိတ်ဆိတ်တာကြာခဲ့ပြီ ။ ဝေဝါးသည့် စိတ်တွေကို ရီဝေနေသော မျက်လုံးများကိုမှိတ်ရင်း ရင်ဆိုင် ရှင်းထုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။
" မေ "
" သမီးလေး "
သတိရလိုက်တာကွာ ။ နှုတ်မှ ထွက်မလာခဲ့ ။ ထွက်လာပြန်တော့လည်း သူတို့မှ မကြားနိုင်ပဲလေ ။ အထီးကျန်ခြင်းရဲ့ဖိစီးမှုကို သူ ခါးသည်းစွာ ခံစားနေရသည် ။
မိဘ တွေ အတင်းတက်ခိုင်းလို့ အင်ဂျင်နီယာ ဘွဲ့ တစ်ခု ရလာသည့်တိုင် သူဝါသနာပါသည့် စာရေးသည့် အလုပ်ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ ။ တစ်ခုခု ကို တွေးငေးရင်း ထွက်လာသည့် စကားလုံးတွေကို ရေးလိုက် ၊ ဖတ်လိုက် ၊ ပြင်လိုက် လုပ်ရတာ သူ့အတွက် အရမ်းကောင်းသော ခံစားချက် တစ်ခုပင် ။
အခုတော့ ဒီလို မဟုတ်တော့ ။ အားလုံးကို စွန့်လွှတ်ဆန့်ကျင်ပြီး စာရေးခြင်းအလုပ်ကို လုပ်နေမိသော်လည်း မေတို့ သားအမိ မရှိတော့သည့်နောက် သူ ဘဝအထီးကျန်ခြင်းက သူမမျှောလင့်မိပဲနှင့် ခံနိုင်ရည် မရှိအောင်ဖြစ်ရသည် ။ မေ နှင့် အတူ ရှိချိန်တွေ ပြန်သတိရရင်း အရက်ကိုသာ ဖိသောက်မိသည် ။ သတိရတိုင်း ဖုန်းဆက်ဖို့ကို စိတ်က မဝံ့ရဲမိ ။ ကိုယ့်အပြစ်နှင့်ကိုယ်ပဲလေ ။
အထီးကျန်ချိန်တိုင်း ဟိုကလေးမလေးက မသိမသာကနေ သိသိသာသာ ရင်ထဲ တိုးဝင်လာပြန်သည် ။ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာပင် ကြီးလာတဲ့သူမို့ ညီမလေး တစ်ယောက်ထက် ပိုတဲ့ ခံစားမှုမျိုး နည်းနည်းမှ မရှိခဲ့ပေမယ့် အသားညိုစိမ့်စိမ့် ငယ်ကထက် ကိုလှလာသော ငုဝါကို စိတ်လှုပ်ရှားမိလာရသည် ။
အိမ်ထောင်ကျဖူးသူမို့ ငုဝါရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပါသော မျက်လုံးတွေကို သတိထားမိသည် ။ တတ်နိုင်သမျှ ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်ဖို့ကြိုးစားရင်း မေ့ကို ဖုန်းခေါ်ဖို့ ပြန်ပေါင်းဖက်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားမိနေပြန်သည် ။ လက်တွေ့ကျ သူ့မှာ အင်အားမရှိခဲ့ ။ စာတွေလည်း အရင်လို ပြန်မရေးနိုင် ။ သူ့အနားမှာ စကားပြောဖော်ဆိုလို့ ငုဝါလေးပဲ ရှိသည် ။ အထီးကျန်ဆန်မှု တမ်းတလွမ်းဆွတ်မှုတို့ရဲ့ နောက်မှာ ကိလေသာစိတ် လိုချင်တပ်မက်စိတ်တွေက နိုးထလာတိုင်း ငုဝါက တနည်းနည်းနှင့် အနားမှာ ရှိနေပြန်သည် ။
မှတ်မိသေးသည် ။ အဲ့ညက မုန့်ပေးဖို့ ငုဝါလေးကို လှမ်းခေါ်ပြီး ဖုန်း ကွန်တက် တွေ လှန်လှောရင်း မေ့ ဆီ သတိရ ဖုန်းခေါ်ကြည့်မိသည် ။ လူကြီးမင်း အသံကြားရပြီးနောက် ဖုန်းလိုင်းက ပြန်ကျသွားသည်။ ကလေးမလေးလည်း ရောက်လာလို့ ထပ်မခေါ်ဖြစ်တော့ ။ စကပ်ကလေးနှင့် စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းနေသော ငုဝါကို စိတ်မထိန်းနိုင်စွာ ရယူမိသည် ။ မျက်နှာငယ်လေးနှင့် တိုးလျိူးနေသော သူ့ကို အလေးမထားပဲ စိတ်ကို လွှတ်ချမိသည် ။
သတိရသည့်အချိန်ကြတော့ သူ့ကိုယ်မှာ အဝတ်အစားတွေ မရိုမဖရဲ ဖြစ်ကုန်ပြီ ။ နဖူးလေးကို အသာနမ်းပေးရင်း အဆုံးထိ မမြောက်အောင် စိတ်ကို ထိန်းလိုက်မိသည် ။ အမွှေးရေးရေး အင်္ဂါလေးကို လက်နှင့် အသာပွတ်ပေးလိုက်တော့ အရည်တွေ ရွှဲပြီး ကော့တတ်လာသည် ။ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းစုတ်နမ်းတာ ခံလိုက်ရပြီးနောက် ကိုယ့်လက်ချောင်းတွေကလည်း အလိုက်သိစွာ တိုးဝင်လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည် ။ ကိုယ့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေ အောက်မှာ ကလေးမလေး မလွန်ဆန်နိုင်အောင်ပင် ။
နောက်ရက်တွေကျ ခဏ ခဏ ကိုယ့်ဆီ ရောက်ရောက်လာတော့သည်။ မေ့ ကို လွမ်းတဲ့စိတ် ၊ အမှောင်ဖုံးတဲ့ စိတ်တို့နှင့် ကလေးမလေး အပေါ် ငြိစွန်းမိသော်လည်း အချစ်မဟုတ်သည့် ပက်သက်မှုဆိုတာကို ခံစားမိတိုင်း အဆုံးထိ မရောက်အောင် သူထိန်းသည် ။ ငုဝါ နှင့် ရောက်လာလျှင် သူကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ကိုယ့်ကို ပြုစုပေးသည် ။ အစက မရဲသလိုနှင့် ကိုယ့်အင်္ဂါက သူ့လက်ထဲမှာ ကစားစရာတစ်ခုလိုပင် ။
" ကိုကြီး "
" စုတ်လို့ကောင်းတယ် အဟီး "
ယဉ်စစ မျက်နှာပေးလေး နှင့် ခဏ ခဏ ပြောတတ်သည် ။ တခါတလေ ကိုယ်စာရေးတာနှင့်ကြုံလျင် သူက အောက်မှာထိုင်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး စုတ်ပေးနေတတ်သည် ။ ကိုယ်ကလည်း သူ့စည်းခုံအောက်က နှုတ်ခမ်းလွှာလေးကို လျှာထိပ်ကလေးနှင့် သေချာ စာလုံးရေးပေးသည် ။ အဲ့အချိန်များဆို လေးဘက်ကလေး ကုန်းပြီး ဖင်လေးကာ့ပေးရှာသည် ။ နောက်ကနေ အဲ့လိုလုပ်ပေးတာ ပိုထိသည်တဲ့ ။
" ငုဝါ ကိုကြီးကို ချစ်တယ် ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း အလျင်းမရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းမျိုးနဲ့ပေါ့ "
ကလေးမလေး ခဏ ခဏ ပြောတတ်သည် ။ ရှုပ်ထွေးသည့် ကိလေသာ စိတ်တွေက ငုဝါ နှင့် ပက်သက်မိပြီးသည့်နောက်ပိုင်း အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သလို ဖြစ်လာသည် ။ မေ နဲ့ သမီးလေးကို ခဏတော့ မေ့ထားနိုင်သည် ထင်သည် ။ ဖုန်းဆက်ရန် မကြိုစားမိခဲ့တော့ ။ စာကောင်းကောင်းမရေးနိုင်လို့ ဝင်ငွေပုံမှန် မရှိတော့သည့် နောက်ပိုင်း သမီးလေးကို ပေးစရာ ရှိတာလေးတွေ မပေးဖြစ်တာ သုံးလေးလတောင်ရှိနေပြီ ။
ဖုန်းဘေးချ တွေးရင်းနှင့်ပင် ငုဝါ ရောက်လာတော့ နှစ်ယောက်သား အမှောင်ကမ္ဘာဆီ တက်ညီလက်ညီ ရွက်လွင့်ဖြစ်ကြသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း အဆုံးစွန်တော့ မမြောက်ခဲ့ပေ။ နှစ်ယောက် အတူ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတော့ ငုဝါ ကို ထွေးပွေ့ရင်း သူ့အတွေးတွေက မေ ဆီ ပဲ ရောက်နေပြန်သည် ။ အတွေးတွေက ကစင့်ကလျား ဖြစ်နေသည် ။ ငုဝါ ဆင်းသွားတော့ စာရေးဖို့ ပြန်ပြင်ဆင်သည် ။ အိမ်ရှေ့က ဘဲတီးသံကို ချက်ချင်း မကြားနိုင်ပဲ ဆက်တိုက်တီးလာတော့မှ သတိထားမိပြီး သွားဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ " မေ " ။
ရုတ်တရက် ဟင်းလင်းပြင်တစ်ခုထဲ ထွက်ကျသွားသလို ခံစားရသည် ။ မေ က အနည်းငယ် လောက် တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေသည် ။
" မေ ဆောရီး ကိုယ် အိပ်ပျော်သွားတယ် လာ "
လိမ်ညာသည့် မုသားတွေနှင့် မလုံသောစိတ်တို့ဖြင့် ပြောလိုက်မိသည် ။ မေ ဝင်လိုက်လာသည် ။ မေ့ကို ခေါ်ရင်း ဆိုဖာပေါ်လည်း မျက်စိကစားကြည့်မိလိုက်သေးသည် ။
" ထိုင် ဘာသောက်ဦးမလဲ "
မေ က အသာဝင်ထိုင်ရင်း ဘာမှ မပြော ။
" ဪ မေ ကော်ဖီကြိုက်တာပဲ ကိုယ် ဖျော်ပေးမယ် ခဏစောင့် "
သူ ကော်ဖီ ဖျော်၍ ထွက်လာသည် ။ ဝမ်းသာတာလား ၊ ဝမ်းနည်းတာလား ၊ ရှုပ်ထွေးနေတာလား မခွဲခြားနိုင်ပါပဲ နှင့် မေ့ ရှေ့ ထိုင်မိပြန်သည် ။ မေ့ ကို တစ်ခွက်ချပေးရင်း သူတစ်ခွက် ယူသည်။
မေ နှင့် သူ စကားတွေ ထပ်ပြောကြသည် ။ အထိုက်အလျောက် ပြန်ပြောပေးနေမိပေမယ့် မေ့ နှုတ်ဖျားလေးက မောင် ဆိုသည့် အသံလေးတွေပဲ သူထပ်တလဲလဲ ကြားယောင်နေသည် ။ မေ့ မျက်နှာလေး စေ့စေ့ ကြည့်တော့ မျက်မှန်အုပ်ထားပေမယ့် မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်စလေးတွေ မြင်နေရသည် ။
" ကိုယ် ဘက်က ပျက်ကွက်မှု ပါ အလုပ်က လည်း အရင်လို မဟုတ်ပဲ ပါးတယ် စာရေးဖို့လည်း ဈာန်မဝင်ဘူး မေ လည်း မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ သမီးလေး က ကိုယ့်သမီးလေးပါ သူ့ကို ကိုယ် စွမ်းသမျှ ထောက်ပံ့ ပေးချင်တာ "
" ဒီလိုလုပ် ကိုယ့်ကို တစ်ပါတ်တော့ အချိန်ပေး ကိုယ် သေချာလွှဲပေးလိုက်မယ် ကိုယ် ကတိပေးတယ် နော် "
မေ ခဏလောက်တွေဝေသွားသည် ။ တစ်ခုခု ပြောချင်နေပုံလည်း ရသည် ။
" မေ ပြန်မယ် "
" နေပါဦးလား မေ "
အိမ်ရှေ့တံခါးဝနားမှာ မေနှင့်သူ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည် ။
" ဘာရှိသေးလို့လဲ မောင် "
မေ စကားလုံးတွေ မသဲကွဲခင်မှာပင် သူ မေ့ကို နမ်းမိနေပြီ ။ အချစ်စစ်တို့နှင့် မွေးဖွားလာသော ပိုင်ဆိုင်ရယူချင်မှုတွေ ၊ တသသ လွမ်းဆွတ်မှုတွေက တွန်းအားတစ်ခုလိုဖြစ်နေသည် ။ မေ့ခါးလေးကို အားကုန် ကိုင်ဆောင့်ရင်း သူ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားမိသည် ။ မေ့ ရင်သားတွေက အရင်လို နူးညံ့နေတုန်းပင် ။ စားပွဲပေါ်ထောက်ထားသည့် လက်ကလေးတွေရော ။ မှန်ထဲမှ မြင်ရသောမေက မျက်လုံးတွေ မှိတ်ပြီး ခေါင်းလေးမော့နေရှာသည် ။
" အာ့ အား ချစ်တယ် မေရယ် ချစ်တယ် "
တတွတ်တွတ်ပြောရင်း မကြာခင်မှာပင် သူခရီးဆုံးသိူ့ရောက်သွားသည် ။ မေ့ကို နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ရင်း အမောဖြေမိသည် ။ ခဏကြာတော့ မေက သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ တွန်းဖယ်ပြီး နောက်ဖေးထွက်သွား၍ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသည် ။ သူ မေ့နောက်လိုက်သွားပြီး ကပိုကရို ဖြစ်နေသာ ဆံပင်လေးတွေ အသာသပ်ပေးနေမိသည် ။
သူတိူ့နှစ်ယောက်စလုံး စကားတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောမိကြပါပဲနှင့် တစ်ယောက်ရင်ထဲက ဆန္ဒ ကို တစ်ယောက် နားလည်မိနေကြသလိုပင် ။ မေ နှင့် အတူ ပြန်နေဖို့ အရင်လို မိသားစုလေး ပြန်နွေးထွေးဖို့ သူ့ကြိုးစားချင်နေပေမယ့် ငုဝါ ဆိုသည့် ကလေးမလေးကလည်း ခေါင်းထဲ ရောက်လာပြန်သည် ။ မေ့ မျက်နှာလေးကလည်း သူ့ဆီက ဖွင့်ပြောလာမည့် တစ်ခုခု ကို စောင့်ကြိုနေသလိုပင် ။
မေ ပြန်သွားသည် အထိ သူ့နှုတ်က စကားတခွန်းမှ မထွက်မိပေ ။ ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း သူ ခေါင်းတွေ ချာချာလည်နေသည် ။ မေ ၊ သမီးလေး ၊ ငုဝါ ၊ သူ ။ ညက သောက်ထားသည့် ဒါဏ် ၊ ငုဝါ နှင့် မေ နှစ်ယောက်စလုံးနှင့် တစ်မနက်လုံး အတူတူ နေမိသောကြောင့် အားအင်ကုန်ခမ်းမှုဒဏ် ၊ နောက် သူ့နှလုံးသားထဲက တစ်ဆစ်ဆစ် နာကျင်နေသော အချစ် ပူလောင်ခြင်း ဒါဏ်ရာတွေ ၊ သူ့အတွက် ဖြေရှင်းရ ခက်သည့် ပုစ္ဆာ တစ်ခုလိုပင် ။
သူ ရှေ့ရှိ ကော်ဖီခွက်ကို ကိုင်ရင်း ပူပင်သောကတွေကြောင့် လက်က တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေသည် ။ သူ ကော်ဖီ အကုန် မော့သောက်ချလိုက်သည် ။ ပုံမှန်ထက် ခါးနေသော ကော်ဖီ ၊ အနံ့ကလည်း တမျိုးထွက်နေသည် ထင်သည် ။ သူအားနည်းနေလို့ စိတ်ထင်တာပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည် ။ ကော်ဖီသောက်ပြီး သူ ဆိုဖာပေါ်မှာပဲ လှဲလိုက်သည် ။ သူပင်ပန်းနေပြီ ။ အနားယူချင်နေပြီ ။ အိပ်ရာက နိုးလျှင် သူတစ်ခုခု အပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချမည် ။ မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်တော့ မေ နှင့် သမီးလေးက အရင် ပေါ်လာသည် ။ သူ ခေါင်းတွေ လေးလာသလိုပင် ။ အိပ်မက်လား တကယ်လား မသဲကွဲသော မေ နှငိ့ သမီးလေး ပုံရိပ်တွေက သူနဲ့ တဖြေးဖြေးဝေးကွာသွားသည် ။
----------------------
(10)
အိပ်ရာထဲ လူးလှိမ့်ရင်း မျက်လုံးတစ်ဖက်ကို မဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင်နှင့် ဖွင့်ကြည့်သည် ။ စူးခနဲ နေရောင်ကြောင့် အတင်းပြန်ပိတ်လိုက်ရသည် ။ နေတောင် အတော်မြင့်နေပြီ ။
ညက အိပ်တာ နောက်မကျပေမယ့် မနက်လည်းဘယ်တုန်းကမှ အစောမနိုးသော သူ့ကို အိမ်က ဦးလေးက လည်း လုံးဝ ကို မနှိုးတော့ပေ ။ ဝန်ထမ်းမို့ အစောထပြီး တစ်ဦးတည်းသော တူတော်မောင်ကို နှုတ်တောင် မဆက်ပဲ အလုပ်သွားတော့သည် ။ အစတုန်းက နယ်မှ သင်တန်းလာတက်သောကြောင့် အစစအရာရာ စီစဉ်ပေးပေမယ့် အပေအတေ လုပ်ချင်ရာ လုပ်သော တူတော်မောင်ကို နောက်ပိုင်းကျ ဘာမှ မပြောတော့ ။ သူကလည်း သူပဲ ။ စားချင်တဲ့ အချိန်စား အိပ်ချင်တဲ့အချိန်အိပ် ။ အသက် အစိတ် ရှိပြီ ။ လိုချင်ပြီ ဆိုလျင် စွဲလမ်းမှုထား၍ မရရအောင် ယူတတ်သည့် အကျင့်က ငယ်ငယ်တုန်းကတည်းက ခုထိ ဖျောက်မရသေး ။ နယ်မှာတုန်းကလည်း မိဘတွေက လိုလေသေး မရှိထားတော့ အကျင့်တွေပါနေသည် ။
သူ ဖရိုဖရဲ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း အိပ်ရာဘေး ပြတင်းပေါက်မှ တိုက်အောက်သို့ အသာငုံ့ကြည့်သည် ။ တိုက်အောက်လမ်းကလေးရဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင် မျက်စောင်းထိုး ခပ်ယွန်းယွန်းက အထိုင်ရောင်းသော ပဲပြုတ်သည်ဆီ မျှော်ကြည့်သည်။ သက်ပြင်းအသာချမိသည် ။ မမ ကို မတွေ့ရတာ သူ နယ်မှ ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းကဆို သုံးလနီးပါးရှိပြီ ထင်သည် ။ ပုံမှန်ဆို ဒီအချိန် သူမမကို တွေ့တတ်သည် ။
မမကို မတွေ့ရတော့သည့် နောက်ပိုင်း မမ၏ပုံရိပ်တွေသာ သူ့ စိတ်ထဲ စွဲနေသည် ။ မမကို တွေ့လျှင် သူပြောပြချင်သည်များကို စိတ်ထဲမှ တန်းစီနေတတ်သည် ။အဓိက မမ ဘဲကြီး အကြောင်း ။ မမကို နှင်ချပြီး ဖောက်ပြန်နေသောသူ ။ တခါတလေ လှေကားအဆင်းအတက်မှာတွေ့မိသည် ။ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ တော်တော် အမြင်ကပ်စရာ ကောင်းသည် ။
-------------------
သူအိပ်ရာထဲ ပြန်ခွေရင်း မမနှင့် သူ့အကြောင်း တွေးမိသည် ။ မမ မသိသော သူနှင့် မမ အကြောင်းပေါ့လေ ။
နယ်ကနေ သင်တန်းတက်ဖို့ ဆိုပြီး မေမေက သူ့မောင်ရှိရာ သို့ပို့သည် ။ ဆယ်တန်းသုံးနှစ်ဆက်တိုက် မအောင် ၊ အိမ်က တောင်ယာ အလုပ်လည်း ဝိုင်းမကူ ၊ လေးငါးနှစ်လာက်ထိ ဘာမှမယ်မယ်ရရ မရှိပဲ ဘော်ဒါတွေနှင့် ပျော်လိုက်ပါးလိုက် သောက်လိုက်စားလိုက် ၊ ဆေးလိပ်တဖွာဖွာ နှင့် သူ မိဘတွေရဲ့ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့်မှာ မလွန်ဆန်နိုင်ပဲ ဦးလေးရှိရာ ရောက်ခဲ့သည်ပေါ့ ။
ရောက်ရောက်ခြင်းတော့ ဘယ်လိုမှ မနေတတ် ။ ကိုယ့်အိမ် ကိုယ့်နေရာ မဟုတ် ၊ နေသားမကျသေးတော့ အရာရာ ကို လွမ်းသည် ။ ဆိုးအတူ ဘော်ဒါတွေ ၊ အရင်က ရည်းစား အဆက်ဟောင်းတွေ ။လွမ်းတိုင်း အိပ်ရာဘေး ပြတင်းပေါက်ကနေ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်နှင့် အဝေးတစ်နေရာမျှော်ကြည့်မှန်းဆရင်း လွမ်းသည့် အတိုင်းအဆ မရှိသည့် စိတ်ကို လွှတ်ထားမိသည် ။ တစ်လ နှစ်လလောက် နေတော့ သူနေသားကျလာသည် ။ သင်တန်း အတူတက် ဘော်ဒါလေးတွေ ရလာတော့ အရင်ကလောက် သူ့ဘဝ ငြီးငွေ့စရာမကောင်းတော့ ။
အဲ့ဒီ အချိန်မှာပဲ မမ ကို သူစတွေ့သည် ။ အနေအထိုင် နှင့် လမ်းလျှောက်တာက အစ တည်ငြိမ်လွန်း၍ မမ လို့သာ သူစိတ်ထဲစွဲမှတ်မိသည် ။ မမ ကို စသတိထားမိတော့ ကားမှတ်တိုင်မှာ ။ သူက အဲ့ဒီနေ့တုန်းက အိပ်ရာထနောက်ကျလို့ သင်တန်းသွားဖို့ ကားစီးရန် အမြန်ထွက်ခဲ့သည် ။ မှတ်တိုင်ရောက်တော့ လူအတော်ရှင်းနေသည် ။ စီးနေကျ နံပါတ်က ထွက်သွားပြီထင်သည် ။ ထွက်သွားလျှင်တော့ နောက်တစ်စီးလာဖို့စောင့်ရပေတော့မည် ။ ရုတ်တရက် ဘေးက ခရီးသွားတစ်ယောက်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည် ။
" အမ နံပါတ် "-" ကားက ထွက်သွားပြီလားဗျ "
" ဟုတ်တယ် ခုနလေးတင်ထွက်သွားပြီ ရှင့် "
တစ်ခွန်းတည်းပါပဲ ။ အဲ့ဒီတစ်ခွန်းတည်း ပဲ မမ နှင့် ပြောဖူးတာကို သူခုထိ မှတ်မိနေသည် ။ စိတ်ပျက်စွာ မှတ်တိုင်ရှိခုံတွင်ထိုင်ရင်း ဘေးခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ မမ ကို စသတိထားမိသည် ။ ကျောခိုင်းထားတာမို့ ပိန်ပိန်ပါးပါး နှင့် မမ ကိုယ်လေးက မြန်မာဆန်ဆန် ရင်ဖုံး အကျီလေးအောက်မှာ သပ်ရပ်နေသည် ။ စကားလှည့်ပြောတုန်းက ယဉ်စစ မျက်နှာလေး ။ မျက်မှန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းပါးလေး ။ ဆံထုံးကို သေချာထုံးထားသေးသည် ။ အမှတ်တမဲ့ ကနေ သေသေချာချာ ကြည့်မိတာက ဆံထုံးလေးအောက်က ချောမွတ်နေသော ဂုတ်သားလေးတွေ ။
နောက်နေ့ တွေ သူ ကားမှတ်တိုင်ကို စောစောရောက်အောင် သွားသည် ။ သူ့အတွက် သင်တန်း နောက်ကျ မကျသည်က အဓိက မဟုတ်ပဲ ကားမှတ်တိုင်တွင် မမကို တွေ့ရန်သာ အဓိကဖြစ်သည် ။ မမ ကားမှတ်တိုင်သို့ ထွက်လာတတ်သည့် လမ်းကလည်း သူ့ထွက်လာသည့်လမ်းနှင့် အတူတူမိူ့ လိုက်ကြည့်ရင်း သူ့တို့တိုက်ကပဲ ဖြစ်နေသည် ကို တွေ့သည် ။ ဦးလေး ကို အမှတ်တမဲ့ဟန်လုပ်၍ မေးကြည့်တော့ အောက်ထပ်က အိမ်ထောင်ရှိ သမီးလေး တစ်ယောက်နှင့်မှန်း သိရသည် ။
သိရသည့် ညက သူ တညလုံး အိပ်မပျော် ။ နှမြောတသခြင်း ၊ လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးရခြင်း လို ခံစားမှုတွေက သူ့ကို သူ့စိတ်ကို ပိတ်လှောင်စေသည် ။ အထူးသဖြင့် မမရဲ့ ပိန်ပါးသည့် ခါးသိမ်လေးနှင့် ဂုတ်သား ဖွေးဖွေးလေး မြင်ယောင်ရင်း ပိုင်ဆိုင်လိုသော အပူမီးတွေ က ထိန်းမရအောင် ပေါက်ဖွားလာသည် ။ သူ့အမျိုးသားဆိုသည့် ဘဲကြီးက မမ နှင့် နည်းနည်းမှ မလိုက်ဖက်ဟု သူထင်သည် ။ ဆံပင်က စုတ်ဖွား ၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဘယ်တော့မှ မရှိ ။ အလုပ်လည်း လုပ်ဟန်မတူ ။
မမသာ ပုံမှန် အလုပ်ဆင်းသည် ။ တစ်တိုက်တည်းနေ မမ နှင့် သူ ရင်းနှီးရန် ဘာလို့ မကြိုးစားမိလည်း ဆိုတာ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဝေခွဲမရ ။ မရိုးသားသည့် သူ့စိတ်က အိမ်ထောင်ရှင်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရှေ့မှာ ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် ဖြစ်နေမှာ သူမလိုလား ။ မမစိတ်နဲ့ သူ့အချိန်တွေက အရင်က ထက် ပိုပြီး မမအတွက်ပဲဖြစ်လာသည် ။ မနက်အစော တခုခု ထွက်ဝယ်လျင် ပြတင်းပေါက်မှ သူချောင်းသည်။
ပြီးလျှင် ကားမှတ်တိုင် သွားစောင့်သည်။ ရုံးပြန်မည့် အချိန်ကို သူလမ်းထိပ် လက်ဘက်ရည် ဆိုင်ကနေ တစ်ယောက်တည်း ပုံမှန်ထိုင်ရင်း စောင့်နေမိလာသည် ။ မမနဲ့ဘဲကြီး က နှစ်ယောက်အတူတူ အပြင်ထွက်ဖြစ်သည်က နည်းသည်။ ထွက်လာတာတွေ့ရင်လည်း မနာလိုအပူမီးကြောင့် လက်တွေတုန်လာမိအောင်အထိ မမ အပေါ် သူစွဲလမ်းမိသည် ။ ညတိုင်းနီးပါး မမ မျက်နှာလေးနှင့် ဂုတ်သားလေးတွေ မှန်းဆရင်း သူအာသာဖြေသည် ။
မမ အပေါ် စွဲလမ်းမိသည့် သူ့စိတ်ကို ထပ်တိုးရစ်စေသော နေ့ကို သူ့မေ့မရ ။ အဲ့ဒီနေ့က မမကို နေ့တစ်ပိုင်းနီးပါးထိ မတွေ့ရလို့ တွေ့လိုတွေ့ငြား အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းခဲ့သည် ။ မမတို့ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ငြိမ်သက်နေသည့် အခန်းတံခါးပဲ တွေ့ရသည် ။ သူစိတ်လိုလက်ရနှင့် လှေကား အပေါ်အောက် အသာကြည့် လူရှင်းတော့မှ တံခါးချပ်နား အသာ နားကပ်လိုက်သည် ။ ဘာသံမျှ မကြားရ ။ သေချာ ထပ်နားထောင်ကြည့်တော့ ခပ်တိုးတိုးလေး ကြားရသည်။
" အ ဟင့် ဟင့် အာ့ "
သူ့ရင်တွေ ရုတ်ချည်း ဗြောင်းဆန် သွားသလိုပင် ။ တံခါးရွက်မှ အသာခွာ၍ ပျဉ်ချပ်အကြား အဟ ရှိမရှိ ရှာကြည့်သည် ။ အလင်းရောင်သေးသေးလေး တစ်ခု တွေ့တော့ မျက်လုံးတေ့ရင်း သူအထဲကို အသာချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ မြင်ကွင်းက သူ့ နှလုံးတွေပေါက်ထွက်တော့မတတ်အောင် ဖြစ်ရသည်။
ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုက ထိုင်လျက် ။ သူ့ပေါ်ကြားထဲတွင်တော့ မျက်နှာအပ်ထားသည့် တခြား ဝတ်လစ်စလစ် တစ်ယောက် ။ သူ မြင်ချင်နေမိသော မမရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို မထင်မှတ်ပဲ တွေ့လိုက်ရတော့ သူ့လက်တွေက အလိုလို ဘောက်ဘီ ခွကို ကိုင်လျက်သားဖြစ်သွားသည် ။ နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှင့် မမ က ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားပြီး အော်ညည်းနေသည်။ မမ လက်တွေက သူ့ပေါင်ကြားထဲရှိ လှုပ်ရှားနေသော ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို ဆုတ်ဆွဲနေသည် ။ နို့သီးခေါင်း မဲမဲသေးသေးလေးတွေကို ရင်သားသေးသေးလေးတွေ ပေါ်မှာ မြင်နေရသည်။
သူချွေးတွေပြန်နေပြီထင်သည် ။ မမ ပေါင်ကြားထဲမှ ဟိုဘဲကတော့ ခေါင်းလုံးဝမဖော်ပဲ ယက်ပေးနေသည့်အပြင် တခါတခါ မမ နို့တွေကိုပါ လာလာညစ်ပေးချေပေးနေသည် ။ သူ အသက်ရှူနေဖို့ကို ပင် မေ့နေသည် ။ ခဏနေတော့ မမ နဲ့ ဘဲကြီး နေရာချိန်းလိုက်သည် ။ ဘဲကြီးက ဆိုဖာပေါ်မထိုင်ရသေးခင်မှာပင် မမက ဘဲကြီး အချောင်းကြီးကို အတင်းစုတ်ယူတော့သည် ။
ဘဲကြီးက မထိုင်သေးပဲ မတ်တပ်ရပ်လျက်ပင် မမ ဆံပင်တွေကို အရင်းကနေ ဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲ တချက်ချင်းဆီ ဆောင့်သွင်းသည် ။ ဘဲကြီး ထိုင်လိုက်တော့ မမက ပေါင်ကြားထဲ သေချာနေရာယူရင်း နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေပျောက်သွားသည် အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုတ်ပေးနေသည်။ သူ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းမရတော့ ။ အပေါ်ထပ် ပြေးတက်ခဲ့သည် ။ အိပ်ရာထဲ ဟန်မဆောင်နိုင်အောင်ပြေးသွားရင်း ခုနက မြင်ကွင်းကို ပုံဖော်ပြီး သူ့အင်္ဂါကို ကောင်းကောင်းကစားမိတော့သည် ။
အဲ့ညက မှတ်မှတ်ရရ သူတစ်ညလုံး အိပ်မရ ။ အောက် က ကောင်ကလည်း သုံးကြိမ်မြောက် ဖြေလျော့ထားသည့်တိုင် မမကို တွေးရင်းနှင့်ပင် ပြန်မကျချင်သေးပေ ။ နောက်ရက်တွေမှာ သူကြုံရင် ကြုံသလို ချောင်းချောင်းကြည့်သည့်အလုပ်တစ်ခု က အပိုဝင်လာသည် ။ အနားရောက်မှ တံခါးဖွင့်သံကြားလို့ အပေါ်တက်ပြေးခဲ့ရသည့် အခေါက်တွေလည်း ရှိသည် ။ သူချောင်းပေမယ့် အရင်တစ်ခါကလို မမတို့ နေသည် ကို မတွေ့ရတော့ ။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာမို့ တော်ရုံ မနေကြတာ ဖြစ်လိမ့်မည် ။
ဒီကြားထဲ သူနဲ့ ဦးလေး မိဘတွေ ရှိတာ နယ်သို့ ပြန်ဖို့ အကြောင်းဖန်လာသည် ။ မိသားစုပိုင် အမွေဆိုင် အိမ်ကြီးခွဲဝေရောင်းချဖို့ ကိစ္စ ဆိုတော့ ဦးလေးက မဖြစ်မနေပြန်ရသည် ။ သူကတော့ အမေ တို့က အကြောင်းသိမို့ တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့စေပဲ တပါတည်း ပြန်လိုက်ခိုင်းသည် ။ နယ်က အိမ်ကိုပါ ပြင်ဆောက်နေတာမို့ မထင်မှတ်ပဲ လေးလလောက်ကြာသွားသည် ။
ဦးလေးက ဝန်ထမ်းမို့ ခွင့်ယူလိုက် ပြန်လိုက် လုပ်ပေမယ့် သူ့ကိုတော့ မြို့ကို ပြန်မလွှတ်တော့ ။ နယ်မှာရှိတဲ့ အချိန်တွေ တောက်လျှောက် မမကို လွမ်းသည် ။ မမ ရဲ့ ယဉ်စစ မျက်နှာလေးနှင့် သူမြင်ခဲ့ရသော ထန်နေသည့် မမကို တွေးမိတိုင်း သူ အပူမီးက ရင်ကွဲ မတတ်ပင်။ အစွဲအလမ်းကြီးတတ်သော သူ့အကျင့်က သူ့ကို သောကဖြစ်စေသည်။ လေးလကျော်တော့ အိမ်လည်း လက်စသတ်ပြီမို့ သူ မဖြစ်မနေ ခွင့်တောင်းပြီး မြို့သိူ့ ပြန်လာခဲ့သည် ။
ပြန်လာခဲ့သော်လည်း ဘဲကြီး ကို တွေ့ပေမယ့် မမရော ကလေးကိုပါ မတွေ့ရတော့ ။ ဦးလေးကို အမှတ်တမဲ့ မေးကြည့်တော့ သတိမထားမိ ဟု ပြောသည် ။ သူ့အလုပ်လောက်ပဲ ခေါင်းထဲ ရှိတဲ့ ဦးလေး ဘယ်တော့မှ သတိထားမိမှာလည်း မဟုတ်ပေ ။ တစ်နေ့ မမ တို့ တိုက်ခန်းရှေ့ ရောက်တော့ အမှတ်တမဲ့ ဒုန်းခနဲ တခုခု ကျသံ အတွင်းဘက်က ကြားလိုက်လို့ သူသတိထား တံခါးရွက်နား အသာကပ်သည်။ သူ့ကြည့်နေကြ အပေါ်လေးကနေ ကြည့်မိလိုက်သည် ။
" ဟာ "
သူ စိတ်ထဲရေရွတ်ရင်း အတွင်းက ပုံရိပ်တွေကို သေချာကြည့်သည် ။ ဆိုဖာပေါ်ဝယ် မမ မဟုတ်သော ကောင်မလေး တစ်ယောက်က လေးဘက်ထောက်နေပြီး ဘဲကြီးခေါင်းက ကောင်မလေး နောက်ဘက်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကြားထဲ တွန်းထိုးပြီး လှုပ်ရှားနေသည် ။ ကောင်မလေးက ဆိုဖာအမှီပေါ် မျက်နှာအုပ်ထားလို့ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိ ။ သူ့စိတ်ထဲ အမျိုးအမည် မသိသော ခံစားချက်များက ကြီးထွားလာရသည် ။ ဒါဆို မမ ကရော မမ ဘယ်ရောက်သွားလဲ ။ ဒီဘဲက မမ ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နေတယ်ဆိုတာသေချာသည် ။ မမတို့သားအမိကို နှင်ချလိုက်တာပဲ ဖြစ်မည် ။
ဒေါသတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်ရီနေစေသည်။ ဒေါသ စိတ်နဲ့ သူ အပေါ်ပြန်တက်ခဲ့သည်။ ဒီအကြောင်းတွေ မမ သိအောင် သူ ပြောပြချင်သည် ။ သူချစ်မိသည့် မမကို အဲ့လိုမျိုး ပစ်ပစ်ခါခါ ဆက်ဆံခံရတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ပါ ။ ခက်တာက မမနဲ့ ပက်သက်ရင် သူဆက်သွယ်လို့ရတာ ဘာမှ မရှိ ။ တနေကုန် သူ အိမ်ပေါ်မှာ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်လျှောက်နေမိသည်။ တွေးမိတိုင်း သူ ဘဲကြီးကို သတ်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာသည် ။
နောက်နေ့တွေမှာ သူ မမကို တနည်းနည်းနှင့် ဆက်သွယ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်သည် ။ ဦးလေးကလည်း မေးပါများတော့ သူ့အပေါ်ပါ မသင်္ကာ ဖြစ်လာသည် ။ ဘယ်လိုမှနည်းလမ်းရှာမရ ။ မမတို့ အိမ်ခန်းရှေ့မှ ဖြတ်သွားတိုင်း အထဲ ကို နားမစွင့်မအောင် သူကြိုးစားသည် ။ တခုခု ကြားမိလျှင် ကြည့်မိလျှင် သူဒီဘဲကို အနှေးနဲ့ အမြန် တစ်ခုခု လုပ်လိုက်မိမည် ထင်သည် ။
မမတို့ အိမ်ခန်းရှေ့မှ ဖြတ်သွားတိုင်း အထဲ ကို နားမစွင့်မအောင် သူကြိုးစားသည် ။ တခုခု ကြားမိလျှင် ကြည့်မိလျှင် သူဒီဘဲကို အနှေးနဲ့ အမြန် တစ်ခုခု လုပ်လိုက်မိမည် ထင်သည် ။
..................................
သူ ဒီနေ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရန် တိုက်အောက်ဆင်းတော့ မမ တို့ အခန်းရှေ့ရောက်ပြန်သည် ။ တံခါးက စေ့ရုံစေ့ထားတာ သတိထားမိပြီး ဟနေသည့် ကြားမှ မြင်ရသည်က သူမမြင်ချင်သည့် မြင်ကွင်း ။ ရှောင်နေခါမှ တည့်တည့်တိုးသည် ။ ဟိုတခါ မြင်လိုက်သည့် ကောင်မလေးနှင့်ပင် ။ တံခါးဘက် ကျောခိုင်းထားလို့ ဒီတခါလည်း ကောင်မလေး မျက်နှာကို သေချာမမြင်ရ ။ သူ စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုတွေနှင့် ခြေသံပြင်းပြင်း နင်း၍ အောက်သို့ဆင်းခဲ့သည် ။
စိတ်ပျက်စွာဖြင့် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်နေသည်မှာကြာပြီ ။ သင်တန်းကလည်း ပိတ်ထားလို့ ဘယ်မှ သွားစရာမရှိ။ ဘော်ဒါတွေကလည်း တစ်ယောက်မှ ရောက်မလာတာမို့ ရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းပြီး သူထရန်ပြင်လိုက်ခါမှ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သွက်သွက်လျှောက်သွားသောသူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မမ ။ ဟုတ်ပါသည် သူ့မမ မှ မမအစစ် ။ နောက်က ဆိုပေမယ့် သူမှတ်မိသည် ။
သူနောက်ကနေ ခပ်သွက်သွက် လိုက်သွားသည် ။ မမ က သူတို့တိုက်နားထိ ရောက်နေပြီ ။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် သူမမကို ပြောစရာရှိတာ ပြောရမည် ။ အခန်းထဲက မြင်ကွင်းကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရလျှင် မမ ခံနိုင်ရည် ရှိပါ့မလား ။ ဘဲကြီးနဲ့ မတွေ့ခင် သူ ပြောပြရမှ ဖြစ်မည် ။သူမပြေးရုံတမယ် မမ ဆီ သွားနေရင်းပင် မမ က လှေကားဆီ တက်သွားပြီ ။ လှေကားရင်း အရောက် သူနောက်ကနေ လှမ်းခေါ်မည်အလုပ် အပေါ်မှ ဆင်းလာသော ကောင်မလေး တစ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသည် ။
" အမေ့ "
သူက အားပါတာမို့ ကောင်မလေး ဖင်ထိုင်လျက်လဲသည်။ ကောင်မလေး မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့နေသည် ။ သူဆွဲထူးပြီး
" ဆောရီး ညီမ "
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် လှေကားပေါ် အမြန်ပြေးတက်ပေမယ့် အခန်းထဲ ဝင်သွားသော မမ ကို ရိပ်ခနဲသာ တွေ့လိုက်ရတော့သည် ။
----------------------
သူ အပေါ်ထပ်ထိပြန်တက်ခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်၍ လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိသည် ။ ဒေါသကြောင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲနေသည် ထင်သည် ။ သူချစ်ရသည့် သူစွဲလမ်းရသူ မမကို အရင်းနှီးဆုံးသူတစ်ယောက်က ကွယ်ရာမှာ သစ္စာဖေါက်ဖျက်နေတာကို မမသိအောင် သူပြောပြချင်သည် ။ အညာခံနေရသော မိန်းကလေး တစ်ယောက်မဖြစ်စေလိုပါ။ သူ ကြံရာမရ ဖြစ်မိသည် ။ ခုလောက်ဆို မမတို့အခန်းထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ မသိ ။
သူ အောက်သို့ ဒုတိယ အကြိမ်မြောက်ဆင်းခဲ့ပြန်သည်။ တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း တံခါးရွက်ရှိ အပေါက်ကနေ အတွင်းသို့ကြည့်မိတော့ သူလန့်ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို မျက်နှာ နောက်ရုပ်လိုက်သည် ။
မြင်ကွင်းက နီးကပ်လွန်းလှသည် ။ တံခါးအနီး ရှိ ခုံတစ်ခုအပေါ် အဝတ်အစား ဖရိုဖရဲနှင့် လက်ထောက်ထားသော မမ ။ သူ့နောက်က ဘဲကြီးက မမ ခါးလေး ကိုင်ပြီး အားကုန် လှုပ်ရှားနေသည် ။ မမက အံလေးကြိတ်ထားသည် ထင်သည် ။ အသံသေချာထွက်မလာ။ သူသေချာ မြင်နေရသည်က ဟိုဘဲကြီး မျက်နှာ ။ မနည်းမျိုသိပ်ထားရသည့် ဒေါသက ဘဲကြီးမျက်နှာဘေး ကြည့်ပြီး နားထင်ကြောတွေ ထောင်သည်အထိ တင်းမာလာသည် ။ ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်ပြီး မမကိုပါ စော်ကားနေတာ ။ သူကြည့်နေတုန်း ဘဲကြီး ရုတ်တရက် မေးကြောကြီးများထောင်သည်အထိ တွန့်တက်သွားသည် ။
သူ အိမ်ပေါ်သို့ ပြေးတက်ခဲ့သည် ။ မျက်စိထဲ မမကလွဲပြီး တခြားဘာမှ မမြင်တော့ပေ ။ မမရဲ့ သနားစဖွယ် မျက်နှာလေး ။ လှည့်စားခံနေတာ ကို ပင် မသိသော မမ ။ သူ မမ အတွက် ကလဲ့စားချေမည် ။ ဒီဘဲကြီးကို သူတစ်ခုခု လုပ်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။ သူ အိမ်နောက်ဖေးခန်းထဲ ဝင်ပြီး တစ်ခုခုရှာကြည့်သော်လည်း ဘာမှမရှိ ။ နာရီဝက်လောက်ကြာအောင် စဉ်းစားသော်လည်း အဖြေထွက်မလာပါ။အောက်သို့တစ်ခေါက်ပြန်ဆင်းခဲ့ပြန်သည် ။
မမတို့ အခန်းရှေ့ရောက်တော့ အတွင်းဘက် ချောင်းကြည့်တာ ဘာမှ မတွေ့ရ ။ ဧည့်ခန်းရှိ စားပွဲ ပေါ်ဝယ် ကော်ဖီခွက်ကလေးနှစ်ခွက်တွေ့သည် ။ မမ ပြန်သွားပြီထင်သည် ။ သူတခု စဉ်းစားမိပြီး အိမ်အပေါ် ပြန်တက်၍ ခုတင်အောက်ရှိ လက်ကျန် ကြမ်းပိုးသတ်ဆေးဘူး ယူခဲ့သည် ။ အောက်ပြန်ရောက်တော့ တံခါးလော့လက်ကိုင် လှည့်ကြည့်ရာ အသာပွင့်သွားသည် ။
အိမ်ရှေ့ခန်းဝယ် ဘယ်သူမှ မတွေ့ရ ။ သူ တန်းတန်းမတ်မတ် ကော်ဖီခွက်ရှိရာ တန်းသွားသည် ။ စားပွဲပေါ်တွင် ကော်ဖီ ခွက် နှစ်ခွက် ရှိနေပြီး တစ်ခွက်က ကုန်နေသည် ။ ခပ်လျော့လျော့ ရှိနေသည့် ခွက်ထဲ သူကြမ်းပိုးသတ်ဆေးဗူး ဖွင့်၍ အနည်းငယ်ထည့်သည် ။ လက်တွေတုန်နေလို့ မနည်းထိန်းထည့်ရသည် ။ ပြီးမှ သူ အခန်းထဲမှ အသာပြန်ထွက်ခဲ့သည် ။
အပေါ်ခန်း ပြန်ရောက်တဲ့ အထိ သူလက်တွေ တုန်နေတုန်းပင် ။ သူဘယ်တော့မှ နောင်တ ရလိမ့်မည် မဟုတ်သော အရာတခု သူကျူးလွန်မိခဲ့ပြီ ။ မမ အပေါ် ဘယ်လောက်ထိ စွဲလမ်းရလဲ မမ ကိုယ်တိုင် နောင်တသက် သိချင်မှ သိလိမ့်မည် ။ မမ အတွက်နဲ့ သူ့ဘဝ ဘာပဲဖြစ်နေဖြစ်နေ သူတခုခု မမ အတွက် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ပြီ ။ သူ့ပါးအပေါ် စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေလည်း ရှိပါစေတော့ ။ စိတ်က တင်းထားပါလျက်နှင့် ရှိုက်ရှိုက်ပြီး ငိုချမိတော့သည် ။
-------------------------
(11)
" ညီမတို့ ပြန်တွေ့ကြပြန်ပြီနော် မမေ "
အိမ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော မိမိကို ရှေ့နေမလေးမှ စတင် နှုတ်ဆက်သည် ။ အိမ်ရှေ့က မြေကွက်လပ်ကလေးမှာတော့ သမီးလေးက ဒေါ်လေးနှင့် ဆော့နေသည် ။
" ဟုတ်ပနော် ညီမ "
" ကိုကောင်းမင်း ကို သတ်တဲ့ တရားခံ က သူကိုယ်တိုင် ဝန်ခံသွားတယ်ဆိုတာ မမေ လည်း သိမှာပါ ၊ အဲ့တာကြောင့်လည်း ညီမတို့ ထွေထွေထူးထူး လိုက်စရာမလိုပဲ မမေလည်း အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာတာပေါ့ "
မိမိ ခေါင်းသာ ငုံ့နေမိသည် ။ နှလုံးသားဒါဏ်ရာ က တဆစ်ဆစ် နာနေတုန်းပင် ။
ရှေ့နေမလေးက ဆက်ပြောနေသည် ။
" တစ်ခု မရှင်းလင်းတာက တရားခံက ဘာကြောင့်သတ်တယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ပဲ ၊ သူ့အနေနဲ့ ကိုကောင်းမင်းကို အမြင်မကြည်လို့ သတ်ပါတယ်လို့ ပြောတယ် ၊ အခင်းဖြစ် အနီးအနားမှာ ရှိတဲ့ လက်ဗွေရာတွေကလည်း တရားခံ အစစ်ဖြစ်ကြောင်း ခိုင်လုံနေပေမယ့် သတ်ရခြင်း အကြောင်းရင်းကကြတော့ မလုံလောက်ဘူးထင်တယ် "
မိမိ ရှေ့နေမလေးအား သေချာကြည့်မိသည် ။ ငယ်ရွယ် သွက်လက်တက်ကြွသော ဟန်ပန်လေးတွေ တွေ့နေရသည် ။
" မေ တော့ ပြီးခဲ့တာတွေ ထားလိုက်ချင်တော့တာပါပဲ ညီမရယ်၊ သွားတဲ့သူကလည်း သွားပြီ ကျန်တဲ့သူတွေကိုလည်း အငြိုးအာဃာတ မထားချင်တော့ပါဘူး ၊အဲ့တာကြောင့်လည်း တရားခံကို မမ ကိုယ်တိုင် သွားမကြည့်ခဲ့တာပေါ့ ၊ ဒေါသတော့ ဖြစ်မိတာပေါ့လေ ၊ မောင် ဝဋ်ကြွေးတွေ ဆပ်ရတယ်လို့ပဲ မှတ်ယူမိတယ် "
မိမိ ဆက်ပြောသည်။
" မေနဲ့ သမီးလေး အပေါ် ပျက်ကွက်မှုတွေအတွက် ဆပ်ရတယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက်တယ် "
" ဟုတ် မမေ သဘောထားကို ကိုယ်ချင်းစာပါတယ် "
နှစ်ယောက်သား ခဏ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။
" ညီမ လာရင်းကိစ္စက ဒီလို အမ "
" အင်း "
" ကိုကောင်းမင်း အခန်းထဲက မမေတွေ့တယ်ဆိုတဲ့ ကွန်ဒုံးကိစ္စ ၊ ထပ်စုံစမ်းဦးမလား မမေ "
မိမိ သူနဲ့ ပက်သက်တဲ့ အာရုံတွေ အကုန်ရှင်းပစ်လိုက်ချင်ပြီ ။ တစ်ခုခု သိရလည်း ဘာမှ မထူးတော့တာပဲလေ ။
" တော်ပါပြီ ညီမ ရယ် ထားလိုက်ပါတော့ "
" ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ညီမ အဲ့တာလေး လက်စ လာသတ်တာ "
ရှေ့နေမလေးက ပြုံးရွှင်စွာ ပြောနေသည် ။ ခဏကြာတော့ သမီးလေးကို မုန့်ဖိုးပေးပြီး နှုတ်ဆက်ပြန်သွားသည် ။
မိမိ စိတ်ပန်း ၊ လူပန်း နဲ့ ရက်အတော်များများ ဖြတ်သန်းခဲ့ရပြီးပြီ ။ သမီးလေးကို ကြည့်ရင်း ခွန်အားတွေ မွေးရပါဦးမည် ။ မိခင်ကောင်းဖြစ်ဖို့ သမီးလေးရှေ့က မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်ပေးရပါဦးမည် ။
------------------
(12)
ငုဝါ ကိုကြီးနှင့် နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့်နေ့ ၊ နောက်ဆူံးအတူ ရှိနေခဲ့သည့် အခိုက်အတန့်တိုင်းကို အမြဲ သတိရနေခဲ့သည် ။
လှေကားအဆင်းမှာ မမကို တွေ့ရတော့ အံဩစိူးရိမ်မိရသေးသည် ။ ခုတော့ ဘယ်သူမှ မသိတဲ့ ကိုကြီးနှင့် သူ့အကြောင်းက အခိုးအငွေ့လေး သဖွယ် ပျောက်ကွယ်သွားပြီ။ အဲ့ဒီညက ကိုကြီး အကြောင်းကြားမိပြီး တစ်ညလုံးငိုသည် ။ မာမား မသိအောင် ခိုးရှိုက်နေခဲ့သည်။ ဒီလို ခွဲရလိမ့်မယ်လို့ လုံးဝ မတွေးထားမိခဲ့ပါ ။
တိုက်ဆိုင်မှုတွေ ရှိတိုင်းတော့ သတိရနေမိဆဲပါ ကိုကြီးရယ် ။ နောက်ဘဝမှာ ကိုကြီးနဲ့သာတွေ့ခွင့်ရခဲ့ရင် -- ။
" အချစ်သည် အတ္တ နှင့် ရင်ဆိုင်ရလျှင် ပူလောင်လာတတ်၏ "
" စွဲလမ်းခြင်းသည် အထိန်းအကွပ်မဲ့လျှင် ဘေးဉပဒ် ကို ဖြစ်စေသည် "
----------------------
(13)
(ဇာတ်သိမ်း)
ကိုလမင်းတစ်ယောက် ကုန်စုံဆိုင်လေး ရှေ့ ကားထိုးရပ်လိုက်သည် ။
" ဒေါ်ဒေါ် ရေ အဒေါ်တူမကို ကျွန်တော်ရောက်ပြီ ပြောပေးပါဦး "
" အေးအေး ခဏ ငါ့တူရေ "
ဆိုင်ထဲမှ အသံပဲကြားရသည် ။ လူမမြင်ရ ။ ခဏ နေတော့ ပြန်ထွက်လာသည် ။
" ခုမှ ရေချိုး ပြီးလို့ ခဏ စောင့်ပါဦးတဲ့ ငါ့တူရေ မင်းအချိန်ရတယ်မလား လာ ဆိုင်ထဲ ရေနွေးလေးဘာလေး သောက်ရအောင် "
ပြောပြောဆိုဆို အတင်းခေါ်လို့ ကားစက်သတ်ပြီး ဆိုင်ကလေးထဲ ဝင်ခဲ့သည် ။ မေ ဆိုသည်မှာ သူ့ ကားကို ပုံမှန်ငှားစီးနေကျ ဖောက်သည် ဖြစ်သည် ။
" ဈေးရောင်းကောင်းရဲ့လား ဒေါ်လေး "
" အေး မဆိုးပါဘူး ရောဂါဆိုးနဲ့ဆိုတော့ အရင်ကလိုတော့ မသွက်ဖူးပေါ့ကွယ် "
" ဟုတ် ဒါနဲ့ မေ အမျိုးသား အကြောင်းလည်း ကျွန်တော်ကြားပါတယ် စိတ်မကောင်းစရာပဲနော် "
ကိုလမင်း ပြောင်နေသည့် နဖူးကို ပွတ်ရင်း ပြောလိုက်သည် ။
" ဟုတ်ပါ့ ငါ့တူ အိမ်ထောင် တစ်ခု ထူထောင်တော့မယ်ဆို ရင် နားလည်မှုရှိဖို့ အရေးကြီးတယ် သူ့ဘက်ကိုယ့်ဘက် အလျှော့ အတင်းလေး ရှိမှ "
" ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်ဒေါ် "
" အတူနေကြရပြီဆိုရင် အမြဲ အတူနေတခြားသူအတွက်ပါ ထည့်စဉ်းစားပေးရတယ် အတ္တကို ရှေ့တန်းမတင်သင့်ဘူးလေ ငါ့တူမလေးနဲ့သာ အိမ်ထောင်မကွဲခဲ့ရင် ဒီလိုတွေ ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး ခုတော့ ငါ့မြေးလေးလည်း သနားစရာ "
" မေ က ငယ်ပါသေးတယ် ဒေါ်ဒေါ် သူ အားကိုးအားထားရှာခွင့်ရှိပါသေးတယ် "
" အေး မေ က ငယ်သေးတယ် မှန်တယ် မင်းက မငယ်တော့ဘူး "
ကိုလမင်း မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။
" မင်းလည်း ယူဖို့လုပ်တော့ တစ်သက်လုံးတစ်ယောက်တည်း နေမလို့လား ငါ့ကိုပဲကြည့် "
" ဟုတ်ဟုတ် ဒေါ်ဒေါ် ကျွန်တော် ကားပေါ်ကပဲ စောင့်တော့မယ် နော် "
မြှားဦးက ကိုယ့်ဘက်လှည့်လာပြီမို့ ရေနွေးကြမ်းပင် ဆက်မသောက်တော့ပဲ ကားဆီ အမြန် ပြန်လာခဲ့သည် ။
ကားပေါ် ထိုင်စောင့်ရင်း ခုနက ဒေါ်ကြီး ပြောသော စကားတွေပြန်ကြားယောင်နေမိတော့သည် ။
ဪ အချစ် နဲ့ အတ္တ မလွယ်ပါလား ဟူး ။
ပြီးပါပြီ။
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။