Tuesday, April 15, 2025

ရင်နှင့်အမျှ...မောင် (စ/ဆုံး)

ရင်နှင့်အမျှ...မောင်  (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - မချယ်ရီ (မြကျွန်းညို)

(01)

ကိုဇော်မိုး 

အသားညိုညို မျက်နှာကအမြဲပြုံးချိုနေပြီး သဘောကောင်းမှန်းမြင်ရုံနဲ့ သိသာစေတယ်။ လုပ်ငန်းရှင်ပေါက်စ အိမ်ထောင်မရှိ သမီးရှင်တွေမျက်စိကျတဲ့အပြင် သူ့အနား ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရဆိုတဲ့ စကီတွေအများကြီး။ အနေတည်ပြီး မိန်းကလေးတွေနဲ့အလုပ်ကိစ္စကလွဲပြီး မပြောတတ်သူမို့ ရှိန်ကြတယ်။ တစ်ခုတော့ ရှိတယ် ကိုဇော်မိုး မှာ အပြင်လူတွေမသိအောင် စိတ်ဖိစီးတာ တွေ ပျောက်ဖို့အတွက် စတိဗ်ဂျော့ဆိုတဲ့ ဖေ့စ်ဘွတ်အကောင့်လေးဖွင့်ပြီး ဖြစ်ရပ်မှန်တွေရေးတင်တဲ့အကောင့်ပေါ့။ 

လူကုံတန်တွေ လူလတ်တန်းစား ဆင်းရဲသား လူတန်းစားအမျိုးမျိုးတွေကြားမှာ ဖြစ်လေ့ရှိတဲ့ အချစ်ရေး အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှု ဆက်စ်ကိစ္စတွေ ရေးတင်တော့ စာလည်းအရေးကောင်းသူဖြစ်တော့ လူသိများတဲ့စာရေးသူ ဖြစ်လာတယ်။ 

နန္ဒီ 

အသားဖြူဖြူ အရပ်မနိမ့်မမြင့် ခပ်ပြည့်ပြည့်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ သူက မိသားစုဖိစီးတာတွေများလို့ ဖေ့စ်ဘွတ်အကောင့်တစ်ခုကို “ချယ်ရီဇော်” ဆိုတဲ့နာမည်နဲ့ဖွင့်ပြီး ဆက်စ်ဆီ ဆန်ဆန်ပုံတွေတင် ချက်ဘောက်စ်မှာ ရိသလိုထေ့သလို တုတ်ပြခဲပြတာဇံတွေကို Ss တင်ဆဲပြီး စိတ်ထွက်ပေါက်ရှာနေသူ ကြမ်းလွန်းလို့ တဖြည်းဖြည်း လူသိများ လာတယ်။ 

တစ်ခါတလေ အမြင်ကတ်လာရင် ပြောနေကျစကားက “ ၈ လက်မရှိမှ ငါ့လာပြကြဟဲ့ ”တဲ့။ မချယ်က အချစ်တက္ကသိုလ်မှာကျောင်းတော်သူတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ဖိုရမ်ထဲဝင် ပိုစ့်တွေတင်ရင်း မော်ကွန်းထိန်း ကွင်ပြုံး၊ ကျောင်းအုပ်ကြီးဖီဖီထွန်း၊ ချစ်စရာကောင်းသလိုအပြောပြတ်တဲ့မသိမ့်၊ သူ့ကိုချစ်တဲ့သူတွေအပေါ်ကလေးဆန်ပြီးချွဲနွဲ့တတ်တဲ့ ငွေမွန်းလေး၊ ပီဒီအက်ဖ်ဖိုင်တွေလုပ်ပေးတဲ့အကိုရီဆာ့ချာ၊ နောက် မီးမီးဆိုပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့အစ်မ တွေနဲ့ လူရောစိတ်ပါရင်းနှီးလာကြတယ်။ တစ်နေ့တော့ ကိုဇော်မိုး က ချယ်ရီဇော် ဆိုတာကို သူနဲ့ခင်တဲ့သူနဲ့နာမည်တူနေတော့ လာမိတ်ဖွဲ့ စကားပြောပြီး ခင်မင်သွားကြတယ်။ 

အဲ့ဒီလိုနဲ့ပေါ့ ။ခင်မင်မှုသက်တမ်းတွေ ကြာလာတဲ့အခါ ကိုဇော်မိုး က “ သူ ပထမဆုံး ရေးဖူးတဲ့ စာအုပ်ဖတ်ကြည့်မလား..” လို့မေးတယ်။ “ ဖတ်ပြီးရင် ဝေဖန်ပေးပါမချယ်..” တဲ့။ သူ့စာအုပ်လေးနာမည်က “ ငပွေး ” တဲ့။ မချယ်တစ်ယောက် ရုံးမှာ ငပွေးစာဖတ်မိတာ အရမ်းရယ်နေလို့ သူများတွေကစိတ်ဝင်စားပြီး လှည့်ကြည့်မိတဲ့အဖြစ်ရောက်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကိုဇော်မိုး ရယ် မချယ်ရယ် တစ်ရစ်ပြီးတစ်ရစ်ခင်မင်မှုတွေတိုးလာသလို သံယောဇဉ် လေးပါ မသိမသာလေး တွယ်လာကြတယ်။

တစ်ယောက်မတွေ့ရင်တစ်ယောက်က “ နေကောင်းလား... မအားဘူးလား ..” စသဖြင့် message လေးတွေချန်ထားတဲ့အကျင့်တွေ ဖြစ်လာခဲ့ဲကြတယ်။ မချယ်က ကိုဇော်မိုးရဲ့ ငပွေး ဆိုတဲ့စာ ဖတ်ပြီး pdf file လေး မသေမသပ်နဲ့ထုတ်ပေးဖြစ်တယ်။ သူအကြိုက်ဆုံးစာအုပ်လေးဖြစ်သလိုမချယ်သဘောအကျဆုံးစာလည်းဖြစ်နေပြန်တယ်။ ဒုတိယအကြိမ် pdf ကို လှလှပပ ပြင်ပြီး ထုတ်ပေးဖို့ ငွေမွန်းက ချယ်ချယ်နဲ့အူးစတိအမှတ်တရဆိုပြီး ပြင်ပေးခဲ့တယ်။

တကယ့်ကိုအမှတ်တရဖြစ်စေ ခဲ့တယ်။ တစ်ယောက်ရဲ့ခံစားချက်ကိုတစ်ယောက် ရင်ဖွင့်ခံစားရင်း နီးမှန်းမသိနီးလာခဲ့ကြတယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စလိုက်နောက်လိုက်နေလာရင်း ကိုဇော်မိုးရဲ့ သူငယ်ချင်း တွေဖြစ်တဲ့ ကိုဖိုက်နဲ့ကိုယ်တော်ကြီးတို့ကောင်းမှုနဲ့ ချစ်သူတွေဖြစ်လာကြတယ်။ အမှန်တော့ သူများမြှောက်ပေးတာထက် မစွန်းရင်းကလည်းရှိ ကန်စွန်းခင်းကလည်းငြိ ဆိုတာမျိုးပါ။ ဆိုးတိုင်ပင်ကောင်းတိုင်ပင်နဲ့နေလာကြတယ်။ 

ကိုဇော်မိုး က အနေအေးသလောက် မချယ်က ဆတ်ဆတ်ထိမခံ။ တစ်ခုခုဆို သူ့ကို ကြောတယ် ထင်ရင် ပြန်ချေဖို့ ရယ်ဒီဖြစ်နေသူ။ တော်ရုံလူနဲ့လည်းသိပ်မရောသလို စီဘီမှာ မခင်ပဲ ယောင်လို့စကားမပြောသူ ကိုယ့်ကိုရိုင်းရင် ဆယ်ဆပိုရိုင်းတတ်သူဖြစ်လာတယ်။ ကိုဇော်မိုးရဲ့ ချစ်သူဖြစ်တဲ့ အချိန်မှာ မချယ်ဖက်က စိတ်ပူတဲ့သူရှိသလို မချယ်လို ဂျမ်းဒေါမနဲ့မကြိုက်စေချင်တဲ့သူတွေရှိကြတယ်။ 

သူတို့မသိတာတစ်ခုက မချယ်နဲ့ကိုဇော်မိုး နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဖြတ်ဖို့မလွယ်တဲ့ ကြိုးတစ်ချောင်း ချည်နှောင်နေတာကိုပါပဲ။ မချယ်ဆိုးသမျှရစ်သမျှ ဂျီသမျှ အတော်သည်းခံနိုင်သူပါ။ မချယ်ရဲ့အကျင့်က တစ်ခုခုကို စိတ်ဆိုးမိရင် မပြေလွယ်သူ။ အတေးအမှတ်ထားတတ်သူမို့ ကိုဇော်မိုး အစစအရာရာ ထိန်းပေးနေရတယ်။ 

မချယ်ရဲ့မိသားစုအရေး သိလာတော့ ကိုဇော်မိုး ပြေလည်အောင် မချယ်ကို စိတ်လျှော့ဖို့ အဆင်ပြေစေဖို့ အကိုလိုမျိုး ဆုံးမသွန်သင်လိုက် နားလည်အောင် ဖျောင်းဖျလိုက်နဲ့ မချယ်က အရင်လို စိတ်ကြမ်းလူကြမ်းကနေ တဖြည်းဖြည်း ချစ်တတ် နူးညံ့စပြုလာခဲ့တယ်။ မချယ်က ကိုဇော်မိုးနဲ့ချစ်ကတည်းက ဘယ်လိုအကြောင်းမျိုးနဲ့မှ မထားခဲ့ဖို့ ကတိတောင်းထားတယ်။ ကတိတည်သူမှန်းသိလို့ ကတိတောင်းခဲ့တာပေါ့။ 

တဖြည်းဖြည်း နဲ့ ကိုဇော်မိုးရဲ့အလုပ်တွေများလာတယ်။ ပြည်၊ မုံရွာ၊မကွေးထိပါ စီးပွားရေး နယ်ကျယ်လာခဲ့တယ်။ ရန်ကုန်မှာ နေရတာထက် နယ်မှာနေရတာများလာတာမို့ မချယ်နဲ့ တွတ်တီးတွတ်တာပြောဖို့ အချိန် မရှိသလောက်ဖြစ်လာတယ်။ သူ့ရဲ့မကောင်းတဲ့အချက်တော့မဟုတ်ပေမယ့် အလုပ်လုပ်နေရရင် အရာအားလုံးမေ့ထားနိုင်တဲ့ သူမို့ မချယ်ရဲ့ စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက် အရစ်တက်တာတွေ ခံလာရတော့ ကိုဇော်မိုး စိတ်ညစ်စပြုလာတယ်။ 

ကိုဇော်မိုး က ကျန်းမာရေးသိပ်မကောင်းဘူး။ခေါင်းကိုက် ဝေဒ နာကြောင့် အလုပ်ကိုနားမယ်အထိ သူ စဉ်းစားခဲ့တယ်။ မချယ်က ဒါကိုသိတော့ ကိုဇော်မိုး ကို ကတိတစ်ခုထပ်တောင်း ခဲ့တယ်။ “ မောင် ကျန်းမာအောင် နေမယ်လို့ ကတိပေးပါ ” ဆိုပြီးလေ။ "မောင်" ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို မချယ်ဘဝမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှမခေါ်ဘူးလို့ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ အသုံးအနှုန်းတစ်ခု။ 

ငယ်ငယ်က အရမ်းမှန်တဲ့ ဗေဒင်ဆရာက ဟောဖူးတယ် ။ “ အရမ်းချစ်မိသူတစ်ယောက်ကို မောင် လို့ မခေါ်ပါနဲ့ တဲ့ ရင်ကွဲနာ ကျပြီး ရှင်ကွဲကွဲရမယ်တဲ့ ” လေ။ ကိုဇော်မိုး နဲ့ ချစ်ကြတော့ သူ့ကို “ မောင် ”လို့ ခေါ်ပါတဲ့။ “ မခေါ်ပဲနေလို့မရဘူးလား..” မေးတော့ “ သူ့ကို တစ်ကယ်ချစ်ရင် ခေါ်ပါ..” တဲ့လေ။ ကိုယ်က ဒါနဲ့ပတ်သက်ရင် ဆိုက်ကိုရှိတာမို့ ကြိုပြောပြပေမယ့် မောင်က “ တျဲရယ် အစွဲအလန်းမထားပါနဲ့တဲ့လေ..”

ဒီလိုနဲ့ ချစ်လိုက် အရစ်ခံလိုက်နဲ့နေနေရင်း ချစ်သူသက်တမ်းကြာလာခဲ့တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးအားလို့ တွေ့တဲ့အချိန်မှာ မောင့်ဆီက အနမ်းရယ် လက်ကိုင်တာကလဲပြီး နယ်မကျော်ခဲ့ဘူး။  လက်ထပ်မယ် ဆိုတဲ့စကား မပြောဖြစ်ကြဘူး။ မချယ်က နှုတ်ခမ်းနီ ကြိုက်သူမို့ မောင်က ဆောင်းလေးရောင်းတဲ့ ခီခီ နှုတ်ခမ်းနီ ငါးချောင်း မုန့်တွေနဲ့ ဝယ်ပြီး လက်ဆောင်ပေးခဲ့တယ်။ မချယ် လက်ဆောင် ရလို့ပျော်တာထက် ချစ်သူက အသေးစိတ်ဂရုစိုက်တာမို့ ကြည်နူးရတယ်လေ။ 

မချယ်မောင့်ကို အားလုံးအမှန်တွေ ပြောပြခဲ့ပေမယ့် မောင့်ကိုလုံးဝ မသိစေချင်တဲ့ အရာတစ်ခုကို လုံးဝမပြောခဲ့ဘူး။ မချယ်မှာ ငယ်စဉ်က ကားပေါ်ကပြုတ်ကျခဲ့လို့ ခေါင်းထဲသွေးခဲပိတ်ပြီး ခဏခဏ သတိလစ်တဲ့ ရောဂါ အဲ့ရောဂါရဲ့အကျိုးဆက်က ပြောနေရင်းစကားကိုမေ့ပြီး ဘာမှစဉ်းစားမရတာ ကမောက်ကမဖြစ်တာမျိုး... ကြီးလာရင် ပိုဆိုးမယ်ဆိုတာမို့ အဲ့တစ်ခုမပြောပြရက်ခဲ့ဘူး။ 

စိတ်ရင်းအမှန် က သူ့ကို ပျော်စေချင်ခဲ့တာ။ ကိုဇော်မိုးရဲ့ အချစ်ကထူးဆန်းတယ်။ ရင်ထဲရှိသလောက်ထုတ်မပြတတ်ဘူး။ သူ့အတွေးက နှလုံးသားချင်း သိနားလည်ပြီးသားမို့တဲ့။ မချယ်ကျတော့ အချစ်ခံချင်တယ်။ 

ချစ်သူရဲ့ဂရုစိုက်တာခံချင်တယ်။ အသေးအဖွဲလေးတွေကို ချစ်သူကို တိုင်ပင် ပလီပလာတီတီတာတာပြောချင်တယ်။ ကိုဇော်မိုး ကို စိတ်တိုစိတ်ဆိုးချင်ပေမယ့် အဲ့စိတ်ထက်အချစ်စိတ်ကသာနေတော့ မဆိုးရက်ဘူး။ မချယ်က ကိုဇော်မိုး နဲ့ ချစ်ပြီးမှ နွဲ့တတ် လာသလို အားကိုးစရာ မှီတွယ်စရာ ရင်ခွင်ကြီး ရလာတယ်လေ။ ကိုယ့်ထက် အစစအရာရာ ပြည့်စုံသူမို့ သူဌေးကိုကြေးပ ရမယ့်အစား တန်ဖိုးနည်းပေမယ့် အမှတ်တရ ရှိစေမယ့် Handmade အရုပ်လေး လက်ဆောင် ပေးခဲ့တယ် ချစ်သူများနေ့အမှတ်တရပေါ့။ 

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မချယ်ရဲ့မွေးနေ့နီးလာတယ်။ တစ်ရက်မှာ အစောကြီး ဟက်ပီးဘတ်ဒေးပါတျဲရေ တဲ့ ရက်မှားပြီး ဘတ်ဒေးဝှစ်ရှ်ပေးလို့ အံ့ဩ မိပြီး ရယ်ရသေးတယ်။ တကယ်ကျရောက်တဲ့မွေးနေ့မှာတော့ မထင်မှတ်ထားတဲ့ လက်ဆောင် တစ်ခုက အမှတ်တရ အနေနဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။ မောင့်ကို အချိန်တိုင်း သတိရပေးပါ တဲ့ လေ။ 

ဘဝမှာ ရည်းစားတွေ ထားခဲ့ဖူးပေမယ့် ဒီလို ပီတိမျိုး ဂရုစိုက်ခြင်းမျိုး မရခဲ့ဖူးဘူး။ မချယ်လည်း ရုံးအလုပ်တွေရဲ့ ပရက်ရှာတွေ မခံနိုင်လွန်းလို့ လုပ်သက်ခွင့်ယူပြီး အမေ့ကို ဘုရားဖူးပို့။ အားတဲ့အချိန်လေး မောင်နဲ့လည်မယ်ဆိုပြီး Master Plan တွေချနေတဲ့အချိန်မှာ မပြောမဆိုနဲ့ မောင်က နယ်ဆိုက်ထဲ ခရီးထွက်သွားတယ်။ 

အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မှန်းသိပေမယ့် စိတ်ဆိုးမိပြီး မောင့်ကို မခေါ်ပဲ သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ ဘုရားဖူး ရတဲ့အချိန်မှာ ရသလိုလည်နေပြီး မောင့်ကို မဆက်သွယ်ပဲနေလိုက်တယ်လေ။ မှတ်မှတ်ရရ ကျိုက်ထီးရိုးက အသွား မောင့်ဆီက ဖုန်းဝင်လာတယ်....။ " တျဲ ဘယ်တွေသွား ဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ" တဲ့ ။ “ မောင်မအားဘူးမလား လိုက်မပို့အားဘူးထင်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သူငယ်ချင်း တွေစုပြီး လျှောက်လည်နေတာ..” ပြောတော့ “ အိမ်မှာပဲ နေ ညကျရင် မောင်လာခေါ်မယ်..” တဲ့။ “ ခေါ်မနေပါနဲ့ ခညားနဲ့ ပြတ်ပြီ..” “ ကိုယ့်ကို အရေးမလုပ်တဲ့သူမျိုး မချစ်တာပဲကောင်းတယ်ဆို..”ပြီး ရန်လုပ် ဖုန်းချလိုက်တယ်။ 

သူဖုန်းခေါ်နေပေမယ့် မကိုင်တော့ဘူး။ ညမိုးချုပ်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တယ်။ သားအမိတွေ ညစာစားပြီးတဲ့အချိန် ဖုန်းဝင်လာတယ် ။ တျဲရေ မောင် အိမ်ပျောက်နေလို့တဲ့။ အဝိုင်းပတ်ကို ကျော်နေတာ နှစ်ခါ ရှိပြီတဲ့။ စိတ်ကောက်နေတဲ့ ကြားက သနားမိပြီး တျဲဆင်းလာခဲ့မယ်မောင် လို့ပြောမိသွားတယ်။ 

အိမ်အောက်ဆင်း မလို့လုပ်တော့ အမေက “ ဘယ်လဲတဲ့.... ကိုဇော်မိုး လာခေါ်နေတာ ..အမေလို့ လိုက်သွားမယ်လို့..”  ခွင့်တောင်းပြီး အပြေးဆင်းခဲ့တယ်။ ( မောင်နဲ့ပတ်သက်ရင်အကြာကြီးပစ်မထားရက်သူပါမောင်) မောင့်ကား ကိုယ့်ဘေးမှာလာရပ် “ တျဲ တက်လေ ” တဲ့။ မျက်စောင်းထိုးပြီး တက်လိုက်တယ်။ " တျဲ ယူကီမူဂီ မုန့်စားချင်တယ်ဆို" သွားစို့..” တဲ့။ လူကို စိတ်ဆိုးနေမှန်းသိသားနဲ့ မသိသလို စကားရောဖွဲရောလုပ်တာလေ။ မုန့်ဆိုင်ရောက်တော့စားချင်တဲ့မုန့်တွေက ကုန်တာခပ်များများမို့ ရှိတာပဲ ပါဆယ်ဝယ်ခဲ့ရတယ်။

............................................

(02)

မုန့်ဆိုင်မှာ တန်းစီတော့ သူ့လက် တံတောင်က ကိုယ့်ရဲ့ ရွှေရင်ဖြိုးမောက်ကိုထ ခဏခဏ ထိမိတယ်။ “ ဆောရီးနော် တျဲ မောင်မတော်တဆထိမိတာနော်။ 😏😏😏 "တျဲ" ကန်ဘောင်သွားထိုင်စို့.... ထိုင်စရာနေရာမရှိ.... ရခိုင်ဆိုင်သွားမယ်တျဲ (စိတ်ဆိုးရန်တွေ့မစိုးလို့ပါးစပ်ထဲအပြည့်မုန့်ထည့်နေတာ... အကြံဆိုးနက်)... ရခိုင်ဆိုင်ရောက်တော့ တျဲ ပုစွန်စားကြမလား တျဲကပုစွန်ကြိုက်တယ်လေ ဆိုပြီး ခွံ့မကျွေးရုံတမည် ဂရုစိုက်နေတော့ စိတ်ပြေမိရောပေါ့လေ။ 

သူနဲ့ အတူရှိတဲ့ အချိန်က မချယ်အတွက် အကုန်မြန်နေသလိုခံစားရတယ်။ အလုပ်အကြောင်းကို အားကြိုး မာန်တက် ပြောပြနေ တ့ဲ မောင့်မျက်နှာကို ကြည့် နေရင်း နားထောင်လိုက် သူ့အခက်အခဲတွေ ပြောပြတာကို စကားထောက်လိုက်နဲ့ ဆယ်နာရီခွဲပါလေရော။ ပြန်ကြစို့တျဲ ကားတံခါးကိုဆိုင်ကကောင်လေးကဖွင့်မလို့ပြေးအလာ သူက ရတယ်ညီလေး ကိုယ်ဖွင့်မယ်ဆိုပြီး တျဲတက်တော့ တ့ဲ တံခါးဖွင့်ပေးတယ်။ 

လမ်းမှာ မောင်က အနမ်းတစ်ပွင့်လက်ဆောင်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ မနက်ဖြန် အမေတို့ပါခေါ် ပြီး ရွှေတိဂုံသွားကြစို့တ့ဲလေ။ ကားပေါ်ကဆင်းခါနီး မောင်က အာဘွား ပေးတယ်။ “ အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ တ့ဲ ” ညအိပ်တော့ အတွေးထဲ မောင်ရောက်လာတယ်။ တံတောင်နဲ့တွတ်မိတ့ဲနေရာလေးကနာနေတော့ စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီး ခံစားရတယ် ။ 

မောင့်ဆီက မက်ဆေ့ချ်ရောက်လာတယ်...။ “တျဲ မုန့်ဆိုင်မှာ အရမ်းနာသွားလား..”တ့ဲ။ “ မောင် တမင်လုပ်တာမဟုတ်ရပါဘူးဗျာ..”တ့ဲ။ သူပြောမှ လူက စိတ်ထဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်ရောလေ။ “ အိပ်တော့မယ် မောင် ” ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ “ မနက်လာခေါ်မယ်နော် ”တ့ဲ။ သူအ့ဲလိုပြောမှ စိတ်ထဲ က တစ်မျိုးဖြစ်ပြီး ရင်သားကို ကိုင်ကြည့်မိလိုက်တယ်။ နို့သီးခေါင်းကို ထိမိတော့ ထောင်နေတာ ။ 

ပိပိလေးစမ်းမိတော့ အရည်လေးတွေ စိုနေတော့ လက်ကလေးနဲ့ အစေ့လေးကို ပွတ် လက်ချောင်း လေးထည့်ဆွကစားရင်း အာသာဖြေမိတော့တယ်။ မနက်ကျတော့ အစောလာခေါ်မယ်ဆိုတ့ဲမောင်က သူ့ဆိုက်တွေထဲပတ်ကြည့်ပြီးမှလာတော့ ကိုးနာရီကျော်နေပြီ။ 

ရွှေတိဂုံဘုရားကို အမေ့ကို အေးဆေး ဖူးစေပြီး မောင်နဲ့ကိုယ်က တစ်ပတ်ပတ် အရိပ်ရတ့ဲနေရာလေးမှာ အတူထိုင်ကန်တော့ဖြစ်တယ်။ မောင်နဲ့အတူ သွားရတ့ဲအချိန်က ရှားပါးလွန်းတော့ အတူရှိနေရတ့ဲ အချိန်က မောင့် မေတ္တာ ရိပ်နဲ့ အေးချမ်းနေတာမျိုး ခံစားရတယ်။ ရွှေပလ္လင်မှာ မနက်စာ အတူစား ပြီးတော့ အမေ့ကို အိမ်ပြန်ပို့တော့ မောင်က ကိုယ့်ကို သူနဲ့လိုက်စေချင်တ့ဲပုံမို့....“ အမေ သမီး ကိုဇော်မိုး နဲ့ ဘဏ်ခဏလိုက်ကူမို့။ နေ့လယ်စာလည်း အပြင်မှာပဲ စားမယ်အမေ...” လို့ပြောပြီး ပြန်လိုက်ခ့ဲတယ်။ 

မောင့်အလုပ်တွေပြီးတော့ ညနေစောင်းနေပြီ။ တျဲ ပျင်းနေပြီလား တ့ဲလေ။ “ ညနေစာတျဲဘာစားချင်လဲ...ဘယ်သွား ကြမလဲ..” တ့ဲ။ ကားပေါ်တက်တော့ မောင်က ကိုယ့်လက်ကို ကိုင်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်မှာဆွဲကပ်ထားတယ်။ ကိုယ်ကစနောက်နေကျပုံအတိုင်း မောင့်ကို ဆွဲဆိတ်လိုက် ေနလောင်လို့ညိုနေ တ့ဲ ေမာင့်အသားအရည်နဲ့ နဂိုဖြူကိုယ့်အသားချင်း ယှဥ်ပြီး “ တွေ့လား မောင် တျဲကို ပြိုင်ဖြူမလား..” ဆိုပြီး စနောက်နေကြတယ်။ ကားမောင်း နေ တ့ဲ မောင့်ပခုံးကိုမှီပြီး ေပါင်ပေါ်မှာမောင့်လက်နဲ့ကိုယ့်လက်တင်ထားရင်း မောင်က ဂီယာထိုးဖို့ လက်အဖြုတ် ကိုယ့်လက်က မတော်တဆ မောင့်ပုဆိုးထဲ ချော်ကျသွားပြီး မောင့်ညီလေးကိုင်မိသလိုဖြစ်သွားရတယ်။ 

ထူပူပြီး မောင့်မျက်နှာကိုမော့အကြည့် မောင်က ရုတ်တရက် ကိုယ့်ကို အနမ်း လန့်ပြီး 

“ မောင် ဂရုစိုက်မောင်းလေ ဆိုးနေပါလား ”

" တျဲ မုန့်စားပြီးရင် ရုံးခန်း ခဏလိုက်ခ့ဲဦးနော်"

" ရတယ်လေမောင်...အရင်သွားပြီးမှ မုန့်စားမယ်လေ..." 

သူ့ရုံးခန်းလိုက်သွားတယ်။ မရောက်ဖြစ်တာ ကြာပြီမို့ အခန်းအဆင်အပြင်ကပြောင်းနေတယ်။ 

" ဟယ် မောင်က အိပ်ခန်း တောင် ပြင်ထားတာပဲ။ အိမ်သာ ရေချိုးခန်း နဲ့ ရှယ်ပါလားမောင်" 

" ဟုတ်တယ် တျဲ မောင် ခဏတဖြုတ်နားဖို့လေ။ တျဲ ခဏထိုင်ဦးနော်။ မောင် အလုပ်လေးလက်စသတ်မို့။ ဒါမှမဟုတ် တျဲ ညောင်းရင် ခဏ ဝင်နားလိုက်လေ....”

“ ဟုတ် မောင် ”

အခန်းထဲ ဝင် ခုတင်ပေါ် တက် ခြေလေးဆန့်ပြီး နားတာ ​မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ် ။ “ တျဲရေ ထတော့ ညနေစောင်းကြီး အိပ်ပျော်သွားတာ လား။ ဖျားလိမ့်မယ်တျဲရေ ..” ဆိုပြီး ဆွဲထူတာ ကိုယ်က ခလေးဆိုးလို မောင်ဆွဲထူကွာ လို့ဂျီတယ်။ မောင့်ခမျာ ဆွဲထူရရှာတယ်။ ကိုယ်က ညစ်ပြီး ဆွဲထားတော့ မောင့်ခမျာ ကိုယ့်အပေါ် ပိကျလာပါရော "မောင်" ထကွာ...တျဲကစတာကို ဖိထားတယ် ..” စကားမဆုံးခင် မောင့်ဆီက အနမ်းတွေ ဝင်လာတယ်။ 

ပါးကို ဖွဖွလေးကိုက်ပြီး 

“ မောင် အူယားလာပြီနော်တျဲ မရတော့ဘူး ..” 

“ အသက်ရှူကျပ်တယ်မောင် ခဏလွှတ်ပါ ” 

ဆိုမှ မောင်က ဖက်ထားတာလျှော့လေရဲ့ ။

“ တျဲ...မောင့်ကိုချစ်တယ် မလားဟင် ”

“ ခညားဂျိကို မချစ်ပါဘူး လူကို မတရားဖျစ်ညှစ်ပြီး ကိုက်ပြီး မှ ”

“ နာသွားလား.... မောင်က ဖွဖွလေးကိုက်တာ ” ဆိုပြီး လက်မောင်း သားကို ထပ်ကိုက်တယ်။ 

ကြက်သီးတွေ ထပြီး သူ့ပေါင်တွင်းကြော ဆွဲလိမ်ပစ်တော့ မောင်က လက်ကို အတင်းဆွဲပြီး ပေါင်ကိုစေ့လိုက်တယ်။ “ တျဲ ချစ်တယ်ကွာ သိလား မောင်အူယားအောင်မလုပ်နဲ့ နော် ” တ့ဲ ။ မောင့်ရင်ဘတ်စမ်းကြည့်ဆိုပြီး ရင်ဘတ်နားလက်ကပ်ထားတယ်။ 

ကိုယ်ကလည်း စချင်လာတာနဲ့ “ မောင့်ရင်ဘတ်ကအသံ တျဲနားထောင်ကြည့်မယ်...” ဆိုပြီး ရင်ဘတ်နား ကပ်နားထောင်ပြီး သူ့မေးစေ့ကို “ ရွှတ် ” ကနဲ လှမ်း နမ်းလိုက်တာ မောင်က “ တျဲရယ် မောင့်စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင် တျဲ ရယ် ” ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း လက်တွေက စနေနှစ်ခိုင်ပေါ်ပြေးလွှားပွတ်သပ်နေလိုက်... တင်ပါးကို ဖျစ်ချေနေလိုက်လုပ်နေတော့ ညီမလေးက စိုသလိုလို ရှုံ့ပွပွ ညှစ်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။

“ အို....မောင့် ..”

လို့ အာမေဋိတ်သံထွက်သွားတယ်။ မောင်ရဲ့လက်က ညီမလေးကို အပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ထားပြီးသားဖြစ်နေတယ်။ ကိုယ်ဝတ်ထားတာက ဆွဲသားစကတ် အတို ဆိုတော့ မောင်က အပေါ်ကနေ ဖိပွတ်ကစားနေတော့ ညီမလေးငိုစပြုနေပြီလေ။

........................

(03)

“ တျဲ... မောင့် ညီလေး သနားပါတယ် တ့ဲ။ အပြင်ကိုထွက်ချင်လို့ တျဲခဏကိုင်ပြီး လေပေးရှူပါလား တ့ဲ...” ပြောပြီး လက်ကို သူ့ညီလေးဆီပို့တယ်။ “ အမလေး....” လို့စိတ်ထဲကနေ တမိလိုက်တယ်။ မောင့်ညီလေးကတင်းတင်းကြီး။ မောင်က ပုဆိုးကို ချွတ် အန်ဒါဝဲ ကိုချွတ်လိုက်တာ မောင့်ညီလေးက ခုန်ထွက်လာသလားအောက်မေ့ရတယ်။ မူဗီတွေထဲမှာသာ မြင်ဖူးတ့ဲ ကိုယ် အပြင်မှာ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့မြင်လိုက်ရတာ အကြောတွေထောင်ပြီး နီရဲပြောင်တင်း​ေန တ့ဲ မောင့်ရဲ့ညီလေး ပါပဲ။ တျဲ မောင့်ညီလေးက တျဲညီမလေးနဲ့ တွေ့ချင်တယ် တ့ဲလေ။ ကိုယ် ငြင်းချင်တယ် ငြင်းဆန်ဖို့စကားလုံးကထွက်မလာပဲ အာစေးမိထားသလိုပါပဲ။ 

“ တျဲ လက်မြှောက်လိုက်.....”

အမိန့်နာခံတ့ဲစစ်သား တစ်ယောက်လို မောင်ခိုင်းတ့ဲအတိုင်း လိုက်လုပ် နေမိတယ်။ ဘရာဇီယာချိတ်ကို မောင်ဖြုတ်လိုက်တယ်။ “ တျဲရယ် ဖြူဝင်းနေတာပဲဗျာ ”တ့ဲ။ ရင်သားတွေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် နို့သီးခေါင်းကို ချေလိုက်တော့ နေရခက်လာတယ်။ မောင်က နို့ကို စို့ပေးတော့ အ့ဲဒီလို ခံစားချက်မျိုးမရဖူးတော့ ရင်ထဲ ချားရဟတ်စီးရသလို လှိုက်ဖိုမောလာတယ်။ 

မောင်က “ တျဲ ထိုင်လိုက်ဦး..” တ့ဲ။ ထိုင်လိုက် တော့ မောင်ကပါထိုင်ချတယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကိုဆွဲကားပြီး ခေါင်းကို ပေါင်ကြားဝင်ပြီး ညီမလေးကို နမ်းတယ်။ 

“ ဟာ မောင် တျဲ ကို ငရဲကြီး အောင်လား ”

“ ကောင်းစေချင်လို့ ပါ တျဲရယ် ”

ပိပိထဲ မောင့်လျှာ နွေးနွေး ဝင်လာတ့ဲ အသိ ငါ့ကို မောင်က ဒါတွေလုပ်ပေးနေတာပါလားဆိုတ့ဲ ပီတိ... မောင့်ကိုအားနာတ့ဲအသိတွေက မောင့်အယုအယကြားမှာ အလိုက်သင့်မျောပါနေ ခ့ဲတယ်။ မောင် လုပ်ပေးတ့ဲအရာတွေက ဘဝမှာ တစ်ခါမှမရဖူးတ့ဲအထိအတွေ့မျိုး ဒီလိုခံစားချက်မျိုးက ခဏခဏ ခံစားချင်တ့ဲစိတ်တွေ ဖြစ်နေ ခ့ဲတယ်။ မောင်ထလာပြီး ကိုယ့်ကို နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းပြန်တယ်။ 

မောင့်ဆီက ကိုယ့်ညီမလေးရဲ့ ကြည်နူးမျက်ရည်န့ံလေးရနေတာကိုက ဖီးလ်တစ်မျိုးပေးစွမ်းတယ်။ 

“ တျဲ မောင့်ညီလေးကို ပြုစုပေးမယ် မလား  ”တ့ဲ။ မငြင်းရက်သူပါ ။

“ မောင် မောင် တျဲဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟင်...” ဆိုတော့ 

“ စိတ်ထဲရှိသလိုသာ လုပ်ပါတျဲရယ် ” တ့ဲ။ 

“ မကိုက်မိရင်တော်ပါပြီ... ဒါလေးပဲ ချမ်းသာတာမလို့ပါ” တ့ဲ။ 😏😏😏 ထိုင်ချလိုက်ပြီး မောင့်ညီလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ အရင် တို့ထိလိုက်တယ်။ 

ထိပ်ကလေးက ရဲပြီးတင်းပြောင်နေတယ်။ အပေါက်ကလေးထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေစို့နေတာ။ မောင့်ရဲ့ ညီလေးက မူဗီထဲကလို ဆိုဒ်လွန်မဟုတ်ပေမယ့် လုံးပတ်ထွားတယ်။ ညီလေးကို ချိုချဥ်စုပ်သလို စုပ်လျက်ကြည့်တာ မောင့်ဆီက “ အာ့ ” ဆိုတ့ဲအသံ ထွက်လာတယ်။ လိင်တံဘေးပတ်လည်ကို လျှာနဲ့ယက် မူဗီထဲကလို မြင်ယောင်ကြည့်ပြီး မောင့်ကို ကျေနပ်စေတယ်။

မောင့်ရဲ့ညီလေးမှာရှိတ့ဲ ဥလေးကို ကိုင်ကြည့်ကစားမိနေတယ်။ “ တျဲ အပေါ်တက် တော့..” တ့ဲ..“ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်တယ် လှဲအိပ်လိုက်..” တျဲ တ့ဲ.... ပက်လက်လှန်အိပ်တော့ မောင်က ညီမလေးကို ပွတ်ပြီး လက်ခလယ် ကို မသိမသာထိုးထည့်တော့....

“ အား...မောင် အရမ်းမထည့်နဲ့ နာတယ် ” 

“ တျဲ မာစတာဘိတ်လုပ်ရင်မထည့်ဘူးလား..”

“ ဟင့်အင်း မောင် အပေါ်ကပဲ ပွတ်တာ။..” ပြောနေရင်း မောင်က သူ့ညီတော်မောင်ကို ပိပိထဲ ထည့်တော့.... 

“ အား နာတယ်မောင်...”

“ မနာစေရဘူးတျဲ ..” ပြောပြီး ချော့ထည့်တော့ လည်ချောင်းထိဝင်သလို တစ်ဆို့ဆို့နဲ့မာတင်းတင်းအရာတစ်ခုက ထိုးဝင်လာတယ်။ 

မောင်က 

“ တင်းမထားနက် အရမ်းနာမယ် တင်းထားရင် တျဲ စိတ်ကို လျှော့ အသက်ရှူ ” တ့ဲ။ 

“ မရဘူးမောင် နာတယ်..” ဆိုတော့ 

“ မနာစေရဘူး မောင် လုပ်ပေးမယ်တျဲ ” တ့ဲ။ ေမာင်က ပြန်ထုတ်ပြီး ညီမလေးကို လျှာနဲ့လျက်ပေးပြန်တယ်။ ပိပိထဲကအရည်တွေထွက်လာတယ်။ မောင်က ဒစ်ထိပ်လေးနဲ့ အစေ့လေးရှိတ့ဲမြောင်းလေးထဲ ထိုးကော် ပွတ်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတော့ အစိလေးကိုထိလိုက်ရင် ပိပိက ညှစ်ချင် မောင့်ရဲ့ ညီလေးကို ထည့်ပေးရင်ပိုကောင်း မယ်ဆိုတ့ဲ အတွေးဝင်လာတယ်။ 

ကိုယ့်ရဲ့လက်တွေက မောင့်ရဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးကို ဆွဲဖျစ်ညှစ်မိရက်သားဖြစ်နေတယ်လေ။ “ အ့....” ရုတ်တရက် မောင်က ချစ်ရည်ပြည့်နေ တ့ဲ ညီမလေးထဲကို မောင့်ရဲ့ ညီလေးကို ထည့်လိုက် တယ်။ မောင့်ရဲ့ အပြုအစုအယုအယကြောင့် ခုနကလို နာတယ်လို့ မခံစားမိတော့ပဲ ေပါင်ကိုကား မောင့်ခါးကို လှမ်းချိတ်ပြီး မောင့်ကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်မိတော့တယ်။ 

မောင်က အသာအယာ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေရင်း ချိုချို ကို တပြွတ်ပြွတ်န​ဲ ့ဘယ်ညာစို့လိုက် နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတော့ ကာမအရသာထူးတယ်ဆိုတာ ဒါပါလား ဆိုပြီး စိတ်တွေက ပိုပိုထလာမိတယ်။ မောင်က ခါးကိုမတ်လိုက်ပြီး ကိုယ့်ခါးကို လှမ်းဆွဲ အဝင်အထွက် ကို ပုံမှန်လေးလုပ်ပေးနေတယ်။ 

“ တျဲရယ် ကြပ်ကြပ်ကလေးစေးစေးလေးနဲ့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ..” တ့ဲ။ 

ဗျစ် ဖွတ် ဖွတ် ဖွတ် 

“ အင်း..ဟင်း..ဟင့် မောင်ရယ် အား...ရှီး ..”

ဆိုပြီး အသံထွက်တ့ဲအထိပဲ။ မောင်က တျဲ ပြီးချင်နေပြီလား တျဲအဖုတ်က အရမ်းညှစ်နေတယ်။ မောင်လည်း ပြီးချင်နေပြီဆိုပြီး အသွင်းအထုတ် အရှိန်မြှင့်လာပြီး အချက်နှစ်ရာ​လောက်ဆောင့်အပြီးမှာ သုတ်ရည်တွေပန်းထွက်သွားပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူပြီးသွားတယ်။ 

“ တျဲ ကောင်းလား ဟင် ” တ့ဲ။ သူ့ညီလေးကို ပိပိထဲက မထုတ်ပဲ တပ်ထားရင်း မေးတယ်။ 

“ တျဲ လမ်းကောလျှောက်နိုင်ပါ့မလား ” တ့ဲ။

“ မောင့် အချစ်ကြမ်းသွားလို့ တျဲ ညကျရင် ပိပိနာနေတော့မှာပဲ..” တ့ဲလေ။

.......................................

(04)

မောင်နဲ့အတူ ညစာသွားစားကြတယ်။ ဗိုက်လည်း အရမ်းဆာနေသလို အိပ်လည်း အရမ်း အိပ်ချင်နေပြီ။ လူလည်း ပင်ပန်းနေပေမယ့် ထုတ်ဖော်ပြောဖို့ခက်ခဲတ့ဲ ကြည်နူးခြင်းခံစားရတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းမှာ မောင့်ပခုံးကို မှီပြီး ပြန်ရတာ ကြည်နူးစရာတွေအပြည့် နဲ့ပေါ့။ အိမ်ရှေ့ကားရပ်ပြီး မောင်က 

“ တျဲရေ အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ ” ဆိုပြီး အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေချခ့ဲတယ်။ 

“ မောင် ခဏလောက်ငုံ့ပါဦး”  ဆိုပြီး မောင့်နဖူးကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ 

အိမ်ရောက်တော့ အမေက “ ငါထင်သား တ့ဲ ဟို မအားတ့ဲ ခရိုနီကို အတော်မှ နှိပ်စက်ခ့ဲရဲ့လား..” တ့ဲ။ အမေ့ကို စိတ်ထဲကတော့ သူကနှိပ်စက်တာ အမေလို့ ပြန်ပြောပြီး တစ်ကယ်တမ်းကျတော့ အသံထွက်တာ “ ဟီးဟီး ဓ တ့ဲ။ ဒီလိုနဲ့ မောင်အားတ့ဲရက် ကိုယ်အားတ့ဲရက် တိုက်ဆိုင်ရင် ခရီးတိုလေးထွက် မောင်နဲ့ ချစ်ရည်လူးလိုက် နဲ့ အချစ်ကာမတောမှာပျော်နေကြတယ်။ 

တစ်ရက်မှာ ဝမ်းသာဝမ်းနည်းသတင်း ရုံးမှာ Fax ဝင်လာတယ်။ “ ရာထူးတိုးနဲ့ နေပြည်တော်ကို ပြောင်းရမယ်..” တ့ဲ။ မောင့်ကို ပြောပြီး ငိုတော့ မောင်က 

“ တျဲရယ် မောင်က နေပြည်တော်ကို အလုပ်ကိစ္စ ခဏခဏလာနေရမှာလေ။ မောင့်နှလုံးသားထဲမှာ တျဲပဲရှိတာ မောင် တျဲကို ပစ်မထားပါဘူးကွာ” တ့ဲ။

အမေ့ကိုလည်း “ စိတ်ချ မောင်ရှိနေတယ်လေ ” တ့ဲ။ မောင့်ကို ချစ်လွန်းလို့ ဖက်ပြီး ငိုမိတယ်။ နေပြည်တော်ကို ပြောင်းတ့ဲနေ့က မောင်လိုက်ပို့တယ်။ မောင့်မျက်နှာကို တမော့မော့နဲ့ လစ်ရင် မေးဖျားကို လှမ်းနမ်းလိုက် မောင့်လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးကိုက် မောင့်ပေါင်ပေါ် လက်တင် မောင့်ညီလေးကို ဖွဖွလေးကိုင် ဂွင်းထုလိုက်လုပ်နေတော့ မောင်က 

“ လူဇိုးမလေးနော်...မောင်အူယားလာပြီ.... ညကျရင် သတိထား..” တ့ဲ ဟိုတယ်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်အတူ ရေချိုးခန်း ဝင် မောင်က ပိပိလေးကို ရေဆေးပေး ပြီး

“ တျဲ ေပါင်ကားလိုက်ကွ..”ာတ့ဲ။ 

မောင်က ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး လျှာအပြားလိုက် ပိပိထဲထည့် ယက်ပေးတာ 

“ ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်.” လို့ မောင်အကျင့်လုပ်ပေးတာ 

“ တျဲ အ့ဲအရသာကို အရမ်းကြိုက်မိနေတာ..” လို့ပြောမိတ့ဲ အထိပဲ။ မောင့်ကို နို့သီးခေါင်းကို ဖွဖွလေးကိုက် တဖြည်းဖြည်း အောက်ကိုလျှောလာပြီး မောင့်ရဲ့ ဥ နှစ်လုံးလေးကို ပွတ် လီးဒစ်လေးကို လျှာလေးနဲ့ယက်ပေး မောင်ကြိုက်တ့ဲ ထိပ်အပေါက်လေးထဲ လျှာထိပ်လေးထည့် လုပ်ပေးနေတော့ မောင်က 

“ ကောင်းလိုက်တာ တျဲရယ် မောင့်ညီလေး တျဲပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက် ” တ့ဲ။ 

ပါးစပ်ထဲထည့်တာ မောင့်ညီလေးက အကုန်မဝင်ဘူးလေ။ မောင်က “ အရမ်းမထည့်နဲ့တျဲ အန်တတ်တယ်..” တ့ဲ။ ပြောပြီး မောင်က ေခါင်းကို ဆွဲ ပါးစပ်ထဲ ထိုးညှောင့်တယ်။ 

“ တျဲရေ ထတော့ ဟိုဖက်လှည့်ကုန်းလိုက်..” တ့ဲ။ မောင်က ဖင်ဝလေးကို လျှာနဲ့ယက်ပေး။ လက်က ပိပိထဲကိုထည့်မွှေနေတယ်။ ​“ အ့ ” မောင် နောက်ကနေ ပိပိထဲကို မောင့်ညီလေးထည့် လက်က နို့အုံကို လှမ်းညှစ်ပြီး အသွင်းအထုတ် လုပ်​ေ န တ့ဲ အရသာအသစ်ကို ဖီးလ်တက်မိနေတယ်။ ေမာင်က 

“ တျဲ မောင် နောက်ပေါက်လေး စမ်းကြည့်ချင်တယ်..” တ့ဲ။ 

ပြောပြီးထည့်တာ အရမ်းနာလို့ အသံထွက်အော်မိတယ်။ နာလွန်းလို့မျက်ရည်ကျတော့ မောင်က 

“ တျဲ မငိုနဲ့ မောင် မလုပ်တော့ဘူးနော် စိတ်မဆိုးနဲ့နော် ချစ်တယ် နော် သိလား..” ဆိုပြီး နမ်းတယ်။ အ့ဲညက မောင်နဲ့ သုံးချီလောက် ဆွဲဖြစ်ကြတယ်။ မောင်က တော်တော် လုပ်နိုင်တ့ဲသူ။ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်အသာလေးပဲ။ ကိုယ်က 

“ မောင်နော် တပ်ထွက်လို့ တင်လိုက်မယ်  ” လို့ ခဏခဏစလို့ များမခံချင်စိတ်နဲ့လုပ်သလားအောက်မေ့ရတယ်။

..........................................

(05)

စနေ တနဂ်နွေ နှစ်ရက်လုံး မောင်နဲ့ အပြင်ထွက်လည်လိုက် ညကျရင် အချစ်ပွဲနွှဲလိုက်နဲ့ မန်းဒေးကျ ရုံးလိုက်ပို့..ရုံးမှာသတင်းပို့ပြီး ရုံးကပေးတ့ဲ ယာယီအခန်းကို မောင်လိုက်ပို့ပြီး ညနေခင်းမှာ မောငျပွနျသှားခ့ဲတယျ။ အလုပ်တွေများရင် မောင့်ကို ခဏလောက်မေ့ထားလို့ရနေပေမယ့် အဘုပျပါးတ့ဲအခြိနျ မောင့်အကြောင်းတွေးမိတယ်။ 

ညအိပ်ရင် မောငျနဲ့ကွညျနူးခ့ဲတာတှသေတိရ အာသာဖြေရင်းနဲ့ နေ့ကိုလစား လကို နှဈစားခ့ဲတယျ။ တစ်ရက် အိမ်မှာ ပိတ်ရက်မို့ နေနေရင်း ရုတ်တရက် အသက်ရှူ ကြပ်သလိုလိုဖြစ် သတိလဈသှားခ့ဲတယျ ၂ မိနစ်လောက်ပေါ့။ 

ငယ်ငယ်က အ့ဲလိုဖွဈဖူးတာ သတိရလို့ ပြင်ပဆေးခန်းမှာ သွားပြတော့ ဆရာဝန်က ရာဇဝင်မေးလို့ ပြောပြရင်း ဓာတ်မှန်ရိုက်ဖြစ်တော့ ရောဂါဟောင်းပြန်စချင်နေတာတွေ့ရတယ်။ ဆရာကရှင်းပြတယ် ။

“ သမီး စကားပြောနေရင်း စကားကို မေ့သွားတာမျိုး...ခဏခဏ သတိလစ်သလိုမျိုးတွေ ငယျငယျကလိုဖွဈလာမှာပဲ ” တ့ဲ။ 

“ သမီးတခြားဘာတွေဖြစ်သေးလဲ” မေးတော. 

“ ဆရာ သမီး ဗိုက်လည်း ခဏခဏနာတယ်။ ရင်ဘတ်အောင့်တယ်..” ပြောတော့ ဆရာက သက်ဆိုင်ရာ နှလုံးအထူးကုနဲ့လွှဲပေးတယ်။ Medical check up လုပ်ပြီးလို့ အဖွသေိတ့ဲအခါ ပထမဆုံး သတိရတာ မောင် နဲ့ အမေ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပွောရကျခ့ဲဘူး။ အမေက အိပ်မက်မက်လို့ 

“ သမီးလေးနကေောငျးရဲ့လား” တ့ဲ။ 

အချိန်သိပ်မကွာပဲ မောင့်ဆီက ဖုန်းဝင်လာတယ် ။

“ တျဲရေ နေကောင်းရဲ့လား တ့ဲ” လေ။ ညတိုင်း ငိုမိတာ ရင်ဘတ်ပိုအောင့်လာတယ် စိတ်မငြိမ်လို့ ခလုတ်ထိမှ အမိတဆိုသလို ဘုရားကိုအမြဲနားပူတိုက်မိလာတယ်။ တရားတွေနာမိတော့ စိတ်တွေအနည်ထိုင်စပြုလာတယ်။ ကိုယ့်ကြောင့် သူများတွေ စိတ်မဆင်းရဲစေချင်တော့ဘူး။ နေ့တိုင်း Diary ရေး ဖြစ်ခ့ဲတယ်။ မောင့်ကိုသတိရတိုင်း ရေးဖြစ်တယ်။ 

မောင့်မွေးနေ့ရောက်ခါနီးမို့ မြစ်ကြီးနားက မောင်လေးတစ်ယောက်နားက ပုဆိုးမှာပြီး လက်ဆောင်ထုပ်လေးပြင်ထားတယ်။ ဒီကာလကြားထဲမှ တ စ်ခုခုများငါ ဖြစ်ခ့ဲရင် ဆို တ့ဲစိတ် နဲ့ အရာရာကိုပြင်ဆင်ထားဖို့ကြိုးစားမိလာတယ်။ အတူနေသူငယ်ချင်းတွေကို မှာထားတယ်။ ကိုယ် သာ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် အမေ့ဆီပို့ဖို့ရယ် မောင့်ဆီပို့ဖို့ရယ်ကို လိပ်စာနဲ့တကွပြောပြထားခ့ဲတယ်။ 

မောင့် ဖက်ကကိုယ့်ကို စိတ်ကုန်စေမယ့်ဖြစ်ရပ်မျိုး လုပ်ဖို့ကြိုးစားနေတုန်း တိုက်ဆိုင်စွာပဲ ဝေ ဆိုတ့ဲ အမျိုးသမီးက ကိုယ်တွေဘဝထဲ ရောက်လာတယ်။ အမှန်တော့ သူ့ကို အစက သတိမထားမိဘူး။ သူက ကိုယ့်ကို မမကို ခင်လို့ ပါရောပြီး သူတစ်ကယ်ခင်ချင်တ့ဲကိုဇော်မိုးရဲ့ အကောင့်ကို အက် အသည်းလေးတွေပေး အတန်ရှည်ယူ အမမှုန် အထီးလင်းမလေး ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ခံယူချက်က Fake မှာ RS ဖြစ်တာ အပြင်မှာ ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ဂရုစိုကျဖို့မလိုဘူးတ့ဲလေ။ သူက အိမ်ထောင်မပြုပဲ အပျိုကြီးလုပ်မှာတ့ဲ။ လင်ယူသားမွေးစိတ်ကုန်တယ်များ ထင်မိတာရယ်။ တကယ်တမ်းကျ မောင်ရေးတ့ဲ

စာ အသည်းပေးလိုက် Care ပေးလိုက်နဲ့ ပိုစ့် တစ်ခုမှအလွတ်မပေးတ့ဲ သူ ရိုးသားတ့ဲဖိုးသခွားမ လေဖြစ် နေ တာကိုသ ိလာရတယ်။ မောင် သူ့ကို မကြိုက်မှန်းသိပေမယ့် မောင်ကိုယ့်ကိုစိတ်နာစေဖို့က သူနဲ့သမုတ်မှရမယ့်အခြေအနေဖြစ်လာတယ်။ ဝေ့ရဲ့ အနေအထိုင်မတတ်မှုတွေလည်းပ့ံပိုးပေးနေတယ်။ မောင့်ကို ပေးစားလိုက် စွပ်စွဲလိုက် ခဏခဏလုပ်နေတော့ မောင် ကိုယ့်ကို စိတ်ကုန်လာပြီး စကားမပြောပဲ နေလာတယ်။ ညတိုင်း လူမသိသူမသိ ခိုးငိုရတ့ဲရက် တွေ များလာခ့ဲတယ်။ 

ကိုယ်နေ တ့ဲလေးလွှာ ပြတင်းပေါက်ကနေ ခုန်ချ လိုက်ချင်စိတ်တွေဖြစ် လာ ခ့ဲ တယ်။ မောင် ကိုယ့်ကို ပစ်ထားတာခံနိုင်ရည်ရှိချင်ယောင်ဆောင်ရတာ အရမ်းပင်ပန်းရတယ်။ မောင့်ဆီက အရင်လို တျဲ နေကောင်းရဲ့လား... တျဲရေ အလုပ်တွေဖိလုပ်မနေနဲ့....တျဲ...တျဲရေ....ဒီလို ဂရုစိုက်ခြင်းတွေ ကြဲလာ ခ့ဲ ပြီလေ။ မိနန္ဒီ နင့်အပြစ်နင်ခံဆိုပြီး အံ​ကြိတ်ခံခ့ဲရပါတယ် မောင်။ မောင့်အတွက် နေ့စဥ် ကုသိုလ်ဒါနပြုပေးဖြစ်တယ်။ ဘုရားရိပ်က အေးချမ်းတယ်။ မောင်အဆင်ပြေဖို့ဆုတောင်း ပေးဖြစ်တယ်။

မောင့်ကို ဒီ့ထက်ပိုပြီး စိတ်ပြတ်သွားစေချင်တယ်။ မေ​ာင် ပေးထားတ့ဲ အမှတ်တရ ချစ်သက်လက်ဆောင် အားလုံးကို ကားဂိတ်ကနေပြန်ပို့ပေးလိုက်တယ်။ မောင့်ကိုလည်း ပြတ်ကြဖို့ တောင်းဆိုတယ်။ မောင်က အသစ်တွေ့နေပြီလား တျဲ တ့ဲ ရင်ထဲကအောင့်နေပေမယ့် အပြုံးမပျက် မောင်လည်း အသစ်ရနေသလို မချယ်ကောမရဘူးထင်လားလို့။ မောဲင်​ေပးခ့ဲတ့ဲ လက်ဆောင်တွေအတွက် ကျွန်မ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးပုံအပ်ခ့ဲ ပြီးပြီမို့ အလကားမဖြစ်ပါဘူးလို့...စိတ်နာအောင် ပြောခ့ဲမိတယ်။ စိတ်တိုလို့ အသားတဆတ်ဆတ်တုန်နေ တ့ဲ မောင့်မျက်နှာကို မြင်ယောင်ပြီး စိတ်ထဲကနေ ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့မောင်လို့ တောင်းပန်ရင်း....မောင်နဲ့ ဇာတ်လမ်းဖြတ်ခ့ဲတယ်။ မောင့်ကို မချစ်လို့မဟုတ်ပါဘူးမောင်ရယ် မောင့်ကို ချစ်လွန်းလို့ ထားခ့ဲရသူပါ။ အရမ်းပဲ ချစ်ပါတယ်...မောင်..”

........................................................

(06)

(ဇာတ်သိမ်း)

“ မောင် ဒီစာလေးကို မောင်ဖတ်နေ တ့ဲ အချိန်မှာ တျဲက မောင်နဲ့အဝေးဆုံးမှာ ရောက်နေပါပြီမောင်။ တျဲ မောင့်ကို မထားခ့ဲချင်ပေမယ့် တျဲရဲ့ကုသိုလ် ကံနည်းခ့ဲတော့ ကျန်းမာသက်ရှည်ဆိုတ့ဲ ဆုမပါခ့ဲဘူးကွယ်။ မောင်နဲ့အတူ အသက်ကြီးပြီး အိုမင်း သွားတ့ဲအထိ ဘေးမှာ ဆေးပေးမီးယူ တိုင်ပင်ဖော်အနေနဲ့ နေသွားချင်ခ့ဲသူပါမောင်။ မောင့်ကို ရင်နဲ့အမျှ ချစ်ခ့ဲပါတယ်။ နောက်ဘဝဆိုတာ ရှိခ့ဲမယ်ဆိုရင် မောင်နဲ့တျဲ သက်ဆုံးတိုင် ပေါင်းဖက်ခွင့်လေးရပါရစေ မောင်။ မချစ်လို့ ထားရက်ခ့ဲတာမဟုတ်ပါဘူးမောင်ရယ်။ မောင့် ကို ချစ်လွန်းလို့ ထားခ့ဲတာပါ။ မောင်နဲ့ ချစ်ခွင့်ရခ့ဲတာ ဘုရားပေးတ့ဲဆုလာဘ်လို့ဆိုရင် မောင် နဲ့ ကွဲကွာခ့ဲရတာ ဘုရားပေးတ့ဲ ပြစ်ဒဏ်ပေါ့နော်..”

“ တျဲ မောင့်ကို အမှန်အတိုင်း မသိစေချင်ခ့ဲလို့ မောင့်ကို ညာခ့ဲမိတာ ခွင့်လွှတ်ပါ မောင်ရယ်။ တျဲ မရှိတော့ပေမယ့် တျဲကို ပေးထားတ့ဲကတိအတိုင်း မောင်ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ နေပေးပါ။ တိုက်ဆိုင်မှုရှိတ့ဲအခါ တျဲကို သတိရပေးပါ မောင်။ မောင့်ကို အရမ်း ချစ်ပါတယ်ရှင်။ အသွေးအသားထဲကချစ်ရသလို နှလုံးသားနဲ့ရင်းပြီးလည်း ချစ်ခ့ဲပါတယ်..မောင်..”


​Thanks all


...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။




ငါးစာ (စ/ဆုံး)

ငါးစာ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - Kyaw Kyaw

(01)

သူငယ်ချင်းကိုနှုတ်ဆက် ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းပြီး သူနေထိုင်ရာရပ်ကွက်ထဲသို့ကျော်ဇင်‌လမ်းလျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့လဲ အလုပ်က အဆင်မပြေပြန်ဘူး။

သူနေတဲ့ ရပ်ကွက်ထိပ်မှာ ရေနုတ်မြောင်းကြီးတစ်မြောင်းရှိတယ်။ ခုချိန်က မိုးရာသီဆိုတော့ ဒိုက်သရိုက်တွေနဲ့ ထိုမြောင်းကြီးက ပြည့်နေတာ။

အိမ်ပြန်ဖို့ကလဲ စောနေသေးတာနဲ့ ထိုမြောင်းကြီးထဲမှာ ငါးမျှားချနေသူများထံလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။

“ ဦးလှတင့်ကြီး ရလားဗျ ငါး..”

“ အေးကွ သိပ်မဆိုးပါဘူး..”

သူတို့ရပ်ကွက်ထဲက အရက်သမားကြီး ဦးလှတင့်။

သူလည်းခနရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဦးလှတင့်က ငါးမျှားချိတ်မှာ ငါးစာကိုတပ်ပြီး ပစ်ချလိုက်တယ်။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ဖော့လေးလှုပ်လာပြီး စွပ်ခနဲ ရေအောက်ကိုမြုပ်သွားတယ်။ ကြိုးကလဲတင်းသွားတယ်။ ဦးလှတင့်က ငါးမျှားတံကိုကောက်ကိုက်လိုက်ပြီး ဆွဲမလိုက်တယ်။ရေရဲ့ ဖလမ်းဖလမ်းအသံနဲ့ အတူ ဘွားခနဲပေါ်လာသော ငါးရံ့ကြီးတစ်ကောင်။

ကျော်ဇင်လဲ ခနဆက်ကြည့်ပြီး ကမ်းပေါ်ပြန်တက်ကာ သူ့အိမ်ဘက်ပြန်လာခဲ့တယ်။

သူတို့လမ်းထိပ်မှာ သုံးထပ်တိုက်ကြီးတစ်လုံးရှိတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်း သက်ထားတို့အိမ်။ သက်ထားတို့မိဘတွေကချမ်းသာတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ၁၀ တန်းကိုဂုဏ်ထူးနဲ့အောင်တော့ သူ့သမီးကို ရန်ကုန်က အဒေါ်တွေဆီပို့ကာ နည်းပညာ တက္ကသိုလ်တက်စေနိုင်တယ်လေ။‌ကျော်ဇင်တော့ စာပေးစာယူတက်ဖို့တောင်အလော။

အမေနဲ့နေရတာ။ အဖေကဆုံးပြီ။ သက်ထား အထက်တန်းကျောင်းမှာ ဘုရင်မပင်။ ရုပ်လဲချော စာလဲတော်တယ်။ သူမအမေတူလို့ချောတာဖြစ်မယ်။ သက်ထားအမေ‌ဒေါ်ထားထားက အသက် ၄၀ ဝန်းကျင် သမီး ၂ ယောက်အမေဆိုပေမဲ့ အသက် ၃၀လောက်လိုလိုပင်။

ခပ်ဟော့ဟော့။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ငွေတိုးပေးစားတဲ့ အပြင် မြို့ထဲ ရွှေဆိုင်တစ်ဆိုင် ပိုးထည် ဆိုင်ကြီး တစ်ဆိုင် ဖွင့်ထားတော့ ရပ်ကွက်ထဲက အဒေါ်ကြီးတွေဆို သူမတို့ထက်ငယ်သော ဒေါ်ထားထားကို မမ မမနဲ့။

သက်ထားတို့ အဖေ ဉီးထွန်းဦးကတော့ တလောကဘဲ နယ်က အလုပ်ကြောင့် နယ်ဆင်းသွားတယ်။ တစ်နှစ်လုံးနေမှ တစ်လ နှစ်လလောက်သာအိမ်ကပ်တယ်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့မသိ အများတွေအပြောအရ မြှာပွေတယ်လို့ နာမည်ကြီးတယ်။

ဒေါ်ထားထားကလဲ ဆိုင်တွေကို သူမအမျိုးတွေကို မန်နေဂျာခန့်ထားတော့ ဆိုင်ရော အိမ်ရော မကပ်။ သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်ဟ်န်တူတဲ့ အမကြီးတွေနဲ့ အပြင်ကို ထွက်တာ။ ခရီးမကြာခဏထွက်တာလုပ်တတ်ကြတယ်။သူမသူငယ်ချင်းတွေကလဲ အိမ်ထောင်ရှင်မတွေ သူဌေးမတွေချည်းပင်။

အတွေးများစွာနဲ့ ကျော်ဇင်တစ်ယောက်ထဲ လမ်းလျှောက်နေတုန်း နောက်ဘက်က ကားဟွန်းတီးသံကြားရတယ်။ သူလမ်းလည်ခေါင် လျှောက်နေမိတာ။ ဘယ်လိုလဲမောင်လေးရဲ့ ဟိုငေးဒီငေးနဲ့ လျှောက်မနေနဲ့။

ကားအနက်ကလေးရဲ့ရှေ့မှန်တံခါးကိုချပြီးမေးလိုသော အသက် ၃၀ ကျော်အမကြီးတစ်ယောက်။ သူလည်း အိုးတိုအမ်းတမ်း ကြည့်နေစဉ်မှာ

“ ဪ သီသီရေ အဲ့ဒါက ကိုယ့်သမီးနဲ့ တစိတန်းတည်း ဒီရပ်ကွက်ထဲကဘဲ..”

“ ဟုတ်လား..”

“ မောင်ကျော်ဇင်ရေ ကြည့်လျောက်အုံး အတွေးလွမ်မနေနဲ့ မမထားက ကားမောင်းသိပ်ကျွမ်း‌သေးတာမဟုတ်ဘူး...”

ဒေါ်ထားထားက သူ့ကိုပြုံးပြကာ လှမ်းပြောလိုက်ပြီး ခြံရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တော့ အိမ်ဖော်အဖြစ်ငှားထားတဲ့ အဒေါ်ကြီးက သံပန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးနေတာကို မြင်ရပါတယ်။ မကြာမီတော့ ကားလေးက အိမ်ဘေးက ဂာဂိုထောင်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားနှစ်စီး‌ေဘေး ယှဉ်ထိုးလိုက်တာမြင်ရပါတယ်။ သူလဲ ဒီနေရာကနေ သူ့အိမ်ဘက် ဆက်လျှောက်ပေါ့။

....................................................................

(02)

‌ဒီညနေလဲ လွဲပြန်ပြီ တစ်လုံးတည်းလွဲသွားတာ မမြရေ အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်းကြားလိုက်ရတာက အမေဖြစ်သူရဲ့ ကြားနေကျစကား။ ညနေတိုင်း ကြားနေကျ။

အမေက မနက်ကုန်စိမ်းရောင်းတဲ့ပိုက်ဆံသာ ဘာမှမရသာ။ နှစ်လုံးသုံးလုံးကအသေထိုး။ ရသမျှ ပိုက်ဆံက နှစ်လုံးသုံးလုံးထိုးတာနဲ့ဘဲကုန်တယ်။

“ ကိုကို ညီမလေး မနက်ဖြန် ကျူရှင်မသွားကဲတော့ဘူး..”

ညီမလေးဖြစ်သူ သက်သက်ဇင်က သူ့နားကိုတိုးတိုးလေးလာပြောတယ်။ မျက်နှာကလဲ မကောင်းဘူး။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ညီမလေးရဲ့..”

“ ဟို ဟိုလေ ညီမလေးတို့ဆရာမက ကျူရှင်လခတောင်းနေပြီ။ မပေးနိုင်တာ ညီမလေးတစ်ယောက်ကျန်တော့တာ ကိုကိုရဲ့...”

“ ဒုက္ခပါဘဲ ..”

သူခေါင်းကုတ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးက ဒီနှစ် ၈ တန်း။ လိမ္မာတယ်။ စာကလဲတော်။ အမေ့ပြောလဲ ထူးမှာမဟုတ်။ သူကလဲ အလုပ်ကမရ။ ဘွဲ့ရတွေတောင်  အလုပ်ရနေတဲ့ အချိန်မှာ သူ့လို ၁၀ တန်းအောင်ကိုတော့ အလုပ်မပေးချင်ကြတာမဆန်း။

သူ့ဆီမှာလည်း နေ့လည်က သူငယ်ချင်းဆိုင်ကယ် ခနငှားပြီး ကယ်ရီထွက်ဆွဲထားတဲ့ ‌ငွေ ၁၅၀၀၀ သာရှိတယ်။

“ ဘယ်လောက်ပေးရမှာလဲ ညီမလေး..”

“ ၄ သောင်းတဲ့ကိုကို ..”

သူ့ကိုမဝံ့မရဲမော့ကြည့်ပြီး မျက်ရေလေးတွေဝိုင်းလို့။

“ အင်းပါ မငိုနဲ့နော် ညီမလေး ကိုကိုရှာပေးမယ်။ရော့ အရင်တစ်သောင်းခွဲပေးထားလိုက်..”

သူအိတ်ထောင်ထဲက တစ်ထောင်တန်အနွမ်းလေးတွေကိုထုတ်ပြီး ညီမလေးကိုပေးလိုက်တော့ ညီမလေးမျက်နှာ ဝင်းပသွားတယ်။

“ အမေဘာဟင်းချက်ထားလဲ ညီမလေး..”

“ ကြက်ဥကြော်တဲ့ ကိုကို ငပိတို့စရာ။ ချဉ်ပေါင်ဟင်းရေ..”

သူလည်း အနောက်ခန်းကိုသွား အေးစက်နေသော ထမင်းကြမ်းခဲနဲ့ ကြက်ဥကြော်ကို အံကြိတ်မြိုချပြီး စားနေလိုက်တယ်။ ညီမလေး သက်သက်ဇင်က သူ့ဘေးနားလာထိုင်ပြီး သူ့ကျောင်းလွယ်အိတ်အနွမ်းလေးထဲက ဘူးတစ်ခုကို ထုတ်လာတယ်။

“ ကိုကိုအေးတော့အေးနေပြီ။ ညီမလေး သူငယ်ချင်း ထားထက်ထက်ကျွေးတာ။ ကျူရှင်မှာ တုန်းက ညီမလေးတစ်ဝက်ဘဲ စားပြီးကိုကိုစားအောင်ချန်ယူခဲ့တာ..”

“ ဝက်သား ကင်တွေ။ ထားထက်ထက်ဆိုတာက-+-..”

“ ဪ ကိုကို့သူငယ်ချင်း မသက်ထားညီမလေ။ ညီမလေးနဲ့ သူငယ်ချင်း..”

သူလဲ ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ ထမင်းနဲ့ ဝက်သားကင်နဲ့ ကြိတ်တော့တာပေါ့။

“ ဒါနဲ့ ကိုကို ထားထက်ထက်တို့ မိသားစုကအရမ်းချမ်းသာတာဘဲ။ ညီမလေးတြိလဲ သူတို့လိုချမ်းသာချင်လိုက်တာ။ သူဆို ဆရာမကို အမြဲ မုန့်အကောင်းစားတွေ လာလာပေးနိုင်တယ်။ ညီမလေးအားကျလိုက်တာ။ သူတို့ အမေ ဆိုလဲ ကျူရှင်ကို တစ်ခါတစ်လေလာကြိုရင် ကားအမျိုးမျိုးနဲ့။ ဆရာမကလည်း မမထား မမထားနဲ့။ အဲ့ အန်တီကြီးကလည်း အရမ်းချောတာဘဲ..”

သူစားနေသော ထမင်းပင် နင်သွားတယ်။

“ ဪ ညီမလေးရယ် ကိုကိုလည်း ချမ်းသာချင်ပါတယ်..”

သူ့စိတ်ထဲက တိုးတိုးလေးပေါ့။

ဖေဖေဆုံးပြီးကတည်းက စီးပွားပျက်သွားသော သူတို့မိသားစုဘဝ။ အိမ်လေးတောင် ယိုင်နဲ့ လှပေါ့။

......................................

(03)

“ မမထားရပါပြီ ..”

ဒေါ်အေးက လင်ဗန်းပေါ်က ဝိုင်ပုလင်းကို ဒေါ်ထားထားနဲ့ ဒေါ်သီသီ ရဲ့ ကြားက ခုံပုလေးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ခွက်ကိုလည်းသပ်သပ်ရပ်ရပ် သုတ်ကာ အစီအရီချလိုက်တယ်။

ပြီးတော့လအသီးအနှံစုံစုံလင်လင်နဲ့ လင်ဗန်းငယ်လေးကို တင်ပေးလိုက်တယ်။

“ ဘာခိုင်းစရာရှိသေးလဲ မမထား”

“ ရပြီ ဒေါ်အေး။ ဒီညနေ ထမင်းမစားတော့ဘူး။ ဒေါ်အေးတို့မိသားစုဘဲ စားလိုက်ကျတော့။လိုရင်လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်..”

ဒေါ်အေးလှည့်ထွက်သွားမည်ပြုတော့

“ ဒေါ်အေးရေ ရော့ ”

ဒေါ်ထားထားက သူမဘေးမှာ ချထားတဲ့ သားရေ ဟန်းဘက်အိတ်ကိုဖွင့်ပြီး တစ်သောင်းတန် ငါးရွက်လောက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ဒေါ်အေးကိုပေးလိုက်တယ်။

“ ဒါက လခမဟုတ်ဘူးနော် ဒေါ်အေး။ သီးသန့်ပေးတာ။

ဒေါ်အေးမျက်နှာ ဝင်းလက်သွားတယ်။ သူမအိမ်ကြီးရှင်မ ဒီနေ့သဘောကောင်းနေတယ်။ပွပေါက်တိုးလာဟန်တူသည်။

“ တံခါးပြန်စေ့ထားခဲ့အုံးနော်..”

ဒေါ်အေးတယောက်အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ အိမ်အောက်ထပ်ဆင်းသွားတဲ့ ခြေသံကိုကြားရပါတယ်။

သူမက ဝိုင်ခွက်ကိုလှမ်းယူကာ သီသီကိုတစ်ခွက်ပေးလိုက်တယ်။

“ ဒေါ်ရွှေသီသီရေ ချီးယားစ်”

ဖန်ခွက်ချင်းတေ့တိုက် ပြီး ဝိုင်ကိူအရသာခံ သောက်နေတယ်။

“ ဒါနဲ့ ထားထားရေ ညနေက ညဉ်းခြံရှေ့က အူကြောင်ကြောင် ကောင်လေးက ဘယ်သူလဲ”

“ အော် ဒီရပ်ကွက်ထဲက ကလေးပါ။ သမီးအကြီးတို့နဲ့ တစ်ခန်းတည်း”

“ ကောင်လေးက ချောတယ်ဟ အဆင်လေး”

သီသီစကားကြောင့် သူမ ပြူံးစိစိနဲ့ သီသီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။

“ ဘာကြည့်တာတုံး မိန်းမ ချောလို့ချောတယ်ပြောတာလေ။ မင်္သ ကာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့”

“ အံမယ် မသိတာ ကျ နေတာဘဲ ဒေါ်သီသီ။ အချင်းချင်းကို လာညာနေသေးတယ်”

“ ညဉ်း နော် ညဉ်း အဲ့ အဆင်လေးတော့ ချမ်းသာပေးထားစမ်းပါအေ။ ကောင်လေးက ရိုးရိုးသားသားလေးပါ”

“ အံမယ် ညဉ်းကလာသေးတယ် ကမ အဲ့လိုနဲ့ဘဲ စားစားလာတာများနေပြီ ထားထာားရယ် ခစ်ခစ်..”

“ ရှူးတိူးတိုး အိမ်ဖော်အဒေါ်ကြီး ကြားသွားအုံးမယ်..”

သူမအမေတို့ အခန်းမှာ တခိခိ တစ်ခစ်ခစ်သံတွေကို ထားထက်ထက် စာကျက်ရင်းကြားနေရတယ်။ တစ်နေ့တစ်နေ့ ဘာတွေပြောနေကျမှန်းမသိ။ သူမ နားမလည် ဘာတွေေပြောနေမှန်း။ အောက်ထပ်ကို သူမဆင်းလာပြီး ထမင်းစားခန်းဘက်လာခဲ့တယ်။

“ သမီးလေး ဘာလိုလို့လဲ ဒေါ်အေးနဲ့ ညီမ ဖြစ်သူမနီ က ထမင်းစားတုန်းတန်းလန်းကြီး..”

“ အအေးသောက်မလို့် ကြီးကြီး..”

ရေခဲ သေတ္တာကို ဖွင့်ကာ အအေးဗူးတစ်ဗူးကိုထုတ်ပြီး အပေါ်က သူမအခန်းထဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ ထားထက်ထက်စာကျက်နေချိန်မှာ ဒေါ်ထားထားနဲ့ ဒေါ်သီသီက တီဗွီကြည့်နေကြတာပေါ့။အသံကိုပိတ်ပြီး။ သူမတို့ကြည့်နေတာက ကိုရီးယားကားတော့ မဟုတ်ပါ။ အမေရိကန် လူကြီးကား ညစ်ညမ်းကားပင်။

............................................

(04)

စတိုးဆိုင်ကြီးထဲမှ ကျော်ဇင်ထွက်ခဲ့တယ်။ ဟူး လေပူတစ်ချက်ကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်တယ်။ အလုပ် အလုပ်ရှာရခက်သားလား။ အရောင်းစာရေး လိုတယ်ဆို၍ ဝင်လျောက်တာ လူပြည့်သွားပြီတဲ့။

တီ တီ 

အနောက်ဘက်မှ ကားဟွန်းတီးသံကြားရတယ်။ လမ်းဘေးသို့ ခပ်သွက်သွက်လေးလျှောက်လိုက်ပြီး ဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ကားကဖယ်မသွားဘဲ သူ့ဘေးနားမှာလာရပ်တယ်။ ကားအနက်ကလေး။

ဘယ်သွားမလို့လဲ မောင်လေးရဲ့ ဟိုငေးဒီငေးနဲ့။ ကားမှန်တံခါးကိုချပြီး လှမ်းမေး နေသော ဒေါ်ထားထား။ ထူးထူးဆန်းဆန်း။ သူ့အမေအရွယ်လောက်ရှိတော့ အန်တီ ခေါ်ရမလားစဉ်းစားနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုခေါ်တာ မောင်လေးတဲ့။

“ ရပ်ကွက်ထဲပြန်မှာ မဟုတ်လား မမထားကားနဲ့ လိုက်ခဲ့လေ”

သူအိုးတိုအမ်းတမ်းဖြစ်နေတော့ 

“ ကဲကဲ ပြန်ရမှာလဲအဝေးကြီး လိုက်ခဲ့လိုက်”

နောက်ခန်းတံခါးကို ဟပေးလိုက်တယ်။ သူလည်း ပြန်ရမှာ တကယ်ဝေးနေတာကြောင့်သူလည်းကားပေါ်တက်လိုက်ခဲ့တာပါ။

“ မောင်လေးက မမထားသမီး သက်ထားတို့နဲ် တစ်ခန်းတည်းထင်တယ်”

သူ့ကိုသူ မမထားလိူ့ ပြောနေမှတော့ ကျော်ဇင်လဲ 

“ ဟုတ်ကဲ့ မမထား ”

လို့ ပြန်ဖေလိုက်ပါတယ်။ သူနောက်ခန်းထိုင်လိုက်လာရင်း ဒေါ်ထားထားကားမောင်းနေတာကိုကြည့်မိလိုက်တယ်။ ဒေါ်ထားထားက သူဌေးမ မို့လားမသိ။ အသက် ၄၀ ကျော်တာတောင် နုဖတ်နေသည်။ လက်မှာက စိန်ဟန်းချိန်းပတ်ထားတဲ့ အပြင် လက်သူကြယ် လက်ခလယ်မှာလဲ ပတ္တမြားလက်စွပ် ၂ ကွင်း။

“ ဒါနဲ့ မောင်ကျော်ဇင် ပန်းချီဆွဲတာတော်တယ်လို့ မမထားကြားဖူးတယ်။ သမီး သက်ထားပြောတာ။ အဲ့ဒါ မောင်ကျော်ဇင်အားရင်လေ အိမ်မှာ မမထားကို ပန်းချီဆွဲ သင်ပေးပါလား။ လခပေးမှာပေါ့။ မမထားက ပန်းချီဝါသနာပါတယ်”

ကျော်ဇင် ဝမ်းသာသွားတယ်။ သူက ကျောင်းတုန်းကတည်းက ပန်းချီပြို င်ပွဲတွေမှာ ဆုရနေကျ။ အခုတော့ အသုံးဝင်ပြီလေ။

“ ဘယ်လိုလဲ မောင်လေးလုပ်မယ်မဟုတ်လား။ တစ်လကို လခနှစ်သိန်းပေးမယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမထား။ ဘယ်နေ့အလုပ်စလုပ်မလဲ”

“ မြန်လေကောင်းလေပေါ့ တစ်ခုတော့ရှိတယ် ညဘက်ကျမှ မမထားကအားတာ။ ဒီတော့ နေ့တိုင်းည ၇ နာရီကနေ ည ၁၀နါရီ အထိမမထားတိူ့တိုက်မှာ လာသင်ပေး။ ဟုတ်ပြီလား”

ဒေါ်ထားထား အ ပြောကြောင့် ကျော်ဇင် အရမ်းဝမ်းသာသွားပါတယ်။ နေ့လည်ဘက်အလုပ်လုပမလို့ရတယ် ညဘက်လေးဘဲ ပန်းချီသင်ပေးရမယ်ဆိုတော့ လခ 2 သိန်းကအတန်ကြီး တန်နေတာမဟုတ်လား။

..................................................

(05)

တူ...တူ...

ဖုန်းက တော်တော်နဲ့ ဝင်ပြန်တော့လဲဖုန်းကမကိုင်။

ကိုင်ပြန်တော့ သူ့တပည့်ကျော် နိုင်ဝင်းကိုင်တယ်။

“ ဟဲလို အမ ”

“ နင့်ဆရာ ထွန်းဦးကိုခေါ်ပေးစမ်း။ ဖုန်းကဘယ်လိုလုပ်နင့်ဆီထားရတာတုန်း”

“ ဆရာက ဧည့်သည်တွေနဲ့ အလုပ်ကိစ္စစကားပြောနေလို့အမ”

“ ဒါဆိုလဲ ထားလိုက်တော့ နင့်ဆရာ ဘယ်တော့လနယ်ပြန်လာမှာလဲ။ ရန်ကုန်မှာ ကြာနေပြီ”

“ ဟုတ် အမ တစ်လလောက်တော့ကြာအုံးမယ်အမ။ အလုပ်တွေက မပြတ်နိုင်တာ”

“ အေး အေး ဒါဆိုရင်လဲပီးရော။ ဒေါ်ထားထားက ဖုန်းကိုချလိုက်တယ်”

ကိုထွန်းဦး ကိုထွန်းဦး သူ့ကိုသူလည်လှပြီ ထင်နေတာ။ ရန်ကုန်က အလုပ်ဆိုဒ်မှာ ပြဿနာရှိလို့ နယ်ဘက်မှာလဲ အလုပ်ရှိလို့နဲ့ အလုပ်အကြောင်းပြကာ မယားငယ်နဲ့နှပ်နေတာ။ သိသားဘဲ။ မယားငယ်မကလဲ သူမအမျိုးပင်။ တူမဝမ်းကွဲတော်တယ်။

ဟန်နီဦးတဲ့။

သနားလို့ဆိုပြီး သူမယောင်္ကျားကုမ္ပဏီမှာနေရာပေးမိတာ။ အစကတော့ရိုးသလိုလိုနဲ့ အဒေါ်ဖြစ်သူ ယောင်္ကျားကို စနိုက်ကြော် လုပ်တော့တာ။

ဦး ဦး နဲ့တစ်ဦးတည်း ဦးနေတာ။

ယခုလဲ ဟိုတယ်တစ်ခုခုမှာ လိုးနေကြတာနေမှာပေါ့လို့တွေးမိလိုက်တယ်။

လုပ်ထားအုံးပေါ့ ထွန်းဦးရယ်။ ဒေါ်ထားထားကလဲ သူ့အကြံနဲ့သူ။

သူမကလည်း စားဆော်ကြီးပင်။ ယောင်္ကျားက မလိုးတော့ သွေးနဲ့ကိုယ်သားနဲ့ကိုယ်လနဂိုကလဲ ဖင်ဆော့သောအမျိုးဆိုတော့ ရပ်ကွက်ထဲကကောင်လေးကို ပနိးချီ သင်ပေးဆိုပြီး ညဘက်တွေမှာ ခေါ်ထားတာတစ်လပြည့်တော့မယ်။

အမှန်ကတော့ သူမအရွယ်နဲ့ ပန်းချီသင်ချင်တာမဟုတ်။ တဏှာကြီးသော သူမအဖို့ သမီးုဖစ်သူ သက်ထားရဲ့သူငယ်ချင်းကို သူမကာမသားကောင်အဖြစ် အသုံးချရန် စီမံကိန်းချပြီးကို လုပ်တာပင်။

ကျော်ဇင်ဆိုသောကောင်လေးကဖြူဖြူချောချောလေး။ သားအရွယ်ကောင်လေး ဆိုပေမဲ့ သူမကတော့ မောင်လေးပင်။ မိန်းမလုပ်ဖူးသော အတွေ့အကြုံမရှိသေးဘူး။

သူမအတွေ့အကြုံအရသိတယ်။ ဒေါ်အေးကလဲ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းရွာပြန်နေတာဆိုတော့။ အိမ်မှာက မနီနဲ့ သူမသမီး သက်သက်ဇင်သာရှိတယ်။ မနီက ရည်းစားရှိတယ်။

တစ်ဖက်ခြံကကောင်လေးနဲ့ ညဘက်ဆိုခိုးထွက်ပြီး သွားသွားအိပ်နေတာ သူမသိတယ်။ မနီရေ လာအုံး ကြမ်းတိုက်နေသောမနီတစ်ယောက် သူမအိမ်ကြီးရှင်မ ခေါ်သဖြင့် လုပ်လက်စအလုပ်တွေကိုထားလိုက်ပြီး လာခဲ့တယ်။

“ မနီတို့ရွာမှာ ဘုရားပွဲရှိတယ်။ သွားချင်လား”

“ သွားချငတာပေါ့ မမရယ်။ အန်တီအေးက သူ့ရွာသူပြန်နေလို့သာ”

“ ရတယ် မမထားခွင့်ပြုတယ် မနီတို့ရွာက ဘုရားပွဲက တစ်နှစ်မှတစ်ခါဆိုတော့ ပြန်ချင်မှာ ဒေါ်အေးလဲ ဒီညနေပြန်ရောက်မယ်ပြောတယ်။ မမကိုဖုန်းဆက်တယ်။ ရော့ မနီသုံးဖို့..”

ဒေါ်ထားထားက လက်ပွေ့အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံငါးသောင်းကို မနီကိုထုတ်ပေးလိုက်တဲ့ အပြင် အဝတ်အစားအဟောင်းထဲကနှစ်စုံကိုပါထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မနီကို ကားမမီမှာ စိုးလို့ဆိုပြီး သူမကိုယ်တိုင်ကားထုတ်ကာလိုက်ပို့ပါတယ်။

တကယ်တော့ ဒေါ်အေးက နောက်တစ်ပတ်မှပြန်လာမှာ။ ဒီနေ့ညတော့ သူမဘက်ကဘဲလိုတော့တယ်။ သမီးကို ကာတွန်းကားတွေအများကြီးလဝယ်ပေးလာခဲ့တယ်။ ကလေးဆိုတော့ကာတွန်းကားကြည့်ရရင်ပျော်နေမှာ။

အဲ့အချိန်မှာ သူမလုပ်ချင်တာကို လုပ်ခွင့်ရပြီလေ။

..................................................

(06)

အချိန်က ညနေ(၄)နာရီခွဲခန့်။

နေ့ခင်းဘက်မှာ ပွဲရုံတစ်ရုံမှာ စာရေးအလုပ်ရသွားသော ကျော်ဇင် တော်တော်အဆင်ပြေသွားတယ်။

ထိုအလုပ်ကလဲ သက်ထားအမေ ဒေါ်ထားထားဘဲရှာပေးတာ။ သူမမိတ်ဆွေ တစ်ဉီးရဲ့ ပွဲရုံမှာ။ ဒေါ်ထားထားကထိုနေရာမှာလည်း စီးပွားရေးစပ်တူလုပ်ထားဟန်တူတယ်။ ညဘက်တွေအလုပ်ပေါ် လာလျှင်တောင်သူ့ကိုမခေါ်တာများတယ်။

မနက်(၁၀)နာရီကနေ ညနေ(၄)နာရီအထိသာ ကုန်ဝင်/ကုန်ထွက်စာရင်းမှတ်ပေးရုံပင်။ ညဘက်ကျ တော့ ဒေါ်ထားထားကို သူပန်းချီသွားသင်ပေးရတယ်။ ညနေ ကုန်ဝင်ကားတွေအကုန်ပြီးတော့ သူလဲ အလုပ်သိမ်းပြီ။ ညနေ(၄)နာရီခန့်မှာ သူပွဲရုံအလုပ်သိမ်းတော့ သူလည်း ညီမလေးနဲ့အမေအတွက် စားစရာတစ်ခုခုဝယ်ရန် ထွက်လာခဲ့တယ်။

“ ကျော်ဇင်…ကျော်ဇင်...သားရီး..ဘာတွေလောနေတာလဲကွ…ဖြေးဖြေးပေါ့”

လမ်းလျှောက်လာသော သူ့ဘေးကနေဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြတ်လာပြီး သူ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပါတယ်၊

“ ဟာ….အောင်မြင့်သန်း..။ သူငယ်ချင်းအောင်မြင့်သန်း”

“ ဘယ်သွားမလို့လဲ…မင်းနဲ့လည်းမတွေ့တာကြာပြီသားရီးရာ…မင်းသတင်းတွေငါကြားပါတယ်”

အောင်မြင့်သန်းက ပြုံးပြီးသူ့ကို ပြောလိုက်တယ်။

“ ဘာသတင်းလဲဟ…မင်းကလဲ ”

သူလဲကြောင်တောင်တောင်နဲ့လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ လောလောဆယ်..ငါ့ကို ဘီယာလေးတစ်ခွက်နှစ်ခွက်လိုက်တိုက်ကွာ”

အောင်မြင့်သန်းကသူ့ အမေးကို မဖြေသေးဘဲ ဘီယာလိုက်တိုက်ခိုင်းနေသည်။

“ အေးပါဟ…ငါလိုက်တိုက်ပါ့မယ်”

အောင်မြင့်သန်းနဲ့ သူဘီယာဆိုင်တစ်ဆိုင်ရောက်သွားကြတယ်။ထိုဘီယာဆိုင်က သူတို့မြို့ပြင်မှာ ရှိသောသီးသန့်နေရာလေး။ ဒါနဲ့အောင်မြင့်သန်းအကြောင်းပြောရအုံးမယ်။ အောင်မြင့်သန်းက ရုပ်ကတော်တော်သန့်တယ်။ စတိတ်ကျောင်းတုန်းကတည်းကဆော်ကြည်ဘဲ။ မိဘတွေကလည်း အဆင်ပြေတော့ ဆော်တွေဆိုတာဟော့တစ်ယောက်ဟော့တစ်ယောက်ကောင်.။ ကျော်ဇင်ကို အရင် ကသူ့ဆိုင်ကယ်ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူငှားပေးပြီး ကျော်ဇင်မုန့်ဖိုးရအောင် သုံးဖို့ရအောင်ဖန်တီးပေး တာကလဲ အောင်မြင့်သန်းပင်.။ ဒီတော့သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကို သူဘီယာလိုက်တိုက် ဖို့ အကြောင်းဖန်လာတော့တာပေါ့။

သို့နှင့် သူလဲ ဒေါ်ထားထားကို ပန်းချီသင်ပေးဖို့ အချိန်ကစောနေသေးတာနဲ့ အောင်မြင့်သန်းနဲ့ ဘီယာသွားသောက်ဖြစ်ကြတယ်ပေါ့လေ။ အဲ့ဒီမှာ ငါးပါးမှောက်တော့တာပင်.။

သူကသိပ်မသောက်နိုင်ပေမဲ့ အောင်မြင့်သန်းက လွတ်သောက်တာ။သူ့လက်ရှိဆော်နဲ့ အဆင်မပြေ တာကနေစတော့တာ။

“ သားရီး….မင်းများနေပြီ….”

“ မများပါဘူး…သားရီးရာ….”

ငါ့စော်က…ဘလာဘာလာပေါ့.။ ပြီးတော့ အောင်မြင့်သန်းက သူနဲ့စတွေ့ စက စကားကိုပြန်ပြောပြန်သည်….

“ မင်းဘဲသာယာပါတယ်…သားရီးရာ”

“ ဘာလဲဟ..မင်းကလဲ မင်းလိုသူဌေးသားကပြောရတယ်ရှိသေး…။

“ မင်းကလဲ…လျှိုနေပြန်ပြီ…..ဒီလိုလေ..xxxxxxxxx”

.........................

(07)

“ ဟာ..မဖြစ်နိုင်တာ….သူငယ်ချင်းရာ။ သက်ထားအမေ ဒေါ်ထားထားက ငါ့ကိုသူ့သမီးသူငယ်ချင်း မို့လို့ သူ့တူသားအရွယ်မို့လို့ကူညီတာနေမှာပါ” 

ကျော်ဇင်တစ်ယောက်မယုံနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်သွားပြီး အောင်မြင့်သန်းကိုငြင်းတော့သည်.။ အောင်မြင့်သန်းက သူ့ကို သနားစရာသတ္တဝါတစ်ကောင်လိုကြည့်ပြီး။

“ ဒီမယ်…သားရီး…မင်းမယုံရင်စောင့်ကြည့်လိုက်လေ…စဉ်းစားကြည့်လေ…ပန်းချီလေးသင်ပေးယုံနဲ့ တစ်လနှစ်သိန်းပေးတယ်။ နေ့ဘက်မှာလည်း ပွဲရုံမှာ မင်းကိုအလုပ်ရှာပေးထားတယ်။ သူစိမ်း တစ်ယောက်ကို မိန်းမတစ်ယောက်က အဲ့လိုကူညီတယ်ဆိုတာ တကယ့်စိတ်ရင်းနဲ့ဆို တခြားကောင် သွားပြော…ငါကတော့သိတယ်…..သိလားသားရီး…မင်းနုသေးတယ်”

“ ငါက ညီမလေးတွေရော မမတွေရော အန်တီမမတွေရော အားလုံးလုပ်ဖူးတယ်ငါ့ကောင်ရေ..။ ဒေါ်ထားထားက ကြည့်စမ်း ယောင်္ကျားရှိတယ် ကလေးအမေဆိုပေမဲ့ ပြင်ထားဆင်ထားလိုက်တာလဲ အပျိုကျနေတာ။ သူနဲ့တွဲနေတဲ့ ဒေါ်သီသီဆိုတာလဲ ယွတာဘဲ။ သူ့ယောင်္ကျား အလုပ်က မန်နေဂျာ ကောင်လေးနဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းညားနေတာ.”

“ .....”

“ ပြောရရင်ကွာ…ငါတို့အိမ်နားကကောင်ကွာ….မထင်နဲ့..မထင်နဲ့သားရီး။ အဲ့ဘွားတော်ကြီးတွေက အထန်ကြီးတွေ။ငါ့အထင်မလွှဲဘူးဆိုရင်တော့ ဒေါ်ထားထားက မင်းကို သမီးသူငယ်ချင်း သမီးသူငယ်ချင်းနဲ့ မွေးပြီးစားမလို့နေမှာ”

“ တော်တော့…သားရီး….တော်တော့”

ကျော်ဇင်လဲ စကားဆက်ပြောလို့မဖြစ်တော့သဖြင့် ဝိတ်တာကိုလှမ်းခေါ်လိုက်ပါတယ်။

“ ဆရာတို့ ရှင်းတော့မှာလားဗျ”

“ အေး…ရှင်းတော့မယ်ကွာ…ဘီလ်ယူခဲ့တော့…”…

ကျော်ဇင်က ပိုက်ဆံအိတ်ကိုထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ဘီလ်လာရင်အဆင်သင့်ရှင်းအောင်…။ ဒါပေမဲ့…အောင်မြင့်သန်းက…..

“ ရတယ်..ရတယ်နေနေ…ငါရှင်းမယ်သားရီး။ မင်းနဲ့ငါကပြောစရာလူတွေမှမဟုတ်တာ…..ငါအထင်မှားနေတာလဲဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့။ တောင်းပန်တယ်ကွာ…ငါနည်းနည်းမူးသွားတာလဲပါတယ်…”

အောင်မြင့်သန်းက ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်တော့ အနည်းငယ်ယိုင်သွားတယ်။ တော်တော်မူးနေဟန်တူသည်.။

“ ကဲ…ကဲ..အောင်မြင့်သန်း…သားရီးရေ..မင်းတော်တော်မူးနေပြီဟ..ငါလိုက်ပို့တော့မယ်…”

ကျော်ဇင်လဲ…အောင်မြင့်သန်းရဲ့ဆိုင်ကယ်သော့ကို စားပွဲပေါ်မှ ကောက်ယူလိုက်ပြီး…အောင်မြင့် သန်း ကိုတွဲခေါ်လိုက်တယ်။ သောက်ထားစားထားတာလဲ ကောင်တာမှာရှင်းမှရတော့မယ်၊

သို့နှင့်အောင်မြင့်သန်းကိုတွဲပြီး အခန်းထဲကနေသူထွက်လာခဲ့တယ်။

“ အမ..ကျွန်တော်တို့ အခန်းနံပါတ်(၄)ကပါ ဘီလ်ဒီမှာဘဲရှင်းသွားတော့မယ်”

ဆိုင်ရှင် ဒေါ်ကေသီက မူးနေဟန်တူသော ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုတွဲပြီးထွက်လာတဲ့ ကောင်လေးကို ရုတ်တရက်ဖျက်ခနဲကြည့်ပြီးနောက်…သူမှမှတ်ထားသော အခန်းလိုက်မှာယူစာရင်း ကိုကြည့်ကာ ဘီလ်ကိုရေးပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

.....................................

(08)

ထားထားတစ်ယောက် ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

သူမသူငယ်ချင်း ကေသီဖုန်း။ ဝင်ပြီးချက်ချင်းမကိုင်သေး။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာမှ စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ဖုန်းကိုယူပြီး ကိုင်လိုက်ပါတယ်။

“ ဟဲလို..... ပြောတော်မူပါ ဒေါ်ကေသီရှင့် ညီမလေးထားထားပါ.”

“ ကောင်မ....သူ့ကိုယ်သူ ညီမလေးတဲ့..အံ့သြဘ..”

“ ပြော...ဒေါ်ကေသီ...ဘာများပြောမလို့လဲ...ထူးထူးဆန်းဆန်း...ဖုန်းတွေဘာတွေခေါ်လို့”

“ ခစ်ခစ်...မိထားထားရေ...ညဉ်း အချစ်တော်လေး ဆိုင်ကိုလာသွားတယ်...သိလား.။. သူ့သူငယ်ချင်းကို လိုက်တိုက်တာထင်တယ်။ ချစ်စရာလေးနော်ကောင်လေးက...”

“ ဘာလဲ...ကေသီရဲ့...ဘယ်ကကောင်လေးတုန်း.....”

“ အံမယ်...ဒေါ်ထားထား မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပါပြီ....ကျောင်းတုန်းကတည်းက ယွဖော်ယွဖက်ချင်းမသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ။

“ တကယ်....ကေသီရဲ့ နင်ဘာပြောမှန်းငါမသိတာ...”

“ ဪ...မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတော့လည်း ပြောရတာပေါ့ သမီးလေးရဲ့သူငယ်ချင်း သားအရွယ်လောက်လေးလဲမရှောင်နော်။ဟိုမိန်းမ သီသီပြောထားလို့ အကုန်သိပြီးသား သိလား”

“ ညဉ်း မွေးစားချင်တာလဲ မဆန်းပါဘူးအေ...ကောင်လေးက အနီးကပ်ကြည့်မှ ဖြူဖွေးနုဖတ်နေတာဘဲသိလား။ဒါဘဲနော်...ညဉ်းတစ်ယောက်ထဲ အဝခိုးစားလို့တော့မရဘူး။ ငါရယ် သီသီရယ်ကိုတော့ ခွဲကျွေးရမှာဘဲ....သိလား”

“ခစ်..ခစ်..”

ဒေါ်ထားထားက ရီလိုက်ပြီး.....”

“ နေပါအုံး ကေသီရယ်...နင်တို့နှစ်ယောက်ကလည်း လောလိုက်တာ။ ငါ့မှာ သမီးလေးသူငယ်ချင်းကို သနားလို့ဆိုပြီးစောင့်ရှောက်တာပါ။တူလိုသားလို.....”

“ တော်စမ်းပါ...ထားထားရယ်..ညဉ်းစောက်ကျင့်မသိတာကျနေတာဘဲ...တစ်ခြားလူကိုသွားလိမ်...သိလား..စောက်ကောင်မ။ ညဉ်းစောက်ဖုတ်က ပန်းချီသင်တာ ပန်းချီသင်တာနဲ့ အဲ့ကောင်လေးကို ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်ပြီး မြူဆွယ်နေတာမသိတာကျနေတာ”

“ ဘယ်လိုလဲ...အခြေအနေ”

ဒေါ်ထားထားရယ်...ဒေါ်ကေသီ...ဒေါ်သီသီခေါ် မေသီဝင်းတို့က တက္ပသိုလ်ကတည်းက ရုပ်ချောတဲ့နေရာမှာ နာမည်ကြီးသလို ပွေတဲ့နေရာမှာလည်း နာမည်ကြီးကြတယ်။ အိမ်ထောင်ကိုယ်စီ ကလေးကိုယ်စီနဲ့ပေမဲ့ ငပွေမအချင်းချင်းမို့အထာကသိပြီးသား။

ယခုလည်း ဒေါ်ထားထားရဲ့ လင်ငယ်ခွဲတမ်းတောင်းနေခြင်းဖြစ်ပေသည်။သူမအနေနဲ့တောင်းလည်းတောင်းချင်စရာပင်။ ကျော်ဇင်ကလည်း ရုပ်ကဖြောင့်တယ်။အသက်က(၁၈)နှစ်ကျော်ကျော် လူပျိုပေါက်ပေမဲ့ လူကောင်ကထွားတဲ့အပြင် အသားဖြူဖြူ ဒေါင်ကောင်းကောင်းကိုး။

ပြီးတော့ ဆိုဒ်ပုံစံကိုကြည့်ရတာ သူမတို့အတွေ့အကြုံအရ ကျော်ဇင်က ဒုတ်ကရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ဖြစ်မဲ့ပုံစံမျိုး။

လူပျိုလေးဆိုတော့ လိုးအားကောင်းကောင်းနဲ့ သန်မှာကို ဒေါ်ကေသီက သိနေတယ်လေ။

....................................

(09)

ခြံတံခါးကိုကဘဲလ်ကိုနှိပ်လိုက်တယ်။ အချိန်တော်တော်ကြာသည်အထိထွက်မလာ.။

ကိုကိုကြီးလာပြီဘဲ။ ဒေါ်ထားထားသမီးအငယ်မလေး သက်သက်ဇင် ကိုယ်တိုင်ခြံတံခါးမကြီးဘေးက တံခါးပေါက် လေးကိုလာဖွင့်ပေးတယ်.။

“ မေမေက ခေါင်းနည်းနည်းမူးလို့တဲ့ ကိုကိုကြီးလာရင်အပေါ်ထပ်ကိုတက်လာခဲ့ပါတဲ့..”

“ ဟုတ်လား...ညီမလေး...မနီကဘယ်သွားလို့လဲ..”

“ သိပါဘူး..ကိုကိုကြီးရယ်....ညနေကရွာကိုပြန်တယ် ဆိုလားဘာဆိုလား..”

ကျော်ဇင်လဲ အိမ်ခြံတံခါးကိုပြန်စေ့ပေးလိုက်တယ်။ သက်သက်ဇင်က ခြံတံခါးကို ပြန်သော့ခတ်ပြီး နောက်ကလိုက်ဝင်လာတယ်.။

ဒီနေ့က ကျောင်းပိတ်ဟန်တူတယ်။ သက်သက်ဇင်က အောက်ထပ်က ဧည့်ခန်းမှာ ကာတွန်း ကားတွေကြည့်နေတယ်။ သူလည်းအပေါ်ထပ်လှေကားများကို တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းပြီးတက်လာ ခဲ့တယ်။ ခါတိုင်းဆို အောက်ထပ်က ဧည့်ခန်းမှ ပန်းချီသင်ပေးရင်သင်ပေး။ အပေါ်ထပ်ဝရံတာမှ ထွက်သင်ရင်သင်ပေး။ ဒီလိုဘဲလုပ်နေကျလေ။

အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ ခါတိုင်းလိုမဟုတ်။ မီးက အပေါ်ထပ်မှာ ပိတ်ထားပြီး ဒေါ်ထားထားရဲ့ အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာသာ မီးရောင်က ခပ်မှိန်မှိန်မြင်နေရတယ်။ပန်းချီသင်ဖို့ပစ္စည်းတွေတင်ထား တာလဲမတွေ့ရဘူး။ ဒီနေ့ပန်းချီသင်တာနားတော့မလို့ထင်တယ်။

သူလည်း အခန်းရှေ့မှာ ချီတုံချတုံနဲ့ တံခါးခေါက်သင့်မခေါက်သင့်စဉ်းစားနေပြီးမှ ချောင်းဘဲဟန့်လိုက်တာကောင်းမယ်ဆိုပြီး အဟမ်း..အဟမ်းဟု ချောင်းဟန့်သံနှစ်ချက်ပေးလိုက်တယ်။ ညနေကသောက်ထားတဲ့ ဘီယာအရှိန်လေးကလဲ မသေသေးဘူးလေ။ မောင်လေးကျော်ဇင်လား....အခန်းတံခါးစေ့ထားတယ်။ ဝင်ခဲ့ပါအုံး...အခန်းထဲကို။ အမနည်းနည်းခေါင်းမူးလို့ ခဏလှဲနေတာ။

သူလည်းအခန်းတံခါးလက်ကိုင်ဘုကို လှည့်ပြီး...အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။

အခန်းမီးတွေကအကုန်လုံးမထွန်းထားဘဲ အခန်းထဲမှာ နံရံမှာ ကပ်ထားတဲ့ ရောင်စုံမီးအိမ်လေးတွေသာထွန်းထားတယ်။ ဒေါ်ထားထားက သူမနဲ့ သူမယောင်္ကျားအိပ်တဲ့ ကုတင်အကောင်းစားကြီးပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေတယ်။

သူမကိုယ်ပေါ်မှာတော့ အဖြူရောင်ညဝတ်အင်္ကျီလေးကိုသာဝတ်ထားပါတယ်။ ထိုညဝတ်အင်္ကျီက လဲပါးပါးလှပ်လှပ်လေးသာပင်။ ဖြောင့်စင်းလှသော ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကိုကြည့်ပြီး သူမျက်နှာကိုအသာအယာလွှဲလိုက်ပါတယ်။ အင်္ကျီနောက်ဘက်က ဇာဘော်လီအနက်ရောင်လေးကို မြင်ရလောက်အောင်ပင်ပါးပြီး ရင်ညွှန့်ကိုပင် မြင်နေရတာကိုး.။

“ အမ….နေမကောင်းဘူးဆို”

“ ဟုတ်တယ်...မောင်လေးရဲ့...ဒီနေ့သင်တန်းနားလိုက်ရအောင်။ ဒါနဲ့ အမကိုနည်းနည်းနှိပ်ပေးလို့ရမလား။ အမခေါင်းတွေအရမ်းကိုက်နေလို့။ ကိုယ်တွေလဲတအားကိုက် တာဘဲ။ရတယ်မဟုတ်လား....ကူညီပါအုံး..”

ဒေါ်ထားထားက သူ့ကိုကြည့်ပြီး.ပြောလိုက်ပါတယ်။ ထူးတော့ထူးဆန်းနေတယ်။ နေမကောင်းဖြစ် တဲ့သူကလည်း မျက်နှာမှာ မိတ်ကပ်တွေလိမ်းထားပြီး နှုတ်ခမ်းနီတွေဆိုးထားတယ်လေ။

ဒါပေမဲ့ ကျော်ဇင်သိပ်မတွေးဖြစ်ပါ။ တကယ်ခေါင်းကိုက်နေလို့ဖြစ်မှာပါဆိုပြီး သူလည်း ကုတင်နားကိုသွားလိုက်ပါတယ်။ 

“ ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်လေမောင်ကျော်ဇင်....”

သူလည်း ကုတင်ပေါ်ကို မရဲတရဲနဲ့တက်လိုက်ပါတယ်။ အိစက်လှတဲ့မွှေ့ယာကြီးအထိအတွေ့ကို သူရရှိလိုက်ပါတယ်။ တော်တော်ကောင်းတဲ့မွှေ့ယာကြီး ကိုယ်လုံးမြုပ်မတတ်အိစက်လှပါတယ်။

ဒေါ်ထားထားက ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကို သူမရင်ဘတ်အောက်ထိုးထည့်ကာမှောက်ခုံမှောက်ကာအိပ် လိုက်ပြီး။ ငါ့မောင်ရေ သေသေချာချာလေးနှိပ်ပေးပါကွာ..အမတကယ်ကိုက်နေလို့။

ကျော်ဇင်မျက်လုံးထဲမှာတော့ မှောက်ခုံမှောက်နေတဲ့ ဒေါ်ထားထားရဲ့ ဖင်လုံးလုံးကားကား အယ်အယ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး တံတွေးကိုဂလုခနဲ ဒေါ်ထားထားမသိအောင်မြိုချလိုက်ပါတယ်။

သူလည်းဒေါ်ထားထားဂုတ်ကို စပြီး ဆွဲပေးလိုက်ပါတယ်။

“ အင်း...အင်း...အိုး...အိုး...ကောင်းလိုက်တာ...မောင်လေးရယ်...ထိတယ်။ထိတယ်”

ကျော်ဇင်လည်းနှိပ်ပေးရင်းနှိပ်ပေးရင်း ဇောချွေးတွေပြန်လာပါတယ်။ ဒေါ်ထားထားရဲ့ အိစက်လှတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုပ်နယ်ပေးနေရတာလေ။

“ အောက်ဖက်ကိုလျှောပြီးနှိပ်ပေးပါလားဟင်...အမပေါင်တွင်းကြောတွေတောင့်နေလို့။ နေအုံးနေအုံး ဒီလိုမှောက်ခုံဆိုသိပ်မထိဘူး...မမထားပက်လှက်လှန်လိုက်အုံးမယ်”

................................

(10)

ဒေါ်ထားထား ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ ပါးလွာလှတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီ အဖြူရောင်အောက်က ရင်သားနှစ်မွာမောက်မောက်ကြီးတွေက ကျော်ဇင်ကိုအသက်ရှူမှား သွားစေပါတယ်။ သူ့လက်တွေကလည်းဘာကြောင့်မို့ တဆတ်ဆတ်တုန်လာမှန်းမသိပါဘူး။ ဒေါ်ထားထားက သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ အကြည့်ကထူးဆန်းနေသလိုပင်။

ပြီတီတီအကြည့်မျိုး။

ကဲကောင်လေး မမထားပေါင်တွေ အရမ်းတောင့်နေတယ်။ မရှက်ပါနဲ့ကွ ကိုယ့်အမလိုသဘောထား။ ကျော်ဇင်လဲ ဒေါ်ထားထားရဲ့ပေါင်တံတွေကို စနှိပ်လိုက်ပါတယ်။

နူးညံ့လှတဲ့ ပေါင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ရတာ သူ့အတွက်အသက်ရှူမှားလောက်ပါတယ်။ မထိသေးဘူး မောင်ကျော်ဇင်ရဲ့ ဒီနားလေးကို။

ဒေါ်ထားထားက သူ့လက်ကို ကိုင်ပြီး သူမပေါင်ရင်းနားကို ရွှေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဒေါ်ထားထားမျက်လုံးတွေမှတိထားတုန်းမှာ ကျော်ဇင်လဲ နှိပ်ပေးနေရင်း ဒေါ်ထားထားရဲ့ ပေါင်ခွဆုံကြားကိုမျက်လုံးကရောက်သွားပါတယ်။

ဂလုကနဲတံတွေးကို မသိမသာမြိုချမိပါတယ်။ ပါးပါးလွှာလွှာ အဖြူရောင် ညဝတ် ပိုးသားဝတ်စုံရဲ့ အောက်မှာ အကွဲကြောင်းကြီး နှစ်မြောင်းရဲ့အရာကို ရေးတေးတေး မြင်နေရလို့ နှိပ်တာကအလွဲလွဲအချော်ချော် ဖြစ်စပြုလာပါတယ်။

ရုတ်တရက် ဒေါ်ထားထားရဲ့ မျက်လုံးတွေက ဖျက်ခနဲပွင့်လာချိန်မှာ သူ့အကြည့်ကို ကပျာကယာလွှဲပြီး မျက်နှာကိုအမြန်အောက်ငုံ့လိုက်ပါတယ်။

ဒေါ်ထားထားက မျက်နှာအောက်ငုံ့သွားတဲ့ မောင်ကျော်ဇင်ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ပါတယ်။ မောင်ကျော်ဇင် ကြည့်လှချည်လား မမထားမနေတတ်တော့ဘူး။

ဗျာ ကျော်ဇင်အသံကတုန်နေတယ်။ ဒေါ်ထားထားက ကျော်ဇင် လက်ကို ဆတ်ခနဲဆွဲယူပြီး သူမပေါင်ခွကြားထဲထည့်လိုက်တယ်။

ကျော်ဇင်လက်က မိုးဦးကျ ဖားကြီး တစ်ကောင်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်လိုက်ရသလို ဖောင်းတင်းနေတဲ့ ဒေါ်ထားထားစောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ထိလိုက်ရချိန်မှာ တော့ သူ့လည်ပင်းကို ဒေါ်ထားထားက အောက်ကနေလက်ဆန့်ထုတ်က သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး သူမဆီဆွဲယူနေပါပြီ။

နီးကပ်လာတဲ့ ဒေါ်ထားထားရဲ့ မျက်နှာ ချောချောကြီးဆီ ကျော်ဇင် အလိုလို ကပ်သွားမိပြီး ဒေါ်ထားထားရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းထူထူကြီးက သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိတွေ့ကပ်သွားပါတယ်။ ကျော်ဇင်လဲ အလိုလို ဒေါ်ထားထား ပေါင်ခွကြားက စောက်ဖုတ်ကြီး ကို လက်နဲ့ပွတ်ပေးနေမိပါတယ်။

အချိန်အနည်းငယ်ကြာပွတ်ပြီး ချိန်မှာတော့ သူ့လက်က ပေါင်ရင်းကနေခွာပြီး ဒေါ်ထားထားရဲ့ ကျောဘက်ကို လက်နှိုက်ကာ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်နေပါပြီ။

မဖြုတ်တတ် ဖြုတ်တတ်နဲ့ ဖြုတ်တာရယ် ဖြုတ်ဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံမရှိတာရယ် ကြောင့် ဘော်လီချိတ်ကမပြုတ်ပါဘူး။

ဒေါ်ထားထားက သူမလက်ကို နောက်ပြန်ရှိုပြီးကူဖြုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဟင်းချိုပန်းကန်လုံးသဖွယ်မို့မောက်နေတဲ့ ဒေါ်ထားထားရဲ့ ဆူထွားတင်းရင်းနေတဲ့ နို့နှစ်လုံးထိပ်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက မာထောင်နေပါတယ်။

သူ့လည်း ဒေါ်ထားထားနို့နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့ပါတယ်။

အားပါလှတဲ့ လူပျိုရိုင်းလေးကျော်ဇင်ရဲ့ နို့စို့ချက်တွေကြောင့် ဒေါ်ထားထား တအင်းအင်း တအဲအဲနဲ့ ခါးကြီး ကော့လာပါတယ်။ ကျော်ဇင်ပုဆိုးကလည်းကွင်းလုံး ကျွတ်ကျသွားပြီမို့ လီးကြီးကငေါက်ခနဲထွက်လာပြီး တန်းနေပါတယ်။

.............................................

(11)

“ မေမေရေ မေမေ”

အခန်းရှေ့မှ တံခါးခေါက်သံကြားရပြီး ထားထက်ထက်ရဲ့ အသံကို ကြားရတယ်။

ဒေါ်ထားထားကရှူးပြီး ကျော်ဇင်ကိုတိတ်တိတ်နေဆိုသော အမူအယာပြကာ ညအိပ်ဝတ်စုံို ကပျာကယာကောက်ဝတ်တယ်။ ကျော်ဇင်ရင်ထဲလည်းတဒုံးဒုံးဖြ စ်သွာပြီး ပုဆိုးကို အလူးအလဲ ကောက်ဝတ်ကာ ကဗျာကယာ အခန်းထောင့်မှာပြေးကပ်လိုက်ပါတယ်။

အခုမှ သူအသိတရားဝင်လာတယ်။ ဘုရား ဘုရားမှားတော့မလို့။သူများမိန်းမကိုမှ ပစ်မှားမိနေတယ်။

“ မေမေ့ ဖုန်းသမီးအခန်းထဲမှာ ကျန်နေလို့”

“ အော် ဟုတ်လား သမီး”

“ ဖေကြီးဆီက ဖုန်းလာသေးတယ်။ အင်း ပေးပေး မေမေ့ကိုဖုန်းပေး။ မေမေအလုပ်ရှုပ်နေတယ်”

“ သမီးလည်းဇာတ်ကားကြည့်လိုဝရင်အိပ်တော့”

ဒေါ်ထားထားက သူမသမီးလက်ထဲမှ ဖုန်းကိုယူကာ အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး တံခါးကို Log တစ်ခါတည်းချထားလိုက်ပါတယ်။ ဖုန်းကို Airplain mode လုပ်ကာ ပိတ်လိုက် ပါတယ်။

အခန်းထောင့်မှာ ရပ်နေတဲ့ ကျော်ဇင်က အဝတ်အကုန် ဝတ်ထားပြီးပါပြီ။

“ ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ် မမထား”

ဒေါ်ထားထား မျက်မှောင်ကြုံ့သွားတယ်။

“ ဘာ....

“ ဟို လေ ကျွန်တော် ကျွန်တော်မှားသွားတယ်ဗျာ မမထားမှာက”

ဒေါ်ထားထားက ကျော်ဇင်အထာကိုသိတယ်။ ကောင်လေးကြောက်နေမှန်း။

သူမက ရှေ့ကိုတိုးလိုက်တယ်။ ကျော်ဇင်က အခန်းထောင့်ကပ်သွားတယ်။ ကျော်ဇင်ရဲ့ရင်ဘတ်ချင်းအောင်ကပ်သည်အထိ သူမတိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျော်ဇင်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ သူမလက်နဲ့ဆုပ်လိုက်ပြီး မကြောက်ပါနဲ့ ငါ့မောင်ရဲ့။ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ မင်းထွက်သွားရင် အလုပ် ဖြုတ်မှာနော်။ ရှေ့ဆက်တိုးမယ်ဆို မင်းလုပ်နေတဲ့ ပွဲရုံမှာ မန်နေဂျာရာထူးအထိ မမထားတိုးပေးဖို့ ပြောပေးမယ်။ မဟုတ်ရင်တော့

လီးကို ဆွနေသော သူမရဲ့ လက်တွေကလည်း မြန်လာပါတယ်။ ကျော်ဇင် စိတ်တွေပျော့သွားပြီ။ မမထား သဘောပါဗျာ။

“ ဒေါ်ထားထားက ကဲပါစဉ်းစားမနေနဲ့ မမနဲ့ ပျော်ပျော်ကြီး ကစားရအောင်”

ဒေါ်ထားထားက ကျော်ဇင်ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။

ကျော်ဇင်ပုဆိုး ကိုလည်းဆွဲချွတ်လိုက်ပြီ။

“ အား လား လား ”

ကျော်ဇင်ကား အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သလိူပင်။ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကြီး ဖြစ်နေသော ကျော်ဇင်ရဲ့ လီးချောင်းကြီး ကို ဒေါ်ထားထားကပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို စုပ်နေတယ်။ ပါးကိုချိုင့်လို့။

“ ပြွတ် ပြွတ် အား လား လား ”

ကောင်လေးလီးကို ရေခဲချောင်းစုပ်သလိုပင်။သူမနှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိဆွဲပြီး သွားတွေနဲ့ မနာအောင် ခြစ်ပေးတာကော့တက်သွားတယ်။ဒီလို ပလွေတွေ ဘာတွေပေးထားမှ မနူးမနပ်ကလေးက သူမကိုစွဲနေမှာလေ။

“ မမထား ကျွန်တော် ထွက်ထွကိကုန်ပြီ”

သူမ အာခေါင်ထဲကို ကျော်ဇင် လရေတွေပန်းထွက်ကုန်ပါတယ်။

“ ကန်တော့နော် မမထား ကျွန်တော် ငရဲကြီး တော့မှာဘဲ”

ဒေါ်ထားထားက ပါးစောင်မှ စီးကျလာသော လရေတွေကို လက်ခုံဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး 

“ တော်တော်ဆိုးတဲ့ ကောင်လေး ” ဟု မျက်စောင်းလေး ထိုးရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။

...................

(12)

ကျော်ဇင် က သူမနို့တွေကို အသားကုန် စို့နေတာကို ဒေါ်ထားထားဇိမ်ယူနေတယ်။

တအင်းအင်းတအဲအဲနဲ့။

ကျော်ဇင်ခေါင်းကို သူမလက်နဲ့ ကိုင်ကာဆံပင်တွေကိုဖွပေးရင်း အောက်ကို လျောဆင်ပေးလိုက်တာ သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကြား ရောက်သွားတယ်။

အမွှေးနူံ့ သာတွေနဲ့ အမြဲဆေးကြောနေလို့ ဒေါ်ထားထားရဲ့ အဖုတ်အနံ့က ကျော်ဇင်ကို တစ်မျိုးဆွဲဆောင်နေတယ်။ အရည်တွေ ရွဲနေတဲ့ ဒေါ်ထားထား အဖုန် နှစ်မြောင်းကို လက်နဲ့ ဖြဲလို့ လျာကို ထုတ်ပြီး အသွင်းသား ရဲရဲလေးတွေကို ဆွဲယက်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ စောက်စိဖူးဖူးကြီးကို လျာချွန်လေးနဲ့ တို့ထိလိုက်တော့ ဒေါ်ထားထားရဲ့ အယ်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ ရှုံ့ခွက်သွားကာ တစ်ကိုယ်လုံး တ့န့်တွန့် လူးသွားပါတယ်။

“ ပြတ် ပြတ် ရှီး ရှီး အား ပြတ် ပြတ် အိုး အမလေး ဟင်း ဟင်း ပြတ် ပြတ် အအ အမေ့ ကောင်းလိုက်တာကွာ ဟင်းဟင်း”

လင်နဲ့ ပြတ်နေတာ ကြာနေတဲ့ ဒေါ်ထားထား လင်ငယ်လေး ကျော်ဇင်ရဲ့ လျာစွမ်းမှာ ဖင်ကြီး တကြွကြွ ရင်တမမနဲ့ ကော့ပျံလံနေပါတယ်။

“ ပြတ်ပြတ် ရှီး အား အမလေး ပြတ် ပြန် အိုး အိုး အင်း ဟင်းဟင်း မမထား ထွက်ကုန်တော့မယ် အအ အင်း ရှီး လိုး လိုး ပေးပါတော့ ဟင်း ဟင်း ထွက်ထွက်တော့မယ်”

ဒေါ်ထားထားကို သေချာနူးပြီး၍ စိတ်ကြိုက်လိုးလို့ရပြီမှန်း ရိပ်မိသော ကျေိာ်ဇင်က ဒေါ်ထားထားပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲပြီး သူ့လီးကြီးနဲ့ ချိန်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ကုတင်ဘေးမှာ ချထားတဲ့ သူ့အင်္ကျီထဲကနေ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက် ပါတယ်။ပြီးတော့ မျက်လုံးမှိတ်နေတဲ့ ဒေါ်ထားထားမသိခင် လီးဒစ်မှာ အဲ့ဒီပစ္စည်း လေးကိုတပ်လိုက်ပါတယ်။

ကျော်ဇင်လီးထိပ်မှာစွပ်လိုက်တာက သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ အောင်မြင့်သန်း ပေးလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းလေးပါ။ ဆိတ်မျက်ကွင်းမှာ ပဲစေ့လိုလို အဖုအဖုလေးတွေပါပါတယ်။

သူလည်း ဒေါ်ထားထား စောက်ဖုတ်အဝကို သူ့လီးနဲ့ တေ့ပြီး လီးကို ထည့်ချလိုက်ပါတယ်။ 

စွပ်ဖောက် အမေ့ ဖောက် ဖောက် စွပ် စွပ် ဘွပ် ဘွပ် ပွပ် ဘွတ်

“ အား လားလား အင်း အင်း အအ ”

သမီးနှစ်ယောက်မွှေးပြီးသား ပက်ပက်စက်စက် အလိုးခံပြီးသား အဖုတ်ပေမဲ့ ကျော်ဇင်လီးက သူမယောင်္ကျားလီးထက် တုတ်လည်းတုတ်ရှည်လည်းရှည် ဆိတ်မျက်ကွင်းအစွပ်လေးကလည်း တပ်ထားတာကြောင့် ကျော်ဇင်လီးကြီးအရသာကို ခံကောင်းကောင်းနဲ့ အံကျိတ်ပြီး ခံနေတယ်။

ကျော်ဇင်က သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်ထားထား စောက်ခေါင်းထဲကနေ တစ်ဝက်လောက်ဆွဲထုတ်လိုက် အဆုံးထိ ဆောင့် ချလိုက်နဲ့ အဆက်မပြတ်လိုးတော့သည်။

စွပ် ဖောက် ဗွပ် ဘတ် ပလွတ် ဘွတ် စွပ် အ အအ အင်း အင်း

လူပျိုပီပီ သူမ‌ ယောင်္ကျားလိုမဟုတ်ဘဲ လိုးအားကလည်း သန်တယ်။ လီးကလဲ ပျော့မနေဘဲ သံချောင်းကြီးလိုပင်။

စွပ်စွပ် ဘွတ်ဘွတ် ဒုတ် အင့် စွပ် ဘတ် ဘုတ် ဘတ် 

“ အမေ့ အအ အအ ဟင့် ဟင့် အိုး အိုး ”

အချက် ၅၀ ကျေိာ်လောက် အလိုးခံပြီးသောအခါ ဒေါ်ထားထား စောက်ခေါင်းထဲ ပူခနဲဖြစ်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲ ရောက်သွားသလိုခံစားရပြီး တစ်ချြီပီး သွားပါတော့တယ်။ ကျော်ဇင် လဲ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ လီးထိပ်က လရေတွေကို ဒေါ်ထားထား စောက်ခေါငိးထဲ ဗျင်းကနဲ ဗျင်းကနဲ ပန်းထုတ်ကာ ထပ်ရက်ကြီးကျသွားပါတော့တယ်။

..............................

(13)

“ ကိုကျော်ဇင်ရေ သူဌေးခေါ်နေတယ်”

 ကုန်ဝင်ကုန်ထွက်စာရင်းများကိုမှတ်နေသော ကျော်ဇင် လုပ်လက်စအလုပ်တွေကိုချထားပြီး သူဌေးရုံးခန်းသို့ဝင်ခဲ့တယ်။

သူဌေးနဲ့ သူဌေးကတော် ဒေါ်သီသီတို့ရုံးခန်းထဲမှာထိုင်နေကြပါတယ်။

“ သူဌေး ဘာခိုင်းများရှိလို့လဲ ခင်ဗျ”

သူဌေးက သူ့ကိုပြုံးကာ ကြည့်လိုက်ပြီး 

“ဪ မောင်ကျော်ဇင်။ မောင်ကျော်ဇင် ဦးတို့ပွဲရုံမှာ လုပ်လာတာကြာပြီ။ မောင်ကျော်ဇင်က ရိုးရိုးသားသားရှိတယ်။ အလုပ်လဲ ကြိုးစားတယ်။ ပညာလဲ တတ်တယ်။ ဒီတော့ မောင်ကျော်ဇင်ကို ရာထူးတိုးပေးရမယ်။ မန်နေဂျာရာထူးတိုးပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား”

“ ဗျာ တကယ်ပြောတာလားသူဌေး။ ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ”

“ ရပါတယ်ကွာ ကဲကဲသွားတော့”

ကျော်ဇင်လဲ ဝမ်းသာအားရနဲ့ သူဌေးကို ကျေးဇူးတင်စကားအထပ်ထပ်ပြောကာ ထွက်သွားတော့တယ်။ ဒေါ်သီသီက သူ့ယောင်္ကျားကို နမ်းလိုက်ပြီး ကိုကို ‌ကျေးဇူးတင်တယ် သိလား။

“ အဲ့ကလေးက ထားထားရဲ့ မိတ်ဆွေလေ ထားထားကလည်း ပြောထားလို့”

“ အဲ့ကလေးကတော်လည်းတော်တယ်လေ”

သူမတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေကြစဉ် ကျော်ဇင်က အပြင်မှာ ကုန်ဝင်ကုန်ထွက် အလုပ်များကိုကြီးကြပ်နေတယ်။ အချိန် အနည်းငယ်ကြာတော့ ဒေါ်သီသီ ရုံးခန်းထဲက ထွက်လာပြီး သူမကားလေးနဲ့ အိမ်ပြန်သွားတာတွေ့လိုက်ပါတယ်။

သူလည်း အလုပ်လုပ်နေရင်း သူ့အိပ်ထောင်ထဲက ဖုန်းကမည်လာပါတယ်။

မမ တဲ့။ သူလည်း လူရိပ်လူကဲကြည့်ပြီး လူရှင်းသောနေရာမှာ ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်ပါတယ်။ 

“ ဟဲလို မမ”

“ အဆင်ပြေသွားပြီနော်မောင်လေး မယောင်္ကျားကြီးက နင့်ကိုရာထူးတိုးပေးလိုက်ပြီနော်”

“ ဟုတ် မမ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

“ ခစ်ခစ် ကျေးဇူးတင်ရင် ဘယ်လိုကျေးဇူးဆပ်ရမယ်ဆိုတာသိလား။မနက်ဖြန်ကျရင် ဆုံနေကျ တိုက်ခန်းကိုလာခဲ့ သိလား။ မ အဖုတ်လေး ကမောင့်ကိုလွှမ်းနေပြီ”

“ စိတ်ချ စိတ်ချ မမ။ မအကြိုက် လုပ်ပေးမှာ”

“ ခစ်ခစ် မ အသည်းတွေတောင်ယားလာပြီ မကို မလိုးခင် မစိတ်တိုင်းကျ ယက်ပေးရမယ်နော် လျာလေးနဲ့ ..”

“ ထားထားတော့ ကြွေဆင်းသွားတယ်မဟုတ်လား ဟိုနေ့က”

“ မောင့် လီးကြီးက သိပ်ကြီးတာဘဲတဲ့ လှမ်းပြီးကြွားနေတယ်။ တစ်ညလုံးလုပ်ကြတာဆို။ထားထားဟာက မမထက်ပိုကောင်းတယ်ထင်တယ်”

“ မလောက်တော့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲဗျာ ဟင်းဟင်း ပြောရင်းဆိုရင်းတောင် မရဲ့ ဟာလေးကို မှုတ်ပေးချင်လာပြီ”

“ ခစ်ခစ် ကောင်ဆိုးလေး မနက်ဖြန်ကျ စိတ်ကြိုက်မှုတ် ဟုတ်ပြီလား”

ဖုန်းပြန်ချသွားပြီ။ တကယ်တော့ ကျော်ဇင်ကား ဒေါ်ထားထားနဲ့ မဖြစ်ခင် ဒေါ်သီသီနဲ့ အရင်ဖြစ်တာ။ အများအမြင်မှာတော့ ကျော်ဇင်ကရိုးရိုးလေး။ ဒါတွေက ဟန်ဆောင် နေခြင်းသာ။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ အောင်မြင့်သန်းနဲ့ ပေါင်းပြီး အပျိုအအိုရှောင်သူ မဟုတ်။ သူဒါတွေကျွမ်းနေတာ ၁၀ တန်းကတည်းက။ သူ့အတန်းပိုင်ဆရာမနဲ့ ဖြစ်ကြတာ။ ဆရာမ ယောင်္ကျားက ဝန်ထမ်း။ တစ်ခြားနယ်မှာကျနေတာ။

ကျော်ဇင်ကို သနားလို့ဆိုပြီး အိမ်ခေါ်စာသင်ပေးသလိုနဲ့ မွေပြီးးစားခဲ့တာ။

ထိုကတည်းက ကျော်ဇင်ကို ဆရာမက နေ့တိုင်း ‌မလိုးခင် အဖုတ်ကို နှစ်ချီပြီးအောင် ယက်ခိုင်းတော့ ကျော်ဇင်က ကျွမ်းနေတာ။

အခုတော့ ဒီပညာတွေက ကျော်ဇင် ဘဝတိုးတက်ဖို့ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။

ဒေါ်သီသီတို့ ဒေါ်ထားထားတို့က လှလဲလှ ယွလဲယွတော့ သူ့အဖို့ ဂွင်တည့်သွားတယ်။ ရိုးချင်အချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အကွက်ချခဲ့တယ်။

တစ်နေ့က သွားခဲ့တဲ့ ဘီယာဆိုင်က ဒေါ်ကေသီလဲလှတယ်။ ယောင်္ကျားရှိတယ် ကလေးအမေပေမဲ့ ဆာနေတဲ့ ပုံစံကြီး။ ဒေါ်ကေသီက ဒေါ်ထားထား ဒေါ်သီသီထက် ပိုချောတယ်။ အသားကလဲဖွေးဆွတ်နေတာ။ ရအောင်ကြံအုံးမှလို့ တွေးထားလိုက်တယ်။ 

ဒေါ်ကေသာဆိုလျင်တော့ အဖုတ်တင်မက ဖင်ပါယက်ပေးပြီးမှ လိုးပစ်မယ်လို့ စိတ်ထဲတေးထားရင်း ပုဆိုးအောက်ကလီးကြီးကတောင်လာတာကြောင့် မနည်းစိတ်ကိုပြန်ထိမ်းလိုက်ပြီး အလုပ်ထဲ ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။

....................................................

“ ဦးလှတင့်ကြီး ငါးရလားဗျ..”

ငါးမျှားချနေသော ဦးလှတင့် ဘေးမှာလာရပ်တဲ့ ကျော်ဇင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး။ 

“ အေး ဒီနေ့မဆိုးဘူးကွ”

ငါးမျှားချိတ်မဇာ မိနေသော ငါးရံ့ကြီးကို ဖြုတ်ကာ ဦးလှတင့် ငါးစာကို ပြန်တပ်ပြီး ‌ရေထဲ ပြန်ခိလိုက်တယ်။ မကြာမီတော့ ဖော့လေးက တဖြည်းဖြည်းချင်း လှုပ်လာပါတယ်။ ငါးဟပ်နေပြီ လေ။

End


...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



မေ (စ/ဆုံး)

မေ (စ/ဆုံး)

(Romance , Murder)

ရေး -  လမင်းအေးချမ်း 

(ဤဇာတ်လမ်းသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်မျှသာဖြစ်သည် ။ )

" အချစ်သည် အတ္တ နှင့် ရင်ဆိုင်ရလျှင် ပူလောင်လာတတ်၏ "

" စွဲလမ်းခြင်းသည် အထိန်းအကွပ်မဲ့လျှင် ဘေးဉပဒ် ကို ဖြစ်စေသည် "

(01)

မျက်မှန် အသာပင့်ရင်း မှန်ထဲရောက်နေသော မိမိမျက်နှာနှင့် ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးအား သေချာ စေ့စပ်ကြည့်မိသည် ။ အိမ်တာဝန် သမီးလေးတာဝန် အပြင် ရုံးကနေ အိမ်သယ်လာသော work from home ဆိုသည့် ရုံး အလုပ်တွေနှင့် မိမိ မပြင်ဆင်နေခဲ့သည်မှာ ကြာပြီ ။ ပုံမှန် ရုံးဖွင့်ချိန်ဆို နည်းနည်းပါးပါး ပြင်ဆင်ဖြစ်ပေမယ့် ရောဂါဆိုးကြောင့် ရုံးပိတ်ထားသည့်နောက်ပိုင်း သနပ်ခါးပါးပါးလေးပဲ ထပ်ဖြစ်သည် ။

ဒီနေ့တော့ မဖြစ်မနေ အပြင်သွားရမှာမို့ ပြင်ရပေဦးမည် ။ မိမိစိတ်ကို မိမိသိသည် ။ ယခုထက်ပို၍ မခံစားရခင် ၊ အဆင်ခြင်မဲ့ ကိစ္စများ မလုပ်မိခင် ရှင်းစရာ ရှိသည်များတော့ ရှင်းမှ ရပါလိမ့်မည် ။

" ------ "

" ဟယ်လို "

" အကိုရောက်နေပြီ ညီမ "

" ဟုတ် ခုပဲ ထွက်လာပြီ အကို "

အပြင်ထွက်ရန် လိုအပ်သည့် စာရွက်စာတမ်းတွေယူ ၊ မတ်စ် တပ် ၊ ဟမ်းဂျယ်ထည့် ခေါ်ထားသည့် တက်စီနှင့် မြို့ထဲ ထွက်ခဲ့သည် ။ အပြင်မရောက်တာ ဆယ်ရက်ကျော်ပြီ ။ လမ်းတွေ လူတွေ ဆိုင်တွေ အတော်ရှင်းနေသည် ။ အချိန်သိပ်မကြာခင် သွားလိုသည့် လမ်းသို့ ရောက်သွားသည် ။

လမ်းထိပ်မှာပင် ကားပေါ်မှ ဆင်းသည် ။ မရောက်တာကြာပြီ ဖြစ်သည့် တိုက်ခန်းတစ်ခုဆီ တက်ခဲ့သည် ။ လှေကားပေါ်မှ ကောင်မလေး တစ်ယောက် ဆင်းလာတာတွေ့သည် ။ ကြည့်ရတာ ခပ်သုတ်သုတ်မို့ မိမိ အရင်ရှောင်ပေးလိုက်သည် ။

အခန်းရှေ့ရောက်တော့

" ---- "

ဘဲလ် နှစ်ခါ သုံးခါ နှိပ်သည် အထိ အထဲမှ ဘာသံမှ မကြားရ ။

နောက်တခေါက် မနှိပ်ခင်မှ တံခါးပွင့်လာသည် ။

ဆံပင် စုတ်ဖွား မျက်လုံးနီကြောင်ကြောင် နှင့် မျက်နှာ အရင် မြင်လိုက်ရသည် ။

" မေ ဆောရီး ကိုယ် အိပ်ပျော်သွားတယ် လာ "

" ---- "

" ထိုင် ဘာသောက်ဦးမလဲ "

" ---- "

" ဪ မေ ကော်ဖီကြိုက်တာပဲ ကိုယ် ဖျော်ပေးမယ် ခဏစောင့် "

သူနဲ့ တွေ့တော့ ပြောချင်သည့် စကားလုံးများ မပြောနိုင်ပဲ ဖြစ်နေသည် ။ ညက တစ်ညလုံး မအိပ်ပဲ သူနဲ့ တွေ့ရင် ပေါက်ကွဲလိုက်မယ့်စိတ်က သူ့ အခန်း သူ့ပါတ်ဝန်းကျင်ကြည့်ပြီး မထွက်နိုင်ပဲ ဖြစ်နေသည် ။

မတ်စ် အသာဖြုတ်ပြီး အမှိုက်ပုံးဖြစ်ဟန်တူသော အခန်းထောင့်ရှိ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည် ။ ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရသည်က ကွန်ဒုံးတစ်ခု ။ စိတ်ထဲတစ်ခုခု ထင့်မိသည်မှလွဲ၍ ထူးထူးခြားခြား မဖြစ်မိ ။ ဟမ်းဂျယ်ထုတ်၍ လက်ကို သေချာဆေးသည် ။

သူ ကော်ဖီ ခွက် နှစ်ခွက်နှင့် ပြန်ရောက်လာသည် ။

" မေ သောက်လိုက်ဦး  "

" ဆိုပါဦး ညက ဖုန်းခေါ်ထားတဲ့ ကိစ္စ ကိုယ် အိပ်ပျော်သွားတာ "

ကော်ဖီခွက်ဆီ လှမ်းထားသည့် လက်ကို ပြန်ရုတ်ပြီး သူ့ကို စေ့စေ့ ကြည့်လိုက်သည် ။

" ဘာကိစ္စလို့ ထင်လဲ မောင် "

သူ့နဲ့ ဘယ်လောက်ပဲ ပြဿနာရှိခဲ့ မောင် ဆိုသည့် အသုံးအနှုံး ကိုတော့ ခုထိ သွင်သွင် သုံးမိဆဲ ။ သူ နှင့် ကိုယ်ကြားမှာ ပတ်သက်စရာ အကြောင်းက တစ်ခုပဲ ရှိတော့တာ သူနားလည်သင့်သည် ။

" ဪ သမီး ကိစ္စ အတွက်လား "

" ဟုတ်တယ်မောင် မောင်ဆီက သမီးအတွက် မထောက်ပံ့တော့တာ သုံးလ ကျော်နေပြီလေ "

သူ ခေါင်းငိုက်စိုက် နေသည် ။ သူ့ မျက်လုံးတွေက သူ့ စားပွဲ အဟောင်းလေးပေါ်က စာအုပ် အပုံကြီးဆီ ရောက်နေသည် ။

" သမီးလေးက ငယ်ငယ်ကလိုပဲ ကျန်းမာရေး ချူချာတယ် နှလုံးအား မကောင်း‌တော့ ခဏခဏ မောနေရှာတယ် မောင် ၊ မေ လည်း ရှာလို့ရသမျှ သမီး အတွက် ပဲ သုံး‌နေတာမောင် မောင့် အခက်အခဲလည်း နားလည်ပေမယ့် ခုက မောင့် ဆီက ဖုန်းလေးတောင် မလာတော့ မေ သည်းမခံနိုင်တဲ့ အဆုံး မေ မဆက်ချင်ပဲ မောင့်ဆီ ဆက်ခဲ့တာ "

သူ မြင်နိုင်မယ် သိနိုင်မယ်ဆိုရင် မေ့ မျက်မှန်အောက်က မျက်ဝန်းတွေမှာ အရည်တွေလဲ့နေတာ နဲ့ တုန်ရီနေတဲ့ အသံကို သတိထားမိမှာပါ ။

စိတ်ပြေလိုပြေငြား ကော်ဖီနွေးနွေးကို ကုန်သည်အထိ မော့သောက်ချလိုက်သည် ။

" ကိုယ် သိပါတယ် မေ "

" ကိုယ် ဘက်က ပျက်ကွက်မှု ပါ အလုပ်က လည်း အရင်လို မဟုတ်ပဲ ပါးတယ် စာရေးဖို့လည်း ဈာန်မဝင်ဘူး မေ လည်း မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ သမီးလေး က ကိုယ့်သမီးလေးပါ သူ့ကို ကိုယ် စွမ်းသမျှ ထောက်ပံ့ ပေးချင်တာ "

ခဏမျှ အခန်းထဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။

" ဒီလိုလုပ် ကိုယ့်ကို တစ်ပါတ်တော့ အချိန်ပေး ကိုယ်သေချာလွှဲပေးလိုက်မယ် ကိုယ် ကတိပေး‌တယ် နော် "

မိမိ သူ့မျက်နှာ ကို သေချာကြည့်လိုက်သည် ။

" ဟုတ်ပြီလေ မောင် "

" မေ ပြန်မယ် "

ပြောချင်တာတွေ အများကြီးပေမယ့် သူ့ အ‌ခြေအနေကြည့်ပြီး မိမိ မပြောရက်တော့ ။ သူ နဲ့ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့် ခြောက်လကျော်လောက်ကထက် အရာရာ ဆိုးရွားနေသည် ။

" နေပါဦးလား မေ "

ပြန်ရန်ပြင်လိုက်သည့် မိမိ ကို မျှော်လင့်တကြီး တောင်းဆိုသည် ။ သူ့ အသံတွေက ခြောက်ကပ်ကပ်နှင့် ။ အိမ်ရှေ့တံခါးဝတွင် သူနဲ့ မိမိ မျက်နှားချင်းဆိုင်လျက် ။

" ဘာရှိသေးလို့လဲ မောင် "

သမီးလေးအတွက် ရတက်မအေးသည့်ကြားမှ သူ့ကို သနားမိသည် ။ သူ့ဝါသနာနှင့် မိမိ မှာ သူ့ဝါသနာ ကိုသာ ရွေးချယ်ခဲ့သောသူကို ဘာလို့များ သနားနေမိပါလိမ့် ။

" အို "

သူ အတင်းဖက်လာသည် ။ ရုတ်တရက် နောက်ဆုတ်လိုက်လို့ မိမိ လက်နှစ်ဖက်က သူ့စားပွဲကိုထောက်မိသည် ။ သူ မိမိ မျက်နှာကို ဆုတ်ကိုင် ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို တင်းတင်း နမ်းရှိုက်သည် ။ ပူနွေးသော အထိအတွေ့များက နှုတ်ခမ်းမှတဆင့် ရင်ထဲထိ မွန်းကျပ်လာစေသည် ။ မျက်ရည်တွေလား ချွေးစတွေလား မသိနိုင်တော့ ။ သူ့ရဲ့ ချဉ်စူးစူးကိုယ်သင်းနံ့ သူ့ရဲ့အတွေ့အထိများနှင့် ကင်းဝေးနေတာ ကြာပြီဖြစ်သော မိမိ စိတ်က အရာအားလုံးကို လွှတ်ချလိုက်ချင်သည် ။

ခဏ အကြာမှာ မိမိ မျက်မှန်လေး ကျွတ်ကျသွားတာ သတိထားမိသည် ။ နောက် စားပွဲ ပေါ်က လျှောကျသွားသော စာအုပ်များ အသံ ။

" အာ့ "

ပူနွေး ဆူးနစ်သည့် အရာတစ်ခု တွန်းဝင်လာမှုက စားပွဲပေါ်မျက်နှာအပ်ထားသော သူ့ကို ရှေ့သို့တိုးသွားစေသည် ။ တိုးဝင်လှုပ်ရှားမှုက ခပ်မှန်မှန်သွားနေသည်။ သူ့ ရင်သားတွေ ကို နောက်ကနေ လျှိုပြီး ဖျစ်ညစ်နေတာ ခံရပေမယ့် အစပထမကလောက် မနာတော့ ။

" အင့် အား အား "

သူ့ ငြီးတွားသံ က အရင်တုန်းက အတိုင်း မှန်မှန်ထွက်ပေါ်နေသည် ။ တိုးဝင်နေသည့် အင်အားနဲ့ ချုပ်ကိုင်ခံနေရသည့် သန်မာမှု ကလည်း အရင်တုန်းက အတိုင်းပင် ။

" အာ့ နာတယ် မောင် "

စားပွဲပေါ် ထောက်ထားသည့် သူ့လက်တွေ ကို အတင်းနောက်သို့ ဆွဲယူတာ ခံလိုက်ပြီး ပိုမို ပြင်းထန်သည့် လှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် မိမိ အသံထွက်ညည်းမိသည် ။

" ခဏ ခဏ နော် မေ မောင် ပြီးတော့မယ် "

" အား "

ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသည့် မိမိ အဝတ်အစားတွေနှင့် သူ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို စားပွဲပေါ်ရှိ မှန်ချပ်လေးကနေ ပြန်မြင်နေရသည် ။ မျက်လုံးများမှိတ်ထားလိုက်သည် ။မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ အထိအတွေ့ မလွန်ဆန်ချင်တော့ ။

-----------------------------------

(02)

" နေကောင်းလားရှင့် မ မေမျိုးမမ "

" ဟုတ်ကဲ့ "

အခန်းကျဉ်းလေးရှိ မိမိထိုင်နေသော စားပွဲရှေ့တွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ဆင်ထားသော ခပ်ငယ်ငယ် အမျိုးသမီး တစ်ယောက်က ထိုင်ရာမှ ထ၍ စတင်နှုတ်ဆက်သည် ။

" ကျွန်မ က မမေမျိုးမမ ဘက်ကနေ ဆောင်ရွက်ပေးမယ့် ရှေ့နေပါရှင့် ခင်မျိုးထိုက် လို့ခေါ်ပါတယ် "

ရက်အတန်ကြာ နာကျင်နွမ်းလျနေသော စိတ်ကြောင့် လူက အားမရှိသလို မျက်လုံးများကလည်း ဝေဝါးနေသည် ။

" အခု အခြေအနေတွေက မမေမျိုးမမ အင်း မမေ ပဲ ခေါ်မယ်နော် မမေ က သံသယ အဖြစ်ခံရဆုံး တရားခံဆီ တွန်းပို့နေတယ် "

သူ့ စကားလုံးတွေက ဖြေးညင်းစွာ တစ်လုံးချင်း ထွက်ပေါ်နေသည် ။

" မမေ က သေဆုံးသွားတဲ့ ကိုကောင်းမင်း နဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့ ခြောက်လကျော်ကမှ နှစ်ဦးသဘောတူ တရားဝင်ကွာရှင်းထားတဲ့ ဇနီးဟောင်း ၊ ကွာရှင်းစဉ်ကလည်း နှစ်ဦးသား စကားများကြစဉ်မှာ မမေ က မကျေနပ်ချက်တွေ ပိုများတယ် လို့ သိရတယ် ၊ ခုလည်း ကနဦး ထွက်ဆိုချက်တွေအရ ကိုကောင်းမင်းဆီ သွားတာ ကလေး ထောက်ပံ့ကြေး မရလို့ လို့ မမေ ကိုယ်တိုင် ပြောထားတာ ရှိတယ် ၊ လမ်းထဲက CCTV တွေ အရလည်း မမေ က အဲ့ဒိ တိုက်ကနေ ကိုကောင်းမင်း အသတ်မခံရခင် နောက်ဆုံး ထွက်ခွာသွားတဲ့သူ ဖြစ်နေတယ် ၊ ဆိုတော့ "

သူ မိမိ ကို တည့်တည့်လှမ်းကြည့်သည် ။ မိမိ တုန်ရီလှိုက်တက်လာသော စိတ်တို့နှင့် ကသောကမျော ပြောမိသည် ။

" ကျွန်မ မောင့်ကို မသတ်ဘူး "

" ဟုတ်ကဲ့ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ အဖြစ်အပျက်ကို နားလည်ထားဖို့လိုတယ် ၊ ညီမ ပြောချင်တာက မမေ အနေနဲ့ ဒီအမှုမှာ တရားခံ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို ပြဖို့ ညီမနဲ့ အပြည့်အဝ ပူးပေါင်း ဆောင်ရွက်မှ ရလိမ့်မယ် "

သူ ဆက်ပြောသည် ။

" ဟုတ်ပြီ အဲ့တာဆို ညီမတို့ စလိုက်ရအောင် ကိုကောင်းမင်း

နဲ့ ကွာရှင်းပြီး မမေ ရဲ့ အခြေအနေ နောက် အဲ့ဒီနေ့က အဖြစ်အပျက် အသေးစိတ် တွေ ညီမ ကို သေချာ ပြောပြပါ "

------------------------------

(03)

" မေမျိုး နင့်အကောင်ကလည်းဟယ် ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လည်း မရှိဘူး နင်ဘာကြည့်ကြိုက်တာ"

မိတ်ဆက်‌ပေးပြီးပြီးခြင်း အချစ်ရဆုံး ငယ်ပေါင်း သူငယ်ချင်း သီတာ ရဲ့ မှတ်ချက် ။

" နင့်မျက်လုံးကလည်းဟယ် အဝေးတင်မဟုတ်ဘူး အနီးပါ ကန်းသွားတာလား"

အဖေ နဲ့ အမေ မရှိတော့သည့် နောက်ပိုင်း ကုန်စုံဆိုင်လေးဖွင့်ပြီး ကျောင်းထားပေးခဲ့သော အပျိုကြီး ဒေါ်လေး ရဲ့ ဝေဖန်သံ ။

မိမိ ကိုယ်တိုင်လည်း မောင့်ကို ဘာလို့ ချစ်ခဲ့မိမှန်း သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ။

သေချာတာတော့ မောင့်ရဲ့ နုရွတဲ့ စကားလုံးလေး‌တွေရယ် ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ ဂရုစိုက်ပေးမှု အလိုက်သိလွန်းမှူကြောင့် တွေပဲ ကြောင့်ထင်သည် ။

မောင်က အသက် သုံးဆယ် မိမိထက် လေးနှစ်ကြီးသည် ။ အင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းပြီးထားပေမယ့် စိတ်လိုလက်ရ သူ့ဝါသနာ အတိုင်း စာရေးဆရာ အလုပ်ပဲ လုပ်သည် ။

" မောင်ကရော မေ့ ကို ဘာလို့ချစ်ခဲ့တာ"

မောင် က စာရေးဆရာပီပီ တွေးတွေးငေးငေးလေး ခြင်ထောင်အမိုးပေါ်ကို ကြည့်နေသည် ။ မိမိ သူ့လက်မောင်းပေါ်မှီအိပ်ရင်း ဆက်ပြောမိသည် ။

" မေ က ပိန်တယ် ပေါင် တစ်ရာကျော်‌ကျော်လေးရယ် သူများတွေလို တင်တွေ ရင်တွေ ရှိတာလည်း မဟုတ်ဘူး နောက် အမြဲတပ်နေရတဲ့ မျက်မှန်ကရှိသေးတာ"

မောင် ခေါင်းငုံ့ကြည့်သည် ။

" မေ က အပြုအစု ကောင်းတယ် လေ "

" ဟာ မောင်နော် ဘာတွေ ပြောနေတာ မေက အကောင်းမေးနေတာကို "

" မဟုတ်ဘူးလား"

" ဟာ တော်ပြီသွား သမီးလေးနိုးသွားမယ် ရှူး"

သူ ပြောမှ မိမိ ရှက်သွားသလို ဖြစ်မိသည် ။

ခုဆို မောင်နဲ့ အိမ်ထောင်သက် နှစ်နှစ်ကျော်ပြီ ။ မောင်နဲ့ မြို့ထဲ သင်တန်း တစ်ခုမှာ စတွေ့ပြီး‌နောက် ချစ်သူသက်တမ်း ခြောက်လကျော်မှာ မောင်ခေါ်ရာ လိုက်ခဲ့ပြီး နယ်က မောင့်မိဘတွေ ကိုယ်တိုင် စီစဉ်ပေးမှုနဲ့ မြို့ရှိ မောင်ပိုင်တဲ့ တိုက်ခန်းလေးမှာပဲ နှစ်ယောက်အတူတူ နေဖြစ်ခဲ့သည် ။

မောင် က ကြင်ကြင်နာနာ ဖေးဖေးမမ နှင့်မို့ အလုပ်က ပြန်လာတိုင်း အမောပြေရသည် ။ စာရေးဆရာ အလုပ်ဆိုတော့ သွားစရာရှိမှသာ အပြင်သွားရတော့ တနေကုန် အိမ်မှာပင် ။ မောင် က အိမ်ရှင်ထီး ။ ချက်တာပြုတ်တာ လျှော်တာ ဖွတ်တာ အကုန် မောင် ကပဲ လုပ်ပေးသည် ။

ညဘက်ဆိုရင်တော့ မောင်ညဉ့်နက်တဲ့အထိ စာရေးသည် ။ သူသောက်ဖို့ တခုခု စီစဉ်ပေးဖြစ်သည် ။ မောင်က ဝိုင်လောက်နဲ့ တင်းတိမ်သည် ။

နောက် မောင့် အကျင့် တစ်ခုက သူစာရေးနေတဲ့ အချိန် သူ့ ညီလေး ကို ကစားပေးနေရင် အရမ်းကြိုက်သည် ။ တခါတလေ မောင့် စားပွဲခုံအောက်ထဲဝင် ပုဆိုးလှန်ပြီး စုတ်ပေးဖြစ်သည် ။ မောင်က ပုံမှန်အချိန်တွေဆို အေးဆေးသမားပေမယ့် သူစိတ်ရှိလာရင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆက်ဆံသည် ။ မိမိ ကလည်း သူ့ အထိအတွေ့တွေကို လွန်ဆန်နိုင်ခြင်းမရှိ ။ ကိုယ်တိုင် တက်ညီလက်ညီ လှော်ခတ်မိသည် ။

" မေ မင်း က ရိုးရိုးလေးနဲ့ တော်တော် ထန်တာပဲ"

မောင်က စသလိုလို နောက်သလိုလို ပြောတတ်သည် ။

" မောင်ကျတော့ရော ဟွင်း ဂေါ်လီပါ ထည့်ထားပြီးတော့ ဘယ်တုန်းကတည်းက အကျင့်ကောင်းတွေ တတ်နေတာလဲ "

မောင် ပြုံးစိစိပဲ လုပ်နေသည် ။ မိမိကလည်း မောင့်ကို စွဲလမ်းမိသည်ပဲလေ ။

မောင်က လေးဘက်ထောက် လုပ်တာ အရမ်းကြိုက်သည် ။ ကျောလယ်လောက်ပဲ ရှိတဲ့ မိမိဆံပင်‌တွေ ကို စုကိုင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည် ။ မိမိ အပေါ်ကတက်ဆောင့်မယ်ဆိုလည်း သူ က ရင်သားတွေ တဖြန်ဖြန်း ရိုက်ရမှ ။ တစ်ပါတ် တစ်ခါ နေဖြစ်သည် ဆိုပေမယ့် နေပြီးရင် နှစ်ရက်လောက်က အားမရှိချင် ။

သမီးလေး ကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ထားသည့် အချိန်တွေဆို မိမိ စုတ်ပေးဖြစ်တာပဲ များသည် ။ သူက မိမိမျက်နှာပေါ် ပြီးလိုက်ရမှ ။

သမီးလေး မွေးပြီး ခြောက်လကျော်တော့ မောင်နဲ့ မိမိကြား အဆင်မပြေမှုလေးတွေ စလာသည် ။ သမီးလေးက ကျန်းမာရေးချူချာသည် ။ နေ့နေညည ပြုစုရသည်က များတော့ မောင် သေချာ စာမရေးနိုင်တော့ ။ မောင် တချို့ ကိစ္စတွေမှာပါ စိတ်သိပ်မရှည်တော့ ။

" မေ မင်း အလုပ်ထွက်လိုက်ပါလား သမီးလေးကို ပြုစုရအောင်"

" မောင် ဘယ်လိုပြောလိုက်တာ မောင်လည်းသိသား မောင် စာရေးတဲ့ အလုပ်တခုတည်းက အိမ်အတွက် အဆင်မပြေဘူးလေ"

" မောင် တခြားအလုပ်ပြောင်းလုပ်ပါလား မောင့် ဘွဲ့နဲ့ဆိုင်တာ လုပ်ပေါ့"

" ဘာ မောင့် ဝါသနာတော့ မစွန့်လွှတ်နိုင်ဘူးမေ "

သူရော ကိုယ်ရော အချစ်တွေနှင့် တည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမို့ နှစ်ယောက်စလုံးသည်းခံပြီး နေဖြစ်ခဲ့သည် ။ ဒါပေမယ့် တခါတလေ ဆိုတာထက် ပိုပြီး ကတောက်ကဆ ဖြစ်လာသည်က များလာသည် ။

သမီးလေးကလည်း နဲနဲကြီးလာတော့ ဂျီကျသည်ထင်သည် ။ သူကောင်းကောင်းစာမရေးနိုင်သည့်အပေါ် သူ စိတ်တိုနေသည် ။ မိမိ အလုပ်ကလည်း အထိုက်အလျောက် လစာကြောင့် ဘယ်လိုမှ ဖြတ်မရ ။

" မေ မောင်တို့ ခွဲနေရအောင် "

ရိုးရိုးလေးနဲ့ ရှင်းရှင်းလေးပဲ ဆိုပေမယ့် အသည်းနင့်အောင် ခံစားမိခဲ့သည် ။ သူ့ ဝါသနာ သူ့အလုပ်ကို အဲ့လောက်တောင် ချစ်ခဲ့သည်ပဲလေ ။ မိမိနှင့် သမီးလေးကို သူ မငဲ့ညှာ ။

" ဒီအိမ်က မောင့်အိမ်ပါမောင် မေတို့ပဲ ဆင်းမယ် "

အဲ့ညက မိမိ တညလုံးငိုသည် ။ သူအရက်တွေ တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက် သောက်နေသည်ကို ဂရုမပြုချင်တော့ ။ နောက်တစ်နေ့မနက် သူမနိုးခင် သမီးလေးကို ခေါ်ပြီး ဒေါ်လေး အိမ်ဆင်းခဲ့သည် ။

" ညည်း အဲ့လောက်တောင် ဖြစ်နေတာ အဲ့ယောင်္ကျား မပေါင်းနဲ့"

ဒေါ်လေး ကိုယ်တိုင် စီစဉ်ပြီး ကွာရှင်းဖို့လုပ်သည် ။ မှန်သည် မှားသည် ဆိုတာထက် သမီးလေးကျန်းမာရေး ၊ အလုပ်ကိစ္စ တွေနှင့်မို့ ဒေါ်လေးကို ဘာမှ ထပ် မပြောမိတော့ ။ ကိုယ်တိုင်လည်း သူ့ကို မျက်နှာ မမြင်ဝံ့တော့ ။သူ လက်မှတ်ထိုးပေးသည် ။ ငွေပမာဏ တစ်ခု ပုံမှန် ထောက်ပံ့ပေးဖို့လည်း ဒေါ်လေး စီစဉ်ပေးမှုနဲ့ သူကတိပေးလိုက်သည် ။

တစ်လလောက်ကြာတော့ အရာရာ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားသည် ။ ဒေါ်လေး နှင့် အမျိုးတွေ ဝိုင်းကြည့်ပေးလို့ သမီးလေး လန်းလာသည် ။ မိမိ အလုပ်ကလည်း လူတွေလျှော့ တာဝန်က ပိုများလာလို့ အလုပ်ဘက်ပဲ သေချာ အာရုံ စိူက်မိတော့သည် ။

သူ့ကို တခါတခါ သတိရပေမယ့် လွမ်းပေမယ့်လို့ နာစရာနဲ့ ဖြေသည် ။ အလုပ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်သည် ။ ကွာရှင်းပြီး သုံးလကျော်လောက်အထိ သမီးလေး အတွက် သူပုံမှန်ထောက်ပံ့သည် ။ သမီးလေး ကျန်းမာရေး အခြေအနေလည်း ဒေါ်လေးတို့ဆီ သူ ဖုန်းဆက်ဆက်မေးသည် ။ မိမိဆီဖုန်းဆက်ပေမယ့် သူ့အသံကြားရင် ငိုမိမှာမို့ ဘယ်တော့မှ မကိုင်ဖြစ် ။

မှတ်မှတ်ရရ တစ်ခါ ညဘက်ကြီး သူ ဖုန်းဆက်သည် ။

မိုးချုပ်နေပြီမို့ သူ့အတွက် စိုးရိမ်မိပေမယ့် သမီးလေး ဆေးတိုက်ချိန်မို့ မကိုင်မိလိုက် ။ ပြန်လည်း မခေါ်ချင်လို့ ဒီအတိုင်းထားလိုက်သည် ။

ခုဆို သူ့ဆီက ဖုန်းမလာတော့တာ သုံးလကျော်ပြီ။ သမီးလေးအတွက် ငွေလည်း မပို့တော့ ။

ဒေါ်လေးမှတဆင့် သူ့ဆီ ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ စက်ပိတ်ထားသည် ။  မိမိ အလုပ်ကလည်း သူဌေး က ကိုရီးယား ပြန်သွားပြီး ဒီက ရုံးခွဲတွေ ပြန်သိမ်းနေပြီမို့ ရှေ့ရေး အတွက် မသေချာ ။ ဒီကြားထဲ သမီးလေးက ကျန်းမာရေး ပြန်ဆိုးလာပြန်သည် ။ ကပ်ရောဂါဆိုးကြောင့် အလုပ်ကို အိမ်မှာပဲ လုပ်နေရလို့ သမီးလေးကို ကြည့်နိုင်လို့ တော်သေးသည် ။

သူ မိမိ ကို သတိမရတောင် သမီးလေးကိုတော့ မမေ့သင့် ။ သူ့ဆီ သွားတွေ့ပြီး သမီးလေး နေမကောင်းတာ နဲ့ တခြား အခြေအနေတွေ ပြောပြမည် ။ တွေ့သင့် မတွေ့သင့် စဉ်းစားနေတာတင် တစ်ပါတ်ကျော်သွားသည် ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနက်ဖြန်တော့ သွားတွေ့ဖြစ်အောင် သွားတွေ့မည် ။

-----------------------

(04)

" ဟုတ်ကဲ့ မမေ ခုပြောပြတာတွေနဲ့ အမ ရဲ့ ခံစားချက်တွေကို ညီမ အပြည့်အဝ နားလည်ပါတယ် ဒါပေမယ့် ဒါက ချပြလို့ရတဲ့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်တွေ မဟုတ်ဘူး"

တုန်ရီနေပေမယ့် မိမိ ရေသောက်ရင်း ကြည့်နေမိသည် ။

" ကျွန်မမှာ မောင့်ကို သတ်လောက်တဲ့ အကြောင်းရင်း ရှိနေတယ် လို့ ရှင် ထင်နေတုန်းပဲလား "

" ထင်မြင်ယူဆချက်ဆိုတာထက် လက်တွေ့ဖြစ်နိုင်ချေရှိတာတွေကတော့ ပြောင်းမသွားသေးဘူး မမေ"

သူ လေးလေးနက်နက်ပြောသည် ။

" ဟုတ်ပြီ အမ ညီမ တို့ ခေါင်းစဉ်ပြောင်းရအောင်"

သူနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံမိပြန်သည် ။

" အမ မသတ်ဘူး ထားပါတော့ သူ့ကို သတ်တာ ဘယ်သူဖြစ်မယ် ထင်လဲ"

မိမိ ရေသောက်ပြီးတာ မကြာသေးပေမယ့် လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်သွားပြန်သည် ။

------------------------------------

(05)

" မားမား "

" ဟေ "

" မားမား "

" ဟေ ထူးနေတယ်လေ ဒီကောင်မလေး ဘယ်လိုဖြစ် "

" ဟွာလေ မားမား အပေါ်ထပ်က ကိုကြီးကောင်း မမ လေ ဒီမနက် အိတ်တွေနဲ့ ဆင်းသွားတာ တွေ့လို့ "

" ဟင် ဘယ်သူ အော် ကောင်းမင်း တို့လား အေးလေ သွားစရာရှိလို့နေမှာပေါ့ အဲ့တာဘာဖြစ်လဲ "

" ခုက မျက်နှာလည်း မကောင်းဘူး မားမား ရဲ့ မီးလေး လည်း ပါသွားတယ် "

" ညည်းနော် ငုဝါ ညည်း ခုမှ နှစ်ဆယ်ကျော် ရှိသေးတာ စပ်စုလိုက်တာ မိန်းမကြီး ကျနေတာပဲ သွား ဒီမှာ ငါ ဟင်းချက်နေတယ် သားအမိနှစ်ယောက်တည်းရှိတာ အမေ ကို ဝိုင်းမကူနဲ့ စပ်စုဖို့ပဲ လုပ်နေ အဲ့မှာ ခဏနေ ရေချိုးဖို့လုပ် "

ငုဝါ တစ်ယောက် အမေပြောလိုက်မှ ဇက်ကလေး ပုသွားသည် ။ အိမ်ရှေ့ပြန်လှည့်ထွက်ပြီး ဖုန်းပြန်သုံးနေလိုက်သည် ။ ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့် ။ စိတ်က ကိုကြီးတို့ ဆီ ရောက်သွားပြန်သည် ။

ကိုကြီး အမျိုးသမီးနှင့် မရင်းနှီးပေမယ့် ကိုကြီးနဲ့က ငုဝါ တို့ငယ်ငယ် ဒီကို ပြောင်းလာကတည်းက တိုက်ပိုင်ရှင်လည်းဖြစ် ခဏ ခဏ တွေ့နေကြမို့ ခင်မင်ရင်းနှီးသည် ။ ကိုကြီးတို့က ငုဝါတို့ အပေါ်ထပ်တင် ။ အရင်ကဆို ကိုကြီးတို့ တိုက်ခန်း ခဏ ခဏ ရောက်သည် ။ ကိုကြီး ဖေဖေ နဲ့ မေမေ က လည်း သဘောကောင်းသည် ။ ကိုကြီးအိမ်ထောင်ကျပြီး နောက်ပိုင်းတော့ သိပ်မရောက်ဖြစ်တော့ ။ ကိုကြီး ဖေဖေနှင့်‌ မေမေ က ဒီမှာ မနေတော့တာလည်း ပါသည် ။ မားမား က အကြောင်းမရှိ မသွားရ ဟု တားမြစ်ထားသည် ။

ကိုကြီးက စတွေ့စဉ်ကတည်းက သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတာ မတွေ့ရ ။ အမြဲတမ်း ကပိုကရို နှင့် ဖြစ်သလိုနေသည် ။ အင်ဂျင်နီယာကျောင်းက ဘွဲ့ရထားတာတောင် စာရေးဆရာ လုပ်နေသည် ။ တခြားသူတွေတော့ မသိ ။ ကိုကြီး ရဲ့ ဒဿန ဆန်ဆန် အရေးအသားတွေ ငုဝါ တော့ ဘယ်လိုမှ နားမလည် ။ သူ့ရှေ့တော့ သွားမပြောရဲဘူးလေ ခေါက်ခံရမှာပေါ့ ။

ကိုကြီးနှင့် မမ တော့လိုက်ပါသည် ။ မမ က ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် အလှချည်း မဟုတ် ။ မျက်မှန် တပ်ထားလို့ထင်သည် ။ မျက်နှာက လေးက ချစ်စရာ ကောင်းသည် ။ ငုဝါ နှင့် မမ တစ်ခါမှ စကားမပြောဖူး ။ မမက ခပ်တည်တည်နေတတ်လို့ ထင်သည် ။ လှေကား အဆင်းအတက် တွေ့လျှင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ရုံလောက်ပဲရှိသည် ။

------------------------------

" - "

နှစ်ခါ သုံးခါ ခေါက်သည် အထိ အထဲက ဘာမှ အသံမကြားရ ။

ခဏ ကြာမှ တံခါးပွင့်လာသည် ။

" ေဩာ် ကလေး "

" ဟုတ် မားမား အိမ်မှာ ဘုရားကပ်ရင်း ပိုတဲ့ သာကူ‌လေး ပို့ခိုင်းလိုက်လို့ "

" အေး အေး လာ "

ကိုကြီး အခန်းတောင် မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီ ။ ရှုပ်ပွနေတာပဲ ။

" ခဏ ထိုင်ဦး "

ငုဝါ လက်ထဲမှ ချိုင့် လှမ်းယူပြီး ကိုကြီး နောက်ဖေးဝင်သွားသည် ။

မမ မရှိတဲ့နောက် ကိုကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတာပဲ ။ သေချာ မသိပေမယ့် မမ နဲ့ ကိုကြီး ကွာရှင်းလိုက်တာ လိုင်းပေါ်ကနေ ပြောပြထားလို့ နည်းနည်းတော့ သိရသည် ။ ကိုကြီး နဲ့ လူချင်းမတွေ့ဖြစ်တာ ကြာပေမယ့် ဖေ့ဘွတ်မှာ အရင်ကတည်းက ဖရန့် ဖြစ်ထားလို့ အခေါ်အပြော ရှိသည် ။ အရင်တုန်းက သိပ်မသုံးပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်း ကိုကြီး ပြန်သုံးဖြစ်လာလို့ ငုဝါနဲ့ ခပ်စိပ်စိပ် ပြောဖြစ်သည် ။

စားပွဲ ပေါ်က စာအုပ်တွေက အကုန် ဖရိုဖရဲ ။ ဧည့်ခန်းမှာလည်း ရှုပ်ပွနေသလို တစ်ခန်းလုံး ချဉ်စူးစူး အနံ့ပင် ထွက်နေသည် ။ ငုဝါ နှာခေါင်း ရှုံ့မိသည် ။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် အမြင်မတော်တာလေးတွေ ကောက်ရှင်းပေးလိုက်သည် ။

" အမေ့ "

ဆောင်ကြောင့်ထိုင်၍ ပြန့်ကျဲနေသော ဂျာနယ် များကို စီနေခိုက် ရုတ်တရက် ပုခုံးကို ထိလာသော လက်တဖက်ကြောင့် လန့်အော်မိသည် ။

" ဟာ ကလေး ထားလိုက် မင်းရှင်းလည်း ပြန်ရှုပ်မှာပဲ "

" ရောက်တုန်းမို့ပါ ကိုကြီးရ "

မော့အကြည့် ကိုကြီး မျက်လုံးတွေ ဝင်းခနဲ ဖြစ်သွားတာ သတိထားမိသည် ။

ငုဝါ ချက်ချင်းထလိုက်ပြီး ချိုင့်ယူ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့သည် ။ အခန်း ပြန်ရောက်တော့ မားမားကို ချိုင့်ပေး ပြီး အခန်းထဲ တန်းဝင်လာခဲ့သည် ။

ခုချိန်ထိ ရင်ခုန်တာ မပျောက်သေး ။ ဒီနေ့မှ အင်္ကျီ က လည်ဟိုက်ဝတ်သွားမိခဲ့သည်ကို ။ ကိုယ့်မျက်နှာ ကိုယ်စမ်းမိတော့ ပူခြစ်နေပြီး မျက်စိထဲ ကိုကြီး မျက်လုံးတွေ နှင့် နှုတ်ခမ်းမွေးစစ နှုတ်ခမ်းပါးတွေပဲ မြင်နေသည် ။ ရေ ကို ခေါင်းအထိ လောင်းချိုးလိုက်ပေမယ့် တကိုယ်လူံး ပူခြစ်နေသလို ခံစားနေရဆဲပင် ။ ငုဝါ ရည်းစားထားဖူးပေမယ့် ခုလိုမျိုး တခါမှ မဖြစ်ဖူး ။ မဖြစ်သင့်ဘူး မဖြစ်သင့်ဘူး ဆိုတာ တွေးရင်းနှင့်ပင် ကိုကြီးက အိပ်မက်ထဲ အထိ ရောက်လာပြန်သည် ။

ငုဝါ ကိုကြီးဆီ အဆက်အသွယ် မလုပ်တာ ကြာပြီ ။ လိုင်းပေါ်လည်း မတက်ဖြစ်တော့ ။ ဘာကြောင့်မှန်းလည်း ငုဝါမသိ ။ ကြောက်နေသလိုလို ရှက်နေသလိုလို နှင့် ။

တော်တော်ကြာမှ ငုဝါ လိုင်းပြန်သုံးဖြစ်တော့ ကိုကြီး စာတွေက တန်းစီ ဝင်နေသည် ။ ပျောက်နေပါလား ၊ ဘာတွေ အလုပ်များနေလဲ အစရှိသဖြင့် ။ အလိုက်သင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ ဘာရယ်မဟုတ် ကိုကြီးနှင့် ထပ်တွေ့ချင်နေသည် ။ အကြောင်းရင်းလည်း မယ်မယ်ရရ မရှိ ။ သူ့အကြောင်းတွေးတိုင်း ဖျားချင်သလိုလိုနှင့် ။

" ကလေး "

တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်‌တော့ ကိုကြီးဖြစ်နေသည် ။

" အောက်ဆင်းလို့ကြုံတုန်း မုန့်ဝယ်လာလို့ လာပေးတာ အန်တီရော "

" မားမား ဈေးသွားတယ် ကိုကြီးရ "

" အဲ့တာဆို မဝင်တော့ဘူးလေ "

" ရပါတယ် လာပါ ခဏ နေ ရောက်တော့မှာ "

ဧည့်ခန်း‌တွင်ဝင်ထိုင်ရင်း သူ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်နေသည် ။ မုန့်ထုတ် ရေခဲသေတ္တာထဲ သွားထည့်တော့ သူကိုယ့်ကို လိုက်ကြည့်နေသည်ထင်သည် ။

" ကလေးတို့အခန်း မရောက်တာတောင် ကြာပြီ "

" ဟုတ် ကိုကြီး စိမ်းကားနေတာလေ "

" မဟုတ်ရပါဘူးကွာ "

ကိုကြီး၏ စူးရဲသည့် အကြည့်ကို ငုဝါ ရှောင်လွှဲလိုက်သည် ။ သူက အိမ်ထောင်သည် ၊ ပြီးတော့ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အကိုလို နေလာခဲ့သူ ၊ ဟယ် သူက အိမ်ထောင်သည် ဆိုပေမယ့် ကွာရှင်းပြီးသားပါ ၊ အို ငါ ဘာတွေ တွေးနေပါလိမ့် ။

" ဟိတ် ကလေး ဘာတွေ တွေးနေလဲ ဟိုမှာ အန်တီ ပြန်လာနေပြီလေ "

မားမား ဈေးခြင်းတောင်း မနိုင်မနင်းနှင့် ဝင်လာသည် ။

" ငုဝါတို့ အကို ရောက်နေတာကိုး "

" ဟုတ်တယ် အန်တီ ငုဝါ အတွက် မုန့်ဝယ်လာဖြစ်လို့ လာပို့တာ ခုပဲ ရောက်တာ ပြန်ဦးမယ် အဲ့တာဆို "

" ဟာ ပြန်ပြီလား ကိုကြီးကလဲ "

" ရေးစရာ လက်စ ရှိသေးလို့ ကလေး "

ပြောပြောဆိုဆို သူ ထပြန်ရန်ပြင်သည် ။ မားမား ကတော့ နောက်ဖေးဝင်သွားပြီ ။ တံခါးဝအထိ လိုက်အပို့ ကိုကြီးက ခေါင်းလေး ပုတ်သွားသည် ။ သူသတိထားမိမယ်ဆို ငုဝါ မူမမှန်တာ သိနေမှာပါ ။

-------------------------------------------

(06)

" မောင့်မှာ - မောင့်မှာ အငြိုးအတေးအထားခံရလောက်စရာ ပြဿနာမျိုး မကြားမိပါဘူး မောင်က အပေါင်းအသင်းနည်းတယ်လေ "

မိမိ သေသေချာချာ တွေးရင်း ပြောလိုက်သည် ။ အာရုံတွေက ခုချိန်မှာ ပိုမို တည်ငြိမ်နေသည် ။ရှေ့နေမလေးက ဆက်မေးသည် ။

" သူ မှာ မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းတွေ ဘာတွေရော မရှိနိုင်ဘူးလား "

" ကျွန်မ သိသလောက် မောင့်မှာ အဲ့လို မရှိဘူး "

တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည် ။

" အဲ့ဒီနေ့က သူ့ဆီ အသွားမှာ ထူးထူး ခြားခြား တစ်ခုခု ပုံမှန်မဟုတ်တာ သတိထားမိတာမျိုး‌ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး "

သေချာ ပြန်စဉ်းစား ကြည့်မိသည် ။ ဘာမှ ထူးခြားတာ မရှိ ။

တစ်ခုပဲ ။ မဟုတ်ဘူး နှစ်ခု ။

" ကျွန်မ မောင့်ဆီ သွားတုန်းက လှေကား အတက်မှာ မိန်းကလေး တစ်ယောက် အလျင်စလို ဆင်းလာတာသတိထားမိတယ် ၊ နောက်တစ်ခုက မောင့် အခန်းထောင့်က အမှိုက်အိတ်ထဲ ကွန်ဒုံးတစ်ခု တွေ့မိတယ် ၊ ဟုတ်တယ် တကယ်ကို တွေ့မိလိုက်တာ "

----------------------------------------------

(07)

ကိုကြီး နဲ့ မဆုံဖြစ်တာတောင် ကြာပြီ ။ လိုင်းပေါ်မှာတော့ အမြဲစကားပြောဖြစ်သည် ။ မဆုံဖြစ်အောင်နေတာလည်းပါသည် ။ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ ကိုကြီးက နေရာယူနေမြဲပင် ။ လန့်နိုးတိုင်း လှိုက်မောနေရဆဲ ။

တစ်ည မိုးချုပ်စ ကိုကြီးက မားမား ဆီ ဖုန်းလှမ်းဆက်သည် ။ အန်တီတို့အတွက် မုန့်ဝယ်လာတာ ဝင်မပေးမိပဲ အပေါ်ထပ်ရောက်မှ သတိရလို့ ငုဝါကို လာယူခိုင်းပေးလို့ရမလားတဲ့ ။

" သမီး ပြီးရင် မြန်မြန် ပြန်ခဲ့နော် "

မေမေ ကို ဟုတ် ပြောရင်း အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့သည် ။ စေ့ရုံ စေ့ထားသည့် တံခါးကို အသာဖွင့်တွန်းဖွင့်တော့ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း ကိုကြီးကျောခိုင်းလျက် တ‌စ်နေရာရာ ကို ဖုန်းဆက်နေသည် ။

" ကိုကြီး ရောက်ပြီ "

ပြောလည်းပြော ဆိုဖာပေါ်လည်း ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ကိုကြီး လှည့်ကြည့်ပြီး ဖုန်းပြန်ချလိုက်ရသည်။

" ဘယ်သူ့ဆီဆက်နေတာလဲ မမမေ ဆီ လား "

" ဟုတ်တယ် သူမကိုင်ဘူး သမီးလေး နေမကောင်းဘူးထင်တယ် "

ပြောရင်းနှင့် ကိုကြီး အသံတွေက လေးနက်တိမ်ဝင်သွားသည် ။

" သူ မကိုင်ချင်လို့လည်း ဖြစ်မှာပါလေ "

ကိုကြီး နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိသည် ။ ဒီတခါ မျက်လွှာ မချမိတော့ ။ သနားတဲ့စိတ် ၊ အထီးကျန်သူတစ်ယောက်ကို စာနာသည့် စိတ်တို့နှင့် ကိုကြီး မျက်နှာ အနှံ့ သေချာ ကြည့်မိသည် ။

" အို "

ရုတ်တရက် ဆိုသလို အနားရောက်လာပြီး ကျလာသော ကိုကြီး အနမ်းများ ။ ဆိုဖာ လဲကျသွားသော ငုဝါ ရဲ့ အပေါ်မှာ ကိုကြီးက မျက်နှာ အနံ့ နမ်းရှုံ့နေသည် ။ တုန်ရီလှိုက်မောစွာ ဖက်ထားရုံမှ တပါး ကလေး မလွန်ဆန်နိုင်တော့ ။ အမှောင်ထု တစ်ခု က မျက်လုံး‌တွေ မှိတ်ထားလား ဖွင့်ထားမိလား မသိနိုင်အောင် နီးလာလိုက် ဝေးလာလိုက်နှင့် ။ သတိထားမိချိန် ကလေးနို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးတွေကို ကိုကြီး မျက်နှာနှင့် ပွတ်တိုက်နမ်းနေသည် ။

" အာ့ ကိုကြီး ဟင်း အင်း "

ညည်းတာလား မသိ ရွတ်မိနေတာ ငုဝါအသံတွေ ။ အရိုင်းတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေသာ ကိုကြီးကိုလည်း မလွန်ဆန်နိုင်တော့ ။ ဝမ်းနည်းတာလား ၊ ငိုချင်တာလား ၊ တမ်းတမိနေသည့် တစ်စုံတစ်ခုကို ပိုမိုငမ့်လင့် မိနေတာလား မသိနိုင်သေးခင်မှာ  ကလေး စကပ်တိုကို လှန်ပြီး ဘောင်းဘီ‌လေး ဆွဲချွတ်ချသည် ။ ကိုကြီး က သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ရင်း ကလေး ပေါင်ကြားတွင်နေရာယူသည် ။

" အို "

ကလေးတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသော ကိုကြီးရဲ့ ညီလေး ။ မာတင်းနေပြီး အပေါ်ထိ လန်ကပ်နေသည် ။ ဖုဖောင်းနေသော ဘေးပတ်လည်က ဂေါ်လီလုံးလေးတွေ ထည့်ထားတာပဲ ဖြစ်မည် ။ ကလေး လက်နှစ်ဖက်က မျက်နှာပေါ်အုပ်ထားမိလိုက်သည် ။ ကိုကြီးက ကလေး ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲ နေရာယူရင်းး သူ့ညီလေးနှင့် ကလေး အင်္ဂါလေး ပွတ်ဆွဲသည် ။

" အင်း "

" အား နာ -- တယ် "

ကြားဟန်ပင်မတူသော ကိုကြီးက အတင်းထိုးထည့်နေသည် ။

" နာတယ် ကိုကြီး နာတယ်လို့ "

ငုဝါ အတင်းပြောတော့မှ သူ‌လက်လျှော့သွားသည် ။ ဘေး ဆိုဖာပေါ် ရအောင် ဝင်လှဲရင်း နှုတ်ခမ်းတွေ လာနမ်းတော့သည် ။ သူ့ ညီလေး အစားး လက်တွေနှင့် အင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားတွေ ပွတ်သပ်ပေးလာသည် ။ လက်နှစ်ချောင်းထည့် လုပ်ပေးတော့ ကလေး တင်ပါးတွေကော့တက်လာအောင် ကောင်းနေမိသည် ။ တိတ်တခိုး တမ်းတမိနေခဲ့‌သော ကိုကြီး နှုတ်ခမ်း‌တွေ ကိုပဲ အတင်းပြန်စုတ်ပေးနေမိသည် ။

" အား ကလေးပြီးတော့မယ် ကိုကြီး အာ့ အာ့ အား "

သိပ်မကြာလိုက် ။ ငုဝါ ပြီးသွားသည် ။ အသာထွေးပွေ့ပေးထားသော ကိုကြီးကို အတင်းဖက်ထားရင်း ဂုတ်နားဆီ အသာကပ် အမောဖြေနေမိသည် ။

" ကဲ သွားတော့ အန်တီက ကြာလို့ ဆူနေဦးမယ် "

" ဟုတ် "

ငုဝါ အဝတ်အစား‌တွေ သေချာပြန်ဝတ်ရင်း ကိုကြီးပေးသည့် မုန့်ယူ အောက်ထပ်သို့ အ‌ပြေး ဆင်းလားခဲ့သည် ။ အဲ့ညက ကိုကြီးနဲ့ ငုဝါ မက်စင်ဂျာ မှာ စကားတွေ အများကြီးပြောဖြစ်သည် ။ ကိုကြီးက တောင်းပန်သည် ။ သူ မလုပ်သင့် မလုပ်ထိုက်သိသည်ကို လုပ်မိပါသည် တဲ့ ။ ငုဝါ မေမေ နဲ့ တိုင်ချင်လည်း တိုင်ပါ ။ သူလာဝန်ခံပါမည် တဲ့ ။ ငုဝါ ကိုကြီးကို အပြစ်မတင်ရက်ပါ ။ ငုဝါ ကိုယ်တိုင် ပါမိသည်ပဲလေ ။ တစ်ခုတော့မေးမိသည် ။

" ငုဝါကို ဘယ်လို သဘောထားလဲဟင် ချစ်လို့ မဟုတ်ဘူးမလား "

ကိုကြီး အတန်ကြာ စာမပြန်ပဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။

" ကိုကြီး ငုဝါ ကို စိတ်လှုပ်ရှားမိတာမှန်ပေမယ့် အချစ် တစ်ခု အနေနဲ့ ခံစားလို့ မရဘူး "

ဝမ်းနည်းသည့် အီမိုဂျီလေးနှင့် စာက ဆက်တိုက်ဝင်လာသည် ။

" အဲ့တာကြောင့်လည်း အဆုံးထိ မလွန်ကျူးခဲ့တာပေါ့ "

စိတ်မကောင်းမိပေမယ့် ကိုကြီးကို ငုဝါ ယုံပါသည် ။ ကိုကြီး စိတ်ဓါတ်ကိုလည်း လေးစားသည် ။ မမ မေ အပေါ် ချစ်လျက်နှင့် ခွဲခွာမိခဲ့‌သော နောင်တတွေ တပွေ့ကြီးနှင့် ရှိနေလိမ့်မည့် ကိုကြီးကို ဖေးမ ချင်မိသည် ။

" ငုဝါ ကိုကြီးကို ချစ်တယ် ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း အလျင်းမရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းမျိုးနဲ့ပေါ့ "

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် နားလည်မှုတွေ ယူရင်း ကြည်နူးရသည် ။ အိပ်ခါနီး ကိုကြီးက ပုံလေး တစ်ပုံ ပို့သည် ။ ပုံထဲဝယ် ဆိုဖာပေါ်က စိုနေသော နီစွန်းစွန်း အကွက်လေး တစ်ကွက် က ထင်းနေသည် ။

----------------------------

နောက်ရက်တွေ လစ်ရင် လစ်သလို ကိုကြီး အခန်းဆီ တက်တက်သွားသည် ။ နှစ်ယောက်တည်း အတူရှိချိန်ဆို သာယာလွန်းလို့ ငုဝါ တစ်ယောက် သွားမစိနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည် ။ ကိုကြီးက မမ မေ နှင့် သူ အကြောင်းလေးတွေ ပြောပြသည် ။ အားရင် အားသလို ကိုကြီး ညီလေးကို ငုဝါ ကစားသည် ။ မကိုင်ရဲ ကိုင်ရဲ နှင့် ခုမှ သေချာမြင်ဖူးသော အချောင်းကြီးကို သေချာကိုင်ရင်း ကိုကြီး သဘောကျလျှာလေးနှင့် တို့ပေးရာမှ ခဏ ခဏ စုတ်ပေးဖြစ်သည် ။ ကိုကြီးကလည်း ငုဝါအလိုကျ လက်ကလေးနဲ့ ရော လျှာလေးနဲ့ပါ သေချာပြုစုပေးသည် ။ လေးဘက်လေး ထောက်ခိုင်းရင်း နောက်ကနေ လျှာနဲ့လျက်ပေးတာ ငုဝါ သိပ်ကြိုက် ။ ငုဝါတို့နှစ်ယောက်လုံး အဆုံးထိ မလွန်ကျူးမိကြစေဖို့တော့ ထိန်းသိမ်းကြသည် ။

ဒီနေ့လည်း ဟိုဘက်လမ်းက သူငယ်ချင်း‌ဆီ သွားလည်မည် ဆိုပြီး မေမေ နောက်ဖေးမှာ အလုပ်များနေခိုက် အပေါ်ထပ်ရှိ ကိုကြီး အခန်းဆီ တက်ခဲ့သည် ။ မရောက်တာ ကြာပြီမို့ ရောက်ရောက်ချင်းပင် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဆိုဖာတွေပေါ်မှာပင် ကိုကြီးက ဆွဲပွေ့ ပြီး အတင်းနမ်းတော့သည် ။ ခဏ အတွင်းမှာ ကိုကြီး ညီလေးက ငုဝါ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေပြီ ။

" ငုဝါ ပါးစပ်ထဲ ပြီးချင်တယ် "

ကိုကြီး တောင်းဆိုသံ အောက်မှာ ငုဝါ လည်း အသစ်အဆန်းမို့ စမ်းကြည့်ချင်နေသည်။ 

" ဖြစ်ပါ့မလား ငုဝါ မျိုချ မိရင်ရော "

" အားရှိတာပေါ့ကွ "

ငုဝါ မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည် ။

" တစ်ခါမှ မှ အဲ့လို မပြီးဖူးတာကို "

ကိုကြီးက ငုဝါ ရင်သားလေးတွေ လက်နဲ့ နယ်ရင်း

" ဒီလိုလုပ် ကိုယ့်ညီလေးကို ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီး ငုဝါ ပါးစပ်နဲ့ပဲ ပြီးအောင်လုပ်ပေး အရည်တွေ ပါးစပ်ထဲ မဝင်တော့ဘူးလေ "

ပြောပြော ဆိုဆို ကိုကြီးက ကွန်ဒုံးတစ်ခု အံဆွဲထဲက သွားယူပြီး သေချာစွပ်ပေးသည် ။

" ကိုကြီး အဲ့တာလည်း ရှိတာ‌ပဲနော် "

" အွန်း အရင်ကတည်းက မနေ့က အခန်းရှင်းရင်း ပြန်တွေ့တာ "

ကိုကြီး မတ်တပ်ရပ်၍ ငုဝါ ခေါင်းလေးကိုင်ပြီး မြန်မြန်အသွင်းအထုတ်လုပ်‌တော့သည် ။ ငုဝါက ဒူးထောက်လျက်နှင့် ကိုကြီး တင်ပါးတွေ ကိုင်ရင်း အလိုက်သိ ခေါင်းလေး အသာမော့ထားပေးဖြစ်သည် ။ တစ်ချက်တစ်ချက် အာခေါင်ထိ လာထောက်လို့ ပျို့တက်ရသေးသည်။

" ကိုကြီး ကောင်းရဲ့လား အခံကြီးနဲ့ဆိုတော့ "

ကိုကြီး ဉ‌လေးတွေ လျှာနှင့်တို့ပေးရင်း ငုဝါ မေးမိသည် ။

" ရတယ် "

ကိုကြီး အဖြေပင် မစောင့်တော့ပဲ ငုဝါ ကွန်ဒုံးကို အသာလိပ်၍ ဆွဲချွတ်ချသည် ။ ပြီးတော့ အခန်းထောင့် တံခါးအနီးရှိ အမှိုက်အိတ်ထဲ သွားပစ်ထည့်လိုက်သည် ။ ရုတ်တရက် အပြင်က ခြေသံ ပြင်းပြင်း ဆင်းချသွားသော အသံကြားလိုက်ရလို့ ငုဝါ လန့်သွားသေးသည် ။ တံခါးကဘစေ့ရုံ စေ့ထားပြီး လော့မချထား ။ လော့သေချာပြန်ချပြီး ငုဝါ ကိုကြီးဆီပြန်လာခဲ့သည် ။ ကွန်ဒုံးဆီတို့ ပေကျံနေသော အချောင်းကြီးကို စုံဆန်လျက်ရင်း အဆုံထိ ဖိကပ်ငုံထားမိသည် ။ ဉတွေဖိညှစ်ရင်း လက်နှင့် လုပ်ပေးတော့ ကိုကြီး တွန့်ခါနေတာ ကြည့်ရင်း ပီတိဖြစ်ရသေးသည် ။ အကြောတွေ ထင်းနေအောင် ထောင်လာနေသော အချောင်းကြီးက ပြီးခါနီးပြီမို့ ငုဝါ မျက်လုံးလေးမှိတ် နှုတ်ခမ်းလေးကျစ်တာ မြန်မြန်လုပ်ပေးနေမိသည် ။

" အား "

ပျစ်ခနဲ သုတ်ရည်တွေက ငုဝါ အာခေါင်မှတဆင့် လည်ချောင်းထဲအထိ မျိုမချရပဲ ဝင်လာသည် ။ ငုဝါ အလိုက်သင့် ငုံထားရင်း ပျို့တက်လာသည် ။ လက်ကလေးနဲ့ အရည်တွေ ကုန်အောင် အချောင်းကြီးအရင်းကို ညစ်ပေးရင်း ပြီးလောက်မှ အသာထုတ်ပြီး ဘေစင် အမြန်ပြေးရသည် ။ ကိုကြီးက နောက်က လိုက်လာရင်း စကပ်လေး အသာလှန် လက်ကလေးတွေနဲ့ ယုယ ပေးတော့ ဘေစင် နားတွင် ပင် တစ်ခါ တွန့်တက်ပြီး ပြီးရပြန်သည် ။

ခဏ လောက်နား‌နေပြီးတော့မှ ငုဝါ ကိုကြီး တိုက်ခန်းမှ အသာဆင်းခဲ့သည် ။ ငုဝါ တို့ အခန်းရှေ့ရောက်တော့ မေမေ တံခါးဖွင့် ထွက်လာမှာစိုးလို့ အသာခြေဖော့ ဆင်းသည် ။ အောက်ဆုံး လှေကားထစ်အရောက် တက်လာသော အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ကို အရင်မြင်မိသည် ။

" ဟင် မမမေ "

စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်ရင်း စိုးရိမ်စိတ်တစ်ခုနှင့် ချက်ချင်းပင် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး အသာအမြန်ဖြတ်ဆင်းခဲ့သည် ။

-------------------------

(08)

ရှေ့နေမလေးက သေချာထပ်မေးသည် ။

" ကွန်ဒုံး တစ်ခု ဟုတ်လား "

မိမိ ခေါင်ညှိမ့်လိုက်သည် ။ ရှေ့နေမလေးက သူ့ရှေ့ရှိ စာရွက်စာတမ်းတွေ ကို သေချာပြန် သိမ်းသည် ။

" ခုလို သေချာ ပြောပြပေး‌တော့  ညီမအတွက်အထောက်အကူ တော်တော်ဖြစ်ပါတယ် "

" ညီမတို့  ထပ်လိုက်စရာပေါ်လာပြီ ထင်ပါတယ် ညီမ သွားဦးမယ် မမေ "

မိမိ ခေါင်းပဲ ထပ်ညှိမ့်ပြမိပြန်သည် ။ စကားပြောဖို့ ခွန်အားမှ မရှိချင်တော့တာပဲလေ ။

----------------------

(09)

ငုဝါ လာမည် ဆိုလို့ ပုံမှန်ထက် စောထဖြစ်သည် ။ ဖုန်းဖွင့်ကြည့်မိ‌တော့ မေ့ ဆီက အဝင်ခေါ သုံး‌ခုလောက်တွေ့သည် ။ ညက သူမူးမူးနဲ့ အစောကြီး အိပ်ပျော်သွားသည် ။ ပြန်ခေါ်လိုက်ရင်ကောင်းမလား ။ သမီးလေး များတစ်ခုခုဖြစ်လို့များလား ဆိုသည့်စိတ်ကြောင့် ပိုသောကရောက်ရပြန်သည် ။ ကိုယ်ခေါ်တုန်းကလည်း သူမှ မကိုင်တာ ဆိုသည့် မာနလေးကလည်း ဝင်လာပြန်သည် ။ 

ခုရက်ထဲ သူ့စိတ်တွေ လေးလံနေမိသည် ။ ဘာရယ်လို့ အကြောင်းသေချာ မသိပဲ ရှုပ်ထွေးစွာနှင့်ပင် နေ့တစ်နေ့ ဖြတ်သန်းရပေဦးမည် ။ စားပွဲတွင်ထိုင်ရင်း ကိုယ့်အခန်းလေး ဝေ့ဝိုက်ကြည့်မိသည် ။ အရင်က‌တော့ ကိုယ်တို့အခန်းလေးပေါ့ ။  သည်အခန်းလေး တိတ်ဆိတ်တာကြာခဲ့ပြီ ။ ဝေဝါးသည့် စိတ်တွေကို ရီဝေနေသော မျက်လုံးများကိုမှိတ်ရင်း ရင်ဆိုင် ရှင်းထုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။

" မေ "

" သမီးလေး "

သတိရလိုက်တာကွာ ။ နှုတ်မှ ထွက်မလာခဲ့ ။ ထွက်လာပြန်တော့လည်း သူတို့မှ မကြားနိုင်ပဲလေ ။ အထီးကျန်ခြင်းရဲ့ဖိစီးမှုကို သူ ခါးသည်းစွာ ခံစားနေရသည် ။

မိဘ တွေ အတင်းတက်ခိုင်းလို့ အင်ဂျင်နီယာ ဘွဲ့ တစ်ခု ရလာသည့်တိုင် သူဝါသနာပါသည့် စာရေးသည့် အလုပ်ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ ။ တစ်ခုခု ကို တွေးငေးရင်း ထွက်လာသည့် စကားလုံးတွေကို ရေးလိုက် ၊ ဖတ်လိုက် ၊ ပြင်လိုက် လုပ်ရတာ သူ့အတွက် အရမ်းကောင်းသော ခံစားချက် တစ်ခုပင် ။

အခုတော့ ဒီလို မဟုတ်တော့ ။ အားလုံးကို စွန့်လွှတ်ဆန့်ကျင်ပြီး စာရေးခြင်းအလုပ်ကို လုပ်နေမိသော်လည်း မေတို့ သားအမိ မရှိတော့သည့်နောက် သူ ဘဝအထီးကျန်ခြင်းက သူမမျှောလင့်မိပဲနှင့် ခံနိုင်ရည် မရှိအောင်ဖြစ်ရသည် ။ မေ နှင့် အတူ ရှိချိန်တွေ ပြန်သတိရရင်း အရက်ကိုသာ ဖိသောက်မိသည် ။ သတိရတိုင်း ဖုန်းဆက်ဖို့ကို စိတ်က မဝံ့ရဲမိ ။ ကိုယ့်အပြစ်နှင့်ကိုယ်ပဲလေ ။

အထီးကျန်ချိန်တိုင်း ဟိုကလေးမလေးက မသိမသာကနေ သိသိသာသာ ရင်ထဲ တိုးဝင်လာပြန်သည် ။ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာပင် ကြီးလာတဲ့သူမို့ ညီမ‌လေး တစ်ယောက်ထက် ပိုတဲ့ ခံစားမှုမျိုး နည်းနည်းမှ မရှိခဲ့ပေမယ့် အသားညိုစိမ့်စိမ့် ငယ်ကထက် ကိုလှလာသော ငုဝါကို စိတ်လှုပ်ရှားမိလာရသည် ။

အိမ်ထောင်ကျဖူးသူမို့ ငုဝါရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပါသော မျက်လုံးတွေကို သတိထားမိသည် ။ တတ်နိုင်သမျှ ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်ဖို့ကြိုးစားရင်း မေ့ကို ဖုန်းခေါ်ဖို့ ပြန်ပေါင်းဖက်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားမိနေပြန်သည် ။ လက်တွေ့ကျ သူ့မှာ အင်အားမရှိခဲ့ ။ စာတွေလည်း အရင်လို ပြန်မရေးနိုင် ။ သူ့အနားမှာ စကားပြောဖော်ဆိုလို့ ငုဝါလေးပဲ ရှိသည် ။ အထီးကျန်ဆန်မှု တမ်းတလွမ်းဆွတ်မှုတို့ရဲ့ နောက်မှာ ကိလေသာစိတ် လိုချင်တပ်မက်စိတ်‌တွေက နိုးထလာတိုင်း ငုဝါက တနည်းနည်းနှင့် အနားမှာ ရှိနေပြန်သည် ။

မှတ်မိသေးသည် ။ အဲ့ညက မုန့်ပေးဖို့ ငုဝါလေးကို လှမ်းခေါ်ပြီး ဖုန်း ကွန်တက် တွေ လှန်လှောရင်း မေ့ ဆီ သတိရ ဖုန်းခေါ်ကြည့်မိသည် ။ လူကြီးမင်း အသံကြားရပြီးနောက် ဖုန်းလိုင်းက ပြန်ကျသွားသည်။ ကလေးမလေးလည်း ရောက်လာလို့ ထပ်မခေါ်ဖြစ်တော့ ။ စကပ်ကလေးနှင့် စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းနေသော ငုဝါကို စိတ်မထိန်းနိုင်စွာ ရယူမိသည် ။ မျက်နှာငယ်လေးနှင့် တိုးလျိူးနေသော သူ့ကို အလေးမထားပဲ စိတ်ကို လွှတ်ချမိသည် ။ 

သတိရသည့်အချိန်ကြတော့ သူ့ကိုယ်မှာ အဝတ်အစားတွေ မရိုမဖရဲ ဖြစ်ကုန်ပြီ ။ နဖူးလေး‌ကို အသာနမ်းပေးရင်း အဆုံးထိ မမြောက်အောင် စိတ်ကို ထိန်းလိုက်မိသည် ။ အမွှေးရေးရေး အင်္ဂါလေးကို လက်နှင့် အသာပွတ်ပေးလိုက်တော့ အရည်တွေ ရွှဲပြီး ကော့တတ်လာသည် ။ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းစုတ်နမ်းတာ ခံလိုက်ရပြီးနောက် ကိုယ့်လက်ချောင်းတွေကလည်း အလိုက်သိစွာ တိုးဝင်လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည် ။ ကိုယ့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေ အောက်မှာ ကလေးမလေး မလွန်ဆန်နိုင်အောင်ပင် ။ 

နောက်ရက်တွေကျ ခဏ ခဏ ကိုယ့်ဆီ ရောက်ရောက်လာတော့သည်။ မေ့ ကို လွမ်းတဲ့စိတ် ၊ အမှောင်ဖုံးတဲ့ စိတ်တို့နှင့် ကလေးမလေး အပေါ်  ငြိစွန်းမိသော်လည်း အချစ်မဟုတ်သည့် ပက်သက်မှုဆိုတာကို ခံစားမိတိုင်း အဆုံးထိ မရောက်အောင် သူထိန်းသည် ။ ငုဝါ နှင့် ရောက်လာလျှင် သူကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ကိုယ့်ကို ပြုစုပေးသည် ။ အစက မရဲသလိုနှင့် ကိုယ့်အင်္ဂါက သူ့လက်ထဲမှာ ကစားစရာတစ်ခုလိုပင် ။

" ကိုကြီး "

" စုတ်လို့ကောင်းတယ် အဟီး "

ယဉ်စစ မျက်နှာပေးလေး နှင့် ခဏ ခဏ ပြောတတ်သည် ။ တခါတလေ ကိုယ်စာရေးတာနှင့်ကြုံလျင် သူက အောက်မှာထိုင်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး စုတ်ပေးနေတတ်သည် ။ ကိုယ်ကလည်း သူ့စည်းခုံအောက်က နှုတ်ခမ်းလွှာလေးကို လျှာထိပ်ကလေးနှင့် သေချာ စာလုံးရေးပေးသည် ။ အဲ့အချိန်များဆို လေးဘက်ကလေး ကုန်းပြီး ဖင်လေးကာ့ပေးရှာသည် ။ နောက်ကနေ အဲ့လိုလုပ်ပေးတာ ပိုထိသည်တဲ့ ။

" ငုဝါ ကိုကြီးကို ချစ်တယ် ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း အလျင်းမရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းမျိုးနဲ့ပေါ့ "

ကလေးမလေး ခဏ ခဏ ပြောတတ်သည် ။ ရှုပ်ထွေးသည့် ကိလေသာ စိတ်တွေက ငုဝါ နှင့် ပက်သက်မိပြီးသည့်နောက်ပိုင်း အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သလို ဖြစ်လာသည် ။ မေ နဲ့ သမီးလေးကို ခဏတော့ မေ့ထားနိုင်သည် ထင်သည် ။ ဖုန်းဆက်ရန် မကြိုစားမိခဲ့တော့ ။ စာကောင်းကောင်းမရေးနိုင်လို့ ဝင်ငွေပုံမှန် မရှိတော့သည့် နောက်ပိုင်း သမီးလေးကို ပေးစရာ ရှိတာလေးတွေ မပေးဖြစ်တာ သုံးလေးလတောင်ရှိနေပြီ ။

ဖုန်း‌ဘေးချ တွေးရင်းနှင့်ပင် ငုဝါ ရောက်လာတော့ နှစ်ယောက်သား အမှောင်ကမ္ဘာဆီ တက်ညီလက်ညီ ရွက်လွင့်ဖြစ်ကြသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း အဆုံးစွန်တော့ မမြောက်ခဲ့ပေ။ နှစ်ယောက် အတူ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတော့ ငုဝါ ကို ထွေးပွေ့ရင်း သူ့အတွေးတွေက မေ ဆီ ပဲ ရောက်နေပြန်သည် ။ အတွေးတွေက ကစင့်ကလျား ဖြစ်နေသည် ။ ငုဝါ ဆင်းသွား‌တော့ စာရေးဖို့ ပြန်ပြင်ဆင်သည် ။ အိမ်ရှေ့က ဘဲတီးသံကို ချက်ချင်း မကြားနိုင်ပဲ ဆက်တိုက်တီးလာတော့မှ သတိထားမိပြီး သွားဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ " မေ " ။

ရုတ်တရက် ဟင်းလင်းပြင်တစ်ခုထဲ ထွက်ကျသွားသလို ခံစားရသည် ။ မေ က အနည်းငယ် လောက် တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေသည် ။

" မေ ဆောရီး ကိုယ် အိပ်ပျော်သွားတယ် လာ "

လိမ်ညာသည့် မုသားတွေနှင့် မလုံသောစိတ်တို့ဖြင့် ပြောလိုက်မိသည် ။ မေ ဝင်လိုက်လာသည် ။ မေ့ကို ခေါ်ရင်း ဆိုဖာပေါ်လည်း မျက်စိကစားကြည့်မိလိုက်သေးသည် ။

" ထိုင် ဘာသောက်ဦးမလဲ "

မေ က အသာဝင်ထိုင်ရင်း ဘာမှ မပြော ။

" ဪ မေ ကော်ဖီကြိုက်တာပဲ ကိုယ် ဖျော်ပေးမယ် ခဏစောင့် "

သူ ကော်ဖီ ဖျော်၍ ထွက်လာသည် ။ ဝမ်းသာတာလား ၊ ဝမ်းနည်းတာလား ၊ ရှုပ်ထွေးနေတာလား မခွဲခြားနိုင်ပါပဲ နှင့် မေ့ ရှေ့ ထိုင်မိပြန်သည် ။ မေ့ ကို တစ်ခွက်ချပေးရင်း သူတစ်ခွက် ယူသည်။

မေ နှင့် သူ စကားတွေ ထပ်ပြောကြသည် ။ အထိုက်အ‌လျောက် ပြန်ပြောပေးနေမိပေမယ့် မေ့ နှုတ်ဖျားလေးက မောင် ဆိုသည့် အသံလေးတွေပဲ သူထပ်တလဲလဲ ကြားယောင်နေသည် ။ မေ့ မျက်နှာလေး စေ့စေ့ ကြည့်တော့ မျက်မှန်အုပ်ထားပေမယ့် မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်စလေးတွေ မြင်နေရသည် ။

" ကိုယ် ဘက်က ပျက်ကွက်မှု ပါ အလုပ်က လည်း အရင်လို မဟုတ်ပဲ ပါးတယ် စာရေးဖို့လည်း ဈာန်မဝင်ဘူး မေ လည်း မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ သမီးလေး က ကိုယ့်သမီးလေးပါ သူ့ကို ကိုယ် စွမ်းသမျှ ထောက်ပံ့ ပေးချင်တာ "

" ဒီလိုလုပ် ကိုယ့်ကို တစ်ပါတ်တော့ အချိန်ပေး ကိုယ် သေချာလွှဲပေးလိုက်မယ် ကိုယ် ကတိပေး‌တယ် နော် "

မေ ခဏလောက်တွေဝေသွားသည် ။ တစ်ခုခု ပြောချင်နေပုံလည်း ရသည် ။

" မေ ပြန်မယ် "

" နေပါဦးလား မေ "

အိမ်ရှေ့တံခါးဝနားမှာ မေနှင့်သူ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည် ။

" ဘာရှိသေးလို့လဲ မောင် "

မေ စကားလုံးတွေ မသဲကွဲခင်မှာပင် သူ မေ့ကို နမ်းမိနေပြီ ။ အချစ်စစ်တို့နှင့် မွေးဖွားလာသော ပိုင်ဆိုင်ရယူချင်မှုတွေ ၊ တသသ လွမ်းဆွတ်မှုတွေက တွန်းအားတစ်ခုလိုဖြစ်နေသည် ။ မေ့ခါးလေးကို အားကုန် ကိုင်ဆောင့်ရင်း သူ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားမိသည် ။ မေ့ ရင်သားတွေက အရင်လို နူးညံ့နေတုန်းပင် ။ စားပွဲပေါ်ထောက်ထားသည့် လက်ကလေးတွေရော ။ မှန်ထဲမှ မြင်ရသောမေက မျက်လုံးတွေ မှိတ်ပြီး ခေါင်းလေးမော့နေရှာသည် ။

" အာ့ အား ချစ်တယ် မေရယ် ချစ်တယ် "

တတွတ်တွတ်ပြောရင်း မကြာခင်မှာပင် သူခရီးဆုံးသိူ့ရောက်သွားသည် ။ မေ့ကို နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ရင်း အမောဖြေမိသည် ။ ခဏကြာတော့ မေက သူ့ရင်ခွင်ထဲက‌နေ တွန်းဖယ်ပြီး နောက်ဖေးထွက်သွား၍ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသည် ။ သူ မေ့နောက်လိုက်သွားပြီး ကပိုကရို ဖြစ်နေသာ ဆံပင်လေးတွေ အသာသပ်ပေးနေမိသည် ။

သူတိူ့နှစ်ယောက်စလုံး စကားတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောမိကြပါပဲနှင့် တစ်ယောက်ရင်ထဲက ဆန္ဒ ကို တစ်‌ယောက် နားလည်မိ‌နေကြသလိုပင် ။ မေ နှင့် အတူ ပြန်နေဖို့ အရင်လို မိသားစုလေး ပြန်နွေးထွေးဖို့ သူ့ကြိုးစားချင်နေပေမယ့် ငုဝါ ဆိုသည့် ကလေးမလေးကလည်း ခေါင်းထဲ ရောက်လာပြန်သည် ။ မေ့ မျက်နှာလေးကလည်း သူ့ဆီက ဖွင့်‌ပြောလာမည့် တစ်ခုခု ကို စောင့်ကြိုနေသလိုပင် ။

မေ ပြန်သွားသည် အထိ သူ့နှုတ်က စကားတခွန်းမှ မထွက်မိပေ ။ ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း သူ ခေါင်းတွေ ချာချာလည်နေသည် ။ မေ ၊ သမီးလေး ၊ ငုဝါ ၊ သူ ။ ညက သောက်ထားသည့် ဒါဏ် ၊ ငုဝါ နှင့် မေ နှစ်ယောက်စလုံးနှင့် တစ်မနက်လုံး အတူတူ နေမိသောကြောင့်  အားအင်ကုန်ခမ်းမှုဒဏ် ၊ နောက် သူ့နှလုံးသားထဲက တစ်ဆစ်ဆစ် နာကျင်နေသော အချစ် ပူလောင်ခြင်း ဒါဏ်ရာတွေ ၊ သူ့အတွက် ဖြေရှင်းရ ခက်သည့် ပုစ္ဆာ တစ်ခုလိုပင် ။

သူ ရှေ့ရှိ ကော်ဖီခွက်ကို ကိုင်ရင်း ပူပင်သောကတွေကြောင့် လက်က တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေသည် ။ သူ ကော်ဖီ အကုန် မော့သောက်ချလိုက်သည် ။ ပုံမှန်ထက် ခါးနေသော ကော်ဖီ ၊ အနံ့ကလည်း တမျိုးထွက်နေသည် ထင်သည် ။ သူအားနည်းနေလို့ စိတ်ထင်တာပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည် ။ ကော်ဖီသောက်ပြီး သူ ဆိုဖာပေါ်မှာပဲ လှဲလိုက်သည် ။ သူပင်ပန်းနေပြီ ။ အနားယူချင်နေပြီ ။ အိပ်ရာက နိုးလျှင် သူတစ်ခုခု အပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချမည် ။ မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်တော့ မေ နှင့် သမီးလေးက အရင် ပေါ်လာသည် ။ သူ ခေါင်းတွေ လေးလာသလိုပင် ။ အိပ်မက်လား တကယ်လား မသဲကွဲသော မေ နှငိ့ သမီး‌လေး ပုံရိပ်တွေက သူနဲ့ တဖြေးဖြေးဝေးကွာသွားသည် ။

----------------------

(10)

အိပ်ရာထဲ လူးလှိမ့်ရင်း မျက်လုံးတစ်ဖက်ကို မဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင်နှင့် ဖွင့်ကြည့်သည် ။ စူးခနဲ နေရောင်ကြောင့် အတင်းပြန်ပိတ်လိုက်ရသည် ။ နေတောင် အတော်မြင့်နေပြီ ။

ညက အိပ်တာ နောက်မကျပေမယ့် မနက်လည်းဘယ်တုန်းကမှ အစောမနိုးသော သူ့ကို အိမ်က ဦးလေးက လည်း လုံးဝ ကို မနှိုးတော့ပေ ။ ဝန်ထမ်းမို့ အစောထပြီး  တစ်ဦးတည်းသော တူတော်မောင်ကို နှုတ်တောင် မဆက်ပဲ အလုပ်သွားတော့သည် ။ အစတုန်းက နယ်မှ သင်တန်းလာတက်‌သောကြောင့် အစစအရာရာ စီစဉ်ပေးပေမယ့် အပေအတေ လုပ်ချင်ရာ လုပ်သော တူတော်မောင်ကို နောက်ပိုင်းကျ ဘာမှ မပြောတော့ ။ သူကလည်း သူပဲ ။ စားချင်တဲ့ အချိန်စား အိပ်ချင်တဲ့အချိန်အိပ် ။ အသက် အစိတ် ရှိပြီ ။ လိုချင်ပြီ ဆိုလျင် စွဲလမ်းမှုထား၍ မရရအောင် ယူတတ်သည့် အကျင့်က ငယ်ငယ်တုန်းကတည်းက ခုထိ ဖျောက်မရသေး ။ နယ်မှာတုန်းကလည်း မိဘတွေက လိုလေသေး မရှိထားတော့ အကျင့်တွေပါနေသည် ။

သူ ဖရိုဖရဲ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း အိပ်ရာဘေး ပြတင်းပေါက်မှ တိုက်အောက်သို့ အသာငုံ့ကြည့်သည် ။ တိုက်အောက်လမ်းကလေးရဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင် မျက်စောင်းထိုး ခပ်ယွန်းယွန်းက အထိုင်ရောင်းသော ပဲပြုတ်သည်ဆီ မျှော်ကြည့်သည်။ သက်ပြင်းအသာချမိသည် ။ မမ ကို မတွေ့ရတာ သူ နယ်မှ ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းကဆို သုံးလနီးပါးရှိပြီ ထင်သည် ။ ပုံမှန်ဆို ဒီအချိန် သူမမကို တွေ့တတ်သည် ။ 

မမကို မတွေ့ရတော့သည့် နောက်ပိုင်း မမ၏ပုံရိပ်တွေသာ သူ့ စိတ်ထဲ စွဲနေသည် ။ မမကို တွေ့လျှင် သူပြောပြချင်သည်များကို စိတ်ထဲမှ တန်းစီနေတတ်သည် ။အဓိက မမ ဘဲကြီး အကြောင်း ။ မမကို နှင်ချပြီး ဖောက်ပြန်နေသောသူ ။ တခါတလေ လှေကားအဆင်းအတက်မှာတွေ့မိသည် ။ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ တော်တော် အမြင်ကပ်စရာ ကောင်းသည် ။

-------------------

သူအိပ်ရာထဲ ပြန်ခွေရင်း မမနှင့် သူ့အကြောင်း တွေးမိသည် ။ မမ မသိသော သူနှင့် မမ အကြောင်းပေါ့လေ ။

နယ်ကနေ သင်တန်းတက်ဖို့ ဆိုပြီး မေမေက သူ့မောင်ရှိရာ သို့ပို့သည် ။ ဆယ်တန်းသုံးနှစ်ဆက်တိုက် မအောင် ၊ အိမ်က တောင်ယာ အလုပ်လည်း ဝိုင်းမကူ ၊ လေးငါးနှစ်လာက်ထိ ဘာမှမယ်မယ်ရရ မရှိပဲ ဘော်ဒါတွေနှင့် ပျော်လိုက်ပါးလိုက် သောက်လိုက်စားလိုက် ၊ ဆေးလိပ်တဖွာဖွာ နှင့် သူ မိဘတွေရဲ့ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့်မှာ မလွန်ဆန်နိုင်ပဲ ဦးလေးရှိရာ ရောက်ခဲ့သည်ပေါ့ ။ 

ရောက်ရောက်ခြင်းတော့ ဘယ်လိုမှ မနေတတ် ။ ကိုယ့်အိမ် ကိုယ့်နေရာ မဟုတ် ၊ နေသားမကျသေးတော့ အရာရာ ကို လွမ်းသည် ။ ဆိုးအတူ ဘော်ဒါတွေ ၊ အရင်က ရည်းစား အဆက်ဟောင်းတွေ ။လွမ်းတိုင်း အိပ်ရာဘေး ပြတင်းပေါက်ကနေ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်နှင့် အဝေးတစ်နေရာမျှော်ကြည့်မှန်းဆရင်း လွမ်းသည့် အတိုင်းအဆ မရှိသည့် စိတ်ကို လွှတ်ထားမိသည် ။ တစ်လ နှစ်လလောက် နေတော့ သူနေသားကျလာသည် ။ သင်တန်း အတူတက် ဘော်ဒါလေးတွေ ရလာတော့ အရင်ကလောက် သူ့ဘဝ ငြီးငွေ့စရာမကောင်းတော့ ။

အဲ့ဒီ အချိန်မှာပဲ မမ ကို သူစတွေ့သည် ။ အနေအထိုင် နှင့် လမ်းလျှောက်တာက အစ တည်ငြိမ်လွန်း၍ မမ လို့သာ သူစိတ်ထဲစွဲမှတ်မိသည် ။ မမ ကို စသတိထားမိတော့ ကားမှတ်တိုင်မှာ ။ သူက အဲ့ဒီနေ့တုန်းက အိပ်ရာထနောက်ကျလို့ သင်တန်းသွားဖို့ ကားစီးရန် အမြန်ထွက်ခဲ့သည် ။ မှတ်တိုင်ရောက်တော့ လူအတော်ရှင်းနေသည် ။ စီးနေကျ နံပါတ်က ထွက်သွားပြီထင်သည် ။ ထွက်သွားလျှင်တော့ နောက်တစ်စီးလာဖို့စောင့်ရပေတော့မည် ။ ရုတ်တရက် ဘေးက ခရီးသွားတစ်ယောက်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

" အမ နံပါတ် "-" ကားက ထွက်သွားပြီလားဗျ "

" ဟုတ်တယ် ခုနလေးတင်ထွက်သွားပြီ ရှင့် "

တစ်ခွန်းတည်းပါပဲ ။ အဲ့ဒီတစ်ခွန်းတည်း ပဲ မမ နှင့် ပြောဖူးတာကို သူခုထိ မှတ်မိနေသည် ။ စိတ်ပျက်စွာ မှတ်တိုင်ရှိခုံတွင်ထိုင်ရင်း ဘေးခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ မမ ကို စသတိထားမိသည် ။ ကျောခိုင်းထားတာမို့ ပိန်ပိန်ပါးပါး နှင့် မမ ကိုယ်လေးက မြန်မာဆန်ဆန် ရင်ဖုံး အကျီလေးအောက်မှာ သပ်ရပ်နေသည် ။ စကားလှည့်ပြောတုန်းက ယဉ်စစ မျက်နှာလေး ။ မျက်မှန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းပါးလေး ။ ဆံထုံးကို သေချာထုံးထားသေးသည် ။ အမှတ်တမဲ့ ကနေ သေသေချာချာ ကြည့်မိတာက ဆံထုံးလေးအောက်က ချောမွတ်နေသော ဂုတ်သားလေးတွေ ။

နောက်နေ့ တွေ သူ ကားမှတ်တိုင်ကို စောစောရောက်အောင် သွားသည် ။ သူ့အတွက် သင်တန်း နောက်ကျ မကျသည်က အဓိက မဟုတ်ပဲ ကားမှတ်တိုင်တွင် မမကို တွေ့ရန်သာ အဓိကဖြစ်သည် ။ မမ ကားမှတ်တိုင်သို့ ထွက်လာတတ်သည့် လမ်းကလည်း သူ့ထွက်လာသည့်လမ်းနှင့် အတူတူမိူ့ လိုက်ကြည့်ရင်း သူ့တို့တိုက်ကပဲ ဖြစ်နေသည် ကို တွေ့သည် ။ ဦးလေး ကို အမှတ်တမဲ့ဟန်လုပ်၍ မေးကြည့်တော့ အောက်ထပ်က အိမ်ထောင်ရှိ သမီးလေး တစ်ယောက်နှင့်မှန်း သိရသည် ။ 

သိရသည့် ညက သူ တညလုံး အိပ်မပျော် ။ နှမြောတသခြင်း ၊ လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးရခြင်း လို ခံစားမှုတွေက သူ့ကို သူ့စိတ်ကို ပိတ်လှောင်စေသည် ။ အထူးသဖြင့် မမရဲ့ ပိန်ပါးသည့် ခါးသိမ်လေးနှင့် ဂုတ်သား ဖွေးဖွေးလေး မြင်ယောင်ရင်း ပိုင်ဆိုင်လိုသော အပူမီးတွေ က ထိန်းမရအောင် ပေါက်ဖွားလာသည် ။ သူ့အမျိုးသားဆိုသည့် ဘဲကြီးက မမ နှင့် နည်းနည်းမှ မလိုက်ဖက်ဟု သူထင်သည် ။ ဆံပင်က စုတ်ဖွား ၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဘယ်တော့မှ မရှိ ။ အလုပ်လည်း လုပ်ဟန်မတူ ။ 

မမသာ ပုံမှန် အလုပ်ဆင်းသည် ။ တစ်တိုက်တည်း‌နေ မမ နှင့် သူ ရင်းနှီးရန် ဘာလို့ မကြိုးစားမိလည်း ဆိုတာ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဝေခွဲမရ ။ မရိုးသားသည့် သူ့စိတ်က အိမ်ထောင်ရှင်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရှေ့မှာ ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် ဖြစ်နေမှာ သူမလိုလား ။ မမစိတ်နဲ့ သူ့အချိန်တွေက အရင်က ထက် ပိုပြီး မမအတွက်ပဲဖြစ်လာသည် ။ မနက်အ‌စော တခုခု ထွက်ဝယ်လျင် ပြတင်းပေါက်မှ သူချောင်းသည်။ 

ပြီးလျှင် ကားမှတ်တိုင် သွားစောင့်သည်။ ရုံးပြန်မည့် အချိန်ကို သူလမ်းထိပ် လက်ဘက်ရည် ဆိုင်ကနေ တစ်ယောက်တည်း ပုံမှန်ထိုင်ရင်း စောင့်နေမိလာသည် ။ မမနဲ့ဘဲကြီး က နှစ်ယောက်အတူတူ အပြင်ထွက်ဖြစ်သည်က နည်းသည်။ ထွက်လာတာတွေ့ရင်လည်း မနာလိုအပူမီးကြောင့် လက်တွေတုန်လာမိအောင်အထိ မမ အပေါ် သူစွဲလမ်းမိသည် ။ ညတိုင်းနီးပါး မမ မျက်နှာလေးနှင့် ဂုတ်သားလေးတွေ မှန်းဆရင်း သူအာသာဖြေသည် ။

မမ အပေါ် စွဲလမ်းမိသည့် သူ့စိတ်ကို ထပ်တိုးရစ်စေသော နေ့ကို သူ့မေ့မရ ။ အဲ့ဒီနေ့က မမကို နေ့တစ်ပိုင်းနီးပါးထိ မတွေ့ရလို့ တွေ့လိုတွေ့ငြား အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းခဲ့သည် ။ မမတို့ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ငြိမ်သက်နေသည့် အခန်းတံခါးပဲ တွေ့ရသည် ။ သူစိတ်လိုလက်ရနှင့် လှေကား အပေါ်အောက် အသာကြည့် လူရှင်းတော့မှ တံခါးချပ်နား အသာ နားကပ်လိုက်သည် ။ ဘာသံမျှ မကြားရ ။ သေချာ ထပ်နားထောင်ကြည့်တော့ ခပ်တိုးတိုးလေး ကြားရသည်။

" အ ဟင့် ဟင့် အာ့ "

သူ့ရင်တွေ ရုတ်ချည်း ဗြောင်းဆန် သွားသလိုပင် ။ တံခါးရွက်မှ အသာခွာ၍ ပျဉ်ချပ်အကြား အဟ ရှိမရှိ ရှာကြည့်သည် ။ အလင်းရောင်သေးသေးလေး တစ်ခု တွေ့တော့ မျက်လုံးတေ့ရင်း သူအထဲကို အသာချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ မြင်ကွင်းက သူ့ နှလုံးတွေပေါက်ထွက်တော့မတတ်အောင် ဖြစ်ရသည်။

ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုက ထိုင်လျက် ။ သူ့ပေါ်ကြားထဲတွင်တော့ မျက်နှာအပ်ထားသည့် တခြား ဝတ်လစ်စလစ် တစ်ယောက် ။ သူ မြင်ချင်နေမိသော မမရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို မထင်မှတ်ပဲ တွေ့လိုက်ရတော့ သူ့လက်တွေက အလိုလို ဘောက်ဘီ ခွကို ကိုင်လျက်သားဖြစ်သွားသည် ။ နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှင့် မမ က ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားပြီး အော်ညည်းနေသည်။ မမ လက်တွေက သူ့ပေါင်ကြားထဲရှိ လှုပ်ရှားနေသော ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို ဆုတ်ဆွဲ‌နေသည် ။ နို့သီးခေါင်း မဲမဲသေးသေးလေး‌တွေကို ရင်သား‌သေးသေးလေး‌တွေ ပေါ်မှာ မြင်နေရသည်။ 

သူချွေးတွေပြန်နေပြီထင်သည် ။ မမ ပေါင်ကြားထဲမှ ဟိုဘဲကတော့ ခေါင်းလုံးဝမဖော်ပဲ ယက်ပေးနေသည့်အပြင် တခါတခါ မမ နို့တွေကိုပါ လာလာညစ်ပေးချေပေးနေသည် ။ သူ အသက်ရှူနေဖို့ကို ပင် မေ့နေသည် ။ ခဏနေတော့ မမ နဲ့ ဘဲကြီး နေရာချိန်းလိုက်သည် ။ ဘဲကြီးက ဆိုဖာပေါ်မထိုင်ရသေးခင်မှာပင် မမက ဘဲကြီး အချောင်းကြီးကို အတင်းစုတ်ယူတော့သည် ။ 

ဘဲကြီးက မထိုင်သေးပဲ မတ်တပ်ရပ်လျက်ပင် မမ ဆံပင်တွေကို အရင်းကနေ ဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲ တချက်ချင်းဆီ ဆောင့်သွင်းသည် ။‌  ဘဲကြီး ထိုင်လိုက်တော့ မမက ပေါင်ကြားထဲ သေချာနေရာယူရင်း နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေပျောက်သွားသည် အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုတ်ပေးနေသည်။ သူ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းမရတော့ ။ အပေါ်ထပ် ပြေးတက်ခဲ့သည် ။ အိပ်ရာထဲ ဟန်မဆောင်နိုင်အောင်ပြေးသွားရင်း ခုနက မြင်ကွင်းကို ပုံဖော်ပြီး သူ့အင်္ဂါကို ကောင်းကောင်းကစားမိတော့သည် ။

အဲ့ညက မှတ်မှတ်ရရ သူတစ်ညလုံး အိပ်မရ ။ အောက် က ကောင်ကလည်း သုံးကြိမ်မြောက် ဖြေလျော့ထားသည့်တိုင် မမကို တွေးရင်းနှင့်ပင် ပြန်မကျချင်သေးပေ ။ နောက်ရက်တွေမှာ သူကြုံရင် ကြုံသလို ချောင်းချောင်းကြည့်သည့်အလုပ်တစ်ခု က အပိုဝင်လာသည် ။ အနားရောက်မှ တံခါးဖွင့်သံကြားလို့ အပေါ်တက်ပြေးခဲ့ရသည့် အခေါက်တွေလည်း ရှိသည် ။ သူချောင်းပေမယ့် အရင်တစ်ခါကလို မမတို့ နေသည် ကို မတွေ့ရတော့ ။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာမို့ တော်ရုံ မနေကြတာ ဖြစ်လိမ့်မည် ။

ဒီကြားထဲ သူနဲ့ ဦးလေး မိဘတွေ ရှိတာ နယ်သို့ ပြန်ဖို့ အကြောင်းဖန်လာသည် ။ မိသားစုပိုင် အမွေဆိုင် အိမ်ကြီးခွဲဝေရောင်းချဖို့ ကိစ္စ ဆိုတော့ ဦးလေးက မဖြစ်မနေပြန်ရသည် ။ သူကတော့ အမေ တို့က အကြောင်းသိမို့ တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့စေပဲ တပါတည်း ပြန်လိုက်ခိုင်းသည် ။ နယ်က အိမ်ကိုပါ ပြင်‌ဆောက်နေတာမို့ မထင်မှတ်ပဲ လေးလလောက်ကြာသွားသည် ။ 

ဦးလေးက ဝန်ထမ်းမို့ ခွင့်ယူလိုက် ပြန်လိုက် လုပ်ပေမယ့် သူ့ကိုတော့ မြို့ကို ပြန်မလွှတ်တော့ ။ နယ်မှာရှိတဲ့ အချိန်တွေ တောက်လျှောက် မမကို လွမ်းသည် ။ မမ ရဲ့ ယဉ်စစ မျက်နှာလေးနှင့် သူမြင်ခဲ့ရသော ထန်နေသည့် မမကို တွေးမိတိုင်း သူ အပူမီးက ရင်ကွဲ မတတ်ပင်။ အစွဲအလမ်းကြီးတတ်သော သူ့အကျင့်က သူ့ကို သောကဖြစ်စေသည်။ လေးလကျော်တော့ အိမ်လည်း လက်စသတ်ပြီမို့ သူ မဖြစ်မနေ ခွင့်တောင်းပြီး မြို့သိူ့ ပြန်လာခဲ့သည် ။

ပြန်လာခဲ့သော်လည်း ဘဲကြီး ကို တွေ့ပေမယ့် မမရော ကလေးကိုပါ မတွေ့ရတော့ ။ ဦးလေးကို အမှတ်တမဲ့ မေးကြည့်တော့ သတိမထားမိ ဟု ပြောသည် ။ သူ့အလုပ်လောက်ပဲ ခေါင်းထဲ ရှိတဲ့ ဦးလေး ဘယ်တော့မှ သတိထားမိမှာလည်း မဟုတ်ပေ ။ တစ်နေ့ မမ တို့ တိုက်ခန်းရှေ့ ရောက်တော့ အမှတ်တမဲ့ ဒုန်းခနဲ တခုခု ကျသံ အတွင်းဘက်က ကြားလိုက်လို့ သူသတိထား တံခါးရွက်နား အသာကပ်သည်။ သူ့ကြည့်နေကြ အပေါ်လေးကနေ ကြည့်မိလိုက်သည် ။

" ဟာ "

သူ စိတ်ထဲရေရွတ်ရင်း အတွင်းက ပုံရိပ်တွေကို သေချာကြည့်သည် ။ ဆိုဖာပေါ်ဝယ် မမ မဟုတ်သော ကောင်မလေး တစ်ယောက်က လေးဘက်ထောက်နေပြီး ဘဲကြီး‌ခေါင်းက ကောင်မလေး နောက်ဘက်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကြားထဲ တွန်းထိုးပြီး လှုပ်ရှားနေသည် ။ ကောင်မလေးက ဆိုဖာအမှီပေါ် မျက်နှာအုပ်ထားလို့ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိ ။ သူ့စိတ်ထဲ အမျိုးအမည် မသိသော ခံစားချက်များက ကြီးထွားလာရသည် ။ ဒါဆို မမ ကရော မမ ဘယ်ရောက်သွားလဲ ။ ဒီဘဲက မမ ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နေတယ်ဆိုတာသေချာသည် ။ မမတို့သားအမိကို နှင်ချလိုက်တာပဲ ဖြစ်မည် ။

ဒေါသတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်ရီနေစေသည်။ ဒေါသ စိတ်နဲ့ သူ အပေါ်ပြန်တက်ခဲ့သည်။ ဒီအကြောင်းတွေ မမ သိအောင် သူ ပြောပြချင်သည် ။ သူချစ်မိသည့် မမကို အဲ့လိုမျိုး ပစ်ပစ်ခါခါ ဆက်ဆံခံရတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ပါ ။ ခက်တာက မမနဲ့ ပက်သက်ရင် သူဆက်သွယ်လို့ရတာ ဘာမှ မရှိ ။ တနေကုန် သူ အိမ်ပေါ်မှာ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်လျှောက်နေမိသည်။ တွေးမိတိုင်း သူ ဘဲကြီးကို သတ်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာသည် ။ 

နောက်နေ့တွေမှာ သူ မမကို တနည်းနည်းနှင့် ဆက်သွယ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်သည် ။ ဦးလေးကလည်း မေးပါများတော့ သူ့အပေါ်ပါ မသင်္ကာ ဖြစ်လာသည် ။ ဘယ်လိုမှနည်းလမ်းရှာမရ ။ မမတို့ အိမ်ခန်းရှေ့မှ ဖြတ်သွားတိုင်း အထဲ ကို နားမစွင့်မအောင် သူကြိုးစားသည် ။ တခုခု ကြားမိလျှင် ကြည့်မိလျှင် သူဒီဘဲကို အနှေးနဲ့ အမြန် တစ်ခုခု လုပ်လိုက်မိမည် ထင်သည် ။

 မမတို့ အိမ်ခန်းရှေ့မှ ဖြတ်သွားတိုင်း အထဲ ကို နားမစွင့်မအောင် သူကြိုးစားသည် ။ တခုခု ကြားမိလျှင် ကြည့်မိလျှင် သူဒီဘဲကို အနှေးနဲ့ အမြန် တစ်ခုခု လုပ်လိုက်မိမည် ထင်သည် ။

..................................

သူ ဒီနေ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရန် တိုက်အောက်ဆင်းတော့ မမ တို့ အခန်းရှေ့ရောက်ပြန်သည် ။ တံခါးက စေ့ရုံစေ့ထားတာ သတိထားမိပြီး ဟနေသည့် ကြားမှ မြင်ရသည်က သူမမြင်ချင်သည့် မြင်ကွင်း ။ ရှောင်နေခါမှ တည့်တည့်တိုးသည် ။ ဟိုတခါ မြင်လိုက်သည့် ကောင်မလေးနှင့်ပင် ။ တံခါးဘက် ကျောခိုင်းထားလို့ ဒီတခါလည်း ကောင်မလေး မျက်နှာကို သေချာမမြင်ရ ။ သူ စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုတွေနှင့် ခြေသံပြင်းပြင်း နင်း၍ အောက်သို့ဆင်းခဲ့သည် ။

စိတ်ပျက်စွာဖြင့် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်နေသည်မှာကြာပြီ ။  သင်တန်းကလည်း ပိတ်ထားလို့ ဘယ်မှ သွားစရာမရှိ။ ဘော်ဒါတွေကလည်း တစ်ယောက်မှ ရောက်မလာတာမို့ ရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းပြီး သူထရန်ပြင်လိုက်ခါမှ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သွက်သွက်လျှောက်သွားသောသူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်သည်။  မမ ။ ဟုတ်ပါသည် သူ့မမ မှ မမအစစ် ။ နောက်က ဆိုပေမယ့် သူမှတ်မိသည် ။ 

သူနောက်ကနေ ခပ်သွက်သွက် လိုက်သွားသည် ။ မမ က သူတို့တိုက်နားထိ ရောက်နေပြီ ။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် သူမမကို ပြောစရာရှိတာ ပြောရမည် ။ အခန်းထဲက မြင်ကွင်းကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရလျှင် မမ ခံနိုင်ရည် ရှိပါ့မလား ။ ဘဲကြီးနဲ့ မတွေ့ခင် သူ ပြောပြရမှ ဖြစ်မည် ။သူမပြေးရုံတမယ် မမ ဆီ သွားနေရင်းပင် မမ က လှေကားဆီ တက်သွားပြီ ။ လှေကားရင်း အ‌ရောက် သူနောက်ကနေ လှမ်းခေါ်မည်အလုပ် အပေါ်မှ ဆင်းလာသော ကောင်‌မလေး တစ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသည် ။

" အမေ့ "

သူက အားပါ‌တာမို့ ကောင်မလေး ဖင်ထိုင်လျက်လဲသည်။ ကောင်မလေး မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့နေသည် ။ သူဆွဲထူးပြီး

" ဆောရီး ညီမ "

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် လှေကားပေါ် အမြန်ပြေးတက်ပေမယ့် အခန်းထဲ ဝင်သွားသော မမ ကို ရိပ်ခနဲသာ တွေ့လိုက်ရ‌တော့သည် ။

----------------------

သူ အပေါ်ထပ်ထိပြန်တက်ခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်၍ လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိသည် ။ ဒေါသကြောင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲနေသည် ထင်သည် ။ သူချစ်ရသည့် သူစွဲလမ်းရသူ မမကို အရင်းနှီးဆုံးသူတစ်ယောက်က ကွယ်ရာမှာ သစ္စာဖေါက်ဖျက်နေတာကို မမသိအောင် သူပြောပြချင်သည် ။ အညာခံနေရသော မိန်းကလေး တစ်ယောက်မဖြစ်စေလိုပါ။ သူ ကြံရာမရ ဖြစ်မိသည် ။ ခုလောက်ဆို မမတို့အခန်းထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ မသိ ။

သူ အောက်သို့ ဒုတိယ အကြိမ်မြောက်ဆင်းခဲ့ပြန်သည်။ တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း တံခါးရွက်ရှိ အပေါက်ကနေ အတွင်းသို့ကြည့်မိတော့ သူလန့်ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို မျက်နှာ နောက်ရုပ်လိုက်သည် ။

မြင်ကွင်းက နီးကပ်လွန်းလှသည် ။ တံခါးအနီး ရှိ ခုံတစ်ခုအပေါ် အဝတ်အစား ဖရိုဖရဲနှင့် လက်ထောက်ထားသော မမ ။ သူ့နောက်က ဘဲကြီးက မမ ခါးလေး ကိုင်ပြီး အားကုန် လှုပ်ရှားနေသည် ။ မမက အံလေးကြိတ်ထားသည် ထင်သည် ။ အသံသေချာထွက်မလာ။ သူ‌သေချာ မြင်နေရသည်က ဟိုဘဲကြီး မျက်နှာ ။ မနည်းမျိုသိပ်ထားရသည့် ဒေါသက ဘဲကြီးမျက်နှာဘေး ကြည့်ပြီး နားထင်ကြောတွေ ထောင်သည်အထိ တင်းမာလာသည် ။ ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်ပြီး မမကိုပါ စော်ကားနေတာ ။ သူကြည့်နေတုန်း ဘဲကြီး ရုတ်တရက် မေးကြောကြီးများထောင်သည်အထိ တွန့်တက်သွားသည် ။

သူ အိမ်ပေါ်သို့ ပြေးတက်ခဲ့သည် ။ မျက်စိထဲ မမကလွဲပြီး တခြားဘာမှ မမြင်တော့ပေ ။ မမရဲ့ သနားစဖွယ် မျက်နှာလေး ။ လှည့်စားခံနေတာ ကို ပင် မသိသော မမ ။ သူ မမ အတွက် ကလဲ့စားချေမည် ။ ဒီဘဲကြီးကို သူတစ်ခုခု လုပ်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။ သူ အိမ်နောက်ဖေးခန်းထဲ ဝင်ပြီး တစ်ခုခုရှာကြည့်သော်လည်း ဘာမှမရှိ ။ နာရီဝက်လောက်ကြာအောင် စဉ်းစားသော်လည်း အဖြေထွက်မလာပါ။အောက်သို့တစ်‌ခေါက်ပြန်ဆင်းခဲ့ပြန်သည် ။ 

မမတို့  အခန်းရှေ့ရောက်တော့ အတွင်းဘက် ချောင်းကြည့်တာ ဘာမှ မတွေ့ရ ။ ဧည့်ခန်းရှိ စားပွဲ ပေါ်ဝယ် ကော်ဖီခွက်ကလေးနှစ်ခွက်တွေ့သည် ။ မမ ပြန်သွားပြီထင်သည် ။ သူတခု စဉ်းစားမိပြီး အိမ်အပေါ် ပြန်တက်၍ ခုတင်အောက်ရှိ လက်ကျန် ကြမ်းပိုးသတ်ဆေးဘူး ယူခဲ့သည် ။ အောက်ပြန်ရောက်တော့ တံခါး‌လော့လက်ကိုင် လှည့်ကြည့်ရာ အသာပွင့်သွားသည် ။ 

အိမ်ရှေ့ခန်းဝယ် ဘယ်သူမှ မတွေ့ရ ။ သူ တန်းတန်းမတ်မတ် ကော်ဖီခွက်ရှိရာ တန်းသွားသည် ။ စားပွဲပေါ်တွင် ကော်ဖီ ခွက် နှစ်ခွက် ရှိနေပြီး တစ်ခွက်က ကုန်နေသည် ။ ခပ်လျော့လျော့ ရှိနေသည့် ခွက်ထဲ သူကြမ်းပိုးသတ်ဆေးဗူး ဖွင့်၍ အနည်းငယ်ထည့်သည် ။ လက်တွေတုန်နေလို့ မနည်းထိန်းထည့်ရသည် ။ ပြီးမှ သူ အခန်းထဲမှ အသာပြန်ထွက်ခဲ့သည် ။

အပေါ်ခန်း ပြန်ရောက်တဲ့ အထိ သူလက်တွေ တုန်နေတုန်းပင် ။ သူဘယ်တော့မှ နောင်တ ရလိမ့်မည် မဟုတ်သော အရာတခု သူကျူးလွန်မိခဲ့ပြီ ။ မမ အပေါ် ဘယ်လောက်ထိ စွဲလမ်းရလဲ မမ ကိုယ်တိုင် နောင်တသက် သိချင်မှ သိလိမ့်မည် ။ မမ အတွက်နဲ့ သူ့ဘဝ ဘာပဲဖြစ်နေဖြစ်နေ သူတခုခု မမ အတွက် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ပြီ ။ သူ့ပါးအပေါ် စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေလည်း ရှိပါစေတော့ ။ စိတ်က တင်းထားပါလျက်နှင့် ရှိုက်ရှိုက်ပြီး ငိုချမိတော့သည် ။

-------------------------

(11)

" ညီမတို့ ပြန်‌တွေ့ကြပြန်ပြီနော် မမေ "

အိမ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော မိမိကို ရှေ့နေမလေးမှ စတင် နှုတ်ဆက်သည် ။ အိမ်ရှေ့က မြေကွက်လပ်ကလေးမှာတော့ သမီးလေးက ဒေါ်လေးနှင့် ဆော့နေသည် ။

" ဟုတ်ပနော် ညီမ "

" ကိုကောင်းမင်း ကို သတ်တဲ့ တရားခံ က သူကိုယ်တိုင် ဝန်ခံသွားတယ်ဆိုတာ မမေ လည်း သိမှာပါ ၊ အဲ့တာကြောင့်လည်း ညီမတို့ ထွေထွေထူးထူး လိုက်စရာမလိုပဲ မမေလည်း အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာတာပေါ့ "

မိမိ ခေါင်းသာ ငုံ့နေမိသည် ။ နှလုံးသားဒါဏ်ရာ က တဆစ်ဆစ် နာနေတုန်းပင် ။

ရှေ့နေမလေးက ဆက်ပြောနေသည် ။

" တစ်ခု မရှင်းလင်းတာက တရားခံက ဘာကြောင့်သတ်တယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ပဲ ၊ သူ့အနေနဲ့ ကိုကောင်းမင်းကို အမြင်မကြည်လို့ သတ်ပါတယ်လို့ ပြောတယ် ၊ အခင်းဖြစ် အနီးအနားမှာ ရှိတဲ့ လက်ဗွေရာတွေကလည်း တရားခံ အစစ်ဖြစ်ကြောင်း ခိုင်လုံနေပေမယ့် သတ်ရခြင်း အကြောင်းရင်းကကြတော့ မလုံလောက်ဘူးထင်တယ် "

မိမိ ရှေ့နေမလေးအား သေချာကြည့်မိသည် ။ ငယ်ရွယ် သွက်လက်တက်ကြွသော ဟန်ပန်လေးတွေ တွေ့နေရသည် ။

" မေ တော့ ပြီးခဲ့တာတွေ ထားလိုက်ချင်တော့တာပါပဲ ညီမရယ်၊ သွားတဲ့သူကလည်း သွားပြီ ကျန်တဲ့သူတွေကိုလည်း အငြိုးအာဃာတ မထားချင်တော့ပါဘူး ၊အဲ့တာကြောင့်လည်း တရားခံကို မမ ကိုယ်တိုင် သွားမကြည့်ခဲ့တာပေါ့ ၊ ဒေါသတော့ ဖြစ်မိတာပေါ့လေ ၊ မောင် ဝဋ်ကြွေးတွေ ဆပ်ရတယ်လို့ပဲ မှတ်ယူမိတယ် "

မိမိ ဆက်ပြောသည်။

" မေနဲ့ သမီးလေး အပေါ် ပျက်ကွက်မှုတွေအတွက် ဆပ်ရတယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက်တယ် "

" ဟုတ် မမေ သဘောထားကို ကိုယ်ချင်းစာပါတယ် "

နှစ်ယောက်သား ခဏ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။

" ညီမ လာရင်းကိစ္စက ဒီလို အမ "

" အင်း "

" ကိုကောင်းမင်း အခန်းထဲက မမေတွေ့တယ်ဆိုတဲ့ ကွန်ဒုံးကိစ္စ ၊ ထပ်စုံစမ်းဦးမလား မမေ "

မိမိ သူနဲ့ ပက်သက်တဲ့ အာရုံတွေ အကုန်ရှင်းပစ်လိုက်ချင်ပြီ ။ တစ်ခုခု သိရလည်း ဘာမှ မထူးတော့တာပဲလေ ။

" တော်ပါပြီ ညီမ ရယ် ထားလိုက်ပါတော့ "

" ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ညီမ အဲ့တာလေး လက်စ လာသတ်တာ "

ရှေ့နေမလေးက ပြုံးရွှင်စွာ ပြောနေသည် ။ ခဏကြာတော့ သမီးလေးကို မုန့်ဖိုးပေးပြီး နှုတ်ဆက်ပြန်သွားသည် ။

မိမိ စိတ်ပန်း ၊ လူပန်း နဲ့ ရက်အတော်များများ ဖြတ်သန်းခဲ့ရပြီးပြီ ။ သမီးလေးကို ကြည့်ရင်း ခွန်အားတွေ မွေးရပါဦးမည် ။ မိခင်ကောင်းဖြစ်ဖို့ သမီးလေးရှေ့က မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်ပေးရပါဦးမည် ။

------------------

(12)

ငုဝါ ကိုကြီးနှင့် နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့်နေ့ ၊ နောက်ဆူံးအတူ ရှိနေခဲ့သည့် အခိုက်အတန့်တိုင်းကို အမြဲ သတိရနေခဲ့သည် ။

လှေကားအဆင်းမှာ မမကို တွေ့ရတော့ အံဩစိူးရိမ်မိရသေးသည် ။ ခုတော့ ဘယ်သူမှ မသိတဲ့ ကိုကြီးနှင့် သူ့အကြောင်းက အခိုးအငွေ့လေး သဖွယ် ပျောက်ကွယ်သွားပြီ။ အဲ့ဒီညက ကိုကြီး အကြောင်းကြားမိပြီး တစ်ညလုံးငိုသည် ။ မာမား မသိအောင် ခိုးရှိုက်နေခဲ့သည်။ ဒီလို ခွဲရလိမ့်မယ်လို့ လုံးဝ မတွေးထားမိခဲ့ပါ ။

တိုက်ဆိုင်မှုတွေ ရှိတိုင်းတော့ သတိရနေမိဆဲပါ ကိုကြီးရယ် ။ နောက်ဘဝမှာ ကိုကြီးနဲ့သာတွေ့ခွင့်ရခဲ့ရင် -- ။

" အချစ်သည် အတ္တ နှင့် ရင်ဆိုင်ရလျှင် ပူလောင်လာတတ်၏ "

" စွဲလမ်းခြင်းသည် အထိန်းအကွပ်မဲ့လျှင် ဘေးဉပဒ် ကို ဖြစ်စေသည် "

----------------------

(13)

(ဇာတ်သိမ်း)

ကိုလမင်းတစ်ယောက် ကုန်စုံဆိုင်လေး ရှေ့ ကားထိုးရပ်လိုက်သည် ။

" ဒေါ်‌ဒေါ် ရေ အဒေါ်တူမကို ကျွန်တော်ရောက်ပြီ ပြောပေးပါဦး "

" အေးအေး ခဏ ငါ့တူရေ "

ဆိုင်ထဲမှ အသံပဲကြားရသည် ။ လူမမြင်ရ ။ ခဏ နေတော့ ပြန်ထွက်လာသည် ။

" ခုမှ ရေချိုး ပြီးလို့ ခဏ စောင့်ပါဦးတဲ့ ငါ့တူရေ မင်းအချိန်ရတယ်မလား လာ ဆိုင်ထဲ ရေနွေးလေးဘာလေး သောက်ရအောင် "

ပြောပြောဆိုဆို အတင်းခေါ်လို့ ကားစက်သတ်ပြီး ဆိုင်ကလေးထဲ ဝင်ခဲ့သည် ။ မေ ဆိုသည်မှာ သူ့ ကားကို ပုံမှန်ငှားစီးနေကျ ဖောက်သည် ဖြစ်သည် ။

" ဈေးရောင်းကောင်းရဲ့လား ဒေါ်လေး "

" အေး မဆိုးပါဘူး ရောဂါဆိုးနဲ့ဆိုတော့ အရင်ကလိုတော့ မသွက်ဖူးပေါ့‌ကွယ် "

" ဟုတ် ဒါနဲ့ မေ အမျိုးသား အကြောင်းလည်း ကျွန်တော်ကြားပါတယ် စိတ်မကောင်းစရာပဲနော် "

ကိုလမင်း ပြောင်နေသည့် နဖူးကို ပွတ်ရင်း ပြောလိုက်သည် ။

" ဟုတ်ပါ့ ငါ့တူ အိမ်ထောင် တစ်ခု ထူထောင်တော့မယ်ဆို ရင် နားလည်မှုရှိဖို့  အရေးကြီးတယ် သူ့ဘက်ကိုယ့်ဘက် အလျှော့ အတင်းလေး ရှိမှ "

" ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်ဒေါ် "

" အတူနေကြရပြီဆိုရင် အမြဲ အတူနေတခြားသူအတွက်ပါ ထည့်စဉ်းစားပေးရတယ် အတ္တကို ရှေ့တန်းမတင်သင့်ဘူးလေ ငါ့တူမလေးနဲ့သာ အိမ်ထောင်မကွဲခဲ့ရင် ဒီလိုတွေ ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး ခုတော့ ငါ့မြေးလေးလည်း သနားစရာ "

" မေ က ငယ်ပါသေးတယ် ဒေါ်ဒေါ် သူ အားကိုးအားထားရှာခွင့်ရှိပါသေးတယ် "

" အေး မေ က ငယ်သေးတယ် မှန်တယ် မင်းက မငယ်တော့ဘူး "

ကိုလမင်း မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။

" မင်းလည်း ယူဖို့လုပ်တော့ တစ်သက်လုံးတစ်ယောက်တည်း နေမလို့လား ငါ့ကိုပဲကြည့် "

" ဟုတ်ဟုတ် ဒေါ်ဒေါ် ကျွန်တော် ကားပေါ်ကပဲ စောင့်တော့မယ် နော် "

မြှားဦးက ကိုယ့်ဘက်လှည့်လာပြီမို့ ရေနွေးကြမ်းပင် ဆက်မသောက်တော့ပဲ ကားဆီ အမြန် ပြန်လာခဲ့သည် ။

ကားပေါ် ထိုင်စောင့်ရင်း ခုနက ဒေါ်ကြီး ပြောသော စကားတွေပြန်ကြားယောင်နေမိတော့သည် ။

ဪ အချစ် နဲ့ အတ္တ မလွယ်ပါလား ဟူး ။


ပြီးပါပြီ။


...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။