ဟထိုးလေးတစ်ခု (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
“ ကျွီ ” ကနဲ ကားဘရိတ်ဆွဲသံရှည်ကြီးက ထွက်ပေါ်လာပြီးခဏတွင် သူ့ကိုယ်သူ အနိုင်နိုင်သယ်ကာ လမ်းဖြတ်ကူးလာသော သူသည် ကားရှေ့မှာပင် မှောက်ရက်လဲပြီး ကျသွားလေသည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ရင်း ထိုသူအနားသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ကားမီးရောင်အောက်တွင် မှောက်ရက်လဲနေသော သူ့ကို နှင်းဝေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ စိတ်ထဲတွင် စိုးထင့်ကာသွားလေသည်။ နောက်တဖန် သေချာအောင် ကြည့်လိုက်မိမှ နှင်းဝေတစ်ယောက် အံ့သြတုန်လှုပ်ကာသွားလေသည်။
ထိုစဉ်တွင် ပလက်ဖောင်းဆီမှ တဖုံးဖုံးပြေးကာလာနေသော ခြေသံများကို ကြားလိုက်ရပြီး ထိုပြေးလာသော လူမှပင် လဲကျနေသော သူ့အား ဆွဲကာထူလိုက်လေသည်။ ထိုသူသည် နှင်းဝေဖက်သို့ လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး
“ ဟာ … နှင်းဝေပါလား ”
“ ဟင် … ကိုစိန်တင် … ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ”
“ သူ့ဖာသာ သူသွားမယ်ဆိုပြီး လမ်းဖြတ်ကူးသွားတာပဲ …”
ထိုသူနှင့် စကားအပြန်အလှန်ပြောရင်း နှင်းဝေတစ်ယောက် သူတို့နှစ်ယောက်အနားသို့ ကပ်သွားသည်။
“ သူဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ဟင် ”
“ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ အမူးလွန်နေတာပါ ”
“ ဒါဆိုရင်လည်း မထူးတော့ပါဘူး … ကိုစိန်တင်ရယ်။ ကားပေါ်သာ တင်ပေးလိုက်ပါတော့ … ”
ပြောရင်းမှပင် နှင်းဝေက အမူးလွန်နေသူကို တစ်ဖက်မှဝင်ကာ တွဲလိုက်လေသည်။
“ ကိုစိန်တင်ပါ လိုက်ခဲ့ပါလား။ ကျွန်မတစ်ခါတည်း ပို့ပေးခဲ့မယ်လေ ”
“ မလိုက်တော့ပါဘူး နှင်းဝေရယ် … နှင်းဝေတို့သာ ပြန်နှင့်ပါ … ”
“ ကဲ… ဒါဆိုလည်း ကျွန်မသွားတော့မယ် ကိုစိန်တင် ”
ကိုစိန်တင်က ခေါင်းငြိမ့်အပြတွင် နှင်းဝေ ကားကလေးကို မောင်းကာထွက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်တွင်လည်း မမနွယ် ပြန်ရောက်ဦးမည်မဟုတ်။ အန်တီကလည်း ပြည်သို့ ခဏပြန်သွားသည်မှာ (၂) ရက်ရှိသွားပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ ကားရပ်ပြီးနောက် နှင်းဝေ ကားဟွန်းကို လေးငါးချက် အဆက်မပြတ် တီးလိုက်လေသည်။ တိုက်ကြီး၏ဘေးရှိ ကားဂိုဒေါင်လေးတွင်နေသော လှမြင့်တို့ လင်မယား ပြေးထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ နှင်းဝေ ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ဆင်းလိုက်ပြီး ကားနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်စဉ်မှာပင် လှမြင့်တို့ လင်မယားနှစ်ဦးစလုံး အနားသို့ ရောက်လာကြသည်။
“ ဟင် … အစ်ကိုလေးပါလား … ”
“ ဟုတ်တယ် …။ ရှင်တို့အစ်ကိုလေးကို ရှင်တို့ပဲတွဲပြီး အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ် တင်ပေးခဲ့ပါဦး … ”
ပြောပြီးသည်နှင့် နှင်းဝေက သူမ၏ စလင်းဘက်လေးကိုဖွင့်ကာ အတွင်းမှ သော့ကိုထုတ်ပြီး တံခါးမကြီးကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။ လှမြင့်တို့ လင်မယားက မူးနေသော သူ့ကို မနိုင်မနင်းနှင့် တွဲလာကြလေသည်။ အမူးလွန်နေသော သူမှာ တအင်းအင်း တအဲအဲနှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ စောစောကလိုတော့ သတိလစ်ကာမနေတော့။ သူ့ကို ကုတင်ပေါ်သို့ တင်ပေးပြီးသောအခါ
“ ကဲ … ရှင်တို့ တာဝန်ကျေကြပါတယ်၊ ပြန်အိပ်ကြပေတော့ … ”
ဟု နှင်းဝေက ပြောလိုက်ပြီး ခပ်ကုပ်ကုပ် ထွက်သွားသော လင်မယားနှစ်ယောက် အနောက်မှလိုက်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။
—————————————
နှင်းဝေတစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသောအခါ ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေခဲအိတ်ကိုရှာပြီး ရေခဲတုံးလေးများအား အိတ်အတွင်းသို့ ထည့်ပြီး အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင်ရှိသော အမူးလွန်သူကား တလူးလူး တလွန့်လွန့် ဖြစ်ကာနေချေသည်။ သို့သော် မျက်စိကား မပွင့်သေး။ ထိုသူ၏နဖူးကို ရေခဲတင်ပေးရန် ကြံရွယ်လိုက်စဉ်မှာပင် ထိုသူသည်နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီး၏ အလယ်တွင် ဖြစ်နေသဖြင့် နှင်းဝေ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ကုတင်ကြီးပေါ် လှမ်းကာတက်လိုက်လေသည်။
ထိုသူ၏နဖူးပေါ်သို့ ရေခဲအိတ်ကို အသာအယာ တင်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းအတွင်းရှိ နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ည (၈) နာရီကျော်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ ဒီအတိုင်းဆို မမနွယ် ပြန်ရောက်မည့်အချိန်မှာ ဝေးသေးသည်။ မနေ့ညကလည်း သန်းခေါင်ကျော်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။
ကုတင်ပေါ်တွင် အမူးလွန်နေသော မြသိန်းတစ်ယောက် အသိအာရုံထဲတွင် သိသလိုလို မသိသလိုလို ဖြစ်နေလျက် ခေါင်းထဲတွင် အုံခဲကာနေလေသည်။ သူ၏အသိကို စုစည်းနိုင်သော အချိန်တွင် ပထမဆုံး သိလိုက်ရသည်က သူ၏နဖူးပေါ်တွင် အေးစက်နေသော ရေခဲအိတ်၊ ပြီးတော့ အိစက်ညက်ညောသော အတွေ့အထိ၊ မွှေပျံ့သင်းကြိုင်သော ရနံ့ စသည်တို့ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြုံတွေ့ခံစားလိုက်ရလေသည်။ မြသိန်းသည် ခဏတာမျှ ငြိမ်နေလိုက်ပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးများကို အားယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
“ ဟင် အစ်ကို … သတိရလာပြီလား? ”
လှိုက်မောပုံရသော တုန်ခါနေသည့် အသံလေး။ ဒီအသံအဆုံးတွင်တော့ မြသိန်း၏ မျက်လုံးများ ပြန်မှိတ်ကာသွားလေသည်။ မြသိန်းတစ်ယောက် စကားစုများကို ကြားနေရသည်မှာ မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေသည်။ သူနှင့် စိတ်သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်သဖြင့် ခွဲခွာနေသော သူ၏ဇနီးအလှ ဝေ၏ ချစ်စဖွယ် နှုတ်ခမ်းလှလှလေးများမှ ထွက်ပေါ်လာသော စကားစုများပင် ဖြစ်လေသည်။ ဝေ နှင့် မြသိန်းတို့ စိတ်သဘောထားချင်း မတူညီကြပဲ သဘောကွဲကြသည်မှာလည်း အခြားမဟုတ်။ ဝေ သည် ငယ်စဉ်ကတည်းကပင် ဘာမဆို သူ့ခြေသူ့လက် လုပ်ကိုင်တတ်သော ညဉ်ရှိသူပီပီ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို တစ်စင်ခွဲထောင်ကာ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအခါတွင် လုပ်ငန်းသဘောအရ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှု၊ လူမှုရေးတွေက ဝင်လာတော့သည်။
ကျောင်းသူဘဝထဲကပင် ယောင်္ကျားလေးအပေါင်းအသင်းများ ရှိခဲ့ တွဲခဲ့သော ဝေသည် ကိုယ်တိုင် အလုပ်လုပ်လာပြီဆိုတော့ ယောင်္ကျားများနှင့် ရဲဝံ့စွာပင် တန်းတူရင်ဘောင်တန်းကာဆက်ဆံလာခဲ့သည်။ ခဏတာ ကာလအတွက်တော့အကြောင်းမဟုတ်။ ကြာရှည်လာတော့ မြသိန်း၏စိတ်တွင် ဝေသည် ယောင်္ကျားတွေကို လိုသည်ထက်ပိုပြီး ဆက်ဆံနေသည်ဟု မြင်လာသည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ မြသိန်း သတိပေးခဲ့သည်။ ဝေကလည်း လုပ်ငန်းအကြောင်းကို အရင်းခံကာ ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ပြောမိစဉ်တွင်တော့ ဝေကလည်း မြသိန်းကို စိတ်မရှည်တော့သဖြင့်လား မပြောတတ်၊ ပြန်လှန်ကာ အချေအတင် စကားများခဲ့ကြသည်။ မြသိန်းလည်း အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွားခဲ့ပြီး စိတ်လေကာနေခဲ့သည်။ လုပ်ငန်းတွေကို သူ၏လက်ထောက်ဖြင့် လွှဲထားပြီး အရက်ချည်းဖိသောက်ကာ နေလေသည်။
ယခုတော့ မြသိန်းတစ်ယောက် သူ၏ချစ်ဇနီး ဝေနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သော ဖဲမွှေယာထူကြီးထက်သို့ ပြန်ရောက်ကာနေလေသည်။ ချစ်ဇနီးကလည်း သူ့ကို ကြင်ကြင်နာနာနှင့် ပြုစုကာနေသည်။ မမြင်ရတာ ကြာပြီဖြစ်သောကြောင့်လားမသိ၊ မြသိန်း၏ စိတ်ထဲတွင် ဝေ၏ ရွှေရင်နှစ်ခိုင်မှာ ခါတိုင်းထက် ကျစ်လစ်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ တီရှပ်အကျပ်အဖြူလးကို ဝတ်ထားသဖြင့် ရင်ဘတ်တွင် အသီးလေးတွေမှာ အတိုင်းသားထကာနေလေသည်။ ကာမအရသာ ပြတ်လာတာ ကြာပြီဖြစ်သော မြသိန်း၏ ရမ္မက်ဆန္ဒများသည် ဟုန်းကနဲထကာလာရချေပြီ။
မြသိန်း၏ အကြည့်စူးစူးတွေကြောင့် နှင်းဝေလည်း မျက်လွှာချကာ နေရလေသည်။ သူမကို ကြည့်နေရင်းကပင် မြသိန်းသည် ပက်လက်အနေအထားမှ သူ၏ဒူးတစ်လုံးကို ဆွဲကာ ထောင်လိုက်လေသည်။ မြသိန်း၏ အကြည့်များကား နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သော ခါးဆီသို့ ရာက်သွားပြန်၏။ ထဘီလေးကို ကပိုကရို ဝတ်ထားသော်လည်း ထိုသေးသော ခါးအောက်တွင်ရှိသော မို့မောက်ကာ ဖောင်းကားနေသော တင်သားတို့၏ အလှကိုကား မဖုံးကွယ်နိုင်ပေ။ နှင်းဝေသည် ပဆစ်တုပ်ကာ ထိုင်နေခြင်းကြောင့် ဆင်စွယ်ပမာ အရင်းတုတ်ပြီး အဖျားသို့ သွယ်ဆင်းလာသော လှပလွန်းသည့် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို အထင်းသား တင်းတင်းပြောင်ပြောင် မြင်နေရသည်။
မြသိန်းသည် သက်ပျင်းတစ်ချက်ကို ခပ်မျှင်းမျှင်းချလိုက်ရင်း အပြုံးချိုချိုဖြင့် သူ့အား ပြုစုနေသည့် ချစ်ဇနီးချောလေးအား အတိုးချကာ ချစ်စခန်းဖွင့်တော့မည်ဟု အရက်ရှိန်နှင့် ရမ္မက်သွေးရှိန်ရောကာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် နှင်းဝေကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို မြသိန်းဖက်သို့ ကိုင်းကာ လက်တစ်ဖက်ကို ဆန့်ကာ မြသိန်းနဖူးပေါ်မှ ရေခဲအိတ်ကို လှမ်းယူလိုက်လေသည်။ အခုအခံ အစည်းအနှောင် မပါသော ရင်သားစိုင်နှစ်ခု မြသိန်း၏ မျက်နှာရှေ့နားတွင် သိမ့်ကနဲလှုပ်ရှားစဉ်မှာပင် မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးကလေးကိုဖက်ကာ နှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ကနဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ ဆွဲယူလိုက်ရာ
“ အို … အစ်ကို …”
ဟူသော အထိတ်တလန့် အသံလေးဖြင့် နှင်းဝေမှာ မြသိန်း၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကာကျလာလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ မြည်တမ်းပြီးနောက် နှင်းဝေ၏ နှုတ်ဖျားမှ နောက်ဆက်တွဲ စကားများ ထွက်မလာတော့။ သူမ၏ နီတျာတျာ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေကြား ရောက်ကာသွားချေလေပြီ။ မြသိန်း၏ လက်တွေက ငြိမ်မနေဘဲ အခုအခံ မဝတ်ထားသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို တီရှပ်ပေါ်မှ အသာအယာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ ခါတိုင်းထက်ပင် လုံးကျစ်ကာ မာတင်းနေသော ရင်နှစ်မွှာ၏ အတွေ့ထူးကြောင့် မြသိန်း၏လက်တွေက နှင်းဝေ၏ တီရှပ်အတွင်းသို့ တီရှပ်၏ အောက်ဖက်ဆီမှ လှမ်းလိုက်လေသည်။
နှင်းဝေ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိုကျူးကျော်လာသော မြသိန်း၏လက်ကို ကမန်းကတမ်းဖယ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မမှီလိုက်တော့ပါ။ ရင်နှစ်မွှာကို သိမ်းပိုက်ရန် အပေါ်သို့ ဆန်တက်သွားသော မြသိန်း၏ လက်ဖဝါးများက သူမ၏နူးညံ့လှသော ဝမ်းဗိုက်သားနှင့်တကွ နံစောင်းများကို လျှောတိုက်သွားရာ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ကြက်သီးထသွားရသော နှင်းဝေ၏ ခါးကလေးမှာ တွန့်ကာတက်သွားလေသည်။
မျိုးမတူသော ဖိုနှင့်မ ဆန့်ကျင်ဘက် အတွေ့အထိကြောင့် နှင်းဝေ၏ နုထွေးသော အသားစိုင်များမှာ ဆူပူကာလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း နုံးခွေကာသွားလေသည်။ မြသိန်း၏လက်က လုံးကျစ်ပြီး တင်းနေသော သူမ၏နို့အုံလေးများကို ညင်သာစွာ ဆုပ်ညှစ်ပေးရင်းကပင် သူမ၏ နိုးသီးခေါင်းလေးများကိုလည်း လက်ဖဝါးထိပ်လေးဖြင့် ဖွဖွလေးပွတ်ပေးခြင်း၊ လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ လှိမ့်ပြီးပွတ်ပေးခြင်းတို့ကို ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပင် လုပ်ပေးနေရာ မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းချင်းငုံကာ စုပ်ယူပေးနေသော အပြုအစုများကြားမှ ရုန်းမထွက်နိုင်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေခင်မျာ ကျောကော့လိုက်၊ ခါးတွန့်လိုက်ဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်နေသလို နှင်းဝေ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မရိုးမရွဖြစ်ကာ ရမ္မက်သွေးများ ဆူပွက်ကာတက်လာနေလေသည်။
မိန်းမနှင့် တစ်လကျော်ကြာအောင် ခွဲခွာနေခဲ့ရသော မြသိန်းမှာတော့ ငံ့လင့်ကာ နေခဲ့ရသော နေ့ရက်များတွင် မျိုသိပ်ကာနေခဲ့ရသော သူ၏ဆန္ဒများကို လက်တွေ့ပေါက်ကွဲခွင့် ရနေပြီဖြစ်သဖြင့် ပြောမပြနိုင်သော အရသာထူးကို အပီအပြင် ခံစားကာနေလေသည်။ နှင်းဝေ၏ နို့နှစ်လုံးကို သုံးသပ်ကာ ကစားနေသော မြသိန်း၏လက်သည် သူမ၏ခါးဆီသို့ ရောက်ကာသွားလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ကျောပြင်ပေါ်က လက်ကိုရော၊ ခါးပေါ်က လက်ကိုပါ နှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို တင်းကြပ်စွာ ရစ်သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်လေသည်။
နှင်းဝေကျောပြင် မွှေ့ယာပေါ်သို့ ထိကပ်မိသည့်အချိန်တွင် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေက နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းလေးများကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲတွင် ထွန်းထားသော ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ စားပွဲတင် စာကြည့်မီးလုံး၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ နုငယ်လှသော နှင်းဝေမျက်နှာလေးသည် ပန်းသွေးရောင်ထနေပြီး မျက်လုံးအစုံကိုကား မှိတ်ထားလေသည်။
မြသိန်း၏ နှာခေါင်းက နှင်းဝေ၏ ပါးပြင်အနှံကိုဖိကပ်ကာ သရမ်းခြင်းအမှုကို ပြုလေသည်။ ပြီးတော့ ဝင်းမွှတ်နေသော နှင်းဝေ၏ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို မြသိန်းနှုတ်ခမ်းအစုံက ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ချိန်တွင်မှာတော့ နှင်းဝေမျက်နှာ ဖွေးဖွေးလေးမှာ မော့တက်ကာသွားလေသည်။ ထိုမှတဖန် မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ တီရှပ်ကို အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်ရာ တုန်ကာလှုပ်ကာဖြင့် ထွက်ကျလာသော နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်မွှာမှာ အပျိုရှုံးလောက်အောင်ပင် လုံးဝန်းမာတင်းကာ နေလေသည်။ ထိုအမြင်ကြောင့် မြသိန်းမှာ စိတ်ပိုထလာပြီး နှင်းဝေ၏ နို့တစ်ဖက်ကိုငုံကာ နို့သီးလေးကို ပြွတ်ကနဲနေအောင် စုပ်ယူလိုက်လေသည်။
“ အို အစ်ကို … ဟင့် ဟင့် … အင်း ”
နှင်းဝေ၏ ရင်ဘတ်ကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး နှုတ်ဖျားမှလည်း ငြီးညူသံလေး မပွင့်တပွင့် ထွက်အံလာခဲ့သည်။ မြသိန်းလက်တစ်ဖက်က ကျန်နေသော သူမနို့အုံလေးတစ်ဖက်ကို အုပ်ကာဆုပ်နယ်ပေးနေသလို နို့သီးလေးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း ချေမွပေးနေလေသည်။
နှင်းဝေ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းမှာ လိမ်ကာသွားလိုက် ကားသွားလိုက်ဖြင့် ခံစားရအတော်ခက်နေပုံရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ရမ္မက်သွေး ဆူဝေစွာဖြင့် မြသိန်း လှန်ကာတင်ထားသော တီရှပ်သည် နှင်းဝေ၏ မေးဖျားအထိ ဖုံးနေလေရာ နေရထိုင်ရ အတော်ခက်လာသော နှင်းဝေသည် တီရှပ်ကို သူမ၏ဦးခေါင်းမှဆွဲကာ ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီစို့လိုက် ဖျှစ်ညှစ်လိုက်ဖြင့် အလှုပ်ရှုပ်နေသော မြသိန်းသည် ဆက်လက် မစောင့်စားနိုင်တော့သဖြင့် လက်တစ်ဖက်က သူဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို အလျင်စလို ဆွဲဖြုတ်နေသလို ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကားကားလေးဖြစ်နေသော နှင်းဝေပါင်တံလေးများခွဆုံရှိ ဖုဖောင်းကာနေသောနေရာကို ထဘီပေါ်မှ ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်လိုက်လေရာ…..
“ အ… ကို … အို …အို ”
နှင်းဝေ၏ကိုယ်လေးမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရလေသည်။ သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ် ဖောင်းဖောင်းကလေးကို အုပ်ကိုင်ထားသော မြသိန်း၏လက်တွေက ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ ဖိလိုက်၊ ဆုပ်လိုက်၊ ဖျစ်လိုက်၊ ညှစ်လိုက် လုပ်နေသည်။ မြသိန်းက နှင်းဝေမျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပျိုဖြန်းမလေးတစ်ယောက်ပမာ မျက်လုံနှစ်လုံးကိုမဖွင့်ပဲ စုံမှိတ်ကာထားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ကာထားလေသည်။ မြသိန်းသည် သူ့ရှပ်အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် နှင်းဝေ၏ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေရာ
“ အို … အစ်ကို … မလုပ်နဲ့လေ ”
ကြောက်လန့်တကြားဖြင့် နှင်းဝေလက်များက သူမ၏ထဘီကို လှမ်းဆွဲပါသေးသည်။ ဒါ့အပြင် ထဘီကျွတ်ထွက်သွားမည်ကို ဟန့်တားလိုသော သဘောဖြင့် သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကို တပြိုင်တည်း ထောင်လိုက်သေးသည်။ သို့သော်လည်း လှုပ်ရှားလူးလွန့်သွားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကြောင့် ဖင်သားကြီးများကို ကြွပေးလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ထမိန်လေးမှာ မြသိန်းလက်ထဲ ပါသွားရှာသည်။
“ ကျွတ် …”
စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် နှင်းဝေခင်မျာ မျက်လုံးနှစ်လုံးအား စုံမှိတ်ထားရင်းကပင် အောက်နှုတ်ခမ်းကို မကျေမနပ်ဖြင့် ကိုက်ထားလိုက်သေးသည်။ ထဘီဆွဲချွတ်သည်ကို တွန့်တိုနေရှာသော သူမဖြစ်အင်ကိုကြည့်ကာ သူနှင့်ချစ်ရည်လူးခဲ့စဉ်က ဒီလိုပင် အထိတ်တလန့်ဖြင့် တွန့်တိုတတ်သည်ကို သွားသတိရကာ ဇနီးဖြစ်သူ ဝေတစ်ယောက် ငယ်မူငယ်သွေးတွေ ပြန်ဝင်နေပြီဟု မြသိန်း ကျေနပ်စွာ တွေးလိုက်မိသည်။
ထဘီကျွတ်သွားပြီဆိုတော့ မြသိန်း အကြည့်စူးစူးတွေက သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ်ဆီမှ လုံးဝမခွာတော့။ ယခင်က အမွှေးနက်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသော ဝေ၏ ရတနာရွှေကြုတ်လေးက အခု အမွှေးတစ်ပင်မျှမရှိပဲ ဖြူဖွေးတင်းမာကာ မုန့်ပေါင်းအလား မို့ဖောင်းနေပါလားဟု မြသိန်း တွေးမိသည်။ သူပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ရင်း သူ၏လက်များက နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဒူးနှစ်ဖက်လုံးထောင်ထားသော နှင်းဝေ ခြေဖျားနှစ်ဖက်မှာ အတန်ငယ်ဘေးသို့ ကားသွားသည်။
တစ်ဖန် သူ၏ မာတောင်နေသော အတံကြီးကို နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ကားအယ်ဖြူဖွေးလှသော နှင်းဝေ၏ ဖင်သာကြီးမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှာ ဖြစ်လာရလေသည်။ အဲဒီနောက် မြသိန်းက သူမ၏ စိကပ်ကာ ဖောင်းထနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာလေးဖိကာ ဖြဲလိုက်သည်။
“ အား … ကျွတ် … အို …”
နှင်းဝေ ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်။ ဒီလိုဖြဲလိုက်တော့ ထင်ထင်ရှားရှား ထွက်ပေါ်လာသော သူမ၏ အစိလေးကို သူ၏အတံထိပ်ဖူးဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးပေးလိုက်သည်။
“ အို … အမေ့ … အင့် … အ အ…အား …”
နှင်းဝေ ဝင်းဝင်းဝါဝါ ကိုယ်လုံးတီးလေးမှာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားရလေသည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် ထူးခြားလှသည် ခံစားချက်ကြောင့် တိမ်ပေါ်ပျံတက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မြသိန်းလက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် နီရဲကာနေသော သူမ၏အခေါင်းအတွင်းမှ ချစ်ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်များ တစ်စိမ့်စိမ့် ထွက်လာလေသည်။ မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က နှုတ်ခမ်းသာဖောင်းဖောင်းလေးကို ဖြဲထားရင်း သူမ၏ ဂူဝသို့ သူ၏ထိပ်ဖူးကိုတေ့ကာ အသာဖိပြီး သွင်းလိုက်လေသည်။
“ အို … အို … အား … ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် သေပါပြီ အစ်ကိုရယ် …”
ထိုးနေကြတွင်း ဖြစ်သဖြင့် မြသိန်းက မညှာတော့ပဲ တစ်ဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ ကျဉ်းမြောင်းကြပ်တည်းစွာ ဝင်သွားသည်။ ခံစားချက်ကြောင့် စိတ်ထဲမှာ ပိုထကြွလာပြီး လေးငါးချက်လောက် ဇွတ်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေးမှာ အတော်ပင် ကော့တက်လာကာ မှိတ်ထားသော သူမ၏ မျက်ခွံလေးများအောက်မှ မျက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လာလေသည်။ နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က တင်းကြပ်စွာ မြသိန်းဒုတ်ချောင်းကို ညှပ်ထားပြီး ဆွဲဆုပ်ထားသလို ဖြစ်နေသဖြင့် ကြပ်ထုပ်သည့် အရသာကို မြသိန်း မြိန်ယှက်စွာ ခံစားနေရသည်။ ပြီးတော့မှ ရှုံမဲ့နေသော နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဝေသည်လည်း သူနှင့်မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သောကြောင့် အသစ်အဆန်းသဖွယ် ဖြစ်နေတာနေမှာပါ ဟူသော အတွေးဖြင့် သူမအခေါင်းလေးထဲမှ သူ၏အတံကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တစ်ဝက်လောက် အရောက်တွင် ခပ်သာသာလေး ဆောင့်ကာ ထိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။
ပြီးတော့ မြသိန်း၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာကို တစ်လှည့်စီ ဆုပ်နယ်ပေးကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ချေမွပေးနေသလို လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ ဆီးခုံ၊ ပေါင်တံများတစ်လျှောက်ကိုလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ကာနေသော မြသိန်းအင်္ဂါသည် သူမ၏ အခေါင်းအတွင်းမှ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် ဖြစ်သွားတိုင်း ချစ်အရည်ကြည်များကလည်း ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်လာလေသည်။ ထိုသို့လုပ်ရင်းမှပင် အားမရနိုင်ဖြစ်လာသော မြသိန်းသည် သူ၏ထိပ်ဖူးကို အပြင်ရောက်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ပြီး နှင်းဝေ အပေါက်လေးကို ချိန်ကာ အားပါးတရ ဖိသိပ်ကာချလေတော့သည်။
“ အို … အို … အာ … အင်း … ကျွတ်… ကျွတ် … ကျွတ် ”
မြသိန်း၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ နှင်းဝေခင်မျာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ မွေ့ယာအတွင်းသို့ နစ်ဝင်သွားလိုက် ကော့တက်ကာလာလိုက်နှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ ပြီးတော့လည်း နှင်းဝေတစ်ယောက် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်တံစင်းစင်းတွေကို တတ်နိုင်သမျှ ကားပေးထားရာ ပေါင်တွင်းကြောများပင် ထောင်ထနေလေသည်။ ကြပ်ညပ်စီးပိုင်ကာ အသစ်အဆန်းဖြစ်နေသော အဖုတ်လေး၏အရသာကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းထန်လာပြီး မချိတင်ကဲ ဖြစ်လာသည့်အဆုံး မြသိန်းသည် နှင်းဝေကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်ချကာ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်ကြပ်စွာ သိမ်းကြုံးပြီး ဖက်လိုက်လေသည်။
နှင်းဝေကလည်း မြသိန်း၏ကိုယ်ကို ပြန်ကာဖက်ထားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ သူမ၏အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်ကို မြသိန်း သတိထားလိုက်မိပြီး ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမနို့တစ်ဖက်ကို ငုံကာ စို့လိုက်ပြီး ဖင်ကြွကာ အားရပါးရပင် ဆောင့်ကာလိုးလေတော့သည်။
မြသိန်း၏ ဆောင့်ချက်များက ပြင်းလှသလို သူမခင်မျာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေရရှာသည်။ ဒါ့အပြင် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မြသိန်း၏ကိုယ်လုံးကြီး သူမအပေါ်မှ ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည့်အလား အတင်းပင်ဖက်ကာထားလေသည်။ သိပ်မကြာသော အချိန်ကာလ အတွင်းပင် နှင်းဝေမျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့လာရာက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ဟလာပြီး
“ ဟယ် … အ အ … အင့် အင့်….အွန် အွန်း … ”
ညည်းညှူအော်ဟစ်ရင်း နှင်းဝေတစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကော့ကာကော့ကာ တက်သွားပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပျင်းချကာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ ပြေလျော့သွားလေသည်။ ဝေတစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားပြီကို သိလိုက်ရသော မြသိန်းကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ တိုးဖက်လိုက်ရင်း လီးတန်ကြီးကို ဒစ်ပေါ်လာသည်အထိ ဆွဲကာဆွဲကာ ထုတ်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်လေသည်။ မြသိန်း၏ အသက်ရှူသံများမှာလည်း ပြင်းထန်မြန်ဆန်လာပြီး ၁၀ ချက်မျှ ဖိသိပ်လိုက်ကာ သူ၏အတံကြီးအား နှင်းဝေ၏ အခေါင်းလေးထဲသို့ တဆုံးဖိသွင်းလိုက်ပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များကို အားပါးတရ ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။
ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသည်အထိ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးဖက်ကာ မှိန်းပြီး ဇိမ်ယူနေကြပြီးနောက် မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ ဘေးဖက်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်လေသည်။ နှင်းဝေခင်မျာ သူမရတနာရွှေကြုတ်အတွင်းမှ ကျွတ်ထွက်သွားသော မြသိန်း၏ အတံကြီးကြောင့် သူ့မရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး မြသိန်းကို မျက်လုံးလေး ဝင့်ကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ လှဲနေသော မြသိန်း၏ ပေါင်ကြားတွင် အရှိန်မသေသေးဘဲ မိုးမျှော်ကာ ထောင်မတ်နေသော အတံကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ အတံကြီးမှာ စိုရွှဲနေပြီး ပေပွနေသော အရည်များကြောင့် တင်းပြောင်ပြီး အသည်းယားစဖွယ် ကောင်းလှပေသည်။
နှင်းဝေတစ်ယောက် မျက်တောင်တောင် မခတ်နိုင်ပဲ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုနောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း မာန်လျှော့ကာ ညှိုးကျသွားမှ သက်ပြင်းလေးချကာ မြသိန်းကို ကြည့်မိသည်။ မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေသော မြသိန်းသည်လည်း တစ်နေကုန်နီးပါး သောက်ထားသော အရက်ရှိန်ကြောင့်လည်းကောင်း၊ ကာမဂုဏ်ကိုခံစားပြီး အားကုန်သွားသည်က တစ်ကြောင်းကြောင့် ခဏအတွင်းမှာပင် ဟောက်သံပေးပြီး အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ နှင်းဝေလည်း မြသိန်းမျက်နှာကို ငေးကြည့်ပြီးနောက် လေးကန်စွာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှ မထချင် ထချင်ဖြင့် ထကာ ထိုင်လိုက်လေသည်။
—————————————-
နံနက်အိပ်ယာမှနိုးပြီး မြသိန်း၏အကြည့်များ တိုင်ကပ်နာရီဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ မနက် (၈) နာရီတောင် ထိုးသွားပြီပဲ။ မျက်လုံးကို ပေကလပ် ပေကလပ် လုပ်ပြီး ညကအကြောင်းတွေကို စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်ကို မတွေးတတ်တော့။ သေချာသည်ကား သူနှင့်ဝေတို့ အိပ်စက်သော နှစ်ယောက်အိပ် မွှေ့ယာကြီးပေါ်သို့ မြသိန်းတစ်ယောက် ရောက်နေချေပြီ။
မြသိန်း ကိုယ်ပေါ်တွင် လွှားထားသော စောင်ကိုခွာလိုက်သောအခါ အပေါ်အင်္ကျီကား မရှိ။ သို့သော် အောက်ပိုင်းတွင် ပုဆိုးတစ်ထည်က စွပ်လျက်သား။ မြသိန်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သူ ဝတ်လစ်စလစ် အိပ်ပျော်သွားသည်ကိုကား မှတ်မိလိုက်သည်။ ဝေက သူ့ကို ပုဆိုးစွပ်ပေးခဲ့ရုံသာမက စောင်တစ်ထည်ကိုပါ ခြုံသွားပေးခဲ့သည်။
မြသိန်း ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်သို့ ကြည့်လိုက်တော့ အုပ်ဆောင်းအဝါရောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ နန်းကြီးသုပ်တစ်ပွဲ၊ ကြက်ဥကြော် (၂) လုံး၊ ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ် ပြီးတော့ ကော်ဖီ ပန်းကန်တစ်စုံ တို့ကို တွေ့ရသည်။ မြသိန်း နန်းကြီးသုပ်ကြိုက်သည်ကို သိသော ဝေက စီစဉ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အုပ်ဆောင်းဘေးတွင်လည်း ဓါတ်ဘူးအသေးတစ်လုံးနှင့် အကြီးတစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရာ တစ်ဘူးက ကော်ဖီ သို့မဟုတ် ဟောလစ်၊ နောက်တစ်ဘူးက ရေနွေးကြမ်း ဖြစ်နေမည်ဆိုတာ မြသိန်း အတတ်သိနေလေသည်။
မြသိန်း ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ ရေကိုတဝကြီး ချိုးပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲကာ နန်းကြီးသုပ်နှင့် ကော်ဖီကို မနက်စာအဖြစ် စားလိုက်သည်။ စားပြီးတော့ ပန်းကန်များကို မီးဖိုခန်းသို့ ယူလာခဲ့သည်။ အိမ်ဖော်ကောင်မလေး မိအေးကိုလည်း မတွေ့၊ ဈေးသွားနေတာ ဖြစ်မည်။ ဝေတစ်ယောက်လည်း (၈) နာရီထိုးလျှင် ထွက်နေကြမို့ မတွေ့။ ဒါပေမယ့်လည်း မြသိန်းတစ်ယောက် ကြည်နူးနေမိသည်။
အိမ်ထောင်သက် ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်အတွင်း ဝေတစ်ယောက် သူ့အပေါ်တွင် ယခုလောက် ဂရုတစိုက်မရှိခဲ့။ ပန်းကန်များကို ဘေစင်ပေါ်သို့ တင်ထားပေးပြီးသောအခါ မြသိန်း ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး သတင်းစာကို ဖတ်နေလိုက်သည်။ သတင်းစာဖတ်ရင်း မြသိန်းရဲ့စိတ်များ ညက ချစ်ရည်လူးခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များဆီသို့ ပြန်တွေးမိသွားသည်။
ဝေသည် အရင်ကနှင့်မတူ အတော်ပင် နုပျိုလန်းဆန်းကာ စွဲမက်စရာ ကောင်းလာသည်။ ကားစွင့်ကာနေသော သူမ၏ ဖင်သားကြီးများသည် ယခင်ကလို အိတွဲတွဲမနေဘဲ မာတင်းကာ အားရဖွယ် ပိုကောင်းလာသည်။ ပြီးတော့ ကြပ်ညပ်ကာနေသော အခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာလည်း သူ့အတံကြီးကို အတင်းပင် ရစ်ပတ်ကာနေသည့် အတွေ့ထူးကြောင့် အင်မတန်ပင် အရသာရှိလှသည်။ တဖန် ဝေတစ်ယောက် ပြီးသွားသောအခါ သူမစောက်ခေါင်းက မြသိန်းအတံကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲကာ ညှစ်လိုက်ပုံကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် ညက အတော်ပင် ထိန်းလိုက်ရသည်ကို ပြန်သတိရလာလေသည်။
တွေးရင်း တွေးရင်းဖြင့် မြသိန်း ဝေ့ကို တမ်းတနေမိသည်။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ဝေတစ်ယောက် ညနေစောစော ပြန်လာလျှင်ကောင်းမည်ဟု တွေးနေမိသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ သံဘာဂျာတံခါးကို သော့ဖွင့်သံကြားရသဖြင့် မြသိန်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မိအေး ဈေးမှပြန်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိအေး ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာသောအခါ သတင်းစာဖတ်နေသော မြသိန်းကို တွေ့ရသဖြင့်
“ ဟော … အစ်ကိုလေး နိုးနေပြီလား ”
“ အေး …”
“ မမနွယ် မနေ့က ဖုန်းဆက်တယ်၊ အစ်ကိုလေး … ကိစ္စတွေ မပြီးသေးလို့ နောက်ထပ် နှစ်ရက် သုံးရက်လောက်ကြာမယ်လို့ ပြောတယ် ”
ကြားလိုက်ရသော စကားကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် နားတွေရှုပ်သွား၏။ မိအေးကတော့ သူ့စကားကို ဆက်ပြောနေ၏။
“ အဲဒါကို မနေ့ညကတည်းက ပြောမလို့ပဲ။ ကျွန်မတို့ လင်မယားလည်း အံ့အားသင့်နေတာနဲ့ မပြောမိတာ။ ဒီမနက် နှင်းဝေကို မေးတော့ အစ်ကိုလေး နိုးလာရင် ပြောပြလိုက်ပါဆိုလို့ ”
မြသိန်းတစ်ယောက် ရှင်းသင့်သလောက် ရှင်းလာပြီဖြစ်၍ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာလေသည်။ သူ၏အနားမှ သွားတော့မည့် ဟန်ပြင်နေသော မိအေးကို မြသိန်းက ခြောက်သွေ့သော လေသံဖြင့် လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။
“ နင့် မမနွယ်က ဘယ်တုန်းက သွားတာလဲ ? ”
“ မနေ့မနက်ပိုင်းကတည်းက ထွက်သွားတာ အစ်ကိုလေး ”
မြသိန်း၏ခေါင်းထဲတွင် မူးဝေလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ မိအေးက ချထားသော ဈေးခြင်းတောင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ ဒါနဲ့ နှင်းဝေရော … မိအေး ”
“ မနက်က အစ်ကိုလေးစားဖို့ နန်းကြီးသုပ် ပြင်ပေးပြီးကတည်းက သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ အလှူရှိလို့ သွားဦးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်၊ ညနေမှ ပြန်လာမယ်လို့ ပြောသွားတယ် အစ်ကိုလေး ..”
“ ဪ … အေးအေး ….”
မိအေးက ပြောပြီးသည်နှင့် မီးဖိုထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။ မြသိန်းတစ်ယောက်သာ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ငိုင်ကာကျန်ခဲ့လေသည်။ ကြားလိုက်ရသော စကားများကို ပြန်ဆက်စပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာဖြင့် ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားလေသည်။ မြသိန်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေပြီး ရှေ့တွင် ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမည်ကို ကြိုတင်မတွေးရဲတော့ပေ။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ညက သူမူးမူးနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သူမှာ သူ၏ဇနီး နွယ်နွယ်ဝေ မဟုတ်ဘဲ တစ်ဦးတည်းသော ခယ်မချောလေးဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေ ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။ မြသိန်း၏ ဇနီးဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေသည် အသက်၂၆ နှစ်ခန့်ရှိပြီး နွယ်နွယ်ဝေ၏ ညီမဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေက အသက် ၂၀ ခန့်ပင် ရှိသေးသည်။ သူမတို့၏မိခင်မှာ လွန်ခဲ့သော ၇ နှစ်ခန့်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ပြီးခဲ့သော ၂ နှစ်ခန့်ကမှ ဒီအိမ်မှာပင် ဆုံးပါးသွားခြင်းဖြစ်သည်။
မြသိန်း နှင့် နွယ်နွယ်ဝေတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သိပ်မကြာချိန်တွင် နှင်းနှင်းဝေသည် ရန်ကုန်တွင် အဆောင်ငှားကာ တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေချိန်လည်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ကြီးကလည်း ကြီးသည့်အတွက် နွယ်နွယ်ဝေက သူမ၏အဖေနှင့် ညီမဖြစ်သူတို့အား အိမ်တွင်ခေါ်ထားချင်သည်ဟု ဆိုလာသောအခါ မြသိန်း ခေါင်းသာညိမ့်ခဲ့သည်။ နွယ်နွယ်ဝေ၏ ဖခင်ကြီးအား ဖခင်ကဲ့သို့ပင် လေးစားရိုသေပြီး ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် နှင်းနှင်းဝေအားလည်း ကားမောင်းသင်စေပြီး ကျောင်းသွားကျောင်းပြန် အဆင်ပြေစေရန် ကားတစ်စီးပင်ဝယ်ပေးခဲ့သည်။
သို့သော် သူတို့လက်ထပ်ပြီး (၈) လခန့် ကြာသောအခါ တစ်စခန်းထလာသည်က နွယ်နွယ်ဝေ။ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေး သီးခြားလုပ်ချင်သည်တဲ့လေ။ မြသိန်းတစ်ယောက်ကတော့ ဇနီးဖြစ်သူ၏ အလိုကိုလိုက်ကာ စိတ်တိုင်းကျ စီမံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့လေသည်။ ဒီလိုနှင့် သူမတို့၏ဖခင်ကြီး ကွယ်လွန်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း နွယ်နွယ်ဝေတစ်ယောက် ခါတိုင်းလို အချိန်မှန် အိမ်သို့ ပြန်မရောက်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့် ကိုယ်ရှုပ်နေသော မြသိန်းကလည်း သူမကို အချိန်ပြည့် လိုက်မကြည့်နိုင်။ နွယ်နွယ်ဝေကလည်း မြသိန်း မေးမြန်းသောအခါ အလုပ်ကို အကြောင်းပြပြီး ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်မှာတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် စကား အချေအတင်များခဲ့ကြပြီး မြသိန်း အိမ်မှထွက်သွားကာ စိတ်လေနေခဲ့သည်။
နွယ်နွယ်ဝေနှင့် နှင်းနှင်းဝေသည် အသက် ၆ နှစ်ခန့် ကွာသော်လည်း လုံးတူဒေါက်တူဖြစ်သည်။ သို့သော် အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေက ကျောလည်လောက် ဆံပင်ရှည်နှင့်ဖြစ်ပြီး နှင်းနှင်းဝေကတော့ ဂုတ်ဝဲဆံပင်နှင့် ဖြစ်သည်။ ညက အတော်ပင် မူးနေသောကြောင့် မြသိန်း သတိမမူမိသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံးကလည်း မြသိန်းကို အစ်ကိုဟုသာ ခေါ်ကြလေသည်။ မွေးချင်းမရှိသော မြသိန်းသည် နှင်းဝေကို နှမတစ်ယောက်လို ခင်မင်ခဲ့သည်ကား အမှန်ပင်။
ဖောင်းကားတင်းနေသော တင်သားကြီးများ လမ်းလျှောက်လျှင် တဖြတ်ဖြတ်ခါပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားပုံများ၊ ငယ်မူငယ်သွေး အပြည့်ဖြင့် အလှသွေးတွေကြွယ်သော နှင်းဝေ၊ သူ ဒီလောက်ထိန်းခဲ့ကာ စိတ်ရိုင်းများကို တတ်နိုင်သလောက် ဖယ်ထုတ်ခဲ့သည်ချည်းပင်။ သို့သော်လည်း တစ်ခါတစ်ခါတော့ အတူတကွ လက်ပွန်းတတီးနေလာသော သွေးမတော်သားမစပ် မိန်းမပျိုကိုကြည့်ကာ ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွလာတတ်သည်။
စဉ်းစားရင်း မနေ့ညက ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အတွေ့ကလည်း အလွန်တစ်ရာမှ မက်မောစွဲလန်းဖွယ်ရာကောင်းလှသည်။ ဝင်းဝါစိုပြည် ကျစ်လစ်သော အသားအရည်လေးဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေသော နှင်းဝေ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ပုံစံလေးကို ပြန်လည်ကာ မြင်ယောင်မိနေသည်။ ပြီးတော့ အမွှေးအမျှင်များကင်းရှင်းကာ တင်းဖောင်းနေသော မက်မောဖွယ်ရာကောင်းလှသည့် နှင်းဝေ၏ ရဲရဲနီနေသော မုန့်ပေါင်းရွှေကြုတ်…၊ ဒါတွေအားလုံး မြသိန်း စိတ်မျက်စိတွင် ပြန်လည်မြင်ယောင်လာပြီး မြသိန်း၏ စိတ်များသည် နှင်းဝေအပေါ်သို့ စုပြုံကာ ရောက်ရှိနေလေပြီ။
ဧည့်ခန်းမှ တိုင်ကပ်နာရီကြီးက ညနေ ၅ နာရီ ထိုးသွားကြောင်း ညွှန်ပြပြီးသွားခဲ့ပေပြီ။ စောစောလေးကပင် မိအေးလည်း သူမနေထိုင်ရာ ကားရုံလေးသို့ ပြန်သွားခဲ့ချေပြီ။ မြသိန်းတစ်ယောက်တည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် စိတ်မပါ့တပါဖြင့် တီဗီအစီအစဉ်များကို ထိုင်ကာကြည့်နေသည်။ အခုချိန်ထိ နှင်းဝေ အိမ်သို့ ပြန်မရောက်လာသေး။ ဘာဖြစ်လို့များလဲဟု တွေးကာ မြသိန်း စိတ်တွေပူနေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကားတစ်စီး ခြံအတွင်းသို့ မောင်းဝင်လာသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
မြသိန်း သူ၏ ထိုင်ခုံမှထကာ အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြင့် သူကြည့်နေသော တီဗီကို ပိတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ မဟုတ်သေးပါဘူးဟု သူ့ကိုယ်သူ ဆင်ချင်ကာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ မြသိန်း၏ စိတ်များသည် ယောက်ယက်ခတ်ကာ နေလေသည်။ ခြံထဲသို့ မောင်းဝင်လာသော ကားသည် အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ မမောင်းလာဘဲ ကားရုံဆီသို့ တန်းကာ မောင်းဝင်သွားလိုက်သံကို ကြားနေရသည်။ ထို့နောက် ကားစက်ရပ်လိုက်ပြီး ကားတံခါးပိတ်သံကို မြသိန်း ကြားလိုက်သည်။
မြသိန်းသည် သော့ခတ်ကာ ပိတ်ထားသော သံဘာဂျာတံခါးဆီသို့သွားကာ သော့အား ကြိုတင်ဖွင့်ထားပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏နေရာသို့သွားကာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်လေသည်။ သူပြန်ကာထိုင်လိုက်ပြီးစဉ်မှာပင် နှင်းဝေသည် သံဘာဂျာတံခါးရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ သူမသည် မြသိန်းအား လုံးဝမကြည့်။ သံဘာဂျာတံခါးကို တွန်းကာ အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်ပြီး မြသိန်းအား ကျောပေးကာ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ သော့ခတ်လိုက်သည်။
ယခုမှပင် နှင်းဝေ၏ နောက်ကျောအလှကို မြသိန်း သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သော ခါးအောက်တွင် တင်သားများသည် ဝိုင်းကာ ကားစွင့်၍နေသည်။ တင်သားစိုင်များသည် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် တင်းကာနေပြီး စွဲမက်ဖွယ် အလွန်တရာမှကောင်းလှသည်။ တံခါးကို သော့ခတ်ပြီးသွားသော နှင်းဝေသည် လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် သော့ချိတ်သောနေရာသို့ လျှောက်ကာသွားပြီး သော့တံကို ချိတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူမ၏အခန်းသို့ သွားရန်အတွက် ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်လေသည်။
နှင်းဝေသည် မြသိန်း ထိုင်နေသောနေရာကို မကြည့်သည့်အပြင် မျက်လွှာကိုချကာ ခေါင်းငုံ့ကာ လျှောက်လာလေသည်။ မြသိန်း ထိုင်နေသော နေရာရှေ့မှ ဖြတ်သွားသောအခါတွင် မြသိန်းသည် သတိလက်လွတ်ဖြင့် ထိုင်ရာမှထကာ ရပ်လိုက်၏။ မြသိန်း ရင်ခုန်သံများကား တဒိန်းဒိန်းဖြင့် လူပျိုပေါက်တစ်ယောက်ပမာ တုန်ယင်ကာနေလေသည်။
“ နှင်း … ဝေ …”
စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ကာ ခေါ်လိုက်သည့်တိုင် မြသိန်း၏ လေသံကား သိသိသာသာ တုန်ယင်ကာနေသည်။
“ ရှင် …”
မြသိန်းကိုကျော်ပြီး လေးငါးပေအကွာသို့ ရောက်နေသော နှင်းဝေက သူမ၏ခြေလှမ်းများကို ရပ်ကာ ပြန်ထူးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မြသိန်းကိုကား ကျောခိုင်းထားဆဲ။ သူမ၏ ထူးသံလေးမှာ တကယ့်ကိုပင် တိုးတိုးလေး။ နှင်းဝေကို ခေါ်လိုက်ပြီးမှ မြသိန်း ပိုပြီး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာလေသည်။ နောက်ထပ်ပြောချင်သော သူ၏စကားလုံးများမှာလည်း သူ့နှုတ်မှ မထွက်နိုင် ဖြစ်နေ၏။ နှင်းဝေကလည်း တံတွေးတစ်ချက် မျိုလိုက်ရင်း စိတ်ကိုတင်းကာနေရလေသည်။
“ ပြန် … ပြန်လာပြီလား …”
စကားထစ်ကာ ထပ်သွားသဖြင့် မြသိန်းမှာ သူ့ကိုယ်သူ မကျေမနပ် ဖြစ်သွား၏။ မြသိန်း၏ အမေးစကားကို ကြားလိုက်သည့်အခါတွင် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေ၏မျက်နှာသည် ပြုံးယောင်သမ်းသွား၏။ မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ အနောက်တွင် ရှိနေသောကြောင့် နှင်းဝေ၏ အပြုံးကို မမြင်လိုက်ရချေ။
“ ဟုတ်ကဲ့ … ”
ပြောပြီးသည်နှင့် စောစောကထက် မြန်ဆန်သွက်လက်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် သူမ၏အိပ်ခန်းဆီသို့ လျှာက်လှမ်းကာသွားလေသည်။ ထိုအခါ သူမ၏ တင်သားများသည် အစွမ်းကုန် တုန်ခါလှုပ်ယမ်းသွားပြီး ထိုအမြင်အာရုံသည် မြသိန်း၏ရင်ကို စူးနစ်တိုးဝင်သွားလေသည်။ နှင်းဝေသည် သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားချေလေပြီ။ မြသိန်းလည်း မျက်စိတဆုံး ကြည့်နေပြီးနောက် လှည့်ကာထွက်လာခဲ့ပြီး သံဘာဂျာတံခါးအနီးတွင် ရပ်ကာ ပေါ်တီကိုအောက်ကို ငေးကြည့်နေသည်။
ခဏမျှရပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်းသည် စိတ်နှလုံးကို ဒုံးဒုံးချလျက် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လျှောက်ကာဝင်သွားလေသည်။ နှင်းဝေ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ အိပ်ခန်းတံခါးသည် စေ့ကာမနေဘဲ နည်းနည်းခပ်ဟဟ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အခြေအနေ မဆိုးသဖြင့် မြသိန်းသည် တံခါးကို တွန်းကာ ဖွင့်လိုက်သောအခါတွင် မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထမီရင်လျားဖြင့် ခေါင်းဖီးနေသော နှင်းဝေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ခြေနှစ်လှမ်းလောက် ဝင်ပြီးသောအခါတွင် နှင်းဝေ၏ အသံလွင်လွင်လေး စတင်ကာ ပေါ်ထွက်လာသည်။
“ အစ်ကို နှင်းဝေကို ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ။ နောက်မှ အပြင်မှာပြောမယ်လေ …”
မြသိန်းလည်း ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ နှင်းဝေကိုယ်ခန္ဓာလေးကို ငေးကြည့်ပြီး နှင်းဝေ၏ ကုတင်ပေါ်သို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ ဟို … ဟို … နှင်းဝေ … ညက … အစ်ကိုလေ …”
သူ့စကားမဆုံးခင် နှင်းဝေက ထိုင်ခုံပေါ်မှ ဆတ်ကနဲထကာ မြသိန်းဖက်သို့ လှည့်လိုက်၏။ နှင်းဝေ၏ ဖြူနုသော မျက်နှာကား ပန်းသွေးရောင်အတိ။
“ ဘာလဲအစ်ကို … နှင်းဝေမှန်း မသိလို့ပါလို့ ပြောမလို့ မဟုတ်လား … ”
ထိုသို့ပြောလိုက်ရင်း နှင်းဝေသည် မြသိန်းထိုင်နေရာ ကုတင်ရှေ့သို့ ရောက်လာလေသည်။ မြသိန်း စကားကို မဆက်နိုင်ပဲ နှင်းဝေ၏ ရင်လျားထားသော ကိုယ်လုံးလေးကိုသာ ခပ်စိမ်းစိမ်း စိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ထမီကို ရင်လျားထားသဖြင့် ဝင်းမွတ်မို့မောက်နေသော ရင်ညွန့်အလှကို အထင်းသား မြင်နေရသည်။ ထမီကို တင်းတင်းစည်းထားသဖြင့် လုံဝန်းကာ ငွားစွင့်လှသော ရင်သားအလှကြောင့် မြသိန်းအကြည့်တို့သည် ထိုနေရာက မခွာနိုင် ဖြစ်နေရသည်။ မြသိန်း စိတ်ကိုတင်းကာ သူ့ရှေ့တွင်ရပ်နေသော နှင်းဝေ၏ပခုံးကို လှမ်းကာ ကိုင်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေကလည်း ရုန်းဖယ်ခြင်းမပြု။
“ မဟုတ်ပါဘူး … နှင်းဝေ ၊ အစ်ကို နှင်းဝေမှန်း သိရက်နဲ့ ချစ်ခဲ့တာပါကွယ် … ”
စကားအဆုံးမှာတော့ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေသော မြသိန်းသည် သူ၏ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက်ရပ်နေသော နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းဆွဲယူကာ ဖက်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးလေးသည် အလိုက်သင့်ပင်ပါလာပြီး မြသိန်း၏ ရရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်သောအခါ သူမ၏မျက်လွှာကို ချလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက အပေါ်သို့ မော့ကာနေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပွှင့်တော့မယောင်ယောင်။ မြသိန်းလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ နှင်းဝေ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရာ နှင်းဝေ ၏ လက်များကလည်း မြသိန်းကို ဖက်တွယ်ရင်း ပြန်လှန်စုပ်နမ်းခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်လေသည်။
မြသိန်း၏ လက်များကလည်း ဝက်မြီးကဲ့သို့ပင် အငြိမ်နေသည်မရှိပဲ နှင်းဝေ၏ တစ်ကိုယ်လုံးအား စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အထူးသဖြင့်တော့ တင်းရင်းစွင့်ကားနေသော နှင်းဝေ၏ တင်သားနှစ်ခြမ်းကို အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ နှင်းဝေကလည်း မြသိန်းနှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် အတင်းကိုပင် ဖိကပ်စုပ်နမ်းနေသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မြသိန်း ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုးကာဖက်လာပါတော့သည်။
မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က နှင်းဝေ၏ တင်သားကြီးနှစ်ခုကြားကို လက်စောင်းဖြင့် ထမီပေါ်မှ ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရာ နှင်းဝေ၏ ကားအယ်ကာနေသော ဖင်သားကြီးများမှာ တလှိမ့်လှိမ့်ဖြင့် လှုပ်ကာနေလေသည်။ ထို့နောက် မြသိန်းလက်က သူမရှေ့ပိုင်းသို့ ရွေ့ပြောင်းကာ ပေါင်ရင်းဆီသို့ တိုးဝင်ကာ သူမ၏အင်္ဂါဇာတ်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လေရာ နှင်းဝေး၏ခါးကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး မာန်ဖီနေသော မြသိန်း၏အတံကြီးနှင့် သူမ၏ ချပ်ရပ်ကာနေသော ဝမ်းပျဉ်းသားတို့မှာ နွေးထွေးစွာ ဖိကပ်မိကြသည်။
သူမကို ထောက်ထားသော ပူနွေးနေသော မြသိန်း အတံ အထိအတွေ့၊ အင်္ဂါဇာတ်အား လက်ဖြင့် ကလိပေးနေမှု၊ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုအား ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးမှုများကြောင့် နှင်းဝေ၏ ကာမဇောများသည် ဒီရေလှိုင်းများကဲ့သို့ တလှိမ့်လှိမ့်တက်လာပြီး ခံစားရခက်လာသောကြောင့် ရင်ထဲတွင်ပင် မွန်းကြပ်ကာလာရတော့သည်။ နှင်းဝေသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းများဆီမှ ပြွတ်ကနဲနေအောင် ဆွဲကာခွာလိုက်ပြီး မြသိန်း၏မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မြသိန်း၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ကာပေးနေသည်။
ကြယ်သီးများ အားလုံးပြုတ်သွားသောအခါ အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် နှင်းဝေ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ မြသိန်းသည် သူမ၏ ရင်လျှားထားသောထမီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ နှင်းဝေမျက်လုံးလေးများ မှိတ်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို ကြွပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မြသိန်းက နှင်းဝေ၏ အဝတ်မပါသော ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝင်းပြောင်ဖြူဥနေသော သူမ၏ဖင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင် နေသားကျအောင် တင်လိုက်ပြီး သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်စဉ်တွင်တော့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသော နှင်းဝေ၏ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းများမှ တိုးလျညင်သာသော စကားသံလေးထွက်လာလေသည်။
“ အစ်ကို … နှင်းဝေကို မညာနဲ့နော် …”
“ မညာပါဘူး … နှင်းဝေရယ်။ အစ်ကို နှင်းဝေကို အစောကြီးကတည်းက ချစ်နေတာပါကွယ် … ”
“ မဟုတ်ဘူး အစ်ကို …။ နှင်းဝေပြောတဲ့ ညာမှာ ဟထိုးပါတယ် အစ်ကိုရဲ့ …”
လူလယ်မလေး နှင်းဝေ ပင်တည်း ….။
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
