ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များ အပိုင်း ( ၈ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ဇာခြည် ရေးသည်။
“ဟူး…ဒီလူ့စာကတော့ ပြောမနေနဲ့ကွာ…တကယ်စေတနာပါတယ်… အွန်လိုင်းမှာ မျက်ကမ်းတစ္ဆေ မကြောက် expose လုပ်နေတဲ့ဟာလေးတွေအတွက် ပညာပေး တစ်ပုဒ်လောက် ပွဲတောင်းပေးအုံးဇာခြည်ရ…ရရင်လည်း ပေးဖတ်နော်…”
“ပြောမှာပါ ကိုကိုရ… ခက်တာက ကိုကိုရာ… ဇာခြည်က အသင်းဝင်ဖြစ်တာမှ တစ်လတောင် မပြည့်သေးဘူးဟိုလေ… အားနာတယ်ကိုကိုရ… ကိုကိုပြောပါ့လား ကိုကိုက ဖတ်ပဲဖတ်ပြီး ရေးမှ မရေးတာ”
“ဟာ…ရေးတယ်ဆိုတာ မလွယ်ဘူးကွ… တာဝန်သိပ်ကြီးတယ်… ဝမ်းစာလည်းဖြည့်ဖို့ အများကြီး လိုသေးတယ်…”
“ဟယ်…ဒုက္ခပဲ… ဇာခြည်တော့…ကိုကိုတွေ့တဲ့အတိုင်းပဲ… ရေးပစ်တာပဲ… ဝမ်းစာလည်း မသိဘူး တွေ့ကြုံတာရေးလည်းစာတစ်မျိုးတော့ ဖြစ်တာပဲလေ…နေပါအုံးကိုကိုရ ကိုကိုအဲလိုပြောမှ ကိုယ့်စိတ်ထဲကိုယ် မလုံတော့ဘူး…စိတ်ထဲလျှံတက်လာတာပဲ…သွန်ချပစ်တာပဲ…ဘာမှကိုမသိတာ…”
“ဇာခြည် ဇာခြည်… ကိုကိုပြောမယ်… ကဲ အခု မင်ဘာတွေနဲ့ ခင်ပြီဆိုပါတော့…အိမ်လာလည်ချင်တယ် ဆိုပါတော့ ဇာခြည့်စာဖတ်ဖူးတဲ့လူချင်း အိမ်လာလည်ဖို့ ဖိတ်ရဲလား?”
“ဟုတ်ပါ့ကိုကိုရယ်…မတွေးရဲဘူး…ဇာခြည်မိုက်တာ…ဟယ်ကိုကိုရယ် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…”
“အင်း… ဇာခြည့် Nic ကိုသတ်ပစ်လိုက်ရုံပဲရှိတာပေါ့… ဒါပဲပြောတတ်တယ်လေ…”
“ဟယ်… ကိုကိုရယ်… အစကကော ဘာလို့မတားတုန်း”
“ဟာ…ဇာခြည်ရာ…ဒါကတော့ ဇာခြည့် ကိုယ်ပိုင်အခွင့်အရေးလေ…”
သူတော်တော် တွေဝေသွားသည် ကျွန်တော်သူ့ကိုရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ အပြင်မှာ နည်းနည်းအေးလာသည်။
“ဇာခြည်လေး အိမ်ထဲဝင်ရအောင်ကွယ်…”
သူအသံမထွက် ကျွန်တော်နှင့်လိုက်ထသည်… ဖန်ခွက်နှင့်ခုံပုလေးကို ကျွန်တောဆွဲလိုက်ပြီး… သူ့ Laptopလေး သူသယ်ယူခဲ့ပြီးအိမ်ထဲဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ နှစ်ယောက်သား မတိုင်ပင်ထားပဲ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်သွားက သွားတိုက်ပြီး ရေအဝချိုးလိုက်ကြသည်။ရချိုးလိုက်တော့ လန်းဆန်းသွားသည်။ သူ စကပ် အနက်ကလေးနှင့် အပေါ်အင်္ကျီအနီလေးဝတ်သည်။
အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်သွားတော့ ညနေက အရှိန် ပျက်သွားတာလေးကို သွားသတိရလိုက်သည်။ အံ့သြစရာ နှစ်ယောက်သားအကြည့်ချင်းဆုံသွားတော့ ပြိုင်တူ ပြုံးလိုက်ကြသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူက ကျွန်တော့ကို အတင်းတွန်းလှဲကာကျွန်တော့အပေါ်တက်ခွသည်။ ကျွန်တော့ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ကာ အောက်ဘက်သို့ တွန်းလိုက်သည်။
သူ ပင်တီဝတ်မထားတာ ထိမှ သိလိုက်သည်။ သူအောက်ဘက် လျှောဆင်းသွားပြီးလီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းဖြင့် တေ့နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခဏအကြာစုပ်သည်။မာတင်းလာမှ ကျွန်တော့ခါးကိုတက်ခွသည်… ကိုင်ကာ တေ့သွင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်ကာ လေးငါးခြောက်ချက် ဆောင့်သည်။
ကျွန်တော်သူ့ကို တွန်းလှဲလိုက်သည်။ သူချက်ချင်း ပေါင်ကားပေးသည်။ သူ့ပေါင်ကြားထဲဝင်လိုက်ကာလက်ဝါးပြင်ဖြင့် စောက်ပတ်ကိုတစ်ချက်နှစ်ချက် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကျွန်တော်အောက်သို့ လျှောဆင်းလိုက်ကာသူ့စောက်ပတ်ကို အားပါးတရ လျက်ပေးလိုက်သည်။ သူတအားကော့ကာ တအင်အင်းညည်းရာမှာ အသံကျယ်လောင်လာသည်။
ကော့တာလည်း အလွန်မြန်လာသည်။ သူပြီးတော့မည်ကို သိလိုက်သောကြောင့် ခပ်သွက်သွက်လေး လျက်ပေးလိုက်သည်။သူတစ်ခါပြီးသွားသည်။ ကျွန်တော်လည်း ချက်ချင်း အပေါ်တက်သွားလိုက်ပြီး လီးကို စောက်ပတ်ဝတေ့ကာ ဆောင့်သွင်းချလိုက်ကာစိတ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး…အားရပါးရ… ဆောင့်–ိုးတော့သည်။
“အားးး…အို့..အို…အိုးးး….အ…အ…အ…အ…အ…”
ကော့ကာကော့ကာ ဟတ်ယူနေသည်။ ခဏကြာတော့ သူ ကျွန်တော့ခါးကို အတင်းဆွဲဖက်ကာ စောက်ပတ်ကို ဖိထားသည်။ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့်လည်း ညှပ်ထားသည်။ ကျွန်တော်လှုပ်မရ… ရပ်ပေးလိုက်ရတော့သည်။
သူတွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်ပြန်သည်။ သူ့မျက်ဝန်းတို့တွင် မျက်ရည်ဝဲနေသည်။ကျွန်တော် တော်တော်ကလေး ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။
“ကောင်းလွန်းလို့…ချစ်တယ်…ချစ်တယ်ဟယ်…အီး…ပိုးစိုးပက်စက်ပဲ…ခ…ခဏလေး…”
“အင်း”
သူကျွန်တော့ကိုဆွဲကာ နှုတ်ခမ်းကို အငန်းမရစုပ်နမ်းတော့သည်။ နမ်းနေရာမှာ မျက်နှာကိုခွာကာ ကျွန်တော့ကို ရီဝေစွာကြည့်သည်….ပြီးတော့ အောက်ငုံ့ပြီး လီးကို တပ်မက်စွာကြည့်ပြီး ကျွန်တော့မျက်နှာကို ကြည့်ပြန်သည်… ကျွန်တော် သဘောပေါက်လိုက်သည်။
လီးကိုစောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး အပေါ်ဘက်တက်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်နားတေ့ပေးလိုက်သည်။ သူသိပ်ပျော်သွားသည်။ ကျွန်တော့ခါးကိုဆွဲယူကာနှုတ်ခမ်းလေးဟကာ ပါးစပ်ထဲ ဆတ်ကနဲသွင်းယူလိုက်ကာ…အငန်းမရစုပ်တော့သည်။
ခဏစုပ်ပြီး အပြင်ထုတ်ကာ သူ့မျက်နှာအနှံ့ဆွဲပွတ်တော့သည်။ ပြီးမှ လီးကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး….
“ကောင်းလိုက်တာ….ကိုကို…သိပ်အလိုက်သိတာပဲ..ချစ်တယ်…ရပြီ ကိုကို–ိုးတော့… အတူတူပြီးရအောင်နော်…”
“အင်း”
ကျွန်တော်ဆက်–ိုးတော့သည်။ သိပ်တော့မကြာလိုက် သူ့စောက်ပတ်က ကျွန်တော့လီးကို အတင်း ဆွဲညှစ်နေသဖြင့် မခံနိုင်ဖြစ်လာကာ ပြီးချင်လာသည်။ သူ့ကိုကြည့်တော့ ကျွန်တော့ကို မျက်ခွံလေး ပင့်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဆောင့်ချက်အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်သည်။
ကျွန်တော့တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးပြန်နေသည်။ သူလည်း အတူတူပင်… သူအကော့ကြမ်းလာသည်။ ကျွန်တော်ဆက်ပြီး မထိန်းနိုင်တော့ပေ… ပြီးသွားသည်။ သူ့ပေါ်ပျော့ ညွတ်ကျသွားသည်။ သူဆီးဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တုန်နေသောအသံဖြင့်
“ချစ်လိုက်တာ… ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်… ချစ်တယ်လို့”
“ချစ်တာပေါ့…ဇာခြည်လေးရ…သိပ်ချစ်တယ်…”
ကျွန်တော် ခဏအကြာဒီအတိုင်းနေလိုက်ပြီး အောက်ဆင်းလှဲလိုက်တော့ သူ့လက်လှမ်းကာကျွန်တော့လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း သူဗိုက်သားပြင်လေး ပွတ်ပေးရင်းငိုက်လာသည်..တဖြည်းဖြည်း အသက်ရှူမှန်လာကာ… ဘယ်အချိန်မှန်းမသိ နှစ်ယောက်သား အိပ်ပျော်သွားကြလေသည်။
“အားးးးးးးးးးးးဝူးးးးးးးးးးးဝူးးးးးးးးးးးးး”
အော်သံကြားတော့ ကျွန်တော်လန့်နိုးသွားသည်။ ဇာခြည်တစ်ယောက် ခြေလက်တို့ ဆတ်ကနဲ ရုန်းနေသလို ဖြစ်ကာ… ထထိုင်လိုက်သည်။ သိပ်ကြောက်လန့်နေသလို မျက်လုံးပြူးကျယ် ဝိုင်းစက်နေသည်။ ကျွန်တော်သူ့ကို ဖက်လိုက်ကာ ခေါင်းလေးသပ်ပေးသည်။
“ကိုကို…ကိုကို…ဟို..”
“ကိုကို ဇာခြည့်အနား ရှိပါတယ်ကလေးရယ်… အိပ်မက်မက်ပြီး လန့်နိုးတာထင်တယ်…”
“ဟုတ်…ဟုတ်တယ်ကိုကိုရယ်…ဆ…ဆိုးလိုက်တဲ့ အိပ်မက်… ဘာတွေမှန်းလဲမသိဘူး…”
“..ပြန်ပေးဆွဲတာ တွေကော Blackmail လုပ်တာတွေကော…”
“ပြီးတော့…ပြီးတော့…ကိုကိုဇာခြည့် Laptop ကိုင်ပေါက်ပြီးတော့ ဇာခြည့်ကို တအား ဒေါသထွက်နေတာ ကြောက်စရာကြီး…”
“ဟေ…မနေ့ကကိစ္စတွေ…စိတ်ထဲဝင်နေတာ… ဇာခြည့် Lapatop ကိုကို ဘာလို့ကိုင်ပေါက်ရမှာတုန်း ကလေးရ…”
“သိဘူးလေ…ကိုကို ဇာခြည့်ကို မုန်းနေပြီလားဟင်?”
“ဟေ…မိန်းမရယ်…ဘာကိစ္စမုန်းရမှာတုန်းဟ…သိပ်ချစ်တယ်…ချစ်တယ်ဆိုတာထက်တောင် ပိုချစ်တယ်”
“ကိုကိုရယ်…တကယ်နော်…”
“ဟာ…ကလေးနှယ်…ခက်နေပြီ…အိပ်မက်က အိပ်မက်လေ…”
“အင်း…ဟုတ်တယ်…ကိုကိုဇာခြည့်ကိုချစ်တယ်…ဇာခြည်သိတယ်..”
“ကိုကိုဇာခြည့်ကို မမုန်းရဘူးနော်…”
“မမုန်းဘူး…တစ်သက်လုံးချစ်မယ်…”
“အင်း..ဇာခြည်လည်း တစ်သက်လုံးချစ်မယ်…ကိုကို့ပေါ်အိပ်မယ်…”
ကျွန်တော်လှဲအိပ်လိုက်သည်။ သူကျွန်တော်အပေါ်မှခွကာ အိပ်လိုက်သည်။ သူ့တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေနေသည်။ကျွန်တော့မျက်နှာကို စူးစမ်းသလိုကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်သူ့ခေါင်းနှင့် ကျောကို သပ်ကာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။သူစိတ်ထဲ စိတ်ချသွားသလိုဖြစ်သွားမှ ပြားကပ်အောင်ဖိဖက်ထားလိုက်သည်။
“ဇာခြည်ကိုကို့ကို အားကြီးချစ်တယ်…”
“ကိုကိုလည်း ဒီအရူးမလေး ချစ်တာထက် ပိုချစ်တယ်…”
“ချစ်…အင်း ဒီအတိုင်းဖက်ထားနော် မလွှတ်နဲ့နော်…”
“မလွှတ်ပါဘူး…ဇာခြည်လေးရ…စိတ်အေးလက်အေး အိပ်လိုက်တော့ ကိုကိုသိပ်ပေးမယ်…”
“အင်း…အိပ်မယ်…”
ခဏကြာတော့ သူအိပ်ပျော်သွားလေသည်…ကျွန်တော်လည်း မျက်တောင်စင်းကျလာပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
မနက်နိုးတော့ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာသစ်ရေချိုးကာ သူ ထူးထူးခြားခြား စီစဉ်သော မနက်စာ စားဖြစ်၊ ကျွေးဖြစ်သည်။ သူ လေ့လာထားသည့် Massage နည်းသစ်ဖြင့် စမ်းသပ်နှိပ်နယ်ပေးချင်နေသည် ပြောလာ သည်။ သူ့နည်းမှာ အင်မတန်ညင်သာသော်လည်း ညင်သာသလောက် ထိရောက်သည်။
ကိုယ်လက် ပေါ့ပါးကာ လန်းဆန်းသွားသည်။ အခုတလော ကျွန်တော့အတွက် လေ့ကျင့်ခန်းတို့ကို ပို့ချနေသည့် အပြင် သူ့အတွက် လေ့ကျင့်ခန်းတို့ကိုလည်း ရှာဖွေစုဆောင်းကာ လေ့ကျင့်နေသည်၊ ကျွန်တော်ပါမှ ဖြစ်မည့် လေ့ကျင်းခန်းတို့ကို ကျွန်တော်နှင့်အတူလေ့ကျင့်သည်။
နောက်ပိုင်း ကျွန်တော်ကို စာအုပ်ကောင်းတစ်အုပ် ပေးဖတ်ကာ စာအုပ်ထဲ စိတ်ထားဖို့မှာပြီး သူကအောက်မှာ လီးကိုကိုင် ဆော့လိုက်… ဥကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်… လီးမွေးတို့ကို ဘီးသေးသေးလေးဖြင့် ပြီးပေးလိုက်… ပြန်ဖွလိုက်… စုပ်လိုက်… ပေါင်ရင်းခွဆုံတစ်ဝိုက် အကြောတို့ကိုနှိပ်နယ်ပေးလိုက်… လုပ်သည် ကျွန်တော် အစပိုင်း စိတ်ထားရခက်သည်။
သူ့ဘက်လှည့်လျှင် သူလုပ်တာ ရပ်လိုက်ကာ စာအုပ်ထဲ အာရုံပြန်ထည့်ဖို့ ပြောပြန်သည်။ သိပ်မလွယ်သောကိစ္စ… နောက်တော့ အလေ့အကျင့် အနည်းငယ် ရလာသည်။ သိပ်တော့ မဟုတ်သေး…
တစ်ခါတစ်ခါကျတော့ သူ့က စာအုပ်ဖတ်နေပြီး ကျွန်တော်ကို အလှည့်ပေးသည်။ သူ့နို့စို့လိုက် ဗိုက်ပွတ်လိုက် စောက်ပတ်ကို တို့ထိကစားပေးလိုက် လုပ်ရင်း သူ့တကိုယ်လုံးပွတ်သပ်ဆော့က စားသည် ထိုသို့ ဆော့ကစားရင်း စောက်ပတ်နားရောက်ပြီဆိုလျှင် စာအုပ်ထဲအာရုံ လုံးဝထည့်မရကြောင်း ပြောပြသည်… သိပ်သိသာသည်က လျက်ပြီဆိုတာနှင့် သူဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ စာအုပ်ပစ်ချကာ ကျွန်တော့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီးယုယတော့မည်။
ဒီလိုဆော့ကစားခြင်း၏ အဆုံးသတ်ကိုတော့ ကျွန်တော်ရွေးချယ်သည်… လီးကိုတော့ လုံးဝ ပေးမစုပ်ဘဲ စောက်ပတ်–ိုးခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူကမရ… –ိုးတုန်း အရှိန်ကောင်း၍ သူသိပ်အားရသည့် အချိန်တော့ အပြင်ထုတ်ခိုင်းကာ ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် အားရအောင် စုပ်လိုက်ရမှ… ကျေနပ်တတ်သည်။
ဒီလိုနှင့် မနက်ခင်း တစ်ခေါက် ပြီးသွားတော့…
နှစ်ယောက်သား ရေချိုးလိုက်ကြသည်။ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားကောင်းတာ သူရွေးထုတ်ထုတ် နေသည် ကျွန်တော့်အတွက်လည်း ကောင်းတာလေး တစ်စုံထုတ်ပေးသည်။ သူ့မှာ အစီအစဉ်တစ်ခုခုတော့ ရှိနေပြီ။ ဘာမှပြန်မမေးဘဲ သူပေးသောအဝတ်တို့ကို ဝတ်လိုက်သည်။ ဝတ်စားတာပြီးသွားတော့ သူကျွန်တော့ကို အားရပါးရဖက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်လုံးထဲကြည့်ကာ…
“ကိုကိုနဲ့အတူ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တယ်…လိုက်ပြမလားဟင်…”
သူရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်နေသည်ဟု ထူးထူးခြားခြား တောင်းဆိုသည်။ ရုံကြီးတွေမှာ ဘာဇာတ်ကား တွေတင်ထားမှန်း ကျွန်တော်မသိ။ သူပူဆာသည့်ပုံစံက ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံနှင့် ကင်းဝေးတာ နှစ်ပေါင်းအများကြီး ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ကြောင်း၊ သူ့စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်စေရန် တစ်ကြောင်း စိတ်ထဲမှာတော့ သဘောတူလိုက်သည်။
“အင်း ဘာကားတုန်း”
“သိဘူး… ဘာကားဖြစ်ဖြစ်…ကိုကိုနဲ့ကြည့်ရရင်ပြီးရော…ဇာတ်ကားမကောင်းလည်း မငြင်းရဘူးနော်…”
ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို လက်ညှိုးလေးဖြင့်ထိထားပြီး ပြောသည်…
“လိုက်ပြပါ့မယ်…ဇာခြည်ရ”
“ဟယ်…ပျော်လိုက်တာ…ဒါမှ တို့ကိုကိုကွ…အယ်…ဘာတွေစဉ်းစားနေပြန်ပြီလဲကိုကိုရာ… ဒါပဲနော် အိမ်မှာမကြည့်ဘူးနော် …ရုပ်ရှင်ရုံမှာကြည့်မှာနော်…”
“အင်းပါ မိန်းမရ ရုပ်ရှင်ရုံ လိုက်ပြမှာပါ စိတ်ချစမ်းပါ”
“ဟင့်အင်း…ဒါတော့မဟုတ်ဘူး…ဇာခြည်သိတယ်…ကိုကို့မျက်နှာကို အသေအချာ မြင်လိုက်တယ်…ခုန…ကိုကိုတခုခုတော့ စဉ်းစားနေတာ…အဲဒါသိချင်တယ်…အခုပြောပြ…”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ကလေးရ…”
“ကိုကိုမညာနဲ့နော်…မပြောချင်ရင် မပြောချင်ဘူးလို့… တည့်တိုးပြောလိုက်…”
“ဟေ… မလွယ်ပါလား… ကဲပြောမယ်…ပြောရမှာလည်းရှက်တယ်…”
“ရှက်လည်းပြော…ဒီမိန်းမနဲ့တောင်ရှက်ရမှာလား ဘာဖြစ်ဖြစ်ပြောပြ… ဇာခြည်ဆို ကိုကို့ကို ထိန်ချန်လို့လား?”
ကျွန်တော့ဘဝတွင် မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ရုပ်ရှင်ရုံထဲ ဇာတ်ကားတွဲကြည့်ဖြစ်မှာ ယခုဟာ ပထမဆုံးဖြစ်ကြောင်းကို ဝန်ခံရမှာရှက်နေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖွင့်ပြောချလိုက်သည်…
“ကိုကို့တစ်သက်မှာ… မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တွဲပြီးတော့… ရုပ်ရှင်ကြည့်တော့မယ်ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံးပဲ… အဲဒါတွေးမိသွားတာ…”
“ဟယ်…တကယ်?”
“တကယ်ပေါ့…အဲဒါတွေးပြီး…ရင်ခုန်သွားတာ…”
“ဟယ်…”
ဘာမှန်းမသိ သူသိပ်ပျော်သွားသည်။ ရုပ်ရှင်လိုက်ပြမည် လက်ခံတော့ ဒီလောက်မဟုတ် နားလည်၍မရ… သူမျက်နှာတွင် အံ့သြရိပ်ဖုံးလွှမ်းသွားကာ ကြည်နူးရွှင်ပြုံးသွားသည် ကျွန်တော့ကို ဖက်ထားတာ သိပ်တင်းသွားသည် နာကျင်သွားသည့် အထိပင်။ ကျွန်တော့စိတ်ထဲ ပိုရှက်သွားသည်။ မနေတတ်တော့ သူကိုလုပ်မိလုပ်ရာ နမ်းတော့သည်။
“ပျော်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်…ချစ်တယ်…ချစ်တယ်… ချစ်တယ်…ချစ်တယ်…အားးးးးးးးးးးးချစ်တယ်…”
သူ့ပေါင်ဖြင့် ခွဖက်လိုက်တော့သည်။
“ကိုကိုတော့ ဇာခြည်နဲ့ပေါင်းမှ ပျက်စီးတော့မယ်…”
“ဟေ… ရုပ်ရှင်ကြည့်တာပဲ ပျက်စီးစရာလား?”
“ဘာရမတုန်း… ဒီနေ့ ကိုကို့ကို ကွမ်းယာဝယ်ကျွေးပြီး ဖျက်ဆီးမလို့…ကြံထားတယ်…”
“သွားရအောင်နော်…”
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် မြို့ထဲရုပ်ရုင်ရုံတွေကို ပတ်ကြည့်ကာ သူရွေးသည့် ရုံမှာကြည့်ဖို့ ကားကို Parking ထိုးနေတုန်းသူကွမ်းယာဆိုင်တစ်ဆိုမှာ ကွမ်းသွားဝယ်သည်။ တစ်ခေါက်ပြန်လာကာ
“ပြောတာတွေလည်း စုံလိုက်တာ…ဘာနဲ့စားမတုန်း မေးနေတယ်…ကိုကိုရ…”
“ဆေးတွေပြောတာဖြစ်မှာပါဇာခြည်ရ…ထုံးကွမ်းသီးနဲ့ပဲယာလိုက်လို့…”
ကွမ်းယာရတော့ ကျွန်တော်တို့ လက်မှတ်ဖြတ်ကာ ရုံထဲဝင်တော့သည်။ အရင်တုန်းကနှင့် သိပ်ကွာခြားသည်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေတုန်း သူကျွန်တော့ကို ခိုးနမ်းသည်။ ကျွန်တော် သူ့ကိုနမ်းလို့မရ ဖြစ်နေသည်။ ကွမ်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ခဏကြာတော့ ဒီကွမ်းက တော်တော်ဒုက္ခပေးလာသည်။
ကျွန်တော် တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးပြန်လာသည်။ ပါးစပ်ထဲလည်း သိပ်စပ်နေသည်။ ကျွန်တော် ခဏတော့အောင့်ခံသေးသည်။ ကြာတော့မရ ပါးစပ်ထဲလည်း ကွမ်းတံတွေး ပြည့်နေသောကြောင့် စကားကလည်းပြောလို့မရ။ ကျွန်တော်အမူအရာဖြင့် အပြင်ခဏထွက်မည် ပြောတော့ သူလည်းလိုက်ထသည်… သန့်စင်ခန်းဝင်ကာ ထွေးချလိုက်သည်။ မရ ခံရဆိုးသည်။ သူ ရေတစ်ဘူး ဝယ်တိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ ပြန်ဝင်ကာ ဇာတ်ကားကိုပြီးသည့် အထိဆက်ကြည့်၍ရသွားသည်။
ဇာတ်ကားကြည့်၍ပြီးတော့ ထမင်းဆိုင်ကောင်းကောင်းလေး ရှာပြီး နေ့လည်စာစား လိုက်ကြသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။
“ကိုကိုရယ်…အဲလိုရုပ်ရှင်ကြည့်ရတာ ပျော်လိုက်တာ… ခိုးနမ်းရတာလည်းပျော်တယ်…”
“ဟုတ်ပါ့…သူကျတော့နမ်းပြီးတော့…ကိုကို့မှာအဲဒီကွမ်းတွေနဲ့…”
“အင်း…ဟုတ်တယ်…ကိုကို့ကို နောက်ဘယ်တော့မှ ကွမ်းမကျွေးရဲတော့ဘူး…”
“ဇာခြည်က ဘာစိတ်ကူးထပေါက်ပြီး ကွမ်းကျွေးတာလဲ”
“မသိဘူး…အဲလိုကျွေးကြည့်ချင်နေတာ…ဟိုလေ…ပြောပြတတ်ဖူး…”
ကျွန်တော်နားလည်၍မရသော သူ့စိတ်ကူးကို ဆက်မတွေးတော့။ တွေးလည်း ကျွန်တော် ဉာဏ်မှီမှာ မဟုတ်ထင်သည်။ ဗိုက်ဝနေသောကြောင့် ခဏလှဲအိပ်ချင်နေသည်။ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြပြီး လဲှအိပ်လိုက်ရာ သူကျွန်တော့ကို ဘေးစောင်းလေး ဖက်သည်။ အဲလိုဖက်ထားရင်း အိပ်ချင်သည်ပြောလိုက်တော့ သူကျွန်တော်ကိုယ်ကို တဖြည်းဖြည်း သပ်ပေးကာ သိပ်သည်။ ကျွန်တော်အိပ်ပျော်သွားသည်။
ဇာခြည်ကျွန်တော့ကို နှိုးတော့မှ နိုးသည် မမလာကြောင်း ပြောပြသည်။ သူသွားနှင့်ပြီး ကျွန်တော် နောက်မှ လိုက်ခဲ့မည်ပြောလိုက်သည်။
“ဇာခြည်ရေ့… မောင်လေးရေ့… ”
“ဟင်…မမ… ဘာဖြစ်လို့တုန်း?”
“သတင်းကောင်း ပြောမလို့ပါဟယ်…”
“ဟယ်… ဘာများတုန်း ပြောပြော…”
“နေပါအုံး မောင်လေးကော… မရှိဘူးလား?”
“ကျွန်တော်လာပါပြီ မမရ…”
“အင်း… ပြောပါအုံး ဘာတွေထူးတုန်း?”
“ရဲစခန်းကိစ္စလည်း ပြတ်သွားပြီ…လက်မှတ်လေးပဲ ထိုးပေးလိုက်ရတာ… ပြီးတော့ရှိ သေးတယ်… ပြောသေးဘူး…”
“အအေးတစ်ခွက်ဖျော်တိုက်မှ ပြောမယ်…”
“နေနေ..ကိုကို ဇာခြည်သွားဖျော်မယ်…”
ဖျော်ရည်သောက်ပြီး သူပြန်သွားတော့ ဇာခြည် ထွက်ရမည့် ခရီးအတွက် ဝယ်စရာတို့ကို စာရင်းလုပ်နေသည်။ သူစာရင်းလုပ်ပြီးသွားတော့ ဈေးကိုတစ်ခေါက်ထွက်ရပြန်သည်… ဝယ်တာခြမ်းတာနှင့် မိုးချုပ်သွားသည်။ မနက်ဖြန် ခရီးထွက်ရတော့်မည်…ဒါကို ဇာခြည်မှာ ပျော်တစ်ဝက် မပျော်တစ်ဝက်ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
မမမျက်နှာ သိပ်ကြည်လင်နေသည်။ ကြည့်ရတာ ပေါ့ပါးလန်းဆန်းနေသည်။ ဖျော်ရည်ကို ဇာခြည်သွက်သွက်လေး ဖျော်လာသည်။ ဖျော်ရည်ခွက်ကို ချပေးလိုက်တော့ မသောက်သေးဘဲ ဆက်ပြောသည်။
“နင့် ပန်းချီကားတွေဟယ်… ဒီနေ့ မနက်က တစ်ယောက်လာဝယ်တာ ဈေးလည်း မဆစ်ဘူး ခေါ်ဈေးအတိုင်း ဝယ်သွားတာ… အကုန်ဆို အကုန်ဟယ်…တစ်ချပ်မှ မကျန်တော့ဘူး… နောက်လေ… လိုချင်တဲ့ ပုံကြမ်းတွေ ပေးသွားသေးတယ်… ယူသွားတဲ့ ဟာထဲကလည်း ထပ်လို ချင်တာရှိ သေးတယ်တဲ့ နောက် ၆လကြာရင် ပြန်လာခဲ့မယ်တဲ့…ဆွဲထားပြီးသားရှိရင်ယူမယ်တဲ့…”
“ဟင် ဟုတ်လား?”
“အေးဟယ်…နင်တို့တော့ မသိဘူး ငါတော့သိပ်ပျော်တာပဲ…”
“ဟိုကောင်မကို ပြန်ပို့မလို့ စီစဉ်နေတာ စိတ်မချဘူး…လူကိုယ်တိုင်ပဲ ပို့မှအဆင်ပြေမယ်… အဲဒါ..…မောင်လေးကော…သမီးကော…အဆင်ပြေရင် ပို့ပေးကြမလားလို့… ငါကတော့ မော်လမြိုင်သွားထားတာ မကြာသေးဘူး…နင်တို့… အပြင်ကို အေးအေးဆေးဆေး ခရီးမထွက်ဖြစ်တာလည်း ကြာရောပေါ့….ရောက်ရင်လည်း ပျော်သလောက်နေခဲ့ပေါ့ဟယ်…”
“စိတ်ထဲပူမနေနဲ့…မမ ပို့ပေးပါ့မယ်… နက်ဖြန်စီစဉ်လိုက်မယ်”
“အင်း ငါပြန်မယ်…”
“ဟာ… ဖျော်ရည်သောက်သွားအုံးလေ…”
ဖျော်ရည်သောက်ပြီး သူပြန်သွားတော့ ယခုထွက်ရမည့် ခရီးအတွက် ဝယ်စရာတို့ကို စာရင်းလုပ်နေသည်။သူစာရင်းလုပ်ပြီးသွားတော့ ဈေးကိုတစ်ခေါက်ထွက်ရပြန်သည်… ဝယ်တာခြမ်းတာနှင့် မိုးချုပ်သွားသည်။မနက်ဖြန် ခရီးထွက်ရတော့မည့်…ဒါကို ဇာခြည့်မှာ ပျော်တစ်ဝက် မပျော်တစ်ဝက်ဖြစ်နေပြီး တွေဝေငေးမှိုင်နေတာ… တွေ့လိုက်ရသည်။
အားငယ်နေသော သူ့မျက်နှာလေးကို ကျွန်တော် အနမ်းလေးနှင့် နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ ခဏကြာနမ်းလိုက်တော့သူလည်စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်တုန့်ပြန်သည်…သူ အသက်ရှုမြန်လာသည်…..
ခရီးဆိုသည်မှာ စတင်သည့် နေရာ တစ်နေရာရှိတတ်သလို… အဆုံးသတ်ပန်းတိုင် တစ်နေရာ ရှိတတ်သော်လည်းအချစ်မှာတော့…အစသာ ရှိ၍ အဆုံးမရှိဟု ထင်မြင်မိသည်…။
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment