ရေစက်မကုန်သေးသရွေ့ အပိုင်း ( ၁ )

ရေစက်မကုန်သေးသရွေ့ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ပိုးဖလံ                      

ဆောင်းဝင်စ မနက်စောစော နှင်းမှုံတွေ ကြားမှာ လယ်ယာလုပ်ငန်းခွင် ဝင်ဖို့ ပြင်ဆင်နေကြတဲ့ ရွာသူ ရွာသားတွေကြောင့် ချောင်းရိုးရွာကလေးက လှုပ်လှုပ်ရှားရှားနဲ့ ပီပီပြင်ပြင် နိုးထစ ပြုလာပါတယ်။ စပါးရိတ်သိမ်းချိန်မို့ ရွာလမ်းမပေါ်မှာလည်း မိန်းမကြီးတစ်ချို့ ထမီတိုတို ဝတ်ပြီး တံစဉ်တွေကိုင်ကာ လယ်တောကို သွားနေကြတယ်။

ဆောင်းရာသီရဲ့အအေးဓာတ်က သူတို့ ဝမ်းမီးအပူကိုတော့ မငြိမ်းနိူင်တာမို့ အေးတယ် ဆိုပြီး အိပ်ယာထဲမှာ ကွေးမနေနိူင်ကြ။ ယောက်ျားအချို့လည်း လှည်းတွေ ထမ်းပိုးတွေ ပြင်ကာ အလုပ်ခွင်ဝင်ဖို့ ပြင်နေကြတယ်။ စကားပြောသံ၊ ရယ်မောသံ၊ ခြူသံ၊ခလောက်သံတွေနဲ့ ရွာမနက်ခင်က နိုးကြားတက်ကြွနေတယ်။ တစ်နေကုန် ပင်ပန်းထားလို့ ညဆို စောစော အိပ်ယာဝင်ကြပြီး မနက်စောစော ရောင်ခြည်မလာခင် လုပ်ငန်းခွင် ဝင်ကြရတာကိုက တောရွာတွေရဲ့ ဓလေ့စရိုက် မဟုတ်လား။

ကိုလူအေးတစ်ယောက် အားကစားထရပ်ဆု ဝတ်ပြီး ကျန်းမာရေးအလို့ငှါ မနှေးမမြန်လေး ရွာလမ်းမပေါ်မှာ ပြေးနေတယ်။ ဒါက ဆောင်းရောက်တိုင်း သူလုပ်နေကြ အလုပ်။ ရွာက လူတွေကတော့ ဒီလို ကျန်မာရေးအတွက် တကူးတက လိုက်စားစရာမလို စားဝတ်နေရေး အတွက် လယ်ယာထဲမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားနဲ့ လုပ်ကိုင်နေရတာကပင် သူတို့အတွက် လုံလောက်လေသည်။

" ဗျို့ လူပျိုကြီး ရုံးမသွားဘူးလားဗျ လူပျိုကြီးတို့ပဲ ဟန်ကျသဗျာ အေးအေးချမ်းချမ်း သက်သက်သာသာ နေရတယ်။ ကျုပ်တို့တော့ နေထွက်က နေဝင် တစ်နေကုန် လုပ်တာတောင် စားရရုံ သောက်ရရုံပဲ ပင်ပန်းလိုက်တာ"

ရွာအထွက်မှာ ကိုကျော်အောင်က လှည်းပေါ်ကနေ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ လှည်းပေါ်မှာလည်း သူရဲ့ မဟေသီ စည်ပိုင်းကြီးနဲ့ သူကလေး နှစ်ယောက်နဲ ပြည့်ညပ်လို့ပေါ့။

" မအေးချမ်းပါဘူးဗျာ လူတိုင်း သူ့အပူ ကိုယ့်အပူတော့ ရှိကြတာပဲ ကာယအလုပ်ကမှ ပင်ပန်းလို့ စိတ်မပါလည်း ကြိတ်မှိတ်လုပ်လို့ရသေးတယ်ဗျို့ ဉာဏအလုပ်ဆိုတာမျိုးက စိတ်ပင်ပန်းလို့ ဖိအားဝင်နေရင် ရှေ့ဆက်ဖို့ တယ်ခက်သဗျ"

" ဟုတ်မယ်ဗျို့ ဒါကြောင့်လည်း လူတစ်ခု ပူမှုရယ်တဲ့ ဆယ်ကုဋေလို့ ဆိုကြတာပေါ့ ကဲ.. သွားပြီဗျို့ နောက်ကြနေလိမ့်မယ်"

" ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ..ကိုကျော်အောင်"

ကိုလူအေးပြေးလာတာ တော်တော် ဝေးလာပြီမို့ နည်းနည်းတောင် မောဟိုက်ချင်လာတယ်။ အရှေ့ တောင်ရိုးပေါ်မှာလည်း နေမင်းကြီးက တစ်ပိုင်းတစ်စ ထွက်လာနေပြီမို့ အိမ်ဘက်ကိုပဲ ပြန်လှည့်ပြေးလာခဲ့တယ်။             

အိမ်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့စားပွဲပေါ်မှာ ငချိပ်ပေါင်းနဲ့ ချေ(ဂျီ)သားခြောက်ကို ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ပြင်ပေးထားတာ တွေ့ရတယ်။ မစိန်မေ လာပြင်ပေးသွားတာပဲ ဖြစ်မယ်။ လူက ချွေးနည်းနည်း စို့ချင်နေပြီမို့ ရေအရင်ချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး အဝတ်လဲကာ ရေစည်ပိုင်းရှိရာ နောက်ဖေးကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ကိုလူအေး မနက်စာ စားနေတုန်း မစိန်မေ ခြံထဲဝင်လာတယ်။

" ကိုလူအေး..ဟိုလေ ကျွန်မ ပြောစရာလေး ရှိလို့"

ကိုထွန်းဦးနဲ့ မစိန်မေတို့ လင်မယားက သူ့ထက် အသက်ကြီးကြသော်လည်း အစစအရာရာ ကျေးဇူးရှိတဲ့ သူ့ကို ကိုတပ်ကာ ကိုလူအေးလို့ ခေါ်လေ့ရှိတယ်။

" သြော်..မစိန်မေ လာလေ..ထိုင်.. ဘာပြောမလို့လဲ"

" ဟိုလေ.. သမီးက ဒီနေ့ ရွာပြန်လာမယ် ဖုန်းဆက်တယ် အဲဒါ..."

" သြော်..သွားကြိုပေးရမှာမလား ရပါတယ် ဒီနေ့ ရုံးပိတ်တယ် ဘယ်ချိန်လောက်လဲ"

" မြို့ကို ဆယ့်တစ်နာရီလောက် ရောက်မယ် ဆိုလား"

" ဟုတ်ပြီ..ကျုပ် သွာကြိုပေးပါ့မယ်"

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုလူအေး ကျွန်မ ကိုထွန်းဦးဆီကို ထမင်းပို့ဖို့ ချက်ပြုတ်ရမှာမို့ ပြန်ဦးမယ်"

" ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ မစိန်မေ ကျုပ် ဆယ်နာရီလောက် သွားကြိုလိုက်မယ်"

အင်း..ဘာလိုလိုနဲ့ သျှားလဲ့ဖြူတောင် ကျောင်းပြီးပါပေါ့လား။ နောက်ဆုံးနှစ် ဖြေပြီး အိမ်တန်းပြန်မလာပဲ သူငယ်ချင်းတွေ နောက်ကို အလည်လိုက်သွားတယ် ပြောတာပဲ။ ကိုထွန်းဦးတို့ လင်မယားက ကျုပ်ဆီမှာ လယ်စာရင်းငှါး သဘောမျိုး လုပ်နေပြီး စားဝတ်နေရေး မပူရပေမယ့် သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ ပညာရေး အတွက်တော့ ကျုပ်ဆီကငွေကြေးအကူအညီ တော်တော်ယူရတယ်။ ကျုပ်ကလည်း ကိုယ့်တူမလို ဖြစ်နေတာကြောင့် ချေးငှါးတယ် ဆိုပေမယ့် ပြန်မတောင်းပါဘူး။ လယ်ယာလုပ်ငန်းမှာလည်း သူတို့လင်မယားကိုပဲ အားကိုးနေရတာလေ။

ဂိုဒေါင်က ဂျစ်ကားကို ထုတ်ပြီး သျှားလဲ့ဖြုကို ကြိုဖို့ ထွက်လာခဲ့တယ်။ ရွာအထွက်မှာပဲ ဆိုင်ကယ်စီးလာတဲ့ ငစိုးနဲ့ တွေ့တယ်။ ဒီကောင် ကျောင်းသွားတော့မှာမို့ မုန့်ဖိုးလာတောင်းတာပဲ ဖြစ်မယ်ဆိုတာ အတပ်သိလိုက်တယ်။ ကားရပ်ပေးလိုက်တော့

" ဟာ..ဦးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ ကျွန်တော် ဦးလေးဆီ မုန့်ဖိုးလာတောင်းတာ"

" ငါထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ငါ့မှာ အခု ပိုက်ဆံမပါသေးဘူး အိမ်မှာစောင့်နှင့် မြို့ပေါ် ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်"

" ဦးလေးက ဘယ်သွားမလို့လဲ"

" ငါ သျှားလဲ့ဖြူကို သွားကြိုမလို့"

" ကျွန်တော်လည်း လိုက်ခဲ့မယ်လေ"

သျှားလဲ့ဖြူ ဆိုတာကြောင့် ငစိုး လိုက်သွားချင်သည်။ အဲမမကို ငယ်ငယ်လေးထဲက သဘောကျနေတာ။ တော်တော်ချောသလို ဘော်ဒီဆိုတာကလည်း အပြစ်ပြောစရာမရှိ။ တောသူဆိုပေမယ့် အသားကလည်း တော်တော်ဖြူတယ်။ သူတို့ရွာရဲ့ ကာလသားတွေ ကြားမှာ ရေပန်းစားသလို ကျောင်းမှာလည်း လိုက်တဲ့သူ တော်တော်များတယ်လို့ ကြားတယ်။ ငစိုးလည်း လိုက်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ခုထိ အခွင့်အရေး မရသေးဘူး။

ငစိုးက Day တက်နေပြီး သျှားလဲ့ဖြူက အဝေးသင် တတ်နေတာမို့ ကျောင်းသွား ကျောင်းပြန် အမြဲလွဲနေတယ်။ ခုနောက်ပိုင်း မဆုံဖြစ်တာ တော်တော်ကြာပြီ။ ဦးလေးက ရှုပ်တယ် မလိုက်နဲ့ ပြောတာနဲ့ ဦးလေးအိမ်ပဲ သွားပြီး အိပ်ရင်းနဲ့ စောင့်နေလိုက်တယ်။

ခုတလော ကိုလူအေး စိတ်တွေ မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေတယ်။ တစ်ယောက်တည်း နေလာတာ ကြာတော့ တစ်သက်လုံး အိမ်ထောင်သားမွေး မလုပ်တော့ပဲ လူပျိုကြီးဘဝနဲ့ အရိုးထုတ်တော့မယ်လို့ စဉ်းစားထားပေမယ် ခုတလော သျှားလဲ့ဖြူကြောင့် စိတ်တွေ ဖောက်လွှဲ ဖောက်ပြန် ဖြစ်နေရတယ်။ အရင်က ကိုလူအေး စားဖို့အတွက် ထမင်းဟင်းကို သျှားလဲ့ဖြူအမေ မစိန်မေက လာချက်ပေးလေ့ရှိတယ်။ အလုပ်သမားသဘောမျိုး ငှါးထားတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ အားနာလို့ ငြင်းပေမယ့် အိမ်ချင်းက မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုတော့  ဒီလိုပဲ လာချက်ပေးနေတာနဲ့ လူအေးလည်း ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ဒီအတိုင်း ထားလိုက်တော့တယ်။

ခုတော့ သျှားလဲ့ဖြူက သူ့အမေရဲ့ တာဝန်အားလုံးကို သူယူလိုက်တော့ ထမင်းဟင်း ချက်ရုံတင် မကတော့ဘူး အဝတ်လျှော် မီးပူတိုက် အိမ်သန့်ရှင်းရေးကအစ ထောင့်စေ့အောင် လုပ်ပေးနေတော့တယ်။ အသက် ငယ်သေးပေမယ့် ဒီကောင်မလေး အိမ်မှုကိစ္စ နိုင်နင်းရှာသားလို့ တွေးမိတယ်။ ရောဂါထနေရတဲ့ အကြောင်းက ခုတလော သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ အတွင်းပစ္စည်း အလှအပတွေကို ခဏခဏ မြင်နေရလို့ ဖြစ်သည်။ ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးတဲ့ အခါတိုင်း မြင်ရတဲ့ လည်ဟိုက် အင်္ကျီအောက်က ရင်သားဖြူဖြူ လုံးလုံးလေးတွေက ကိုလူအေးရင်ကို ဗလောင်ဆူစေတယ်။ ဆိုးတာက ဒီကောင်မလေး ဘရာဝတ်လေ့ မရှိတာပဲ။

အိမ်နေရင်းမို့လား စိတ်ပဲကျဉ်းကျပ်လို့လား မသိ ဘော်လီမဝတ်တော့ သူခါးကုန်းတဲ့ အခါတိုင်း သူရဲ့ရင်သား ဖွေးဖွေးတွေက အမြဲလိုလို မြင်နေရတယ်။ ထမင်းဟင်း ချက်တဲ့ အချိန်လည်း အမြဲ လျော့တိလျော့ရဲ ဖြစ်နေတက်တဲ့ လုံချည်အောက်က ပေါင်တန် ဝင်းဝင်းမွတ်မွတ်တွေ သလုံးသား ဖြူဖြူသွယ်သွယ်တွေကို အမြဲမြင်နေရတယ်။

ဟိုတစ်နေ့ကလည်း ရုံးဆင်းလို့ ရေချိုးမလို့ အသွား ရေကန်မှာ သျှားလဲ့ဖြူက ကိုလူအေးအဝတ်တွေ လျှော်နေတယ်။ အဲဒီမှာ ထမိန်က အောက်စလွတ်နေတော့ ပေါင်ခွကြားက အတွင်းခံ မရမ်းရောင်လေးကို အတိုင်းသား မြင်နေရတယ်။ အနီးကပ်ဆိုတော့ ဘောင်းဘီဘေးကို ထွက်နေတဲ့ အမွှေးနုတွေတောင် မြင်နေရတာပေါ့။ ကိုလူအေးလည်း မြင်ကွင်းကနေ ရုတ်တရက် အကြည့်မလွှဲနိူင်ခဲ့ဘူး။

သျှားလဲ့ဖြူက ဘာတွေ့လို့ အဲလောက် စိုက်ကြည့်နေတာလည်း ဆိုတော့မှ ရှက်သွားပြီး ပြီးမှ ချိုးတော့မယ် ဆိုပြီး မြန်မြန် လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒီလို မြင်ကွင်းတွေ အခြေအနေတွေ နေ့တိုင်း တွေ့မြင်နေရတော့ အသက် လေးဆယ်နား ကပ်နေတဲ့ လူပျိုကြီး တစ်ယောက်လည်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် မနေနိူင်တော့တာ မထူးဆန်းပါဘူး။

ဒီနေ့ ရုံးသွားရမှာမို့ ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစား လဲနေတယ်။ ကိုလူအေးက မြေစာရင်းဦးစီးဋ္ဌာနမှာ လုပ်နေတာ ဖြစ်သည်။ မိဘတွေ လက်ထက်က တောင်သူကြီးတွေ ဖြစ်ပြီး လယ်မြေယာမြေ ဧကများစွာ ရှိသော်လည်း စိတ်မဝင်စားသဖြင့် စာရင်းငှားတွေနဲ့ လုပ်ခိုင်းထားပြီး ရုံးဝန်ထမ်း လုပ်နေတာ ဖြစ်သည်။ သျှားလဲ့ဖြူက အခန်းဝရောက်လာပြီး

" ဦးအေး မနက်စာ ပြင်ထားပြီးပြီနော် "

" အေး အေး..လာပြီ ဖြူလေး"

အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်မလို့ ပြင်ပြီးမှ ပြီးမှ ဝတ်တော့မယ် စိတ်ကူးပြီး ထမင်းစားဖို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထမင်းဝိုင်းမှာ ထိုင်မိတော့ သျှားလဲ့ဖြူက ဟင်းထည့်ပေးရင်း ရေနွေးကြမ်း ငှဲ့ပေးရင်း ရှေ့မှာ ကုန်းကုန်းကွကွ လုပ်နေတယ်။ ခါတိုင်းလိုပဲ ဘရာဝတ်မထားပြန်ဘူး လည်ဟိုက်ဟိုက် အင်္ကျီအောက်က နို့ဖြူဖြူလုံးလုံးတွေက အတိုင်းသား နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတောင် မြင်နေရတယ်။ တံတွေး တစ်ချက် မြိုပြီး မျက်စိ အမြန်လွှဲလိုက်ရတယ်။

အမြဲတမ်း ဘရာမဝတ်ပဲ အင်္ကျီလည်ဟိုက်တွေပဲ ဝတ်နေတာကြောင့် ဒီကောင်မလေး ငါ့ကိုများ တမင် မြူဆွယ်နေသလားလို့ သံသယဝင်မိတယ်။ မဖြစ်နိူင်ပါဘူးလေ သူက ခုမှ ဖူးပွင့်စအရွယ် အသက် နှစ်ဆယ်ထဲမှာ ငါက နောက်လဆို အသက် လေးဆယ် ပြည့်တော့မှာ လူပျိုကြီးတောင် မဟုတ်တော့ဘူး လူပျိုသိုးကြီး ဖြစ်နေပြီ။

သျှားလဲ့ဖြူက သူ့ဘက်ကို ဖင်ပေးလျှက် အနေအထားနဲ့ ကြမ်းတိုက်နေတယ်။ ထမိန်အနက်ရောင်ရဲ့ အသားက ပျော့အိအိမို့ တင်သား ဖြိုးဖြိုးတွေပေါ်မှာ အတွင်းခံရာလေး ထင်းနေတော့ မြင်ကွင်းက ဦးလူအေးကို ရမ္မက်သွေးတွေ ကြွလာစေတယ်။ အောက်က ကောင်က မာထောင်လို့ ထိပ်နဲ့ ထိနေတဲ့ နေရာမှာ အရည်ကွက် သေးသေးတောင် ဖြစ်နေပြီ။

" ဟင်..ဦးအေး မြန်မြန်စားလေ ရုံးနောက်ကြတော့မယ်"

" အမ်..တော်ပြီ..ဝပြီ စားတော့ဘူး"

" ဒါဆို သြားတော့လေ နောက်ကြလိမ့်မယ်"

စားလို့ပြီးပေမယ့် လူအေး ထလို့မဖြစ်သေး ၊ခုနက အတွင်းခံဝတ်မလာတာ နောင်တရမိတယ်။ အငယ်ကောင်က ခုထိ မတ်နေသေးလို့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖိထားရတယ်။ သျှားလဲ့ဖြူက ဦးလူအေးကို ဆွဲထူတော့ အောက်က ကောင်က ပုဆိုးကို ထိုးထွက်ပြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေတာပေါ့။

အို!..

သျှားလဲ့ဖြူက ပါးစပ်အဟောင်သားနဲ့ ပုဆိုးအောက်မှာ ထောင်ထွက်နေတဲ့ အချောင်းကြီးကို ကြည့်ရင်း

" ဦးအေးနော် ဘာတွေ တွေးနေမှန်း မသိဘူး ရှက်စရာကြီး "

အနားက ထွက်ပြေးသွားတော့တယ်။ ဦးလူအေးလည်း ရှက်ပေမယ့် မတတ်နိူင်ဘူး ထိန်းချုပ်လို့မှ မရတာ။ ကိုးနာရီ ထိုးဖို့က ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ပဲ လိုတော့တယ်။ ရုံးက မြို့ပေါ်မှာမို့ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် မောင်းရတယ်။ နောက်တောင်ကြနေပြီ။ အမြန်ပြင်ဆင်ပြီး ဂျစ်ကားလေးနဲ့ ရုံးကို ထွက်လာခဲ့တယ်။

````````````````````````````````

(02)

စကားသံလေးက နှစ်ကိုယ်ကြား ကြားနိူင်ရုံ တိုးညှင်းသလို မောဟိုက်သံလည်း ပေါက်နေတယ်။ ဖြူလေးလည်း သူ့လိုပဲ ရင်ခုန်နေတာလား မသိဘူး။ ဒူးပေါ်ရုံ ပုဆိုးစလှန်တင်ပေးတော့ ဖြူလေးက အပေါ်အထိ ဆွဲလှန်ပြီး ပေါင်ခွကြားမှာ ပုဆိုးစတွေ စုပုံအပေးမှာ ပေါင်ကြားက ခပ်မာမာ အရာတစ်ခုက်ို လက်နဲ့ ထိတိုက်မိတော့ တစ်ချက် တွန့်သွားပေမယ့် ဘာမှမသိသလို ပုံစံဖမ်းရင်း ခြေဖဝါးကနေ ပေါင်းရင်းအထိ ရေပတ်တိုက်ပေးနေရင်း

" အင်း.. ညောင်းတော့ညောင်းတယ် ဒါပေမယ့် ဖြူလေးနားပါဦး နောက်မှပေါ့"

" ဒါဆို ညနေ ဆန်ပြုတ်လာပြုတ်ပေးရင်းနဲ့မှ နှိပ်ပေးမယ်နော် ဖြူလေး အိမ်ကို ခဏပြန်လိုက်ဦးမယ် အ၀တ်လွဲပေးရဦးမလား"

" ဒါဆို ဖြူလေးပြန်ပြီနော်"

လှည့်ထွက်သွားတဲ့ သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ တုံတုံအိအိတွေကို မျက်စိက ရောက်သွားပြီး ငါတော့ ခက်ရချည်သေးရဲ့ ကလေးမရယ်...။

`````````````

သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ လက်ချောင်းနုနတွေက ဦးလူအေးရဲ့ ပခုံးသားတွေပေါ်မှာ ဟိုဟို ဒီဒီ လှုပ်ရှားပြီး နှိပ်ပေးနေရှာသည်။ မိန်းကလေး အားနဲ့ဆိုတော့ နှိပ်နေတာက ထိရောက်မှုမရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီအခြေအနေလေးကို ဦးလူအေး နှစ်သက်နေတယ်။ ဖြူလေးနဲ့ အနီးကပ် နေရတာ အသားချင်း ထိတွေ့နေရတာ ရနံ့လေးတွေ ရှုရှိုက်နေရတာ အားလုံးက လူပျိုသိုးကြီးအတွက် ရင်ခုန်ကြည်နူးစရာ အပြည့် ဖြစ်လို့နေသည်။

လူအေး ခပ်ငယ်ငယ်အရွယ် ကျောင်းသားဘ၀တုန်းကတော့ ရည်းစားတစ်ယောက် ရှိခဲ့ဖူးသည်။ သူကကလည်း ခပ်အေးအေး လူအေးကလည်း ခပ်ရိုးရိုး ဆိုတော့ လက်ကိုင် ပခုံးဖက်နဲ့သာ ပြီးခဲ့သည်။ ခုတော့ ရည်းစားဟောင်းက အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးသုံးယောက်တောင် ရှိနေပြီလို့ ကြားရတယ်။

ရွာထဲမှာလည်း အသက်ကြီးပေမယ့် ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်ပြီး ပစ္စည်းဥစ္စာရှိတဲ့ ကိုလူအေးကို လက်ထပ်ချင်တဲ့ အပျိုကြီး အပျိုလေးတွေက ဒုနဲ့ဒေးပါ။ အပူအပင် မရှာတော့ပဲ တစ်ယောက်တည်း အေးအေးလူလူ နေတော့မယ် ဆုံးဖြတ်ပြီးခါမှ ဖြူလေးကြောင့် စိတ်တွေက ယိမ်းယိုင်ချင်လာသည်။

" ဖြူလေး..ခါးတွေ အောင့်နေလို့ ခါးချိုးပေးပါလား"

" အင်း..ချိုးပေးမယ်လေ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ "

ဦးလူအေးက လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ယှက်စပ်ပြီး ခေါင်းပေါ်ကို ကျော်ကာ လည်ဂုတ်ပေါ်မှာ သိုင်းပေးလိုက်သည်။

" ခါးကို ဒူးနှစ်ဖက်နဲ့ ထောက်ပြီး ဦးအေးလက်နှစ်ဖက်ကို နောက်က သိုင်းဖက်ပြီး ဆွဲလိုက် ဒါဆို ခါးက တစ်ဗြုတ်ဗြုတ် မြည်ပြီး အကြောအခြင်တွေ ပြေသွားလိမ့်မယ်"

" ဟုတ်.."

နောက်ကနေ လက်တွေကို သိုင်းဖက်လာတယ် ဒူးနဲ့ ခါးကို မထောက်ထားတော့ ဖြူလေးရဲ့ ရင်သား အိအိနွေးနွေးတွေက ကျောပြင်မှာ လာထိကပ်နေတာပေါ့။ နှစ်ယောက်လုံး ဒီအခြေအနေကနေ မလှုပ်မယှက် အတန်ကြာ နေမိကြတယ်။ ဖြူလေးရဲ့ အသက်ရှူသံ ကြမ်းကြမ်းအောက်မှာ ထွက်လေ နွေးနွေးက ဦးလူအေးရဲ့ နားသယ်စပ်ကို ထိခတ်နေသည်။ ဦးလူအေး သတိ၀င်လာပြီး

" ဒီလိုမဟုတ်ဘူးလေ ဖြူလေးရဲ့ ဒူးက ခါးကို ထောက်ထားရမှာ"

" ဟုတ်"

သျှားလဲ့ဖြူက ဒူးထောက်ပြီး ခပ်မျှင်းမျှင်း မဆွဲပဲ အားကုန် ဆွဲထည့်လိုက်တာကြောင့် ဦလူအေး နောက်ပြန် လှန်ကျသွားတယ်။ ခေါင်းက ဖြူလေး ပေါင်ခွကြားထဲ ရောက်သွားပြီး ဖြူလေးက အပေါ်ကနေ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ငုံ့မိုးပြီး ကြည့်နေတယ်။

" ဦးအေး.. ကန်တော့..ကန်တော့နော် မတော်လို့ ဖြူလေး အားထည့်တာ များသွားတယ်"

" ရပါတယ် ဖြူလေးရဲ့"

" ဦအေး ပက်လက်လန် အိပ်လိုက်လေ ပေါင်တွေ ခြေသလုံးတွေ နှိပ်ပေးမယ်"

" မနှိပ်နဲ့ ဖြူလေး ထိမှာမဟုတ်ဘူး နင်းပေးလိုက်နော်"

ကိုလူအေးက ပက်လက်လှန်ကာ ခြေဆင်းပေးသည်။ ခြေသလုံးပေါ်မှာ နင်းနေတဲ့ ဖြူလေးက ဂါ၀န်အတိုလေး ၀တ်လာတာမို့ ဒူးအထက်နားက ပေါင်သား ဖြူဖြူအုအုလေးတွေ မြင်နေရသည်။

" ဦးအေး ပေါင်တွေရော နင်းပေးမယ်နော်"

ပေါင်ကတော့ ပက်လက်အနင်းခံလို့ မဖြစ် ယားတက်သလို မတော်လို့ ချော်ကျရင်လည်း မတော်တရော်တွေ ဖြစ်ကုန်မည်။

" ဦးအေး မှောက်ခုံနေပေးမယ်"

ဖြူလေးက ပေါင်တွေတင်မက တင်ပါး ခါး ကျောပြင်တွေပါ နင်းပေးတယ်။

" ကန့်တော့နော် ဦးအေး"

" ရပါတယ် "

တင်ပါးတွေ နင်းနေရင်းမှ ဝုန်းဆို ခြေချော်ပြီး ဖြူလေး လဲကျသွားတယ်။ မှောက်နေတဲ့ ဦးလူအေးပေါ်မှာ ဖြူလေးကလည်း ထပ်လျှက် မှောက်ရက်သား။ ဦးလူအေး ပက်လက် လှန်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်နေတယ်။ ဖြူလေးရဲ့ ရင်သားတွေက ဦးလူအေးရင်ဘတ်နဲ့ ထိကပ်လို့ မာထန်နေတဲ့ လီးကြီးကလည်း ဖြူလေးအဖုတ်နားက ပေါင်တန်နဲ့ ထိကပ်ပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီ။ 

မျက်နှာနှစ်ခုက ထိမတတ် ဖြစ်နေပြီး အပေါ်က မိုးကြည့်နေတဲ့ ဖြူလေးရဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေက အရည်ရွှန်းလဲ့နေပြီး တစ်ခုခုကို ပြောနေသယောင် ထင်ရတယ်။ ကိုလူအေး ဘာမှ သတိမရတော့ အသိစိတ်မဲ့သွားပြီး ဖြူလေးရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ တရစပ် အနမ်းမိုးတွေ ချွေနေမိတယ်။

````````````````````````````````````````````

ဦးအေးက မျက်နှာအနှံ့ တရစပ် နမ်းနေရုံတင်မက လည်တိုင်တွေ မေးစေ့အောက်ပိုင်းတွေကိုပါ မနားတမ်း နမ်းနေတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းကိုတော့ မနမ်း သူ့နှာခေါင်းကြီးနဲ့သာ နေရာအနှံ့ တို့ထိနမ်းနေတယ်။ မွတ်သိပ် တက်မက်စွာ နမ်းနေသည်မှာ အသက်တောင် ရှူရဲ့လား မသိဘူး။

လူပျိုကြီးတော့ ကမူးရှုးထိုးနဲ့ နသ်ိုးကြိုးပြတ် ဖြစ်နေပြီလို့ တွေးရင်း သျှားလဲ့ဖြူ ပြုံးမိသည်။ အောက်က သူ့လီးမာမာကြီးကလည်း ဖြူလေး အဖုတ်တည့်တည့်မှာ ထိကပ်နေသည်။ ထောက်ထားတာ မဟုတ်ပဲ ဖြူလေးရဲ့ အဖုတ်ကွဲကြောင်း တစ်လျှောက် အလျားလိုက် ထိကပ်နေတာ ဖြစ်သည်။ သျှားလဲ့ဖြူက အစကတည်းက အကြံဉာဏ်နဲ့မို့ အတွင်းခံ ၀တ်မလာခဲ့ပါ။ ၀တ်ထားတဲ့ ဂါ၀န်တိုကလည်း အပေါ်လန်နေပြီမို့ ဦးအေးရဲ့ လီးကြီးနဲ့ ဖြူလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကြားမှာ ပုဆိုးစပါးပါးလေးသာ ရှိနေသည်။

ဦးအေးက နမ်းနေရင်းနဲ့ မသိမသာ အဖုတ်လေးကို ပွတ်ညှောင့်နေတာကြောင့် အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေပြီး ပုဆိုးမှာတောင် အဖုတ်ထဲက အရည်တွေနဲ့ ကွက်နေပြီ။ လူပျိုကြီးက ခုထိ အဆင့်မတက်သေးပဲ အတင်းနမ်းရုံ လုပ်နေတာကြောင့် ဖြူလေး စိတ်မရှည်တော့ပဲ ဦးအေးမျက်နှာက်ို ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်တယ်။ ဦးအေးက ရုန်းပြီး ရှောင်ထွက်လိုက်တော့

" ဘာလဲ  ..ဦးအေးက ဖြူလေးက်ို ရွံလို့လား"

" ဟီး..ဟုတ်ပါဘူး ဒါမျိုးက ဗွီဒီယိုထဲမှာပဲ တွေ့ဖူးတာ အပြင်မှာ မလုပ်ဘူးတော့ ရုတ်တရက် ကြောင်သွားလို့ပါ "

" ဦးအေးက မရဲတရဲနဲ့ ဖြူလေးနှုတ်ခမ်းကို လာထိတယ်"

ဖြူလေးက ဦးအေးနှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ပြီး ပြေလျော့နေတဲ့ ပုဆိုးကို ခြေထောက်နဲ့ ကန်ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီလူပျိုကြီးရဲ့ ဦးဆောင်မှုကိုသာ စောင့်နေရရင် ပြီးတော့မှာ မဟုတ်။ ဦးအေးရဲ့ လိင်တန်မာမာကြီးကို ကိုင်ပြီး အဖုတ်ကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်ကို လီးထိပ်ဖူး ဒစ်ကြီးနဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက် အစုန်အဆန် ပွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဖုတ်၀မှာ ထိပ်ဖူးကို တေ့ပေးလိုက်တယ်။

" ဖြူ..ဖြူလေး..ထည့်တော့မယ်နော်"

ဘယ်လိုလူကြီးမှန်း မသိ မိန်းကလေးတန်မဲ့ အရှက်ဘေးချိတ်ပြီး အဆင်သင့် လုပ်ပေးထားတာတောင် ခွင့်တောင်းနေသေးတယ် တော်တော်မုန်းဖို့ကောင်းတဲ့ လူကြီးလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ခေါင်းညိတ်ပြတာနဲ့ သူလီးကြီးကို အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ အားကုန် ထိုးထည်းလိုက်တယ်။

" အား...ဦးအေး ဖြူလေးကို သတ်နေတာလား သေတော့မှာပဲ နာလိုက်တာ"

" ဟာ...ဟို..ဟို..ဟိုလေ..ဦးအေး နည်းနည်း လောသွားလို့ပါ ဖြည်းဖြည့်လုပ်မယ်နော်"

တကယ်ကို နာပါသည်။ ဖြူလေးက ပါကင် မဟုတ်တော့ပေမယ့် တစ်ခါပဲ ခံဖူးသေးတာ ဖြစ်သည်။ အဲတာကလည်း ပန်းခြံထဲမှာ လူမြင်မှာစိုးလို့ ကဗျာကယာပဲ လုပ်ခဲ့တာကြောင့် ခဏလေးမျှသာ။ ဖြူလေးအဖုတ်က ပြဲအာမနေပဲ တင်းတင်းစီးစီးလေးသာ ဖြစ်သည်။

ဦးအေးက အသာအယာ ပြန်ထိုးသွင်းပြီး ပြန်မထုတ်တော့ပဲ ခန္ဓာကိုယ်ကို နှဲ့ပြီးသာ ညှောင့်နေတော့သည်။ စောနက နာတယ် ပြောလို့ပဲလား ခုချိန်ထိ ဘယ်လို လိုးရမှန်း မသိသေးတာလား မသိ။ ဖြူလေး သိပ်မကောင်းပေမယ့် မိန်းကလေးတန်မဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်မှာ အများကြီး ပြောဖို့ မသင့်တော်တာကြောင့် သူကျေနပ်ရင် ပြီးရော ဆိုပြီး ငြိမ်ခံနေလိုက်သည်။

ဦးအေးက ညှောင့်နေတုန်း ခဏကြာတော့ ဖြူလေးရဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ လီးကြီးကို ဆွဲညှစ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးအေးက တအင်းအင်း ညည်းကာ အဖုတ်ထဲ သုတ်ရည်တွေ တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး ပျော့ခွေကာ ဘေးကို လှဲထွက်သွားသည်။

" ဦးအေး..ဘာလို့ အဖုတ်ထဲ အရည်တွေ ထည့်လိုက်တာလဲ ဖြူလေး ဗိုက်ကြီးသွားမှာပေါ့"

" ဦးအေး..မထိန်းနိူင်လို့ပါ ဖြူလေးရယ် ဦးအေး ဘာပြန်လုပ်ပေးရမလဲဟင်"

" ဦးအေး ဆန္ဒပြည့်အောင်လို့ ဖြူလေးက ဖြည့်ဆည်းပေးတာ ဦးအေးက ဖြူလေးကို အပျော်ကြံမှာလား"

" ဟာ..အပျော်ကြံတာ မဟုတ်ပါဘူး ဖြူလေးကို မိသားဖသားပီပီ တောင်းရမ်း လက်ထပ်ချင်ပါတယ် ဒါပေမယ့်.."

" ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ"

" ဦးအေးနဲ့ ဖြူလေးက အသက် အရမ်းကွာတော့ ပတ်၀န်းကျင်က ပြောရင် ဖြူလေး မခံနိူင်မှာ..."

ဖြူလေးက ဦးအေးနှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးလေးနဲ့ ဆက်မပြောဖို့ တားလိုက်ပြီး

" ပတ်၀န်းကျင်ကို ဖြူလေး ဂရုမစိုက်ဘူး ဦးအေးသာ တကယ်ချစ်ပြီး လက်ထပ်ယူရင် ပြီးတာပဲ"

" ဖြူလေးကို လက်ထပ်ပြီး တစ်သက်လုံး သစ္စာရှိရှိ ချစ်သွားပါ့မယ်ကွယ်"

ဖြူးလေးက ဦးအေးရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုး၀င်လိုက်တော့ သန်မာတဲ့ လက်ကြီးတွေနဲ့ ခပ်တင်းတင်း ဖက်လာတယ်။ ဦးအေးရဲ့ ရင်ဘတ်ကို နမ်းလိုက်ရင်း

" အရမ်းချစ်တယ် ဦးအေးရယ်"

ဒီရေခဲတုံးကြီး အရည်ပျော်ဖို့ ဘယ်လောက်တောင် ကြိုးစားလိုက်ရတယ် ဆိုတာ ဖြူလေးဘာသာပဲ သိတယ်။

`````````````````````````````````````````````````````

(03)                                           

" အား...အား..အင်း..အင်းအိုး..ကျွတ်.. ကျွတ်.. အဟင့်.. အင့်.. ကောင်းလိုက်တာ... အားပါးပါး.. အိုးအိုး.. ကိုကြီး..ကိုကြီး.."

" အား...အ..ဖြူ..ဖြူလေး ..နာလို့လားဟင်"

" အ..အ.အား..ဆောင့်.. မနာဘူး အား... ကောင်းလွန်းလို့ပါ.. အား.. ဆောင့်.. ကိုကြီး.. ဖြူလေးကို အ.. အား.. အားရပါးရ ဆောင့်စမ်းပါ.. အား.."

ဖြူလေးကို ကုတင်အစွန်းမှာ တင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရင်း ဆောင့်နေတာမို့ ကြာလာတော့ ဒူးတွေက မခိုင်ချင်တော့ ယိုင်လဲချင်လာသည်။

" ဖြတ်..စွပ်...ဖွတ်...စွပ်..ဒုတ်..  အင့်.. အင့်.. ကောင်းလိုက်တာ ကိုကြီးရယ်.. ဆောင့်စမ်းပါ.. ခပ်နာနာလေး ဆောင့်စမ်းပါ.. အဟင်း  ရှီး.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. အိုး..."

ဖြူလေး စောက်ဖုတ် အတွင်းသားတွေက ဦးလူအေးရဲ့ လီးကြီးကို ဆွဲညှစ်စုပ်ယူလာပြန်တယ်။

" အား..အား..ဖြူလေး..ကိုကြီး မရတော့ဘူး.. အ.. အ..အား ပြီးပြီ.. အား.. ထွက်တော့မယ်.. အား.. ထွက်ပြီ.. အ..အ..."

သုတ်ရည်တွေကို ဖြူလေးအဖုတ်တဲ ပန်းထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဖြူလေးပေါ် မှောက်က်သွားတော့တယ်။

" အဟင့်..ကိုကြီး ပြီးသွားတာလားလို့ ဒီမှာ ဖြူလေးမှ မပြီးသေးတာကို ဟင့်..."

" ဖြူလေးရဲ့ အဖုတ်ထဲက အဲလို ညှစ်ဆွဲလိုက်ရင် ကိုကြီး ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိူင်တော့ဘူး အရည်တွေ ထွက်ထွက်သွားတာ"

" အဟင့် ဟင့် သိဘူးကွာ ဖြူလေးကို ပြီးအောင်လုပ်ပေး"

" ခါတိုင်းလိုပဲ ကိုကြီးလက်နဲ့ ပြီးအောင် လုပ်ပေးမယ်နော်"

လက်နဲ့ တစ်ချီပြီးအောင် အစေ့လေးကို ပွတ်ချေပြီး လုပ်ပေးလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ အောက်ဆင်းကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်ကြပြီး အိပ်ယာထဲ ၀င်ခဲ့ကြသည်။

" ဖြူလေး တားဆေးတွေကို အမြဲသောက်ရင် မကောင်းဘူး နောက်ပိုင်း ကလေးမရပဲ နေတတ်တယ် ဖြူလေးရဲ့"

" သိဘူးကွာ မသောက်စေချင်ရင် အဖုတ်ထဲ ကိုကြီးရဲ့ အရည်မထည့်နဲ့ ဖြူလေးက ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတာ ကလေးမယူချင်သေးဘူး"

" ဖြူလေး ညှစ်ဆွဲရင် ကိုကြီးမှ မနေနိူင်တာ သူများတွေ ပြောသလို ဖြူလေးအဖုတ်က မျှော့ပါတာများလား"

" သိဘူးလေ ဖြူလေးလည်း အရမ်းကောင်းလာရင် မနေနိူင်ပဲ ဆွဲဆွဲညှစ်မိတာ"

" ကဲပါ မနက် ရုံးသွားရဦးမယ် အိပ်ရအောင်နော်"

ချစ်ဇနီးလေးရဲ့ နဖူးကို ခပ်ဖွဖွ နမ်းရင်း ခေါင်းရင်းက မီးအိမ်ကို ငြိမ်းလိုက်လေသည်။ ဖြူလေးနဲ့ လက်ထပ်လိုက်တာ တစ်လနီးပါး ရှိပြီ။ ဖြူလေးက လက်ထပ်ပြီးကတည်းက သူ့ကို ကိုကြီးလို့ ပြောင်းခေါ်တယ်။ ဦလူအေးလည်း ခုမှ ဘ၀သုခကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားရတော့သည်။ မနက်ဆို သူက ရုံးသွား ဖြူလေးက အိမ်မှာ အိမ်ကိစ္စတွေလုပ် ညဆို လိုးကြဆော်ကြနဲ့ပင် တစ်နေ့တာ ကုန်သွားသည်။

မင်္ဂလာဆောင်ပြီးစက ရုံးက မိတ်ဆွေတွေ လက်ဆောင်ပေးတဲ့ ပီမိုးနင်းရဲ့ စာအုပ်တွေ ကာမကျမ်း ဆိုတာတွေ ဖတ်မှတ်လေ့လာရသေးတယ်။ လက်ထပ်ပြီးကာစ ချစ်ဇနီးလေးကို ခုချိန်ထိ ချစ်လို့ လိုးလို့ အားမရနိူင်သေး။ ဖြူလေးက ပုံမှန်အချိန်မှာ ယဉ်ကျေးသိမ့်မွေ့သလောက် ကာမဆက်ဆံချိန်မှာတော့ နှုတ်ကြမ်း လျှာကြမ်း နိူင်လှသည်။

အေးလေ မိန်းမမြတ် အင်္ဂါရပ်ထဲမှာတောင် ယောကျ်ားနဲ့ အိပ်ယာထက် ကိစ္စမှာ ပြည့်တန်ဆာလို ပြုမူရမယ် ပါသေးတာပဲ။ တောင်တွေး မြောက်တွေးနဲ့ ဟိုဘက်လှည့်အိပ်နေတဲ့ ဇနီးလေးကို နောက်ကနေ ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်။

ဇနီးငယ်ငယ် ချောချောလေးကို ရထားတဲ့ ဦးလူအေးကို အားကျနေတဲ့ လူတွေ ရှိသလို မနာလို ၀န်တိုနေတဲ့ လူတွေလည်း ရှိပါတယ်။ ဦးလူအေးကတော့ ဇနီးချောလေးနဲ့ သာယာချမ်းမြေ့တဲ့ အိမ်ထောင်တစ်ခု ဖန်တီးပြီး သာယာပျော်ရွှင်ဖွယ် နေ့ရက်တွေကို ပုံမှန်ဖြတ်သန်းနေပါတယ်။ သာယာတဲ့ သူတို့အိမ်ထောင်ရေး ဘ၀လေးထဲကို ကြမ္မာဆိုးတစ်ခု ၀င်ရောက်လာလိမ့်မယ် ဆိုတာတော့ ကိုလူအေး ကြိုမသိနိူင်ခဲ့ဘူးပေါ့။ တကယ်တော့ အဲဒီ့ ကံကြမ္မာဆိုးကိုလည်း သူကိုယ်တိုင်ပဲ ဖိတ်ခေါ် ယူဆောင်လာခဲ့တာပါ။

``````````````````````````````````````````````````````````````````````

    

" ကိုကြီး ဒီလူကြီးက ဖြူလေးတို့ဆီမှာ ဘယ်အချိန်ထိ နေမှာလဲ"

    

" အချိန်တစ်ခုထိပေါ့ ဖြူလေးရယ် သူငယ်ချင်းဆိုတော့လည်း ဒုက္ခရောက်တဲ့ အချိန်မှာ ပစ်ထားလို့ မကောင်းဘူးလေ "

     

" ကိုကြီးသူငယ်ချင်းကလည်း စုတ်ပြတ်သတ်နေတာပဲ လူကောင်းရော ဟုတ်ရဲ့လား"

    

" အရင်ကတော့ ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး အလုပ်ကပြုတ် မိန်းမက ပစ်သွားနဲ့ ဆိုတော့ သူလည်း စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ သောက်ရင်း အရက်သမားကြီး လုံးလုံး ဖြစ်သွားတယ် ထင်တယ်"

    

" ကိုကြီး ရုံးသွားတဲ့ အချိန်ဆို ဖြူလေးက အိမ်မှာ ဒီလူကြီးနဲ့ ကျန်နေခဲ့ရမှာ ဖြူလေးကြောက်တယ်"

    

"သူအလုပ်မရခင် အချိန်တစ်ခုထိတော့ သည်းခံပေးပါ ဖြူလေးရယ် ဖြူလေး အဖော်ရအောင် ရွာထဲက ကလေးမ တစ်ယောက်ကို ကိုကြီး ခေါ်ထားပေးမယ်"

    

" ပြီးရော.. ခုလည်း ဒီလူကြီး အရက်သောက်သွားပြန်ပြီမလား"

    

" ကိုကြီးကို ပြောတာတော့ ရုတ်တရက်ကြီး မဖြတ်နိူင်လို့ပါတဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှော့ပြီး ဖြတ်မယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ"

    

" ကဲပါ ကိုကြီးရုံးနောက်က်နေဦးမယ် သွားတော့ ရော့.. ဒီမှာ ထမင်းချိုင့်"

    

" အိမ်အလုပ်တွေလည်း သိပ်လုပ်မနေနဲ့ဦးနော် နားနားနေနေ နေဦး"                                 

                                              

````````````````````````````````````````````

အပေါ်တက်သွားတဲ့ သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ ဖင်တုန်တုန် အိအိတွေကို ကြည့်ရင်း ရင်တစ်ခုလုံး ရင်တုံလှိုက်မောကာ  ရပ်နေမိသည်။ သူ ထမင်းမဆာသေး၊ စိတ်ထဲမှာ ဆာနေတာက ခုနက မြင်လိုက်ရတဲ့ သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ ဖင်သားအကိတ်ကြီးကို ၊ လိုးခွင့်မရရင်တောင် ဖင်ကြီးတွေကို အားရပါးရ နမ်းရှူလိုက်ချင်တယ်။ အဖုတ်ကြီးကို အရည်ထွက်တဲ့အထိ အားရပါးရ လျက်ပေးရင်း စောက်ရည်တွေကို တဂွတ်ဂွတ် အကုန်မြိုချ သောက်သုံးချင်တယ်။ ဖင်၀လေးကို လျှာနဲ့ ထိုးကလော်ပြီး လျက်ပေးခြင်တယ်။

အဖုတ်တွေ အများကြီး စုပ်လျက်ဖူးပေမယ့် အားလုံးက ကြေးစားတွေ ပြည့်တန်ဆာတွေနဲ့ သူ့မိန်းမ ဖက်တီးကြီးသာ ဖြစ်သည်။ အရည်တွေတော့ မသောက်ဖူးဘူး၊ သျှားလဲ့ဖြူသာ ဆိုရင်တော့ အရည်တွေ တစ်စက်မကျန်အောင် သောက်စို့ပေးမိမည်။ အရက်ပုလင်းကို ဘေးချပြီး အနားက ထိုင်ခုံပေါ် လှဲအိပ်လိုက်ကာ ပုဆိုးပေါ်ကနေ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိတယ်။ မိန်းမတွေရဲ့ တွင်းထဲ မအောင်းရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ လီးကြီးက မာထန်နေပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ စောနက မြင်လိုက်ရတဲ့ သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ ဘစ်ရာလေး ထင်နေတဲ့ ဖွံ့ဖွံဖြိုးဖြိုး အိုးကြီးကို မျက်စိမှိတ်ကာ ပြန်မြင်ရောင်မှန်းပြီး ပုဆိုးအောက် လက်နှိုက် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းတိုက်လိုက်သည်။

သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ အဖုတ်ကြီးတွေကို နမ်းရှူနေတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လက်ကို အရှိန်တင်ကာ အထက်အောက်ခပ်သွက်သွက် လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ စိတ်ပါလွန်းလို့လား မသိ သိပ်မကြာခင်ပဲ လချောင်းက ကျဉ်တက်လာပြီး ဖင်သားတွေပါ လိုက်ရှုံ့မိသည်။ လရည်တွေ တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထွက်ကာ ကြမ်းပြင် တော်တော်ဝေးဝေးထိ ရောက်သွားသည်။ တစ်ခါမှ ဒီလောက် သုတ်အားသန်သန် မထွက်ဖူးဘူး ။ မလိုးရတာ ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် သျှားလဲ့ဖြူကြောင့် စိတ်တွေ အရမ်းထန်နေတာ ဖြစ်မည်။

လက်နဲ့ တစ်ချီ ပြီးလိုက်မှ ကာမစိတ်က နည်းနည်း ကျသွားသလို ရှိပြီး နေသာထိုင်သာ ရှိတော့တယ်။ စောနကလို သိပ်ပီးပြင်းပြင်းထန်ထန် မရှိတော့ လူလည်း အားလျော့ကာ ပန်းသွားတာကြောင့် ထိုင်ခုံတန်းလျား နောက်မှီပေါ် ခြေထောက်တစ်ဖက် တင်ရင်း မှိန်းနေမိသည်။ ချစ်နိူင်စိတ်ထဲမှာ လူအေးကို တော်တော် မနာလို ၀န်တိုမိသည်။  ချစ်နိူင်တို့ ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ လူအေးလို မိန်းမ ငယ်ငယ်ချောချော ရထားတဲ့သူ တစ်ယောက်မှမရှိ။ ဖက်တီးမတွေနဲ့ ပုံပျက်ပန်းပျက်တွေသာ များသည်။

ခုတော့ ကျောင်းတုန်းက မစွံတဲ့ လူအေးက ကိုတွေအရွယ်ထက် ထက်၀က်လောက်တောင် အသက်ငယ်တဲ့ ငယ်ငယ်ချောချောလေးကို ဇနီးအဖြစ် ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဘော်ဒီ တည်ဆောက်ပုံကလည်း ပြောစရာမရှိ၊ သျှားလဲ့ဖြူရဲ့ ပုံစံနဲ့ဆို သူနဲ့ ရွယ်တူတွေကို ခေါင်းခေါက် ရွေးယူလို့ ရတယ်။ ဘာလို့ လူအေးလို အသက်ကြီးကြီး ရိုးရိုးအအကြီးကို လက်ထပ်ရသလဲ မသိ။ တကယ်ဆို သျှားလဲ့ဖြူလေးက သူ့လို မိန်းမကြောနပ် မိန်းမကျမ်းကျေပြီး မိန်းမတွေ အကြိုက်ကို အလိုက်သိတတ်တဲ့ သူနဲ့ ငြားသင့်သည်လို့ ထင်မိသည်။ ကိုယ့်အတ္တနဲ့ ကိုယ်တော့ ဒီအတွေးဟာ မှန်တယ်လို့ပဲ သူထင်တယ်။                         

``````````````````````````````````

(04)

ဖြူလေးက ဟိုလူကြီးနဲ့ မတွေ့ချင်တာကြောင့် ကိုကြီးရဲ့ လျှော်ပြီးသား အ၀တ်အစားတွေကို မီးပူတိုက်နေသည်။ မီးပူတိုက်ပြီးတော့ ဘာမှလုပ်စရာ ထွေထွေထူးထူး မရှိတာကြောင့် အိပ်ယာထဲ၀င်ကာ ခဏမှိန်းနေတယ်။ ခဏနေတော့ ဗိုက်ဆာလာလို့ ထမင်းစားဖို့ အောက်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

အောက်ရောက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ပါးစပ်အဟောင်သား ဖြစ်သွားမိတယ်။ ဟိုလူကြီးက ခြေထောက်တစ်ချောင်းကို ထိုင်ခုံနောက်မှီပေါ် တင်ပြီး အိပ်နေတာ အောက်စလွတ်နေတော့ သူ့လီးမည်းမည်းကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရတယ်။ နဂိုကတည်းက လူက အသားမည်းတော့ သူ့လီးကြီး ဆိုတာ မည်းတူးနေသည်။ တောင်မနေပဲ ခပ်ပျော့ပျော့ ဖြစ်နေတာတောင် လီးကြီးက အတော်ရှည်ပြီး ကြီးတယ်။ အုမည်းမည်းကြီးတွေက ရော်ရွဲပြီး အောက်ကို တွဲတွဲကြီး ကျနေတယ်။ ဆီးခုံကို မမြင်ရလို့ အမွေး ဘယ်လောက်ထူလည်း မသိပေမယ့် လပြွတ်ကြီးပေါ်မှာတောင် အမွေးတွေ ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ပေါက်နေတယ်။ မြင်နေရတဲ့ ဖင်ကြားထဲမှာတောင် အမွေး ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေ ထွက်နေတာ မြင်ရတယ်။

တော်တော် အမွေးပေါတဲ့ သူကြီး၊ ရွံစရာ တော်တော်ကောင်းတယ်။ မြင်ကွင်းကို ဆက်မကြည့်ချင်တော့၊ အန်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာလို့ မျက်စိလွှဲလိုက်တယ်။ မျက်စိက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ရှိတဲ့ ခပ်ဖြူဖြူ ပစ်ပစ် အရည်တွေကို သွားတွေ့တယ်။

ဟင်!.. ဒါ..ဒါ...ဟိုလူကြီးရဲ့လက်ချက်ပဲ ဖြစ်မယ်။ တော်တော်စုတ်ပဲ့ပြီး ယုတ်မာတဲ့ သူကြီး၊ သူ့ကို ပြန်သုတ်ခိုင်းရမှာလည်း ရှက်စရာ ကောင်းတယ်။ ကိုကြီးပြန်လာလို့ တွေ့ရင် တစ်မျိုးထင်ကုန်မှာကြောင့် အ၀တ်စုတ်ယူပြီး အမြန်သုတ်လိုက်တယ်။ ဟိုလူကြီး ကြည့်လိုက်တော့ ပါးစပ်ထောင့်က သွားရည်တွေ စီးကျပြီး အိပ်ပျော်နေတယ်။ တော်တော် ရွံစရာကောင်းတဲ့လူ သူ့မြင်ရတာ အန်ချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ လက်ကို ဆပ်ပြာနဲ့ သေချာ ဆေးပြီး ထမင်းစားလိုက်တယ်။

ထမင်းက စားလို့မ၀င် ဟိုလူကြီးရဲ့ လီးမည်းမည်းကြီးနဲ့ ဂွေးအုမည်းမည်းတွေ သုတ်ရည်ပစ်ပစ်တွေက မျက်စိထဲက မထွက်။ စားရင်းသောက်ရင်း ပျို့လာလို့ ထမင်းစားတာကို လက်စသတ်ပြီး ပန်းကန်ဆေးလိုက်တယ်။ ဟိုလူကြီးက ခုထိ ထမင်းစားရသေးပုံ မပေါ်ဘူး။ အိမ်မှာ ဟိူလူနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တူတူမနေချင်တာကြောင့် ရွာထဲ အလည်သွားဖို့ အိမ်က ထွက်လာခဲ့တယ်။

အမေတို့အိမ်က မျက်နှားဆိုင် နီးနီးလေး ဖြစ်သော်လည်း အဖေနဲ့ အမေက တောထဲမှာပဲ တဲထိုးပြီး နေတယ်။ အလုပ်ပါးချိန်ရောက်မှသာ အိမ်ပြန်လာလေ့ ရှိတယ်။ အိမ်သွားလည်း တစ်ယောက်ထဲ နေရမှာမို့ အိမ်တော့မပြန်ချင်ဘူး။ အလည်သာ ထွက်လာရတာ ဘယ်သွားရမှန်း မသိသေးဘူး။ လယ်ယာသိမ်းချိန် ဆိုတော့ ရွာထဲမှာ အလုပ်အားတဲ့သူက ခပ်ရှားရှားရယ်။

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ညနေ ကိုကြီး ရုံးကပြန်မလာခင် ရေစောစောချိုးလိုက်သည်။ ခေါင်းလျှော်လိုက်သည်မို့ အခန်းထဲမှာ လမ်းလျှောက်ရင်း ဆံပင်တွေခြောက်အောင် မွှေးပွသဘက်နဲ့ သုတ်နေမိသည်။ အဲဒီမှာ အိမ်သာကနေ ထွက်လာတဲ့ ဟိုလူကြီး ဦးချစ်နိူင်က အိမ်ဘက်ကို ကြည့်လိုက် လမ်းမဘက်ကို ကြည့်လိုက်နဲ့ ကျီးကန်းတောင်းမှောက် အမူအရာကို မြင်နေရသည်။ အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းထဲက မှန်ပြတင်းတွေက အပြင်ကိုသာ မြင်ရပြီး အထဲကို မမြင်ရတာမို့ အသာလေး စောင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။

ဦးချစ်နိူင်က တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့် ကြည့်ရင်း ခြေလှမ်းတွေက အိမ်သာနောက်ဘက်နားက ဖြူလေး အ၀တ်လှန်းတဲ့ တန်းတွေဆီ ဦးတည်နေသည်။ စောနက ရေချိုးပြီး လှန်းထားခဲ့တဲ့ ထမိန်ရေစိုအောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး လှန်းထားခါစ အတွင်းခံ အညိုလေးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်နှိုက်ပြီး အတွင်းခံ ပန်းရောင်လေးကို ဆွဲယူပြန်သည်။ စိုနေတဲ့ အတွင်းခံတွေကို ခါးပုံစာထဲ ထည့်ပြီး အိမ်ဘက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာတာ မြင်ရသည်။

ဖြူလေး အံ့သြမိသလို ဒေါသလည်း အရမ်းထွက်မိသည်။ ငါ့ဟာတွေကို ဘာလုပ်မလို့ပါလိမ့် တွေးပြီး ဆံပင်အမြန်သုတ်ကာ အ၀တ်အစား အမြန်၀တ်လိုက်သည်။ ဒီလူကြီး ဘာလုပ်တာလဲ သွားချောင်းကြည့်ရမည်။မဟုတ်တာ လုပ်လို့ကတော့ သေပြီသာမှတ်။

သူ့ကို ထားတဲ့ အခန်းရှေ့ ရောက်တော့ ခြေသံဖွဖွနင်းကား လျှောက်ရင်း ခန်းဆီးစကို မြင်ရရုံ သေးသေးလေး လှပ်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။

သူ့အခန်းက တံခါးမရှိပဲ ခန်းဆီးဘေးပဲ ကာထားမို့ ချောင်းရတာ အခက်အခဲမရှိ။ အခန်းထဲကို ကြည့်ပြီး ဖြူလေး အံ့သြမှင်သက်သွားသည်။ အခန်းထဲမှာ ဟိုလူကြီး ဦးချစ်နိူင် ခေါင်းကိုမော့ ပါးစပ်ဟပြီး ဖြူလေးရဲ့ လျှော်ပြီးခါစ ပင်တီရေစိုတွေကို ရသလောက် ညှစ်ပြီး ပါးစပ်ထဲ ၀င်လာတဲ့ အရည်တွေကို မက်မက်မောမော သောက်သုံးနေတယ်လေ။ အညိုရောင်လေး အရည်ညှစ်မရတော့မှ ပန်းရောင်လေးကို စောနကလို လုပ်ပြီး သောက်နေပြန်တယ်။ နှစ်ခုလုံး အရည်တွေ ကုန်တော့မှ အညိုရောင် ပင်တီလေးရဲ့ ဖြူလေးအဖုတ်နဲ့ ထိနေတဲ့ နေရာကို နမ်းရင်း

" ဖြူးလေးရယ် အဖုတ်လေးက မွှေးလိုက်တာ"      

တစ်ယောက်တည်း ရေရွတ်ရင်း အဖုတ်နဲ့ အမြဲထိတတ်တဲ့ နေရာလေးကို သူလျှာကြီးတွေနဲ့ ထိုးကော်လျက်နေတယ်။ ပြီးတော့ အည်ိုရောင်လေးကို ကောက်စွပ်ပြီး ၀တ်ကြည့်နေတယ်။ ဖြူလေးအဖုတ်နဲ့ အမြဲထိနေတဲ့ နေရာလေးကို သူ့လီး မာမာတောင်တောင်ကြီးနဲ့ ထိုးလို့ သူ့လီးကြီးက ဖြူလေးရဲ့ ပင်တီထဲမှာ မဆန့်မပြဲ ဖြစ်နေတယ်။ ဘောင်းဘီးကို ပြန်ချွတ်ပြီး သူ့လီးကြီးမှာ ပတ်လိုက်တယ်။ 

ပန်းရောင်လေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ မဆန့်မပြဲ ထိုးသိပ်ရင်း ဝူးဝူးဝါးဝါး အသံထွက်ရင်း ဂွင်းတိုက်နေတယ်။ ခဏနေတော့ သုတ်ရည်တွေ ကော့ပန်းရင်း ပါးစပ်ထဲက ပင်တီလေးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ပါးစပ်က

" ဖြူလေးစောက်ပတ်က အရမ်း လိုးလို့ကောင်းတာပဲ"

ဖြူလေးအိမ်ပေါ် အသာပြန်တက်ခဲ့တယ်။ ဟိုလူကြီးက ရေကန်နားမွာ ပင်တီတွေကို ရေပြန်လောင်းပြီးညှစ်ကာ စောနကအတိုင်း ထမိန်အောက်မှာ သွားလှန်းနေတာ တွေ့ရတယ်။ လူယုတ်မာကြီး တဏှာကောင်ကြီး ဖြူလေးက အတွင်းခံတွေကို ပေါ်တင်မလှမ်းပဲ ထမိန်အောက်မှာ ဝှက်လှမ်းတာတောင် သိနေတယ်။

ရေချိုးနေတာများ တစ်နေရာရာကနေ ချောင်းကြည့်နေလား မသိဘူး။ ဖြူလေးဘောင်းဘီကို သူ့လီးကြီးမှာ စွပ်လို့ တော်တော် စိတ်တိုမိသည်။ ဒါပေမယ့် မိန်းကလေး တစ်ယောက်ရဲ့ အညစ်အကြေး စွန့်တဲ့ နေရာနားမှာ ၀တ်တဲ့ အတွင်းခံ လျှော်ရည်တွေ သောက်နေတာကိုတော့ ကျေနပ်မိသည်။ အောက်တန်းစားကြီး ဒါမျိုးနဲ့ပဲ တန်တယ်။ ဖြူလေး စိတ်ထဲမှာ ကျိန်ဆဲနေမိသည်။

`````````````````````

" ကိုကြီး ရေချိုးတော့မှာလား "

" အမ်..ခဏနားဦးမယ် ခုမှ ရုံးကရောက်တာ ဆိုတော့"

ကိုကြီးက အ၀တ်စားလဲဖို့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေတယ်။ ဖြူလေးက ကိုကြီး အင်္ကျီကို ကူချွတ်ပေးလိုက်ပြီး ကိုကြီးကို ဆွဲဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုး၀င်လိုက်တယ်။

" ခဏဖယ်ဦး ဖြူလေးရဲ့ ကိုကြီးက ခုမှ ရုံးကပြန်လာတာ ဆိုတော့ ချွေးနံ့တွေ နံနေတယ်"

" အင်..ဖယ်ဘူးကွာ ဖက်မှာပဲ"

ကိုကြီး ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ ရမ်းကြည့်တော့ ကိုကြီးဟာလေးက အတွင်းခံထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတယ်။ မျက်စိရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ ကိုကြီးရဲ့ နို့တစ်ဖက်ကို ဆွဲစို့လိုက်တော့ ကိုကြီး တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။

" ဘာလုပ်တာလဲ ဖြူလေးရဲ့ ကိုကြီးယားတယ်"

" ကိုကြီးနော် ငြိမ်ငြိမ်နေ ဖြူလေးက ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတဲ့ ဟာကို"

အတွင်းခံရော ပုဆိုးပါ ချွတ်လိုက်ပြီး ကိုကြီးရဲ့ နို့နှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီ လျှာနဲ့ ထိုးလျက် ကလိပေးနေတယ်။ လက်ကလည်း အောက်ကဟာကြီး မာတောင်လာအောင် ဆွဲကိုင် ကလိပေးနေတယ်။ ကိုကြီးနှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်တော့ ကိုကြီးက သိုင်းဖက်ရင်း ပြန်စုပ်ပေးလာတယ်။ လီးကြီးက မာတောင်လာပြီမို့

" ကိုကြီး ကုတင်ပေါ်မှာအိပ်လိုက်နော်"

" ဖြူလေးကလည်းကွာ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး"

" ဘယ်သူမြင်တာမှတ်လို့ ဘာလဲ ကိုကြီးက မလုပ်ချင်ဘူးလား"

" လုပ်ပါ့မယ် အိပ်ပါ့မယ်ဗျား မိန်းမသဘောကျပါ"

အိပ်နေတဲ့ ကိုကြီးပေါ် တက်ခွပြီး လီးထိပ်ကြီးကို အဖုတ်၀မှာ တေ့လိုက်တယ်။

" ကိုကြီး ..ဖြူလေးမပြီးခင် အရင်မပြီးနဲ့နော်"

" အေးပါ ဖြူလေးလည်း အရမ်းမညှစ်နဲ့ပေါ့"

ကိုကြီးလီးပေါ် တက်ထိုင်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်နေမိသည်။ စိတ်ထဲမှာ နေ့လည်က မြင်ခဲ့ရတဲ့ လီးမည်းမည်း ရှည်ရှည်ကြီးတွေ တွဲလောင်ကျနေတဲ့ အုကြီးတွေနဲ့ ဖြူလေးအတွင်းခံကို နမ်းလျက်နေတဲ့ အဆီး၀င်း၀င်း မျက်နှာကြီးကို မြင်ရောင်နေမိသည်။ မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်တာနော်

'' ဟင်းး..အား..အား...ဟင်း..ကျွတ်..ကျွတ်''

" ကိုကြီးက အောက်ကနေ အားနဲ့ ပင့်ဆောင့်ပေး"

'' ဘွပ်..ဗြစ်...ဘွတ်...စွပ်..ဒုတ်''

" အား...အ...ဖြူလေး..အား.. ကိုကြီးပြီးတော့မယ်"

ကိုကြီးပြီးသွားရင် နောက်တစ်ကြိမ် ထဖို့ မလွယ်တာကြောင့် စိတ်ကိုလျှော့ကာ ခွပ်သွက်သွက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

'' အအား..ဟင်း..ဟင်း..ကျွတ်.. အမလေးလေး.. အား.. အား.အင်း.. ကောင်းလိုက်တာ.. ဆောင့်လိုးပေး.. တအားဆောင့်... ဖြူလေး.. စောက်ပက်ကြီး.. ကွဲသွားပါစေ.. အား.. လိုး.. လိုး.. ထွက်တော့မယ်.. ထွက်တော့မယ်... အား.. အား.. အင်း''

ဖြူလေး ကော့လန်ပြီး ကိုကြီးပေါ် မှောက်ကျသွားတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ စိတ်ပါလွန်းလို့လား မသိ ကိုကြီးနဲ့ အတူတူ ပြီးသွားသည်။ နှစ်ယောက်သား ဖက်ကာ ခဏ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ ဖြူလေး ချွတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံကို ကောက်ကာ ကိုကြီးလီးပေါ်က အရည်တွေ ဘောင်းဘီနဲ့ သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။ ဖြူလေးစောက်ဖုတ်မှာ ပေနေတဲ့ အရည်တွေကိုလည်း အတွင်းခံနဲ့ သုတ်ကာ သန့်ရှင်းလိုက်သည်။

ညနေ နေ၀င်ရီတရော အချိန်မွာ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ သုတ်ရည်တွေ ပေနေတဲ့ အတွင်းခံကို အ၀တ်လှန်းတန်းမှာ သွားတင်ထားလိုက်တယ်။ ဟိုလူကြီး ဒီအတွင်းခံကို ယူမှာမလွဲ..။

```````````````````````````````````````````

ကိုကြီးက အဖော်ရအောင် ကောင်မလေးတစ်ယောက် ခေါ်ထားပေးမယ် ပြောပေမယ့် အလုပ်ရှုပ်ချိန်မို့ ရွာထဲမှာ အားတဲ့သူ သိပ်မရှိဘူး။ ငါးနှစ်သာ ရှိသေးတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ခေါ်ထားပေးတယ်။ သူ့မိဘတွေ မနက် လယ်ထဲသွားရင် ထားပစ်ခဲ့ပြီး အိမ်ပြန်ချိန်မှာ ပြန်ခေါ်သွားလေ့ ရှိတယ်။ ကောင်လေးက ငယ်သေးတော့ ဘာမှ အားကိုးလို့မရ သူ့ကို သိပ်မဆော့ဖို့ ထိန်းကျောင်းနေရတာသာ အလုပ်ပိုတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးချစ်နိူင်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ နေရတာထက်စာလျှင် လူအမြင် သင့်တော်ပါသေးတယ်။ ခုလည်း ကောင်လေးက အိမ်၀င်းထဲမှာ သူ့အရုပ်တွေနဲ့ ဆော့နေတယ်။ ဦးချစ်နိူင်ကြီးက ခြံထောင့်က မြက်တွေကို ပေါက်ပြားတစ်လက်နဲ့ ရှင်းနေတယ်။

ခုတလော အသောက် နည်းနည်း လျှော့လာပြီး အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်ပေးနေတယ်။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း သိပ်မဆိုးပါဘူးလို့ မှတ်ချက်ချမိတယ်။ ကိုကြီးကို ပေးထားတဲ့ လျှော့သောက်ပါမယ် ဆိုတဲ့ ကတိတော့ တည်ရှာသားလို့ တွေးမိတယ်။ လျှော်စရာ အ၀တ်တွေ များနေပြီကြောင့် အ၀တ်တွေ ခြင်းတောင်းထဲ စုထည့်ပြီး ရေကန်ဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။

" အား !...

" သေပါပြီ "

မြေကြီးထဲက ထွက်နေတဲ့ ငုတ်တိုလေးကို တိုက်မိပြီး ခြေညိုးနဲနဲကွဲကာ သွေးထွက်နေသည်။ မြေပြင်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ပြီး မျက်နှာရှုံ့မဲ့နေတဲ့ သျှားလဲ့ဖြူအနားကို ဦးချစ်နိူင်က အပြေးတစ်ပိုင်း ရောက်လာသည်။

" ဖြူလေး...ဘာဖြစ်တာလဲ...ဘာဖြစ်တာလဲ "

" ငုတ်နဲ့တိုက်မိပြီး ခြေထောက် နည်းနည်း ကွဲသွားတာပါ"

" ပြစမ်း..အစ်ကို့ကို"

" ဟာ...သွေးတွေ တော်တော်ထွက်နေတာပဲ အိမ်ထဲမှာ အရက်ပျံရှိလား"

" အင်း..ရှိတယ်"

ဦးချစ်နိူင်က ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဖြူလေးကို စွေ့ခနဲ ကောက်ချီပွေ့လိုက်တယ်။ ဖြူလေးလည်း ရုတ်တရက် ရင်ထဲမှာ အေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီး လန့်ဖြန့်သွားကာ

" အို !ဘာလုပ်တာလဲ ပြန်ချပါ ဖြူလေးကို ပြန်ချပါ"

" ဘာလို့ချစေချင်တာလဲ"

" အို !ဘာတွေပြောနေတာလည်း"

ဖြူလေးလည်း ရှက်တာရော နာတာရော ရောပြွန်းနေသည်။

" မဟုတ်ဘူးလေ အိမ်ထဲမှာ ဆေးထည့်ပေးမလို့ပါ"

" ရပါတယ်.. ဖြူလေး လမ်းလျှောက်နိူင်ပါတယ်.. ဒဏ်ရာက အဲလောက်ကြီး မဟုတ်ပါဘူး"

" ကဲပါ ...ငြင်းမနေနဲ့တော့ ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ဖို့က အရေးကြီးတယ်"

သူ့လက်တွေက ပေါင်ကနေ ပွေ့ချီထားပေမယ့် လက်ဝါးကြီးက ဖြူလေးဖင်အောက်မှာ ရောက်နေပြီး ဖင်သားတွေကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ အလုပ်လုပ်နေလို့ အင်္ကျီချွတ်ထားတော့ ချွေးတွေရွှဲနေတဲ့ သူ့ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲက ရင်ဘတ်မွေး ထူးလဗြစ်တွေကို လက်နဲ့ ထိမိနေတယ်။ ကိုယ့်ခင်ပွန်း မဟုတ်တဲ့ သူစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖြူလေး မျက်စိ စုံမှိတ်ထားမိတယ်။ ရင်ထဲမှာတော့ ရှက်သလိုလို ရင်ဖိုသလိုလို...

   

````````````````````````````````````

(05)                                 

အိမ်ထဲရောက်လို့ ထိုင်ခုံပေါ် အချမှာ သူအောက်က လီးမာမာကြီးနဲ့ ဖြူလေးရဲ့ ဖင်သားအိအိတွေ ထိလိုက်မိတာ သတိထားမိသည်။ အတွင်းခံ ၀တ်ထားပေမယ် သူ့အောက်က လီးကြီး မာတောင်နေတယ် ဆိုတာ သေချာပါတယ်။ တမင်ပဲ အသားယူတာလား မတော်တဆ ထိမိတာလားတော့ မသိဘူး။

" ဖြူလေး..အရက်ပျံဘူးက ဘယ်နားမှာလဲ"

" ဟို ဗီရိုပေါ်မှာ ဂွမ်းထုတ်ရော ရှိတယ် ပတ်တီးရောပဲ"

အရက်ပျံကို အရင်မယူပဲ မီးဖိုဘက်ကို ထွက်သွားသည်။ ဇလုံတစ်ခုထဲကို ရေထည့်ပြီး သယ်လာတယ်။ ပြီးတော့မှ အရက်ပျံနဲ့ ဂွမ်းထုတ် သွားယူတယ်။ ဖြူလေး ထိုင်နေတဲ့ ထိုင်ခုံအောက်က ကြမ်းပြင်မှာ သူ့က ဒူးထောက်ထိုက်လိုက်တယ်။

" ဦးချစ်နိူင် ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ပါ ဖြူလေး ငရဲကြီးလိမ့်မယ်"

" မကြီးပါဘူး..ပေး..ဖြူလေးခြေထောက်"

ဖြူလေးရဲ့ခြေထောက်ကို ဇလုံထဲထည့်ပြီး သေချာ ဆေးပေးနေတယ်။

ဖြူလေးစိတ်ထဲမှာ အားနာနေမိတယ်။ စောနက ဖုန်တွေကြောင့် သွေးတိတ်သလို ဖြစ်သွားတဲ့ ခြေထောက်က ရေဆေးလိုက်တော့ သွေးပြန်စို့လာတယ်။ သူက ဖြူလေး ခြေထောက်ကို ဆွဲမ,ပြီး သွေးထွက်နေတဲ့ ခြေချောင်းလေးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ငုံလိုက်တယ်။

" အို ...ဘာလုပ်တာလဲ ဖြူလေးကို ငရဲမပေးပါနဲ့"

" ငရဲမကြီးပါဘူး ဖြူလေးရယ် အစ်ကိုက ကြည်ဖြူလို့ လုပ်ပေးနေတာပဲ"

" ဟင့်အင်း...မလုပ်ပါနဲ့ ရွံစရာကြီး မရွံဘူးလား"

" မရွံပါဘူး ဖြူလေးရယ် ဖြူလေးနဲ့ ပတ်သက်ရင် ဘာတစ်ခုမှ မရွံဘူး"

" အဲဒါဘာလုပ်တာလဲဟင် လုပ်ဖို့လိုလို့လား"

" လိုတာပေါ့ ဒီလို အာငွေ့လေးပေးမှ မြန်မြန်ပျောက်မှာပေါ့"

ဖြူလေးက အတင်းရုန်းပေမယ့် သူက လွှတ်မပေးပဲ မြဲမြဲကိုင်ပြီး သွေးထွက်နေတဲ့ ခြေချောင်းလေးကို ငုံပေးထားသည်။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်သလိုလို သူ့ရဲ့အာငွေ့ကြောင့် ဒဏ်ရာက သက်သာသလို ရှိလာသည်။ သူက ငုံထားရုံမကပဲ ခြေချောင်းလေးကို စုပ်လိုက် လျှာနဲ့လျက်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ ခြေချောင်းကြားတွေပါ လျှာနဲ့ ထိုးလျက်နေသေးသည်။

" ရလောက်ပါပြီ"

" နည်းနည်းတော့ စပ်မယ်နော် အောင့်ထား"

" ရပါတယ်  ဖြူလေး ခံနိူင်တယ်"

ဂွမ်းနဲ့ အရက်ပျံ ဆွတ်ကာ ပတ်တီးစည်းပေးသည်။ ပြီးသွားတော့ ခြေဖမိုးကို သူ့နှုခမ်းတွေနဲ့ တပြွတ်ပြွတ် နမ်းနေတယ်။ ဘာလုပ်တာလဲ မေးတော့ အကြောမလိုက်အောင် မန်းပေးတယ် ပြောတာပဲ။ ဖြူလေး သူ့ကို အားလဲနာသည်။ ရှက်လည်း ရှက်သည်။ တယုတယ လုပ်ပေးနေတာ မြင်ရတော့ ရင်ဖိုကြည်နူးမိတာကိုလည်း ၀န်ခံပါတယ် ။

`````````````````````````````````

ချစ်နိူင် တစ်ယောက် လယ်တောထဲ ရောက်နေသည်။ မနေ့က ဖြူလေးအဖေ ရွာထဲလာပြီး အလုပ်သမား လာရှာသည်။ ချစ်နိူင်လည်း သူငယ်ချင်းအိမ် ဆိုပေမယ့် ဘာမှမလုပ်ပဲ အကြာကြီး ထိုင်စားနေလို့ မကောင်းတာကြောင့် ဒီမနက်စောစော ရွာသားအချို့နဲ့ လယ်ထဲ လိုက်လာခဲ့သည်။ လူအေးရဲ့ လယ်တောက ရွာနဲ့တော့ သိပ်မနီးလှဘူး။ နှစ်နှာရီနီးပါးလောက်တော့ လမ်းလျှောက်ရမည် ထင်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဖြူလေး အဖေနဲ့ အမေ အိမ်မပြန်တော့ပဲ လယ်တောမှာ ညအိပ်ကြတာ ဖြစ်မည်။ လယ်ထဲရောက်တော့ ချစ်နိူင်က လယ်ယာအလုပ် လုပ်ဖူးတာ မဟုတ်တော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။

" ကျွန့်တော့်ကိုလည်း ဘယ်လိုလုပ်ရတယ်ဆိုတာ ပြောကြပါဦးဗျ"

" မလုပ်တတ်ရင် မလုပ်ပါနဲ့ ကိုချစ်နိူင်ရယ် တဲမှာပဲ အေးအေးဆေးဆေး နားနေပါ ဒီမှာ လူများပါတယ်"

" ဒီလိုလည်း ဘယ်ဟုတ်မလည်းဗျာ ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းပဲ ပြီးပြီး တတ်နိူင်သလောက် ကူညီချင်လို့ပါ"

" မခက်ပါဘူး ဒီမှာကြည့် ရိတ်ထားတဲ့ အပုံထဲက စပါးပင် နည်းနည်းယူလိုက် ပြီးတော့ အဲဒီဟာနဲ့ ကောက်လှိုင်းကို စည်းပြီး ချည်လိုက်ရုံပဲ"

" ဟုတ်တယ်ဗျို့လွယ်လွယ်လေးပဲ ဒါနဲ့ ဘာလို့ ဒီလို စည်းရတာလဲ"

" သယ်ရတာလွယ်အောင်ပေါ့ဗျာ"

အလုပ်သမားက ကိုထွန်းဦးနဲ့ ချစ်နိူင်အပါအ၀င် ခုနစ်ယောက်ရှိသည်။ လုပ်ရတာ မခက်ခဲပေမယ့် ကုန်းလိုက် ကွလိုက်နဲ့ လုပ်နေကျ မဟုတ်တဲ့ ချစ်နိူင်သည် ခါးတွေ နာလာပြီး ပင်ပန်းလာသည်။ လူအေးပိုင်တဲ့ လယ်ကွက်တွေက တော်တော်များတယ် ထင်တယ်။ ခုမှ လယ်တစ်ကွက်ပဲ ပြီးသေးသည်။ ရွာသားတစ်ယောက်က ချွေးတွေရွှဲပြီး ရှုံ့မဲ့နေတဲ့ ချစ်နိူင်ကို

" ကိုယ့်လူက ရုပ်ကြမ်းကြီးနဲ့ တယ်နုသကိုး ကဲပါဗျာ တဲမှာ သွားနားပါ ကျုပ်တို့ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်"

 

" ဟုတ်တယ်ဗျ ကျွန်တော်ခါးတွေ နာနေပြီ ဒါနဲ့ အိမ်သာသွားချင်လာလို့ အိမ်သာ ဘယ်နားရှိလဲဗျာ"

" ဟား ဟား..ကိုယ့်လူရယ် လယ်တောမှာ အိမ်သာရှိမလား အိမ်သာကတော့ ရွာထဲမှာပဲ ရှိမယ် တွေ့ရာခြုံ တိုးပြီးသာ ရှင်းလိုက်"

ချစ်နိူင်လည်း နီးစပ်ရာ ခြုံထဲတိုးပြီး ကိစ္စရှင်းလိုက်ရသည်။ ကိစ္စပြီးလို့ ခြုံထဲက ထွက်မည် အလုပ်မှာ ချစ်နိူင်ရှိရာ ခြုံဘက်ကို ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာနေတဲ့ ဖြူလေးရဲ့ အမေ မစိန်မေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ချစ်နိူင်လည်း ခြုံထဲက မထွက်သေးပဲ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ မစိန်မေက အလုပ်လုပ်နေတဲ့ လူတွေဘက်ကို တစ်ချက် လှည့်ကြည့်ပြီး ရှေ့က ထမိန်စကို ဆွဲမ,လိုက်သည်။ အမွှေးတွေနဲ့ ရှုပ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ချစ်နိူင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည်။

မစိန်မေက ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို နည်းနည်းချဲပြီး မတ်တပ်ရပ်လျက် သေးတွေ တဗြန်းဗြန်း ပေါက်ချနေတယ်။ အမွှေးထူထူနဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲက ဝါကျင်ကျင် သေးတွေ ထွက်ကျနေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး ချစ်နိူင်ရဲ့ ကာမပိုးတွေ ထကြွကာ အောက်က လီးက ထောင်ထလာတယ်။ သေးပေါက်ပြီး လှည့်ထွက်သွားတဲ့ မစိန်မေရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ ကြည့်ရင်း တက်လိုးချင်တဲ့ စိတ်တွေက်ို ချစ်နိူင် မနည်း ထိန်းထားရတယ်။

မစိန်မေက ချစ်နိူင်ထက်တော့ လေးငါးနှစ် ကြီးလောက်သည်။ ချစ်နိူင်စိတ်ထင် လေးဆယ့်ငါး လေးဆယ့်ခြောက်လောက် ဖြစ်မည်။ ရုပ်ရည်က သိပ်မဆိုး ဖြူလေးနဲ့ မျက်နှာပေါက် ဆင်တယ်။ အသားကတော့ ဖြူလေးလို မဖြူဘူး နေလောင်ထားလို့ အသားရောင်က အညိုရောင်ဘက် သန်းနေတယ်။ ခါးက အဆီတွေ ထွက်ပြီး တုတ်နေပေမယ့် နို့ကြီးတွေ ဖင်ကြီးတွေကတော့ တော်တော်ကြီးတယ်။

ခြုံထဲက မထွက်သေးပဲ စောနက မြင်လိုက်ရတဲ့ အမွှေးဖားဖားနဲ့ အဖုတ်ကြီးကို မြင်ရောင်ပြီး လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ တစ်ချီပြီးအောင် ဂွင်းတိုက်လိုက်တယ်။

`````````````````````````````````````````````

" ကဲ.. တစ်နာရီတောင်ထိုးတော့မယ် ထမင်းစား နားကြရအောင်ဟေ့"

ရွာသားတစ်ယောက်က "ကျုပ်က ကိုထွန်းဦးပါးစပ်ကနေ ဒီစကားပြောမယ့် အချိန်ကို စောင့်နေတာဗျ"

တဲဖက်ကို ထမင်းစားဖို့ ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။

" ယားလိုက်တာဗျာ ကောက်လှိုင်းတွေက"

" ကိုချစ်နိူင်က လုပ်နေကျ မဟုတ်လို့ပါ ကျုပ်တို့တော့ ဘယ်လိုမှ မနေဘူး"

တဲနားရောက်တော့ မစိန်မေက ထမိန်ရင်လျှားပြီး တဲထဲက ထွက်လာတယ်။

" ကိုထွန်းဦး ကျုပ် ထမင်းပွဲ ပြင်ထားခဲ့ပြီးပြီ ငါးလေး ဘာလေး ရှာရင်း ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်"

" ကိုချစ်နိူင် ခင်ဗျား ယားနေတယ်ဆို ကျုပ်မိန်းမနဲ့ လိုက်သွားပြီး ရေချိုးလိုက် ညနေပိုင်း ဆက်မလုပ်နဲ့တော့ တဲမှာပဲ နားနေ"

ချစ်နိူင်လည်း သဘောတွေ့ မနောခွေ့သွားပြီး

" ဟုတ်တယ် ကျွန်တော် ရေချိုးလိုက်မှ ကောင်းမယ်ထင်တယ်"

" တဲထဲက ကျုပ်ပုဆိုးကို ရေလဲဖို့ယူသွား"

ရှေ့ကသွားနေတဲ့ မစိန်မေရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ကြည့်ရင်း အတွင်းခံထဲက လီးက မာတောင်နေပြန်ပြီ။ စမ်းချောင်းလေးက ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းပါ။ တစ်ချို့နေရာက ပေါင်လယ်လောက်ထိ နက်လို့ ၀ပ်ချိုးလို့ရတယ်။

" ကိုချစ်နိူင် ရှင်ရေချိုးနေလေ ကျွန်မ ငါးရှာလိုက်ဦးမယ်"

" ကျွန်တော်လည်း ငါးကူရှာမယ်လေ"

မစိန်မေက ရေတိမ်တဲ့ နေရာသွားပြီး ရေစီးကို အထက်အောက် ပိတ်လိုက်တယ်။

ရေအိုင်တစ်ခုလို ဖြစ်သွားတာနဲ့ အထဲက ရေတွေကို ခမ်းသွားအောင် ပါလာတဲ့ ပုံးနဲ့ ပက်နေတယ်။ ရေကုန်းပက်နေတဲ့ မစိန်မေရဲ့ နောက်ကနေ ဖင်ကြီးတွေ ကြည့်ရင်း စိတ်က မထိန်းနိူင်အောင် ထန်နေတယ်။ ထမိန်ပါးပါးကို နေရာင်က ထိုးနေသဖြင့် ပေါင်တံ တုတ်တုတ်ကြီးတွေကို ရင်ဖိုစရာ မြင်နေရသည်။ အတွင်းခံ ချွတ်ထားပြီးပြီမို့ လီးက ပုဆိုးကိုထိုးပြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေတယ်။

" ပေး..ရေပုံးပေး...မစိန်မေ ကျွန်တော်ပက်မယ်"

ရေပုံးအယူမှာ မစိန်မေရဲ့ပေါင်လုံးနဲ့ လီးကြီး ထိတိုက်မိအောင် သိသိသာသာပင် တမင်လုပ်လိုက်သည်။ မစိန်မေက မော့ကြည့်ပေမယ့် ပါးစပ်ကတော့ ဘာမှမပြောဘူး။ ချစ်နိူင် ရေပက်နေရင်း ခါးနာလာလို့ ခဏ ထိုင်နားလိုက်သည်။ ရေလည်း တော်တော် ခန်းနေပါပြီ။ မစိန်မေက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ငါးစမ်းနေတယ်။ သူရေပက်နေတုန်း ခြောက်ကောင်တောင် ရနေပြီ။

" အယ်...ငါးရံ့ကြီး ...ငါးရံ့ကြီး...ကိုချစ်နိူင် မြန်မြန်လာ ကျောက်တုံးကြားထဲ ၀င်သွားတာ အကြီးကြီးပဲ.. လာ.. လာ"

ချစ်နိုင် အမြန်ပြေးသွားပြီး ကုန်းနှိုက်နေတဲ့ မစိန်မေဖင်ကြီးကို လီးနဲ့ ထောက်ထားပြီး ကျောက်တုံးကြားတွေ ရမ်းနေသည်။

" ဟိုနားကနေ ပိတ်...ဟိုဘက်က ပိတ်ထား"

မစိန်မေက ငါးဇောနဲ့ နောက်က ထောက်ထားတဲ့ အမြှောက်ကြီးကို သိပြုမိဟန် မတူ။ ချစ်နိူင်က ငါးကို အာရုံမရ လက်က သူပိတ်ခိုင်းတဲ့ နေရာကို ပိတ်ပြီး ဖင်ကြီးကိုသာ ရသလောက် ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆောင့်နေတယ်။ နောက်မှ နောက်ကနေ ဆောင့်နေတဲ့ အချောင်းကြီးကို မစိန်မေက သတိပြုမိသွားပြီး

" ကိုချစ်နိူင် နောက်မှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ ဟိုနားကို သွားလေ"

" ငြိမ်ငြိမ်နေ..ငါးလွတ်သွားလိမ့်မယ်.. ဒီတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ မလှုပ်နဲ့"

``````````````````````````````````````````````````````

မစိန်မေက ချောင်းကမ်းပါးရင်းမှာ ကပ်ပြီး ရပ်နေတယ်။ ချစ်နိူင်ကလည်း မစိန်မေနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ထိကပ်နေသည်။ မျက်နှာပေါ်မှာ ရေစက်လေးတွေ သီးခိုနေတဲ့ မစိန်မေက ချစ်နိူင် အတွက်တော့ လောလောဆယ် ကမ္ဘာပေါ်မှာ အလှဆုံး မိန်းမတစ်ယောက်လို့ ထင်နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေ ဆွဲငုံလိုက်ပြီး ထမိန်စကို လှန်တင်ကာ အမွေးကြမ်းတွေ တောထနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို ပွတ်လိုက်တယ်။

မစိန်မေက သူ့အဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေတဲ့ လက်တွေက်ို ဆွဲဖယ်နေတာ မရတော့ ချစ်နိူင်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အားကုန်သုံးကာ တွန်းဖယ်လိုက်လို့ ချစ်နိူင်တောင် လဲကျမလိုလို ဖြစ်သွားတယ်။

" မလုပ်ပါနဲ့ ကိုချစ်နိူင်ရယ် မကောင်းပါဘူး"

" ကျွန်တော် မအောင့်နိူင်လောက်အောင် စိတ်တွေ ထန်နေလို့ပါ မစိန်မေရယ် ခဏလေးပါ"

ချစ်နိူင်က မစိန်မေရဲ့ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို မ,ကာ ပေါင်ကို ပခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်ပြီး အမွေးဗရပျစ်နဲ့ အဖုတ်ကြီးကို အောက်ကနေ ပင့်လျက်လိုက်တယ်။

" အား..မလုပ်ပါနဲ့...မသင့်တော်ပါဘူး... အား.. အ.. အ"

" ချစ်နိူင်က အမွှေးတွေကို လက်နဲ့ဖယ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ အစေ့ ပြူးပြူးကြီးကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးကလိနေတယ်"

" အား..ရှီး..ရှီး..ကျွတ်..ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ တောင်းပန်ပါတယ် ကိုချစ်နိူင်... ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်.. မလုပ်ပါနဲ့.. ကျွန်မက လင်ရှိမိန်းမ တစ်ယောက်ပါ.. မလုပ်ပါနဲ့.. အင်း... ဟင်း...ဟင်း..."

ချစ်နိူင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ မ,ထားကာ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးဒစ်ကြီး ၀င်ရုံ သွင်းလိုက်တယ်။

" အီး...ဟီး..ဟီး...ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ် ကိုချစ်နိူင်ရယ် ကျွန်မ ရှိခိုးဆို ခိုးပါ့မယ်... ငီး.. ဟီး.. ဟီး.. အဲလိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့ အယ့် အယ့်.. မသင့်တော်ပါဘူး.. မသင့်တော်ပါဘူး.. မလုပ်ပါနဲ့.. မလုပ်သင့်ပါဘူး... အီး.. ငီး.. ဟီး.. ဟီး.."

မချစ်မေရဲ့ပါးပြင်မှာ မျက်ရည်တွေ ဒလဟော စီးကျလာပြီး အားရပါးရ ငိုနေတယ်။ ချစ်နိူင်ကတော့ လီးကို တစ်ဆုံးသွင်းကာ ခပ်သွက်သွက် အားကုန်ထည့်ပြီး ဆောင့်နေတယ်။

ဘွပ်..ဗြစ်...ဘွတ်...စွပ်..ဗြစ် ...ဗြစ်...

'' အအား..ဟင်း..ဟင်း..ကျွတ်.. အမလေးလေး.. အား.. အား.. အင်း...အမလေးတော့.. . အီး. . ငီး..ဟီး..ဟီး... ငါတော့ သေပါပြီ... တော်ပါတော့.. ကျေနပ်ပါတော့.. အသေသာ သတ်လိုက်ပါတော့.. အား... အီး... ရှီး... ကျွတ်ကျွတ်.. အင်း.. ဟင်း.. ဟင်း..."

မစိန်မေက တုန်တက် ကော့လန်ပြီး ခြေထောက်တွေ ယိုင်ခွေလာတယ်။ပြီးသွားတာ နေမယ်။ ချစ်နိူင်က ရေစပ်စပ်သာ ရှိနေတဲ့ ချောင်းပြင်မှာ အသာအယာ လှဲချလိုက်ပြီး အရှိန်တင်ကာ အားကုန်ဆောင့်တော့သည်။

" အား...အ..အ..မစိန်မေ..ကျွန်တော်လည်း ပြီးတော့မယ်... ရှီး... ကောင်းလိုက်တာ... အရမ်း လိုးလို့ကောင်းတယ်.. အ.. ပြီးပြီ... ပြီးပြီ... အား.. ရှီး.. ရှီး...အား....."

သုတ်ရည်တွေကို မစိန်မေ စောက်ပတ်ကြီးထဲ အရှိန်ပြင်းပြင်း ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ မစိန်မေက ခုထိ ငိုလို့ကောင်းတုန်း။ ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်စတွေကို လျှာကြီးနဲ့ အားရပါးရ လျက်ပေးနေတယ်။

" မငိုပါနဲ့ မစိန်မေရယ် ကျွန်တော် မအောင့်နိူင်လို့ပါ ကျွန်တော့်ကို သတ်ချင်သတ် ရိုက်ချင်ရိုက် တိုင်ချင်တိုင်ပါ အရမ်းကောင်းတာပဲ မစိန်မေ.. မစိန်မေ အဖုတ်ကြီးက အရမ်း လိုးလို့ကောင်းတာပဲ"

        

````````````````````````````````

အပိုင်း (၂) ဆက်ရန် >>>>>