ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၄ )
ရေးသားသူ - မင်းခိုင်
( ၅ )
ည ခုနစ်နာရီမထိုးခင် မင်းမင်း ကစားကွင်းကို ရောက်လာတယ်။ ပဲကြည့်စင်တွေဘက် မှောင်ရိပ် ကျတဲ့နေရာမှာ အသာဝင်နေလိုက်တယ်။ ကိုယ့်ကို လူမမြင်အောင်နေပီး...အခြေအနေ မကောင်းရင် လစ်ပြန်လို့ရအောင်လေ။
ခဏနေ မမိုးရောက်လာပီ။ မင်းမင်း ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ...လမ်းရှိတဲ့ ဆိုင်ခန်းတွေဘက်ကမလာပဲ... တောလမ်းလေးဘက်ကထွက်လာတယ်။ အဲ့ဒီလမ်းကနေဆို သူ့အိမ်ကနေ တစ်ကွေ့တစ်ပတ်ကြီးလာမှရောက်တာ။ ဒါပေမယ့်...အဲ့ဒီလမ်းကလာရင် ဘယ်သူကမှ မမိုး ကစားကွင်းဘက်သွားတယ်လို့ ထင်မှာမဟုတ်ဘူး။
မင်းမင်း လဲ တွက်ဆထားပီးသား..။ လမ်းရိုးလမ်းစဥ်က မမိုးလာရင် မင်းမင်း ချက်ချင်း ထွက်မသွားဘဲ ခဏအခြေအနေ စောင့်ကြည့်ပီးမှ သွားမလို့။ ခုတော့...စိတ်ချရပီ။ မင်းမင်း ပိတောက်ပင်ကြီးအောက် ထွက်လာလိုက်တယ်။ ခုမှ ရောက်သလိုလို နဲ့...
“ မမိုးစောင်နေတာကြာပီလား” လို့မေးလိုက်တယ်။
“ မကြာသေးပါဘူး..ဟဲ့..ဒါနဲ့နင်က ဘယ်က နေ ထွက်လာတာလဲ..ငါကလမ်းပေါ်ကိုကြည့်နေတာ”
“ ဟုတ်တယ်..မမိုးရဲ့ မင်းမင်းက သေးအရင်သွားပေါက်ထားတာလေ...” မင်းမင်းက အထာနဲ့ပြောလိုက်တာ..မမိုးလဲ ချက်ချင်း သဘောပေါက် တယ်။
“ အမယ်လေးဟဲ့.. သေးတောင်အရင်ပေါက်ထားရတယ်လို့...ဟီ..ဟိ...” ဆိုပီး သဘောတွေကျနေတယ်။
“ ကဲ..မမိုးဘယ် အကိုင်းချိုးမှာလဲ...ပြော...”
မင်းမင်း ပြောသမျှက အနှောင့် အသွားမလွတ်တော့ဘူး..။ မမိုး..မင်းမင်း ကို မခို့တရို့နဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်..ဒီနေ့သူ့ကို မင်းမင်း ကကြီးပဲ ဦးဆောင်လမ်းထွင်နေတာကိုး...။
“ ဟွန်း...တော်တော်တတ်နေတယ်...မချိုးပါဘူးဟယ်....ခူးရုံခူးမှာပါ...ဟောဟိုက အကိုင်းကို...” မမိုး မနိမ့်မမြင့် ကျနေတဲ့ အကိုင်းတစ်ကိုင်းကိုပြတယ်။
မင်းမင်း ခုန်ရင်မှီတယ်။ ဒါပေမယ့်..ခုန်မှာမဟုတ်ဘူး။ မင်းမင်းမှာ အစီအစဥ်ရှိပီးသား။
“ မမိုး...ဘယ်လိုခူးမလဲ..မင်းမင်း သစ်ပင် မတတ်တက်ဘူးနော်....”
“ ဟဲ့..ဒါဆိုဘယ်လိုခူးကြမလဲ...ဒီထိတောင်ရောက်လာပီးမှနော်..ဆင်ကောင်ကြီးအမှီးကျမှ တော့ မတစ်နဲ့..ဟီ..ဟိ..”
“ ဒီလိုလုပ်မယ်လေ...မင်းမင်း မမိုးကို မချီလိုက်မယ်...မမိုးကခူးပေါ့...မမိုးလိုချင်သလောက်....”
“ သြော်..အေး..အေ..ကောင်းသားပဲ...” ဒါက မင်းမင်းရဲ့ အစီအစဥ် နံပါတ် တစ်လေ။ ခုထိ အိုကေ...ပဲ။
မင်းမင်းထိုင်ပီး မမိုးကိုအရင်ပွေ့လိုက်တယ်။ တင်ပါးဆုံနေရာကနေ မင်းမင်း လက်နှစ်ဘက်နဲ့ပွေ့လိုက်တာ။ လက်တစ်ဘက်ထဲမှာ...မမိုးထမီအောက်နားစကိုလိတ်ပီး ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ မမိုး အဖုတ်ကြီးက မင်းမင်း ရင်ဘတ်မှာအပ်လို့့... မင်းမင်းခေါင်းတစ်ခြမ်းလုံးက မမိုး နို့နှစ်လုံးကြားမှာ အပ်လို့လေ။ မင်းမင်း မမိုးကို မချီလိုက်တယ်။ ဒါက အစီအစဥ် နှစ်ပေါ့။ မမိုးမြောက်သွာတော့...
“ဟဲ့..ဟဲ့..အို..မင်းမင်းက တော်တော် သန်တာပဲ..ဟီ...ဟိ..” ဆိုပီး လုပ်နေသေးတယ်။
ခုတလော...မမိုး မင်းမင်း ကိုဘာပဲပြောပြော...ဟီ..ဟိ ဆိုပီး မြူနေတာပဲ။ မင်းမင်း ကလဲ ဒါမျိုးဆို အကြိုက်ပေါ့။
မမိုး သူ့လက်တစ်ဖက်ကိုမြှောက်ပီး ခူးဖို့ လုပ်တော့...သူ့နို့တွေပေါ်ကအကျီမှာ မင်းမင်း ခေါင်းကို ဖိကပ်ထားတာကြောင့် သူလက်မြှောက်လိုက်တာမနဲ့... “ ဗြုတ်...ဗြုတ်..” ဆိုပီး သူ့ အင်္ကျီ နှိပ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးပြုတ်သွားတယ်။ ဒါတော့...အစီအစဥ်ထဲမှာမပါဘူး။ သူ့ဘာသာသူ ဖြစ်သွားတာ။ အစီအစဥ် သုံးက ခုမှစမှာ။ မင်းမင်း ရဲ့ ပုံစံလေ...သိတယ်မဟုတ်လား။ မထင်မှတ်တာကိုမှ မင်းမင်း ကလုပ်တတ်တာ။
“ အား..မမိုး...မင်းမင်း မနိုင်တော့ဘူးဗျ..ကျပီ..ကျပီ...”
“ ဟဲ့..ဟဲ့..သြော်..အို...အံမယ်လေး...ဟဲ့...သေပါပီ...”
“ ဘုန်း...အင့်...အား...”
“ ဟဲ့..မင်းမင်း..ဟဲ့...သြော်...အံမယ်လေး...အံမယ်လေး...အား...နာတယ်...နာတယ်...”
မင်းမင်း က အစီအစဥ်အတိုင်းပဲ ကျပီလို့ ပြောလဲပြော..မပြောခင်ထဲကလည်း ချီထားတဲ့ မမိုးကို ယမ်းပစ်လိုက်ပီး ပြောပီးတာနဲ့ ချီထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ချလိုက်တာပါ။ မမိုး အလွတ်ပြုတ်ကျလာတယ်။ မင်းမင်းက လူကိုပဲ လွှတ်ချတာ...ကိုင်ထားတဲ့ထမီအောက်နားစကိုတော့ မလွှတ်တဲ့အပြင် အပေါ်တောင်ထပ်မြှောက်ပေးလိုက်တော့...မမိုးကိုထမီ ဆွဲချွတ်လိုက်သလိုဖြစ်သွားပီလေ။
မြေပေါ်ကျကျချင်း မမိုး ဟန်ချက်ကိုပြန်ထိန်းနေသေးတယ်။ မင်းမင်းက သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို မမိုးဘက် လှဲချလိုက်တော့...မမိုးနောက်ပြန် ထပ်လဲကျသွားပီး မြေပေါ်မှာ ပတ်လက်ကြီး။ မင်းမင်း က အပေါ်က ထပ်လျတ်သား။
မြေပေါ်ကျတာနဲ့...မင်းမင်း မမိုးပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲထောင်လိုက်ပီး....မမိုးကို မမယ်ဆိုတည်း က ခေါင်းထောင်နေပီဖြစ်တဲ့ သူ့ကြက်ဖကြီး ကိုကိုင်ကာ မမိုးအဖုတ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ မမိုး ဘန်းကနဲကျ၊ အင့်ကနဲအော်၊ မင်းမင်း ပေါင်နှစ်ခေါင်းဆွဲထောင်တော့... “ ဟဲ့..အို ..” ဆိုပီးဖြစ်၊ မင်းမင်းကြက်ဖကြီး သူ့အဖုတ်ထဲထည့်ပီး တစ်ခါတည်း တန်းစောင့်ထည့်ချလိုတော့...
“ အံမယ်လေး..နာတယ်..နာတယ်..” ဆိုပီး ဆက်တိုက်တွေအော်နေတော့တာပါပဲ။
မင်းမင်း စထည့်တဲက တဆုံးထည့်ပီး လူကလဲ မာန်တက်နေပီဆိုတော့...မြေပေါ်မှာပဲ မနားတမ်း ဆက်စောင့်နေတော့သည်။
“ ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...”
“ အင့်...အင့်...အင့်...အင့်...အား..မင်းမင်းရဲ့...အား..အီး...ကောင်းလိုက်တာ...အီးးးးးးး”
ထည့်ထည့်ချင်း နာတယ်လုပ်နေတဲ့ မမိုး မင်းမင်း လေးငါးဆယ်ချက် လောက် စောင့်ပေးပီးတာနဲ့ ကောင်းတယ် ပြောင်းသွားပီ။
“ မင်းမင်း...လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ.. ဟိုထဲ သွားရအောင်လေ....” မမိုး အားကစားရုံပျက်တွေ ဘက်မေးငေါ့ပြသည်။
“ ခဏလေး..မမိုး..ခဏလေး...အူး..အား...” မင်းမင်း မာန်တက်နေပီမို့ စောင့်တာ မရပ်ချင်သေး...ထပ်စောင့်နေလိုက်တယ်..။
“ ဗွတ်...ဗွတ်...ဗွတ်...ဗွတ်”
“ အား...အင့်...အင့်...အီး...ကောင်းတယ်..မင်းမင်း...လုပ်..လုပ်...အထဲပါ ထိနေပီ...အား...”
တဗွတ်ဗွတ် အသံတွေထွက်နေပီ။ မမိုးလဲ မြေပေါ်မှာ လူးလှိမ့်ပီး အော်နေရပီ။ မင်းမင်း သိပ်မကြာလိုက်....တစ်ခါပီးသွားရပီ။
“ အား...ထွက်ပီ...မမိုး...ထွက်ပီ...အား...’
မင်းမင်း မြန်မြန် ဆွဲချွတ်ပီး နောက်ဆုတ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်တော့...သုတ်တွေ ပန်းထွက်သွားတယ်။ အကြောင်းမသိတဲ့ မမိုးက ထလာတော့...သူမမျက်နှာပေါ် ထင်တယ်... အဖျားခတ်ပီး စင်ကုန်ရော။
“ အံမယ်လေး...ဟဲ့ မင်းမင်း ရဲ့...ဒီထိ လာစင်ကုန်ပီ...” မင်းမင်း မမိုးလက်ကို ဆွဲပီး...
“ လာ..လာ..မမိုး...ဟိုထဲ သွားရအောင်...” လို့ ကဗျာကရာ ခေါ်တော့..မမိုး ဖရိုဖရဲ ထလာရင်း...
“ ဟဲ့...နင် ခုမှ...ပီးထားတာကို...ခုပြန်လုပ်တော့မလို့လား..”
မင်းမင်း ဘာမှမပြောဘဲ ဆက်ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ အထဲမှာ..ခုံအကျိုးအပျက်တွေ စုပုံထားတယ်။ ဘိလိယက် ခုံဟောင်း...တစ်လုံးလဲရှိနေတော့ အရံသင့်ပဲ...။ မမိုးကို အဲ့ဒီခုန်အစပ်မှာ လှဲခိုင်းလိုက်ပီး သုတ်ရေတစ်စက်စက်ကျကာ မာန်တက်နေဆဲ ဖြစ်တဲ့ သူ့ကောင်ကြီးကို မမိုး အဖုတ်ထဲ ထပ်ထည့်လိုက်တယ်။
မမိုး အဖုတ်ထဲမှာလည်း မင်းမင်း စောစောကမှ ထွက်ထားတဲ့ အရေတွေ စိုနေတုန်း။ လမ်းလျှောက်လိုက်တော့ ပေါင်တွေပေါ်မှာတောင် စီးကျနေတယ် ထင်တယ်။
“ ဗွတ်....ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်..ဗြစ်...”
“ အား..လုပ်..လုပ်...ကောင်းလာပြန်ပီ..မင်းမင်းရဲ့..အူး..”
မမိုး ထပ်ကောင်းလာပီ။ နှစ်ချီ ဆက်တိုက်လဲ လုပ်တယ်ဆိုတော့...ဒီတစ်ခါတော့ ကြာတော့မယ်ဆိုတာ...မင်းမင်း သိတယ်။ မမိုးကတော့..မင်းမင်း ကို လူပျို နွားရိုင်းလေးမို့...ဒီဘောက် စမန်ထ ပီးလုပ်နေတယ် ထင်မှာပဲ။ မင်းမင်း အကြောင်းမှ မသိသေးဘဲ။
“ မမိုး..ကောင်းလား...”
“ အား...ကောင်းလိုက်တာ မင်းမင်း...မမ....ဒါမျိုး...မကောင်းတာ ကြာပီ..ကောင်းလိုက်တာ..” အံမယ်...ချက်ချင်း သူ့ကိုယ်သူ မမလုပ်နေပီ။
“ မမိုး..မင်းမင်း နဲ့ လိုးတာကြိုက်ရဲ့လား....”
“ အိုး...ကြိုက်တယ်...ကြိုက်တယ်...အား...ထိတယ်...ထိတယ်..အဲ့လို..လုပ်တာ”
မင်းမင်း ဒစ်ကို အဝထိ ဆွဲထုပ်ပီး ပြန်သွင်းရင် ဒူးနဲနဲ ကွေးကာ ပင့်သွင်းလာပီး..အဆုံးရောက်ပီဆိုရင်တော့ ဒူးပြန်မတ်ကာ အပေါ်ကဖိချသလို လုပ်နေတာ..။ နှစ်ခါလောက်ပဲ လုပ်ရသေးတယ်...မမိုး ကြိုက်တယ်..ထိတယ်ဖြစ်နေပီ။
“ အိုး...အားးးး...အီးးးးကောင်းချက်ဟယ်....အ....အ...”
“ မမိုး...ကောင်းရင်...မင်းမင်းရယ်..လိုးပါ...မမိုးကို..လိုးပါ လို့ပြောလေ...”
“ အေးပါဟယ်....မင်းမင်း..ရယ်...လိုး...လိုး...မမိုးကိုလိုး...အ...ကောင်းလို့....လိုး..အဲ့လို..အဲ့လို.. အားးးးး”
“ မမိုး..အဖုတ်ကို လိုးရတာကောင်းလိုက်တာ..မင်းမင်း လီးကရော..ကောင်းရဲ့လား....”
“ အံမယ်လေး...ကောင်းမှကောင်း...နင့်လီးကြီးက..လူကို..အီနေတာပဲ...ကောင်းလိုက်တဲ့လီးကြီး...တစ်ခါမှ..မခံဖူးဘူး...အား..အီးးး..း”
“ မမိုး နောက်လဲ လိုးပေးရမှာလား...”
“ အား...ဒါမျိုးဆို..နေ.တိုင်းတောင်...အလိုးခံချင်တာ...လိုး..မင်းမင်း...လိုး....”
“ မမိုး..အောက်ဆင်းပီး ကုန်းတော့....”
မမိုးကုန်းပေးပီး..ရှေ့က ခုံပေါ် သူမ ကိုယ်ကို မှောက်ချထားတယ်။ မင်းမင်းနောက်ကနေ အဖုတ်ကို လက်နဲ့အရင် ဖိပွတ်ပေးလိုက်ပီး...တေ့သွင်းလိုက်တယ်။ ပီးတော့..တဖတ်ဖတ်နဲ့ မနားတမ်း စောင့်လိုးနေလိုက်တာ..တော်တော်ကြာတယ်။ မမိုးမှာ..တအားအား...တအူးအူးနဲ့။
မင်းမင်း ပီးချင်လာတော့..မမိုးကို ရှေ့ပြန်လှည့်ပီး ခုံပေါ်မှာ စောင့်ကြောင့်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြန်တယ်။ မမိုးထမီရော..မင်းမင်း ပုဆိုးရောက ဒီထဲစဝင်လာတည်းက ဂွင်းလုံးချွတ်ပုံပစ်ထားပီးသား။ မမိုးဆို.. အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ အကုန်ပြုတ်နေပီ။ ရင်ဘတ်ဟပြဲနဲ့ အထဲမှာဘရာစီယာပဲ ကျန်တယ်။
မင်းမင်း မမိုးအင်္ကျီ ရောဘရာပါ ထပ်ချွတ်လိုက်တယ်။ မမိုး ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ ခုံပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီး။
“ မင်းမင်း တော်တော် လိုးနိုင်တယ်နော်...မမ ကျိန်းစပ်နေပီ...”
“ ဒါဆို..မင်းမင်း မလိုးရတော့ဘူးလား...”
“ လိုးပါ မင်းမင်း ရယ်..နင်ကလဲ...ဒီလို တစ်ခါမှ မခံဖူးလို့ပြောတာပါ..”
မင်းမင်း နဲနဲ သနားသွားလို့....ကျိန်းနေပီဆိုလို့..မင်းမင်း ခုံအောက် ငုတ်တုတ်ထိုင်ချပီး နဲနဲ ဂျာပေးလိုက်တယ်။ နို့တွေကိုလဲ လှမ်းဆွဲညှစ်ပေးလိုက်တယ်။ မမိုးနို့တွေကတော့ နဲနဲ ပျော့နေပီ။ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့စာရင် သိပ်မကြီးဘူး..လက်တစ်အုပ်စာပဲ။ ဖင်ကတော့ ကြီးတယ်။
မမိုး...အသေ အော်နေပြန်ရော...
“ အံမယ်လေး...မင်းမင်းရေ..ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ...အား..အီး...ကောင်းပြန်ပီ....ကောင်းနေပီ..အားးးးးး” အရည်တွေ စိုသွားမှ မင်းမင်း မတ်တပ်ထ ရပ်လိုက်တယ်။
“ မောလိုက်တာ..မင်းမင်း ရယ်..ဒီတိုင်းပဲ ထိုင်ပေးရမှာလား...”
“ အင်း...မမိုး..ပိုကောင်းအောင်လို့...”
“ အဲ..ခုတောင် တော်တော်ကောင်းနေပီ...မင်းမင်း က မထင်ရဘူး...အရမ်းတတ်တယ်...”
မင်းမင်း မမိုးကို လက်ကို နောက်မှာထောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ငုတ်တုတ်ကြီးဆိုတော့..မမိုးအဖုတ်ကအလိုလိုကော့ပီး ရှေ့ထွက်လာပီ။
မင်းမင်း မမိုးဒူးနှစ်ဖက်ကို နဲနဲ ဆွဲကားပေးလိုက်ပီး စသွင်းပီ။ ဖြေးဖြေးမှန်မှန် နဲ့စပီး...ခဏနေမှမမိုးခါးကိုပါဆွဲပြီးအရှိန်ထပ်တင်လိုက်တယ်။ မမိုးကလဲ အလိုက်သင့် ကော့ကော့ပေးတယ်။ ခုမှ မမိုးအသံတွေရော လိုးသံတွေရော ပိုထွက်လာတယ်။
“ ဗွတ်...ဗွတ်...စွတ်..စွတ်..ဗြစ်...ဗွတ်”
“ အား...အား...အ...ကောင်းချက် မင်းမင်းရေ...ကောင်းလိုက်တာ....”
“ ဗွတ်...ဗွတ်...ဗြစ်...ဗွတ်...”
“ ကောင်းရင်..မင်းမင်းရယ်...လိုးပါလို့ပြောဦးလေ..”
“ လိုးပါ...လိုးပေးပါ...မင်းမင်းရေ...မမိုးကောင်းလို့...လိုးပေးပါ....အား..တစ်ကယ်ကောင်းနေပီ...မရတော့ဘူး..အ..အ..အီး...အီး....အီးးးးးးးး”
မမိုးပီးသွားတာနေမှာ။ မင်းမင်း အရှိန်ကောင်းတုန်း။ တဗွတ်ဗွတ်နဲ့ ဆော်ကောင်းတုန်း။ မမိုး နောက်ပစ်ထောက်ထားတဲ့လက်တောင် မထောက်နိုင်တော့ဘူး..ပျော့ခွေနေပီ...။ မင်းမင်း သူ့လက်တံရှည်ရှည်တွေကို မမိုး တံကောက်ကွေး နှစ်ခုကြားထိုးထည့်ပီး မမိုးပခုံထိလှမ်းဆွဲမပေးလိုက်တယ်။
မမိုး ကွေးကွေးလေးပါလာတယ်။ မင်းမင်း အရှိန်ရနေတုန်းလေး ခပ်ပြင်းပြင်း ထပ်စောင့်ပေးလိုက်တာ...မမိုး အော်တောင်မအော် နိုင်တော့ဘူး။ မင်းမင်းလဲ အဲ့ဒီအတိုင်း ပီးသွားပီး...မမိုးအဖုတ်ထဲမှာပဲ သုတ်ထုပ်လိုက်တော့တယ်။
သုတ်ပန်းနေတုန်းလဲ မင်းမင်း မရပ်ဘူး ဆက်စောင့်နေလိုက်ပီးနောက်ဆုံးမမိုးကို ပြန်လှဲချပေးလိုက်တယ်။ မင်းမင်းလဲ မ ထားရတာ လက်ညောင်းပီ။ မညောင်းသေးတာက ကြက်ဖကြီး။ မင်းမင်း ဆွဲထုတ်လိုက်ပီး ဂွင်းတိုက်ကာ လက်ကျန်အရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကုန်ပီ။ မမိုး ခုံပေါ်မှာပျော့ခွေနေပီး မြင်းနှာမှုန်သလိုလုပ်နေတယ်။ မင်းမင်း က အာသာပြေ အချိုပွဲ လေးခဲဖို့ မမိုးအဖုတ်ထဲ သူ့ ကြက်ဖကြီး ကို ပြန်ထိုးထည့်ပီး ထပ်စောင့်လိုက်တယ်။
“ မင်းမင်း ရယ်... တော်ပါတော့...မမိုး အရမ်းကောင်းပီး...မောနေလို့ပါ....”
“ အင်းပါ...မမိုးရဲ့ တော်ပါပီ...တစ်ချက် နှစ်ချက်ပဲနော်... ခဏလေး... ခဏလေး”
မမိုးက မင်းမင်းကို တွန်းပါထုတ်ပစ်နေတာ..။ မင်းမင်းမှာ အတင်း အာသာဖြေနေရတယ်။ ခဏနေတော့..အာသာပြေသွားပီ။ မင်းမင်းပြန်ဆွဲထုပ်လိုက်ပီး...မမိုး အဝတ်တွေပြန်ကောက်ပေးလိုက်တယ်။ မမိုး မထချင်ထချင် ပုံနဲ့ထလာပီး အဝတ်တွေဝတ်နေတယ်။
မင်းမင်းက ဝတ်ပီးပီ။ ပြန်ထွက်လာကြတော့..မမိုး ဒယီးဒယိုင်နဲ့။ နောက်နေ့ထိ ကိုယ်လက်တွေကိုက်နေလို့..မထနိုင်ဘူးတဲ့။ ဒါပေမယ့်...သုံးရက်လောက်အကြာမှာ မင်းမင်းကို မမိုးပဲပြန်စချိန်းတယ်။ အခေါက်တိုင်း မမိုးအဲ့လိုပဲ။
“ တော်ပါပီ..တော်ပါပီ..မင်းမင်း ကတစ်ကယ် မလွယ်ဘူးပဲ..”..လို့ပြောပြောသွားပီး ပြန်စချိန်းတာလဲသူပဲ။ သူတို့ အမြဲတော့ ဒီကစားကွင်းထဲ မှာပဲ လာဆွဲကြတာမဟုတ်ဘူး။ ခဏခဏ ဒီကိုလာနေရင်လူတွေ ရိပ်မိကုန်မှာစိုးလို့။
အပြင်တည်းခိုခန်းမှာလဲ...ချိန်းပီးဆော်ကြတာပဲ။ တည်းခိုခန်းမှာ ဆွဲရင် မင်းမင်း ကပိုဆိုးတယ်။ တစ်ကယ့် တမုန်းပဲ။
“ မင်းမင်း ရယ် နင်နဲ့တစ်ခါ တည်းခိုခန်း လာပီးရင် ငါ ယောက်ျားတွေတောင် ကြည့်ချင်စိတ်ကုန်သွားတယ်..တစ်ကယ်..” လို့ မမိုးပြောတယ်။ မင်းမင်းက..
“ ဒါဆို..မမိုး တစ်ပတ်လောက်နေတာနဲ့ ဘာလို့ မင်းမင်း ကို ပြန်ချိန်းလဲ..” လို့မေးတော့....
“ အေးဟဲ့...နင်ပြောလဲ..ခံရတော့မှာပဲ...တစ်ပတ်မဟုတ်ဘူး...သုံးလေးရက်လောက်နေရင်..ငါ့မှာ ဘာဖြစ်လာမှန်းမသိဘူး...ငါ့ယောက္ခမကြီးတွေကို ပြဿနာရှာရင်ရှာ...ကလေးတွေမဲရိုက်လို့ရိုက်နဲ့...ငါတစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး...စိတ်တွေ အရမ်းတိုလာရော..နင် ငါ့ထဲ ဘာတွေ ထည့်ပေးလိုက်တာလဲ..”
ဆိုပီးပြောတယ်။ မကျေနပ်သလို ပြောနေတာမဟုတ်ဘူးနော်။ ပြောတုန်းက တည်းခိုခန်းမှာ။ မင်းမင်း နှစ်ခါ ဆွဲပီးလို့နားနေတာကို...လာဆွ လာလွေ ပေးရင်းပြောနေတာ။
နှစ်လလောက်ကြာတော့...မမိုးယောက်ျား ပင်စင်ကျလာတာနဲ့ သူတို့ မကွေးကဇာတိမြို့ကို ပြန်ပြောင်းသွားကြတယ်။ မကြာပါဘူး..ယောကျ်ားထပ်ယူလိုက်တယ်ကြားရတယ်။ ပီးခဲ့တဲ့တစ်နှစ်ခွဲကျော်လောက်က ရန်ကုန်ပြန်လာပီး မင်းမင်းတို့ လိုင်းထဲက အသိတစ်ယောက်ဆီမှာတည်းသွားတယ်။
တစ်ယောက်တည်းလာတာ...ဘာကိစ္စနဲ့လာတာလဲတော့ မသိ။ မင်းမင်း က မမနွယ် နဲ့ တွဲနေတဲ့ အချိန်ပေါ့။ မင်းမင်း ကို ချိန်းသေးတယ်။ ယောက်ျားရှိနေပီကို...မင်းမင်းက ဘာလို့သွားရမှာလဲ။ ပြန်ခါနီး အိမ်ထိလာပီးကလိသွားသေးတယ်...။
“ မင်းမင်း တို့က တော်တော်ပြောင်းလဲသွားတယ်နော်..စိမ်းကားနေလိုက်တာ မမိုးကို... နယ်ကိုလာလည်ပါလား တစ်ခေါက်တစ်လေလောက်...မင်းမင်းကြိုက်တတ်တာလေးတွေ မမိုး အ၀လုပ်ကျွေးပါ့မယ်တဲ့...”
အမေတို့ရှေ့မှာကိုပြောတာ။ မင်းမင်းက ပြန်ပြောလိုက်တယ်....
“ မင်းမင်းက ဘယ်လောက်ကြိုက်ကြိုက် ကိုယ်နဲ့မသင့်တော်တာဆို လုံးဝရှောင်တယ်..” လို့။
မင်းမင်း သဘောထားကိုသိသွားအောင်လေ။ ဘီယာတစ်ဗူးလဲကုန်ပီ...မင်းမင်း စိတ်တွေ တော်တော် ပြေလျှော့သွားပါပီ။ လောလောဆယ်ပေါ့လေ။ နောက်နေ့တွေ...ဇာခြည့်ကိုတွေ့ရင် ဘယ်လိုတွေ ထပ်ပီးခံစားရဦးမလဲ။ မတွေးချင်တော့ပါဘူး။
ဘီယာဗူးခွံကို ခပ်ဝေးဝေး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ...ဗူးခွံနဲ့ အတူ မင်းမင်း ရဲ့ မွန်းကျပ်မှုတွေ ပါသွားရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲလို့...မင်းမင်း တွေးလိုက်မိတယ်။
...................................................
( ၆ )
ဒီနေ့နဲ့ဆို ဇာခြည် သူတို့ဆီ ရောက်မလာတာ သုံးရက်ရှိပါပီ။ မင်းမင်း နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေရသည်။ မင်းမင်း ထက်ပိုဆိုးနေတာက မင်းမင်း အမေ။ ဂနာမညိမ် ဖြစ်နေပီ။
နေများ မကောင်းလို့လား...ဘာလို့ပျောက်နေတာလဲ...ဒီကလေးမ...မင်းမင်းနဲ့ရောမတွေ့ဖြစ်ကြဘူးလား..တစ်ဖွဖွမေးနေတာ..ကြာတော့ မင်းမင်း တောင်နားညီးလာရသည်။ သင်တန်းက လဲ တက်ရက်မဟုတ်တော့...ဇာခြည်နဲ့တွေ့စရာအကြောင်းလဲ မရှိ။ မင်းမင်း အမေ့ကို အဲ့လို ပိတ်ပြောထားတော့ အမေ အဖေ့ဘက်လှည့်သွားတယ်။
“ နဲနဲပါးပါး သတင်းလေးဘာလေး မေးကြည့်ပါလား..ကိုမောင်ကို..”
“ ငါက..ဘယ်သူ့မေးရမှာ..တုန်း”
“ သူ့..အဖေကိုပေါ့...ရှင်”
“ နင်တော့..သေတော့မှာပဲ...မဌေး..ငါက ဗိုလ်မှူးကြီး သမီး ...ကျနော်တို့အိမ်ကိုတောင် မလာတာကြာပီ ဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ...အဲ့ဒီလိုမေးရမှာလား..”
အဖေ...အငေါ်တူးပီးမေးလိုက်တော့ မှ အမေ ပါးစပ်ပိတ်သွားသည်။ မင်းမင်း မှာ အဖေ့ပြောပုံကြည့်ပီး ရယ်ချင်လိုက်တာ..ဆိုတာ ။
“ အိမ်လေး..ဘာလေး..လိုက်သွားကြည့်ပါလား...”
မင်းမင်း ကိုပြောသလိုလို အဖေ့ကိုပြောသလိုလိုနဲ့ အမေထပ်ပြောတော့..အဖေ မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့..ဘာမှမပြောတော့ဘဲ..ထထွက်သွားသည်။
“ မင်းမင်း....ဟဲ့...မင်းမင်း...” ဟောကြည့် အမေသူ့ ဘက်လှည့်လာပြန်ပီ။
“ အမေကလဲ...ဘယ်လိုလုပ်သူ့အိမ်သွားကြည့်လို့ရမှာလဲ..မင်းမင်းက...”
“ ဟဲ့...နင်လူပျိုလေး မဟုတ်တာကျနေတာပဲ...အိမ်ရှေ့က လမ်းလေး ဘာလေး ဖြတ်လျှောက်ကြည့်ပေါ့...ဟဲ့...”
“ အမေကလဲဗျာ...မင်းမင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့အိမ်ရှေ့ကဖြတ်လျှာက်ကြည့်ရမှာလဲ...မလုပ်ချင်ပါဘူး..အဲ့လိုကြီး...”
မင်းမင်း လဲနားမခံနိုင်တော့သဖြင့် ထထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ တစ်ကယ် ဆိုရင် သူလဲ သတိရနေပါပီ ဇာခြည့်ကို။ လွမ်းတယ် ဆိုတာ ဒါကိုပြောတာများလား။ ခုဆို ဇာခြည်က နေ့တိုင်းလိုလို အိမ်ကိုလာ နေကျဖြစ်နေပီ။
ဇာခြည် သင်တန်းတက်ပီးသိပ်မကြာခင် နှစ်ပတ် သုံးပတ်လောက်မှာပဲ သူ့အဖေက သူမ အင်းဂလိပ်စာသင်တန်းတက်လို့ဆိုပီး ဟန်းဖုန်းလေးတစ်လုံး ဝယ်ပေးထားတာ မင်းမင်းသိသည်။ ပန်းသီး တစ်ခြမ်းပဲ့ တံဆိပ်လေးနဲ...3Gs မိုဒယ်မှန်းတော့ မင်းမင်း သိသည်။ လေးငါးသိန်း လောက်တော့ ပေးရမည်။
မင်းမင်း ကစပ်စုသလိုဖြစ်မှာစိုး၍ နံပါတ်တောင် မမေးမိ။ ဈေးတွေကျသွားပီဆိုပေမယ့် ခုချိန်ထိဖုန်းကဒ်တန်ဖိုးကြီးပဲတောင် ခုနှစ်သိန်းကျော်ပေးရမည်။ ဒါတွေ လိုက်မေးရင် ဒီပစ္စည်းတွေကိုမက်မောတယ်လို့ အထင်ခံရမှာ မလိုလား။ ဆင်းရဲသားမာနလို့ပဲ ပြောပြော...ပြောချင်သလိုသာပြော။
မင်းမင်း GTC စတက်တုန်းက ဇာခြည့်အဖေ ကောင်းမှုကြောင့် မင်းမင်း အဖေ ဖုန်းကဒ်တစ်ခု ပေါက်ဖူးတယ်။ ပြန်ရောင်းတာ အမြတ်ကြီးပဲ ဆယ့်တစ်သိန်းလောက်ရလိုက်တယ်။ အကိုကြီးထောက်ပံ့ပေးတာကို စုဆောင်းထားတာလေးနဲ့ ဖုန်းရောင်းတာလေးနဲ့ ပေါင်းပီး အဖေ့ လုပ်သက်ကြောင့် ရထားတဲ့ ရွှေပေါက်ကံက မြေကွက်လေးမှာ ပင်စင်ယူပီးရင် မင်းမင်းတို့ မိသားစုနေရအောင် အိမ်လေးတစ်လုံးဆောက်လိုက်နိုင်တယ်။ အဖေနဲ့အမေတို့က ဇာခြည့် အဖေကိုကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံး။
ဇာခြည့် ဖုန်းနံပါတ်သိရင်တော့..ဈေးထိပ် အများသုံးဖုန်းကနေ...လှမ်းဆက်ကြည့်လို့ရနိုင်တာပဲ။ ဇာခြည် မဟုတ်တော့လဲ အသာဖုန်းပြန်ချလိုက်မှာပေါ့။ နံပါတ်မမေးမိတဲ့..ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်နေမိသည်။
ဒီနေ့ညနေ သင်တန်းကိုမှ ဇာခြည်ရောက်မလာရင်..အမေပြောသလိုပဲ အိမ်နားသွားကြည့်ကြည့်ရတော့မှာပဲ။ ဒါပဲရှိတော့တယ်လေ။ မင်းမင်း သင်တန်းတက်နေတာတောင် စိတ်မပါချင်တော့...။ အရင်ဆို..မင်းမင်းတို့ သင်တန်းချိန်ပီးခါနီးပီဆို..ဇာခြည်ရောက်လာပီ။
အပြင်ဘက်က...မင်းမင်း မြင်သာတဲ့နေရာကနေ လက်လှမ်းပြ မျက်နှာပြောင်ပြနေတတ်သည်။ သိပ်ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အမူအရာလေးနဲ့။ မင်းမင်း ဘာတွေဖြစ်နေပါသလဲ...မင်းမင်း မသိတော့။ ဇာခြည်နဲ့ ပတ်သက်ပီး မင်းမင်း တစ်ခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ ခံစားချက်တွေ မင်းမင်း ရင်ထဲ ပြည့်လျှံနေသည်။ အရင်က ဘယ်မိန်းမအပေါ်မှ မရှိခဲ့ဖူးတဲ့ ခံစားချက်တွေဆိုတာ မင်းမင်း သတိထားမိသည်။
အရင်က မင်းမင်း နဲ့ ပတ်သက်ခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေကို မတွေ့ရရင် မနေနိုင်အောင် မင်းမင်း မဖြစ်ခဲ့။ အဲ..ဖြစ်တဲ့ အချိန်ကလည်း..မင်းမင်း ရမက်စိတ်တွေ ထကြွတဲ့ အချိန်မှာပဲ သတိတရ တမ်းတတတ်တာ...မင်းမင်း သာအသိဆုံး။
ဗိုက်ဆာလို့ စားနေကျဆိုင်လေး သတိရပီး သွားစားဦးမှပဲ ဆိုတဲ့ သတိရမှုမျိုးပဲ ဖြစ်ဖူးတာပါ။ ခုတော့...သည်လို့မဟုတ်။ ဘာလဲ...ဒါက အချစ်လို့ ခေါ်တဲ့အရာလား။ မင်းမင်း က အချစ်ဆိုတာကို မယုံကြည်ပါ...။ တစ်ကယ်ရှိတယ်ဆိုရင်တောင်..အဲ့ဒီအရာက မင်းမင်း နဲ့ ခပ်ဝေးဝေးမှာပဲ ဖြစ်မှာ... ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမှာ။
ဇာခြည်သူ့အဖေနဲ့များ ပြဿနာဖြစ်နေတာလား။ ဇာခြည်ပြောတော့ ခုတလောသူ့အဖေသိပ်မအားပါတဲ့။ လာမယ့်ရွေးကောက်ပွဲကြောင့် နေပြည်တော် ခဏခဏ သွားနေရတယ်ပြောသည်။ ဇာခြည်က ခုဆို သူ့အိမ်နဲ့ပတ်သက်တာတွေကို မင်းမင်း မမေးရပါပဲဘဲနဲ့ မကြာခဏဆိုသလို ပြောပြတတ်သည်။
အထူးသဖြင့်..သူမအဖေနဲ့ အဆင်မပြေဖြစ်ကြတဲ့ အခါတွေမှာပေါ့။ မင်းမင်းကမိသားစုတွေချစ်ချစ်ခင်ခင်နေတာမျိုးကိုပဲ သဘောကျတဲ့သူမို့..ဇာခြည်သူ့အဖေနဲ့ အဆင်မပြေဘူးလို့ပြောလာတဲ့ အခါတိုင်း ဖြေသိမ်းစကားလေးတွေ ပြန်ပြန်ပြောပြတတ်လို့...ဇာခြည် မကြာခဏဆိုသလို မင်းမင်းကို ရင်ဖွင့်တတ်လာတာလဲဖြစ်မည်။
ဇာခြည်ရဲ့ အဲ့လိုရင်ဖွင့်စကားတွေကနေ...မင်းမင်း ဇာခြည်တို့မိသားစုအကြောင်းတွေ ပိုသိလာရသည်။ မင်းမင်းက ပါးနပ်သူတစ်ယောက်ပီပီ....ဇာခြည်မပြောတဲ့ တစ်ချို့ မိသားစု ကိစ္စတွေကိုတောင် ဇာခြည်ခံစားချက်တွေရင်ဖွင့်သလောက်ကနေပဲ မင်းမင်း ရိပ်စားမိပါသည်။
ဇာခြည်က ဖအေကို ပိုတွယ်တာတတ်သူ တစ်ယောက်ပါ။ တစ်သက်လုံး....အဲ...ဇာခြည်ဆယ်တန်းတုန်းက ပြဿနာ မပေါ်ခင် တစ်သက်လုံး ဇာခြည့် အဖေရဲ့အရေးပေးမှုနဲ့ချစ်ခင်မှုတွေကို ဇာခြည်ရရှိခဲ့ပီး...အဲ့ဒီပြဿနာဖြစ်ပီးတည်းက....ဇာခြည် သူ့အဖေရဲ့ အရေးပေးမှုတွေကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာပဲဖြစ်သည်။ အဲ့ဒီအချိန်ကစပီး...ဇာခြည်တို့သားအဖကြား ကတောက်ကဆတွေ စတင်လာတာဖြစ်မယ်လို့ မင်းမင်း မှန်းဆကြည့်မိသည်။
ဆယ်တန်းကိုနောက်တစ်နှစ်မှာ ဇာခြည် သုံးဘာသာဂုဏ်ထူးနဲ့အောင်ခဲ့ပေမယ့် ခုချိန်ထိ ဘယ်တက္ကသိုလ်မှ ဇာခြည်မတက်ခဲ့ခြင်းဟာ သူ့အဖေနဲ့သူ့ကြားက သဘောထားကွဲလွဲမှုကြောင့်လို့ ဇာခြည်ပြောပြဖူးတယ်။
တစ်ကယ်တော့..အဲ့ဒီ ကိစ္စမှာ ဇာခြည် သူ့အဖေကိုသက်သက် အရွဲ့တိုက်နေတာပါ။ သူ့အဖေတက်စေချင်တဲ့ကျောင်းကို ဇာခြည်က မတက်ချင်...ဇာခြည်တက်ချင်တဲ့ကျောင်းကိုကျ သူ့အဖေက သဘောမတူ....။ ဒါနဲ့ ဇာခြည် ဘယ်ကျောင်းမှမတက်တော့ဘဲ အရွဲ့တိုက်ပစ်လိုက်တော့သည်။
မင်းမင်း ကဒီလိုတော့မဖြစ်စေချင်ပါ။ ဇာခြည်ကသွက်လက်ထက်မြက်ပီး ဉာဏ်ကောင်းသူ တစ်ယောက်ပါ။ ဒီလို..ကျောင်းဆက်မတက်တာမျိုး မင်းမင်း မဖြစ်စေချင်သော်လည်း...ဇာခြည်နားလည်အောင် ဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတာလဲ မင်းမင်း မသိသေးပါ။ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်မှာတော့...ပြောပြမယ်လို့ စိတ်ကူးထားသည်။
ဇာခြည့်အဖေက ဇာခြည်ဆယ်တန်းတုန်းက ကိစ္စပေါ်ပီးနောက်ပိုင်း...ဇာခြည့် ကို အစစအရာရာမှာ ချုပ်ခြယ်လာပီး...အရင်က လုံးဝ အဲ့လိုမဟုတ်တော့...ဇာခြည် မကျေနပ်...ယူကျုံးမရဖြစ်နေရတာပေါ့။
အဲ့ဒီတော့...သူ့အဖေနဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့တဲ့ ကိစ္စတိုင်းမှာ ဇာခြည်က ညှိမရရင် အရွဲ့တိုက်ပစ်တော့တာပဲ။ အဲ့ဒီ..အခါမှာသူ့အဖေနဲ့သူနဲ့ကြားကဆတ်ဆံရေးက ပိုပိုဆိုးလာရတော့တာပဲ။ ဇာခြည် အခွင့်အရေးတစ်ခု တောင်းဆိုရင် ဇာခြည့်အဖေက အပေးအယူသဘောမျိုး သူဘက်ကတောင်းဆိုတာကိုလည်း ဇာခြည်ပြန်လိုက်လျောမှ ပေးတတ်တယ်လို့ ဇာခြည်ပြောပြဖူးသည်။
ကြည့်ရတာ...ဇာခြည် ဟန်းဖုန်းပူဆာတော့ သင်တန်းတက်ဖို့ သူ့အဖေတောင်းဆိုတာကြောင့် ဒီသင်တန်းကို ရောက်လာတာပဲဖြစ်မည်။ မင်းမင်း ဆီမှာ ဇာခြည် သင်တန်းအကြောင်းစမေးတော့ သူ့အဖေကိုပြန်ပြောပြဖို့ဆိုပီး သေချာလိုက်ရေးမှတ်နေခဲ့တာ မင်းမင်း သတိပြုမိခဲ့သည်။
သေချာတယ်...ဟန်းဖုန်းနဲ့ သင်တန်းက ဇာခြည်နဲ့သူ့အဖေကြားက အပေးအယူ ကိစ္စတစ်ခုပဲ ဖြစ်မည်။ ဒါဆို...ဇာခြည် ဒီသင်တန်းတက်ချင်လို့လာတက်တာ မဟုတ်တော့..ခု ဆက်တက်မှတက်ပါတော့မလား..မသိ။
ဘာလို့ရော မင်းမင်းက ဇာခြည်သင်တန်းမတက်တော့မှာကို စိုးရိမ်ပူပန်နေရတာလဲ။ မတက်တော့လဲ သူ့ကိစ္စပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ မတက်ရင် မတွေ့ရတော့မှာကို မင်းမင်း စိုးရိမ်နေတာလား။ ဟာ...မသိတော့ဘူးဟာ...။ ဇာခြည်ရေ နင်ငါ့အတွေးတွေထဲမှာ နေရာတော်တော်များများဝင်ယူနေပီဟာ။ ငါ တစ်ခါမှ.. အဲ့လိုမဖြစ်ဖူးဘူး။ ဇာခြည်...ခဏလောက်တော့..ထွက်သွားပေးပါဟာ... ငါ့အတွေးတွေထဲကနေ....တောင်းပန်ပါရဲ့။
ညနေခြောက်နာရီကျော် မှောင်စပျိုးပီ။ မင်းမင်း ဈေးကြီးအလယ်လမ်းကနေပြန်လာလိုက်တယ်။ ဒီအချိန် အမြဲပြန်နေကျ။ လမ်းမကြီးပေါ်မှာလည်း ဆိုင်ခန်းသိမ်းပီး အိမ်ပြန်နေကြတဲ့ လူတွေ ဥဒဟို သွားလာနေကြသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်း ဒီလမ်းကြီးပေါ်မှာ သူတစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်နေရတယ်လို့ ခံစားနေရ၏။ သုံးလတာအတွင်း ဒီလမ်းကို မင်းမင်း တစ်ယောက်တည်းမှ မဖြတ်ဖူးတော့တာ။ မင်းမင်း ခြေလှမ်းတွေက ပိုပိုပီး လေးလံလာရသည်။
မင်းမင်း ဆိုတာ ဘယ်တော့မှ ဒီလိုမျိုး မဟုတ်ပါ။ အမြဲတမ်း သွက်လက်နေ၊ တတ်ကြွနေသော လူငယ်လေး တစ်ဦးပါ။ ဒီလို...လေးတိလေးကန် ဖြစ်နေတဲ့ ခံစားမှုမျိုးကို မင်းမင်း ဘယ်တော့မှ မကြိုက်ခဲ့...လုပ်လဲမလုပ်ခဲ့။ ခုတော့... ဘယ်အရာကများ မင်းမင်း ကို ခုလိုဖြစ်အောင် စေစားခဲ့ရတာလဲ။
ဇာခြည် ကလွဲလို့...ဇာခြည့်အပေါ်ဖြစ်နေတဲ့ သံယောဇဉ်တွေ ကလွဲလို့... ဘာများ ဖြစ်နိုင်ဦးမှာလဲ။ အဲ့ဒီအရာက မင်းမင်း မကြိုက်တဲ့အရာ၊ မင်းမင်းမယုံကြည်ထားတဲ့အရာ...။ အဲ့ဒါကြီးက ခု မင်းမင်း ဆီ စရောက်နေပီလား။
မင်းမင်း...ဘာမှမတွေးချင်တော့ပါ။ မင်းမင်း ဇာခြည့်ကို မြင်ချင်တယ်..နေ့တိုင်း..ဇာခြည်နဲ့စကားတွေပြောချင်နေတယ်...နေ့တိုင်း...သင်းပျံပျံရနံ့လေးတစ်ခု အမြဲရနေတဲ့ ဇာခြည့် ကိုယ်သင်းနံ့သင်းသင်းလေးကို အမြဲရချင်နေတယ်...နေ့တိုင်း။
ဒီအရာတွေ...မရတော့...ခု မင်းမင်း ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေရပီ။
“ မင်းမင်း ရေ...မင်းမင်း....” ကြားသမျှအသံတောင် ဇာခြည့် ခေါ်သံဖြစ်နေရပီလား...မင်းမင်း တွေးနေတုန်း...ရုတ်တရက်.... ဇာခြည့် ဆိုင်ကယ်လေး...မင်းမင်းရှေ့ရပ်လာသည်။
“ မင်းမင်း ရေ....မင်းမင်း.....”
“ ဇာခြည်...ဇာခြည်...နင်..ဘာလို့ ပျောက်နေရတာလဲဟာ...ငါတို့...နင့်ကို သတိရနေတာ...” မင်းမင်း မျက်နှာ ဝင်းပသွားပီ။ မင်းမင်း မြူးသွားပီ။
“ အဲ့ဒါတွေ နောက်မှပြော မယ်ကွာ...လာ..ရော့ မင်းမင်း မောင်း.....”
ဇာခြည့်ပုံကလဲ...ပျော်နေတဲ့ ပုံပေါက်နေပါသည်။ တစ်ခုခုတော့...တစ်ခုခုပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်...ဇာခြည် ပျော်ရင်...သူလဲပျော်တာပဲ။
“ သင်တန်းပြန်သွားမှာလား.....” မင်းမင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ရင်းမေးလိုက်သည်။
“ ဟင့်အင်း...ဒီနေ့မတက်တော့ဘူး မင်းမင်းရယ်နော်....”
“ ဒါဆိုဘယ်...မောင်းရမှာလဲ....”
“ မင်းမင်း ကြိုက်တဲ့ဆီမောင်း....”
“ ငါက...တစ်ကယ်မောင်းလိုက်မှာနော်...နင့်အိမ်ကို...” မင်းမင်း ရင်ထဲမှာ ပျော်နေလို့ ဇာခြည့်ကို စလိုက်မိတယ်။
“ မောင်းပေါ့.....အိမ်ရောက်ရင်...မင်းမင်းကို အမေတို့နဲ့ ပေးတွေ့လိုက်မှာပေါ့...ခိ..ခိ...ခိခိ...”
ဇာခြည် သူ့ဟာသူပြောပီး ဘာတွေသဘောကျနေလဲ မသိ.. တခိခိနဲ့ ရယ်နေလိုက်သေးတယ်။ ရယ်လိုက်တုန်း...မင်းမင်း ခါးကို ဖွဖွ ဖက်ထားတဲ့လက်ကို လက်ချောင်းလေးတွေပါ မင်းမင်း ဗိုက်သားတွေထဲ မြုပ်ဝင်သွားရအောင် တင်းတင်းဖက်လိုက်သလို...ခန္ဓကိုယ် လှုပ်ရမ်းပီးပါရယ်နေတော့ မင်းမင်းကျောကို နူးညံ့အိစက်နေတဲ့ သူမရင်သားတွေကပါ လာထိနေကြတယ်လေ။ ပီးတော့...ချက်ချင်း သူ့ခါးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကိုစုံဖက်ပစ်လိုက်ပီး ခေါင်းရော ရင်ဘတ်တစ်ခြမ်းလုံးပါ သူ့ကျောပေါ် ကပ်ထားပစ် လိုက်တယ်။ မင်းမင်း ရင်တွေ အရမ်းခုန်သွားရတယ်။
နောက်ထပ် ထူးခြားတဲ့ အထိအတွေ့တစ်ခုက မင်းမင်းကျော အပေါ်ပိုင်းဆီကနေ ရလိုက်ပြန်သည်။ ဇာခြည်သူ့ကျောကိုမျက်နှာအပ်ပီး နမ်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ..မင်းမင်း တစ်ချက် ခံစားလိုက်ရသည်။ သေတော့မှာပဲ...ကောင်မလေးရေ...ဒါ ချစ်သူရည်းစားတွေမှလုပ်ရမယ့် အပြုအမူမျိုးလေ။
“ မင်းမင်းရေ...မင်းမင်း...”
ကျောမှာကပ်နေပီး မင်းမင်း ကိုအော်ခေါ်နေပြန်ပီ။ ပီးတော့...ဒီနေ့..ဇာခြည် မင်းမင်း ကို နင်ငါနဲ့ မပြောတာ သတိထားမိလိုက်သည်။ ပီးတော့...အရင်ဆို...စကားသုံးခွန်းမှာ...တစ်ခွန်းက...မင်းမင်းကို စနောက်တဲ့စကား...ဒါမှမဟုတ်....ဘုကန့်လန့်စကား...။ ခု..ဒီလိုစကားတွေလဲ မကြားရသေး။
“ ဇာခြည်..ငါ ဒီမှာ ဆိုင်ကယ်မောင်းနေတာလေ...ငါပျောက်လို့..ခေါ်နေတာ ကျနေတာပဲ..နင်က...”
“ အဟဲ...ခေါ်ကြည့်တာ.......မင်းမင်း ပိုက်လုံးကြီးပေါ်သွားထိုင်ရအောင်လေ...”
“ အင်း..သွားကြမယ်လေ..ဇာခြည်...”
“ ဘာလို့...အဲ့လိုကြည့်နေရတာလဲ...”
သုံးရက်တာမျှ ဝေးခဲ့ရတဲ့ မျက်နှာလေးကို မင်းမင်း ပိုက်လုံးကြီးပေါ် ထိုင်ပီးတည်းက သတိလက်လွတ် ငေးနေမိသည်။ အရမ်းလွမ်းလို့လို့ ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း....
“ ဇာခြည်...နင်ဘာလို့ပျောက်နေတာလဲ..နေမကောင်းဘူးလား....” ပဲမေးလိုက်သည်။ ဇာခြည် သူမေးလိုက် မှ နဲနဲ တွေတွေလေးဖြစ်သွား၏။ တစ်ခုခုကိုပြန်စဥ်းစားနေသလိုလိုနဲ့....
“ ထားလိုက်ပါတော့ဟာ...အဲ့ဒါတွေကို...ဒါပေမယ့်...ငါ အခုပျော်နေပီ....” တစ်ကယ်လည်း တွေနေရာကနေ ပြုံးပျော်ရွှင်သွားတဲ့ မျက်နှာလေးကြောင့် မင်းမင်း ဒီအကြောင်းနဲ့ပတ်သက်ပီး ဆက်မမေးတော့...။
“ ပြောပါဦး...နင့်ပျော်စရာတွေကို...”
“ မင်းမင်း.. ငါ ကျောင်းပြန်တက်တော့မယ်ဟ...သိလား...”
“ ဟာ....တစ်ကယ်....ငါဝမ်းသာလိုက်တာ..ဇာခြည်ရယ်...နင် တစ်ကယ်ကျောင်းပြန်တက်တော့ မယ်ပေါ့...ဟုတ်လား....”
တက်တက်ကြွကြွလေးနဲ့ ပြောနေသော ဇာခြည့်ကို ကြည့်ရင်း မင်းမင်း လည်း ပျော်သွားရသည်။ ဒါ...တစ်နေ့နေ့ တိုက်တွန်းမယ်လို့..မင်းမင်းရည်ရွယ်ထားသော ဇာခြည့်ကိုဖြစ်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒလေးလည်းဖြစ်ပါသည်။
“ ဘယ်ကဘယ်လို...နင်စိတ်ပြောင်းသွားရတာလဲ... ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ကို...”
“ ငါနဲ့ ငါ့အဖေ... ပြဿနာတစ်ခုတက်တယ်ဟ...အဲ့ဒီပြဿနာကတော့...ထားလိုက်ပါတော့ဟာ...ငါ အဖေနဲ့ အပေးအယူတစ်ခုလုပ်လိုက်တယ်...ငါတောင်းဆိုတာကို လိုက်လျောရင်..ငါကျောင်းပြန်တက်မယ်လို့ ကတိပေးလိုက်တယ် အဖေ့ကို...အဖေက တော်တော် စဥ်းစားပီးမှ သဘောတူလိုက်တာ..အမေနဲ့လည်းတိုင်ပင်တာ ငါသိတယ်..အမေက အဖေ့ကိုခွင့်ပြုပေးဖို့ပြောလိုက်တာ...ငါပျော်သွားတယ်...”
သြော်...သူကျောင်းတက်ရမှာမို့ ပျော်နေတာမှမဟုတ်ဘဲ...၊ သူလိုချင်တာ ရမှာမို့ပျော်နေတာပဲ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဇာခြည်ကျောင်းပြန်တက်မှာမို့ မင်းမင်း ကျေနပ်ပါသည်။
“ နင်...တန်ဖိုးကြီးတာ တစ်ခုခု တောင်းလိုက်လို့..နင့်အဖေ တော်တော် စဥ်းစားလိုက်ရတာထင်တယ်..ဟုတ်လား...”
မင်းမင်း မေးပီးမှ စပ်စုတယ်လို့ ဇာခြည် ထင်သွားမှာ မင်းမင်း စိုးရိမ်သွားရသည်။ ဒါပေမယ့်...ဇာခြည်က အဲ့လိုထင်ပုံမရဘဲ..သူမ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို စုစုချွန်ချွန်လေးလုပ်ပီး မင်းမင်း ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ အသည်းယားစရာကောင်းလိုက်တာ။ မင်းမင်း ဖက်နမ်းပစ်လိုက်ချင်စိတ်ကို တော်တော် ထိန်းလိုက်ရသည်။
သြော်...မင်းမင်း....မင်းမင်း... ဇာခြည်နဲ့ ပတ်သက်လာရင်...မင်းရဲ့ စိတ်တွေကို တော်တော်တောင် ထိန်းနိုင်နေပီပဲ...သမာဓိတွေ တက်လာနေတာလေ။ ခဏနေမှ...ဇာခြည်ပြောသည်။
“ ဟုတ်တယ်...ငါ့ ဘဝအတွက် တန်ဖိုးရှိတဲ့အရာ...အဓိပါယ်ရှိတဲ့အရာပေါ့.....”
ဇာခြည်ဘာတောင်းဆိုလိုက်လဲ မင်းမင်း မမှန်းဆတတ်ပါ။ ဘာပဲ တောင်းဆို...တောင်းဆို မင်းမင်း နဲ့မှ မဆိုင်တာ..။ တော်ပါပီ ဆက်မမေးတော့ဘူး။
“ ဟဲ့...နင့်ကို အမေကမျှော်နေတာ....”
“ ငါ...ကြီးကြီးဆီ ဝင်ခဲ့ပီးပီ..ဦးလေးနဲ့လဲတွေ့တယ်..နင့်အကိုကြီးတောင် ရောက်နေတယ်...ငါရောက်သွားတော့..ကြီးကြီးပျော်သွားတာကြည့်ပီး..ငါစိတ်မကောင်းတောင်ဖြစ်သွားတယ်...နောက်ဆို...အမြဲလာပါ့မယ်လို့..ပြောလိုက်မှ..ကြီးကြီး ကျေနပ်သွားတာ....”
“ အမေ့ကို...စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ဟာ....နင် ကိစ္စ ရှိလို့မလာတာပဲ ရပါတယ်...”
“ ဘာလို့...စိတ်ထဲမထားရမှာလဲ...ကြီးကြီးက ငါ့ကို ဒီလောက်ခင်နေတာကို...ငါ့ကို ချစ်တဲ့ ခင်တဲ့လူတွေဆို..ငါဘယ်တော့မှ ပစ်မထားဘူး....” ဇာခြည် ပြောနေပုံက..တစ်ကယ့်ကို တည်တည်ကြည်ကြည်..ခိုင်ခိုင်မာမာ ပုံစံလေးနဲ့။
“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ..ငါက နင့်တခြားကိစ္စတွေ...အမေ့ကြောင့် အပျက်မခံဖို့ပြောတာပါ...”
“ မလိုပါဘူး..ငါ့ဟာငါ ပျက်ပျက်...မပျက်ပျက်..နင့်အပူမပါဘူး....” ခုမှ...တစ်ကယ့်..ဇာခြည် အစစ်ကို မင်းမင်း တွေရပီ။
“ ပီးရောလေ...ဒါဆိုလဲ...ဘာလို့ ငါ့ကိုလာပြောနေရလဲ....” ဇာခြည်စစ်ပီဆိုတော့...မင်းမင်း အစစ်လဲ ပြန်ပေါ်လာရပီလေ။
“ ဟီး...ဟီး...နင်ကတော်တော်..စိတ်ကောက်တတ်တာပဲ...မိန်းခလေးကျနေတာပဲ....” သြော....သူပဲစိတ်ဆိုးအောင်လုပ်တုန်းကလုပ်ပီး...ခုကျ...မင်းမင်းကို ကဲ့ရဲ့ပြန်ပီ။
“ ဘာ...မိန်းခလေးလဲ...ငါလုပ်ထည့်လိုက်ရ....နာတော့မယ်..နင်တော့....”
“ အံမယ်...လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်ပါလား...ငါကလဲပြန်လုပ်လိုက်မှာပေါ့....”
ဇာခြည်...မင်းမင်း ကိုပြန်လဲပြော..မင်းမင်းလက်ရွယ်တော့ မျက်နှာပြောင်ပြပီးထပြေးလေသည်။ မင်းမင်း လည်းနောက်ကပြေးလိုက်သွားတယ်။
“ လိုက်မနေပါနဲ့...ကောင်မလေးရယ်..နင်မှီမှာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့....” ပြေးနေတဲ့ကြားက မင်းမင်းကိုထပ်စသွာသေးသည်။
“ ကြည့်လိုက်လေ...မင်းမင်းကိုဘာမှတ်နေလဲ...” ဇာခြည့်ကိုမှီသွားတော့ မင်းမင်း လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
“ အို...အမေ့...အား...”
မင်းမင်း ဇာခြည့်လက်တစ်ဖက်ကိုမိပီး ဆွဲလိုက်စဥ်...မထင်မှတ်ပဲ ဇာခြည် ပိုက်လုံးကြီးပေါ်က ခြေချော် ကျမလို ဖြစ်သွားသည်။ နောက်ပြန်ယိုင်သွားစဥ် မင်းမင်း အမိအရ ဆွဲထားလိုက်လို့သာ..ဇာခြည်ပြုတ်ကျမသွားခြင်းသာ။
“ အံမလေးဟဲ့...မင်းမင်းရဲ့ ငါရင်တွေတောင် တုန်သွားတယ်..ကျပီလားလို့...”
တစ်ကယ်တန်းတော့..ရင်ပိုတုန်သွားရတာမင်းမင်းပါ။ အောက်မှာ ဝါးငုတ်တွေ၊ အုတ်ကျိုးအုတ်ပျက်တွေနဲ့..ဇာခြည်သာကျသွားရင်ဆိုပီး..တွေးမိလိုက်လို့။
“ တော်သေးတာပေါ့ဟယ်...အဲ့ဒါ နင်လူကြီးကိုစော်ကားလို့..နတ်ရိုက်တာ.....”
“ အောင်မယ်...ငါ့ထက် သုံးလလောက်လေးကြီးတာကိုများ..လူကြီးလုပ်ချင်နေသေးတယ်...ဟွန်း...လူကြီး..မင်းမင်း...မင်းမင်း..လူကြီး...”
“ နင်ထပ်မစနဲ့တော့နော်...ဒီတစ်ခါ..ငါမကယ်တော့ဘူး...”
ဇာခြည် သူပြောလိုက်မှ...သူမပါးစပ်ကို လက်လေးနဲ့ပိတ်ပီး...ဇတ်ပုပြသည်။ မင်းမင်းရင်ထဲ မှာ တော်တော် အသည်းယားသွားရပြန်ပီ။ ဆိုင်ကယ်ပြန်မောင်းထွက်လာတော့ ည ခုနှစ်နာရီ ထိုးပီးကာစ။
“ မင်းမင်း...နင် အရက်သောက်တတ်လား..ငါ နင်အရက်သောက်တာ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး..”
ဇာခြည် ဆိုင်ကယ်နောက်မှာသူ့ကို ဖက်ထားရင်းက မေးသည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း။
“ ငါ..ကျောင်းကကောင်တွေနဲ့တော့...သောက်ပါတယ်...ငါ့ဟာငါတော့..ဘီယာပဲသောက်တယ်..ဘာလို့မေးတာလဲနင်က...”
“ ငါတို့ဒီည..သောက်ရအောင်ဟာ...ငါသောက်ချင်လို့....”
“ နင်က...သောက်ဖူးလို့လား...”
“ အောင်မယ်..ငါ့ အမေသောက်တဲ့..ဆန်အရက်လည်း ငါသောက်ဖူးတယ်...ငါ့ အဖေ ဝီစကီတွေလဲ...ခိုးသောက်ဖူးတယ်...ဘာမှတ်လို့လဲ..ငါ့ကို....”
“ နင်က..ဆရာကြီးပေါ့ ဟုတ်လား....”
“ ဒါပေါ့.....မောင်မင်းမင်းရဲ့....”
လေသံကိုက...အမြင်ကပ်ချင်စရာ။ နေဦး..မူးသွားအောင်ကိုတိုက်ပစ်လိုက်ဦးမယ်။ မင်းမင်း လမ်းမှာတွေ့တဲ့ စတိုးဆိုင်လေးမှာရပ်ပီး ဘီယာ အရှည်နှစ်ဗူး ဝင်ဝယ်လိုက်တယ်။အပြင်ကစောင့်ပါဆိုတာ..နားမထောင်ဘူး။
ဇာခြည်ဝင်လိုက်လာပီး...သူပိုက်ဆံရှင်းနေတုန်း...နောက်ကနေ ဝီစကီ အနက်ရောင်အသေးတစ်လုံး၊ ရေနှစ်ဗူးနဲ့ အာလူကြော်နှစ်ထုပ်ပါလာချသွားသေးတယ်။ မင်းမင်း သူ့ကို မျက်လုံးပြူးကြည့်တော့..ခေါင်းခါပြပီး.. အသာနေစမ်းပါဆိုတဲ့ အဓိပါယ်ပေါ့လေ။ သူမ လွယ်ထားတဲ့ အိတ်လေးထဲကနေ ပိုက်ဆံတွေ ထုတ်ရှင်းပေးနေတယ်။ ပီးတော့...မင်းမင်း ကိုဆွဲလာခဲ့လို့ပြောပီးဆရာကြီးစတိုင်နဲ့ ရှေကထွက်သွားတယ်။ တော်တော်အမြင်ကပ်စရာကောင်းလိုက်တာ။
“ ဟဲ့...ဒါနဲ့...ငါတို့..ဘယ်မှာသောက်ကြမလဲ...ပိုက်လုံးကြီးပြန်သွားမလား..” သောက်မယ်ဝယ်ပီးမှ...သောက်စရာနေရာမရှိလို့..ဇာခြည်မေးပီ...။
“ မကောင်းပါဘူးဟယ်..အဲ့ဒီနေရာကြီး...အိမ်နဲ့လဲဝေးတယ်...နင့်အိမ်ရော..ငါ့အိမ်နဲ့ပါ နီးတဲ့နေရာ ငါ့မှာရှိတယ်...”
“ ဟယ်..ဟုတ်လား...သွားမယ်..သွားမယ်...အဲ့ဒီကို...”
“ သွားချင်ရင်..ဆရာကြီးလို့ခေါ်လေ..ငါ့ကို...”
“ အောင်မယ်...အေးပါး..အေးပါ...ခေါ်ပါ့မယ်..ငါကသောက်ချင်တာကိုး...ဆရာကြီး..မင်းမင်း..ဆရာကြီး...မင်းမင်း..ကဲရပီလား....”
“ ဒီလိုဆိုတော့လည်း....မဇာခြည်ကတော်လိုက်တာ....”
“ အဲ့ဒါ...ငါ့လေသံ...ငါပြောတဲ့လေသံကို..နင်လိုက်ပြောနေတာ..ငါသိတယ်...ဟဲ့..ကောက်စုတ် မင်းမင်းရဲ့...”
မင်းမင်းသဘောကျပီး တဟားဟား ရယ်နေတာကို...နောက်ကနေ...မင်းမင်းကျောကုန်းကို တဘုန်းဘုန်း ဇာခြည်ထုရင်း..မကျမနပ် အော်ဟစ်နေလေသည်။ ဒါကိုပဲ..မင်းမင်း ကကျေနပ်နေမိသည်။ ဒီညနေတုန်းက စိတ်တွေလေနေခဲ့သမျှ ဇာခြည်နဲ့တွေ့လိုက်ရပီးတာနဲ့ ရင်ထဲမှာ...အပျော်တွေ အပြည့် ဖြစ်ကုန်ရပီ။
.....................................................
( ၇ )
“ ဖြည်းဖြည်း သောက်ပါဟဲ့...ဇာခြည်ရဲ့....”
ဇာခြည် ဘီယာဗူးကိုနောက်တစ်ကြိုက် ချက်ချင်း ထပ်မော့ နေလို့ မင်းမင်း တားနေတာပါ။
“ ဟဲ့...ဒီထဲကို ဝီစကီ ရောထည့်ရဦးမှာ... မြန်မြန်သောက်လို့ လျှော့ သွားမှ...ထည့်လို့ရမှာပေါ့ဟဲ့...”
သူတို့...မင်းမင်းလာနေကျ ကစားကွင်းကြီးထောင့်က အုတ်ကန် ပျက်ဘေး မှာ ထိုင်သောက်နေကြတာပါ။ ရောက်ရောက်ချင်း...ဇာခြည်ဒီနေရာလေးကို သဘောကျသွားလေရဲ့။
“ တစ်ကယ်...အေးချမ်းတဲ့ နေရာလေးပဲနော်..နင်မို့..တွေ့တတ်တယ်...ဘာလဲ...ရည်းစားကိုလွမ်းရင် လာထိုင်နေကျလား....”
ပြောပုံကိုက..ကြည့်။ မင်းမင်းကို တမင်လိုက်စနေတာ။
“ နင်...မူးရင်...အေးဆေးနေနော်...လာမရစ်နဲ့...”
“ ဟာဟ...ငါလား ဒီလောက်နဲ့...မူးမယ် ထင်လား..ဝေးသေး...ဟဲ့... ဝီစကီရောသောက်ပါဆို..ဘာလို့မသောက်လဲ....”
“ ငါက..ဘီယာနဲ့ ဝီစကီရောသောက်ရင်...မှောက်သွားလိမ့်မယ် ...မလုပ်နဲ့....”
“ အဲ့ဒါကြောင့်...ပြောတာ နင်က မိန်းခလေးနဲ့တူပါတယ်လို့...ငါတောင်သောက်နိုင်တယ်...အေ့...” ပြောရင်းသောက်နေတဲ့ ဇာခြည် လေပါ တက်နေပီ။
“ ငါ့ကို...မိန်းခလေးနဲ့တူတယ်လို့ မပြောနဲ့နော်...နင်တော့နော်...သေသွားတော့မယ်....”
မင်းမင်း ပြောလဲပြော...ဇာခြည့်ခေါင်းကိုလဲ ဖွဖွထုပစ်လိုက်သည်။...ချစ်စနိုးနဲ့ပါ။
“ ဘာသေသွားတော့မှာလဲ...ငါ့ခေါင်းကို...နင်လာမထုနဲ့နော်...မင်းမင်း..အကောင်စုတ်...ကဲဟာ...”
ဇာခြည် သူ့ဗိုက်ကို လိမ်ဆွဲလိုက်ပါသည်။ တစ်ကယ့်ကို မိမိရရ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲထားတာပါ။
“ အား....ဇာခြည်...ငါတစ်ကယ် နာတယ်နော်...အား....လွှတ်...အခု...လွှတ်စမ်း...မလွှတ်ရင် ငါပြန်ထိုးမှာနော်....”
အရွယ်ရောက်မှ...ဒါအနာဆုံး လိမ်ဆွဲ ခံရခြင်းပါ။ ငယ်ငယ်တုန်းက အမေဆွဲ ခဲ့တာတောင် အဲ့လောက် မနာခဲ့။
“ ဘာပြောတယ်..ပြန်ပြောစမ်း...နင်က ငါ့ကိုထိုးမယ်ပေါ့...ဟုတ်လား...ကဲ...ထိုးချင်ဦးဟာ..ကဲ...”
ဇာခြည် လက်ကို ပိုအားထည့်လိုက်သည်။ မင်းမင်း မခံနိုင်တော့ပါ။ တစ်ကယ်ပြန်ထိုးဖို့ကလဲ...မိန်းခလေးဖြစ်နေတော့...ခက်သား။ ပီးတော့...ထိုးလဲ မထိုးရက်ပါဘူး။ ဒီမျက်နှာ လှလှလေးကို။
“ အား..အ..အ...ငါအရမ်းနာနေလို့ပါ..ဇာခြည်ရယ်...လွှတ်ပေးပါဟာနော်....နာလို့ပါ.....”
“ ဒီလိုလေသံနဲ့..ပြောပါမောင်မင်းမင်း..ကဲ...လိုက်ပြောစမ်း...ကျနော်မောင်မင်းမင်း မမဇာခြည်ကို နောင် ဘယ်တော့မှ ကလန်ကဆန် မလုပ်တော့ပါဘူး...လို့....”
“ နင်ကလဲဟာ....”
“ ဘာလဲ...မပြောဘူးပေါ့.....ဟုတ်လား..”
“ အား...အ...ပြောပါ့မယ်ဟာ...ပြောပါ့မယ်...ကျနော်မင်းမင်း မဇာခြည်ကို ဘယ်တော့မှ ကလန်ကဆန် မလုပ်တော့ပါဘူး...”
“ အေး..ဒီလိုတော့လဲ..မောင်မင်းမင်းက လိမ်မာသားပဲ...” ဇာခြည် လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
“ အား...နာလိုက်တာဟာ..” မင်းမင်း..ဗိုက်ကိုလှန်ကြည့်လိုက်တော့...အညိုအမဲတောင် စွဲသွားရသည်။ မသနားတဲ့ အပြင် ထပ်တောင်ပြောလိုက်သေးတယ်။
“ နောက်ဆို....မှတ်ထား ကလန်ကဆန်လုပ်ရင်ဒီ့ထက်ပိုနာမယ်..” တဲ့ လေ။
သြော်...မင်းမင်း ဝဋ်တွေ ပြန်လည်နေတာလားမသိ။ တော်တော်ဆိုးတဲ့...ဇာခြည်...။ ချစ်ဖို့လဲ...အကောင်းသား။ ဝီစကီရောထားတဲ့ ဘီယာတစ်ဗူးလဲကုန်တော့မယ်။ ဇာခြည်လဲ အာလေး လျှာလေး ဖြစ်နေပီ။
“ မင်းမင်း...နင်ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူး မဟုတ်လား...”
“ ဘာကိုလဲ....’
“ ငါနင့်ကို...လိမ်ဆွဲ တာကိုလေ...”
“ နင်ကငါ့ကိုစတာပဲ...မဆိုးပါဘူး...ဒါပေမယ့် နာတယ်...ဟ...”
“ ဟဲ...ဟဲ....ချစ်လို့စတာပဲ...ဥုံဖွနော်..ဥုံဖွ...”
ကြည့်...ပြောနေပုံက..ချစ်လို့ စတာနော်တဲ့....ကိုယ့်စကားကိုယ်..ဘယ်ရောက်လို့ရောက်မှန်းမသိ။
“ မင်းမင်း....မင်းမင်း....”
“ ဘာလို့...အော်ခေါ်နေရတာလဲဟာ...နင်နဲ့ငါနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း...ရှိတာကို....”
“ ငါပြောမယ်..ငါကျောင်းသွားတက်ရင်...ငါ့ကို နင် မမေ့သွားရဘူးနော်....” ဇာခြည်မတော့ သူ့ကိုစားနေပီ ထင်ပါသည်။
“ အေးပါဟာ... အေးပါ...မမေ့ပါဘူး....”
“ ငါနင့်ဆီ...ပြန်လာခဲ့မှာနော်....” ဇာခြည် ..လက်ကျန်ကို...ထပ်မော့နေပြန်ပီ။
“ အေးပါဟာ...ပြန်လာခဲ့...ပြန်လာခဲ...”
“ နင် ငါ့ကို..မူးပီးပြောနေတာလို့...ထင်နေတယ် မဟုတ်လား...”
“ မထင်ပါဘူးဟာ...နင်ကလဲ...နင်မှ မမူးတာ....”
“ အေး...အဲ့လိုပြောနေတည်းက..နင် ငါ့ကို မူးနေပီထင်နေလို့ပဲ...”
“ ဟာ...ကျွတ်..ဇာခြည်...နင် ငါကိုမရစ်နဲ့ဟာ...”
“ ဘာပြောတယ်...မောင်မင်းမင်း... ....”
ဇာခြည်လက်က သူ့ဆီလှန်းလာနေသည်။ တည့်တည့်တော့ မဟုတ်..မူးနေတော့လက်က ခါရမ်းနေသည်။ ထိုစဥ်...ဖုန်းဝင်လာပါသည်။ ဇာခြည့်..ဖုန်း။ ဇာခြည်ဘေးမှာချထားသော...သူ့အိတ်လေးကိုယူပီး ဖွင့်ဖို့လုပ်သည်။ ဇစ်ကို ဆွဲမရ...မူးပီး...လက်ကချော်နေပီ။ မင်းမင်းပဲ ဆွဲယူပီး မြန်မြန် ဇစ်ဖွင့်ပေးကာ အထဲကဖုန်းပါ ထုတ်ပေးလိုက်သည်။
ဖုန်းထုတ် ပေးရင်း အိတ်လေးထဲမှာ ပိုက်ဆံ တစ်ချို့နဲ့ ဇာခြည့် ယာဥ်မောင်းလိုင်စင်လေးပါ တွေ့ရတယ်။ ဇာခြည် ကားမောင်းတတ်တယ် ထင်ရဲ့။ ဇာခြည်...ဖုန်းကိုကြည့်ပီး မဖြေခင် မင်းမင်း ကို သူမ လက်ညှိုးကို နှုတ်ခမ်းရှေ့မှာ ထောင်၍ ရှူးဆိုလုပ်ပြသည်။
မူးနေတော့ လက်ညှိုးက နှုတ်ခမ်းရှေ့ ကိုမရောက်..ပါးပေါ်မှာ ကွေးပြနေသလိုဖြစ်နေသည်။ အဲ့ဒီ..ပုံနဲ့ ဘယ်လိုဖုန်းပြောဦးမလဲ မသိဘူး....ဒုက္ခပာပဲ။
“ ဟယ်လို....နန်းနန်းလား.....”
“ ..............”
“ ဟုတ်...သင်တန်းကပြန်လာပီ.....”
“ .............”
“ ခဏလေးပဲ.....တော်ကြာနေရင်ပြန်လာမယ်လေ...”
“ .............”
“ ခဏလေးပါ....နန်းနန်းကလဲ.....အဖေလဲမရှိပါဘူး....ဒါပဲနော်.......”
သြော်...မမဇာခြည်က သူမအဖေမရှိလို့ ခုလို သောက်ရဲနေတာကိုး။ ဖုန်းပြောတော့လဲ သူ့ဟာသူ ထိန်းပြောနေတာ..ဟုတ်သား။ မျက်လုံးကြီးစုံပိတ်ပီး...အားတင်းပြောနေတာ။
“ ငါ့အမေဆက်တာ....ငါ့အမေ...ရပီ...အိုခေသွားပီ...ပြန်စမယ်..ငါတို့...ဘယ်ရောက်သွားပီလဲ...ငါ နင့်ကို ဘာပြောမလို့ပါလိမ့်...နင်မှတ်မိလား.....”
“ နင်ပြောမယ့်ဟာ ငါကဘယ်လိုမှတ်မိမလဲ..ဇာခြည်ရယ်..နင်ကလဲ.....”
“ အေး...အဲ့ဒါ...အဲ့ဒါ....နင်ငါ့ကို အထင်သေးနေတယ်..မဟုတ်လား....”
“ နင်ကလဲ....အရက်သောက်တာ အထင်သေးစရာလားလို့...ငါလဲသောက်တာပဲကို...”
“ ငါ...အဲ့ဒါပြောတာ မဟုတ်ဘူး.....နင် ငါ့အကြောင်း ဘာတွေသိထားလဲ...”
ဇာခြည်တော်တော်ရစ်နေပါသည်။ မင်းမင်း ကြားထားဖူးတဲ့ သူမအကြောင်းတွေ မင်းမင်း သူမကို ပြန်ပြောဖိုမသင့်ပါ...ခုလိုသူမ မူးနေချိန်မှာတောင်မှပေါ့။
“ နင့်အကြောင်းတွေ...ဘာသိစရာလိုလဲဟာ...ငါ့အကြောင်းလဲ နင်ဘာမှသိတာမဟုတ်ဘဲ....နင်ကငါ့ကို ခင်တယ်...ငါကလဲ နင့်ကို ခင်တယ်...ဒါဆိုပီးတာပဲလေ...”
“ နင်တော်တယ်...မောင်မင်းမင်း...နင်တော်တယ်...ငါပြောပြမယ်....ငါ ဆယ်တန်းတုန်းက ယောက်ျားနောက် လိုက်ပြေးဖူးတာ နင်သိတယ် မဟုတ်လား....”
ဇာခြည်မေးပါပီ။ သူကြားထားတဲ့အတိုင်း ပြောရမှာပေါ့။
“ အေး...ကြားဖူးတယ်...ဒါပေမယ့်..ငါမသိချင်လို့...နင့်ကိုငါမမေးဖူးဘူး...”
“ အေး...ဟုတ်တယ်...နင်မမေးဘူး...ဒါပေမယ့်...ခုငါပြောပြမယ်...ပြောမှရမယ်...နင်နားထောင်ချင်ချင်...မထောင်ချင်ချင် နားထောင်..ငါပြောတာကို..."
ဇာခြည်ရေဗူးကိုကောက်မော့နေပြန်တယ်။ မင်းမင်း ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ...တိတ်တိတ်နေနေလိုက်တယ်။
“ ငါတို့က..အဲ..ငါ့အမေက နှစ်တိုင်း..ငါတို့ကျောင်းပိတ်ရင်..အဘိုးတို့ဆီ...ငါ့အမေရဲ့ အမေအဖေတွေနေတဲ့..သူ့ဇာတိမြို့ကို သွားလည်နေကြ....အဲ့မှာငါ..ကိုစိုင်းနဲ့တွေ့တာ...ကိုစိုင်းဆိုတာ ငါနဲ့လိုက်ပြေးတဲ့တစ်ယောက်..ဆယ်တန်းမတက်ခင်သွားလည်တဲ့နှစ်မှာတွေ့တာ....”
ဇာခြည် အတည်ကြီးကို ပြောပြနေတာပါလား။ သူလဲ မမေးပါဘဲ...ဘာလို့ပြောပြနေရတာလဲ...သူ့အကြောင်းတွေကို။ မင်းမင်း...ထပ်အရစ်ခံနေရမှာစိုးလို့...နားပဲထောင်နေလိုက်ရတယ်။
“ ငါက...အဲ့ဒီတုန်းက...စိတ်ကူတွေယဥ်နေတဲ့..အရွယ်..ဘာစိတ်ကူးလဲဆိုတော့...ငါရည်းစားထားရင်..အမေတို့လူမျိုးနဲ့ထားရရင်ကောင်းမှာပဲလို့..စိတ်ကူးတွေယဥ်နေတာ...သူကစကာပြောလဲ ညက်ညက်လေးဆိုတော့..ငါတို့..ဖြစ်သွားကြတယ်... လူကြီးတွေ မသိဘူး...”
“ သူဘယ်သူလဲငါမသိဘူး...သူ..အဲ့ဒီမြို့ကမဟုတ်ဘူးဆိုတာတောင် ငါမသိခဲ့ဘူး...သူက ငါ့ကို ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ချဥ်းကပ်ခဲ့တာဆိုတာလဲ ငါမသိဘူး..သူက..ငါ့အမေအရင်..အဆက်ဟောင်းရဲ့ တူတစ်ယောက်....နင်ကို..အဲ့ဒါတွေပါပြောပြမယ်ဟာနော်..ဟဲ့....ငါအရက်ထပ်သောက်ချင်သေးတယ်....နင်ဘီယာဗူးထဲကို ၀ီစကီ နဲ့ ရေနဲ့ ရောထည့်ပေးပါလား....”
ဇာခြည်...တော်သင့်ပီထင်ပါသည်။
“ နင်ကလဲ..တော်တော့လေဟာ....စကားပဲပြောပါတော့ဟာ...”
“ မောင်းမင်းမင်း...နင်..ငါပြောတာလုပ်စမ်းပါ...ငါ့ဟာငါထည့်ရင်မှောက်ကုန်မှာနော်...လုပ်ပါ...ငါနဲနဲအမူးပြေသွားလို့...နဲနဲပဲထပ်သောက်မှာပါ..နော်ဟာနော်....”
မင်းမင်း အလို လိုက်ရတော့မှာပေါ့။ မချောက ချစ်စဖွယ် အမူအရာလေးနဲ့ မင်းမင်း လက်မောင်းကို လှမ်းကိုင်ပီး လှုပ်ရမ်းပြောနေတာလေ။ မင်းမင်း ဘီယာဗူးခွံထဲကို အရက်နည်းနည်း ရေရောပီးထည့်ပေးလိုက်တယ်။
ဇာခြည် ချက်ချင်း တစ်ငုံထပ်မော့ပြန်တယ်။
“ အေးပြန်ဆက်မယ်...ငါအဘိုး..အမေ့ရဲ့အဖေအကြောင်း..ငါနင်ကိုငါ့ဆွေစဥ်မျိုးဆက်အကြောင်း ပြောပြမယ်...ငါ့အဘိုးက အရင်က အဲ့ဒီနယ်မှာ လက်နက်ကိုင် သူပုန်ပေါ့ဟာ..ခေါင်းဆောင်ပိုင်းထဲကတစ်ယောက် သြဇာကြီးတယ်တဲ့..နောက်မှ အစိုးရနဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးယူလိုက်တာ...ငါ့အဖေက အဲ့ဒီတုန်းက အဲ့ဒီနယ်မှာ တာဝန်ကျနေတာ...
ပီးတော့...သူက ငါ့အဘိုးတို့အဖွဲ့နဲ့ အစိုးရကြားက ကိုယ်စားလှယ်လိုလုပ်ပေးဖို့တာဝန်ပေးခံရတဲ့အဖွဲ့ထဲမှာပါတယ်...အဲ့မှာ ငါ့အဘိုးကသူ့ကို အရမ်းသဘောကျသွားတာ...ရဲ့ရင့်တယ်..တည်ကြည်တယ်..တိကျပြတ်သားတယ်ဆိုပီးတော့တဲ့...ငါ့အဖေကလဲ ငါ့အမေကိုမြင်တာနဲ့ အရမ်းကြိုက်သွားတယ်..ငါ့အဘိုးကလဲ အရမ်း သဘောတူတယ်...အဘိုးကိုယ်တိုင်ကပေးစားတာ..အဖေ့အထက် လူကြီးတွေဆီခွင့်တောင်းပီးတော့ကိုပေးစားလိုက်တာတဲ့...အဖေ့လူကြီးတွေကလဲ အဲ့ဒီတုန်းက အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့ ညှိနှိုင်းတဲ့ ကိစ္စက
ငါ့အဖေနဲ့အမေ လက်ထပ်လိုက်တာကြောင့် ပိုပီးအဆင်ပြေသွားမယ်လို့တွေးမိကြပီး သဘောတူကြတယ်...အမေ့မှာ အရင်ရည်းစားရှိနေတာ လဲ အဘိုးသိရော သူဝင်ရှင်းလိုက်တယ်ပြောတယ်...ဘယ်လိုရှင်းလဲ ငါမသိဘူး...
အားလုံးကတော့ ငါ့အဖေလက်ချက်လို့ထင်နေကြတာ...အဖေက ပြတ်သားတယ်...သူ့ကိုထင်ချင်သလိုထင်ကြ သူက ငါ့အမေနဲ့ ငါတို့ကပဲ သူ.ဘဝမှာ အရေးအကြီးဆုံးတဲ့...အဲ့ဒီ ကိုစိုင်းက ငါ့အမေ အရင်ရည်းစားရဲ့ တူတော်တယ်လို့...နောက်မှငါသိရတာ...
အဘိုးတို့အဖေတို့ကို လက်စားချေချင်လို့ ငါ့ကို ချဥ်းကပ်လာတာ...ငါကဘယ်သိမှာလဲ...ရန်ကုန်ကိုလိုက်လိုက်လာပီး ငါ့ကိုလာခိုးခိုးတွေ့တယ်...ငါကျူရှင်သွားတဲ့ အချိန်လေးပဲ တွေ့လိုရပေမယ့်..သူက တစ်လတစ်ခေါက်လောက်လာတွေ့တယ်..စကားညက်ညက်လေးတွေနဲ့...ငါ့ကို တစ်ကယ် အယုံသွင်းနိုင်ခဲ့တယ်...အဖေတို့ စသိသွားတာက...ဦးအောင်ကြီးကြောင့်...အဖေ့ကားမောင်းရတဲ့ ဦးအောင်ကြီးလေ...နင့်အဖေနဲ့လဲခင်တယ်...”
ဇာခြည်...ထပ်မော့နေပြန်တယ်။ ဇာခြည်ပြောတဲ့ ဦးအောင်ကြီးဆိုတာ...မင်းမင်းရဲ့ ဂွင်းလက်သင်ဆရာ...ဦးလေးအောင်ကြီးပါပဲ။ မင်းမင်းက ငယ်ငယ်ထဲက ဦးအောင်ကြီးကို ဦးလေးအောင်ကြီးလို့ခေါ်တာ ခုထိ အဲ့လိုခေါ်တုန်း။
“ ငါ့ကို ကျူရှင်လိုက်ပို့ပီး..သူ ကွမ်းယာရပ်ဝယ်နေတုန်းငါပြန်ဆင်းလာပီး ကိုစိုင်းနဲ့ စကားပြောနေတာတွေ့သွားတော့ အဖေ့ကိုပြန်ပီး သတင်းပို့လိုက်တာလေ...အဖေနဲ့အမေ ငါ့ကိုစစ်မေးတော့တာပေါ့..ငါကလဲ မလိမ်ပါဘူး အကုန်ပြောပြတယ်...နောက်နေ့ကစပီး အဖေကငါ့ကို...ကိုစိုင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်လုံးဝမလုပ်ရဘူး ဆိုပီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ် အမိန့်ထုတ်တယ်...
ဘယ်သွားသွား အစောင့်အရှောက်တွေထားပီးစောင့်ကြည့်တယ်..သူတို့က အဘိုးဆီ သတင်းလှမ်းပို့ပီး ကိုစိုင်းအကြောင်းစုံစမ်းလိုက်လို့ သိသွားပီ...ဘာမှ မသိတဲ့ငါက အဖေနဲ့အမေ့ကိုမကျေနပ်ဘူး...ငါ့ကို မယုံတာလို့ပဲ ထင်တယ်...
ငါကိုစိုင်းကို တိတ်တဆိတ်ဆက်သွယ်ပီး ဒီအကြောင်းတွေပြောပြလိုက်တော့..သူရန်ကုန်ကို ချက်ချင်း လိုက်လာပီး ငါ့ကို ထွက်ပြေးကြဖို့..စည်းရုံးတယ်....ငါကလဲ...အဖေနဲ့အမေ့ကို မကျေနပ်တာပဲသိတယ်....ငါ..ငါ..ဘာမှမ မသိခဲ့တာကိုမင်းမင်းရဲ့...ငါမှားသွားတယ်..နင်သိလား..ငါ့ဘဝတလျှေက်လုံး ဖျတ်လို့မရတဲ့ အမဲစက်ကြီးကို ငါ လုပ်ခဲ့မိတာ...ငါမှားခဲ့မိတာ...အီး...ဟီး..ဟီး.....”
ဟိုက်...ပြောရင်း ဇာခြည် တစ်ကယ့် ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချလိုက်သည်။ မင်းမင်း ရှေ့မှာ မိန်းမတစ်ယောက်ငိုရင် မင်းမင်း မနေတတ်ပါ။ ခုက ဇာခြည်ဖြစ်နေတော့..ပိုဆိုးတာပေါ့။ မင်းမင်း ငိုနေတဲ့ ဇာခြည့် ပခုံးလေးကိုလှမ်းဖက်ပီးဖြေသိမ့်ပေးဖို့ကြိုးစားလိုက်ပါသည်။
“ ဇာခြည်ရယ်..ဖြစ်ခဲ့ပီးတာတွေ နင် စိတ်ပင်ပန်းခံပီး ပြောမနေပါနဲ့တော့ဟာ...ငါ..နင့်ကိုနားလည်ပါတယ်...နင်ဘယ်လိုပဲဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့...နင့်ကိုငါ...ငါ.... ခင်တယ်..သံယောဇဥ်ရှိတယ်....အထင်ကြီးတယ်..ဒါပဲလိုတာပါ..ငါတို့ကြားမှာ....”
ဇာခြည် သူ့ပခုံးပေါ်ခေါင်းလေးတင်ထားပီးငိုနေရာကနေ...အငိုရပ်သွားတယ်။ မျက်ရည်တွေကို ကလေးတစ်ယေက်လိုပဲ လက်နဲ့ ဆွဲသုတ်လိုက်ပီး မင်းမင်းကို သေချာကြည့်လိုက်တယ်။
ဒီည..လလေးကလဲ သာနေတယ်။ မျက်ရည်တွေနဲ့ ဝင်းဝင်းလဲ့လဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ ဇာခြည်မျက်နှာလေးကို မင်းမင်း လရောင်အောက်မယ် ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရတယ်။ သနားစရာ ဇာခြည်လေး ကိုကြည့်ပီး...မင်းမင်းရင်ထဲ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ ခံစားချက်တွေဖြစ်နေတယ်။
မင်းမင်း ...အဲ့ဒီခံစားချက်တွေကို...ဘယ်လိုပြန်ပြောပြရမလဲ...မသိတော့ဘူး။ လှိုက်ဖိုနေတယ်...ဆို့နင့်နေတယ်...ကြေကွဲနေတယ်...ဒါတွေက ဇာခြည့်အတွက်..ပီးတော့...ဆွတ်ပျံ့နေတယ်...ဇာခြည်သာ နှစ်သက်ပျော်ရွှင်ရမယ်ဆို...သူ့မှာရှိတဲ့ဘယ်အရာနဲ့မဆို လဲပစ်ပေးချင်တဲ့..ခံစားချက်တွေ။ ပြောပြတတ်ရင်...ဒီ့ထက်ပိုပြောချင်သေးတယ်....မပြောပြတတ်တော့လို့။
ဒါ...ဒါ....အချစ်... ဘယ်တုန်းကမှမင်းမင်းဘဝမှာလက်မခံခဲ့တဲ့...အချစ်ဆိုတာကြီးလား...။ အဲ့ဒါကို..အချစ်လို့ပြောနိုင်တယ်ဆိုရင်..... မင်းမင်း ဇာခြည့်ကို...တစ်ကယ် ချစ်မိနေပါပီ။ သေချာပါတယ်...ချစ်နေမိပီ ဆိုတာ။
..............................................
( ၈ )
မင်းမင်း အလုပ်စဝင်ရပါပီ။ မင်းမင်း အကိုကြီးရဲ့ ချိတ်ဆက်ပေးမှုနဲ့ အကိုကြီးတို့ ကုပ္မဏီမှ မကြာခင်ကပဲ ထပ်ဖွင့်ထားသော တောင်ဥက္ကလာ branch မှာပါ။ အကိုကြီး ကတော့ ရွှေဂုံတိုင်မှာ ရှိတဲ့ ရုံးချုပ် မှာပေါ့...။ မင်းမင်း အလုပ်ရတာကို အကိုကြီးကိုယ်တိုင်က အံ့သြ နေပါသည်။
သူတို့ ကုပ္မဏီက ကျောင်းပီးခါစ လူငယ်တွေကို သိပ်ခေါ်လေ့ မရှိ။ ဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းခွင် လုပ်သက်အနည်းဆုံး သုံးနှစ်လောက် အတွေ့အကြုံရှိမှ...ဒါတောင် သေချာစိစစ်ရွေးချယ်ပီးမှ ခန့်တာတဲ့။
မင်းမင်း ကိုတော့ တစ်ခါတည်းတော့ site project တွေထဲ တန်းမပို့ဘူး။ Branch တာဝန်ခံ ရဲ့ ရုံးမှာ ရုံးအလုပ်တွေသင်ရင်း...site တွေထဲလည်း တစ်ခါတစ်ရံ အလုပ်သင် သွားခိုင်းမယ်ပေါ့။ OJT သဘောမျိုး...လစာပါပေးထားမယ်တဲ့။
ပီးတော့..ဒီက တာဝန်ခံ အင်ဂျင်နီယာကြီး ဦးကျော်ဆွေက အကိုကြီးတို့ ရုံးချုပ်ကလာတာ။ GM ကြီးရဲ့ သူငယ်ချင်းလဲဖြစ်ပီး စိတ်ရှည်တယ်၊ စနစ်ကျတယ်၊ တော်တယ်လို့ MD ကတောင်ချီးကျူးရသူတဲ့။ အကိုကြီး GM ကြီးကိုယ်တိုင်က အကိုကြီးကို...
“ မင်းညီ ကျောင်းပီးပီလား..ပီးပီဆိုရင် တောင်ဥက္ကလာ ရုံးခွဲအတွက် အလုပ်သင် လိုနေတယ်...ကိုကျော်ဆွေကို ငါပြောလိုက်မယ် CV သွားတင်လိုက်..”
ဆိုပီး စပြောလာလို့..တင်တဲ့နေ့ပဲ အင်တာဗျူးပီး ချက်ချင်း ခန့်လိုက်ပါသည်။ နောက်လကျရင်...စဆင်းတော့ တဲ့။ ဒါကို...အကိုကြီးက အံ့သြနေပီး မင်းမင်း အလုပ်ကံကောင်းတာ မိဘတွေကို ဒုက္ခမပေးတဲ့ကျေးဇူးကို အကျိုးခံစားရတာလို့ပြောပါသည်။
ဇာခြည်လဲ ကျောင်းတက်ဖို့အတွက် ကြိုးစားလုံးပမ်းနေရသည်။ အရင်ကတော့..ဇာခြည် ဘာကျောင်းတက်မယ်မှန်းမသိပါ။ နောက်မှ သိရတာက စလုံး ပိုလီတက် မှာသွားတက်ရမှာတဲ့။ ဒါ့ကြောင့်...ဇာခြည်မူးတဲ့ညက သူမ ကျောင်းသွားတက်ရမယ့် အကြောင်းပြောတော့ ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေရတာကိုး။
မင်းမင်းသိတာက အာခီ လို့သိပေမယ့်..ဇာခြည်က ဒါ့ချ် DARCH သွားတက်ရမယ်လို့ ပြောတယ်။ အာခီ ဒစ်ပလိုမာ လို့တော့ မင်းမင်းသိရသည်။ သုံးနှစ်တက်ရမယ်တဲ့။ ဝင်ခွင့်အတွက်လိုအပ်ချက်တွေကို ဇာခြည် ခုနှစ်လ အတွင်း ပြည့်စုံအောင် လုပ်ယူရပါလိမ့်မည် တဲ့။ တော်တော်ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကြိုးစားရမယ့်ပုံပါ။
GCE အို Level ကို Grade 5 လောက်အထိ ဝင်မှရမှာမို့ ဇာခြည် သူနဲ့ ကစားကွင်းထောင့်က အုတ်ကန်ပျက်ကြီးမှာ သောက်ခဲ့ ကြပီးတည်းက သုံးလအတွင်း မင်းမင်းတို့ဆီ လေးငါးခါလောက်ပဲ လာနိုင်ပါတော့သည်။
သင်တန်းတွေလိုက်တက်၊ အိမ်မှာခေါ်သင်၊ စာအုပ်တွေလေ့လာ နဲ့ ဇာခြည် တစ်ယောက် လုံးလုံးမအားတော့ပါ။ ကျောင်းတက်ဖို့ သူမအဖေနဲ့ သဘောတူညီချက် ယူလိုက်ပီလို့ ပြောပီးနောက်တစ်ပတ်မှာပဲ ဇာခြည့် ဆီမှာ....ကားအဝါလေးတစ်စီး ရောက်နေတာ မင်းမင်း သတိပြုမိခဲ့သည်။
မင်းမင်းလည်း အလုပ်မဝင်ရခင် နှစ်ပတ် သုံးပတ်အလိုမှာ အကိုကြီးက ကားမောင်း ပြန်ကျင့်ခိုင်းလို့ အဖေ့ သူငယ်ချင်း ဦးလေးအောင်ကြီးနဲ့မင်းမင်း နစ်ပတ်ကျော်လောက် ကားမောင်းပြန်ကျင့်ခဲ့ရသေးတယ်။ အလုပ်သင် ရုံးအကူ ပါလုပ်ရမယ်ဆိုရင် ကားပါမောင်းရနိုင်တာမို့ လေ့ကျင့်ထားဖို့ အကိုကြီးပြောလို့ပါ။
မင်းမင်း ကားမောင်းသင်တန်းကိုလည်း အကိုကြီးတက်ခိုင်းလို့.. ဒုတိယနှစ်အပီးကျောင်းခဏပိတ်ထားတုန်းက တက်ခဲ့ပီး နောက်နှစ်မှာ လိုင်စင် ရခဲ့ပီးဖြစ်ပေမယ့်...ကားနဲ့ဝေးနေလို့ ကားမောင်းရော ကား အကြောင်းပါ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ဦးလေးအောင်ကြီးကို အဖေက အကူအညီတောင်းပေးလို့ မင်းမင်း သူနဲ့အတူလေ့ကျင့်ခဲ့ရပါသည်။ စသွားတဲ့နေ့က ဦးလေးအောင်ကြီးက မင်းမင်းကိုတွေ့လိုက်တာနဲ့....
“ ဟေ့ကောင်...ပလုံဝုန်းလေး...အလုပ်တောင်ဝင်တော့မယ်ဆို...ငါ့ကောင်ကြီးတွေတောင် တို့မျက်စေ့အောက်တင်...အရွယ်တွေရောက်လာကြပီပဲ...မင်းတို့လုပ်တာနဲ့ ငါတို့က အသက်တွေပိုကြီးလာရသလိုပဲကွာ...ငိုးမ ထဲမပဲ...လခွမ်း...”
ဦလေးအောင်ကြီးက.. အဲ့ဒီလိုပါပဲ။ အမြဲပျော်ပျော်နေတတ်ပီး..စကာပြောရင်လဲ အဆဲလေးပါမှ ပြောတတ်သည်။ မင်းမင်းကို လဲ ပလုံဝုန်း လို့သူမို့လို့ပဲ နာမည်ပေးတတ်တာ။ ဟိုး..မင်းမင်း ငယ်ငယ် ရှစ်တန်းနှစ် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်လာတည်းက ခေါ်တာ။ ဘာလို့ခေါ်လဲ အရင်ကတော့..မင်းမင်း မသိ။ ပျော်တတ်လို့ နောက်ခေါ်တာပဲနေမှာလို့သာ သိတာ။
တစ်ရက်..အဖေ့ရုံး မင်းမင်းလိုက်သွားတော့..ခုလိုပဲ မင်းမင်းကို ပလုံဝုန်းလို့ ခေါ်လိုက်တာကို ပြောင်းလာတာ မကြာသေးတဲ့ ဦးလေးတစ်ယောက်က
“ ဘာလဲကွ....မင်းမင်း ကို ပလုံဝုန်း လို့ခေါ်တာ...” လို့ မေးတော့... ဦးလေးအောင်ကြီး ရှင်းပြမှ မင်းမင်းလဲ သေချာ သိသွားရတယ်လေ။ မေးမိတဲ့ ဦးလေး ခမျာလဲ ရယ်လိုက်တယ်ဆိုတာ။
ဦးလေးအောင်ကြီး ပြောတာက....
“ ကိုကြွက်ကြီး...ကျနော် ဒီကောင့်ကို ပလုံဝုန်းလို့ ဘာလို့ခေါ်လဲဆိုတာပြောပြမယ်...ဒီကောင့်ကို ကိုကြွက် ရေကန်တစ်ခုထဲ ပစ်ချလိုက်...တစ်ကယ်..ပလုံဝုန်းလို့ မြည်မှာ...ဘာလို့လဲ သိလား...”
“ မသိဘူး.....ဘာလို့လဲ...”
“ ဒီကောင်က ရေထဲကို လူအရင်ကျသွားမယ်..လူကပိန်ပိန်သေးသေးဆိုတော့ ရေထဲကျရင် ပလုံ ပဲမြည်မယ်....”
“ ဝုန်းကရောကွာ....”
“ ဝုန်း ကနဲ မြည်မှာက ဒီကောင့် လီး...ကန်တော့ပါရဲ့ ဒီကောင်က လူကြည့်တော့ လီးလောက် ရှိသေးတယ်...လီးကြည့်တော့...လူလောက်ရှိနေပီဆိုတာ..ဒီကောင်မှ အစစ်...မယုံရင်..ကိုကြွက် ဒီကောင့်ကို ချွတ်ပြခိုင်းကြည့်ပါလား...ကိုကြွတ်လန့်ဖျားသွားမယ်....ဒီကောင်က အဲ့လို...”
ကိုကြွက်လို့ ဦးလေးအောင်ကြီး ခေါ်တဲ့ ဦးလေးဆိုတာ ရယ်လိုက်တာ အူပါတက်တယ်ရောပဲ။ မင်းမင်းက ချက်ချင်း ပဲ...
“ ဘာလို့ချွတ်ပြရမှာလဲဗျ...ယောက်ျားချင်း အတူတူတွေပဲကို”..ဆိုပီးငြင်းတာပေါ့။
ဒီတုန်းက မင်းမင်း ရှစ်တန်းဆိုတော့ လူကြားထဲ ပုဆိုး ဘောင်းဘီ ကျွတ်ရင် ရှက်တတ်နေပီ။ အမွေးပေါက်နေပီ...လူပျို ဖြစ်တာတောင် နှစ်နှစ်ကျော် သုံးနှစ်လောက်ရှိနေပီကို။ တစ်ကယ် မင်းမင်း လူပျိုဖြစ်တာ ခြောက်တန်းမတက်ခင် နွေကျောင်းပိတ်ရက်မှာ..။
မင်းမင်း မှတ်မိသေးတယ်။ ငါးတန်းနှစ် တစ်နှစ်လုံး မင်းမင်း ကြုံခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်လေးတစ်ခု...။ ပတ်သက်ခဲ့တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အကြောင်းပဲ ဆိုပါတော့။ ပြောရရင်...မင်းမင်း မိန်းမကောင်းကောင်း စလိုးဖူးတာ သူနဲ့မှလို့ပြောရမယ်။ ပါကင်ပါ စဖောက်ခဲ့တာလဲ...သူမကိုပဲ...။
မင်းမင်း နှစ်တန်းနှစ်မှာစပီး မင်းမင်းတို့ မကွေးဘက်စပြောင်းရပါတယ်။ မပြောင်းခင်...ဒီမှာ မင်းမင်း အတတ်ကောင်းတွေရခဲ့တယ်။ သိတယ်မဟုတ်လား...လက်ပွတ်တာ မင်းမင်း လေ။ ဒီက..ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ မင်းမင်း ဇာတ်လမ်းကို။
မင်းမင်းက လဲ အဲ့ကောင်မလေးကို ပွတ်....အဲ့ကောင်မလေးကလဲ မင်းမင်းကိုပြန်တိုက်ပေးကြနဲ့။ ဒါလဲ... ဦးလေးအောင်ကြီးသင်ပြပေးလိုက်လို့..မင်းမင်း အဲ့ဒီအတိုင်း... ကောင်မလေးကို စတိုက်ခိုင်းတာ။ အထဲတော့ ဘယ်ထည့်ဖူးခဲ့မလဲ...ထည့်ရတယ်လို့ သိမှမသိခဲ့တာကို။ ဒီလိုနဲ့..မကွေးရောက်သွားတော့... ကောင်မလေးတွေဟာက ပွတ်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ သိသွားပီ။ အနားမှာလဲ..မင်းမင်း တွေ့လိုက်ရင်...ကောင်မလေးတွေကြီးပဲလေ...။ သိတယ်မဟုတ်လား.. မင်းမင်း ဇာတာကကို အဲ့လို။
နှစ်တန်း သုံးတန်းနှစ် မကွေးမှာ အနားကကောင်မလေးတွေ လိုက်ပွတ်တာ...မှတ်မိသလောက်...သုံးလေးယောက်လောက်ကို ရှိမယ်။ ငြိမ်ခံတဲ့သူနဲ့ဆိုပိုပွတ်ပီး သူတို့ကိုလဲ ပြန်တိုက်ခိုင်းဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ..တစ်ယောက်ပြောတာတော့..သေချာမှတ်မိနေတယ်။
မင်းမင်းက ပွတ်ပေးပီးတော့ သူ့ကို ပြန်တိုက်ခိုင်းတော့...မင်းမင်း ဟာကြီးကိုင်ပီး သူပြောလိုက်တာကိုလေ။
“ ဟယ်..မင်းမင်း...နင့်ဟာကြီးက... ငါ့အကိုကြီးလောက်တောင် ရှိတယ်”..တဲ့လေ။
သူ့မှာက အကို နှစ်ယောက်လားရှိတယ်။ မင်းမင်းက သုံးတန်း...ကိုးနှစ်သားလောက်က။ သူပြောတဲ့ သူ့အကိုကြီးက ကိုးတန်းလား ဆယ်တန်းလားမမှတ်မိတော့ဘူး..ရှိနေပီ။ ဒီထိလဲ မင်းမင်း အပေါက်ထဲထည့်လုပ်ရတာ..မသိသေးဘူး။ ပွတ်ပေးလိုက် ပြန် တိုက်ခိုင်းလိုက်နဲ့ ပျော်နေတာပဲ။
လေးတန်း..ဆယ်နှစ်သားလောက်တုန်းက...မင်းမင်း အဖြစ်အပျက်တော်တော်များများကို ပြန်တွေးရင် မှတ်မိနေတယ်။ လေးတန်းမှာ..မင်းမင်းတို့...ပုဆိုးဝတ်ရပီ။ မဝတ်ရင်...ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်။ ဘောင်းဘီတိုတော့ မဝတ်ရတော့ဘူး။ ကျောင်းက တားမြစ်ထားတာ။
မင်းမင်းက ပုဆိုးပဲ ကြိုက်တော့..အမြဲပုဆိုးပဲ ဝတ်တော့တယ်။ လွက်လပ်လို့...အတွင်းခံ ကြက်ကြပ်တွေလဲ မဝတ်ချင်လို့။ အဖေကလဲ မင်းမင်းကိုပြောထားတယ် အတွင်းခံ ဝတ်တဲ့ အလေ့အကျင့်လုပ်ဖို့။ ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ရင် အတွင်းခံမဝတ်လို့ မရဘူး။
မင်းမင်းဒုတ်ကကြီးတော့ အတွင်းခံ ဝတ်ပီးမှ ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ရင်တောင် ဖုဖုဖောင်းဖောင်း ဖြစ်နေတတ်တာ...။ မင်းမင်း ရှက်လို့..ပုဆိုးပဲ ဝတ်တော့တာ။ တစ်ရက်...ကောင်မလေးသုံယောက် လေးယောက်ထင်တယ်...မုန့်ဈေးတန်းကပြန်လာတာ မင်းမင်း သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူတို့ရှေ့မှာ မင်းမင်းကို ရုတ်တရက် ပုဆိုး ဆွဲချွတ်လိုက်တာ။ ဂွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားတယ်။
ကောင်မလေးတွေက မြင်သွားပီး အံမယ်လေးဟဲ့..ဟီ..ဟိ..ဆိုပီး စပ်ဖြဲဖြဲရုပ်တွေနဲ့ ထွက်ပြေးသွားကြတယ်။ ပြဿနာက အတန်းထဲက ယောက်ျားလေး သူငယ်ချင်းတွေ မင်းမင်းကြီးတာ သိသွားကြပီး တစ်ကောင်ပီးတစ်ကောင် မင်းမင်းကို အိမ်သာသွားရင်လာခေါ်ကြပီး မင်းမင်း ဒုတ်ကို သူတို့ဒုတ်နဲ့ ယှဥ်ပီး တအံတသြ ကြည့်ကြတော့တာပဲ။
ကြာတော့ မင်းမင်းရှက်လာလို့...အတွင်းခံလဲဝတ်တယ်...အိမ်သာသွားလဲ ဘယ်သူခေါ်ခေါ် မလိုက်ဘဲ တစ်ယောက်ထဲသွားတော့တယ်။ လေးတန်းဖြေပီး ကျောင်းပိတ်ထားတုန်း တစ်ရက်...မင်းမင်း အဖေတိုရုံး လိုက်လည်တယ်။ အရင်လဲ မကြာခဏတော့ လိုက်ဖူးပါတယ်။
ရောက်ရင် လျှောက်ဆော့နေတာပဲ။ နေ့ခင်း အဖေထမင်းစားပြန်မှလိုက်ပြန်တယ်။ ဒီလိုနဲ့...မင်းမင်းလျှောက်ဆော့ရင်း အဖေတို့ရုံးနဲ့ကျောချင်း ကပ်ရက်မှာ ရှိတဲ့ လူပျိုဆောင် ဝန်ထမ်း ရိပ်သာထဲရောက်သွားတယ်။
အဲဒီရိပ်သာက ဦးလေးတစ်ချို့နဲ့ မင်းမင်းသိတော့.. မင်းမင်းကို မုန့်တွေ သကြားလုံးတွေ ပေးတတ်တယ်။ မင်းမင်းကလဲ သူတို့ဆီသွားရင် လူပျိုတွေဆိုတော့ ပေါက်ကရမျိုးစုံ ပြောတတ်တော့ နားထောင်ချင်တာလဲ ပါမယ်...အဖေ့ဆီလာရင်အမြဲရောက်တယ်..အဲ့ဒီရိပ်သာဘက်ကို။
အဲဒီနေ့က...မင်းမင်းသွားနေကျ စားသောက်ခန်းဘက်သွားကြည့်တော့...တံခါးတွေ ထူးထူးဆန်းဆန်း စေ့ထားကြတယ်။ အသံတော့တိတ်နေတယ်။ မင်းမင်း ဟနေတဲ့ တံခါးတစ်ခုကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့..လေးငါးခြောက်ယောက်လောက်စုပီး အောကားကြည့်နေကြတာ။ အဲ့ဒီတုန်းကတော့ မင်းမင်း အောကားလို့မသိသေးဘူးပေါ့။ ဗွီဒီယို တိတ်ခွေထိုးပီးဖွင့်ရတဲ့ အောက်စက်လို့ခေါ်တဲ့ စက်နဲ့ကြည့်နေကြတာ။ မင်းမင်း မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့လူကြီးတစ်ယောက်လုပ်နေကြတာ ဗွီဒီယို မှာတွေ့ရတယ်။
ဟို လူကြီးဟာက လီး...ငါ့ဟာနဲ့အတူတူပဲ..သူကအမွှေးတွေရှိပီး ပိုကြီးတယ်... လူကြီးဆိုတော့..ကြီးမှာပေါ့ဆိုပီး မင်းမင်း တွေးတယ်။ ဟိုမိန်းမဟာကျတော့...ငါပွတ်နေကျကောင်မလေးတွေလိုဆိုပေမယ့်...သူကပိုပီးပြဲနေသလိုပဲ...အမွှေးတွေရှိတာတော့ထားပါ။ လူကြီးဆို အမွှေးတွေပေါက်ရမှာ မင်းမင်းသိတယ်။
မင်းမင်းပွတ်နေကျ ကောင်မလေးတွေဟာကျတော့ ဟစိလေး..အစေ့ရှိတာတော့သိတယ်...ခုတွေ့ရတဲ့ ဗွီဒီယို ထဲက မိန်းမကျတော့ အပေါက်ကပြပြဲကြီး ကြည့်နေရင်း... အချင်းချင်းလက်တွေနဲ့ လုပ်ကြတယ်။ ဒါမင်းမင်းတို့ လုပ်သလိုပဲ။ ပါးစပ်ချင်းစုပ်ကြတယ်။ သြော်..ဒီလိုပါလား...ဒါလုပ်ပီဆိုရင် ဒီလိုတွေပါ လုပ်ရတာပါလား...မင်းမင်း မှတ်နေပီ။
ငပဲကလဲ တောင်နေပီ။ ဟာ...ပီးတော့...ပါးစပ်နဲ့ ယက်ပေးကြ စုပ်ပေကြပြန်တယ်...။နောက်ဆုံး....ဟိုမိန်းမအပေါက်ထဲကို ဟိုလူကြီးဟာကြီးထိုးထည့်ပီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်နေပီး...အော်ဟစ်နေကြတယ်။ ဗွီဒီယို ကအသံတော့မကြားရဘူး...သူတို့တိုးထားလို့။ ပါးစပ်ကအော်နေတာတော့ တွေ့ရတယ်။ မင်းမင်း ပညာတွေအများကြီးရလိုက်တယ်။ နောက်နေ့..မင်းမင်းထပ်သွားတော့..သူတို့ ကြည့်မနေကြဘူး။ မင်းမင်းက မေးတာပေါ့...
“ မနေ့က ဦးတို့ကြည်နေတဲ့ ဗွီဒီယို မင်းမင်းလဲ ကြည့်ချင်တယ်...” ဆိုတော့..သူတို့ ပြူးပြူးပျာပျာတွေ ဖြစ်ကုန်ရော။
“ ဟေ့ကောင်မင်းမင်း...မင်း ဘယ်လိုသိတာလဲ...ဘယ်သူ့မှလျှောက်မပြောရဘူးနော်...ဆရာကြီးအုန်းမောင် မေးရင်လဲ ဘာမှမသိဘူးပဲပြော....”
“ မပြောပါဘူးဗျ..မင်းမင်းက....”
“ ဟေ့ကောင်....ဒါလူကြီးတွေကြည့်တဲ့ကားကွ..ကလေးတွေကြည့်လို့မရဘူး....ဆင်းရဲသားကားတွေ....”
“ ဘယ်မှာ...ဆင်းရဲလို့လဲဗျ သူတို့က....”
“ ဟ...ဆင်းရဲလို့...ဗွီဒီယို ထဲမှာ အဝတ်တွေတောင် မဝတ်ထားနိုင်ဘူး...မင်းမတွေ့ဘူးလား....”
“ ကျနော့ ကိုပေးမပြရင်..ဦးလေးအုန်းမောင်နဲ့တိုင်မှာနော်....” ဦးလေးအုန်းမောင် ဆိုတာ ဒီရိပ်သာရဲ့တာဝန်ခံ။ မင်းမင်းအဖေနဲ့ ရာထူးတူတယ်။
“ ဟာဒီကောင်....ပြဿနာပဲကွာ...ဟေ့ကောင် ဆရာကြီးရှိသေးလား သွားကြည့်စမ်း...” တစ်ယောက်ထွက်သွားပီး...ခဏနေပြန်ဝင်လာတယ်။
“ မရှိတော့ဘူးဟေ့.....”
“ အေး..အေး...ဒါဆိုအခွေထိုးကွာ...အသံလဲလျှော့ဦး...” အဲ့ဒီမှာ...မင်းမင်း အောကား...သူတို့အခေါ် ..ဆင်းရဲသားကားတွေ စကြည့်ဖူးတော့တာပဲ..။ ပီးတော့...သူတိုက စကားနဲ့ပါသင်ပေးသေးတာ။ မိန်းမလုပ်ရင်...ဖြည်းဖြည်းချင်းစလုပ်ရတာ၊ အပေါက်ထဲကို သေချာထည့်ရတာ၊
နဲနဲကျပ်ရင် တံတွေးစွတ်လုပ်ရတာ၊ အစေ့ကိုဘယ်လိုကလိရတာ၊ မိန်းမနဲ့ယောက်ျားလုပ်တာကိုလိုးတယ်လို့ခေါ်တာ...စတာတွေတစ်ယောက်တစ်ခွန်းဝိုင်းပြောပီး...ပြောလိုက်..ဝိုင်းရယ်လိုက်နဲ့..မင်းမင်းကတော့..ဒါမျိုးဆို အကုန်မှတ်ထားတော့တာပဲ။
တချို့စကားတွေတော့..မင်းမင်း နားလည်သလို..မလည်သလိုလိုပဲ။ ဘာဂျာတို့၊ ပလွေတို့ လို စကားတွေပေါ့။ တစ်ယောက်က မေးတယ်...
“ ဟေ့ကောင်..မင်းမင်း..မင်းစော်ချဘူးလား...”
ဒါတော့...မင်းမင်းသိတယ်။ စောစောကသူတို့ပြောတဲ့...ယေက်ျားနဲ့မိန်းမလုပ်တာ၊ လိုးတာကိုပြောမှန်း။
“ မလုပ်ဖူးဘူးဗျ...ပွတ်တော့ပွတ်ပေးဖူးတယ်....”
“ ဟာ...ဒီကောင်...မခေပါလားကွ..နေစမ်းပါဦး မင်းက စော်ချရအောင် မင်းဒုတ်က ဘယ်လောက်ရှိသေးလို့လဲ....” ဆိုပီး လာကိုင်ကြည့်တာ...။
“ ဟာ...ဟေ့ကောင်တွေ...ဟေ့ ကောင်တွေ...ဒီကောင်မလွယ်ဘူးကွ..နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး..” ဆိုပီး မင်းမင်းကိုလှန်ပြခိုင်းတာ။ ပြလဲပြလိုက်ရော အားလုံး ဟားကနဲ ဖြစ်ကုန်တယ်။
“ ဟာ..ဟေ့ကောင်..မင်းဟာက လူပျိုပေါက်လောက်ကို ဖြစ်နေပီပဲ..” ဆိုပီး မင်းမင်းကို..ထပ်သင်ပေးတော့တာပဲ။
စော်ချရင် ရွယ်တူတွေမချဖို့..မင်းမင်းဟာကြီးနဲ့ဆို ကွဲပြဲသွားလိမ့်မယ်တဲ့..။ အဲ့ဒီကျရင် မင်းမင်း မဒိမ်းမှုနဲ့ထောင်ကျလိမ့်မယ်တဲ့...။ မဒိမ်းမှုဆိုတာ မင်းမင်း မသိသေးပေမယ့်...ထောင်ကျမယ်ဆိုတာတော့ သိတယ်လေ။
ကိုယ့်ထက်ကြီးတဲ့ မမကြီးအရွယ်တွေကိုပဲ ချတဲ့..။ ဒါမှအနေတော်ဖြစ်မှာတဲ့ လေ။ ဘယ်သူမှရှိမနေရင်...မမကြီးတွေကို နှိုက်..ညိမ်နေရင် ပြီးပီ မညိမ်ဘူးဆိုရင်တော့..မင်းရူးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တော့တဲ့။
မင်းမင်းက ရူးချင်ယောင်ဆောင်တာဘာလဲ ပြန်မေးတော့..မင်းကမုန့်စားချင်လို့ မုန့်ရှာကြည်တာပါလိုလို၊တစ်ကယ်လို့..မင်းကိုအော်ငေါက်တယ်ဆိုရင်..မင်းက မမကို ချစ်လို့စတာ..သားကို အော်တယ်ဆိုပီး ပြန်အော်ငိုလိုက်ပေါ့ကွာတဲ့..သင်ပေးကြတာ။ မင်းမင်းကလဲ အသေမှတ်ထားတာပဲ။
မင်းမင်း အဖေနဲ့ နေ့တိုင်းလိုက်ပီး သူတို့ဆီသွားတယ်။ သူတို့ကလဲ လူလစ်တာနဲ့ အောကားပြရင်ပြ မပြရင်ပေါက်ကရတွေ အကုန်သင်ပေးတာပဲ။ တစ်ရက်တော့...အဖေ နောက်ကလိုက်လာတော့...ရိပ်မိသွားတယ်။ မင်းတို့ကွာ ကလေးကိုပေါက်ကရတွေပြောနေကြတယ်..ဆိုပီးအဖေဟောက်တော့... မျက်နှာသေတွေနဲ့။
ဒါတောင်..အရင်ရက်တွေကပြောတာတွေ အဖေမကြားသေးလို့...။ ခုပြောနေတာက စော်ကို ဘယ်လိုမှုတ်ပေးရတယ်ဆိုတာ သေချာပြပေးနေတာ။ ပြပေးတဲ့ ဦးလေးက သူ့လက်မနဲ့ လက်ညှိုးကို ပူးလိုက်လို့ ဖြစ်လာတဲ့ ပုံကို မိန်းမ စောက်ပတ်လို့ သဘောထား...
ပီးတော့ ဟိုဘက်လက်မကိုအဲ့ဒီကြားထဲထိုးထားပီး ဒါလေးကစောက်စေ့လေးပေါ့ကွာ...အောက်က နေရာက စောက်ပေါက်...အေး ဒီအစေ့လေးကစပီးလျှာနဲ့ယက် ဒီနေရာလေးတွေကို သကြားလုံးစုပ်သလိုစုပ်...ဒီနေရာကိုကျလျှာကိုရှည်ရှည်ထားပီး ထိုးနိုင်သလောက်ထိုးသွင်းပေး..အဲ့ဒီလိုထိုးနေတုန်း နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ စောက်စေ့လေးကို ဒီလိုပါ ကလိကွာလို့ သရုပ်ဆောင်ပီး လက်တွေ့ပါလုပ်ပြနေတုန်း...အဖေရောက်လာရော။
အဖေ သေချာမကြားလိုက်ပေမယ့်..သူလုပ်နေတဲ့ ပုံစံကိုလှန်းကြည့်ပီး သိသွားတာ။ အဲ့လောက်သရုပ်တူအောင်ကိုလုပ်ပြတာ။ မင်းမင်းရဲ့ ငယ်ငယ်က သင် ဆရာတွေလေ။ နောက်နေ့ကစပီး အဖေ မင်းမင်းကိုခေါ်မသွားတော့ဘူး။ မင်းမင်းကလဲ ပညာစုံသလောက်ဖြစ်နေပီဆိုတော့...လက်တွေ့စမ်းချင်နေပီ။
အနားမှာကရွယ်တူတွေပဲရှိတော့ မစမ်းရဲဘူး။ ဟိုဦးလေးတွေ ပြောသလို..ကွဲပြဲသွားရင်ထောင်ကျမှာကြောက်လို့။ မင်းမင်း မမကြီးတွေနဲ့ပဲ အဖြစ်များခဲ့တာ အဲ့ဒီ ငယ်ငယ်က စိတ်အစွဲကြောင့်လို့ပဲ ထင်တယ်။ ကြောက်တာကြောက်တယ်....မှုတ်တာလောက်တော့ စမ်းကြည့်ချင်ပေမယ့်လဲ အခြေအနေ ကမပေးပြန်ဘူး။ ကျောင်ပိတ်ထားတော့ ကလေးကြီးတွေရော ကလေးငယ်တွေရော အားလုံး အားနေကြပီး ကစားနေကြတာ လူလွတ်တယ်လို့ မရှိဘူး။ မင်းမင်းကို...
“ နင့်ဟာက ငါ့အကိုကြီးလောက်ရှိနေပီ....” ..ဆိုတဲ့တစ်ယောက်နဲ့ စမ်းမှုတ်ကြည့်ချင်နေပီ မင်းမင်းက။ အဲ့ဒါသူ့ကိုသွားညှိကြည့်တော့တာပေါ့...။ သူက..နားမလည်တော့..
“ မှုတ်မယ်ဆိုတာ ဘာပြောတာလဲ”.. ပြန်မေးတယ်..မင်းမင်းကို။ မင်းမင်းကလဲ...ဟိုဦးလေး သရုပ်ဆောင်ပြတဲ့အတိုင်းပဲ လက်နဲ့ပြပီး ပါးစပ်နဲ့လုပ်ပြတယ်။
“ဒ ါက နင့်စောက်ပတ်ဟာ၊ ဒါကစောက်စေ့၊ ဒါကစောက်ပေါက်...ငါက ပါးစပ်နဲ့ လျှာနဲ့..ဒီနေရာကို ယက်မယ်၊ ဒီနေရာကိုစုပ်မယ်၊ ..ဒီနေရာကို လျှာနဲ့ထိုးပေးမှာ”...လို့ပြောတော့.. သူ့မျက်နှာကြီးက ဖီးတက်နေသလိုလိုနဲ့ နဲနဲမဲ့တဲ့တဲ့ ဖြစ်နေပီး..
“ နင်မရွံဘူးလား..အဲ့ဒီကနေ..ငါကသေးပေါက်တာကို...” လို့မေးတယ်။ မင်းမင်း တစ်ကယ်မရွံတတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့်..မင်းမင်းအကြံရပီးပြောလိုက်တာက....တစ်ချက်ခုတ်နှစ်ချက်ပြတ်။
“ နင်လဲ ငါ့ဟာကိုနင့်ပါးစပ်နဲ့ ဒီလို..ဒီလိုပြန်စုပ်ပေးရင်..ငါမရွံတော့ဘူး..အဲ့ကျရင် နင်လဲမရွံရတော့ဘူး..သရေသရေပေါ့ဟာဘယ်လိုလဲ....”
“ အေးလေ..စမ်းလုပ်ကြည့်တာပေါ့...” တဲ့။
ဒုတ်ကိုမှုတ်တာ၊ ပလွေလုပ်တာတော့...ဟိုဦးလေးတွေသင်ပေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူး...အောကားထဲကနေတတ်တာ။ တော်တော် ခံလို့ကောင်းမှာပဲလို့တွေးမိလို့...ပြောလိုက်တာ။ သူ မလုပ်တတ်မှာစိုးလို့...ကိုယ့်လက်ညှိုးကိုထောင်ပီး တစ်ကယ်စုပ်ပြလိုက်သေးတာ။ အောင်မြင်သွားတယ်။
တစ်ရက်နေ့လည်..လူတွေရှင်းတုန်း..လိုင်းခန်းတွေအောက်ကိုခေါ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီက လိုင်းခန်းတွေက ပျဥ်ထောင်သွပ်မိုး ခြောက်ခန်းတွဲတွေ။ ရန်ကုန်ကလိုအုတ်တိုက်တွေမဟုတ်ဘူး။ အောက်က သုံးပေလောက်ရှိမယ်ထင်တယ် လွတ်နေတာ။ အုတ်ဖိနပ်တွေပေါ်တိုင်တွေတည်ပီး ဆောက်ထားတာ။
တစ်ချို့ အခန်းအောက်တွေမှာ...ထင်းနဲ့ထမင်းဟင်းချက်တဲ့သူတွေက ထင်းတွေပုံပီးထားတယ်...တစ်ချို့က ပစ္စည်း ဟောင်းတွေစုပြုံထိုးထည့်ထားတတ်တယ်။ အများစုက ဝါးကဒ်တွေနဲ့ကာထားတဲ့ ဘဲခြံ၊ ကြက်ခြံတွေ။ အိမ်ရှေ့ ဖိနပ်ချွတ် အုတ်ခုံနေရာနောက်မှာတော့...တစ်ချို့ကလွတ်နေတတ်တယ်။ အဲ့လိုနေရာထိ...မင်းမင်း ခေါင်းငုံ့ ကွေ့ပတ်ပီးခေါ်သွားတာ။ ရောက်လဲရောက်ရော.....
“ ငါတို့..လုပ်ကြမယ်လေ...”
မင်းမင်းစပြောပီး နှစ်ယောက်သားထိုင်ရက်နဲ့ အရင်လိုပဲ စပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ စမ်းတဲ့အနေနဲ့ အရင်က အပေါက်ဝကိုပဲ ပွတ်ပေးတာကနေ ပညာတွေ တိုးလာတော့..လက်ခလယ်ကိုတောင် ကွေးပီး ထိုးသွင်းပေးလိုက်တယ်။ သူကအရင်ထက်တောင်ဖီးတွေပိုတက်နေသလိုပဲ။
နဲနဲကြာတော့....အရင်ကဆို မင်းမင်းကိုပြန်ထုခိုင်းတော့မှာ။ ခုက..အရမ်းစမ်းမှုတ်ချင်နေတာဆိုတော့..မင်းမင်း ကုန်းမှုတ်ဖို့လုပ်တော့တာပဲ။ အဆင်မပြေဘူး။ ဟိုဦးတွေပြောတုန်းက ဘယ်လို position နဲ့မှုတ်ရမယ်မှပါတာ။ မင်းမင်း ဒီတိုင်းဖင်ထိုင်ချထားတာကိုကုန်းမှုတ်တော့....ပွတ်တုန်းကတော့ လက်ချောင်းတွေက အောက်ထိကွေးသွင်းလို့ရတော့...အဆင်ပြေတာပေါ့။
ခေါင်းက မရဘူးလေ။ တည့်တည့်ဆို မေးကမြေကြီးပေါ်ထောက်နေတယ်။ ခေါင်းစောင်းလိုက်တော့လဲ မင်းမင်းပါးစပ်နဲ့ သူ့ပိပိက ဒေါင်လိုက်ချင်း ဝမ်းစက် သွားဖြစ်နေတော့...လျှာထိုးကြည့်တာတောင်..အဆင်မပြေဘူး။
ရလိုရညား ခေါင်းကို ဟိုဘက်စောင်းလိုက်၊ ဒီဘက်စောင်းလိုက်လုပ်ကြည့်တယ်..မရဘူး။ စဥ်းစားသာကြည့်တော့..မင်းမင်း ဖြစ်နေတာက...ကာတွန်းကားထဲက ခွေးလေး မြေကြီးထဲမှာ မြုပ်နေတဲ့ အမဲရိုးကို စားချင်စိတ်နဲ့ အငမ်းမရ ဖြစ်နေရသလိုပဲ။ မင်းမင်း စိတ်ညစ်နေသလို သူလဲစိတ်မရှည်တော့ဘူး။
“ ဘာလုပ်နေတာလဲ...နင် စောနက ပြောသလိုလုပ်တော့လေ...” တဲ့။
သူ့ခမျာလဲ...မှန်းချက်နဲ့နှမ်းထွက်မကိုက်ဘူးဖြစ်နေပုံရတယ်။ သရုပ်ပြတုန်းကတော့....ကျောချမ်းချင်စရာကောင်းလောက်အောင်...ခံစားရတော့မယ်ထင်ထားပီး...ခုကျ..မထိတထိနဲ့ဖြစ်နေရမှာပေါ့။
မင်းမင်း ဝမ်းယားမှောက်ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီကျမှ ခေါင်းထဲရော..မျက်လုံးထဲမှာပါ ကြည့်ဖူးခဲ့တဲ့ အောကားထဲမှာ မှုတ်ကြတာက ပြန်ပေါ်လာတယ်။ စောစောက မာန်တက်နေတော့...မေ့နေတာ။ သြော်..သူတို့က ပတ်လက်လှန်ပီးမှ အပေါ်ကနေအောက်ဆွဲပီး မှုတ်ကြတာကိုး ဆိုပီး။
“ ဟဲ့...နင်အိပ်ချလိုက်..အိပ်ချလိုက်....” လို့ပြောတော့မှ...နှစ်ယောက်သား ကွက်တိ..အဆင်ပြေတော့တာ။ မင်းမင်း မှုတ်ကောင်းကောင်းနဲ့မှုတ်လိုက်တာ အဲ့ကောင်မလေးဆိုတာ...အလူးအလဲပဲ..။ အရမ်းကောင်းသွားတော့...
“ အား..မင်းမင်း.. အား....အီး..ငါ..ငါ..သေးတွေထွက်ပီ..သေးတွေထွက်ကုန်ပီ...”
ဆိုပီး အော်တော့..မင်းမင်း အမြန်ခေါင်းရုတ်လိုက်လို့။ တစ်ကယ်လည်း..သေးတွေပန်းထွက်လာတာ။ ဒီအရွယ်..ဒါကိုဘယ်ထိန်းနိုင်ပါ့မလဲ...ဒီလောက်ကောင်းတာကိုလေ။ အဲ့မှာ..အပေါ်ခန်းက... ကြားသွားပီး...
“ ဟေ့....ဘယ်ကလေးတွေ ဝင်ဆော့နေတာလဲ..အောက်မှာ..” လို့ အော်လို့ တိတ်တိတ်လေးပြန်ထွက်လာရတယ်။
မင်းမင်းမှာ ကိုယ့်အလှည့်တောင် မရောက်လိုက်ဘူး။ ရပါတယ်...မင်းမင်း စမ်းချင်တဲ့...အမှုတ် ပညာကို စမ်းလိုက်ရပီဆိုတော့..ကျေနပ်သွားတာပေါ့။ နောက်နေ့တွေလူရှင်းတာနဲ့ မင်းမင်းတို ဆင်ကနယ်တွေ ရိုက်ပီး လုပ်ငန်းစပီ။ သူ့ပါ ပြန်မှုတ်ခိုင်းလိုက်တယ်...။
ကောင်းလိုက်တာ..လက်နဲ့လုပ်ပေးတာနဲ့...ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ ဒါတောင်..သူကောင်းကောင်း မမှုတ်ပေးတတ်လို့။ ဒစ်ကျော်ကျော်လောက်ထိပဲ...ဝင်အောင်မှုတ်တာ။
အဲ့ကောင်မလေးနဲ့..ခုထိပြန်မတွေ့ရတော့ဘူး။ သူ့အဖေ ပင်စင်ယူသွားတာထင်တယ်။ ဘယ်ဇာတိမှန်းလဲ...မင်းမင်း သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး။ သေချာတာက...အဲ့ကောင်မလေး..ယောက်ျားရရင်တော့... ကောင်းကောင်းမမှုတ်တတ်တဲ့ကောင်နဲ့ဆို ကြာကြာခံမယ် မထင်ဘူး။ မင်းမင်းက ငယ်ငယ်ထဲကသူမကို ကောင်းကောင်း မှုတ်ပေးခဲ့တာဆိုတော့....တော်ရုံနဲ့ တိုးတော့မယ်မထင်ဘူး။
ဇာတ်လမ်းက သိပ်မကြာလိုက်ဘူး။ နောက်တစ်လလောက်မှာပဲ မင်းမင်း လေးတန်းအောင်စာရင်းထွက်ပီးသကြန်အပီးလောက်မှာ...မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းကို အဖေ transfer ကျလို့... ထပ်ပြောင်းခဲ့ရတယ်။ အဲ့ဒီမှာ...မင်းမင်း ငါးတန်းစတက်မှာ။ တစ်ကယ့်...ဇာတ်လမ်းလဲ အဲ့ဒီမှာ စမှာပဲ။
.............................
အပိုင်း (၅) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment