တစ်ပတ်လျှို တစ်ပတ်ရစ် ဆံပင်အချစ် မကျင်စန်းနှင့်ဖြစ် အပိုင်း ( ၁ )

တစ်ပတ်လျှို တစ်ပတ်ရစ် ဆံပင်အချစ် မကျင်စန်းနှင့်ဖြစ် အပိုင်း ( ၁ )

ဇာတ်လမ်း/ရေးသားသူ - ဆံကေသာချစ်သူမောင်

( ၁ )

ဧရာဝတီ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် မြို့တစ်မြို့တွင် (၁၉၉၄) ဝန်းကျင်ကာလတွင် ဖိုးဇော် တစ်ယောက် (၁၀) တန်းအောင်ပြီးသည့်နောက် ဖခင်ဖြစ်သူ၏ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည့် ကိုတရုတ်ကြီး (ခ) ကိုတင်အောင် ၏ ပွဲရုံလုပ်ငန်းတွင် ကူညီကြီးကြပ် လုပ်ကိုင်ပေးရန် ပြောဆိုလာမှုကြောင့် ဖိုးဇော် တစ်ယောက် အလုပ်ဝင်လုပ်ပေးရန်လက်ခံခဲ့လေသည်။ ဆန် နှင့် ငါးပိ ငါးခြောက် ပုဇွန်ခြောက်ပွဲရုံ လုပ်ငန်းသည် ဖိုးဇော် နှင့် အထိအတွေ့ ဝေးလှသည် မဟုတ်ပါ။

ဖိုးဇော်၏ မိခင်ဘက်မှ အဖိုးအဖွား မိသားစု အစဉ်အဆက် လုပ်ငန်းသည်လဲ ပွဲရုံလုပ်ငန်းပင် ပြုလုပ်ကြသည် ဖြစ်ကြသည့် အပေါ်တွင် ဤလုပ်ငန်းသည် ဖိုးဇော် အတွက် အသစ်တစ်ခု မဟုတ်သလို ငယ်စဉ်ခလေးဘ၀ (၆) တန်းလောက်ထဲက မိသားစုနေအိမ် (၂) ခန်းတွဲ (၃) ထပ်တိုက်တွင် မြေညီထပ် ပွဲရုံတွင် ကစားခုန်စား ကြီးပြင်းခဲ့၍ အခါအားလျှော်စွာ လုပ်ငန်းစာရင်းအင်းများနှင့် လုပ်ငန်းကို ဝင်ရောက်ကူညီလုပ်ကိုင်ခဲ့သော အတွေ့အကြုံများစွာမှာ ဖိုးဇော်တို့ ညီအကို မောင်နှမ များအတွက် အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသား ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သည့်လုပ်ငန်းတစ်ခုဖြစ်လေသည်။ 

ဖိုးဇော်၏ လုပ်ငန်းနားလည် ပါးနပ်မှုကို ဖခင်၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သည့် ကိုတရုတ်ကြီး သည် အိမ်သို့မကြာခဏ ဝင်ထွက်သွားလာနေရင်း အကဲခတ်မိထားသည် ဖြစ်ရာ ကိုတရုတ်ကြီး သည်လဲ ၎င်းတို့၏ မိသားစု လုပ်ငန်းမှ အိမ်ထောင် ပြုပြီးနောက် အိမ်ခွဲ စီးပွားခွဲထွက်လာခဲ့သည့် ပွဲရုံလုပ်ငန်းသစ် ထူထောင်ရာ လုပ်ငန်းတွင် ဖိုးဇော်ကို အားကိုးအားထားရသည့် လူယုံတော် မန်နေဂျာအဖြစ် ထားရှိရန် သဘောကျနေခဲ့သည် ဖြစ်လေသည်။ 

ကိုတရုတ်ကြီး၏ ပွဲရုံတွင် ဖိုးဇော် အလုပ် ဝင်လုပ်ဖြစ်စေသည့် အဓိက တွန်းအားပေးမှု အကြောင်းအရာတစ်ခုရှိခဲ့ပါသည်။ ထို အကြောင်းအရာကတော့ အခြားမဟုတ်ပါ ။ ဖိုးဇော်၏ စိတ်တွင်းသွေးသားအတွင်းတွင် မွေးရာပါတည်ရှိခဲ့သည့် အမျိုးသမီးတို့၏ ကောင်းမွန် အုံကောင်းထူထဲလှပသော ဆံပင်များကို လွန်စွာနှစ်ခြိုက်လှတတ်သည့် ဆံပင်ကို ချစ်တတ်သည့် အချစ်စိတ်ပင်ဖြစ်ပါတော့သည်။

မှတ်မှတ်ရရ ဖိုးဇော် (၈) တန်းအောင်ပြီး (၉) တန်းစကျောင်းတက်သည့် အချိန်တွင် ကိုတင်အောင်၏ မင်္ဂလာဆောင်ပွဲသို့ ဖိုးဇော်တို့ မိသားစုလိုက် ပွဲတက်ခဲ့လေသည်။ ထိုအချိန်မှ စ၍ ဖိုးဇော်၏ အမြင်အာရုံအတွေးများထဲသို့ လွှမ်းမိုးနေရာယူခဲ့သူကတော့ အခြားသူမဟုတ်ပါ ။ 

ကိုတင်အောင်၏ မိန်းမ မကျင်စန်းပါ။ တရုတ်ရှေးရိုးဆန် နာမည်ရိုးရိုးကြီးနှင့် မလိုက်ဖက်လောက်အောင်ပင် ချောမောလှပသူပါ။ တစ်ကိုယ်လုံး ဖြူစင်ဝင်းမွတ်နေသည့် အသားအရေပေါ်တွင် အကြောစိမ်းလေးများကိုပင် မြင်နေရသည့် ကြည်လင်သော အသားအရေ သွယ်လျှသော်မျက်နှာနှင့် ပြုံးအလှ ပိုင်ရှင်ပါ။ 

ထို့အပြင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မှာလဲ မိန်းခလေးတို့၏ ရှိသင့်ရှိအပ်သည့် သင့်တင့်မျှတသော အဝိုက်အဝန်းများနှင့် ပြည့်စုံသူပါ။ မကျင်စန်း၏ အဓိကအကျဆုံး အလှဆုံးအလှမှာတော့ ဦးခေါင်းထက်မှ ဆံပင်များပင်ဖြစ်တော့သည်။ သန်စွမ်း နက်မှောင်နေသည့်အပြင် နဂိုမူလအတိုင်း ဖြောင့်စင်းနေသည့် ဆံပင်များသည် မကျင်စန်း၏ ပုခုံးထက်မှစ၍ နောက်ကျောတစ်ပြင်လုံး ဖုံးအုပ်ထားသည်အပြင် အဝန်းအဝိုင်းလှပသည့် တင်ပါးကြီးများကိုပါ ဝေ့ဝဲနေအောင် ဖုံးအုပ်ထားသည့် ဆံပင်များကို မင်္ဂလာ ညစာစားပွဲ ဝတ်စုံ ဂါဝန် အနီရဲရဲ ပေါ်တွင် လိုက်ဖက်ညီစွာ တွေ့ရသည့် မြင်ကွင်းမှာ ဖိုးဇော် မျက်စေ့ထဲ ယနေ့ထိ မမေ့ပျောက်နိုင်သေးပါ။

မကျင်စန်း၏ ဆံပင် သန်လှသည် ဆိုသည်မှာလဲ ဆံလုံးများကြီးသလို ဖြောင့်စင်း ထူပိန်းနေသည့် ဆံပင်အုံမှာ သာမန်မိန်းခလေး ခေါင်း (၃) ခေါင်းစာရှိသည့် ဆံပင်များကိုပိုင်ဆိုင်ထားသူပါ။ မနက်ခင်း ဘုံကျောင်းလက်ထပ်ပွဲမှာ လှပသော သတို့သမီးဝတ်စုံ ဂါဝန်အဖြူနှင့် အလွန်လိုက်ဖက် ပနံသင့်လှသော ဆံထုံးမှာ ယောက်ကျားကြီး တစ်ယောက်၏ လက်ခုပ် (၂) ဖက်အုပ်၍ လက်ချောင်းထိပ်ဖျားတွေ မထိတထိ ဖြစ်နေလောက်သည့်အနေအထား မျက်စိထဲ မြင်အောင် အရွယ်အစားပြောရမည်ဆိုလျှင် အခွံခွာထားသည့် အရွယ်ကြီးကြီး အုန်းသီး (၁) လုံးသာသာလောက်ရှိအောင် ဆံထုံးကြီးလှပါသည်။ 

ဤသို့ ကောင်းလှသော ဆံထုံးကို မနက်ခင်း မင်္ဂလာပွဲခင်းတွင် မြင်ခဲ့ရသလို ညပိုင်း မင်္ဂလာ ညစာစားပွဲ ပျော်ပွဲစားရုံတွင်လဲ ဂါဝန်အနီရောင်ရဲရဲ အပေါ်တွင် တကိုယ်လုံးပေါ် ဝြေဖာနေအောင် ဖားလျှားဖြန့်ချထားသည့် နက်မှောင်နေသည့် ဆံပင်များအလှသည်ကား ဖိုးဇော်အတွက် တသက် မေ့မရအောင် စွဲလန်းမိသည့် စွဲလန်းခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေပါတော့သည်။

မင်္ဂလာညစာ စားပွဲညတွင် အမှတ်တမဲ့ အဖြစ်အပျက် တစ်ခုမှာ ဖိုးဇော်အတွက် ယနေ့အထိ အမှတ်ရနေဆဲပါ။ မင်္ဂလာ သတို့သား နှင့် သတို့သမီးတို့စုံတွဲသည် မင်္ဂလာပရိသတ် စားဝိုင်းများအား လိုက်လံနုတ်ဆက်နေရာမှ ဖိုးဇော်တို့ မိသားစု စားဝိုင်းသို့ရောက်ရှိလာပါတော့သည်။ 

ဖိုးဇော်၏ ဘေးတွင် ထိုင်လျှက်ရှိသော အဖေ့အား ကိုတရုတ်ကြီးမှ နုတ်ဆက်ရင်း အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ရန် ဓာတ်ပုံဆရာ၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း သတို့သား သတို့သမီးတို့မှာ စားဝိုင်းထိပ်ထောင့် တွင်အဖေ့ ခုံဘေးမှာ မတ်တပ်ရက်လျှက်ရှိရာ ဖိုးဇော်တို့ စားပွဲမှာ ပျော်ပွဲစားရုံ၏ မင်္ဂလာစင်မြင့် ရှေ့ ညာဘက်ဒေါင့်ဝိုင်းဖြစ်သည့် အပေါ်တွင် သတို့သား သတို့သမီး တို့ ဘေးနှင် အနောက်တွင် မင်္ဂလာစင်မြင့်နှင့် နံရံသာရှိသည့်အတွက် သတို့သား ကိုတရုတ်ကြီးမှာ အဖေ့ဘက်တွင်ရှိပြီး သတို့သမီးမှာ ဖိုးဇော် ဘက်တွင် ရှိနေလေသည်။ 

ဓာတ်ပုံဆရာ၏ သတို့သမီး သတို့သား (၂ ) ယောက်လုံး Camera Focus အတွင်းပုံဝင်စေရန် position ယူသည့် ကောင်းမှုကြောင့် သတို့သမီး စားပွဲနားသို့ အကပ်တွင် ဖိုးဇော်၏ လက်မောင်းနှင့် ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည် လက်ဖျံပေါ်သို့ ဖြိုးဖြိုးဖျတ်ဖျတ် ကျလာသော မကျင်စန်း၏ ဆံပင်များ အထိအတွေ့မှာ ဖိုးဇော် တစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းခနဲ ရှိန်းခနဲနေအောင် ကောင်းလွန်းလှသည့် ခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရပြီး မိမိတို့ ဒေါင့်စားပွဲ၏ အောက်ပိုင်းကို အခြားသော စားဝိုင်းများမှ မမြင်နိုင်သည်ကို သိနေသည့် အတွက် အိစက်နေသည့် သတို့သမီး မကျင်စန်း၏ ဆံပင်အဖျားပိုင်းများကို စားပွဲအောက်ချထားသော လက်ဖြင့် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်မိလိုက်ပါတော့သည်။ အိစက် ထူပိန်းနေသော မကျင်စန်း၏ ဆံပင်များဆီမှ လျှပ်စီးလို စီးဆင်းလာသည့်ညို့ဓာတ်အားမှာ ဖိုးဇော်၏ ပေါင်ကြားမှ လီး (၁) ချောင်းလုံး တဆစ်ဆစ်နှင့် တောင်ထလာပါတော့သည်။

ဓာတ်ပုံဆရာ၏ (၃/၄) ပုံရိုက်လို့အပြီး သတို့သား သတို့သမီး ထွက်သွားချိန်မှာတော့ ဖိုးဇော် တယောက် လီး တစ်ချောင်းလုံးတန်းနေအောင် တောင်ရက်သား နှင့်မိမိတို့ စားဝိုင်းမှာ ရင်တုန် ပန်းတုန်နှင့် သတို့သမီး၏ ကျောပြင်ကို ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့ပါတော့သည်။ ခဏတာမျှ စိတ်ငြိမ်အောင် အသက်မှန်မှန်လေးရှု၍ ထိုင်နေပြီးမှ အိမ်သာဘက်သို့ ထထွက်လာခဲ့မိတော့သည်။ 

အိမ်သာထဲရောက်တော့ မတ်တပ်ရပ်လျက်ပဲ အိမ်သာနံရံအား လက်တစ်ဖက်ဖြင့်တွန်းမှီလျှက် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ မကျင်စန်း၏ ဆံပင်များကို တွေးမြင်လျှက် လီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ (၃) ချက် (၄) ချက် ပွတ်တိုက်မိသည်နှင့်ပင် အိမ်သာနံရံ ဆီသို့ တပြစ်ပြစ် အသံမြည်သွားအောင်ပင် သုတ်ရည် ပူပူများ အပြွတ်လိုက် အပြွတ်လိုက် ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။ သက်ပြင်းမောများချ၍ အမောပြေတော့မှ ဟန်မပျက် ပြင်ဆင်၍ စားဝိုင်းဆီသို့ ပြန်လာလိုက်ပါတော့သည်။ 

ထိုနေ့မှ စ၍ ဖိုးဇော်၏ စိတ်အတွင်းမှာ မကျင်စန်း၏ ဆံပင်တို့အလှကို စွဲလန်းနှစ်သက်မိသွားသည်မှာ ယနေ့အထိ ဖိုးဇော် မမေ့နိင်သေးပါ။ ထိုကဲ့သို့ အင်အားများလှသည့် တွန်းအားများကြောင့်လဲ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် ကိုတင်အောင် ၏ ပွဲရုံတွင် အလုပ်လုပ်ရန် အကြောင်းဖြစ်စေခဲ့ပါတော့သည်။

.........................................................

(၂ )

ဖိုးဇော်၏ ဖခင် နှင့် ကိုတရုတ်ကြီးတို့မှာ သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသော်လဲ အသက်အပိုင်း အခြားအားဖြင့် ကိုတရုတ်ကြီးသည် အဖေ့ထက် အသက် (၁၀) နှစ်ခန့်ငယ်သူဖြစ်လေသည်။ ကိုတရုတ်ကြီး မကျင်စန်းနှင့်မင်္ဂလာဆောင်လက်ထပ်သည့် အချိန်တွင် သူ့အသက် (၃၅) နှစ်ရှိပြီး ဇနီးဖြစ်သူ မကျင်စန်းမှာ (၂၃) နှစ်အရွယ်ပါ။ မိန်းမတစ်ယောက်၏ ပြီးပြည့်စုံသော ကောင်းခြင်း (၅) ဖြာ၏ အလှတရားတို့နှင့်ပြည့်စုံသည့်အပြင် အပျိုစင်တစ်ယောက်၏ အလှသွေးအကြွယ်ဆုံးသော ဆွဲဆောင်မှုများအား ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် အချိန်အခါပါ။ 

ငယ်ရွယ်နုပျိုမှုနှင့် မိန်းမချော ဇနီးအားပိုင်ဆိုင်ရ၍ မင်္ဂလာပွဲတွင် ကိုတရုတ်ကြီး၏ တပျော်ပျော် တပြုံးပြုံး ရှိနေချိန်တွင် မင်္ဂလာ ပရိသတ်မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်းများမှလဲ မိန်းမရ ကံကောင်းသူ မိန်းမချော မိန်းမလှအားပိုင်ဆိုင်ရသူအဖြစ် ဂုဏ်ယူ အားပေးထောပနာ ပြုနေကြသည့်အချိန်မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း ဖိုးဇော်၏ ရင်ဘတ်ထဲတွင် ကိုတရုတ်ကြီး၏ စိတ်တွင်ဖြစ်ပေါ်နေသည့် ပီတိများကို ခံစားမိသလို မိမိထက် အသက် (၈) နှစ်ခန့်ကြီးသော သတို့သမီး မမ မကျင်စန်းကို အကြီးအကျယ် လျို့ဝှက်စွဲလန်းနှစ်သက်မှုမှာ စတင် သန္ဓေတည် ကိန်းအောင်းခဲ့လေတော့သည်။ 

ဖိုးဇော်တို့နှင့် မြို့ခြင်းမတူသော ဓနုဖြူမှ တစ်မြို့သူ မကျင်စန်းမှာလဲ အိမ်ထောင်ရက်သားကျ၍ နေရပ်မြို့သစ်သို့ရောက်ရှိခဲ့ရာ အသိမိတ်ဆွေနည်းသည်ဖြစ်၍ ခင်ပွန်းယောက်ကျားဖြစ်သူမှ သူငယ်ချင်းဖြစ်သော ဖိုးဇော်တို့ အဖေထံ အိမ်လာလည်သောအခါတွင် ပါပါလာတတ်ပြီး ကိုတရုတ်ကြီးနှင့် အဖေတို့ စကား လက်ဆုံကျ နေစဉ်ဖြစ်စေ အိမ်ဘေး လဖက်ရည်ဆိုင်တွင် ထိုင်၍ လုပ်ငန်းမိတ်ဆွေတို့နှင့် စကားပြောနေတတ်ကြသည့်အခါတွင်ဖြစ်စေ ဖိုးဇော်တို့ အိမ်တွင်ထိုင်စောင့်ရင်း ဖိုးဇော်အမေနှင့် ရောက်တတ်ရာရာ စကားလက်ဆုံကျပြောနေရင်း တဖြည်းဖြည်း ဖိုးဇော်တို့ မိသားစုနှင့်ရင်းနှီးလာကြလေသည်။

မကျင်စန်း တစ်ယောက် ဖိုးဇော်တို့ အိမ်သို့ရောက်လာသည့် အခါတိုင်းမှာ ရင်ခုန်ရသူမှာ ဖိုးဇော်ပါ။ အိမ်ရှေ့ပွဲရုံဧည့်ခန်းကြိမ်ထိုင်ခုံမှာ မထိုင်မှီအလျှင် ပေါင်လည်ထိရှည်လျှားအုံကောင်းလှသော ဆံပင်ကြီးကို ညာဖက် ရင်ဘတ်ရှေ့သို့ အကုန်သိမ်းယူ၍ ပေါင်ပေါ်တင်ပြီးမှ ထိုင်လေ့ရှိသည့် မြင်ကွင်းသည် ဖိုးဇော်အလွတ်မခံနိုင်သည့် မြင်ကွင်း တစ်ခုပါ။ မကျင်စန်းတို့ လင်မယားပြန်သည်နှင့် ဖိုးဇော် အာသာမဖြေပဲ မနေနိုင်ပါ။ ကာယကံရှင် မိန်းခလေးကိုယ်တိုင်မသိသည့် သူမ ဆံပင်တို့၏ ညို့အားတို့မှာ ဖိုးဇော်ကို အကြီးအကျယ် ဒုက္ခပေးလှပါသည်။

ဒီလိုနှင့်ပဲ (၂) နှစ်ဆိုသည့် အချိန်ကာလ တစ်ခုကုန်ဆုံးပြီးသည့်နောက် ဖိုးဇော်လဲ (၁၀) တန်းအောင်မြင်ခဲ့လေသည်။ ကိုတရုတ်ကြီး၏ ဖိတ်ခေါ်တိုက်တွန်းမှုက အကြောင်းတစ်ခုဖြစ်သည့်အပြင် မိသားစု လူများသော ဖိုးဇော်တို့ အိမ်ရှိပွဲရုံလုပ်ငန်းမှာလဲ လူလုံလောက်သည့် အပြင် ဖိုးဇော်တို့ အမေဘက်မှ မိသားစု အမွေဆိုင်လုပ်ငန်းကြီး တစ်ခုဖြစ်သည့် အပေါ်တွင် ဖိုးဇော်၏ ဖခင်က သားဖြစ်သူကို သီးသန့်အလုပ်တစ်ခုအနေဖြင့် သူ၏ သူငယ်ချင်း တရုတ်ကြီး၏ အသစ်ဖွင့်လှစ်တာ တစ်နှစ်ကျော်သာရှိသေးသော ပွဲရုံတွင်လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းများ ကူညီကြီးကြပ်ဆောင်ရွက်ရန် လုပ်စေလို၍ တိုက်တွန်းသည်က တစ်ကြောင်း ဖိုးဇော် ကိုယ်တိုင် မိမိ၏ စိတ်ထဲမှ လိုလားချက်က တစ်ကြောင်း တို့ကြောင့် နောက်ဆုံး ဖိုးဇော်တစ်ယောက် ကိုတရုတ်ကြီး၏ ပွဲရုံတွင် ဦးစီး ဦးဆောင်လုပ်ပေးရင်း ပညာရေးဖက်တွင်လည်း လစ်ဟင်းမှုမရှိစေရန် တဖက်မှ law major ဖြင့်အဝေးသင် တက္ကသိုလ် တက်ဖြစ်သွားပါတော့သည်။ 

ဖိုးဇော် ရောက်ရှိလာသည့်အတွက်ကြောင့် ကိုတရုတ်ကြီးလဲ လုပ်ငန်းကို လွယ်ကူသက်သာစွာဖြင့် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လုပ်နိုင် ကိုင်နိုင်လာသည့်အတွက် ဖိုးဇော်အား ညီလေးတစ်ယောက်လို တစ်မျိုး လူယုံတစ်ယောက်လို တစ်ဖုံအားထားခဲ့လေသည်။ ဖိုးဇော်အလုပ်ဝင်ပြီး တစ်နှစ်ခန့်အကြာ ကိုတရုတ်ကြီး နှင့် မကျင်စန်းတို့ အိမ်ထောင်သက် (၃) နှစ်ပြည့်ချိန်တွင် လုံးလုံး ဆိုသော သားလေးတစ်ယောက်ထွန်းကားခဲ့လေသည်။

ဒီခလေးလေး ကို အကြောင်းပြု၍ ဖိုးဇော်နှင့် မကျင်စန်းတို့ ပိုမိုနီးကပ်မှုကို ရစေပါတော့သည်။ ခလေး၏ ကံအကျိုးပေးကောင်းမှုကြောင့်ပဲပြောရမလား မသိပါ။ ဒီခလေးမွေးပြီးနောက် ကိုတရုတ်ကြီးတို့ပွဲရုံမှာ စီးပွားလုပ်ငန်းများ သိသိသာသာ တိုးတက်လာခဲ့သည်မှာ ဆန်၊ ငါးပိ၊ ငါးခြောက်၊ ပုဇွန်ခြောက် တို့ ရောင်းဝယ်သည့်အပြင်ကို ပင်လယ်ဆင်း ငါးဖမ်းစက်လှေ များအား ဒီဇယ်စက်ဆီရောင်းချသည်လုပ်ငန်းပါတိုးချဲ့လာနိုင်ခဲ့လေသည်။ 

ဖိုးဇော်နှင့် ကိုတရုတ်ကြီးတို့၏ အတိုင်အဖောက်ညီညီ လုပ်ငန်းကြီးကြပ်မှု ကောင်းသည့်အတွက် လုပ်ငန်းများတိုးတက်လာသည့် အလျှောက် နယ်ကုန်သည်များ ဆန်စက်များ စက်လှေလုပ်ငန်းရှင်များဆီသို့ အကြွေးတောင်းခြင်း နှင့် ကုန်စည်ကြိုတင်ဝယ်ယူစုဆောင်းခြင်းတို့အတွက် စရံငွေများကြိုတင်ချထားခြင်းတို့အတွက် တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ ခရီးများထွက်ကြရသည့်အခါတိုင်း မကျင်စန်းမှာ ပွဲရုံတွင် ခလေး  တဖက်နှင့် အိမ်ဖော်မလေး မိအေးနှင့်အတူု ကျန်နေခဲ့ပြီး အထက်အညာဘက်မှ ကုန်သည်တို့၏ တယ်လီဖုံးဆက် သွယ်ကုန်မှာကြားမှုများအား စာရင်းရေးမှတ် လယ်ဂျာဖြည့်သွင်းခြင်းနှင့် ပွဲရုံမှ ဒိုင်ခံ အဝေးပြေးကုန်ကားတင်ပေးခြင်းအလုပ်တို့ကို ကြည့်ရှုဆောင်ရွက်ပေးရင်း ဖိုးဇော်ဖြစ်စေ ကိုတရုတ်ကြီးဖြစ်စေ ခရီးမှအပြန် ပွဲရုံပြန်ရောက်သည့်အခါ စာရင်းအင်းလယ်ဂျာများတိုက်ဆိုင်စစ်ဆေးခြင်းတို့နှင့်အတူလုပ်ငန်းအတွင်း တဖြည်းဖြည်းပါဝင်လာတဲ့အတွက် ဖိုးဇော်နှင့် မကျင်စန်းတို့ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာပါတော့တယ်။

ဖိုးဇော်တို့ ပွဲရုံမှာ အပေါ်ထပ်လူနေအိမ်ဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်မှာ ပွဲရုံဂိုဒေါင်ပါ။ ပေ (၅၀) အကျယ်မျက်နှာစာရှိ၍ အရှေ့မှ အနောက်သို့ ပေ (၁၀၀) ရှိသည့် ကုန်ပစ္စည်းများစွာ သိုလှောင်နိုင်သည့် ဂိုဒေါင်ကြီးပါ။ တအိမ်လုံးတွင်မှ ကိုတရုတ်ကြီးရယ် မကျင်စန်းရယ် လုံးလုံးရယ် အိမ်အကူကောင်မလေး မိအေး နှင့် ဖိုးဇော်တို့ (၅) ယောက် သာရှိလေသည်။ 

ယခင် လုံးလုံးလေး မမွေးခင်အချိန်က မကျင်စန်းမှာ ရေချိုး ထမင်းစားချိန်မှလွဲ၍ အောက်ထပ်ဆင်းလေ့မရှိသော်လည်း ခလေးရပြီးမှ အလုပ်များလာသည့်အပေါ်တွင် ပွဲရုံကောင်တာ ကူထိုင်ပေးရင်း အောက်ထပ်တွင် အချိန်တော်တော်များများနေဖြစ်လာလေသည်။ 

တစ်ရက်တွင် ဖိုးဇော်တစ်ယောက် ရန်ကုန်ရှိ ဒီဇယ်ပို့ပေးနေသည့် ကုန်သည်ဆီသို့ ငွေရှင်းရန် ကိစ္စဖြင့် တက်လာခဲ့လေသည်။ ငွေပေးရှင်းတမ်း ကိစ္စများပြီးတော့ နေ့ခင်းအားနေသည့်အချိန်မှာ ညနေအပြန်သင်္ဘောချိန်လဲ ဝေးသေးသဖြင့် စကော့ဈေးပတ်ကြည့်ရန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ အမေနှင့် ညီမတို့အတွက် ပါတိတ်အထည်လေး ဘာလေးဝယ်မည်ဟု စိတ်ကူးရင်း ဈေးပတ်ကြည့်နေရင်းမှ အမေရိကန်နှင့် ဥရောပလုပ် ရေမွှေးနှင့် အလှကုန်ပစ္စည်းများရောင်းသည့် ဆိုင်တွင် လွန်စွာလှပသော Germany Made ဆံပင်စည်း ကလစ်များရောင်းသည်ကို တွေ့ပြီး မကျင်စန်း၏ ဆံပင်များနှင့် ဤကလစ်တို့ လိုက်ဖက်လွန်းမည်ကို မျက်စေ့ထဲ မြင်ရောင်မိသဖြင့် အလှဆုံး ကလစ် (၃) ခု နှင့်အကောင်းစားဖိုင်ဘာဘီးကျဲ တစ်ချောင်း ကို မမ အတွက် ရွှေးချယ်ဝယ်ယူလိုက်ပါတော့သည်။ 

ထို့နောက် ထိုဆိုင်မှာပဲ အဆင်အင်မတန်လှပသော Japan kimono အထည်များကို တွေ့ပြန်သဖြင့် အမေ နှင့် ညီမလေးတို့ အတွက် တစ်ထည်စီဝယ်ကာ မမ အတွက်ပါ တစ်ထည်ဝယ်ယူပြီး စကော့ဈေးမှ ကမ်းနား သင်္ဘောဆိပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။ ညနေ (၃) နာရီ သင်္ဘောနှင့် ရန်ကုန်မှပြန်ထွက်ခွာလာခဲ့ပြီး နောက်နေ့ မနက် (၁၀) နာရီမှာ ပုသိမ်မြို့သို့ ပြန်ရောက်တော့ ဖိုးဇော် အရင်ဆုံး အမေတို့အိမ်သို့ ဝင်ပြီး အမေနှင့် ညီမလေးအတွက် ဝယ်လာသည့် လက်ဆောင်များကိုပေးပြီး စကားအတော်ကြာ ထိုင်ပြောပြီးမှ ပွဲရုံအိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ 

သော့ဖွင့်ပြီး အဝင် ပွဲရုံကောင်တာမှာ ဘယ်သူမှ မရှိသောကြောင့် ကိုတရုတ်ကြီးနှင့် မမတို့ အိမ်ပေါ်ထပ်တွင်ရှိလိမ့်မည်ဟု ဖိုးဇော်ထင်လိုက်သည်။ သံဘာဂျာတံခါးကို ဖိုးဇော်ဆွဲပိတ်သော့ပြန်ခတ်အပြီး အိမ်တွင်းဘက်သို့အလှည့်တွင် အရှေ့မှ တံခါးသံကြားသောကြောင့် နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်မှ မကျင်စန်း ထွက်အလာနှင့် ဆုံတော့သည်။ 

" ဟဲ့ ဖိုးဇော် ...မောင်လေး ..နင်ပြန်လာပြီလား ..ရန်ကုန်မှာ အေးဆေး (၁) ရက် (၂) ရက် မနေဘူးလား ..အမက နင်တော့ ရန်ကုန်မှာ လည်အုံး ပတ်အုံးမယ်.. ထင်နေတာ.."

" ဟုတ်တယ် ..အမရေ ...လည်ချင် ပတ်ချင်စိတ်လဲ သိပ်မရှိတာနဲ့ ကျနော်လဲ ကိစ္စတွေ ပြီးတာနဲ့ ပြန်လာလိုက်တာ အမရေ.." ဟု ဆိုပြီး 

" အကိုရော ..ဘယ်သွားလဲအမ.. အပြင်သွားနေတာလား" ဟု ဖိုးဇော် မေးလိုက်သောအခါ မကျင်စန်းက 

" မဟုတ်ဘူး..မောင်လေးရေ နင့်အကို မနက်ကပဲ ..ဖျာပုံဘက်ဆင်းသွားတယ်... ဆန်စက်ကိစ္စနဲ့ (၂) ရက်လောက်ကြာမယ်လို့ပြောတာပဲ" လို့ဆိုတော့

" ဒါဆိုလဲ အမနဲ့ပဲ ..ကျနော် ငွေစာရင်းတွေ စစ်လိုက်ကြတာပေါ့.." 

ဆိုပြီး ရန်ကုန်မှ ဒီဇယ်ဆီကိစ္စ ငွေပေးချေစာရင်းတွေ လယ်ဂျာစာရင်းစာအုပ်တွေ တိုက်စစ်လိုက်ပြီး မီးခံသေတ္တာထဲ စာရင်းစာအုပ်များသိမ်းလိုက်ကြပြီး ငါ့မောင် ခရီးရောက်မဆိုက် မောနေမှာပဲ လဖက်ရည်သောက်အုံး ဆိုကာ ဘေးလဖက်ရည်ဆိုင်မှ လဖက်ရည် (၂) ခွက်မှာရင်း မနက်ခင်းလူရှင်းနေသည့် (၂) ခန်းတွဲပွဲရုံ၏ ရှေ့တခြမ်း တံခါးပိတ်ထားသော အခြမ်းဘက် ဧည့်ခန်းထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ရင်း လဖက်ရည်သောက်ကြသည်။ 

လဖက်ရည်သောက်ပြီးနောက် ဖိုးဇော် စ၍ 

" အမအတွက်.. ကျနော်.. လက်ဆောင်ဝယ်လာတယ်.. " ဟု မကျင်စန်းကို ပြောလိုက်တော့ 

" ဟယ် ..ငါ့မောင်ရယ် ..ဘာတွေများဝယ်လာတာတုန်း.. အမ အတွက်"

ဆိုပြီး အံသြပြီးမေးတယ် ။ တခါမှ အမကို ဖိုးဇော် လက်ဆောင်မဝယ်ပေးဖူးသည့် အတွက် မကျင်စန်းအတွက် ပဟေဠိ ဖြစ်နေလေသည်။ 

“ ကျနော်..ပြမှာပေါ့ ...မမအတွက်...ဘာဝယ်လာလဲ ဆိုတာ..” 

လို့ ပြောပြီး ဖိုးဇော် ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ အထုတ်တထုတ်ကို ထုတ်လိုက်လေတော့သည်။  ပါကင်ထုတ်ကို ဖြည်လိုက်ပြီး လှပသော ကီမိုနို အစကို အမကိုလှမ်းပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ 

" ဟယ် ...ငါ့မောင်ရယ် ..လှလိုက်တာ.. နင်က အမြင်ရှိတာပဲ ..မိန်းခလေးတွေတောင် နင့်လောက် ကြည့်တတ်မှာ မဟုတ်ဘူ..း ငါတော့ အံသြသွားဘီ နင့်ကို နင်ဟာလေ ကြည့်တော့ အေးတိအေးစက်နဲ့ အလုပ်ပဲလုပ်နေတာ.. ဒီလိုအမြင်တွေနင့်မှာရှိတယ်ဆိုတာ အံ့သြသွားပြီ.. ငါ့မောင်ကို.. ကျေးဇူးပဲ ငါ့မောင်ရယ် နင့်အမကို သတိတရ ..ဝယ်လာပေးတာ.." 

ဆိုကာ မကျင်စန်း မှာ ပြုံး၍ သဘောကျနေပါတော့တယ်။  အဲ့မှာ ဖိုးဇော် လဲ 

" ကျန်သေးတယ်..အမရဲ့ ဒီမှာ တထုတ်.." ဟု ဆိုကာ မကျင်စန်းကို စက္ကူပါကင်ဘူးလေး ပေးတော့ 

" ဟယ် ..ဘာတွေများလဲ..ငါ့မောင်ရယ်.."

ဆိုပီး သိချင်စိတ်နဲ့ မကျင်စန်း တစ်ယောက် ပါကင်ဘူးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ နယ်မြို့တွေမှာတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးအောင်လှတဲ့ နိုင်ငံခြားဖြစ် ဆံပင်စည်းကလစ် အနီရဲရဲ တစ်ခု၊ ခိုပြာရောင်တစ်ခုနှင့်၊ အဝါအနီအဖြူစင်း တစ်ခု ဒီဇိုင်းတူ ကာလာကွဲ ကလစ် (၃) ခုကိုမြင်လိုက်ရချိန်မှာ မကျင်စန်း အံသြသွားပါတော့တယ်။ 

" ငါမောင်ရယ်.. ကလစ်တွေက လှလိုက်တာ ..နင့်ကိုတော့ မမ အထင်အရမ်းကြီးသွားပြီ.. မိန်းခလေး အသုံးအဆာင်ပစ္စည်းတွေ နင်ကြည့်တတ်တာပဲနော် ..ယုံတောင်မယုံဘူး တကယ်ပါ..." ဆို ပြောလာချိန်မှာ ဖိုးဇော်လဲ

" အော် ..မမရယ် ..ကျနော် စကော့ဈေးထဲ ဒီကလစ်ဆိုင်ရောက်တဲ့..အချိန်.. ဒီကလစ်တွေ မြင်တော့ ကျနော့ မျက်စိထဲ ပြေးမြင်တာ မမရဲ့ ဆံထုံးကြီးကို ပြေးမြင်တာ အမရယ်... ငါ့အမသာ ဆံပင်မှာ ဒီကလစ်တွေတပ်လိုက်ရင် တော်တော်လိုက်ဖက်ပြီး အရမ်းလှမှာလို့သတိရသွားတာနဲ့ မမအတွက်..ဝယ်လာဖြစ်သွားတာ အမရယ်.. " ဆိုပြောလိုက်တော့မကျင်စန်းမှာ ရီပြုံးနေရင်း 

" ငါ့မောင်ရယ် ..တကယ်ပါ ..နင်ဟာလေ ကြည့်တတ်လွန်းတယ်နော် အမ ဆံပင်ကောင်းတာကိုလဲ နင်သတိထားမိတယ်နော်.."  ဆိုကာ သဘောကျနေတော့တာပဲ။ အဲ့မှာ ဖိုးဇော်လဲ လူ့ရှင်းတုန်း တစ်ခါထဲ 

" အမရယ်.. အမ ဆံပင်တွေမှာတပ်ကြည့်ပါအုံး ..ဘယ်လိုနေလဲ လို့.. ကျနော်ကြည့်ချင်လို့ပါ .."

ဆိုပြီး လပေါင်းများစွာနှစ်ပေါက်အောင် မျိုသိပ်ထားခဲ့ရတဲ့ စိတ်ဆန္ဒအတွက် စိတ်အရဲစွန့်ပြီး ပြောကြည့်လိုက်တယ်။ မကျင်စန်းကလဲ 

" ငါ့.မောင်..ဝယ်လာပေးမှတော့.. အမတပ်ပြရမှာပေါ့"

ဆိုပြီး ဆိုဖာထိုင်ခုံမှာ ကိုယ်တစောင်းလှည့်ပြီး ဆံထုံးဖြေချလိုက်ချိန်မှာ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် အနားကပ်ကြည့်မည့်ဟန်နှင့် ထိုင်နေရာမှထ၍ မကျင်စန်းထိုင်ခုံနောက်ကျောဆီသို့ သွားရပ်လိုက်ပါတယ်။ 

မကျင်စန်းလဲ လက် (၂) ဖက်လုံးကို နဖူးဆံစမှ စ၍ အနောက်ကို အားလုံးဆွဲစုပြီး သိမ်းယူပြီး ဆံပင်တွေ စင်းစင်းပြန့်နေအောင် သုံးလေးခါလောက် ခေါင်းကိုမော့၍ ခါချ ချိန်မှာ လေးလံထူထဲလှသည့် ဆံပင်များနှင့် ဆိုဖာထိုင်ခုံတို့ ထိကုန်သည့် တဖြောက်ဖြောက်အသံနှင့် အတူမွေးပျံ့လာသည့် ဆံပင်အုံမှ တလျှော်ကင်ပွန်းအနံ့ မှာ ဖိုးဇော် စိတ်တွေ ထလာပါတော့သည် ထို့နောက် မကျင်စန်းလဲ ဆံပင်များကို ခေါင်းအနောက်မှာ တစ်စုထဲ သိမ်းစုစည်းပြီးမှ ကလစ်အနီရဲရဲကို တပ်လိုက်သည်။ 

နက်မှောင်ပြောင်အိထူထဲသန်စွမ်းလွန်းသည့် ဆံပင်များသည် တစ်စုထဲ တစ်စည်းထဲ လှပစွာ မကျင်စန်း၏ ဦးခေါင်းနောက်မှ ကလစ်နီနီအတွင်းစီးဝင်ပြီးမှ ဆိုဖာထိုင်ခုံ၏ အောက်ခြေ ဧည်ခန်း၏ လျှာထိုးပျဉ်ခင်းကြမ်းပေါ်တွင် ပုံကျလျက်ရှိနေသည်။ 

" ဘယ်လိုနေလဲ.. ငါ့မောင်.. ကြည့်ကောင်းရဲ့လား" ဟု မကျင်စိန် အမေးမှာ ဖိုးဇော်လဲ 

" လှမှလှ.. အမရယ်... နက်မှောင်ပြောင်လက်နေတဲ့ အမဆံပင်တွေနဲ့ ကလစ်အနီရဲရဲ နဲ့ အရမ်း..ပေါ်လွင်တာပဲ"  ဟု ဖြေရင်း 

" အော် အမ အဲ့ဗူးထဲမှာ ဘီးပါ ပါတယ်လေ.. ကျနော်ဝယ်လာပေးတာ အမဆံပင်တွေ ကျနော် ဖီးပေးကြည့်ချင်တယ် အဲ့ဘီးနဲ့ " ဆိုပြီး အရဲစွန့်ထပ်ပြောလိုက်မိချိန်မှာတော့ မကျင်စန်းလဲ ပြုံးနေရင်း 

" ငါ့မောင်ကတော့လေ အမဆံပင်တွေကို နင်..အတော်သဘောကျတာပဲ" ဟု ဆိုကာ 

" ကဲရော့" 

ဆိုပြီး ဖိုးဇော်ဝယ်လာတဲ့ဘီးကို နောက်ကျောဘက် ဖိုးဇော်ဆီကို လက်နောက်ပြန်ပေးရင်း သဘောကျနေပါတော့တယ် ဖိုးဇော်တစ်ယောက်လဲ အလွန်ကြိုက်နှစ်သက်ခဲ့ရတဲ့ မမရဲ့ ဆံပင်တွေကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ခွင့်ရတော့မှာ ဖြစ်လို့ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေပါတော့တယ်။ 

မမရဲ့ ဆိုဖာထိုင်ခုံနောက်ကနေ ဖိုးဇော် တစ်ယောက် တုန်ယင်နေတဲ့လက် (၂) ဖက်နဲ့မမရဲ့ ဆံပင်ကြီးကို ခေါင်စည်းကလစ်တပ်ထားတဲ့အရင်းကနေ အသာလေးမကာ တပ်ထားတဲ့ ကလစ်ကို ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ဆိုဖာကျောမှီအနောက်ကို ဖြန့်ချထားလိုက်ပါတယ်။ 

လေးနစ်ထူပိန်းနေတဲ့ မကျင်စန်းရဲ့ အုံကောင်းလွန်းလှတဲ့ ဆံပင်တွေဟာ ဖိုးဇော်ရဲ့ လက်ဝါးပြင် (၂ )ဖက်ထဲ ပြည့်နေအောင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ ကောင်းလွန်းလို့ မကျင်စန်း မမြင်ရတဲ့ ဆိုဖာ နောက်ကျောဘက်မှာ ဖိုးဇော်ရဲ့လီးဟာ ပုဆိုးရှေ့ကို ငေါ်ထွက်နေအောင်တောင်နေတဲ့ အပြင်ကို ပုဆိုးမှာလဲ အရေကြည်တွေကွက်ပြီးစိုနေပါပြီ။ 

ဖိုးဇော် တစ်ယောက် ဆိုဖာနောက်က မတ်တပ်ရပ်လျှက် မမ ဆံပင်တွေကို နဖူးထိပ်ဆံစတွေဆီမှရယ် လည်တိုင်ဇက်ပိုးဖြူဝင်းနေတဲ့အသားလေးတွေနားကဆံပင်တွေဆီကရယ် စလို့ တစ်အုံလုံးသိမ်းပြီး နောက်ကျောအလယ်အောက်တင်ပါးနားထိလောက် တရှပ်ရှပ်နဲ့ ဘီးနဲ့တစ်ချက်ခြင်းဆွဲ ဖြီးပေးနေရင်း ရင်တွေတုန်ပြီး အားမလို အားမရဖြစ်လာချိန်မှာတော့ ဖိုးဇော်ဘီးကို ဘေးနားခဏချကာ မမ ဆံပင်များကို နဖူးဆံစတွေက စလို့ လက် (၁၀) ချောင်းလုံးဖြင့် ခပ်သာသာယာယာလေး ဆွဲယူကာ လက်များဖြင့်သာ ဖြီးပေးနေပါတော့တယ်။ 

လည်တိုင်ဇက်ပိုး ဆံပင်အုံအရင်းမှနေပြီး လက်ဖဝါး (၂) ဖက် အပြည့် ဆုပ်ပြီး ကျောလယ်လောက်အထိသာယာစွာဆွဲချကိုင်နေရတဲ့ ကိုင်ချက်တွေရဲ့ အရသာမှာ ဖိုးဇော်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှလီးတစ်ချောင်းမှာ မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ကို ပေါက်သင်ညို တစ်ကောင်လို ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ အကြောတွေပြိုင်းနေအောင်ကို မာတောင်နေပါပြီ။

အဲ့အချိန်မှာ မကျင်စိန်တစ်ယောက်လဲ ဆံပင်တွေ ညင်သာစွာ အကိုင်ခံနေရတာ ဇိမ်အရသာတစ်မျိုးခံစားနေရသလို ဖြစ်တာကြောင့် မျက်စိများမှေးစင်းကာ အိပ်ချင်လာပါတော့တယ်။ 

ဖိုးဇော်တစ်ယောက် ဒူးတွေပါ တုန်လာပြီး စိတ်တွေထန်နေတာကို မခံနိုင်တဲ့ အဆုံးမှာတော့ မိမိဘေးနားမှာ ရှိတဲ့ ပွဲရုံ တာလီမှတ်တဲ့ ကောင်တာက (၁) ပေခွဲသာသာအမြင့်ရှိတဲ့ ခွေးခြေသစ်သားခုံကို လှမ်းယူလိုက်ကာ မကျင်စိန်ရဲက ဆံပင်တွေ ဖြန့်ချထားတဲ့ ဆိုဖာထိုင်ခုံအနောက်ကနေ ဆံပင်အုံအရင်းနဲ့ လက်တစ်ထွာကျော်လောက် နိမ့်တဲ့နေရာမှာ ပေါင် (၂) ခြမ်းကို ဖွင့်ကားပြီး ခွေးခြေမှာ ဖင်ကိုအားပြုပြီး ခါးကော့ကာထိုင်လိုက်ပါတော့တယ်။

ပုဆိုးခါးပုံစကိုလျော့ဝတ်ကာ အောက်စကို ပေါင်ပေါ်ထိဆွဲတင်လိုက်အပြီးမှာတော့ မကျင်စိန်ရဲ့ ဆံပင်တွေနဲ့ ဖိုးဇော်ရဲ့ တဆစ်ဆစ်တောင်နေတဲ့ လီးနဲ့ အရမ်းကို နီးကပ်သွားပါပြီ။  ဖိုးဇော်တစ်ယောက် အသက်ပင်ရဲရဲ မရှုရဲလောက်အောင် စိတ်တွေလှုပ်ရှား၍ ရင်တွေခုန်ုပြီး အာခေါင်များပါခြောက်၍ရေငတ်နေပါတယ်။ 

လိုချင်လွန်းသည့် မိမိဆန္ဒကို ရရှိရန် လက်တစ်ကမ်းပဲရှိတော့သည်တွင် တုန်ယင်နေသည့် လက်များနှင့် မမဆံပင်များကို အုံအရင်းမှ ဆိုဖာနောက်ကျောမှီအလယ်သို့ တစ်ခါ ပြန် တစ်အုံလုံးကို ညင်သာလေးတွဲစွာနှင့်ဆွဲယူလာလိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်လက် တစ်ဖက်က ဆံပင်အုံတစ်ခုလုံးကို အသာအယာဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ထိန်းထားသလို ညာဖက်မှ ဟနေသည် ပုဆိုးခါးပုံစကိုဖွင့်၍ လဥအောက်ဖိထည့်ထားလိုက်သည်တွင် အကာအကွယ်မဲ့ ပေါ်ထွက်လာသည် (၆) လက်မလောက်ရှိသည့် (၄၅) ဒီဂရီ မော့၍ ပြူးနေအောင်တောင်နေသည့် ဖိုးဇော်၏ လီးမှာ အရေကြည်များရွှဲပြီး အမျှင်တန်းယိုကျနေသည့် ဒစ်ထိပ်ဖူးသည် မမ၏ ဆံပင်များနှင့်စတင်ထိတွေ မိတ်ဆက်မိသွားပါတော့တယ်။ 

ဖိုးဇော် တကိုယ်လုံးတုန်ပြီး ခါးကို ရှေ့သို့ကော့၍ မမ၏ ဆံပင် အုံတစ်ခုလုံးကို လီးတံတစ်ချောင်းလုံးတဆုံးလဥရင်းဆီသို့ အသာအယာဆွဲယူဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ပါတော့သည်။ မနက်ခင်းကမှ တစ်လျှော်ကင်ပွန်းဖြင့် ခေါင်းလျှော်ထားသော မကျင်စန်း၏ အေးမြ မွှေးကြိုင်လှသော ဆံပင်များမှာ ဖိုးဇော်၏ ပူနွေးမာတောင်နေသေ ာလီးတံအောက်တွင် ပူးကပ်သိမ်းပိုက်ဆုပ်ကိုင်ခံထားရပြီး ဖိုးဇော်၏ လဥရင်းမှကြမ်းပြင်ဆီသို စီးဆင်းပုံကျနေပါတော့သည်။ 

မကျင်စန်း သိသွားမည်ကို ကြောက်သည့်စိတ်တထိတ်ထိတ်နှင့်ရင်တွေ တုန်နေသလို ကောင်းလွန်းလှသည့် မကျင်စန်း ဆံပင်များထဲ လီးတချောင်းလုံး နစ်ဝင်နေသည့်အရသာတွင် ဖိုးဇော်၏လီး တချောင်းလုံး အကြောများ တဆစ်ဆစ်တုန်နေပါတော့သည်။ 

ဆံပင်အုံအရင်းမှအသာအယာဆွဲချ၍ ဆံပင်ဆွဲချဖြီးပေးနေဟန်ဆောင်ပုံစံဖြင့် (၁၄) ချက် (၁၅) ချက်လောက်တစ်ချက်ခြင်း တစ်ချက်ခြင်း ဂွင်းတိုက်၍ မကျင်စန်း၏ ဆံပင်တွေကိုဆန်တက် လိုးလိုက်ရသည့် အခါမှာတော့ လီးတချောင်းလုံးတုန်တက်လာကာ ထိန်းသိမ်းတားဆီးလို့မရနိုင်တော့သည့် သုတ်ရည်အလုံးလိုက် ပန်းထွက်ကျကုန်တော့မည့် အချိန် ဖိုးဇော် အကျီအိတ်ကတ်ထဲမှ ယောက်ကျားကိုင်လက်ကိုင်ပဝါကို အမြန်ထုတ်ယူ၍ ဒစ်ထိပ်ကို အချိန်မှီအုပ်လိုက်ရင်း ဆံပင်များနှင့်ခပ်မှန်မှန်လေး ဆက်ထုလိုက်ချိန်မှာတော့ လက်ကိုင်ပုဝါ တစ်ခုလုံးစိုရွှဲကုန်အောင် သုတ်ရည်ပူပူများ အပြွတ်လိုက် အပြွတ်လိုက် ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။ 

ဖိုးဇော်လဲ ရင်တွေတသိမ့်သိမ့်တုန်ကာ လက် တစ်ဖက်က ဒစ်ထိပ်ကို လက်ကိုင်ပုဝါနှုင့်ဆုပ်ကိုင်ထားသလို ကျန်လက် တစ်ဖက်မှလဲ တဆစ်ဆစ်တုန်နေသော လီး တစ်ချောင်းလုံး မကျင်စန်း၏ ဆံပင်များထဲတွင် ငြိမ်သက်သွားသည်အထိ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ပီးသွားကာ ကျေနပ်သွားပါတော့သည်။

..............................

အပိုင်း ( ၃ )

ဖိုးဇော် လဲ သုတ်ရည်များ ပေကျံနေသည့် လက်ကိုင်ပဝါကို လုံးပြီး အကျီအိတ်ထဲ ပြန်ထဲ့ထားလိုက်ကာ မမ ဆံပင်များကို ဆက်၍ ဖီးပေးနေသည့် ပုံစံဖြင့် ဟန်မပျက် လက်ချောင်းများဖြင့် ဖီးပေးသလိုဖြင့် ခေါင်းပေါ်မှ ဆံပင်များကို နောက်ကျောလယ်အထိ သာသာယာယာ ဆွဲချရင်းဖြင့် မမဆံပင်ထဲမှ မခွဲခွာချင်သေးသော တောင်နေဆဲ လီးကို ဆံပင်များဖြင့်ဆက်လက်ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ချော့မြု နှစ်သိမ့်ရင်း ဖြည်းညှင်းစွာ ဆက်လက် ဂွင်းတိုက်နေမိသေးသည်။

ပွင့်ဟနေသော ဒစ်ထိပ်မှ လက်ကျန်သုတ်ရည်စက်အချို့တော့ မမဆံပင်များကို တိုးဝှေ့လိုးနေသည့် ဒစ်ဆီမှ ထွက်ကျ၍ ဆံပင်များထဲသို့ စိမ့်ဝင်သွားသည်ကို ဖိုးဇော် ကျေနပ် အရသာရှိစွာကြည့်နေမိသည်။ 

မမ၏ ဦးခေါင်းပေါ်မှ ဆံပင်များကို လက်ချောင်းများဖြင့် သပ်၍ဆွဲယူဖီးပေးရင်းဖြင့် လှပသော မမ၏ နဖူးလေးပေါ်သို့ အနမ်းပွင့်များပေးလိုသည့် စိတ်များကို ဖိုးဇော် မနည်းထိန်းထားရသည်။ မမ ဦးခေါင်းကို နမ်းရှိုက်လိုသောစိတ်များကို လဲ မျိုသိပ်ထားရလေသည်။

ခဏ အကြာမှာတော့ ဖိုးဇော်လဲ မမ ဆံပင်အတွင်း စိမ့်ဝင်သွားသည့် သုတ်ရည်စက်အချို့ကို မသိသာစေရန် လက်ဖြင့် သေသေခြာခြာ လူးပေးလိုက်ရင်း မမရဲ့ ဆံပင်များထဲမှာ ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ပျော့ခွေစပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျေနပ်သွားတဲ့ လီးကို ညှင်သာစွာ ဆံပင်များဆီမှ ထုတ်ယူပြီး ပုဆိုးကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်မှာတော့ ဘေးချထားတဲ့ ဘီးကို ယူပြီး မမဆံပင်များကို သေခြာစွာ ဖြီးသင်ရှင်းလင်းပေးပြီး အလှဆုံးပြန့်ဆင်းနေတဲ့ အထိ ဖြီးပေးကာ ကလစ်ကို ပြန်တပ်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

..............................................

မကျင်စန်းတစ်ယောက်မှာတော့ သူငယ်စဉ် (၈) တန်းကျောင်းသူဘဝမှ စ၍ ဆံပင်အရှည်ထားခဲ့စဉ်ကတည်းက နေအိမ်တွင်ငယ်စဉ်က မေမေတို့ ဒေါ်လေးတို့ က ကောင်းလွန်းလှသော မကျင်စန်း ဆံပင်များအား အိမ်ထောင်မကျခင်အထိ ခေါင်းဖြီး ကျစ်စံမှီးကျစ်ပေးခြင်း ဆီလူးပေးခြင်းအစရှိသည်တို့ ဂရုစိုက် ပြုလုပ်ပေးသည့်အခါတိုင်း နှစ်သက်စွ ာဇိမ်ယူငြိမ်ခံရသည့် အရသာကို ကြိုက်သူဖြစ်၍ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် လုပ်ပေးနေသည်မှာ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက် ဝေးကွာခဲ့သည့် ထိုဇိမ်ခံခြင်းအရသာကို မမျှော်လင့်ပဲ ပြန်လည်ရသည့်အတွက် အနောက်မှ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် မိမိ ဆံပင်တွေကို ကြိတ်၍ ခိုးလိုးနေသည်ကို မသိပဲ ဇိမ်ခံနေရှာလေသည်။ 

အပျိုစင်ဘဝမှာ မည်သည့် တစိမ်းတရံသား ယောက်ကျားတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ဖူးခြင်းမခံခဲ့ရသည့် မကျင်စန်း၏ ဆံပင်တွေမှာ ကိုတရုတ်ကြီးနှင့် အိမ်ထောင်ကျ ပြီး ခလေး တစ်ယောက် ရခဲ့သည့်တိုင်အောင် ပါကင်မပေါက်ခဲ့ဖူးပါ။ 

လူကသာ အိမ်ထောင်ရက်သား ကျ၍ အိမ်ထောင့်ရှင်မ ခလေးအမေတစ်ယောက် ဖြစ်သွားသည့်တိုင် လင်ယောက်ကျား ကိုတရုတ်ကြီးနှင့် လိင်ဆက်ဆံသည့် အချိန် ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ခံရသည် အချိန်လောက်တွင်သာ ဦးခေါင်းကို ကိုင်၍ ဆံပင်တို့အားလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် ရုံလောက်သာခံခဲ့ရသည့် ဆံပင်အပျိုစင်တို့မှာ ခလေးဘဝငယ်စဉ်လူပျိုမဖြစ်ခင်ကတည်းက ဆံပင်ကောင်းတွေကို အသည်းခိုက်အောင်ကြိုက်တတ်လွန်းသည့် ဖိုးဇော်၏ လီးနှင့်တွေ့သောအခါမှ ခိုးယူသိမ်းပိုက် ပွတ်သပ်အလိုးခံရပြီး ဆံပင်အပျိုရည်ပျက်ခါ ပန်းဦးအလွှတ်ခံလိုက်ရပါတော့သည်။ 

ဖိုးဇော်လဲ အားရကျေနပ်ပြီ ဖြစ်၍ မကျင်စန်း အနောက်တွင်ထိုင်နေရာမှ ထ၍ မကျင်စန်း၏ ဘေး ဆက်တီခုံတွင်ပြန်ထိုင်ရင်း အလယ်စားပွဲပေါ်မှ ရေနွေးကရားအိုးမှ ရေနွေးကြမ်းတခွက်ဌဲ့ကာ သောက်ရင်း အမောဖြေနေတော့သည့်။ မကျင်စန်းလဲ ဖိုးဇော် ဘေးခုံတွင်ထိုင်လိုက်သည်ကို တွေ့မှ မိမိထိုင်ခုံနောက်ကျောမှ ဆံပင်များကို ရှေ့ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ပြန်လည်ဆွဲယူပြီး ကြည့်ရာ သေခြာစွာရှင်းလင်းဖီးသင်ပေးထားသည်ကိုတွေ့ရ၍ အံသြသော မျက်နှာဖြင့် 

“ ဟယ်..မောင်လေးရယ် ..နင်ယောက်ကျားလေးဖြစ်ပြီး မိန်းခလေးဆံပင်အရှည်ကို ကောင်းကောင်း ရှင်းပေး ဖြီးပေးတတ်တာပဲ ..ငါတို့မိန်းခလေးတွေတောင် ဒီလို ဆံပင်အရှည်ကြီးဆို တချို့သေခြာ မကိုင်တတ်ကြဘူး..” ဟု ပြုံး၍ သဘောကျခါပြောလေသည်။

ဖိုးဇော်လဲ အခွင့်သင့်တုန်း 

“ အော် ..မမရယ် ..ဖြီးပေးရှင်းပေးရုံတင်..မဟုတ်ပါဘူး ..မမ ကို နောက်ကြုံတဲ့အခါ ကျနော်တစ်ခါလောက်ခေါင်းကို သေခြာနှိပ်ပေးပါ့မယ် ..မမက ခေါင်းအကိုင်ခံရတာ နှစ်သက်တဲ့ပုံပဲ.. ကျနော် ..မမကို ဆံပင်ဖြီးပေးနေတုန်း မမ အိပ်ချင်သလိုလို ဖြစ်ပီး..အိပ်ငိုက်နေတာနော်...ဟုတ်တယ်မလား ..” ဟု ဖိုးဇော်ပြောလိုက်ရာ မကျင်စန်းမှာ ရီ၍ 

“ အေးနော် ..အနှိပ်ကောင်းလို့ကတော့ မမက အမြဲနှိပ်ခိုင်းတော့မှာ ...ငါ့မောင်..တော်ကြာနေ မမခေါ်မှ.. ထွက်မပြေးနေနဲ့..” 

ဟု ဆိုလိုက်ရာ ဖိုးဇော် ရင်ထဲမှာ မကျင်စန်းဆံပင်များနှင့် မကြာခဏ ထိတွေ့ခွင့်ရတော့မည့် အရိပ်အရောင်တို့ကို မျှော်မှန်း၍ အတိုင်းမသိ ပျော်ရွှင် ဝမ်းသာလုံးဆို့သွားလေတော့သည်။ 

ထို့နောက်မှာတော့ ဖိုးဇော်လဲ ခရီးမှ ပြန်လာ၍ နွမ်းနယ်လာသည့် အပြင် မမျှော်လင့်ပဲ မကျင်စန်းဆံပင်များကို ခိုးလိုးခွင့်ရလိုက်၍ ဇောချွေးပြန် စိတ်လှုပ်ရှားမောပန်းသွားသည်ကို ပြေပျောက်စေရန် ရေချိုးဖို့အတွက် ထလာလိုက်တော့လေသည်။ 

ပွဲရုံအိမ်အောက်ထပ်နောက်ဖေး မိးဖိုချောင်နှင့်တွဲရက် ရေချိုးကန်မှရေ အေးအေးကို စိမ်ပြေနပြေ တစ်ခွက်ခြင်းလောင်းချိုး၍ လူတကိုယ်လုံးအေးမြ လန်းဆန်းသွားမှ ဖိုးဇော်ရေချိုးခန်းမှ ထွက်လာလိုက်တော့သည်။ 

အိမ်ရှေ့ ပွဲရုံဝင်ပေါက်မှ လေနုအေးတိုက်နေသည့် ကမ်းနားမှ လေပြည်ညှင်းအရသာကို ခံရင်း သဘက်တထည်နှင့် တစ်ကိုယ်လုံးရေခြောက်အောင် သုတ်ပြီးမှ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး မိမိနေသည့် ပွဲရုံအောက်ထပ်အလယ်ခန်းမှ အဝတ်ဘီဒိုကို ဖွင့်၍ အိမ်နေရင်းအဝတ်တစ်စုံ ထုတ်ဝတ်ပြီးမှ အိမ်ရှေ့ပွဲရုံအဝင်ပေါက် ကောင်တာစားပွဲမှာထိုင်လျှက် ရေနွေးကြမ်းတစ်ခွက်ကို ငှဲ့သောက်နေရင်း ကမ်းနားဘက်သို့ မျှော်ကြည့်ကာလေညှင်းခံရင်း မမျှော်လင့်ပဲရခဲ့သည့် အခွင့်အရေးအကြောင်း တစိမ့်စိမ့်ပြန်စဉ်းစားရင်းတွေးရင်း ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေပါတော့သည်။

ဖိုးဇော် မြစ်ကမ်းနားကို ငေးမောတွေးနေစဉ်မှာပဲ “ မောင်လေးရေ..” ဟု လှမ်းခေါ်သံကို ကြားလိုက်တော့ ဖိုးဇော်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ မကျင်စန်းမှာ သားလေးလုံးလုံးကိုပွေ့ချီလျှက် အိမ်ပေါ်ထပ်လှေကားမှ အောက်ဆင်းလာရင်း 

“ ငါ့ မောင်ရေ... ခလေးခဏ..ကြည့်ထားပေးအုံး.. အမ ..နောက်ဖေးမီးဖိုးချောင်မှာ ငါးသလောက်ပေါင်းထားတာ ကြည့်လိုက်အုံးမယ် ..ကောင်မလေး..မိအေးက ..ဒီနေ့ သူ့အမေ နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး ခဏပြန်သွားတယ်.. ညနေလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်တဲ့...” 

ဆိုပြီး ခလေးကို ဖိုးဇော်ဘက်သို့မျက်နှာလှည့်အပေးမှာ လှမ်းအပေးမှာ ဖိုးဇော်လဲ လုံးလုံးလေးကို မကျင်စန်းထံမှ လှမ်းပွေ့ချီယူရန်လက်လှမ်းလိုက်ရာ ခလေးကို ထိန်းပေးနေကျဖြစ်သော ဖိုးဇော်လက်သို့ ချစ်စရာ ခလေးငယ်မှာလဲ အလိုက်သင့် လိုက်ပါလာလေသည်။ 

ဖိုးဇော် ခလေးကို နမ်းရှုံလိုက်ပြီး ပွဲရုံကောင်တာ စားပွဲ ပေါ်တွင်တင်ထားရင်း အံဆွဲထဲမှ ကစားစရာ အရုပ်လေးတွေ ထုတ်ပေးရင်း ခလေးထိန်းနေစဉ် မကျင်စန်းတစ်ယောက် ခလေးကို 

“ သားလေး ..ဦးဦးနဲ့ ခဏနေ နော် ..မေမေ ဟင်းချက်အုံးမယ်နော်...” ဆိုရင်း အိမ်နောက်ဖေးသို့ လှည့်ထွက်သွားသည့် မကျင်စန်း၏ နောက်ကျောအလှကို ငေးကြည့်ခါ ခေါင်းထဲ အတွေးများဖြင့် ခလေးထိန်းရင်း ကျန်ခဲ့လေသည်။ 

ဦးခေါင်း နောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ပြည့်လျံနေအောင် ထုံးထားသည့် ကြီးမားထူထဲလှသော ဘီးဆံပတ်ဆံထုံး၏ အောက်မှာ ဖြူစင်ဝင်းမွတ်နေပြီး သွယ်လျှသည့် လည်တိုင်အနောက် ဇက်ကြောဂုတ်ပိုးသားလေးတို့မှဆင်းလာသည့် ကြည်လင်ရှင်းလင်းသောအသားအရေဖြင့် ကျောပြင် အလှကို နွေရာသီ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားသော လည်ဟိုက် မြန်မာအကျီ လက်တို နှင့်လိုက်ဖက်စွာ မြင်ရလေသည် ။

ပုခုံးစွန်း (၂) ဖက်ဆီမှ ဝင်းအိနေသော လက်မောင်းသားလေးများနှင့် အချိုးအစားကျသော ခန္ဒာကိုယ်အနောက်ပိုင်းမှာ လှပပြေပြစ်စွာ ခါးလေးဆီသို သိမ်ဆင်းသွားပြီး ခါးအောက်တွင်တော့ အနောက်ကိုရော ဘေးကိုပါ အဝိုက်အဝန်းပြည့်ဝစွာဖြင့် လုံးဝန်းနေသည် တင်ပါးများ၏အလှမှာ တင်းတင်းစည်းဝတ် ထားသည့် ထမီပေါ်တွင် ပေါ်လွင်နေအောင်ကို လှပလွန်းပါသည် ။

ခြေလှမ်းများအတိုင်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ တက်ဆင်းအလှမှ သွယ်လျှသော ပေါင်တံများနှင့် ဝင်းအိနေသော ခြေသလုံးသားလေးများနှင့် ခြေဖျားအထိအောင်လှသူပါ။ ပြည်စုံလွန်းစွာလှပသော မကျင်စန်း၏ အလှအပများကိုနောက်မှငေး ကြည့်ရင်း ဖိုးဇော်တစ်ယောက် ခလေးထိန်းနေရင်း လုံးလုံးလေး ပါးလေးတွေကို မွေးကြူနမ်းရင်း အတွေးထဲမှာတော့ 

“ အော် ..မမ မကျင်စန်း သာ ငါ့မိန်းမဖြစ်ပြီး ဒီခလေးသာ ငါ့သားလေး..ဖြစ်လိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ.. ”

လို့စဉ်းစားရင်း ကမ်းနားမြစ်ပြင်ဆီသို့ငေးကြည့်နေသည့်အခိုက်မှာ အိမ်ဘေး လဖက်ရည်ဆိုင်မှ သီချင်းဖွင့်၍ ပျံလွင့်လာသော စည်းချက်ကျကျ ဂစ်တာသံ intro အဆုံးမှာ စလာသည့် သီချင်းစာသား (မဖြစ်နိုင်မှန်းသိပါလျှက်နှင့်သူကိုပင် ရွေဘုံမင်းသမီးလေးကိုမှ ကိုယ်ကလိုချင်) ဆိုသော (စိုင်းဆိုင်မောင်၏ မတွေ့ကြရင်ကောင်းသား သီချင်း)သံကို ကြားလိုက်ရင်း ဖိုးဇော်တစ်ယောက် စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုယ့်၏ အကိုအရင်းတစ်ယောက်ထက်ပို၍ ကိုယ်အပေါ်တွင်ကောင်းသည့် ကိုတင်အောင်ကိုလည်း အားနာမိသလို တဖက်တွင် မမ မကျင်စန်းကိုလဲ တိတ်တခိုး တပ်မက်စွဲလန်း၍ နေမိသည့်စိတ်တို့ ဖိုးဇော်ရင်ဘတ်ထဲတွင် လွန်ဆွဲနေသည်ကို မောဟိုက်ခံစားမိရင်း လေးတွဲစွာခေါင်းခါရမ်းရင်း သက်ပြင်းတစ်ခုကိုရှိုက်ထုတ်လိုက်မိလေသည်။

........................................

( ၄ )

သည်လိုနှင့်ပဲ (၄) နှစ်ဆိုသော အချိန်ကာလတစ်ခု ကုန်ဆုံးသွားလေသည် ။ ဖိုးဇော် တစ်ယောက်လဲဘွဲ့ရ၍ ကျောင်းပြီးသွားသည့်နောက်ပိုင်း အလုပ်ကိုသာ အာရုံစိုက်လုပ်နေခဲ့လေသည်။ မကျင်စန်း၏ အလှတို့ကိုနေ့စဉ်မြင်နေရသည့် ဖိုးဇော်တစ်ယောက်လဲ အကို ကိုတင်အောင်ကို အားနာသည့် စိတ်ဖြင့် အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစား၍ မိမိစိတ်ဆန္ဒတို့ကို ထိန်းချုပ်ပါသော်လဲ ရံဖန်ရံခါ အကိုမရှိသည့် ရက်များတွင် မကျင်စန်း၏ ဆံပင်များ၏ ဆွဲဆောင်မှုဒါဏ်ကို မခံနိုင်လွန်းသည့် အခါတွင် မမ အနားသို့ ခေါင်းလျှော်ရည်၊ Hair code ဆီ၊ ဆံပင်ပေါင်းဆေး၊ အစရှိသည်များကို ဝယ်ဝယ်ပေးရင်း တနည်းတဖုံဖြင့် ဆံပင်အကြောင်းပြောကာ ချဉ်းကပ်မိလေ့ရှိလေသည်။

မကျင်စန်းလဲ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် မိမိ ဆံပင်များကို ကြိုက်နှစ်သက်သည်ကို တစ်ရက်ထက် တစ်ရက်ရိပ်မိလာလေပြီး တခါတရံ ဖိုးဇော်ကို ခေါင်းနှိပ်ခိုင်း၍ ဇိမ်ယူသည့်အခါမှာ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် အတွက်က တော့ အပျော်ဆုံးပါ။ မကျင်စန်းလဲ ရံဖန်ရံခါ ဖိုးဇော်နှင့် စကားစမြည်ပြောရင်း 

“ ငါ့မောင်ရေ.. နင်မိန်းမယူရင်တော့ ဆံပင်ကောင်းတဲ့ မိန်းမသာ..ရှာယူနော် ...” ဟု ဖိုးဇော်အား စနောက် လေတိုင်း ဖိုးဇော်မှာ မမ မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်ရင်း 

“ အော် မမရယ် ..ဒီတသက် ဆံပင်ကောင်းတဲ့ မိန်းမ တစ်ယောက်နဲ့ ကြုံဆုံဖို့ဆိုတာ မလွယ်နိုင်သေးပါဘူ.. အမရယ်..” ဟု ညည်းပြရင်း စိတ်တို့ မမအပေါ်တိမ်းညွှတ်နေမှုအရိပ်အမြွက်ကို ပြမိလေသည်။

စိတ်ထဲမှာတော့ ကျနော်အရမ်းကြိုက်တာ မမကိုပါ.. ဟုသာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြောနေမိသည်။ မထိန်းချုပ်နိုင်လွန်းသည့် ဆန္ဒအတွက် ရံဖန်ရံခါ မမဆံပင်တွေကို မမ မသိအောင် ခိုးလိုးနေမိသော်လည်း ဖိုးဇော်တစ်ယောက် မမ၏ body ကိုတော့ မထိအောင် သတိထား၍ အကို ကိုတင်အောင် အတွက် စောင့်စည်းသင့်သည်ဟူသော respect စည်းထား၍ စောင့်စည်းခဲ့ပါသည်။

ဖိုးဇော်တစ်ယောက် ရင်ထဲမှာ မြတ်နိုးရသည့် မမကို မပိုင်ဆိုင်ရသော်လည်း မဝေးရပဲ အနားမှာ ကြည့်နေရခွင့်နှင့် မမ ဆံပင်များနှင့် ရံဖန်ရံခါ ထိတွေ့ခွင့်တို့ ရှိနေပါသေးသည်ဟု စဉ်းစားကာ စိတ်ဖြေရင်း ဒီလိုပဲ နေလာခဲ့ရင်း ကံကြမ္မာ အပြောင်းအလဲတစ်ခု မမျှော်လင့်ပဲ ဆိုက်ရောက်လာပါတော့သည်။

ဖိုးဇော်တို့ အဖိုးအဘွားများ မိသားစု နှင့်ရင်းနှီးလှသော ဖျာပုံရှိ ငါးဖမ်းစက်လှေများ လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးကို ဖိုးဇော်၏ မိတ်ဆက်ပေးမှုဖြင့် ကိုတင်အောင်တစ်ယောက် အချိတ်အဆက်မိပြီး မိမိမူရင်းပွဲရုံလုပ်ငန်း အပြင် ဖျာပုံရှိ ငါးဖမ်းစက်လှေ လုပ်ငန်းတွင် အကျိုးတူရှယ်ယာထည့်ဝင်၍ ငါးဖမ်းစက်လှေများထောင်ထားခဲ့သည်မှာ သားလေး လုံးလုံး တစ်သက် (၅) နှစ်ရှိခဲ့ပြီဖြစ်လေသည်။ 

(၅) နှစ်တာကာလမှာ ကိုတင်အောင် တစ်ယောက် ကံအကျိုးပေးကောင်းမှုကြောင့် စက်လှေ (၁၀) စင်းအုပ်စုမှ (၂) စင်းမှာ ရှယ်ယာ မဟုတ်တော့ပဲ ကိုတင်အောင်တစ်ဦးတည်း သီးသန့် ပိုင်ဆိုင်လာခဲ့ပါသည်။ ကိုတင်အောင်ပိုင် စက်လှေ (၂) စင်းအနက်မှ တစ်စင်း၏ လှေသူကြီး စလင်ကြီး မှာ ရခိုင်ပြည်နယ် ကမ်းရိုးတန်းကျေးရွာတစ်ရွာမှ ရေလုပ်ငန်းဖြင့် ငယ်စဉ်ကတည်းက ဘဝအသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုလာခဲ့သည့် ရခိုင်ကြီး ဦးအောင်ဇံပါ။ 

ဧရာဝတီ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် ပင်လယ်ကမ်းခြေ မှစ၍ တနင်္သာရီ ကမ်းရိုးတမ်းနှင့် ရခိုင်ကမ်းရိုးတန်း ပင်လယ်ရေကြောင်းနှင့် ရာသီဥတုကိုပါ အထူးကျွမ်းကျင်သည့်သူဖြစ်သည့် အပေါ်တွင် ကိုတင်အောင်၏ စက်လှေ (၂) စင်းလုံးအတွက် အထူးအားထားရာ လူယုံတော်ကြီး တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့လေသည်။ 

စီးပွားရေး လုပ်ကွက်တို့ကို လဒ်မြင်သော် ကိုတင်အောင်လဲ မိမိတစ်ဦးတည်းသီးသန့်ပိုင် စက်လှေ (၂) စင်း ဖြစ်လာသည့် နောက်ပိုင်း ငါးဖမ်းခြင်း အပြင် ပင်လယ်ရေကြောင်း ခရီးစဉ်များကို တနင်္သာရီကမ်းရိုးတမ်းဆိပ်ကမ်းမြို့များဖြစ်သည့် မြိတ် ၊ထားဝယ်၊ ကော့သောင်း မြို့တို့ အပြင် မြန်မာပြည် ပြင်ပ ထိုင်းနိုင်ငံနှင့် နှင့် မလေးရှားနိုင်ငံတို့မှ မှောင်ခို ကုန်များသယ်ယူသည့် ကုန်သွယ်မှုလုပ်ငန်းကိုပါ မြိတ်နှင့် ထားဝယ်မြို့များမှ ကုန်သည်မိတ်ဆွေတို့၏ အချိတ်အဆက်ဖြင့်လုပ်ငန်းလုပ်နိုင်ခဲ့လေသည် 

ဤလုပ်ငန်းတွင် အဓိက အကျဆုံး ကိုတင်အောင်၏ အားအထားရဆုံးမှာ စက်လှေ (၂) စင်းလုံးကို ဦးဆောင်ကြီးကြပ်သည့် စလင် ရခိုင်ကြီး ဦးအောင်ဇံပါ။ (၂) နှစ်နီးပါး မှောင်ခိုကုန်သွယ်မှုရှိလာချိန်တွင် နှစ်ရှည်လများ ကိုတင်အောင် အားထားခဲ့ရသော ပင်လယ်ရေကြောင်းပြ လှေသူကြီး စလင် ဦးအောင်ဇံ မှာ အရက်တာရှည် သောက်သုံးခဲ့သူဖြစ်သည့်အတွက် အသည်းရောဂါဖြင့် ကွယ်လွန်ခဲ့လေသည်။ 

..........................................

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>