စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၃ )

စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - ခင်လင်း

အခန်း ( ၅ ) ချစ်ပုံဆန်းကြယ်

ကျွန်တော်တို့ ပြန်ရောက်သောအခါတွင်ကား ညနေ ၅ နာရီထိုးခဲ့ပါပြီ ကျွန်တော်တို့အား အန်ကယ်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့က အနည်းငယ်မိုးချုပ်သောကြောင့် အပစ်ဆိုကြပါသည်။ ထိုနေ့ ညစာထမင်းဝိုင်းတွင် ကျွန်တော် နှင့် ကြွယ်ကြွယ်မှာ တဦးမျက်နှာ တဦးကြည့်မိကြရင်း မျက်နှာတွေမှာ မသိမသာ ပူလျှက်ရှိပါသည်။

အန်ကယ်ကျော်သောင်းက…

“မင်းဒီနှစ် စာမေးပွဲကြီး ကပ်နေပြီနော် ကောလိပ်ကို အတူတူ သွားနိုင်အောင် ကြိုးစားကြ သိလား… ”

ထိုသို့ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်တို့တတွေမှာ ပြိုင်တူ ခေါင်းများကို မော့လိုက်ကြပါသည်။ အမှန် က တော့ အန်ကယ်ဦးကျောသောင်းမှာ လူကြီးပေမို့ ကျွန်တော်တို့ကို ဆုံးမခြင်းသာလျှင် ဖြစ်ပါသည်။

အန်ကယ်ပြောသည်မှာ မှန်ကန်လှပါသည်။ အကယ်၍ ကြွယ်ကြွယ် ၁ဝတန်း အောင်လျှင် ကောလိပ်သို့ ပို့မည်။ ကျွန်တော် အောင်လျှင်လည်း ပို့ရပေမည်။ အကယ်၍ ဒီနှစ် ၁ဝတန်း မအောင်ခဲ့သော် ကျွန်တော် တို့မှာ နောက်ထပ် တစ်နှစ် ကြိုးစား၍ ရသော်လည်း သို့မဟုတ်ပါက ကျောင်းမှထွက်၍ အိမ်ပြန်ရမည်လော မသိပါပေ။ တောတွင်ရှိသော ကျွန်တော်၏ ဖေဖေမှာ ကိုယ်ပိုင်သစ်စက် တည်ထောင်ထားလေရာ အကယ်၍ ယခုနှစ် ၁ဝတန်း မအောင်မြင်ခဲ့သော် မိဘများ၏ သစ်စက်ကို ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင် ရတော့မည်မှာ သေချာနေပါတော့သည်။

ကျွန်တော်၏ အန်ကယ် ဦးကျော်သောင်းမှာ စက်မှုလက်မှု ဘုတ်အဖွဲ့တွင် လက်ထောက်အုပ်ချုပ်ရေမှူး ဖြစ်လာသည့်အတွက် ကားတစ်စင်းနှင့် လခမှာ တစ်ထောင်နီးပါး ရရှိသော အရာရှိကြီး တစ်ဦးဖြစ်ကာ ရပ်ကွက် အတွင်းမှာလည်း သူထည့်ဝင်သော အလှူဒါနမျာကြောင့် အတော်ကလေးပင် ရှေးကထက် သြဇာပိုရှိလာသည်ဟု ထင်ရပါသည်။

အိမ်ကိုလည်း အရင်ကလောက်မကပ်တော့ပဲ အစည်းအဝေးတွေကိုလည်း မကြာခဏ တက်နေရပါသည်။ညဘက်ဆိုလျှင် ကျွန်တော့်အန်ကယ်မှာ တခါတခါ အရက်စော်ကလေးပင် သင်းလျှက်ပြန်လာတတ်ပါသေးသည်။

ဒေါ်လေးမေမှာလည်း အရင်ကနှင့်မတူပဲ အလုပ်များသော အရာရှိကြီးတစ်ဦး၏ ဇနီးဘဝဖြင့် ပျော်ပိုက်နေ ရမည့်အစား အမြဲတမ်း စိတ်ညစ်နေပုံလည်း ရပါသည်။ အမှန်တော့ အန်ကယ် ဦးကျော်သောင်း ည ၁ဝနာရီ ၁၂ နာရီ အထိကြာမှ ပြန်လာတတ်သောကြောင့်လည်း ဒေါ်လေးမေတစ်ယောက်မှာ အအိပ်ပျက်ခံ စောင့်နေရ သည်က များလှပါသည်။

“မင်းအန်ကယ်တော့ အရာရှိကြီးဖြစ်လာမှ တကယ့်ကို ပျက်စီးနေပါပြီ မောင်စိန်တင်ရာ… ညတိုင်းညတိုင်း ဒီလိုသာစောင့်နေရရင်တော့ ခက်တာပဲ… မင်းတို့လူငယ်တွေကို သူကဆုံးမပေမဲ့ သူ့ကျတော့ ဘယ်သူမှ ဆုံးမမဲ့သူ မရှိတော့ ပိုဆိုးပြီးရင်းဆိုးတာပေါ့ကွာ… ”

“အို… မမတစ်ယောက်လုံး အရှိသားပဲဗျ ယောင်္ကျားတွေ ဘယ်လောက်ဆိုးနေဆိုးနေ မိန်းမလုပ်သူက တစ်ချက်လောက် နွဲ့လိုက်ရင် ပျော့သွားရတာပဲ မဟုတ်လား… ”

“အင်း… မင်းကပြောတော့ အင်မတန်လွယ်တာပဲ မောင်စိန်တင်ရာ… ဒါပေမဲ့ မမက ချော့ရ ဆုံးမရမယ် လို့ ကို မရှိပါဘူး သူ့ဟာသူ အရက်မူးလာလို့ အိပ်ယာထဲ ရောက်တာနဲ့ အသေကောင်ကြီးလို တရှူးရှူး ထိုးအိပ်သွား လေတော့ မမ စိတ်ချမ်းသာနိုင်ပါ့မလားကွယ်… ”

ထိုသို့ ကျွန်တော့်အား ဒေါ်လေးမေတစ်ယောက်က ပြောလိုက်သောကြောင့်… ဘာကိုရည်ရွယ်ပြီး ပြော လိုက်သည်ကိုတော့ ကျွန်တော်က ရိပ်မိလိုက်ပါသည်။ တကယ်တော့ အန်ကယ် ဦးကျော်သောင်းက ဒေါ်လေးမေ ၏ အလိုဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ပေးနိုင်ခဲ့ပုံမရပါ။ ဒေါ်လေးမေအဖို့ကလည်း အန်ကယ့်ထံမှ ချစ်ရမ္မက်တွေကို ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် မခံစားရသဖြင့်… သူမဆန္ဒနှင့် မကိုက်ညီပဲ ဖြစ်နေဟန်တူပါသည်။

မှန်တော့လည်း မှန်ပါသည် အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်… ဒေါ်လေးမေမှာ တက်သစ်စအရွယ် သွေးသား ဆူလွယ် ကြွလွယ်ကာ  ချစ်ရမ္မက်တွေ ပြင်းထန်နေသော အရွယ်ပိုင်းတွင် ရှိနေသည့် စိုပြေပြည့်ဖြိုး အလှတွေတိုး နေသော အချိန်အရွယ်ပင် မဟုတ်ပါလား…

ဤသည်ကြောင့် ကျွန်တော်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပြီ ဆိုရင်ဖြင့် သူမ၏ အရောင်တွေ ရွှမ်းလက် စိုပြေ နေသည့် မျက်နက်ဝန်းတွေမှာ  ညှို့မြှူခေါ်ယောင်နေသည်နှင့်မခြား စကားရော အသွားရော ကိုယ်ရောဟန်ပါ  ကျွန်တော့်အပေါ် မထိတထိ ကလိတိတိ ရှိုးပြလျှက် ရှိနေတော့ရာ တစ်နေ့တွင် မမိ  တစ်နေ့တွင် မိကာ ညိတွယ် ကြတော့မည့် အရေးမှာ မဝေးတော့ဟု ကျွန်တော် ထင်မိပါသည်။ ဤသို့ကြိုတင်ကာ တွေးမိခဲ့ခြင်း ကြောင့်ပင်လျှင် ကျွန်တော့်မှာ ဒေါ်လေးမေနှင့် ဆက်ဆံသောအခါမတော့ အမြဲတန်းသတိထားကာ နေရပါ တော့သည်။

......................................................

မူမူ့ထံမှမမျှော်လင့်သော စာတစ်စောင်ကို ကျွန်တော်ရခဲ့ပါသည်။ ထိုစာမှာ…

“ကိုကိုတင်ရေ… မူတို့ ဟင်္သာတကို ပြောင်းရမယ်ကွယ် ဒီလိုပြောင်းရတာဟာ ဖေဖေ့ကို သမဝါယမ ဝန်ထောက် အဖြစ်နဲ့ ပို့မှာမို့ မူမူတို့လည်း ခေတ္တတော့ လိုက်သွားရမယ်ထင်တယ် ဒါပေမဲ့ စာမေးပွဲပြီးမှ သွားရမှာပါ… တကယ်လို့ စာမေးပွဲမှာ နံပါတ်ချိတ်သွားရင်တော့ ရန်ကုန်မှာပဲ ကျန်ခဲ့ရဦးမှာပါ အချစ်ရယ်… ” ဟုဖြစ်ပါသည်။

ထိုကဲ့သို့ မူမူ့ဆီမှ စာရောက်ပြီး၍ မကြာသေးမီ ကျွန်တော့အန်ကယ် ဦးကျော်သောင်းမှာ နိုင်ငံခြားသို့ တစ်လကျော် ခရီးထွက်ရန်အတွက် မစ်ရှင်အဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့မှ ရွေးချယ်ခဲ.ကြောင်း အန်ကယ်ကပြောပါသည်။

“ဟန်ကျတာပဲဟေ့… ကိုယ်တို့တော့ အင်္ဂလန်၊ ပြင်သစ်၊ ဂျာမဏီ၊ ရုရှား နဲ့ အပေါင်းအပါ နိုင်ငံတွေအားလုံး နဲ့ တရုပ်ပြည်မကျန် ခရီးသွားရမယ်ကွဲ့ ဟိုမှာကတော့ လိုချင်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို ဈေးပေါပေါနဲ့ ဝယ်ရဦးမှာပဲ… ဟားဟာ… ဟား… ”

ဟုပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်က နာရီ ကောင်းကောင်းတစ်လုံးနှင့် ကင်မရာတစ်လုံးကိုပါ ဝယ်ခဲ့ ရန် ကြိုတင်မှာကြားသလို ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့ကပါ သူတို့အတွက် မိန်းမအသုံးအဆောင် ပစ္စည်း တွေကို အရေးတကြီး မှာကြားလိုက်ကြပါသည်။

ဒေါ်လေးမေ တစ်ဦးကတော့ ပိုမိုပျော်ရွှင်နေဟန်လည်း တူပါသည်။ ခရီးထွက်ရမည့်အတွက် ကြိုတင်ထုတ် ထားရသည့်လခနှင့် စပါယ်ရှယ် ခရီးစရိတ်တွေက အိမ်သုံးဖို့အတွက် ဖူလုံလျှက်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း စာကိုဖိပြီး ကြိုးစားကြရန် မှာကြားလျှက် သူနိုင်ငံခြားသွားရမည့် အရေးအတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ရသော လုပ်ငန်း များကို မနားမနေ လုပ်နေရသောကြောင့် အိမ်မှာဖင်ပူအောင် ကြာကြာနေရသည်မရှိတော့ပဲ အမြဲတန်း အပြင်ကို သွားနေရပါတော့သည်။

ကျွန်တော်နှင့် မူမူမှာ ညတိုင်း မတွေ့နိုင်သော်လည်း ၂ရက်တစ်ခါလောက်တော့ မှန်မှန်တွေ့ဆုံကာ ချစ်အဏ္ဏဝါတွင် မှန်မှန်ကြီး လက်ပစ်ကူးလျှက် ရှိနေကြပါသည်။ ကျွန်တော်ကမူမူကို ဟင်္သာတ လိုက်သွား မည့်အစား ကျွန်တော်နှင့် တပါတည်းနေခဲ့ရန် ပူစာသဖြင့် မူမူကိုယ်တိုင်က စဉ်းစားဦးမည်ဟု ပြောဆိုခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ မူမူတစ်ယောက် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ချိန်းယူရန်သာ စိတ်ကူးနေမိပါသည်။ စာမေးပွဲပြီးသွား၍ မက်ထရစ် မအောင်မြင်ခဲ့ပါက ကျွန်တော်က မူမူ့ကို သိမ်းပိုက်၍ တောကိုပြန်ရန်သာ ကြံစည်နေမိပါသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် မူမူတို့၏အိမ်သို့ ကားတစ်စင်းနှင့် လူတစ်ယောက် ဝင်ထွက်နေသည်ကို မသင်္ကာဖွယ် တွေ့နေရ ပါသည်။

ထိုသူမှာ အတော်ကလေး ငွေကြေးပြည့်စုံသော ခေတ်ပညာတတ် လူတန်းစားတစ်ဦးဟုသာ ကျွန်တော် တွေ့မြင်ရလျှက် မူမူ့ကို နုနုကလေးမှတဆင့် စုံစမ်းခဲ့ပါသည်။ မူမူ့ဆီမှ ပြန်စာမှာ ပဲခူးမှ အစ်ကိုနှစ်ဝမ်းကွဲ တော် သော သူဌေးကလေးဟု ကျွန်တော်သိလိုက်ရသောကြောင့် အတန်ငယ် စိတ်ချမ်းသာရာ ရခဲ့ပါသည်။ ဒါပေမယ့် မသင်္ကာသော စိတ်တွေက ကျွန်တော့်မှာ ပြင်းထန်လာရပြန်ပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ ကျွန်တော်၏ မသင်္ကာသော စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာရခြင်းမှာ ထိုနှစ်ဝမ်းကွဲတော်သော သူကောင့်သားကလေးနှင့် ချစ်သူမူမူတို့မှာ မကြာခဏ ကားနှင့်ထွက်သွားကာ သူတို့နှစ်ဦးမှာလည်း မောင်နှမ နှစ်ဝမ်းကွဲဟု ပြောလင့်ကစား ကားရှေ့ပိုင်းတွင် အတူ ယှဉ်တွဲ ထိုင်လျှက် ရှိသောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပါသည်။

တစ်နေ့တွင် ကျွန်တော်က မူမူကျောင်းမှအပြန် စောင့်ကာ တိတိလင်းလင်းမေးခဲ့ပါသည်။ မူမူကို ကျွန်တော်က ထိုလူနှင့် တွဲတာမကြိုက်ကြောင်းဖြင့်ပြောဆိုရာ...

“အို... ကိုကိုတင်ကလည်း ကိုယ့်ဆွေမျိုးသာချင်း အရင်းကြီးတွေပဲဟာ... ကိုကိုတင်က သိပ်သဘောထား နုတာကိုး... ”

“မဟုတ်ဘူးမူ... မဟုတ်ဘူး ကိုကိုတင် ဟာမူ့ရဲ့ ချစ်သူတစ်ယောက်မဟုတ်လား... ကိုယ့်ချစ်သူှနဲ့ ယောင်္ကျား တစ်ယောက်တွဲပြီး သွားလာနေတာမြင်တော့ ကိုယ့်ရဲ့ှစိတ်ထဲမှာ မချိဘူးပေါ့ မူရယ်... ”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောကြောင့် မူကသူမ၏ နှုတ်ခမ်းကလေးကို မဲ့လိုက်ပြီး...

“အဲဒါဟာ ကိုကိုတင် သဘောထား နုတာကို ပြတာပဲ... ကိုယ့်အိမ်မှာ ဝင်ထွက် သွားလာနေတဲ့ ဧည့်သည် ဆွေမျိုး တစ်ဦးက မူကြိုက်တာ ဝယ်ပေးတယ်... ရုပ်ရှင်လိုက်ပြတယ် အဲဒီလို အခွင့်အရေးပေးတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို မူက ငြင်းဆိုမယ်ဆိုရင် ကောင်းနိုင်ပါ့မလားကိုကိုတင်ရယ်... ကိုကိုတင့် အဖြစ်ကတော့ သိပ်ပြီးရီစရာ ကောင်းတာပဲ... ” ဟုပြောဆိုကာ ရီမောနေသောကြောင့်...

“ရီပါမူရယ် ရီပါ... မူကရီနိုင်သလောက် ကိုကိုတင် အဖို့ကတော့ အသည်းကွဲဇာတ်ကြောင်း ဖန်လာတာနဲ့ အတူတူပါပဲ မူရယ်... ”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောအခါတွင်... မူမူမှာ စောစောကလို မရီနိုင်တော့ပဲ ကျွန်တော့်ကို ခပ်ငေးငေး  စိုက်ကြည့်လျက်...

“ကိုကိုတင် တကယ်စိတ်ထိခိုက်သွားသလားဟင် မူက ဒီလောက်တောင် ကိုကိုတင် စိတ်မထိခိုက်ဘူး ထင်လို့ပါ ကွယ် နောက်ကိုတော့ မူတတ်နိုင်သလောက် ရှောင်ပါ့မယ်နော်... ”

ထိုသို့မူကပြောရင်း ထွက်သွားသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ မူမူ၏ နောက်ပိုင်းကိုကြည့်ကာ စိတ်ထဲတွင် မသက်မသာ ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါတွင်ကား အိမ်အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းတွင် စားပွဲများခင်းကာ စားသောက်ဖွယ်ရာများ ပြင်ဆင်နေသည်ကို တွေ့ရသောကြောင့် ဒေါ်လေးမေကိုမေးမိပါသည်။

“မင်းအန်ကယ် မနက်ဖြန်ခါ ခရီးထွက်ရတော့မယ်လေ ဒါကြောင့် မင်းအန်ကယ် ဒင်နာ ဖိတ်ပြီးကျွေးမလို့ မောင်စိန်တင် များများတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ် အိမ်နီးနားခြင်း အရာရှိတွေနဲ့ အတွင်းဝန်တစ်ယောက်ပါပဲ။ မင်းချစ်သူ မူမူရဲ့ ဖေဖေကိုလည်း ဖိတ်ထားတယ်လေ...”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့အသံကို ကြားလိုက်ရသောကြောင့်ပင် စိတ်ထဲတွင် အတော်ဝမ်းသာသွား၏။ မူမူ၏ မိဘများ အိမ်ပေါ်ရောက်လာသည်နှင့် တပြိုင်တည်း လစ်မည်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်... အန်ကယ် ကိုယ်တိုင်က ကျွေးမွေးသော ထမင်းစားဝိုင်းတွင် သူနှင့်အတူ  ကျွန်တော့်ကိုပါ စားသောက်ရမည်ဟု ပြောသောကြောင့် စိတ်ထဲ တွင် အတော် မသက်မသာ ဖြစ်သွားရပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ ထမင်းစားပွဲတွင် ပွဲရံတွေ လိုက်ဖို့အတွက် မိန်းမကြီး ၃-၄ ဦးကို ခေါ်ထားပါသည်။ ထမင်းစားပွဲမှာ ည ၆ နာရီခွဲတွင် စပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ ထမင်းစားပွဲတွင် ယောင်္ကျားတွေ ကြိုက်တတ်သော အရက်တွေလည်း ပါလာရာ အန်ကယ်ကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့်ကို

“မင်းလည်း သောက်ရမယ်ဟေ့ အန်ကယ်မသွားခင် ပျော်ပျော်ပါးပါးကြီး ဖြစ်ရမယ်ကွဲ့... ” ဟုပြောသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အန်ကယ်၏အကြိုက်ကိုလိုက်၍ သောက်လိုက်ရပါသည်။

ဖိတ်ထားသောသူများမှာလည်း ရင်းရင်းနှီးနှီးတွေချည်း ဖြစ်သောကြောင့် ယောက်ျာတွေအားလုံးမှာ အရက်သမားချည်း ဖြစ်နေကြောင်း ယခုမှ သိရပါတော့သည်။ အမှန်ကတော့ ဖိတ်ထားသည့် လူများမှာ အရာရှိ ကြီးတွေချည်း ဖြစ်သောကြောင့် အားလုံးလိုလို အရက် ခွက်ပုန်းသမားများတွေဖြစ်ကာ ယခုကဲ့သို့ အန်ကယ် ကိုယ်တိုင်က နိုင်ငံခြားအရက်များနှင့် ဧည့်ခံလိုက်သော အခါမှာတော့ ရေတံလျှောက်တွင် ရေဆင်းသကဲ့သို့ တကယ့် အရက်သမားကြီးတွေ ဖြစ်ကြောင်း ဘွင်းဘွင်းကြီး ပေါ်လာပါတော့သည်။

ထိုညတွင် ကျွန်တော် အတော်မူးသွားသောကြောင့် ဒေါ်လေးမေကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့်အခန်းကို တွဲ၍ပို့ခဲ့ရ ပါသည်။ လူကြီးတွေမှာတော့ အရက်သမားကြီးတွေပီပီ တစိမ့်စိမ့် ဆက်သောက်နေကြပါသည်။

ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတွင် မူမူ့ကိုသာစွဲနေသောကြောင့် ဒေါ်လေးမေကို အရက်မူးမူးနှင့် “မူမူရယ် ကိုယ့်ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လားဟင်… ” ဟုမေးရင်း ဆွဲ၍ မွှေ့ရမ်းမိသည်အထိပင် ဖြစ်ရပါသည်။

“ဟဲ့… မောင်စိန်တင်… ဒေါ်လေးလေ… သတိလေးဘားလေးလဲ ထားပါဦး ကွဲ့… ”

“ဘာဒေါ်လေးလဲ… ကျုပ်မသိဘူး… မူမူမဟုတ်လား… ဟင်… မူမူ… မင်းကိုကိုတင် ကို… ချစ်တယ်မဟုတ်လား… ဟင်… ”

ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆို... ဒေါ်လေးမေ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းဆွဲကာ ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက် ပါသည်။ ထိုအခါကျတော့လည်း ဒေါ်လေးမေမှာ အင်မတန် အံ့သြလောက်အောင် ငြိမ်သက်နေပါတော့သည်။

ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖျစ်ညှစ်ကိုင်တွယ်ကာ အားမလို အားမရ ပါးရော နှုတ်ခမ်း တွေကိုပါ စုပ်ယူနေတော့ရာ ဒေါ်လေးမေမှာ ရုန်းသင့်ပါလျှက် မရုန်းပဲ ငြိမ်သက်နေကာ ကျွန်တော်ထင်နေသာ မူ တစ်ယောက်အလား ပြန်လည်ဖက်တွယ်လျှက် တန်ပြန်ကာ ချစ်ရမ္မက်တွေကို ပြလျှက်ရှိပ်တော့သည်။ ထို့နောက် တွင် ဒေါ်လေးမေက ရုန်းထွက်ကာ... “ခဏလေးနေရင် မမ ပြန်လာမှာပေါ့ မောင်စိန်တင်ရယ်... ” ဟုပြောဆိုကာ ထွက်သွားပြန်သောကြောင့် ကျွန်တော်မှာ... မူမူ... မူမူ... ဟုခေါ်ရင်းသာ ကုတင်ပေါ်တွင် တုံးလုံးလှဲကာ ကျန်ခဲ့ပါ တော့သည်။

အမှန်ကတော့ ဒေါ်လေးမေမှာ ကျွန်တော် သိရသလောက် အန်ကယ့်ကိုလည်း အခန်းထဲသို့ လိုက်ပို့ရ လေရာ... အချိန်မှာ အတော်ညဉ့်နက်သွားပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ကြွယ်ကြွယ်မှာလည်း ခပ်စောစောကပင် အိပ်ပျော် ခဲ့ဟန်တူ ပါသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း အိပ်ပျော်လျှက် ရှိနေလေရာ ကျွန်တော်အိပ်ယာမှ နိုးလာသော အခါမှာတော့ ကျွန်တော့်ဘေးတွင် မိန်းမသားတစ်ဦး ယှဉ်တွဲကာ အတင်းဖက်၍ အိပ်ပျော်လျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရ ပါတော့သည်။ အမှန်ကတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ထိုမိန်မကိုဖက်လျှက် အိပ်ပျော်လျှက် ရှိသောကြောင့်ပင် အတော်ကလေး အံ့သြနေရပါတော့သည်။

ကျွန်တော်က ရုတ်တရက် အိပ်ယာမှ အံ့သြစွာ လူးလဲထလိုက်သော အခါမှာတော့ ကျွန်တော့်ဘေးတွင် ခပ်ပုံ့ပုံ့ အိပ်ပျော်နေသူမှာ ရုတ်တရက် နိုလားကာ ကျွန်တော့်အား အရောင်ရွှန်းလဲ့သော မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်နေ သည်ကို ကျွန်တော်တွေ့လိုက်ရပါသည်။ ထိုသို့ ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရလျှင်ကား ကျွန်တော့် ခေါင်းတွေ ချာချာ လည်သွားသည်ဟု ထင်ရလေတော့သည်။ မှန်ပါသည် ကျွန်တော် ယခုမြင်လိုက်ရသောသူကား အဘယ်သူများဟု စာရှုသူတွေ ထင်ပါသနည်း။ 

...............................................

ကြွယ်ကြွယ်ပေါ့ခင်ဗျား... ကြွယ်ကြွယ်ပေါ့ ကျွန်တော်က ပထမတော့ ဒေါ်လေးမေဟု ထင်ခဲ့ရာမှ ယခု တော့ ကြွယ်ကြွယ် ဖြစ်နေခြင်းကြောင့် ဘယ်လိုမှ စဉ်းစားမရအောင် ဖြစ်နေပါသည်။

ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကြီးကို ဆွဲလိုက်ပြီး...

“ကိုလေးညတုံးက ညီမလေးတစ်ကိုယ်လုံးကို ဘာလုပ်လိုက်သလဲ အခုတော့ ကြွယ့် တစ်ကိုယ်လုံးကို... ” ဟုပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်ကာ

“ကိုလေးလဲ ဘာမှမသိပါလား ကြွယ်ရယ်... ကိုလေးကို ပြောပါဦး... ”

“ဘာ ပြောရမှာလဲ… မမက… ကိုလေးတစ်ယောက် အောက်ထပ်မှာ သိပ်မူးနေတယ် သွားကြည့်စမ်းပါဦး ဆိုပြီး လာနှိုးတာ ၁၂ နာရီကျော်နေပြီ ဒီမှာလဲ ကြွယ့်ဖေဖေမူးလို့ ပြုစုရဦးမယ် မနက် ၆ နာရီမှာလဲ လေယာဉ်ပျံဆိပ် အမှီ ပို့ရမယ်လို့ ပြောတယ်... ဒါနဲ့ ကြွယ်လဲ ကိုလေးအခန်းထဲ ရောက်လာရော... ဟင့် ဟင့်... ”

“ဘာများ ကိုလေးက လုပ်သလဲ ကြွယ်ရယ်... ကိုလေး ကြွယ့်ကို ဘာများလုပ်မိလဲဟင်... ”

“ဘာလုပ်မိလဲ ဟလား ကိုလေး... ကြွယ်လဲ ကိုလေး အိပ်နေတဲ့ဆီ ရောက်ရော ကြွယ့်ကို အတင်းဆွဲဖက်ပြီး ကြမ်းတော့တာပဲ... ပါးစပ်ကလဲ တစ်မူတည်း မူနေတာပဲ... ကြွယ်လဲ ဘာတတ်နိုင်မလဲ... ကိုလေးအလိုကို လိုက်ရတော့တာပေါ့... ”

ထိုသို့ ကြွယ်ကြွယ်က ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ညကအရက်မူးသောကြောင့် ကြွယ်ကြွယ့် အပေါ် ကျူးလွန်မိသည်ကိုသိရလျှက် အတော်ပင် မျက်နှာမထားတတ်အောင် ဖြစ်ရပါတော့သည်။ တဖန် ကျွန်တော် တွေးမိသည်မှာ ဒေါ်လေးမေသည် ညဉ့် ၁၂ ထိုးမှ ကြွယ်ကြွယ်ကို လာရောက်နှိုးကာ လွှတ်လိုက် သည်ဟု ဆိုခြင်းသည် အတော်ကြီး အစဉ်းစားရ ကြပ်မိပါတော့သည်။

“လာပါကိုလေးရယ်... အခုမှတော့ တွေးမနေပါနဲ့တော့... ”

“အို ကြွယ် ရယ်... ကိုယ်တို့ မှားပြီးတာကို ဆက်ပြီး မှားချင်ပါနဲ့တော့ ညီမလေးရယ်... ”

“ဟင်း ဟင်း... ဘာ မမှားရမလဲ... ဒါပဲ မထူးဘူး... ညီမလေးကို ယူရမှာပဲ... ဖေဖေကလဲ သဘောတူမှာ... ”

ကျွန်တော့်မှာ အခက်ကြုံရပါတော့သည်။ ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော့်ကိုယ်ကြီးကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်ကာ ကျွန်တော့် ရင်ခွင်တွင်းသို့ သူမ၏ ခေါင်းကလေးရော ကိုယ်ကလေးပါ ပစ်လှဲသွင်းလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ရုတ်တရက် ချစ်ရမ္မက်တွေက တဟုန်းဟုန်းထကြွလာကာ ကြွယ်ကြွယ့် ကိုယ်လုံးကလေးကို ပွေ့၍ တအားကုန် ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး...

“ကိုလေးလဲ ကြွယ့်ကို ချစ်တာပါပဲကွယ် မောင်နှမ တဝမ်းကွဲဆိုတဲ့ ကြိုးတစ်ချောင်းက ချည်ထားလေတော့ ကိုလေးကိုယ်တိုင် ရှောင်ကြဉ်ခဲ့ရတယ်လေ အခုမှတော့ မထူးတော့ပ်ဘူးနော် ကိုလေးကို အပြစ်ပေးချင်လည်း ပေးပါတော့ ကိုလေး ကြွယ့်ကို မချစ်ပဲ မနေနိုင်တော့ဘူးကွယ်... ” ဟုပြောကာ ကြွယ့်ပါးကလေးကို မွှေးလိုက်ပြီး သူကလေး၏ မို့မို့ချွန်းချွန်း ကျွန်းကမူလေး နှင့် တူလှသည့် ရွှေရင်အုံကလေးပေါ်သို့ တအားပင် ဖိချေမိပါတော့သည်။

တကယ်တော့... အမှားများသည် ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းက မိုက်မဲစွာ မှာယွင်းမိသည်မဟုတ်ပဲ နှစ်ဦးစလုံး၏ အပြစ်ကြီးပင် ဖြစ်ပါသည်။ အမှန်ကတော့ အသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် ကျွန်တော်က ရှောင်ကွင်း နိုင်လောက်သည့် ဆင်ခြင် တုံတရားထက် မဆင်မခြင် မိုက်မှားခြင်းကသာ များနေပါတော့သည်။

ကျွန်တော်နှင့်ကြွယ်ကြွယ်တို့မှာ ထိုညတွင်ပင် ထိုညတွင်ပင် မိုးလင်းသည့်တိုင်အောင် အမှားတွေကို ဆက်ကာ ဆက်ကာ မှားလိုက်ကြယင်း ချစ်မဝနိုင်အောင် ရှိနေပါတော့သည်။ ကြွယ်ကြွယ်၏ ကိုယ်ကာယမှာ မူမူလောက် မတောင့်တင်း သော်လည်း အလုံးအရပ်မှာ မူမူနှင့် မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်ကာ ကြွယ်ကြွယ်၏ အသား တွေကို ကိုင်တွယ်ရသည်မှာ အင်မတန်မှ ပျောင်းနွဲ့ နူးညံ့လှပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်၏ ရင်သားတွေမှာ ရွှေရောင် ဝင်းနေသလို ပြည့်ဖြိုးမို့မောက်ကာ အလှတွေ တက်ကြွ နေတုန်းရှိလေရာ... ကျွန်တော့်မှာ သူကလေးအပေါ်တွင် နှမတဝမ်းကွဲ အဖြစ်သော်၎င်း ချစ်သူကလေး အဖြစ်သော်၎င်း နှစ်ရပ်ပေါင်း၍ အချစ်ပင်လယ်ပြင်တွင် တသွင်သွင်ကြီး ကူးခတ်နေမိပါတော့သည်။

...................................................

နံနက်စောစောတွင် အန်ကယ်အား မင်္ဂလာဒုံ လေယာဉ်ပျံကွင်းထိ ကျွန်တော်တို့ လိုက်ပို့ခဲ့ပါသည်။ အန်ကယ် ဦးကျော်သောင်းတို့ ဘီအိုစီ လေယာဉ်ပျံကြီး ပျံသန်းထွက်ခွါသွားသည့်အထိ ကျွန်တော် ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့မှာ လက်ပြရင်း လေယာဉ်ပျံကွင်းက တော်တော်နှင့် မထွက်နိုင်သေးပါ။ မှန်ပါသည် အန်ကယ် တို့အဖွဲ့ စီးသွားသော လေယာဉ်ပျံ ကြီးမှာ မိုးတိမ်အတွင်း ဝင်ရောက် ပျောက်ကွယ်သွားသည့် တိုင်အောင်ပင် ကျွန်တော်တို့တတွေမှာ ငေးမောကြည့်ရင်း အတွေး ကိုယ်စီနှင့် ပြန်လည်ထွက်ခွါလာခဲ့ပါသည်။

ယခုတော့ အန်ကယ် ဦးကျော်သောင်း မရှိ၍ သူအမြဲသီးနေကျ အော်စတင်ကား အပြာလေးကို ကျွန်တော် မောင်းနေရသဖြင့် ထိုနေ့တွင်ပင် ကြွယ်ကြွယ်နှင့် မူမူအား ပထမဆုံး အကြိမ်အဖြစ် ကျောင်းကို ပို့ပေးခဲ့ရသည့် အပြင် ဒေါ်လေးမေကိုလည်း စကော့ဈေးကို လိုက်ပို့ခဲ့ရပါသည်။ ထိုသို့လိုက်ပို့စဉ်တွင် ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့် ကို ထူးဆန်းသော စကားတစ်ခွန်းကို ဗြောင်ကျကျပင် ပြောလိုက်ပါသည်။

“ညက မောင်စိန်တင် သိပ်ကိုကဲတယ်ကွာ… မမဖြင့် မင်းကဲတာနဲ့ အတော်ကို ဒုက္ခရောက်သွားတာပဲ… မင်းအန်ကယ်ကိုလည်း သွားကြည့်ရသေးတယ် မင်းအန်ကယ်လည်း သိပ်မူးပြီး ဘာမှ သတိမရဘူး… ”

ဒေါ်လေးမေက ထိုကဲ့သို့ တောက်လျှောက်ကြီး ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အတော်ပင် အစဉ်းစားရ ကြပ်သွားပါတော့သည်။ ကျွန်တော်နှင့် တစ်ညလုံး အမှားတွေ ကျူးလွန်ခဲ့ရသူမှာ ကြွယ်ကြွယ်ပင် မဟုတ်ပါလော... အဘယ့်ကြောင့် ဒေါ်လေးမေက သူနှင့် လွန်ကျူးသယောင်ယောင် စကားတွေကို ပြောဆိုရပါ သနည်းဟု ကျွန်တော်တောင် စဉ်းစားလို့မရအောင် ဖြစ်ရပါတော့သည်။

“ကျွန်တော် ဘာမှမသိရပါလား မမရယ်… တကယ့်ကို ဘာမှမသိရပါဘူး… ”

“အေး… မင်းကတော့ ဘယ်သိမလဲ မောင်စိန်တင်ရဲ့… ခံလိုက်ရတဲ့လူကတော့ တယ်မသက်သာဘူးပေါ့ကွယ်… မင်း စကားတွေရော မင်း မှတ်မိသေးရဲ့လား… မူမူ… မူမူနဲ့… တမူတည်းမူပြီး… လူကို အတင်းဆွဲ အတင်းဖက် လိုက်တာ ဖွတ် ဖွတ် ညက်ညက်ကို ကြေသွားတာပဲ သိလား… ” ဟု ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်ပါးကို လိမ်ဆွဲ၍ ပြောလိုက်ပါသည်။

ထိုကဲ့သို့ ဒေါ်လေးမေက ပြောလိုက်သောအခါမတော့ ပြဿနာတွေမှာ ပိုမိုရှုပ်ထွေးလာကာ ထွက်ပြေးချင် စိတ်ပင် ပေါက်လာပါတော့သည်။ သို့သော် ဒေါ်လေးမေကပင် ဗြောင်ဖွင့်ကာ ပြောနေလျှင် ကျွန်တော်က ဖြစ်သမျှ ကို ဆက်လက်ကာ မေးရပေဦးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ စကော့ဈေးမှ အထွက်တွင်…

“ကျွန်တော် မမအပေါ် ဘယ်လိုများ ကျူးလွန်မိပါသလဲ မမရယ်… တကယ်ပါ ကျွန်တော်ကတော့ ဘာမှကို မသိပါဘူး… တကယ်လို့ ကျွန်တော်ကျူးလွန်မိရင်လည်း တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ်… ”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သော အခါမှာတော့ ဒေါ်လေးမေမှာ အသံကလေးထွက်အောင် ရီမော လိုက်ရင်း…

“အင်း… မင်းကိုတောင် သေသေချာချာ ရှင်းပြရဦးမလိုတောင် ဖြစ်နေပြီ မောင်စိန်တင်… ပြီးတော့ မင်းစကားက ဘုန်ကြီးခေါင်းခေါက်ပြီးမှ ရှိုးတာလို ဖြစ်နေပြီ… မင်းအန်ကယ်သာသိရင် ဘယ်လောက်စိတ်ဆိုးလိုက်မလဲ… ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

“ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် သေသေချာချာ မသိတော့ပါဘူး မမရယ် တကယ်ပါ ကျွန်တော်သိတာကတော့ ကြွယ်ကြွယ် ကျွန်တော်ကို လာပြီး ပြုစုတာကိုပါပဲ... ”

“ဟာ ဟ ရီစရာပဲ မောင်စိန်တင် အဲံဒီညဦးက မင်းမူးနေလို့ မမကိုယ်တိုင်ပဲ အခန်းထဲ လိုက်ပို့ခဲ့တယ်ကွဲ့ မင်းဟာ မမကို ဖက်ထားတာများ အရမ်းတင်းကျပ်နေတာပဲ... ဒါနဲ့ ဧည့်သည်တွေရော မင်းအန်ကယ်ရော ရှိနေလေတော့ မင်းလက်ထဲက အတင်းရုန်းထွက်ရသေတယ်... ”

ထိုသို့ ဒေါ်လေးမေက ပြောလိုက်သောအခါမှာတော့ ကျွန်တော်၏ ဦးဏှောက်အတွင်းမှာ မေ့လျှော့ ပျောက်ကွယ်နေသည့် အဖြစ်အပျက် ကလေးများကို ပြန်လည်ကာ မြင်ယောင် လာပါတော့သည်။ ဒါပေမဲ့... ဝိုးတဝါးသာလျှင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒေါ်လေးမေ ပြောလိုက်သည့် အတိုင်းပင် ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်ကိုတွဲ၍ အခန်းထဲ လိုက်ပို့ခဲ့ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် နောက်ပိုင်းကို မမှတ်မိတော့ပါ။

“မင်းအန်ကယ်ကို မမက အိပ်ယာထဲမှာ သိပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်… မင်းဟာ တကယ့်အရက်သမားကြီး အတိုင်းပဲ အော့ အန် နေသေးတယ်… ငါကတော့ အတော့ကိုပဲ မရွံမရှာ မင်းအန်ဖတ်တွေကို ကြုံးပစ်လိုက်ရသေးတယ်… မင်းကို ကောင်းကောင်းအိပ်ဖို့ စောင်ခြုံပေးပြီး ခြင်ထောင်လဲ ချပေးခဲ့သေးတယ်… ဒါပေမဲ့ မင်းက ခေါင်းကိုက်တယ် ဆိုလို့ ရေနွေးနဲ့ ဇက်တွေရော နားထင်တွေရော နှိပ်ပေးခဲ့ရသေးတယ်… မင်းက ဘာများ လုပ်လိုက်သလဲ သိလား… ဟင်… ”

ထိုစကား ပြောနေချန်တွင် ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်အား သူမ၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် စူးစိုက်ကြည့် လျှက်ရှိပါသည်။ ပြီးမှ မျက်စောင်းကလေး ချိတ်ကာ စကားဆက်လိုက်ပါသည်။

“မင်း… မမကို ဘာလုပ်လိုက်သလဲ မှတ်မိလား…လို့… မေးနေတယ်လေ… ဟင်… ”

ထိုအခါ ကျွန်တော်၏ သွေးတို့ မှာ တဒိတ်ဒိတ် တိုးလာရာ… ရင်ခုန်သံ တဒိန်းဒိန်းမည်၍ သွေးတိုး မြန်ဆန် လာသည်ဟု ထင်မှတ်မိပါသည်။ ကျွန်တော်က ကား၏လီဗာကို ခပ်ညက်ညက် ၁ နာရီ မိုင် ၃ဝ နီးပါး မောင်းနေရာ မှ မိုင် ၄ဝ အထိတက်ကာ မောင်းလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်လေးမေက သူမ၏ နဂါးမျက်စောင်းကလေးကို ပြန်လည် ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး စကားဆက်ပြန်ပါသည်။

“မင်း… မမကို အတင်းဖက်လှဲပြီး… မင်းရဲ့ လိုအင်ဆန္ဒတွေကို အတင်းပဲ ရအောင် ကြံတော့တာပဲ… မင်းဟာ သိပ်ပြီး ကြမ်းတာပဲ… မမ ကိုယ်တိုင်လည်း မင်းကို သနားပြီး… အလိုလိုက်ခဲ့မိတယ်လေ… အဲ့ဒီတော့… မင်းနဲ့ မမဟာ တိတ်တဆိတ် ညားခဲ့ပြီးပြီ ဆိုတာလည်း သတိပြုပါဦး… ”

“အို… မမကလည်းဗျာ မှားမိတားက မှားပြီးပြီပဲ… နောက်ထပ် မမှားဖို့ရာကိုသာ ကျွန်တော်တို့ ရှောင်ကြဉ်ရမယ် မဟုတ်လား… ”

“ဒါပေမဲ့… မမကတော့ မရှောင်နိုင်တော့ဘူး မောင်စိန်တင် မင်းက စထားခဲ့ပြီပဲ… နောက်ပြီး မင်းအန်ကယ်ဟာ ကြီးကြီးမာစတာ ဖြစ်လာလေလေ… အရက်နဲ့ ဖဲရယ်ပဲ အချိန်ကုန်ပြီး ညဘက်မှာ အင်မတန် မိုးချုပ်မှ ပြန်လာခဲ့ တာပဲ… ပြီးတော့ မင်းအန်ကယ်ဟာ မမ အပေါ်မှာ ဘယ်သောအခါမှ မမရဲ့ လိုအင်ဆန္ဒတွေ ဖြည့်စွမ်း မပေးနိုင် ခဲ့ဘူး… ဒီတော့ မမကို သနားပါးဦး မောင်စိန်တင်ရယ်… ”

ဒေါ်လေးမေသည် လေသံရော ကိုယ်လုံးပါ ညံ့သက် ပျော့ပြောင်းကာ ကျွန်တော်ကို မှီနွဲ့ကာ ထိတွေ့ ပူးကပ် လိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ကိုယ်မှ ပြင်သစ်ရေမွှေးနံ့မှာ ကျွန်တော့်နှာခေါင်းတွင် လာရောက်၍ ကလိ နေပါသည်။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှ ကားမှန်ရိပ်ထဲတွင် ဒေါ်လေးမေ၏ ရုပ်ပုံလွှာမှာ ညှိုးလျှော့ကာ ကျွန်တော့်ထံမှ ထွက် ပေါ်လာမည့် စကားတစ်ခွန်းအတွက် သနားစဖွယ် စောင့်စားနေဟန်တူပါသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်လေးမေမှာ အင်မတန်မှချောသော မိန်းမချောစာရင်းဝင် တစ်ဦးဖြစ်လေတော့ ညှိုးလျှော့လျှော့ အသနားခံနေသည့် မျက်နှာ လေးကပင် အင်မတန် ချစ်စရာကောင်းလှသည်မှာ ထင်ပေါ်နေပါသည်။

ဒေါ်လေးမေ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော လက်တဖက်က ကျွန်တော့်ပေါင်တဖက်ပေါ်တွင် တင်လိုက်ကာ ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်၍…   

“မင်း… မမကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား… မောင်စိန်တင်… ” 

ဟု ကျွန်တော့်ကို မကွယ်မဝှက် ပရိရာယ် မနှောပဲ မေးလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ ဒေါ်လေးမေဘက်ကိုလည်း လှည့်မကြည့်ပဲ တစုံတခုသော အကြောင်းအရာအား လေးနက်စွာ တွေးတောနေမိပါသည်။ ဤသို့တွေးတောတောနေသောကြောင့်လည်း ဒေါ်လေးမေ တင်ထားသော လက်တစ်ဖက်၏ အတွေ့ကို မရုန်းဖယ်နိုင်သလို သာယာမိခြင်း သဘောမျိုးလည်း မဖြစ်ပေါ်မိပါချေ။

“ကျွန်တော် မရှင်းတာတစ်ခုကို ဖြေစမ်းပါ မမရယ်… ညက ကြွယ်ကြွယ့်ကို ဒေါ်လေးမေ လွှတ်လိုက်သေးလား… ”

“ဟုတ်တယ် မောင်စိန်တင်… မင်းအန်ကယ်က မမကို ခေါ်နေလေတော့ မင်းက အိမ်အောက်ထပ်မှာ အမူးမပြေ သေးပဲ ဆူညံဆူညံ လုပ်နေတော့ ကြွယ့်ကို ထိန်းကြောင်းပေးဖို့ လွှတ်ရတော့တာပေါ့… ”

“အဲဒါ ခက်တာပဲ မမရယ်… အခု ကျွန်တော် ကြွယ်ကြွယ်နဲ့ပါ… ချစ်မိနေပြီဗျာ… အဒါမှ သိပ်ခက်တာပဲ အခု ကြွယ်ကြွယ်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို တန်းတန်းဆွဲ ဖြစ်နေပြီ မမရယ်… ”

ကျွန်တော်က အံကြိတ်ကာ ပြောနေသည့်တိုင်အောင် ဒေါ်လေးမေ တစ်ယောက်ကတော့ ဘယ်လိုမှ အံ့သြ ခြင်းဖြစ်ဟန် မပြသလို ဘယ်လိုမှ အမူအရာပြောင်းလဲခြင်းလည်း မရှိသဖြင့် ကျွန်တော်ကသာ အံ့သြနေမိပါသည်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ညက အရူးလုံးလုံး ဖြစ်သွားရခြင်းသာလျှင် ဖြစ်မည်ဟု ယုံကြည်မိ ပါတော့သည်။

ကျွန်တော် ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ချစ်မိနေကြောင်း ထုတ်ဖေါ် ပြောလိုက်သည့်တိုင် ဒေါ်လေးမေ တစ်ယောက်မှာ ဘယ်လိုမှ မထူးခြားသလို ရှိနေပါသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို အားမလို အားမရ ကြည့်မိပါသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် “ကျွီ…” ဟု ဖြည်လိုက်သော ဘရိတ်ဖမ်းသံကြီးနှင့်အတူ ဒေါ်လေးမေက အော်လိုက်သံကြောင့် ကျွန်တော် စတီယာရင်ကို ကမန်းကတန်း ဆွဲလှည့် ဖမ်းထိမ်း နိုင်မှုကြောင့် လမ်းကြောင်းပြောင်းကာ ကုန်ကားကြီးတစင်းနှင့် ခေါင်းချင်းဆိုင် တိုက်လုဆဲဆဲမှ လွတ်မြောက်သွားခဲ့ ပါတော့သည်။

“အမယ်လေး မောင်စိန်တင်ရယ် မမဖြင့် ရင်တွေကို ဖိုသွားတာပဲကွယ်… သတိလေးဘာလေးများ ထားပါဦး…” ဟု ဒေါ်လေးမေက သူမ၏ မို့မောက်ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံတွေကို မရင်းပြောလိုက်ရာ… ကျွန်တော်က…

“ထားတာပဲ မမ… ကျွန်တော့စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်နေတယ် မသိဘူး မမ စဉ်းစားကြည့်လေ ကျွန်တော် ဟာ တစ်ညတည်းမှာပဲ နှစ်ဦးစလုံးကို… ” 

ဟု ပြန်ပြောလိုက်စဉ်… ဒေါ်လေးမေက စီးကရက်တစ်လိပ် မီးညှိကာ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲကို တယုတယပင် တပ်ပေးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ်တွင် သူမ၏ လက်တွေကို တင်ထားလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက်တွင် ကျွန်တော့်ပေါင်တွေပေါ် သူမ၏လက်တွေက ကျရောက်သွားပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း…

“မမသိပါတယ် မောင်စိန်တင်… ကဲ… မမပြောမယ်နော် ကြွယ်ကြွယ်ဟာ အပျိုလေးကွဲ့… မမကတော့ အအိုပဲ ဒါပေမဲ့ မင်းအန်ကယ်က အမြဲတမ်း မမရဲ့လိုအင်ဆန္ဒတွေ ဖြည့်ပေးနိုင်မယ် ထင်သလား… မပေးဘူးကွဲ့ သိလား… မပေးဘူး… ဒါကြောင့် မင်း… မမရဲ့ ပြောစကားတွေ နားထောင်ပါကွယ်… ပြီးတော့ မင်းလိုချင်တဲ့ ကြွယ်ကြွယ့်ကို ရတဲ့အထိ မမက ဖန်တီးပေးပါ့မယ် သဘောကျရဲ့လား… ”

“ကြွယ်ကြွယ်နဲ့ ယူလို့… သင့်တော်ပါ့မလား မမရယ်… မူမူနဲ့လည်း ချစ်နေတယ်ဆိုတာ မမ အသိမဟုတ်လား… ”

“အို… မင်း ဒီအိမ်ရောက်လာတာဟာ ကြွယ်ကြွယ်နဲ့ နီးစပ်ဖို့ကွဲ့ မောင်စိန်တင် ကြွယ်ကြွယ်နဲ့ မင်းဟာ ၁ဝတန်း အောင်ရင် လပ်ထပ်ဖို့ကိစ္စကို လူကြီးခြင်းတွေက သဘောတူထားပြီးသားကွဲ့ သိလား… ”

ထိုသို့ ဒေါ်လေးမေက သူတို့၏လျှို့ဝှက်ထားသော အတွင်းရေးကိစ္စကို ကျွန်တော့်အား ဖွင့်ပြောလိုက် သောကြောင့် ကျွန်တော် အင်မတန်မှ အံ့သြနေမိရာမှ…

“ဒါဖြင့် ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ်နဲ့ ရပြီးသည့်အထိ မမရဲ့ လင်ငယ်လေးအဖြစ် လျှို့ဝှက် စခန်းသွား နေရမယ် ဟုတ်လား… ” ဟု ပြောင်ကျကျပင် မေးလိုက်မိပါသည်။

“ဟုတ်တယ်လေ… မမပြောခဲ့ပြီးပါကော မောင်စိန်တင်ရယ် မင်းအန်ကယ်ဟာ မမအပေါ် ဘယ်လိုမှ ဂရုမပြုခဲ့ဘူး မဟုန်လား မမဘဝဟာ မင်းအန်ကယ်နဲ့ နေရတာလဲ စိတ်မချမ်းသာတဲ့ ဘဝနဲ့ နေရတာပါပဲ ဒီတော့ မမဟာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ပဲ ရှိပါသေးတယ် မောင်စိန်တင်… ”

“အို ဗျာ… တပြိုင်တည်း ယောကျ်ားနှစ်ဦးရဲ့  ပိုင်ဆိုင်မှု ဆိုတာတော့ မကောင်းပါဘူး မမရယ်… ကျွန်တော်ဟာ အန်ကယ့် ကျေးဇူးကို သိတတ်ရမယ်မဟုတ်လား မမ… ”

“မင်းဟာ မမပြောတာတွေ… အခုထိ မရိပ်မိဘူးလားကွယ်… ကဲ ကဲ… သေသေချာချာ ဖွင့်ပြောရတော့မှာပေါ့ မင်းအန်ကယ်ဟာ မမကို အလိုမဖြည့်ပေးပဲ ညဉ့်နက် သန်းခေါင် သန်းလွှဲ သွားနေတာ မင်းသိမှာပေါ့… ”

“သိပါတယ် မမရယ် ဒါကို အဆန်းလုပ် ပြောနေပြန်ပြီ… ”

“အေး… အဲဒါ မင်းအန်ကယ်ကို အဆန်းပဲလို့ ပြောရင်ကောင်းမယ် မောင်စိန်တင်… အခုမှတော့ ဖွင့်ပြောရ ပေမှာပေါ့ကွယ်… မင်းအန်ကယ်ဟာလေ မမနဲ့ရပြီး ၆လလောက်ကြာတော့ ပန်းသေရောဂါ ဖြစ်ခဲ့တယ် မောင်စိန်တင်… ”

“ဟင်… ပန်းသေရောဂါ ဟုတ်လား… ”

“ဟုတ်ပါတယ် မောင်စိန်တင် ဆရာဝန်တွေနဲ့လည်း ကုပါတယ်… ပျောက်တချီ ပေါ်တလှည့်နဲ့ နောက်ဆုံးတော့ လုံးလုံးကို ပန်းသေသွား တော့တာပဲ… အဲဒီတော့ မမလို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နုနုပျိုပျို မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ ယောကျ်ားယူထားပြီး ယောကျ်ားဆီက အချစ်ရမ္မက် ဖြည့်စွမ်းပေးမှုတွေကို မခံစားရဘူးဆိုတော့ အသက်ရှင် လျှက်နဲ့ သေနေတာနဲ့ မတူဘူးလား မောင်စိန်တင်ရယ်… ဒီတော့လေ မမအဖို့မှာ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ယောကျ်ားနဲ့ အိပ်နေရတယ် ဆိုပေမဲ့ ဘယ်မှာ စိတ်ချမ်းသာနိုင်ပါ့မလဲ မောင်စိန်တင်ရယ်… မမရဲ့စိတ်ဟာ ယောကျ်ားမြင်ယင် ငန်းငန်းတက် ချစ်ချင်လာတဲ့ အာသာဆန္ဒတွေ ဖြစ်ပေါ်လာရတယ်… နောက်ဆုံးတော့ မင်းအန်ကယ် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မမကို သနားပြီး တခါတခါ အတော်မိုးချုပ်မှ ပြန်လာတယ် မိုးချုပ်ရုံတွင် မကဘူး ညဉ့်နက် သန်းခေါင် သန်းလွှဲအထိ ရောက်ခဲ့တယ်လေ သူလဲအရက်ကိုပဲ အဖေါ်ပြုပြီး နေလာရ တော့တာပေါ့ မောင်စိန်တင်ရယ်… ကဲ ဘယ်လောက်များ မမတို့ လင်မယား ဒုက္ခရောက်သလဲဆိုတာ မင်းပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ… အခု မင်းနဲ့ ဒီလိုဖြစ်ဖို့ကိစ္စဟာလဲ မမကပဲ ဖန်တီးယူခဲ့ရတာပဲ… ဒီကိစ္စကို မင်းအန်ကယ် နိုင်ငံခြားမသွားခင် သိသွားတယ်လေ… မောင်စိန်တင်… ”

“ဗျာ… သိသွားတယ် ဟုတ်လား… ”

“သိသွားတာပေါ့ မောင်စိန်တင် မင်းအန်ကယ်ဟာ မမကို ဘယ်လောက်ထိ ချစ်ခဲ့သလဲဆိုရင် ဖူးဖူးမှုတ်ထားတာ ဒါပေမဲ့ တခြားယောကျ်ားနဲ့ဆိုရင် ဘယ်တော့မှ စိတ်မချခဲ့ဘူး…  အဲဒီတော့ မောင်စိန်တင် အိမ်ရောက်လာခဲ့တာ ဟာ မမအတွက် အဆင်ပြေဖို့နဲ့ မင်းအန်ကယ် စိတ်ချမ်းသာဖို့ ဖန်တီးခဲတာနဲ့ အတူတူပဲ မောင်စိန်တင်… ”

“ဗျာ… အန်ကယ် စိတ်ချမ်းသာဖို့  ကျွန်တော်က ဖန်တီးခဲ့တာနဲ့ အတူတူပဲ ဟုတ်လား… ” ဟု ကျွန်တော်က အင်မတန်မှ အံ့သြစွာနဲ့ မေးမိပါသည်။

ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော် မောင်းခဲ့သောကားမှာ မြေနီကုန်း အဝိုင်းကြီးသို့ ရောက်နေပြီး ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ၏ သနားစရာကောင်းသော မျက်နှာလေးကို မှန်ရိပ်ထဲမှ တခါတခါ စိုက်ကြည့်လျှက် မသိမသာ သက်ပြင်ူချမိပါသည်။

“မင်းအန်ကယ်နဲ့ မမက တချိန်တည်း ကြံစည်ခဲ့တာပါပဲ… အဲဒီတော့ မမလို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် မိန်းမတစ်ယောက် ကို ဘယ်ယောကျ်ားကဖြင့် မဆက်ဆံချင်တဲ့လူ မရှိဘူး… ဒါပေမဲ့ ဒီပြင်ယောကျ်ားတွေနဲ့ဆိုယင် မင်းအန်ကယ်ရော စိတ်ချမ်းသာနိုင်ပါ့မလား… ဘယ်မှာ ချမ်းသာနိုင်ပါ့မလဲ မောင်စိန်တင် တခြားယောကျ်ားနဲ့ တွဲသွားပြန်တော့လည်း မင်းရဲ့အန်ကယ်ပဲ ဂုဏ်ပျက်ရမှာပဲ မဟုတ်လား မောင်စိန်တင်… ”

“ကျွန်တော် သိပါပြီ မမရယ်… သိပါပြီ… ကဲကဲ မမရဲ့ အလိုဆန္ဒ ပါရမီဖြည့်ဖို့ ဒီက ငနဲသားလေးက မေတ္တာရှင် ဆိုပါတော့… ”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ခပ်မဲ့မဲ့ ပြောလိုက်သောအခါမှာတော့ မမ(ခေါ်) ဒေါ်လေးမေမှာ သဘောကျသွား ပြီး တခစ်ခစ် ရီမောရင်းက ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကြီးကို လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ခပ်ဖွဖွ ထုလျှက်ရှိပါတော့သည်။

အခန်း ( ၅ ) ပြီးပါပြီ။

..................................................

အခန်း ( ၆ ) ချိုတေးနှင့်ခင်လေး

ကျွန်တော်ဆိုသော ငနဲသားမှာ ယခုအခါ အင်မတန်မှ အလိုလို စန်းပွင့်နေသော ပါရမီရှင်တစ်ဦး ဖြစ်နေမှန်း သိရပါပြီ။ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်ရောက်သွား၍ ကားရုံထဲသို့ ကားထိုးခဲ့ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လာသောအခါ မှာတော့ ဒေါ်လေးမေက…

“မောင်စိန်တင် ရေချိုးလေ… မင်းလဲ ပင်ပန်းလာပြီ မဟုတ်လား… ” ဟုေပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ ရေချိုးသော နေရာမှာ အိမ်အောက်ထပ်တွင် သီးသန့် အခန်းကလေး ဖြစ်သောကြောင့်… ဒေါ်လေးမေ ပြောသည့်အတိုင်းပင် ကျွန်တော် အဝတ်အစားများ သွားရောက် လဲလှယ်ခဲ့ပါသည်။ ထိုသို့ လဲလှယ် နေစဉ်… ကျွန်တော့်နားထဲတွင် ဒေါ်လေးမေ ပြောခဲ့သော စကားတွေကို ကြားယောင်ကာ… ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း… ဤအိမ်ကြီးပေါ်တွင် လျှို့ဝှက်စွာ အချစ်ရေး မညီမျှမှုတွင် ကျွန်တော်မှာ အင်မတန် အရေးကြီးသော ဇာတ်လိုက်တစ်ဦးအဖြစ် ပါဝင်ကပြနေရသည်ကိုသာ တစိမ့်တစိမ့်တွေးရင်း ရင်တွေမှာ လေးပင်လာရပါသည်။

အိမ်ဘေးပါတ်ဝန်းကျင်မှ မေမြို့ပန်းတွေနှင့် ပန်းမျိုးစုံတို့၏ တသင်းသင်း ကြူမွှေးတဲ့ ရနံ့ကလေးများ လွင့်ပျံ့ လာကာ ကျွန်တော့်ကို ကလူလိုက်ပေမဲ့… ထိုရနံ့မွှေမွှေးလေးကို ဇိမ်ခံကာ ရှူရှိုက်နေရမည့်အစား… ကြည်လင်ပြတ်သား၍ ခပ်ညုညု ညှို့မြှူ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည့် တေးသံလွင်လွင် ကလေးသာလျှင် နား၏အာရုံဝယ် ပြည့်လွှမ်း သွားရပါတော့သည်။

“မယ့်ချစ်သူ လာမယ့်လမ်း… မျှော်မှန်းကာပဲလာစဉ်… ယုယုယယ ထွေးပိုက်စေချင်… မောင်မောင့် အိုသခင်… ”

ကျွန်တော့် နားထဲတွင် တခါဘူးမှ မကြားဘးသော ဒေါ်လေးမေ၏ တေးသံသာကလေးသာတည်း။ ကျွန်တော် ရေချိုးရန် အဝတ်တစ်ထည်ကို ဆွဲလျှက် ကမန်းကတန်း အတွင်းမှ ပြေးထွက်လာသော အခါမမှာတော့ တေးသံလွင်နေသော ဒေါ်လေးမေ အသံမှာ ပျောက်ကွယ်သွားရပြန်ပါသည်။ သီချင်းသံမှာ အောက်ထပ်မှပင် ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပြီး ဒေါ်လေးမေကို ရှာဖွေကြည့်ရာ မတွေ့သောကြောင့် အတော်ပင် အံ့သြမိပါတော့သည်။ အိမ်အောက်ထပ် တခုလုံး ကျွန်တော် လျှောက်ကြည့်ပါသော်လည်း ဒေါ်လေးမေ၏ အရိပ်အရာင်ကိုမျှပင် မမြင်ရပါ။ ဒေါ်လေးမေ တစ်ယောက် ဘယ်ဆီကိုများ ပျောက်ကွယ်သွားဘိသနည်း။

ကျွန်တော်လည်း ဒေါ်လေးမေကို တွေ့ရနိုးဖြင့် အိမ်ပေါ်ထပ် တက်ကြည့်လည်း မတွေ့ရပါ။ ထိုအခိုက် မှာပင် အိမ်အောက်မှ သီချင်းက သဲ့သဲ့ကလေး ပျံ့လွင့်ကာ ထွက်ပေါ်လာပြန်ပါသည်။ ကျွန်တော် အိမ် အောက်ထပ်သို့ ကမန်းကတန်း ဆင်းလာသော အခါမှာတော့ အသံသာကြားရပြီး ဒေါ်လေးမေမှာ ပျောက်ကွယ် သွား ပြန်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ခြံထဲတွင် ရှိနေမည်လော ဟူသော အတွေးဖြင့် ခြံတွင်းကိုဆင်းကာ ရှာကြည့်ပါ သော်လည်း မတွေ့ရပါ။

သို့နှင့် ကျွန်တော်မှာ ဒေါ်လေးမေကို မတွေ့သောကြောင့် ရေချိုးခန်းတွင်းသို့ ဝင်ရန် ပခုံးပေါ်တွင် မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တင်ကာလာခဲ့ လာခဲ့ပါသည်။ အောက်ထပ်တွင် ထမင်းချက်သော ဒေါ်အိမ်သူ ခေါ် အသက် ၄ဝ ကျော်ကျော် အဒေါ်ကြီး တစ်ဦးကိုသာ တွေ့သောကြောင့် ကျွန်တော်က “ဒေါ်လေးမေ ဘယ်သွာလဲ ဒေါ်ဒေါ်… ” ဟုမေးရာ ဒေါ်အိမ်သူက ခေါင်းခါလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော် ရချိုးခန်းထဲ ရောက်သောအခါဝယ် ဒေါ်လေးမေ အကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း အတော်လေး ဆန်းကြယ်နေသည်ဟု ထင်မြင်မိပါသည်။ ကျွန်တော် ရေချိုးသောအခါတိုင်းမှာ လုံချည်ကိုချွတ်၍ ရေပန်းဖွင့်ကာ ချိုးနေကျဖြစ်သောကြောင့် လုံချည်ကိုချွတ်ပြီး တန်းပေါ် တင်လိုက်ပါသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မမျှော်လင့်သော အဖြစ်သည် ဘွားကနဲ ပေါ်လာပါတော့သည်။

ကျွန်တော် တွေ့မြင်ရသည့် အဖြစ်မှာတော့ ပို၍ ထူးဆန်းနေပြီး… အကယ်၍များ ကျွန်တော့်လို တွေ့ကြုံဖူးသော လူတိုင်း ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းနိုင်မည် မဟုတ်ပါချေ။ အကယ်၍ ကျွန်တော်နှင့် ဖြစ်ပျက်ပုံခြင်း တူသော အနှီ ယောကျ်ားမှာ... ဝါးစားမည်လော... သနား၍ ဖယ်ရှားမည်လော... ကျားကဲ့သို့ ကြောက်သွား မည်လော... ဟူသော အတွေးများဖြင့် ပြဿနာပေါ်ရပေတော့မည်။ 

ကျွန်တော် တွေ့မြင်ရသော အဖြစ်မှာ စာရှုသူတွေ ထင်မြင်နေသော ဒေါ်လေးမေပါ ခင်ဗျား… ။ ကြည့်စမ်း ဒေါ်လေးမေ တစ်ယောက် အဝတ်အစားဟူ၍ နတ္ထိ ဖြစ်နေပြီး… ကျော့ရှင်းလှပ အချိုးကျ တောင့်တင်းလှသော ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် မတ်တပ်ရပ်ကာ ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်လျှက်… သူမ၏ နက်မှောင်သော ပိတုံးရောင် ဆံကေသာ တို့မှာ ပခုံးမှ ခါးအထိ ဝဲပျံကျနေပြီး… နှစ်ဖက်ခွဲကာ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ဖုံးထားသောကြောင့်… သသူမ၏ ဝင်းလက်နေသည့် ကိုယ်ခန္ဒာ အဖုအထစ် အလုံးစုံကို ရုတ်တရက် မမြင်နိုင်ပဲ ဖြစ်နေပါသည်။

ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်လေးမေက ပြုံးပြုံးကလေး ကြည့်နေသလို ကျွန်တော်ကလည်း သူမ၏ အလှဝယ် ယစ်မူးနေမိကာ ငေးစိုက်ကြည့် နေမိပါတောသည်။ ကျွန်တော့်၏ ချစ်ရမ္မက်သွေးတွေမှာ… အရှိန်ရလာသော ဘွိုင်လာအိုးပမာ တငွေ့ငွေ့ ပူပြင်း လောင်ကျွမ်းလာ ပါတော့သည်။ ကျွန်တော် ကြာရှည်စွာ ရပ်တည်နိုင်ဖို့ရန် မစွမ်းသာတော့ပါချေ။ ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်အင်္ဂါနှင့်အတူ အကြောမျှင် ဟူသမျှသည် အပြိုင်းပြိုင်း ထကြွကာ တောင့်တင်းလာရပါချေပြီ။

“မောင်စိန်တင်” ဟု ဒေါ်လေးမေက ခေါ်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ကျွန်တော့်ဆီ ပြေးကပ်လာရာ… သူမ၏ အချိုးကျလှပသော ကိုယ်လုံးလေးကို ဆီးကြိူပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း… သူမ၏ နီတျာတျာ နှုတ်ခမ်းတွေကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက် ပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေ၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး လေးတွေကို တအားပင် ဖိကပ်စုပ်ယူရင်း ကျွန်တော့် လက်တစ်ဖက်က ဒေါ်လေးမေ၏ ဝန်းဝိုက် ကားစွင့် နေသော တင်ပါးဆုံကြီးများကို ပွတ်သပ် ကစားနေရင်းက ဗြုန်းကနဲ ပွေ့ချီလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲချလိုက်ပါတော့သည်။

“အိုး… ကြည့်စမ်း သိပ်ကဲတာပဲ ဖယ်စမ်းပါ… ”

“မဖယ်ဘူး… မဖယ်ဘူး… မမ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် လှလွန်းနေရတာလဲ ဟင်… ဒီလောက်တောင် ချစ်စရာ ကောင်းအောင် ဘယ်သူကများ ဖန်ဆင်းထားသလဲဗျာ… ကျွန်တော်… မထိန်းနိုင်တော့ဘူး… ချစ်တော့မယ် မမရယ်… နော်… နော်… ”

ကျွန်တော့်အသံတွေမှာ ငှက်ဖျားတက်သလို တုန်လှုပ်နေပြီး ဦးဏှောက်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းနှင့် ချာချာလည် လျှက်ရှိနေပါတော့သည်။

“အို… ဖြည်းဖြည်းပေါ့ကွယ်… ကြည့်စမ်း သူသိပ်ကဲတာပဲ ဖြည်းဖြည်းလုပ်မှပေါ့… ဟင်င်င်… မင်း ဟာကြီးကလဲ အားရစရာကြီးပဲနော်… ”

“မမက မမြင်ဖူးဘူးလား… ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှတာ… ” ဟုဆိုလျှက် ကျွန်တော်က ကိုယ့်ကိစ္စပြီးရန် ကမန်း ကတန်း လောနေစဉ်မှာပင်… ဒေါ်လေးမေက သူမ၏ ဒူးလးနှစ်လုံးကို အလိုက်သင့် အလျားသင့် ထောင်ပေး လိုက်ပြီး… တောင့်တင်းမာကျောနေသော ကျွန်တော့် ယောကျ်ား အင်္ဂါကိုကိုင်ပြီး ခပ်အေးအေး ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ် ပေးလိုက်ပါသည်။ ထိုသို့ သူန၏ နူးညံ့လှသော လက်ဝါးလေးဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ် လိုက်သောအခါမှာတော့ ကျွန်တော့် ယောကျ်ား ပိုနိုကာ ဖွံ့ဖြိုးသန်မာကာ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေကလည်း စိထားသော ဒူးလေးနှစ်လုံကို ဟပေးလိုက်သော အခါမှာတော့ ဝင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာသော မြင်းခွါသဏ္ဍာန် ရွှေကြုပ် ခုံးခုံးမို့မို့လေးကို ထင်ရှားစွာ မြင်တွေ့လိုက်ရ ပါတော့သည်။

ဒေါ်လေးမေ ကိုယ်တိုင်ပင် အာသာငန်းငန်းဖြင့် တပ်မက်ခဲ့ရသော ကျွန်တော့် ယောကျ်ားအင်္ဂါဖြင့် သူမ ရတနာ ရွှေကြုပ်ကလေး၏ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သောအခါမှာတော့ ဒေါ်လေးကိုယ်တိုင်ပင် တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး အပြုံးကလေးများ ဝေဆာလာပါတော့သည်။ ထိုအခါ ဒေါ်လေးမေက…

“ဖြေးဖြေး မောင်လေးရယ်… ဖြေးဖြေးလေး လုပ်နော်…    အို… အာ့… မင်းက သိပ်ပြီး ကြမ်းလိုက်တာ ကိုးးး… မမ ကျောပြင်တော ပွန်းရချည်ရဲ့ကွယ်… ” 

ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ၏ ပခုံးလေးကို ဆွဲယူလျှက် နီထွေးသော နှုတ်ခမ်း ပါးလျလျကို ငုံခဲလိုက်သောအခါမှာတော့… သူမကိုယ်တိုင်က ကျွန်တော့် ကျောပြင်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သိမ်းကြုံး၍ အငန်းမရ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်ပါတော့သည်။

ဒေါ်လေးမေမှာ မူမူ့ထက်ပင် စိုပြေပြည့်ဖြိုး၍ သူ့ကိုယ်လုံးနှင့် သူ့အဆင်း သူ့အသွင်မှာတော့ အင်မတန် ကြည့်ရှုလို့ကောင်းသလို ထိတွေ့ရသော ဝါဂွမ်းပုံပမာ အသားဆိုင်များမှာလည်း တသိမ့်သိမ့် နူးညံ့လှပါသည်။ ကျွန်တော်က နှုတ်ခမ်းလေး နှစ်လွှာကို စုပ်ယူနေရာမှ ပတ္တမြား နှစ်ပွင့်ဖြင့် ဝင့်ထယ်နေသော ရွှေရင်အုံ ထိပ် ကလေးများကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ပြောင်း၍ ငုံခဲစုပ်ယူလိုက်သောအခါ… ဒေါ်လေးမေ၏ ရွှေရင်အုံ ဖြိုးဖြိုးတွေမှာ ကြွတက်လာကာ… အောက်မှနေ၍ သူမ၏ မက်မဆုံးနိုင်သော တင်ပါးဆုံကြီးတွေကို ကော့ကာကန်ကာ တင်ပေး လိုက်ပါသည်။ သူမ၏ ရွှေကြုပ်ကလေးဆီမှ တချက်တချက် ဆွဲယူရစ်ပတ်လိုက်သည့် အတွေ့ဓါတ်မှာ… မူမူနှင့်လည်းမတူ ကြွယ်ကြွယ်နှင့်လည်း တခြားဆီဖြစ်လျှက် အသဲနှလုံးတွေ ယားကျိကျိ ဖြစ်သွာရလောက်အောင် တကိုယ်လုံးမှာ တသိမ့်သိမ့် တု်လှုပ်သွားရတော့သည်။

တကယ်တော့ အန်ကယ်သည် အင်မတန်မှ ကံဆိုးသူတစ်ယောက်ဟုသာ… ဒေါ်လေးမေ၏ ပါရမီကို ဖြည့်ပေးနေရင်းက တွေးနေမိပါသေးသည်။ မှန်ပါသည် ဤမျှ အတွေ့ကောင်းလှသော ပဉ္စပါပီကဲ့သို့  ယမင်းသူဇာ ဇနီးချောတစ်ဦးအတွက် မိမိ၏ စိတ်ဆန္ဒ ချစ်ရမ္မက်တွေ အစွမ်းကုန် အသုံးမပြုနိုင်ခဲ့ခြင်းမှာ အန်ကယ်၏ ဆိုးဝါးလှ သော ကံကြမ္မာသာလျှင် ဖြစ်လေတော့သည်။

ဒေါ်လေးမေသည် ဤရေချိုးခန်း အတွင်းဝယ် သူမ လိုချင်တပ်မက် နေသော အာသာဆန္ဒအတွက် အစွမ်း ကုန်ကြဲရန် ဖန်တီးခဲ့ခြင်းကို ကျွန်တော် ယခုမှပင် ရိပ်မိပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေကို ကျွန်တော်က အချိန် အတော်ကြာကြာ စခန်းသွားလိုက်လျှင်ကား အင်မတန်မှ မောပန်းအားလျှော့သွားပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းမှုတ်က  ဘေးသို့ ထိုးဆင်းကျသွားပါတော့သည်။

ထို့နောက်တွင် ဒေါ်လေးမေက ရေပန်းဖွင့်ကာ ကျွန်တော့်ကို ကျကျနန ရေချိုးပေးလျှက် ကျွန်တော့် ယောကျ်ားကိုယ် ကိုလည်း ပွတ်သပ်ပေးနေ ပြန်ပါသည်။ ထိုအခါ ကျပြန်တော့လည်း ရေနှင့်ထိတွေ့ လိုက်ရသော အရက်မူးသမားကဲ့သို့ အားသစ်တွေ ရွှင်လန်းလာပြန်ကာ ကျွန်တော့် ယောကျ်ားကိုယ်မှာလည်း အတော်ပင် သန်မာလာခဲ့ ပြန်ပါသည်။ ထို့နောက်တွင် ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကြီးကိုဆွဲကာ စခန်းသွာစေလိုက် ပြန်ပါတော့သည်။ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် အားသစ်တွေ လန်းဆန်းလာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ဒေါ်လေးမေ၏ သဘော ကျ အင်တိုက်အားတိုက် ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်မိပါတော့သည်။ အချိန်အတော်ကြာကြာပင် နှစ်ဦးစလုံးမှာ ကာမအရ သာတွင် မမောနိုင် မပန်းနိုင် ခံစားနေမိ ကြပါတော့သည်။

အမှန်ကတော့  ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်က သန်စွမ်းသော ယောကျ်ားပျိုတစ်ဦး ဖြစ်သလို… ဒေါ်လေးမေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကျွန်တော်နှင့် မတွေ့ခင်က ကြိတ်မှိတ် မျိုသိပ် ခံစားနေရသော ရမ္မက်စိတ်တွေမှာ ဤနေရာတွင် အစွမ်းကုန် အန်ချနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။

“မမကို ကျွန်တော်… အစက… ဒီလောက် ချစ်လို့ကောင်းမယ် မထင်မိဘူး… အခုတော့မှပဲ… ဟင်း ဟင်း… သိပ်ပြီး ချစ်စရာ ကောင်းတာပဲ… မမရယ်… ”

“အမယ် အမယ်… စကားတွေ တတ်နေလိုက်တာ… ဟင်း ဟင်း… ဒါပဲနော်… နောက်မှ မမကို ပစ်ပြီးတော့ ထွက်မပြေးရဘူး… ”

“စိတ်ချပါ မမရယ်… ကျွန်တော်က မမ ကတိပျက်မှာကိုသာ စိုးရိမ်နေမိတာပဲ… ကျွန်တော့်ကိုတော့ မာယာတွေ သုံးပြီး မလှည့်စားလိုက်ပါနဲ့ မမရယ်… နော်… ”

“အင်း အင်း… ကြည့်ရသေးတာပေါ့ကွယ်… ”

ထိုကဲ့သို့ ကျွန်တော်နှင့် ဒေါ်လေးမေတို့ နှစ်ဦးမှာ ချစ်စကားတွေ တီတီတာတာ ပြောဆိုလိုက်ပါသေးသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ၏ ရွှေရင်အုံ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး တွေကို စိတ်ထင်တိုင်း ကစားနေမိသလို ဒေါ်လေးမေ ကလည်း ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကြီးကို မူမူကဲ့သို့ပင် တွန်းကာ ထိုးကာ ဆိတ်ကာ လုပ်နေသည့်အပြင် ကျွန်တော့် ပေါင်ကြီးတွေကိုပါ သူမကတန်ပြန်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်ပါသေးသည်။

ကျွန်တော်၏ ညှိုးလျော့လုလုဖြစ်နေသော စိတ်တွေမှာ ဒေါ်လေးမေက ပြုပြင်ပေးလိုက်သောကြောင့် အင်မတန် လန်းဆန်းလာခဲ့ရပြီး ချစ်ရမ္မက် ဝေဒနာကို တသောသောနှင့် မက်မဆုံးနိုင်အောင် လွှတ်ကြမ်းနေမိပါ တော့သည်။

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးစလုံး ကိစ္စပြီးသွားလျှင် ရေကို ဇိမ်ခံချိုးနေရင်း ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်ကိုယ်ကြီးကို ကျကျနန ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကာ ဆေးကြောပေးလျှက်ရှိပြီး ရေမိုးချိုး နေရင်းကပင် ရကာစ လင်မယားပမာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး  ကလိနေကြပါသည်။ တစ်ဦး၏ ပစ္စည်းကို တစ်ဦးက ထင်ထင်လင်းလင်း မြင်နေရတော့ကာ… အင်မတန်မှ ပျော်ရွှင်စရာ အတိသာလျှင် ဖြစ်နေရတော့သည်။

ရေချိုးခန်းအတွင်းမှ ထွက်လာသောအခါတွင်ကား ကျွန်တော်မှာ အတော်ပင် နုံးချိနေပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေက…

“မောင်စိန်တင် အခန်းထဲကို မြန်မြန်သွား အဝတ်အစားလဲပြီး ခပ်သုတ်သုတ် အိမ်ပေါ် တက်ခဲ့ဦးနော်… ” ဟု ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ဘာမှန်းမသိရသော ဒေါ်လေးမေ၏စကားကြောင့် အဝတ်အစား ခပ်သွက်သွက်လဲကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ ရောက်သောအခါ… မမျှော်လင့်သော ဒေါ်လေးမေ၏ အပြူအမူကြောင့် အင်မတန် အံ့သြရပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေက နိုင်ငံခြား ဘီဒိုထဲမှ အရက်ပုလင်းများကို ထုတ်ကာ ဖန်ကလပ်ထဲတွင် အနည်းငယ်စီ ရောစပ်ပေးနေပါသည်။ အော်… ဒေါ်လေးမေက အရက်စပ်ခြင်းကိုလည်း နားလည်နေပါပကောဟု ကျွန်တော် အံ့သြမိပါသည်။

ထို့နောက်တွင် ဒေါ်လေးမေက လက်တစ်ဆစ်ခန်ရှိသော ခပ်ညိုညိုအရာဝတ္ထုကို ထောင်ပြသောကြောင့် ကျွန်တော်က ခေါင်းခါ လိုက်ပါသည်။

“မောင်စိန်တင် အဲ့ဒါ ဖျံသိုလို့ ခေါ်တယ်ကွဲ့… ဖျံထီးတွေဟာ မတစ်ထောင်ကို တစ်ကောင်တည်းနဲ့ ထိန်းနိုင်တယ် ဆိုတာ မင်းကြားဖူးမှာပေါ့… အဲ့ဒီ ဖျံသိုက မင်းအန်ကယ်ရဲ့ ဆေးပေါ့ကွယ်… ဒါပေမယ့် မင်းအန်ကယ်ကိုလည်း ဒီဖျံသိုက မကယ်နိုင်ပါဘူးကွယ်။ မင်းအန်ကယ်အစား မင်းကပဲ အသုံးချရမှာပဲ… သိလား… ”

ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့် နှာခေါင်းကြီးကို လိမ်ဆွဲကာ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်က သဘောကျစွာ ရီမောလိုက်ပါသည်။

“အဲ့လောက်တောင် ပဲလားမမရယ်… ဒီလိုသာဆိုရင် ယောကျ်ားတစ်ယောက်မှာ မိန်းမတွေ တော်တော်များများ သိမ်းပိုက်ထားရတော့မှာပေါ့… ”

“အို… မောင်လေးကလဲ မင်းတုန်းမင်းတောင်မှ မြေးပေါင်း သုံးရာကျော်လောက် ရှိတယ်ဆိုတာ မကြားဖူး ဘူးလား… မောင်စိန်တင်… ”

ထိုကဲ့သို့ ဒေါ်လေးမေက ပြောရင်း အရက်နှင့် ရောစပ်ထားသည့် ဖျံသိုအားတိုးဆေးကို ကျွန်တော့်အား တစ်ခွက်တိုက်လိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း တခါတည်းနဲ့ အားလုံးကုန်အောင် သောက်ချလိုက်ပါသည်။ ချိုမြမြ အရသာနှင့် အတူ ရင်ထဲတွင် ပူနွေးနွေး ဖြစ်သွားပြီးနောက် အားအင်တွေ ပြန်လည်ပြည့်ဖြိုးလာသည်ဟု ထင်မိပါသည်။

“ကဲလာ ထမင်းစားရအောင်… ဒါသောက်ပြီးရင် ထမင်းစားလို့ သိပ်ကောင်းတယ် မောင်စိန်တင်… ညဘက်ကျတော့ တစ်ခွက် ထပ်သောက်လိုက်ဦးပေါ့ကွယ်… ”

ထိုကဲ့သို့ ဒေါ်လေးမေကပြောရင်း ကျွန်တော့်ကို ဆွဲထူလိုက်သောကြောင့်… ကျွန်တော်ထလိုက်ကာ ပေါင်ဒါလေး မမှုံ့တမှုံ ချယ်သထားသည့် ဒေါ်လေးမေ၏ ပါးကလေးကို မွှေးလိုက်မိပါသည်။ ဤသို့ မွှေးနေရင်း ကပင် သူမ၏ နီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းအစုံကိုပါ ပြွတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်လေးမေ စပ်ပေးသော ဖျံသိုဆေး အရက်ကို သောက်ထားသော အရှိန်မှာ တရိပ်ရိပ်တက်လာပြီး စိတ်အာရုံတွေမှာ အတော်ပင် လန်းဆန်းတက်ကြွ လာပါတော့သည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ၏ တင်ပါး အိအိကြီးကို ပုတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို သိမ်းဖက်လိုက်ကာ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာခဲ့ကြပါသည်။

အိမ်အောက်ထပ်ရောက်လျှင် အသင့်ပြင်ဆင်ထားသော ထမင်းပွဲကို ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦး အားရပါးရ စားသောက်လိုက်ကြပ်တော့သည်။ နံနက်စာပင်ဖြစ်သော်လည်း ၁၂ နာရီပင် ကျော်လွန်ခဲ့ပြီးဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာ ဒီနေ့အဖို့တော့ ကျောင်းကို ဘယ်လိုမှ မသွားနိုင်သော အခြေအနေသို့ ရောက်ခဲ့ရပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေနှင့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးမှာ တစ်နေကုန်လုံးပင် အိမ်ပေါ်မှမဆင်းတော့ပဲ အချစ်ရေယာဉ်ကြောတွင် မျောချင်တိုင်း မျောနေပါတော့သည်။ နှစ်ဦးစလုံးမှာ “ဆားငံရေနောက် ငတ်တိုင်းသောက်က သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေသို့… ” ဟူသော မာဃဒေဝ လင်္ကာပမာ ဖြစ်နေချေတော့သည်။

အခန်း ( ၆ ) ပြီးပါပြီ။

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>