Monday, July 17, 2017

လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၄ )

လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၄ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

အခန်း ( ၂၂ )

စနေနေ့။

အိမ်က ၈ နာရီခွဲလောက်ထွက်ခဲ့ပေမဲ့ လမ်းမှာ ကားကြပ်တာမို့ နဲနဲကြာသွားတယ်။ ရောက်ခါနီးလေးမှာဘဲ မီးဆီကဖုန်းလာတော့

“ခု ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ”

“ရောက်တော့မှာ အဆင်သင့်ဘဲလား”

“အင်း”

“ရေရောချိုးပြီးပြီလား”

“ပြီးပြီ”

“သေချာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားနော်”

“အမယ် နဂိုကတည်းက သန့်ပြီးသား”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟိုနေရာကိုပြောတာလေ သိတယ်မှုတ်”

“သိပါတယ်၊ အဲဒါကိုဘဲပြောတာ ရှယ် ရှယ် အာမခံ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ခု ဘာဝတ်ထားလဲ ချွတ်ရခက်တာတွေ ဝတ်မထားနဲ့နော်”

“ဦး ပေးထားတဲ့ အင်္ကျီ  လေ”

“အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီပေါ့”

“အင်းပေါ့၊ သူဘဲနောက်ကျနေတာ”

“အင်း လမ်းမှာ ကားနဲနဲပိတ်လို့ နောက် တမိနစ်ဆိုရောက်ပြီ၊ တခါးသာဖွင့်ထား”

“တကယ်လား၊ နေအုံး အပြင်မှာ အခြေအနေကြည့်လိုက်အုံးမယ်၊ တော်ကြာ အပေါ်ထပ်က တရုပ်မ ထွက်လာတာနဲ့ တိုးနေအုံးမယ်”

“အင်း ခု ကားရပ်နေပြီ၊ အခြေအနေကောင်းရင်ပြော တခါတည်း ပြေးဝင်လာခဲ့မယ်”

“လာတော့ လာတော့ မြန်မြန် ဘယ်သူမှမရှိဘူး”

“ဝုန်း”

အဲဒါကတော့ ဘာမှမဟုတ်။ ရေးစရာမရှိလို့ ဝုန်းထည့်လိုက်တာ၊ ဟိ ဟိ။

“မီး”

“ဦး”

“လွမ်းလိုက်တာကွာ”

“မီးလဲ အရမ်းလွမ်းတာဘဲ”

ပြောပြောဆိုဆို တံခါးကိုသေချာပိတ်နေတဲ့ မီးကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး

“ဘယ်မှာလဲ အိပ်ခန်း”

“ဟိုမှာ”

“ဝုန်း”

ဒီတခါတော့ တကယ်ဝုန်းတာ၊ အိပ်ယာပေါ် ၂ ယောက်ကျသွားတဲ့ အသံ။

“နေအုံး နေအုံး အဝတ်တွေ ချွတ်အုံးမယ်”

ကမန်းကတန်း ပြန်ထပြီး ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်တွေ အလျှင်စလို ချွတ်ချတော့ ဘောင်းဘီက ခြေထောက်နဲ့ ညိပြီး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြစ်နေလို့..

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ ဦးရယ်”

“မအောက်နိုင်တော့ဘူးဟ၊ တခါတည်း ညီးက မကူဘူး”

“မီးက ဦးချွတ်နေတာ ကြည့်ချင်တာ”

အကုန်ကျွတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ လူက မီးခြေထောက်ကြားတန်းကျသွားတယ်။

“ဟော ကြည့် လူကို အရင်နမ်းမယ်စိတ်မကူးဘူး”

“အင် . . ဒါ လူမဟုတ်ဘူးလား”

“မီးပြောတာ ဒီနေရာ ဒီနေရာ” မီးကပြောရင်း သူ့မျက်နှာကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။

“အင်းပါ လာမယ် လာမယ် အရင်တခေါက် အနမ်းဇတ်လမ်းက ဒီမှာဆုံးထားတာဆိုတော့ ဒီကပြန်စရမယ်၊ ကြည့်စမ်း ပေါင်သားလေးတွေ ဖွေးနေတာ သွေးကြောလေးတွေတောင်မြင်နေရတယ်၊ ပေါင်က မွှေးလား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်သိမလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်နမ်းကြည့်”

“ကဲ လာလေရော့ အာဘွာာားးး”

“အို့ ယားတယ် ခစ် ခစ်၊ မွှေးလား”

“အနံ့လဲ မရဘူး၊ ညီးပေါင်က သေချာကားထားပါဟ”

“ကားထားတာဘဲဟာ အို့ လက်က”

“မြင်ရတာ အသဲယားလို့ အုပ်ထားတာ”

“ဦးရာ . . အင်း း း း ကွာ . . . . ဟင်း း း းး”

“အဲလိုလေး ပွတ်တာအရသာရှိလား”

“အင်း . .”

“ချစ်လား”

“အင်း . .ချစ်တယ်၊ အရမ်းချစ်တယ် ဦးရယ်”

“ညီးတကိုယ်လုံးမှာဒါ ရုပ်အဆိုးဆုံးသိလား”

“သွား”

“တကယ်ပြောတာ၊ ကြည့်ပါအုံး အမွေးတွေကလဲ၊ ဒီနားမှာလဲ ညိုတိုတိုနဲ့၊ လူကဖြူသလောက်”

“အိုး . . အတင်းမဖြဲနဲ့လေ”

“အတင်းမဟုတ်ပါဘူး အထဲကိုကြည့်တာ၊ အထဲမှာတော့ နီသား”

“ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ တခါတည်းလူကို”

“အမွေးတွေ ရိပ်လိုက်မလား”

“အိုး မရိပ်ပါဘူး . . ကဲပါ နမ်းချင်လဲနမ်း၊ လုပ်ချင်လဲလုပ်၊ တခါတည်း ကြည့်ပြီးတောင်ပြောမြောက်ပြောနဲ့”

“ရုပ်ဆိုးပေမဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းသား၊ ရုပ်ဆိုးမလို့ ခေါ်ရမယ်”

“ဘာရုပ်ဆိုးမလဲ လူကို”

“လူကိုမဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ဒါလေးကို”

“လုပ်ပါ သူဘဲ အချိန်မရဘူးဆို”

“ခံချင်နေပြီလား”

“အင်းပေါ့ တခါတည်း လူကို အမြဲ ရွစိတက်အောင်လုပ်တယ်”

“ရွစိတက်အောင်လုပ်တာ အရသာ၊ ဒီထောင်နေတဲ့ ဟာလေးကို ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး”

“အိုး အို့ . . ဦး . . အ အာ ဘယ်လို . . အ အ အိ”

“ကောင်းလား”

“ဦးရာ လုပ်ရင်လဲ လုပ်တော့ကွာ ဆွမနေနဲ့၊ နေလို့မရဘူး”

“နမ်းအုံးမယ် ဒီရုပ်ဆိုးမလေးကို”

“အို့ . . အင်းးး ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် အင်းးး ဦးရာ . . ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ . . အင်း း း ကောင်းတယ်ကွာ . . . ချစ်တယ်ဦးရယ် . . ချစ်တယ် ချစ်တယ်”

“မောသွားပလား”

“အင်း”

“ပီးရောပီးသွားတယ်မှုတ်လား”

“အင်းပေါ့ အရမ်းကောင်းသွားတာ ဦးရယ်”

“သိပါတယ် ညီးပီးရင် သိသာကြီး တခါတည်း ကော့ကော့ပြီး တုန်တုန်သွားတာ”

“မီး ဒီလိုအရသာမျိုး ခုမှသိတာ”

“မိန်းမဖြစ်ရကျိုးနပ်သွားပြီပေါ့ ဟုတ်လား”

“အင်း ဦးဘဲ အတတ်ကောင်းတွေ အကုန်လာသင်ပေးနေတာကိုး”

“ညီးကလဲ ချစ်ရင် သူ့အလိုလိုတတ်သွားတာ၊ မချစ်ရင် ဘာမှမတတ်ဘူး”

“အင်းနော် အဲဒါမှန်တယ်”

“ဒါဆို ညီးလဲ ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာပြလေ”

“အင်း . . လာ ဒီနားမှာလာအိပ်”

“ဘာလဲ စောင်နဲ့ ဖုန်းထားအုံးမလို့လား”

“ဖုန်းပါဘူး၊ သေချာကြည့်၊ မီး ကောင်းကောင်းလေး ဦးကိုလုပ်ပေးမယ်”

“အရည်တွေ ပန်းထွက်တဲ့အထိလား”

“အင်းပေါ့”

“အဲဒီထိတော့ မလုပ်နဲ့လေဟာ၊ ငါက ညီးကို လုပ်ချင်သေးတာ၊ တော်ကြာ ပြန်မထောင်ရင် ဒုက္ခ”

“ဦးလား ပြန်မထောင်ဘဲနေမှာ၊ ဒီမှာ တခါတည်း မိုးမျှော်နေတာ၊ ခစ် ခစ် ဦးမိုးမျှော်ကြီး”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ရုပ်ဆိုးမ နဲ့ ဦးမိုးမျှော် ပေါ့”

“အင်း . . တခါတည်း မိုးမမျှော်နိုင်အောင် လုပ်ပေးလိုက်မယ်”

“ဟီး း း း း အား အား တကယ်ကောင်းတယ်ဟ၊ ညီး နော် ညီး”

“လုပ်တော့မယ်ဟာ မရတော့ဘူး”

“နေပါအုံး ဦးရဲ့၊ ဒီမှာကောင်းကောင်းလေး လုပ်ပေးနေတဲ့ဟာ”

“တော်ပြီ၊ တော်ပြီ မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ကျင်ကျင်သွားတာ”

“အဲဒါမကောင်းဘူးလားလို့”

“ကောင်းလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့တာမီးရာ၊ လုပ်တော့မယ်ကွာ”

“သဘော သဘော”

“ဒီတခါ အနောက်ကလုပ်မယ်”

“လေးဘက်ထောက်ပြီးလား”

“အင်း”

“နာမလားမသိဘူး”

“မနာပါဘူးဟာ၊ နာတာနဲ့ ပြောလေ”

“တအားကြီး အရင်မလုပ်နဲ့နော်”

“အင်းပါ၊ မှောက်လိုက်လေ”

“လေးဘက်ထောက်ဆို”

“အင်းပါ မှောက်ပြီး ထောက်လိုက်ပေါ့”

“ဒီလိုလား”

“အင်း နဲနဲလေး အပေါ်၊ အင်း . ခါးကိုနဲနဲကော့ . .”

“အိုး း း း ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး အင်း း း း”

“အင့် အင့် အင့် အင့် အင့် . . . .”

“အသက်ကြီးပြီ မီးရာ သိပ်မချစ်နိုင်တော့ဘူး”

“အမလေး မချစ်နိုင်တော့လို့ဘဲ၊ ဦးတခါပီးရင် ဒီမှာ မျော့မျော့လေးဘဲကျန်တော့တာ”

“အသက်ကြီးလို့လားမသိဘူး အရည်က သိပ်မြန်မြန်ဆန်ဆန်မထွက်တော့ဘူး၊ သူ့ဟာသူ အဆင်ပြေလို့ ထွက်ချင်လဲ ရွှတ်ခနဲ”

“အဲဒီ ရွှတ်ခနဲ မီးတခါမှ မတွေ့ဘူးပါဘူး”

“ဟိုတခါ ကားပေါ်မှာလေ”

“ဘယ်ကရွှတ်ခနဲရမှာလဲ မီးလက်ညောင်းအောင် လုပ်ပေးရတာကို”

“အော် ဒါဆို ဟိုပထမတခါ ချော်ထိုးလေး ထိုးတုန်းက”

“အဲဒီတုန်းကလဲ မရွှတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မဝင်တော့ အဲ့လောက်မခံရဘူးပေါ့ ခစ် ခစ် နောက်ခါ အဲလို ချော်ထိုးဘဲလုပ်”

“ချစ်တယ်မီးရာ”

“အင်း မီးလဲ အရမ်းချစ်တာဘဲ ဦးရယ်၊ မီးတို့တော့ အရမ်းလွန်နေပြီထင်တယ်”

“ချစ်တာဘဲ မလွန်ပါဘူး၊ လာပါဖက်ထား၊ ခန နားမယ် ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်၊ ဘိုက်ဆာပြီ၊ ဘာဟင်းရှိလဲ”

“ဝက်ဘိုက်သားကို ကြံမဆိုင်နဲ့ ပေါင်းထားတယ်၊ မုန်ညှင်းရွက်ကြော်ရှိတယ်၊ ကြက်ဥထပ်ကြော်လိုက်မယ်လေ”

“ရပါတယ် ထပ်မကြော်နဲ့တော့၊ ရှိတာဘဲစားတာပေါ့”

“ဟင်အင်း ဟင်အင်း ဦးကိုကြော်ကျေွးချင်လို့ ကြော်မှာဘဲ”

“အင်း အင်း ကြော်ကြော်၊ လာ ခု ခန နားမယ် ဖက်ထား”

ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်၊ မီးနဲ့ နေရတာ အရမ်းစိတ်ထဲကကြေနပ်တယ်၊ အရင် ထားခဲ့ဘူးတဲ့ ရီးစားတွေထက်ရော၊ ခု ယူထားတဲ့ မိန်းမထက်ရော မီးကအပုံကြီးသာတာကတော့ အမှန်။ ရှေ့ဆက်ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိ။

...........................................................................................................................

အခန်း ( ၂၃ )

ရောဂါကတော့ အမြင့်ဆုံးရောက်နေပြီ၊ ကွန်ပြူတာကတွေ့လဲ ကွန်ပြူတာမို့၊ မီးကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်လို့မဝ၊ မီးကလဲ မီး၊ ၂ ခါမပြောရ၊ ရော့ အင့် ဆိုတော့ ဂွကျသား။ မနေ့ကဆို ကွန်ပြူတာက ကြည့်နေရင်း စိတ်ထဲကထလာတာနဲ့ ငါပွတ်ပေးသလို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပွတ်ကြည့်စမ်း ဆိုပြီး စကားစမိတာ၊ ဟိုပြောဒီပြောနဲ့ ၂ ယောက်သား တချီဆီ ပြီးပါရောလား၊ အဲဒါ လူတွေ ပြောပြောနေတဲ့ ဆိုက်ဘာဆက်စ် ဆိုတာထင်တယ်။ အရသာတော့ အရှိသား၊ ကိုယ့်ဖာသာ လုပ်တယ်ဆိုပေမဲ့ သူက မြင်နေရတော့ ဖီးလ် ပိုတက်တာပေါ့။

ဒါပေမဲ့ဘယ်လောက်တက်တက် တကယ်တန်း လက်တွေ့နဲ့တော့ကွာသား၊ သူက ချက်ချင်းလက်ငင်း ထလာတဲ့ ရောဂါကို ငြိမ်းလိုက်ပေမဲ့ အပြည့်အဝ ရလိုက်တာ မဟုတ်တော့ ရောဂါ ပြန်ထတာ မြန်တယ်လို့ပြောရမယ်။

ဒါကြောင့်မို့ထင်ပါရဲ့၊ မနက် မိုးလင်း အစောကြီးကတည်းက ဦးမိုးမျှော်ဖြစ်နေတာ၊ အနားမှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ကြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ချစ်ဇနီးကို ကြည့်တာတောင် စိတ်ထဲက မီးမှမီး။ ကျန်တာ ဖွဲနဲ့ ဇကွဲချည်းဖြစ်သွားပလားမသိ။

အလုပ်ရောက်တဲ့အထိ စိတ်ထဲက တခုခုကို အလိုမကျ၊ ငါကွာ လုပ်ထည့်လိုက်ရ ဆိုတာချည်းဖြစ်နေတော့ မထူးပါဘူး ဆိုပြီး မန်နေဂျာကို နေသိပ်မကောင်းလို့ အိမ်ပြန်တော့မယ် ပြောပြီး ကားမောင်းထွက်ခဲ့တယ်၊ အိမ်ကိုတော့မဟုတ်၊ ကားလက်ကိုင်က သူ့အလိုလို မီးဆီကို။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၈ နာရီ။

ကြားရက်ဆို ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်သွားတဲ့သူတွေ ပေါတာမို့ကားက နဲနဲကြပ်တယ် ပြောရပေမယ့်အခြေအနေကမဆိုး၊ မီးဆီကိုရောက်တော့ ၁၀ နာရီ ကိုစွန်းရုံလေး။ မီး အိမ်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း လောက်မှာ ကားရပ်ပြီး ကားပေါ်မှာဘဲ ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာလဲ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ လူကသွေးပူနေတယ်။ ရောဂါတိုးနေတာ။ အင်း ငါလာတာ မီးတော့သိမှာမဟုတ်။ ငါရောက်တာသိရင် ပျော်သွားမလားမသိ။

ခနကြာတော့ ဟိုလူအိမ်ထဲကထွက်လာပြီး အိမ်ရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ သူ့ကားပေါ်တက်လို့ မောင်းထွက်သွားတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဟိုလူ သွားပြီ ဆိုတဲ့ အသိက ရင်ခုန်သံကို ပိုမြန်စေပြီး သွေးကိုပိုပူလာသလိုဘဲ။ ငါနဲ့နော် ခုမှ ဘာတွေဖြစ်နေပလဲ။ အသက်ကို မှန်မှန်ရှုရင်း စိတ်ကို ငြိမ်အောင်ထိမ်းလိုက်ပြီး မီးဆီဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်တယ်။

“အယ် ဦး စောစောစီးစီး”

“အင်း လွမ်းလို့၊ တွေ့ချင်တယ် မီးရာ”

“ဦးကလဲ စနေကမှတွေ့ထားတဲ့ဟာ၊ ခု ဘယ်နှစ်ရက်များရှိသေးလို့လဲ”

“၄ ရက်တောင်ရှိပြီ”

“နက်ဖြန်လာမလို့လား”

“ဟင်အင်း ခု”

“ခုချိန်မှ လာတော့ နောက်ကျမှာပေါ့”

“ခု ရောက်နေပြီ၊ အိမ်ရှေ့မှာ”

“အယ် တကယ်”

“မယုံရင် တံခါးဖွင့်ပြီး ညဘက်ကိုကြည့်လိုက်”

“အင်း ခန . . အယ် တကယ်ကြီးရောက်နေတယ်၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ လာလေ မြန်မြန်”

“တခါတည်း ကြိုမပြောဘူး၊ ဒီမှာ သူများက ဘာမှအသင့်မလုပ်ထားဘူး၊ တကိုယ်လုံး ချေွးတွေနဲ့ ခု အိမ်ရှင်းနေတာ”

“မနက် အလုပ်ရောက်ပြီးမှ မနေနိုင်တော့လို့ ကောက်ထွက်လာတာ၊ အရမ်းချစ်တယ် မီးရာ”

ပြောပြောဆိုဆို မီးကိုဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းထပ်လို့ အငမ်းမရ နမ်းပြစ်လိုက်တယ်၊ နမ်းရင်း ၂ ယောက်စလုံး အိမ်ရှေ့ဆိုဖာပေါ်ကျသွားတယ်။ ခနကြာတော့

“အိုး အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ၊ မီးရေခဏ ချိုးလိုက်အုံးမယ်၊ ဒီမှာ ချေွးတွေနဲ့ နံနေမှာ”

“မနံပါဘူးဟ၊ အဲဒီချွေးနံ့လေး ပိုတောင်ကြိုက်သေး၊ ရှုလို့တောင်မဝဘူး ကဲ ကဲ”

“ဘယ်ကလာ ချွေးနံ့ဘဲ နံမှာပေါ့၊ တော်ကြာ လူကိုညစ်ပတ်တယ်လေး ဘာလေး နဲ့ လာမပြောနဲ့”

“မနံပါဘူးဆို၊ ညီးချွေးနံ့က ရေမွှေးနံ့လက်ကျန်လေးနဲ့ ရောသမထားတာဆိုတော့ တမျိုးလေး ရှုလို့ကောင်းတယ်ဟ”

“သဘော သဘော တော်ကြာ နံတယ်လေး ဘာလေး လာမပြောနဲ့ အစ် . . ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်နေရာ လာနမ်းနေတာလဲ”

“ဒီနေရာ နမ်းချင်နေတာကြာပြီ၊ ငါက ဟိုကြား ဒီကြား နမ်းချင်တာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အို့ . . ယားတယ် . . အိစ် အိစ် ခစ် ခစ်”

“လက်မြှောက်ထားပါဟ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ယားတဲ့ဟာ ဦးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်”

“ယားတာခနအောက်ထားစမ်းပါဟာ ဒီမှာ ကောင်းကောင်းနမ်းလို့ကို မရဘူး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ယားနေတဲ့ဟာ ဘယ်လိုအောက်မှာလဲ အိုး . .အိစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“အိမ်မှာနေတာကလဲ ဝတ်ထားတာ ဘောလီရော ဘယာရော ဘာရော ညာရော စုံလို့”

“အိုး . . မီး အဲလိုဘဲနေတတ်တယ်၊ နို့မို့ဆို နေရတာ စိတ်မလုံဘူး”

“ချွတ်ချွတ် ဒါတွေ ချွတ်”

“အိုး အိမ်ရှေ့ကြီးမှာမကောင်းပါဘူး၊ လာလာ အခန်းထဲမှာကြိုက်သလိုလုပ်”

“အကုန်မချွတ်ပါဘူးဟ၊ အတွင်းကဟာတွေဘဲ ချွတ်မှာ၊ အပြင်ကအကုန်ဝတ်ထား၊ ခန ထအုံး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီချွတ်မလို့”

“ဦး း း ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ တခါတည်း ကမူးရှုးထိုး၊ အခန်းထဲသွားမယ်ဆို”

“မသွားပါဘူးဆို ဒီမှာ ဒါမျိုးလေးလုပ်ရတာ အရသာ အရသာ၊ ဒီမှာသေချာခွထားပါ၊ ညီးဂါဝန်ကို အောက်က ဒီလို လွတ်အောင်နဲနဲဆွဲ၊ အင်း အဲ့လို”

“ဘာထူးမှာလဲ ဒီမှာ ဦးဘောင်းဘီကြီးက ခံနေတဲ့ဟာ”

“လာမယ်လေဟာ၊ နဲနဲကြွ၊ ငါ့ဘောင်းဘီကို ဇစ်ဖြုတ်ပြီး အောက်လျှောချလိုက်မယ်”

“ဦးရာ ခက်ခက်ခဲခဲ”

“မခက်ပါဘူး လွယ်လွယ်လေး၊ ထိုင်တော့ရပြီ၊ ဟော တွေ့လား ဘယ်လောက်ဟန်ကျလဲ၊ အဲ့လိုကပ်နေတာဘယ်လောက်ကောင်းဘဲ”

“တော်ကြာ အရည်တွေစီးကျပြီး ဆိုဖာပေကုန်ပါအုံးမယ် ဦးရယ်”

“ဘယ်မလဲ နင့်အတွင်းခံ၊ ဟော ဟိုမှာ လှမ်းကောက်လိုက် ငါ့ ပေါင်ကြားထဲထည့်ပြီး ခံထားလိုက်မယ်၊ မပေအောင် ပေး”

“ဦးကတော့လေ တကယ်ဘဲ”

“ငါက အဲ့လိုချစ်ချင်တာ၊ ဟော တွေ့လား တွေ့လား သူ့အလိုလို တည့်သွားပြီ”

“ဦးဘဲ တမင်လုပ်နေပြီး ဘယ်က သူ့အလိုလို ရမှာလဲ”

“ဟော ဟော ဝင်တော့မယ် ဝင်တော့မယ် အဲ အဲ ဝင်ပြီ”

“ဦးရာ . . . ဟင်း း း”

“ကောင်းလိုက်တာ မီးရာ၊ အရမ်းလွမ်းနေတာ”

“အင်းး းး”

“အမယ် ဒီတခါကျတော့ မြန်သား”

“အင်း မနက်ကတည်းက စိတ်ထနေတာ၊ ခုမှဘဲ နေသာထိုင်သာရှိသွားတော့တယ်”

“နေသာထိုင်သာရှိသွားတာကလဲ အထဲမှာ မာတုန်း”

“ဟဲ ဟဲ ပီးသာပီးသွားတယ် စိတ်က သိပ်မကျချင်သေးဘူးဟ”

“သိပါတယ် ဦးအကြောင်း”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒီတခါ ညီးကိုကောင်းကောင်းလေးချစ်အုံးမယ်”

“အမယ် ဘယ်အခါကများကောင်းကောင်လေး မချစ်ဘူးလို့လဲ”

“မှုတ်ဘူးလေဟာ ဒီတခါ ဒီလိုလုပ်ရင်ကောင်းမလားလို့”

“ဘယ်လိုအတတ်ဆန်းအုံးမလို့လဲ ဦးနော်”

“ဒီလိုလေ မျက်စိကိုလဲ မမြင်အောင် တခုခုနဲ့ ပတ်ထား၊ လက် ၂ ဘက်၊ ခြေ ၂ ဘက်ကိုလဲ ကိုလဲ ကားနေအောင် ကုတင်နဲ့ ချည်ထား၊ ပြီးတော့မှ ငါက စိမ်ပြေနပြေနဲ့ ညီးတကိုယ်လုံး နမ်းချင်တဲ့နေရာနမ်း ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”

“သွား . . မီးက လှုတ်မရ ဘာမရနဲ့”

“အရမ်းကြီးတော့ တင်းနေအောင် ဘယ်ချည်မလဲ၊ နဲနဲပါးပါးတော့ လှုတ်လို့ရတာပေါ့ဟ”

“ဦးနော်”

“လုပ်မယ်လေဟာ”

“ဦးအလှည့်ပြီးတော့ မီးက ဦးကို အဲလို ပြန်ချည်ပြီးလုပ်မယ်”

“အင်း လုပ်”

“တော်ပြီ တော်ပြီတို့၊ မခံနိုင်တော့ဘူး တို့ မပြောကြေး”

“အင်း ညီးလဲ မပြောကြေး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အင်း”

“လာ ဒါဆို ရေသွားချိုးမယ်၊ အတူတူချိုးမယ်”

“မီးကိုရေချိုးပေး”

“ချိုးပေးမှာပေါ့ လာ”

အမလေးဗျာ ကောင်းလိုက်တာ၊ ညနေ ၃ နာရီလောက်ပြန်တော့ ကိုယ်ထဲမှာ အရည်တစက်မှ မကျန်တော့လို့ မီးဆီက သောက်ရေ ၂ ဘူးလောက်ဆွဲခဲ့ရတယ်။

..................................................................................................................................................

အခန်း (၂၄)

ထုံးစံအတိုင်း အပြန်လမ်းမှာ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့

“ဦး . . .”

“မီး . . .”

“အားမရှိတော့ဘူးဦးရယ် မထနိုင်တော့ဘူး”

“အမယ် ဒီလောက်တောင် ငါ့ဆီကအားဆေးရည်တွေ မြိုချထားပြီး”

“ဦး ပြန်ယူသွားတာကိုလဲ ထည့်ပြောအုံးလေ”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကောင်းလား ဒီနေ့”

“အင်း . . အရမ်းကောင်းတာဘဲဦးရာ”

“အဲလို ခန ခန ချစ်ရရင် ကောင်းမယ်နော်”

“အင်းပေါ့၊ ဦး ခန ခန လာလေ”

“အမြဲတမ်း ဝဲလ်ကမ်း ဘဲလား”

“အင်း”

“အမြဲတမ်း ချစ်သွားမှာပေါ့”

“အင်းပေါ့”

“တကယ်လား”

“တကယ်ပေါ့ ဦးရယ်၊ ဦးကို အပိုင်ယူလို့မရလို့၊ ရရင် ယူလိုက်ပြီ”

“အပိုင်ယူလို့တော့ မဖြစ်ဘူး မီးရေ၊ ဦးကလဲ ခလေးနဲ့၊ ကွဲလို့မဖြစ်၊ ညီးလဲ အခုယူ အခုကွဲ ဘယ်ကောင်းမလဲ”

“ဒါကြောင့် ယူလို့မရလို့ လို့ပြောတာပေါ့”

“ဒီလို ခိုးချစ်တာလေးလဲ ကောင်းပါတယ်၊ အဲလို စိတ်ထလာရင် တဝကြီးလာချစ်လိုက်၊ နေ့တိုင်းဆို အဲလို တဝကြီး ချစ်ဖြစ်ချင်မှ ဖြစ်မှာ”

“ဖြစ်ပါတယ်၊ ဦးကိုတွေ့ရင် လူက နေရင်းထိုင်ရင်း ရွနေတဲ့ဟာ”

“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကြိုက်သွားပြီမှုတ်လား”

“ကြိုက်လို့ပေါ့၊ မကြိုက်ရင် ဒီလိုတောင် တမ်းတမနေဘူး”

“ငါ့တယောက်တည်းနဲ့ ကြိုက်ရမှာနော်”

“ဦး နော် ဦး လူကို ဘာမှတ်နေလဲ ရန်လာမစနဲ့”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ငါက ညီးကိုချစ်တဲ့ဟာ၊ သူများနောက်ပါသွားမှာစိုးလို့”

“မပါဘူး မပါဘူး၊ ဘယ်တော့မှ မပါဘူး၊ စိတ်ချ၊ ဦးကိုမတွေ့ရရင် တရားမှတ်နေမယ်၊ လိုက်ရွမနေဘူး သိပြီလား”

“ဒါဆို တသက်လုံး အဲလိုဘဲ ချစ်သွားမယ်၊ သစ္စာမဖေါက်ကြေး”

“မီးက ဘယ်တော့မှ သစ္စာမဖေါက်ဘူး၊ ဦးဘဲ ကြာရင် မေ့သွားမှာ”

“မမေ့ပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းလေး မေ့စရာလား”

“ဒါဆိုပြီးရော ကိုယ့်စကားကိုယ်မှတ်ထား”

“စိတ်ချ စိတ်ချ၊ ညီးကို တသက်လုံး ချစ်သွားမယ်၊ ဒါပေမဲ့ ခု နဲနဲတော့ ဆင်ချင်ရမယ်ဟ၊ တော်ကြာ တယောက်ယောက် ရိပ်မိသွားလို့ ပြသနာ တတ်မှာစိုးရတယ်၊ အခြေအနေအရ ကြည့်လုပ်ရမှာ”

“အင်း မီးလဲ အဲဒါပြောမလို့၊ ပြောမထွက်ဘူး ဦးရာ၊ မတွေ့ဘဲ မနေနိုင်လို့”

“အေးပါ ငါလဲ မနေနိုင်ပါဘူး၊ ခုဟာက အပတ်တိုင်းလိုဖြစ်နေတာဆိုတော့ အိမ်က ရိပ်မိသွားရင် လုပ်ရကိုင်ရ ခက်မယ်၊ ခု တပတ် ၂ ပတ်လောက် ခနနားတာပေါ့”

“မီးတော့ လွမ်းနေတော့မှာ”

“ကွန်ပြူတာက နေ့တိုင်း တွေ့လို့ရနေတာဘဲ”

“ကွန်ပြူတာက လူကိုမှမထိရတာ၊ မီးက ဦးကို အားရပါးရကြီး လုပ်ပြစ်လိုက်ချင်တာ”

“အောင်မြတ်လေး”

“တကယ်ပြောတာ”

“သိပါတယ် သိပါတယ်၊ နောက်ဆို ပိုအဆင်ပြေသွားမှာ ညီးကားမောင်းတတ်သွားပြီးရင်လေ၊ ခုတောင် ဖြေဘို့ စာတော်တော်ရနေပြီမှုတ်လား”

“အင်း၊ ကားမောင်းတတ်ဘို့အရေးကြီးတယ်၊ နောက်တပါတ် ရေးဖြေသွားဖြေမလားလို့”

“အော် ငါစဉ်းစားထားတာက ညီး ကားမောင်းတတ်ရင် တခြားအလုပ်မလုပ်နဲ့အုံး၊ ကျောင်းတက်ပါလားလို့၊ Insurance ရောင်းတဲ့ လိုင်စင်ဖြေလိုက်၊ ပြီး Insurance ရောင်း၊ အဲဒီအလုပ်က လွတ်လပ်တယ်၊ ညီးနဲ့ ကိုက်မယ်၊ ပြီးတော့ ဟိုသွားဒီသွား အဆင်ပြေတယ်ဆိုတော့ ငါနဲ့ လစ်ရင် လစ်သလို တွေ့လို့ရတာပေါ့”

“မီးက ဒါတွေနားမလည်ဘူးနော်”

“ငါရှင်းပြမှာပေါ့ဟ၊ ညီးက သွက်သွက်လက်လက်လဲရှိ၊ ရုပ်ရည်ကလဲ မိတော့ အဲဒီအလုပ်နဲ့ အဆင်ပြေမှာ၊ နောက်ဆို အိမ်ပွဲစား လိုင်စင်ပါ ယူပြီး ပွဲစားထိုင်လုပ်ရုံဘဲ”

“အင်း အဲဒါမျိုးဆို မီးလဲ ဝါသနာပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အင်္ဂလိပ်လိုကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ပြောတတ်မှ ဦးရဲ့”

“လွယ်ပါတယ်ဟာ ကျောင်းတက်ရင်း ပြောပါများ သူ့ဟာသူ တတ်သွားမှာပေါ့၊ ပူမနေပါနဲ့ ငါတယောက်လုံး ရှိပါတယ်”

“ဦးကိုဘဲ အားကိုးရမှာ”

“အေး အေး အားလဲကိုး အားလဲယူပေါ့၊ ဟုတ်လား ဟီး ဟီး ဟီး”

“အင်း ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“အော် ဒါနဲ့ ဟိုကောင်တွေ မနေ့က ဖုံးထဲ မက်ဆေ့ချ် ပို့လာတယ် ဒီတပတ် စနေတွေ့မယ်တဲ့”

“ဟင် ဦးကလဲ မီးနဲ့ကျ လာမတွေ့ဘူး”

“သူတို့နဲ့က ညဘက် တွေ့နေကျ၊ အိမ်ကသိပြီးသားလေဟာ၊ ညီးနဲ့ကျ ညဘက် တွေ့ဘို့မှ မဖြစ်နိုင်တာ၊ ညီးနဲ့ ညဘက်တွေ့လို့ရရင် လာလို့ရတာပေါ့”

“ဘာလဲ ဟို ဘားကို သွားအုံးမလို့လား”

“မသိသေးပါဘူး၊ သူတို့သွားရင်တော့ ရောက်ချင်ရောက်မှာပေါ့”

“ရောက်ရင် တယောက်ချင်းကတဲ့ အခန်းထဲ မသွားရဘူး”

“ဟီး ဟီး ဟီး မသွားပါဘူး၊ အဲဒါထက်သာတာ ညီးဆီမှာရှိတာဘဲ၊ ဘာလို့ပိုက်ဆံအကုန်ခံမှာလဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ဦး အမြင်မှန်ရလာပြီ”

“ညီး သူငယ်ချင်း ဂျနီဖာနဲ့ရော စကားပြောဖြစ်သေးလား”

“အင်း တခါတလေ ပြောဖြစ်တယ်၊ သူလဲ ကိုဂျင်နဲ့ အဆင်ပြေနေပုံဘဲ၊ ဦးသိလား”

“မသိဘူးဟ၊ ဟိုတခါတွေ့ပြီးကတည်းက တခါမှ သူတို့နဲ့ မပြောဖြစ်ဘူး၊ ငါတို့က အားအား ယားယား တယောက်နဲ့ တယောက် ဖုံးပြောနေတာမဟုတ်ဘူးဟ၊ တွေ့မှ အကြောင်းစုံကို တထိုင်တည်း ပြောတာ”

“အရက်မူးပြီး အာရိုက်ကြတာ မို့လား”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ”

..............................................................................

အခန်း ( ၂၅ )

တွေ့နေကျ ကိုဂျင့် တိုက်ခန်းကိုရောက်တော့ ကိုယ့်ဆရာတွေက ဘီယာပုလင်း ကိုယ်စီနဲ့ ငြိမ့်လို့၊ ကျနော့်ကိုတွေ့တော့

“ဆရာကြီး ဘယ်လိုလဲ၊ နောက်ကျလှချည်လား၊ ဘာလဲ မိန်းမက နင်းခိုင်းနေလို့လား”

တွေ့တွေ့ချင်း မိန်းမကို ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် ပြုစုနေရတဲ့ အထွန်းက သူ့လုပ်နေကျအတိုင်း ပြောတော့

“ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင် အကြောင်းသိတွေနော်၊ ဒီမှာ ပုလင်းသစ် ဝင်ဝယ်နေတာ၊ တွေ့လား Tequila Patron တဲ့၊ silver နော် silver ၊ လာ ရှော့ ချမယ်၊ ကိုဂျင် ဆား နဲ့ သံပုရာသီး ရှိတယ်မို့လား”

“ဒီမှာလေ စားပွဲပေါ်မှာ အကုန်ရှိတယ်၊ အဘ လဲအမြည်းတွေ ယူလာတာ နည်းတာမဟုတ်ဘူး၊ အထွန်းလဲ ဘီယာတွေသယ်လာတာ”

“ငါသိတယ် အထွန်းလား ဘီယာလောက်ဘဲ ဝယ်တတ်တဲ့ကောင်၊ ဒါကြောင့် ငါအပြင်းဆွဲလာတာ၊ ဟ ဘဲကင်တွေ၊ အခေါက်ကင်တွေ အကင်ပေါင်းစုံပါလား၊ ဘယ်ဆိုင်က ဝယ်လာတာလဲ အဘ”

ကျနော့်တို့ အဖွဲ့မှာ အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်ရုံမက လူကလဲ မြင်တာနဲ့ အဘလို့ ခေါ်ချင်စရာ မို့ အားလုံးက အဘလို့ချစ်စနိုး ခေါ်ရင်း အဘဖြစ်သွားတဲ့ အဘက

“နေ့လည်က တရုတ်တန်းရောက်တာနဲ့ ဆွဲလာတာ”

“ဘာလဲ အဖွားကို သွားပို့တာလား”

“အဖွားကိုလဲပို့၊ တရုတ်မလေးတွေကိုလဲ ရှိတ် ဟဲ ဟဲ ဟဲ”

“သိတယ် သိတယ် အဘကတော့ ကြာရင် အဘူး ဖြစ်တော့မယ်၊ ဟိုသွားရင်လဲ သူဘဲ ထိပ်ဆုံးက စပယ်ရှယ်ခန်း”

“အသက်ကြီးပြီလေကွာ နေရတုန်း လူ့စည်းစိမ် အပြည့်အဝယူရမှာပေါ့၊ တော်ကြာ နတ်ပြည်မှာ အဲဒါမျိုး ရှိချင်မှရှိမှာ”

“ဟုတ်တယ် နတ်ပြည်မှာ ဒါမျိုးရှိတာတော့ မကြားဖူးဘူး၊ ဒါထက်ကောင်းတာဘဲ ရှိမယ်၊ ကဲ ကဲ ခွက်တွေထုတ်လေကွာ၊ ရှော့ ချတဲ့ ပက်ချင်ခွက် ရှိတယ်မှုတ်လား”

“ဒီမှာလေ အကိုကလဲ အဆင်သင့်ဘဲလေ”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ မတွေ့လိုက်ဘူးကွ”

“ဟေ့ကောင် ကိုဂျင် မင်း ဒီကောင့်ကို ဖားစရာမလိုဘူး၊ ဘာလဲ မင်းကို ကောင်မလေးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးလို့ စွပ်ဖားနေတာလား”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဖားရမယ် ဖားရမယ်”

“ရပြီ ရပြီ ချမယ် ပြီးမှ မင်းကောင်မလေး အကြောင်းပြော”

တယောက်တခွက်ဝင်သွားပြီး ဘီယာသောက် အမြီးစားရင်း စကားဝိုင်း ပြန်သွက်လာတယ်။

“လုပ်ပါအုံး ကောင်မလေးနဲ့ မင်းနဲ့ ခု အခြေအနေဘယ်လိုလဲ”

“ရေလည်ညိနေပြီ အကို”

“ဟ ဘယ်တုန်းက ညိသွားတာလဲ”

“ညိတာကတော့ စတွေ့ကတည်းက၊ တကယ်တော့ အဲဒီညက ကျနော်တို့ ဖြစ်သွားတာ၊ ကျနော်က သေချာမမှတ်မိတော့တာ၊ သူလဲ သေချာတော့မမှတ်မိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာ နိုးလာတော့ သူသိတယ်တဲ့”

“မိန်းခလေးကတော့ သိမှာပေါ့၊ ဒါနဲ့ အဲဒီအကြောင်း ဒီကောင်တွေသိပြီးပလား”

“အင်း အကိုမလာခင်ကလေးကဘဲ သူတို့နဲ့ ဒီအကြောင်းပြောနေတာ”

“ကွန်ကရယ်ကျူလေးရှင်း ကိုဂျင်၊ ဟဲ ဟဲ ကိုဂျင်ကတော့ ပထမရီးစားနဲ့ ကွိုင်တက်နေတဲ့ ပြသနာ ပြေလည်သွားပြီပေါ့၊ လာ ချမယ် နောက်တခွက်”

“ချီးယားစ်”

“သူ့ကိုတော့ ကျနော် တကယ်ချစ်တာအကိုရ”

“ထားလိုက်စမ်းပါ၊ အဲဒီကောင်မက မင်းကို တချိန်လုံး ပြသနာရှာနေတဲ့ဟာ”

“ဟုတ်တယ် ကိုဂျင်ရ၊ အဲဒီကောင်မလေးက မင်းကို တချိန်လုံး ဟိုဟာမလုပ်ရ ဒီဟာမလုပ်ရ၊ မထိရ၊ မကိုင်ရ၊ ကဂျီကကြောင်နဲ့ မင်းမို့၊ ငါသာဆို ဖြတ်ပြတ်လိုက်တာ ကြာလှပြီ” အဘကလဲ ဝင်ပြောတယ်။

“မဟုတ်သေးပါဘူး သူက မင်းကို ကောင်းစေချင်လို့ပြောတဲ့ဟာ၊ မင်းက စည်းမရှိ ကမ်းမရှိနဲ့ နေတာကိုး”

“ဟေ့ကောင် အထွန်း မင်းမိန်းမကြောက်ရတိုင်း လူများကိုသွားမမြှောက်နဲ့၊ မင်းထိုက်နဲ့ မင်းကံနေ”

“မင်းတို့ကလဲ မိန်းမအကြောင်းမသိဘဲနဲ့၊ မိန်းမဆိုတာ သူတို့ကို အလိုလိုက်ပေးမှ ကိုယ်လိုချင်တာ ရတာ”

“မင်း အလိုလိုက်တာက လွန်လွန်းပါတယ်”

“ဟေ့ ဟေ့ ဒါ ချစ်တာ ချစ်တာ၊ ဂျီးထဲမှဘဲ ဒါဘဲ င့ါလာလာပြောနေတယ်၊ တခါတည်း ငါနှိပ်ပေးတာ တွေ့ဘူးပြီး”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ကိုဂျင့် ကောင်မလေးက အလိုလိုက်လဲ မရပါဘူး၊ သူက အပျိုကြီးဇာတာ ပါပြီးသား၊ ဘယ်လိုမှ ပြင်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဖြတ်လိုက်ကွာ၊ သံယောဇဉ် မထားနဲ့တော့”

“ခု ဂျနီဖာနဲ့ တွဲနေတာ သူသိသွားလို့၊ ကျနော့်ဆီ မဆက်သွယ်တာ ကြာပြီ၊ ကျနော်လဲ မဆက်သွယ်ရဲဘူး”

“အေး ကောင်းတယ်၊ မင်းလဲ မဆက်သွယ်နဲ့တော့”

“မှုတ်ဘူး အကိုရ ဂျနီဖာက အရင်က ရီးစားနဲ့အတူနေဘူးတယ်၊ အတည်ထားလို့မဖြစ်ဘူးထင်တယ်၊ အဲဒါ အကိုတို့နဲ့ တိုင်ပင်မလို့”

“မင်းကလဲ ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဒါတွေ မလိုပါဘူး၊ ခု မင်းတို့ ၂ ယောက် အဆင်ပြေရင် ပီးတာဘဲ”

“နေအုံး နေအုံး၊ ကိုဂျင် အပျိုစစ်စစ် ဘဲရှာပါကွာ၊ ဒီမှာ ရှာလို့မရရင် မြန်မာပြည် ပြန်ယူကွာ”

“အဘ မြန်မာပြည်ပြန်ယူလဲ အပျိုစစ် ရမယ်လို့ ဘယ်သူအာမခံမလဲ၊ အဘ အာမခံမလား”

“ခုကောင်မလေးက မင်းကိုယူခိုင်းနေလို့လား”

“မယူခိုင်းဘူး ကိုထွန်း၊ ဒီလိုဘဲ သူကျနော့်ဆီ လာအိပ်လိုက်၊ ကျနော် သူ့ဆီသွားအိပ်လိုက်နဲ့၊ ကြာရင် သံယောဇဉ်ပိုဖြစ်သွားမှာ”

“ရော့ ဒီမှာ နောက်တခွက် ချကွာ”

“လုပ်မနေနဲ့၊ မယူခိုင်းရင်လဲ ဒီတိုင်းဘဲနေပေါ့၊ အခြေအနေကြည့်ပေါ့၊ မင်းရီးစားဟောင်းကိုတော့ ဖြတ်ရမှာဘဲ၊ အဆင်မှမပြေတဲ့ဟာ၊ နောက်ကိစ္စ နောက်ရှင်း၊ မင်းလူပျိုဘဲ၊ ဘာအရေးလဲ”

“ဟုတ်တယ်၊ ဒီတိုင်းနေကွာ၊ အခြေအနေစောင့်ကြည့်၊ ကိုယ့်လက်ထဲ ရောက်ပြီး သူမဖေါက်ပြန်ရင်ပီးတာဘဲ၊ အဘပြောသလို မြန်မာပြည် ပြန်ယူပြီး ဒီရောက်မှ ဖေါက်ပြန်နေရင် ပြသနာ”

“အော် အကို၊ အဲဒီ အကိုသွားတွေ့တဲ့ ဂျနီဖာသူငယ်ချင်းကိုလဲ သူ့ယောက်ကျားက မြန်မာပြည်ပြန်ပြီး ယူလာတာမို့လား”

“အေး၊ ငါ့ယောက်ခမ သူငယ်ချင်းရဲ့ ချေွးမလေ၊ ကောင်မလေးက ချောချော သွက်သွက်လေးနော် မဆိုးဘူး”

“ဟုတ်တယ်အကို၊ အဲဒီနေ့ကအကို့ကို ဆက်ဆံတာ ကျနော်တောင်တမျိုးထင်တယ်၊ အဲဒီညက အကိုတို့ ရုပ်ရှင်သွားပြီး ဘာဖြစ်ကြသေးလဲ”

“ဂျီးမှဘဲ၊ ဘာဖြစ်ရမှာလဲဟ၊ ရုပ်ရှင်သွားပြပြီး အိမ်ပြန်ပို့လိုက်တာပေါ့၊ မင်းတို့နဲ့ မသွားချင်တာက မင်းကိုအကွက်ထွင်ပေးတာ၊ ဒါတောင် မင်းမရိပ်မိဘူးလား”

“သိပါတယ် အကိုရ၊ သေချာပြောပြပါအုံး အကိုနဲ့ သူဘယ်လို ဘယ်လိုကနေ သူ့ကို ဒီလို သွားတွေ့ဖြစ်တာလဲ”

“ဒီလို၊ ဟိုတခါသူတို့ မင်္ဂလာဆောင် ငါတို့သွားပြီး မိတ်ဆွေဖြစ်ခဲ့တာ၊ ပြီးတော့ သူက ကွန်ပြူတာ ဝယ်ချင်တယ်ဆိုလို့ အကူအညီတောင်းရာကနေ မိတ်ဆွေဖြစ်ပြီး သူ သူ့သူငယ်ချင်းဆီ လာလည်မယ်ဆိုလို့၊ ငါက သူ ဘိုဆိုင်တွေ မစားဘူးသေးဘူး၊ ရုပ်ရှင်လဲ မကြည့်ဘူးသေးဘူးဆိုလို့ ဆပ်ဆော့ပြီး ခေါ်ရာကနေ တွေ့ဖြစ်တာ၊ သူ့သူငယ်ချင်းလဲ ပါမယ်ဆိုတော့ အတော်ဘဲ မင်းနဲ့မိတ်ဆက်ပေးရင်ကောင်းမယ်၊ ငါတို့လဲ အဖေါ်ရတာဘဲ ဆိုပြီး မင်းကို ခေါ်သွားတာ”

“အဲ့လိုလား ကျနော့် စိတ်ထင် အကိုက အဲဒီကောင်မလေးကို စိတ်ဝင်စားနေတယ်ထင်လို့”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ကောင်မလေးက စိတ်ဝင်စားစရာတော့ ကောင်းသားနော် ဟေ့ကောင်၊ မင်းတွေ့တယ်မှုတ်လား သူ့ပုံစံ”

“အင်း မိတော့ တော်တော်မိတယ်၊ ခု မြန်မာမော်ဒယ်ဂဲလ်တွေလို ပုံမျိုး”

“မဖြစ်ပါဘူးကွာ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အေးအေးနေတာဘဲ ကောင်းပါတယ်၊ တော်ကြာသွားစလို့ အကုန်ရှော့လိုက်ကုန်မယ်၊ ဒါကြောင့် ငါနောက်ပိုင်း သူ့နဲ့ကို အဆက်အသွယ်မလုပ်တော့တာ၊ သူ့ကွန်ပြူတာ ဝယ်တဲ့ ကိစ္စလဲ ပြီးပြီဆိုတော့ ဆက်သွယ်ဘို့ အကြောင်းလဲ မရှိတော့ဘူး”

“အပျော်ပေါ့ ဘာဖြစ်လဲ ဆက်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး”

“အာ မလုပ်နဲ့ အဘ၊ မဖြစ်ဘူး၊ ဒါမျိုးက စိတ်ကူးယဉ်လို့ဘဲကောင်းတာ တကယ်လုပ်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဘသိပါတယ်၊ နောက်က ပြသနာတွေ တသီတတန်းကြီး ဆိုတာ”

“ဟေ့ ဟေ့ အဲဒါက ကြာပြီ၊ အဲဒီတုန်းက ကောင်မလေးက ငါ့ကိုလာစလို့ ဖြစ်ခဲ့တာ၊ အမလေး တော်တော်ရှင်းလိုက်ရတယ်၊ ငါတို့လင်မယားတောင် ကွဲမလို့”

“ဟား ဟား ဟား ဟား ဒါနဲ့များ အဘက ကျနော့်ကို လာမြှောက်နေသေးတယ်”

“မင်းက စာရေးဆရာလေကွာ လူလည်၊ ငါ့တို့ထက်စာရင် ပိုလည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိတော့ မင်းဖာသာမင်း ပြသနာ ရှင်းတတ်မှာပေါ့”

“ဘယ်ကလာ စာရေးဆရာ ရမှာလဲ၊ ကျနော်က ပေါက်တတ်ကရ အပျော်ရှောက်ရေးနေတာ၊ ဒီကိစ္စက ဘယ်လိုလည်လည် မရဘူး အဘရေ၊ စမိရင် ရှုတ်မှာကတော့ ရှုတ်မှာဘဲ အနှေးနဲ့ အမြန်၊ ဝေးဝေးနေတာဘဲ ကောင်းပါတယ်”

“ဒါပေမဲ့ မင်းနဲနဲတော့ ရောဂါတက်သွားတယ်မို့လား၊ မလိမ်နဲ့ သတ္တိရှိရှိ ဝန်ခံ”

“စိတ်ကူးယဉ် လူကြီးရောဂါပေါ့ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ချမယ် လက်ကျန် အကုန်မျှထည့်လိုက်မယ်၊ ဒါနဲ့ ဟိုကို သွားအုံးမလား၊ ဒါကုန်ရင်”

“မသွားလို့ဖြစ်မလား၊ ဒီကိုသွားချင်လို့ ဒီလိုလူစုတဲ့ဟာ၊ နောက်ဆို ငါတို့လဲ ဘိပျောက်မဲ့ကိန်း၊ ကိုဂျင့် ကောင်မလေး ဒီမှာလာနေရင်”

“မပျောက်ပါဘူး အဘကလဲ ဂျနီဖာက နားလည်မှု့ရှိပါတယ်၊ ဒီနေ့တောင် သူ့ကိုပါခေါ်မလို့၊ အဘတို့ကို အကြောင်းစုံ မပြောရသေးလို့”

“မင်းကလဲ ဘယ်လောက်ဘဲ နားလည်လည်ပေါ့၊ ငါ့တို့အကြောင်းတွေ လူသိသွားရင် ဘယ်ကောင်းမလဲဟ၊ ဟိုကောင်ပြောတဲ့ လူကြီးရောဂါလေကွာ ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ဒါဆို ခင်ဗျားလဲ လူကြီးရောဂါအကြောင်း ဇတ်လမ်းလေး တပုဒ်လောက် ရေးဗျာ၊ မရေးတာ ကြာပြီဘဲ၊ အပျင်းပြေဖတ်ရတာပေါ့”

“လာမြှောက်နေပြန်ပြီ၊ ကျနော်က နဂိုကတည်းက ရေးဘို့စဉ်းစားနေတာ၊ ရောဂါ စရကတည်းက ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ဖေါက်ပြန်ရေး ဇတ်လမ်းကြီး ဖြစ်မှာမို့ စဉ်းစားနေတာ”

“ဟေ့ ဟေ့ ဒါမျိုးက ဖေါက်ပြန်ရေးဖြစ်မှ ဖတ်လို့ကောင်းမှာ”

“မှုတ်ဘူးလေဗျာ တော်ကြာ တခြားလူတွေ အတုလိုက်ယူနေမှ”

“ဟေ့ ဟေ့ ဖေါက်ပြန်တာ မကောင်းဘူးဆိုတာ ခလေးကအစသိတယ်၊ ဘယ်သူမှ အတုမယူဘူး၊ ယူချင်တိုင်းလဲ ယူလို့မရဘူ၊ လူတိုင်းလဲ ဖေါက်ပြန်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ ဖေါက်ချင်တဲ့သူက မင်းမပြောလဲ ဖေါက်မှာဘဲ၊ ဟေ့ကောင်တွေ ငါပြောတာ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဒီကောင့်ကို ရေးခိုင်းကွာ”

“ဟုတ်တယ် ရေးဗျာ၊ အကိုရေးပြီးရင် ကျနော်တို့ အဖွဲ့လုံး အကို့ ကို စပယ်ရှယ်ခန်းအတွက် ဒကာခံမယ် ဟုတ်တယ်မို့လား”

“အေး ခံမယ်ကွာ၊ မင်းသာပီးအောင်ရေး”

“ဟေ့ ဟေ့ တခါတည်းကို မင်းတို့ ၃ ယောက် မျှခံလို့မရဘူး၊ တယောက်တခါ၊ ငါ ၃ ခါဝင်မယ်၊ အဲဒါဆို ရေးမယ်”

“ခံမယ်ဗျာ”

“ချမယ်ကွာ ဒါဆို ရေးမယ်၊ ချကွာ ဒါကုန်ရင် သွားမယ် ဘယ်သူကားမောင်းမလဲ”

“ကျနော်မောင်းမယ်”

ဒါနဲ့ဘဲ နောက်နေ့ အမူးပြေတော့ ကွန်ပြူတာရှေ့ထိုင်ရင်း စာ စရိုက်မိတယ်။

လူကြီးရောဂါ

တစ်။

မီးကိုစတွေ့တာကတော့ မထူးဆန်း။ သာမန် ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် သဘောမျိုး။ . . . . .

ဟုတ်ကဲ့။ အစကနေဘဲ ပြန်ဖတ်ကြည့်ကြပါတော့ ခင်ဗျာ။

နားပါအုံးမယ်။

မောင်ဇော်ဦး

ဂျူလိုင်၊ ၂၀၁၂။


ပြီးပါပြီ



Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment