ဆရာကောင်း တပည့် အပိုင်း ( ၄ )

ဆရာကောင်း တပည့် အပိုင်း ( ၄ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ရေးသားသူ - နတ်သား (natthar)

ချစ်သူနှင့်ကွေကွင်းရခြင်းသည် ဒုက္ခဟု ဆိုထားကြသည်။ ထိုဒုက္ခကို မှုန်နံ့သာ မကြုံတွေ့ရဖူးသေးပါ။ ကြုံလည်း မကြုံတွေ့ချင်ပါ။ သည်လိုမျိုး ဒုက္ခမပြောနှင့် အခု မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့ရခြင်းသည်ပင်၊ သူမမှာ နေလောင်ထားသော ပန်းကလေး၏ဘ၀ကို အလိုလို ရောက်နေရရှာသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ မွေးစားအမေကကလည်း နေ့လား၊ ညလားဆိုတာ မသိသည့် အခြေအနေကို ရောက်နေသည်ဟုဆိုသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မိုးကောင်းကင်သည် ကျောင်းတောင်မှ မလာနိုင်ရှာ။ သည်တော့ သူမတို့နှစ်ယောက် ကျောင်းမှာလည်း မတွေ့နိုင်။ အလွမ်းသယ်သည့်အနေနှင့် မြန်မာ့ဆက်သွယ်ရေးလုပ်ငန်းကိုသာ အားကိုးရသည်။ ဒါကလည်း ပြောခဲ့ဖူးသလို မှုန်နံ့သာတို့အိမ်ရှိ ဖုန်းက၊ အိမ်ရှေ ့ဧည့်ခန်းထဲမှာမို့ တစ်ခါတစ်လေကျလျှင် ပြောရဆိုရတာ မလွတ်လပ်။ အားလုံး အနှစ်ချုပ်လိုက်သော် မှုန်နံ့သာမှာ မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့သည့် တစ်ပတ်၊ ဆယ်ရက်အတွင်း ကိုယ်ရေကို သိသိသာသာ စစ်ကျသွားလေတော့သည်။

မိုးကောင်းကင် မရှိသည့်အတွက် မှုန်နံ့သာ ကျောင်းတက်ရတာ စိတ်တော့မပါပါ။ သို့သော် သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း နေကောင်းလျက်သားနှင့် အတန်းပျက်ချင်သူမဟုတ်၊ နောက်ပြီး အိမ်မှာနေလျှင် ပိုပြီးတော့ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး ဖြစ်နေမည်ကို တွေးမိလို့ မှုန်နံ့သာ ကျောင်းတော့ မှန်မှန်လာပါသည်။ တော်တော့တော်ပါသေးသည်။ တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာ ဘာဖြစ်နေသည်ကို ရိပ်မိသည့်အတွက် သူမနှင့်အတူ တော်တော်များများ အတူလာ၍နေပေးသည်။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း သူမ၏ ရည်းစားပူပူနွေးနွေး ဇော်ဦးပါ ပါလာတတ်သည်။ ကိုယ့်ရှေ ့မှာ သူငယ်ချင်းအတွဲက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကယုကရင် လုပ်နေကြတာမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို ပို၍တောင် သတိရမိသေးသည်။

သည့်ထက်ဆိုးသည်က တင်ဇာလင်းက သူမနှင့် နှစ်ယောက်တည်းအတူ ရှိသည့်အချိန်များတွင် ဇော်ဦးနှင့်သူမ၏ အတွေ့အကြုံများကို ပြောပြခြင်း ဖြစ်သည်။ တင်ဇာလင်းက နဂိုကတည်းက အကြောက်အလန့်ရှိသူမဟုတ်၊ ပါးစပ်လည်းရဲသည်။ သွက်လည်းသွက်သည်။ ထို့အပြင် မှုန်နံ့သာအကြောင်းကို ကြားပြီးကတည်းက အားကျခဲ့သူမဟုတ်လား။ ထို့အတွက်ကြောင့် အခုလို တရား၀င်ရည်းစားရလာသည့်အချိန်တွင် မှုန်နံ့သာထက်တောင် ပို၍ ခရီးရောက်နေသည်။ သူငယ်ချင်းမ၏ အတွင်းကျကျ အဖြစ်များကို နားထောင်ရသည်မှာ မှုန်နံ့သာ တခါတလေဆို ပါးရင်းနားရင်းများ ပူတက်လာသလိုတောင် ခံစားရသည်။ နေမကောင်းဖြစ်တာ မဟုတ်ပါပဲနှင့် ကိုယ်တွင်းမှာ အပူတွေများနေသလို တရှိန်းရှိန်းဖြစ်သည်။ ခက်သည်က မိုးကောင်းကင်က မရှိတော့ သူမမှာ စိတ်ဖြေစရာမရှိ။ အရင်လိုသာဆိုလျှင် မှုန်နံ့သာ ညအိပ်ရာ၀င်သည့်အချိန်၌ မအိပ်ခင်လေးတော့ လက်ကစားမိမှာ သေချာပါသည်။ အခုတော့ ဒါမျိုးလည်းမလုပ်ချင်ပါ။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ခွဲရမည်ဆိုကတည်းက မှုန်နံ့သာ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချထားခဲ့သည်။ ထိုသည်ကား အခြားမဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်က မလုပ်မပေးခြင်း၊ သူမဖာသာသူမ ဘာမှမလုပ်ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ သည်တော့ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက်လွမ်းသည့်စိတ်၊ တမ်းတသည့်စိတ်၊ ဟိုစိတ်၊ သည်စိတ် အားလုံးပေါင်းပြီး မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်ဆုံမည့်ရက်ကိုသာ အမျှော်ကြီးမျှော်နေရလေတော့သည်။

အခု ကြာသပတေးနေ့ ရောက်ပြီ။ မနက်ဖြန်တစ်ရက်ပြီးလျှင် weekend ကျောင်းပိတ်ပေဦးမည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် စနေ၊ တနင်္ဂနွေကို မျှော်နေကြဖြစ်ပေမယ့် ဒီအပတ်တော့ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲမှာ လှိုက်လှိုက်လှဲလဲှ မရှိ။ မိုးကောင်းကင်၏ မွေးစားအမေက ပြီးခဲ့သော တနင်္လာနေ့က ဘ၀တစ်ပါးသို့ ကူးပြောင်းသွားရှာသည်။ မှုန်နံ့သာ ဒီသတင်းကြားပြီး စိတ်မကောင်းပါ။ ထို့အတွက်ကြောင့်လည်း သူမ အလွမ်းစိတ်ကို မျိုသိပ်ထားပြီး မိုးကောင်းကင်ကို တွေ့ချင်နေသည့်အကြောင်းတောင် နှုတ်က ပြောမထွက်ခဲ့ပေ။ သူမ ပြောမထွက်ပေမယ့် မိုးကောင်းကင်ကတော့ သူမကို လွမ်းသည့်အကြောင်း စီကာပတ်ကုံးပင် ပြောပြသည်။ ဖုန်းထဲကနေ ပြောနေရင်းမှ ဘာဘာညာညာတွေ ပါလာလို့ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲတောင် တစ်မျိုးဖြစ်လာရသည်။ တော်သေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က အချိန်သိပ်မရဘူးဆိုလို့ မှုန်နံ့သာ တောက်တောက်ယိုသည့် အဆင့်တော့ မရောက်လိုက်ပါ။ စိုတိုတိုလေးသာ ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင်း၊ လူကို ရွစိတက်အောင် လုပ်သွားတယ်ဟု ဖုန်းချလိုက်သည့်အချိန်တွင် စိတ်ထဲက ကြိတ်၍ရန်တွေ့မိသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်တွေ့လျှင် မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်သူမ ထိန်းချုပ်နိုင်ပါမည်လားတောင် မသိ။

ညနေကျောင်းဆင်းချေပြီ။ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရတော့ပေမည်။ စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် သူမလွယ်အိတ်ထဲ စာအုပ်ကို ထိုးထည့်လိုက်စဉ်မှာပင် ရုတ်တရက် သူမဆံပင်တွေကြားထဲ အရာတစ်ခုက တိုး၀င်သည်။ ဘာလဲဆိုတာ မှုန်နံ့သာ သိပါသည်။ လှည့်ကြည့်မနေပဲ လက်နှင့်ဆံပင်ကို သပ်ချလိုက်တော့ စက္ကူမြားတစ်ခုက လက်ထဲပါလာသည်။ မှုန်နံ့သာ ဖြေပြီး ဖွင့်ကြည့်မနေတော့ပါ။ ဘာရေးထားမည်ဆိုတာ မှန်းဆစရာမလို။ သူမကို စိတ်၀င်စားသည့်အကြောင်း ရေးထားတာပဲ ဖြစ်ပါမည်။ နောက်ထပ် မြားတံတွေ ထပ်ရောက်မလာအောင် ဆံပင်ရှည်တွေကို ရှေ ့ဘက်သို့ သိမ်းလိုက်ပြီး အတန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ခြေလှမ်းမှန်မှန်နှင့် လျှောက်လာရင်းမှ မိုးကောင်းကင် ပြောခဲ့သည့် အကြောင်းအရာတစ်ခုစီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ သူမတို့ကျောင်း၏ မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲကိစ္စနှင့် ကင်း၊ကွင်းရွေးပွဲ ကိစ္စ ..။

မိုးကောင်းကင် ပြောခဲ့သည်မှာ ဟုတ်များဟုတ်နေမလားတော့ မသိ။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း တီးတိုးတီးတိုးကြားရသော စကားများအရ မှုန်နံ့သာ့ နာမည်က သူမတို့ အတန်းထဲမှာ ရေပန်းစားနေလေသည်။ မေဂျာ၏ ကွင်းအဖြစ် သူမကိုရွေးမည်ဟု ပြောသံများ ကြားနေရသည်။ တစ်နေ့တစ်နေ့ သူမဆံပင်ကို လာလာစိုက်သည့် မြားတံအရေအတွက်နှင့်ပင် ဟုတ်သည်၊ မဟုတ်သည်က ဆုံးဖြတ်လို့ရနေသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မဆုံစည်းခဲ့ရစဉ်တုန်းက သူမ အခုလိုမျိုး ပေါ်ပြူလာဖြစ်သည့်ဘ၀ကို လိုချင်ခဲ့သော်လည်း၊ တကယ်တမ်းဖြစ်လာတော့ သူမရင်ထဲမှာ ထိုအကြောင်းအရာက ရှိမနေပါ။ မိုးကောင်းကင်ကို လွမ်းသည့်စိတ်ကသာ သူမကို ကြီးစိုးထားလေသည်။ တမင်တကာ လုပ်ပြီးလျှောက်သည် မဟုတ်သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ အသက်မပါသလို ခြေလှမ်းတွေနှင့် ဖြေညင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အတန်းထဲရှိ ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေ သူမဘေးနားမှ ကျော်လွှားဖြတ်သန်းသွားကြသည်။ သိပ်မကြာခင်ပင် မှုန်နံ့သာပတ်၀န်းကျင်တွင် သူမ တစ်ယောက်တည်းသာ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ကျန်နေခဲ့သည်။ ကန်တင်းကို ဖြတ်ကျော်မိသည့်အချိန်တွင် သူမနားထဲသို့ သီချင်းသံတစ်ခုက တစ်စိုးတစ်စပြန့်လွင့်လာသည်။ ယနေ့နာမည်ကျော် အဆိုတော် မျိုးကြီး၏ သီချင်း .. လွမ်းတဲ့စိတ် …။

တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် ကြေကွဲ အိမ်အခန်းကျဉ်းထဲ .. ငါတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ စကားပြောချင်တယ် .. သတိရနေတုန်း .. ဘယ်သူများ ငါ့ဘေးလာနေပေးမလဲ .. မျှော်လင့်ချက်အလင်းရောင်လေးတောင် ေ၀း .. ဘ၀ .. ဒီမှာ ငါတစ်ယောက်တည်း .. စိတ်ဓါတ်ကျတယ် .. မင်းကိုလွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ .. ဘာတွေနဲ့ နှစ်သိမ့်ရမလဲ .. မခံနိုင်အောင်ပဲ ..

သီချင်းသံက တစ်စတစ်စ ေ၀းလွင့်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ လေပြည်တစ်ချက် တိုးေ၀့ှကာတိုက်သည်တွင် ကွန်ကရစ်လမ်းလေးပေါ်က မြေမှုန်တွေ၊ သစ်ရွက်ကြွေတွေသည် လွင့်ကနဲ ပြေးလွှားသွားကြသည်။ လေပြည်ကြောင့် အနည်းငယ်ပွယောင်းသွားသည့် ဆံပင်ရှည်တွေကို လက်နှင့် ပြန်သိမ်းလိုက်ပြီး၊ မှုန်နံ့သာ ပတ်၀န်းကျင်ကို ေ၀့ကနဲ တစ်ချက်ကြည့်သည်။ စိတ်၏ သယ်ဆောင်ရာကို လိုက်လာခဲ့သည့် မှုန်နံ့သာ၊ ဒီတော့မှ သူမရောက်နေသည့် နေရာကို သတိပြုမိသည်။ မှုန်နံ့သာ ရင်လှိုက်ကနဲခုန်သည်။ သူမ မျက်လုံးတွေကို ယုံတောင်မယုံနိုင်။ ပေတစ်ရာလောက် အကွာတွင် ရှိနေသည့်အရာတစ်ခုက သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှ ရပ်ဆိုင်းသွားအောင် ဖမ်းစားထားသည်။ တခြားမဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေး။ မှုန်နံ့သာ အံ့သြ၀မ်းသာမှုက ရုတ်ချည်း ရင်ထဲမှာ ဆို့တက်လာသဖြင့် ခြေလှမ်းတွေအလိုလိုရပ်သွားသည်။ ကျောက်ရုပ်သဖွယ်ဖြစ်ကာ စိုက်ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကားမောင်းသူဘက်ခြမ်းမှ တံခါးက ပွင့်သွားသည်။ ယောကျာ်းတစ်ယောက် ဆင်းလာပါသည် ..။

“ မှုန် … ”

ကမ္ဘာပေါ်တွင် မှုန်နံ့သာ အတွေ့ချင်ဆုံးလူထံမှ အကြားချင်ဆုံး စကားသံကို နားနှင့်ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်ရမှ မှုန်နံ့သာ အသိ၀င်လာသည်။ သားပျောက်သည့် မိခင်၊ သားငယ်ကို ပြန်တွေ့သလိုမျိုးကို မှုန်နံ့သာ ခံစားလိုက်ရပြီး၊ ချက်ချင်းပင် မိုးကောင်းကင် ရှိရာသို့ ပြေးသွားမိသည်။ မိုးကောင်းကင်က ရှေ ့ကိုတိုးလားရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ဖွင့်ကာကြိုဆိုသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပြေးလွှားလာမှုက ဇော်ပိုင်၏ မြို ့အ၀င်ည ကာရာအိုကေခွေထဲက ဂန္တ၀င် နှင့်တောင် တူနေသည်ဟု ထင်မြင်မိသည်။ မှုန်နံ့သာ လက်နှစ်ဖက်က မိုးကောင်းကင်၏ လည်တိုင်ကို ပြေးဖက်သည်။ ကိုယ်လေးကလည်း ရင်ခွင်ထဲတွင် နစ်၀င်တော့မတတ် တိုး၀င်သည်။ သူနှင့်စတွေ့ခါစတုန်းကလို မဟုတ်တော့ပဲ ကိုယ်ရေစစ်ကျကာ၊ ဂစ်တာရှိတ်လေးနှင့် တူသွားပြီဖြစ်သော ကောင်မလေး၏ ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ပင့်မကာ ကိုယ်ကိုနှစ်ပတ်၊ သုံးပတ်လောက် လှည့်ပစ်လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာက “ကောင်း“ ဆိုပြီး ပျော်လွန်းသည့်အသံနှင့် သူ့ကို အော်ခေါ်သည်။ သူ့မျက်နှာကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်နှင့် မေးကနေ ညှပ်ကာကိုင်ထားပြီး မျက်၀န်းတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်နေရှာသည်။ သူမမျက်၀န်းတွေသည် အပျော်ရည်လဲ့ကာ အရောင်တလက်လက်နှင့် တောက်ပ၍နေလေသည်။

“ ကောင်း .. ကောင်း .. ရောက်လာတယ် .. ”

“ ဟုတ်တယ် .. မှုန် .. ကောင်းမွေးစားအမေကိစ္စက ပြီးသွားပြီလေ … နည်းနည်းပါးပါး တစ်ချို ့ကိစ္စလေးတွေ ကျန်နေသေးပေးမယ့် မှုန် ့ကို မတွေ့ရရင် မနေနိုင်တော့လို့ … မှုန် ပိန်သွားတယ်နော် .. ”

“ ကောင်းကို လွမ်းလို့လေ …  ”

“ ကောင်းလည်း မှုန့်ကိုလွမ်းတာပဲ .. လာ တစ်နေရာရာသွားကြမယ် ..  ”

မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ ကားထဲ ပြန်၀င်ထိုင်ဖြစ်ကြသည်။ တစ်နေရာရာ သွားကြစို့ဟု ပြောထားသည့်တိုင်၊ မိုးကောင်ကင်သည် ကားစက်မနှိုးဖြစ်သေး။ သူ့ကို ပျောက်သွားမှာစိုးသည့်အလား၊ မျက်တောင်ခတ်ဖို့တောင် မေ့လျော့မလို စိုက်ကြည့်နေသည့် မှုန်နံ့သာဘက်သို့ လှည့်လာသည်။ မိုးကောင်းကင် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ သိနေသလိုပင်။ သူမကိုယ်လေးကို သူရှိရာဘက်သို့ တိုးပေးလိုက်သလို၊ နှုတ်ခမ်းလေးကို မော့ကာ ထိုးပေးသည်။ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက အချိန်မဆိုင်းပဲ ပေါင်းကူးမိသည်။ 

ကွဲကွာခံရသည့် ရက်တွေအတွက် အတိုးချပြီး နမ်းနေကြသည်မို့၊ နှစ်ဦးသားအနမ်းက တဖြေးဖြေးကြမ်းလာသည်။ စိတ်ဆန္ဒနောက်သို့ လိုက်ပါ၍သွားပြီး၊ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အားရပါးရ ချစ်လိုက်ချင်စိတ်က နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ဖြစ်တည်လာကြသည်။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်း အဆင့်တက်ကာ လှုပ်ရှားမှုတွင် မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်ထက် အရင်ဦးသည်။ သူမလက်က သူ့ဘောင်းဘီခွကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ ငရန်မကန်းကလည်း ဒါကိုပဲစောင့်နေတာလား မသိ။ ကိုင်မိသည်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီသားအောက်ကနေ ရုန်းကန်ထကြွနေသည်။

“ မှုန် ... ကောင်း စိတ်အရမ်းထနေပြီ .. ”

“ မှုန်လည်း အတူတူပဲ ကောင်း .. ငရန်မကန်းကို အရမ်းတွေ့ချင်နေတာ .. ဒါပေမယ့် မှုန့်ကို အရင်လုပ်ပေးပါလား ကောင်း .. မှုန် ကောင်းနဲ့မတွေ့ကတည်းက တခါမှ မပြီးသေးဘူး .. မှုန့်ကိုပြီးအောင်လုပ်ပေး .. အဲဒါပြီးမှ ငရန်မကန်းကို မှုန် စုပ်ပေမးယ် .. ဘယ်နှစ်ခါစုပ်ရစုပ်ရ ... ”

“ အင်းပါ မှုန် .. ဒီလိုလုပ် .. ကောင်းတို့ ကျောင်းနောက်ဘက်မှာ ကားသွားထိုးရပ်မယ် .. မှုန် ဖြစ်တယ်မှတ်လား .. ”

“ ဖြစ်တယ် .. အဲဒါ ပိုကောင်းတယ် .. မှုန် စောင့်မနေနိုင်တော့ဘူး .. ”

မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်ထက် ပိုတက်ကြွနေသည်။ သူမက လွမ်းနေရသူ မဟုတ်လား။ မိုးကောင်းကင် ကျောင်းနောက်ဘက်က ချောင်မှာ ကားရပ်လိုက်ပြီးနောက်၊ နောက်ခန်းဘက်သွားရအောင်ဆိုတော့ သူမက ကားပေါ်မှ အရင်ဆင်းသည်။ မိုးကောင်းကင်က နောက်မှကပ်ပါလာပြီးနောက်၊ မှုန်နံ့သာကို နောက်ခန်း၏တံခါးဘက်ခြမ်းကို မှီ၍ နေစေသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ဒီနေ့မှ မှုန်နံ့သာ ၀တ်လာတာက skinny jeans ဖြစ်နေသည်။ မြန်စေလိုမှ၊ အနှေးဖြစ်ဆိုသလို စွင့်ကားသည့် တင်တွေနှင့် အတိုင်းသားကပ်နေသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို မနည်းချွတ်ရသည်။ ပင်တီကတော့ ချွတ်နေစရာမလို။ ဘောင်းဘီနှင့် တခါတည်းကို လိပ်ပါသွားသည်။ ညနေခင်း၏ ကျနေက မိုးကောင်းကင်တို့ကားရပ်ထားရာသို့ တည့်တည့်ထိုးထားလို့ စတစ်ကာမှန်တွေက အညိုရောင်ဖြစ်သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ၏ အင်္ဂါစပ်ကို သေချာမြင်နိုင်ပါသည်။ ပကတိပြောင်ရှင်းနေသည့် အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက်၌ အရည်ကြည်လေးတွေ စိုလဲ့နေသည်။ မိုးကောင်းကင်လို အတွေ့အကြုံများခဲ့သူကိုပင် ဆက်ဆီကျလွန်းသည့် ထိုမြင်ကွင်းက ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်အထိ ဖြစ်စေလေသည်။

“ ကောင်း . .ဘာဖြစ်လို့လဲ .. ”

မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ဘာတုံ့ပြန်မှုမှ ရောက်မလာသဖြင့် ကားနံရံကို မှီထားရာမှ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းကလေးထောင်ပြီး မေးသည်။

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး … မှုန့်ဟာလေးက အရမ်းလှနေလို့ စိုက်ကြည့်နေမိတာ .. ကောင်းတော့ မှန်ရာကိုပြောရရင် ဒီဟာလေးထဲ အလည်ကို ရောက်ချင်နေပြီ … ”

“ အင်းပါ .. နောက်တော့ ရောက်ရမှာပေါ့ .. အခုတော့ အရင်လုပ်နေကြအတိုင်းပဲ လုပ်ပေး .. မြန်မြန်လုပ် .. ”

မှုန်နံ့သာက လောဆော်သလို၊ မိုးကောင်းကင်ကလည်း နှစ်ခါတိုက်တွန်းစရာမလိုပါ။ ခေါင်းက ငုံ့ကျသွားပြီး၊ မှုန်နံ့သာ၏ အ၀လေးကို ဖွဖွလေးနမ်းသည်။ ပူစီလေး၏ အနံ့က သူ့နှာ၀ထဲရောက်လာသည်တွင် မိုးကောင်းကင် ခုံခုံမင်မင် ရှူရှိုက်လိုက်ပြီး လျှာကိုထုတ်ကာ လုပ်ငန်းစတော့သည်။ အရင်ဆုံး ကြွက်နားရွက်လေးလို အဖတ်လေးနှစ်ခုကို နှုတ်ခမ်းနှင့်ဖိဆွဲထားရင်း လျှာနှင့်ရက်သည်။ ထိုမှတဖန်အကွဲကြောင်း တလျှောက် အစုန်အဆန်ရက်သည်။ ထိုသို့ အပြင်ဘက်တွင် စိတ်ကြိုက်အနည်းငယ် ရက်ပေးပြီးနောက်တွင်မူ၊ အဓိကနေရာဖြစ်သော အ၀လေးထဲသို့ လျှာကို စုကာ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာဆီမှ အင့်ကနဲ အော်သံထွက်လာပြီး သူ့ဆံပင်တွေကို လာဆုပ်စွဲတာခံရသည်။

မိုးကောင်းကင်၏ လက်က မှုန်နံ့သာ၏ ဘလောက်စ်အင်္ကျီထဲသို့ ခါးစပ်နားမှ လျှို၀င်ပြီး အပေါ်ကိုရောက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ ဒီနေ့၀တ်လာသည့် ဘရာက အပျော့စားဖြစ်သည့်အပြင်၊ ရင်သားတွေကိုလည်း တစ်၀က်လောက်သာ ဖုံးထားနိုင်သော အမျိုးအစားဖြစ်သည်။ သည်တော့ ဘာမှတောင် ခဲရာခဲဆစ်ဖြစ်မနေပဲ မိုးကောင်းကင်လက်က သူမနို့သီးလေးတွေဆီ ရောက်သွားသည်။ ဖျစ်ညှစ်ပြီး ဆွဲဆွပေးလိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ ရင်ကလေးကော့တက်လာပြီး တကိုယ်လုံးက လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်သည်။ တန်ပြန်တုံ့ပြန်သည့် အနေနှင့် မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာကိုသာ သူမပေါင်ကြားထဲ တင်းတင်းဖိချနေသည်။ မိုးကောင်းကင်ကလည်း အလိုက်တသိဖြင့် အရည်တွေ တအားထွက်နေသော သူမ အ၀လေးကို ဖိဖိရက်သည်။ ရက်ယုံတင်မက မပြောမဆိုနှင့် ရှောင်တခင်ဆိုသလို သူ့လက်ညိုးကို အထဲသို့ ဆတ်ကနဲ ထိုးထည့်လိုက်သေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီးနောက် အီးခနဲ အော်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းတောင် မကြာလိုက်။ မိုးကောင်းကင် ဆံပင်တွေကို အားနှင့်ဆုပ်ဆွဲခြင်းခံလိုက်ရသည်။ ဗေဒင်မေးစရာမလိုပါ။ တင်ပါးကြီးတွေ ရမ်းခါပြီး ကော့တက်သွားသည့် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သူမတောင့်တခဲ့သည့် ထိထိမိမိ ပြီးခြင်းကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ရရှိသွားလေတော့သည်။

“ ကျေး .. ကျေးဇူး ပဲ .. ကောင်း ရယ် .. မှုန် အဲဒီလို ပြီးချင်လု့ိကို စောင့်နေခဲ့ရတာ .. ”

“ တကယ် ကျေးဇူးတင်တယ်လား .. ဒါဆို အစောတုန်းက ပြောထားခဲ့တာလေး မမေ့နဲ့နော် .. ဘယ်နှစ်ခါစုပ်ရစုပ်ရဆိုတာ … အ ဟဲ .. ”

“ မမေ့ပါဘူး .. တကယ်ဆို .. မှုန်က ဒီထက်ကောင်းတာတောင် ပေးချင်နေတာ ..  ”

မှုန်နံ့သာ၏ ထူးထူးဆန်းဆန်းစကားကြောင့် ရယ်ကျဲကျဲဖြစ်နေသည့် မိုးကောင်းကင် မျက်နှာတောင် တည်သွားရသည်။ သူထင်တာများကို မှုန်ပြောနေတာလား။ သူနှင့်တွေ့တွေ့ချင်းမှာ မှုန်နံ့သာ ပြောသည့် စကားတစ်ခွန်းကို ပြန်စဉ်းစားမိသည်။

“ မှုန် … ဆို … လိုတာ .. ကောင်း .. ကောင်း ရဲ ့ငရန်မကန်းအတွက် ပါမစ်ကျပြီလို့ ဆိုလိုချင်တာလား … ဟုတ်လား .. ”

၀မ်းသာလုံး ဆို့နေသည်မို့ မိုးကောင်းကင် အသံက အစပိုင်းတွင် အထစ်ထစ်တောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ပြုံးပြုံးလေးနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဒါကိုအမြင်တွင် မိုးကောင်းကင် ဟေးကနဲ ထအော်သည်။ သူတို့ကားက မှန်တွေအားလုံးကို တင်ကာအလုံပိတ်ထားသည်မို့ သူ့အသံက ဟိန်း၍ထွက်သည်။

“ အယ် .. အဲဒီလောက်တောင် ပျော်နေရလား .. ဘယ်တုန်းကတည်းက လိုချင်နေမှန်း မသိဘူး … ”

“ ဟီး .. ဟီး .. ပျော်တာပေါ့ မှုန်ရယ် … ကိုယ့်ချစ်သူကောင်မလေးရဲ ့ ဒါမျိုးခွင့်ပြုမှုကိုရတဲ့ ယောကျ်ားလေး၊ မပျော်ဘူးဆိုတာ ရှိပါ့မလား … ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ကောင်း မလုပ်ချင်သေးဘူး .. ”

“ ဟင် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ .. ”

မှုန်နံ့သာ အလျင်စလိုမေးမိသည်။ သူမ လိုက်လျောတာပဲ မြန်သွားပြီလား။ မိုးကောင်းကင်ကို လွမ်းတဲ့စိတ်၊ သတိရတဲ့စိတ်တွေကြောင့် သူနှင့်ပြန်တွေ့လျှင် သူမ၏အပျိုစင်လက်ဆောင်ကိုပေးဖို့ စဉ်းစားထားခဲ့တာ။ အခုတော့ ကောင်းက ဘာတွေ ကဂျီကဂျောင်ကြနေရပြန်တာလဲ ..။

“ မှုန် .. စိတ်ထဲတမျိုးမဖြစ်နဲ့ .. ကောင်းက မှုန်နဲ့အေးအေးဆေးဆေး ရိုးမန့်တစ်ဖြစ်တဲ့နေရာမှာ တွေ့ချင်တာလေ .. နောက်ပြီး အချိန်ရမယ့်နေ့လည်း ဖြစ်ချင်တယ် .. ဒီနေ့က ကောင်းက ဟိုကိုပြန်ရဦးမှာ .. ”

သည်တော့မှ မှုန်နံ့သာမျက်နှာလေးက ပြန်၍ ၀င်းဖန့်ဖန့်ဖြစ်လာသည်။ အခုအချိန်ထိ သူမပေါင်ရင်းမှာ ရှိနေသေးသူ မိုးကောင်းကင်ကို ဆွဲထူ၍ ကူရှင်ပေါ်တွင် ထိုင်စေသည်။

“ ဘွာတေးနော် .. မှုန်က စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်သွားလို့ … ”

“ ကောင်းသိပါတယ် .. ဒီလိုလုပ် .. နက်ဖြန်တစ်နေရာမှာ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့မယ် .. ကောင်း အကုန်စီစဉ်ထားမယ် .. မှုန့်ကို နေ့လည်ကျောင်းမှာ လာခေါ်မယ် .. မှုန် ဒီတစ်ပတ်သောကြာမှာ နေ့ခင်း class မရှိဘူးဟုတ် .. ”

“ အင်း .. မရှိဘူး .. ကောင်းက မှုန့်အတန်းချိန်တွေ အလွတ်ရနေတာပဲ …  ”

“ သြော် .. ရရမှာပေါ့ .. ကောင်းရင်ထဲမှာ မှုန်ပဲရှိတော့တာကို .. ”

ထိုအပြောကြောင့် မှုန်နံ့သာရင်ထဲ အပျော်စမ်းလေး စီးသွားသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ နှုတ်ခမ်းကို သူမကပင်စ၍ ဖိကာနမ်းသည်။ ထို့နောက်တော့ နှုတ်ခမ်းကနေတဆင့်၊ မေး၊ ထိုမှတဆင့်လည်တိုင်။ အဲဒီနောက်တော့ ဖွဖွလေး ဟိုတစ်ချက်၊ ဒီတစ်ချက်နမ်းရင်း ကောင်း၀တ်လာသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီ၏ ခါးပတ်ဆီသို့ ရောက်သည်။ မိုးကောင်းကင်ကပါ ၀ိုင်းကူသဖြင့် မှုန်နံ့သာလွမ်းနေသည့် ငရန်မကန်းနှင့် စက္ကန့်မခြားပဲ ပြန်လည်ဆုံစည်းရသည်။ မှုန်နံ့သာ ဘယ်လောက်ပဲစုပ်ပေးရ၊ စုပ်ပေးမည်ဆိုတာ အပြောသက်သက်မဟုတ်။ ဆယ်မိနစ်အတွင်း မိုးကောင်းကင်တစ်ခါပြီးသည်။ ဒါတောင်မှ ပါးစပ်ထဲမှ မချွတ်ပဲ ထပ်မံ၍ ရွရွလေး စုပ်ပေးနေသည်တွင် မိုးကောင်းကင်လည်း မငြင်းတော့ပဲ နောက်တစ်ကြိမ်လိုက်လျောရသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို လက်နှင့်ဆော့ကစားရင်း မိုးကောင်းကင် စိတ်ထဲကတောင် တွေးနေသေးသည်။ 

ဒီညတော့ သူတော်တော်ချာချင် ပြန်သွင်းရတော့မည်လို့လေ ….။

သောကြာနေ့ တစ်မနက်လုံး ရင်ခုန်မှုအပြည့်နှင့် မှုန်နံ့သာ စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ ကျောင်းသို့လာသာ လာရသည်။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲတွင် သူမပတ်၀န်းကျင်က အကြောင်းအရာတွေ ဘာဆိုဘာမှ ရှိမနေပါ။ နေ့လည်ခင်းတွင် မိုးကောင်းကင်နှင့် တွေ့ရတော့မည့်အဖြစ်ကိုသာ ကြိုတင်စိတ်ကူး၍ ရင်တလှပ်လှပ်ဖြစ်နေရှာသည်။ ငရန်မကန်းနှင့် သူမရင်းနှီးခဲ့သည်မှန်း မှုန်နံ့သာ သိပါသည်။ ငရန်မကန်း၏ အားအင်နှင့် ကြီးမားထွားကျိုင်းပုံက တခြားယောကျ်ားလေးတွေနှင့် မတူမှန်းကို အခုအချိန်တွင် ဗဟုသုတ မနည်းတော့သည့် မှုန်နံ့သာ ကောင်းကောင်းကြီးသိသည်။ သူမဟာလေးက ငရန်မကန်းကို လက်ခံနိုင်ပါမယ်တဲ့လား။ မတော်ကွဲပြဲသွားတာမျိုးများ ဖြစ်နေမလား။ ငရန်မကန်းသာ အထဲရောက်လာလျှင် သူမ ဘယ်လိုခံစားရမည်နည်း။ 

မိုးကောင်းကင်လျှာနှင့် ရက်ပေးတာခံရတာတောင် သူမမှာ အကောင်းကြီးကောင်းနေရာ၊ ငရန်မကန်းနှင့် မိမိရရအလုပ်ခံရမည်ဆိုလျှင် ဒီထက်မက ကောင်းမွန်မည်ဆိုတာ သေချာပါသည်။ သူမ အပျော်ကြီး ပျော်၊ အကောင်းကြီး ကောင်းရတော့မှာပါလား၊ စသဖြင့် စသဖြင့် အတွေးပေါင်းများစွာနှင့် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ချာချာလည်ရင်း တစ်မနက်ခင်း ကုန်သွားသည်။ ဒီအတွေးတွေကြောင့်လည်း ဘာမှတောင် မလုပ်ရသေးပဲ သူမဟာလေးက စိုတိုတိုဖြစ်နေခဲ့လေသည်။ တော်သေးသည်။ သူမ၀တ်လာသည်က ဂျင်းစကတ်မို့ အနည်းငယ် စိတ်ချလက်ချ နေနိုင်ခဲ့သည်။ ခပ်ပါးပါး ဂါ၀န်သာဆို ခဏခဏ အိမ်သာထဲ သွားနေရမည့် အဖြစ်ပင် ..။

နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ မိုးကောင်းကင်ကို အတန်းရှေ ့ကလမ်းတွင် သူ့ကားနီလေးထိုး၍ ရပ်စောင့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ဆီသို့ လမ်းလျှောက်လာသည့် မှုန်နံ့သာကို ပြုံး၍ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ချစ်ရသူ၏ အပြုံးကို မြင်လိုက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာရင်ထဲ နွေးထွေးသွားသည်။

“ မှုန် .. အဆင်ပြေတယ်ဟုတ် .. ”

“ ပြေပါတယ် .. ကောင်းရော .. နောက်ကြောင်းရှင်းလား .. ”

“ ရှင်းတာမှ ဘာရှင်းသလဲမမေးနဲ့ .. နောက်ကြောင်းရော .. ရှေ ့ကြောင်းရော အကုန်ရှင်းတယ် .. ဟဲ .. ဟဲ .. ”

မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်းသိလို့ အရွှမ်းဖောက်ပြီး နောက်သည်။ ကားမောင်းလာသည့် လမ်းတလျှောက်တွင်လည်း ပေါက်တတ်ကရတွေ လျှောက်ပြောနေသည်။ ဆိုးတော့မဆိုးပါ။ မိုးကောင်းကင် ပြောသမျှ လိုက်ရယ်၊ လိုက်ပြောရင်း မှုန်နံ့သာ nervous ဖြစ်နေမှုမရှိတော့ပဲ၊ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူ့ကားလေးကို မြို ့ထဲဦးတည်ကာ မောင်းနေသည်။ ထိုသို့မောင်းနေရင်းမှ နာမည်ကျော်ဟိုတယ်ကြီးတစ်ခုရှေ ့ အရောက်တွင် ကားကို ဆင်၀င်ထဲသို့ ချိုးကွေ ့လိုက်သည်။

“ ကောင်း … ဘယ်သွားမလို့လဲ .. ဘာရှိလို့လဲ .. ”

“ ဒီကိုပဲလာတာလေ .. ကောင်းတို့အေးအေးဆေးဆေး နေဖို့လေ .. ”

မှုန်နံ့သာ သဘောပေါက်သွားသည်။ ကျေလည်းကျေနပ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမကို အလေးအနက်ထားရှာသည်ပဲ။ ကားရပ်ပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာဘက်ရှိ တံခါးကို ကိုင်တိုင်လာဖွင့်ပေးသည်။ နှုတ်မှလည်း “ရွှေမင်းသမီးလေး ကြွပါ“ ဟုပြောပြီး လက်ကမ်းပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်နှင့် လက်ချင်းချိတ်လိုက်ပြီး ဟိုတယ်ထဲ ၀င်လာခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်က ရီစက်ရှင်ကိုတောင်မသွားပါ။ တန်း၍ ဓါတ်လှေကားရှိရာသို့ သွားနေသည်။

“ ကောင်း .. အခန်းက ငှားပြီးသားမို့လို့လား .. ”

“ ငှားပြီးသားလေ .. မနေ့ညကတည်းက .. မနက်က သော့၀င်ယူလာခဲ့ပြီး .. စီစဉ်စရာရှိတာတွေ ၀င်စီစဉ်ထားခဲ့သေးတာ .. ”

“ အယ် .. ဘာတွေလုပ်ထားသေးလို့လဲ .. ”

“ မှုန်ရောက်တော့ တွေ့မှာပေါ့ .. ”

မှုန်နံ့သာ ထပ်မမေးတော့ပဲ လိုက်လာခဲ့သည်။ ဓါတ်လှေကားထဲက ထွက်ပြီးနောက်၊ ဒေါင့်ချိုးအခန်းတစ်ခုရှေ့တွင် မိုးကောင်းကင်က ရပ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး၊ အသင့်ယူထားခဲ့သည်ဆိုသော အခန်းကို ဖွင့်သည်။ အထဲကို ၀င်လိုက်ပြီးနောက် သော့ကတ်ကို တံခါးနားမှခလုတ်လေးထဲ ထိုးဆိုက်လိုက်သည်တွင်၊ အထဲက အပြင်အဆင်ကို မှုန်နံ့သာ မြင်လိုက်ရသည်။

“ ဟယ် .. အဲဒါ ကောင်းလုပ်ထားတာလား … ”

မှုန်နံ့သာ၏ ရှေ့တွင် အကောင်းစားနှစ်ယောက်အိပ်မို့ယာကြီးရှိသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ဒါကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာ မျက်နှာရဲတက်ကာ ရှက်သွားမည်မှာ သေချာပါသည်။ အခုတော့ မို့ယာပေါ်တွင် အသည်းပုံပေါ်အောင် စီစီရီရီ ခင်းကျင်းထားသည့် နှင်းဆီပွင့်ဖတ်များကြောင့် သူမ အတွေးက ပျော်ရွှင်သည်ဖက် ကူးသွားရှာသည်။ အသည်းပုံနှင်းဆီက ရိုးရိုးတန်းတန်းတောင် မဟုတ်။ အဝါ ၊အဖြူ၊ အနီ၊ ပန်းရောင်စသော စုံလင်လှသည့် ပွင့်ဖတ်များနှင့် ပုံဖော်ထားတာဖြစ်ပြီး၊ အလယ်တွင် “ ကောင်း + မှုန်” ဆိုသည့် စာတန်းပါပါသလို၊ ထိုနား၌ အရောင်အသွေးလှပသည့် နှင်းဆီပန်းပွင့်တစ်ခုက ကပ်၍ရှိနေသေးသည်။ မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကိုဆွဲ၍ ခံတင်နားသို့ တိုးသွားသည်။ သူမကို မို့ယာစွန်းတွင် အသာထိုင်စေပြီး နှင်းဆီပန်းပွင့်ကို ရိုးတံနေရာက ကောက်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက်သူမရှေ့က ကြမ်းပြင်တွင် နိုင်ငံခြားရုပ်ရှင်ကားတွေထဲမှ knight လို့ ခေါ်သော သူရဲကောင်းတွေ ထိုင်သလိုမျိုး ထိုင်လိုက်ပြီး သူမအား အဆိုပါနှင်းဆီပန်းကို ကမ်းပေးသည်။

“ ရွှေမင်းသမီးလေး၏ အလှတရားကို တိုးပွားစေရန်အတွက် အကျွန်တော်မျိုး၏ အသည်းနှလုံးတံဆိပ် နှင်းဆီပန်းပွင့်ကို ဆက်သပါသည်ဗျား .. ”

“ ဟွန်း .. သဲကိုသဲတယ် .. ပန် ပေး .. ရော့ ”

သူမလက်ထဲရောက်လာသည့် နှင်းဆီပန်းကို တစ်ချက်မွှေးကြူလိုက်ပြီးနောက်၊ မိုကောင်းကင်ဆီ ပြန်ကမ်းပေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က နှင်းဆီပန်း၏ ရိုးတံကို အနေတော်ချိုးလိုက်ပြီးနောက် အပွင့်ကြီးသပ်သပ်ကို မှုန်နံ့သာ၏ ဆံကေသာကြားထဲ ယုယုယယထိုးပေးသည်။ ထို့နောက် ထိုင်နေရာမှထပြီး မှုန်နံ့သာနားမှ ခွာသွားသည်။ ဘာသွားလုပ်တာလည်းဟု မှုန်နံ့သာမေးမည်ပြုစဉ်မှာပင် ရေခဲသေတ္တာကိုဖွင့်၍ အထဲက ပုလင်းတစ်လုံးကို ဆွဲထုတ်လာတာတွေ့သည်။ ဘာလဲဆိုတာ သူမ သိပေမယ့် သေချာအောင် ကောင်းကို မေးမိသည်။

“ ကောင်း အဲဒါ ရှန်ပိန်ဆိုတာလား .. ”

“ ဟုတ်တယ် .. ကောင်းတို့အတွက် စပယ်ရှယ်မှာထားတာ .. ”

စတွေ့ကတည်းက မိုးကောင်းကင်ကို ရင်ထဲက အမှတ်ပေးနေသူ မှုန်နံ့သာ၊ အခုအချိန်တွင်တော့ အမှတ် ပေးစရာတောင် မရှိတော့ပါ။ မိုးကောင်းကင် လုပ်ထားသည့်ပုံက အရမ်းရိုမန့်တစ်ဆန်နေသည်မို့ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲတွင် ကြည်နူးမှု၊ ရင်ခုန်မှု၊ ချစ်မြတ်နိုးမှု စသည်စသည်တို့က ဒီရေအလားကို တိုးပွားနေတော့သည်။ ဒီလိုမျိုးအခြေအနေနှင့်သာ သူမ၏ အပျိုစင်ဘ၀ကို ကုန်ဆုံးရမည်ဆိုလျှင် အကြိမ်တစ်ရာမက ကုန်ဆုံးရဲသည်လို့လဲ တွေးလိုက်မိပါတော့သည်။

မိုးကောင်းကင်သည် ရှန်ပိန်ကိုဖွင့်ပြီးနောက်၊ ခွက်လှလှနှစ်ခုထဲ ငှဲ့ထားပြီး မှုန်နံ့သာတစ်ခွက်၊ သူတစ်ခွက်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် မီးခလုတ်တွေရှိရာသို့ လျှောက်သွားပြန်ပြီး dim light ဖြစ်အောင် အလင်းရောင်ကို ချိန်ဆသည်။ ပြီးမှ မှုန်နံ့သာနားသို့ ပြန်လျှောက်လာပြီး အတူတူထိုင်သည်။ အေးမြချိုစိမ့် ရီေ၀သည့် ရှန်ပိန်ကို လက်ချင်းယှက်ကာ သောက်မည်ဟုပြောပြီး အတူတူသောက်ကြသည်။ မိုးကောင်းကင်လက်ထဲရှိ ဖန်ခွက်ကို မှုန်နံ့သာသောက်ရပြီး၊ မှုန်နံ့သာလက်နှင့်တိုက်သည့် ခွက်ကိုမူသူကသောက်သည်။ အတူတူသောက်တာမို့ အတူတူပင် ကုန်သည်။ “မှုန်ထပ်ယူဦးမလား ” ဆိုပြီး သူကမေးသည်။ မှုန်နံ့သာ မသောက်ချင်တော့။ တစ်ခွက်ထဲနှင့် သူမမှာ light headed ဖြစ်နေပြီ။ နောက်တစ်ခွက်ဆိုလျှင် မှောက်သွားမလားမသိ။ အဲဒီလိုတော့ မှုန်နံ့သာမဖြစ်ချင်။ သူမ ဘ၀တလျှောက်လုံး ဒီနေ့၏ အတွေ့အကြုံကို သတိတရဖြစ်အောင် မှတ်မိချင်သေးသည်။ ခေါင်းခါပြီး ငြင်းလိုက်သည်တွင် မိုးကောင်းကင်က သူမလက်ထဲရှိ ဖန်ခွက်ရော၊ သူ့ခွက်ကိုပါ ဘေးသို့ဖယ်ထားလိုက်သည်။

မှုန်နံ့သာကိုယ်ကလေးကို မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားအောင် ပြုမူလိုက်ပြီးနောက်၊ မိုးကောင်းကင်က အပေါ်ကမိုး၍ နမ်းသည်။ ကြင်ကြင်နာနာ နုနုရွရွနမ်းသည်မို့ မှုန်နံ့သာ ထိုအနမ်း၌ ပျော်၀င်သွားရှာသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ လည်တိုင်ကို သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် တွဲယှက်ပြီး အနမ်းကို အနမ်းနှင့်တုံ့ပြန်သည်။ မှုန်နံ့သာ ရင်ထဲတွင် တသိမ့်သိမ့်လှိုက်ကာ ခုန်နေသည်မှာ အပျော်စမ်းလေးတစ်ခု ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း စီးဆင်းနေသည့်အလား ..။

“ မှုန် အ၀တ်တွေ ချွတ်လိုက်ရအောင်နော် ..  ”

“ ချွတ်လေ .. ”

နှစ်ယောက်သား အသံတိတ်ပင် အ၀တ်တွေကို ချွတ်လိုက်ကြသည်။ လက်တွေက လှုပ်ရှားနေသည့်တိုင် အကြည့်ချင်းဆုံနေမှုကိုတော့ ဘယ်သူမှ လွှဲဖယ်ခြင်းမပြုကြပါ။ မိုးကောင်းကင်၏ အကြည့်ထဲတွင် ချစ်မြတ်နိုးမှုက အပြည့်ပါနေသလို၊ မှုန်နံ့သာ၏ အကြည့်ထဲတွင်လည်း ကြင်နာယုယမှုကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ၀တ််လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည်နှင့် မိုးကောင်းက မှုန်နံ့သာကို တင်းတင်းဖက်သည်။ အားနှင့်ဖက်တာဖြစ်သည့်အတွက် ချွန်ထွက်နေသည့် နို့သီးလေးများသည် သူ့ရင်အုတ်ကျယ်ကြီးနှင့် ဖိပွတ်မိသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် နို့သီးလေးအချင်းချင်းတောင် ပွတ်မိသေးသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲဖြစ်သည်။ 

ဒါတွင်ပဲလည်းဆိုတော့ မဟုတ်။ မာန်ထနေပြီဖြစ်သော ငရန်မကန်းကလည်း သူ၀င်ရမည့်အပေါက်ကိုပဲ လိုက်ရှာနေသလို မှုန်နံ့သာ၏ ပေါင်ခြံကြားကို ထောက်ထားနှင့်သည်။ အားနှင့်မာန်နှင့် အပြည့်ဖြစ်နေသည်ကို မာတောင်နေသည့် အတွေ့ကြောင့် မှုန်နံ့သာ သိသည်။ သူမ စိတ်ထဲတွေးမိပြန်သည်။ မှုန် .. မိန်းမ .. နင်တော့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ ့လိင်တန်အထဲရောက်လာတဲ့ အရသာကို သိရတော့မယ် .. သိတာမှ ရိုးရိုးတောင်မဟုတ်ဘူး .. တကယ့်ခေါင်နဲ့ကို သိမှာ .. ဟင်း .. ခံနိုင်ဖို့သာ ပြင်ထား …။

မှုန်နံ့သာ သည်လိုတွေးနေသလို မိုးကောင်းကင်ကလည်း သူ့အတွေးနှင့်သူဖြစ်နေသည်။ သူ မှုန်နံ့သာကို ချစ်သည်ဆိုတာ သေချာပါသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ချစ်ရသူကို နာကျင်မှု မဖြစ်စေလို။ သူ့လိင်တံက တော်တော်ကြီးသည်ဆိုတာ မိုးကောင်းကင် ကောင်းကောင်းသိသည်။ ကောင်း .. မင်း စိတ်လောလို့ မဖြစ်ဘူး။ မှုန့်အတွက် အတတ်နိုင်ဆုံး ညင်သာအောင် လုပ်ပေးရမယ် .. ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ .. အရင်ဆုံး တစ်ချီပြီးအောင် ရက်ပြီး ဆွပေးလိုက်တာ ကောင်းမယ်နဲ့တူတယ် .. ဟုတ်ပြီ။ စဉ်းစားထားသည့် အကြံအတိုင်း မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာက အောက်ဘက်ကို လျှောဆင်းသွားသည်။ အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် မှုန်နံ့သာ စိတ်ထနေသည်မှာ ကြာမြင့်နေပြီဖြစ်သည်။ မနက်ကတည်းကလို့ ဆိုရမည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မိုးကောင်းကင်၏ ရက်ပေးတာအပြင်၊ လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ်ပေါင်းက ထိုးဆွမှုတွင် သူမမှာ အမြင့်ဆုံးအချိန်ကို ချက်ချင်းရောက်သွားရှာသည်။ ခဏအကြာတွင် မှုန်နံ့သာ မို့ယာကို တတောင်ဆစ်နှင့် ထောက်၍ တစ်ဆစ်ချိုးထိုင်လိုက်သည်။

“ အရမ်းကောင်းတယ် ကောင်းရယ် .. လာခဲ့ .. မှုန် တစ်လှည့်ပြန်လုပ်ပေးမယ် .. ”

“ ရတယ် .. ဒါပေမယ့် ကောင်းကို ပြီးအောင် မလုပ်နဲ့နော် .. ”

မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင် ပြောသည့်အတိုင်း ငရန်မကန်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် မစုပ်ပေးပါ။ ယုယုယယသာ ဖြေးဖြေးချင်း သကြားလုံးစုပ်သလို စုပ်ပေး၊ ရက်ပေးသည်။ မိုးကောင်းကင်ကလည်း မှုန်နံ့သာကို ဒီအတိုင်းလွှတ်မထား။ ဖွံ ့ထွားသည့် ရင်သားဆိုင်တွေကို ဆွဲဆွဲဆော့နေသလို၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း လက်မနှင့်လက်ညိုးက ရန်သွားသွားရှာနေသည်။ အချိန်ငါးမိနစ်ကြာကြာခန် ့အရောက်၌ မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာကို ဆွဲထူလိုက်သည်။ သူမကို ပြန်၍ ပက်လက်လှန်ကာ အိပ်စေသည်။ ကဲ … မှုန် .. နင်မျှော်လင့်ထားတဲ့ အချိန်တော့ ရောက်ပြီ .. ဟု မှုန်နံ့သာတွေးရင်း သူမ၏ ဖြောင့်စင်းနေသည့် ပေါင်တံဖြိုးဖြိုးနှစ်ဖက်ကို မိုးကောင်းကင် နေရာယူလို့ရအောင် ကားပေးလိုက်သည်။ သို့သော် မိုးကောင်းကင်က ချက်ချင်း မလာပဲ ခုတင်ပေါ်မှ အောက်ဆင်းမည်ပြုသည်။

“ ကောင်း .. ဘာလုပ်မလို့လဲ .. ”

“ အဖော် သွားယူမလို့လေ .. ကွန်ဒုံးကိုပြောတာ .. ”

“ ဟင့်အင်း .. မယူနဲ့ .. ဒီအတိုင်းပဲလုပ် .. မှုန့်ရဲ ့ပထမဆုံးအကြိမ်မှာ ဒီအတိုင်းပဲ ခံစားချင်တယ် .. ကောင်းနဲ့ပဲ ထိတွေ့ချင်တယ် … နံရံတွေ မခြားချင်ဘူး .. ”

“ မှုန် !! .. အဲဒီဟာ သိပ်မကောင်းဘူး .. risk .. များ .. ”

“ ဟာကွာ .. ပြောမနေနဲ့ .. ဒီအတိုင်းပဲလုပ် .. နောက်ပြီး မှုန်ကရာသီလာတာအချိန်မှန်တယ် .. နောက်မကျတတ်ဘူး .. မှုန်ရာသီလာခါနီးနေပြီ .. ပြသနာမရှိလောက်ဘူး ထင်တာပဲ .. ”

“ အင်း .. ဒါဆို ပြီးခါနီးကျရင် ကောင်း ဆွဲထုတ်လိုက်ရမလား .. ”

“ မထုတ်နဲ့ .. မှုန် အကုန်လုံးခံစားချင်တယ် .. တော်ပြီကွာ ပြောမနေနဲ့တော့ .. လာလုပ်တော့ .. ”

မိုးကောင်းကင် အထွန့်တက်မနေတော့။ နောင်ခါလာ နောင်ဈေးပဲဆိုပြီး သဘောပိုက်ကာ မှုန်နံ့သာ၏ ပေါင်ကြားတွင် နေရာပြန်ယူသည်။ မှုန်နံ့သာက သူမပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို တတ်နိုင်သမျှ ကားထားပေးသည်မို့ အကွဲကြောင်းလေးနှင့် မဟတဟ အ၀လေးက အပြူးသားပေါ်နေပါသည်။ ခုနကတင် တစ်ချီပြီးထားသည်မို့ အ၀လေးက အရည်တလဲ့လဲ့နှင့်ရှိနေသည်မှာ နှင်းရည်စိုနေသော ပန်းပွင့်လေးနှင့်တောင် တူလှသည်။ မိုးကောင်းကင် လိင်တံထိပ်နှင့် ပန်းနုရောင် ပွင့်လွှာလေးနေရာကို မိမိရရတေ့ထောက်သည်။ လက်ညိုး၊ လက်ခလယ်နှစ်ချောင်းပူးကာ ထိုးဆွထားခဲ့သည့်တိုင် မှိုပွင့်ကြီးလို ဖောင်းကားနေသော ထိပ်လုံးကြီး၏အ၀င်ကိုတော့ မှုန်နံ့သာ အ၀လေးက တင်း၍ ခံထားပါသည်။ 

အားအရှိန်ကို တဖြေးဖြေးခြင်း မြှင့်တင်ပြီး ထိပ်ကိုရအောင် အထဲသို့ သွင်းရသည်။ ဗြစ်ခနဲမြည်ပြီး ထိပ်လုံးကြီးက ပျောက်သွားသည်တွင်၊ အပြင်ဘက်သို့ လိပ်တက်လာသော အနားသားလေးများက ငရန်မကန်း၏ ကိုယ်ထည်ကို အားနှင့်ညှစ်ထားလိုက်သည်။ တစ်ချိန်တည်းလိုလို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မိုးကောင်းကင်၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လာဆုပ်ကိုင်သည်။ ရပ်ဆိုသည့် သဘောနှင့် အချက်ပေးသည်မှန်း မိုးကောင်းကင်သိသည်။ ဘာမှဆက်မလုပ်ပဲ ထိပ်ပိုင်းနှင့်ပင် ရပ်ထားရသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက အဲယားကွန်းဖွင့်ထားလို့ အေးသည်ဟု ထင်ရသည့် အခန်းထဲတွင် အခုတော့ သူက ချွေးထွက်မလိုတောင် ဖြစ်နေလေသည်။ ဒါတောင် ငရန်မကန်း၏ ခေါင်းပဲ ရှိသေးသည်။

“ မှုန် ရလား … ”

“ အင်း .. ရမယ် ထင်တယ် .. ဖြေးဖြေးပဲ ဆက်သွင်းနော် .. ”

လိင်တံကို အနည်းငယ် ထပ်၍သွင်းကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ အတွင်းသားနံရံတွေက မူလနေရာကနေ ကျူးကျော်လာသူအတွက် မဖယ်ချင် ဖယ်ချင်နှင့် နေရာပေးရှာပါသည်။ မိုးကောင်းကင် ဆက်တိုက် မသွင်း။ မှုန်နံ့သာ၏ အတွင်းပိုင်းနှင့် ငရန်မကန်း၏ လုံးပတ် နေသားတကျဖြစ်အောင် အချိန်ပေး၍ ချော့ကာသွင်းသည်။ တရွေ ့ရွေ ့ ပုံမှန်လေး သွားနေရာ ခဏအကြာတွင် လိင်တံထိပ်က တင်းကနဲ အပျိုစင်လွှာကို ထောက်မိသည်။ ချက်ချင်း ဘရိတ်အုပ်ကာ ရပ်လိုက်သည်။ မှိန်းနေသည့် မှုန်နံ့သာကိုယ်တိုင်လည်း ခံစားမှုနှင့် ဒါကို သိလိုက်ပြီး မှိတ်ထားသည့် မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်သည်။ သူမ၏ မျက်၀န်းတွေက ရီေ၀ပြီး အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးကို ဖော်ဆောင်နေသဖြင့် မိုးကောင်းကင် ရုတ်တရက် စိတ်တောင်ပူပန်မိသည်။ မှုန်နံ့သာက သူ့မျက်၀န်းတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်းမှ ခပ်ယဲ့ယဲ့အသံနှင့် ပြောသည်။

“ လုပ် .. ဆက်လုပ် .. သွင်းလိုက်တော့ !!! … ”

မိုးကောင်းကင် လိင်တံထိပ်ကိုပဲ အထဲမှာ ကျန်နေအောင် သတိထားပြီး ကျန်သည့်အပိုင်းကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ပေါင်အား၊ ခါးအားကို အပြည့်အ၀သုံးကာ ဆတ်ကနဲ ဖိသွင်းချသည်။ လိင်တံထိပ်က အပျိုစင်လွှာကို ထောက်သည်။ ဖိသည်။ တိုးသည်။ ခဏတု့ံခနဲ ရပ်သွားမလို ဖြစ်ပြီးမှ အထဲကို ကျွံ၀င်ကျသည်။ မှုန်နံ့သာ မို့ယာနှင့် သူမကျောလွတ်ထွက်သွားသည်အထိ ကော့တက်ပြီး အီးကနဲ အော်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှကြာအောင် ကော့တက်နေပြီးမှ မို့ယာပေါ် ပြန်ကျသည်။ ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ အဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး မိုးကောင်းကင် တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်ရဲ။ အသက်ကိုတောင် သူ ရှူမိသလား၊ မရှူမိသလား မသိ။ လှုပ်ရှားမှု မှန်သမျှ အကုန်ရပ်ပြီး မှုန်နံ့သာ၏ မဲ့တဲ့တဲ့ မျက်နှာလေးကိုသာ ငေးကြည့်နေမိသည်။ မျက်လုံးမှိတ်ကာထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ မျက်၀န်းထောင့်တွင် မျက်ရည်စလေးတစ်ခုက ခိုတွဲနေသည်။ မိုးကောင်းကင် တော်တော်သနားသွားသည်။ မှုန် အတော်လေးများ နာသွားသလား မသိ။ သူ့လက်နှင့်လှမ်းကာ မျက်ရည်စလေးကို သုတ်ပေးမည် အပြုတွင် လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မှုန်နံ့သာ သူမ မျက်ခွံတွေကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ မိုးကောင်းကင်၏ လက်က သူမပါးပြင်ကို လာထိသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ဆောရီး .. မှုန် .. အရမ်းနာသွာလား .. ”

“ အင်း .. နာတယ် .. ဒါပေမယ့် အခုတော့ မဆိုးတော့ပါဘူး .. ဆက်လုပ်လေ .. ”

မှုန်နံ့သာ ခွင့်ပြုချက်နှင့် မိုးကောင်းကင် ကျန်နေသည့် အပိုင်းကို ဆက်တိုး၀င်သည်။ အပျိုစင်လွှာ မရှိတော့သည့်တိုင်၊ မှုန်နံ့သာ၏ အတွင်းပိုင်းက ငရန်မကန်းကို တတ်နိုင်သမျှ ခုခံနေပါသေးသည်။ သို့သော် အင်အားကြီးမားလွန်းသည့် ငရန်မကန်းကို တောင်ခံမထားနိုင်။ တစ်လက်မချင်း နေရာဖယ်ပေးလိုက်ရပြီး ဘေးကနေသာ ၀ိုင်းရံထားရသည်။ အဓိက အတားအဆီးကို ကျော်လွှားခဲပြီမို့ မိုးကောင်းကင်အတွက် အခက်အခဲတော့ မဖြစ်တော့ပါ။ တစ်ချက်တစ်ချက် မှုန်နံ့သာ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကိုသာ အာရုံစိုက်ပြီး ကြည့်ရသည်။ ကောင်မလေးသည် မျက်နှာလေး တခါတလေ ရှုံ ့မဲ့သွားသည်ကလွဲ၍ ရပ်ဖို့တော့ မပြော။ မို့ယာပေါ်ထောက်ထားသည့် မိုးကောင်းကင်၏ လက်နှစ်ဖက်ကိုသာ အားပြုသလို ဆုပ်ကိုင်ထားရှာသည်။

မှုန်နံ့သာ ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ကောင်းသော ခံစားမှုအသစ်တွင် မေ့မျောပျော်၀င်နေပါသည်။ အပျိုစင်လွှာ ရှိခဲ့သည့်နေရာမှ တစ်ချက်တစ်ချက် စစ်ကနဲ စစ်ကနဲ နာကျင်နေသေးသည့်တိုင်၊ ပြည့်တင်းနေသည့် သူမ၏ အင်္ဂါထဲမှ ဖြစ်တည်လာသော အလိုးခံရခြင်းဆိုသည့် အရသာကိုတော့ မိမိရရကို ခံစားနေရပါသည်။ တစတစ နာကျင်မှု ေ၀ဒနာက မရှိတော့ပဲ၊ ရင်ခုန်လှိုက်မောဖွယ်ကောင်းသည့် ကာမအရသာက ပို၍ လွှမ်းမိုးလာသည်။ နူးညံ့လှသည့် အတွင်းသားတွေနှင့် မာကျောပူနွေးနေသည့် အချောင်းကြီး ထိတွေ့မှုမှ ရသည့် အံ့မောဖွယ် ထိုအရသာသည် သူမတကိုယ်လုံးကို လျှပ်စစ်ဓါတ်စီး၀င်သည့်နှယ် ပျံ ့နှံ့သွားရှာသည်။ ခပ်ဖြေးဖြေးခြင်း တိုး၀င်လာသည့် ငရန်မကန်း၏ ခရီးဆက်မှုက မဆုံးတော့ဘူးလားလို့ မှုန်နံ့သာ တွေးနေစဉ်မှာပင် ဒုတ်ကနဲ နေအောင် အထဲကတစ်ခုနှင့် ဆောင့်မိသည်။ မှုန်နံ့သာ တုန်တက်သွားသည်။ တော်တော့တော်သေး၏။ ငရန်မကန်း၏ ထိပ်က သူမ၏ သားအိမ်ခေါင်းနှင့် ထိတွေ့ချိန်တွင် ဆက်သွင်းစရာ မရှိတော့အောင် အင်္ဂါစပ်နှစ်ခုက အကြားအလပ် မရှိထိကပ်နေလေသည်။

“ အီး … ”

“ ရလား မှုန် .. အကုန်တော့ ၀င်သွားပြီ .. ”

“ ကုန်ဦးမှပဲ .. တကယ်တဲ .. ရှည်ကိုရှည်တယ် .. ဟွန်း .. ”

“ သွင်းကောင်းကောင်းနဲ့ သွင်းလိုက်တာပါ .. ဟီး .. မရရင် ပြန်ထုတ်လိုက်မယ်လေ .. ”

“ အို . .မထုတ်နဲ့ .. ”

မိုးကောင်းကင်၏ ညွှတ်ကွင်းထဲ မှုန်နံ့သာ သက်ဆင်းသွားသည်။ သူက ထုတ်ပစ်ဖို့လည်း မရည်ရွယ်ပါ။ နူးညံ့စွာ တင်းတင်းရစ်ပတ်ထားသည့် သူမဟာလေးထဲမှ တတ်နိုင်ရင် မထုတ်ပဲနှင့်တောင် တစ်နေ့လုံး နေပစ်လိုက်ချင်သည်။ အခုဟာက လိုးကြဖို့အတွက် ပထမအဆင့် ကြံလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ တမင်တကာ ဆွဲထုတ်လုပ်ပြီးမှ၊ မှုန်နံ့သာ အတားတွင် တစ်၀က်လောက် အပြင်ပြန်ရောက်သွားသည့် လိင်တံကို ပြန်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ အီးကနဲ မှုန်နံ့သာ အော်ရပြန်သည်။ မိုးကောင်းကင်ကို တစ်ခုခု ပြောမယ်လို့ ပါးစပ်ဟမည်ပြုခိုက်၊ သူ့ကိုယ်က သူမပေါ် ကိုင်းကျလာပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်ခြင်း ခံရသည်။ သူ့အနမ်းတွေက သူမကို ချော့မော့ကာနှစ်သိမ့်နေသလိုပင်။ တရှိုက်မက်မက်နမ်းလာသည့် အနမ်းတွေကြောင့် မှုန်နံ့သာ စိတ်တွေက နာကျင်မှုကို မေ့လျောသွားသည်။ မိုးကောင်းကင်ကလည်း ဒီအကွက်ကို မြင်လို့ ဒီလိုအခင်းအကျင်းကို ပြုလုပ်တာဖြစ်သည်။ အပေါ်ဘက်တွင် နမ်းနေသည့် အချိန်၌ အောက်ဘက်တွင် အသွင်းအထုတ်ကို မှန်မှန်လုပ်ပေးသည်။ ထိုရောအခါ ငရန်မကန်းတစ်ယောက် သူပြေးရမည့် လမ်းကြောင်းတွင် မှန်မှန်ကြီးကို အတက်အဆင်း ဖြစ်နေလေတော့သည်။

“ မှုန် .. ကောင်းလာပြီဟုတ် .. ”

“ အင်း .. ဟုတ်တယ် ကောင်းက ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတာကိုး .. ”

မှုန်နံ့သာက သူ့ကျောကို ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းမှ အရည်လဲ့နေသည့် မျက်၀န်းတွေနှင့် စိုက်ကြည့်ကာ ဖြေသည်။ ကောင်မလေးမျက်နှာသည် ပန်းနုရောင်သွေးပြေးကာနေပြီး၊ သူမကိုယ်လုံး၏ တစ်ချို ့နေရာများတွင်လည်း ကြက်သီးဖုလေးများပင် ထနေရှာသည်။ ဖွေးအုနေသော နို့ကြီးနှစ်ဖက်ပေါ်မှ နို့သီးလေးများသည်လည်း လက်နှင့်မဆွဲရပဲနှင့် ကော့ထောင်နေသည်မှာ ကာမဖီလင် ဘယ်လောက်ဖြစ်နေလဲဆိုတာကို မေးနေစရာတောင် မလိုတော့ပေ။ မှုန်နံ့သာနှင့် ရင်ချင်းအပ်ကာ ရှိနေသည့်အနေအထားမှ မိုးကောင်းကင် ပြန်ကြွပြီး ဒိုက်ထိုးသလို နေရာယူသည်။ ပြီးလျှင်တော့ တစ်ချက်ချင်း စတင်၍ ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ သည်တစ်ခါတော့ မှုန်နံ့သာသည် မျက်၀န်းတွေကို မှိတ်၍ မနေပါ။ မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာကို ရမက်ဇောတက်နေသည့် အကြည့်နှင့် မလွှဲဖယ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေလေသည်။

“ အင့် .. အင့် ... အိုး ... အင့် ... ကောင်း .. ကောင်းရယ် .. ချစ်တယ် .. မှုန် အရမ်း ချစ်တယ် .. အင့် ..အင့် ..”

တစတစ လိုးဆောင့်သည့် အရှိန်ကို မြန်လာရင်းမှ မိုးကောင်းကင် သူဘယ်လောက် ကြာကြာ ဆောင့်နိုင်ဦးမည်လဲဟု တွက်ဆသည်။ တင်းကြပ်စီးပိုင်လှသည့် မှုန်နံ့သာ့အတွင်းသားများ၏ အထိအတွေ့က ကောင်းလွန်းအားကြီးလှလေရာ သူကြာကြာတော့ တောင့်ခံထားနိုင်မှာ မဟုတ်ဆိုတာ တွက်ဆမိသည်။ သူ တစ်ခုပဲ ကြိတ်ကာ ဆုတောင်းမိသည်။ သူပြီးသည့်အချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ ပြီးသွားစေဖို့သာ။ သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်ဖို့တော့ မိုးကောင်းကင် ကြိုးစားသည်။ ခါတိုင်း တခြားမိန်းကလေးများနှင့်ဆိုလျှင် သူအာရုံလွှဲဖို့ စိတ်ကူးမိမှာသေချာသည်။ သို့သော် မှုန်နှင့်ကျတော့ ဒီလိုမျိုး မလုပ်ချင်ပါ။ ချစ်ရသူကို ချစ်နေသည့်အချိန်တွင် တခြား ဘာအကြောင်းမှ မတွေးလို။ တစ်စက္ကန့်တိုင်း၊ တစ်စက္ကန့်တိုင်း ရရှိလာသည့် ခံစားမှုကိုသာ သူ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ခံစားချင်နေသည်။ ရှည်ရှည်ေ၀းေ၀း တွေးမနေတော့ပဲ ငရန်မကန်း၏ ဦးဆောင်မှုနောက်ကိုသာ လိုက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း ဆောင့်ချက်အရှိန်ကို မြှင့်တင်လိုက်သည်။

“ ဆောင့် .. ဆောင့် .. ကောင်း .. မှုန် အရမ်းကောင်းလာပြီ ..”

ကံကြမ္မာက မိုးကောင်းကင်ဘက်မှာ ရှိနေသဖြင့် မှုန်နံ့သာ မပြီးမှာကို စိတ်ပူစရာ မလိုတော့ပါ။ မက်မောဖွယ်ကောင်းသည့် ကာမအရသာနောက်ကို မှုန်နံ့သာ လိုက်ပါရင်း ဒုတိယတစ်ကြိမ်ပြီးဖို့ နီးစပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ဆောင့်ချက်တိုင်းကိုပင် မကော့တတ်၊ ကော့တတ်နှင့် အောက်မှ ကော့ပင်ကာ ပြန်ဆောင့်ပေးနေသည်။ ဒီလိုမျိုး လိုးဆောင့်ခံရခြင်း၏ အရသာကို မှုန်နံ့သာ၏ ဦးနှောက်က တစ်ခါမှ မသိသေးပါ။ ချိုဆိမ့်ကောင်းမွန်လှသည့် ထိုအရသာကို သူမမှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် မှတ်သားရင်း၊ တစ်ချီ မိုးကောင်းကင်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချလိုက်သည်တွင် ဦးခေါင်းတစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်သွားမလို ခံစားလိုက်ရသည်။ တကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားပြီး၊ အောက်ဘက်တွင်မူ ရေကာတာ အသေးစားလေး ကျိုးကျသလိုကို ဖြစ်သည်။

မှုန်နံ့သာ ပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ပေမယ့် မိုးကောင်းကင်သည် အလိုးအဆောင့်ကို မရပ်သေးပါ။ သရေကွင်းနှင့် တင်းကြပ်စွာ အစီးခံရသလိုမျိုး သူမ၏ အတွင်းသားတွေက ဖိညှစ်ထားသည်ကို တွန်းလှန်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းရအောင်ဆောင့်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ညှစ်အားက သန်လှသဖြင့် ထိုသုံးလေးချက် ဆောင့်ရသည်ကပင် အချက်သုံးလေးဆယ် စောင့်ရသလောက် အားစိုက်ရသည်။ နောက်ဆုံးတစ်ချက် အားနှင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်တွင် သူလည်းပဲ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ ရှိရှိသမျှ အားအင်အကုန် ငရန်မကန်း၏ ထိပ်၀မှ ထွက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူလည်းပဲ ပြီးသည်။ မှုန်နံ့သာ တစ်ယောက် သူမအတွင်းသားကို မီးသတ်ပိုက်နှင့် အထိုးခံရသလို ဖြန်းခနဲ လာထိသည့် အတွေ့တွင် တကိုယ်လုံး တုန်ခါတက်ပြီး နောက်ထပ်တစ်ခါ ထပ်ပြီးရပြန်သည်။ ငရန်မကန်းအား သူမနံရံတွေက မကျေမချမ်းနှင့် ညှစ်ဆွဲနေရင်းမှ ငြိမ်ကျသွားရှာလေတော့သည်။

အခုတော့ မှုန်နံ့သာ၏ ဘ၀တွင် အရာရာသည် ပြီးပြည့်စုံခဲ့ပါပြီ။ သူမမှာ အသည်းနှင့်အောင် ချစ်ရသူ ရှိနေခဲ့ပြီး၊ ထိုသူကလည်း သူမကို မြတ်နိုးတွယ်တာစွာ ချစ်ရှာလေသည်။ ထို့အပြင် ချစ်သူနှင့်လည်း ရင်ခုန်သံများ၏ အဆုံးစွန်ရှိ Paradise ၌ ရွှေလက်တွဲ၍ ပျော်ပွဲ၀င်ခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ပတ်၀န်းကျင်ရှိ အရာရာတိုင်းသည် အရင်တုန်းကထက် ပို၍ လှပလာသည်ဟု ထင်ရနေပြီး၊ ထောင့်တိုင်း ထောင့်တိုင်း၌ ရင်ခုန်ခြင်းက ဖြစ်တည်လျက်ရှိသည်။ မှုန်နံ့သာသည် အချစ်က ဖန်ဆင်းထားသည့် ပန်းပွင့်လေး တစ်ပွင့်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုပန်းပွင့်လေးသည် လောကနှင့် ပနံရစွာ တည်ရှိနေလေသည်။ အချစ်၏ နောက်ဆက်တွဲ ခံစားမှုများတွင် မှုန်နံ့သာသည် ငြိမ့်ငြောင်းသေသပ်စွာ စီးနင်းလိုက်ပါလျက် ရှိနေပါတော့သည်။

သောကြာနေ့က မိုးကောင်းကင်နှင့် တွေ့ပြီးနောက် စနေ၊ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်စလုံး မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့ဖြစ်ခဲ့ပါ။ မှုန်နံ့သာ တွေ့လည်း မတွေ့နိုင်ပါ။ သူမမှာ ကောင်း၏ အချစ်ကို တနင့်တပိုး ရရှိခဲ့သည်မို့ သောကြာနေ့ည အိမ်ပြန်အရောက်တွင် ကိုယ်လက်မကိုက်ခဲရန်အတွက် ပါရောစီတမောတောင် သောက်အိပ်ရသည်။ ဒါတောင်မှ စနေနေ့ မနက်တွင် ပေါင်ခြံတွေကွကာ၊ ဖုတ်ဖုတ်လေးကလည်း ကျိန်းစပ်နေခဲ့သေးသည်။ သို့သော် မှုန်နံ့သာ ဒီလိုဖြစ်ရခြင်းကို ကျေနပ်နေမိသည်။ အိပ်ယာနိုးစအချိန် မှန်တင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး၊ ပွယောင်းနေသည့် ဆံပင်တွေကို ဘီးနှင့်ဖီးသပ်ရင်း သူမ စိတ်ထဲတွင် မိုးကောင်းကင်နှင့် တွေ့ခဲ့သမျှအကြောင်းတွေကို ပြန်မြင်ယောင်နေမိသည်။ မနေ့က မှုန်နံ့သာနှင့် ဒီနေ့ မှုန်နံ့သာသည် အခြားနားကြီး ခြားနားခဲ့ချေပြီ။ သူမ ဘရစ်တနီစပီးယား သီချင်းထဲကလို မဟုတ်တော့။ ကလေးမလေးတစ်ယောက် မဟုတ်တော့ပါ၊ အချစ်၏ အရသာကို အဆုံးစွန်ထိ သိကျွမ်းခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေပြီ။

စနေရာ၊ တနင်္ဂနွေပါ မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့ဖြစ်သလို တနင်္လာနေ့တုန်းကလည်း မိုးကောင်းကင် ကျောင်းမတက်သေးလို့ မတွေ့ဖြစ်ခဲ့ပါ။ မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာကို ဖုန်းဆက်၍ အကြောင်းကြားသည်။ သူအလုပ်ရှုပ်နေလို့ အင်္ဂါနေ့မှ တွေ့နိုင်မည်လို့ ပြောသည်။ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို အင်္ဂါနေ့တော့ တွေ့မှဖြစ်မည်၊ လွမ်းလှပြီဟု ပြောရင်း ချိန်းဆိုတာကို လက်ခံလိုက်သည်။ အင်္ဂါနေ့တွင် တွေ့ချင်သည်ဆိုတာ မှုန်နံ့သာတွင် အခြားသော အကြောင်းလည်းရှိပါသည်။ သူမ ရက်တွက်တာ မမှားဘူးဆိုလျှင် အင်္ဂါ (သို့) ဗုဒ္ဓဟူးတွင် ရာသီလာတော့မှာ ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ထိုသို့မဖြစ်ခင် မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမတွေ့ချင်သေးသည်။ မရှက်တမ်း ၀န်ခံရလျှင် တူနှစ်ကိုယ် ချစ်ပွဲ၀င်ချင်သေးသည်။ လွန်ခဲ့သော တစ်လကျော်ကျော်ခန့်က အချစ်အကြောင်း ဂဃနဏ မသိခဲ့သည့် မှုန်နံ့သာသည်၊ အခုတော့ အချစ်မခံရရလျှင် မနေနိုင်သော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေချေပြီ။ မိုးကောင်းကင်၏ အချစ်ကို တမ်းတနေမိသည်သာ ..။

မှုန်နံ့သာ ဆန္ဒပြည့်၀ပါသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် အင်္ဂါနေ့မနက်မှာတွေ့သည်။ မနက်ခင်း အချိန်က ကောင်းတို့မေဂျာတွင် ကျူတိုရီယယ်ချိန်မို့ မှုန်နံ့သာ အတန်းပြီးသည်အထိ စောင့်နေရသေးသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး နေ့လည်စာတောင် မစားတော့ပဲ အနီးအနားက တည်းခိုခန်းဆီသို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ အခန်းရလို့ အထဲရောက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာကပင် စ၍ မိုးကောင်းကင်ကို ဖိနမ်းသည်။ သူမ၏ အနမ်းက မွတ်သိပ်မှုအပြည့်နှင့် ဖြစ်သလို၊ အားလည်းပါလာလို့ မိုးကောင်းကင်တောင် မထိန်းနိုင်ပဲ အခန်းနံရံနှင့် ကျောကပ်မိသည်။ သူမ အပြုအမူကြောင့် မျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်ရသလို၊ ကိုယ်ထဲရှိ သွေးတွေကလည်း ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲနှင့် ဆူပွက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က မှုန်နံ့သာ၏ ကျောပြင်ကို ပြန်၍ တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း၊ ကျန်တစ်ဖက်ကမူ သူမ၏ စွင့်ကားနေသည့် တင်ကြီးတစ်ဖက်ကို ဖြစ်ညှစ်သည်။ မှုန်နံ့သာကမူ မိုးကောင်းကင်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို အလွတ်မပေးတမ်း စုပ်နမ်းနေရင်းမှ၊ ပေါင်တံတစ်ဖက်ကို သူ့ခါးပေါ်တွင် မြှောက်၍ ချိတ်လိုက်သည်။ ထိုရောအခါ သူမ၏ ပေါင်ခြံကြားနှင့် မိုးကောင်းကင်၏ ဆီးစပ် မိမိရရထောက်ပွတ်မိသွားသည်။

မိုးကောင်းကင်သည် ဒီနေ့မှ ချည်ချောပုဆိုးကို ၀တ်လာခဲ့သည်။ ခေတ်လူငယ် ဖြစ်သည့်အတိုင်း သူ၀တ်လာသည့် ပုဆိုးက လျော့တိလျော့ရဲ။ အခုလို မှုန်နံ့သာအောက်ပိုင်းနှင့် ကပ်၍ အပွတ်ခံရသည်တွင် ပုဆိုးက ချွတ်ချနေစရာတောင် မလိုလိုက်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ လက်တစ်ဖက်က ချက်ချင်း ထိုနေရာရောက်လာပြီး ဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေသည့် ငရန်မကန်း၏ ထိပ်ကို ဆွဲထုတ်နေသည်။ သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းက သူ့ကိုယ်တွင်းရှိ ရမက်သွေးတွေကို ဆူပွက်အောင် လုပ်နေသလိုဖြစ်လို့ မိုးကောင်းကင် စိတ်ထိန်းထားနိုင်ခြင်း မရှိတော့ပေ။ ချက်ချင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဖင်နောက်မှ ဆွဲကာတွန်းချလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပင်တီအပါးလေးကိုလည်း စကတ်အောက်မှ ဆွဲထုတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ၀တ်ထားသည်က အပေါ်အောက်၀မ်းဆက် ဂါ၀န်ရှည်ဖြစ်လို့ အောက်နားစကို မ၍ဆွဲလှန်လိုက်သည်နှင့် ကိစ္စပြတ်သည်။ ပင်တီလေးကို ဒူးခေါင်းနေရာလောက်ရောက်အောက် တွန်းချလိုက်သောအခါ၊ မှုန်နံ့သာက အလိုက်တသိနှင့် ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ကြွ၍ လွတ်အောင် ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား လိင်အင်္ဂါများ အကာအကွယ်မဲ့သွားကြချေပြီ။

“ ကောင်း … မတ်တပ်ကြီး .. ”

မိုးကောင်းကင်က သူမ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး မလိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ နမ်းနေရာမှ ခွ၍ မေးသည်။ မိုးကောင်းက ချက်ချင်းပြန်မဖြေသေးပဲ မှုန်နံ့သာအ၀လေးနှင့် သူ့ငရန်မကန်းထိပ်ကို အလိုင်းမန့်မှန်အောင် တေ့နေသည်။

“ ဟုတ်တယ် .. မော်တော်ဆပ်မလို့လေ .. ဟီး .. ”

“ ကောင်း အကြာကြီး မ ထားနိုင်မှာ မို့လို့လား .. ခိ .. ”

“ အမ် .. လူကို အထင်သေးတာလား .. မိုးကောင်းကင် ၀ိတ်မတယ်ဆိုတာ ဘယ်လုပ်ဖို့လဲ သိလား .. ဟဲ .. ဟဲ .. မှုန်ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ချိတ်ထား .. ”

မှုန်နံ့သာ ထပ်မပြောတော့ပဲ မိုးကောင်းကင်၏ လည်တိုင်ကိုသာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖက်၍ ခိုတွဲထားသည်။ ဟိုတစ်နေ့တုန်းက မိုးကောင်းကင်နှင့်သူမ ပက်လက်တစ်မျိုး၊ လေးဘက်ထောက်၍တစ်ခါ၊ တစ်စောင်းကွေး၍တစ်ဖုံ အချစ်စမ်းခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ နောက်ထပ်တစ်မျိုး ကြုံရတော့မည်ဟု တွက်လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ ထိုသို့တွေးနေစဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင်က ပင့်မထားသည့် သူမ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အောက်သို့ဆွဲချသည်။ ကျကျနနထောက်ထားနှင့်သည်မို့ ငရန်မကန်းထိပ်က သူမအ၀လေးကို ဖွင့်ခွဲကာ တိုး၀င်သည်။ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏လည်တိုင်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း နားနားကပ်ကာ အီးကနဲ အော်မိသည်။ စိတ်ထဲမှလည်း သူမတင်ပါးတွေကို ဗြုန်းဆို လွှတ်ချလိုက်မှာကိုလည်း စိုးရိမ်နေမိသည်။ လမ်းကြောင်းမှန်နေသည့်အပြင်၊ သူမတကိုယ်လုံး၏ ၀ိတ်ကြောင့် ၊ ထိုသို့သော ပြုမူလျှင် တစ်ချက်ထဲနှင့် အဆုံးထိ ၀င်သွားမှာ သေချာလှသည်။ သို့သော် မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ စိုးရိမ်ချက်ကိုသိနေသည့်အလား၊ လိင်တန်အနည်းငယ် ၀င်သွားသည်နှင့် အရှိန်ကိုသပ်သည်။ ထို့နောက် အစောတုန်းကအတိုင်း ကြွအောင် ပြန်မပြီး၊ နောက်ထပ် ထပ်၍တိုး၀င်အောင် တင်ပါးဆုံကြီးကို အောက်သို့ထိန်း၍ ချပေးသည်။

ငရန်မကန်းနှင့် သောကြာနေ့က အကျွမ်းတ၀င် ရင်းနှီးခဲ့ရပြီး ဖြစ်သည့်တိုင်၊ မှုန်နံ့သာ၏ ပစ္စည်းလေးသည် ဘာဆိုဘာမှ ပျက်ယွင်းမှု မရှိသေးပါ။ အသစ်ချပ်ကျွပ်နီးပါးမျှ ကျဉ်းမြောင်းနေပြီး ထွားကျိုင်းဖွံ့ဖြိုးသည့့် ငရန်မကန်း၏ လုံးပတ်ကို ဖြစ်ညှစ်ကာဖမ်းဆုပ်ထားကြသည်။ ငရန်မကန်း၏ အတိုင်းအတာတစ်ခုလုံး သူမကိုယ်ထဲ ရောက်သွားသည့်အချိန်တွင် မှုန်နံ့သာသည် သူမဗိုက်အောက်ပိုင်းတွင် ပြည့်တင်းနေသည်ဟုပင် ခံစားရသည်။ သပ်နှင့်များ လျှိုသွင်းခံရသည်ဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပြောတာများလား။ ပြောရလျှင် ဒီကောင်လေး သူမကိုယ်ထဲရောက်နေခြင်းကို ယုံတောင်မှ မယုံနိုင်ပေ။

မိုးကောင်းကင်က အဆုံးထိ၀င်သွားသည့် ငရန်မကန်းကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး စတင်၍ အောက်မှ ပင့်ဆောင့်နေသည်။ စစချင်းတော့ ဖြေးဖြေးမှန်မှန်ပင်။ ဆောင့်ချက်အရှိန်နှင့် မှုန်နံ့သာ၏ ကိုယ်လေးသည် ပင်လယ်ထဲရှိ ရေကြောင်းအချက်ပြဘောလုံးလေးလို စည်းချက်ကျကျ အနိမ့်အမြင့် ဖြစ်နေလေသည်။ အခုလို အနေအထားတွင် ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း လိင်တံက ဒိုးယိုပေါက် အထဲသို့ တိုး၀င်နေရာ၊ မှုန်နံ့သာမှာ အချက်တိုင်းတွင် အသည်းခိုက်အောင် ခံစားနေရသည်။

“ အိုး .. ဟင့် .. ကောင်းရယ် .. ”

“ မှုန် .. ရတယ်နော် .. အရမ်းကြီးအထဲရောက်နေလို့ .. နာနေသေးလား ..”

“ ဟင့် အင်း .. မနာဘူး .. ရတယ် .. မရပ်နဲ့နော် .. ဟင့် .. ဆောင့် .. ဆောင့်ပေး ...”

မိနစ်တော်တော်ကြာသည်အထိ မိုးကောင်းကင် နံရံကို မှီထားပြီး မှုန်နံ့သာကို ပင့်မကာ ဆောင့်ပေးသည်။ ကိုယ်ချင်းအပ်ကာ ပွေ့ဖက်ထားသည်မို့ တင်းတင်းမို့မို့ ၀င်း၀င်းစို့စို့သော မှုန်နံ့သာ၏ ရင်နှစ်မွှာကလည်း သူ့ရင်အုပ်ကို လာလာပွတ်တိုက်လျက်ရှိသည်။ ကာမဖီလင်ကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အပြတ်ကိုရနေသည်။ သို့သော် မိနစ်ပိုင်းတော်တော်ကြာလာသည်တွင် မိုးကောင်းကင် လက်နှစ်ဖက်က အနည်းငယ် အံသေလာသည်။ အားကစားသမားမို့သာ တော်တော့သည်။ လက်တွေ ညောင်းလာပြီဖြစ်ပေမယ့် ဇွဲတော့မလျှော့၊ မှုန်နံ့သာကို ပြီးအောင်တော့ လုပ်ပေးဖို့ စဉ်းစားထားသည်။ သူ့ခန့်မှန်းချက်အရဆိုလျှင်လည်း မှုန် ပြီးဖို့ သိပ်မလိုတော့သာ သေချာကြောင်းသိသည်။ မှုန်နံ့သာသည် သူ့ကို မျက်စိစုံမှိတ် ဖက်ကာထားရင်း ညည်းသံပြုနေသည်မှာ အသံများ ပို၍ စိပ်လာပြီ မဟုတ်လား။

“ ကောင်း .. ဟုတ်ပြီ ... ဆက်ဆောင့် .. အိုး ...အင့် .. အင်း .. အဲဒီလိုမျိုး .. လုပ်ကွာ .... အား .. ပါး ပါး ..”

မှုန်နံ့သံ၏ ညည်းသံက တစတစ ကျယ်လောင်လာသလို၊ လိင်အင်္ဂါများ ထိတွေ့ရာနေရာမှ ကာမစည်းချက်သံများကလည်း မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကို ထွက်ပေါ်နေသည်။ မိုးကောင်းကင် လက်မောင်းအားကို သုံး၍ သုံးချက်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချပေးလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသည်။ ကိုယ်ကိုလည်း ပို၍ တင်းကြပ်စွာ တိုးဖက်ထားပြီး၊ တအင်းအင်းနှင့် နားနားကပ်ကာ အော်သည်။ လိင်တံတလျှောက်သာမက၊ အောက်ဘက်ရှိ ဥနှစ်လုံးပင် ရွှဲရွှဲစိုသွားသော အဖြစ်ကြောင့် မှုန်နံ့သာ ပြီးသွားပြီမှန်း မိုးကောင်းကင်သိသည်။ လိင်တန်ကို မထုတ်တမ်း အထဲကို အကုန်စိုက်ထားရင်း သူလည်း အသက်ကို မှန်မှန်ဖြစ်အောင် ရှူရသည်။ 

ထို့နောက်မှ အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို ငြိမ်ကျသွားသည့် သူမကိုယ်ကို အားတင်းကာ ပွေ့မရင်း မိုးကောင်းကင် ခုတင်ရှိရာသို့ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနှင့် လျှောက်သွားသည်။ လက်က ညောင်းနေပြီမို့ ခုတင်နား ရောက်သည်တွင် ဆက်မ မထားနိုင်တော့ပါ။ သူမကိုယ်ရော၊ သူပါ မွေ့ရာပေါ် ပစ်ကျသည်။ တစ်ခုတော့ရှိသည်။ သူက မပြီးသေးသည်မို့ ငရန်မကန်းက အတင်းမာဆုံးအခြေအနေမှာ ရှိနေရာ မှုန်နံ့သာအထဲမှ မကျွတ်ထွက်။ တပ်လျက်သားပါသွားသည်မို့ စပရိန်မွေ့ရာက သူတို့နှစ်ဦးပေါင်း အလေးချိန်ကို ပြန်ကန်ထုတ်လိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ အိုးကနဲ အော်မိပြန်သည်။ အားပြင်းပြင်းနှင့် ဖိဆောင့်သလိုမျိုးမို့ သားအိမ်ခေါင်းအထိ ထိသွားလို့ ဖြစ်သည်။ ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်သွားကတည်းက မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်သေးသည့် မှုန်နံ့သာ၊ အခုမှ မိုးကောင်းကင်အား အားယူ၍ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သည်။ ထိုအချိန်၌ မိုးကောင်းကင်သည် ငရန်မကန်းကို ပြန်၍ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေပြီဖြစ်သည်။ နဂိုဖြူ၀င်းနေသည့် သူ့မျက်နှာသည် အနည်းငယ် နီမြန်းနေပြီး နဖူးတွင်လည်း ချွေးစေးများ ပြန်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ ကောင်း .. မောနေပြီမှတ်လား .. မှုန် အပေါ်က လုပ်ပေးမယ် .. လာ လှဲလိုက် .. ”

မိုးကောင်းကင် မငြင်းဆန်တော့ပဲ ဘေးကိုလှဲချကာ မှုန်နံ့သာကို ဆွဲထူလိုက်သည်။ ငရန်မကန်း၏ ထွားကျိုင်းရှည်လျားမှုက ဒီနေရာတွင် အသုံး၀င်သည်။ ကိုယ်ချင်းထပ်၍ လှိမ့်လိုက်ချိန်တွင် အပြင်သို့ ကျွတ်ထွက်လာခြင်းမရှိ။ မှုန်နံ့သာ ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲတွင် မြဲမြံစွာ စိုက်လျက်သား ရှိနေသေည်။ မှုန်နံ့သာ အပေါ်ရောက်သွားချေပြီ ...။

........................................................

သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို မိုးကောင်းကင်၏ ခါးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ နေရာချပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ ကောင်းဘွိုင်းမလေး အဖြစ် အသွင်ပြောင်းတော့သည်။ မှုန်နံ့သာ အခုလိုမျိုး အပေါ်က လုပ်ပေးရတာကို ကြိုက်သည်။ သောကြာနေ့တုန်းကလည်း အိမ်မပြန်ခင် တစ်ခါစမ်းခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ အခုလိုအနေအထားတွင် မိန်းကလေးက အပေါ်စီးက ဖြစ်သဖြင့်၊ ယောကျ်ားလေးဖြစ်သူက မိန်းကလေး၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင် ရှိနေသည်။ မိန်းကလေး ဆိုသည့်အမျိုးကလည်း ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်အပေါ် သြဇာနည်းနည်းသက်ရောက်ရလျှင်ပင် ကျေနပ်နေသည့် အမျိုးမဟုတ်လား။ 

ဒီတော့ အပေါ်ကနေ ထင်သလို လုပ်လို့ရခြင်းကို မှုန်နံ့သာ ကြိုက်မိတာ မဆန်းလှပါ။ အခုလို ပုံစံတွင် လိုသလို ဆောင့်ချက်အရှိန်ကို သူမ ထိန်းနိုင်သည်။ အတွင်းသားတွေ ဖျစ်ညှစ်၍အပြင်၊ တင်ပါးဆုံကြီး၏ လှုပ်ရှားမှုကိုပါ သုံးပြီးတော့လည်း ငရန်မကန်းကို ထောင့်စုံကနေ ထိအောင် လုပ်ပေးနိုင်သေးသည်။ အထူးသဖြင့် သူမ သဘောအကျဆုံးက မိုးကောင်းကင်ပေါ်ကို ခပ်ကိုင်းကိုင်းနေလိုက်ပြီး ဖုတ်ဖုတ်နှင့် ဖိကြိတ်ပွတ်ရတာကို။ ဒီလိုပုံစံကို ”ဇော်ဂျီဆေးကြိတ်” ဟူလို့တောင် သူမတို့နှစ်ယောက်သဘောတူ နာမည်ပေးထားခဲ့ကြသေးသည်။ အခုလည်း အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်သည့်အနေအထားနှင့် ဆောင့်ပေးပြီးနောက်တွင် သူမ ထိုသို့ဖိပွတ်၍ ကြိတ်သည်။ ထိမိလှသည်မို့ မိုးကောင်းကင် အီးကနဲပင် အော်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် မိုးကာ ရှိနေသည့် မှုန်နံ့သာ၏ အောင်မြင်လှသည့် နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆွဲသည်။

“ အင်း .. ကောင်းရယ် … ဆွဲ .. ဆွဲထားစမ်းပါ .. ”

ဆန္ဒအရှိန်ကြောင့် စူထွက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲ၍ အချေခံရမှုက မှုန်နံ့သာကို ချက်ချင်းပြန်ကာ သွေးတွေ ဆူပွက်လာစေသည်။ စွိခနဲ စွိခနဲ မြည်အောင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တင်ပါးတွေကို နောက်ပြန်ပစ်၍ ဆောင့်သည်။ မာတင်းနေသည့် လိင်တန်က အရည်တွေတောက်တောက်ယိုနေသည့် ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲ လျှောကနဲပင် ၀င်သည်။ ထုထည်အားကြီးသည့် ငရန်မကန်း သူမကိုယ်ထဲ ၀င်လာတိုင်း မှုန်နံ့သာ ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သလို၊ ပြန်ထွက်သွားတိုင်း ဟာတာတာကြီး ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ တစစ မြင့်တက်လာသည့် ဆန္ဒအရှိန်ကြောင့် မှုန်နံ့သာ ဘာဆိုဘာမှ သတိမထားနိုင်တော့ပဲ လိင်အင်္ဂါများ ထိတွေ့မှုက ရရှိသည့် အရသာနောက်၌သာ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်နေမိသည်။ 

စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသော ဆံပင်ရှည်တွေ သူမမျက်နှာကို ဖုံးအုပ်လာသည်အထိ တကိုယ်လုံး ယိမ်းခါကာ ဗြောင်းဆန်နေချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်ကလည်း အငြိမ်မနေပါ။ မို့ယာကို ခြေထောက်နှင့် ထောက်ကန်ကာထားရင်း အိစက်နေသော တင်ကြီးများ ဆီးစပ်အပေါ် ပိအကျတိုင်း ပင့်၍ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ အံကိုက်ဖြစ်အောင် ချိန်ဆလုပ်သည်မို့ မှုန်နံ့သာ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း လိင်တန်က တစ်ဆုံး၀င်သည်။ မှုန်နံ့သာ မခံစားနိုင်တော့။ သူမစိတ်သည် လွင့်ကာ၀ဲကာနှင့် ချားရဟတ်တစ်ခုပေါ် စီးနင်းလိုက်ပါနေရသလို ခံစားနေရပြီး၊ တစ်ချက်တွင် လေဟာနယ်ထဲသို့ ထိုးကျသွားသည်။ မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားရင်း အီးကနဲ အော်မိသည်။ မှောင်မိုက်နေသည့် သူမ၏ အသိအာရုံတွင် လျှပ်စီးလက်သလို ပြိုးကနဲ ပြက်ကနဲ ၀င်းကာ ဖြစ်သွားရင်း ကြိုးပြတ်သွားသည့် ရုပ်သေးရုပ်တစ်ခုနှယ် ငြိမ်သက်သွားရှာတော့သည် ..။

မိန်းမိန်းမူးမူး ဖြစ်နေရာမှ ပြန်လည်သတိရလာချိန်တွင် သူမကိုယ်တွင်းရှိ ငရန်မကန်းသည် မာတောင်နေသေးသည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိထားမိသည်။ မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေသည့် ဆံပင်တွေကို လက်ဖြင့်သပ်ဖယ်လိုက်သောအခါ မိုးကောင်းကင်က သူမကို ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ ကောင်း .. မပြီးသေးဘူးနော် ..  ”

“ ပြီးမလိုတော့ ဖြစ်သွားတယ် .. ဒါပေမယ့် မှုန့်ကို ပြီးစေချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ ထိန်းထားရင်း မပြီးလိုက်ဘူး .. ”

“ အင်း … မှုန့်ဟာလေးက တစ်မျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ .. နည်းနည်းနာနေတယ် .. ”

ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ အစောတုန်းက ကိုယ့်ဇောနှင့်ကိုယ်မို့ သတိမထားမိသော်လည်း၊ အခုတော့ မှုန်နံ့သာ သူမအတွင်းပိုင်းမှ အောင့်သက်သက်ဖြစ်နေသလို ခံစားရသည်။ ပထမအချီတုန်းက မိုးကောင်းကင်က ကြမ်းလို့ဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယတစ်ချီကတော့ သူမလက်ချက်နှင့်သူမ ခံရတာ ဖြစ်ပါသည်။

“ ကောင်း လုပ်ချင်သေးလား .. ဒါမှ မဟုတ် … ကောင်းပြီးအောင် မှုန်စုပ်ပေးရမလား .. ”

“ ရတယ်လေ .. ဒါပေမယ့် .. မှုန့်ငရန်မကန်းက တော်တော်ပေပွနေတယ်နော် … ကြည့်ကြည့်ဦး .. ”

မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ပေါ်မှ ကိုယ်ကို ကြွ၍ ဖယ်လိုက်သည်။ ပလွတ်ခနဲ မြည်ပြီး ထွက်လာသည့် ငရန်မကန်း၏ အခြေအနေကို သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး လှမ်းကြည့်ကြသည်။ ဆီသုတ်ထားသလို ပြောင်လက်နေသော ငရန်မကန်းပေါ်တွင် ဖြူဖြူအဖတ်တွေ ပေကပ်နေယုံမက ကွမ်းသီးခေါင်းတစ်၀ိုက်တွင်လည်း နီရဲနေသည်။

“ အယ် !!! … ကောင်း .. မှုန် … လာ .. လာနေပြီ .. ”

ဟုတ်သည်။ ငရန်မကန်း၏ ထိပ်တွင် နီညိုရောင်နှင့် စွန်းထင်းနေမှုသည် မှုန်နံ့သာ၏ ရာသီသွေးကြောင့်ပင်။ ဒုတိယတစ်ချီတွင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချက်များကြောင့် သူမ သားအိမ်ကို ထိပြီး ရာသီဆင်းလာတာ ဖြစ်လေသည်။ မှုန်နံ့သာ မျက်လုံးလေး နေရင်းထိုင်ရင်း ဇီးကွက်မလေး သဖွယ် ဖြစ်သွားရသည်။

“ ကောင်း .. ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ .. ဆက်လုပ်လို့ မဖြစ်တော့ဘူးနဲ့ တူတယ် .. ”

“ အင်း .. လာ ထ .. မှုန် .. ရေအရင်သွားဆေးရအောင် .. ”

မှုန်နံ့သာတို့နှစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်လာကြသည်။ အချိန်အခါကောင်းကြီးကို ရာသီလာသည့်အတွက် မှုန်နံ့သာ စိတ်တွေ အတော်ရှုပ်ထွေးသွားရသည်။ အရင်ဆုံး သူမ ကောင်းအတွက် အားနာမိသည်။ သူမက နှစ်ချီတောင်ပြီးပြီး ကောင်းက မပြီးသေးသည့်အတွက် သူ့ကို ပြီးစေချင်သည်။ ထိုသို့ ပြီးရာတွင်လည်း သူမနှင့် အတူ အပြီးခြင်းဆုံနိုင်သည့်နည်းဖြစ်သည့် ဖုတ်ဖုတ်ထဲမှာ ပြီးတာကို မှုန်နံ့သာ ပို၍ နှစ်သက်သည်။ အခုတော့ ထိုသို့ လုပ်ဆောင်ဖို့ရာက မဖြစ်နိုင်တော့။ ငရန်မကန်းနှင့် ရင်းနှီးခဲ့ရသည့် ပထမဆုံးနည်းလမ်းဖြစ်သော ပုလွေမှုတ်ပေးခြင်း အဆင့်ကိုပဲ ပြန်သွားရတော့မည်။ ဘလိုးဂျော့ကို မှုန်နံ့သာ မကြိုက်သည်မဟုတ်။ ကြိုက်နှစ်သက်ပါသည်။ သို့သော် သူမက သောကြာနေ့တွင်မှ သိရှိနားလည်ခဲ့သည့် အလိုးခံရခြင်းဆိုသော အရသာကို ခုံမင်နှစ်သက်လွန်းလှသည်။ ပြောရလျှင် သူမ မ၀သေး။ အီစိမ့်နေအောင် အလုပ်ခံချင်သေးသည်။ အခုတော့ .. အခုတော့ ..။

“ ရော့ .. မှုန် ရေဆေးလိုက် .. ”

မိုးကောင်းကင်က ရေချိုးခန်းထဲရှိ ရေပိုက်ခေါင်းကို ဖြုတ်၍ပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ထိုတော့မှ အသိ၀င်လာပြီး ရေပန်းကို ယူလိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က အရမ်းကြီး အေးနေမှာစိုးလို့ Heater ကို ချိန်ဆပေးသည်။

“ ရလား .. မှုန် .. ”

မှုန်နံ့သာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး သူမကိစ္စကို ပြီးအောင် ရှင်းသည်။ နွေးတွေးတွေး ရေနှင့် ဆေးလိုက်ရသဖြင့် သူမအ၀လေး အောင့်တောင့်တောင့်ဖြစ်နေမှုက သက်သာသွားသည်။ မိုးကောင်းကင်ကို လှမ်းကြည့်သည်တွင် သူကလည်း ငရန်မကန်းကို ဆေးကြောနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကောင်း၏ လိင်တန်သည် အခုအချိန်တွင် အပြင်ကို ရောက်နေသည်မှာ မိနစ်တော်တော်ကြာနေပြီဟု ဆိုရမည်။ သို့သော် ပြီးခါနီးဆဲဆဲတွင် ထုတ်ယူလိုက်ရလို့ထင်သည်။ ရေပန်းကရေနှင့် ထိတွေ့သည့်တိုင် သိပ်ပြီးတော့ ပျော့ကျသွားခြင်း မရှိ။ အလံတိုင်လို မတ်တောင်နေသည် မဟုတ်သည့်တိုင်၊ အလုံးအထည်က သိပ်လျော့ပါးသွားသည်မဟုတ်။ ဒီပုံစံအတိုင်းသာဆိုလျှင် ဘယ်လိုမှ ကောင်းပုဆိုးပြန်၀တ်လု့ိရမှာ မဟုတ်ဆိုတာသေချာပါသည်။

“ ကောင်း .. လာလေ .. မှုန် ပြီးသွားအောင် စုပ်ပေးမယ်  ”

“ အင်း .. ရေသုတ်ပြီး အပြင်ထွက်မယ်လေ .. နောက်ပြီး မှုန်ကရာသီလာနေတော့ အခံကော ရှိရဲ ့လား .. ကောင်း သွား၀ယ်ပေးရမလား .. ပြောနော် .. အားနာမနေနဲ့ .. ”

“ ရတယ် .. မှုန့်အိတ်ထဲမှာ အဆင်သင့်ပါတယ် .. အဲဒါ ထားလိုက်ပါ .. လာပါ .. ဒီမှာပဲ ပြီးအောင်လုပ်လိုက် .. ”

မှုန်နံ့သာက အတင်းဆွဲခေါ်သဖြင့် မိုးကောင်းကင် သူမနားရောက်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာက တွိုင်းလက်ခုံ၏ အဖုံးကိုပိတ်လိုက်ပြီး အပေါ်မှာ ထိုင်သည်။ ပြီးနောက် သန့်ရှင်းတောက်ပြောင်နေသည့် ငရန်မကန်းကို ညာလက်နှင့် လှမ်းကိုင်ပြီး၊ ဘယ်လက်နှင့်တော့ အောက်ကဥနှစ်လုံးကို ပင့်မကာ ဆွဲလိုက်သည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ် ကြာပြီးသည့်အချိန်တွင် ပါးစပ်ကို ကျယ်နိုင်သမျှကျယ်အောင် ဟထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးများကို ဖြတ်သန်း၍ ငရန်မကန်းက အ၀င်အထွက် ဖြစ်နေသည်။ ဥနှစ်လုံးကို ကိုင်ထားသည့် သူမလက်ကလည်း၊ မိုးကောင်းကင် သူမ နို့တွေကို ကိုင်ဆွဲခဲ့သလိုပင် ပြန်၍ ဆော့ကစားပေးနေသည်။ သူမက ကောင်းကောင်းကြီး ပြီးပြီး၊ မိုးကောင်းကင်က တစ်ခါမှ မပြီးသေးသည့်အတွက်လည်း မှုန်နံ့သာ အားနာစိတ်လည်းဖြစ်နေရာ၊ သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းသည် အင်တိုက်အားတိုက်နှင့် ဖြစ်နေပြီး မိုးကောင်းကင်ကို အဆုံးစွန်အခြေအနေသို့ ရောက်အောင် တွန်းပို့နေလေသည်။

မှိုပွင့်ကြီးနှယ် ပွင့်အာနေသည့် ငရန်မကန်း၏ ခေါင်းကို မှုန်နံ့သာ နှုတ်ခမ်းတွေရော၊ လျှာလေးနှင့်ပါ ကောင်းကောင်း lessons ပေးလိုက်သည်။ သူမ လျှာက ထိပ်ကအကွဲကြောင်းသေးသေးလေးထဲ ထိုးထည့်သည်တွင် အရည်ကြည် ပရီကမ်လေးများ စိမ့်ထွက်လာသည်ကို ခံစားရသည်။ သူမ အတွင်းသားတွေကို ကောင်းကောင်း နှိပ်စက်ခဲ့သည့် ထိုထိပ်ဖူးကို မှုန်န့ံသာ ပတ်ချာလည် လျှာနှင့်ထိုးဆွကာ ရက်ပေးသည်။ သွားနှင့်လည်း မနာ့တနာ တဇတ်ဇတ်နှင့် ကိုက်ပေးလိုက်ပါသေးသည်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ငုံ့ကာ ထိပ်ကို လည်ချောင်းထဲရောက်အောင် တွန်းထည့်သည်။ အခုအချိန်တွင် မှုန်နံ့သာသည် ဒိသရုပ်လုပ်ခြင်းကို သိရှိနေပြီမို့ သုံးလေးခါလောက် ကြိုးစားလိုက်သည်တွင် မိုးကောင်းကင်ဆီးစပ်နှင့် သူမနှာတံ ထိကပ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင် အီးကနဲ ခေါင်းမော့ကာ ညည်းရင်း လက်တစ်ဖက်က သူမခေါင်းကို လာကိုင်သည်။ လူကိုလည်း ကိုင်း၍ နောက်ဘက်ရှိ ရေချိုးခန်းနံရံကို ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့် ထောက်၍ထိန်းထားလိုက်ရသည်။ မှုန်နံ့သာ သိသည်။ ကောင်း .. သူ .. ပြီးတော့မည် ..။ သူမ အထင် မမှားပါ ..။

“ မှုန် .. ကောင်း .. ပြီး ... အီး း း း … ”

မိုးကောင်းကင်က သံရှည်ဆွဲကာ အော်ရင်းမှ ခါးကဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမခေါင်းကို နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး အနေတော်ဖြစ်အောင် ပြုလိုက်စဉ်မှာပင် လိင်တန်ထိပ်မှ အရည်များ ထွက်လာသည်။ တုံ့ဆိုင်းနေခြင်း မရှိပဲ မှုန်နံ့သာ ဂွပ်ခနဲမြည်အောင်ပင် မျိုချသည်။ သူမ သိသည်။ ငရန်မကန်းဆီမှ ထပ်ရောက်လာဦးမည်ဆိုတာကို။ တကယ်လည်း ဟုတ်ပါသည်။ သောကြာနေ့ကနေ ယနေ့ အင်္ဂါနေ့အထိ ဆိုသည့်အတွက် မိုးကောင်းကင်တွင် စုဆောင်းထားမှုက အတော်များနေပြီဖြစ်သည်။ တဂွပ်ဂွပ်နှင့် မှုန်နံ့သာ မျိုချရသည်ကိုက သုံးလေးကြိမ်ထက် မနည်းပါ။ ဒါတောင်မှ အကုန်လုံး ထွက်ရှိသွားသည့်တိုင်၊ လိင်တန်က တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်နေသေးသဖြင့် မှုန်နံ့သာ သူမလျှာလေးနှင့် အသာလေး ရက်ကာရက်ကာ ချော့၍ ပေးရသည်။ နောက်ဆုံး လုံးလုံးကြီး ငြိမ်ကျသွားသည်ဆိုမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းစေ့ထားရာကနေ ဟ၍ ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

“ ၀ိုး .. မှုန်ရယ် .. မှုန်လောက် ကောင်းအပေါ် ဘယ်သူမှ ကောင်းအောင် လုပ်မပေးနိုင်ဘူး ..  ”

“ ခိ .. ခိ .. တကယ်လား …  ”

“ တကယ်ပေါ့ …. မှုန့်ကို ကောင်း သိပ် ချစ်တယ် … ”

“ မှုန်လည်း ကောင်းကို ချစ်တယ် .. ”

မိုးကောင်းကင်က သူမကို ဆွဲထူလိုက်သဖြင့် ချစ်သူနှစ်ဦး တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပွေ့ဖက်မိကြသည်။ နှစ်ဦးသား တစ်ယောက်ခါးကို တစ်ယောက်ဖက်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာကြသည်။ မို့ယာစွန်းတွင် ပြန်ထိုင်မိကြသည်။ အမှန်တကယ်ဆို မှုန်နံ့သာ မီးနီပြနေပြီဖြစ်သည့်အတွက် သူတို့နှစ်ဦး၏ ဇာတ်လမ်းက ဒီနေရာမှာ တစ်ခန်းရပ်ရတော့မှာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ချစ်စကြင်စ ချစ်သူနှစ်ယောက်ကတော့ ပြန်ဖို့ကို ဘယ်သူမှ နှိုးဆော်ခြင်းမရှိကြ။ ပြန်ဖို့မပြောနှင့် အ၀တ်အစားပြန်၀တ်ဖို့ကိုပင် မေ့လျော့နေကြသည် ထင်သည်။ အာဒမ်နှင့် ဧ၀ တောင်မှ သူတို့နှစ်ဦးလောက် ချစ်ကြပါ့မလား မသိ။ ဘေးချင်းတူယှဉ်တွဲကာ ထိုင်ရင်း တစ်ယောက်၏ မျက်၀န်းကို တစ်ယောက်က ချစ်ရည်လဲ့နေသည့် အကြည့်နှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ကောင်း၏ မျက်နှာကို တရှိုက်မက်မက် ကြည့်နေသူ မှုန်နံ့သာ၊ အကြည့်ကို ကစားလိုက်သည်တွင် ငရန်မကန်းသည် အစောတုန်းကလို မဟုတ်တော့သည်ကို သတိထားမိသည်။

“ အယ် .. သူက မ၀သေးဘူးလား .. ”

မှုန်နံ့သာ အမေးကြောင့် မိုးကောင်းကင် သူ့ပေါင်ကြားကို ပြန်ငုံ့ကြည့်သည်။ ထို့နောက် လက်မြှောက်၍ ခေါင်းကုတ်ပြီး မအူမလည်မျက်နှာပေးနှင့် ဟီးကနဲ ရယ်ပါသည်။

“ မှုန့်ကိုယ်လုံးက အရမ်း ဆွဲဆောင်မှုရှိနေတော့ သူက အလိုလို ပြန်ထနေတာလေ .. ”

“ အယ် .. ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ .. ”

မှုန်နံ့သာ အမေးကို မိုးကောင်းကင် ပြန်မဖြေပါ။ ခေါင်းကို တဗြင်းဗြင်းမြည်အောင်ပင် ကုတ်လိုက်၊ ညာဘက်ပါးကို သူ့လက်ဝါးနှင့် ထက်အောက်ပွတ်လိုက်နှင့် စဉ်းစားခန်း၀င်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုယ်တိုင်လည်း ကောင်းအတွက် ဘာလုပ်ပေးရမည်ဆိုတာကို တွေးနေမိသည်။ တခြားနည်းလမ်းတွေနှင့် ငရန်မကန်း ငြိမ်ကျသွားအောင် ချော့သိပ်လို့ရသော်လည်း ပြောခဲ့သလို သူမက ကောင်းကောင်းကြီး အလုပ်ခံရခြင်းကို နှစ်သက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူမတောင်မှ စွဲလမ်းနှစ်ခြိုက်နေသေးလျှင် ကောင်းက သူမထက်ပိုဆိုးမည်ဆိုတာကိုလည်း သဘောပေါက်မိသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ …။

“ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင်တော့ မှုန့်ဆီက တစ်ပေါက် ယာယီလက်လွှတ်လိုက်ရပြီဆိုတော့ .. ကျန်တဲ့နှစ်ပေါက်ထဲက တစ်ခုခုကို ရွေးရမှာပဲ … ”

“ ဘယ် .. ဘယ်လို .. ကောင်းစကားက … ဘယ်လိုနှစ်ပေါက်လဲ ????. ”

တော်တော်လေး ကြာမှ မိုးကောင်းကင်ဆီက အဖြေရသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ သူ့စကား၏ အဓိပ္ပါယ်က မရှင်းသဖြင့် မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် ပြန်မေးမိသည်။ သို့သော် အခုအချိန်တွင် မျက်စိပွင့်၊ နားပွင့်ဖြစ်နေသည်မို့ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ပြန်ဖြေမှု မရခင်မှာပင် ဘာဆိုတာမှန်း မှန်းဆသိသည်။

“ ကောင်းက မှုန်ရဲ့ အနောက်ပေါက်ကို ပြောနေတာလား ... ရလို့လား ကောင်းရယ် ... ”

“ ရလို့လား ဆိုရင်တော့ ရတယ်လို့ ပြောရမှာပဲ မှုန် .. ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် ကောင်းလုပ်ဖူးတယ် .. ဒါပေမယ့် မှုန့်သဘောပါ ... ”

“ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ကောင်းရယ် ... ”

“ မညစ်ပတ်ပါဘူး မှုန်ကလဲ .. မှုန့်တကိုယ်လုံးမှာ ဘယ်နေရာမှ မညစ်ပတ်ဘူး၊ မနံစော်ဘူးဆိုတာ ကောင်းအသိဆုံးပါ .. ”

မိုးကောင်းကင်က အလျှော့မပေး။ အားတက်သရောကို ပြောနေသည်။ မှုန်နံ့သာ ရုတ်တရက် ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိတော့ပါ။ ဒီလိုမျိုး တစ်ချို့စုံတွေတွေ လုပ်ကြသည်ဆိုတာ သူမ ကြားဖူးပေမယ့် မိုးကောင်းကင် လုပ်ဖူးနေလိမ့်မည်ဟု မထင်ထား။ ထို့ထက်ပိုသည်က မိုးကောင်းကင်က သူမကို ဖွင့်၍ တောင်းဆိုလာလိမ့်မည်ဟု လုံး၀ကို တွက်မထားပါ။ အခုတော့ သူက နှုတ်မှ ဖွင့်၍ တောင်းဆိုလာသည်။ မှုန်နံ့သာ ကောက်ခါငင်ခါ ငြင်းပစ်လိုက်လို့ ရပါသည်။ သို့သော် ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ သူမ ငြင်းဆိုသည့် စကားကိုလည်း ပြောမထွက်။ တွေ့စကတည်းက မိုးကောင်းကင်ကို ယုံကြည်မှု အခံ ရှိခဲ့သူမို့ သူက လုပ်လို့ရသည်ဟု ပြောလာသည့်အခါ ဒီကိစ္စ လုပ်လို့ရသည်ဟုလည်း သူမ ယူဆလိုက်မိသည်။

“ ကောင်းရယ် .. ဖြစ်ပါ့မလား .. ကောင်းဟာကြီးက အကြီးကြီး ... မှုန့်ဟာလေးက သေးသေးလေး .. ရှေ့ဘက်ထက်တောင် ကျဉ်းသေးတာ .. ”

“ အင်းပါ .. မှုန် စိတ်မပါရင် ထားလိုက်ပါတော့ .. ကောင်းကလည်း ဘာရယ် မဟုတ်ပဲ ပြောမိတာပါ .. လုပ်လို့ရတယ်ဆိုတာကတော့ ကောင်းညာပြောတာ မဟုတ်ဘူး .. မှုန်နဲ့ကောင်းကြားမှာ ဘာမှ လျှို့၀ှက်ထားစရာမှ မရှိတာ ..  ”

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်က ထိုင်နေရာမှ ထသွားပြီး အ၀တ်အစားတွေကို ပြန်၀တ်ဖို့ ပြင်နေသည်။ ဘာပြောရမှန်း မသိသည်မို့ မှုန်နံ့သာလည်း သူလုပ်သလိုပဲ နောက်ကလိုက်လုပ်မိသည်။ ပင်တီပြန်မ၀တ်ခင် အသင့်ဆောင်ထားသည့် ပတ်ကို ဖြန့်ခေါက်ပြီး ပင်တီ၏ ရှေ့ပိုင်းတွင် အလျားလိုက် အံ၀င်တကျဖြစ်အောင် ကပ်သည်။ ပြီးမှ လက်နှင့်ထိန်းကာ ပေါင်တန်တစ်လျှောက် အပေါ်သို့ ဆွဲတင်သည်။ အ၀တ်သာ ပြန်၀တ်နေရသည်။ စိတ်ထဲကမူ မီးနီလာနေသည့် ဒီရက်ပိုင်း ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲဆိုတာကို တွေးနေမိသည်။

ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် ချာချာလည်နေသဖြင့် မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်လာရာ လမ်းတလျှောက်တွင် မိုးကောင်းကင်ကိုတောင် ကောင်းကောင်းစကားမပြောဖြစ်ပါ။ စကားသာ မပြောဖြစ်သည်။ သတိရတိုင်းတော့ ကောင်း၏ ပေါင်ခွကြားကို လှမ်းလှမ်း ကြည့်ဖြစ်သည်။ သူမ စိတ်ထင်လို့လားတော့ မသိ။ ငရန်မကန်း၏ အခြေအနေက ပုဆိုးအောက်တွင် အမြောင်းလိုက် အထင်းသား ဖြစ်နေသလိုပင်။ မှုန်နံ့သာ ရင်ကလေးမို့လာသည်အထိ လေကို ရှူသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ သက်ပြင်းတစ်ခုကို မသိမသာ ဖြေးဖြေးခြင်း ခိုးထုတ်မိသည်။ ဘယ်လိုအတွေးကြောင့်မှန်း မသိ။ ငရန်မကန်း အခုလို ဖြစ်ရခြင်းကို သူမမှာ တာ၀န်ရှိသည်ဟု ခံစားနေရသည်။

“ ကောင်း .. မှုန်တို့ နက်ဖြန် တွေ့ကြဦးမလား ... ”

“ တွေ့မယ်လေ ... မှုန့်ကို မနက်ကျရင် ကောင်းလာခေါ်မယ် ... ဘာဖြစ်လို့လဲ  ”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး .. မှုန်က ကောင်းလိုချင်တာကို ပေးနိုင်လား၊ မပေးနိုင်လား မသိလို့ .. ”

“ အမလေးလေး မမရယ် .. ဒီအကြောင်းကို ခေါင်းထဲ ထည့်မနေပါနဲ့ .. ကောင်းပြောပါတယ် .. မှုန် စိတ်ပါမှပါ .. ဒါပေမယ့် မှုန်ပြောလို့ ကောင်းဆက်ပြောရရင် .. လုပ်လို့မကောင်းဘူးလို့တော့ မထင်နဲ့ .. လုပ်လို့လည်း ကောင်းသလို၊ ခံလို့လည်း ကောင်းတယ် ... သက်သေခံလိုချင်တယ်ဆိုရင် နာမည်တွေတောင် ပြောပြနိုင်သေးတယ် .. ဟဲ .. ဟဲ .. ”

“ တော်ပါ .. သူ့အဆက်ဟောင်းတွေ နာမည် မကြားချင်ပါဘူး .. မှုန်ကလည်း အဲဒါကြောင့်ပဲ စိတ်ထဲမှာ တွေးနေတာ .. သူများက လုပ်ပေးနိုင်ပြီး ကိုယ်က မပေးနိုင်ဘူးဆိုတော့ ကောင်းက စိတ်ကွက်မှာ စိုးလို့ .. ”

“ ဟာကွာ .. ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီလို စဉ်းစားရတာလဲ .. ဘာမှ ကွက်စရာ မရှိဘူး .. ကောင်းချစ်တာ မှုန့်ကိုပါ ..ဒါလေး မပေးနိုင်တာနဲ့ အချစ်လျော့စရာလား .. ဒါပေမယ့် .. ”

“ ဘာ .. ဒါပေမယ့်လဲ .. ”

မိုးကောင်းကင်က စကားမဆက်ပဲ ရပ်ထားသဖြင့် မှုန်နံ့သာ သိချင်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်သည့်အလျောက် ဖြတ်ကာ မေးမိသည်။ မိုးကောင်းကင်က ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာပေးနှင့် ..

“ ဒါပေမယ့် ပေးနိုင်ရင်တော့ ပို၍ တိုးပြီး ချစ်တာပေါ့လု့ိ ပြောမလို့ပါ .. ဟဲ .. ဟဲ .. ”

“ ဟွန်း .. တော်တော်ကို လုပ်ချင်နေတယ် ... ဘယ်တုန်းကတည်းက ကြိတ်စဉ်းစားနေလဲ မသိဘူး ... ”

“ သြော် .. မှုန်ကလည်း .. ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မှန်ထဲမှာ ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး နောက်ဘက်ကို ကြည့်ကြည့်ဦး .. သောကြာနေ့တုန်းက မှုန်ကုန်းပေးထားတာကို ကောင်းနေရာကနေ မှုန် မြင်စေချင်တယ် .. ”

“ အယ် .. တော်တော် နှာထနေတယ် ..  ”

“ နှာထတာ မဟုတ်ပါဘူး .. ချစ်တာပါကွာ .. အချစ်စိတ် အချစ်မာန် အပြည့်ဖြစ်နေတာ .. မယုံရင် စမ်းကြည့်ဦးမလား .. ”

“ တော်ပါပြီ မစမ်းတော့ဘူး .. အိမ်နားလည်း ရောက်နေပြီ .. ”

မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာကို ခါတိုင်းလိုပင် လမ်းထိပ်မှာ ကားရပ်ပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမလက်ဆွဲအိတ်ကို ပုခုံးထက်မှ ချိတ်လွယ်ရင်း ထွက်လာခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်က ကားမောင်းထွက်သွားခြင်း မရှိသေးသည့်အတွက် သူမနောက်ကို လိုက်ကြည့်နေမှာ သေချာပါသည်။ ဘာကို ကြည့်နေမည်ဆိုတာကိုလည်း ကားပေါ်မှ ပြောခဲ့သည့် စကားအရ သူမသိနေသည်။ ဟွန်း .. တော်တော်ဆိုးတဲ့ ကောင်း ..။

မှုန်နံ့သာ ညနေခင်း အချိန်တွေကို ဘယ်လိုကုန်လို့ ကုန်သွားမှန်း မသိလိုက်ပါ။ တည်းခိုခန်းမှာတုန်းက ကောင်း တောင်းဆိုခဲ့သည့် ကိစ္စက ဘာပဲလုပ်လုပ် ခေါင်းထဲမှာ အမြဲရောက်နေသည်။ သို့သော် ဆုံးဖြတ်ချက်က မကျ။ စိုးရွံ ့စိတ်နှင့် စူးစမ်းချင်စိတ်က မှုန်နံ့သာကို တစ်ဖက်တစ်ချက်ကနေ လွန်ဆွဲသလိုဆွဲနေလေ၏။ နောက်ဆုံး ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်ရမှန်း မသိလျှင် လုပ်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း တင်ဇာလင်းဆီ ဖုန်းဆက်တော့၊ ကံကောင်းချင်တာလား၊ ကံဆိုးချင်တာလား မပြောတတ်။ မရွှေချောက အိမ်မှာ ရှိမနေပါ။ မရှိတာမှ ည ၈နာရီအထိ မရှိ။ တင်ဇာလင်း အဒေါ်ကတောင် သူမကို ပြန်ပြီး တင်ဇာလင်း အကြောင်းတွေ မေးနေလို့ မှုန်နံ့သာလည်း စကားစ မြန်မြန်ဖြတ်ပြီး ဖုန်းချထားလိုက်ရသည်။ နောက်ထပ် ခေါ်မနေတော့ပါ။

တိုင်ပင်စရာ လူမရှိတော့ဘူးဆိုသည့်အတွက် မှုန်နံ့သာ သူမဖာသာသူမပဲ အဖြေပေးဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူမကိုယ်ကို သူမ နှစ်ကိုယ်ခွဲ၍ စဉ်းစားကြည့်သည်။ တစ်ဦးက ကောင်း၏ တောင်းဆိုချက်ကို လက်ခံသည့် ကိစ္စဖြစ်ပြီး၊ နောက်တစ်ဦးက လက်မခံသည့် ဘက်က ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မှုန်နံ့သာဆိုသည်က တစ်ယောက်တည်းသာ ဖြစ်သဖြင့် ထိုကိစ္စကလည်း မတင်မကျနှင့် ရပ်သွားရသည်။ အဖြေတိတိကျကျ မထွက်။ ညနေကတည်းက စဉ်းစားနေတာ ညအထိရောက်လာပြီမို့ လူကလည်း အူလည်ချာလည် ဖြစ်လာသည်။ နောက်ဆုံး ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပူထူလာတာသာ အမြတ်ထွက်သဖြင့် မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်သူမ စိတ်တိုမိသည်။ ကဲ .. ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လာမှတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက လုပ်နေကြအတိုင်းပဲ လုပ်တော့မည်ဆိုပြီး မှန်တင်ခုံ အံဆွဲကို ဖွင့်သည်။ မွှေနှောက်ပြီး ရှာလိုက်သည်တွင် သူမလိုချင်သည့်အရာကို အံဆွဲထောင့်စွန်းမှာ တွေ့သည်။ 

ဟိုအရင်တုန်းက မီးပျက်လျှင် ဖယောင်းတိုင်ခံထွန်းဖို့ဆိုပြီး ထားထားသည့် ကျပ်စေ့ပြား။ ဟုတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းပန်းပဲ လှန်တော့မည်။ ကလေးကလားလို့ ပြောလျှင် ရနိုင်ပေမယ့် သူမခရေပွင့်လေး၏ ကံကြမ္မာကို ကျပ်စေ့ကိုသာ ပေးဆုံးဖြတ်လိုက်တာ ကောင်းပေတော့မည်။ ကျပ်စေ့၏ ခေါင်းနှင့်ပန်းကို ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် ဟိုဘက်ဒီဘက်လှည့် ကြည့်သည်။ ခေါင်းဆိုလျှင် လက်ခံမည်၊ ပန်းဆိုလျှင်တော့ လက်မခံဆိုပြီး စိတ်ထဲက ဆုံးဖြတ်သည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးသည်နှင့် second thoughts ပြန်ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ မှုန်နံ့သာ စဉ်းစားမနေတော့ပဲ ပိုက်ဆံပြားကို လက်မနှင့်တောက်၍ လေထဲမှာ မြှောက်လိုက်သည်။ ကျပ်ပြားလေးသည် ချွင်ကနဲ မြည်ကာ လေထုထဲကို လွင့်တက်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ နှလုံးသားတစ်စုံလုံး ထိုကျပ်ပြားလေးနှင့်အတူ ချာချာလည်၍ လိုက်ပါသွားသည်။ တော်တော်လေး မြောက်တက်သွားပြီးနောက် ကျပ်စေ့သည် အရှိန်ကုန်ကာ လေထဲမှာရပ်၏။ ဟော .. ကျပြီ ...။

“ ဒေါက် .. ”

ကျပ်စေ့ပြားနှင့် ကြမ်းပြင်ထိတွေ့သံက မှုန်နံ့သာ တကိုယ်လုံးကို တုန်ခါသွားစေသည်။ ဒေါက်ကနဲ ကျသည့် ကျပ်စေ့သည် နေရာမှာတင် လဲမသွား။ အရှိန်နှင့် အခန်းနံရံဆီသို့ လိမ့်သည်။ အခန်းနံရံကို တိုက်မိမှ ထပ်ကနဲ တစ်ဖက်ကို စောင်းကျသွားသည်။ မှုန်နံ့သာ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထိုင်နေရာမှ အပြေးလေး သွားကြည့်သည်။ ပြားပြားလေး ဖြစ်နေသည့် ကျပ်စေ့ပြားပေါ်က ရလဒ်ကို မြင်လိုက်သည်တွင် သူမ မျက်နှာလေးက ပြုံးမဲ့မဲ့ ဖြစ်သွားလေတော့သည် ....။

ချစ်သူကို တွေ့ရဖို့အတွက်ဆိုလျှင် လုံ့လ၀ီရိယအမြဲရှိသူ မိုးကောင်းကင်သည် မနက်စောစောမှာပင် မှုန်နံ့သာတို့ လမ်းထိပ်တွင် ရောက်နေလေသည်။ အချိန်နည်းနည်းစောနေလို့ စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင် အသစ်ထွက်ထားသည့်ခွေကို ကားကက်စက်ထဲထည့်ပြီး နားထောင်နေလိုက်သည်။ ဆောင်းဘက်ထဲက စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်က “အိုးလေး လှုပ်ပါဟေ့ .. ရေအိုးလေး လှုပ်ပါဟေ့“ ဆိုပြီး ထအော်သည့်အချိန်တွင် မှုန်နံ့သာကို သူလှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ volume တင်ထားသည့် သီချင်းသံကို တိုးလိုက်ပြီးနောက် ကားထဲမှနေ၍ သူမကို fly kiss လှမ်းလုပ်ပြသည်။ မှုန်နံ့သာက ဒါကိုမြင်တော့ သူ့ကိုလှမ်း၍ ရယ်ပြသည်။ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာပြီး ကားနားရောက်သည်တွင် တံခါးကို ဆွဲဖွင့်၍ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ 

ရေညှိရောင် စကတ်ထမီကို၊ ပန်းပွင့်ပုံ အလိပ်လိပ်အဖတ်ဖတ်တွေပါသော ဘလောက်စ်အဖြူနှင့် တွဲ၀တ်ထားသည့် ကောင်မချောလေးကို မိုးကောင်းကင် တစ်ချက်ငေးကြည့်ပြီး အသင့်စက်နှိုးထားသည့် ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာက ကိုယ်တစ်စောင်းအနေအထားနှင့် သူ့ကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်၍ လိုက်ပါလာသည်။ ကားမောင်းထွက်လာတာ မိနစ်တော်တော်ကြာသည့်တိုင် အနေအထားမပျက်ပဲ သူ့ကို ပြုံးကာ စိုက်ကြည့်နေမှုကြောင့် ကားမောင်းနေရာမှ မိုးကောင်းကင် စောင်းငဲ့ကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာ မျက်နှာပေးက တစ်ခုခု ထူးခြားနေသည်။

“ မှုန် .. ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. ပြုံးစိစိနဲ့ .. ကောင်းမျက်နှာမှာ ဘာတွေဖြစ်နေလို့လဲ .. ”

“ ကောင်း က ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး .. မှုန်ကသာ ကောင်းမနေ့က ပြောထားတဲ့ ကိစ္စအတွက် အဖြေရှာတွေ့ခဲ့လို့ .. ”

“ ဟေ .. တကယ်လား .. ”

မိုးကောင်းကင် ရင်ဒိတ်ခနဲ ခုန်ပြီး သိချင်စိတ်နှင့် မှုန်နံ့သာကို လှမ်းကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာ ခုနက အမူအရာအတိုင်း မပြောင်းလဲပဲ မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနှင့် ရှိမြဲရှိနေသည်။ ပဟေဌိဖွက်နေသည့် မှုန်နံ့သာပုံစံကို ကြည့်ပြီး မိုးကောင်းကင် မချင့်မရဲဖြစ်ရသည်။ ကားရှုပ်၊ လူရှုပ်နေသည့် လမ်းဖြစ်လို့သာ။ မဟုတ်လျှင် သူမ ပုံစံကိုကြည့်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဖမ်းဆွဲပွေ့မိမည်သာ ..။ အခုတော့ ..

“ ဘာအဖြေရလဲ မှုန် .. ပြောပါဦး .. ကောင်း အရမ်းသိချင်နေလို့ .. ”

“ မပြောပါဘူး .. ကောင်းဖာသာကောင်း ခန့်မှန်း .. တစ်ခါပဲ ခန့်မှန်းခွင့်ရှိမယ် .. ကောင်းခန့်မှန်းတဲ့အဖြေနဲ့ မှုန်စဉ်းစားထားတာ တူရင် ရပြီ .. မတူရင်တော့ မရဘူးပေါ့ .. ဆယ်စက္ကန့် အဖြေပေးမယ် .. ကဲ .. စပြီ .. ”

ပြောပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ “တစ်”ဆိုပြီး စရေတွက်သည်။ သူမပုံစံက တကယ်အတည်ပြောနေသည်မို့ မိုးကောင်းကင် မျက်လုံးပြူး၊ မျက်ဆံပြူးဖြစ်သည်။ ဦးနှောက်ကို အသည်းအသန် အပြေးအလွှား စဉ်းစားခိုင်းသည်။ ကားတွေကလည်း ရှုပ်နေသည်မို့ မှုန်နံ့သာ ငါးစက္ကန့်ရောက်အောင် ရေပြီးသည်အထိ မိုးကောင်းကင် မမှန်းဆတတ်သေး။ သို့သော် ခြောက်စက္ကန့်ရောက်သည့်အချိန်တွင် သူ့ခေါင်းထဲ၌ ၀င်းကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုအဖြေပေးရမည်မှန်း သိသွားသည်မို့ မျက်နှာက ပြုံးဖြဲဖြဲ ဖြစ်သည်။ 

မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာအမူအရာကို ကြည့်ပြီး မှုန်နံ့သာ သဘောပေါက်သွားသည်။ ခုနစ်ရောက်ပြီးနောက် ရှစ်နှင့်ကိုးကို ခပ်မြန်မြန်ပင် ဆက်တိုက်ရေသည်။ မိုးကောင်းကင်က မကန့်ကွက်။ တစ်ဆယ်ဟု ရေတော့မည် အချိန်တွင်မှ မိုးကောင်းကင်က လက်ကာပြသည်။ မှုန်နံ့သာကို လက်ညိုးလေး ကွေး၍ သူ့အနားတိုးလာအောင် ခေါ်လိုက်ပြီးနောက် တိုးတိုးလေး သူမ နားနားကပ်၍ သူတွက်ဆထားသည့် အဖြေကို ပေးလိုက်တော့သည်။ အံ့သြစရာပင် .. မိုးကောင်းကင်ပြောသည့် အဖြေနှင့် ကျပ်စေ့ပြားက ပေးသည့် အဖြေသည် ထပ်တူထပ်မျှ တူညီလျှက် ရှိနေလေတော့သည် ...။

ကဲဗျာ .. မိုးကောင်းကင် ဘာအဖြေပေးလိုက်လဲဆိုတာကို ခင်ဗျားတို့နဲ့ ကျနော် ဆယ်စက္ကန့်အတွင်းမှာပဲ စဉ်းစားရင်း ဆရာကောင်းတပည့်လေးကို ဒီမှာပဲ နားလိုက်ကြရအောင် .. နော့။

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။