ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၁ )

ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၁ )

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။

{ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြန်ဖတ်ဖတ် မရိုးနိုင်တဲ့ ဇာတ်လမ်းကောင်း တစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။ }

ရိုးရိုးစင်းစင်း သမရိုးကျ ၊ လက်လုပ်လက်စား ဘဝ၊ နေ့တဓူဝ ကြုံတွေ့နေရတဲ့ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်စဉ်တွေပါပဲ၊ ရိုးစင်းလွန်းလို့ ပုံသေဖြစ်ပျက်နေသလား လို့တောင် ထင်ရမယ်။

ခင်ဗျားတို့တောင် ဖတ်ရင်းနဲ့ အင်း...ငါ့တုန်းကလည်း ငါသာမကြုံလိုက်တာ ငါ့ သူငယ်ချင်း ပွကြီး ပြောပြဘူးတဲ့ ဇာတ်လမ်းနဲ့ တူလိုက်တာလို့ တွေးမိကြလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ နေ့တိုင်း ကျနော်တို့ အိပ်တာ၊ စားတာက အစ တော်တော်များများ ဟာတွေက ဖြစ်ပြီးသား၊ လုပ်ပြီးသားတွေ ကို ထပ်တလဲလဲ လုပ်နေကြတာပဲ မဟုတ်ပါလားဗျာ၊ အဲဒီတော့ ဆန်းဆန်းပြားပြားကြီး လျို့ဝှက်သည်းဖို မျှော်လင့်မထားပါနဲ့၊ ရိုးရိုးပဲ သူငယ်ချင်းတယောက်က သူ့အတွေ့အကြုံကို ပြောပြနေတယ်လို့သာ သဘောထား ပြီး ဖတ်ကြည့်ကြပါဗျာ။

ရန်ကုန်မြို့ကြီး ရဲ့ ဆင်ခြေဖုန်း ရပ်ကွက်တခုပေါ့၊ လက်လုပ်လက်စားများနဲ့ သာမန် အစိုးရ လခစား၊ ကုန်သည် ပွဲစား အသေး လေးများ၊ အလုပ်လက်မဲ့ များ၊ ရောပြွန်းပြီး လူနေထူထပ်လှသော ရပ်ကွက်လေးတခုပေါ့၊ လမ်းနံမည်တွေက ကကြီး ခခွေး ဂငယ် အဲလို အစဉ်လိုက်သွားတယ်၊ အဲဒီ ခခွေးလမ်းမှာ မြတ်ကျော် နေတယ်။ အဖေအမေက မြစ်ဝကျွန်းပေါ်က မထင်မရှားရွာလေး တရွာက ဖြစ်သည်။

သူက ဉာဏ်လည်းကောင်းတော့ သူ့ကို အဖေအမေက သူတို့လို ဆင်းရဲတွင်းက မလွတ်ပဲ နေမှာစိုးလို့ ရန်ကုန်မှာ ရောက်နေတဲ့ သူ့အကိုဆီပို့ပြီး ကျောင်းတက်ခိုင်းထားတယ်။ သူ့အကိုကို ငယ်ငယ်လေးထဲက သူ့ကြီးဒေါ် အပျိုကြီးကမွေးစား မြို့ခေါ်ကျောင်းထားပေးသဖြင့် စီးပွားရေးမှ ဘွဲ့ရကာ အခု အစိုးရဌာန တခုက စာရင်းကိုင် ဖြစ်နေလေသည်။

ကြီးဒေါ်ကြီးလည်းဆုံး သူလည်း အိမ်ထောင်ကျ၊ ကလေးနှစ်ယောက်နှင့် သူ့အမျိုးသမီးက သူတို့ရပ်ကွက်နားက ဈေးလေးမှာ ဆိုင်ခန်းဖွင့်ထားတယ်၊ တိုလီမုတ်စ အကုန်ရောင်းတယ်၊ ခုံဖိနပ်ကအစ ခေါက်ထီးအဆုံး၊ ကြုံရာကျဘန်းပေါ့။ အဲဒီတော့ သူတို့မှာလည်း အိမ်မှာ ကူဖေါ်လောင်ဖက်လိုတယ်လေ၊ မြတ်ကျော်ကို ကျောင်းထားပေးပြီး ကျန်တဲ့ အချိန် အလုပ်ဝိုင်းကူလုပ်ခိုင်းပေါ့၊ လုပ်စရာမရှိလည်း ခလေး ထိန်းအိမ်စောင့်ပေါ့ ။

မြတ်ကျော် ရဲ့ အကို ကိုမြင့်မောင်က အိမ်ငှားနေတာ၊ အိမ်ကလည်း သစ်သားနှစ်ထပ်အိမ်၊ ကျဉ်းကျဉ်း ရှည်ရှည် ၊ မျက်နှာစာ အကျယ်က ၁၂ ပေလောက်၊ အိမ်ရှေ့က အိမ်အနောက်ကို ပေ ၃၀ လောက်ရှိမည်။  မြေဂရမ်တကွက်ကို နှစ်အိမ်ခွဲဆောက်ထားကြတာ၊ အိမ်ရှင်က အပေါ်ထပ်မှာ နေတယ်၊ သူတို့က အောက်ထပ်မှာ နေတယ်။ အိမ်ရှင် ရဲ့သား နေမင်းက မြတ်ကျော်နဲ့ အသက်တူတူ၊ ၁၈ နှစ်လောက်၊ အတန်းကလည်း အတူတူ ၁၀ တန်းမှာ၊ မြတ်ကျော်က ငယ်ငယ်က သူ့မိဘ တွေကျောင်းထား နောက်ကျတာကြောင့် အခုမှ ၁၀ တန်းရောက် ရပေမဲ့ နေမင်းကတော့  မြို့သား လည်းဖြစ်၊ အိမ်ကလည်း အလိုလိုက်ထားတော့ တဖုန်းဖုန်းကျနေလို့ အခုမှ ၁၀ တန်းရောက်တာ။

ညနေဘက်၊ မြတ်ကျော်က သူ့မရီး ဆိုင်ဝိုင်းကူသိမ်းပေးပြီး အိမ်ပြန် ၊ တခါတလေ မရီးထမင်းဟင်းချက်တာ ဝိုင်းကူပြီးရင် ထမင်းစား ကြတယ်၊ ပြီးရင် သူအားပြီဆိုတော့ နေမင်းနဲ့ လဘက်ရည်ဆိုင် သွားထိုင်လေ့ရှိသည်၊ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ အလုပ်က ညနေ ၅ နာရီလောက် ဆိုပြန်ရောက်တတ်သော်လည်း တခါတလေ အလုပ်များရင် နောက်ကျတတ်သည်။ တခါတလေ ပရောဂျက် တွေရှိရာ သွားရလေ့ရှိရာ နေရာ အနီးအဝေး ပေါ်မူတည်ပြီး တပတ်နှစ်ပတ် ကြာတတ်သည်။ မြတ်ကျော် အဲလို နေလာတာ သူခြောက်တန်း လောက်ကတဲက ဆိုတော့ နေ့တိုင်း ဖြစ်စဉ်တွေက ပုံမှန်ဖြစ် နေပြီ။

ထူးခြားလာတာက မြတ်ကျော် တယောက် ၈ တန်းအောင် ကိုးတန်းလောက်ရောက်တဲ့ အချိန်မှာ လူပျိုစဖြစ်လာပြီး ဂွင်းထုတတ်လာတာပါပဲ။ မြတ်ကျော်တို့ အခန်းအနေအထားကိုလည်း ပြောပြရအုန်းမယ်။ သူတို့လိုမျိုး ရပ်ကွက်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း နည်းနည်း ငွေကြေးလေးရှိတဲ့ သူတွေက တိုက်ခံလေးတွေ ဆောက်ထားပြီး အိမ်ထဲမှာ ရေချိုးခန်းထားတယ်၊ ပုံမှန် ၉၀ ရာခိုင်နှုံး လောက်ကတော့ အိမ်နောက်ဖေး လမ်းကြားမှာ စည်ပိုင်းတွေ ထားပြီး ရေလည်း အဲဒီမှာ ချိုးရတယ်၊ အိမ်သာကလည်း အောက်က လေးထောင့် သစ်သားပုန်း ဇလား ခံထားပြီး တပတ်တခါ ချီးကားက လာလာ သိမ်းတယ်၊ ညစ်ပတ် နံစော်နေတာပဲ ပေါ့။

အဲဒီတော့ မြတ်ကျော်အတွက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဂွင်းထု လို့ရတဲ့ နေရာက သူအိပ်တဲ့ ထပ်ခိုးလေးမှာပဲပေါ့၊ သူတို့ ငှားနေတဲ့ အခန်းက ကျဉ်းကျဉ်း ရှည်ရှည်ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း၊ အိပ်ခန်း၊ ပြီးရင် မီးဖိုချောင်နဲ့ အိမ်သာ၊  ဒါပဲရှိတော့ နေရာပိုရအောင် အထပ်ခိုးလေးတခု ထည့်ထား တယ်၊ အထပ်ခိုးလေးက အောက်က အိပ်ခန်းရဲ့ တည့်တည့် အပေါ်မှာရှိတယ်၊ ဧည့်ခန်း ( ထမင်းစားချိန်ကျရင်လည်း ထမင်းစားခန်း ) ကို သူ့ အထပ်ခိုးလေးက ငုံ့ ကြည့်လို့ ရတယ်၊ အနောက်ဖက် မီးဖိုချောင် ကိုလည်း သူ့ထပ်ခိုး သံဇကာကြားကနေ ငုံ့ကြည့်လို့ရတယ်၊ သူ့အထပ်ခိုးလေးက ဧည့်ခန်းဘက်မှာ ဝရံတာလို လုပ်ထားပြီး မီးဖိုဘက်မှာ သံဇကာနဲ့ ပိတ်ထားတာကိုး။

အောက်က အိပ်ခန်း အပေါက်၀ တည့်တည့်လောက်မှာ သူ့ ထပ်ခိုးလေးကို တက်ဖို့ လှေခါးရှိတယ်၊ အိမ်ဖွဲစည်း ပုံကိုသဘောပေါက်ပြီလား မသိဘူး၊ သူ့ ထပ်ခိုးလေးကလည်း ငါးပေလောက်ပဲ အမြင့်ရှိတာ ဆိုတော့ မတ်တပ်စန့်စန့် ရပ်လို့ မရဘူး၊ ကုန်းပြီး သွားရတယ်၊ သူက အိပ်တဲ့ အချိန်လောက်မှ တက်တယ်၊၊ တခါတလေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စာကြည့်ခြင်ရင် တက်နေတယ်၊ အခုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဂွင်းထုခြင်ရင် တက်တယ်၊ 

သူ့သူငယ်ချင်း နေမင်း အကြောင်းလည်း နည်းနည်း သိအောင်ပြောထားရရင် သူ့ အဖေ ဦးမြင့်က နေမင်း ငယ်ငယ်လေး နဲ့ သူ့အမေ သေသွားတော့ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတယ်၊ ဦးမြင့်က အဲဒီတုန်းက အကောက်ခွန်မှာ လုပ်နေတော့ နဲနဲလည်း ရေရှိတယ်လေ၊ အဲဒါနဲ့ မဝိုင်းတို့ အမေကိုယူလိုက်တယ်၊ မဝိုင်းတို့ အမေက တခုလပ်၊ မဝိုင်းက ၁၂ နှစ်သမီး ဖြစ်နေပြီ၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း နဂိုလ်ထည်းက ဘာမှမလုပ်တတ် မကိုင်တတ်၊ ခင်ပွန်းသည်ဆုံးပြီးလို့ သမီးတယောက်နဲ့ ကသီလင်တနဲ့ အားကိုရာရှာရင်း ဦးမြင့်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျ၊ နောက်တော့ ၁၀ နှစ်လောက်ပေါင်းပြီးတော့ အဆုပ်နာရောဂါနဲ့ ဆုံးသွားပြန်တယ်၊ နောက် ၃ နှစ် ၄ နှစ်မှာ ဦးမြင့် တယောက်လည်း လေဖြတ်တော့ အလုပ်က အနားယူလိုက် ရပြန်ရော၊ အဲဒီအချိန်မှာ မဝိုင်းကလည်း ဘွဲ့ရပြီး အလုပ်ထဲ စဝင်စ၊ ဆိုတော့ လောက်လောက်လားလား ဝင်ငွေက မရှိသေး။

ဦးမြင့်ကလည်း ရွှေနိုင်ငံကြီးရဲ့ ဝန်ထမ်းပီပီ၊ အလုပ်ရှိတုန်းက လာဘ်စားထားပြီးစုခဲ့တဲ့ ငွေလေး နည်းနည်း ပါးပါးရှိလို့သာ ဆေးလေးဘာလေး ကုနိုင်တယ်၊ အလကားကုပေးနေတဲ့ ပြည်သူ့ ဆေးရုံဆိုတာက အဆောက်အဦးသာရှိပြီး ဆေးကကိုယ့်ဘာသာ ဝယ်ရ၊ သွားရေးလာရေးက ၊ ဘတ်စ် စကားလည်း တိုးခွေ့ မစီးနိုင်၊ တက်စီ ငှားသွားဖို့ကလည်း အမြဲတမ်း မတတ်နိုင်တော့ ရပ်ကွက်ထဲက နီးစပ်ရာဆေးခန်းမှာ ပိုက်ဆံ အကုန်ခံပြီး သွားပြရသည်။

လာဘ်မစားထားခဲ့ရင် ဆရာဝန်ပြဖို့ ပိုက်ဆံတောင် ဘယ်နားရှာရမည်မသိ၊ ပုံမှန်လစာက တလ မပြောနဲ့ တပတ်တောင် မလောက်ခြင်၊ လာဘ်စားထားသည့်ငွေနဲ့ ဆေးပြန်ကုရတော့ နိုင်ငံတော်က သူ့ တသက်တာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည့် အတွက် သူ့ကို ကြည့်ရှုစောင့်မ ပေးလိုက်သည်ဟုသာ ခံယူလိုက်ပါက ငါးပါးသီလ တခုချိုးဖောက်ခဲ့သည်ကို စိတ်ဖြေလို့ရပေမည်၊ သေခါနီး အချိန်မှာ နိုင်ငံတော် ငွေ၊ ပြည်သူ့ငွေ ၊ငါမခိုးခဲ့ဘူး၊ ငါ့လုပ်အားအတွက် ထိုက်တန်သလောက်ပဲ ယူခဲ့တာ ဟု အသေဖြောင့်လို့ ရပေမည်။

အနားယူတော့ ပင်စင်လစာက ထမင်းတနပ် ဝယ်စားလို့ တောင်မရ၊ နောက်ဆုံးတော့၊ အိမ်အောက်ထပ်ကို အိမ်ငှား တင်လိုက်ရလေသည်။ ဦးမြင့်မှာ ဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့ ၊ လမ်းလေး ဘာလေး ဟိုနားဒီနား ရှောက်သွားတာလောက်ပဲ လုပ်နိုင်တော့သည်။ 

အိမ်မှာ ထိုင်စားဘဝ၊ မဝိုင်းမှာ အခုတော့ ဌာန ဆိုင်ရာတခုမှာ ရာထူး ရာခံလေးနဲ့ ဆိုတော့ ဝင်ငွေလေး အတန် အသင့် ကောင်းလာခဲ့သည်၊ သို့သော် ပထွေးဖြစ်သူ ဦးမြင့်နှင့်ပထွေးရဲ့သား နေမင်းတို့ နှင့်ငယ်ငယ် လေးတည်းက အတူတူ နေခဲ့ရ၍ သွေးမတော်သားမစပ်ပေမဲ့ ၊ အဖေ အရင်းလို၊ မောင် အရင်းလို သံယောဇဉ် ဖြစ်နေရှာသည်။ အခုလို အချိန်မျိုးမှာ ပစ်မသွားခဲ့ ခြင်၊ ထို့ကြောင့် အသက် ၂၈ နှစ်သာရှိသေးသော်လည်း အပျိုကြီး ဘဝနဲ့ပဲ အရိုးထုတ် တော့မည်ဟု ဆုံဖြတ်ချက်ချထားပြီး ဖြစ်လေသည်။

..............................................................................................................

မြတ်ကျော်နှင့် နေမင်းတို့ တညနေ လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရင်း လူပျိုတို့ ထုံးစံ အတိုင်း ဆော်တွေအကြောင်း ပြောနေကြလေသည်။ နေမင်းက မြတ်ကျော်ကို

“  ဟေ့ကောင် မြတ်ကျော်၊ မင်း ဆော်တွေ နို့ကို မြင်ဘူးသလားကွ  ” 

“  တိုရှည်ရောင်းတဲ့ ကုလားမတော့ တိုရှည်လုပ်ရင်း ခလေးနို့တိုက်နေတော့ မြင်ဘူးတယ်ကွ ဟီး ဟီး  ” 

“  ငါ့လခွီးမဘဲ မင်းကလည်း အကောင်းပြောတာ ၊ ငါ မကြီး တို့ ညီအမ တွေကို မြင်ဘူးတယ် ” 

“  ဟေ ဘယ်လိုလည်း လုပ်စမ်းပါအုန်းကွ  ” 

မြတ်ကျော် စိတ်ဝင်စားသွားသည်၊ မကြီး ဆိုသည်မှာ သူတို့ နှင့် အိမ်ချင်းကပ်ရက်က ကုလားကြီး ဦးချွတ်တားနှင့်ဒေါ်စပယ် တို့၏သမီး အကြီးဆုံးဖြစ်သည်၊ ဦးချွတ်တားမှာ မဲမဲတူးတူးနှင့် ဒေါ်စပယ်မှာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ၀၀ ဖိုင့်ဖိုင့် ကြီးဖြစ်သည်၊ ငယ်စဉ်တုန်းက ဦးချွတ်တားက ဒေါ်စပယ်ကို ကားတင်ပြေးသည်ဟု ဆိုသည်၊ အဲဒီ ခေတ်က ကားတင် သည်ဆိုတာ အလွန်ခေတ်စားသည် ဟု လူကြီးတွေ ပြောတာ ကြားဘူးသည်၊ မိန်းခလေးက အပျိုရည်ပျက်ပြီးမို့ မထူးတော့ဟု ဆိုကာ သဘောတူ လိုက်ပြေးသလို ဟန်ဆောင် ပြီး ယူလိုက်ကြသည် ဆို၏၊ ယခုခေတ်တွင် ဆိုလျှင်တော့ မုဒိန်းမှုကတော့ သေချာပေသည်။ 

သူတို့မှာ သမီးကြီးပဲ သုံးယောက်ရှိသည်၊ မကြီး၊ မလတ်နှင့်မထွေး ဟု အစီအစဉ် အတိုင်းပေးထားသည်။ သုံးယောက်စလုံးကလည်း ကပြားတွေ မို့လို့လား မသိ၊ ထွားထွားတောင့်တောင့်တွေ ဖြစ်ကြသည်၊ မကြီးမှာ မြတ်ကျော်တို့ထက်ကြီးပြီး မလတ်ကမှ သူတို့နဲ့ ရွယ်တူဖြစ်သည်၊ မထွေးက သူတို့ထက် ငယ်သည်။ မကြီးမှာ မြတ်ကျော်တို့လို ဂွင်းထု တတ်ကာစ လူပျိုပေါက်စများ အတွက်ကတော့ မှန်းစရာ ပစ်မှတ်ကြီး ဖြစ်ပေသည်။ ဖင်ကြီး နို့ကြီးများမှာ သူ့အမေ ဒေါ်စပယ်နဲ့ အပြိုင် ရင်ဘောင်တန်းနိုင်လောက်အောင်ကို ထွားကျိုင်း လှပေသည်။

“  သူတို့ ရေချိုးတုန်း ငါအပေါ်ကနေ ချောင်းတာပေါ့ကွ၊ သူတို့က ရေချိုးရင် ထမိန်ရင်လျှားကို ဖွင့် လက်တဖက်က ကိုင်ထားပြီး နောက်တဖက်နဲ့ ဆပ်ပြာတိုက်တာကွ၊ မင်းဘေးက ကြည့်ရင်တော့ မြင်ရမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အပေါ်က ဆိုရင်တော့ ရှီး ဘာပြောကောင်းလိုက်မလဲ သူတို့ ရေချိုးပြီးသွားတော့ ငါလည်း မြော့နေပြီ၊ အဟီး ဘယ်နှစ်ခါတောင် ပြီးသွားလည်း မသိပါဘူးကွာ ၊ ဟီး ဟီး  ” 

“  ရှီးမှ ပဲ ငါ့ကိုလည်း မျှပါအုန်း ကွ ၊ ဘယ်အချိန်တွေ သူတို့ ရေချိုးတတ်လဲ  ” 

.......................................................................................

အဲဒီ အချိန်ကစပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် မဝိုင်း အိမ်မှာ မရှိတဲ့ အချိန်၊ မကြီးတို့ အိမ်ဘက်မှ ရေချိုးသံကြားလျှင် နေမင်းတို့ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ချောင်းကြသည်၊ နေမင်းတို့ အိမ်နောက်ဖက် မီးဖိုချောင်မှ ပြတင်းပေါက် တံခါးမှာ ရာသီဥတုဒဏ်ကြောင့် လုံအောင် ပိတ်မရတော့၊ နဲနဲ ဟကျန်နေသည်၊ အဲဒီ အဟလေးက ချောင်းဖို့ အင်မတန် ကောင်းလှသည်၊ နောက်ဖေးလမ်းကြားမှာ ရေတိုင်ကီမှ ရေတဘွမ်းဘွမ်း လောင်းချိုးနေသော မကြီးတို့ ညီအမတွေကို သူတို့ နှစ်ယောက် အသားကုန် ချောင်းကြသည်။

သို့ပေမဲ့ သိတဲ့ အတိုင်းပဲ ၊ ရေချိုးချိန် နဲ့ သူတို့ ကျောင်းချိန်နဲ့၊ မြတ်ကျော် အိမ်မှာ အလုပ်အားတဲ့ အချိန်နဲ့၊ မဝိုင်း အိမ်မှာ မရှိတဲ့ အချိန်နဲ့ အဲဒါတွေ အားလုံးတိုက်ဆိုင်မှ ဖြစ်တာ ဆိုတော့ လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ နေ့ရက်ရှည်ကြာ ဇွဲကောင်းကောင်းနဲ့ ချောင်းကြရတဲ့ အကျိုးကြောင့် မြင်တော့ မြင်ကြရပါတယ်။ အဲဒါကလည်း ဆားငံရည်လိုပဲလေ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေ ဆိုတော့ ချောင်းပြီးရင်း ချောင်းခြင်၊ နည်းနည်း မြင်တာကို များများမြင်ခြင် လာကြတာပေါ့။

မကြီးတို့ ညီအမတွေကလည်း တယောက်နဲ့ တယောက် ၂ နှစ်စီလောက်သာ ခြားမယ်။ နို့တွေက ပုံတော်တော် ကွာနေပြီ။ အငယ်ဆုံး မထွေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ် လိမ္မော်သီး လေးလို၊ အလတ်မက ပေါက်စီ အကြီးစားလို၊ အကြီးမကတော့ ခပ်ရှည်ရှည် ဘူးသီး အညှာပိုင်းလို၊ သူ့ အမေနီးပါးဖြစ်နေပြီ၊ သူ့ အမေနီးပါးဆိုတာက ဒေါ်စပယ်ကိုလည်း သူတို့က မြင်ဘူးတော့ နှိုင်းယှဉ်နိုင်တာလေ၊ ဒေါ်စပယ် ရဲ့ နို့ကြီးတွေကတော့ အားရပါးရပဲ။

ဘူးသီးလုံးကြီးတွေလောက်ရှိမယ်လို့ မြတ်ကျော်ထင်တယ်၊ ဒေါ်စပယ်တင် မက သူတို့အိမ်မှာ လာနေတဲ့ ဒေါ်စပယ်ရဲ့ ညီမ အပျိုကြီး ဒေါ်လေးဆွေ ကိုလည်း သူတို့တွေ့ဘူးတယ်၊ ဒေါ်လေးဆွေ ရဲ့ နို့တွေကတော့ မကြီးနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းလောက်ပဲ ရှိမယ်။

ဒေါ်စပယ်နဲ့ ဒေါ်လေးဆွေတို့က မြတ်ကျော်တို့ မရည်ရွယ်ပဲ ချောင်းဖြစ်သွားတာ၊ တနေ့သူတို့ ထုံးစံအတိုင်း မကြီးတို့ ရေချိုး အထွက်ကို မုဆိုးက သားကောင် စောင့်သလို စောင့်နေတုန်း ဒေါ်စပယ် ထွက်လာချိုးတာနဲ့ ကြုံတော့ ဘယ်ရှောင်တော့မလဲ ဆက်ချောင်းတာပေါ့။

သူတို့ အတွက် ပိုတောင် အသက်ရူမှားရတယ်၊ ဒေါ်စပယ်က သူ့သမီးတွေလို ထမိန်ကို လက်တဖက်က ကိုင်ပြီး နို့ကို ဆပ်ပြာတိုက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ထမိန်ကို ခါးမှာဖြေချပြီး ဆပ်ပြာကို နို့နှစ်လုံးရော ပေါင်ခွကြားရော အသားကုန်တိုက်တာ၊ သူတို့ ရေချိုးတဲ့ နောက်ဖေးလမ်းကြားမှာ အိမ်နောက်ဘက်ကို ပတ်ပြီး ဝါးကပ်နဲ့ ခြံစည်းရိုး ခပ်မြင့်မြင့်လည်း ကာထားတော့  ဘေးက မမြင်နိုင်ဘူးဆိုပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချိုးတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အပေါ်က ချောင်းနေတဲ့ မြတ်ကျော် တို့ကို မမြင်ရှာဘူးလေ။

......................................................................

တနေ့ အခါကြီးရက်ကြီးနေ့  ဈေးရုံလည်းပိတ်၊ ရုံးတွေ ကျောင်းတွေလည်း ပိတ်လို့ ကိုမြင့်မောင်ရော သူ့မိန်းမ မမူ ရော အိမ်မှာ ရှိနေကြတယ်၊ နေ့ခင်းဘက်ကြတော့ ထုံးစံအတိုင်း  မြတ်ကျော် အပေါ်ထပ်တက်ပြီး နေမင်းနဲ့အိမ်ရှေ့က လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို ဝရံတာမှ ထိုင်ကြည့်ရင်း အာရိုက်နေကြတယ်။

“  ဒီနေ့ အမဝိုင်း ရုံးပိတ်တယ် မဟုတ်လားကွ၊ မတွေ့ပါလား.. ” 

“  မမ  သူ့ ရုံးက သူငယ်ချင်းတယောက် အလှူရှိလို့ သွားတယ်ကွ.. ငါတောင် ခနနေရင် အဖေ့ကို ဦးကိုကြီးတို့ ဆီလိုက်ပို့ရအုန်းမယ်ကွ၊ မင်းဘယ်မှ မသွားရင် ခန အိမ်စောင့်ပေးစမ်းပါ  ” 

ဦးကိုကြီးဆိုတာ နေမင်းအဖေ ဦးမြင့်ရဲ့ သူငယ်ချင်း၊ သူတို့က ဈေးနားမှာ နေသည်၊ အဖိုးကြီးများစုပြီး နိူင်ငံရေး၊ ဘာသာရေး၊ ရပ်ကွက် အရေးများ အာကြ၊ ရေနွေးကြမ်းသောက်၊ ကျားထိုး စသည်တို့ လုပ်ကြသော စုရပ်ဖြစ်သည်။

ဦးမြင့်တယောက်ထည်း လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နှင့်သွားတာ စိတ်မချသဖြင့် မဝိုင်းက နေမင်းကို အမြဲတန်း လိုက်ပို့ဖို့ ပြောထားသည်၊ တခါတရံ ဦးကိုကြီးတို့ ဆီမှ ကောင်လေး တယောက်ယောက်က အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတတ်သည်၊ တခါတလေတော့ ထမင်းစားချိန်မျိုးဆိုရင် နေမင်း ပြန်သွားခေါ်ရသည်။ အခု မနက်စာစားပြီးတော့ ဟိုမှာ တနေ့လုံး အချိန်ဖြုန်းမည့် သဘောရှိသည်၊ အဲဒါကြောင့် နေမင်းက ဦးမြင့် ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် တွဲပြီးခေါ်သွားတော့သည်။

ဦးမြင့်နှင့်နေမင်း လှေခါးမှ ဆင်းသွားတော့ မြတ်ကျော်တယောက် မဂ္ဂဇင်း တအုပ် ဟိုလှန်ဒီလှန် ဖတ်နေခဲ့သည်။ နေမင်းတို့ လှေခါး အဆင်း လမ်းမပေါ်ပင် မရောက်သေး နောက်ဖေးဘက်က ရေသံ ကြားလိုက်ရ၏။

ဟိုက် ပွတာပဲ မဝိုင်းလည်း မရှိဘူး၊ ဦးမြင့်လည်း သွားပြီဆိုတော့ ဟိုဘက်အိမ်က ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ကောင်းကောင်း ချောင်းရတော့မည်။ တော်တော်ကြာ မတော်တဆ တယောက်ယောက် တက်လာမှာလည်း စိုးသဖြင့် နောက်ဖေးဘက် မသွားခင် အိမ်ရှေ့တခါးကိုအသာ ပိတ်၍ ဂလန့် ထိုးထားလိုက်သည်။

နောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း မီးဖိုခန်းက ပြတင်းပေါက် အဟလေးကနေ မကြီးတို့ အိမ်ဖက်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ မြတ်ကျော် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ နေပူပူ အောက်မှာ ရေတိုင်ကီတွေက သစ်သားအဖုံးတွေ ပိတ်လို့၊ သံမန်တလင်းကလည်း ခြောက်လို့ အခုန ရေချိုးပြီး ချက်ခြင်း ပြန်ဝင်သွားတာလည်း မဖြစ်နိုင်၊ နောက် ဘွမ်းကနဲ ရေကျသံ တချက်ကြားလိုက်ရတော့မှ အသံထွက်လာသည့် နေရာက ပြတင်းပေါက်ရဲ့ အောက်တည့်တည့်မှာ၊ ဟိုက် မမူ ရေချိုး မလို့ပါလား။

ပထမတော့ ကိုယ့်မရီး ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်တော့မလို့ ဒါပေမဲ့ နေရောင်အောက်မှာ ထမိန်ရင်လျှားထားလို့ ဝင်းနေတဲ့ အသားအရည်၊ မို့မောက်နေတဲ့ ရွေရင်အစုံက မြတ်ကျော်ကို ဆွဲဆောင်နေတယ်။ မမူမှာ အသက် ၂၅ နှစ်ခန့် ရှိပြီး ခလေးနှစ်ယောက်၊ ၄ နှစ်သား တယောက်၊ ၂ နှစ်သား တယောက် ရှိလေသည်။ မြတ်ကျော်မှာ အိမ်မှာနေရင်း သူ့မရီး ခလေး နို့လှန်တိုက်တာကို တွေ့ဖူးပေမဲ့ ဒါမျိုးစိတ်နဲ့ တခါမှ မကြည့် ဘူးခဲ့ခြေ။ 

အခုလည်း စိတ်ထဲမှာ ဘာရယ်မဟုတ်၊ တယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချောင်းနေရတာရယ်။ မကြီးတို့ တအိမ်လုံးကို ချောင်းဘူး ပြီးပြီဆိုတော့ နို့ပုံစံ ဘယ်လို ကွာခြားမလဲ ဆိုတာရယ် သိခြင်စိတ်က ပိုများနေသည် လို့ ထင်ပါသည်။

မမူ ကလည်း ခလေးအမေပီပီ ရဲရဲတင်းတင်းပဲ ဆပ်ပြာတိုက်တာ ပေါင်ကြားပွတ်တာတော့ လုပ်ပါသည်၊ ဒေါ်စပယ်လောက်တော့ မကြမ်းပါ။ သို့သော် မမူ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ မြတ်ကျော် အမြင်တွင် တအားလှနေပါသည်။

ဒေါ်စပယ်လောက်လည်း မကြီးလွန်း ၊ မကြီး မလတ်တို့ အပျိုတွေလို ချွန်တွန်တွန်လည်း မဟုတ်။ ကျွဲကောသီးလို လုံးထနေသည်။ လက်ရှိလည်း ခလေး အငယ်နို့တိုက်နေတုန်းမို့ ထင်သည်၊ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ နေရောင်တွင် ဝင်းပြောင် ဖောင်းထနေသည်၊ နောက် ထူးခြားချက်တခုမှာ နို့သီးခေါင်း ညိုမဲမဲ  နှစ်ခုမှာမှာ ငုတ်တုတ်ထနေသည်၊ မြတ်ကျော်၏လက်မ နီးပါးလောက်တုတ်ပြီး လက်မဝက် ခန့်ရှည်ထွက်နေသည်။

ရေစိုထမိန်အောက်မှ မမူ၏ တင်ပါးများကလည်း ခါးကျင်ကျင်လေး အောက်က ကားစွင့် ဖောင်းထနေသည်။မမူ ရေချိုးပြီး ဝင်သွားတော့ မြတ်ကျော်တယောက် မောလှိုက်ပြီး ကျန်ခဲ့လေသည်။ သူ့ စိတ်ကူးကမ္ဘာထဲမှာ မမူ တယောက် ဝင်ရောက်လာခဲ့လေပြီ။ မမူပေါ် အရင်က သဘောထားအမြင်များ ပြောင်းသွားလေပြီ။ နောက်တော့ နေမင်း ပြန်လာတော့မယ် ဆိုတာ သတိရပြီး အိမ်ရှေ့ တံခါးကို ကမန်းကတန်း အမြန်သွား ဂျက်ဖြုတ်ဖွင့်ထား လိုက်ရလေသည်။

အိမ်ရှေ့ ဝရံဒါက ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ပြီး မဂ္ဂဇင်း တအုပ်ကို ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေပေမဲ့ မြတ်ကျော်ရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ နေရောင်အောက်မှာ ပြောင်ချော လုံးကြွနေတဲ့ မမူရဲ့ နို့ကြီးတွေက တရစ်ဝဲဝဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ခနနေတော့ နေမင်း ပြန်ရောက်လာပြီး အိမ်အဝင် တံခါးကို ကမန်းကတန်းပိတ် ဂလန့်ချလိုက်ပြီး

“  ဟေ့ကောင် မြတ်ကျော် လာလာ မင်းကို ငါပြစရာရှိတယ်... ” 

“  ဘာလဲကွ ဟေ့ကောင်ရ အမဝိုင်း အခန်းထဲမှာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ.. ” 

မြတ်ကျော်ကလည်း ပါးစပ်ကသာ မေးနေတာ လူက နေမင်း အနောက်က လိုက်လာခဲ့တယ်။ အမဝိုင်း အိပ်ခန်း ခေါင်းရင်းမှာ ပြတင်းပေါက် တခုရှိသည်၊ ပြတင်းပေါက်တံခါးရွက်များမှာ ဖွင့်လိုက်လျှင် တဖက်အိမ်၏ နံရံကို ထိလုနီးပါး ပွင့်သွားသည်၊ တဖက်အိမ်မှာ ပြတင်းပေါက် မရှိသဖြင့်သာ တော်တော့သည်၊ ပြတင်းပေါက်ရှိပါက တံခါးရွက်ခြင်း တိုက်မိပြီး ဖွင့်လို့ရမည် မဟုတ်ချေ။

တဘက်အိမ် သစ်သားနံရံမှာ လျှတ်စစ်ဝါယာကြိုးမှာ သုံးသော တိတ်အမဲ ၃ ခု ၄ ခု ကပ်ထားတာ တွေ့ရသည်၊ နေမင်းက လက်ညိုးကို ပါးစပ်မှာ ကန့်လန့်ထောင်ပြီး ရူး လုပ်ထားသဖြင့် မြတ်ကျော်က နားလည်ပါသည် ဆိုသော အမူအယာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်၊ နောက်တော့ နေမင်းလုပ်သလိုပင်၊ ပြတင်းပေါက် ဘောင်ကို လက်တဘက်ထောက်ပြီး အခြားတဘက်က နီးစပ်ရာ တိတ်အမဲတခုကို လှန်ပြီး တွေ့ရသော အပေါက်ကလေးမှ မျက်စေ့ကပ် ကြည့်လိုက် သည်။

မြတ်ကျော်မှာ သူမျက်စေ့ကို အပေါက်နှင့်ကပ်ကြည့်လိုက်သော်လည်း ပထမပိုင်း မျက်စေ့မယဉ်သေး၍ မှောင်မဲမဲကြီး ဖြစ်နေသည်၊ နောက်တော့မှ တဖြေးဖြေးခြင်း မြင်ကွင်းက ကြည်လာသဖြင့် သေခြာအကဲခတ်ကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ခန်းတခန်း ဖြစ်နေသည်၊ ကုတင်လေးနှစ်ခု နံရံ တဘက်တချက်စီ ကပ်လျှက်ရှိသည်၊ အခန်းထဲ မှာ ဘယ်သူမှ မတွေ့၊ နည်းနည်း ကြာလာတော့ စိတ်မရှည်တော့သဖြင့် တိတ်ကို အပေါက်ပြန်ပိတ်ပြီး နေမင်းကို လှမ်းကြည့်တော့ နေမင်းလည်း တိတ်အမဲကို သေခြာပြန်ကပ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်၊ နောက်တော့ နေမင်းက ပြတင်းပေါက် တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး လက်ဟန်ခြေဟန်ပြသဖြင့် အခန်းပြင် ပြန်ထွက်လာကြတော့သည်။

အိမ်ရှေ့ ဝရံတာကျမှ နေမင်းက ရှင်းပြသည်၊ ထိုအခန်းမှာ သူတို့ အိမ်ဘေးမှ ( မကြီးတို့ အိမ်မဟုတ်၊နောက်တဘက်ကအိမ် ) ရှုကြည် တို့ ညီအမ နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသည်၊ မြတ်ကျော်လည်း နည်းနည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြန်သည်၊ ရှုကြည်မှာ သူတို့နဲ့ တကျောင်းထဲ ဖြစ်ပြီး ၉ တန်းက ဖြစ်သည်၊ တရုပ်မ ဖြစ်သော်လည်း ရုပ်ချောသည်၊ ဘော်ဒီလေးမှာလည်း လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးနှင့် ချစ်စရာလေးဖြစ်သည်။

သူတို့က ရေချိုးခန်း အိမ်အတွင်းမှာရှိတော့ ချောင်းဖို့မလွယ်၊ ရှုကြည် အမ စီစီ မှာ ဒေသကောလိပ် တက်နေပြီဖြစ်သည်၊ သူတို့နှင့် ရွယ်တူလောက်ပင် ဖြစ်မည်၊ အသက် ၁၆ နှစ်လောက်နှင့် ၁၀ တန်းအောင်သွားလို့ ဒေသတက်နေတာ ဖြစ်သည်၊ စီစီက ရုပ်သိပ်မလှ၊ သွားလည်း သိပ်မလှ၊ ဒါပေမဲ့ ဘော်ဒီကတော့ မိုက်သည်။ ဟော်မုန်းထကြွနေတဲ့ လူငယ်တွေ အဖို့ကတော့ ဖင်ကြီးကြီး နို့ကြီးကြီးတွေ တွေ့ရင် ဆော်ချင်နေတာ ဆိုတော့ ရုပ်တွေဘာတွေ သိပ်ဂရုမစိုက်။

နေမင်းက သူတရက် အပေါက်တပေါက်ကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားပြီး ကောင်မလေးတွေ အိပ်ခန်းမှန်း သိသွားတာနဲ့ နောက် ၂ ပေါက်ကို သူကိုယ်တိုင် ကြိုးစားပန်းစား ဖေါက်ထားခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ တော်တော် ကြာကြာထိ အတွင်းခံလေးတွေနဲ့ တွေ့ရ၊ ဟိုပေါ်ဒီပေါ်လောက်နဲ့ တွေ့ရပေမဲ့ မဝိုင်း မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ ကြိုးစားပန်းစား ချောင်းရလို့ အချိန်ကြာ အညှောင်းမိတာနဲ့ မတန်လို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ လက်လျှော့ဖို့ ကြံပြီးမှ ပွဲကြီးပွဲကောင်းမိသွားကြောင်း၊ အဲဒါကတော့ အဲဒီအိမ်မှာ ရောက်နေတဲ့ ဧည့်သည် တရုပ်အဖိုးကြီးနဲ့ စီစီ တို့ လိုးနေကြတာကို ပက်ပင်း ချောင်းလိုက်ရကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

“  အဲဒီနေ့ကလည်းကွ သူတို့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူးလေ၊ ဆိုင်တံခါးပိတ်ထားတယ်၊ ငါလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားလည်း မသိဘူး သွားချောင်းမိတာ၊ စီစီကလည်း တော်တော် ထန်တာပဲကွ၊ သူ့အဖေနဲ့ ရွယ်တူအဖိုးကြီးနဲ့ လိုးတာ ပုံစံကို မျိုးစုံနေတာပဲ၊ ငါတောင် သူတို့ကို ချောင်းပြီးတော့ ဇက်လည်းနာ၊ ဘောလဲအောင့်သွားတာပဲကွာ ” 

“  လခွီးမှပဲ မင်းဟာက ကောင်းတော့ ကောင်းပါရဲ့ ၊ဘယ်အချိန် မိမယ် မှန်းမသိပဲ နဲ့ အဲလိုချောင်းရရင် ဘယ်လွယ်ပါ့မလဲ"

“  အောင်မယ် ငါက အလကားနေရင်း ချောင်းတယ်မှတ်လို့လား၊ ဒီနေ့ မနက် သူတို့တအိမ်သားလုံး အပြင်ထွက်သွားတာ၊ အိမ်ဆိုင်ကိုလည်း ပိတ်သွားတယ်၊ ဧည့်သည် အဖိုးကြီးပဲ ကျန်ခဲ့တယ်၊ အခုန ငါ့အဖေ့ကို ပို့ပြီးပြန်လာတော့၊ စီစီ တယောက်ထဲ သူတို့ အိမ်ထဲ ဝင်သွားတာ တွေ့ရတယ်၊ အဲဒါကြောင့် အပိုင်ဆိုပြီး လာချောင်းတာ၊ တခါတလေလည်း မှားတဲ့ အခါမှားပေမပေါ့ကွာ  ” 

တကယ်တော့ နေမင်း အတွက် မမှားပါ၊ စီစီနဲ့ ဦးဟုတ်လီတို့ က ချစ်ပွဲဆင်နွဲ နေကြပါသည်၊ အပြင်ကပြန်လာသော စီစီကို ဦးဟုတ်လီက အပေါ်ပင် တက်ခွင့် မပေးပါ၊ ကြက်သွန်အိပ်၊ ဆန်အိပ်တွေကြားထဲ ဆွဲခေါ်သွားပြီး လိုးနေ လို့ ဖြစ်ပါသည်၊ ဒါကြောင့် နေမင်းမှန်းထားသလို အပေါ်ထပ်အခန်းထဲသို့ ရောက်မလာကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

နောက်တော့ နေမင်း ပြောပြသော တရုပ်အဖိုးကြီးနှင့်စီစီ တို့အကြောင်း မစားရဝခမန်း နားထောင်ပြီး မြတ်ကျော် တယောက် တနေ့လုံး တင်းနေတော့သည်။ သူတို့ အိမ်မှာလည်း လူစုံနေသမို့ မြတ်ကျော်တယောက် ဂွင်းထုဖို့ အခွင့်အရေးမပေးသဖြင့် ညဘက်ကျမှ အိပ်ယာမှာ ပက်လက်လှန်ပြီး သူ၏ညီတော်မောင်ကို ပုဆိုးပေါ်မှ အသာ ပွတ်သတ်ပေးနေ၏။

သူ့ ခေါင်းထဲမှာ မစီစီကို တရုပ်အဖိုးကြီး ဆော်နေပုံအားတွေးရင်း ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့လျှက် ညီတော်မောင်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြေးဖြေးခြင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် စလုပ်နေလေသည်။ နောက်တော့ နေလည်က သူချောင်းလိုက်ရသော မမူ နို့ကြီးတွေနှင့် ရေစိုထမိန်ကြောင့် မြင်ခဲ့ရသည့် မမူ ဖင်လုံးကြီးများ အတွေးထဲ ဖြတ်ကနဲ ဝင်လာ၏။

ခွေးကောင် နေမင်း တောင် ကံကောင်းသေးတယ်၊ ငါလည်း စမ်းကြည့်အုန်းမယ် ဟ အတွေးပေါ်လာသော မြတ်ကျော် တယောက် အကြံတခု ရသွားပြီး အသံမကြားအောင် ခြင်ထောင်အပြင်ဘက် အသာထွက်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ အသက်ကို အောင့်ထားပြီး ကိုယ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း လှိမ့်လျှက် သူ့အထပ်ခိုးတက်သည့် လှေခါးနား အရောက်သွားလိုက်သည်။ သူ့ အထပ်ခိုးလေးမှာ လှေခါးမှ တက်တာနှင့်အပေါက်ကြီး ဖြစ်သည် အကာအရံ မရှိ တံခါး မရှိခြေ။

ထိုလှေခါး အပေါက်နေရာမှ မျက်လုံးလွတ်ရုံလေး ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ မြတ်ကျော်ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွား၏၊ ကိုမြင့်မောင်နှင့်မမူတို့ အခန်းမှာ တံခါးမရှိပါ၊ ခန်းစီးပိတ်စထူထူသာ ကာထားသည်၊ ခြေရင်းဘက် နံရံ အပေါ်ဆုံးမှာ လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင် ဆနွမ်းမကင်း ကွက်ပုံ သစ်သားပြားလေးတွေ ရိုက်ထားသည်။ 

မြတ်ကျော်နေရာက ဆိုရင် ထိုအပေါက်ကလေးများက တဆင့် ကိုမြင့်မောင်တို့ ခြင်ထောင်ထဲသို့ တန်းမြင်နေရ၏၊ ယိုးဒယား ဇာပန်းရောင်ပါးပါး ဖြစ်တာကတကြောင်း ခလေးငယ်နှစ်ဦးကလည်း သူတို့ အိပ်ယာထဲမှာ အိပ်တာကကြောင့် အမြဲတမ်းထွန်းထားသော ညမီးလုံးကြောင့်လည်းကောင်း ( အခန်းက နေ့ဘက်လည်း အလင်းရောင် မလုံလောက်သဖြင့် မီးထွန်းထားရသည်။) ခြင်ထောင်ထဲကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။

ထို့အပြင် အထဲမှ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်နေတာကိုလည်း မြင်နေရ၏၊ မြတ်ကျော်မှာ ဇောက်ထိုးမှောက်ရက်ကြည့်နေရတာ ဘာမှန်းမသိ၍ အသံ တတ်နိုင်သလောက် မထွက်အောင်ထိန်းပြီး ထထိုင်လိုက်သည် ။ နောက်တော့ လှေခါးထစ်များပေါ် ဖင်ဒရွတ်ဆွဲကာ ဖြေးဖြေးခြင်း လျှောဆင်းလာရာ သူ့မျက်လုံးနှင့် ထိုအပေါက်များ တတန်းထဲ ဖြစ်သည်အထိ ဖြစ်သည်။

တကယ်တော့ ပွဲစသည့်အချိန် မြတ်ကျော် ပက်ပင်းတိုးသွားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကိုမြင့်မောင်နှင့်မမူတို့မှာ ခလေးနှစ်ယောက်စလုံး ငယ်သေးသဖြင့် အိပ်ယာထဲ အတူတူ အိပ်ကြသည်၊ အထူးသဖြင့် အငယ်ဆုံးကောင် နှစ်နှစ်သားက သူအမေ နို့ စို့ပြီးမှ အိပ်သည်၊ အကြီးကောင်ကို နံရံကပ်ရက်တွင်ထား၊ ပြီးမှ အငယ်ကောင်၊ နောက်မမူ နောက်ကိုမြင့်မောင်၊ အဲလို အစီအစဉ်နဲ့ အိပ်ကြသည်၊ တခါတလေကျရင်လည်း အစီအစဉ်က မမှန်၊ လင်မယားနှစ်ယောက်၊ သံဝါသ လုပ်ဖို့တောင် အခွင့်အရေးက အလွန်ကျဉ်းကျပ်လာခဲ့သည်။ 

ပုံမှန်ဆို မမူကလည်း တနေလုံး ဈေးဆိုင်နဲ့ ထမင်းဟင်းလည်းချက်ရသေး၊ ဒါတောင် ခလေးကူထိန်း အိမ်အလုပ် ကူလုပ်ပေးမဲ့ မြတ်ကျော်တယောက်ရှိနေလို့၊ တနေ့လုံး ပင်ပန်းနေတာ ညဘက် ခလေးနို့တိုက် သိပ်ရင်း၊ ကိုယ်ပါ အိပ်ပျော်သွားသည်။ မမူက တရေးနိုးလို့ အားအင်ပြန်ပြည့်ပြီး ဟိုစိတ်ကလေးပေါက်လာလို့ ဘေးကြည့်လိုက်ရင်၊ ကိုမြင့်မောင်တယောက် တရှုးရှုးနဲ့ ဟောက်နေလေပြီ၊ ငါ့ယောကျ်ား အလုပ်မှာ ပင်ပန်းလာမှာပေါ့လေ ဟု တွေးရင်း မနှိုးရက်တော့၊ တခါတလေ အယားလေးကို ကိုယ့်ဘာသာလက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်လိုက်ရသည်။

ဒီနေ့ကတော့ ဈေးလည်းပိတ် ရုံးလည်းပိတ် ဆိုတော့ လူကလန်းနေသည်၊ နေ့ခင်း ရေမိုးချိုးပြီးကထဲက သနပ်ခါးနံ့သာမွေးဖြင့် ထုံကြိုင်နေသော မိန်းမကို ကိုမြမောင်က ပြီတီတီနှင့် ခလေးတွေအလစ်မှာ ဖင်လာဆိတ်သည်။ ဆိုတော့ မမူလည်း သဘောပေါက်နေပြီ၊ အဲဒါကြောင့် မမူက ကလေးတွေကို စောစောသိပ်သည်။

ကိုမြင့်မောင်ကလည်း သိသည်၊ အငယ်လေးက မမူရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကိုစို့ ပြီး အိပ်ပျော်စ ပြုနေတုန်း ညာဘက်နို့ကို သူက စပြီး ဆော့လာသည်။ မမူက တိုးတိုးတိတ်တိတ် လက်သည်းဖြင့် ဆိပ်သည်။ နောက် အငယ်လေး အိပ်ပျော် သွားတော့ သူတို့လှုပ်ရှားလို့ နေရာရအောင် အကြီးကောင်နား တိုးကပ်ပြီး သွားသိပ်ထားလိုက်သည်၊ မမူ သူ့ခေါင်းအုန်းပေါ် သူခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ သူ့အပေါ် ကိုမြင့်မောင် ရောက်နေလေပြီ။

ကိုမြင့်မောင် လက်တွေက မမူရဲ့ ထမိန်ကို ခါးပေါ်ထိ လှန်လိုက်ပြီး မမူရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။ ပုဆိုးချွတ်ထားခဲ့ပြီး ဖြစ်သဖြင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်ရမ်းနေသော ကိုမြင့်မောင် လိင်တန်ကြီးက မမူရဲ့ ပေါင်ခွဆုံ၊ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ဟိုထိုးဒီထိုး ဖြစ်နေသည်။ မမူက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ကား၊ ဒူးထောင်လိုက်ပြီး၊ ကိုမြင့်မောင့်လီးကြီးကိုကိုင်ကာ သူမ၏ အရည်ရွမ်းနေပြီဖြစ်သော၊ အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးလိုက်သည်။

ကိုမြင့်မောင်က သူ့ကိုယ်ကြီးကို နှိမ့်ချလိုက်တော့ ဝင်နေကြတွင်းမို့ မြွေကြီးက အတင်း တိုးဝင်သွား၏၊ သို့ပေမဲ့ တွင်းမစိမ်ဖြစ်တာ ကြာပြီမို့ ကျွင်းရောမြွေရော နည်းနည်း အထစ်အငေါ့လေးတော့ ရှိသည်။ သဘာဝက ဖန်တီးပေးတဲ့ ချောဆီကြောင့် ဒီလောက်တော့ မဆိုးပါ။ မမူဆီက အသံသဲ့သဲ့လေး အစ်ကနဲ ထွက်သွားသည်။ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ ဘီယာဗိုက်က ခံနေတော့ မှောက်ရက်နှင့်တော့ အားမရနိုင်၊ ဒါကြောင့် ကိုမြင့်မောင်က သူ့လိင်ချောင်းကို အဆုံးအထိ မကျွတ်စေပဲ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ မမူ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို မြှောက်ကာ ဒူးခေါက်ကွေးကို သူ့ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး ရအောင် ဆောင့်ဆောင့် သွင်းတော့၏။

အဲဒီအချိန်မှာ မြတ်ကျော်တယောက် အချောင်းနှင့်ကြုံသွားရခြင်းပါ။ မြတ်ကျော်တယောက်ကလည်း အခြေအနေကို ရိပ်စားမိသွားပြီ ဖြစ်ရာ သူ့ကိုမိမှာ မစိုးရိမ်ရတော့သဖြင့် ပိုမြင်ရအောင် နေရာရွေ့၍ သေသေခြာခြာကို ချောင်းလေတော့သည်။

..............................................................................................................................

မြတ်ကျော် တယောက် နောက်ညတွေလည်း ချောင်းပြန်၏၊ ဒါပေမဲ့ သူထင်သလို နေ့တိုင်းက အလုပ်မဖြစ်၊ အလုပ်မဖြစ်သော်လည်း တခါတလေ မမူက ခလေးနို့တိုက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့ နို့ကြီးမှာ အဖုံးအကာမရှိ မြင်ရတော့ ချောင်းရင်းနဲ့ သူ့ ငယ်ပါကို ပုဆိုးပေါ်မှပင် ပွတ်သပ် ထုပစ်မိသည်၊ သို့ပေမဲ့ အလုပ်မဖြစ်တဲ့အချိန် ချောင်းရတာက အန္တာရာယ်များသည်။ မတော်တဆ ကိုမြင့်မောင် နိုးလာလို့ အပေါ့အပါး သွားမလို့ ထွက်လာရင် ပြေးလို့မလွတ်၊ အမြန်တက်ပြေးလို့ကတော့ အသံ ဘယ်လိုမှတိတ်အောင် လုပ်လို့ မရ၊ အဲဒီတော့ စိတ်ချ လက်ချ ချောင်းနိုင်ဖို့ အကြံထုတ်ရသည်။

နေမင်းကိုတော့ ဒီအကြောင်း ဖွင့်ပြောလို့ မဖြစ်၊ ဒီကောင် ဟို ရှုကြည်တို့ အိမ်ကို အပေါက် ဘယ်လို ဖေါက်သလဲဆိုတာ မေးကြည့်တော့ သူ့အဖေအရင်တုန်းက သုံးခဲ့ဘူးသည့် လက်လှည့်လွန်ကလေး သုံးသည်ဟု ဆိုပြီး ထုတ်ပြလေသည်၊ မြတ်ကျော် စိတ်ဝင်တစား ကြည့်လိုက်သည်၊ လွန်လေးမှာ လက်လှည့်ပေမဲ့ ခွေးသွားစိတ်လေးများဖြင့် ဖြစ်ရာ လက်သမားသုံးလို အကြီးကြီးမဟုတ် သေးသေးလေးဖြစ်သည်။

သို့သော် နေမင်းက အသွားလဲထားလို့လား မသိ လွန်လုံးပတ်က တော်တော်လေးတုတ်သည်၊ ခဲတံ လုံးပတ်လောက် ရှိသည်၊ အဲလောက်ကြီးတဲ့ အပေါက်ကို ဖေါက်ပြီးရင် မသိသာအောင် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ၊ ဦးနှောက်ခြောက်အောင်စဉ်းစားပြီးမှ နောက်တော့ ကဲ မထူးပါဘူးကွာ ချောင်းခြင်နေပြီ ၊ ဖောက်ပြီးမှ တခုခုနဲ့ ဆို့ဖို့ စဉ်းစားရမှာပဲ၊ လောလောဆယ် ဒီကောင် မရိပ်မိအောင် ဘယ်လိုငှားရမလဲဟု စဉ်းစားနေခဲ့သည်။

တနေ့ မမူဆိုင်မှာ ပြင်ဆင်စရာ တခုရှိ၍ ဟု ဆိုကာ နေမင်းဆီက လွန်ကိုငှားပြီး သူ့ အကြံအစည်ကို စတင် အကောင်အထည် ဖေါ်တော့သည်၊ သူအိပ်နေသော အိပ်ယာခေါင်းရင်းနား၊ ဖျာအစပ် ဖျာအောက်နားမှာ အပေါက်ကို ခပ်စွေစွေ တစောင်းလေး ဖေါက်လိုက်သည်၊ မမူကလည်း ဈေးမှာ ၊အိမ်မှာက ကလေးတွေနှင့် သူသာရှိတာဆိုတော့ စိတ်ကြိုက်လုပ်နိုင်သည်၊ လိုခြင်သည့် ထောင့်ဖြတ်ပုံစံ တစောင်းဖေါက်လိုက်တော့ အောက် အခန်းကခြင်ထောင် အမိုးနဲ့လည်းလွတ် ခြင်ထောင်အတွင်းကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီးလည်း မြင်ရသည်။

နောက်တော့ အကြံရပြီး သူ့ဖက်အခြမ်းကို အပေါက်ကျယ်သွားအောင် အိပ်ဆောင်ဒါး ဦးချွန်ဖြင့် ချဲ့လိုက်ပြီး သစ်သားလေးတခုကို ကတော့ပုံ ရှည်မြောမြောလေး ထွင်းကာ အပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ထားလိုက်လေသည်၊ ချောင်းခြင်လျှင်သူ့ဖျာကို နည်းနည်းလှန်ပြီး သစ်သားစလေးကို မွေးညှပ်ကလေးနဲ့ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ချောင်းဖို့ အထူးတန်းနေရာ ယူထားသလို ဖြစ်နေပြီ ဟိဟိ၊ မြတ်ကျော် သူ့လက်ရာ သူသဘောကျနေသည်၊ သူ့ကိုယ်သူ အင်ဂျင်နီယာဖြစ်လောက်တဲ့ အတွေးရှိတယ် ဟု တောင် ဘဝင်လေဟပ်သွားသည်။

အဲဒီ ချောင်းပေါက် ရပြီးကတည်းက မြတ်ကျော်တယောက် မချောင်းပဲ အိပ်ပျော်သည့် ည မရှိတော့၊ အဲဒီမှာ သူ သတိထားမိတာက ကိုမြင့်မောင်တို့ လင်မယားက တပတ်နေလို့တောင် တခါမလုပ်ကြတာကိုပဲ၊ သူထင်နေတာက လင်မယားဆိုရင် နေ့တိုင်းလုပ်နေကြမယ်လို့ ထင်ထားတာ၊ သူသာဆို မမူလို တောင့်တောင့်ချောချော ကြီးနဲ့ ရလို့ကတော့ တနေ့ နှစ်ခါတော့ အနည်းဆုံးပဲလို့ တွေးနေမိတယ်၊ အခုတောင် နို့ကြီးပေါ်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ မမူကိုချောင်းရင်း ညတိုင်း တချီတော့ သူထုဖြစ်သည်၊ သန်းကောင်ကျော် မနက်လင်းကာနီးဆို တခါတရံ မမူရဲ့ ထမိန်က ခါးပေါ် အကွင်းလိုက် တက်နေတတ်လို့ အမွေးနက်နက်တွေနဲ့ အဖုတ်ကြီးကို မြင်ရလေ့ရှိတယ်၊ အဲဒီအခါကျရင် ညဦးပိုင်းက ထုပြီးသားတောင် နောက်တချီ ထပ်ထုလိုက်မိသေးတယ်။

နောက်ပိုင်းတော့ စောစောအိပ်ယာဝင်၊ ညသန်းကောင်လောက် ပြန်ထပြီး မမူရဲ့ ထမိန်လန်ပီလားလို့ ချောင်းတတ်တယ်။ အဖုတ်မမြင်ရလည်း မမူရဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးတွေက မြတ်ကျော်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ချက်ခြင်း မာကြောစေတော့ ထုမိပြန်တာပေါ့။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>