Wednesday, February 17, 2021

အပြင်လူ မရှုပ်ကြေး အပိုင်း ( ၁ )

အပြင်လူ မရှုပ်ကြေး အပိုင်း ( ၁ ) 

လမင်းကြီး ရေးသည်။

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

ကျနော်က ကျနော်တို့ မိသားစုရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သားပါ။ နာမည်ကတော့ တူးတူးတဲ့။ နေတာကတော့ အဖေ့ဘက်က အဖိုးအဖွားတွေနဲ့ ရန်ကုန်က နီးမဝေးနယ်မြို့လေး တစ်ခုမှာပေါ့။ ကျနော် ငယ်ငယ်လေး ကထဲက အဖေနဲ့အမေတို့က ရန်ကုန်မှာ သွားအခြေချပြီး အလုပ်လုပ်ကြတယ်။

ကျနော် နားလည်သလောက်ကတော့ အဖွား (အဖေ့ရဲ့ အမေ ဒေါ်မမကြီး) နဲ့ ကျနော့်အမေ ဒေါ်ထားထား တို့က နဂိုထဲက သိပ်ပြီး အစေးမကပ်ကြဘူး။ဒါကြောင့် အမေက ကြာကြာနေမှ တစ်ခါတစ်ခါ ကျနော့်ဆီ လာတွေ့ဖြစ်တယ်ဆိုတာ နောက်မှ သိလာရတယ်။တစ်လတစ်ကြိမ် နှစ်လတစ်ကြိမ်တောင် ရှိမယ်မထင်ဘူး။

ဒါပေမယ့် အဖေကတော့ စနေတနင်္ဂနွေ ပိတ်ရက်ရပြီဆိုရင် အဖွားတို့အိမ်မှာ ပေးနေထားတဲ့ ကျနော့်ဆီကို အမြဲလာတယ်။ဒါ့အပြင် တခါတလေ ကျနော်တို့ မြို့လေးရဲ အထင်ကရ အထိမ်းအမှတ်ပွဲ၊ ဘုရားပွဲတွေမှာလည်း အဖေရောက်လာပြီး ကျနော် မပျင်းရအောင် အမြဲလိုက်ပို့ပေးပြီး ပွဲလည်စေတယ်။ အမေကတော့ ပါမလာတာများတယ်ဗျာ။

ဩ..မေ့လို့...၊ ကျနော့် အဖေနာမည်ကတော့  ဦးတေဇာထူးပါ။ကျနော်က နဲနဲသတ္တိကောင်းပြီး လုပ်ရဲကိုင်ရဲ၊ ဇရှိတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်၊ ပျက်ချော်ချော် ပြောင်တောင်တောင် မထီတရီ ကောင်လေးတစ်ယောက် အဖြစ်ကြီးပြင်းလာခဲ့တယ်။ 

ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အဘိုးတို့အိမ်မှာက အမျိုးတွေက ယောက်ျားလေးတွေချည်း များတယ်လေ။ အဖေ့ဘက်မှာက ညီအကိုတွေချည်းပဲ။ဦးလေး၊ ဘကြီးတွေနဲ့ သူတို့က မွေးလာတာတွေကလည်း အကိုဝမ်းကွဲတွေချည်းပဲဆိုပါတော့။

စောစောက ပြောသလို တစ်နေရာစီ နေကြပေမယ့် အဖေက မပြတ်တမ်းလာပြီး ကျနော့်ကို စောင့်ရှောက်သင်ပြပေးနေတော့ အဖေနဲ့ကျနော်နဲ့ အရမ်းရင်းနှီးနေရတယ်။ ကျနော် ပြဿနာတစုံတရာရှိလို့ တိုင်ပင်စရာရှိရင် အဖေနဲ့ပဲ တိုင်ပင်။ အဖေ့ကိုပဲ ပြောတယ်။

အကြောင်းကိစ္စ အားလုံးမဖုံးမကွယ်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ။ကျနော်သိသလောက် အဖေနဲ့အမေက သိပ်ချစ်ကြတယ်။ ကျောင်းပြီးစကထဲက လက်ထပ်လိုက်ကြပြီး ကျနော့်ကို ရလာတာပဲ။အဖေက ဗိသုကာပုံစံထုတ်တဲ့အင်ဂျင်နီယာ၊ အမေက အမျိုးသမီးစီးပွားရေးသမား၊နှစ်ယောက်စလုံး မော်ဒန်ကျကျ နဲ့ ရှေးရိုးမဆန် အမြင်ကျယ်ကျယ် ရှိကြတဲ့ စုံတွဲပေါ့။

ကျနော် ဆယ်လေးငါးနှစ်သားလောက်လဲ ရောက်ရော မထင်မှတ်တဲ့ ကြမ္မာမုန်တိုင်း တစ်ခုက ကျနော်တို့မိသားစုကို ရိုက်ခတ်လာတယ်။ကျနော့်အဖေ ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ရာက တဆင့် ဒဏ်ရာပြင်းပြင်းရပြီး ကိုယ်အောက်ပိုင်း လှုပ်မရတော့ဘူး။

ပြန်ကောင်းလာတော့လဲ လေဖြတ်ထားတဲ့ လူနာတွေလို မလျှောက်နိုင်တော့ပဲ ဝှီးချဲနဲ့ပဲ ထိုင်နေ၊ သွားနေရတော့တယ်။တစ်နှစ်လောက်ကြိုးစား ကုပြီးတော့မှ အိမ်ထဲမှာ နီးနီးနားနား ဟိုဟိုဒီဒီ ခရီးတိုလေးကို လေးချောင်းထောက်နဲ့ သွားနိုင်လာတယ်။

ဘဝမှာ အခက်အခဲတွေ ကြုံလာတဲ့ အခါပေါ့ဗျာ။ အခက်အခဲဆိုတာက အဖေ့ရဲ့ ပုံမှန်ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့ကျန်းမာ ရေးအတွက်ပါ။ငွေရေးကြေးရေး အခက်အခဲတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ အဖေနဲ့အမေတို့က နဂိုရှိရင်းစွဲကိုက အခြေခိုင်ပြီးသားပါ။ဒါကြောင့်လဲ လက်ရှိနေနေတဲ့ ရန်ကုန်က နှစ်ထပ်အိမ်ကိုရောင်းပြီး တစ်ထပ်အိမ်တစ်လုံးပြန်ဝယ်ပြီး စိတ်ကြိုက်ပြင်ဆောက်တယ်။

ဝှီးချဲနဲ့ပဲ နေရတော့မယ့် အဖေ့အတွက် သွားရလာရ လှုပ်ရှားရ လွယ်အောင်ပေါ့။တစ်ထပ်ထဲဆိုတော့ အပေါ်အောက်တက်ဆင်း အလုပ်ရှုပ်စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့။ကျနော်လည်း ကိုယ့်ဖာသာ ထိမ်းကျောင်းပြီး သွားတတ်လာတတ်တဲ့ အရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ အရင်ကလို အဖေကျနော်ဆီမလာနိုင်တော့တဲ့ အတွက် ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ ကျနော်ကပဲ အဖေ့အိမ်ရှိတဲ့ ရန်ကုန်လာပြီး အဖေ့ကိုပြုစု၊ အဖေနဲ့ကစား၊ အကြောလေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်ပေး၊ စကားထိုင်ပြောပေါ့။

တစ်နှစ်လောက် ကြိုးစားကုပြီးတော့မှ အဖေလည်းအိမ်ထဲမှာ နီးနီးနားနား ဟိုဟိုဒီဒီ ခရီးတိုလေးကို လေးချောင်းထောက် လမ်းလျှောက်အကူပစ္စည်းနဲ့ သွားနိုင်လာတယ်။အဖေက အပြင်မထွက်နိုင်တော့ပေမယ့် အဖေ့ရဲ့ လုပ်ငန်းကတော့ ဘာမှကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ထိခိုက်မသွားလို့ တော်သေးတယ် ဆိုရလိမ့်မယ်။

အဖေက ဗိသုကာပုံထုတ်သမားဆိုတော့၊ အဖေ့ဆီကို အလုပ်အပ်မယ့် သူတွေက အိမ်တိုင်ရာရောက်လာပေး၊ လာအပ်ကြတာလေ။အဖေက အိမ်မှာ ထိုင်ဆွဲထိုင်လုပ်ရုံပဲ။ ဝင်ငွေကတော့ ပြတ်တယ်မရှိလှပါဘူး။

အဖေနေမကောင်းကထဲက ကျနော်ရန်ကုန်အိမ်ကို အပတ်စဥ်ရောက်နေတော့ အရင်က အနေဝေးလို့ ခပ်စိမ်းစိမ်းဖြစ်နေတဲ့ အမေနဲ့လည်း ပြန်ပြီးပူးပူးကပ်ကပ် ရင်းရင်းနှီးနှီး ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ ဒီမှာတင် ကျနော့်စိတ်နှလုံးသားထဲမှာ အမေ့ကို မသိမသာကနေ သိသိသာသာကြီး သတိထားအသိအမှတ်ပြုလာရတာပဲ။

အဲဒီလို သတိပြုလာမိမှ ကျနော့်အမေ ဒေါ်ထားထားဟာ တော်တော်လေးလှပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေမှန်း သိလာရတယ်။ဘော်ဒီရှိပ်ကလည်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကြီး၊ ဒါပေမယ့် သူ့အရွယ် တခြားအိမ်ထောင်သည် အမျိုးသမီးတွေလို၊ ခါးတုတ် ရင်တုတ်မဟုတ်ပဲ၊ ခါးသေးရင်ချီ၊ ပြေပြစ်တဲ့ ဂီတာရှိပ်ကြီးဗျ၊ ဂျောကြီးတစ်လုံးတစ်လုံးကလည်း နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ အိုးကြီးက ကောက်နေတာ။ကျနော်လဲ လူပျိုပေါက်အရွယ်ရောက်နေပြီလေဗျာ၊ မိန်းမတွေကို မိန်းမလို ကြည့်တတ်နေပြီ။အမေကတော့ အမေဆိုပေမယ့် မျက်မြင်အမှန်တရားကိုတော့ စိတ်ကနေသဘာဝအတိုင်း သုံးသပ်ပြီးနေပြီ။

အမေ ဒေါ်ထားထားဟာ အနေအထိုင်ခပ်အေးအေးသမား အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ။ စကားလဲ သိပ်များများစားစားမပြောဘူး။ ဒါပေမယ့် ပြောမိလို့အရှိန်ရရင်တော့ ပျော်စရာစကားတွေနဲ့ အပြောကောင်းကောင်း ဝေဝေဆာဆာပြောတတ်တယ်။အဲ့လိုအချိန်ကျရင် အမေ့ပုံစံက အမေနဲ့မတူပဲ သူငယ်ချင်းတွေလို ပုံစံမျိုးဖြစ်လာတတ်တယ်။

အမေနဲ့ အဲ့လိုရင်းရင်းနှီးနှီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဆိုနောက်ပြောင် နေခွင့်ရလာတာကိုလည်း ကျနော် သာယာနေမိတတ်ပြီ။ဒီလိုနဲ့ နှစ်နှစ်သာသာအချိန်တွေဖြတ်ကျော်ခဲ့ပြီး ကျနော်အသက် ၁၇နှစ်မှာ ဆယ်တန်းအောင်ခဲ့ပြီး ဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာ လာတက်ခွင့်ရတော့ ကျနော်လဲ ရန်ကုန်ကအဖေ၊ အမေတို့အိမ် ပြောင်းလာပြီးအတူနေဖို့ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

တစ်ခုကောင်းတာကလည်း ကျနော် အဖေ့ကို အနီးကပ်ပြုစုခွင့် ပိုရလာတာပါပဲ။ အမေကတော့ သူ့အလုပ်အတွက် မနက်အိမ်ကထွက်၊ ညနေပြန်ပေါ့။တခါတလေလဲ အလုပ်သဘောအရ ပွဲလမ်းရှိရင်လည်း အပြန်နောက်ကျတာတွေ ဘာတွေရှိတာပေါ့လေ။တက္ကသိုလ်ရောက်လို့မှ မကြာသေးဘူးကျနော်လည်း အပေါင်းသင်းကောင်းတွေနဲ့ တွေ့ပါလေရော။

ကျနော်ရန်ကုန်က မိဘတွေအိမ်လာနေပြီး ကျောင်းတက်တာ နှစ်လသာသာပဲ ရှိသေးတယ် ကျနော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အနှိပ်ခန်းတွေသွားပြီး ဖာစချတတ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်ပါပဲ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ သိပ်သဘောမကျ၊ စိတ်မပါတော့ဘူး။

တကယ်တော့ ဒါက ဘာမှဖီလင်မလာဘူး။ စိတ်ထွက်ပေါက်ရှာ အာသာပြေရုံနဲ့ အတွေ့အကြုံရရုံပဲလို့ ခံစားလာမိတယ်။ကျနော်နဲ့ အဖေနဲ့ ရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာက သာမန်သားအဖတွေထက်ပိုပြီး ဘာမဆို ဖွင့်ပြောတိုင်ပင်လေ့ရှိတော့ ကျနော် အဲဒီဖာခန်းသွားလည်တဲ့ အကြောင်းတွေကို အဖေ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောထားတယ်။ အဖေက...

“  အေး..ဖာချတာတော့ချတာပေါ့ကွာ၊ မင်းလည်းယောက်ျားပဲ၊ သူများသားသမီးမယူနိုင်ပဲ ဖျက်ဆီးတာထက်တော့ ကောင်းပါတယ်။တခုတော့ရှိတယ်ကွ။ ရောဂါသတိထား၊ အဖော်စွပ်သွား၊ သိပ်ရွဲနေရင်မလုပ်နဲ့၊တချို့လဲသန့်တယ်ထင်ရပြီး အေကိုက်နေတာတွေလဲ ရှိတယ်။သတိအမြဲကပ်နေပစေ  ”

“  သား..ဒါကိုအမြဲ ဂရုစိုက်ပါတယ် ဖေဖေ၊ အဲဒါကြီးတွေစွပ်တော့လဲ ဘာအရသာမှ မပေါ်ဘူး။ ဖီလင်မရှိတဲ့အတူတူ နောက်လဲ သွားမချတော့ပါဘူး။ မထူးပါဘူး ဖေဖေရာ၊ ညီနောင် ငါးဦးနဲ့ပဲ အပေါင်းအသင်းလုပ်တာကောင်းပါတယ်  ”

ကျနော်ဒီလိုပြောတော့ အဖေကသဘောကျပြီး ရီနေတယ်။ကျနော့်မှာ အစစအရာရာ ဖာချတာကအစ ပြောတဲ့အထိ အဖေနဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိခဲ့ပေမယ့် အဖေ့ကိုတောင် ထုတ်ပြောလို့မရတဲ့ တစ်ယောက်ထဲပဲ ရင်ထဲကြိတ်ပြီး သိမ်းထားရမယ့် တိတ်တခိုးဆန္ဒလေးတစ်ခုကတော့ ရှိနေသေးတယ်။အဲ့ဒါကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သားဆိုတာ မေ့လျော့ပြီး အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ထားထားဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးအပေါ်မှာ တိတ်တခိုး ရင်ခုန်တွယ်တာနေမိတာပါပဲ။

အဲဒီ ဆန္ဒခံစားချက်ကလည်း အခုတစ်နှစ်နှစ်နှစ်အတွင်း အဖေနေမကောင်းဖြစ်လို့ ရန်ကုန်အိမ်ကို အပတ်စဥ်လာဖြစ်ခဲ့ပြီး အမေနဲ့ ပြန်ပြီး နီးနီးစပ်စပ်ပြန်နေခွင့်ရတဲ့ အချိန်ကစပြီး ဘယ်အချိန်ထဲက ရင်ထဲ ခိုကပ်သွားတယ်မဆိုနိုင်တော့ဘူးဗျာ။

စောစောက ပြောခဲ့သလို အမေနဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး အနေများလာတော့ အမေ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ စကားတွေပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် လက်ဆုံကျအောင်ပြောလာရင် အမေ့စကားတွေနဲ့ အတူ စီးမြောပါသွားတယ်။ ငယ်ငယ်က အမေနဲ့ခပ်ခွာခွာ ကင်းကွာနေရတော့ ဒါ အမေပဲဆိုတာ အသိအမှတ်ပြုရုံကလွဲလို့ ဘာမှမပိုဘူး။ အခုတော့ အမေနဲ့ရင်းနှီးထိစပ်မှုတွေက ပိုပြီး ချည်နှောင်လာတယ်။

အမေနဲ့ ပြောဆိုနေရရင် ပျော်နေပြီး အတွင်း စိတ်သဏ္ဌာန်က အမေ့ကို တွယ်တာမှုအဖြစ် ပြောင်းလဲလာခဲ့တယ်။ဒီအတွေးခံစားချက် တစ်ခုကတော့ တစ်ယောက်ထဲ ရင်မှာကြိတ်ပြီးသိမ်းထားမိတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲရင်းနှီးရင်းနှီး အဖေ့ကို ဘယ်လို ထုတ်ပြောလို့ရမှာလဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား။

ဒါပေမယ့် ကျနော်ဘယ်လို ဟန်ဆောင်ကောင်းကောင်း၊ လူကြီးတွေက အကဲဖြတ်တတ်တယ်ဆိုတာ နောက်မှသိလာရတယ်။အခု ဒီနှစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ အိမ်ကအခြေအနေတွေထဲက ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အခြင်းအရာ တစ်ခုကိုကျနော် သတိထားမိစပြုလာတယ်။

အဲဒါကတော့ နေ့ခင်းဘက်တွေမှာ အဖေက ဝှီးချဲမှာထိုင်ပြီး လက်ခံထားတဲ့ ပုံထုတ်တွက်ချက်မှုတွေ လုပ်ရင်လုပ်၊ခဏတဖြုတ်နားပြီး လှဲလျောင်းအနားယူချင်ယူ၊ ဒီလိုပုံစံနဲ့ နေပေမယ့် ညဘက်တွေကျတော့ အရင်တုန်းကလို အမေနဲ့ တခန်းထဲအိပ်တာ မတွေ့ရတော့ဘူး။ သူ့အလုပ်ခန်းနဲ့ ကပ်ရက်အခန်းလေးထဲမှာပဲ အိပ်တော့တာကို သတိပြုမိတာပါပဲ။

အရင်က နေ့ခင်းခဏတဖြုတ်လှဲရင်သာ အဲ့ဒီအခန်းအသုံးပြုပေမယ့်၊ အခုညဘက်မှာပါ အဲဒီမှာ အိပ်တာတွေ့လာရတယ်။ကျနော် ဒီအိမ်ကိုရွှေ့ လာနေပြီး အခု လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပတ် သုံးပတ်လောက်ကစပြီး အဖေ့မျက်နှာလည်း သိပ်ပြီး ရွှင်ရွှင်ပြပြ မရှိဘူး။

နောက်ဆုံး ကျနော် သိချင်စိတ်ကို အောင့်မထားနိုင်တော့ဘူး။ အဖေနဲ့ ကျနော်က သူယ်ချင်းလို စနောက်ပြီး အမြဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနေနေကျ အကျင့်ကြောင့် အဖေ့ကိုမရှိန်တော့ပဲ ဒဲ့ပဲ ဖွင့်မေးလိုက်မိတယ်။

“  ဖေဖေ ဘာဖြစ်လို့ မေမေနဲ့ အတူမအိပ်ကြတော့တာလဲ။ သားကြည့်နေတာ သတိထားမိတာ တော်တော်ကြာသွားပြီ..  ”

အဖေ့မျက်နှာက ညှိုးကျသွားပြီး သက်ပြင်းလေးကြီး တစ်ခုချလိုက်ရင်းက..

“  အင်း..အတူအိပ်ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ စိတ်ဆင်းရဲဒဏ်ကို ခံနေကြမှာလဲကွာ။ အဖေ့ရဲ့ ဒီကိစ္စအတွက်လက်နက်က သုံးမရတဲ့ မီးကျိုးမောင်းပျက်ဖြစ်သွားတာ အက်စီးဒင့်ဖြစ်ပြီးကထဲကပဲ သားရာ..  ”

အဖေဆိုလိုတာကို ကျနော်ကောင်းကောင်း နားလည်လိုက်တယ်။ ဒါကြောင့်..

“  ဖေဖေပြောတာ သားသဘောပေါက်ပါတယ် ဖေဖေ။ ဒီအတိုင်းသာဆိုရင် ဖေဖေတစ်ယောက်ထဲရဲ့ ဒုက္ခမဟုတ်တော့ဘူး။ မေမေပါခံစားရပြီပေါ့..။တကယ့်အခက်အခဲကြီးပါလား  ”

အဖေကခေါင်းကို လေးလေးကြီး ညိတ်လိုက်ရင်း..

“  အေး..သဘောပေါက်တာ ကောင်းတယ်၊ မင်းအမေက အခုတော့ အောင့်အည်းနေနေတာပဲ။ ဒါပေမယ့်ဘယ်လောက်ကြာကြာ အောင့်နိုင်မလဲသာ မသိတာ  ”

ကျနော့်ခေါင်းထဲ သိပ်မရှင်းဘူး။ ဒါကြောင့်...

“  ဘာလဲဖေဖေ..၊ မေမေက ဖေဖေ့ကို ပစ်သွားမယ်လို့ ထင်နေလို့လား။ ကြည့်ရတာတော့ ဖေဖေတို့နှစ်ယောက်ချစ်ချစ်ခင်ခင် နေနေကြတာပဲ..  ”

အဖေက သက်ပြင်းတစ်ချက် ထပ်ချလိုက်ပြန်ပြီး..ခေါင်းကိုရမ်းခါရင်း..

“  မင်းအမေက သနားဖို့ သိပ်ကောင်းတယ်။ သူက အရမ်းကြီး အသက်ကြီးသေး အိုသေးတာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့မှာက သွေးသားကောင်းတုန်း၊မီးကောင်းတုန်း ရှိသေးတယ်။ လိုအင်ဆန္ဒတွေ ရှိနေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ဖေဖေကသူလိုတာကို ပြည့်စုံအောင် ဖြည့်ဆည်း မပေးနိုင်တော့ဘူး  ”

အဖေ့အသံက တိုးဝင်ပြီး ခဏပျောက်သွားတယ်၊ ပြီးမှ...

“  တကယ်လို့ မင်းအမေ တကယ်ထွက်သွားမယ်ဆိုရင်လဲ ဖေဖေ့အနေနဲ့ ဒီကိစ္စကို လက်ခံနားလည်ပေးပြီး ဖြေသိမ့်နိုင်အောင်ပဲ ကြိုးစားရမှာပေါ့..  ”

“  ဖေဖေ၊ မေမေနဲ့ သားတို့မိသားစုဘဝကို၊ ဘာအနှောက်အယှက် ဥပါဒ်မှမရှိပဲ အဆင်ပြေစေချင်တယ်။သားကူညီနိုင်လို့ရှိရင် အစွမ်းကုန် ကူညီပေးချင်ပါတယ် ဖေဖေ၊ ဖေဖေတို့အဆင်ပြေအောင်ဘယ်လို နည်းလမ်းရှိလဲ။ သား ဘာလုပ်ပေးရမလဲ  ”

အဖေ့ဆီက ဘာစကားတခွန်းမှ ထွက်မလာတော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အဖေတခုခုကို လေးလေးနက်နက် စဥ်းစားနေတယ် ထင်တာပဲ။တော်တော်ကြီးကို ကြာသွားပြီးတော့မှ အဖေ့မျက်နှာက ပြုံးလာပြီး။ ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီးတော့မှ..

“  သား တကယ်ပြောတာလား..  ”

“  တကယ်ပြောတာပေါ့ ဖေဖေရ၊ ဖေဖေတို့ အဆင်ပြေဖို့ဆိုရင် သားဘာလုပ်ပေးရ..လုပ်ပေးရ..  ”

ကျနော် စကားအဆုံးမှာအဖေက မျက်နှာထား ခပ်မှန်မှန်နဲ့ပဲ..

“  ဒါဆို..မင်းအမေနဲ့ ဝင်အိပ်ပေးပြီး အဖေ့ကိုယ်စား အကုန်လုပ်ပေးစမ်းပါ..သားရာ..  ”

“  ဗျာ..  ”

ကျနော့်အသံက အရမ်းကျယ်လောင်သွားတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ အကြီးအကျယ်လဲ ထိတ်လန့်သွားတယ်။ အဖေ့ စကားကြီးက ကြည့်ပါဦး။

“  ဘုရား..ဘုရား..ဖေဖေရူးသွားပြီလား..  ”

အဖေကပြုံးပြီး..

“  မရူးပါဘူး။ တကယ် ပြောတာပါကွ၊ ဖေဖေ သိတယ်လေ၊ မင်းအမေ ဘာလိုချင်သလဲဆိုတာ။ မင်းအမေ ငါတို့မိသားစုက ခွဲထွက်သွားနိုင်တဲ့ အဓိကအချက်က ဒီအချက်ပဲ။ တကယ်လို့ တခုခုပြောင်းလဲတိုးတက်မှု မရှိတော့ရင် သိပ်ကြာတော့မှာ မဟုတ်ဘူး..  ”

“  အဲဒီ တိုးတက်ပြောင်းလဲမှုက သားကပဲ လုပ်ပေးရမှာ အဲဒီနေရာက သားပဲ ဖြစ်ရမှာပဲ  ”

“  ဘာဖြစ်လို့ သားပဲဖြစ်ရမှာလဲ..  ”

“  ဒါဆို..သားက တခြား တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဖြစ်စေချင်လို့လား..  ”

အဖေ့ စကားကြောင့် ကျနော် ပြောမထွက်တော့ဘူး။ တွေးကြည့်တော့ အမေက တော်တော်လှတာ၊ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်ကလည်း တောင့်တောင့်၊ လှလှ၊ အိုလဲ မအိုစာသေး၊ အသက်ကလည်း လေးဆယ်စွန်းစွန်းပဲ ရှိသေးတာ။ ဒီလိုအနေမျိုးနဲ့ ဆိုရင် အဖေ့အစား တခြားယောက်ျားသားတစ်ယောက်ယောက်ရှာပြီး အစားထိုးဖို့ဘာမှ ခက်မှာ မဟုတ်ဘူး။

“  ဖေဖေသိပါတယ်ကွာ..မင်းမျက်လုံးတွေကို..၊ မင်းအမေကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး စိတ်ကစားနေတာ၊ ဖေဖေ့အတွေ့အကြုံကို လိမ်လို့မရဘူးကွ။ ဖေဖေ သားကို လက်လွှဲပေးရင်ယူရဲလား..  ”

အဖေ့ စကားကြောင့် ကျနော် အံ့သြသွားတယ်။ အဖေက အကုန်သိနေတာပါလား။ ကျနော် ငြိမ်ပြီးစဥ်းစားနေမိတယ်။ ဟုတ်တယ် ကျနော် စောစောက ဝန်ခံခဲ့သလို အမေ့ကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး စိတ်ကစားနေခဲ့မိတယ်၊ အမေကကျနော့်ရဲ့ အလှဘုရင်မ တစ်ပါးပါ။

တိတ်တခိုး စွဲလမ်းနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေက ကျနော့်ကို မွေးပေးခဲ့တဲ့ အမေအရင်းလေ။ စိတ်ကူးယဥ် အိပ် မက်တစ်ခုထက် မပိုဘူး။အဖေ့ မျက်လုံးတွေက ကျနော်အပေါ် စူးစူးစိုက်စိုက်အကဲခတ်နေရင်း..

“  ဘာတွေရှည်ရှည်ဝေးဝေးစဥ်းစားနေတာလဲ။ မနှမြောဘူးလား။ ဒါမှမဟုတ် မင်းအမေကို တခြားလူလက်ထဲရောက်သွားမှာ မြင်ချင်သလား..  ”

“  နှမြောတာပေါ့ ဖေဖေရ..  ”

အဖေက စပ်ဖြဖြဲနဲ့...

“  ဒါဆိုလဲ သိပ်အတွေးခေါင်မနေနဲ့တော့၊ ဖေဖေကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ သဒ္ဓါလို့ ပေးတာနော်၊ မသဒ္ဓါရေစာ မဟုတ်ဘူး။ သေချာ တွေးကြည့်စမ်း၊ မင်းအမေ တို့မိသားစုထဲကခွဲထွက်မသွားပဲ တို့နဲ့အတူတူရှိနေဖို့က ဒီတစ်နည်းပဲ ရှိတော့တာ။ မင်းအမေက ကြည့်တော့ မထုံတက်တေးနဲ့ အဲ့ဒီဘက်မှာ သန်တယ်ကွ၊ နှေးနေရင် မထင်တာတခုခု ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်..  ”

ကျနော်လည်း အဖေပြောတာကို လက်ခံသလို သံယောင်လိုက်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သေချာအောင် ပြန်မေးရသေးတယ်။

“  သားသဘောပေါက်ပါတယ် ဖေဖေ။ ဒါပေမယ့် အမေ့ဘက်ကရော..၊ သူက ဒါမျိုး လက်ခံနိုင်ပါ့မလား..  ”

ကျနော်မေးတာကို အဖေက ခေါင်းကြီး တညိတ်ညိတ်နဲ့ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးရင်းက..

“  အခုအတိုင်းဆို မင်းဘက်က သဘောတူတယ်ပေါ့၊ မင်းအမေဘက်ကိုတော့ ဘာမှမပူနဲ့၊ ဖေဖေ့ တာဝန်ထား၊ စည်းရုံးပေးမယ်။ဖေဖေပြောရင် အဆင်မပြေစရာ အကြောင်းမရှိပါဘူးကွာ  ”

ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။ အဖေပြောတာကို ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ပဲ အဖြေပေးလိုက်မိတော့တယ်။ အဖေကတော့ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး တဟဲဟဲရီရင်း ကျန်ခဲ့တယ်လေ။ အဲဒီလို အဖေနဲ့ ကျနော်တိုင်ပင်မိတဲ့နေ့  ညဦးပိုင်းမှာပဲ၊ အဖေနဲ့အမေ တိုးတိုး တိုးတိုး နဲ့ဘာတွေ ပြောနေဆွေးနွေးနေကြသလဲတော့ မသိဘူး။

ကျနော် သူတို့နားသွားပြီး ဝင်နားထောင် မနေပါဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဘာသိဘာသာပဲ နေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် တချက်တချက်အမေက ကျနော့်ဘက်ကို ထူးထူးဆန်းဆန်း အကြည့်တမျိုးနဲ့ လှမ်းလှမ်းရှိုးတာ တွေ့ရတယ်။ ကျနော်လဲ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး အလိုလိုနေရင်း မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်လာတာနဲ့ ရှောင်တဲ့အနေနဲ့ ကိုယ့်အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကုတ်နေခဲ့တယ်။

နောက်ရက်တွေမှာ အမေက ကျနော်နဲ့တွေ့ရင် မျက်နှာ ခပ်ရှောင်ရှောင်လုပ်နေတယ်၊ မျက်နှာချင်းအဆိုင်မခံဘူး။ ကျနော်လဲ အလိုက်သင့်ပဲ နေပြီးအဖေ့ကိုလည်း ဘာဖြစ်တာလဲ ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲ ထပ်မမေးမိဘူး။ဒီလိုနဲ့  ၂ ရက် ၃ ရက်ကြာ အပြီးမှာ အဖေက ကျနော့်ကို..

“  သား..ဟိုတစ်နေ့က ဖေဖေတို့ ပြောကြတာတွေ မှတ်မိသေးလား။ ဖေဖေ မင်းအမေကို ဒီအကြောင်းတွေပြောပြ ဆွေးနွေးပြီးပြီ..  ”

“  မေမေက ဘာပြောလဲ..သူလက်ခံနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး..  ”

“  မဟုတ်သေးဘူးကွ..မင်းအမေ တော်တော်တော့ စဥ်းစားသွားတယ်။ သူ စဥ်းစားကြည့်ဦးမယ်တဲ့..၊ ဘာအဖြေထွက်လာမလဲ ခဏ စောင့်ကြည့်လိုက်ကွာ..  ”

ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ညဦးပိုင်းမိုးချုပ်စမှာ အမေကပြန်မလာသေးဘူး။ ကျနော်ကလုပ်ပေးနေကျအတိုင်း အဖေ့ကို ရေချိုးခန်းဘက်တွန်းသွားပြီး ရေချိုးသန့်စင်ပေးတယ်။

အဝတ်အစား လဲပေးပြီးတော့ အဖေ့အလုပ်ခန်းကို ပို့ခဲ့တယ်။ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်မယ်လုပ်တော့ အဖေက အနားကိုလက်ယပ်ခေါ်ပြီးအသံတိုးတိုးနဲ့..

“  တကယ်လို့ ဒီည မင်းအမေ တခုခုဆုံးဖြတ်လို့ရပြီး မင်းအခန်းထဲကို လာခဲ့ရင် အားလုံး အစီအစဥ်အတိုင်း ဖြစ် လာပြီလို့သာ မှတ်လိုက်ပေတော့၊ အဲဒီကျရင် ဘာမှ တွေဝေမနေနဲ့တော့နော်။ လုပ်စရာရှိတာသာ ရဲရဲလုပ်တော့၊ အဖေ ကြိုးစားစီစဥ်ထားခဲ့ရတာကို မပျက်စေ မလွဲစေနဲ့။ ဖေဖေ မင်းအမေကို သားလက်ထဲ အပ်တယ်။ အပီအပြင်သာ ဖြစ်ပစေ၊ ကြောက်နေ၊ အားနာမနေနဲ့..ကြားလား..  ”

အဖေ့ဆီက ဒီစကားကြားရတော့ ကျနော်သွေးတွေ ပူတက်လာတယ်။ ရင်တွေက တဒိန်းဒိန်းခုန်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားသွားတယ်။ ဒီနေ့ည ဘာတွေဖြစ်လာမယ်တော့ မသိဘူး။ ကျနော် အဖေ့အခန်းက ထွက်လာတော့ အိမ်ရှေ့မှာ အမေ့ကား ရပ်ထားတာတွေ့ရတယ်။ အမေပြန် ရောက်နေပြီပေါ့။ ဒါပေမယ့် လူတော့ မတွေ့ရဘူး။

ကြည့်ရတာတော့ သူ့အခန်းထဲ တိုက်ရိုက်ဝင်သွားတယ် ထင်တာပဲ။ အမေက ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ရှောင်ရှောင်နေတာ၊ နေပါစေတော့။ ကျနော်လည်း ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်လာခဲ့ပြီး ထိုင်ပြီး ဂိမ်းကစားလိုက်။ အွန်လိုင်းရုပ်ရှင် ကြည့်လိုက် အချိန်ဖြုန်း နေလိုက်တယ်။

ကွန်ပြူတာ မော်နီတာက နာရီက ည ၁၀နာရီပြတဲ့ အချိန်လောက်မှာပဲ အခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး အမေဝင်လာတယ်။ တံခါးကို ကျော်ပြီး ၂တောင် ၃တောင်လောက် အကွာမှာ ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ပဲ ငြိမ်ပြီး ရပ်နေပါလေရော။ ကျနော်က ရိပ်ကနဲ ရှပ်ခနဲ အသံကြားတာနဲ့ စားပွဲကနေ နောက်ပြန် လှည့်ကြည့်ရင်း အမေ့ကို တွေ့တော့..

“  ဟင်..မေမေ..ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဟင်..  ”

အမေက သူ့နောက်က အခန်းတံခါးကို ဆွဲပိတ်လော့ချလိုက်ပြီး နေရာမှာ တင်ရပ်ပြီး ငြိမ်နေပြန်ရော၊ ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစေ့ ပိတ်ထားပြီး ခေါင်းကြီးငုံ့ထားတယ်။ မျက်ဝန်းတွေက တခုခုကို ဝေခွဲဆုံးဖြတ်လို့ မရတဲ့ ပုံစံနဲ့။ အမေက ထမီအင်္ကျီအစား၊ နိုင်ငံခြားကဝင်တဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီရှည် ခရင်မ်ရောင် အပါးစားကို ဝတ်ထားတယ် ။

အင်္ကျီက ဂျိုင်းပြတ်ဆိုတော့ မေမေ့ လက်မောင်းသား ဖြူဖြူကြီးတွေက အခန်းမီးရောင်နဲ့ ဝင်းနေတာပဲ။ အမေလက အခုထိ ကျနော်မေးတာ မဖြေသေးပဲ နေရာမှာပဲ ငြိမ်ပြီးရပ်နေတုန်း။ ကျနော်နားထဲမှာ ညနေက အဖေပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကို ပြန်ပြီးကြားယောင်လာတယ်။

“  တကယ်လို့ ဒီည မင်းအမေ တခုခုဆုံးဖြတ်လို့ရပြီး မင်းအခန်းထဲကို လာခဲ့ရင် အားလုံးအစီအစဥ်အတိုင်း ဖြစ် လာပြီလို့သာ မှတ်လိုက်ပေတော့၊ အဲဒီကျရင် ဘာမှ တွေဝေမနေနဲ့တော့နော်။ လုပ်စရာရှိတာသာ ရဲရဲလုပ်တော့၊ အဖေ ကြိုးစားစီစဥ်ထားခဲ့ရတာကို မပျက်စေ မလွဲစေနဲ့။ ဖေဖေ မင်းအမေကို သားလက်ထဲ အပ်တယ်။ အပီအပြင်သာ ဖြစ်ပစေ၊ ကြောက်နေ၊ အားနာမနေနဲ့..ကြားလား..  ”

ဒီစကားကို ပြန်စဥ်းစားမိတော့ ကျနော့်ကို တွန်းအားပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်ထိုင်ခုံက ထလိုက်ပြီး အမေ ရပ်နေတဲ့ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ကျနော် အမေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ပုံစံက မျက်နှာကြီး ပူထူပြီး ရှက်နေသလိုပဲ။

ကျနော်က ရှေ့မှာယှက်ထားတဲ့ အမေ့လက်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ အမေ့မျက်လုံးတွေကို တည့်တည့်ဆိုင်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ အမေက တချက်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ အကြည့်ကို လွှဲသွားပြန်တယ်။ ကျနော်လည်း အမေ့လက်ကို ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။

ထိုင်လိုက်ပေမယ့် အမေ့ခန္ဓာကိုယ်က တုန်လှုပ်နေတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ကဏှာမငြိမ်ဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံပေါက်နေတယ်။ ထိုင်နေပုံကိုက ကြောက်လို့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြုံ့ထားသလိုပဲ။ အမေက ကုတင်စောင်းက ခြေနှစ်ချောင်း ချထိုင်နေတယ်။ 

ကျနော်က အမေ့ရှေ့ကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး အမေဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီ (ဂါဝန်ရှည်) ဖြူပါးပါးလေးရဲ့ အောက်နားစကို အသာလေးဖြေးဖြေးချင်း လှန်တင်ကြည့်တယ်။ ဂါဝန်က ရှည်တော့ ဒူးကို ကျော်ပြီးခြေသလုံး တဝက်လောက်ထိ ဖုံးနေတာလေ။ မေမေက အသားဖြူဖြူနှစ်နှစ်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။ ဂါဝန်အောက်ပိုင်း မဖုံးမိတဲဲ့နေရာက အခုအနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ ခြေသလုံးသားလေးတွေက ဝင်းနှစ်နေတယ်။

အသားပြည့်ပြည့် ခြေဖမိုးခုံးခုံးလေးတွေရယ်။ ခြေသည်းလေးတွေ သေချာချွန်းနေအောင် ညှပ်ထားပြီး စတော်ဘယ်ရီရောင် ဆိုးဆေးနဲ့ပေါ်လစ်တင်၊ တန်ဆာဆင်ထားတဲ့ ခြေချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေကလဲ အရမ်းလှတာပဲဗျာ။

တခါမှ ခြေထောက်လေးတွေကြည့်ပြီး အမေ့အလှကို ဒီလို မခံစားမိဖူးဘူး။ အခုမှ ကျနော် ဒေါင်းပြီးကြည့်ဖူးတဲ့ HD ကားတွေထဲက မင်းသမီးရဲ့ ခြေထောက်အလှကို အသားပေး အနီးကပ်ရိုက်ပြထားတဲ့ အကွက်တွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိတယ်၊

ခြေထောက်လေးကြည့်မိရုံနဲ့ ကျနော်ရင်တွေ တသိမ့်သိမ့်နဲ့ ခုန်တက်လာမိတယ်။ မိန်းမဆိုတာ သူတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်း တစ်ခုချင်းစီရဲ့အလှနဲ့ ကာမဂုဏ်စိတ် ဖြစ်အောင်ဆွဲဆောင်နိုင်မှန်း စာတွေမှာ တွေ့ဖူးဖတ်ဖူးခဲ့တာ အခုမှ နားလည်လာသလိုပဲ။

ကျနော် အမေ့ ဂါဝန် အနားစလေးကို လိပ်ပြီးလှန်တင်လာခဲ့တာ အမေ့ရဲ ဒူးဖွေးဖွေးလေးတွေ ပေါ်လာတယ်။အမေက ဒူးနှစ်ဘက်ကို ပူးပြီး ကပ်နေအောင် စိထားတယ်။ ကျနော် ဂါဝန်စကိုပေါင်လယ်အထိ ဆက်လှန်တင်သွားလိုက်တယ်၊ ဒူးအထက်ဘက်က ပေါင်လုံးကြီးတွေကလဲ ဖွံ့ဖွံ့ကြီးနဲ့ ဖွေးဥနေတာပဲ။ ကျနော်က ပေါင်အလည်လောက်မှာပဲ ဂါဝန်စကို တင်ထားလိုက်ပြီးတော့ အမေ့ဒူးလုံးလုံးလေးနှစ်ခုကို ကိုင်ပြီး ပွတ်ကြည့်တယ်။

တကယ့်ကို စက္ကန်ပိုင်းလေး အတွင်းမှာပါဘဲ၊ ဒူးအထက်က အမေ့ပေါင်လုံးတွေပေါ်မှာ ကြက်သီးဖုတွေထလာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျနော်က ဒူးနှစ်ဘက်ကို လက်တစ်ဘက်စီနဲ့ကိုင်ပြီး ဘေးတဘက်တချက်ဆီ တွန်းပြီး ဖြဲထုတ်ကြည့်တယ်။ အမေ့ကိုယ်လုံးလေးက တောင့်နေတယ်။ အမေ့ဆီက အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းတွေ စထွက်လာတယ်။ အခန်းထဲ ရောက်လာကထဲက အမေ့ဆီက အခုထိ ဘာစကားတခွန်းမှ ထွက်မလာသေးဘူး။ နှုတ်ဆိတ်ပြီး ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေတယ်။

အရှက်ကြီးနေတာလားတော့ မသိဘူး။ ကျနော် ဒူးတွေကို ဆွဲဖြဲနေတဲ့ အချိန်မှာ အမေ့ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်နေတာကလွဲရင်၊ ဘာမှ ငြင်းဆန်တာတို့ ရုန်းတာတို့မရှိဘူး။

ဒါပေမယ့် အမေ ကျနော့်မျက်နှာကို ခပ်ရွဲရွဲမျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လဲ အမေ့အကြည့်ဆီက မျက်နှာလွှဲပြီး ကားထွက်လာတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားကိုပဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ အမေ ဝတ်ထားတဲ့ အစိမ်းနုရောင် ဇာဖောက် ပင်တီလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဇာပါးပါးလေး အောက်က ဖောင်းမို့ခုံးတက်ပြီး မြောင်းရာလေးပေါ်နေတဲ့ အရာက၊ ဘာကြီးလဲဆိုတာ ၂ ခါပြောဖို့တောင် မလိုတော့ပါဘူး။ အောစာအုပ်တွေ၊ နိကက်ပုံတွေ ဒေါင်းလုပ်ဆွဲပြီး အလွတ်ရမတတ် နီးပါး ကြည့်ထားဖူးတဲ့ ကောင်ဆိုတော့ လက်တွေ့ကျကျ မြင်လိုက်ရတာကြီးရဲ့ အနံ့အသက်နဲ့ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် ကျနော့်အောက်က ညီလေးက ထန်ခနဲ ထောင်ထလာတော့တယ်။ ကျနော်က အခုဟနေပြီဖြစ်တဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ လက်ထည့်ကြည့်ပြီး အမေ့ရဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ကိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။

ကိုင်တာမှ ပေါင်အတွင်းဘေးသား နုနုလေးတွေကို ရွရွလေးပွတ်ပြီး ကြည့်တာ။ အမေ့ ကြက်သီးဖုလေးတွေက ပိုပြီး ဖူးထလာတယ်။ အမေက လက်နဲ့ အုပ်ထားတာတို့၊ ကာတာတို့၊ တွန်းထုတ်တားဆီးတာတို့ လုံးဝမရှိဘူး။ ပါးစပ်ကိုသာ တင်းတင်း စိပိတ်ပြီး ကျနော့် လက်တွေကစားနေတဲ့ နေရာကိုငုံ့ကြည့်နေတယ်။ နောက်ဆုံးကျနော့် လက်တွေက ပေါင်ခြံကြား ရောက်လုနီးနေပြီ။

လက်ဖျားကလဲ ပင်တီခွဆုံ အနားသားဆီ ရောက်ပြီး လျှိုဝင်တော့မယ့် အနေအထားမှာ အမေက ပေါင်ကိုရုတ်တရက် ဆွဲစိလိုက်ပြီး၊ နောက်ဆုတ်ရှောင်မလို့ ဟန်ပြင်လိုက်တော့ ကျနော်လည်း လက်ညပ်မသွားအောင် အမြန် ရုတ်လိုက်ရပြီး အမေ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အမေက ကိုယ်လေးတခြမ်းရို့ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ..

“  မီး အရင်ပိတ်လိုက်ဦးလေကွယ်..  ”

မေမေက ကြားရရုံ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။ တိုးတာမှ တကယ့် အသံညှင်းညှင်းလေးနဲ့။ အခြေအနေက ကျနော်ရုတ်တရက် တွေဝေနေသေးတယ်။ နောက်မှ သတိဝင်လာပြီး အခန်းမီးကို ထသွားပြီးပိတ်လိုက်ရတယ်။ စာကြည့်စားပွဲက မီးအုပ်ဆောင်းကိုတော့ မပိတ်မိဘူး။ ပြန်လှည့်လာတော့ အမေက ကုတင်ပေါ် ခြေထောက်တွေတင်ပြီး လှဲနေပြီ။

လက်နှစ်ဘက်ကို ဗိုက်ပေါ်ယှက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ပက်လက်လှဲနေတာ။ မျက်နှာကတော့ တဘက်ကို စောင်းလှည့် ထားပြီး ကျနော့်ဘက်ကို လုံးဝ လှည့်မကြည့်ဘူး၊ အမေက စာကြည့်စားပွဲကလာတဲ့ မီးရောင်ကိုတော့ သိပ်အရေးမထားတော့ဘူး ထင်တယ်။ အုပ်ဆောင်းလေးနဲ့ ခပ်မှိန်မှိန်ဆိုပေမယ့် မှောင်သွားတဲ့ အခန်းထဲမှာ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နိုင်တဲ့အလင်း ရှိသေးတယ်လေ။

ကျနော် ကုတင်နားပြန်ရောက်တော့ အမေလှဲနေတဲ့ တဘက်ဘေးမှာ ကပ်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ငြိမ်ပြီးလှဲနေတဲ့ အမေ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှကို ကျနော်စိုက်ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ညအိပ်ဝတ်စုံ ဖြူလွလွ ပါးပါးလေးကိုအသားကပ်ဝတ်ထားလို့ အမေ့ ကိုယ်လုံးလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်း အမို့အရှိုက် အဖုအထစ်တွေက မျက်စိနဲ့ တပြည့်၊ ရင်ခုန်စဖွယ် မြင်နေရတယ်။ အင်္ကျီပါးအောက်က နို့အုံကြီးက ထွင်းဖောက်မြင်ရလုမတတ်။ နို့လုံးကြီးတွေက အယ်စတုံကြီးတွေ။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အမေ့ပေါင်ကြားကို အပွတ်ခံရလို့ ကြက်သီးတွေထလာကထဲက တောင်ထနေသလားပဲ။ ဖူးပြီး အင်္ကျီအောက်က အတင်းတိုးထွက်နေတာကို ထင်းထင်းကြီးမြင်နေရတယ်။

အမေ့ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြား ဆီးခုံနေရာက ဖားခုံညှင်းကြီးတစ်ကောင် ဝင်ခိုနေသလို ခုံးခုံးဖောင်းဖောင်းကြီး၊တည့်တည့်ပြောရရင် အမေ့ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ပုံစံပေါ်အောင် မြင်နေရပြီလေ။ ကျနော်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေပြီ။ လည်ချောင်းထဲ တက်လာတဲ့ တံတွေးလုံးကြီးကို ဂလု ကနဲ မျိုချလိုက်ရတယ်။ အမေက လှဲအိပ်နေတော့ ဂါဝန်အောက်နားစက အခုပေါင်လယ်အထိ လိပ်တက်နေတာ။

ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေးကြီးတွေက ကျနော့်ကို ညှို့ယူဖိတ်ခေါ်နေသလိုပဲ။ ကျနော့်လက်တွေက အမေ့ပေါင်သား ညက်ညက်လေးတွေပေါ်ကို အလိုလို ရောက်သွားပြီး ပွတ်သပ်ပေးနေမိပြန်ပြီ။ အမေက တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားမလုပ်ပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲခံနေတယ်။

ဒါနဲ့ ကျနော် နောက်တဆင့် တက်ပြီးလက်တွေကို ပေါင်ခွဆုံဆီ ပို့လိုက်တယ်။ အမေ့ ပေါင်ကြားမှာ ကပ်နေတဲ့ဖားခုံ ညှင်းကြီးပေါ်မှာ လက်အုပ်ပြီး တင်ထားလိုက်တယ်။ အရင်က ဒီနေရာကို အခုလို ကိုယ်ထိလက်ရောက်ထိတွေ့ရဲဖို့ နေနေသာသာ၊ အဝတ်အစားအပြင်ကပဲ စိတ်မှန်းနဲ့ ခိုးကြည့်ပြီး စိတ်ကူးယဥ်အိပ်မက်ပဲ မက်ခဲ့ရတာ နှစ်နဲ့ချီနေခဲ့ပြီ။

အခု ကျနော့်ရဲ့ အပြုအမူဟာ သားတစ်ယောက် အနေနဲ့ အမေတစ်ယောက် အပေါ် လုံးဝ မထိတွေ့အပ်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်း၊ ကန်သတ်ထားတဲ့ စည်းကို စပြီးချိုးဖောက်လိုက်တာပါပဲ။ ဒီနေရာက မိန်းမသားတစ်ယောက်ရဲ့ လိင်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေမှာ ရင်သားတွေထက်တောင် ပိုပြီးလုံခြုံစွာ ထိမ်းသိမ်းအပ်တဲ့ အစိတ်အပိုင်း၊ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က လွဲပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ ပေးမကိုင်သင့်တဲ့ ပစ္စည်း။

စောစောပိုင်းက ကျနော် ကိုင်မိတော့မလို ဖြစ်တာတောင် အမေက ပေါင်စိပြီး ရှောင်ထွက်သွားခဲ့သေးပေမယ့် အခုတစ်ခါမှာတော့ အမေက ငြိမ်ပြီး အကိုင်ခံနေတယ်။ ဒါပေမယ့် အမေ့ခြေထောက်တွေကတော့ မငြိမ်နိုင်တော့ပဲ တွန့်လိမ် လှုပ်ရှားလာပြီ။ ကျနော် နားလည်လိုက်ပြီ။ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင် အဖေပြောထားတဲ့ အတိုင်း ဂွင်ဝင်နေပြီဆိုတာ သေချာပြီပေါ့။

ကျနော်လည်း ပိုရဲလာပြီး အုပ်ကိုင်ထားရုံသက်သက်က တဆင့်တိုးလို့ အမေ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်ဖနောင့်နဲ့ ဖိပွတ်လိုက်၊နှုတ်ခမ်းသားထူထူပြည့်ပြည့်ကြီးတွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ရစ်လိုက်၊ ဖျစ်ကြည့်လိုက်လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပင်တီအပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီးလုပ်နေတာ ဆိုပေမယ့် ပင်တီလေးက စက္ကူတစ်ချပ်လို ပါးပါးလေးလေ။ အဝတ်ရှိပေမယ့် အဝတ်မခံပဲ ကိုင်နေရသလိုပါပဲ။ အဖုတ်ကြီးရဲ့အထိအတွေ့က နွေးနွေးကြီးဗျ။

အမေ့ ပါးစပ်လေးက မဟတဟနဲ့  မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ရင်အုံက နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ အသက်ရှူမြန်လာတယ်။ စက္ကန့် ပိုင်းလေးမှာပဲ အမေမျက်လုံးဖွင့်လို့ ကျနော့ကို ဆိုင်ကြည့်လိုက်ပြီး၊ အမေ့လက်မောင်းတွေက ကျနော့်ကျောကို သိုင်းဖက်လာပါတော့တယ်။ 

အမေ့ရဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ကျနော်လည်း အမေ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ရက်ကြီး ထပ်ကျသွားပြီး အမေ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ကျနော့်ရင် အုပ်ပိခနဲကပ်မိပြီး တသားထဲလို ဖြစ်သွားတယ်။

နို့ကြီးတွေက အကြီးကြီးတွေ၊ နွေးပြီးအိစက်နေတယ်။ ပေါင်ကြားက ကျနော့်လက်တွေလဲ အပေါ်ပိုင်းကို ရွှေ့လာပြီး၊အမေ့နို့ကြီးတွေကို ညှစ်ပစ်လိုက်ဖို့လုပ်တုန်း အမေက တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ကျနော့်လက်တွေကို သူ့လက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်ပြီး ဟန့်လိုက်တော့ လက်တွေက ဗိုက်ပေါ်မှာတင်ရပ်သွားတယ်။ 

အမေက နို့ပေးမကိုင်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကျုံးဖက်ထားတော့ အမေ့နို့တွေနဲ့ ကျနော့် ကိုယ်နဲ့ တသားတည်း ဖြစ်နေတော့ လက်နဲ့မကိုင်ရလဲ ကိုယ်နဲ့ ကိုင်နေရသလိုပါပဲလေ။ ဖက်ထားတဲ့ အမေ့လက်တွေက ကျနော့်လည်ပင်းကိုဆွဲနှိမ်ပြီး ပါးနှစ်ဘက်ကို ညှပ်ကိုင်လို့၊ အမေ့ပါးစပ်က ကျနော့်ပါးစပ်ကို ဖိကပ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းတာကို ခံလိုက်ရတယ်။ အမေ့ကိုကြည့်ရတာ ရက်ပေါင်းအတော်ကြာ အစာမစားခဲ့ရလို့ ငတ်ပြတ်နေသူ တဦးလို အရာအားလုံးကို မေ့ပြီး၊ အတင်းအငမ်းမရ ဆွဲစုပ်နမ်းနေတာ။

သေချာတာပေါ့ ။ ကျနော်လည်း လျှာနဲ့ အမေ့ပါးစပ်ထဲပြန်ထိုးထည့်ပြီး အမေနဲ့ မနီးရိုးစွဲ ဆာလောင်မှုတွေနဲ့ အတူ တုန့်ပြန်နမ်းနေမိပြီ။ အမေက ခေါင်းပြန်ချပြီး ပက်လက်လေး ပြန်အိပ်လိုက်ချိန်မှာ ကျနော်က အမေ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်လျက်သား လိုက်သွားတယ်။ တယောက်နဲ့တယောက် လျှာတွေလူးပြီး အပြန်အလှန် စုပ်နေကြတာပေါ့။ အခု ကျနော် အောင့်အည်းထားရတာတွေ မိုင်ကုန်သွားပြီ။

ဘာမှ စဥ်းစားမနေတော့ဘူး။ အမေဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်ဂါဝန်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆွဲလှန်ပြီး ဗိုက်ပေါ် တွန်းပို့လိုက်တယ်။ ဒါဟာ ငါ့အမေပါလားဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ဆက်ပြီး အားနာမနေတော့ဘူး ။ အမေ့ခါးက ပင်တီသားရေကြိုးထဲ လက်ချောင်းတွေ သွင်းကလော်ပြီး ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ 

အမေက အငြင်းအဆန် အရုန်းအကန်မရှိတဲ့အပြင် ဖင်ကိုကြွ ။ ခြေထောက်လေးတွေမြှောက်ပြီး လွယ်လွယ်ကျွတ်ထွက်သွားအောင်တောင် ကူလိုက်သေး။ အမေ့ခြေဖျားလေးတွေက တဆင့် ပင်တီ ကျွတ်ထွက်သွားတော့ ကုတင်ဘေးကို လှမ်းပစ်လိုက်ပြီး အမေ့ပေါင်ခွကြားကို ကြည့်လိုက်တော့..အားလားလား..! ကျနော် မင်သက်သွားရတယ် ။ ဖောင်းကားနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ပေါင်ကြားထဲမှာ အပြည့်။

စောစောက ကျနော်ပြောသလို ဖားခုန်ညှင်းကြီးလို ဖောင်းဖောင်းကြီး၊ အဲဒါတင်မကဘူး ။ အဲဒီပေါ်မှာ စောက်မွေးအုံကြီးက ခြုံဖုတ်ကြီးလိုပဲ မဲပြီး တောထနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆီးခုံဘက်မှာပဲ ပိုထူပြီး စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းကြီးရှိတဲ့ နေရာကိုတော့ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသေးတယ်။

အဖုတ် ကွဲကြောင်းက မျဥ်းတကြောင်းလို ပိပိရိရိ တဖြောင့်ထဲ ဖြစ်နေတယ်။ မုံ့ပေါင်းကြီးတစ်ခုလို ခုံးခုံးဖောင်းဖောင်းကြီးပေမယ့် နှုတ်ခမ်းထူကြီးတွေက အာပြဲနေတာတို့ အစအန မပိရိပဲ လန်ထွက်နေတာတွေ မရှိပဲ ဓါတ်လှေ ခါးတံခါးနှစ်ချပ်စေ့ထားသလိုကို စိပိတ်နေတာက အဖုတ်မပျက်စီးသေးပဲ လှပနေတုန်းဆိုတာ သက်သေပြနေတယ်လေ။

ကျနော့် မျက်စိအောက်က ပစ္စည်းကြီးကို ကြည့်ပြီး၊ မကြာခင်မှာ ဒီပစ္စည်းကြီးကို ရယူ ပိုင်ဆိုင်ရတော့မယ် ဆိုတာကို အလိုလို သိနေပြီး ကျေနပ်စိတ်တွေပေါ်လာတယ်။ ကျနော် အမေ့ စောက်မွေးအုံကြီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဖွမွှကစားလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ အမေက စောက်ဖုတ်ကို ပိတ်ရ၊ ဖုံးရမယ့်အစား၊ သူ့မျက်နှာနဲ့ ပါးစပ်တွေကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး ပိတ်ထားတယ်။ အတော် ရှက်နေပုံပဲ။ ဒါပေမယ့် စောက်ဖုတ်ကိုတော့ ကျနော်ကိုင်ချင်သလိုကိုင်လွှတ်ပေးထားတယ်။ 

ကျနော်လဲ အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး၊ စိတ်ထဲမှာတော့ ကျနော့် မေမေ သတိပြန်ဝင်လာပြီး တစုံတရာ စိတ်ပြန်မပြောင်းခင်မှာ၊ ကိစ္စပြတ်အောင် အရင်လုပ်မှပဲလို့ အတွေးဝင်လာတာနဲ့ အမေ့ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ကိုင်မပြီး ဘေးတဘက်တချက်ကို တွန်းဖြဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုယ်ကို အမေ့ကပေါင်ကြားထဲ ရွှေ့တိုးပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဒီတစ်ခါတော့ ကျကျနနမိမိရရကြီး ကိုင်ပစ်လိုက်ရင်း ကွဲကြောင်းထဲ လက်ဖျားထိပ်လေးတွေနဲ့ ကလန့်ကော်ပြီး ဖြဲကြည့်လိုက်တယ်။

အဲဒီနေရာက တကယ့် အသားနုနုအိအိပျော့ပျော့ နေရာကြီးဗျ။ စောက်မွေးအုံပြီးကိုပါ တခါထဲရောပြီး ကိုင်မိနေတော့ အထိအတွေ့အရသာက နှစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်။ စောက်ဖုတ်သားက နုအိစိုစွတ်နေပြီး စောက်မွေးတွေကတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုင်းရိုင်း အထိအတွေ့ကိုပေးတယ်။

ကျနော်လည်း လုပ်လက်စနဲ့ လက်မလက်ညှိုးနှစ်ချောင်းသုံးပြီး စောက်ပတ်ကြီးကို ဖြဲကြည့်တယ်။ တွေ့ပါပြီဗျာ။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နီရဲရဲ အသားနုတွေ၊ စောက်ဖုတ်ရဲ့ အတွင်းကလီစာတွေပေါ့။ ဒီအသားနုတွေကလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၇ နှစ်လောက်က ကျနော် တိုးထွက်လာခဲ့တဲ့ မွေးလမ်းကြောင်း နံရံကြီးတွေ ဖြစ်လိမ့်မယ်။

စောက်ပတ်ကြီးကို ဖြဲကြည့်လိုက်တော့မှ စောစောက ပိရိအောင်ပိတ်နေတဲ့ တံခါးနှစ်ချပ်ထိပ်ကြားက စောက်စိကြီးက ပြူးကနဲ ထွက်လာတော့တာပဲ။

စောက်ခေါင်းသား နီရဲရဲတွင်းပေါက်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲပြီးလဲ့နေပြီဗျ။ ကျနော်လက်ညှိုးထိပ်လေးနဲ့အတွင်းသား နီနီရဲရဲနုနုလေးတွေကို ပတ်ချာလည် လိုက်ပွတ်စမ်းကြည့်နေတယ်။ အမေ တချက်နှစ်ချက် လွန့်ကနဲ၊ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသေးပေမယ့် ပြန်ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျနော် ဖာတွေ သွားချခဲ့ဘူးပေမယ့် တစ်ခါမှ ဒီလို မလုပ်ဖူးခဲ့ဖူးဘူး။ လုပ်စားနေတဲ့ အဲဒီဆော်တွေက ဒီလိုလဲ စိမ်ပြေနပြေ ပေးမကစားဘူးလေ။

သူတို့ လိုချင်တာက မြန်မြန်တက်၊ မြန်မြန်လုပ်၊ မြန်မြန်ပြီးပဲ၊ အခုကတော့ အမေက ကျနော် သေချာမွှေကြည့်နေတာကို ငြိမ်အိပ်ပြီး ခံနေတာ။ အခုအနေအထားက အမေအားလုံးကို လျော့ထားလိုက်ပြီ။ အဖေနဲ့ သဘောတူထားတာတွေလည်း မျက်စိမှိတ် လက်ခံလိုက်ပြီ။အမေ ကျနော်နဲ့ အတူအိပ်ပြီး ချစ်တင်းတုံ့တင် နှီးနှောဖို့လည်းမငြင်းတော့ဘူးဆိုတဲ့ သဘောပဲ။ 

ကျနော်..တူးတူးဆိုတဲ့..သူ့သားအရင်းကလိုးတာကို ခံဖို့အဆင်သင့်ဆိုတာ ထုတ်မပြောပဲသိနေပြီလေ။ ကျနော့်တကိုယ်လုံး သွေးကြောတွေထဲမှာ လှိုင်းတွေ အလိပ်လိုက် အလိပ်လိုက် တက်လာသလို ဖြစ်ပြီး ပူထူလာတယ်၊ ကျနော်အမေ့ကို ချစ်တော့မယ်ဗျာ။

ကျနော် အမေ့ ပေါင်ကြားနေရာမှာ သေချာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျနော့်လီးကို ဆွဲယူလိုက်တော့ လီးကဘယ်အချိန်ထဲက မာန်ထန်နေသလဲ မသိလိုက်ရဘူး။ လက်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ်နဲ့ ခေါင်းထောင်ပြီး ခါနေတာပဲ။ ဒစ်ထိပ်က အပေါက်က အရည်ကြည်သီးလေးတွေ ကစိမ့်ထွက်နေပြီ။

ကျနော် စောစောက သေချာဖြဲရဲကြည့်ထားလို့ ခပ်ဟဟဖြစ်နေတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ဝကို ကျနော်ဒစ်နဲ့ သေချာ တေ့ချိန်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ရှေ့ကိုအားစိုက် ခါးကော့ထိုး ဖင်ကိုကြွပြီး ဖိသွင်းကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒစ်ခေါင်းတောင် အကုန်မဝင်ဘူး ဆက်ထိုးလို့မရလို့ ခဏရပ်လိုက်ရတယ်။ စိတ်ထဲမှာ အပေါက်က အရမ်းကြပ်နေတယ်လို့ ထင်နေမိတယ်။

ကျနော် ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး။ အမေ့လို အသက် ၄၀ ရွယ် အိမ်ထောင်သက်ရပြီး အသားကျပြီး သူ မိန်းမတစ်ယောက်က ဘာလို့ တအားကြပ်ရတာလဲ။ ကျနော့်လီး ထိပ် အတွင်းကြောဒစ်အောက်ပိုင်းက ဒစ်နဲ့လီးကိုယ်ထည်ကို တန်းပြီးဆက်ပေးထားတဲ့ လွန်းကြိုးမျှင်လေးတွေတောင် ပြတ်ထွက်သွားလုမတတ် နာသွားတာလေ။

အမေလဲ ဒွန့်ခနဲဖြစ်ပြီး တချက်ခပ်ဆတ်ဆတ်ကြီးကို သိသိသာသာ တုန်တက်သွားတယ်။ တဆက်ထဲလိုလိုပဲ အံတစ်ချက်ကြိတ်ပြီး ရှုံ့မဲ့နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ တံတောင်ဆစ်ထောက် အားယူခေါင်းထောင်ထပြီး ပေါင်ကြားက သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပြန်ကြည့်ရင်း ခေါင်းကိုရမ်းတယ်။

“  နာတယ်..ဘာလို့အဲ့လောက်နာတာလဲ မသိဘူး  ”

ကျနော်လည်း နာတာပဲ။ လီးက စပ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် လိုးနေတာက အမေဆိုတော့၊ ဖွင့်မပြောရဲဘူး။ ကျနော်လည်းဖြေးဖြေးချင်းအသာချော့ ထပ်ပြီးကြိတ်ထိုးကြည့်တယ်။ ရစ်ပြီးဖိသွင်းရင်းနဲ့ ဒစ်ဖူးကြီးတခုလုံး အမေ့စောက်ခေါင်းထဲဝင်သွားချိန်မှာ အမေလဲ တချက်ထပ်တုန်တက်သွားပြန်ပြီး ပါးစပ်လေးဟသွားတယ်။

“  အာ့..  ”

တိုးတိုးညည်းသံလေး..၊

ကျနော်က စောက်ခေါင်းထဲ ဒစ်မြုပ်သွားသလောက်နေရာမှာ ရှေ့မတိုးပဲ အသာစိမ်ထားပြီး ငြိမ်နေလိုက်တော့ အမေက နှုတ်ခမ်းကို သွားနဲ့တင်းတင်းကိုက်ထားရင်းက မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ဆိုင်ကြည့်နေတယ်။

ကျနော့်မျက်လုံးထဲ အထိကို ကြည့်တာ။ အဲ့လိုဆိုတော့လည်း ကျနော်အမေနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆက်မဆိုင်ဝံ့လို့မျက်နှာ လွှဲလိုက်ရတယ်။ အမေက သက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်ရှိုက်ချရင်း အိပ်ရာပေါ်ပြန်လှဲချပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း ကိုယ်ကိုရို့ပြီးနောက်က လိုက်သွားရင်း အမေ့ကိုယ်ပေါ် ခွလိုက်တယ်။ 

လက်နှစ်ဘက်နဲ့ အမေ့ရဲ့ ချိုင်းကြားနှစ်ဘက်ထဲ ထောက်ပြီး ဖိချလိုက်တော့ အမေက သူ့လက်လေးနှစ်ဘက်နဲ့ ကျနော်ရင်ဘတ်ကို ဆီးတွန်းထားလိုက်တယ်၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မဖိချစေချင်တဲ့ သဘောပေါ့။ ကျနော်က ဒစ်ခေါင်းတစ်ခုလုံး မြုပ်ပြီးစိမ်ထားတဲ့ လီးကို ထပ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းနှဲ့သွင်းလိုက်၊ စပြီးသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ကြည့်တယ်။

လီးက တတိတိနဲ့တော့ ဝင်သွားလေရဲ့ လီးတဝက်လောက်လဲရှိရော။ ကျနော်ဖြေးဖြေးနဲ့ သာသာလေး စညှောင့်၊ စထောင်းတော့တဲ့ အချိန်မှာ အမေကနှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ထားရင်း တအိအိ တဟိဟိနဲ့ ကြိတ်ညည်းနေတာတွေ့ရတယ်။

အမေ့ အသက်ရှူသံတွေက ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်း။ တကိုယ်လုံး အကြောတွေကတောင့်နေပြီး ခြေထောက်လေးတွေ ဆတ်ဆတ်ခါအောင် တုန်နေပြီး ခြေထောက်တွေပြန်စိဖို့ ကြိုးစားနေသလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်တကိုယ်လုံးကြီး ပေါင်ကြားမှာခံနေတာ ဘယ်လိုလုပ်လို့ရမှာလဲ။

.............................................................................

ကျနော်လဲ ကုန်းလိုးရင်းကနေ ထိုင်ရက် ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး အမေ့ပေါင်ကြီး ၂ လုံးကို ပေါင်ရင်းနားလောက်ကကိုင် ကားနိုင်သမျှကားအောင် ဖိထားလိုက်တယ်..ပြီးရော။ ကျနော်ဆက်ညှောင့်တယ် ။ ထိုင်ရက်ဆောင့်တော့ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် အကွာအဝေးက ပိုရလာလို့ အားပိုပါလာတယ်။ အမေ့ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို တဘိဘိနဲ့ညှစ်ပေးလာတာကို စပြီး သတိထားမိလိုက်တယ်။

ဒီ့နောက်မှာတော့ လီးကို ရှည်ရှည် ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်ဆောင့်ချလိုက်နဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက မြန်ပြီးပြင်းလာပြီ။ လီးထဲက ရောစောက်ဖုတ်ထဲကရော ချောဆီတွေထွက်လာပြီဆိုတော့ ချောချင်တော့လဲ မတရားချောနေပြန်ရော။ အမေကလည်းခါးကို ဘယ်ညာလွှဲရင်း အဖုတ်ကို ကော့ကော့ပေးရင်းခံလာပြီ။

နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်လိုက်မာန်ပါအရှိန်ကလေးတွေနဲ့ဆိုတော့၊ တစ်ချက်တလေမှာ လီးတောင်ကျွတ်ထွက်လုမတတ် ဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ဒါကြောင့် ကျနော်လက်ဝါးတွေနဲ့ အမေ့ဗိုက်နေရာကို ဖိထားပေးပြီး အမေ မတရားကြီး အတင်းမွှေ့ပြီးကော့မထိုးရအောင် ထိမ်းပေးထားရတာပေါ့။

အခုအချိန်လဲရောက်ရော ကျနော်မွှန်နေ၊ ထန်နေ၊ အဆိပ်တက်နေတာပဲ ရှိတော့တယ်။ လိုးနေရတာ ငါ့အမေပါလားဆိုတဲ့ အားနာကြောက်ရွံ့မှုတွေ လုံးဝမရှိတော့ပဲ အားရှိပါးရှိ ဆောင့်ဆောင့်ချနေတော့တာ။ တခါထဲ အင်္ကျီအောက်က အမေ့နို့လုံးကြီးတွေ ပြုတ်ထွက်လုမတတ် ခါထွက်နေတာပဲ။ ညဝတ်ဂါဝန်ပါးက ခါးအထက်ထိပဲ လှန်လိုးနေတာလေ။

အပေါ်ပိုင်းက အင်္ကျီအောက်မှာပဲ ရှိသေးတာ၊ မချွတ်ရသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် ခရင်မ်ရောင် အင်္ကျီသားကပါးပါးလှပ်လှပ်လေးဆိုတော့ နို့လုံးကြီးတွေ ခါနေတာက ဖောက်မြင်နေရသလိုပဲ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ခါရမ်းနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ကိုင်ပြီးဖျစ်ညှစ် ကစားချင်လာတယ်။ ကျနော်ကိုယ်ကို အမေ့ပေါ် တစ်ခါ ထပ်မှောက်ချတယ်။

နို့ကြီးတွေကို အနီးကပ်ကိုင်ပစ်မလို့။ ကျနော့်လက်နို့ကြီးတွေဆီ အရောက်ခင်မှာပဲ အမေ့လက်ကဆီးပြီး လှမ်းဆုပ်ထား လိုက်ရောဗျ။ပြီးတော့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို စောစောက တစ်ခါလိုပဲပြန်ပြီး ကန်ထားပြန်ရော။ အမေက အဖိကို မခံတာ။ ကြည့်ရတာအမေက သူ့နို့တွေကို အရမ်းတွန့်တိုတာပဲ။ ဒီလိုပဲ တွေးရတော့မယ်။

ဒါပေမယ့် အမေ့အောက်ပိုင်းခါးနဲ့ ဖင်ကြီးကတော့ မွှေ့ပေးနေတုန်း၊ ကော့ထိုးနေတုန်းပဲ။ အဲဒီတော့ အမေ အခုလောလောလတ်လတ် စိတ်ဝင်စားနေတာ အောက်ပိုင်းပဲ ဆိုတာတွေးမိပြီ။ ကျနော် ပြန်ထထိုင်လိုက်ရပြန်ပြီး လိုတာထက် ပိုမွှေ့နေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးကို ထိမ်းဖို့နောက်တစ်ခါ ပြန်ဖိထားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်လဲ အောက်ပိုင်းကိုပဲ ပြန်ပြီးစိတ်စူးစိုက်လိုက်ရပြန်တာပေါ့။

ပေါင်ကြားထဲ ငုံ့ပြီး အမေ့စောက်ပတ်ထဲ တပြိပြိနဲ့ဝင်နေထွက်နေတဲ့ လီးကိုသေချာကြည့်နေလိုက်ရင်းနဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကိုင်၊ အမွေးအုံကြီးကိုလက်နဲ့ လိုက်ဖွပြီး ဖြဲရဲကြည့်နေတယ်။ လီးဝင်လိုက် ထွက်လိုက်တိုင်းအဖုတ်နှုတ်ခမ်းပါးတွေက လီးနံရံနဲ့ ပွတ်ဆွဲခံရပြီး လိပ်ဝင်လိပ်ထွက်နဲ့ပေါ့။

လီးနံရံမှာရော အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေမှာပါ ဖြူဖြူအစေး အနှစ်တွေက ကပ်ပြီး အမျှင်တန်းနေတယ်လေ၊ ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုးတခါမှ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် မမြင်ဖူးလို့ ကျုပ်ရင်တွေက တဒိုင်းဒိုင်းခုန်အောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ဖာချတုန်းက ဒါမျိုးမြင်ရဖို့ နေနေသာသာ၊ ကောင်မတွေက စောက်ရေတောင် ကောင်းကောင်းထွက်ရဲ့လားတောင် မသိဘူး။

ပြီးတော့ ကွန်ဒုံးစွပ်လုပ်ရတာဆိုတော့ ငုံ့ကြည့်လဲ ပန်းရောင်ရော်ဘာသားကြီးပဲ တွေ့နေရတာ။ အခုကျတော့ ကျနော် အမေ့ကို ဘာမှမစွပ်ပဲ အစိမ်းအတိုင်းလိုးနေတာလေ။ အသားအသားချင်းပွတ်နေရတဲ့ အရသာက တခြားဘာနဲ့မှ မတူဘူး။

အမေ့ စောက်ရေတွေက တအားထွက်ပြီး ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် အဆီတက်နေတဲ့ ဖြူဖြူအနှစ်တွေ ဖြစ်နေပြီ။ ကျနော်က အဖုတ်ကို ဖြဲကြည့်နေရင်းက စောက်စိကိုပါ ပွတ်ညှစ်ပြီး ကစားပေးနေလိုက်သေးတယ်။ ဒါကျတော့အမေက ကျနော့လက်တွေကို မတားဘူး ကိုင်ချင်သလိုကိုင် ညှစ်ချင်သလိုညှစ်..။

ဘုတ်..ဘုတ်..ဘုတ်..ဘုန်း..ဘုန်း..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်.. ဇုတ်ဇုတ်.. ပလိ..ပြိ..ဖျစ်..

“  အားးး...ဟာ့..အားးးး...ဟာ့..အင့်..အီးးး...စစ်စ်ရှ်...   ”

အမေ သူ့လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ဘေးကမွေ့ရာကို တဘုတ်ဘုတ်နဲ့ သတိလက်လွတ် ထုရိုက်နေရင်း ခေါင်းကလဲ ငါးရံ့ပြာလူးဘယ်ညာရမ်းပြီး တဆတ်ဆတ်ခါနေတယ်။

ဆံနွယ်တွေလဲ ဝေ့ပြီး ပွထကုန်ပြီ။ ပါးစပ်ကလဲ အဆက်မပြတ်ညည်းသံတွေ တရစပ်ထွက်လာတယ်။ လိင်ဆက်ဆံရလို့ သာယာမှုအပြည့်နဲ့ ထွက်လာတဲ့ ညည်းသံတွေကို အခုမှနားနဲ့ ဆတ်ဆတ်ကြားဖူးသွားပြီ။  အောကားတွေက ညည်းသံတွေက တမင်လုပ်ညည်းသံ၊ ဖာခန်းမှာတုန်းကတော့ ဘာသံမှ မကြားခဲ့ရဘူး။

အခုကြည့်..၊ အမေ ဘယ်လောက် စိတ်ပါအားသန်နေလဲဆိုရင်၊ ပေါင်ရင်းကနေ ဖိပေးထားတာတောင် ခါးကို တအားရမ်းပြီးဖင်ကြီးကို ကော့ထိုးပေးနေတာ ဖင်လုံးကြီးတွေက လေထဲမှာပဲ မြောက်ပြီး ဝဲနေတယ်။ ကျနော်လဲ စိတ်တွေမထိမ်းနိုင်တော့ဘူး အမေ့ကို အားကုန်သုံးပြီး ဒလကြမ်းဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တာ။

ဖုန်း ဖုန်း...ဖတ်..ဖတ်..ဗျစ် ပလိ ဇုတ်..ဇုတ်..

“  အိ..အိ..အီးးး ရှူး..အမလေး...အင့် အင့်..   ”

အမေ့ဆီက ရပ်တော့၊ တော်တော့၊ နာတယ်ဆိုတဲ့ စကားမျိုးတွေတစ်ခွန်းမှ ထွက်မလာပဲ၊ ဖီလင်အပြည့်နဲ့ ညည်းတဲ့ အသံလေးတွေကပဲ သူဘယ်လောက် သာသာနေတယ်၊ ခံလို့ကောင်းနေတယ်ဆိုတာ ပြနေတယ်လေ။ ကျနော် အမေ့ကို အဲဒီအတိုင်းဆက်ဆောင့်လိုးနေတာ တော်တော်ကြာသွားတယ်။

လိုးသာလိုးရတယ်၊ အခုမှလဲ အစရှိသေး၊ အမေနဲ့သားလဲဖြစ်ပြန်တော့ တအားကြီး ပွင့်လင်းမှုက မလာသေးတာကြောင့် ပုံစံပြောင်းဖို့တွေလည်း တစ်ယောက်နဲ့ တယောက်မပြောရဲ၊ ချလက်စပုံစံ တစ်မျိုးထဲနဲ့ ပဲကုန်းဆော်နေဖြစ်တာ။ နောက်ဆုံး အမေ့ကိုယ်လေးက တောင့်ခနဲတက်သွားပြီး ပေါင်တွေ၊ ပုခုန်းသားတွေက တဆတ်ဆတ် အကြောဆွဲသလို တွန့်တွန့်တက်သွားရင်း၊ ခါးက ကော့ထိုးလှုပ်ရှားနေတာတွေလဲ ငြိမ်သွားတယ်။

ပြီးတော့ အမောတကြီး အသက်ကို ရှူနေတော့ အမေပြီးသွားပြီဆိုတာမှန်း သိလိုက်ပြီ။ ဒါကြောင့် ကျနော်လည်းအမီလိုက်ရအောင် အရှိန်တင်ပြီး ဒလကြမ်းမန်းဆက်တိုက် ပစ်ဆောင့်ပစ်လိုက်တယ်။

အမေ့ ကိုယ်လေးကလဲ ဆောင့်ချက်နဲ့အတူ သွက်သွက်ခါရမ်းလာပြန်ပြီး ပါးစပ်လေးဟလို့ ဗလုံးဗထွေးဆက်ညည်းနေတယ်။ အချက်ပေါင်းတော်တော်များများဆက်တိုက် ဆောင့်ပြီး နောက်ဆုံးတော့ ကျနော် မရတော့ဘူး။ လရည်တွေဖျောခနဲ ကန်ထွက်လာပြီ..။

ကျနော့်ရဲ့ လဥထဲက ထုတ်လုပ်စုဆောင်းထားတဲ့ မျိုးရည်၊ သုက်ရည်တွေက အခုတော့ ပရက်ရှာပန့်တစ်ခုနဲ့ တွန်းတင်လိုက်သလိုပဲ ပြင်းထန်တဲ့ တွန်းကန်အားနဲ့ အမေ့ မွေးလမ်းကြောင်းစောက်ခေါင်းထဲက တဆင့် သားအိမ်ဝထဲထိ ရောက်အောင် ပန်းထုတ်ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်တယ်။

ကျနော့်လီးက တစစ်စစ်တပျစ်ပျစ်နဲ့နဲ့ အရည်တွေညှစ်ချနေတုန်းမှာပဲ။ အမေ့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကကျနော့်လီးကို ဆွဲဆွဲစုပ်ပြီး ကူညှစ်ပေးနေတယ်လေ။ တစ်ချီကောင်းကောင်းပြီလို့ ကာမပန်းတိုင် ပြိုင်တူရောက်အောင် အားကုန်ကြဲလိုက်ရတာ မောသလားတော့ မမေးနဲ့တော့။

ကျနော်က ထိုင်ရက်ကြီး မကုန်းတကော့ ဆောင့်ပေးနေရတာဆိုတော့ မောလဲမော ညောင်းလဲညောင်းပေါ့။ကျနော့် လရည် နောက်ဆုံးအစက်တွေကုန်တော့မှပဲ ကျနော်လဲ အမေ့ပေါ်မှောက်ရက်သား ထပ်ကျသွားပြီး ကုန်းဖက်ထားမိချိန်မှာ၊ အမေကလည်း ကျနော့်ကျောကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ပြန်ဖက်ထားတယ်။

အမေက ငြိမ်ပြီးဖက်ထားပေမယ့် အသက်ရှူသံကြီးက တဟူးဟူးနဲ့ပေါ့။ စောစောကသာ အမေက အတင်းတွန်းတွန်းထုတ်နေတာ။ အခုကျတော့လဲ ကိုယ်ချင်းထပ်ပြီးပိကပ်နေတာ၊ အမေ့နို့လုံးအိအိကြီးတွေက နှစ်ယောက်ကြားမှာ ကူရှင်ကြီးတွေလိုပဲ။ ကျနော့်ရင်ပတ်ကို ကပ်ဖိထားတာအိညက်နေတာပဲ။

အဲ့လောက်ကြီး နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ်ကပ်ဖိပြီး တသားထဲလို ဖြစ်နေတော့ အမေ့နှလုံးခုန်သံပြင်းပြင်းက တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ တောင်ကြားနေရတယ်။

အတော်လေးကြာလို့ နှလုံးခုန်သံတွေပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာပြီး အမောပြေသလိုရှိသွားတော့မှ၊ အမေ့ဆီက ကျကျနနပထမဦးဆုံး စကားသံထွက်လာတယ်၊ ဆိုလိုတာက ကျနော့်အခန်းထဲ အမေ စဝင်လာကထဲက အခုမှ အဓိပ္ပါယ်ပါပါ စကားစပြောဖြစ်တာပြောပါတယ်။

“  ကဲ..ခဏ ဖယ်ပေးဦး သားရာ..၊ မေမေအသက် ရှူကြပ်လိုက်တာ။ သူ့ကိုယ်အလေးကြီးနဲ့ လာဖိထားတယ်..ဟွန့်..  ”

ကျနော့် လီးကြီးက အမေ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ တပ်ရက်သားကြီး ရှိတုန်းပဲ၊ မချွတ်ရသေးဘူး။ ကျနော့်ကို အမေက အသာဘေးတွန်းထုတ်လိုက်တော့ ကျနော်လဲ ဘေးကိုလှိမ့်ဆင်းလိုက်တယ်။ လီးကလဲ အခုမှ အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲက ဗလွပ်ဆိုပြီးကျွတ်ထွက်လာသလို။ စောက်ပတ်ကြားထဲကလဲ ကျနော်ညှစ်ချပြီးဖြည့်ပေးထားတဲ့ သုက်ရည်ဖြူဖြူတွေက ဆက်တိုက် လိမ့်ဆင်းပြီးအန်ကျလာတယ်။

အမေက ဘေးတိုက်ကျသွားတဲ့ ကျနော့်ကျောကို သူ့လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ဖွဖွပွတ်ပေးနေရင်း အသံမျှင်းမျှင်းလေးနဲ့...

“  သားလီးကြီးက ကြီးလိုက်တာ နင့်နေတာပဲကွာ။ မေမေတောင် နှစ်ကြိမ်ဆက်တိုက်ပြီးသွားတယ်။ လုပ်တတ်လိုက်တာ..  ”

ကျနော် အမေ့ပါးစပ်က ဒီစကားမျိုးကြားရမယ်လို့ တခါမှ မထင်ထားခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါပေမယ့် အခုတကယ်ကြားလိုက်ရတာပါ၊ကြည့်ရတာ အမေ ရမ္မက်စိတ်တွေ အထန်မကုန်သေးဘူး။ 

အခု လောလောလတ်လတ် ရလိုက်တဲ့ ကာမရသပျော်ရွှင်မှုကြောင့် ကျနော့်လို သူ့သားအရင်းကို ဒီလိုကြီးပြောချလိုက်တာ။ အမေဒီလိုပြောလာတော့မှ ကျနော်လည်းဘာမှမထိမ်းတော့ဘူး အမေ့နို့ကြီးတွေဆီ လက်လှမ်းနယ်လိုက်ရင်းက။

“  ဒါဆို သားကို နောက်ထပ်ပေးလုပ်ဦးနော်..  ”

အမေက ဘာမှပြန်မပြောဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကုန်းထပြီးကျနော်နဲ ပါးစပ်ချင်းတေ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ပြီးနမ်းလိုက်ပြီးမှ ပြန်ခွာပြီး..

“  လင်မယားတွေအပြောနဲ့ ပြောရင် လိုးတယ်လို့ခေါ်တာမဟုတ်ဘူးလား..  ”

အမေ့ရဲ့ တုန်ပြန်လာတဲ့အဖြေကြီးက ဒဲ့ကြီး၊ ကျနော်သဘောကျလို့ ပြုံးတောင်ပြုံးမိသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အမေ့ကို..

“  လင်မယားလို ဒဲ့ပြောရင်တော့ ပေးလိုးပါဦးလို့ ပြောရမှာပေါ့၊ အဲဒါဆို သားကအမေ့လင်၊ လင်ငယ်ပေါ့..ဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့် အမေ့လင်ကြီးကို ယှဥ်နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး  ”

အမေကသဘောကျတဲ့ အပြုံးကြီးကြီးတစ်ခု ခပ်နွဲ့နွဲ့ပြုံးချလိုက်ရင်း။

“  လင်ကြီးရဲ့မြွေက အခုပါးပျဥ်းမထောင်နိုင်တော့ဘူး။ လင်ငယ်လေးကတော့ တရှူးရှူးနဲ့ မာန်ပါလိုက်တာ။ အားသန်တဲ့ မြွေလေးကိုပဲကြိုက်သွားပြီ..  ”

ကျနော့် စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိတာက..၊ ကျနော်အမေ့ကို လိုးဖြစ်လိုက်မိလို့သာပဲ။ တကယ်လို့ အဖေနဲ့ ကျနော်တို့ အစီအစဥ်ချပြီး အမေ့ကို မလိုးလိုက်မိရင် ပြောလို့မရဘူး၊ အမေ ဒီလိုထန်ပုံနဲ့ နောင်မကြာခင်မှာ အမေ တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ လင်ငယ်နေတော့မှာ ကျိန်းသေသလောက်ရှိတယ်။

ဒီတိုင်းဆိုရင် ကျနော် အမေ့ကို လိုးလိုက်တာ မမှားဘူးလို့ဆိုရမယ်။ စိတ်ထဲမလဲ နဲနဲတော့ ပေါ့သွားတယ်။အနည်းဆုံးတော့ အမေကျနော့်လီးကို စွဲလမ်းသွားအောင် လုပ်နိုင်ခဲ့ရင်၊ အမေတခြားလီးတွေ ထွက်ရှာဖြစ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး။

အဖေတွေးသလို မိသားစုထဲမှာပဲ ပြေလည်အောင်ဖြေရှင်းပြီးသား ဖြစ်သွားပြီ။ ပြောရင်းဆိုရင်း ကျနော့် လီးကပြန်တောင်လာပြန်ပြီ။ ကျနော် ထထိုင်လိုက်ပြီးအမေ့ကို ဆွဲပွေ့လို့ အမေ့ နှုတ်ခမ်းထွေးထွေးနီစွေးစွေးကို စိတ်လိုလက်ရ တရှုက်မက်မက်စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။

အမေကလည်း ကျနော့်လည်ပင်းကိုသိုင်းခိုပြီး သူမလျှာကို ကျနော့်ပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းပြီး တုန်ပြန်နမ်းလာတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ကျနော်အမေ့ရဲ ညဝတ်ဂါဝန်အင်္ကျီတစ်ထည်လုံးကို ခေါင်းပေါ်ကမပြီး အောင်အောင်မြင်မြင်ဆွဲချွတ်ချလိုက်နိုင်တယ်။

အခုတော့ အမေ့ရဲတစ်ကိုယ်လုံးမိမွေးတိုင်းဘမွေးတိုင်း နိကက်ကြီးဖြစ်သွားပြီ။ ကျနော် အမေ့နို့ကြီးတွေကိုအားရပါးရ ကိုင်ညှစ်ရင်း ကုန်းစို့ပစ်လိုက်တယ်၊ ဒီတစ်ခါတော့ အမေလုံးဝအငြင်းအဆန်၊ လုပ်တာ၊ တွန်းထုတ်တာတွေ မရှိတော့ဘူး။ နို့ကြီးတွေကို ကော့ကော့ပြီး ပစ်တောင်တင်ပေးနေလိုက်သေးတယ်။ အခုတစ်ခါပြန်အစမှာ ကျနော်တို့ သားအမိနှစ်ယောက်ကြားမှာ တော်တော်ကြီးကို ပွင့်လင်းသွားပြီလို့ ဆိုရမယ်။

ကျနော် အမေ့တကိုယ်လုံးကို စိတ်ကြိုက်ကိုင်လို့ကစားလို့ရသွားပြီ။ ကျနော် အမေ့ဆံနွယ်စလေးတွေနမ်းရင်း၊ မျက်နှာအနှံ့၊ လည်တိုင်အနှံ့၊ရင်အုံ၊ နို့ကြီးနှစ်လုံး၊ ခပ်ရှပ်ရှပ်ဗိုက်သားပြင်၊ ချပ်တွင်းလေးတွေကို နေရာအနှံ့ စိမ်ပြေနပြေနမ်းရင်း အမေ့ရမ္မက်စိတ်ကို နောက်တစ်ကြိမ်ထကြွအောင် ဆွပေးနေရင်း တပြိုင်ထဲမှာ၊ အမေ့လက်လေးကိုဆွဲပြီး ကျနော့်လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။

အမေ ရုတ်တရက်တော့ တွန့်သွားသေးပေမယ့်၊ လီးကိုလဲကိုင်မိရော သေချာကျစ်ကျစ်ပါအောင် တင်းတင်းဆုပ်ပြီးရှေ့ထိုးနောက်ငင်လျှောတိုက်ပြီး ဂွင်းကိုင်ပေးတော့တာပဲ၊ မိနစ်ပိုင်းလောက်ပဲကြာပါတယ်။

အမေက ထထိုင်ပြီးလီးကို ပါးစပ်ထဲ ကောက်ထည့်လို့ပုလွေကိုင်ပါတော့တယ်။ အမေ့လျှာနဲ့ ပါးစပ်နွေးနွေးလေးကလိမ်းလှည့်ပြီး စုပ်လိုက်တာ၊ ကျနော်တောင့်ကနဲဖြစ်သွားရပြီး လီဆီကစိမ့်ကနဲကျင်ကနဲနဲ့တလှပ်လှပ်ဖြစ်ပြီး ကောင်းလိုက်တာလေ။

အမေက ဒစ်ထိပ်ကို ငုံစုပ်လို့တမျိုး။ ထိပ်ပေါက်လေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ထိုးလိုက်၊ လီးကိုလက်နဲ့ ကိုင်ထောင်ပြီး၊ လီးတံပတ်ချာလည်အရေပြားကို လျှာပြားနဲ့ပတ်လျက်လိုက်၊ ကောင်းကောင်းမှုတ်ပေးနေတာလေ။ နောက်ဆုံးကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ အမေ့ကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီးပေါင်ကြီးတွေ ကိုင်ဖြဲတွန်းတင်လိုက်တယ်။ W ပုံစံဖားပေါင်စင်းလည်းဖြစ်သွားရော တခါထဲတက်ခွ၊နသားပါယားပြီး အပြတ်ဆောင့်ဆောင့်ပြီးကစ်တော့တာပဲ။

ကျနော်တို့ သားအမိရဲ့ ဒုတိယ ဂိမ်းပွဲလေးစခဲ့တယ်။ ထွေလီကာလီ ပိုဇေရှင်တွေ မပြောင်းတော့ပဲ လှေကြီးထိုးနဲ့ပဲ မီးကုန်ယမ်းကုန်အားကုန် ကြဲလိုက်ကြတာ။ ဒုတိယ အကြိမ်မြောက်အထွတ် အထိပ်ရောက်ကြပြီး၊ရင်ပတ်ပေါ်မှောက်ရက် ခွရက်သားကြီးတွေ ဖက်ပြီး မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြတော့တာ မိုးလင်းမှပဲ နိုးကြတော့တယ်။

  

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>



Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment