ပျော်စရာ ကမ်းခြေ (စ/ဆုံး)

ပျော်စရာ ကမ်းခြေ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ကျနော့်ကို တော်တော် ခေါင်းစားသွားအောင် ဖန်တီးလိုက်သူက တခြားသူ မဟုတ်ဘူး။ ကိုဇော်ကြီးရယ်။ နေပြည်တော်မှာ လုပ်တဲ့ အစည်းအဝေးတစ်ခုကို ကျနော် သွားတက်ပြီး ပြန်လာတာမှ မနေ့ညက ရှိသေး။ ဒီနေ့ မနက် ရုံးခန်းရောက်တော့ ကျနော့်ကို သူ့အခန်းထဲ ခေါ်ပြီး ပြောတာ …။ 

" ကိုထွန်းထွန်းရာ .. ကျနော်လဲ ရက်ကို သေချာလုပ်တာပဲ .. အခုက ဟိုဘက်က လက်မှတ်ထိုးမယ်ဆိုတဲ့ ဗီယက်နမ်အဖွဲ့က ဒါရိုက်တာတစ်ယောက်က စနေနေ့ကို ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေဘူးဆိုလို့ နောက်တစ်ရက် ဆုတ်လိုက်ရတာ" 

" အဲဒါက ပြဿနာ  မရှိဘူး .. ကျနော် ရှိမနေလို့ မဖြစ်ဘူးလားဗျာ .. ကိုဇော်ကြီးတို့ပဲ လုပ်လိုက်လေ"

" အာ .. မဖြစ်လို့ပေါ့ဗျာ .. အဲဒါက ကျနော်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော် ကိုထွန်းထွန်း .. အမ်ဒီက ပြောတာ .. ကိုထွန်းထွန်း အဆင်မပြေရင် သူနဲ့တွေ့ပြီး ဝင်ပြောမလား" 

ကိုဇော်ကြီးက အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ ကျနော် နဲနဲတွန့်သွားတယ်။ တွန့်သွားတယ်ဆိုတာ အမ်ဒီ ဦးနောင်ခွန်ရဲနဲ့ ပြောရမှာ ကြောက်လို့မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ယူထားတဲ့ တာဝန်ကြောင့်။ ကျနော်က ဒီကန်ပနီမှာ ယူထားတာက အော်ပရေးရှင်းအပိုင်းလေ။ အခုဟာက ကျနော်တို့ ကန်ပနီနဲ့ လုပ်ငန်းကြီးလုပ်ဖို့ ပြောထားတဲ့ ဗီယက်နမ်က နာမည်ကြီး ကန်ပနီနဲ့ စာချုပ်လက်မှတ်ထိုးပွဲ။ MOU ပေါ့ဗျာ။ အဲဒီမှာ ကျနော် ရှိမနေရင် သိပ်တော့ မလွယ်လှဘူး။ အော်ပရေးရှင်းပိုင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး Technically ပြောစရာတွေက ရှိနေမှာ သေချာတယ်။ ပြောရမယ်ဆို ဒီအဖွဲ့နဲ့က သေချာ ချိတ်ထားရတာ။ အဆင်မပြေလို့ မဖြစ်ဘူး။ သူတို့ကို လိုက်နေတဲ့ တခြားသော ကန်ပနီတွေက မြန်မာနိုင်ငံထဲမှာ အများကြီးလေ။ 

" ဟူး .. ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူးဗျာ"

" ဒီလိုလုပ်ပါလား .. ညနေမတိုင်ခင် MOU ကိစ္စက ပြီးသွားမှာပဲဗျာ .. အဲဒီမှာ ခင်ဗျားလိုက်သွားပေါ့ .. ချောင်းသာထိရောက်အောင် ကားမမောင်းချင်ဘူးဆိုရင် ကန်ပနီက ဒရိုက်ဘာကို ခေါ်သွားပါလား" 

Business Development ပိုင်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော်နဲ့ ရာထူးတူတဲ့ ကိုဇော်ကြီးက ဒီလိုအကြံပေးလိုက်ပေမယ့် ကျနော် သူ့အကြံကိုလည်း သိပ်သဘောမကျဘူး။ ကန်ပနီက ဒရိုင်ဘာကို ခေါ်မသွားချင်လို့ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ရဲ့ပါစင်နယ်ကိစ္စအတွက် ကန်ပနီက လူတွေကို မသုံးချင်တာ။ ရုံးမှာရှိတဲ့ တခြားသူတွေ ဒါမျိုးလုပ်နေကြတာ သူတို့ဟာသူတို့ လိပ်ပြာလုံပေမယ့် ကျနော်ကတော့ မရဘူးဗျ။ တတ်နိုင်ရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး သန့်သန့်လေး နေချင်တာ။ ပြသနာက ဒီလိုပါ။ ကျနော်က နေပြည်တော်ကနေ ပြန်လာ၊ ရန်ကုန်ရောက်ရင် စနေနေ့မှာ လုပ်မယ့် လက်မှတ်ထိုးပွဲတက်၊ ပြီးတာနဲ့ အဲဒီနေ့ညမှာ ချောင်းသာကို ကျနော့်ရဲ့သက်ဆိုင်သူနဲ့ ခရီးထွက်မယ်ဆိုပြီး အစီအစဉ်လုပ်ထားတာ။ ချောင်းသာက တစ်နှစ်ကို အနည်းဆုံးတစ်ခေါက်လောက်တော့ ဒီလိုမျိုး သွားနေကြ။ 

တကယ်ဆို အခုရောက်နေတဲ့ လပိုင်းမှာ အရင်နှစ်တွေတုန်းကဆို ကျနော်တို့ ချောင်းသာ သွားပြီးတာတောင် ကြာလှပေါ့။ အခုက ကျနော်က အလုပ်များနေတာနဲ့ သွားဖို့အရေးကို နေ့ရွှေ့လိုက်၊ ညရွှေ့လိုက် ဖြစ်နေတာ။ သက်ဆိုင်သူကလည်း ကျနော်နဲ့ တွေ့တိုင်း တကျီကျီနဲ့ ပြောနေတာ။ သူကလည်း တခြားကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး။ ညီမလုပ်တဲ့သူနဲ့ အဲဒီညီမရဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ကျနော်တို့နဲ့အတူ လိုက်ချင်နေတာ။ အဲဒါကြောင့် အခုလို လာမယ့်စနေနေ့မှာ သွားမယ်ဆိုပြီး အတိအကျ အသေအချာ စီစဉ်ပြီးမှ ကျနော် လိုက်မလာနိုင်ဘူးဆိုရင် အကြီးအကျယ်ကွိုင်ဗျ။ ကိုပန်းရိုင်းစကားနဲ့ဆို အေးအေးဆေးဆေး ဇိမ်နဲ့ဆွဲစားဖို့ စဉ်းစားထားတဲ့ အာပုံလေးလည်း ငတ်မဲ့သဘောပဲ .. ဟီး ;D ရုံးခန်းအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး လက်ရှိ ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ အခက်အခဲကို သက်ဆိုင်သူကို ဖုန်းနဲ့ သံတော်ဦး တင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ .. 

" အာ .. အဲဒါကတော့ ကိုကြီးက မမိုက်တာပဲ .. အသေအချာ စီစဉ်ထားတာကို .. ငယ်ငယ်တို့တောင် ရုံးကနေ ခွင့်ယူထားတာ .. ဟိုဘက်က ဟိုတယ်ကလည်း ဒီအချိန်ရဖို့ မနည်းပြောထားရတာကို .. sea view ရဖို့ကို ဘယ်နှစ်ရက်လောက် ကြိုပြောထားရလဲ သိတာပဲဟုတ်" 

ညံစီညံစီနဲ့ ထွက်လာတဲ့ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူရဲ့အသံက စိတ်ကောက်တယ်လို့ ပြောရမလား၊ စိတ်ပျက်တယ်လို့ ပြောရမလား မသိတဲ့ အသံနဲ့ဗျ။ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ်လေ။ အခုဟာက ကိုယ်တွေနှစ်ယောက်ထဲ သွားတာမဟုတ်ဘူး။ သူ့ညီမနဲ့ တခြားတစ်ယောက်ပါဦးမှာ မှတ်လား။ ကိုယ့်အချင်းချင်းက ပြန်ညှိလို့ရတယ်ဆိုရင်တောင်မှ တခြားသူကို အားနာရဦးမှာလေ။ ကျနော်လည်း ချက်ချင်း ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်သေးဘဲ ခေါင်းလေးစောင်း၊ မျက်ခုံးတစ်ဖက်ကို လက်ညိုးလေးကွေးကာ ပွတ်ရင်း ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရတယ်။ အဲဒီမှာ အကြံတစ်ခု စဉ်းစားလို့ရတာနဲ့ .. 

" ဒီလိုလုပ်ပါလား သဲရယ် .. သဲတို့ အရင်သွားလိုက်လေ .. ကိုယ်တစ်ရက်နောက်ကျပြီး လိုက်လာခဲ့မယ်ရော .. သဲတစ်ယောက်ထဲမှ မဟုတ်တာ .. ငယ်ငယ်တို့ပါနေမှာပဲလေ .. သဲတို့ ညီအစ်မတွေ ၊ မိန်းကလေးတွေ အချင်းချင်း ကဲလို့လဲ ရတာပေါ့ .. တစ်ရက်ထဲပဲ ဟုတ်စာ" 

ကျနော့် စကားကြားတော့ သက်ဆိုင်သူက စဉ်းစားသလိုနဲ့ ငြိမ်သွားတယ်ဗျ။ တအောင့်လောက်ကြာမှ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ဘာပြန်ပြောတယ်မှတ်လဲ။ သဲက ကိုကြီးနဲ့မှ ကဲချင်တာတဲ့ .. အဟဲ .. အဲ့လို အဲ့လိုဗျ :)။

ကျနော့်ထက် ငါးနှစ်နီးပါးလောက်ငယ်တဲ့ ကျနော့်သက်ဆိုင်သူက တစ်ခါတစ်ခါ အဲ့လို ချွဲတတ်တယ်ဗျ။ ဖုန်းထဲမှာတင် မဟုတ်ဘူး။ အိပ်ရာပေါ်မှာလဲ အတူတူပဲ။ ဟဲ .. ဟဲ .. ဆန္ဒမစောပါနဲ့ ကိုယ့်ဆြာတို့ရယ် .. ဒီအကြောင်းတွေ တဖြေးဖြေးခြင်းနဲ့ ရောက်လာမှာပါ။ ;) 

သက်ဆိုင်သူနဲ့ ကျနော် ဖုန်းတော်တော်ပြောဖြစ်လိုက်တယ်။ အဓိကကတော့ သူ့နားလည်အောင် ကျနော့်အလုပ်အကြောင်း ရှင်းပြလိုက်တာပါ။ ပြေပြေလည်လည်နဲ့ ရှင်းပြလိုက်တော့လည်း သူက နားလည်ပေးပါတယ်။ ဒါက ဒီကိစ္စမှ မဟုတ်ပါဘူး။ အလုပ်ကိစ္စအကြောင်းပြပြီး အမ်ဒီတို့ ကာရာအိုကေသွားလို့ ကျနော် လိုက်သွားရင်တောင် သူက နားလည်ပေးပါတယ်။ Provided that ကျနော် ဘာလုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ သူ့ကို ပြန်ပြောရင်ပေါ့လေ ... အ ဟင်း ဟင်း :D 

ဖုန်းပြောပြီးတဲ့နောက်တော့ ကျနော် တော်တော်အလုပ်များသွားတယ်။ စနေနေ့ညမှာ သွားဖို့ စီစဉ်ထားတဲ့ Tour Company ကို အရင်ဖုန်းဆက်ရတယ်။ ကျနော်တို့က ချောင်းသာကို Express ကားနဲ့ သွားဖို့ စီစဉ်ထားကြတာ။ ချောင်းသာထိ ကျနော့်ကားနဲ့ မောင်းသွားလို့ရပေမယ့် ကျနော်က High Way ကို မမောင်းချင်ဘူး။ နေ့တစ်ဓူဝ ရုံးတက်ရုံးဆင်းကို ကားမောင်းနေရတာဆိုတော့ အပန်းဖြေ ခရီးထွက်မယ့်အချိန်မှာ ကားမောင်းမနေချင်ဘူးလေ။ ဒါကို သက်ဆိုင်သူကလည်း သိပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် Express Bus ကောင်းကောင်း .. Scania ကား နဲ့ သွားဖို့ စီစဉ်ထားကြတာ။ နဲနဲတော့ Tour Company နဲ့ စကားပြောလိုက်ရပေမယ့် ကံကောင်းချင်တော့ တနင်္ဂနွေနေ့မှာ ထွက်မယ့် ကားတစ်စီးမှာ နေရာက ကျန်သေးတယ်။ သိပ်ကောင်းကောင်းတော့ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ဆုံးတန်းပေါ့ဗျာ။ 

ဒါပေမယ့် ကျနော်က ရွေးမနေတော့ပါဘူး။ သူတို့က ပိုက်ဆံအပိုမတောင်းဘဲ စီစဉ်ပေးတာတောင် မဆိုးလှဘူး မဟုတ်လား။ ပိုက်ဆံပေးဆိုလည်း အမှန်ကတော့ ပေးနိုင်ပါတယ်။ အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင် ကျနော့်ကိုယ့်ကားကိုယ်မောင်းပြီး လိုက်သွားရမှာလေ။ ဒါက အဓိက ကျပါတယ်။ အခုတော့ တစ်ရက်နောက်ကျတာပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တာက မူလ စီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ ... Tour Company နဲ့ သေချာပြောပြီးလို့ ဖုန်းချလိုက်တာနဲ့ ကိုယ့်ရုံးခန်းထဲမှာ ထိုင်ရင်း လက်သီးလက်မောင်းတန်းရင်း ကြွေးကြော်မိတယ် ရေး ... ပင်လယ်ကြီးရေ .. ကိုယ်လာပြီဟေ့ !!! ............................................................................................................................... 

တော်တော်တော့ အလုပ်များသွားတယ်ဗျာ။ အခမ်းအနားလုပ်တဲ့ Ballroom ထဲမှာ Sedona က ဘာတွေ ကြွေးတယ်တောင် သေချာ မသိလိုက်ပါဘူး။ မှတ်မှတ်ရရ MOU ကို လက်မှတ်ရေးထိုးပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ဟိုဘက်ကလူတွေ၊ ကိုယ့်ကန်ပနီကလူတွေနဲ့ ဝိုင်ချို သောက်မိတာပဲ ရှိတယ်။ ဟိုဘက်နဲ့ တစ်ခွက်၊ ဒီဘက်နဲ့ တစ်ခွက် .. နှစ်ခွက်ထဲပါ။ အခမ်းအနားနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျနော် လျှောက်ပြောမနေတော့ပါဘူး။ 

ကျနော် ပြောချင်တာနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ အကြောင်းအရာလေး .. ခင်ဗျားတို့ စိတ်ဝင်စားမယ့် ဟာလေးတွေဆီပဲ သွားကြရအောင် … ။ ဖိတ်ကြားထားလို့ တက်ရောက်လာတဲ့ လူတွေထဲမှာ ကျနော်တို့ ကန်ပနီဘက်မှာ ကျနော် မသိတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို မြင်မိတယ်ဗျ။ အင်း .. သတိထားမိတယ်လို့ ပြောရင် ပိုမှန်နေမလား မသိဘူး …။ ပုံမှန်ဆို ဒီလိုမျိုးပွဲကို လာလေ့ရှိတဲ့သူတွေက အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ လာကြတာ များပါတယ်။ နိုင်ငံခြား ကန်ပနီနဲ့ စာချုပ်လက်မှတ်ထိုးပွဲ မဟုတ်လား။ 

ကျနော်တောင်မှ အကောင်းစားအနောက်တိုင်းဝတ်စုံ အနက်ရောင် ဝတ်ထားတာလေ။ အမ်ဒီအပါအဝင် တခြားသူတွေလည်း ဒီလိုပဲ။ ရုံးက ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေကတော့ သူတို့ ဝတ်စုံ ကုတ်နဲ့ ဒူးဖုံးယုံရှည်တဲ့ စကတ်လေးတွေကို ကိုယ်စီနဲ့ပေါ့။ အမ်ဒီ ပီအေကတော့ အပေါ်အောက်ဝမ်းဆက် ဂါဝန်ရှည်နဲ့။ အဲ့လို .. အဲ့လို .. သူသူကိုယ်ကိုယ် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို ဝတ်ထားတဲ့အချိန်မှာ အဲဒီကောင်မလေးက ဗမာရိုးရာဝတ်စုံ အဝါရောင်လေးကို စတိုင်လ်ကျကျနဲ့ ဝတ်ထားတာ။ 

ပွဲနေပွဲထိုင်သွားရင် ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ အမျိုးသမီးဝတ်စုံ အကောင်းစားကို ကိုယ်တိုင်းနဲ့ အတိအကျ ချုပ်ထားမှန်း မိန်းကလေးပီသတဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေကို အပြည့်အဝမြင်နေရတာနဲ့ သိသာနေတယ်ဗျာ။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ အသားဖြူဖြူလေးနဲ့ လှတာက အတော်လှတဲ့ ကောင်မလေး။ ဝတ်ထားတဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီက လက်ပြတ်ဆိုတော့ ဝင်းဝါဖြူဖွေးနေတဲ့ လက်မောင်းသား ဖွေးဖွေးလေးတွေကို မြင်နေရတာကိုက ရင်ခုန်ချင်စရာကောင်းနေတယ်။ ခါးကလေးကလည်း သေးသေးကျင်ကျင်လေး ဖြစ်သလို၊ ဝမ်းပြင်သားလေးက ချပ်ချပ်လေးနဲ့ ဆိုတော့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီရဲ့အောက်မှာ ရုန်းကန်ကြွတက်မလို ဖြစ်နေတဲ့ ရင်ကချီချီလေးရယ် (ကိုယ့်ဆြာတို့ ကိုယ်လုံးလှတဲ့ မြန်မာကောင်မလေးတွေ ဗမာဝတ်စုံဝတ်ထားတာ မြင်ဖူးရင် ကျနော်ပြောနေတာ မျက်စိထဲ မြင်ကြမှာပါ) 

အရပ်ကလေးကလည်း မနိမ့်မမြင့်နဲ့ အနေတော်လေးရယ်။ ကျနော် သဘောကျမိတာက ကောင်မလေးက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်နေတာကို။ ကြီးလာရင်တော့ ဒီလို ခန္ဓာကိုယ်မျိုးက ဘယ်လိုနေမယ် မသိပေမယ့် အခုလို အသက်၂ဝကျော်လောက် ပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ မြင်လိုက်တာနဲ့ ဖီးလ်တက်စေတာဗျ။ တင်းတင်းရင်းရင်လေး ပတ်ထားတဲ့ ထမိန်စကတ်လေးရဲ့အောက်မှာ ရှိတဲ့ တင်အိုးတွေအကြောင်းတော့ အထူးတလည် ပြောမနေတော့ပါဘူး။ ကိုပန်းရိုင်း အင်မတန်မှ ကြိုက်တယ်ဆိုတဲ့ ကျန်းမာရေးကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အတန်းအစားထဲမှာ ထိပ်ဆုံးက ပါတယ်လို့ ပြောရမယ်။ 

ကျနော် သေချာ နားမလည်တာက ဒီကောင်မလေးက ကိုယ့်ကန်ပနီက ဖြစ်နေတာပဲ။ ဝန်ထမ်းလား ဘာလားတော့ ကျနော်လည်း သေချာ မသိဘူး။ အမ်ဒီနားမှာ ကပ်နေပြီး လိုအပ်တဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေ လုပ်ပေးနေတာ တွေ့တယ်။ အကယ်၍ နောက်ထပ်ခန့်လိုက်တဲ့ ဝန်ထမ်းဆိုရင်တော့ ကျနော်တော့ ရုံးချုပ်ပြန်ချင်တော့တာပဲ .. ဟီး ;D။ ပထမဦးဆုံး အကြိမ် အောပရေးရှင်းဘက်ကနေ ရုံးချုပ်ပြောင်းဖို့ ဆန္ဒဖြစ်တာ ဒီတစ်ခါပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ကိုဇော်ကြီး သိရင်တော့ ဘာပြောမလဲ မသိဘူး။ တကယ်လည်း ကိုဇော်ကြီးက ပြောပါတယ် .. ကျနော် သွားပြီး အဝါရောင်ကောက်ကြောင်းလေး အကြောင်း အစ်ကြည့်သလိုနဲ့ မေးတဲ့အခါမှာလေ 

“ ဟ .. မင်း မသိဘူးလား … အမ်ဒီရဲ့တူမ နန်းယွန်းဝေဆိုတာ .. ကောင်မလေးက စလုံးကနေ စီးပွားရေးဘွဲ့တစ်ခုနဲ့ ကျောင်းပြီးလာတာ .. အဲဒါ ကန်ပနီမှာ အလုပ်ဝင်မလို့လေ .. အမ်ဒီ ပီအေအနေနဲ့ .. ဘာလဲ အားလုံးထဲမှာ ပေါ်ပေါ်လွင်လွင် ဖြစ်နေလို့ မျက်စိကျနေတာလား” 

“ အာ .. မဟုတ်ပါဘူး .. ကိုဇော်ကြီးရာ .. ကျနော်က ထူးဆန်းနေလို့ပါ .. အမ်ဒီ ပီအေ ထပ်ခန့်မယ်လို့ မထင်ဘူး .. မဝါက ဘာဖြစ်လို့လဲ” 

မဝါဆိုတာ ဝါဝါမောင်ဆိုတဲ့ အမ်ဒီ ပီအေ။ ဂါဝန်ရှည် ဝတ်ထားတယ်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်လေ။ အသက် ၃၅လောက် ရှိပေမယ့် မပျက်စီးတဲ့ အနေအထားရှိတဲ့ အမျိုးသမီး။ 

“ ရှူး .. တိုးတိုး .. ငါ့လူ .. တစ်ချို့ကိစ္စတွေ ကိုယ်ဝင်မပါတာကောင်းတယ် .. တော်ကြာ ကြားကနေ ဆားညှပ်နေမယ်” 

“ အော် .. ဒီလိုလား .. အင်းပါ .. မမေးတော့ပါဘူး” 

ကိုဇော်ကြီးနဲ့ အဲ့လို ပြောပြီးတဲ့နောက် ကျနော်လည်း ခံတွင်းချဉ်လာတာနဲ့ ခန်းမထဲကနေ ထွက်ပြီး၊ အပြင်မှာ စီးကရက်သောက်ဖို့ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျနော် ရှိနေတဲ့ နေရာမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက် တော်တော်ပေါက်ကွဲနေတဲ့ အသံနဲ့ ဖုန်းပြောနေတာကို ကြားရပါရော။ ကျနော့်ကို နောက်ကျောပေးထားလို့ ကျနော်ရောက်နေတာ သူမ မသိလောက်ဘူး။ ဖုန်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင် .. နားနားကပ်ထားပြီး၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်က လက်ဟန်အပြည့်နဲ့လှုပ်ရှားပြီး ဖုန်းထဲကလူကို အားရပါးရ ကောနေတာဗျ။ တခြားသူ မဟုတ်ဘူး .. နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ အဝါရောင်ဝမ်းဆက် ဝတ်စုံလေးနဲ့ ရှမ်းမချောလေးရယ်လေ … 

" ဒါကတော့ သွေးကမမိုက်တာ .. သေချာစီစဉ်ထားပြီးမှ ဘာအထာလဲ .. အိမ်မပိုင်ဘူးဆိုလဲ ဂေါ်လီမလုပ်နဲ့လေ .. ယွန်းတောင်မှ ဘယ်လောက်အထိ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လုပ်ထားရတယ်ဆိုတာ သွေးအသိပဲ"

" ……………….." 

" အို .. တော်ပြီ .. တော်ပြီ .. ဘာမှ လာရှင်းပြမနေနဲ့ .. လိုက်မှာလား မလိုက်ဘူးလား တစ်ခွန်းထဲသာ ပြော .. ယွန်း သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး"

" …………………."

" ဘာမှ တောင်းပန်စရာမလိုဘူး … ယွန်းကတော့ သွေးမပါလဲ သွားမှာပဲ .. အကြီးအကျယ် စီစဉ်ထားတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကို ဒီလိုမျိုးတော့ အပျက်မခံနိုင်ဘူး" 

လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြောနေယုံမက ကိုယ်လုံးလေးကပါ သိမ့်သိမ့်တုန်နေလို့ ဒီကောင်မလေး တော်တော်စိတ်ဆိုးနေမှန်း ကျနော် သိလိုက်တယ်။ တကယ်ဆို ကျနော် ဒီနေရာက လှည့်ထွက်သွားသင့်တာပါ။ ဒါ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အတွင်းရေးကိစ္စ မဟုတ်လား။ ချောင်းမြောင်းပြီး နားထောင်မနေသင့်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ့ ဒီရှမ်းမချောလေး စိတ်ဆိုးနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်လောက်တော့ မြင်ချင်သေးတယ် (dark desire ပေါ့ဗျာ .. လေယာဉ်ပေါ်မှာ လေယာဉ်မယ်လေး အစားအသောက်လာချပေးတဲ့အချိန် တစ်ချက်လောက် ဖမ်းရှိုးချင်တဲ့သဘောမျိုးလေ .. အဟီး)။ 

အဲဒါနဲ့ မီးညှိထားတဲ့ ဆေးလိပ်ကို မသောက်သေးဘဲ မသိမသာနဲ့ ကိုယ်ကိုရွှေ့ပြီး နန်းယွန်းဝေနဲ့ ဘေးတိုက်အနေအထားရောက်အောင် ပြောင်းလိုက်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ ကျနော်က နေရာအပြောင်း နန်းယွန်းဝေကလည်း ဖုန်းပြောတာကို ဖြတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုနောက်ကို ချာခနဲ လှည့်လိုက်တာဗျာ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားနဲ့ ဖြစ်သွားတဲ့အချိန် သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူဝင်းနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးရဲ့ ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက်ဟာ ဆိုးထားတဲ့ ပန်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းနီလေး နီးပါးအတိုင်းတောင် ဖြစ်နေပြီ။ 

ဒါပေမယ့် လှတာကတော့ဗျာ တော်တော်လေးကို လှတယ်လို့ ပြောရမယ်။ မိန်းမလှလေးတွေ စိတ်ဆိုးရင် လှအောင်လည်း စိတ်ဆိုးတတ်တာပဲလားဗျ။ ကျနော့်ရှေ့မှာ အံ့အားသင့်တဲ့ဟန်နဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ နန်းယွန်းဝေက သက်သေခံနေတယ်။ ကင်မရာသာ ရှိလို့ကတော့ အဲ့ဒီ မျက်နှာလေးကို သေချာပေါက် ဒုံပတ် ရိုက်ထားချင်လိုက်တာ …။ 

" ဆောရီးဗျာ .. ကျနော်က ဆေးလိပ်သောက်ဖို့ ထွက်လာတာ" 

အခုထက်ထိ မသောက်ရသေးတဲ့ စီးကရက်ကို ထောင်ပြရင်းနဲ့ လူကြီးလူကောင်းဆန်စွာပဲ ကျနော်က အရင် ကြိုတောင်းပန်ရင်း နှုတ်ခွန်းဆက်လိုက်တယ်။ ကျနော့် မျက်နှာပေါ်က အမူအရာကို ကြည့်ရင်း နန်းယွန်းဝေရဲ့မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးမှာ အနီရောင်လှိုင်းလေးတွေ ထပ်မံပြီး ပြေးသွားပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဒါကို ရှက်သွေးလို့ ပြောင်းခေါ်ရမှာပေါ့။ ခနနေတော့ ပန်းလှလှလေး တစ်ပွင့် ပွင့်ဖူးလာသလို သွားဖြူတန်းလေးတွေ ပေါ်လာတဲ့အထိ အပြုံးလေးတစ်ခုကို ဖန်ဆင်းရင်းနဲ့ သူက ကျနော့်ကို ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်။ 

" ကိုထွန်းထွန်း .. ဟုတ်တယ် မှတ်လား .. အော်ပရေးရှင်းဘက်က ??" 

" ဟုတ်ပါတယ် .. ကျနော် ထွန်းထွန်းပါ .. မနန်းယွန်းဝေ .. ဟုတ်" 

ကန်ပနီ တစ်ခုထဲက လူတွေမှန်း အခုမှ သေချာသိတာဆိုတော့ စောစောတုန်းက မိတ်မဆက်ဖြစ်သေးတာကို ကျနော်ကပဲ စလိုက်ပြီး စီးကရက်ကို လက်ပြောင်းကိုင်၊ ညာလက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တယ်။ အံမယ် .. အခုကျတော့ နန်းယွန်းဝေက အေးအေးဆေးဆေးပဲဗျ။ သူမ အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် တည်တည်ကြည်ကြည်ပုံလေးနဲ့ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ပြီး လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပါရော။ သူ့လက်ဖဝါးပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေး ကျနော့်လက်ထဲ ရောက်လာချိန်မှာ ကျနော် သတိထားမိတာ လက်ချောင်းလေးတွေတိုင်း လက်သည်းခွံကို တစ်ခုချင်းစီ အရောင်တစ်မျိုးစီ ဆိုးထားပြီး ပန်းခက်လေးတွေ ပုံဖော်ထားတာ။ လှတယ်ဗျ။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လက်ချောင်းအိအိလေးတွေကို အနားသတ်ထားတာ ချစ်စရာလေးတွေ။ လက်စွပ်တွေ ဘာတွေတော့ မရှိဘူး။ ပန်ဒိုရာလေး တစ်ကွင်းကိုသာ ဝတ်ထားတာ တွေ့တယ်။ 

" အဲဒီ စီးကရက်က သောက်ဦးမှာလား ကိုထွန်းထွန်း" 

" ဗျာ !!" 

ဖောင်းအိနေတဲ့ လက်ကလေးကို အနုလုံပဋိလုံ လေ့လာမိနေတဲ့ ကျနော် .. ရုတ်တရက် မေးလိုက်တဲ့ နန်းယွန်းဝေရဲ့စကားကြောင့် သူ့မျက်နှာလေးကို ကမန်းကတမ်း မော့ကြည့်တော့ ပြုံစေ့စေ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက အခုအချိန်ထိ မသောက်ရသေးတဲ့ စီးကရက်ကို မေးငေါ့ပြတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အနည်းငယ် ရှက်သလို ဖြစ်သွားပြီး၊ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ စီးကရက်ကို သောက်မယ်လို့ နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ဖို့ ပြင်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်ဟန်းဖုန်းက မြည်လာပါရော။ တခြားမဟုတ်ဘူး .. ကိုဇော်ကြီးက ကျနော့်ကို လှမ်းခေါ်တာ။ အရေးကြီး ကိစ္စဆိုတော့ အခုချက်ချင်း လာခဲ့မယ်လို့ ပြန်ပြောလိုက်ရတယ်။ ဖုန်းချပြီးတာနဲ့ လက်ထဲမှာ အခုထက်ထိ မသောက်ရသေးတဲ့ စီးကရက်ကို မီးငြိမ်းသတ်ဖို့ ပြင်နေတုန်းမှာ 

" ကိုထွန်းထွန်း မသောက်ဖြစ်တော့ရင် ယွန်းကို အဲဒီစီးကရက် ပေးခဲ့ပါလား" 

" ဗျာ !!" (ကျနော် ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားတယ်) 

" ယွန်း နဲနဲစိတ်ရှုပ်နေလို့ စီးကရက် သောက်ချင်လို့ .. စီးကရက်ကလဲ ဆောင်ထားလေ့ မရှိဘူးလေ" 

" အာ … ဒါဆို အသစ်တစ်လိပ်ယူလိုက်ပါလား" 

" နိုး .. နိုး .. ရတယ် .. တစ်လိပ်လုံးလဲ မသောက်ချင်ဘူး .. အဲဒီ ကျန်သလောက်လေးဆို ဖြစ်ပါတယ် .. ကိုထွန်းထွန်းမှ မသောက်ရသေးတာ" 

ကဲဗျာ .. ဘယ်လိုကောင်မလေးမှန်း မသိသလို၊ ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းလဲ မသိတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး ကိုဇော်ကြီး ခေါ်ထားတဲ့ ကိစ္စက ရှိနေတော့ လက်ထဲမှာ တစ်ဖွာမှ မဖွာရသေးတဲ့ စီးကရက်ကိုပဲ ထိုးပေးလိုက်ရင်း ခန်းမဘက်ရှိရာကို ခပ်သုတ်သုတ်နဲ့ ပြန်လျှောက်လာခဲ့ရတယ်။ နောက်ဘက်မှာတော့ Thanks ဆိုတဲ့ စကားလုံးလေးဟာ နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ ရှမ်းမချောချောလေးနဲ့ အတူ ကျန်ခဲ့တာပေါ့လေ။ 

................................................................................................................................

ကားထွက်မယ်လို့ ပြောထားတဲ့ ဘူတာကြီးရှေ့ကို ကျနော် ည၈နာရီခွဲ မတိုင်ခင်ပဲ ရောက်သွားတယ်ဗျ။ စောစောစီးစီး ရောက်အောင်လဲ အိမ်က ကြိုထွက်လာတာပါတယ်။ မဟုတ်ရင် ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ကားပိတ်ချက်နဲ့ ဟိုနားဒီနား သွားဖို့တောင် နာရီဝက်လောက် ကြာသွားနိုင်တာလေ။ ကျနော် ရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ တခြားခရီးသည်တွေတောင် မရှိသေးပါဘူး။ ကားပေါ်လိုက်မယ့် in-charge person ရယ်၊ ကားဒရိုင်ဘာရယ်ပဲ ရှိနေတယ်။ ကိုယ်က ဖုန်းဆက်ပြီး ရက်ပြန်ပြောင်းထားရတာဆိုတော့ သေချာအောင်ဆိုပြီး ကိုကံကောင်းဆိုတဲ့ ကားပါ်လိုက်မယ့်လူကို သွားမေးတော့ 

" ဟုတ်တယ် .. အကို .. နောက်ဆုံးတန်းပဲ .. ဘယ်သူမှ မရှိဘူး .. အကိုတစ်ယောက်ထဲပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာ လိုက်လာခဲ့တော့" 

ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ကိုကံကောင်းကြည့်ရတာ ဒီလိုခရီးတွေမှာ ကားလိုက်တဲ့သူတွေ ထုံးစံအတိုင်း စကားပြောကောင်းတယ်။ ကျနော်ကလည်း စကားပြောကောင်းတဲ့လူဆိုတော့ ခနအတွင်းမှာ အဖွဲ့ကျသွားတယ်။ သူရယ် ကားဆရာရယ်ကို ပါလာတဲ့ စီးကရက်ဗူးနဲ့ တည့်ခင်းဧည့်ခံရင်း စကားကောင်းနေလိုက်တာ သက်ဆိုင်သူကို ဖုန်းဆက်ဖို့တောင် မေ့နေလို့ သူခေါ်မှပဲ အပြေးအလွှားကိုင်လိုက်ရတယ်။ သက်ဆိုင်သူနဲ့ ကျနော် ဖုန်းပြောပြီးတဲ့အချိန်မှာ ကိုကံကောင်းက ကားစထွက်တော့မယ်ဆိုပြီး လာပြောလို့ ကျနော် ကားပေါ်တက်လာခဲ့တယ်။ ပြောထားတဲ့အတိုင်း နောက်ဆုံးတန်းပေါ့။ လမ်းမဘက်ကို ငေးလို့ရမယ့် ထောင့်ကို ကပ်ပြီး ခြေတန်ဆန့်၊ နောက်ကျောမှီပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကဲ .. မနက်ကျရင် ချောင်းသာရောက်ပြီပေါ့ဗျာ … ရန်ကုန်မြို့ထဲ တစ်နေရာကနေ တစ်နေရာ ရောက်ဖို့ကို တော်တော်မောင်းရတာပေါ့။ ကားကြီးဆိုတော့ ပိုတောင်ဆိုးသေး။

လမ်းကြောင်းရဖို့ကို တော်တော်စောင့်ရတာ။ ခနတော့ ကျနော် လမ်းဘေးကို ငေးပြီး ကားရပ်လိုက်တိုင်းမှာ တက်လာတဲ့ လူတွေကို ငေးကြည့်နေသေးတယ်။ များသောအားဖြင့် မိသားစုလိုက်သွားတာတွေ၊ သူငယ်ချင်းတွေ စုသွားတာတွေ၊ အတွဲလေးတွေ ဒါတွေပါပဲ။ ကျနော့်လို တစ်ယောက်ထဲသမားက တစ်ကားလုံးမှာမှ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲလားတောင် မသိပါဘူး။ ဟူး .. မတတ်နိုင်ဘူးလေ .. ဒါကတော့ ကိုယ့်အကြောင်းတရားနဲ့ကိုယ်ပဲ …။ နောက်တော့ အပြင်ဘက်ကို ငေးမနေတော့ဘဲ သက်ဆိုင်သူ ဖေ့ဘုတ်မှာ တင်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေကိုပဲ လိုက်ခ်ပေးရင်း အင်တာနက်သုံးနေလိုက်တယ်။ တော်တော်လေး ကြာတော့ မျက်လုံးညောင်းလာလို့ ခနမျက်စိမှိတ်ပြီး ငိုက်လိုက်တယ်။ ကားကပုံမှန် အရှိန်နဲ့ မောင်းလာမှန်း ငိုက်နေရင်းနဲ့ သတိထားမိတယ်။ ကြည့်ရတာ ရန်ကုန်မြို့ထဲက ထွက်ခဲ့ပြီနဲ့တူတယ်။ ကျနော်ထင်တာ ဟုတ်မှန်း ရန်ကုန်မြို့အလွန်က ဓါတ်ဆီဆိုင်မှာ ဆီဖြည့်တော့ သိလိုက်တယ်။ 

တခြားသူတွေ ကားပေါ်ကဆင်းပေမယ့် ကျနော်ကတော့ ဆင်းမနေတော့ဘူး။ ငိုက်လိုက်စနဲ့ ဆက်ငိုက်နေတယ်။ အမှန်အတိုင်းဆို ကျနော် ဒီအချိန် အိပ်မငိုက်သေးဘူးရယ်။ အခုဟာက တစ်နေ့လုံးပင်ပန်းထားတာရှိနေတဲ့အပြင် နောက်ဆုံးတန်းက ခုံမှာ ထိုင်နေရတာလဲပါတယ်။ ခေါင်းထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာပြီး လူက မလန်းတော့လို့ ငိုက်နေတာ။ ကားပြန်ထွက်လာတော့ မျက်စိတောင် ဖွင့်ကြည့်မနေတော့ပါဘူး။ တောက်လျှောက်ကို ငိုက်လာတာ ကိုကံကောင်းက ပန်းတနော်မှာ ထမင်းစားဖို့ ရပ်တော့မှပဲ ငိုက်နေရာကနေ နိုးတော့တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဆက်အိပ်နေလို့ မရတော့ဘူး။ ကားပေါ်က လူအကုန်ဆင်းရတော့မှာ။ ကျနော်လည်း ကိုယ်ပေါ်လွှမ်းထားတဲ့ စောင်ကိုဖယ်ပြီး အောက်ဆင်းဖို့ ပြင်ရတော့တယ်။ 

ယူစရာရှိတာကို ယူပြီး အောက်ဆင်းမယ်ပြင်တော့ ချွတ်ထားတဲ့ ဖိနပ်တစ်ရံက ရှာလို့မတွေ့ဘူး။ အဲဒီမှာ ဖိနပ်မပါဘဲနဲ့ အောက်ဆင်းလို့ မဖြစ်ဘူးဆိုပြီး လူသွားလမ်းမှာ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ ခုံအောက်တွေမှာ လိုက်ရှာရတာပေါ့။ တော်သေးတယ်။ ရှေ့တစ်ခုံကျော်ရဲ့အောက်မှာ တွေ့လို့။ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ကိုယ့်ဖိနပ်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး ယူမယ်ပြင်တော့ ဖိနပ်နားမှာ ခပ်လုံးလုံးအရာလေးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ပါရော။ ဘာလဲဆိုပြီး အဲဒီအနက်လုံးလေးကို ကောက်လိုက်တော့ နာမည်ကြီးတံဆိပ်တစ်ခုကို တွေ့လိုက်တယ်။ 

ဘာလဲဆိုတာ ကျနော်သိပြီး အလုံးဗူးကို တစ်ခြမ်းစီ ဖွင့်လိုက်တော့ အထဲမှာ ပန်းနုရောင် headphone လှလှလေး တစ်ခုကို တွေ့လိုက်ပါရော။ တော်တော်ရှားပြီး ဈေးကြီးပေးရမယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။ ကျနော်လည်း ဒါက အဲဒီခုံနေရာကလူတွေပဲ ကျကျန်ခဲ့တာလား၊ တခြားခုံဖက်ကနေ လိမ့်လာတာလား မသိတော့ အိပ်ထဲကောက်ထည့်ပြီး အောက်ဆင်းလာမယ် ပြင်တာပေါ့။ အဲဒီမှာ လူတော်တော် ရှင်းနေပြီဖြစ်တဲ့ ကားပေါ်ကို ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဒရောသောပါးနဲ့ ပြန်တက်လာတာ တွေ့လိုက်တာ။ လားလား .. တခြားသူ မဟုတ်ဘူး .. ကိုယ့်ဆြာ .. နန်းယွန်းဝေရယ် နန်းယွန်းဝေမှ တကယ်ကို နန်းယွန်းဝေ .. ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ နေ့လယ်ကနေ မြန်မာဝတ်စုံနဲ့ မဟုတ်တော့ဘူး။ အနက်ရောင် Dress ပျော့လေးကို ကျော့ကျော့မော့မော့လေး ဝတ်ထားတဲ့ မဟူရာနတ်သမီးလေးရယ်။ 

နေ့လည်တုန်းက မြန်မာဆန်ဆန် ဆံထုံးလှလှလေး ထိုးထားတဲ့ နီညိုရောင် ဆံနွယ်တွေဟာ အခုကျတော့ ညာဘက်ရင်အုပ်ခြမ်းပေါ်မှာ အလိပ်လိုက် ခွေနေလေရဲ့။ မသိမသာ ချယ်သထားတဲ့ မျက်နှာလေးက နေ့လည်တုန်းကလိုပဲ ဖူးဖူးလေးနဲ့ လှနေလေရဲ့။ သူရော .. ကျနော်ရော တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း အံ့အားသင့်နေကြတာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တောင် စကားမပြောဖြစ်ဘဲ ငေးနေကြတယ်လို့ ဆိုလို့ရမယ်။ 

ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာရှိတဲ့ သုံးပေလောက် အကွာအဝေးရှိမယ့် လေထုဟာ ခံစားမှုတစ်ခုနဲ့ ရုတ်တရက်ပြည့်လာသလိုတောင် ထင်ရတယ်။ ခနနေတော့ ကျနော့်ထက် အရင် သူက အသိဝင်လာသလိုနဲ့ အပြုံးပန်းလေးတစ်ခု ဖန်ဆင်းပြီး ညာလက်ကလေးမြှောက်ရင်း ကျနော်ကိုင်ထားတဲ့ အနက်ရောင်လုံးလေးကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။ 

" ကိုထွန်းထွန်း .. အဲဒါ ယွန်းဟာလေး .. ယွန်းက အောက်ဆင်းသွားပြီမှ သတိထားမိတာ .. ပျောက်သွားရင် ဒုက္ခဆိုပြီး ကမန်းကတမ်း ပြန်ရှာဖို့ တက်လာတာ"

" အော် .. ဒါ .. မနန်းယွန်းဝေ ဟာလား"

" ခိ .." 

ကျနော်က ညနတ်သမီးလေးကို လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ အလုံးလေး ကမ်းပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ဆီက ဟာကို မယူသေးဘဲ ပါးစပ်ကို လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ချစ်စဖွယ်လေး ပိတ်ပြီး ရယ်တယ်။ ကျနော်က ကိုယ်ပြောလိုက်တဲ့အထဲမှာ ဘာရယ်စရာပါလဲလို့ မေးတဲ့ဟန်နှင့် သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ 

"မနန်းယွန်းဝေဆိုပြီး နာမည် အပြည့်အစုံကြီး ခေါ်လိုက်လို့ပါ ... ယွန်းကို ဘယ်သူမှ အဲ့လို မခေါ်ကြတော့လို့ပါ .. ကိုထွန်းထွန်းထက် ယွန်းက အများကြီးငယ်တာပဲ .. ယွန်းလို့ပဲ ခေါ်ပါ" 

သူ့ပစ္စည်းပြန်ရလို့ ရွှင်မြူးသွားတာပဲလား၊ အလုပ်ထဲက အသိတစ်ယောက်ကို ကားပေါ်မှာ မထင်ထားဘဲ တွေ့လိုက်ရလို့ ပျော်မြူးသွားတာပဲလားတော့ မသိဘူး။ နန်းယွန်းဝေ ပုံစံက ဆယ်ကျော်သက်ချာတိတ်မလေး အသွင် ချက်ချင်းပြောင်းသွားတယ်။ ကျနော်နဲ့ အပြန်အလှန် စကားပြောရင်း သူကပဲ ရှေ့ကဦးဆောင်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းသွားတယ်။ ကားရပ်ပေးထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ထဲ ယွန်းနဲ့အတူဝင်လာတော့ အထဲမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်က နားထဲအလိုလိုရောက်လာတယ်။ တက်သစ်စ အဆိုတော်မလေး ဂေးဂေးရဲ့ ရင်ခုန်သံဆုံမှတ်ဆိုတဲ့ သီချင်း ... အင်း ... ကျနော်တော့ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး သကာလ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဆိုင်ထောင့်တစ်နေရာက စားပွဲတစ်လုံးမှာ အတူထိုင်မိကြတယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ နန်းယွန်းဝေနဲ့ အတူထိုင်ရတာ တစ်မျိုးဖြစ်နေပြီ။ 

သူနဲ့ကိုယ်နဲ့က တွေ့ဖူးတာမှ ဘယ်လောက်မှ မရှိသေးဘူး။ သူ့အကြောင်း ကျနော် ဘာမှ မသိသလို၊ ကျနော့်အကြောင်းလည်း သူ သိချင်မှသိမှာပါ။ ပုံမှန်ဆိုရင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဒီလိုမျိုးတွဲထိုင်ရတာ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ပေမယ့်၊ နန်းယွန်းဝေက တော်တော်လှနေတော့ အခက်သားလားဗျ။ ယွန်းရဲ့အသားအရည်က ရှမ်းမလေးဆိုတော့ ဖြူဖွေးပြီး ဝင်းလဲ့နေတာဗျာ။ နေ့လည်တုန်းက မသိသာလှတဲ့ သူ့ဆံနွယ်နီညိုရောင် အခွေလေးတွေက အခုတော့ လှပတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ လိုက်ဖက်ညီပြီး ရင်အုံမို့မို့လေးပေါ်မှာ ချစ်စဖွယ် လဲလျောင်းနေတာ။ နက်မှောင်တဲ့ မျက်ဆံလေးတွေရှိတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဟာ အရည်ကြည်လဲ့လဲ့နဲ့ သမင်မလေးအလား ထင်ရတယ်။ နှာတံလုံးလုံးလေးရဲ့အောက်က နှုတ်ခမ်းလေးတွေကတော့ လေးကိုင်းလိုပဲ ကွေးညွှတ်ပြီး မကြီးလွန်း မသေးလွန်းတဲ့အနေအထားဗျ။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့အောက်က ရွှေရင်နှစ်မွှာကလည်း ပျော့ပြောင်းတဲ့ ဝတ်စုံရဲ့အောက်မှာ မို့မို့ဝန်းဝန်းလေး ရှိနေတာ။ သိပ်တော့အကြီးကြီး မဟုတ်သလို၊ သိပ်တော့လည်း သေးလှတယ်လို့ မဟုတ်ဘူး။ ဘရာအကူကြောင့်သာ မဟုတ်ဘူးဆိုရင် ကျနော့်လက်တစ်ကိုင်စာ အနေတော်လေး … (ဟိုက် .. ငါ ဘာတွေ တွေးနေမိတာပါလိမ့်) ခေါင်းထဲ ဝင်လာတဲ့ အတွေးကို ဖြတ်ခနဲ မောင်းထုတ်လိုက်တော့ ဘာရယ်မဟုတ်၊ အကျင့်ပါနေတဲ့ ခေါင်းက အလိုလို ခါမိသွားပါရော ..။ 

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုထွန်းထွန်း .. နေမကောင်းလို့လား” 

ကျနော့်မျက်နှာက အသွင်ကို ကြည့်ပြီး ကြင်နာသလို လေသံချိုလေးနဲ့ မေးတော့ ကျနော့်ဖြင့် ရုတ်တရက် ဘာပြန်ပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး။ နောက်တော့မှ ခေါင်းထဲ ဖြတ်ခနဲ ဝင်လာတဲ့ အတွေးအတိုင်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“ မဟုတ်ပါဘူး .. ကျနော် ခေါင်းကိုက်သလို ဖြစ်နေလို့” 

“ ခေါင်းကိုက်နေလို့ .. ဟုတ်လား .. ဘာဖြစ်လို့လဲ” 

“ ဟိုဟာလေ .. တစ်နေ့လုံး ပင်ပန်းထားတာရော .. နောက်ဆုံးတန်းမှာ ထိုင်ပြီး လိုက်လာတာကြောင့်ရောပဲ” 

“ အော် .. ဟုတ်သားပဲ .. နောက်ဆုံးတန်းက မကောင်းဘူး .. ကားမူးတတ်တဲ့သူဆိုရင် အဆင်မပြေဘူး .. ခေါင်းကြည်သွားအောင် တစ်ခုခု သောက်လိုက်ပါလား”

“ ကောင်းသားပဲ .. ယွန်းရော ဘာသောက်မလဲ .. ကျနော် မှာလိုက်မယ် .. တစ်ခုခု စားပါဦးလား”

“ မစားတော့ဘူး .. ယွန်း ဒီအချိန် အစာမစားတတ်ဘူး ..” 

“ ဟုတ်သားပဲ .. မဟုတ်ရင် ကိုယ်အလေးချိန် တိုးလာမှာပေါ့”

“ အင်း နော် .. အခုတောင် ဝနေပြီလား မသိဘူး” 

“ အာ .. မဝပါဘူး .. ပြည့်ပြည့်လေးနဲ့ တော်တော်ကြည့်ကောင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးပါ” (ဟိုက် .. မရည်ရွယ်ဘဲ ကျနော့် ပါးစပ်က လှစ်ခနဲ ပြောထွက်သွားတယ်) 

“ တကယ် ?? .. မြှောက်မပြောလည်း ယွန်းက ကိုထွန်းသောက်ချင်တာ တိုက်မှာပါ” (ကျနော့် နာမည် ကိုထွန်းထွန်းကနေ ထွန်းတစ်လုံးပြုတ်သွားမှန်း အဲဒီတုန်းက သေချာသတိမထားမိလိုက်ဘူး) 

“ အာ .. မဟုတ်တာ .. ကျနော် တိုက်မှာပါ .. လစ်ပတန်ဆိုရင် အဆင်ပြေလား” 

“ ကောင်းသားပဲ … ကားပေါ်က အဲယားကွန်းကလဲ အရမ်းအေးတာဆိုတော့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ .. လစ်ပတန်ပဲလုပ်ပါ” 

ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် .. မှာထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ရောက်လာတာကို စောင့်ရင်းနဲ့ပဲ စကားစမြည် ဆက်ပြောနေလိုက်တယ်။ ကောင်းတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား၊ ဆိုးတယ်လို့ပဲ ဆိုရမလား မသိဘူး။ ကျနော်ရော၊ သူရော အခုလိုမျိုး အပျော်ခရီးထွက်လာတာ ဘာဖြစ်လို့ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ဘယ်သူမှ မမေးကြတာပဲ။ ယွန်းက ဘာဖြစ်လို့ မမေးဘူးလဲဆိုတာ ကျနော် မသိပေမယ့် ကျနော်က မမေးတာကတော့ ဖြစ်နေနိုင်တဲ့ ပြသနာကို ရိပ်ဖမ်းသံဖမ်းနဲ့ တွေးမိနေလို့ …။ 

နေ့လည်တုန်းက သူဖုန်းပြောနေတာကို တစ်စွန်းတစ်စ ကြားထားတော့ အခုအချိန်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတာနဲ့ ဆက်စပ်ပြီး တွေးလိုက်ရင် ကျနော်သဘောပေါက်ပြီလေ။ သူနဲ့ သူ့ပါတနာကြားမှာ တစ်ခုခုဖြစ်လို့ တမင်တကာ တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာတာ ဖြစ်ရမယ်လို့။ ဒါမျိုးကိစ္စဆိုတာ ရှေးလူကြီးတွေ ပြောဆိုဆုံးမထားသလို ကြားသုံးကြားထဲက တစ်ခုဆိုတော့ ကိုယ်ဝင်ပါလို့ မကောင်းဘူးလေ (ဒါနဲ့ အဲဒီ ကြားသုံးကြားဆိုတာရော သိကြတဲ့လူများ ရှိနေမလား မသိဘူး :D)။ 

အဲဒါကြောင့် ကျနော်က မသိလိုက် မသိဖာသာပဲ နေလိုက်ပြီး ယွန်းပြောတဲ့ စကားတွေနားထောင်၊ ပြီးတော့ ကိုယ်ကလည်း တန်ပြန်လိုက်ပြောနေလိုက်တာ ခနအနားပေးဖို့ ရပ်ထားတဲ့ အချိန်တွေဟာ ဘယ်လိုဘယ်ပုံနဲ့ ကုန်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူးရယ် ..။ (အံ့သြဖို့ တစ်ခုကောင်းတာက ပန်းတနော်မှာ signal မိပေမယ့် သူရောကျနော်ရော ဖုန်းဘယ်သူမှ မသုံးဖြစ်ဘူး .. ဒါကနောက်မှ ပြန်တွေးဖြစ်တာပါ) ကားပေါ်ကို လူတွေ အလျှိုအလျှိုနဲ့ ပြန်တက်တော့ ကျနော်တို့လည်း အားလုံးနည်းတူ ပြန်တက်ဖို့ ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ထိုင်ရာကနေ မထချင်ထချင်နဲ့ ထလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မဟူရာနတ်သမီးလေးရေ .. မင်းနဲ့ ကိုယ်နဲ့ ချောင်းသာရောက်ရင်တော့ ခနတဖြုတ် ပြန်ဆုံချင်လိုက်တာဆိုပြီး တွေးနေလိုက်တယ်။ တကယ့်တကယ်တမ်း စိတ်ထဲမှာရှိတဲ့ အတွေးရိုင်းကို ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဒီလိုမျိုး ဆူဖြိုးလှတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိတဲ့ ရှမ်းမချောလေးကို ဘီကီနီ ဝတ်စုံလေး ဝတ်ပြီး မြင်ကြည့်နေတာ .. ဟီး :P(ယောကျ်ားလေးဆိုတော့ ယောကျ်ားလေးလိုပဲ တွေးတာ သဘာဝကျပါတယ်နော် .. ကိုယ့်ဆြာ) 

ဒီတစ်ခါတော့ အဆင်းတုန်းကလို မဟုတ်ဘဲ ကျနော်က ရှေ့က သူက နောက်ကပေါ့ .. ဟိုဘက်ဒီဘက်မှာရှိတဲ့ ခုံတန်းတွေကြားထဲက လမ်းကြားလေးအတိုင်း လျှောက်လာရင်းနဲ့ သူထိုင်ခုံနံပါတ်ရောက်တော့ နှုတ်ဆက်သလို ကျနော် တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ဆက်လျှောက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကိုထွန်း .. ဆိုပြီး ခေါ်သံနဲ့ ကျနော့်ရဲ့uniqlo ဘော်ဒီဖစ်လက်ရှည်အင်္ကျီရဲ့လက်ကို လာကိုင်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ လည်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လွှာလေးပင့်ပြီး ကြည့်နေတဲ့ နန်းယွန်းဝေရဲ့မျက်ဝန်းလှလှလေးကို တွေ့လိုက်တယ်။ 

“ ခေါင်းကိုက်နေသေးတယ် ဆိုရင် .. နောက်မသွားနဲ့တော့လေ .. ယွန်းမှာ တစ်ခုံပိုနေတာ .. ကိုထွန်း အဲယားကွန်းအောက်မှာ အိပ်လို့ရတယ်ဆိုရင် ဒီမှာပဲနေလိုက်ပါလား .. ကိုထွန်းကသာ ယွန်းကို ဖြည့်ဆည်းထားတာ ယွန်းက ဘာမှ ပြန်မလုပ်ပေးရသေးဘူး” 

ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ … မောင်ထွန်းထွန်း .. မင်း စဉ်းစားစမ်း .. ကောင်မချောလေးတစ်ယောက်က သူနဲ့အတူ ထိုင်စီးဖို့ ဖိတ်ခေါ်နေတာ …. 

“ ဆောရီး .. ခနလေးနော် .. ကျနော် အထဲ ဝင်ပေးပါ့မယ်” 

ကျနော့်နှုတ်က ထွက်သွားတဲ့ စကားနဲ့အတူ ယွန်းရဲ့နောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ အတွဲလေးတစ်တွဲကို ပြုံးပြလိုက်တော့ ကောင်လေးဖြစ်တဲ့သူက .. ရတယ် ဘရို .. လို့ ပြောပြီး နားလည်တဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြန်ပြုံးပြနေတယ် (ဒီစကားကြားတော့ ပင်လယ်ထဲက တစ်ယောက်ကိုတောင် သတိရမိသေး ;))။ သူတို့ဆီက အကြည့်လွှဲပြီး နန်းယွန်းဝေကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာလေးက တစ်မျိုးလေးရယ်။ မျက်နက်ဝန်းလေးတွေက ပြုံးနေသလား ထင်ရတယ်။ ကျနော် သေသေချာချာ သူ့မျက်ဝန်းတွေရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ခွဲခြားနေဖို့ အချိန်မရဘူးရယ်။ 

နောက်မှာ လူတွေစောင့်နေတာတွေ့လို့ ကိုယ်ကလေးယို့ပေးထားတဲ့ ယွန်းကို ဖြတ်ကျော်ပြီး အစွန်ဘက်က ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ စက္ကန့်ပိုင်း မခြားဘဲ ကျနော့်ဘေးမှာ သဲ့သဲ့လေးလှုပ်သွားတဲ့ လှိုင်းတစ်ခုနဲ့အတူ ကိုယ်လုံးအိအိလေး တစ်ခုက ရောက်လာတယ်။ ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်တဲ့ သင်းပျံ့နေတဲ့ မွှေးရနံ့လေး တစ်ခုနဲ့အတူပေါ့။ အဲဒီနောက်တော့ … တရိပ်ရိပ်ပြေးနေတဲ့ Express Bus ကြီးနဲ့အတူ ကျနော်နဲ့ ယွန်းရဲ့ရင်းနှီးမှုကလည်း တရိပ်ရိပ်နဲ့ ပြေးနေတယ်လို့ ပြောရမယ်။ 

သေချာတာကတော့ အစောတုန်းကလို ကျနော် ခေါင်းမူးတာ မရှိတော့သလို၊ အိပ်ချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ဘူးရယ်။ မှိန်တုတ်တုတ် ထွန်းထားတဲ့ မီးရောင်အောက်မှာ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း စကားတွေ ပြောလာကြတာ တခြားသူ တော်တော်များများ အိပ်ပျော်နေကြပြီဆိုတာကို တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် မရိပ်မိကြသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် သောက်ထားတဲ့ လစ်ပတန်အရှိန်က ကျလာပြီဖြစ်တဲ့အပြင် ကားကလည်း တရိပ်ရိပ်နဲ့ မောင်းလာတာဆိုတော့ မျက်လုံးက နဲနဲမှေးချင်သလို ဖြစ်လာတယ်။ 

နှစ်ယောက်သားအကြား စာအုပ်တွေ၊ သီချင်းတွေ၊ ရုပ်ရှင်တွေအကြောင်း ပြောလာတာကလဲ နဲနဲတော့ပစ်က ကုန်သလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ဆက်ပြောရင် ပါဆင်နယ်ကိစ္စတွေပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရုံးက ကိစ္စတွေပဲဖြစ်ဖြစ် ပြောရတော့မှာ။ သူတော့ မသိဘူး .. ကျနော်ကတော့ မပြောချင်ဘူး။ ဘာမှ မကျန်တော့တဲ့ တစ်ညတာ အချိန်လေးကို ဒီအတိုင်းပဲ ကုန်ဆုံးသွားစေချင်တယ်လေ။ လျှိုထားတယ်လို့ရယ် မဟုတ်ပေမယ့် ဒီအကြောင်းကို ယွန်းစကားမစရင် ကိုယ်မစဘူးလို့ပဲ သဘောထားထားတာ။

“ ကိုထွန်း .. ယွန်းခန မှေးလိုက်ဦးမယ် .. ယွန်းကို အားမနာနဲ့ ကိုထွန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေ .. ခြေထောက်လည်း ဆန့်လို့ရတယ် .. လူကိုလည်း ကျုံ့ပြီး ထိုင်မနေနဲ့ဦး .. ကိုထွန်း ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကိုယ်ကို ကျုံ့ထားတာ ကြည့်မကောင်းဘူး” 

“ အိုကေ .. အိုကေ” 

ကျနော်လည်း ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ တုံ့ပြန်လိုက်တော့ ယွန်းက ခွိ ခနဲ ရယ်ပြီး သူ့ရဲ့နားကြပ်လေးကို ဗူးထဲကနေ ပြန်ထုတ်နေတယ်။ ဖုန်းမှာတပ်ပြီး နားထောင်ဖို့ သီချင်းရွေးနေတာ မြင်တော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ စပ်စုမိလိုက်တယ်။

“ ယွန်း .. ဘာသီချင်းနားထောင်မလို့လဲ” 

“ Zayn ရဲ့ Pillow Talk ဆိုတာ .. နားထောင်ဖူးလား??” 

ဗုဒ္ဓေါ .. သီချင်းကို သိတာ မသိတာထက် .. သီချင်းနာမည်ကြားပြီး လန့်သွားတာ။ Pillow Talk ဆိုတာ ဘယ်လိုနေရာမျိုးမှာ ပြောတာထက်၊ ဘယ်သူတွေ ပြောကြတာလဲဆိုတာ သိနေပြီ။ ဘာဖြစ်လို့ ယွန်းတစ်ယောက် ဒီသီချင်းကိုမှ ရွေးပြီး နားထောင်ချင်နေလဲဆိုတာကို ကျနော် မခန့်မှန်းတတ်တော့ဘူး။ အသေးစိတ်လည်း တွေးမနေနိုင်ဘူးရယ်။ ဟင့်အင်း .. နားမထောင်ဖူးဘူးလို့ ပြောလိုက်တော့ .. ကိုထွန်း နားထောင်ချင်ရင် အတူတူနားထောင်မယ်လေဆိုပြီး နားကြပ်တစ်ဖက်တောင် ထိုးပေးနေလို့ .. အာ .. ရတယ် .. ကိုယ်ခန ငိုက်လိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး စကားဖြတ်ပြီး မျက်စိနှစ်လုံးကို မှိတ်ထားရတယ်။ သိပ်တော့ မထူးပါဘူး။ မျက်စိကိုသာ မှိတ်ထားရတာ။ အတွေးမြင်ကွင်းထဲမှာ မဟူရာညနတ်သမီးလေးက ကြီးစိုးနေတယ်ဆိုတာ ကျနော် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ဝန်ခံလိုက်တော့မယ်ဗျာ …။ 

မှေးခနဲဖြစ်ပြီး ငိုက်သွားတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲ မသိဘူး။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကျနော့်ပုခုံးတစ်ဖက်အပေါ် တစ်ခုခု ပိလာသလို ခံစားလိုက်ရလို့ အအိပ်ဆတ်တဲ့ ကျနော် .. ဖြတ်ခနဲ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ပွင့်သွားတော့ ယွန်းရယ် .. ကျနော့်ဘက်ကို မှီပြီး အိပ်ပျော်နေတာဗျ။ မျက်နှာဖူးဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နီးနီးကပ်ကပ်မြင်လိုက်ရတော့ နှလုံးခုန်သံက ချက်ချင်းမြန်တက်လာပြီး မျက်လုံးက လုံးဝကို ကြည်ကြည်လင်လင် ဖြစ်သွားတယ်။ မိန်းမလှလေးတွေ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတာဟာ သိပ်ကိုလှပတာပါလားလို့ တွေးပြီး ကိုယ်ကိုမလှုပ်ဘဲ တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ (ဒီလိုမျိုး အနေအထားကို ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကြမှာပါ .. လောကကြီးမှာ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် .. အိပ်ပျော်နေတဲ့အချိန်မှာရှိတဲ့ မျက်နှာလေးဟာ အပြစ်ကင်းစင်ပြီး ချစ်စရာအကောင်းဆုံး မဟုတ်လား .. ယွန်းက မိန်းမချောလေးဆိုတော့ သိပ်ကို စွဲမက်ဖို့ ကောင်းနေတာလေ) 

ကျနော် သေချာ သတိမထားမိလိုက်လို့ဗျ။ ကိုယ်ငိုက်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့အချိန်မှာ ယွန်းက သူ့မှာပါတဲ့ မွှေးပွစောင်လေးနဲ့ ကျနော်ရော သူရောကို လွှမ်းထားတာ။ စောင်ရဲ့အနေအထားက တကယ်တမ်းတော့ တစ်ယောက်စာလေးပါ၊ အဲဒါကို နှစ်ယောက်စာ လွှမ်းထားတော့ ကိုယ်တွေကို သိပ်မလုံချင်ဘူး။ ကြည့်ရတာ ကားအဲယားကွန်းကလဲ အေးလာ၊ စောင်ကလည်း သူ့ကိုယ်လေးကို အပြည့်အဝ မလွှမ်းထားတော့ အပေါ်ဝတ်ထုတ်မဝတ်ထားတဲ့သူ .. အေးလာလို့ ကျနော့်ဘက် ရောက်လာတာလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ 

ယွန်း .. ကျနော့်ကို မှီထားတာ ပြသနာ မဟုတ်ပေမယ့် စောင်လွတ်နေတဲ့ တစ်ခြမ်းက အေးပြီးချမ်းနေမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားမိပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း သူ့ကို စောင်တစ်ထည်လုံး ခြုံပေးဖို့ မသိမသာ ပြင်လိုက်တယ်။ လက်ကို အသာလေးရွှေ့၊ ကိုယ်ကို မသိမသာလေး စောင်းကပ်ပြီး သူ့ကိုယ်ဟိုဘက်ခြမ်းကို စောင်ခြုံပေးဖို့အလုပ်၊ သူက အင်းခနဲ ညည်းပြီး မျက်နှာလေးကို မော့လိုက်တာ သူ့မျက်နှာနဲ့ အနီးကပ်လို ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်း အမှတ်မထင် ပွတ်တိုက်သွားပါရော .. !!! ကျနော့် ရင်ထဲမှာ ဒိန်းခနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာကို နောက်ဘက် ကမန်းကတန်း ပြန်ဆုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ခုနက ရင်ခုန်တာထက် နှစ်ဆနီးပါးလောက် ပြင်းမယ့် နောက်ထပ် ဒိန်းခနဲ (ရင်ခုန်သံ) တစ်ချက်ထပ်ဖြစ်ပါရော။ မဖြစ်ခံနိုင်ရိုးလား။ မှေးပြီး အိပ်ပျော်နေတယ်လို့ ထင်တဲ့ ယွန်းရဲ့မျက်နက်ဝန်းလေးတွေက ဖြတ်ခနဲ ပွင့်လာတာကိုး။ ကျနော်ဗျာ .. ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ 

မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မရည်ရွယ်ဘဲနဲ့ နမ်းမိလိုက်ပြီ။ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယုံကြည်လို့ သူ့အနားကို ခေါ်ထားတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို။ ဒါဟာ ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်တာပဲ။ ကျနော် မကောင်းဘူး။ အထင်မလွဲအောင် ရှင်းပြမှ ဖြစ်တော့မယ် .. 

“ ယွန်း ... ဟို .. ကိုယ် .. ကိုယ်လေ .." 

ထစ်အထစ်အနဲ့ စကားလုံးတွေ အပြေးအလွှားလိုက်ရှာနေရတဲ့ ကျနော့်ကို ယွန်းက ရီဝေဝေလေးနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ထင်မှတ်မထားတာ တစ်ခုကို ပြုလိုက်လုပ်တယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ပေါ်လွှမ်းထားတဲ့ စောင်လွတ်နေတဲ့ လက်ရဲ့လက်ညိုးလေးနဲ့ ကျနော့် ပါးစပ်ရှေ့မှာ ကပ်ထောင်ပြီး လှမ်းပိတ်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ ခေါင်းကို သာသာလေး ဘယ်ညာတစ်ချက် ခါပြတယ်။ ရှင်းပြစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့သဘော ...။ 

အဲဒီနောက် ယွန်းနဲ့ ကျနော် မျက်တောင်မခတ်တမ်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြည့်မိနေကြတယ် .. တစ်စက္ကန့် .. နှစ်စက္ကန့် .. သုံးစက္ကန့် .. တိုင်ပင်ထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ပြိုင်တူလိုလို တစ်ယောက်မျက်ဝန်းထဲက အဓိပ္ပါယ်ကို တစ်ယောက်က နားလည်သွားတယ်။ ယွန်းရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဟာ မော့လိုက်တဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့အတူ ရှေ့ကို ရောက်လာသလို၊ ခေါင်းငုံ့ပြီး ရှေ့တိုးလိုက်တဲ့ ကျနော့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကလည်း အဲဒီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ် အမိအရကို ကျရောက်သွားတယ်။ မွှေးပျံ့နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနီနံ့လေး ရှိနေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟာ နူးညံ့လွန်းလို့ နမ်းလို့ကို မဝနိုင်ဘူးရယ်။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးမို့၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးမို့ ဘယ်ဟာမဆို နမ်းလို့ကောင်းနေတယ်။ နောက်ဆုံး နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှစ်ခုစလုံးကို ငုံပြီး စုပ်နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့( အင်းးးး) ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်လာပြီး ယွန်းရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေက မှိတ်သွားတာတွေ့တယ်။ နူးညံ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာလေး နှစ်ခုရဲ့ကြားကနေ လျှပ်စစ်လှိုင်းတွေလိုမျိုး ရင်ခုန်သံလှိုင်းတွေ အပြန်အလှန် စီဆင်းနေကြတယ်ဆိုတာကို ဖော်ထုတ်ပြသနိုင်တဲ့ ဖော်မျူလာရှိရင် အဲဒီဟာအတွက် သက်သေပြဖို့ ကျနော်နဲ့ ယွန်းကို volunteer လုပ်ခွင့်ပေးပါတော့ ... ။ 

ပြောမပြနိုင်အောင် ဆွတ်ပြန့်ကြည်နူးဖွယ် ကောင်းတဲ့ အရသာဟာ နှစ်ယောက်သားကို ကြီးစိုးထားတော့ တဒင်္ဂအခိုက်အတန့်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ Express ကားကြီးပေါ်မှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ ရင်ခုန်သံလှိုင်းတွေရဲ့ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကနေ ကမ္ဘာဦးအစမှာ ရှိတဲ့ ဧဒင်ဥယျာဉ်ကြီးထဲကို ရောက်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား အတူ ပြေးလွှားနေတာနဲ့တောင် တူနေရဲ့ ... ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်တာပါပဲ။ 

လူတွေကသာ မပြေးလွှားချင် ပြေးလွှားနေမှာ ... အခုအချိန်မှာ ယွန်းက ကျနော့်ကို တန်ပြန်စုပ်နမ်းလာယုံမက သူ့လျှာလေးကပါ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် လျှာချင်း အပြေးအလွှား လုပ်နေကြတယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ဆြာတို့ လက်ခံလိုက်ပါနော် …။ ပြောရင် ယုံကြမလား မသိဘူး။ ယွန်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးက တအားနမ်းလို့ ကောင်းတာ။ မိန်းကလေး တော်တော်များများကို ကျနော် နမ်းဖူးပါတယ်။ တစ်ချို့နှုတ်ခမ်းတွေက နမ်းလို့ မကောင်းဘူး။ ဖွာတယ်ဖွာတယ်နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေရှိတယ်။ 

တစ်ချို့ကြတော့လဲ ခံတွင်းနံ့ မကောင်းလို့လားမသိဘူး။ Mint ငုံထားတာ မဟုတ်ရင် နမ်းလို့မကောင်းဘူး။ ယွန်း ကျတော့ ဒါမျိုး မဟုတ်ဘူးရယ်။ မွှေးတေးတေး နှုတ်ခမ်းနီနံ့လေးမှာ သောက်ထားတဲ့ လစ်ပတန်အရသာ အကြွင်းအကျန်လေး ကပ်နေပြီး၊ သူ့ပင်ကိုယ် နူးညံ့အိစိုတဲ့ အရသာက တွဲကပ်ပါနေတာ။ အဲဒါကြောင့်လား မသိဘူး ကျနော့်မှာ first base ကနေ မတတ်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြာလာတာနဲ့အမျှ နမ်းနေရင်းနဲ့ ကျနော် စိတ်ထလာပြီး အနမ်းတွေက တအားကို အားပါလာရော။ အဲဒီမှာ ပြွတ်ခနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ကျနော့်နဲ့အတူ အပြိုင်နမ်းနေရာက သူ့ခေါင်းကို ဖယ်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားတယ်။ ရီဝေဝေနဲ့ ပြန်ပွင့်လာတဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ ကျနော့်ကို အားနာသလို ကြည့်ပြီး ဘာပြောသလဲဆိုတော့ (ကိုထွန်း .. တအား မစုပ်နဲ့နော် .. ယောင်သွားမှာစိုးလို့).. တဲ့ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ ဒါမျိုးရမလား။ နှုတ်ခမ်း မနမ်းရ .. ကျန်တာနမ်းတယ်ကွာ ဆိုပြီး ပါးမို့မို့လေးတစ်ဖက်ကို နမ်းပစ်လိုက်တာပေါ့ .. (အာကွာ)ဆိုတဲ့ အသံလေး မတိုးမကျယ်နဲ့ ကြားရပြီး အပေါ်က မိုးလာသလိုဖြစ်တဲ့ ကျနော့် လည်တိုင်ကို သူ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်လာပါရော။ 

တစ်လစ်ထုတ်ထားတဲ့ ကျနော့်လျှာဟာ နူးညံ့နေတဲ့ ရှမ်းမချောလေးရဲ့ပါးပြင်ပေါ်မှာ တရွတ်တိုက်ဆွဲ ပြေးသွားရင်း၊ ကြယ်ပုံစံ နားဆွဲလေး ရှိနေတဲ့ နားရွက်ဖောင်းဖောင်းလေးဆီ ရောက်သွားတဲ့အါ (အဟင်းဟင်းးးး) ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တိုးဖက်လာပြန်တယ်။ နားသံသီးလေးရှိတဲ့ နေရာလေးကို နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုနဲ့ ဖိညှပ်ပြီး အစိလေးကို စုပ်သလို စုပ်ပေးလိုက်တော့ ယွန်းရဲ့ကိုယ်ကလေးက ကော့သထက်ကော့လာတာ သူ့ရဲ့နို့လုံးလုံးတွေနဲ့ ကျနော့်ရင်အုံ ပွတ်တိုက်မိနေပြီ။ 

ကျနော်လည်း အခုအချိန်မှာတော့ စိတ်ထဲမှာ ရမ္မက်လှိုင်းလေးတွေ တအားကို ထန်နေပြီ။ ကားပေါ်မှာတွေ ဘာတွေ တွေးမနေတော့ဘူး။ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေတဲ့ ယွန်းရဲ့ကျောနောက်ကိုလက်တစ်ဖက်ထိုးထည့် ဖက်ထားရင်း၊ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က မို့ဝန်းတဲ့ နို့လေးတစ်ဖက်ကို လက်ရဲဇက်ရဲပဲ ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။ (အင့်) ခနဲ ညည်းသံနဲ့အတူ ယွန်းရဲ့ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲတုန်သွားတယ်။ ကျနော်ပုခုံးပေါ်မှာ သူ့မျက်နှာလေးက ရောက်နေလေတော့ ယွန်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ကျနော့်နားတစ်ဖက်က ကပ်နေသလို ဖြစ်နေတာလေ။ ဒီတော့ သူမ တိုးတိုးလေး ညည်းပေမယ့် ကျနော့်နားထဲမှာ အကျယ်ကြီး ကြားနေရသလို၊ အဲ့လို ကြားနေရတာကလဲ ကျနော့်စိတ်တွေကို ပိုပိုပြီး တက်ကြွစေအောင် ပြုလုပ်ပေးနေတာပေါ့။ 

လက်ထဲမှာ မိမိရရ ကိုင်ထားတဲ့ နို့လေးတစ်ဖက်ကို ညင်ညင်သာသာလေးပဲ ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ် .. ကျနော်ထင်ထားတာ မှန်တယ်။ အခုအခံကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ဘရာအသားက ခပ်ပျော့ပျော့လေးဆိုတော့ တင်းရင်းမွတ်ထွတ်နေတဲ့ နို့လုံးလေးကို တိုက်ရိုက်ကိုင်မိတာနဲ့တောင် တူနေတယ်။ ဖြေးဖြေးခြင်း လက်ကို ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့ .. ဟိုစမ်းဒီစမ်းလုပ်ပြီး နို့သီးခေါင်းရှိမယ့်နေရာလေးကို မှန်းရှာလိုက်တော့၊ မာတောင့်တောင့် အရာလေးတစ်ခုကို စမ်းမိပါရော။ ဟုတ်ပြီကွာဆိုပြီး လက်ညိုးလက်မနှစ်ခုကြား ရအောင် ညှပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး လှိမ့်ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ (အား … ဟင်းးးး … ကို .. ကိုထွန်း) ဆိုပြီး တုန်ရင်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ သူ့နို့ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို အပေါ်ကနေ လာအုပ်ကိုင်ပါရော။ 

နို့ကို ကိုင်မိထားတဲ့ လက်ကိုတော့ မဖယ်ပေးနိုင်ဘူး။ ယွန်းဘာဖြစ်ချင်တာလဲဆိုတာ သိချင်လို့ ဆက်တော့ မနယ်ဘဲ၊ မျက်နှာချင်းလည်း ပြန်ခွာပြီး သူ့မျက်ဝန်းတွေကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့၊ လိင်စိတ်တက်နေတဲ့အချိန်မှာ မိန်းကလေးတွေ ကြည့်တတ်တဲ့ အကြည့်မျိုး မျက်ဝန်းလေး မှေးတေးတေးနဲ့ ကျနော့်ကို ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့နို့လေးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို သာသာလေး အုပ်ကိုင်ပြီး ဖယ်ပစ်လိုက်တယ် … သွားပြီ .. ဆြာ !! .. ကျနော်တော့ ဂွမ်းပြီ .. နမ်းတာက ပြသနာမရှိပေမယ့် .. first base ကနေ ကူးပြောင်းဖို့ ယွန်းက လက်မခံဘူးပေါ့ .. လူကို တော်တော်ဆွေးသွားတယ် ဒါပေမယ့် အဲဒီ ခံစားမှုက ခဏလေးပါပဲ .. ဆွေးသွားတဲ့ ခံစားမှုကို၊ ပျော်ရွှင်လှိုက်မောတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေက ၁ဝပေလာက် မြင့်မယ့် လှိုင်းလုံးကြီးတွေလိုပဲ အပြတ်အသတ်ကို တိုက်ချပစ်လိုက်တယ်။ 

ကျနော့်လက်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဖယ်ပစ်တာ မဟုတ်ဘူး။ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက သူမရဲ့ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကြားထဲကို ပို့ပစ်လိုက်တာဗျ … ပြီးပြီးရော မဟုတ်ဘူးနော်။ ဂါဝန်အောက်ကို လက်ထိုးထည့်ပြီး အုပ်ကိုင်ခိုင်းတာ။ ဖောင်းမို့နေတဲ့ အဖုတ်ဟာ အသားကပ်ဘောင်းဘီလေး တစ်ထပ်ခံနေသည့်တိုင် လက်ထဲမှာ ပူနွေးနေတာ ဖိုကထုတ်တဲ့ မုန့်ပေါင်းလို တရှိန်းရှိန်းနဲ့ အငွေ့တွေထွက်နေသလား ထင်ရတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာရတော့မလဲဗျာ။ လက်ဝါးကို ပက်လက်လှန်ထားရင်း မိမိရရ အုပ်ကိုင်ပြီး တစ်ချက်ညှစ်ပစ်လိုက်တော့ အင်းခနဲ မြည်သံနဲ့ သူ့လက်က ကျနော့်လက်ပေါ်က ကွာသွားတယ်။ လူက လျော့တိလျော့ရဲ အနေအထားနဲ့ ထိုင်ခုံနောက်ကျောကို မှီထားပြီး ပေါင်တန်ပြည့်ပြည့်လေးနှစ်ဖက်ကိုတော့ ကျနော့်လက် လှုပ်ရှားလွယ်အောင် ထပ်ကားပေးလေရဲ့ …။ 

“ ယွန်း .. ဘောင်းဘီလေး အသာချွတ်လိုက်မယ်နော် ..” 

တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် အဖုတ်နွေးနွေးလေးကို ပွတ်ပေးပြီးနောက် အားမရနိုင်တဲ့ ကျနော်က တိုးတိုးလေး သူ့နားနားကပ်ပြောလိုက်တော့၊ မျက်လုံးလေး ပိတ်ထားလျက်နဲ့ အင်းးး ဆိုပြီး ပြန်ဖြေတယ်။ တင်သားလုံးလုံးလေးတွေကိုလည်း ထိုင်ခုံနဲ့ လွတ်အောင် ကြွပေးတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဂါဝန်အောက်ကို လက်နှစ်ဖက်လုံး ထိုးထည့်၊ အသားကပ်ဘောင်းဘီကို ပေါင်တန်အလယ်လောက်ရောက်အောင် လိပ်ချ၊ အဆင်ပြေတာနဲ့ လက်ကိုအထဲ ပြန်ထည့်၊ ပြေကျတော့မလို ဖြစ်နေတဲ့ စောင်ကို အပေါ်ကနေ ပြန်လွှား .. လုပ်စရာရှိသမျှကို ဆက်တိုက်ကို လုပ်ပစ်လိုက်တော့တယ် .. ဒါမျိုးဆိုတာ ဘာပြီးရင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ ကျနော့်အတွက်တော့ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာ ပင်တီပါးပါးလေးသာ ကျန်ခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ ယွန်းရဲ့အဖုတ်လေးပေါ် လက်ပြန်ရောက်သွားတော့တာပဲ။ ပင်တီကတော့ တမင်တကာ မချွတ်တော့တာ။ 

လက်နဲ့ စမ်းမိသလောက် ဇာပင်တီပါးပါးလေးပဲ ဖြစ်မယ်ဆိုတာသိနေလို့။ ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကြမှာပါ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းနေရာလေးမှာပဲ ဖဲသားလို ပြောင်ချောလေးပါပြီး ကျန်တဲ့နေရာတွေအားလုံးက ဇာပန်းအပြောက်ပြောက်တွေနဲ့ ပင်တီသေးသေးလေးတွေကို၊ ဒါမျိုးက တကူးတက ချွတ်နေဖို့ မလိုဘူးရယ်။ နောက်ပြီး ကျနော်တို့ အနေအထားက ကားကြီးပေါ်မှာ .. တစ်ခုခုဆို အဆင်ပြေအောင် ဒီအတိုင်းထားတာ ကောင်းတယ် မဟုတ်ဘူးလား ..။ 

အဲ .. ဒီအတိုင်းမထားတာကတော့ အဖုတ်အိအိလေးကို ပြန်ကိုင်မိသွားတဲ့ ကျနော့်လက်က လက်ချောင်းလေးတွေကိုပဲ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်း တလျှောက် အစုန်အဆန် ပွတ်ပေးတယ်၊ ဒါက ပထမအဆင့် .. နောက်တော့ ပင်တီလေးကို မသိမသာ ဘေးကိုတွန်းရွှေ့ပြီး လုံးဝကြီး အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ အဖုတ်ဝလေးကို သွားရန်ရှာတယ်။ တစ်ခုကောင်းတာက ယွန်းက ကျနော်နဲ့ နမ်းနေရင်းနဲ့ကို စိတ်ထနေတော့ သူ့အဖုတ်လေးက အရည်တွေစိုနေပြီ။ ကျနော့်လက်ခလယ်လေး ထိုးထည့်ပြီး ကလော်ကလော်ပေးတော့ လက်ခလယ်တလျှောက် စီးကျလာတဲ့ အရည်တွေဆိုတာ အများကြီးပဲ .. အကြာကြီး မလုပ်လိုက်ရပါဘူး .. အသက်ရှူသံတွေ တအားမြန်လာ၊ ယွန်းကိုယ်လေးက တုန်တုန်ရီရီဖြစ်လာပြီး တစ်ချက်မှာ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိအုပ်ထားရင်း တကိုယ်လုံးကော့တက်သွားတယ်။ ကားထားတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းက ဆတ်ခနဲ ပြန်ပူးကပ်သွားပြီး တင်းတင်းညှပ်ထားတာ ကျနော့်လက်တောင် လုံးလုံးလှုပ်လို့ မရတော့ဘူး … 

“ ဟူးးးးး … လူကို ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး .. ကိုထွန်းရယ်” 

တအောင့်လောက်ကြာလို့ ကျနော့်လက်ကို ပြန်ထုတ်လို့ရတဲ့ အချိန်မှာ .. ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ယွန်း တိုးဝင်လာပြီး မျက်နှာလေးမော့ရင်း ပြောတာ။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား အောက်ပိုင်းကို လွှမ်းထားတဲ့ စောင်အောက်ကနေ သူ့လက်ကလေးက ကျနော့်ရဲ့ပေါင်ရင်းဂွကို ရောက်လာပါရော။ ပြောပြစရာ မလိုလောက်အောင် တင်းမာနေလို့ ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီသားကို ကုန်းထောက်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို စမ်းမိသွာတာနဲ့ .. အပြင်ထုတ်လိုက်လေဆိုပြီး တိုးတိုးလေးပြောတော့ … ဒီကကောင် အီဖေကိုယ်က .. လာထား ကြာသလားပေါ့ဆိုပြီး .. ဇစ်ကို ဆွဲဖစ်မယ်အပြု !!! တင်းတောင် .. တင်းတောင်ဆိုတဲ့ အချက်ပေး တီးလုံးနဲ့အတူ ကားတစ်စီးလုံးမှာရှိတဲ့ မီးတွေပွင့်လာပါရော … သောက်ပလုတ်တုတ် .. အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်း မသိတာ .. ချောင်းသာသွားရင် မလွဲမသေဖြတ်ရတဲ့ ဥတိုချောင်းကို ရောက်လာတာ။ ကျနော်တို့ ခရီးသွားတဲ့ ဒီအချိန်ကြီးမှာ အခြေအနေ အကြောင်းမလှတော့ တစ်လမ်းသွားတံတားကို၊ နှစ်လမ်းသွားဖြစ်အောင် လုပ်နေတဲ့ ကိစ္စက မပြီးသေးဘူး။ ချောင်းဟိုဘက်ကို မော်တော်ဘုတ်နဲ့ ကူးဖို့ ကိုကံကောင်းက ထကြေငြာတာ .. လခွီးနဲ့မှပဲ .. ကျနော့်မှာ ဘယ်သူ့ကို ဆဲလို့ဆဲရမှန်း မသိဘူး .. ယွန်းကတော့ စူပုတ်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာပေးလေး လုပ်နေသေးတယ် .. သောက်ကောင်မလေး .. ရယ်ထားဦးပေါ့ .. တွေ့မယ် .. ခွီး ကဲ .. ကျန်တဲ့အခန်းတွေတော့ နဲနဲ ကျော်ချလိုက်တော့မယ် .. ဖီလင်လာလို့ ရေးနေရင်း ရေးနေရင်းနဲ့ တော်တော်ရှည်သွားပြီ။

အတိုချုံးပြီး ပြောရရင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက် မော်တော်ပေါ်ရောက်သွားတယ်။ မော်တော်ပေါ်ကိုတက်တော့၊ ကျနော်က အရင်တက်ပြီးမှ သူ့လက်ကလေးကို ဆွဲခေါ်တင်လိုက်တာ။ နောက်ပြီး ထိုင်ဖို့နေရာပြင်တော့ မော်တော်ကြမ်းပြင်က ညစ်ပတ်နေလို့ ကျနော်က ပါလာတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ခင်းပေးမယ်ဆိုတော့ ရတယ်ဆိုပြီး ကျနော့် တင်ပလွေထိုင်ထားတဲ့ ပေါင်ပေါ်ပဲ သူက တက်ထိုင်တာ။ 

မော်တော်အထွက်မှာ နဲနဲလေး လှုပ်သွားတော့ သူက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှီထားလို့၊ ကျနော်က နောက်ကနေ သူ့ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားတာ ..။ အဲဒါတွေကိုတော့ ပြောလည်းပြောချင်တယ် .. ပြောလည်း ပြောလိုက်ပြီပေါ့ဗျာ .. ဟီး ;) ;) ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ညလေတဟူးဟူးတိုက်နေတဲ့ ဥတိုချောင်းရဲ့ညင်သာတဲ့ ရေစီးထဲမှာ ကျနော်တို့ လိုက်ပါလာတဲ့ မော်တော်လေး တငြိမ်ငြိမ့်နဲ့ ခုတ်မောင်းနေစဉ် .. ဘယ်သူ့ဖုန်းကဖွင့်ထားမှန်း မသိတဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်ရဲ့အသံက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စီ ရောက်လာလို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်တောင် ပြိုင်တူ ကြည့်မိကြသေးတယ် .. သီချင်းလေးထဲက စာသားလေးတွေက ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်နဲ့ တိုက်ဆိုင်သလို ဖြစ်နေတာကိုးဗျ There are three apples that changed the world ဆိုပြီး ပြောနေကြတဲ့ quote အတိုင်းသားဆိုရင်တော့ ကျနော့်ဘဝကို လတ်တလောအခြေအနေမှာ ပြောင်းလဲသွားစေတာက သူတို့ဆိုထားသလို Steve Jobs ရဲ့ apple မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ် .. အာဒမ်နဲ့ ဧဝတို့ နှစ်ယောက် မစားသင့်ဘူးဆိုပြီး တားမြစ်ထားတဲ့ ပန်းသီးကို ခိုးစားခဲ့ကြသလို၊ ကျနော်နဲ့ ယွန်းလည်း ဖြတ်မကျော်သင့်ဘူး ဆိုတဲ့ စည်းတစ်ခုကို ကျော်ခဲ့ပြီလေ။ ဒါမျိုးဆိုတာ ဖြစ်မသွားခင်ကသာ ထိန်းသိမ်းရတာ၊ လွန်ပြီးသွားပြီဆိုရင်တော့ ချက်ချင်း U Turn လိုက်ရှာပြီး ပြန်ကွေ့လို့ရတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ အတွေ့အကြုံရှိတဲ့သူ တော်တော်များများ သဘောပေါက်ကျမှာပါ။

ကမ္ဘာမြေရဲ့ဆွဲအားကို နယူတန်က ပန်းသီကြွေတာကို ကြည့်ရင်း စဉ်းစားသွားမိတာဆိုပေမယ့် ကျနော်ကတော့ အချစ်ရဲ့ဆွဲအားကို ယွန်းကိုယ်လေးက ကျနော့်အပေါ်မှာ ပိပြီးထိုင်နေတာကို ခံစားရင်းနဲ့ လက်တွေ့သိသွားတာဗျ .. အဲ .. အဲဒီအခြေအနေမှာလည်း တတိယမြောက် နောက်ဆုံးပန်းသီးလေးကို သာယာသွားမိတာလေ။ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ apple-shaped လို့ ပြောရမယ့် ယွန်းရဲ့တင်အိုးလှလှလေးက ကျနော့်ရဲ့ပေါင်ခွကြားကို မိမိရရ ဖိထားတာ မဟုတ်လား။ ဒီကြားထဲ .. အဲဒီဟာမလေးက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ မှီထိုင်ထားရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး လိုက်လာတာ မဟုတ်ဘူး။ 

လက်တစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ထားသလိုနဲ့ သူ့တင်ပါးကို ထိနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ မသိမသာနဲ့ ပွတ်ပေးနေသေးတာ။ တော်သေးတယ်။ ကျနော် ဝတ်ထားတာ ဂျင်းဘောင်းဘီဖြစ်တဲ့အပြင်၊ အထဲက အတွင်းခံကလည်း ဘောက်ဆာဖြစ်နေလို့ .. မဟုတ်ရင် ညီလေးထိပ်က ထွက်တဲ့အရည်နဲ့ ဂွကြားမှာ အကွက်လိုက် ဖြစ်နေမှာ ...။ ဥတိုချောင်းရဲ့ဟိုဘက်ရောက်တဲ့အခါ တဆင့်ပြောင်းစီးရမယ့်ကားက အဆင်သင့်ရှိနေတော့ သိပ်မစောင့်လိုက်ရဘူး။ ဒီတစ်ခါတော့ ချောင်းသာရောက်ဖို့က ဘယ်လောက်မှ မကျန်တော့တာရော၊ လူတွေအားလုံးကလည်း နိုးနေတာကြောင့်ရော၊ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် တူယှဉ်တွဲပြီး ထိုင်လို့ရပေမယ့် ဘာမှ ဟုတ်တိပတ်တိ မလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လုံးဝကြီး မတို့မထိတာတော့လည်း မဟုတ်ဘူး။ အတို့အမြုပ်လေးတွေတော့ ရှိတာပေါ့ဗျာ။ ယွန်းက သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းလေး တစ်ဖက်ကို သွားလေးနဲ့ ဖိကိုက်ရင်း၊ ဖီးလ်လာသလို မျက်နှာပေးနဲ့ သူ့နို့လေးတစ်ဖက်ကို အခြားသူတွေမမြင်အောင် မသိမသာ ညှစ်ပြတာ။

ဘောင်းဘီကို ချွတ်တာမဟုတ်ပေမယ့် ဇစ်ကိုဆွဲဖွင့်ထားရင်း အထဲကို လက်ထိုးထည့်ပြီး ကျနော့်ကောင်ကို စမ်းကြည့်တာ။ ဒါမျိုးတော့ လုပ်ဖြစ်တာပေါ့ .. 

" ကဲ .. အားလုံးပဲ .. ကျနော်တို့ကား သွားမယ့် လမ်းကြောင်းမှာရှိတဲ့ ဟိုတယ်တွေကို ကြေငြာပါ့မယ် .. ကိုယ်ဆင်းရမယ့် ဟိုတယ်ပါရင် ပြောပါ" 

မိုက်ကရိုဖုန်းက ထွက်လာတဲ့ ကိုကံကောင်းရဲ့အသံဟာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အတွက် ခွဲခွာခြင်းကို သယ်ဆောင်လာသလားတောင် ထင်ရတယ်။ တစ်လမ်းလုံး၊ တစ်ညလုံးမှာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မမေးဖြစ်တဲ့ မေးခွန်းတစ်ခုကို နှစ်ယောက်သား လေးလံတဲ့ လေသံနဲ့အတူ ပြိုင်တူ မေးမိကြတယ် 

" ဘယ်ဆင်းမှာလဲ .. ယွန်း"

" ဘယ်ဆင်းမှာလဲ .. ကိုထွန်း" 

" xxx Hotel" 

" အယ် .. တကယ် !! .. ယွန်းလဲ အတူတူပဲ" 

ရေစက်ဆိုတာ အလကားပြောကြတဲ့ စကားမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူရောကိုယ်ပါ လက်ခံသွားသလို၊ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာဟာလည်း အတူတူ ဝင်းလက်သွားတယ်။ ဟိုတယ်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဆိုသလို၊ ကားပေါ်က ဆင်းလာတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတယ်။ ဟုတ်လှချည်လားလို့ ကျနော့်စိတ်ထဲက တွေးပြီး ယွန်းနဲ့အတူ ခပ်တည်တည်ပဲ လျှောက်လှမ်းဝင်လာတော့ Reception ကို ရောက်တဲ့အခါမှာ ဧည့်သည်တွေ တစ်ယောက်စ၊ နှစ်ယောက်စပဲ ရှိတယ်။ ယွန်းရယ်၊ ကျနော်ရယ်က အိတ်တစ်လုံးစီပဲပါလို့ ကျနော်က ကျော့ပိုးအိတ်ကိုလွယ်၊ သူက သူ့အိတ်ကိုလွယ်လျက်သားပဲ ကောင်တာနား တိုးကပ်သွားတော့ ညတာဝန်ကျတဲ့သူ ဖြစ်ပုံရတဲ့ ကောင်မလေးက ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေးပဲ စတင်နှုတ်ဆက်တယ်။

" မင်္ဂလာပါရှင် .. ဘွတ်ကင်များ တင်ထားလား မသိဘူး" 

" ဟုတ်ကဲ့ .. နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ပါ" 

" ဟုတ်ကဲ့ .. ဒါဆို နှစ်ယောက်အတူတူ ချက်ကင်ဝင်မှာပေါ့နော် .. အခန်းမှာ လူရှိနေသေးတော့ ..."

" မဟုတ်ဘူးဗျ .. တစ်ယောက်စီ!!" 

စာရင်းစာရွက်မှာ မှတ်ထားတာကို ကြည့်ပြီး သွက်သွက်လက်လက် ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး စကားမဆုံးခင်မှာ ကျနော် ကြားဖြတ်ပြီး ဝင်ပြောလိုက်ရတယ်။ အခြေအနေက မပြောမဖြစ်တဲ့ အနေအထား ရောက်သွားပြီလေ။ ကျနော်နဲ့ ယွန်းတွဲလာတာကိုကြည့်ပြီး နှစ်ယောက်အတူတူ ချက်ကင် ဝင်မယ်လို့ တွက်ထားလိုက်ပုံရတယ်။ 

" ကျနော်နဲ့ သူနဲ့က လမ်းရောက်မှ ခင်သွားကြတာပါ .. ကျနော်က တစ်ရက်နောက်ကျပြီး ချက်ကင်ဝင်တာပါ .. အခန်းနံပါတ် ၃၀၁ sea view ကပါ .."

" အာ .. ဆောရီးရှင့် .. တောင်းပန်ပါတယ် .. ကျမ ပြန်ကြည့်ပေးပါ့မယ်" 

အားတုံ့အားနာဟန်လေးဟာ ညာဘက်ပါးပြင်မှာ မှဲ့နက်လေးတစ်လုံးရှိတဲ့ ဧည့်ကြိုကောင်မလေးရဲ့မျက်နှာမှာ အထင်းသားပေါ်လွင်သွားတယ်။ ဇက်ကလေးနိမ့်ပြီး ခေါင်းလေးညွှတ်ပြလိုက်တဲ့ ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး ဒါဟာ သူ့အမှားမဟုတ်ဘူး .. သူ့နေရာမှာ ကျနော်ဆိုလဲ ဒီလိုမျိုးတွေးမှာဆိုတာ သဘောပေါက်နေတော့

" ရတယ် .. ညီမ .. ပြသနာမရှိဘူး .. ယွန်းနဲ့ ကျနော်နဲ့က ရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေတွေ ဖြစ်နေပါပြီ ...ဟုတ်တယ်နော် ယွန်း .. အဟင်း ဟင်း" 

ခပ်ပေါ့ပေါ့ ရယ်သံလေးနဲ့ အခြေအနေကို ထိန်းသိမ်းလိုက်ပြီး၊ ဘေးနားကပ်ရပ်နေတဲ့ ယွန်းကိုပါ ပုခုံးတစ်ဖက်နဲ့ တိုက်ပြလိုက်တော့ .. ဟင်းနော် .. ဆိုတဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေးက ကျနော့်ဆီ ဒိုင်းခနဲ ရောက်လာတာပေါ့။ ဒီလိုမျိုး အဖြစ်အပျက်တွေကို တော်တော်များများ ကြုံတွေ့မြင်ဖူးထားပုံရတဲ့ ညိုချောလေး ချောတဲ့ ဧည့်ကြိုကောင်မလေးကလည်း အခုကျမှကျနော့်တို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာလေး ပြုံးသွားတယ်။ အလဲ့ .. ပြုံးလိုက်တော့ .. ဒီကောင်မလေးက ညာဘက်ပါးပြင်မှာ ပါးချိုင့်လေးနဲ့ကိုး .. ချစ်စရာလေးဗျ ..။ 

အကျင့်ပါနေတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေက ကြံရည်ရောင် ဝန်ထမ်းဝတ်စုံလေးရဲ့ ညာဘက်ခြမ်းက ခပ်မို့မို့တောင်ပူစာလေးအထက်မှာ ရှိတဲ့ ရင်ထိုးလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ဝါဆိုဦးတဲ့။ ဆိုးတော့ မဆိုးဖူးဘူး။ မိုးတစ်လုံးပဲ လိုနေတော။ အနေအထားကတော့ အင်တာနက်မှာ နာမည်ကြီးနေတဲ့ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ သူမသာ ကိုယ်မသာပဲ။ အရပ်ကလေးကလည်း ယွန်းလိုပဲ မနိမ့်မမြင့် အနေတော်လေး။ 

အလုံးအထည်သာ သူက နဲနဲ ပိန်ပိန်ပါးပါး ဖြစ်နေတာ ... (ဟိုက် .. ငါ ကြည့်နေတာ သိသွားပါလား !!) ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် မျောပြီးတော့ နာမည်လေးပေါ်နေတဲ့ ရင်ထိုးနေရာလေးကို တစိုက်မက်မက် ကြည့်နေမိတဲ့ ကျနော်၊ ဝါဆိုဦးက ယွန်းထံကနေ မှတ်ပုံတင်ယူပြီး ကျနော့်ဘက်လှည့်လိုက်ချိန်မှာ လူမိသလို ဖြစ်သွားတယ်။ ရှက်လိုက်တာဗျာ .. ဘေးနားမှာ ကိုယ့်နဲ့ဘာညာသရကာ ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်မချောလေး တစ်ယောက်ကို ထားပြီး၊ နောက်ထပ် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ရင်အုံကို ငေးကြည့်နေမိတာ။ 

ဒီဘဲကတော့ နှာဘူးကောင်လို့ပဲ ထင်သွားပြီ ထင်ပါရဲ့ဆိုပြီး တောင်းပန်သလို ဝါဆိုဦးရဲ့မျက်နှာလေးကို ခပ်ဖျော့ဖျော့ အမူအရာနဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ .. ဟိုက် ရှားဘား ... သူက ကျနော့်ကို မျက်တောင်လေးတွေ ခပ်လှန်လှန်ထားပြီး ပြန်ကြည့်နေတာ။ ဒီအကြည့်ရဲ့အဓိပ္ပါယ်ကို ကျနော် သိတယ် .. မဟုတ်သေးဘူး .. ကျနော် ဒီလောက် ကံကောင်းတတ်တဲ့ ကောင် မဟုတ်ဘူး ... စိတ်ထင်လို့ ဖြစ်မှာပါလို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ရဲ့မှတ်ပုံတင်ကိုပါ တခါထဲ ထုတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။

" ဟုတ်ကဲ့ ရပါပြီ .. မနန်းယွန်းဝေ အခန်းက ၂၀၂ပါ .. ဒီမှာပဲ ထိုင်စောင့်ချင်ရင်ရတယ် ... ဒါမှမဟုတ် ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားမယ်ဆိုလဲ ဖြစ်ပါတယ် .. အခန်းရရခြင်း ကျမတို့ အကြောင်းကြားပေးပါ့မယ် .. အကယ်၍ အိတ်ထဲမှာ အရေးကြီးပစ္စည်းမပါလို့ အပ်ထားချင်တယ်ဆိုရင် ဖြစ်ပါတယ် .. ဒီဟာကတော့ ဟိုတယ်ရဲ့wi-fi password ပါ"

" ဟုတ် .. ကျေးဇူး" 

အဲဒီနောက်တော့ ယွန်းနဲ့ ဝါဆိုဦး ဟော်တယ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ တခြားကိစ္စတွေ အမေးအဖြေလုပ်နေကြတယ်။ မနက်စာကို ဘယ်အချိန်ထိ ကျွေးတယ်တို့၊ ရေကူးကန်ကို ဘယ်အချိန်သုံးလို့ရတယ်တို့ ဘာတို့ပေါ့ ..။ မိန်းမလှလေး နှစ်ယောက် စကားပြောနေတာ တကယ်တမ်းတော့ ကြည့်လို့ကောင်းပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲ အခုအချိန်ကစပြီး ယွန်းနဲ့ တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ ဖြစ်သွားကြပြီဆိုတဲ့ အတွေးက ဝင်နေတော့ သူတို့နားမှာ ဆက်မနေချင်တော့ဘူး။ 

ကျောပိုးအိတ်ကို ကောင်တာပေါ် တင်ပေးခဲ့ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ချင်လို့ဆိုပြီး ရီဆက်ရှင်ထဲကနေ ပြန်ထွက်ပြီး၊ လမ်းမဘက်ကို မျက်နှာစာပြုထားတဲ့ ပေါ်တီကိုအောက်မှာ ကွန်ကရစ်တိုင်လုံးကြီးတစ်ခုကို ကျောမှီ၊ ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်ထားရင်း စီးကရက် တစ်လိပ်ကို မီးညှိလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ခပ်သွက်သွက် ဖွာလိုက်တာ စီးကရက်က လက်ထဲမှာ တော်တော် ခရီးရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ နောက်ဘက်ကနေ ကျနော့် နာမည်ကို လှမ်းခေါ်သံကြားရတယ်။ 

" ကိုထွန်း .. အဲဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ" 

ကျနော် လှည့်ကြည့်တော့ ရီဝေဝေ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ နန်းယွန်းဝေကို လက်ကလေးနှစ်ဖက် သူ့ကိုယ်ရှေ့မှာယှက်ထားရင်း နောက်နားမှာ ရပ်နေတာတွေ့တယ်။ သေချာကြည့်လိုက်တော့ လက်ကလေးတွေက ငြိမ်မနေဘူးရယ်။ မိန်းကလေးတွေ အနေရခက်တဲ့အခါမျိုး၊ တစ်ခုခုကို ချီတုံချီချ ဖြစ်တဲ့အခါမျိုးမှာ ဖြစ်သလို လက်ချောင်းလေးတွေ အချင်းချင်း ဆုပ်နယ်လေနေရဲ့။ ဒီလောက်ဆို ကျနော် သဘောပေါက်ပြီ .. နောက်ထပ် စဉ်းစားမနေတော့ဘူး။ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ စီးကရက်ကို ချက်ချင်း မြေပေါ်ပစ်ချပြီး၊ ဖိနပ်ထိပ်နဲ့ ဖိပြီး နင်းပစ်လိုက်တယ်။ ဒါကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ ယွန်းရဲ့လက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲပြီး အထဲကို ပြန်ဝင်လာတာ၊ ကျနော် ဆွဲခေါ်ရာတလျှောက် အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့ လိုက်လာရတယ်။ 

" ကို .. ထွန်း !! .. ဘယ်သွားမလို့လဲ"

" သန့်စင်ခန်းကို .." 

" ရေကူးကန်ဘက်မှာ တစ်ခုရှိတယ်တဲ့ .. အဲဒီဟာက ပိုကောင်းမယ်" 

၂၁ရာစုရဲ့လူသားတွေပဲ .. ဒီလောက်ပြောယုံနဲ့တင် လုံလောက်ပါတယ်။ လူသူကင်းရှင်းနေတဲ့ လျှောက်လမ်းတလျှောက် ခပ်မြန်မြန် လာခဲ့ကြတာ ရေကူးကန်ဘက်မှာ (ကျား၊ မ) ဆိုပြီး ပြထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ယွန်းက ကျနော့်လက်ကို ဆွဲပြီး ရှေ့ကနေ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝင်သွားတယ်။ အနက်ရောင် သစ်သားတံခါးကို သူက အရင်တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး၊ အားနဲ့ ကျနော့်ကို ဆွဲသွင်းလိုက်တာ ကျနော်တောင်မှ နောက်ကို ခြေသုံးလေးလှမ်းလောက် ဆုတ်ပြီး ကိုယ်ဟန်မပျက်အောင် ထိန်းလိုက်ရသေး။ 

ဟ .. ဒီကောင်မလေး ကြမ်းလှချည်လားဆိုပြီး မျက်လုံးပြူးပြီး လှမ်းကြည့်နေခိုက် .. ဝုန်းဆိုပြီး ပြေးဝင်လာတာ နည်းတဲ့အရှိန် မဟုတ်ဘူး။ လည်တိုင်ကို အတင်းဆွဲခိုဖက်ပြီး တအားသောင်းကျန်းတော့တာပဲ။ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ထားတာကို လက်စားများချေချင်နေလား မသိဘူး။ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းစုပ်နမ်းတာ .. လူကို သွေးတွေတောင် ဒိုင်းခနဲ ဆောင့်တက်လာတယ် ...။ ကားပေါ်မှာတုန်းက သူ့ဖုတ်ဖုတ်လေးကို စိတ်ကြိုက်ကလိထားတာကိုများ အညိုးထားသလား အောက်မေ့ရတယ် ကိုယ့်ဆြာတို့ရေ .. ရင်ချင်းအပ်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းအပ်ထားရင်းကနေ ကျနော့်ခါးပတ်ခေါင်း၊ ဘောင်းဘီးကြယ်သီး၊ ဇစ်၊ ဘောက်ဆာ အားလုံးကို ဇိုးခနဲ ဇတ်ခနဲ ဖယ်ပစ်လိုက်တာ ခပ်မာမာ ပြန်ဖြစ်လာပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကောင်က အသင့်အနေအထားနဲ့ အပြင်ဘက်ကို ထွက်ကျလာပါရော ..။ 

“ ဝိုး .. မိုက်တယ် .. မြင်လိုက်ရတော့ ပိုယားလာပြီ”

ဖြတ်ခနဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်လိုက်ပြီး လိင်တန်အရင်းကို လက်နဲ့ဖမ်းထိန်းကိုင်၊ ရမ္မက်လွှမ်းတဲ့ အသံလေးနဲ့ အံကြိတ်ညည်းပြောပြီး ပါးစပ်ကို ဟပြီး လှမ်းငုံလိုက်တာ ဆံနွယ်ညိုတွေတောင် မျက်နှာကို ဖုံးသွားလို့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပြန်သပ်တင်လိုက်ရတာ တွေ့တယ်ဗျ။ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကို လှမ်းအငုံခံလိုက်ရတဲ့ ကျနော်ဆိုတာကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့။ ဟားးးး ဆိုပြီး အကျယ်ကြီး အော်ညည်းမိပြီး လက်တစ်ဖက်က ယွန်းရဲ့ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကတော့ လူယိုင်မထွက်သွားအောင် နောက်မှာရှိတဲ့ ဘေဇင်ကို နောက်ပြန်လှမ်းထောက်ထားရတယ်။ 

ယွန်းဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက လိင်ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ရင် အစိမ်းမဟုတ်ဘူး။ ဘလိုးဂျော့ကို အတွေ့အကြုံ ရှိပုံရတယ်။ ပါးစပ်ထဲရောက်သွားတဲ့ လိင်တန်ကို ပါးကလေးတွေ ချိုင့်ခွက်ဝင်အောင် အားနဲ့ ပြင်းပြင်းစုပ်ပေးသလို၊ လျှာနဲ့လည်း ဒစ်အောက်ခြေမေးသိုင်းကြိုးနေရာကို တစ်ချိန်ထဲမှာ ပတ်ထိုးပြီး လျက်လျက်ပေးနေတာ။ လူဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်ဘူး။ အာကာသထဲကို သွားဖို့ လွှတ်တင်လိုက်တဲ့ လွန်းပျံယာဉ်ရဲ့ထိပ်မှာ လူကို ကပ်ချည်ပြီး ထားတာ ခံလိုက်ရတဲ့အလား၊ ဘယ်လောက်မှ မကြာတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာ အမြင့်ဆုံးကို ရောက်သွားသလို ခံစားရတာ။ နားထဲမှာလည်း လေတွေ တိုးနေသလို တဝူးဝူးနဲ့တောင် ဖြစ်နေတယ်။ 

" ယွန်း ... ခန .. ခန" 

ခြေဖျားထောက်ပြီး ကော့တက်သွားရာကနေ သတိထားပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ လီးကို အတင်းပြန်ဆွဲထုတ်တော့ .. ဘာလုပ်တာလဲဆိုပြီး ခပ်ငေါက်ငေါက်အော်ပြီး မကြည်သလိုနဲ့ ကြည့်တယ်ဗျ။ လိင်စိတ်တက်နေတဲ့ ကျနော်လည်း ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှကွာဆိုပြီး .. ယွန်းကို လိုးမလိုဆိုပြီး ခပ်ဆာဆာနဲ့ ပြောလိုက်ယုံမက .. ဘောင်းဘီထဲထိုးထည့်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ကွန်ဒွန်းကိုလည်း ချက်ချင်း ယူပြလိုက်ရတယ် (နေသူရိန် အားကျလို့ အမြဲဆောင်ထားတာ .. ခိ ခိ ;D)။ 

သောက်ကောင်မလေး .. အဲဒီတော့မှ မျက်နှာက ချက်ချင်း ပြန်ကြည်သွားပြီး .. ပေး ယွန်းကိုပေးဆိုပြီး လက်ထဲကနေ ဇတ်ခနဲတောင် ယူသွားတာ .. ကိုယ်တောင်မှ မဖောက်လိုက်ရပါဘူး ... အိတ်ဒေါင့်ကို ပါးစပ်လေးနဲ့ ကိုက်ဖောက်ပြီး အထဲက အကြည်ပြားလေးကို ထုတ်ပြီး (အမယ် .. လေနဲ့တောင် ဖူးခနဲ မှုတ်လိုက်သေး) ထိပ်ပေါ်တင်ရင်း ဖိချလိုက်တာ .. တံတွေးရည်တွေစိုနေတဲ့ အတန်တလျှောက် ချောချောမောမောပဲ ဖုံးပြီးသားဖြစ်သွားတယ် 

" ကိုထွန်း .. ယွန်းကို အားမနာနဲ့ အထဲမှာ စိုနေပြီ သိလား"

" အေး .. ဒါဆို ဒီမှာ လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေး" 

ကျနော်က အချိန်မဆွဲသလို ယွန်းကလည်း ခပ်မြန်မြန်ပဲ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာက ပြန်ထ၊ ဘေဇင်ကို မျက်နှာမူပြီး ကျနော့်ကို ကျောပေးထားလျက်ကနေ အသားကပ်ဘောင်းဘီကို ကားပေါ်မှာတုန်းကလို လိပ်ချပေးတော့ ဖွေးဆွတ်နေတဲ့ ပန်းသီးပုံ တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေးတွေ သွေးဆူဖွယ် ပေါ်လာတာပေါ့။ အဲဒီ ဖင်ဖွေးဖွေးလေးတွေနောက် ချက်ချင်းနေရာယူပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နဲ့ ဖိချလိုက်တော့ တင်တွေ ကော့ထွက်လာတာ အရည်ကြည်တွေလဲ့နေတဲ့ အဖုတ်မြောင်းက နောက်မှာ အတိုင်းသားပေါ်လာတယ်။ 

ဘာပြောကောင်းမလဲ .. ခပ်ဖောင်းဖောင်း အနားသားနှစ်ဖက်ကြားမှာ အမြောင်းလိုက်ဖြစ်နေတဲ့နေရာရဲ့အောက်ဘက်ကို မှန်းထောက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တာ အားးးဆိုတဲ့ ယွန်းရဲ့အော်သံနဲ့ အီးးး ဆိုတဲ့ ကျနော့်ရဲ့ညည်းသံက တပြိုင်တည်းကို ထွက်လာတော့တာပဲ ...။ သိပ်ပြီးကျပ်နေတယ်လို့ မဟုတ်သလို၊ အရည်တွေရွှဲနေသည့်တိုင် ချောင်လှတယ်လို့လဲ ဆိုလို့မရဘူး။ စီးစီးပိုင်ပိုင် အိအိနွေးနွေးနဲ့ တစ်ထစ်ချင်း ဝင်သွားတာ။ ယွန်းရဲ့အဖုတ်လေးနဲ့ ကျနော့်ရဲ့ဒုတ်က ဆယ်တန်းတုန်းက သင်ခဲ့ရတဲ့ ဦးပုညရဲ့ရေသည်ပြဇာတ်ထဲက စကားနဲ့သာ ပြောမယ်ဆိုရင် တိုင်း၍ရက်တဲ့ ပက္ကလာ မိုးရွာသည်နှင့် အခန့်သင့်ဆိုသလို အဆင်ပြေပြေ ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိနေတယ်ပဲ ဆိုကြပါတော့ (မြန်မာစာ သင်ရိုးညွှန်းတမ်းထဲကလူတွေတော့ အနော့ ကလော်တုတ်နေကြမလား မသိဘူး .. ဟီး :P) တစ်ညလုံး တပ်မက်ခဲ့ရတဲ့ ရှမ်းမချောလေးရဲ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းထဲကို ကိုယ့်လီးဝင်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့တင် လူက ကမ္ဘာကြီးရဲ့ထိပ်ဆုံး ရောက်သွားချင်သလို ဖြစ်နေတာ (ဘရိုဒွန်ဂျွန်စကား ခဏငှားသုံးသည် ;))။

တော်သေးတယ်။ လိင်တန်ရဲ့အပေါ်ကနေ ကွန်ဒွန်း စွပ်ထားလို့သာ အဲဒီစိတ်ကို ပြန်ကွန်ထရိုးလုပ်လို့ရနေတာ။ အရမ်းကြီးလောကြီးပြီး အတင်းလည်း ဆောင့်ထည့်တာမျိုး မလုပ်ဖြစ်အောင် လူကို သတိထားနေရတယ်။ တစ်ရစ်ခြင်း ဝင်နေတဲ့ လိင်အင်္ဂါအခြင်းခြင်း ထိတွေ့မှုကို ကျနော့် မန်မိုရီထဲမှာ စွဲနေအောင် ခံစားမိသလို၊ ယွန်းလည်းပဲ ကျနော့်နည်းတူ ဒီအတွေ့ကို မေ့မရအောင် ဖြေးဖြေးခြင်းပဲ ခရီးသွားလိုက်တယ် ..။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ခနကြာတော့ အရည်တွေရွှဲနစ်နေတဲ့ သူ့အဖုတ်လမ်းကြောင်း တလျှောက် ပြည့်နှက်နေအောင် ကျနော့်လိင်တန်က အပိုင်သိမ်းပြီး နေရာယူလိုက်ပြီ။ အဲဒီနောက်တော့ ချော့တာတွေ၊ ချူတာတွေ လုပ်မနေတော့ဘူး။ ခါးကျင်ကျင်လေးပေါ်ကို လိပ်တင်ပေးထားတဲ့ ဂါဝန်လေးကို ကြိုးစတစ်ခုလို သဘောထား၊ လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး လိင်တန်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဆတ်ခနဲ ဆောင့်ချလိုက်တာ ဖင်လုံးကော့ကော့လေးတောင် ဆတ်ခနဲ တုန်တက်သွားတယ်။ 

“ အား … ထိတယ် … ကို …ထွန်း … ရှီးးး” 

ထိတာက ယွန်းမှ မဟုတ်ဘူး .. ကျနော်လည်းပဲ ထိတာပဲ။ ဂိတ်ကုန်အောင် ဝင်သွားတဲ့ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကနေ ဒုတ်ခနဲ ဖြစ်လာတဲ့ အရသာဟာ အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတာကိုးဗျ။ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးရင်းကနေ Tempo ကို ကားကက်ဆက် Volume လှည့်သလို တဖြေးဖြေးချင်း လှည့်ပြီး မြှင့်လိုက်တယ်။ တစ်ခုကောင်းတာက ယွန်းက ကျနော်ဆောင့်ပေးတာကိုပဲ ငြိမ်ခံနေတတ်တဲ့ မိန်းကလေးမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူကိုယ်တိုင်လည်း .. ကိုထွန်း .. ကောင်းတယ်.. မညှာနဲ့ .. နာနာလေး ဆိုတဲ့ အသံတွေ စုံအောင် ညည်းရင်း နောက်ကို ကော့ပြီး တန်ပြန်ဆောင့်ပေးတာပဲ။ သူ့ဆောင့် ကိုယ်ဆောင့် .. ကောင်းမှကောင်း !! .. တဖြောင်းဖြောင်း .. တဖတ်ဖတ် သံတွေ သောသောကို ညံနေတော့တယ်။ 

“ အားးး .. ပြီးတော့မယ် … ဆောင့် .. တအားဆောင့် … ကောင်းတယ် .. တအားကောင်းတယ် … ရှီး”

“ ရှစ် .. ယွန်းးးး … ကိုယ် မထိန်းနိုင်တော့ဘူး .. ထွက် .. ထွက်တော့မယ်” 

“ အီးးး … ယွန်းလည်း ပြီးတော့မယ် … လုပ် … လုပ် …. အူးးးးးးး” 

တခြားသူငါတွေ အိပ်စက်နေမယ့် အချိန်မှာ ကျနော်နဲ့ ယွန်းနဲ့ကတော့ မီးကုန်ယမ်းကုန်ကို ဆွဲပြီး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်သလို ကာမလမ်းဆုံးကို ရောက်သွားကြတယ်။ ယွန်းက အသားဖြူတဲ့ ရှမ်းမလေးဆိုတော့ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တအားရွှဲတာ .. တကိုယ်လုံးတုန်ခါပြီး နောက်ဆုံးပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ ကျဲကျဲတောက် အရည်တွေ အဖုတ်ထဲက စိမ့်ကျတာ အောက်ကကျောက်သားပြင်ပေါ်မှာ နေရာလေးတောင် ကွက်ပြီး စိုသွားတယ်။ အဖုတ်အတွင်းသားတွေ ဆိုတာလည်း အပြတ်ကို လှုပ်ရှားပြီး လိင်တန်ကို ဖျစ်ညှစ်နေသေးတာ ...။ 

နားထဲကနေ လေတွေ တစစ်စစ်နဲ့ ထွက်သွားသလားတောင် ထင်ရပြီး ကျနော်လည်း အကောင်းကြီး ကောင်းသွားတယ်။ အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ဖွံ့ဖွံ့နဲ့ အချောကြီးချောတဲ့ ရှမ်းမလေးကို စိတ်ကြိုက် နောက်ဘက်ကနေ ကျုံးရတာ မကောင်းခံနိုင်ယိုးလား။ လိင်ချောင်းတလျှောက် သုတ်ရည်တွေ ပြေးထွက်ပြီး ထိပ်ဖူးကနေ ပန်းထုတ်လိုက်တာ ကွန်ဒွန်းသာ စွပ်မထားလို့ကတော့ အဖုတ်အတွင်းမှာ ပြည့်လျှံသွားမှာ သေချာလှတယ်။ တစ်ညလုံး အောင်းထားတဲ့ သုတ်ရည်ပူတွေ အကုန် ပန်းထုတ်လိုက်ရတဲ့ အရသာဟာ ပြောမပြနိုင်အောင် ကောင်းတဲ့ ခံစားမှုပဲဗျ ...။ 

ခရီးဝေးထွက်လာတာဖြစ်တဲ့အပြင် တစ်ညလုံးလဲ ကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေး .. ဒီကြားထဲ တအားကုန်လိုးဆောင့်ပြီး အကြမ်းစားပြီးသွားတာဆိုတော့ လူက ခေါင်းတောင်မှ မထောင်နိုင်တော့ဘူး။ ကုန်းပေးထားတဲ့ ယွန်းရဲ့ကျောပေါ်မှာ ပုခုံးမှေးတင်ပြီး မျက်စိတွေ အလိုလိုမှိတ်ကျသွားတယ်။ အစောတုန်းက နှစ်ယောက်သား လိုးဆောင့်သံတွေ၊ အော်ညည်းသံတွေနဲ့ ပွက်ပွက်နှက်နေတဲ့ သန့်စင်ခန်းထဲလည်း အခုကျတော့ အိမ်မြှောင်စုတ်ထိုးတာကို ကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်သွားပါရော .. အဲဒီလို နှစ်ယောက်သား ထပ်လျက် မှိန်းနေပြီး တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခိုက်မှာ

“ တုံ .. တုံ .. တင် .. တင် .. တင် .. တုံ .. တုံ” 

ရုတ်တရက် ထမြည်လာတဲ့ ဖုန်းသံကြောင့် မေ့မျောနေတဲ့ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတမ်း လူချင်းကွာပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြောင်စီစီ မျက်လုံးလေးတွေလည်း အလန့်တကြား ကြည့်ကြတယ်။ သတ္တလောကကြီးနဲ့ ခေတ္တခဏ အဆက်ပြတ်သွားတာဆိုတော့ ရုတ်တရက် ဖုန်းမြည်လာတဲ့ အသံ ဘယ်ကလာတယ်ဆိုတာ နှစ်ယောက်စလုံး မသိကြသေးဘူး။ 

ဒါပေမယ့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာ ဒီအသံဟာ ဘယ်ကနေ လာတယ်ဆိုတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး သိသွားကြတယ်။ အဲဒီမှာ မျက်လုံးပြူးစရာ ထပ်ဖြစ်ပါလေရော .. လား .. လား !! Ring tone အသံက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးစီက မဟုတ်ဘူး။ သန့်စင်ခန်းရဲ့ထောင့်စွန်းဘက်ခြမ်းမှာရှိတဲ့ cubicle တစ်ခုထဲက ထွက်လာတာ။ အိုးမိုင်ဂေါ့ … ဒီနေရာမှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘဲ .. နောက်ထပ် လူတစ်ယောက် ရှိနေတာဗျ .. ယွန်းတော့ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး။ 

ကျနော်တော့ နားထင်နားရင်းတွေ ပူတက်သွားပြီး ကမန်းကတမ်း လိင်တံပေါ်က ကွန်ဒွန်းကို ဆွဲဖယ်၊ ဘေဇင်အောက်က အမှိုက်ပုံးထဲ လှမ်းပစ်၊ ဒူးခေါင်းအောက် ရောက်နေတဲ့ ဘောက်ဆာရော ဘောင်းဘီပါ ဆွဲတင်နဲ့ တော်တော်အလုပ်များသွားတယ်။ ယွန်းလည်း ကျနော့်လိုပဲ .. ပြာပြာသလဲနဲ့ အလုပ်ရှုပ်သွားတယ်။ ကိစ္စဝိစ္စ ပြီးတာကတော့ ကျနော်က သူ့ထက်အရင်ပြီးတာဆိုတော့ သောင်းကျန်းတုန်းက သောင်းကျန်းပြီး အခုတော့မှ ရှက်သလိုလို ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ကပဲ အပြင်ကို အရင်ရောက်လာခဲ့တယ်။ 

အဲဒီနောက်တော့ အဲဒီနေရာမှာကို ဆက်မရပ်နေချင်တော့တာနဲ့ ကိုယ်ထားခဲ့တဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ပြန်ယူဖို့ဆိုပြီး ရီစက်ရှင်ကောင်တာဘက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်လာခဲ့မိတော့တာပဲ။ ကမ်းခြေကို ဖြတ်တိုက်လာတဲ့ ပင်လယ်ပြင်ရဲ့လေညှင်းတွေဟာ ချွေးပြန်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ဖြတ်တိုက်သွားတဲ့အချိန်၊ အနည်းငယ် အေးမြသလို ခံစားလိုက်ရတဲ့အလျောက် ကျနော် သန့်စင်ခန်းထဲက အဖြစ်ကို ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ အဲဒီတော့မှပဲ ကျနော့်ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခု ရောက်လာတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ 

ဒီအချိန်ကြီး ကျနော်တို့နဲ့အတူ ရှိနေတာ ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာကို။ ညဘက်ကြီးတော့ ဟိုတယ်ရဲ့ဧည့်သည်တွေ ဘယ်သူမှ ဒီရေကူးကန်နဲ့ တွဲလျက်ရှိတဲ့ သန့်စင်ခန်းထဲ လာဖို့အကြောင်း မရှိလောက်ဘူး။ ဒီအချိန်ကြီး ရေဆင်းကူးတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ ဒီတော့ ဖြစ်ခြင်းဖြစ် .. ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းထဲကပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းထဲမှာလည်း ဖြစ်နိုင်တာက ညတာဝန်ကျတဲ့သူပဲ ဖြစ်ရမယ်။ အဲဒီ ညတာဝန်ကျတဲ့သူထဲက မိန်းကလေးဆိုတော့ .. အိုး မိုင်ဂေါ့ .. ဒါ ... ဒါ ကျနော့်အတွေး မှန်တယ်၊ မမှန်ဘူးဆိုတာ ကျနော် ရီစက်ရှင်ကောင်တာရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ရေကူးကန်ဘက်ကနေ လျှောက်လာကြတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်တာနဲ့တင် သိလိုက်ပြီ။ 

နှစ်ယောက်သား ဘေးချင်းယှဉ်အနေအထား မဟုတ်ပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်က ခြေတစ်လှမ်းလောက်အကွာအဝေးနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် စကားစမြည်ပြောရင်း လျှောက်လာနေကြတာ။ ရှေ့က နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ ကျနော် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် လိုးထားခဲ့တဲ့ ဖြူဖြူချောချော ရှမ်းမလေး .. နောက်တစ်ယောက်က အခု ကောင်တာကို ပြန်ရောက်ချိန်မှာ မတွေ့တော့တဲ့ ဝါဆိုဦးဆိုတဲ့ ညိုချောမလေး .. ရှီး မှပဲ .. လူကို ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဘူး .. ဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့ အဲဒီနားမှာ ဆက်နေရမှန်းလည်း မသိဘူး ဒါပေမယ့် လူကို ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲ အခြေအနေကနေ လွတ်အောင်ဖန်တီးပေးလိုက်တဲ့ အကြောင်းတရားတစ်ခုတော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်နဲ့ ဖြစ်လာတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဖုန်းသံမြည်လာတာ။ ဒီတစ်ခါတော့ တခြားသူရဲ့ဖုန်းမဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ဖုန်းက မြည်တာ။ ခေါ်တာကလည်း သက်ဆိုင်သူက ခေါ်တာ ..။

" ကိုကြီး .. ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ" 

" အခုလေးတင် ဟိုတယ်ကို ရောက်တာ .. သဲက အိပ်မနေဘူးလား" 

" အိပ်နေတာပဲ .. စိတ်ထဲသတိရလို့ နိုးလာတာ .. ဟိုတယ်ရောက်နေရင် လာခဲ့တော့လေ .. သဲတို့အခန်းက ၃၀၁ .. မြန်မြန်လာခဲ့တော့နော် .. လွမ်းတယ်"

" အင်းပါ .. လာပြီ .. လာပြီ .. အခုပဲ လာမယ် .. မွမွ" 

ဖုန်းကိုချပြီးနောက် အနားရောက်လာတဲ့ ယွန်းကို ကျနော်က အားနာတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကြည့်မိတော့၊ ယွန်းက သူနားလည်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ပြန်ကြည့်ပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ သွားတော့ဆိုပြီး ခါပြတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ရှိတဲ့ ခံစားမှုကို ရိုးရိုးသားသား ထုတ်ပြရမယ်ဆိုရင်တော့ တော်တော်အံ့အားသင့်သွားတာဗျ။ One night stand ဆိုတာ လိင်ကိစ္စကို ခံစားချင်ကြတဲ့ ယောကျ်ားလေးတွေ၊ မိန်းကလေးတွေအတွက် ထူးဆန်းတဲ့ ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော်လည်း ဒါမျိုးညတွေ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ 

လိင်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်၊ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ခဲ့ကြပြီး အချိန်တန်တော့ သူ့လမ်းသူသွား၊ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားပေါ့။ တွယ်ပတ်ရစ်နှောင်နေတာတွေ ဘာတွေ မရှိခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ယွန်းကိုတော့ ကျနော့်စိတ်ထဲ ဒီလိုသဘောထားလို့ မရဘူးဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းကတော့ ဘာဖြစ်လို့ ခါတိုင်းလို ပြီးပြီးရော စိတ်ဓါတ်မမွေးနိုင်တာလည်းဆိုတာကို ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တောင် အံ့သြတယ်။ တိတိကျကျတော့ အဖြေရှာမနေနိုင်ဘူး။ သက်ဆိုင်သူက ခေါ်နေပြီလေ။ 

လက်ထဲပြန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ကောက်လွယ်ပြီး ပင်လယ်ဘက်ကို မျက်နှာမူထားတဲ့ ၃၀၁အခန်းကို သွားဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်တယ်။ အဲဒီအခိုက်အတန့်မှာ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားတာနဲ့ အနားမှာ ဝါဆိုဦးရော .. တခြားသူတွေ ရှိနေသေးတာရော ဘာဆိုဘာမှ မတွေးမိတော့ဘူး။ ချက်ချင်းပင် လူကို ချာခနဲ ပြန်လှည့်ပြီး ကိုယ့်နားမှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ရှိနေသေးတဲ့ ယွန်းရဲ့နဖူးပြင်လေးကို ဖျတ်ခနဲ ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ I value you လို့ ပြောပြီး လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီ I value you ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဘယ်လောက်တာသွားလဲ ဆိုတာ နောက်ထပ်ပို့စ်တွေမှာ ထပ်ပြောကြတာပေါ့ ...။ 

ဒီနေရာမှာ မပြောမဖြစ်နဲ့ ပြောရတော့မယ် အကြောင်းကတော့ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူအကြောင်းပါ။ တကယ်တမ်းကျတော့ သူ့အကြောင်းကို ပြောမယ်ဆိုရင် သီးသန့်ဇာတ်လမ်းတစ်ခုအနေနဲ့ ပြောမှကို ဖြစ်မှာပါ။ ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးဖွယ်ရာတွေ၊ လွမ်းမောဆွေးမြည့်ဖွယ်ရာတွေ၊ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေက သူနဲ့ ပတ်သက်ရင် အပြည့်မဟုတ်လားဗျ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ အချိန် မတန်သေးလို့ အကြမ်းဖျဉ်းပဲ ကျနော် ပြောပြထားပါ့မယ်။ ကျနော်နဲ့ ကျနော့်သက်ဆိုင်သူက တစ်နယ်ထဲက မဟုတ်ပါဘူး။ အကယ်၍သာ သူရော၊ ကျနော်ပါ နိုင်ငံရပ်ခြားက တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာ ကျောင်းမတက်ဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် အခုလိုမျိုးဆုံတွေဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ဖြစ်လာနိုင်စရာ မရှိပါဘူး။ 

ဆုံတွေ့ခဲ့သည်တိုင် သူဟာ သိပ်လှတဲ့ကောင်မလေး တစ်ယောက် ဖြစ်မနေခဲ့ဘူးဆိုလျှင် ကျနော့်သက်ဆိုင်သူ ဖြစ်လာအောင် ကျနော် ကြိုးစားမိမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံထားပါရစေ။ ကျနော့်သက်ဆိုင်သူဟာ အနီးစပ်ဆုံး ဘယ်သူနဲ့တူလဲလို့ ဥပမာပေးရမယ်ဆိုရင် မိုးယုစံနဲ့ အတော်တူတယ်ဗျ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အနေအထားကလည်း မဆိုးဘူး။ ရှိသင့်ရှိထိုက်တာတွေ အပြည့်ရှိတယ်ပေါ့။ တီတီတာတာနဲ့ ပြောတတ်ပြီး သူစိတ်ပါရင် စိတ်ပါသလို ကလူ၏သို့ .. မြူ၏သို့ကလည်း လုပ်သေးတာဗျ။ ဒီတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မပြောတော့ဘဲ အကျဉ်းချုံးလိုက်ရမယ်ဆိုရင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့လက်ရှိဘဝဟာ တစ်ဦးအပေါ်တစ်ဦး နားလည်မှုအပြည့်ရှိယုံမက၊ Healthy sex life ပါ ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်လို့ပဲ ဆိုပါရစေဗျာ …။ 

ခရီးပန်းထားတဲ့အရှိန်ရော .. ခပ်ပြင်းပြင်း လိင်ဆက်ဆံထားခဲ့တဲ့ အရှိန်ရောပေါင်းပြီး ကြိုတင် ယူထားတဲ့ အခန်း ၃၀၁ ရောက်သွားတာနဲ့ လူက တချိုးထဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်ဗျ။ တစ်နှစ်တာပတ်လုံး အလုပ်တွေဖိစီးပြီး ကောင်းကောင်းကန်းကန်း အနားယူခဲ့ရတာရယ်လို့ သိပ်မရှိခဲ့တော့ .. မွှေးပျံ့ဖြူဆွတ်နေတဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်မို့ရာကြီးထက်မှာ ကိုယ့်သက်ဆိုင်သူကို ဖက်ပြီး အိပ်ရတဲ့အရသာဟာ ဘာစည်းစိမ်နဲ့ မလဲနိုင်ဘူးရယ်လို့ ကျနော်ပြောရင် ကိုယ့်ဆြာတို့ လက်ခံကြမှာပါနော် .. ။ 

ဘယ်လောက်တောင် အိပ်မောကျသွားတယ်ဆိုတာ ကျနော် မသိဘူး .. နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေရာကနေ အရင်ဆုံး ကျနော့်နားထဲမှာ ဝုန်းခနဲ ဝုန်းခနဲ အသံတွေ စည်းချက်မှန်မှန်နဲ့ ကြားလာရတယ်။ အဲဒီအသံနောက် နားစွင့်လိုက်မိပြီး အာရုံပြုမိတဲ့အချိန်မှာ ကျနော့် ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့အစိတ်အပိုင်းတစ်နေရာမှာလည်း တဝုန်းဝုန်းနဲ့ သွေးတွေ တိုးသလို စတင်ပြီး ခံစားလာရတယ်။ 

ဘယ်နေရာလဲဆိုတာ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး အာရုံခံလိုက်တော့ .. လား လား .. မနက်ခင်းမှာ သစ်သားချောင်းလို ဖြစ်နေတတ်တဲ့ ကျနော့် လိင်တံဆီကပဲဗျ (Morning wood ကို တိုက်ရိုက်ဘာသာပြန်ဆိုသည် .. ဟီး) ပြိုကွဲနေတဲ့ အသိစိတ်တွေက ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စနဲ့ ကျနော့်အာရုံထဲ ပြန်ရောက်လာတဲ့အချိန်၊ မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နဲ့ ဖွင့်ဖို့ကြိုးစားတော့ အရင်ဆုံး သတိထားမိတာ အခန်းထဲမှာ မီးထွန်းထားတာ မဟုတ်တော့သည့်တိုင် မှောင်မနေတော့တာပဲ။ မို့ရာနဲ့ ကပ်လျက်နံဘေးမှာ ရှိတဲ့ Full Height မှန်ချပ်ပြတင်းပေါက်ကြီးကို လိုက်ကာနဲ့ အပြည့်ကာထားပေမယ့် အဲဒီလိုက်ကာသားကို ဖောက်ထွင်းပြီး အလင်းရောင်က အခန်းထဲ ရောက်နေပြီ။ 

ခေါင်းစောင်းပြီး လှိုင်းသံတွေကြားနေရတဲ့ ပင်လယ်ဘက်ခြမ်းကို လှမ်းကြည့်ပြီးတော့နောက် .. ကိုယ်ပေါ်မှာ လွှမ်းခြုံထားဆဲဖြစ်တဲ့ Blanket အဖြူကို လှမ်းကြည့်မိတော့ .. ကျနော့်ခါးစပ်နေရာမှာ ဖောင်းဖောင်းကြီး မောက်ထနေတာ တောင်ကုန်းတစ်ခုလိုပဲ။ နောက်ပြီး အဲဒီ ဖောင်းဖောင်းကြီးကလည်း ငြိမ်ငြိမ်ရှိနေတာမဟုတ်ဘဲ ပင်လယ်ရေထဲ မျောပါနေတဲ့ ဗောကွင်းလို နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်ဖြစ်နေတာ။ စောင်စတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး လှန်တင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ .. တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတဲ့ နေရာမှာရှိတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ခေါင်းကို တွေ့လိုက်ပါရော …။ 

" ပြွတ် .. ဟိုင်း … ဟိုင်း … ဂွတ်မောနင်း .. ကိုကြီး" 

ပြောင်ချော်ချော် မျက်နှာပေးနဲ့ မျက်စိတစ်ဖတ်မှိတ်ပြပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တဲ့ ကျနော့်သက်ဆိုင်သူရဲ့ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ကျနော်တော့ ရယ်ချင်တော့တာပဲ။ ခိုးစားတုန်း လူမိသွားလို့ ပါးစပ်ထဲက ပြန်ချွတ်ပြီး ညာတာပါတေးနဲ့ လှမ်းနှုတ်ဆက်တဲ့ အထာလေး။ လက်ထဲမှာ ခိုးထုတ်ခိုးထည်အဖြစ် ရှိနေတာက တံတွေးရည်တွေ ထိပ်ပိုင်းမှာ စိုနေပြီး မာရဲတင်းပြောင်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင် .. ဟီး .. မနက်ခင်းအချိန်ဆိုတော့ ပူပူနွေးနွေးနဲ့ အရှိန်ထနေတာ .. အခိုးတွေထွက်နေတဲ့ ပြောင်းဖူးပြုတ်နဲ့တောင် တူနေမလား မသိဘူး ။

" သဲ .. ဘယ်အချိန်ကတည်းက နိုးနေတာလဲ .."

" ၁၅မိနစ်လောက်ရှိပြီ .. ကိုကြီးက လူကသာမနိုးတာ .. ကောင်လေးက နိုးနေတာတွေ့လို့ သဲလဲ မနေနိုင်တော့တာနဲ့"

" အင်း .. သဲဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲ .. ကိုကြီးလုပ်ရမလား" 

" ဟင့်အင်း ရတယ် .. သဲဖာသာသဲလုပ်မယ် .. ကိုကြီး ပြန်မှိန်းနေလိုက်" 

" အိုကေ .. အိုကေ" 

သူ့ဟာသူပြော၊ သူ့ဟာသူ စီမံခန့်ခွဲပြီး၊ သူ့ဟာသူပဲ လုပ်ဆောင်သွားတယ်။ ကျနော်ဘာမှ ဝင်မပြောတော့ဘူး။ မိန်းကလေးတွေဆိုတာ တခါတလေကျတော့ အဲဒီလိုမျိုး သူတို့ပြောတဲ့အတိုင်း နေပေးလိုက်ရတယ်ဗျ။ ယောကျ်ားလေးတွေအပေါ် တစ်နည်းနည်းနဲ့ သြဇာသက်ရောက်မှုရှိတယ်ဆိုတာ သူတို့ သိတယ်ဆိုရင် သိပ်ပြီးတော့ စိတ်ကြည်နူူးတတ်ကြတဲ့ ဗီဇလေးတွေ မိန်းကလေးတော်တော်များများမှာ ရှိကြတယ် မဟုတ်လားဗျ။ သူတို့တွေ စိတ်ကြည်နူးတော့ ကိုယ်တွေလည်း ကြည်နူးရတာပေါ့ဗျာ .. အခုပဲ ကျနော့်ကြည့်လေ လျှာလေးနဲ့ သူ့ပါးစပ်ထဲရောက်နေတဲ့ လိင်တံပတ်ချာလည်ကို လှည့်ပတ်ထိုးဆွနေတဲ့ အရသာက တထုတ်ထုတ်နဲ့ တယ်ကောင်းတာပဲဗျ။ 

ခေါင်းကို အနိမ့်အကြွလုပ်ပြီး လိင်တံကို စုပ်ပေးနေတာကလည်း ကောင်းနေတဲ့အရသာကို ပိုပြီးကောင်းအောင် ဖန်တီးပေးနေသေးတာ။ တစ်ခုအဆင်ပြေတာက ကျနော့် သက်ဆိုင်သူနဲ့ ကျနော်နဲ့က ဒါမျိုးကိစ္စတွေမှာ seasoned ဖြစ်နေပြီ။ ဘယ်အချိန်မှာ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ အထူးအထွေ ပြောနေစရာ မလိုဘူး။ 

ဘယ်ကွေ့မှာ ဘာတက်နဲ့ လှော်ရမယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့သဘော လိင်တံက စံချိန်မီ မာပြီးတင်းလာပြီဆိုတဲ့အချိန် ပါးစပ်ထဲကနေ ချွတ်ထုတ်လိုက်ပြီး၊ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ လွှမ်းထားတဲ့ စောင်ကို အောက်တွန်းချပြီး ကျနော့်ပေါ် ခွထိုင်တော့တာပဲ။ သဲလို့ခေါ်တဲ့ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူက ကောင်မလေးတွေ ညဘက်ကျရင် အိပ်ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ အပေါ်အောက်တဆက်ထဲ ချည်သားဂါဝန်ကို ဝတ်ထားတာ။ ဂါဝန်စက ဒူးဖုံယုံပဲ ရှိတာဆိုတော့ အောက်ခြေကနေ ဆွဲမလိုက်တာနဲ့ စိုပြည်တောင့်တင်းတဲ့ သဲရဲ့အောက်ပိုင်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကို ထွက်လာတော့တာပဲ။ အမယ် .. ဒီကောင်မလေး။ 

ကျနော်နဲ့ ချောင်းသာကို ခရီးထွက်ရမယ်ဆိုတာ သိနေလို့နဲ့တူတယ်။ သေချာကို ပြင်ဆင်လာတာဗျ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် မပြောနဲ့၊ ခါတိုင်းရှိနေတဲ့ အပေါ်ဘက်ခြမ်းက တြိဂံပုံ ဘုတ်စုလေးတောင် မရှိတော့ဘဲ ပြောင်တလင်းခါနေတာ။ ဘာဆိုဘာမှ မရှိဘဲ ပကတိပြောင်ရှင်းပြီး ဖြူဖွေးနေတော့ အဖုတ်အကွဲကြောင်း နီတာရဲလေးတောင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရတာ။ အဲ့လို မြင်နေရတာကိုမှ သဲက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားမှာ လက်မနဲ့လက်ညိုးကိုသုံး၊ အဝလေးကို ဟလိုက်တော့ အထဲက အရည်ကြည်လဲ့နေတဲ့ နီတာရဲလေးတွေပါ မြင်ကွင်းထဲရောက်လာရော .. ဟူးးးး ဒါပေမယ့် ဒီမြင်ကွင်းက ခနပါပဲ။ လွတ်နေတဲ့ နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို ဖမ်းကိုင်ထိမ်းပြီးနောက်တော့ နီရဲတင်းပြောင်နေတဲ့ ထိပ်ဖူးဝဟာ ခုနက နီတာရဲလေးတွေ ရှိနေရာ ကျင်းလေးထဲကို တည့်တည့်မတ်မတ် ဝင်သွားပါတော့တယ်။

ကောင်းတယ်ဗျာ .. အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထပြီး အသားကုန် တင်းမာနေတဲ့ ကိုယ့်လိင်တံ အဖုတ်အိအိလေးထဲကို ဝင်သွားရတဲ့ အရသာဟာ တကယ့် ဇိမ်ပဲဗျ။ ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်ဘဲ ပြောတဲ့အတိုင်း ပက်လက်ကလေးပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပေးထားတဲ့ ကျနော်တောင် အင်းခနဲ နှုတ်ကထုတ်ညည်းမိတယ်။ 

" ကောင်းတယ် .. ကိုကြီးရာ .. ကောင်းတယ် .. သဲလွမ်းနေတာ ... အီးးးးး" 

ကျနော့် သက်ဆိုင်သူ .. သဲက စကားကို တီတီတာတာနဲ့ ပြောတတ်တဲ့ ကောင်မလေးဗျ။ အများသူငှာ ရှေ့မှာဆိုရင်တော့ ပုံမှန်ပြောပေမယ့် နှစ်ယောက်ထဲတွေ့တဲ့အချိန်မျိုးဆို အသံချိုချိုလေးနဲ့ လူနားကပ်ပြီး တတွတ်တွတ်ပြောတတ်တာ။ သူနဲ့အတူနေရတာ အလှမွေးကြောင်ဖြူမလေးတစ်ကောင် ကိုယ့်အနားမှာ ရှိနေသလိုပဲ။ အင်မတန်မှ ပွတ်သီးပွတ်သပ် နိုင်တာ။ အခုလိုမျိုး လိင်ဆက်ဆံတဲ့အခါမျိုး (အမှန်ကတော့ making love လို့ သုံးချင်တာပါ) ဆိုရင်လည်း ခပ်ရင့်ရင့်စကားတွေ ဖြစ်တဲ့ လီးတို့ လိုးတို့ မပြောပေမယ့် သူ့ဟာနဲ့သူတော့ စကားလေးတွေပြော .. နှုတ်ကလည်း အဆက်မပြတ် ညည်းနေတတ်တာ။ 

ထိတယ် .. ကိုကြီးရာတို့၊ တအားကြီး မာပြီးတင်းနေတော့ အထဲမှာ အားရစရာကြီးတို့ ဘာတို့ .. အဲဒါမျိုးတွေ ပြောပြောနေတတ်တာဗျ ... အခုလဲ လိင်တံတစ်ချောင်းလုံး အဖုတ်ထဲကို ဝင်သွားပြီးနောက်၊ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကို သွားလေးနဲ့ ဖိကိုင်ထားရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထောက်ပြီး ကြမ်းနေတာ။ ကြက်ဖခွပ်သလို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အနေအထားနဲ့ သူတင်အိုးကားကားလေးတွေကို အပေါ်ကို ပင့်မြှောက်လိုက်၊ အောက်ကို ဖန်းခနဲမြည်အောင် ပြန်ချလိုက် ဆက်တိုက်လုပ်နေတာ။ အခန်းထဲမှာ အဲယားကွန်းလေနဲ့ အေးနေတယ်ဆိုပေမယ့် အခုအချိန်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး အေးတယ်လို့ မခံစားရတော့ဘူး။ ကာမဆက်ဆံမှုရဲ့ရလဒ်အနေနဲ့ တကိုယ်လုံးမှာ သွေးတွေက ပူနွေးစွာ လှည့်ပတ်နေပြီလေ။ ဂျော်ကီမလေး သဲရဲ့မျက်နှာလေးဆိုရင် ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင်လေးတောင် ဖြစ်နေပြီ။

" အီး .. ကောင်းတယ် .. ကိုကြီးရာ" 

တအောင့်ကြာတော့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရတာ မောသွားလို့လား မသိဘူး၊ ကျနော့်ဆီးစပ်ပေါ် သူ့တင်ပါးအိအိလေးတွေ ပြန်အကျ ထပ်ပြီးတော့ မ တင်တာ မတွေ့တော့ဘူး။ အဲဒီအစား အပေါ်ကနေ မုန့်ကြိတ်ဆုံ လှည့်သလို ဆီးစပ်ချင်း ဖိကပ်ထားရင်း မွှေတော့တာပဲ။ ခါတိုင်းဆို ဒါမျိုးလှည့်ရင် သူ့အမွှေးတွေနဲ့ ကျနော့် အမွှေးညိရင်း တဗြိဗြိနဲ့တောင် မြည်သေးတာ။ အခုတော့ သူ့အဖုတ်လေးက ပြောင်ရှင်းခါနေတော့ ဒါမျိုးအသံ မထွက်ဘူးရယ် (ဒီလို စဉ်းစားမိတော့ ကျနော့်မျက်နှာက ပြုံးချင်ချင်တောင် ဖြစ်သွားသေး) 

" ကိုကြီး .. မပြီးသေးဘူးလား .."

" အင်း .. မပြီးသေးဘူး .. သဲရော"

" သဲက ခုနကတည်းက နဲနဲ ပြီးသွားပြီ .. အခုလည်း ဖြစ်တော့မှာ .. ကိုကြီးပါ လိုက်ပြီးလိုက်လေ" 

" ဒါဆို .. ဟိုဘက်လှည့်ပြီး စောင့်လေ"

" အိုကေ .. လုပ်ပေးမယ်" 

ကျနော့် အကြိုက်ပိုစက်ရှင်ကို သူပြောင်းပေးတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ခြေရင်းဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးတာ။ ဒီလိုအနေအထားကို ကျနော် တအားကြိုက်တာ။ သဲရဲ့တင်အိုးတွေက လုံးဝန်းပြီး စွင့်ကားနေတော့ ဒီလိုမျိုးအနေအထားမှာ အင်မတန်မှ စိတ်ထဖို့ ကောင်းတာလေ။ နောက်ပြီး အဲဒီဖင်အိုးတွေ ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲကို ကိုယ့်လီးက တိုးခွဲပြီး ဝင်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက အင်မတန်မှ ခံစားလို့ကောင်းတာ (ဒီအချက်ကို ကိုယ့်ဆြာတို့ သဘောတူကြမှာပါနော်) သိပ်တောင် မကြာလိုက်ပါဘူး .. နေရာပြောင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း သဲက နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးတာ ဆယ်ချက်ကျော်ကျော်လဲ ရောက်ရော .. ကျနော်လည်း ဘယ်လိုမှ အောင့်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပူနွေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အဖုတ်ရဲရဲလေးထဲ တအားကုန်ကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တယ် ... အူးးးးး .. ကောင်းလိုက်တာဗျာ ။

................................................................................................................

အပြောကျယ်လှတဲ့ ရေပြင်ပြာကြီးကို ငေးမောရင်း၊ သဲပြင် ဖြူလွှလွှလေးပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်ရတဲ့ အရသာဟာ အင်မတန်မှ ခံစားလို့ ကောင်းတာပဲဗျ။ ဝုန်းခနဲဆိုပြီး ကမ်းစပ်ကို ပြေးဝင်လာတဲ့ လှိုင်းလုံးကြီးတွေဟာ ကိုယ့်ဆီကို ရောက်လာတဲ့အခါမှာ ပြောလျော့ပြီး လှိုင်းခေါင်းဖြူလေးတွေအနေနဲ့ ခြေထောက်ကို တိုက်ပွတ်သွားတဲ့ ဖီလင်ဟာ ဒီလိုမျိုး ကမ်းခြေရောက်မှပဲ ခံစားနိုင်တာကိုး။ လတ်ဆတ် ရှင်းသန့်နေတဲ့ ပင်လယ်ပြင်ရဲ့လေပြည်ကလည်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်တို ပွပွကို တဖတ်ဖတ်နဲ့ မြည်အောင် ရံဖန်ရံခါ ပွတ်တိုက်သွားနေသေးရဲ့ ...။ 

“ ကိုကြီး .. ရေထဲ ဆင်းလေ” 

“ အာ .. မဆင်းတော့ဘူး ... ကင်မရာ ရေစိုသွားလိမ့်မယ် .. သဲတို့ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးမယ့်လူလဲ မရှိ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်”

“ ဆင်းပါ .. ကိုကြီးကလဲ .. ဆင်းပါ .. ဆင်း ဆင်း” 

တကယ့်ဟာမလေးတွေ .. ရေထဲဆင်းဖို့ ဝါသနာမပါတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းဝိုင်းဆွဲပြီး ရေထဲရောက်အောင် တွန်းချနေတာ။ တခြားသူတွေ ဟုတ်ရိုးလား။ သဲရဲ့ညီမ ငယ်ငယ်နဲ့၊ သူ့သူငယ်ချင်း ကောင်မလေးဖြစ်တဲ့ သိင်္ဂီဆိုတဲ့တစ်ယောက်။ ပျိုမျစ်နုနယ်တဲ့ အရွယ်ပိုင်ရှင် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်။ သဲက ဒါကိုကြည့်ပြီး တခိခိနဲ့ ရယ်ပြီး ကျနော့်လက်ထဲက ကင်မရာကို ယူသွားပြီး ဓါတ်ပုံတောင် ရိုက်နေသေး။

“ ဖေ့ဘုတ်ပေါ် တင်ရမယ် .. ငါ့ကိုကြီးကို ကောင်မလေးတွေ ဝိုင်းဆွဲနေကြတယ် .. ကူညီကြပါဦး ဆိုပြီး .. ခိ ခိ”

“ မမနော် ... ငယ်ငယ်က ပြသနာမရှိဘူး .. သိင်္ဂီကောင်လေးတွေ့သွားမှ ကွိုင်တက်နေမယ်” 

“ အို .. ရတယ် .. သိင်္ဂီတို့က ပိုင်ပြီးသား .. မသဲ .. ဓါတ်ပုံပဲ ရိုက်မနေနဲ့ ... သူ့ဟာကြီးကိုလာဆွဲဦး” 

“ ဟဲ့ .. ဘယ်ဟာကြီးလဲ” 

“ ................................................................” 

တကယ်ပါဗျာ .. ခင်ဗျားတို့တော့ မသိဘူး။ ကျနော်တော့ မိန်းကလေး သုံးလေးယောက်ရဲ့ကြားမှာ နေရတာ တကယ်ကို နားပူတာပဲ။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် တိုင်ပင်ထားသလို အဆက်မပြတ်ပြောနေတဲ့ သူတို့စကားတွေထဲ ကိုယ့်စကားရောက်ဖို့ဆိုတာ တကယ်ကို မလွယ်တဲ့ ကိစ္စဗျ။ တော်တော်ကြီးကို ငြင်းဆန်ပြီး အေးအေးဆေးဆေးနေချင်လို့ပါ .. တခြားမသွားဘူး .. ဒီနေရာမှာပဲ ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးပြီး နေပါ့မယ်လို့ တော်တော်ပြောယူလိုက်ရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း ရေကူးဝတ်စုံတွေ ဘာတွေနဲ့ အကျအန ပြင်ဆင်ထားတဲ့ သူတို့ပဲ ကျနော့်ကို လက်လျှော့သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။ ထပ်မခေါ်တော့ဘဲ သူတို့ဖာသာသူတို့ ရေထဲ ဆင်းဖို့ ပြင်ကြတော့တယ်။ အချိန်ကလည်း မနည်းတော့ဘူးလေ။ ခနနေရင်ပဲ နေ့မွန်းတည့်ချိန် ရောက်တော့မှာ။ ငှားထားတဲ့ ဗောကွင်းကို ဆွဲပြီး သဲတို့ ရေထဲဆင်းဖို့ ပြင်နေခိုက်မှာ ကျနော့် နောက်နားကနေ စကားပြောသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရတယ် ။

“ အမ .. အဆင်ပြေရင် ညီမကို ဓါတ်ပုံတစ်ပုံလောက် ရိုက်ပေးပါလား .. စတစ်နဲ့က ရိုက်ရတာ မကောင်းလို့”

ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ရပ်နေတဲ့ သက်ဆိုင်သူ ထံကနေ .. ရတယ် ညီမ .. ပေးပေး ဆိုတဲ့ တုံ့ပြန်သံ ထွက်လာပေမယ့်၊ ကျနော်ကတော့ တကိုယ်လုံး အကြောအချင်တွေ တောင့်တင်းသွားသလို တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိတယ်။ ဒီအသံချိုချိုလေးရဲ့ပိုင်ရှင်ဆိုတာ ကျနော် မသိတာမှ မဟုတ်တာ။ ကျနော့် နောက်ကို ရောက်နေတာ နန်းယွန်းဝေရယ်လေ ... ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားတွေထဲမှာ ပြကြတဲ့အတိုင်း ကျနော့်ကိုယ်ကို စလိုးမိုးရှင်းအနေအထားနဲ့ နောက်ဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။ 

ကမ်းခြေဖက်ရှင် ဒီဇိုင်းအတိုင်း အလန်းစား ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ယွန်းကို ဦးထုပ်အဝိုင်းအပြားကြီး ဆောင်းပြီး၊ ခါးကျင်ကျင်လေးနေရာမှာ ပုဝါအဖြူရောင်လေး တစ်ခုချည်လျက်သားနဲ့ နောက်နားမှာ မခို့တယို့ ရပ်နေတာ တွေ့တယ်။ အမယ် .. မျက်နှာက ကျနော့်ကို ကြည့်မနေဘူးဗျ။ သူနဲ့ ကျနော်နဲ့ မသိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ကျနော့်ဘေးကနေ ကျော်ဖြတ်သွားတဲ့ သဲကို သူ့ဖုန်း ထိုးပေးရင်း ကျေးဇူးတင်တဲ့ဟန်နဲ့ ပြုံးပြနေတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာတော့ ဓါတ်ပုံရိုက်တာ ဝါသနာပါတဲ့သူတွေ အမြဲဆောင်ထားလေ့ရှိတဲ့ ဆယ်ဖီရိုက်ရင်သုံးတဲ့ စတစ်လေး ရှိနေလေရဲ့ …။ 

“ ဘယ်လို ရိုက်ချင်တာလဲ .. ညီမလေး” 

“ ဒီဘက်မှာ အမ .. အဲဒီ အုန်းတန်းလေး ပါအောင် ရိုက်ပေးပါနော်”

“ ရတယ် …” 

ခေါင်းပေါ်တည့်တည့်ရောက်နေလုတဲ့ သျှင်နေမင်းရဲ့အပူဟာ ကျနော့်မျက်နှာပေါ်ပဲ စုပြီး ကျနေသလား မသိဘူး။ တော်တော်တော့ မျက်နှာပူတာပဲ .. ဟီး။ လူကို ဘယ်လိုနေလို့ နေရမှန်းကို မသိဘူး။ အပွင့်အပြောက်တွေပါတဲ့ ကမ်းခြေစတိုင် ချည်သားဂါဝန် အပြာလွင်လွင်လေး ဝတ်ထားပြီး ပဲပေးနေတဲ့ ယွန်းကို ကြည့်ပဲနေရမလား၊ မျက်နှာကို တခြားလွှဲထားရမလား .. ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုသဘောကောင်းပြီး သူများကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးဖို့ သဘောတူလိုက်တဲ့ သဲကိုလည်း ဘာပြောရမှန်း မသိဘူး။ ဟူးးးးး .. ခက်တော့တာပဲ 

“ လှတယ် သိလား .. အဲဒီ ဝတ်စုံလေးနဲ့ .. ဒီဇိုင်းကမိုက်တယ်”

“ ဟုတ်လား .. အမ .. ဒါက ဒီရောက်မှ ဝယ်တာ .. ဟိုတယ်ရဲ့ boutique ထဲမှာ ရှိတယ် .. ဈေးတန်တယ်သိလား” 

“ ဟုတ်လား .. ကိုကြီး .. ဒီမှာကြည့်ပါဦး .. လှတယ်နော်” 

သောက်ပလုတ်တုတ် … ကိုယ်နဲ့မဆိုင်သလို ကိုယ့်ဟာကိုယ် မသီးခြင်ထောင်ထောင်ပြီး ဘောင်းဘီဘေးအိတ်နှစ်ဖက်ထဲ လက်ထည့်ပြီး ရပ်နေပါတာဆိုမှ ကိုယ့်လာပြီး အမှုပတ်နေပြီ .. ဟင်းးး ။ မယောင်မလည်နဲ့ အနားသွားရပ်လိုက်တော့ နန်းယွန်းဝေက ကျနော့်ကို အခုမှ သတိထားမိဟန်နဲ့ လှမ်းပြုံးပြတယ်။ ကျနော်တော့ သိတာပေါ့။ လူကိုနေရခက်အောင် တမင်တကာ လာပြီး ကလိတဲ့ အပြုံး။ သောက်ကောင်မလေး … 

“ ဖြောင်း .. ဖြောင်း !! .. မမရေ .. မမ .. လာတော့လေ … နေ့လည်ရောက်တော့မယ် .. တော်ကြာနေ တအားပူလာလိမ့်မယ်” 

ပင်လယ်ဘက်ကို ဆင်းသွားပြီဖြစ်တဲ့ ငယ်ငယ်တို့ဆီက လက်ခုပ်တီးပြီး လှမ်းခေါ်သံ ကြားလိုက်လို့လား မသိဘူး .. သဲက ယွန်းရဲ့ဖုန်းကို ကိုင်ထားရာကနေ ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီး .. 

“ ရော့ ကိုကြီး .. ဒီက ညီမကို ဆက်ရိုက်ပေးလိုက် .. ပြီးရင် သဲတို့ကိုလည်း လာရိုက်ပေးဦးနော်” 

ဆိုပြီး လက်ထဲ ဖုန်းထိုးထည့်ပြီး အနားကနေ သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နဲ့ ထွက်သွားလေရဲ့။ ကျနော့်မှာ ယွန်းရဲ့ဖုန်းကို ကိုင်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကျန်ခဲ့တာပေါ့။ 

“ ဘယ်လိုလဲ .. ကိုထွန်း .. လန့်သွားတာလား .. ခိ ခိ” 

လူချင်းအနားတိုးလာပြီး မချိုမချဉ်ရုပ်ကလေးနဲ့ မျက်စိတစ်ဖတ်မှိတ်ပြီး မေးလိုက်တော့ ကျနော့်မှာ မလုံမလဲနဲ့ အနားမှာ မရှိတော့သည့်တိုင် ရေထဲဆင်းသွားပြီ ဖြစ်တဲ့ သဲကို လှမ်းကြည့်မိသေး (လှေနံနှစ်ဘက်နင်းချင်တဲ့ ယောကျ်ားတွေများ အခက်သားနော် .. တော်တော်ဒွတ်ခ ခံရတာပဲ .. ဟီး)။ 

“ စိတ်မပူပါနဲ့ … ကိုထွန်း … ယွန်းကို I value you ဆိုပြီး ပြောခဲ့မှတော့ .. ယွန်းကလည်း ကိုထွန်းကို အလေးထားပါတယ် .. ယွန်းကြောင့် ကိုထွန်းဘက်မှာ အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေရပါဘူး .. ယွန်းဘက်ကိုလည်း …”

“ အာ .. မဟုတ်တာ .. ကိုယ် အဲ့လိုမျိုး လူမဟုတ်ပါဘူး .. ဖြစ်ခဲ့ကြတာကလည်း” 

သူ့စကားမဆုံးခင် ဝင်ပြောပြီးမှ .. ယွန်းနဲ့ ကျနော်နဲ့ နှစ်ဦးသဘောတူမို့ ဖြစ်ခဲ့ကြတာပါလို့ ပြောဖို့ ကျနော် စဉ်းစားလိုက်ပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ အဲဒီစကားကို ဆက်လို့ မရဘူးဖြစ်နေတယ်။ တစ်မျိုးပဲဗျာ။ လည်ချောင်းထဲ တစ်ခုခု ရောက်နေသလိုလိုပဲ .. ။ ကျနော်က အဲ့လို စကားရပ်သွားတဲ့ အချိန် .. ယွန်းက မျက်လွှာလေး ဝင့်ကြည့်ပြီးတော့ 

“ As per own consent ပေါ့ ကိုထွန်းရယ် .. ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေနဲ့”

“ That’s right .. ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် .. ယွန်းပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ .. ဟီး”

“ ခိ .. ခိ .. အဲ့လို နေပါ .. ရုပ်ကြီးကလည်း .. ခိ ခိ” 

နှစ်ဦးသားကြား နားလည်မှုတစ်ခုကို သဘောတူညီစွာ ရရှိသွားပြီးနောက် ကျနော့်ရင်ထဲက ခံနေတဲ့ အလုံးကြီး ကျသွားပြီး အခုမှပဲ ပြုံးရယ်နိုင်တော့တယ်။ ယွန်းက ဒါကို သိလိုက်ဟန်နှင့် ပြုံးစိစိ မျက်နှာပေးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လည်း အခုကျမှ အပြာရောင်ဖက်ရှင်လေးနဲ့ ယွန်းရဲ့ကိုယ်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး သေချာကြည့်မိတော့တယ်။ ကမ်းခြေဖက်ရှင်ဆိုပြီး ယွန်းဝတ်ထားတဲ့ ချည်သားဂါဝန်လေးက လည်တိုင်မှာ အစလေးနှစ်စပတ်ပြီး ထိန်းထားရတဲ့ အမျိုးအစားဗျ။ အပေါ်ဘက် ပုခုံးသားတလျှောက်မှာ ဘာအကာအကွယ်မှ မရှိလေတော့ စိုပြည်နုဖွေးနေတဲ့ အသားလေးတွေက ပကတိုင်းအတိုင်းပဲ။ ဂါဝန်က ဘယ်လောက်ထိတောင် ရှင်းသလဲဆိုရင် ရင်သားမို့မို့နေရာလေးကျမှပဲ အဝတ်စကို ပြန်တွေ့ရတာ။ 

နောက်ပြီး ဂါဝန်သားက အပါးစားဆိုတော့ လုံးလုံးမို့မို့ ရွှေရင်တွေရဲ့အရိပ်ကို အတိအကျ မြင်နေရတယ်။ အာ .. အခုမှ ကျနော် သတိရတယ်။ ကျနော် ယွန်းရဲ့ စနေနှစ်ခိုင်ကို အကာအကွယ် မရှိဘဲ မမြင်ရသေးဘူး။ သူ့အသားအရည်က ဒီလောက် ဖြူလွှမှတော့ နို့လေးတွေလည်း ဖြူဖွေးနေမှာပဲ။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကရော .. (ဟိုက် !! .. ငါ ဘာတွေ တွေးနေတာပါလိမ့်) ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ် လျှောက်တွေးနေမိတာ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင် .. ဝတ်ထားတဲ့ ချည်သားဘောင်းဘီပွရဲ့ဂွကြားကို ထောက်သလို ဖြစ်တော့မှာပဲ ကိုယ့်အတွေးကိုယ် ရပ်ရကောင်းမှန်း သိတော့တယ်။ ပေါင်လည်လောက်ပဲ ရှိမယ့် ဂါဝန်ကြောင့် မြင်နေရတဲ့ ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးလေးတွေ ဆက်မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ 

ယောင်ယမ်းပြီး လက်နဲ့တောင် ဘောင်းဘီရှေ့ကို ကာမိမလိုဖြစ်တော့ ကျနော် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိသွားတဲ့ ယွန်းက ခစ်ခနဲ ရယ်ပြီး၊ ပြုံးစိစိ မျက်နှာပေးနဲ့ ပင်လယ်ဘက်ကို လျှောက်သွားလေရဲ့။ ကျနော်လည်း သူ့ဖုန်းက ကိုယ့်လက်ထဲမှာဆိုတော့ နောက်ကနေ ကော့ကော့ကော့ကော့နဲ့ လိုက်ရတာပေါ့ (တကယ်လည်း ကော့ကော့ကြီး ဖြစ်နေတာ .. ဟီး) ပို့စ်အမျိုးမျိုး ပေးနေတဲ့ နန်းယွန်းဝေကို ဖုန်းထဲက ကင်မရာမြင်ကွင်းထဲကနေ တစ်မျိုး၊ ကင်မရာ ပြင်ပက မြင်ကွင်းထဲကနေ တစ်ဖုံ .. ကျနော် စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်မိသွားတယ်။ မကြည့်လိုမှ မရတာကိုး .. ဒုံပတ်ရိုက်ပေးနေရတာလေ။ အမယ် .. အဲဒီ ငတိမလေးကလည်း ပို့စ်တော်တော် ပေးတတ်တာ။ မယ်တော် (မော်ဒယ်လ်) သင်တန်းများ တက်ထားသလား အောက်မေ့ရတယ်။ 

လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းပေါ်မှ ခပ်ကွေးကွေး မြှောက်ပြီး အသည်းပုံလုပ်ပြတဲ့ ဟန်လဲ ပါတယ်။ ဦးထုပ်ကို လေထဲလွင့်သွားဟန်နှင့် မြှောက်ပြတာလဲ ပါတယ်။ ယုတ်စွအဆုံး သောင်ပြင်ပေါ်ကနေ လေထဲမြှောက်အောင် ထခုန်တဲ့အချိန်ကို ရိုက်ပေးပါဆိုပြီး လုပ်ပြတာလဲ ပါသေးတယ်။ သူ ပို့စ်အမျိုးမျိုးပေးနေတာက အကြောင်းမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်မှာ သူ့ကိုယ်ပေါ်က လှုပ်ရှားနေတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး လူက အာခေါင်ခြောက်၊ ရေငတ်ချင်သလို ဖြစ်နေတာ။ ခက်တော့လည်း အခက်သားလားဗျ။ သိပ်လှတဲ့ကောင်မလေး တစ်ယောက်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် ပြောဆိုဆက်ဆံရရင်တောင် တခါတခါ ယောကျ်ားလေးတွေက လောင်တီးတတ်တာ မဟုတ်လား။ အခုဟာက ကိုယ်နဲ့တစ်ခါ လိင်ဆက်ဆံပြီးသား ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးနေရတာလေ။ ကျနော့်ကောင် အဲဒါမှ မမတ်ဘူးဆိုရင် ပန်းသေနေလို့ပဲ ဆိုရတော့မယ် .. ဟီး :P 

“ ကိုထွန်းရော .. ဓါတ်ပုံ မရိုက်ဘူးလား .. ပေးလေ .. ယွန်းရိုက်ပေးမယ်”

“ ကောင်းသားပဲ .. တစ်ပုံ နှစ်ပုံလောက် ရိုက်ပေး” 

သူ့ပုံတွေ ရိုက်လို့ ပြီးသွားတော့ ယွန်းက ကျနော့်ကို အလိုက်တသိနဲ့ မေးတော့ ကျနော်လည်း ငြင်းဆန်မနေတော့ဘဲ သူ့လက်ထဲ ကျနော့်ဖုန်းကို ထိုးပေးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ။ ကျနော်လည်း ကမ်းခြေ ရောက်မှတော့ ဒုံပတ်လေး ဘာလေး ရိုက်ချင်သေးတာပေါ့။ ဖေ့ဘုတ်မှာ ပရိုဖိုင်းပုံလေး ဘာလေး ပြောင်းရဦးမယ်လေ။ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ ကိုယ့်ပုံက လက်ကလေးနှစ်ဖက်ယှက်ပြီး ပေါင်ဂွကြားကို ကာထားတဲ့ အနေအထားလေး ဖြစ်နေတာ တစ်ခုပဲ .. ဟီး 

“ ဝေးးးး … ကိုကြီး .. ကိုကြီး …ဒီမှာ … ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးဦး” 

“ အေး .. လာပြီ … လာပြီ” 

နဲနဲကြာသွားတော့ ရေထဲရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ဟာလေးတွေ အသံစာစာနဲ့ လှမ်းအော်ခေါ်နေကြပြီ။ ယွန်းကလည်း အတော်နားလည်ပါတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်ဖုန်းကို ပြန်ပေးပြီး bye for time being .. c u လို့ ပြောပြီး မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြပြီး အနားက ထွက်သွားတယ်။ ကျနော့်မှာ သူဘာကို ဆိုလိုသွားမှန်း အဲဒီတုန်းက စဉ်းစားဖို့ အချိန်မရလိုက်ဘူး။ ရေသူရဲမလေးတွေကို ဓါတ်ပုံ ရိုက်ပေးဖို့ ကမ်းစပ်ကို အပြေးအလွှား ဆင်းသွားရတယ်။ တဟေးဟေး တဝါးဝါးနဲ့ အချင်းချင်း စနောက်ပြီး ကဲနေကြတဲ့ ဟာလေးတွေကို ဓါတ်ပုံဆက်တိုက်ရိုက်ပေးပြီးနောက်၊ ကိုယ့်စိတ်က တစ်မျိုးဖြစ်လာတာနဲ့ ကမ်းခြေဘက်ကို ပြန်ကြည့်မိတော့ ယွန်းကို မြင်းတစ်ကောင်ရဲ့ကျောပေါ်မှာ တွေ့တယ် (ချောင်းသာကမ်းခြေမှာ မြင်းငှားစီးလို့ရပါတယ်)။ 

သွဲ့သွဲ့လေး တိုက်ခတ်နေတဲ့ လေပြည်ကြောင့် ယွန်းရဲ့ခါးမှာ ချည်ထားတဲ့ ပုဝါလေးဟာ တလူလူ လေထဲမှာ လွင့်နေလေရဲ့။ ကိုယ်ကိုခပ်မတ်မတ် အနေအထားနဲ့ အုန်းခွံရောင်မြင်းကြီးကို အသားကျ စီးနင်းသွားတဲ့ ယွန်းရဲ့အသွင်ဟာ အင်မတန်မှ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ အဝေးက မြင်နေရပေမယ့် သိသာနေတယ်။ ရေကူးဝတ်စုံလေးတွေနဲ့ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ကဲနေကြတဲ့ သဲတို့က ကျနော့်စိတ်ကို တော်တော်များများ ကြီးစိုးထားသည့်တိုင် တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ ယွန်း မြင်းစီးနေတဲ့ နေရာကို လှမ်းကြည့်နေသေးတယ် (ယောကျ်ားများ ခက်ပါတယ်နော် .. ခိ ခိ)။ ဘယ်လောက်တောင်မှ ဆိုးသလဲဆိုရင် သောင်ပြင်မှာ မြင်းတစ်ပတ်စီးပြီးလို့ ယွန်းမြင်းပေါ်ကနေ ဆင်းမယ်လုပ်တော့ မြင်းထိန်းကောင်လေးက သူ့ခါးလေးကို ထိန်းပြီး အောက်ချပေးတာ မြင်ဖြစ်အောင် မြင်ပြီး လူက တစ်မျိုးဖြစ်သွားသေးတယ် .. ခွီး။ 

နောက်မှ ငါ့နှယ်နော်ဆိုပြီး အကြည့်ကို ပင်လယ်ဘက်ပဲ ပြန်လှည့်ထားလိုက်တယ်။ ယွန်းကလည်း မြင်းစီးပြီးတဲ့နောက် သောင်ပြင်မှာ ဆက်မနေတော့ပါဘူး။ ဟိုတယ်ဘက် ပြန်သွားတာ တွေ့တယ်။ ကျနော်လည်း အဲဒီတော့မှ စိတ်ဒုန်းဒုန်းချပြီး သဲတို့ကို သူတို့ကျေနပ်အောင် ဓါတ်ပုံ ဆက်ရိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ အမယ် .. မချောတို့က ရေကူးဝတ်စုံနဲ့ဆိုတော့ ရေထဲကနေ ပြန်မတက်ချင်ဘူးရယ်။ 

ပင်လယ်ရေ အဝစိမ်မယ်။ ညနေကျရင် မဆင်းတော့ဘဲ ကျောက်မောင်နှမ သွားမယ်လုပ်ကြရော။ ကျနော်လည်း ကောင်းပြီ .. သဘောပဲ .. ဒါဆိုရင် ညဘက် အားလုံးစုပြီး ပါတီသဘောမျိုး လုပ်ရအောင် ဂစ်တာသွားငှားလိုက်ဦးမယ်လို့ ပြောလိုက်ပြီး ရေစပ်ကနေ အပေါ်တက်လာမယ် အပြု .. ကျနော့်ဖုန်းကနေ တောင်ခနဲ မက်ဆိတ်သံထွက်လာတယ်။ ဘာများလဲဆိုပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဗိုက်ဘာကနေ ပို့လိုက်တာ ကိုယ့်မသိတဲ့ နံပါတ်နဲ့ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခု .. ပို့လိုက်တဲ့ ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်တော့ .. ဂလု .. လည်ချောင်းထဲ ရောက်လာတဲ့ တံတွေးကို အလျှင်အမြန် မျိုချလိုက်ရတာ အသံတောင် မြည်သွားသလား မသိဘူး။ ယွန်းရယ်လေ .. တကိုယ်လုံးမှာ Lingerie အမျိုးအစား ဇာအတွင်းခံ ဝမ်းဆက်လေး ဝတ်ထားပြီး ဆယ်ဖီရိုက်ထားတာ။ တကိုယ်လုံးပုံ ရိုက်ပြီးမှ မျက်နှာတော့ မပါအောင် ဖြတ်ပြီး edit လုပ်ထားလို့လား မသိဘူး။ တောင့်တင်းဆူဖြိုးတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က အစိတ်အပိုင်းတွေ တော်တော်များများဟာ စကရင်ပေါ်မှာ အကြီးစား မြင်နေရတယ်။ အနက်ရောင် ဇာပန်းပွင့်တွေနဲ့ အတွင်းခံလေးနှစ်ခုကလည်း စတိုင်လ်ကလည်း အလန်းစားဆိုတော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ သူ့အသားအရည် နောက်ခံနဲ့ တအားကို စွဲမက်ဖို့ ကောင်းနေတယ်။ ငြိမ်သွားသလို ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်က ချက်ချင်းကို ပြန်မတ်လာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ တောင်ခနဲနဲ့ နောက်ထပ် မက်ဆိတ်ဝင်လာတယ် … ဘာများလဲဆိုပြီး ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ .. ဘာရတော့မလဲ .. လာထား ကြာသလားပေါ့။ 

ညဘက်မှာ ပါတီလုပ်ရင် တီးဖို့ဆိုပြီး ဂစ်တာသွားငှားမယ်ဆိုတဲ့ ခြေလှမ်းတွေက ဟိုတယ်ဘက်ကိုတော့ ပြန်တက်သွားပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် လော်ဘီဘက် မဟုတ်ဘူး။ အခန်းနံပါတ် ၂၀၂ဘက်။ ဒါမျိုးဆို မှတ်ဉာဏ်က သိပ်ကောင်းတယ်။ ပုံမှန်ဆို လူနာမည်တွေတောင် ဝေဝေဝါးဝါးနဲ့ သိပ်မမှတ်မိတဲ့လူက ဒီလိုမျိုးအခန်းနံပါတ်ကျတော့ မမေ့တဲ့အပြင် ဒါရိုက်ရှင်တောင် မေးနေစရာမလိုဘူး။ ဦးတည်ရာမဲ့ဆိုပေမယ့် ဒီနေရာကျတော့ နှာခေါင်းက အချက်ပေးနေလို့လား မသိဘူး။ တန်းကို ရောက်သွားတာ .. အဟီး :P 

“ ဒေါက် .. ဒေါက်” 

တံခါးကို သုံးချက်ပြည့်အောင်တောင် မခေါက်လိုက်ရပါဘူး။ နှစ်ခေါက်ပဲ ခေါက်ပြီး သုံးချက်မြောက် မထိခင်မှာပဲ ကျွီခနဲ ပွင့်သွားပြီး၊ လူတကိုယ်စာ ဝင်သာလောက်တဲ့ အဟလေး နောက်ကွယ်ကနေ နန်းယွန်းဝေ ပေါ်လာတယ်။ ဒုံပတ်ထဲကလို အတွင်းခံ တူးပိစ်လေးနဲ့တော့ မဟုတ်ဘူူး။ ဟိုတယ်က ပေးထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အဖြူကြီး ကိုယ်မှာ ပတ်ထားလျက်နဲ့။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုအနေအထားကိုက ကိုယ့်ကို ဘာအတွက်စောင့်နေတယ်ဆိုတာ သိသာစေတယ်လေ။ အရောင်တွေလက်ပြီး ဖိတ်ခေါ်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေရဲ့အကြည့်ကိုတောင် ဘာသာပြန်နေစရာမလိုဘူး။ 

“ ယွန်းးးး” 

စကားလုံးတစ်လုံးပဲ ပါးစပ်ကနေ ထွက်ခွင့်ရလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် ဘာမှတောင် မပြောဖြစ်လိုက်ဘူး။ တံခါးကို ဖြတ်ပြီး အထဲဝင်လိုက်ပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်လက်ကို ဆွဲပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်တာ လူတောင် နဲနဲယိုင်သွားတယ် (တကယ်ဆို ကျနော်က ဘော်ဒီမသေးပါဘူး .. ဒါပေမယ့် နန်းယွန်းဝေဆိုတဲ့ အဲဒီကောင်မလးက ဆူဆူဖြိုးဖြိုးလေးဆိုတာ့ အားပါလှတယ်.. ခိ :P)။ လူက မျက်လုံးပြုးပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်၊ ယွန်းက တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ပြီးနောက် လက်နှစ်ဖက်ဆန့်ပြီး လူကို ဆွဲဖက်လိုက်တာ မသိရင် မုဒိန်းကျင့်သလားတောင် ထင်ရမယ် (အားနွဲ့သူပါ ရှန် … ချမ်းသာပေးပါလို့ ပြောရမလားတောင် မသိဘူး .. အဟိ :D) နှုတ်ခမ်းတွေ ဖိနမ်းတယ်ဗျာ .. စုပ်ဆွဲတယ် .. လျှာနဲ့ထိုးပြီးတော့ ဆွတယ် .. ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ ဘယ်ဟုတ်လိမ့်မလဲ။ လူကို တွန်းတွန်းပြီး ခေါ်သွားတာ၊ ကျနော်က နောက်ပြန်နောက်ပြန်နဲ့ အခန်းအလယ်က မို့ရာနားရောက်ပြီး ကုတင်နဲ့ ဝင်တိုက်၊ မို့ရာပေါ် ဖင်ထိုင်လျက်ကျ၊ ယွန်းက ကျနော့်ပေါ် တက်ဖိပြီးမှောက်ကျတော့ နှစ်ယောက်သား မို့ရာပေါ်မှာ ကျနော်က အောက်ကပက်လက်၊ သူက အပေါ်ထပ်လျက်ပေါ့။ 

လူက မို့ရာပေါ်တောင် အကုန်လုံး ရောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ခြေထောက်တွေက အောက်မှာ တစ်ဆစ်ချိုး အနေအထားနဲ့။ အတော်တော့ ဝုန်းဒိုင်းကျဲသွားတာ။ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ကိုယ်ကိုနောက်ဆုတ် နောက်ဆုတ်နဲ့ ကုတင်ပေါ် လုံးလုံးရောက်အောင် ကြိုးစားလိုက်ရတယ်။ တော်တော်တော့ ရုပ်ပျက်တာပဲ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက် နမ်းတာကို မခံနိုင်လို့ နောက်ဆုတ်နေရတာလေ .. ဟီး :D 

နမ်းတယ်ဆိုလို့ ပါးစပ်ချင်း ထိထားယုံပဲတော့ မဟုတ်ဘူး။ မို့ရာပေါ်မှာ နေရာကျပြီလဲဆိုရော .. ယွန်းက ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိရှိသမျှကို အကုန်ဆွဲချွတ်တော့တာ (လက်တွေ ပါသေးတယ်)။ အော် .. ပြောဖို့မေ့နေလို့ .. ဒီအချိန်မှာ ယွန်းကိုယ်ပေါ်မှာက မျက်နှာသုတ်ပုဝါ မရှိတော့ဘူး။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် မို့ရာပေါ်မရောက်ခင်ကတည်းက ကုတင်ဘေးက ကြမ်းပြင်မှာ ပုံပြီးတော့ ကျနေပြီ။ ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံပြင်းပြင်း၊ ရမ္မက်လှိုင်းတွေ ထန်နေကျတော့ စကားတွေ ဘာတွေ ပြောမနေဖြစ်ဘူးရယ်။ အဓိက လိုချင်နေတဲ့ အရာကို တစ်ယောက်စီက တစ်ယောက်ရဖို့သာ ဇောင်းပြင်နေကြတာလေ။ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ ကုန်သွားလို့ ခပ်မာမာအနေအထားနဲ့ လိင်တံက ထွက်လာပြီဆိုရင်ပဲ ယွန်းက ခါးလည်လောက် လျှောဆင်းသွားပြီး စုပ်ဖို့ ပြင်တော့တာ။ 

“ ယွန်း .. လာ .. ကိုယ့်မျက်နှာပေါ် ခွထိုင်လိုက်” 

“ ဂွတ် !!” 

သောက်ကျိုးနဲ .. နှစ်ခါတောင် မပြောလိုက်ရဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ နင်ဂျာလား ထင်ရတယ်။ ကိုယ်ကဖြတ်ခနဲလှည့်ပြီး ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းက ကိုယ့်မျက်နှာကို ဟိုဘက်ဒီဘက် ခွရက်သား ရောက်လာတာ။ ယွန်းဝတ်ထားတဲ့ Boyshort လို အမျိုးအစားဖြစ်တဲ့ ဇာအနက်ရောင် အတွင်းခံလေးက အသားရယ်လို့ ရှိတယ်မဟုတ်ဘူး။ ဒီဇိုင်းအလှဖော်ထားတဲ့ အကွက်အပျောက်တွေကြားမှာ ဖြူဝင်းလှတဲ့ ယွန်းရဲ့အတွင်းသားတွေက စိတ်ထစရာ မြင်နေရတာ။ မျက်နှာတည့်တည့်ပေါ် ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ အနီးကပ်ဆိုတော့ ခပ်ယဉ်ယဉ် အဖုတ်နံ့လေးပါ ရနေတာဗျ။ ဘာရတော့မလဲ။ အဖုတ်ဝကို ဖုံးနေတဲ့ အတွင်းခံအစလေးကို ဘေးကို ရအောင်တွန်းထုတ်ပြီး၊ လွတ်ထွက်လာတဲ့ အကွဲကြောင်းကို လျှာပြားနဲ့ကပ်ပြီး လျက်ပစ်လိုက်တော့ပေါ့ …

“ ရွှတ်” 

“ အု … အိ … အိ” 

ကောင်းလား၊ မကောင်းလားဆိုတာ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်လီးထိပ်ကို ငုံထားပြီ ဖြစ်တဲ့ ယွန်းပါးစပ်ကနေ အုအုအိအိ သံတွေ ထွက်လာတာက သက်သေခံနေတာပေါ့။ ဒါမျိုးကြားရတော့ အဖုတ်လျက်နေတဲ့ ကျနော်တို့လိုမျိုး ယောကျ်ားလေးတွေအဖို့ ပိုပြီးတော့ မာန်တက်စရာ ဖြစ်တာပေါ့။ ငါကွ … လီးတစ်ခုထဲ ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး .. လျှာလည်း ကောင်းတယ်ပေါ့ .. ဟီး (ဂုဏ်ယူစရာမရှိ ရှာကြံ ဂုဏ်ယူရတာပဲလေ .. ဂလိုပဲ 8))။ မျက်လုံးနှစ်လုံးစလုံး စုံလုံးမှိတ်၊ ပြည့်ဖြိုးတင်းရင်းတဲ့ တင်ပါးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို လက်နှင့်ပွေ့ထိန်းကိုင်ပြီး၊ ခေါင်းကို ကြွနိုင်သမျှ ကြွပြီး ပါးစပ်နဲ့ အပြည့်ထိကပ်နေတဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ဟင်းချိုရည် သောက်သလိုကို ရှူးခနဲ ရွှတ်ခနဲ နေအောင် လျက်လိုက်၊ စုပ်လိုက် မနားတမ်းကို လုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ 69 အနေအထားနဲ့ မတစ်ပြန် ကျားတစ်ပြန် (ဘတစ်ပြန် ကျားတစ်ပြန်လို့ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး .. တော်ကြာနေ ဒုတ်ချင်းရိုက်တာ ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ .. ဟီး) သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အပြိုင်ကျဲ ကြတဲ့ပွဲမှာ ဒီတစ်ခါတော့ ယွန်း ကျနော့်ကို မနိုင်ဘူးရယ်။ ဘယ်ရမလဲ .. အသက်က စကားပြောတယ်လေ .. ဟီး ;) ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ လိင်တံကိုတောင် စုပ်ပေးမနေနိုင်တော့ဘဲ ငုံလျက်သားကြီးနဲ့ တကိုယ်လုံး ကော့ပြန်တွန်းထိုးပြီး ပေါင်တွင်းသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လျက်နဲ့ ပြီးသွားတယ်။ တကယ်ပါဗျာ။ရှမ်းမလေးဆိုတော့ အရည်ရွှမ်းတယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့တာ အပိုမဟုတ်ဘူး။ ထက်ခြမ်း ခြမ်းထားတဲ့ ဖရဲသီး စားလိုက်ရသလိုပဲ။ ပါးစပ်တစ်ခုလုံးတောင် ပေပွလို့။ 

“ အီး .. ကောင်းတယ် .. ကိုထွန်းရာ” 

အတော်ကြမ်းကြမ်း ပြီးသွားလို့နဲ့တူတယ်။ လီးစုပ်ပေးနေတာ ဆက်စုပ်မပေးနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်ထဲကနေ ပြန်ထုတ်ပြီး၊ ခေါင်းက မို့ရာပေါ် စိုက်ကျသွားတယ်။ ဒီတော့ အရှိန်တက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော်ကပဲ ဦးဆောင်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်ရတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ။ အချိန်ကလဲ သိပ်ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ ရတဲ့အချိန်လေး လုပ်ရတာမှတ်လား။ လူကို လျှောပြီး ယွန်းအောက်က ထွက်၊ နောက်ဘက် ရောက်သွားတဲ့အချိန် ဖင်ပူးထောင်အနေအထားနဲ့ ရှိနေတဲ့ သူ့တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းတွေနောက်မှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ 

“ ကိုထွန်း .. အထဲမှာ မပြီးနဲ့နော် .. ကျန်တာက ယွန်းရှင်းတယ်” 

ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သိတဲ့ ယွန်းက မို့ရာပေါ်ကို ပါးကလေးတစ်ခြမ်း အပ်လျက်သားနဲ့ နောက်ပြန်လှည့်ပြောမှ မွှန်ထူနေတဲ့ ကျနော် အခြေအနေကို သတိထားမိတယ်။ ဟုတ်သားပဲ။ စွပ်စရာ အဖော်မရှိဘူး။ နိချည်းဖြစ်နေတာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ယွန်းပြောလိုက်တော့ စိတ်ရှင်းသွားတာပေါ့။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ပါဘူး။ ဒီကောင်မလေး ဒီကိစ္စတွေ မသိတာမှ မဖြစ်နိုင်တာ .. မဟုတ်ဘူးလား 

“ ထည့်ပြီနော် … ယွန်း” 

အမှန်က အပိုတွေ ပြောနေမိတာပါ။ အရည်တွေနဲ့ ပေပွနေတဲ့ စူဖောင်းဖောင်း အဖုတ်ဝကို လိင်တံထိပ်ဖူး ထိမိတာနဲ့ သူသိနေပါပြီ ..ဘာဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ။ ခွင့်တောင်းသလို ဘာလိုလိုနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဒီနေရာက မသွင်းဖူးတဲ့နေရာမှ မဟုတ်တော့တာ။ ဒီတော့ ယွန်းက အွန်းးး ဆိုပြီး ပြန်ပြောတဲ့အချိန် လူက ခါးကော့ပြီး သွင်းပစ်လိုက်တယ်။ ကောင်းတယ်ဗျာ။ လူကို အီစိမ့်ပြီး ဇိမ်ကျသွားတာပဲ။ ဘာမှ မပါဘဲ လုပ်ရတာဆိုတာတော့ ပွတ်တိုက်မိတာတွေက ပိုပြီး ဖီးလ်ဖြစ်တာပဲ (ကိုယ့်ဆြာတို့ ကျနော်ပြောတိုင်းလည်း လိုက်မလုပ်ကြနဲ့ဦးနော် .. ဒါက အန္တရာယ်အတော်များတဲ့ ကိစ္စဗျ) အကြောအချင်တွေ အထဲထိရောက်အောင် ကောင်းတဲ့အရသာက ပြန့်နှံ့သွားတော့ ဖြေးဖြေးခြင်းကနေ အရှိန်တင်တယ်တို့ ဘာတို့ လုပ်မနေတော့ပါဘူး။ စတာထွက်ကတည်းက ခြေကုန်သုတ်တော့တာပဲ။ 

တင်ပါးအိအိတွေကို ဆုပ်စွဲကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်း တဖတ်ဖတ်နဲ့ မြည်အောင် လိုးတယ်ဗျာ။ ယွန်းဆိုတာ မို့ရာပေါ် ခေါင်းစိုက်ကျနေရာကနေ ခေါင်းကို ပြန်မထောင်နိုင်ဘူး။ တအီးအီး တအားအားနဲ့ကို နန်းစတော့ ညည်းနေတော့တာ .. မသိရင် အခန်းထဲမှာ အောကား ဖွင့်ထားတယ်လို့တောင် ထင်ရမယ်။ အဲဒီလို ငါးမိနစ်ကျော်ကျော် ဆယ်မိနစ်မရှိတရှိလောက် ဆက်တိုက်သောင်းကျန်းနေကြတုန်းမှာပဲ .. ရုတ်တရက်ဆိုသလို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ တံခါးခေါက်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ What the hell!!! မျက်စိစုံလုံးမှိတ်ပြီး တအီအီ တအာအာနဲ့ အော်နေတဲ့ ယွန်းက မကြားပေမယ့် ကျနော်ကတော့ ဇာပန်းလေးတွေ ကွပ်ထားတဲ့ သူ့တင်ပါး ဖွေးဖွေးလုံးလုံးလေးတွေကို မျက်စိအရသာခံ ကြည့်ပြီး လိုးနေတဲ့သူဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်မပြတ်ဘူး။ 

ဒီတော့ အဲဒီတံခါးခေါက်သံကို ကြားတော့ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားပြီး လူက လှုပ်ရှားမှု အလိုလို ရပ်သွားတယ်။ ကိုယ်ငြိမ်သွားတော့ ယွန်းရဲ့အော်သံကလဲ ပျောက်ပြီး၊ အဲဒီတော့မှ မျက်လုံးဖွင့် ခေါင်းထောင်ပြီး ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ “Housekeeping ပါ .. ခြင်ဆေးဖြန်းမယ်ဆိုပြီး ခေါ်ထားလို့” သောက်ပလုတ်တုတ် .. ဘယ်သူက ဘယ်တုန်းက ခေါ်ထားရတာလဲ။ ကျနော်က ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် နားမလည်တဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ယွန်းကို ကြည့်လိုက်ချိန်၊ သူကလည်း လုပ်မိလုပ်ရာနဲ့ ယောင်နန ဖြစ်တာလား ဘာလား မသိဘူး။ ဝုန်းဆို ကုန်းနေရာကထပြီး လာပြီ လာပြီဆိုပြီး မို့ရာပေါ်ကနေ ဆင်းသွားတယ်။ ကျနော်တောင်မှ ဘာမှ လှမ်းပြောချိန် မရလိုက်ဘူး။ အရည်တွေဗလပွနဲ့ လီးကလဲ တန်းလန်းကြီး ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တာပေါ့။ မို့ရာပေါ်က ဆင်းသွားတဲ့ မချောက အောက်ရောက်တော့ ကိုယ်လုံးတီးလိုမျိုး ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိရသေးတယ်။ သောက်ကောင်မလေးးးး … ဒါကျတော့ သိတယ်။ 

အစောတုန်းက ကုတင်ဘေးနားမှာ ကျနေတဲ့ ကိုယ်သုတ်ပုဝါကို ကောက်ပတ်ပြီး အခန်းတံခါးနား ရောက်သွားတယ်။ အဲဒီမှာ မျက်လုံးပြူး၊ မျက်ဆံပြူး ဖြစ်ရတာ ကျနော်လေ။ အခုထက်ထိ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ မှတ်လား။ ချက်ချင်းပဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဂျက်ကီချန်း အသွင်ပြောင်းပြီး မို့ရာအောက်ဘက်က စောင်ကို ကိုယ်ပေါ် လှမ်းဆွဲတင်လိုက်ရတယ်။ အချိန်မီလေးပဲဗျာ .. စောင်ကိုယ်ပေါ် ရောက်သွားတဲ့အချိန် .. ယွန်းက တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အပြင်ဘက်က စောင့်နေတာဖြစ်ရမယ့် ခြင်ဆေးဖြန်းမယ်ဆိုတဲ့ Housekeeping ကောင်မလေး ဝင်လာပါရော သောက်ကျိုးနဲ .. အစောတုန်းက ရင်ထိတ်နေတဲ့ ကျနော် .. အဲဒီမှာ မျက်လုံးကို ဇီးကွက်လောက်ကို ပြူးသွားရပြန်ပါရော လား …. ??? ??? ခြင်ဆေးဖြန်းမလို့ဆိုပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ ကောင်မလေးက တခြားသူ ဟုတ်ရိုးလား။ ဝါဆိုဦးဆိုတဲ့ ညတုန်းက ရီဆက်ရှင်မှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေး။ 

ကြံရည်ရောင် ဟိုတယ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ လက်ထဲမှာ ဗူးရှည်ရှည်လေး နှစ်ခုကို ကိုင်လျက်သား (နောက်မှ သိတာ ခြင်ဆေးဗူးရယ်၊ ဖရက်ရှာဗူးရယ်)။ အံ့အားသင့်လွန်းလို့ မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ဘက်ကို မျက်ဝန်းတစ်ချက် ဝင့်ကြည့်ပြီး တံခါးနားရပ်နေတဲ့ ယွန်းကို လှမ်းနှုတ်ဆက်သလို ပြုံးပြတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝါဆိုဦးရဲ့အပြုံးက မချိုမချဉ်နဲ့ ..။

" အော် .. တခြားသူမှတ်လို့ .. ဝါဆိုပါလား .. ညီမက housekeeping လဲ လုပ်ရတာလား" 

" မဟုတ်ဘူး အစ်မ .. ဒီနေ့ ဒီဘက်ခြမ်းကို တာဝန်ယူထားတဲ့ တစ်ယောက်က နေထိုင်မကောင်းလို့ ခွင့်ယူထားတာ .. guest တွေကလည်း များနေတော့ ညီမတို့ ရီစက်ရှင်က ဝိုင်းကူရတာ …"

" တကယ် .. အဲဒါကြောင့် ချက်ချင်း ရောက်မလာတာလား" 

" ဟုတ်တယ် .. အစ်မ .. နောက်ကျသွားတာ ဆောရီး .. နောက်ပြီး ရောက်ပြန်တော့လဲ ချက်ချင်း တံခါး မခေါက်ရဲလို့ .. ခိ ခိ" 

" ဟုတ်လား … အစ်မ အသံ နဲနဲကျယ်သွားတယ်နဲ့တူတယ် .. ခစ် ခစ်"

" နဲနဲပဲလား အစ်မ .. ခိ ခိ" 

ဟိုက် !! .. ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲဟ .. အခန်းထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ ရှိသလို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာပေးတွေနဲ့ ပြောနေတာ။ ကျနော်က သူတို့ ပြောနေတာတွေကို မကြားနိုင်ရှာဘူးကိုး။ အစောပိုင်းတုန်းက တံခါးခေါက်သံ ကြားကြားခြင်း ရင်ထိတ်ပြီး လူက ထိတ်လန့်သလို ဖြစ်လို့ ခေါင်းက ဘာမှ စဉ်းစားလို့မရဘဲ freeze ဖြစ်သွားတာ။ အခုကျတော့ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို သေချာ သုံးသပ်မိလိုက်သလို၊ မခို့တယို့လိုမျိုး ဟန်လေးတွေနဲ့ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ရပ်နေကြတဲ့ ယွန်းရယ်၊ ဝါဆိုဦးရယ်ကို ကြည့်ပြီး လူက အဖြေတစ်ခုကို ကောက်ချက်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဒီလိုအနေအထားဟာ ကိုယ့်အတွက်ဘယ်လိုမှ negative ဘက်ကို ပြနေတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ negative မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက် ဆက်ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေကိုသာ ကြည့်ကြပါတော့ …။

" အစ်မ .. ခြင်ဆေးဖြန်းမယ်ဆိုတာ"

" အော် .. အဲဒီ ကုတင်နားမှာ .. အစောတုန်းက လှဲနေတုန်း .. တဝီဝီနဲ့မို့"

" ဟုတ် .. ဖြန်းပေးခဲ့မယ်နော် .. Fragrance ပါ ထပ်ဖြန်းပေးခဲ့မယ် .."

" ကောင်းသားပဲ .. လုပ်ပါ .. မြန်မြန်လေး .. ခစ် ခစ်"

" ဟုတ် .. housekeeping ထပ်မခေါ်ရအောင် သေချာ လုပ်ပေးခဲ့မယ် .. ခိ ခိ" 

အဲ့လိုပြောပြီး ဝါဆိုဦးက စပ်ဖြီးဖြီးရုပ်ကလေးနဲ့ အနားရောက်လာမှတော့ ကျနော်လည်း ယောကျ်ားလေးပီပီသသပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်ဖြစ်လိုက်တယ်။ ခေါ်တောအားတစ်ထောင်လို့ ပြောရင်လည်း ရမှာပေါ့ .. ဟီး။ ပုံမှန်ဆိုရင် ကိုယ်နဲ့ မသိတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သူ ဘယ်လောက်ချောချော ကျနော် ဒါမျိုး မကြည့်တတ်ပါဘူး။ အခုက အခြေအနေ မတူဘူးလေ။ 

ကျနော်နဲ့ ယွန်း ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာကို သိပေမယ့် တံခါးပေါက်က လှည့်ပြန်သွားတာ မဟုတ်တဲ့ ကောင်မလေး။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေမလဲဆိုတာ ကျနော် သိနေတယ်၊ အဲ့လို သိနေတာကိုလည်း ခြင်ဆေးဗူးကို တရှူးရှူးနဲ့ ဖြန်းနေသည့်တိုင် ကျနော့်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်တောင်လေး ဝင့်ပြီး လှမ်းလှမ်းကြည့်တဲ့ ဝါဆိုဦးပုံစံက confirm လုပ်နေတာလေ။ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားတဲ့ မျက်နှာလေးက ချောလှတယ်လို့ မဟုတ်ပေမယ့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းနဲ့ ကြည့်ကောင်းတာကတော့ အမှန်ပဲဗျ။ 

နောက်ပြီး ရုတ်တရက်ကြည့်ရင်သာ ဝါဆိုဦးက ပိန်ပါးတယ်လို့ ထင်ရပေမယ့်၊ ကိုယ်တိုင်းအတိနဲ့ ချုပ်ထားတဲ့ ဝန်ထမ်းဝတ်စုံလေးရဲ့အောက်မှာ ကောက်ကြောင်းလေးတွေက ရှိသင့်သလောက် ရှိတယ်။ မသိမသာလေး မောက်ထွက်နေတဲ့ နို့လေးတွေဟာ မန်းမြို့တော်ပေါက်စီလောက်တော့ အသာလေး ရှိပါရဲ့။ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှာ ရှိတဲ့ တင်သားတွေဆိုရင်လဲ အရမ်းကြီး စွင့်ကားနေတာသာ မဟုတ်တာ၊ လုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတော့ ဖြစ်နေတာပဲ။ ယွန်းနဲ့ ယှဉ်ရင် တစ်ယောက်တစ်မျိုးလို့ ပြောရမယ်။ တစ်ယောက်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ရှမ်းမလေး .. သူကတော့ သွယ်သွယ်လျလျနဲ့ ညိုချောလေး။ ကျနော်ရှိနေတဲ့ မို့ရာနားကို ကပ်လာတဲ့အချိန်မှာ ဝါဆိုတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်ဆိုတာ အတတ်ပြောရဲတယ်ဗျာ။ ပေါက်စီလေးတွေက အပေါ်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေး လှုပ်ခါနေတာလေ။ သေချာကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်စိထဲမှာ ဒီဟာက ပြေးကိုမလွတ်ဘူး။

" ရပြီ .. အစ်မ .. သွားလိုက်ဦးမယ်နော် .. နှောင့်ယှက်သလို ဖြစ်သွားရင် ဆောရီး .. ခိ ခိ" 

" ခစ် .. ခစ်" 

" ဟို အစ်ကို သွားပြီးနော် .. တာ့တာ"

" ဟုတ် .. တာ့တာ .. ကောင်းကောင်းသွားဦးနော် .. ခြင်ဆေးဗူးတွေကိုလည်း တအားညှစ်မကိုင်ထားနဲ့ဦး .. ဟီး"

ဘယ်ရမလဲ .. ဒါမျိုးတော့ .. သူကတောင်မှ ပြုံးတုံ့တုံ့မျက်နှာလေးနဲ့ ဖြစ်နေသေးတာဆိုတော့၊ ကျနော်လည်း အထာလေးနဲ့ ပြန်နောက်လိုက်တယ်။ အဆင်ပြေလား မပြေလားဆိုတာကတော့ ကိုယ့်ဆြာတို့ပဲ ဘာသာပြန်ကြည့်ကြပါ။ ဝါဆိုဦးက ဟန်မူပိုပိုလေးနဲ့ ဟွန့်ခနဲ နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ့ပြပြီးမှ အပြင်ကို ထွက်သွားတာလေ။ အခန်းဝကနေ ဝါဆိုဦးပျောက်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ယွန်းက တံခါးကို ခပ်မြန်မြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြစ်သွားတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို သဘောကျသလို ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ 

တကယ်ဆို ဒီဟာက ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းဆိုလို့ကတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ .. မို့ရာပေါ်ကနေ ကျနော် ဝုန်းခနဲ ပြေးဆင်းသွားပြီး ဆတ်တငန့်ငန့် ဖြစ်တဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်တယ်တို့ ဘာတို့ ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အခုက အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ကောင်ဆိုတာလည်း ညစောင့်တုန်းက ကိုမြင့်မောင်လို့ တောက်လျှောက် မကျတမ်း မာနေနိုင်တာ မဟုတ်ဘူး (အဲ့လောက် မသန်ပါဘူး .. ခိခိ)။ 

ဝါဆိုဦး ဝင်လာကတည်းက လန့်ဖြန့်ပြီး ငြိမ်သွားတာ။ အခုကျတော့ ငုတ်တုတ်လေး ဖြစ်နေပြီ။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင် ဒီလိုဗျ .. ယွန်းကို ကျနော် ပြေးဆွဲပြီး ဇာတ်လမ်းဆက်မယ်ဆိုပြီး မတွေးတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့လို လုပ်ချိန်မရခင်မှာ ဖုန်းဝင်လာတာ .. ။ တခြားသူ ဟုတ်ရိုးလား။ ကျနော့် သက်ဆိုင်သူထံက .. သူတို့တွေ ရေထဲက ပြန်တက်လာပြီး နေ့လည်စာ စားကြတော့မယ် .. ကျနော် ဘယ်ရောက်နေလဲဆိုပြီး လှမ်းမေးတာ။ ဒီတော့ .. ကျနော့် ဘာလုပ်ရမလဲ။ အသံမတုန်အောင် ကမန်းကတမ်း ဖြေပြီး .. အခန်းပြန်လာပြီဆိုပြီး လုပ်ရတာပေါ့။ ကျနော် ဒီလိုပြောနေတာကို ယွန်းကလည်း ကြားပါတယ်။ 

မကြည်မလင် မျက်နှာပေးလေးနဲ့ ရှိနေပေမယ့် တားတော့ မတားရှာပါဘူး။ ကျနော် အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်တာကို ခပ်တွေတွေလေးနဲ့ ငေးကြည့်နေတာပဲရှိတယ်။ သွားမယ်နော်လို့ .. ကျနော်ပြောပြီး လော်ဘီဘက်ကို မပြေးယုံတမယ် ထွက်လာခဲ့ရတယ်။ တော်သေးတယ်။ ယွန်းနေတဲ့ အခန်းက လော်ဘီနဲ့နီးတော့ ရီစက်ရှင်ကို ချက်ချင်းရောက်လာတယ်။ အဲဒီမှာ ဂစ်တာငှားတော့လဲ အဆင်ပြေပြေနဲ့ ချက်ချင်းပဲ ရတော့ ဂစ်တာဆွဲပြီး ကိုယ့်အခန်းဘက် တက်သုတ်ပြန်ရိုက်ရတာပေါ့။ 

အဲဒီနောက်တော့ ညဘက်ရောက်တဲ့အထိ တခြားထူးထူးထွေထွေ ထပ်မဖြစ်တော့ပါဘူး။ ကျနော်တို့ နေ့လယ်စာကို ဟိုတယ်မှာပဲ စားတယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးငှားပြီး ကျောက်မောင်နှမဘက်သွားတယ်။ တော်တော်တော့ မောင်းရတာဗျ။ အကျင့်မရှိရင် မလွယ်လှဘူး။ သောင်ပြင်ကို ဖြတ်ရတာကိုး။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ အဲဒီနေရာက မခက်ဘူး။ ခက်တာက ကွန်ကရစ်လမ်းလေးကနေ သောင်ပြင်ကို ရောက်ဖို့ဆင်းတဲ့အချိန်မှာ သဲဖြူတွေကို ဖြတ်ရတာ။ အဲဒီဟာက တစ်ချက်မှားသွားရင် ဆိုက်ကယ်လဲသွားမှာ။ ကျောက်မှောင်နှမက အပြန်ကျတော့ သဲတို့က ချောင်းသာဈေးထဲဝင်ပြီး အမှတ်တရလက်ဆောင်တွေ ဝယ်ကြတယ်။ 

ပြီးတော့ ညနေကျရင် အကင်နဲ့တွဲပြီး သောက်ဖို့ဆိုပြီး ဝိုင်ပုလင်းတွေ၊ ဘီယာပုလင်းတွေ ဆွဲကြတာပဲ။ အဲဒီမှာ တော်တော်ကြာတယ်။ မိန်းကလေးတွေ ဈေးဝယ်တာလေ။ တစ်ယောက်ထဲတောင် မဟုတ်ဘူး။ သုံးယောက်မဟုတ်လား။ အားလုံးပြီးတော့မှ အထုတ်အပိုးတွေ တပွေ့တပိုက်နဲ့ ဟော်တယ်ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ ညဘက်ပါတီမလုပ်ခင် နောက်ထပ်လုပ်ကြတာလေးတွေတော့ ရှိပါတယ်။ 

ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားတို့လည်း စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းမှာ မဟုတ်တော့ ကျနော် အဲဒါတွေ ပြောမနေတော့ပါဘူး။ စိတ်ဝင်စားမယ့် အကြောင်းအရာတွေကိုပဲ ဦးတည်ပြောလိုက်ရရင် ကျနော်တို့ရထားတဲ့ sea view အခန်းရဲ့ရှေ့မှာ ဝရံတာလိုဟာမျိုးလေး ရှိနေတော့ ညမှောင်သွားတာနဲ့ အဲဒီမှာ ဝိုင်းဖွဲ့ကြတယ်။ ဝယ်ထားတဲ့ ပုဇွန်ကင်တွေ၊ ငါးကင်တွေကို တစ်ခါသုံး ပန်းကန်ထဲထည့်၊ ဘီယာတို့ ဝိုင်တို့ကိုတော့ ဈေးထဲက ဝယ်လာတဲ့ ပလတ်စတစ်ပုံးထဲ ရေခဲအိတ်ခံပြီး ထည့်လို့ပေါ့။ (အဲဒီမှာ တခါထဲ ပြောရဦးမယ် .. ခြင်ကိုက်လား မကိုက်လားဆိုတာ .. လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေတာတောင် ခြင်ဆေးခွေ ထွန်းထားရသေးတယ်) 

အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးပြီဆိုတဲ့နောက်တော့ .. ကိုကြီး .. လုပ်ပါတော့ဗျို့.. ချပါတော့ဗျို့ဆိုပြီး ဝိုင်းအော်နေကြတဲ့ ပရိတ်သတ် သုံးယောက်ကြောင့် (တော်တော်များတဲ့ ပရိတ်သတ်နော် .. ဟီး :P) ငှားထားတဲ့ ဂစ်တာကို ဖုန်းထုတ်ပြီး ကြိုးအရင်ညှိလိုက်တယ်။ ညှိလို့အဆင်ပြေပြီဆိုတော့ Carlsberg လေး တစ်ငုံသောက်၊ လည်ချောင်းရှင်းပြီး ပလပ်ကင်လေး အရင်တီးပြီး သံသေးသံကြောင်နဲ့ပဲ ဟဲလိုက်တယ် .. ခွီး ညရဲ့လက်တန့်တွေ ဖြစ်တဲ့ မှောင်ရိပ်တွေဟာ တစတစနဲ့ ချောင်းသာကမ်းခြေကို လုံးဝအုပ်စိုး ရစ်ပတ်လိုက်တဲ့အချိန် ရောက်လာခဲ့ပြီ။ 

လူလေး လေးယောက် ဝိုင်းစုပြီး စားလိုက်၊ သောက်လိုက်၊ သီချင်းဆိုလိုက်နဲ့ ပြုလုပ်နေကြတဲ့ ကျနော်တို့ရဲ့ချောင်းသာကမ်းခြေ နှုတ်ဆက်ပွဲ ပါတီလေးဟာလည်း တော်တော်ကြီးကို အရှိန်ရတဲ့အထိ ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။ ဖော့ပန်းကန်ထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ငါးကင်၊ ပုဇွန်ကင်တွေ ဆိုတာ အခုအချိန်မှာ ဒုတ်ချောင်းလေးတွေအဖြစ်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ရေခဲစိမ်ပုံးထဲမှာထည့်ထားတဲ့ အရာတွေဟာလည်း ဘာဆိုဘာမှ မရှိသလောက်ဖြစ်ပြီး သိပ်ပြီးတောင် မအေးတော့တဲ့ ရေတွေသာ ကျန်နေတော့တယ်။ ဝရံတာမှာ ချထားပေးတဲ့ ဟိုတယ်ရဲ့သစ်သားစားပွဲဆိုတာကတော့ မြင်မကောင်းအောင်ကို ရှုပ်ပွနေပြီ။ 

" ကဲ .. တော်လောက်ပြီ .. ငယ်ငယ်တို့ ပြန်ကြတော့ .. မနက်ကျမှ တွေ့မယ်" 

" အွန်းးးးး .. ဟုတ် .. ကိုကြီး ... တာ့တာ" 

ကျနော့် သက်ဆိုင်သူရဲ့ ညီမလေးဖြစ်တဲ့ ငယ်ငယ်က အဲ့လိုချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ပြောလိုက်ရင် ပြောလိုက်တဲ့ အတိုင်းပဲ။ အဲဒါကြောင့် ကျနော်တို့လည်း တကယ်ဆို နှစ်ယောက်ထဲသွားရင် ရပေမယ့် သူပါလိုက်ချင်တယ်ဆိုတော့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အဖော်ခေါ်ခဲ့ဆိုပြီး အတူတူ ခေါ်လာခဲ့တာ (ဒါက သပ်သပ်ရှင်းပြတာပါ .. မဟုတ်ရင် ဘာဖြစ်လို့ ချောင်းသာကို နှစ်ယောက်ထဲ မသွားတာလဲလို့ စဉ်းစားနေတဲ့သူတွေ ရှိနေမှာစိုးလို့)။

တကယ်ဆို သဲအပါအဝင် ငယ်ငယ်တို့တွေ သောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ အာလေးလျှာလေးနဲ့ တော်တော်မှန်နေကြတာ (မိန်းကလေးတွေဆိုတာ အမြဲတမ်း ဒါမျိုးသောက်နေရတာ မဟုတ်ဘူးလေ .. တစ်ခါတစ်ခါမှ ကြုံရတာ မဟုတ်လား .. နေ့တိုင်း ပါတီ၊ ကလပ်တက်နေရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့)။ 

ဒါပေမယ့် မူးပြီးတော့ ရစ်တယ်တို့ ဘာတို့တော့ မရှိဘူး။ ပျော်တယ်ဆိုတာပဲ ရှိတာ။ ကျနော်က ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုတယ်။ သူတို့က သူတို့ရတဲ့သီချင်းဆိုရင် လိုက်ဆိုတယ်။ မရဘူးဆိုရင် သောက်လိုက်၊ စားလိုက်လုပ်တယ်။ ဒီလောက်ပဲ။ မူးပြီး ရုပ်ပျက်တယ်ဆိုတာ မရှိဘူး။ ဘာဖြစ်လို့ ကျနော် ဒါတွေကို အကျယ်တဝင့် ရှင်းပြနေရတာလဲဆိုတော့ ဒီကောင် ကောင်မလေးသုံးယောက်နဲ့ သောက်ပွဲကျင်းပတယ်ဆိုတော့ မူးပြီး ဂရုဆက်စ်တွေ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်မှာပဲလို့ တွေးထားတဲ့သူတွေ ရှိနေမှာစိုးလို့ပါ။ အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော်ပြောတဲ့ Unbelievable truth ဆိုတာ နောက်တော့ သိလာမှာပါ။ 

ငယ်ငယ်နဲ့ သိင်္ဂီတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ထိန်းထားရင်းပဲ ကျနော်တို့နဲ့ကပ်လျက် ဟိုဘက်အခန်းကို ပြန်သွားကြတယ်။ သဲနဲ့ ကျနော်ပဲ ကျန်နေခဲ့တဲ့ အကြွင်းအကျန်တွေကို ရှင်းရတယ်။ သဲကလည်း ငယ်ငယ်တို့လောက်သာ မမူးတာ သူလည်း မှန်နေတာဆိုတော့ ကျနော်ပဲ အများဆုံးလုပ်ရတာပါ။ သဲက နဲနဲပါးပါး သိမ်းပေးပြီးတာနဲ့ ကိုယ်လက်သန့်စင်မယ်ဆိုပြီး အခန်းထဲ ကြိုဝင်သွားရော။ အပြင်ဘက်မှာ အားလုံးပြီးစီးလို့ ကျနော် အခန်းထဲကို ဖွင့်ဝင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ .. 

" ကိုကြီး ... ချမ်းတယ် .. မြန်မြန်လာတော့" 

ဟိုက်ရှားပါး !!! .. ကိုယ်တွေ အပြင်ဘက်မှာ အမှိုက်ထုပ်နဲ့ အလုပ်များနေတုန်း သဲက ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးတော့ ရှယ်ပြင်ပြီးထား ဖြစ်နေတာကိုး။ ဘယ်တုန်းက သူ့ဖာသာသူ ကျိတ်ဝယ်ထားမှန်း မသိတဲ့ ပန်းဆီရောင် (ပန်းရောင်ရင့်ရင့်စိုစို) အပေါ်အောက်တစ်ဆက်တည်း Lingerie နဲ့ဗျ။ အေက်ဘက်မှာ ပေါင်လည်လောက်အထိ ရှိတဲ့ အဖြူရောင် စတော့ကင်ကို ဝတ်ထားပြီး strap နဲ့ ပြန်တွယ်ထားသေးတာ။ 

ပုံမှန်ဆို ဒါမျိုးက ပင်တီနဲ့ တွဲလာပေမယ့် သဲက ဝတ်မထားဘူး။ မို့ရာပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ အနေအထားကလဲ မိန်းကလေးတွေ ကိုယ်အလှကို ပြချင်တဲ့အခါမှာ အပေါ်လွင်ဆုံးပုံစံဖြစ်တဲ့ တစောင်းအနေအထား။ အဲဒါကိုမှ ကျနော်ဝင်လာတဲ့ အခန်းတံခါးဝဘက်ကို ခေါင်းကလေးထောင်၊ မေးကိုလက်ကလေးထောက်ပြီး ဖိတ်ခေါ်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတာ။ ကဲ .. ကျနော် ဘယ်လိုနေမလဲဗျာ .. ကိုယ့်ဆြာတို့ပဲ ကျနော့်နေရာကနေ ဝင်ခံစားကြည့်ကြပါဦး တော်သေးတယ် .. လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိလို့။ မဟုတ်ရင် ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားတွေထဲမှာ ပြသလို ဘာကိုင်ထားကိုင်ထား လက်ထဲက လွတ်ကျကိန်းပဲ။ အကယ်၍သာ သဲသာ ဂစ်တာကို အထဲကို ယူမသွားပေးခဲ့ဘူးဆိုရင် အဲဒီနေရာမှာ လွတ်ကျလို့ ကျနော် မနက်ဖြန်ကျရင် ဂစ်တာဖိုး လျော်နေရလောက်ပြီ .. ဟီး :P လူဆိုတာ သွေးကိုပွက်ပွက်ဆူသွားတာပဲ။ 

ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်ဆိုတာကလည်း ချက်ချင်းကို မတ်လာတာ။ ဘာရတော့မလဲ။ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိတဲ့ အဝတ်တွေကို အမြန်ဆုံးနည်းနဲ့ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မို့ရာပေါ်ကို ဒိုင်ဗင်ပစ်ထိုးလိုက်တော့ .. မချောက အသင့်စောင့်နေသလား အောက်မေ့ရတယ်။ အကွက်ကို ချက်ချင်းပြင်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားပေးလိုက်တာ ဒိုင်ဗင်ပစ်ထိုးတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းက ပေါင်ကြားထဲ ကွက်တိရောက်ပေါ့ .. အဟီး။ :D လတ်တလော သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားတာ ဖြစ်ရမယ့် အဖုတ်အိအိလေးက အစိုဓါတ်လေးတောင် မပျောက်သေးဘူး။ ပြသနာ မရှိဘူး။ ဒီအစိုဓါတ်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားဖို့က အီဖေကိုယ်တာဝန် မဟုတ်လား။ တာဝန်ဆိုတာ လက်မောင်းမှာ ရှိတာ မဟုတ်တော့ဘူး။ လျှာဖျားမှာ ရှိတာဖြစ်သွားပြီ .. ငိ။ လျှာကို ထုတ်နိုင်သမျှ ဆန့်ထုတ်ပြီး အကွဲကြောင်းတလျှောက် အပြားလိုက်ကပ်ပြီး လျက်တင်ပစ်လိုက်တာ ...။

“ အားးးးးး ..... ရှီး .... ရှီးးးးး” 

ခေါင်းထောင်ပြီး ကြည့်နေတဲ့ သဲရဲ့မျက်နှာလေးမှာ ရမ္မက်လှိုင်းတွေက ချက်ချင်းကို ပြန့်နှံ့သွားပြီး မို့ရာကို နောက်ပြန် တတောင်ဆစ်နဲ့ ထောက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ထဲက တစ်ဖက်က ချက်ချင်းဆိုသလို ကျနော့်ခေါင်းကို လာဆုပ်ကိုင်တော့တယ်။ ကျနော်နဲ့ သဲနဲ့ဆိုတာ တစ်ရာသီစာ ကာလမှာမှ နှစ်ကြိမ်လောက် တွေ့ရတဲ့ ဘောလုံးကလပ်အသင်းတွေ မဟုတ်ဘူးလေ။ အမြဲတမ်း ခြေစမ်းနေကြတဲ့ အသင်းတွေ။ သူဘယ်လိုအဆင်ချိုးရင် ဘယ်လိုအထာဆိုတာ သိပြီးသား။ ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးအိအိလေး နှစ်ခုအောက်ကို လက်ဝါးထိုးခံ၊ ပင့်ဆုပ်ထားပြီး ပါးစပ်နဲ့ အဖုတ်နဲ့ မလွတ်တမ်းကို လျှာစွမ်းပြတော့တာ။ 

သဲဆိုတာ ကျနော့်ဆံပင်ကို ဆုပ်စွဲထားရင်း ထွန့်ထွန့်ကို လူးနေတာ။ ပါးစပ်ကလည်း ကိုကြီးကောင်းတယ် .. နာနာစုပ် .. အထဲကို လျက်ပေးဦး .. ကောင်းလာပြီ .. အစရှိသဖြင့် တောက်လျှောက်ကိုပြောနေတာ။ ကျနော်လည်း သူဘာလိုချင်သလဲ .. လိုချင်သလို လိုက်လုပ်ပေးရင်းကနေ .. နောက်ပိုင်းအချိန်တွေမှာတော့ လက်ခလယ်ကို တိုက်စစ်အကူခေါ်လိုက်တယ်။ လျှာကိုတော့ အပေါ်ဘက်ခြမ်းမှာရှိတဲ့ စိစိလေးထံပဲ စစ်မျက်နှာဖွင့်လိုက်တယ်။ သိပ်တော့ မလုပ်လိုက်ရပါဘူး။ 

“ အားးးးးးးး ... မရတော့ဘူး .... ကိုကြီး .... ဟာ .... ဟာ !!! ... ထွက် ... ထွက်ပြီ !!!!!!!!!!!!” 

မီးသတ်ကား ဥသြဆွဲသလို သံရှည်ကြီးအော်ညည်းရင်း မို့ရာနဲ့လွတ်အောင် မြှောက်တင်ထားတဲ့ တင်ပါးက ဝုန်းဆို ပြန်ပြုတ်ကျတော့တာပဲ။ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ဆိုတာလည်း ကျနော့်ခေါင်းကို ညှပ်ထားတာ မသိရင် ဂျူဒိုကစားနေတယ်တောင် ထင်ရတော့မယ်။ နဲနဲကြာသွားတော့မှ ချုပ်ထားရာကနေ ပြန်ဖြေပေးတယ်။ ဝမ်းလျားမှောက်ထားရာကနေ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကိုလည်း မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းလေးကို လှုပ်ယုံလှုပ်ပြီး လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ပြောတယ်။ ဘာပြောတယ်လို့ ထင်ကြလဲ .. ကိုယ့်ဆြာတို့ တွေးကြည့်ကြပါဦး ...။ တခြား မဟုတ်ပါဘူး .. I love you လို့ ပြောတာပါ (ဟိုဟာတွေ ဒီဟာတွေများ ပြောပြီလားလို့ လျှောက်မတွေးကြနဲ့ဦးနော် .. ဒါက အောစာအုပ်မှ မဟုတ်တာ) အဲဒီနောက်တော့ ကျနော်လည်း ပါးစပ်တွေ ဘာတွေ ပြေးဆေးတာလုပ်မနေတော့ဘူး။ 

ပြောရရင် သဲက အဲဒီလောက် အနံ့အသက်မဆိုးဘူး။ အသေးစိတ်တော့ ပြောမနေတော့ဘူးဗျာ။ သဲက သူ့ body odor ကို ထိန်းတယ်ပေါ့။ ဒီတော့ ရေမွှေးတို့ တခြားဟာတို့ သုံးပေမယ့်၊ မသုံးရင်လည်း သူ့ပင်ကိုယ်နံ့ကိုက မဆိုးဘူးဗျ။ ကဲ .. ဒါတွေ ထားလိုက်ပါတော့။ အဓိကကိုပဲ ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင် ကျနော်လည်း လီးအထောင်သားနဲ့ သဲပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်ပေါ့။ ကျနော့်မြင်ကွင်းထဲမှာတော့ သဲက တအားလှနေတာ။ အဝတ်မပါဘဲ သဲကိုယ်လုံးလေးကို အမြဲတွေ့ဖူးပေမယ့် ဒီလိုမျိုး ဆက်ဆီကျတဲ့ Lingerie အမိုက်စားနဲ့က ချစ်တင်းနှောတိုင်း တွေ့ဖူးတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီတော့ စိတ်ကတစ်မျိုးတစ်ဖုံ လှုပ်ရှားပြီး တက်ကြွနေတာ။ 

နိဒါန်းတွေ ဘာတွေ ပျိုးတယ်တောင် လုပ်မနေတော့ဘူး။ အရည်ကြည်တွေ စိုနေဆဲ ဖြစ်တဲ့ အဖုတ်ဝကို ကျနော့်ကောင်ဖိထောက်ပြီး မိမိရရ ဖြစ်တယ်ဆိုတာနဲ့တင် ဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။ စိုစွတ်အိထွေးတဲ့ အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး တစ်ဝက်လောက်တိတိ ဝင်သွားတယ်။ ဖူးးးးး ကောင်းလိုက်တာဗျာ .. သဲဆိုတာလည်း မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံပြန်မှိတ် .. ကောင်းတယ် ကိုကြီးးးးးး ဆိုပြီး အားပေးသံလေးနဲ့ စညည်းတော့တာပဲ။ ကျနော်လည်း သဲက တစ်ချီပြီးထားပြီဆိုတော့ ညှာမနေတော့ဘဲ ကျန်နေတဲ့ ကျနော့် လိင်တံတစ်ဝက်ကို နောက်ထပ်တစ်ချက်ထဲနဲ့ ဖိသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ချက်ချင်းကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး စလိုးမိတယ်။ သဲရဲ့နို့လုံးအိအိတွေကိုလည်း အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေရင်းနဲ့က Lingerie ပေါ်ကနေ ဖိကိုင်၊ ဆုတ်ချေပေးတယ်။ နို့တွေကိုင်လို့ ကျေနပ်သွားတော့ သူ့ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို မြှောက်ပြီး စုကိုင်ထားလိုက်တယ်။ 

မျက်နှာကျက်ကို ခြေတန်တွေ ဆန့်ပြီး ကန်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်း။ စတော့ကင်လေးတွေ ကွပ်ထားတဲ့ ခြေတန်တွေက ထူးထူးခြားခြား စိတ်ကိုထစေတယ်ဗျ။ ဒါတွေကို ပွေ့ဖက်ပြီး ဆောင့်လိုးရတာ တိမ်တွေပေါ် ပြေးနေသလိုကို ခံစားနေရတယ်။ အဲ့လို လုပ်နေရင်းက ကျနော် တော်တော်ကောင်းလာတဲ့ အချိန်မှာတော့ အကြိုက်ဆုံး ပုံစံကို ပြောင်းဖို့ ဆိုပြီး သဲကို လေးဘက်ထောက် ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြောသာပြောရတာ။ အဲဒီအချိန်မှာ သဲက တစ်ချီထပ်ပြီးသွားတော့ လူက ခပ်ယဲ့ယဲ့လို ဖြစ်နေပြီ။ 

ကျနော်ပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို ထိန်းလှည့်ပြီး ကုန်းတဲ့ပိုစရှင်ဖြစ်အောင် ပြင်ပေးရတာ။ ဒါတောင် ခေါင်းကမထောင်နိုင်တော့ဘူး။ မို့ရာပေါ်မှာ ငိုက်စိုက်ဖြစ်နေပြီ။ အဖုတ်ဝလေးဆိုတာ လိုးထားတဲ့အရှိန်နဲ့ စိုလက်နေတဲ့ အထဲက ပန်းရောင်အသားတွေကို မြင်တောင် မြင်နေရတယ်။ သဲနှုတ်က ခါတိုင်းလို တီတီတာတာနဲ့ စကားတွေ ပြောပြီး ညည်းမနေနိုင်တော့ဘူး။ တအီအီ တအာအာနဲ့ မသဲမကွဲပဲ အသံထွက်နိုင်တော့တာ။ 

ကျနော်လည်း သဲမဟန်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ သိနေတော့ သိပ်အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘူး။ ပန်းရောင်ဇာသားလေးတွေ ကွပ်ထားတဲ့ ဖင်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အရှိန်တက်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို အဖုတ်ထဲ ပြန်ထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲဒီနောက်တော့ တင်သားတွေကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကိုယ်ဆောင့်ချလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နောက်ကိုပါဆွဲယူပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန်ကို လိုးပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျို့ ...။ 

“ အားးး ... ကောင်းတယ် .... ထွက် .. ထွက်ပြီ!!!” 

ဒီတစ်ခါတော့ အော်ညည်းရတာ ကျနော်ဖြစ်သွားပြီး၊ နေ့လည်ကတည်းက ထွက်မလိုဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ သုတ်ရည်ပူတွေကို မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရင်းက အင့်ကနဲနေအောင် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မှန်တာပြောရရင် အဲဒီအချိန် တင်းတင်းမှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးတွေထဲက အတွေးအာရုံမှာ မြင်ယောင်မိတာ နေ့လည်တုန်းက ဒီလိုမျိုးအနေအထားနဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့ ယွန်းရဲ့ပုံစံလေးကိုပဲ (ယောကျ်ားတွေဆိုတာ ခက်တယ်ဗျ .. ရမယ်ဆိုရင် လိုချင်ကြတာချည်းပဲဆိုတော့ .. အတွေးထဲမှာ grass is always greener on the other side ဖြစ်နေတာလေ) ............။ 

သဲက တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်နိုင်တော့ဘဲ ကွေးကွေးလေးဖြစ်ပြီး အိပ်မောကျသွားတယ်။ သုံးချီတောင် ပြီးထားတဲ့အရှိန်ရော၊ သောက်ထားတဲ့ အရှိန်ရော၊ နေ့လည်တုန်းက ရေထဲမှာ ကဲထားတာရော အားလုံးပေါင်းတော့ သူဘယ်ခံနိုင်တော့မလဲ။ ကျနော်လည်း သူ့နဲ့အတူ ခနလှဲနေသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ခနနေတော့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ဖို့ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့တယ် (သဲရဲ့သန့်ရှင်းရေးကိုတော့ ကျနော်ပဲ တစ်ရှူးနဲ့ လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ် .. ရှင်းအောင် ပြောထားတာပါ .. တော်ကြာနေ ဒီအတိုင်းကြီး အိပ်ပျော်သွားတယ် ထင်မှာစိုးလို့) အခန်းထဲမှာ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားလို့ ချွေးတွေတအားမထွက်သည့်တိုင် လူက နေရတာ တစ်မျိုးဖြစ်နေတော့ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ရှာဝါဖွင့်ပြီး ရေချိုးလိုက်တယ်။ 

ပြသနာက အဲ့လို ရေပန်းအောက် ဝင်လိုက်တော့ လူကလန်းသွားတယ်။ အိပ်ချင်စိတ် မဖြစ်တော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ အပြင်ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ဆေးလိပ်သောက်ချင်သလို ဖြစ်လာတာနဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်စုံလေးဝတ်၊ ဖုန်းရယ် ဆေးလိပ်ဗူးရယ်ယူပြီး ခုနတုန်းက ပွဲလုပ်ခဲ့တဲ့ ဝရံတာကိုပဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။ သစ်သားထိုင်ခုံတန်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး၊ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိပြီး တစ်ချက်ဖွာလိုက်ပါရော။ ပြီးတော့ ဘာရယ်မဟုတ် အချိန်ဖြုန်းရင် လုပ်နေကြထုံးစံအတိုင်း ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး တစ်ခုခုဖွင့်ကြည့်မယ် ကြံလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ဘာသွားတွေ့လဲဆိုတော့ viber မှာ မက်ဆိတ်တစ်ခု ဝင်နေတယ်။ 

ဘာများလဲဟုဆိုပြီး ကြည့်လိုက်တော့ .. Want to continue? Give me a call ဆိုပါလားးးး ... ဒီနံပါတ်ကို ကျနော် မသိစရာ အကြောင်းမရှိတော့ဘူး။ နေ့လယ်ကတင်မှ မက်ဆိတ်ဝင်ထားခဲ့တဲ့ ယွန်းရဲ့ဖုန်းနံပါတ်မှတ်လား။ လက်က အလိုလိုကို Call ဆိုတဲ့ သင်္ကေတလေးကို နှိပ်လျက်သား ဖြစ်သွားတယ်။ တူတူ တူတူ ဆိုတဲ့ သံရှည်နဲ့ ဖုန်းဝင်နေသံက နဲနဲတောင် ကြာသွားလို့ စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ဖုန်းချမလို ပြင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အပြေးအလွှား လာထူးတဲ့ ယွန်းရဲ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ် ။

" ဟယ်လို .. ဟယ်လို !!" 

(ဟယ်လို ယွန်း) ဆိုပြီး ပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် ဟိုဘက်က ယွန်းက ချက်ချင်းပြန်မဖြေဘူး။ ဖုန်းစကရင်နဲ့ နားနဲ့ ကပ်ထားတဲ့အထဲကနေ မပီမသအသံတွေ ကြားနေရတယ်ဗျ။ စကားပြောသံလိုလို၊ ရယ်သံလိုလိုနဲ့ .. မသဲကွဲဘူး။ (ဟယ်လို!!)ဆိုပြီး နောက်ထပ်တစ်ခါ ထပ်ပြောလိုက်မှ ယွန်းဆီကနေ ကသောကမျောသံလေး ထွက်လာတယ်။

" ကိုထွန်း .. အပြင်ထွက်လာလို့ရလား" 

" မကောင်းဘူးထင်တယ် … ယွန်း" (စိတ်ထဲမှာတော့ ဟိုဘက်ခြမ်းက မြက်စိမ်းစိမ်းလေးကို မျက်စိထဲမှာ ပုံဖော်မြင်ယောင်ပြီး လူက ဟိုလိုဒီလိုဖြစ်ချင်လာပြီ) 

" လာခဲ့ပါ .. ကိုထွန်းရဲ့ .. အရှုံးမရှိစေရပါဘူး .. ခစ် ခစ်"

ယွန်းက ကနွဲ့ကလျနဲ့ အဲ့လိုပြောလိုက်တဲ့အချိန် နားထဲမှာ နောက်ထပ် ရယ်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်မိသလိုပဲ။ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသလို mystery လည်းဖြစ်သွားတယ်။ သဲကလည်း ကောင်းကောင်းကြီး အိပ်မောကျနေပြီဆိုတာ သိနေပြန်တော့ ကိုယ့်အတွင်းစိတ်ထဲမှာ ကိန်းအောင်းနေတဲ့ Dark Desire တွေ ပေါ်ထွက်လာဖို့ကို အထောက်အကူ ဖြစ်နေပြန်ရော။ 

အဲဒါနဲ့ ဘာမှတောင် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး ပြောမနေပါဘူး .. (အိုကေ)ဆိုပြီး တစ်ခွန်းထဲ တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး လူက ထိုင်နေရာက ထရပ်ပြီးသားဖြစ်၊ ခြေလှမ်းတွေကိုတော့ အကျွမ်းတဝင် ဖြစ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ယွန်းရဲ့အခန်းဘက်ကိုပဲ လှည့်လိုက်တယ်။ တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်၊ နှစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်ဆိုတဲ့ စကားက တော်တော်မှန်မှန်း အခုတော့ ကျနော် လက်တွေ့သိနေပြီဗျာ။ ယွန်းရဲ့အခန်းရှေ့ကို လျှောက်လာတာများ ဖြူးလို့ .. မသိရင် ဒီအခန်းက ကျနော်ယူထားတဲ့ အခန်းလို့တောင် ထင်ရမယ် .. ဟီး။ 

အခန်းတံခါးရှေ့ရောက်တာနဲ့တင် တံခါးကို လက်နဲ့ခေါက်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်လို့ သုံးချက်ခေါက်တာတောင် ချက်ချင်း ပွင့်မလာဘူး။ အထဲကနေ (ကိုထွန်းလား)ဆိုတဲ့ ယွန်းရဲ့မေးသံက အရင်ပေါ်လာတယ်။ ဘဝရှင် မင်းတရား အဆောင်တော်ကူးလာတဲ့ လေသံနဲ့ အေး မကျ၊ အိမ်း မကျ အသံနဲ့ ထူးလိုက်တော့ အထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်လဲ မသိဘူး။ ထွန်းထားတဲ့ အခန်းမီးက အရင်ပိတ်သွားတယ်။ ပြီးမှ တံခါးက လူတစ်ယောက်စာ ဝင်သာအောင် ပွင့်သွားပါရော။ 

" ယွန်းးးးး ... ဘာဖြစ် !!!" 

မှောင်မှောင်မှဲမှဲနဲ့ ဘာမှ မမြင်ရလို့ လူကတစ်မျိုးဖြစ်သွားတဲ့အချိန် အတင်းပဲ လက်ကိုဆွဲကိုင်ပြီး အခန်းထဲ ထည့်လိုက်တော့ လူက နေ့လည်တုန်းကလို ဒယိုင်းဒယိုင်နဲ့ပဲ ရောက်သွားတယ် ။

" ကိုထွန်း .. မျက်စိမှိတ်ထား .. ယွန်းအကာတပ်ပေးထားမယ် .. အဲဒီ အကာကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် မချွတ်ရဘူးးးး" 

ဟိုက် .. ဘာတွေလဲဟ။ ဘာမှန်းသာ မသိတာ ဝိုးတဝါး မြင်ရတဲ့ အလင်းရောင်နဲ့ အခန်းထဲမှာ ယွန်းတစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျနော် သိလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိနေတာ။ အမှောင်ထဲမှာ ဖြစ်နေသည့်တိုင် မျက်လုံးသူငယ်အိမ် ဝိုင်းစက်သွားတယ်။ တစ်နှင့်တစ်ပေါင်းရင် နှစ်ရတယ်ဆိုတာ ကလေးတောင် သိမှတော့ ကျနော် မသိစရာ အကြောင်းမရှိဘူးလေ။ နှစ်နဲ့တစ်ပေါင်းရင်လည်း သုံးရမှာပဲ မဟုတ်လား ... ။ 

ဒီတော့ ယွန်းက ကျနော့်နားတိုးလာပြီး မျက်လုံးနေရာပေါ်ကို ညဘက်ဝတ်အိပ်ရင် သုံးတဲ့ မျက်လုံးဖုံးစွပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ လူက အေးဆေးပဲ နေပေးလိုက်တယ်။ ချောက်ခနဲ အသံကြားပြီး အခန်းမီးက ပြန်လင်းသွားတယ်။ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို ကာထားတဲ့ အဖုံးကြောင့် လင်းသွားတယ်ဆိုတာပဲ သိပြီး ဘာမှ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် အဲ့လို မမြင်ရတာကိုက စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ တအားကောင်းနေတယ်။ အမြင်အာရုံကို ဆုံးရှုံးတဲ့အချိန်မှာ တခြားသော အာရုံတွေ အလိုလို နိုးကြွားလာတယ်ဆိုတာ သိပ်မှန်တာပဲ။ 

ကျနော့် နားထဲမှာ ယွန်းရဲ့ခြေသံမဟုတ်တဲ့ နောက်ထပ် ခြေသံတစ်ခု ကိုယ့်ဘေးနားကို တိုးလာတာ ခပ်သဲ့သဲ့လေး ကြားလိုက်ရတယ်။ "ကိုထွန်းလာ .. ဖြေးဖြေးလေး လိုက်ခဲ့ .. ဘာမှလဲ မမေးနဲ့ .. ဘာမှလဲ မပြောနဲ့" မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ရပ်နေတဲ့ ယွန်းဆီက ညို့မြူတဲ့လေသံဟပ်နေတဲ့ ဒီစကားအဆုံးမှာ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် လာကိုင်တာ ခံရတယ်။ 

မိန်းကလေးတစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့လက်နဲ့ဆိုတာ နူးညံ့သည့်တိုင် မတူညီတဲ့ အတွေ့ကြောင့် ကျနော် သိလိုက်တယ်။ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ရဲ့အထိအတွေ့ဆိုတာ ကျနော့်လိုမျိုး အရွယ်ကောင်း ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်အတွက် စိတ်ကြွလာအောင် အလှုံ့ဆော်နိုင်ဆုံး ဓါတ်မဟုတ်လား။ အခုက တစ်ယောက်ထဲတောင် မဟုတ်၊ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ဆိုတာ သေချာနေမှတော့ လူက ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ။ တကိုယ်လုံး Adrenaline တွေက လျှောက်ပြေးပြီး လူက သွေးတွေဆူပွက်လာပါရော။ 

ကျနော့်စိတ်ထင် ကုတင်နားမှာ သုံးယောက်သား အတူရပ်မိကြတယ်နဲ့တူတယ်။ အဲဒီမှာ ဘေးတစ်ဖက် တစ်ချက်မှာ ရှိနေတဲ့ ယွန်းနဲ့ နောက်ကောင်မလေးက တိုင်ပင်ထားသလို နေရာယူလိုက်ကြတယ်။ ယွန်းက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းချိုချိုလေးနဲ့ ဖိနမ်းတယ်။ နောက်ကတစ်ယောက်ကတော့ ကျနော့်ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး ဂုတ်ပိုးသားကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိပြီး နမ်းရှုံ့နေတယ်။ ဘာရတော့မလဲဗျာ ... စိတ်တွေထလာပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော် .. ရင်ခွင်ထဲရောက်နေတဲ့ ယွန်းရဲ့ခါးကို လှမ်းဆွဲဖက်ပြီး ခါးအောက်က တင်အိုးကို လက်နဲ့ညှစ်ဖျစ်တော့တာပေါ့။ 

Bermuda ဘောင်းဘီထဲကနေ ဖောင်းဖောင်းကြီး ခုံးထနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကောင်နဲ့ ယွန်းရဲ့အဖုတ်နေရာလေး မိမိရရကို ပွတ်ကျိတ်မိပါရော။ ဒီလိုမျိုး ကျနော့်ရဲ့ညာဘက်လက်ကို ယွန်းဆီမှာ အသုံးပြုလိုက်သလို၊ ဘယ်ဘက်လက်ကိုလည်း နောက်ပြန်ထားပြီး ကျောပြင်ကို လာထိကပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ မှန်ရာကို ပြောရရင် အဲဒီအချိန်မှာ ယွန်းနဲ့အတူ ရှိနေတာ ဘယ်သူဆိုတာ ကျနော် သိတန်သလောက် သိနေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ယွန်းကိုယ်တိုင်က ဘာမှမမေးနဲ့ .. မပြောနဲ့လို့ ဆိုထားတာ မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ကျနော်လည်း သူတို့ကြောင်းထားတဲ့ ဇာတ်အတိုင်း လိုက်ကယုံပဲလေ။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ဒါဟာ ကိုယ့်အတွက် အရှုံးမရှိနိုင်ဘူးဆိုတာ သိနေပြီ။ 

ယွန်းတို့နှစ်ယောက်စလုံးက အပေါ်အောက်တဆက်ထဲ ဖြစ်တဲ့ ဂါဝန်ပါးပါးလေးတွေ ဝတ်ထားတာဗျ။ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ဆုပ်ထားရတဲ့ အသိအရ နှစ်ယောက်စလုံး ဘာအတွင်းခံမှလည်း ဝတ်မထားဘူး။ ကော်တာပဲ ... ။ အခုလေးတင် တဝတလင်ကြီး ချစ်ပွဲနွှဲထားတာ ဖြစ်သည့်တိုင် ကျနော့်မှာ ရမ္မက်စိတ်တွေ တအားကို ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်နေတဲ့ လက်လေးဘက်မှာ ရှေ့ကလက်နှစ်ဖက်က ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို တာဝန်ယူလိုက်ပြီး၊ နောက်ထပ်နှစ်ဖက်ကတော့ ဘောင်းဘီတိုကို တာဝန်ယူလိုက်ကြတယ်ဗျ။ 

အဝတ်တွေ ကျွတ်သွားသည့်နောက် ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်ထံကနေ ကွာသွားကြတယ်။ အဝေးကို ထွက်သွားတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်မှန်း လိင်တံကို လာကိုင်တဲ့ မတူညီတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကြောင့် သိလိုက်ရတယ်။

“ တူတူ လျက်ရအောင် .. စုပ်တာကတော့ တစ်ယောက်တစ်လှည့်ပေါ့” 

အခုအချိန်ထိ ယွန်းကပဲ ဦးဆောင်ပြီး စကားပြောနေသေးတယ်။ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကတော့ အသက်ရှူနှုန်း မြန်နေတဲ့ အသံကလွဲလို့ တခြားအသံ မထွက်သေးဘူး။ 

“ ရှီးးးး .. ကောင်းတယ်” 

ကိုယ့်လိင်တံကို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့လျှာလေးနဲ့ ထိတွေ့ရင်တောင် ဘယ်လောက်ကောင်းလဲဆိုတာ ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကြမှာပါ။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့လျှာလေးတစ်ခုချင်းစီက လိင်တံရဲ့ဟိုဘက်ဒီဘက်ကို ထိတွေ့လျက်ပေးတာဆိုတော့ ပြောမပြအောင်ကို ကောင်းတာပဲဗျ။ ကျနော့်မှာ မျက်လုံးပေါ်တပ်ထားတဲ့ အကာကို တအားကို ဖြုတ်လိုက်ချင်တော့တာပဲ။ မဖြစ်တော့ဘူး။ 

တော်ကြာနေ .. စားရခါနီးမှ လက်ထဲက လွတ်ကျသလို ဖြစ်နေမယ်လို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သတိပေးရင်း လက်တွေ မျက်လုံးမရောက်အောင် တစ်ဖက်လှည့်နဲ့ ကြံလိုက်တယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ လိင်တံကို ပတ်ပြီးလျက်ပေးနေတဲ့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ခေါင်းကို လက်တစ်ဖက်စီနဲ့ လှမ်းကိုင်လိုက်တာ။

“ ယွန်းက လီးကိုလျက်မယ် .. ညီမက ဥတွေကို လျှာနဲ့ထိုးပေး”

“ ဟုတ်” 

“ အားးးးး .. ကောင်းတယ် .. လုပ် လုပ် .. အဲဒီအတိုင်းလုပ်” 

ယွန်းရဲ့လျှာလေးက လီးတန်ထိပ်ဖူးကို တဆတ်ဆတ်နဲ့ ပတ်လျက်နေတဲ့အချိန်၊ နောက်ကောင်မလေးရဲ့လျှာလေးက ဂွေးဥတွေရဲ့အရည်ပြားကို လျှာနဲထိုးပြီးတော့ လျက်ပေးနေတယ်ဗျာ။ ကျနော်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ခေါင်းတွေကို လက်နဲ့တင်းတင်းကိုင်ထားမိယုံမက ကောင်းလွန်းလို့ တစ်ချက်တစ်ချက် ခြေဖျားတောင် ကြွသွားသေးတယ်။ အသက်ရှူသံတွေကလည်း တအားကို မြန်ပြီး ရှူးရှူးနဲ့ကို ဖြစ်လာရော 

“ကိုထွန်း .. ထိန်းထားဦး .. တော်ပြီ .. တော်ပြီ .. ညီမ ရပ်လိုက်တော့” 

ကျနော့်ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ယွန်းက အထာပေါက်တယ်ထင်တယ်။ လီးကို လျက်လိုက်ပြီး ထိုင်နေရာက ထလိုက်သလို၊ သူ့အဖော်ကိုလည်း လှမ်းတားလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ လာ ကိုထွန်း မို့ရာပေါ် သွားရအောင်ဆိုပြီး ဆွဲခေါ်လို့ ကျနော်လည်း လိုက်သွားတယ်။ မို့ရာပေါ်ရောက်တော့ ယွန်းခိုင်းတဲ့အတိုင်း ပက်လက်နေပေးလိုက်တယ်။ ကျနော် နေရာကြပြီဆိုတာနဲ့တင် သူတို့နှစ်ယောက် အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ကိုယ်စီကိုယ်စီနေရာယူကြတယ်။ ယွန်းက ခြေရင်းဘက်၊ ကောင်မလေးက အပေါ်ဘက်။ ဒါ .. ကျနော့်အကြိုက်ပေါ့။ 

အနည်းဆုံးတော့ စိတ်အာရုံကို လွှဲလို့ရသွားတယ်လေ။ ယွန်း ကျနော့်ခါးကို ခွပြီး ကောင်းဘွိုင်မလေးအဖြစ် အသွင်ပြောင်းပြီး လီးကို အဖုတ်ထဲသွင်းပြီး တက်ဆောင့်နေပေမယ့် ကျနော့်အာရုံက ဒီနေရာတစ်ခုထဲ ပြုထားစရာ မလိုတော့ဘူး။ ကိုယ့်မျက်နှာပေါ်ရောက်ပြီး ပါးစပ်နဲ့တည့်တည့် လာဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်အသစ်လေးကို အားရပါရး လျက်ပေးတဲ့ဆီမှာ စိတ်ထည့်ထားလို့ ရနေတယ်လေ။ အနံ့လေးက မဆိုးပါဘူး။ လက်ခံနိုင်လောက်တဲ့ ခပ်သင်းသင်းလေးပါ။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကတော့ အလုံးကြီးတယ်။ 

ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက်နဲ့ ကောင်းကောင်းကြီး ဆွဲစုပ်နိုင်တယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း မမြင်မစမ်းနဲ့ လုပ်နေရတော့ လျှာနဲ့ထိတွေ့တာကနေ ဘာသာပြန်ပြီး မှတ်နေရတယ်။ အတွေ့အကြုံအသစ်ပေါ့ဗျာ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုကောင်းတာက ကျနော် ထိန်းထားနိုင်ပြီး ယွန်းဘယ်လောက် ဝုန်းဒိုင်းကျဲအောင် ဆောင့်နေပါစေ၊ ပြီးမသွားတာကိုပဲ။ ယွန်း အရင်ပြီးတယ်၊ မရှေးမနှောင်းမှာ ကျနော့်အဖုတ်လျက်ပေးနေတဲ့ ကောင်မလေး ပြီးတယ်။ ကျနော့်ကောင်ကတော့ ယွန်းအဖုတ်ထဲမှာ မာတောင်မှုအပြည့်နဲ့ ရှိနေဆဲ ….။ 

" အဲတော့ .. မြင် မြင်သွားပြီ"

" အာ .. မဟုတ်ဘူး .. ပေါင်တန်တွေနဲ့ ပွတ်ပြီး သူ့ဟာသူ ကျွတ်သွားတာ"

မျက်နှာလေးနီမြန်းပြီး ရှက်ဝဲဝဲ အသွင်လေးနဲ့ လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ဝါဆိုဦးကို ကျနော် ကမန်းကတမ်း ရှင်းပြရတယ်။ ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဗျ။ အစောပိုင်းတုန်းကတော့ ဝါဆိုဦး ကျနော့်မျက်နှာကို ခွထားတဲ့အချိန်၊ ကျနော်က သူ့အဖုတ်ကို မှန်းပြီးလျက်ပေးနေတာ။ စစချင်း တော်တော်လေး အဆင်ပြေနေပေမယ့် ပြီးခါနီး အချိန်ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ ဒင်းလေးက အဖုတ်နဲ့ မျက်နှာကို ပွတ်သလို ဖြစ်တာကိုး။ 

ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို စုပြီးတော့ ကိုယ့်ခေါင်းကို ညှပ်ထားသလိုလည်းဖြစ်၊ ရှေ့နောက်ကလည်း လှုပ်ပြီးရွေ့ဆိုတော့ မျက်နှာပေါ် တပ်ထားတဲ့ အဝတ်ဖတ်က နေရာလွဲပြီး ကျွတ်သွားတာ။ ယွန်းက တစ်ချီပြီးသွားလို့ ကျနော့်ဆီးစပ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တဲ့အချိန်၊ သူက နေရာလဲမယ်ဆိုပြီး ကျနော့်မျက်နှာပေါ်က အကြွ .. ကျနော့်မျက်လုံးတွေမှာ အဆီးအတား မရှိတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ကြတာ။ တကယ်ပဲဗျာ .. ကောင်မလေးတွေ ခက်တော့တာပဲ။ တကယ်ဆို သူဘယ်သူ ကျနော်ဘယ်သူဆိုတာ မသိစရာမှ မရှိတာ။ ဒါကိုပဲ အခုကျတော့ ရှက်သွေးလေးတွေ ဖြန်းနေတယ်။ အမယ် .. လက်နှစ်ဖက်နဲ့တောင် တစ်ဖက်က နို့နှစ်လုံးကို ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက် အဖုတ်ဝလေးကို လှမ်းအုပ်ထားသေးတယ်.. ခွီး။ အဲဒီအဖုတ် ကျနော် လျက်ပေးထားတာကိုကျတော့ မေ့နေတယ် .. ။ 

" ကဲပါ .. ညီမရယ် .. ရှက်မနေပါနဲ့တော့ .. ကိုထွန်းက အချိန်တန်ရင် ပြန်သွားမှာ .. အချိန်ရှိတုန်းလေး လုပ်ကြရအောင် .. ညီမ စိတ်မဝင်စားရင် အစ်မ လုပ်လိုက်မှာနော် .."

" အာ .. အစ်မကလဲ .. အဲ့လိုတော့ ဖြစ်မလား .. ဝါဆိုမှ အလိုးမခံရသေးတာ"

" ခိ .. ခိ" 

" ခစ် ... ခစ်"

အဲဒီနောက်တော့ အားလုံးအဆင်ပြေဖို့ ဖြစ်သွားတယ်ပဲ အတိုချုံးပြောလိုက်ပါရစေတော့။ ယွန်းနဲ့ ဝါဆိုက ကုတင်စောင်းမှာ လေးဘက်ထောက်ပြီး အတူတူ ကုန်းထားပေးကြတယ်လေ။ ကိုယ့်ဆြာတို့ သိကျမှာပါ။ ကုတင်စွန်းကို ဖင်သားတွေ ကျော်ထွက်နေတဲ့ အနေအထား။ ဒါမျိုးပုံစံက ယောကျ်ားလေးတွေ အဖို့ လုပ်ရတာ မျက်စိအရသာရှိ၊ လီးအရသာရှိသလို လုပ်လို့ကလည်း တအားကောင်းတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကိုယ်တွေက ကြမ်းပြင်မှာ ဆင်းမတ်တပ်ရပ်၊ ခြေထောက်အားကိုယူပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆောင့်နိုင်တယ်။ မို့ရာပေါ်မှာဆို ဘယ်လောက် ဆောင့်နိုင်တယ်ပြော၊ ဒူးခေါင်းက ကြာရင် မလိုက်နိုင်ဘူး။ အခုဟာကျတော့ ခြေတန်တစ်ခုလုံးရဲ့အားကို အသုံးချနိုင်တာလေ။ 

ဘာပြောကောင်းမလဲ ယွန်း လှမ်းပေးလိုက်တဲ့ ကွန်ဒွန်းကို စွပ်ပြီး ကျနော် လုံးကျစ်တင်းပြောင်နေတဲ့ ဝါဆိုရဲ့တင်အိုးလေး နှစ်ဖက်နောက်မှာနေရာယူ၊ ကုန်းထားလိုက်လို့ နောက်ဘက်ကို ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ဝကို လီးရဲ့ထိပ်နဲ့ဖိထောက်ပြီး၊ ဆတ်ခနဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အိအိနွေးနွေး အရသာလေးနဲ့အတူ ချွဲပျစ်ပျစ်အရည်တွေရဲ့အကူကြောင့် လျှောလျှောလျှူလျှူပါပဲ (ဝါဆိုက အသားညိုတော့ အရည်မကျဲဘူးဗျ .. စီးတယ်)။ 

လီးအကုန် ဝင်သွားပြီဆိုတာနဲ့တင် ကျနော်လည်း ဝါဆိုရဲ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ဖမ်းညှပ်ကိုင်ပြီး အားကုန်ဆောင့်နေတော့တာပဲ။ ယွန်းရော .. ဝါဆိုရော တစ်ချီစီပြီးထားတာ သိနေတော့ ကျနော် ညှာမနေတော့ဘူး။ ယွန်းပြောတာလည်း မှန်တယ်လေ။ ကျနော်က လစ်ပြီး ထွက်လာရတာ မဟုတ်လား။ အချိန်မရှိဘူး။ ဒီတော့ ပွဲကြမ်းပစ်လိုက်တယ်။ တစ်ခုကောင်းတာက ကျနော်က ပထမတစ်ချီပြီးထားလို့ နောက်တစ်ချီ ထပ်ဆွဲရရင် တော်တော်ကြာကြာ ဆွဲနိုင်တယ်။ တော်ယုံတန်ယုံနဲ့ မပြီးဘူးပေါ့။ 

ဒီတော့ အနှစ်ချုပ်ပြောရရင် ဝါဆို တစ်ချီပြီးတယ်။ ယွန်းဘက်ကို ပြောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ယွန်းကိုပဲ ဖိလိုးတာ မဟုတ်ဘူး။ ကုန်းပေးထားတာကို အားနာလို့။ လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်ပေးပြီး ဝါဆို့ဘက် ပြန်ပြောင်းတယ်။ အဲ့လို အပြောင်းအလဲ လုပ်လိုက်တာ သုံးခါလောက် ပြောင်းပြီးတဲ့အချိန် ဘယ်လိုမှ မရတော့ဘူး။ ကွန်ဒွန်းလဲ စွပ်ထားတာ ဖြစ်တဲ့အပြင်၊ စိတ်ကလည်း တအာကို ထကြွနေတာကြောင့် ပြီးခါနီးတဲ့အချိန်မှာ လီးကို လိုးနေတဲ့ ယွန်းရဲ့အဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ 

ပြီးတော့ ကွန်ဒွန်းကို ဖတ်ခနဲနေအောင် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မာတောင်နေတဲ့ လိင်ချောင်းကို လက်နဲ့ အားရပါးရ ကွင်းတိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘာပြောကောင်းမလဲ သုတ်ရည်တွေဆိုတာ ဖြူဖွေးစွင့်ကားနေတဲ့ ယွန်းရဲ့တင်အိုးနှစ်လုံးကြားကို ဖတ်ခနဲ ဖတ်ခနဲ စင်ပြီး ထွက်ကျတော့တာပဲ .....။ 

......................................................................................................................................................................

 ချောင်းသာကနေ အပြန်ခရီးဟာ တိတ်ဆိတ်မှုအပေါင်းနဲ့ ပျင်းရိခြောက်သွေ့စရာ ကောင်းနေတယ်ဗျာ။ အကွေ့အကောက်တွေ များလွန်းတဲ့ လမ်းခရီးကြောင့် သဲဟာ ကျနော့် ပုခုံးပေါ်မှာ မှေးထားရင်း မျက်လုံးကို မှိတ်ထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ .... ယွန်းက ကျနော်နဲ့ မျက်စောင်းထိုးလို အကွာအဝေးမှာ လူသွားလမ်းလေးရဲ့ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ထိုင်နေတယ်။ ကျနော်နဲ့ သူ့ကို ရင်းနှီးသွားစေဖို့ ဖန်တီးပေးလိုက်တဲ့ နားကြပ်လေးဟာ သူမရဲ့နားမှာ လှလှပပနဲ့ ရှိကာနေလေရဲ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်လို့ပဲလား မသိ။ ကျနော် ရှိရာဘက်ကို လှည့်လှည့်ကြည့်တဲ့ ယွန်းကို ကျနော် ပြုံးပြရမလား၊ မဲ့ပြရမလားဆိုတာ ကျနော် သေချာမသိဘူး။ 

သေချာတာ တစ်ခုကတော့ ကျနော့်မျက်နှာမှာ ခံစားချက် တစ်စုံတစ်ရာ ရှိနေမယ်ဆိုတာပါပဲ ... ဟူးးးးးးး တစ်မျိုးပဲဗျာ .. ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင် ဘယ်လိုပြောရမယ်မှန်း မသိတော့ပါဘူး .. စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်အောင်ဆိုပြီး ကျနော် ကားတီဗီစကရင်မှာ ပြနေတဲ့ မြန်မာအမ်တီဗီ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကိုပဲ လှမ်းကြည့်နေလိုက်တော့တယ် ....။

 

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။