သရဖူ ဗိုလ်လုပွဲ (စ/ဆုံး)

သရဖူ ဗိုလ်လုပွဲ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

“ အေး… ဟုတ်တယ်….. ငါလည်း ကြားဖူးတယ်…..။ စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ မိန်းမကို ခေါင်းအုံးခုပြီး လုပ်မှအားရဆိုဘဲ….။ ခါးအောက် ခေါင်းအုံးခုလိုက်တော့ သားအိမ်ဝက မြင့်တက်လာပြီး လီးထိပ်နဲ့ ဆောင့်မိတော့ ပိုကောင်းဆိုဘဲကွ….”

တူးတူးက သူကြားဖူးသမျှကို အားပါးတရ ပြောနေစဉ် အောင်ထွန်းက…

“ ခေါင်းအုံးခုလိုးတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ……။ မိန်းမတစ်ယောက် စောက်ခေါင်းနက်မနက် ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ…..။ သူ့ထမီလှန်ပြီး လက်နဲ့ ထိုးကြည့်ရမှာလား…”

“ နင့်..အမေကလွှားမှဘဲ….။ လက်နဲ့ထိုးကြည့်လို့ ရမလားဟ….။ ပါးကျိုး ထောင်ကျသွားမှာပေါ့……။ခွီးစ်တဲ့မှာဘဲ…. တုံးလိုက်တာ….”

တူးတူးက အောင်ထွန်းကို ကလော်တုတ်လိုက်သည်။

“ ဒါဖြင့်ရင်…. စောက်ခေါင်းနက်မနက်သိဘို့ ပြောလေကွာ…”

အောင်ထွန်းက သူ့အမေကို ထိပါးပြီး ပြောလာသော တူးတူးကို မကျေမနပ်သံဖြင့် မေးလိုက်၏။

“ ပြောလိမ့်မပေါ့ကွာ… မင်းကိုက လောနေတဲ့ဥစ္စာ “

ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ငြိမ်နားထောင်နေသော စိုးလွင်က ကြားဝင်ပြောလိုက်သည်။

“ ငါဖတ်ဖူးတဲ့ ကာမသျှတ္တရ စာအုပ်ထဲမှာ အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့်ပေါ့လေ…. ဖင်ကောက်တဲ့မိန်းမဟာ… စောက်ခေါင်းနက်သတဲ့ကွ…… သာမာန်ကို မဟုတ်ဘဲ… သိသိသာသာကောက်တဲ့ မိန်းမပေါ့ကွာ…”

“ အော်…. အေး.. အေး… ရွာတောင်ပိုင်းက ပဲပြုတ်သည် မရင်မိ လိုပေါ့နော်..”

အောင်ထွန်းကလည်း သူ့ဝသီအတိုင်း ဝင်ထောက်ခံသည်။ စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကို မကျေမနပ်နှင့် မျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။

“ နောက်တစ်ခါ ကိုမြင့်ကျော်တို့ ပြောတာလည်း ကြားဖူးတယ်ကွ….။ ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်ဟာ သိသိသာသာကြီး သာမာန်ထက် ဝေးကွာနေရင်လည်း စောက်ခေါင်းနက်ဆိုဘဲ။ ငါတွေးကြည့်တယ်ပေါ့ကွာ…..။ ဖင်က အဆမတန် ကောက်မှတော့… ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်က အလိုလိုဝေးပြီပေါ့ကွ…။ ဒီတော့ သေချာပေါက်ကို စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ အမျိုးအစားလို့ သိရမှာဘဲ….။ စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ မိန်းမရဲ့ယောကျာ်းဟာ လီးတိုအမျိုးအစားဆိုရင်တော့ သေချာပြီ မောင်ရေ…..။ ဒီမိန်းမ အားမရလို့ လင်ငယ်နေမှာဘဲ…..”

“ တောက်… ဟုတ်လိုက်လေကွာ…. တူးတူး….။ တူးတူးနဲ့ တို့အထဲမှာ ထူးခြားနေတာက ဒီလိုမျိုး ဗဟုသုတတွေ နှံ့စပ်လို့ကိုး….။ စောစောကပြောတဲ့ မရင်မိကြီးက လင်ငယ်နေတယ်…. မောင်ကိုကျော်ဆွေရယ်…… ကိုနက်ကြီးရယ်.. ဦးစံမြင့်ရယ်…. သုံးယောက်တောင်ဘဲ ခင်မျာ…..”

“ ခွေးမသား…. မသိပဲနဲ့ ရမ်းပြောနေ… စောက်ပြဿနာတက်နေမယ်….”

တူးတူးက ခပ်ချဉ်ချဉ်နှင့် ပြောပစ်လိုက်သည်။ စိုးလွင်ကတော့ ဘာမှမပြော။ အောင်ထွန်းက အလွန်စောက်မြင်ကပ်စွာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။

“ အေး…… မင်းပြောတဲ့ ပေတံနဲ့ထောက်ပြီး မှန်းဆကြည့်ရင် မရင်မိယောကျာ်း ကိုသန်းဆွေဟာ သေချာပေါက် လီးတိုရမယ်ကွ…။ တိုရုံတောင်မကဘူး… သေးတောင်သေးချင်မှာ….”

အောင်ထွန်းကတော့ မျက်စောင်းထိုးထိုး ဆဲဆဲ သူ့ညဉ်ကိုတော့ လုံးဝမဖျောက်။ အခုကြည့် သူပြောချင်ရာကို ဇွတ်ပြောသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ဉာဉ်စရိုက်ခြင်း မတူကြသော်လည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက လည်ပင်းဖက်ကြီးလာသော တစ်ရွာတည်းနေ တစ်ရေတည်းသောက် သက်တူရွယ်တူ အတန်းတူ ဘဝတူ သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်တွေ မဟုတ်ပါလား။

“ ဒါနဲ့…နေစမ်းပါဦး…။ ကိုကျော်ဆွေ… ကိုနက်ကြီး… ဦးစံမြင့်တို့ သုံးယောက်နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မရင်မိဇာတ်လမ်း ပြောစမ်းပါဦး…။ ဟုတ်ကော ဟုတ်လို့လားကွ…။ မင်းက သိပ်စိတ်ချရတာ မဟုတ်ဘူး…”

တူးတူးက အောင်ထွန်းကို အရေးတယူ မေးလာသည့်အတွက် အောင်ထွန်းတစ်ယောက် ဘဝင်မြင့်သွားသည်။ ဒီကောင်က မြှောက်ပေးရင် ဂွေးပေါ်အောင် ကမည့်လူစား။ ဆဲဆဲဆိုဆို ပြုံးဖြီးဖြီးနေတတ်တဲ့ အကောင်။ အခုသူ့ကို တူးတူးက အရေးတယူ မေးလာသောအခါ သဘောတွေစွတ်ကျသွား၏။

နှုတ်နည်းသော စိုးလွင်သည်ပင် အောင်ထွန်းစကားကို အလွန်သိချင် ကြားချင်နေကြောင်း သူ့မျက်လုံးတွေက သက်သေခံနေ၏။

“ ဒီလိုကွ…။ ကိုကျော်ဆွေတို့နဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အမေရယ်… မချစ်ရယ်… မနုရယ် သုံးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့ပြောနေတာကို ငါကကြားလိုက်ရတာ..။ အဲဒီနေ့က ငါနေမကောင်းလို့ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတာ…။ သူတို့သုံးယောက်က သန်းရှာရင်း မရင်မိ စောက်တင်းတွေ ချနေကြတာပေါ့ကွာ…”

“ ဟား.. ဟား… ဟိုသီချင်းလိုပေါ့နော်…။ သူများအကြောင်းလည်း မပြောတတ်ပါ… စပ်မိစပ်ရာ…ဘာညာကွိကွ… ဟား ဟား အေးအေး လုပ်စမ်းပါဦး… ဒို့ကလည်း တဆင့် ကွိကွရအောင်…”

တူးတူးအပြောကြောင့် စိုးလွင်မျက်နှာကြီးသည်ပင် ပြုံးပြုံးဖြီးဖြီးကြီး ဖြစ်လာတော့၏။ အားပါးတရ နားထောင်မည့်ဟန်က အပြည့်။ အောင်ထွန်းက တက်ကြွသောအသံနှင့် သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။

“ မရင်မိ အကြောင်းကို သူတွေ့သမျှ ဖောက်သည်ချတာက မနုရယ်….။ သူပြောတာက ဒီလိုကွ…..”

………………………………………………………..

ဒီနေ့ ကိုကျော်ဆွေထံမှ ယူထားသော ငွေတစ်သောင်းအတွက် တစ်လပြည့်၍ အတိုးသတ်ရန် မနုထွက်လာသည်။ စောစောပေးပြီး အေးတာပဲဟူသော စိတ်ကူးဖြင့် နေ့လည်စာ ထမင်းစားပြီး ထွက်လာသည်။ ကိုကျော်ဆွေသည် ရွာထဲက အိမ်တွင်မနေဘဲ ရွာအပြင်ဘက်ရှိ သူပိုင် သရက်ခြံထဲတွင် နေထိုင်၏။ သရက်ခြံက ပေနှစ်ရာကျော်ပတ်လည်ရှိ၍ အတော်ကျယ်ဝန်းသည်။ အဓိကအားဖြင့် ရင်ကွဲမျိုးသန့်များကို စိုက်ပျိုးထားသည်။

ဒီသရက်ခြံကရသော ငွေမှာ တစ်နှစ်တစ်နှစ် သိန်းချီဝင်သည်။ ဂျုံ၊ ပဲ၊ မြေပဲ၊ ပဲစင်းငုံများလှောင်၍ ဈေးကောင်းရမှ ထုတ်ရောင်းသဖြင့် သူ့လက်ဖျားတွင် ငွေသီးနေသည်။ တစ်ရွာလုံး သူ့အကြွေးနှင့် ကင်းသူရှားသည်။

လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ခန့်က သူ့မိန်းမဆုံးသွားရာ နောက်အိမ်ထောင်မပြုတော့ဘဲ မုဆိုးဖိုဘဝနှင့် နေထိုင်လျှက်ရှိသည်။ အသက်က ၄၀ ကျော်ရုံသာရှိပြီး အရွယ်တင် ကျန်းမာသန်စွမ်း၏။ အိမ်ထောင်ပြုလျှင် ရသေးသော်လည်း အပိုဒုက္ခမရှာတော့ဘဲ အချောင်ရနိုင်သည့် စားကွင်းစားကွက်များနှင့်သာ ပျော်မွေ့နေသည်။

သားသမီးနှစ်ယောက်ရှိရာ သမီးအကြီးက ၂၀ ကျော်၊ သားအငယ်က ၁၇ နှစ် ရွာထဲကအိမ်တွင် ကိုကျော်ဆွေ့အစ်မ အပျိုကြီးနှင့် အတူနေကြသည်။ သူကမူ သရက်ခြံထဲတွင် နှစ်စဉ် ၃ ခန်း မြေစိုက်အိမ်တစ်လုံးဆောက်၍ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်သည်။

မနုတစ်ယောက် ကိုကျော်ဆွေထံ အလာတွင် အိမ်သာတက်ချင်၍ သရက်ခြံအနောက်ဖက်ကပ်လျှက်ရှိ ချောင်းထဲသွား၍ အိမ်သာတက်သည်။ ကိစ္စဝိစ္စပြီးတော့ ချောင်းဘက်က တက်လာပြီး သရက်ခြံနောက်ဖေးဘက်က အလွယ်တကူ ဝင်လာခဲ့သည်။ နေ့လည်နေ့ခင်းဖြစ်၍ လူသူတိတ်ဆိတ်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကိုကျော်ဆွေ မြေစိုက်အိမ်နား ရောက်လာသည်။ ဘာရယ်ညာရယ်မဟုတ် မိန်းမပီပီ စပ်စုချင်၍ ကိုကျော်ဆွေ့ အိမ်အတွင်းသို့ ထရံအပေါက်မှ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူချောင်းကြည့်သော နေရာက အိမ်နောက်ခန်း။

အခန်းတွင်း မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက မနုကို ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားစေသည်။ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်တွင် မရင်မိနှင့် ကိုကျော်ဆွေတို့ အဝတ်အစားမပါ ဗလာကိုယ်တုံးလုံးကြီးနှင့် ကာမဇာတ်ခင်းနေကြသည်။ မရင်မိက ခါးအောက်တွင် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးခုထားပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် ခံလျှက်ရှိပြီး ကိုကျော်ဆွေက ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို မရင်မိကိုယ်ပေါ်မှ ကျော်ခွပြီး ကုန်း၍ ကုန်း၍ ဆောင့်လိုးနေသည်။

ကိုကျော်ဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါပြင်းထန်လှသည်။ မရင်မိကလည်း ကိုကျော်ဆွေ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်လျှက် ဖင်ဆုံကြီးကို ပင့်ထိုးမြှောက်ကော့လျှက် အားရပါးရခံနေသည်။

“ ဖွတ်…ဖွတ်…ဖွပ်…ဘွတ်….”

“ ဖွတ်….ဖွတ်…ဖွပ်….ဘွတ်….”

“ အမေ့…. အမလေး…. ကောင်းလိုက်တာ ကိုကျော်ဆွေရဲ့… အင့်… ရှီး ကျွတ်.. ကျွတ်လိုးပါ… ဆောင့်ဆောင့်လိုးစမ်းပါ…”

ဒီမျှအထိ ဆောင့်လိုးနေတာတောင် ဆောင့်ခိုင်းပုံထောက်၍ မရင်မိ ကာမရာဂစိတ်တွေ မည်မျှထကြွ သောင်းကြမ်းနေကြောင်း သိသာလွန်းလှသည်။ တောသူဆိုသော်လည်း မရင်မိအသားအရည်တွေက တရုတ်မတစ်ယောက်လိုအလား နီးစပ်သူဖြစ်၏။ ရင်၊ တင်၊ အသားအရောင် ကိုယ်ဟန်အနေအထားကို ကြည့်သောအားဖြင့် တဏှာရာဂ အလွန်ကြီးမားသော ဟတ္ထနီအမျိုးအစား ဖြစ်သည်။

ကိုကျော်ဆွေက လက်နှစ်ဖက်ထောက်၍ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေရာမှ ဘယ်လက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိနို့အုံ ဖွေးဖွေးမို့မို့ တင်းတင်းကြီးပေါ် အုပ်တင်လိုက်လျှက် ပွတ်ချေလူးလှိမ့်လိုက်သည်။

“ ထိရဲ့လား….ရင်မိ…”

“ အား… အမေ့…. အင်း…. ထိ… ထိတယ်….. ကိုကျော်ဆွေရဲ့…. အီး.. ရှီး…. ကျွတ်… ကျွတ်…. ကောင်းလိုက်တာရှင်…..”

စောက်ဖုတ်ကြီး၊ လီးကြီးတွေမို့လားမသိ ဖွတ်… ဖတ်… ဘွတ်… ဟူသော အသံကြီးတွေက ကြက်သီးထ အသဲယားစရာ ကောင်းလွန်းလှပါသည်။

မနုတစ်ယောက် ချောင်းကြည့်နေရင်းကပင် စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး ပုရွက်ဆိတ်အကောင်တစ်ရာ တက်လာသလို တရွရွနှင့် ထကြွလာသည်။ ရင်တွေပူ အာခေါင်တွေ ချောက်လာသဖြင့် တံတွေးကို မကြာခဏ မျိုချနေရ၏။ လည်ပင်းကြောကြီးတွေထောင်ကာ သူကလည်း အသည်းအသန် ချောင်းကြည့်နေ၏။ ကိုကျော်ဆွေ ဖင်ကြောကြီးတွေက ကျုံ့ဝင်ရှုံ့ခွက်နေပြီး ခပ်သွက်သွက်ကြီး ကပ်ညှောင့်နေသည်။

“ ဖွတ်…ရွှတ်…ဖွစ်…ဖွတ်….”

“ အား…. အမလေး…. ထိ…. ထိလိုက်တာရှင်… သားအိမ်ဝကို ပူရှိန်းကျဉ်ဆိမ့်နေတာဘဲ အ… ဟ…. ဟင့်…အမေ့… အမလေး…. အေ့….. စောက်စိပါထိသတော့…. အားလားလား… အီးအီးရှီး… အ……”

မရင်မိတကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် ကိုကျော်ဆွေခါးကြီးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားသည်။ ကိုကျော်ဆွေ့ လက်နှစ်ဖက်က အနည်းငယ် တုတ်သယောင်ယောင်ရှိသော မရင်မိခါးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် ခေါင်းမော့ကိုယ်မတ်ကာ သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိ ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး လရေတွေကို ပန်းထည့်နေသည်။ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးလည်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်တုန်သွား၏။

အခြေအနေအချိန်အခါ သိသူပီပီ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျှက် အညိုရောင်သမ်းနေသော လီးတုတ်ရှည်ကြီးက မကျေနပ်သောဟန်နှင့် မာန်ဟုန်မပြေသေးသည့် အမူအယာကို ပြနေသေး၏။

မနုတစ်ယောက် ဆုံးခန်းတိုင်ရောက်ထိ ကြည့်ချင်လွန်းလှသော်လည်း အခြေအနေ အမျိုးမျိုးကြောင့် စောစောက သူမ ချီးပါခဲ့ရာ ချောင်းထဲသို့ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ လီးအတွေ့အကြုံ နောကျေထားပြီးဖြစ်သော အိမ်ထောင်သည်မိန်းမပင် ဖြစ်လင့်ကစား ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဖင်ယားအဖုတ်တောင် ရမ္မက်သွေးတွေ ပူလောင်ဆူပွက်ခဲ့ရ၏။

“ မင်းဇာတ်လမ်းက ကောင်းလွန်းလို့ မျက်လုံးထဲမှာ ကွင်းကနဲ… ကွက်ကနဲကို မြင်လာတော့တာပဲကွာ…။ ငါတောင် မရင်မိကြီးကို ချချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာပြီ…”

“ အလကားတော့ မရလောက်ဘူး ကိုယ့်လူ…ငွေချေးနိုင်မှ…။ ဒါမှ အတိုးမယူဘဲ လိုးလွှတ်လို့ရမှာပေါ့ကွ….”

အောင်ထွန်းက သူ့ထင်မြင်ချက်ကို ခပ်ဆဆလေး ပြောလိုက်၏။

“ တဏှာကြီးတဲ့ မိန်းမအဖို့ ငွေက ပဓာန မဟုတ်ပါဘူးကွာ… လီးက အဓိကပါ..”

အခု ဝင်ပြောသူက စိုးလွင်…။ စိုးလွင်က ဒီပွဲတွင် သူ့ဉာဉ်အတိုင်း ဘာမှဝင်မပြောဘဲ အသာနားထောင်ခဲ့သည်။ ဒီလိုလူမျိုးက အပြောသမား မဟုတ်။ လက်တွေ့လုပ်မည့် သူမျိုး။ နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်စိတ်ချသော ဟန်အပြည့်နှင့် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

“ အေး…. ဒါလည်း ….. ဟုတ်ပါရဲ့….”

စိုးလွင်စကားကို တိုးတိုးက ထောက်ခံလိုက်၏။

“ ဘယ်လောက်ပဲ တဏှာကြီးကြီး အညှာကိုင်တတ်ရင် အရည်တောင် ပျော်သွားနိုင်ပါတယ်ကွာ…”

တိုးတိုးက စိုးလွင်စကားကိုပင် သေချာအောင် ထပ်ဆင့်၍ ထောက်ခံပြောလိုက်သည်။

“ လုပ်ပါဦး… တိုးတိုးရ…. အညှာဆိုတာ ဘာတုန်းဟ…”

ထုံးစံအတိုင်း အောင်ထွန်းက သိချင်ဇောနှင့် အမောတကော မေးလိုက်၏။ ဒီတခါတော့ စိုးလွင်က သူ့ကိုမျက်စောင်း မထိုးတော့ပါ။ အူကြောင်ကြောင် မြောက်ကြွကြွ သူငယ်ချင်းကို ပြုံးလျှက်သာ ကြည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“ အညှာဆိုတာ စောက်စိပေါ့ကွာ….။ စောက်စိ ကလိတတ်ရင်… ကာမမီးတွေ ပွင့်ထွက်ပြီး ဘယ်မိန်းမခံနိုင်မှာလဲ…။ ဒါပေမဲ့ မရင်မိလိုဟာကြီးကတော့ အထွေအထူးတောင် ကလိစရာလိုမှာ မဟုတ်ဘူး…။ လီးကြီးဖို့နဲ့ ခပ်ကြာကြာ အလိုးသန်ဘို့ဘဲလိုမှာ..။ မင်းက ဒီမိန်းမကြီးကို… ဖြိုနိုင်လို့လား….”

တိုးတိုးက အောင်ထွန်းကို အဓိကဦးတည်ပြီး မေးငေါ့မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးလွင်ကလည်း ဘယ့်နှယ့်လဲဟူသော အမူအရာနှင့် အောင်ထွန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ စကားပေါ နှုတ်သွက်သော အောင်ထွန်းတစ်ယောက် အသံတိတ်နှုတ်ဆိတ်ရင်း ခေတ္တတွေးနေသည်။

“ အင်း… မလွယ်လောက်ဘူးထင်တယ်…. တိုးတိုးရေ…။ အလိုးသန်တယ်ပဲ ထားဦး…။ ကိုယ့်ဒင်က စံချိန်မှီရုံပဲ.. ရှိတယ်လေ….။ ဒီတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အယားဖျောက်ပေးသလောက်ပဲ ရှိမှာပေါ့… ဟီး… ဟီး….”

“ အေး… မင်း မဆိုးဘူး…. ကိုယ့်ပမာဏကိုသိတယ်…”

စိုးလွင်က အောင်ထွန်းစကားကို ဝင်ထောက်ခံလိုက်၏။ အောင်ထွန်းက သူ့ကိုသရော်သည်ထင်၍ ဘုကြည့်ကြည့်နေစဉ် တိုးတိုးကဝင်၍…

“ စိုးလွင်ပြောတာ အမှန်ပဲ အောင်ထွန်းရ….။ မင်းက သူ့ကို တလွဲမထင်နဲ့….။ မင်းမပြောနဲ့… ငါလည်း မရင်မိကို မဖြိုနိုင်ဘူး….။ တကယ်ပြောတာ။ သူ့အသားအရေကြည့် အသားနီစပ်… ဖင်ဆုံကြီးကလည်း.. နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး…။ ပြီးတော့ နောက်ကောက်ထွက်နေတာလည်း အထင်အရှား… လိုးတော့ လိုးချင်စရာကြီးပေါ့ကွာ…. ဟား ဟား…။ ဒါပေမဲ့ ဟတ္ထနီရဲ့သဘာဝက အလိုးလည်း ကြမ်း… လီးလည်းကြီးမှ… ကျေနပ်တာဘဲကွ…။ ဒီတော့ မနိုင်ဝန်သွားထမ်းရင် မင်းတို့ငါတို့ဘဲ ခြေကုန်လက်ပမ်း ကျသွားမှာပေါ့ဟ…”

“ အင်း ဒီလိုဆို….. သူ့ကိုဖြိုနိုင်တာ ကိုကျော်ဆွေဘဲ နေမှာပေါ့နော်…”

“ လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ထဲမှာတော့ ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာပေါ့….။ မင်းတို့ငါတို့ တက်ခေတ်လူတွေထဲမှာ.. လောလောဆယ်.. ဒီမိန်းမကြီးကို အပြတ်ဖြိုနိုင်မှာကတော့.. ဟောဒီ စိုးလွင်ဘဲ မောင်ရင်….”

“ ဟာ…ဟုတ်ပါ့မလားကွာ…”

“ မင်းက… ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအကြောင်း… သိရက်သားနဲ့…။ ဒီကောင့်လော်က ငယ်ငယ်ကတည်းက ဒို့ထက်ကြီးတယ်လေ…။ သူက လက်တွေ့သမား… အခြေခံ စံချိန်မှီလီးကြီးကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ လေ့ကျင့်ပေးနေတာ…။ အခုဆိုရင် စံချိန်တောင် အတော်လွန်နေပြီ….။ ပြီးတော့ မင်းတို့ငါတို့ထက် လူကောင်ကထွားပြီး တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်တယ်လေ။ လက်လှဲရင်….. ဒို့…. သူ့ကို ဘယ်တုန်းက နိုင်ဖူးလို့လဲ….”

“ အေး… အဲဒါတော့ဟုတ်တယ်…။ ဒါပေမဲ့… ဒီကောင့်ဒုတ်ကြီး စံချိန်လွန်ဖြစ်သွားတာတော့ တကယ်မသိဘူးကွ…”

“ သူငယ်ချင်း…. သေချာသွားအောင် ပြလိုက်စမ်းပါကွာ…”

တိုးတိုးက စိုးလွင်ကို တိုက်တွန်းလိုက်သည်။ စိုးလွင်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပုဆိုးကို ခပ်ဟဟ လှန်ပြလိုက်သည်။ အားပါးပါး….. နည်းတဲ့လီးကြီး မဟုတ်ပါလား…။ အတုတ်က ရုပ်ပျိုဆေးဗူးခန့်ရှိပြီး အရှည်က ရှစ်လက်မခန့်ရှိမည်။ လီးကြီးက အောက်ခြေတွင် ကွပ်ပြစ်ကြီးပေါ်တွင် ခေါင်စင်းစင်းကြီး လဲလျောင်း တွဲလဲကျနေ၏။ ဒစ်လည်းမပြဲသေး…. ထိပ်ဖူးချွန်ကြီးနှင့် ဖြစ်၏။ လီးကြီးက အဝါဘက်လုသော အညိုရောင်ဖြစ်၏။

စိုးလွင်က ပြန်ဖုံးပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာမှာလည်း ပန်းနုရောင်ပြေး၍ ပြုံးရောင်သန်းနေသည်။

“ အေး… ဟုတ်ပါပြီ….. မရင်မိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြိုနိုင်မဲ့ လီးကြီးဆိုတာ ယုံပါပြီကွာ ဟား… ဟား… ဟား….”

အောင်ထွန်းက သူငယ်ချင်းအတွက် ဂုဏ်ယူကျေနပ်စွာ ပြောလိုက်သည်။ တိုးတိုးကလည်း အောင်ထွန်းစကားကို ဖြည့်စွက်ထောက်ခံ၏။

“ အခုချိန်မှာတော့ မရင်မိရဲ့စောက်ဖုတ် သရဖူကြီးကို ချန်ပီယံ ကိုကျော်ဆွေက ပိုင်ချင်ပိုင်ထားမှာပေါ့ကွာ….။ ဒါပေမဲ့ ဒီစောက်ဖုတ်သရဖူကြီးကို ပြိုင်လုမဲ့ ပြိုင်ဘက်ချန်ပီယံ စိုးလွင် ရှိနေပြီလေ….။ ပြီးတော့ ဟိုက လေးဆယ်ကျော်ကျလူပါ….။ ဒို့ကောင်က အားကောင်းမောင်းသန် ပျိုရွယ်ဟန်အပြည့်ရှိတဲ့ (၁၈) နှစ်ကျော် လူပျိုသိုးပဲကွ….. ဟား… ဟား… ဟား…”

“ ဟာ….ဒီလိုဆို…ဟုတ်ပြီကွ….”

တိုးတိုးစကားနှင့် ရယ်သံ အဆုံးတွင် အောင်ထွန်း အလန့်တကြား ထအော်ပါတော့သည်။

“ ဟ… ဘာလဲဟ…. လခွီးတဲ့မှဘဲ…. မင်းဟာက အလန့်တကြားကွာ…”

စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကို ထကြိမ်းသည်။ အရယ်အမော အရှိန်ကြောင့်သာ။ အောင်ထွန်း ထအော်လိုက်ပုံက တိုးတိုးသည်ပင် လန့်သွား၍ ထောင်းကနဲ ဒေါခီးသွားမိသည်။

“ ဒီလို… ဒီလို… ငါ့စိတ်ကူးက ဒီလို…။ မရင်မိကို… ကိုကျော်ဆွေနဲ့ စိုးလွင်တို့ ပြိုင်လိုးကြမယ်ကွာ….။ လောင်းကြေးကို သိန်းချီတင်မယ်လေ…”

“ အေး..ကောင်းတယ်…”

အောင်ထွန်း တင်ပြချက်ကို တိုးတိုးက ထောက်ခံ၏။ တိုးတိုးက တဆက်တည်း စိုးလွင်ဘက်ကိုလှည့်၍

“ ဘယ်နှယ့်လဲ….ဟေ့ကောင်….”

“ လုပ်လိုက်လေ….ကြာသလားလို့….”

……………………………………………………….

ကိုကျော်ဆွေနှင့် အကျေအလည်ညှိပြီး ပြိုင်ပွဲကျင်းပရန် ရက်သတ်မှတ်သည်။ မရင်မိနှင့်ညှိရန် ကိုကျော်ဆွေကို သဘောတူ တာဝန်ပေးကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် သတ်မှတ်ရက်တွင် ပြိုင်ပွဲကို စတင်ကျင်းပ၏။ ကိုကျော်ဆွေ၊ တူးတူး၊ အောင်ထွန်း၊ စိုးလွင်တို့သည် အောက်ပါစည်းကမ်းချက်များ သတ်မှတ်ထားပြီးဖြစ်၏။

ပထမအချီတွင် အနှုးအနှပ်မပါဘဲ တစ်နာရီခွဲ ဆက်တိုက်လိုးရမည်။ ကြိုက်သလို ပုံစံနှင့် လိုးနိုင်သည်။ လိုးခွင့်ရှိသည်။ အလိုးခံသူက တော်ပါတော့ဟုဆိုမှ ပွဲရပ်မည်။

ဒုတိယအချီတွင် အနှုးအနှပ်အနှိုက်အဆွ စိတ်ကြိုက်လုပ်နိုင်သည်။ အချိန်လည်း အကန့်အသတ်မရှိ။ သို့သော်၂ နာရီထက်ကျော်လျှင် အရှုံးဟု သတ်မှတ်သည်။ မိန်းမကိုယ်တိုင်က တော်ပါပြီဟု အလေးအနက် အဆိုပြုလာမှ ပွဲရပ်မည်။ အလိုးခံမည့်သူသည် နောက်တစ်ရက် ဆက်တိုက်ခံနိုင်လျှင် အရှုံး။ မခံနိုင်လောက်အောင် ပျော့ခွေချိနဲ့၍ မလုပ်ပါသေးနှင့်ဦးဟု တောင်းပန်ပါက အနိုင်။

ဤအရှုံးအနိုင် သတ်မှတ်ချက်သည် အလိုးခံသူ မိန်းမနှင့် မည်သို့မျှ သက်ဆိုင်ခြင်း မရှိစေရ။

ပြိုင်ပွဲမစမှီ ရက်များတွင် စားဆေး၊ လိမ်းဆေး ကြိုက်ရာသုံးနိုင်ပြီး ပြိုင်ပွဲစမည့်နေ့တွင်မူ မည်သည့်အရာမှ မသုံးစွဲရ…။ အထူးသဖြင့် လိမ်းဆေး လုံးဝမသုံးရ။ မိမိကိုယ်ကို ယောကျာ်းပီသသူဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ယုံကြည်လျှင် လိမ်းဆေး လုံးဝမသုံးသင့်ကြောင်း အထူးသတိပြုပါ။

(မှတ်ချက်) လောင်းကြေးငွေကို သုံးသိန်းခွဲစီ သတ်မှတ်သည်။ နိုင်သူက မရင်မိကို တစ်သိန်းတိတိ ပေးရမည်။

ထိုနေ့က သူတို့လေးယောက် ည ၁၁ နာရီခွဲကျော်မှ စည်းမျဉ်းရေးဆွဲပြီးကြသည်။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့ကိုယ်သူ အပိုင်တွက်၍ အကယ်၍ သူရှုံးခဲ့လျှင် ဟောဒီ သရက်ခြံကြီးတဝက်ပါ ထပ်လောင်း၍ ပေးဦးမည်ဟု ပြော၏။ ထိုအချက်ကိုလည်း စည်းမျဉ်းထဲတွင် နောက်တိုးအဖြစ် ဖြည့်စွက်လိုက်သည်။

အကယ်၍ သူနိုင်ခဲ့လျှင် မင်းတို့ (၃) ယောက်ရဲ့ အမေတွေကို (၃) ညစီ လိုးရလိမ့်မည်။ မင်းတို့ကိုယ်တိုင် ခေါ်ခဲ့ရမည်ဟု အဆိုပြုသည်။ သုံးယောက်သား ခေါင်းချင်းရိုက်၍ သဘောတူလိုက်ကြသည်။ မတတ်နိုင် သူ့ဘက်ကလည်း ရက်ရောသည် မဟုတ်လား။

“ နေဦးဗျ….. ခင်များအဆိုကို ကျုပ်တို့ မကန့်ကွက်ပါဘူး….။ ဒါပေမဲ့ ခင်များပြောတဲ့ မိန်းမသုံးယောက်က ကျုပ်တို့ရဲ့ အနန္တဂိုဏ်းဝင် ကျေးဇူးရှင်တွေ ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့မှာ ဂိုဏ်းသင့်နိုင်တယ်…။ ဒီတော့ သရက်ခြံတဝက် မလုပ်ပါနဲ့..။ သရက်တစ်ခြံလုံး လုပ်လိုက်ပါ….”

ဤစကားကို စိုးလွင်က ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်၏။ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့မှာ ခေါင်းတွေပူထူနေသဖြင့် ဘာမှစဉ်းစားလို့ အကြံမရ…။ သူတို့အမေတွေကို ထိပါးမည့် အရေးကြုံလာတော့ ခြောက်ခြားတုန်လှုပ်သွားကြသည်။ စကားနည်းလှသော စိုးလွင်ကသာ ထောက်ပြအဆိုပြုနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုကျော်ဆွေက မည်သို့မှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ………..

“ အေး…. စိမ်လိုက်ကွာ….. တစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်….။ အဲဒီနေ့ကျ ငါအရင်ဖိုက်မှာ…”

“ ကျေနပ်ပါတယ်……”

စိုးလွင်ကပင် အတည်ပြု ထောက်ခံလိုက်သည်။

ဒီနေ့….. ကိုကျော်ဆွေ စတင်ပြိုင်ပွဲဝင်ရမည်နေ့ မရင်မိတစ်ယောက် ရေမိုးချိုး သနပ်ခါးလိမ်း၍ ခါတိုင်းလိုပင် ပဲပြုတ်ရောင်းထွက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း လူသူမကွဲမှီ ဝေလီဝေလင်း အနောက်ဖက်ရွာသို့ ပထမ ရောင်းလေ့ရှိသည်။ အနောက်ဖက်ရွာ ရောင်းမကုန်မှ ရွာထဲလိုက်ရောင်းသည်။ အနည်းဆုံး ၉ နာရီကျော်မှသာ အိမ်ပြန်ရောက်လေ့ရှိသည်။ အနည်းဆုံး သူဈေးရောင်းချိန် ၃ နာရီကျော် ပုံမှန်ကြာလေ့ရှိသည်။ ဤသည်ကား ကလေးလူကြီးပါမကျန် တစ်ရွာလုံးသိနေသော မရင်မိ ဈေးရောင်းချိန်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်ကို တမင်ရွေးလိုက်ကြသည်။ ဒီတော့ မည်သူမှ မသိနိုင် မရိပ်မိနိုင်တော့…….

စောစောကမူ အချိန်ရွေးဖို့အတွက် အခက်တွေ့နေကြရာ ဒီအကြံကို စိုးလွင်က ပေးလိုက်မှ အဆင်ပြေ ပြေလည်သွားတော့၏။ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် သူ့ပြိုင်ဘက် စိုးလွင်ကို လျှော့မတွက်သာတော့။ သို့သော် သူ့ကိုယ်သူ သိပ်အထင်ကြီးနေ၍ နွားပျိုသန်လှ…. နွားအိုပေါင်ကျိုးဟူသော စကားပုံကို အသေစွဲကိုင်ထား၍ သိပ်တော့မဖြုံလှပါ။

လူလုံးမကွဲခင်မှာပင် မရင်မိတစ်ယောက် ပဲပြုတ်တောင်းလေး ခေါင်းပေါ်ရွက်၍ သရက်ခြံအနောက်ဘက် ချောင်းထဲမှ ဝင်လာသည်။ မကြာခင် လုပ်ငန စပါတော့သည်။ ယ

တိုးတိုးတို့ သုံးယောက်က သီးသန့်လုပ်ထားသော နေရာမှ ကြည့်နေကြသည်။ ဤနေရာကို မရင်မိ မသိအောင် ဝှက်ထားကြသည်။ သိလျှင် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ပြီး ဖီလင်မလာမှစိုး၍ ဖြစ်၏။

မရင်မိက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားများကို တစ်ခုချင်းချွတ်သည်။ သူ့ကိုယ်မှာ ဖုံးထားသော အရာဟူ၍ ထမီပါးပါးတစ်ထည်၊ အပေါ်အင်္ကျီလက်တို တစ်ထည်၊ နို့အုံပင် လုံအောင် မဖုံးနိုင်သော ဘရာစီယာ ခပ်သေးသေးတစ်ထည်သည်သာ….။ ထို့ကြောင့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ကမ္ဘာဦးလူမကဲ့သို့ တုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားပြီ။

အခန်းထဲတွင် ပုံစံမျိုးစုံလုပ်နိုင်ရန် ၂ ပေခွဲအမြင့် စားပွဲခုံရှည်…. နောက်မှီခုံရှည် အလတ်စားတစ်လုံး အဆင်သင့်ချထား၏။ တိုးတိုးတို့သုံးယောက်ကို အလယ်ခန်း အထက်စီးမှ ကြည့်နိုင်ရန် လျှို့ဝှက်စီစဉ်ပေးထား၏။ စိုးလွင်ကမူ ပြိုင်ဘက်မင်းသားဖြစ်၍ အပြင်ဘက်မှာသာနေပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့် အကဲခတ်ရန် သတ်မှတ်ထားသည်။

ကိုကျော်ဆွေက မရင်မိကို ကုတင်ဘောင်တန်းပေါ် လက်ထောက်ပြီး ရှေ့သို့ ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ သူက နောက်မှနေ၍ သူ့လီးတုတ်ကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ တစ်ရစ်ချင်း ဖိသွင်းလိုက်သည်။

ချောင်းကြည့်နေသော တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ မျက်လုံးပြူးသွားကြ၏။ ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးက နည်းတဲ့ဟာကြီး မဟုတ်။ လီးချောင်းကြီးက နက်မှောင်နေပြီး သွေးကြောဖုကြီးတွေ ယှက်သမ်းနေသည်။ စိုးလွင်လီးနှင့် မတိမ်းမယိမ်းပင်…။ ဒစ်ပြဲအသားဆိုင်ကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ်… သံခမောက်ကြီးလို ဝင်းပြောင်နေ၏။

သမ္ဘာရင်… ဝါရင့် ဆရာကြီးလည်းဖြစ်… လီးကြီးကလည်း စိုးလွင်နှင့် မတိမ်းမယိမ်းမို့ တိုးတိုးတို့နှစ်ယောက် ရင်ခုန်နေသည်။ ဖီလင်တက်စရာ အလွန်ကောင်းသော မရင်မိကိုယ်လုံးကြီးကို မြင်နေရလျှက်ကပင် ဖီးလ်မကြွနိုင်ဘဲ ရင်တမမ ဖြစ်နေကြသည်။

သူတို့ရှုံးခဲ့လျှင် သူတို့အမေများကို သူတို့ကိုယ်တိုင် ခေါ်ခဲ့ပြီး ကိုကျော်ဆွေထံ ဆက်သရမည်ကို တွေးမိတိုင်း စိတ်တွေ ချောက်ခြားနေ၏။ သူတို့ကိုယ်တိုင် ဆပ်ဆော့မိသည့် အမှားမို့ နောင်တစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာ၏။

စောစောကပင် ခံချင်စိတ်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီး တအုံလုံး ကြွရွနေပြီး စောက်ရေတွေကလည်း ထွက်နှင့်ပြီးသားမို့ လီးကြီးက ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့နှင့် အဆုံးထိဝင်သွားသည်။ ဒီလီးကြီးကို ခံဖူးထားသော်လည်း စံချိန်လွန် လီးမဟာကြီးမို့ မရင်မိတစ်ယောက် တစ်ထစ်ချင်း တစ်ထစ်ချင်း တိုးဝင်လာသော လီးကြီးကို မျက်လုံးမှိတ် အံကြိတ်ရင်း ခံနေရှာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖင်ဆုံကြီးတွေ ကော့တက်သွား၏။

ကိုကျော်ဆွေက ခါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းပင် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ ပထမဆောင့်သော အချိန်ကို စတင်သတ်မှတ်သည်မို့ တစ်ဖက်နံရံရှိ တိုင်ကပ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ (၆) နာရီမတ်တင်း….။

“ ဖွပ်…ရွှတ်…ဖွတ်….ရွှတ်….ဖွတ်…..”

“ အင့်…. အမေ့… အီး… အား…. ဟား… ဟင်း…. အင့်.. အင်း… အ…. အား…”

ခပ်သွက်သွက် ခပ်မှန်မှန်ကြီး ဆောင့်လိုးလာရာ မိနစ်၂၀ ခန့်မျှ ကျော်လာပြီ။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် ပြီးလိုက်မည် ဖြစ်သော်လည်း မပြီးရဲသေး….။ အဝင်အထွက် မှန်လာပြီး လီးကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတို့ သဟဇာတဖြစ်သွားပြီမို့ မရင်မိလည်း တစတစ ကောင်းကောင်းလာကာ ဇိမ်နှင့်ခံနေတော့သည်။

နာရီဝက်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လချောင်းမဲကြီးမှာ စောက်ရေတွေနှင့် ပို၍ပြောင်လက် တင်းတောင်နေတော့သည်။

မရင်မိက မတ်တပ်ရပ်ကာ ကိုကျော်ဆွေကို ကြည့်၍ မေးငေါ့ပြသည်။ ဘယ်လိုပုံစံနှင့် ခံရမလဲဟူသော သဘောဖြစ်သည်။ ကိုကျော်ဆွေက ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်သိပ်လိုက်ပြီး မရင်မိတံကောက်ကွေး နှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးပေါ် မတင်လိုက်သည်။ အံကျဖြစ်မဖြစ် သူ့လီးနှင့် ချိန်ကြည့်ရာ စောက်ဖုတ်အဝက အောက်သို့ တော်တော်လေး ရောက်နေသည်မို့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ဆွဲခုပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အံကိုက် ဖြစ်သွားသည်။

ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို စောစောကလို ပြန်ထိုးလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးက စိနေသည်မို့ စောက်ဖုတ်က ညပ်နေပြီး ဇွတ်တိုးဝင်လာသော လီးကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။

“ အင့်… အင့်… အ…. အမေ့…. ရှီး… ကျွတ်…. ကျွတ်…. နာ… နာတယ်… ကိုဆွေ…”

ဒီတော့ ကိုကျော်ဆွေက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်မှ ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဘေးသို့ ခပ်ကားကားဖြစ်အောင် ဖြဲပေးထားလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အသားဆိုင်ထူထူ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပြူးကနဲ ပွင့်အာထွက်လာသည်။ ဖြူဝင်းသော ဆီးခုံမို့မို့တစ်ဝိုက်ရှိ စောက်မွှေးအုံကြီးမှာ မဲမှောင်နေသည်။

အပေါ်စီးမှ အထင်းသား မြင်နေရသော တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့မှာ နှလုံးတုန်ရင်ခုန် အာခေါင်တွေချောက်ပြီး လီးတောင်ကြလာ၏။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ဇွပ်ကနဲ ဗျိကနဲ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး အရပ်အဆိုင်းမရှိဘဲ ဒလစပ် ဆောင့်ပါတော့သည်။

“ ဖွပ်… ဖွတ်…. ဖွိ…… ဘွတ်…. ဖွပ်…. ဖွိ… ဖွတ်…. ဘွတ်…”

ဆောင့်ချက်တွေက အရွယ်နှင့်မမျှအောင် အားပါလှ၏။ ၁၅ မိနစ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လရေတွေကို ဗျင်းကနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။ တစ်နာရီပြည့်ရန် ၁၅ မိနစ်သာ လိုတော့သည်မို့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့…။ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် သူ့လရေတွေကို ပန်းထည့်ရင်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ အရသာယူနေပါသည်။

စည်းကမ်းချက်ကလည်း ရှိနေသည်မို့ လီးကြီးကို အမြန်ချွတ်၍ ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းရန် အားထုတ်ရပြန်သည်။ နောက်ထပ် ၄၅ မိနစ် လိုးပေးရဦးမည်။ အသက်က ပြော၍လားမသိ… ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးမှာ တော်တော်နှင့် ပြန်မထသေးဘဲ ငေါင်ငေါင်စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေ၏။

ငေါင်စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေသော လီးကြီးကိုကြည့်၍ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ သဘောတွေကျနေသည်။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးက စောစောကထက် တောင့်တင်းပြန်မတ်လာသည်။ မာန်ပြည့်ဟန်ပြည့်ကား မဟုတ်။

စောက်ဖုတ်ထဲကို ပြန်သွင်းထည့်ရာ မဝင်ချင့်ဝင်ချင့်နှင့် ဝင်သွားသည်။ အရင်းကို မရောက်မှီ ၂ လက်မကျော်လောက် တွန့်ကောက်ပြီး ထစ်ခံနေသည်။ ကိုကျော်ဆွေက အဆုံးထိ မသွင်းတော့ဘဲ ဝင်သလောက်နှင့်သာ ခပ်မှန်မှန် ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ပေးနေသည်။ အားမာန်သွင်း၍ ဆောင့်နေရသော်လည်း စောစောကလို မထန်မသွက်တော့။

၁၅ မိနစ်ကျော်သောအခါ အပြည့်အဝ မတောင်ပါဘဲ လီးတစ်ခု လုံးယားကြွလာပြီး လရေတွေ ထွက်ကုန်ပါတော့သည်။ မာမာထန်ထန် သွက်သွက်ဆိုလျှင် မရင်မိလည်း မကြာမှီ ပြီးတော့မည်မှာ သေချာနေ၏။

အခုတော့ ကိုကျော်ဆွေကသာ ပြီးသွားပြီး မရင်မိက မပြီးသေးဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ဟန်လုပ်၍သာ ဆောင့်နေရသော်လည်း လီးကြီးက အဝင်အထွက် မမှန်တော့ တွန့်ခေါက်၍ ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့ကြီး ဖြစ်နေသည်။

တစ်ဖက်က ဖီလင်မလာတော့ တွန့်ခေါက်သွားသော လချောင်းတံကြီးက မရင်မိစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဖိပွတ်သလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ အောင့်သက်သက်နှင့် နာကျင်ရုံမှအပ အရသာထူး မတွေ့လှပါ။ မရင်မိက စိတ်ညစ်စွာနှင့်

“ ဟို… ဟို…. ကိုဆွေ… မရရင်လည်း… မလုပ်နဲ့တော့… နာတာပဲရှိတယ်…. ဘာအရသာမှ မရှိဘူး……”

မရင်မိပြောသောစကားကို တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့က ပီပီသသကြီး ကြားလိုက်ရသည်။ သူတို့မျက်နှာတွေ ဝင်းထိန်လင်းလက်သွားသည်။ ပထမပွဲစဉ်မှာပင် ကိုကျော်ဆွေကြီး ၉၅ ရာခိုင်နှုန်း ရှုံးနိမ့်သွားပြီ။ သူကြိုတင်စားထားသော အားဆေး စိတ်ကြွဆေးတွေက သူ့ကို ပညာကောင်းကောင်း ပြနေ၏။ နှလုံးသွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်ဆန်လာပြီး မောဟိုက်လာသည်။ မတတ်သာသည့်အဆုံး သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိဘေးတွင် ပက်လက်လှန်အိပ်ကာ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ ၁ နာရီပြည့်ရန် ၃၀ မိနစ်သာလိုတော့သည်။

“ ရင်မိ…မပြီးသေးဘူးလား…”

“ ဟင့်အင်း…. ပြီးတော့မလို့ဘဲ… ကိုကျော်ဆွေကမှ ဆက်မလိုးနိုင်ဘဲ…”

အခုမှ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ ဟင်းချနိုင်တော့သည်။ စိုးလွင်အကြံပေးချက်အရ ကိုကျော်ဆွေနှင့် မရင်မိတို့ ပြောစကားများကို ကက်ဆက်နှင့် ဖမ်းယူထားပြီး ဖြစ်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်း သိနေသော ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ဒီအတိုင်းကြီး ပေနေလို့မဖြစ်တော့။ ဒီစည်းဝိုင်းကထွက်ပြီး ဝီစကီနှင့် စိမ်ထားသော ဖျံသိုဆေးအရက်ကို သောက်မှဖြစ်တော့မည်။ ဒီထဲက မထွက်သမျှ သောက်ခွင့်ရှိမည်မဟုတ်။ ကြာလျှင် ဒီ့ထက်ပိုဆိုးလာမည်။

“ မရင်မိ….ပြီးချင်လား….”

“ ဟောတော်…. ပြီးချင်တာပေါ့လို့…. ဈေးရောင်းအပျက်ခံပြီး တော်တို့အလိုးခံမှတော့ မပြီးဘဲ မပြန်နိုင်ပါဘူး…..”

မရင်မိက စိတ်ပေါက်လာပြီး ဘုဂလန့် ပြောချလိုက်သည်။ ဒီအသံတွေက ကက်ဆက်ထဲမှာ အကုန်ဝင်နေသည်။ ဒီမျှဆို လုံလောက်ပြီမို့ တိုးတိုးက ကက်ဆက်ခလုပ်ကို ပိတ်ပစ်လိုက်၏။ မကြာမှီ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ပုဆိုးနှင့်အင်္ကျီ ကောက်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။

အခန်းထဲက ကုတင်ထက်တွင် အဝတ်အစားကင်းကွာပြီး ဖြူဖွေးဝင်းဝါသော ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် ခြေပစ်လက်ပစ် ပက်လက်ကြီး အိပ်လျှက်ရှိသော မရင်မိကိုကြည့်ရင်း အောင်ထွန်းတံတွေးကို ဂွတ်ကနဲ မျိုချလိုက်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်း သိသွားသော ကိုကျော်ဆွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကို အချက်ပြပြီး အပြင်ခေါ်ထုတ်ခဲ့သည်။ သူ့ခေါင်းထဲမှာ စိုးလွင်ကို အပိုင်ပြန်ချည်နှောင်ဘို့ စီမံကိန်းတွေ တစ်ထပ်ကြီး ချပြီးသားဖြစ်သွား၏။ အပြင်ဘက်က တန်လျားခုံရှည်ကြီးပေါ်တွင် စိုးလွင်တစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး နှပ်နေသည်။

“ ကဲ…. ငါ့တူ… လေးလေးကတော့ မိနစ်ငါးဆယ်နဲ့ တစ်ပွဲပြီးသွားပြီ….။ မင်းရဲ့ အခြေအနေပေါ်မှာ မူတည်ပြီး အနိုင်အရှူံး သတ်မှတ်ရမှာပဲ….။ အခုတော့ လေးလေး ဆေးသောက်မှဖြစ်မှာမို့ ငါ့ရဲ့အခန်းကဏ္ဍက ဒီမှာတင် တစ်ခန်းရပ်သွားပြီ….။ ဒါပေမဲ့ စည်းကမ်းထဲမှာမပါတဲ့ ပြဿနာတစ်ခုက ငါသာ ၂ ချီပြီးသွားတယ် မရင်မိက မပြီးသေးဘူးတဲ့ကွ။ သူကလည်း မပြီးရင် မကျေနပ်ဘူးလို့ အရေးဆိုလာတယ်….။ ဒါကြောင့် မထင်မှတ်ဘဲ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့ ဒီကဏ္ဍကို မင်းဖြည့်ပေးလိုက်ဦး……”

“ ဟုတ်ကဲ့…ရပါတယ်…..လေးလေးဆွေ…”

ကိုကျော်ဆွေက ဖျံသိုနှင့်စိမ်ထားသော ဝီစကီတစ်ခွက်ကို ငှဲ့သောက်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အတော်နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။

“ ကဲ… စိုးလွင်…….. မရင်မိဆန္ဒ ပြည့်ဝသွားအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပါကွာ..”

စိုးလွင် မရင်မိရှိရာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။

“ ဒီတစ်ခါ… အောင်ထွန်းက အပြင်က စောင့်ဦး။ တိုးတိုးနဲ့ငါ အခြေအနေ လေ့လာဦးမယ်…”

စိုးလွင်ဝင်လာစဉ် မရင်မိတစ်ယောက် မျက်လုံးမှေးစင်းလျှက် ခြေပစ်လက်ပစ် ကားယားပက်လက်ကြီး အိပ်လျှက်ရှိသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ မရင်မိစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ခုံးကြွမို့မောက်နေပြီး နှုတ်ခမ်းသားထူထူများက ဘေးသို့ အနည်းငယ်လန်ကာ ခပ်ဟဟကြီး ပြဲလျှက်ရှိသည်။

စိုးလွင် တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်ပြီး မရင်မိတကိုယ်လုံးကို ရာဂကသိုဏ်းရှုရင်းဖြင့်ပင် သူ့ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ မရင်မိက စိုးလွင်မှန်း မသိသေး။ ကိုကျော်ဆွေ ပြန်ဝင်လာသည်ဟု ထင်မှတ်နေ၏။ သို့သော် သူမဆန္ဒပြည့်ဝအောင် လုပ်မပေးသေးသဖြင့် မကျေနပ်စိတ်တွေ ဝင်ကာ မျက်စိကိုမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

စိုးလွင်က မရင်မိ၏ နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့် ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ စူတင်းနေသည့် နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် အသာလေးညှပ်ကာ ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ချေပေးသည်။ ထို့နောက် မာန်တုန်ကြွ၍ ခုံးထပွရွနေသော စောက်ဖုတ်အကွဲကြီးအတွင်းသို့ သူ့လက်ညှိုးကို ထိုးသွင်းကာ လှုပ်၍လှုပ်၍ နှဲ့ပေးလိုက်၏။ စောက်ရေတွေရော လရေတွေပါ အိုင်ထွန်းစိုရွှဲနေသဖြင့် ပြွိပြွိ….. ပြွစ်…. ပြွစ်…. ပွပ်… ပြလပ်ဟူသော အသံတွေ ထွက်လာသည်။

စောက်ဖုတ်တစ်အုံလုံး ယားကြွလာပြီး တကိုယ်လုံး မရိုးမရွဖြစ်ကာ မရင်မိတကိုယ်လုံး လူးလွန့်တုန်ခါသွား၏။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကျော်ဆွေ မဟုတ်ဘဲ စိုးလွင်ဖြစ်နေပါတော့သည်။ စိုးလွင်ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ မတ်တောင်နေပါတော့သည်။

လုံးပါတ်ရော အရှည်ပါ ကိုကျော်ဆွေထက် ရောင်ရောင်လေး ကြီးပုံရသည်။ ထူးခြားတာက ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးက ဒစ်လန်နေပြီး စိုးလွင်လီးက ဒစ်မလန်ဘဲ အရေပြားဖုံးထားသော ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးဖြစ်၏။ ပြီးတော့ ညိုဝါရောင်သမ်းပြီး နုထွားလှသော လီးကြီးဖြစ်၏။

မရင်မိက စိုးလွင်ကို ပြုံးရင်း မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြသည်။ အာရုံအသစ်အဆန်းမို့ မရင်မိစိတ်တွေ မြူးကြွသွက်လက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်နှိုက်နေသော စိုးလွင်လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ချစေလိုက်သည်။ စိုးလွင်ကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း ပါးကိုနမ်း၏။

“ မမ…က မပြီးသေးဘူးဆို….”

“ အင်း….”

“ ဒါမို့ ကျွန်တော့်ကို ပွဲသိမ်းပေးဖို့ လေးဆွေက လွှတ်လိုက်တာ…”

စိုးလွင်က မရင်မိဖက်ထားသော လက်များကို အသာဖြေလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်ရပ်လိုက်သည်။ မရင်မိလည်း ကာမစိတ်တွေ ပြန်လည်နိုးကြွလာပြီး သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ကြွသထက်ကြွ ရွသထက်ရွလာသည်။ စားသောက်ရန် အသင့်ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို ဖိနှစ်၍ သွင်းလိုက်သည်။

စောစောကပင် လီးအထိုးခံထားရပြီးမို့ အဝင်မှာ ထင်သလောက် မနာကျင်တော့။ အရသာရှိရှိနှင့် ခံလို့ကောင်းရုံသာ။ စိုးလွင်က လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ပြန်သွင်းသည်။ ဤကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် စောက်ပတ်နှင့်လီး မိတ်ဆက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပါတော့သည်။

သူ့လက်နှစ်ဖက်က မရင်မိ၏ နို့အုံကြီးကို တစ်လုံးစီ ဆုပ်ကိုင်ကာ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ အသားကုန် ဆောင့်ပါတော့သည်။

“ ဖွတ်…. ဖွပ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်….. ဖွတ်…. ဖပ်….. ဗျစ်… ဘွတ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်….”

လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ပွတ်တိုက်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများ။ လဥနှစ်လုံးက ဖင်ရိုက်သံများဖြင့် တစ်ခန်းလုံး ဆူညံသွားတော့သည်။ မရင်မိကလည်း အောက်မှနေ၍ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီးခံသည်။ စိုးလွင်ကလည်း ကုန်း၍ ကုန်း၍ အသားကုန် ကြုံးကြုံးပြီး ဆောင့်သည်။

၁၅ မိနစ်ကျော်ကျော် ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါ မရင်မိတကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားပြီး ပြီးဆုံးသွားပါတော့သည်။ စိုးလွင်က မရင်မိ ပြီးမှန်းသိသော်လည်း မရပ်နားဘဲ ဒလစပ် ဆက်၍ ဆောင့်သည်။ ပြီးလို့ကောင်းတာက တစ်မျိုး၊ မနားတမ်း ဆက်ဆောင့်ပေးနေသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ကျဉ်အီဆိမ့်ကာ အတားအဆီး အကွယ်အမဲ့ လေဟာနယ်ထဲသို့ လွင့်မျောနေသလိုမျိုး ခံစားရတာကတဖုံ၊ လူပျိုသိုးတစ်ယောက်၏ လီးနုထွားကြီးကို အလိုးခံလိုက်ရလို့ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ရတာက တစ်နည်း… အသီးသီး မငြီးနိုင်သော ဝေဒနာတွေ ဆက်ကာ ဆက်ကာ ခံစားနေရပါတော့သည်။

၁၀ မိနစ်ကျော်ကျော်လောက် အရောက်တွင် စိုးလွင်က တစ်ချီပြီးသွား၏။ မရင်မိက ခံကောင်းဆဲ…။ ဤကဲ့သို့ သဲကြီးမဲကြီး အချစ်ပွဲ ဆင်နွှဲလာရာ နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်ခန့် အရောက်တွင် နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူပြီးဆုံးသွားကြ၏။ ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်။

မရင်မိလည်း ပျော့ခွေနွှမ်းကြေသွားသည်။ သို့သော် သူမမျက်နှာမှာ အပြုံးတွေဝေလျှက်……

စိုးလွင်က သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ လီးကြီးက မာန်ထနေဆဲ ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဘလွတ်ဟု အသံမမြည်ဘဲ ပြွတ်ဟု အသံမြည်သွားသည်။ အခြေအနေက နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက် ဆွဲနိုင်သေးသည့်သဘောကို လက်တွေ့ပြနေ၏။

ကိုကျော်ဆွေနှင့် တိုးတိုးတို့ နှစ်ယောက် စိုးလွင်ကို ကြည့်၍ အံသြနေ၏။ အချိန်အားဖြင့် တစ်နာရီပြည့်ရန် မိနစ်၂၀ လိုသေး၏။ နောက်ထပ် မိနစ် ၃၀ ထပ်ထည့်လိုက်လျှင် မိနစ် ၇၀ တစ်နာရီ ၁၀ မိနစ်….. ကိုကျော်ဆွေ စိုးလွင်ကို ရှူံးသွားပါပြီ….။

“ ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…..။ ဆွေမေ့မျိုးမေ့ပါဘဲ….. အသားတွေတောင် တုန်တယ်ကွယ်….။ မင်း… မိန်းမလိုးဖူးလားဟင်…”

“ ဟုတ်ကဲ့…. လေးဆွေသမီး….. ရီရီမွန်ကို ၅ ခါမက လိုးဖူးပါတယ်…..”

စိုးလွင်စကားကြောင့် တိုးတိုးမျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်သွားသည်။ သူ့ထက်ပို၍ ကိုကျော်ဆွေ့ မျက်လုံးကြီးတွေက အဆတစ်ရာပို၍ ပြူးကျယ်သွားပါတော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။