ယာတောထဲကမိသားစု အပိုင်း (၁)

ယာတောထဲကမိသားစု အပိုင်း (၁)

ရေးသားသူ - လမင်းကြီး

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

(01)

ဒီနေ့…..

ဒေါ်မိမိမွန် တစ်ယောက် သမီးဖြစ်သူ သံသာဇွန်ကိုခေါ်ပြီး ရိုးမတောင်ခြေတစ်နေရာမှာရှိတဲ့ အကိုဖြစ်သူဦးမြတ်သာရဲ့ယာတောကိုအလည်လာခဲ့တယ်။ သူတို့အိမ်က ဒရိုင်ဘာဖြစ်တဲ့ ကိုဝင်းမောင်ကကားမောင်းလိုက်ပို့တာပါ။ လာရတဲ့ အကြောင်းရင်းကတော့ မြို့မှာအနေကြာနေတဲ့မိမိမွန်က မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူ့အကိုကိုလည်းလာတွေ့ရင်း၊ သူ့ဘကြီးရဲ့ယာတောကို ကျောင်း(တက္ကသိုလ်)တွေစပိတ်ကထဲကအလည်လာပြီး နေနေတဲ့သားဖြစ်သူမျိုးထွဋ်ကိုလာခေါ်တာပဲဖြစ်သည်။

“ ဘဘသာကြီး…မင်္ဂလာပါနော်၊ နေကောင်းရဲ့လား၊ သမီးတို့ကလွမ်းနေတာ”

ဇွန်က ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းခြင်းသူ့ဘကြီးကို ဝမ်းသာအားရနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

“ ဟာ!.. ရောက်လာတာနောက်ကျလှချည်လား၊ နေတောင်အတော်စောင်းသွားပြီ”

“ မိဇွန်ကြောင့်ပေါ့ အကိုကြီးရဲ့၊ ဒီဟာမအိပ်ရာထနောက်ကျလို့ပေါ့၊ အိမ်ကနေမြင့်မှထွက်လာနိုင်တာ”

“ ကဲ…ဖိုးထွဋ်ရေ..မင်းအမေနဲ့ညီမလေးကို အပေါ်ထပ်ကအခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီးနားပစေအုံး၊ ပြီးတော့မှ ဆင်းလာပြီး ထမင်းစားကြတာပေါ့”

“ လာ..မေမေ..လာ..ပေးပေး..အိတ်တွေသားပဲဆွဲလာခဲ့မယ်”

မျိုးထွဋ်က သူ့အမေနဲ့ညီမကိုအိမ်အပေါ်ထပ်က ဧည့်သည်တွေလာရင်ပေးသိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းတွေဘက်ကိုခေါ်သွားပေးသည်။

အမျိုးတွေလာရင်တည်းရအောင် ပလန်ချပြီးဆောက်ထားတဲ့ (၂) ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးဆိုတော့ အပေါ်ထပ်မှာလုံလုံလောက်လောက်နဲ့။ သူ့အမေနဲ့သူ.ညီမကိုတစ်ခန်းစီပို.ပေးလိုက်ပြီး အဝတ်အစားအိတ်တွေလဲဆွဲလာပြီးသူ.အခန်းနဲ.သူနေရာချပေးလိုက်သည်။

“ ဘယ်လိုလဲသား..ဒီမှာနေတုန်းလိမ်လိမ်မာမာနေရဲ့လား၊ သားဘဘတို့အပေါ်ဆိုးသေးလား”

“ တခါလေးတောင်မရှိခဲ့ဘူးမေမေ၊ လုံးဝပဲ၊ မယုံရင်ဘသာကိုမေးကြည့်”

“ ဒါနဲ့မမချိုတစ်ယောက်ကောမမြင်ပါလား၊ ဘယ်သွားလဲ!…”

“ ကြီးချိုက အိမ်ဖော်ကောင်မလေးနဲ့ ဈေးဘက်သွားတယ် မေမေရဲ့၊ တော်ကြာနေ လာတော့မှာပါ..ကဲ..သားအောက်ဆင်းလိုက်ဦးမယ်၊ မေမေတို့ရေချိုးချင်ရင်နောက်ဖေးကပြင်မှာတိုင်ကီတွေရေဖြည့်ထားပြီးသားနော်..”

“ ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်…”

...........................................

‘မိမိမွန်’

မျိုးထွဋ်နဲ့ သံသာဇွန်တို့ရဲအမေ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လှပကျော့ရှင်းအောင် အရမ်းဂရုစိုက်တဲ့မိန်းမ၊ ငယ်ငယ်အပျိုအရွယ်ထဲကအလှအပကိုမက်မော၊ မြတ်နိုးတတ်တဲ့သူ၊ အောင်မြင်တဲ့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်နဲ့အိမ်ထောင်ကျတော့၊ ငွေရေးကြေးရေးလိုလေသေးမရှိ၊

ဒီတော့ အလှအပအတွက် စိတ်ကြိုက်သုံးဖြုန်းချယ်သနိုင်တဲ့အတွက် တအားကိုနုနေတာ။ အသက်အမှန်က (၃၈) ပေမယ့်၊ အပြင်လူတွေကခန့်မှန်းရင် (၂၉-၃ဝ) လောက်ပဲရှိဦးမယ်ထင်ရတယ်။ ညနေထမင်းစားဝိုင်းမှာ သာကြောင်းမာကြောင်းသတင်းအဆိုးအကောင်းတွေကိုပြောကြဆိုကြပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ၊

မိဇွန်ကစကားစသည်။ သူ့ဘကြီးဦးမြတ်သာကို မေးခွန်းထုတ်တာ။

“ ဘဘသာရေ၊ မနက်ဖြန်ဘယ်ထွက်လည်ကြရင် ကောင်းမလဲ”

“ အေး…နင်တို့ ဝါးကျရေတံခွန်သွားလည်ကြပါလား၊ သိပ်လှတာပဲကွ၊ ဖိုးထွဋ်ဆိုသိပ်သဘောကျတာ..”

“ ဟုတ်တယ်မေမေရဲ့ တကယ်လှတဲ့ နေရာပဲ။ တိတ်ဆိတ်ပြီးကိုယ်ပိုင်သီးသန့်လိုပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့လည်ပတ်တဲ့လူတွေက ဒီနေရာကိုသိပ်မှမသိကြတာ၊ အတက်လမ်းကလဲဖိုးဝှီး လေးဘီးယက်ကားမှတက်လို့ရတာ”

“ ဟာ..ပျော်စရာကြီး၊ ဒါဆိုအကုန်သွားကြမှာလား”

သံသာဇွန်ကမေးသည်။

“ ကြီးချိုတော့ မလိုက်နိုင်ဘူးထင်တယ်သမီးရေ၊ အခုပဲဖျားချင်သလိုလို ဖြစ်နေတယ်၊ ဈေးကပြန်လာတုန်းက မိုးမိလိုက်သေးတယ်၊ အခုတောင်ဝင်အိပ်တော့မလို့၊ ကျန်တဲသူတွေအေးအေးဆေးဆေးသာ စကားပြောနေခဲ့ကြ”

မိမိမွန်ရဲ့ယောင်းမ၊ ဦးမြတ်သာရဲ့ဇနီးဒေါ်ချိုမြကပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထမင်းစားဝိုင်းကထလိုက်၏။

“ အေး…မိချို..ဆေးသောက်ဖို့မမေ့နဲ့ဦးနော်” 

ဦးမြတ်သာက သူ့မိန်းမကိုစိတ်ပူလို့ မှာနေသေးသည်။

“ အင်းပါ တော့်..”

သူတို့ခရီးကလဲပန်းလာ၊ မနက်ဖြန်လဲရေတံခွန်ဘက်စောစောတက်ကြမှာမို့လို့ အိပ်ရာကိုစောစောပဲဝင်လိုက်ကြသည်။

........................................

နောက်တစ်နေ.နံနက် (၉) နာရီခန်….

“ အိုး..ဟို..ကိုကိုထွဋ်ပြောသလို တကယ်လှတာပဲကိုကို..နော်..”

“ ဘဘပြောသားပဲ..၊ လှပါတယ်လို့၊ အဲ…တို့ကံကောင်းတယ်ကွ၊ ဒီနေ့တခြားဘယ်သူမှမလာကြဘူး၊ တို့အဖွဲ့ပဲရှိတယ်၊ လွတ်လပ်တာပေါ့..”

“ ကိုကြီးကလဲ..ဒီလောက်ဝင်ရ၊ ထွက်ခက်တဲ့နေရာ၊ တော်ရုံလူဘယ်လာပါ့မလဲ”

မိမိမွန်က သူ့အကိုကြီးကိုစကားထောက်တယ်။

“ ရှိတယ်မေမေရ..၊ သားတခါတွေ့ဘူးတယ်”

“ သမီးတော့ ရေအရင်ဆင်းဆော့ပြီနော်..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဇွန်ကသူဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်ချလိုက်ရာ။ ဘကြီးဖြစ်တဲ့ ဦးမြတ်သာရဲ့မျက်လုံးတွေကတစ်ချက်ဝိုင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး တူမဖြစ်သူကိုစက္ကန့်ပိုင်းလောက်စိုက်ကြည့်မိနေပြီးတော့မှ၊သတိရသွားဟန်နဲ့စိတ်ကိုချုပ်ပြီးမျက်လုံးအသာလွှဲလိုက်တယ်လေ။

အမှန်တော့ဇွန်က အောက်မှာ ဘီကီနီရေကူးဝတ်စုံကိုဝတ်လာခဲ့ပြီးသား၊ ရေတံခွန်မှာတခြားလာလည်ကြတဲ့လူတွေများရှိမလားလို့ နဲနဲရှက်တာနဲ့ အပေါ်ကတီရှပ်နဲ့ဘောင်းဘီထပ်ဝတ်လာခဲ့တာ၊ အခုတော့ဘယ်သူမှမရှိ ၊ မိသားစုချည်းဆိုတာသိတော့မှချွတ်ချပြီးရေထဲဆင်းခြင်းဖြစ်သည်။

ဇွန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှက၊ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေထဲက ကိုယ်ဟန်ပြမယ်မော်ဒယ်တွေနဲ့ နင်လားငါလားပဲ။(၃၅) လက္မ ဆိုက်လောက်ရှိမယ့်ရင်သားလုံးလုံးလုံးတွေက ဘီကီနီထဲကကြွတက်ပြီးဝင်းဝါလို့။ ဘော်ဒီလေးကလဲသွယ်သွယ်လျလျပါပဲ။ အဓိကနေရာကတော့ ပေါင်ခြံကြားကတြိဂံနယ်မြေလေးပေါ့၊ မို့ဖောင်းပြီးခုံးခုံးလေးကြွရွလို့နေ၏။

ဦးမြတ်သာက တူမကိုကြည်ု့ပီးပြစ်မှားမိမှာစိုးလို့ မျက်လုံးလွှဲလိုက်မိကာမှ၊ သူ့ညီမဖြစ်သူ မိမိမွန်ဘက်ကြည့်မိရက်သားဖြစ်သွားသည်။

အဲ့ဒီတော့မှပိုဆိုးတော့တယ်။ မိမိမွန်ဆီကမျက်လုံးခွာလို့ မရတော့ဘူး။ မိမိမွန်ကရဲ့ အပြည့်အဝဖွံ့ဖြိုးပြီးသားအရွယ်။ အလှအပနဲ့ဘော်ဒီကျန်းမာရေးကိုလဲစနစ်တကျထိမ်းသိမ်းဂရုစိုက်တော့၊ နို့အုံကြီးက (၃၈)လက္မလောက်ဆိုက်ကြီး၊ အောက်ပိုင်းမှာလဲဖင်ဆုံကြီးကအကြီးကြီး၊ လုံးဝန်းပြီးကောက်တက်နေတာ။ အိချောပိုလိုလို၊ မအေးသောင်းလိုလို၊ သူ့ကိုအဆွဲဆောင်ဆုံးကတော့သူ့ညီမဝတ်ထားတဲ့ရေကူးဝတ်စုံပေါ့။

မိမိမွန်ကလဲ သူ့သမီးကို အားကျမခံ သူဝတ်လာတဲ့ ပန်းပွင့်အကြီးကြီးတွေပါတဲ့ ဟာဝေယံရှပ်အပွကြီးနဲ့ ဘေးကွဲထမီစကတ်ကိုချွတ်ချလိုက်တော့၊ အောက်က ရေကူးဝတ်စုံပေါ်လာတဲ့အခါ၊ သူ့သမီးလိုတောင်လုံလုံခြုံခြုံမဟုတ်ပဲ အပေါ်အောက် သီးသန့်စီဖြစ်တဲ့ ဖက်ဖူးစိမ်းရောင်တောက်တောက် တူးပိစ်ဘီကီနီလေးနဲ့။ အောက်ပိုင်း (အန်ဒါပိစ်) ကအစသေးသေးဂျီစထရင်းသာသာပဲရှိတာ၊ သူအကြည့်မမှားဘူးဆိုရင်၊ အမွေးလေး(၂)ချောင်း (၃) ချောင်းတောင်ရိပ်ရိပ်လေးပြူထွက်နေသလားလို့။ သူ့ညီမကိုကြည့်မိတော့မှပဲဦးမြတ်သာ ဂလုကနဲတံတွေးမြိုချလိုက်ရတော့သည်။

ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ ရေထဲဆင်းသွားပြီ။

တသွင်သွင်စီးကျနေတဲ့ ရေတံခွန်ရဲ့အောက်ခံချိုင့်ခွက်ကြီးက ပေ(၂ဝ) x ပေ (၃ဝ) လောက်ရှိတဲ့ရေအိုင်ကြီးဖြစ်လို့နေသည်။ ပတ်ပတ်လည်မှာကျောက်တုံးအကြီးကြီးတွေဝိုင်းရံလို့..။ အတွင်းဂွင်ကတော့ရေကူးကန်လေးသဖွယ်ဖြစ်လေ၏။

“ ဟေးးးးးး”

ဇွန်ကအသံစူးစူးလေးနဲ့အော်ပြီး တဗွမ်းဗွမ်းနဲ့ တစ်ဘက်ကိုဖြတ်ကူးသွားသည်၊ ရေကအေးစိမ့်လို့။

“ ဘသာကြီး…ဆင်းလာခဲ့လေ၊ ကျနော်တို့နဲ့အတူရေဆော့ကြရအောင်”

ဖိုးထွဋ်က ရေထဲဆင်းပြီးသူ့ညီမနောက်လိုက်သွားရင်းနဲ့ သူ့ဘကြီးဆီလှမ်းအော်လိုက်တယ်။ သူကတော့ဘာမှချွတ်စရာ၊ လဲစရာမလိုတော့ဘူးလေ၊ တခါထဲဘောင်းဘီတို ဝတ်လာခဲ့ပြီးသားပဲဟာ။ ရေဆင်းကူးနေစဉ်အတွင်းမှာ ဇွန်နဲ့ဖိုးထွဋ်တို့မောင်နှမ( ၂)ယောက်က ရေကူးရင်းပြေးတမ်းလိုက်တမ်းလိုက်ဖမ်းပြီးကစားနေကြသည်။

တစ်ကြိမ်မှာတော့ ဇွန်က ဖိုးထွဋ်ကိုလှမ်းဆွဲအဖမ်းလိုက် သူ့အကိုရဲ့ပေါင်ကြားက ခပ်မာမာအရာကြီးတစ်ခုကိုဆွဲမိရက်သားဖြစ်သွားတယ်။

“ ဟင်! ဘာကြီးလဲ”

ဇွန်တစ်ယောက် ထိတ်ကနဲလန့်သွားပြီးချက်ချင်းလက်လွှတ်ချလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲဘာဖြစ်လို့သူ့အကိုဟာကြီးကဒီလောက်ကြီးနေရတာလဲလို့ စဉ်းစားနေမိသည်။ တချိန်ထဲမှာပဲ ရေစပ်ကျောက်တုန်းပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ဘဘသာကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ဒူးထောင်ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ ဘဘရဲ့ ဘောင်းဘီဂွဆုံကြီးကလဲ ဖုဖုဖောင်းဖောင်းကြီးထောင်ထွက်နေတာတွေ.ရသည်။

ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ အံ့ဩပြီးရင်းအံ့ဩရင်းပဲ။ သူတို့တွေ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲသစ်ပင်အောက်ကပစ်ကနစ်ဖျာပေါ်မှာချထားတဲ့ ဦးမြတ်သာရဲ့ဟန်းဖုန်းက၊ ရင်းတုန်သံစဉ်ကထမြည်လာတော့….၊

ဦးမြတ်သာလဲကမန်းကတန်းနဲ့ထကိုင်လိုက်ရသည်။

“ ဘယ်လို…ဘာဖြစ်တယ်..၊ ယာထဲကအလုပ်သမားပိုးထိလို့ဟုတ်လား၊ ဒီလိုလုပ်..ယာထဲက ထော်လာဂျီနဲ့ပဲ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးကိုလိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်၊ ငါအခုလိုက်လာခဲ့မယ်”

“ ဘယ်သူပိုးထိလို့တဲ့လဲအကိုကြီး”

မိမိမွန်ကမေးလိုက်တော့။

“ ယာထဲကအလုပ်သမားပါ၊ အခုပဲ ကျေးလက်ဆေးခန်းကိုသွားနေပြီ၊ အကိုကြီးအရင်ပြန်လိုက်ဦးမှဖြစ်မယ်။ညနေတစ်ခေါက်ညီမလေးတို့ကိုလာကြိုမယ်လေ”

“ အကုန်ပြန်လိုက်ကြရင်ကောင်းမယ် ထင်တယ်၊ တော်ကြာအကိုကြီးတစ်ခေါက် သက်သက်လာကြိုနေရလို့အချိန်ကုန်နေဦးမယ်”

“ ကိစ္စမရှိပါဘူးမိမွန်ရယ်၊ ဒီမှာပဲကစားနေခဲ့ကြဦး၊ အခုမှရေထဲဆင်းတာ တအောင့်လေးရှိသေးတယ်”

“ ဒါဆိုသမီးလဲပြန်လိုက်ခဲ့မယ်လေ၊ အခုမှသတိရလို့၊ သမီးကြည့်နေတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွဲက ဒီနေ့ဇာတ်သိမ်းတော့မှာ၊ နေ့လည်ပြမှာအတော်ပဲ၊ လွတ်သွားရင်နှမြောစရာကြီး”

တူအရီး(၂)ယောက် သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ကားပေါ်တက်သွားကြသည်။ အဝတ်အစားတောင်မလဲနိုင်ကြတော့ဘူး။ ဇွန်တစ်ယောက်လဲအပေါ်ကတီရှပ်လေးကိုပဲကမန်းကတန်းကောက်စွပ်လိုက်လာခဲ့သည်။ ခဏနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့မှာပဲလေ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။

ဦးမြတ်သာကားထွက်သွားတော့၊ ရေတံခွန်မှာ မိမိမွန်နဲ့သူ့သားမျိုးထွဋ်တို့ (၂) ယောက်ပဲကျန်ခဲ့တော့သည်။ ဖိုးထွဋ်က သူ့အမေကိုခေါ်ပြီးရေထဲမှာပြေးတမ်းလိုက်တမ်းကစားပြန်သည်၊ ညီမလေးမရှိတော့လဲ အမေနဲ့ကစားလဲရတာပဲဟာ။

မိမိမွန်ကလဲ သူ့သားခေါ်တာကိုမငြင်းတော့ဘူး၊ ဒီလို ရေထဲဆင်းစိမ်ပြီးပျော်ပျော်ပါးပါးမကစားရတာလဲကြာပြီဆိုတော့လေ…။ ရေအိုင်ထဲလှည့်ပတ်ကူးရင်းနဲ့ အတော်အကြာမှာ၊ မိမိမွန်တစ်ယောက်ကြွက်တက်ပါလေရော၊ ဒါနဲ့သူ့သားကိုအော်ခေါ်ပြီးလာကူခိုင်းရသည်။ ဖိုးထွဋ်လဲသူ့အမေကိုပွေ့ချီပြီးရေထဲကတက်လို့အိုင်စပ်ကကျောက်ဖျာပြန့်ပြန့်ပေါ်မှာ ချထားပေးလိုက်ပြီးတော့သူ့အမေရဲ့ကြွက်တက်နေတဲ့ခြေသလုံးကိုနှိပ်ပေးရလေတော့၏။

ဖိုးထွဋ်ကအိမ်မှာ တခါတလေတောင် သူ့အမေကို နင်းပေးနှိပ်ပေးတာမျိုးမရှိခဲ့ဘူးပါ၊ အခုနီးနီးကပ်ကပ်နှိပ်ပေးရတော့မှသူ့အမေရဲ့အလှအပကိုအနီးကပ်မြင်နေရတော့ဖိုးထွဋ်စိတ်တွေဖောက်ပြန်ချင်နေပြီ။ သူနှိပ်ပေးနေတဲ့သူ့အမေရဲ့ခြေသလုံးလေးတွေက ဝင်းမွတ်နေတာပဲလေ။ ခြေသလုံးသား တင်းတင်းလေးတွေကလည်းနုပြီးအိစက်လို့နေတယ်။

ကြည့်ရင်းဖိုးထွဋ်စိတ်ထဲမှာသရိုးသရီနဲ့ တမျိုးကြီးပဲ၊စိတ်တွေကလှုပ်ရှားလာခဲ့ရသည်။ ပေါင်လယ်မှာအိပ်ပျော်နေတဲ့အငယ်ကောင်ကနေရင်းထိုင်ရင်းထောင်ထလာတယ်လေ။ အမှန်တော့အိစက်ညက်ညောနေတဲ့မဓာတ်ရဲ့ဒါရိုက်အထိအတွေ့က အမေဖြစ်နေပေမယ့်လဲ၊

သဘာဝ အကြောတွေက အလိုလို နိုးထလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ အမေဆိုပေမယ့်လဲ အခုလို ထိတွေ့ပွတ်သပ်တာမျိုးမရှိခဲ့ဖူးဘူး၊ အခုနီးနီးကပ်ကပ်ထိတွေ့ပွတ်သပ်ခွင့်ပေါ်လာတဲ့ အခြေအနေကျမှပဲဝတ်ထားတာတွေကကြည့်ဦး၊ တကိုယ်လုံးရဲ့ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်၊ ကောက်ကြောင်း၊ အမို့အမောက်အဖောင်းအဖုတွေကို အတိုင်းသားမြင်နေရတာ၊ တကိုယ်လုံးမှာမှ တူးပိစ်ဘီကီနီနဲ့ (၂)နေရာထဲ့ဖုံးကွယ်ထားတဲ့အပြင်၊ ဖုံးထားတဲ့နေရာတွေကလဲရုန်းကြွတက်နေတာလေ။

မိမိမွန်မှာလဲ သူ့သားရဲ့ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးမှုကြောင့် ကြွက်တက်နေတဲ့ နာကျင်မှုကပျောက်သွားပြီး အနှိပ်ခံရတဲ့ဇိမ်စိတ်ကလေးဝင်လာတော့၊ မျက်လုံးလေးမှေးပြီးသာယာနေမိလေသည်။

“ မေမေ..သားနှိပ်ပေးလိုက်တာသက်သာရဲ့လား၊ အခုဘယ်လိုနေသေးလဲ”

“ အင်းး..အတော်လေးသက်သာလာပါပြီ။ နဲနဲလောက်တော့ဆက်ပြီးနှိပ်ပေးဦး..သား”

အခု သူ့သားဖိုးထွဋ်ကအပေါ်ကိုတိုးတိုးပြီးနှိပ်လာလိုက်တာလေ..၊ အခုပေါင်သားဖွေးဖွးကစ်ကစ်ကြီးတွေကိုနှိပ်နယ်ပေးနေပြီ၊ လက်မနဲ့ထိုးဖိလိုက်၊ ရွရွလးပွတ်ပေးလိုက်နဲ့၊ မိမိမွန်ကြက်သီးလေးတွေတောင်ထလာလေတော့၏။

ဖိုးထွဋ်လက်တွေက ပေါင်ခြံနားရောက်လာပြီး သူ့အမေရဲ့ပေါင်တွင်းကြောတွေကိုဆွဲပေးနေသည်။ ဆွဲရင်းနှိပ်ရင်းနဲ့ လက်ကဘီကီနီပါးပါးလေးတစ်ထပ်သာအုပ်ထားတဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းအုံကြီးကိုသွားသွားခိုက်မိသည်။အမှန်တော့ဖောက်ပြန်နေပြီဖြစ်တဲ့ဖိုးထွဋ်စိတ်တွေကြောင့် တမင်ကိုပဲအမှတ်တမဲ့ဖြစ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးထိမိကိုင်မိအောင်လုပ်နေတာပါ။

ဖြစ်နိုင်ရင်ဇတ်ကနဲတောင်ကိုင်လိုက်ချင်သေး။

“ ကောင်းတယ်သား..စစ်ရှ်..နဲနဲလောက်အထက်ကိုတိုးနှိပ်ပေးဦး…ဟင်းမ်မ်…”

အခုမျိုးထွဋ်ရဲ့လီးကပေါက်ကွဲလုမတတ်မာတောင်နေပြီ။ သူ့အမေရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း၊ တိုတိုပြတ်ပြတ် (၂) စထဲသာရှိတဲ့ရေကူးဝတ်စုံအောက်က အမို့အဖောင်းတွေနဲ့ တကိုယ်လုံးကို တုံးလုံးနီးပါးအကုန်မြင်နေရတာကြောင့်ရယ်၊ ခေတ်လူပျိုပီပီမိန်းကလေးတွေနဲ့ လိင်ကိစ္စအတွေ့အကြုံကရှိပြီးသား လက်ယဉ်နေပေမယ့် ဘကြီးယာတဲရှိရာတောထဲကိုရောက်နေတာလချီနေပြီမို့ပြတ်လပ်နေတာကြောင့်ရယ်၊ ပေါင်းစုလိုက်တော့လူပျိုသွေးတွေဆူကြွလာရပြီ၊ လိင်ဆက်ဆံချင်တဲ့ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကမထိမ်းနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေပြီလေ။

ဖိုးထွဋ်က သူ့အမေမှာလဲရာဂစိတ်တွေကြွလာနေပြီလို့တွက်မိသည်လေ။ အဖေကအလုပ်ကိစ္စနဲ့နိုင်ငံခြားခရီးကိုထွက်သွားတာအရက် (၂ဝ) လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ဆာမယ်ဆိုရင်ဆာနေလောက်ပြီ။

အခုဖိုးထွဋ်က အမေဖြစ်သူမိမိမွန်ရဲ့နဲနဲတိုးနှိပ်ဖို့တောင်းဆိုလာမှုကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး ပေါင်ခြံကြားကပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုပါးပါးလေးပုတ်ပေးတယ်။ ရွရွလေးပွတ်ပေးနေတယ်။ မိမိမွန် ထွန့်နေရပြီ။ ဖိုးထွဋ်စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး၊ သူ့လက်ကပေါ်တင်ပဲ ဘီကီနီအောက်စလေးထဲလျှိုဝင်သွားပြီးသူ့အမေရဲ့စောက်စိလေးကိုဖိပွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။

“ ရှီးးးး စစ်..ကောင်းတယ်သား…”

မိမိမွန် ညည်းတွားရင်းနဲ့သူမရဲ့ခံစားချက်ကို လွှတ်ကနဲပါးစပ်မှထွက်သွားမိ၏။ မျက်လုံးလေးမှိတ်၊ မျက်နှာလေးမော့ပြီးလွှတ်ကနဲညည်းလိုက်တဲ့သူ့အမေပုံစံလေးက ဖိုးထွဋ်ကိုအကြီးအကျယ်စိတ်လှုပ်ရှားသွေးကြွစေသည်။

သူ့လက်တွေကအလိုလိုသွက်နေပြီ။ ဖြေးဖြေးလေးနဲ့သူ့မေမေရဲ့ဘီကီနီအန်ဒါပိစ် (အောက်ပိုင်းဝတ်ပင်တီစ) လေးကိုဖြုတ်ချနေသည်လေ။

မိမိမွန်ရဲ့ဘီကီနီက ခါးဘေးတစ်ဘက်စီမှာကြိုးတစ်ချောင်းစီနဲ့ ထုံးချည်ထားရတဲ့အမျိုးအစားပေါ့။ ဖိုးထဋ်ကြိုးထုံးလေးတွေကို ဖြုတ်နေချိန်မှာမိမိမွန်တစ်ယောက်ကတော့ မျက်စိမှိတ်ပြီးဖီလင်တက်နေတော့မသိသေးဘူး။ ကြိုးထုံးတွေပြေသွားတော့၊ ဘီကီနီလေးလဲဖတ်ကနဲကွာကျသွားပြီ။

ပေါ်လာတဲ့ သူ့အမေစောက်ပတ်ကြီးကိုမျက်စိနဲ့တပြည့်မြင်လိုက်ရတော့ ဖိုးထွဋ်မှာအသက်ရှုရပ်ခမန်း။ လည်ချာင်းထဲတက်လာတဲ့ တံတွေးတစ်လုံးကို ဂွတ်ခနဲမြိုချလိုက်ရ၏။ သူ့အမေပေါင်ကြီးတွေကို ဆွဲဖြဲပြီးအခုပဲလိုးကြည့်ချင်တဲ့စိတ်တွေကတဖွားဖွားပေါ်လာ၏။ တသက်နဲ့တကိုယ်၊ ဒီလောက်ကြီးပြီးဒီလောက်လှတဲ့စောက်ဖုတ်မျိုးမမြင်ဖူးသေးဘူး။

သူကောင်းကောင်းခန့်မှန်းမိတာကတော့ မေမေလဲစိတ်တွေပါနေပြီ၊ ဒါပေမယ့် သိပ်အရှိန်မတက်သေးဘူး၊သူ..သူ့အမေရဲ့ဆန္ဒတွေမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်အောင် အဆုံးစွန်အထိတင်ပေး၊ ဆွပေးမှဖြစ်တာ့မယ်၊ ဒါမှလွယ်လွယ်ပေးလာမှာလေ။

...................................................................................

(02)

သူ့မျက်နှာက သူ့မေမေရဲ့ ပေါင်ကြားကိုအပ်ကျသွားတော့၏။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးဖီလင်ယူနေတဲ့မိမိမွန်ကသူမရဲ့အောက်ပိုင်းကဘီကီနီလေးကွာကျသွားတာသတိမထားမိသေးပါ။

အဲ့ဒီအချိန်မှာခပ်နွေးနွေးနဲ့နူးနူးညံ့ညံ့တစုံတရာက သူမရဲ့ စောက်စိကိုစစ်ကနဲကျင်တက်သွားအောင်ထိတွေ့မှုတစ်ခုကြောင့် လန့်ပြီမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့…၊

“ အိုးးး သားး ဘာလုပ်တာလဲ..”

ဖိုးထွဋ်ကလျှာကိုကစားပြီး သူ့အမေရဲ့ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းတလျှောက်နဲ့စောက်စိပြူးပြူးချွန်ချွန်လေးကိုကပ်လျက်၊ ကပ်စုပ်နေပြီ။

မိမိမွန်ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားတဲ့အခြေအနေကိုလန့်သွားပြီး ထထိုင်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။ တချိန်ထဲမှာဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေရဲ့နို့အုံကြီး(၂)လုံးကိုအားပါပါညှစ်ကိုင်ထားလိုက်ပြီး၊ ကိုယ်လုံးအားနဲ့ဖိပြီးတော့လဲ သူ့အမေထမလာနိုင်အောင်တွန်းထားလိုက်၏။ ပါးစပ်ကလဲစောက်စိကိုဆက်စုပ်နေသည်။

“ အိုးးး သားး…ဖိုးထွဋ်၊ ရပ်စမ်း..သားးး မေမေ့ကိုအဲ့လိုမလုပ်နဲ့ကွာ..ဟင့်”

စောက်ပတ်ကို ဒီလောက်အလျက်ခံနေရမှတော့ မိမိမွန်တစ်ယောက်ထွန်ထွန့်လူးနေပြီလေ။ အခု သူမစိတ်နဲ့သွေးသားကတောင်းဆိုလာမှုတွေကို အတင်းကြိုးစားပြီးထိမ်းချုပ်ဟန့်တားနေရသည်။ ဖိုးထွဋ်ကမရပ်တော့ဘူး၊ အရှိန်ရနေပြီ။ သူ့အမေစောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကိုပတ်ချာလှည့်ပြီးလျက်နေ၊ ဂျာနေတော့တာ။

လက်(၂) ဘက်ကလဲနို့သီးလေးတွေကို ဖိပွတ်လှိမ့်ကစားပေးနေသည်။ ဖိုးထွဋ်ရဲ့ လက်ဖျားလေးတွေကြားမှာပဲမိမိမွန်ရဲ့နို့သီးခေါင်းညိုဖျော့ဖျော့လေးတွေကမာတောင်တက်နေပြီ။ အခုမိမိမွန်တစ်ယောက်အားကုန်သလိုဖြစ်ပြီး ရုန်းကန်ဖို့တောင်အင်အားမရှိတော့ဘူး။

ပက်လက်လေးလှန်ပြီးမျက်နှာကိုဘယ်ညာလူးလို့ညည်းနေရုံပဲ တတ်နိုင်တော့သည်။

“ အူးးး တော်တော့သား..တော်ပြီ..မေ..မေမေ..ထွက်ကုန်ပြီ..”

မိမိမွန်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ဆတ်ခနဲ..ဆတ်ခနဲ..တုန်တက်သွားတယ်။ ဖိုးထွဋ်သိလိုက်ပြီ..၊ သူ့အမေဖီလင်ကနတ်ပြည်အထိတက်သွားပြီဆိုတာ..။ ဖိုးထွဋ်ကသူဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီတိုကိုကမန်းကတန်းချွတ်ချလိုက်ပြီး၊ မျက်လုံးလေးစင်းပြီးမောဟိုက်စွာအသက်ပြင်းပြင်းရှူနေတဲ့ သူ့အမေပေါ်ကိုမိုးပြီးငုံ့သွားလိုက်တော့…၊

“ ဟင့်အင်း..ကိုထွဋ်..သားးး”

သူမစကားကို အဓိပ္ပါယ်ပေါ်အောင်တောင် မပြောလိုက်ရသေးဘူး၊ သူမသားရဲ့နှုတ်ခမ်းက၊ သူမနှုတ်ခမ်းပေါ်တင်းတင်းကြီးဖိပြီးပိတ်လိုက်တာခံလိုက်ရတော့၏။ မိမိမွန်ရဲ့နှုတ်ခမ်းထူထူဖူးဖူးကြီးကိုဖိစုပ်ပစ်လိုက်ပြီးသားက အမေရဲ့ပါးစပ်ထဲလျှာထိုးသွင်းထဲ့လိုက်ပြီးလျှာချင်းလှိမ့်မွှေ.လိုက်သည်၊

သားဖိုးထွဋ်ရဲ့လက်တွေကလဲ မိမိမွန်ရဲ့ ဘီကီနီအပေါ်စဘရာလေးကိုဆွဲချွတ်နေပြီ။ ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေကိုအရသာတရှိနဲ့ကစ်စင်ဆွဲနေလိုက်တာမှအကြာကြီးပဲ။ မိမိမွန်မှာအသက်ရှူချိန်တောင်ကောင်းကောင်းမရလို့အသက်ရှူကြပ်ပြီးသေတော့မလားလို့တောင်အောင်းမေ့ရတယ်။

အနမ်းရှည်ကြီးပြီးတဲ့နောက် ဖိုးထွဋ်ကပါးစပ်ကိုခွာလိုက်ပြီး၊ ပါး၊ လည်ပင်း၊ ပုခုံး၊ ရင်ညွန့်တွေကို ကုန်းပြီးတော့၊ တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ၊ ပတ်ချာလှည့်ပြီးနမ်းလိုက်၊ ရှိုက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ လျက်လိုက်လုပ်နေတာ၊ မိမိမွန်မှာလည်းတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပြီ။

နောက်ဆုံးတော့ သူ့အမေရဲ့ စူပါကပ် (၃၈) လက္မဆိုက်နို့ကြီးတွေကိုကုန်းစို့လိုက်တော့သည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေကတော့ စောက်ဖုတ်ကိုမွှေလိုက်၊ စောက်စိကိုချေလိုက်..။

“ အိုးး သား.. တော်တော့ကွယ်..အမေမနေတတ်တော့ဘူး..ရပ်ပါကွာ..နော်..အူးးးးရှီးးး”

ဖိုးထွဋ်ကတော့စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးပြီ။ သူ့မေမေရဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေကို အစွမ်းကုန်ထအောင် ဆွတော့မယ်လို့..စို့ပေးနေတဲ့ နို့ကြီးတွေဆီကခွာလိုက်ပြီး၊ အနမ်းတွေကအောက်ကိုနောက်တခါစုန်ဆင်းလာပြန်ပြီး၊ ပေါင်ကြားရောက်တော့စောက်ဖုတ်ကိုပါးစပ်တပ်ပြီး၊ စောက်ခေါင်းထဲလျှာထည့်မွှေလိုက်ပြန်ပြီ။

မိမိမွန်ဘာမှ မိမိရရကိုယ့်ကိုကိုယ်မထိမ်းလိုက်နိုင်ခင်မှာ ဖိုးထွဋ်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက သိပ်ကိုမြန်လွန်းနေသည်။ အခုမိမိမွန် သားရဲ့လျှာစွမ်းအောက်မှာဂျွမ်းပြန်နေပြီ။

“ အူးးး တော်…တော်ပါတော့သားရယ်..ကျွတ်ကျွတ်..”

ဖိုးထွဋ်..သူ့စောက်ဖုတ်ကမျက်နှာခွာလိုက်တာကို မိမိမွန်သိလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သားရဲ့လျှာဆိပ်ကြောင့် မျက်လုံးကြီးမှိတ်ပြီးတဟင်းဟင်းညည်းနေတုန်းပဲ။ အဲ့ဒီအချိန်လေးမှာပဲစောက်ပေါက်ကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်အထိအတွေ့တစ်ခုနဲ့၊ နာကျင်မှုတခုကိုခံစားလိုက်ရလေသည်။

“ အူးးးသားးး မ..မလုပ်နဲ့..မေမေ့ကို..အားးး”

မျက်စိကိုဖွင့်အကြည့်၊ သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်က သူ့ရဲ့ (၆) လက္မကျော် ရလက္မနီးပါးရှည်တဲ့လီးကြီးကို သူမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲတရစ်ချင်းကြိတ်သွင်းနေတာကိုအလန့်တကြားတွေ့လိုက်ရတော့သည်။

စောက်ခေါင်းထဲမှာလည်း ပြည့်ညပ်တင်းကြပ်တဲ့ ခံစားမှုနဲ့စောက်ခေါင်းနံရံအတွင်းသားတွေဆီက စူးရှတဲ့နာကျင်ခြင်းတစ်ခု။ မိမိမွန်အနေနဲ့၊ သူမပါကင်အဖွင့်ခံနေရသလိုခံစားနေမိရတယ်။ သူ့သားရဲ့လီးကြီးက သူ့ယောက်ျားလီးထက် မယှဉ်သာနိုင်လောက်အောင်ကိုသိသိသာသာကြီးနေသည်လေ။

ဒီနေ့အထိသူမရဲ့ ဘဝမှာမျိုးထွဋ်တို့ အဖေသူ့ယောက်ျားရဲ့လီးတစ်ချောင်းထဲသာ သူမရဲ့စောက်ခေါင်းထဲပေးသွင်းခဲ့ဘူးတာ။ အခုဝင်လာတဲ့သူမသားရဲ့လီးကြီးကျတော့ကြီးလိုက်တာ၊ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုနှစ်ပိုင်းပြတ်သွားအောင်ဖြဲထုတ်နေသလိုကြီးပဲ။

“ အားးး ပြန်ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်၊ကျွတ်ကျွတ်..သေပါပြီတော်..နာလိုက်တာ..”

ဒီလိုပြောရုံလောက်နဲ့ဖိုးထွဋ်တို့ကရပ်ရိုးလား..၊ မရပ်တဲ့အပြင်သူ့အမေရဲ့နို့အုံထွားထွားကြီးတွေကိုလက် (၂) ဘက်နဲ့စုံကိုင်ညှစ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့အားရပါးရကုန်းပြီးငုံစို့လိုက်လေသည်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စို့နေတာများ တော်တော်အရသာတွေ့နေပုံရသည်။

မိမိမွန်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်ထဲ မတရားတစ်ဆို့နေသော လီးကြီးကြောင့်အသဲခိုက်မတတ်နာနေပေမယ့်၊ လျှာလှိမ့်ပြီးနို့စို့ခံနေရတာကြောင့်ရမ္မက်စိတ်တွေကလဲမနေတတ်အောင် ကြွလာနေတယ်၊ ဒါပေမယ့်ခဏနေတော့နာနေတဲ့ ဖီလင်ကတဖြည်းဖြည်းနဲ့လျော့လာပြီ။

သူမရဲ့သာယာလာပြီဖြစ်တဲ့ရမ္မက်စိတ်ကြောင့်တစိမ့်စိမ့်ကနေများလာပြီဖြစ်တဲ့ ချွဲကျိကျိစောက်ရေချောဆီတွေကြောင့်နာတာတွေပျောက်စပြုတဲ့အချိန်မှာ ဖိုးထွဋ်ကလဲနပ်တယ်။ မဟားဒရားဆက်မလုပ်ပဲ၊ သူ့လီးကိုကြိတ်ပြီးဖြေးဖြေးခင်းချော့သွင်းနေလိုက်တာ ဆီးစပ်ချင်းကပ်မိသွားတဲ့အချိန်၊ လီးကလဲဒုတ်ဒုတ်ထိတဆုံးဝင်သွားပြီ။

“ အာ့… အင်းးးး ဟင့်..”

မိမိမွန် ဆတ်ကနဲ တွန့် တွန့်တက်သွားရတော့သည်။ ဖိုးထွဋ်ကသူလှုပ်ရှားလို့ရပြီဆိုတာကိုနားလည်လိုက်တော့၊ လီးကိုတဖြည်းဖြည်းခြင်းပြန်ဆွဲထုတ်လာပြီးတော့၊ အားထည့်ပြီးပြန်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ တစ်ချက်…နှစ်ချက်…သုံးချက်…၊ အင်ဂျင်ကတော့ စခုတ်ပြီ။

“ အူးးးးး…သား..ထွဋ်…အင့် ဟင့်.. မေ…မေမေ..အစ်..ဖြေးဖြေးစလုပ်နော်..သားးး”

ဖိုးထွဋ်က သူ့မေမေလို့ခေါ်သည့် အခုသူလီးတန်းလန်းစွပ်ထားတဲ့ သူ့ကိုယ်အောက်မှာပေါင်ကားပြီးပက်လက်လေးဖြစ်နေတဲ့အမျိုးသမီးကိုစေ့စေ့ကြည့်လိုက်မိသည်။

မျက်နှာကသွေးရောင်တွေဖြန်းပြီးရဲတွတ်နေသည်။ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာကရမ္မက်ခိုးတွေရစ်သိုင်းရီဝေနေသည်။ ထိုမျက်ဝန်းတွေကပင်ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ကာမဂိမ်းကိုဆုံးအောင် ကစားတော့မည်ဟုပြောပြဖိတ်ခေါ်နေသကဲ့သို့ပင်။

ဖိုးထွဋ်…ထိုမျက်နှာလေးကိုကြည့်၍စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့၊ ဖိတ်ခေါ်နေသောနှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေကို ကုန်းပြီးစုပ်ပစ်လိုက်မိပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ခါအနမ်းမှာေတော့မိမိမွန်ကလျှာချင်းချိတ်လိမ်းလှည့်ပြီးစိတ်လိုလက်ရတုန့်ပြန်နမ်းနေတော့၏။

ဖိုးထွဋ်ရဲ့ခါးကနွဲ့၍နွဲ့၍ကြွပြီးစဆောင့်နေပြီ။ ဆောင့်ချက်တွေမြန်လာတာနဲ့အမျှမိမိမွန်စောစောကနာနေတာတွေပျောက်သွားပြီး၊ ကောင်းတဲ့အရသာကအစားထိုးဝင်ရောက်လာတယ်။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဗြိ..ပလွတ်..ပြိ..ပြိ..

“ အားးး ဟာ့..အင့်..ဟင့်..ရှူး..”

“ အားးး..ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ကောင်းရတာလဲကွာ၊ အီးး ..မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကစီးနေတာပဲ၊ ကိုယ့်အမေကိုယ်လိုးရတာဒီလောက်ကောင်းလိမ့်မယ်လို့မထင်ခဲ့ဘူးးး အူးးးးး…”

ဖိုးထွဋ်ဖီလင်တက်တက်နဲ့တအားကုန်းဆော်နေသလို၊ အမေဖြစ်သူမိမိမွန်မှာလဲအောက်ကဆတ်ဆတ်လူးလို့..၊ တဖြည်ဖြည်းတရိပ်ရိပ်နဲ့နတ်ပြည်ကိုတစ်ဆင့်ခြင်းတက်နေရတယ်လို့တောင်သူမခံစားနေရသည်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲဖိုးထွဋ်က လိုးနေတာကိုရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီးလီးကိုအသာဆွဲချွတ်လိုက်တော့၊ နတ်ပြည်ကိုတရိပ်ရိပ်တက်နေရာကနေရုတ်တရက်ပြုတ်ကျသွားသလိုခံစားလိုက်ရ၏။

“ အွန့်..ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ…လို့..”

“ သားတို့ ဂိမ်းကလေးကိုမေမေ့ကိုဦးဆောင်ပြီးကစားခိုင်းချင်လို့၊ မေမေလုပ်ပေးပါလား..”

သူ့သားပြောလိုက်ဲ့စကားကြားလိုက်တော့မိမိမွန်ရှက်သလိုလိုဖြစ်သွားရသည်။ ကိုယ့်သားကိုကိုယ်ကဦးဆောင်ပီးလိုးပေးရမည်တဲ့လား။ ဒါပေမယ့် အခုအချိန်မှာသူမရဲ့ကာမဆန္ဒစိတ်တွေကအထွတ်အထိပ်ရောက်နေပြီ။ သူမထိမ်းချုပ်လို့မရတော့။

ဒါပေမယ့်နဲနဲတော့မူလိုက်သေး၏။

“ ကောင်းပါ့မလားကွာ…မေ..ရှက်တယ်”

မိမိမွန်က သူ့ကိုယ်သူ မေမေလို့တောင်အပြည့်အစုံမခေါ်တော့၊ အဖျားဆွတ်ပြီးသုံးလိုက်သည်။ ဒါကိုသတိထားမိသောဖိုးထွဋ်ကချက်ချင်းဖောလိုးလိုက်၏။

“ ကောင်းပါတယ်မေရဲ့…၊ မေလဲအရင်ကတစ်ခါမှမပျော်ဘူးတဲ့အပျော်မျိုးနဲ့အခုကြည်နူးနေရပြီမဟုတ်လား၊ စိတ်လွှတ်ပြီးချစ်လိုက်နော်..မေ..”

ဖိုးထွဋ်ကပြောပြီးတာနဲ့မိမိမွန်နံဘေးကကျောက်ဖျာပြန့်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ လီးကြီးက ထန်ကနဲမိုးသို့မျှော်နေပြီ။ မိမိမွန်ကအရှက်တရားကိုခဏဘေးချိတ်ထားလိုက်ပြီး (တကယ်တော့လဲမရှက်ပါဘူး၊ ထန်နေပြီလေ)

ဖိုးထွဋ်ကိုယ်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီးခွထိုင်လိုက်သည်။ ကျောက်ဖျာပေါ်ခြေထောက်အားပြုပြီး၊ ဖင်ကြီးကိုကြွလိုက်သည်။ ပြီးမှလက်တစ်ဘက်နဲ့သားဖြစ်သူရဲ့ထောင်ထနေတဲ့လီးကြီးကိုဖမ်းဆုပ်ပြီး စောက်ခေါင်းဝမှာတေ့လိုက်သည်။ ဖြေးဖြေးချင်း၊ ဖြေးဖြေးချင်း၊ ဖိထိုင်ချလိုက်တော့၊

ဗြိ..ဖောက်..စွိ..

“ အာ့ာ့…”

“ ရှီးးးး ….”

“ အိုးးး ကြပ်လိုက်တာ..ဟင့်..”

မိမိမွန်တချက်ကလေးလွှတ်ခနဲညည်းပြောပြောပြီးတော့၊ အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ပြီးဖိထိုင်ချလိုက်သည်။(၂) ချက် (၃) ချက်ကြိတ်နှဲ့နှဲ့သွင်းလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ကလီးတစ်ချောင်းလုံးကိုမြိုသွားပြီ။ သူမသက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်ဟင်းကနဲလွှတ်ပြီးချလိုက်သည်။

ဖိုးထွဋ်လဲ အောက်ကနေလက်လှမ်းပြီး သူ့အမေရဲ့နို့အိအိထွားထွားပြီး(၂)လုံးကိုဖမ်းကိုင်ပြီးနယ်ပစ်လိုက်၏။ မေမေ့ဖိထိုင်ဆောင့်ချချက်တွေနဲ့စည်းချက်ညီအောင်၊ ခါးပင့်ပြီးကော့ကော့တင်ပေးနေသည်။ သူ့အမေဆောင့်ချက်တွေကပိုပြီးသွက်လာတော့သည်။

“ ဖတ်..ကျွိ..ဖတ်.. ဖွတ်..ဖျစ်…ဗျစ်..ကျွီ..”

“ အိုးးးး သူ့ဟာကြီးကအကြီးကြီးပဲ…အင့်.. ”

“ ကောင်းလား…မေ…”

“ သိဘူး…အာ့..အာ့..အားးးးး မေထွက်ပြန်ပြီကွာ..”

မိမိမွန်ကတော့ တဆတ်တဆတ် တုန်ပြီးငြိမ်ကျသွားပြန်ပြီ၊ ဖိုးထွဋ်မှာလဲ အထွတ်အထိပ် ရောက်တော့မယ်။ ဒါပေမယ့် သူတကယ်မထွက်သေးဘူး။ သူ့မေမေကိုအသာမပြီးသူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေတွန်းဖယ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့တစ်ကိုယ်လုံးဆွဲမလိုက်ပြီးလေးဘက်ထောက်ပိုဇေရှင်နေရာချထားလိုက်တော့ မိမိမွန်ကလဲဖိုးထွဋ်ဘာလိုချင်တာကိုသဘောပေါက်သည်။ လျောလျောရှူရှူပဲအလိုက်သင့်ကုန်းပေးလိုက်၏။

ဒီပုံစံကဖင်ကြားကနေ နောက်ကိုပြူထွက်လာတဲ့ သူ့အမေရဲ့စောက်ဖုတ်ထူထူဖောင်းဖောင်းကြီးကို ပြူးပြဲနေအောင်မြင်နေရသည်။ ဖိုးထွဋ်တုန့်ဆိုင်းမနေတော့၊ မိမိမွန်နောက်ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး၊ သူ့ရဲ့နီရဲတင်းပြောင်နေသောဒစ်ကြီးကိုစောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့လို့ ဗြိကနဲထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။ ဝင်သွားပြီဆိုရင်ပဲတဖတ်ဖတ်နဲ့ဆော်တော့၏။

ဖိုးထွဋ်ကမိမိမွန်၏ဝင်းဝင်းဝါသော လက်မောင်းလုံးလုံးလေးများနှင့်လက်(၂) ချောင်းအားနောက်ပြန်ဆွဲထားပြီးဖင်ဆုံအိအိကြီးတုန်ကနဲတက်တက်သွားအောင်ဖိဖိဆောင့်နေသည်။

“ အိုးးး အားးး မေမေ..ချလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်ကြီးကွာ၊…ရှီးးးးးး”

“ ဆောင့်..ဆောင့်..သား..မေပြီးချင်လာပြန်ပြီ…အာ့..”

“ ခဏလေးထိမ်းထားလိုက်ဦး..မေ..၊ တပြိုင်ထဲပြီးရအောင်..နော်…”

မျိုးထွဋ်အသေအကြေပစ်ဆောင့်တော့၏။ မိမိမွန်ရဲ့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေက မျိုးထွဋ်ရဲ့လီးကြီးကို အတင်းဆွဲဆုပ်ဖြစ်ညှစ်နေသည်။

သူတို့သားအမိ (၂)ယောက် ကာမဆိပ်တက်ပြီး လိုးနေဆော်နေကြသည်မှာ သူ့တိုကိုယ်သူတို့သားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးတွေဆိုတာကိုမေ့နေကြပုံရလေသည်။ သူတို့တွေကအခုဆက်စ်ပါတနာတွေလိုဖြစ်နေပြီ။ လင်မယားတွေသာလုပ်သည့်အလုပ်ကိုသားနဲ့အမေကမိုးမမြင်လေမမြင် အမှောင်ကမ္ဘာထဲကျရောက်သွားသကဲ့သို့ ဂမူးရှူးထိုးနှင့်လုပ်နေကြလေသည်။

ကာမအမြိုက်အရသာတွင်ပျော်မြူးနေကြလေ၏။

“ ရှီးးးး အားးးး ထွက်ပြီ..ထွက်ကုန်ပြီမေ”

ဖိုးထွဋ်၏လီးတံထဲမှ များပြားလှစွာသောသုက်ပိုးကောင်များပါသည့်လရည်များကအရှိန်ဖြင့်ဆောင့်ပန်းထွက်လာပြီး အမေရင်းဖြစ်သူမိမိမွန်ရဲ့သားအိမ်ခေါင်းထဲသို့ညှစ်ချနေ၏။

“ အိုးးးး မေ..မေလဲ..ထွက်ကုန်ပြန်ပြီ..စစ်စ်…အာ့...ာ့...ာ့…”

ဖိုးထွဋ်ကခဏတာမျှစိမ်ထားပြီးမှလီးကိုပလွပ်ကနဲချွတ်လိုက်သည်။ မကြာမီမှာပင်မိမိမွန်၏်စောက်ခေါင်းဝမှ လရည်နှင့်စောက်ရည်များရော ပေါင်းစပ်ထားသည့်ဖြူနှစ်နှစ်အရည်များကအန်ကျ စီးထွက်လာတော့သည်။

သားအမိ (၂) ယောက်စလုံးမှာလည်းအားကုန်ပြီးတရှိုက်ရှိုက်ဟိုက်လို့၊ ကျောက်ဖျာပေါ်ခြေပစ်လက်ပစ်ဖြစ်လဲလို့..။ အတန်ကြာတော့မှ ဖိုးထွဋ်ကထထိုင်ပြီးသူ့အမေကိုအနမ်းမွမွလေးပေးလိုက်တော့ မိမိမွန်ကလဲသားဖြစ်သူကိုဗေတရှိုက်မက်မက်တုန့်ပြန်နမ်းလိုက်သည်။

“ မေမေ.. သားနဲ့ခုလိုနေရတာပျော်ရဲ့လားဟင်၊ သားလုပ်ပေးတာကိုကောကျေနပ်ရဲ့လား! ”

သားရဲ့အမေးကို မိမိမွန်ပြန်ဖြေရမှာရှက်နေသည်။ သူမရှက်ပြုံးလေးနဲ့ငုံ့ပြီးခေါင်းကိုသာ ငြိမ့်ပြနိုင်တော့သည်။ မကြာလိုက်ပါ၊ မိမိမွန်တစ်ယောက် သားဖြစ်သူကရေထဲဆွဲခေါ်ချသွားတာခံလိုက်ရပြီး သားဖြစ်သူ၏တဒင်္ဂ မယားအလှလေးဘဝသို့၊ ဒုတိယအချီမြောက်ကျရောက်သွားပြန်လေသည်။

ရေအိုင်ထဲမှာ အမုန်းလိုးကြဆော်ကြပြီး တက်လာကြတော့ သားအမိ (၂) ယောက်လုံးပြိုင်းသွားပြီး ရေကန်စပ်ကျောက်တုံးပေါ်မှာလှဲနေကြရာက၊ မေ့ကနဲအိပ်ပျော်သွားကြလေသတည်း။ ယာထဲကအလုပ်သမားတစ်ယောက်ပိုးထိတဲ့သတင်းကိုရလို့၊ ဒီယာတောရဲ့လုပ်ငန်းပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ ဦးမြတ်သာက ရေတံခွန်ကိုရောက်နေရာကနေ ယာတောဘက်ဆီအမြန်ပြန်ခဲ့ရတော့သည်။

သူ့ညီမနဲ့တူဖြစ်သူကို ရေတံခွန်မှာထားခဲ့ပေမယ့်လဲ၊ တူမဖြစ်သူသံသာဇွန်ကတော့သူနဲ့အတူကားပေါ်တက်လိုက်လာခဲ့တယ်။ အပြန်လမ်းမှာကားမောင်းရတာစိတ်ကလောနေပေမယ့်၊ ထင်သလောက်မမြန်လှဘူး။

ရေတံခွန်ဆီလာရာ တောလမ်းကအတော့်ကိုကြမ်းလှသည်။ ချိုင့်တွေ၊ ခွက်တွေ၊ အိုင်တွေ၊ ဂမူတွေနှင့်၊ ဝါးဆွဲတဲ့လှည်းလမ်းကိုကားသွားနိုင်အောင်ပြုပြင်ထားခြင်းသာဖြစ်၏။ ဖိုးဝှီးကားတောင်မနဲရုန်းနေရသည်။ ဦးမြတ်သာလမ်းကိုကြည့်ပြီးသတိထားမောင်းနေရသည်။

ဒါပေမယ့်အတူပြန်လိုက်လာတဲ့တူမတော်က၊ ဘီကီနီရေကူးဝတ်စုံပေါ်မှာတီရှပ်ထပ်စွပ်ရုံသာဝတ်ခဲ့ပြီး၊ အောက်ပိုင်းကဘာမှစွပ်မလာတော့၊ ပေါင်ဖွေးဖွေးကစ်ကစ်ကြီးတွေနဲ့ စမူဆာတောင်ကုန်းကိုမလုံ့တလုံဖုံးထားတဲ့ဘီကီနီအောက်ပိုင်းကိုရှိုးပြနေလေသည်။ ဒီတော့ဦးမြတ်သာမျက်လုံးတွေကဂဏှာမငြိမ်တော့၊ ကားလမ်းကိုကြည့်မောင်းရင်း

ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ တူမတော်၏ အဖုတ်အုံဖောင်းဖောင်းလေးကိုခိုးခိုးကြည့်နေရသည်မှာအမော။ မောင်းလာရင်းလမ်းတဝက်လောက်ရောက်တော့၊ ရေဝပ်နေတဲ့ချိုင့်နက်နက်တစ်ခုထဲကားဘီးကျပြီးတစ်နေလို့ ဦးမြတ်သာကိုယ်တိုင်အားသုံးပြီးဆင်းတွန်းရသည်။

........................................................

(03)

ဆင်းတွန်းစဉ်တူမတော်ဇွန်ကိုစတီယာရင်းကိုင်ခိုင်းပြီးကားကိုထိမ်းပေးထားခိုင်းသည်။ ကားဘီးချိုင့်ကလွတ်ထွက်သွားတော့ရေစပ်စပ်နေရာကို ဘီးယက်ထဲ့လိုက်တာ၊ မြေစိုင်ခဲတွေနဲ့ရွှံ့ရေတွေကစင်ထွက်ပြီးဦးမြတ်သာရဲ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးပေပွကုန်တော့သည်။

“ အိုးးး..ဟ..အမယ်လေး..”

ဦးမြတ်သာရဲ့ရုတ်တရက်လန့်အော်လိုက်တဲ့အာမေဋိတ်သံကြောင့်၊ ဇွန်ကကားတံခါးဖွင့်အမြန်ဆင်းခဲ့ပြီး သူမရဲ့ဘဘသာဆီပြေးလာခဲ့သည်။

“ ဘာဖြစ်တာလဲ..ဘသာ!”

“ သဲတွေဘဘမျက်လုံးထဲဝင်ကုန်ပြီကွာ..၊ သမီးဇွန် ကူပြီးမှုတ်ထုတ်ပေးပါဦး”

ဇွန်ကပြာပြာသလဲနဲ့ရုတ်တရက်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသေးဘူး။ ဦးမြတ်သာကလဲမျက်နှာတစ်ခုလုံးပေပွနေတော့ အရင်သုတ်ပစ်ဖို့စဉ်းစားလိုက်သည်၊ ဘာအဝတ်မှလက်ထဲအဆင်သင့်မရှိတော့၊ သူမဝတ်လာတဲ့ရေစိုနေတဲ့တီရှပ်ကိုချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ဘကြီးရဲ့ပေပွနေတဲ့မျက်နှာကိုနှံ့အောင်သုတ်ပြီးသန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။

“ ဘယ်လိုနေသေးလဲ..ဘသာ!”

ဦးမြတ်သာ ဖြေးဖြေးခြင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ပထမဆုံးစမြင်လိုက်ရတာက၊ သူ့မျက်စိရှေ့မှာ အလုံးကြီးကြီးကျွဲကောသီးဖြူဖြူကြီး(၂)လုံး။ အောက်ဘက်ကိုနဲနဲစုန်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ပေါင် (၂) လုံးကြားအပြည့်ဘီကီနီအောက်ကအတင်းရုန်းထွက်နေတဲ့ တူမလေးရဲ့မို့မို့ဖောင်းဖောင်းတောင်ပူစာကြီး၊ တောင်ကြားချိုင့်ခွက်လေးကိုတောင်ရေးရေးမြင်နေရသည်။

“ ဘဘမျက်လုံးထဲကောင်းကောင်းမရှင်းသေးဘူးသမီး၊ မျက်လုံးကိုနဲနဲမှုတ်ပေးပါလား”

ဇွန်ကလဲဘသာခိုင်းတဲ့အတိုင်း၊ မျက်လုံးကိုမှုတ်ပေးမယ်လို့ အနားကပ်သွားပြီး ပါးစပ်လေးဟလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ၊ ဘကြီးသာရဲ့ပါးစပ်က ဇွန်ရဲ့မဟတဟနှုတ်ခမ်းလေးကို ဇတ်ကနဲဆွဲပြီးစုပ်ယူလိုက်တော့သည်။ ဇွန်မှာရုတ်တရက်အတော်ကြီးကိုထိတ်လန့်သွားရ၏။ သတိရလိုက်တော့ ဘသာရဲ့လျှာကြီးက သူမရဲ့လျှာနုနုလေးကိုလှိမ့်လှည့်၍မွှေနေပြီလေ။

ဆယ်ကျော်သက်ရွယ်အပျိုနုနုလေးဇွန်အဖို့ ဒါဟာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ရဲ့ ပထမဦးဆုံးထဲထဲဝင်ဝင်ပွတ်သပ်ထိတွေ့ခြင်းကိုခံရခြင်းဖြစ်သည်။ အပျိုသွေးအပြည့်ရှိသောဇွန်အဖို့ဒီလိုအထိအတွေ့ကြောင့် ရင်ခုန်နှုန်းတွေတအားဆောင့်တက်သွားပြီးတဇတ်ဇတ်တုန်နေပြီလေ။

ယာတောသားဘကြီးသာရဲ့ အသားအရေ၊ လျှာကြီးရဲ့အထိအတွေ့က အတန်ငယ်ကြမ်းသော်လည်း ယောက်ျားကယောက်ျားသားပဲဖြစ်သည်။ ဖိုဓာတ်အထိအတွေ့ကိုဇွန်၏သွေးသားကမဆန်ကျင်နိုင်တော့..၊ သူမချက်ချင်းပျော့ကျသွားရ၏။

ဇွန်ကတတ်နိုင်သလောက်ရုန်းကန်ဖို့ကြိုးစားသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ ဘဘဦးမြတ်သာကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်ထား၏။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့အင်အားလဲဖြစ်၊ အလုပ်ကြမ်းအကိုင်ကြမ်းအမြဲလုပ်နေရလို့ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းနေသော ဘဘသာ၏် အပွေ့အဖက်များမှအပျိုနုနုဖတ်ဖတ်လေးဇွန်တစ်ယောက်ရုန်းထွက်နိုင်ရန်အင်အားမရှိပါ။

သူ့ဘကြီးစိတ်ကြိုက်နမ်းစေရန်သာလွှတ်ပေးထားလိုက်ရတော့သည်။ တချိန်ထဲမှာပင်ဘဘသာ၏လက်ကြမ်းကြီးများကလဲသွက်လှသည်။ သူမ၏ ရေကူးဘီကီနီဝတ်စုံကိုဆွဲချွတ်ချပြီးနေပြီ။

ဘဘရဲ့လက်များကဇွန်ရဲ့အပျိုနို့အိအိလေးကိုအရသာရှိလှစွာညှစ်နယ်နေလေရာ၊ လက်ချောင်းလေးများကြားထဲမှာပင်၊ နို့သီးလေးတွေစူ၍မာတောင်တက်လာ၏။ ဘသာက အကြာကြီးစုပ်နမ်းနေလေသည်။ သူ့ရဲ့အနမ်းကိုတူမလေးဇွန်ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးမှခွာလိုက်သောအခါတွင်မှ ဇွန်မှာအသက်ကိုလုရှူလိုက်ရသည်။

“ ဘသာ..သမီးကိုလွှတ်ပါဦး”

ဦးမြတ်သာကဘာမှပြန်ပြောမနေတော့၊ တူမချစ်ကလေးကိုစွေ့ကနဲပွေ့ချီပြီးတော့၊ လမ်းဘေးနားကမြက်ခင်းပြင်ပြန့်ပြန့်လေးပေါ်ချပေးလိုက်သည်။ ဇွန့်ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်လေး(၂)ဘက်ကိုဆွဲစုလို့သူ့လက်ကြီးတစ်ဘက်ထဲနဲ့ချုပ်ကိုင်ထားလိုက်၏။

ဦးမြသာခေါင်းကြီးငုံ့လို့ တူမချစ်လေးရဲ့ပေါက်စီတင်းတင်း(၂)လုံးကိုကုန်းပြီးတော့စို့လိုက်တော့သည်။ သူစို့ပေးတာကမနုမကြမ်း၊ အကိုင်အတွယ်ကနူးညံ့သည်၊ ဒါပေမယ့် စို့ပေးနေချက်တွေကလေးလေးပင်ပင်ထိထိမိမိ၊မကျမ်းကြေပြီးသားလူတစ်ယောက်ပဲလေ။ ဘသာရဲ့လွတ်နေတဲ့နောက်လက်တစ်ဘက်ကတော့သူမရဲ့စောက်စိလေးကိုချေနေပြီ။

“ အားးး ဘသာရယ်၊ သမီးကိုမလုပ်ပါနဲ့..”

ဘသာကတော့ သူမရဲ့ စကားကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ သူရေတံခွန်မှာရေကစားကထဲက စိတ်ဝင်စားပြီးစားပစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒပြင်းပြခဲ့ရတဲ့ နို့အုံထွားထွားအိအိလေးတစ်စုံကိုစိတ်ရှိလက်ရှိပစ်စို့နေတော့တာ။

“ အိုးးး ဘသာရယ်..သမီး..ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး..တော်ပါတော့..အူးးးး”

ဇွန်တစ်ယောက်သူမရဲ့ ဘကြီးကို တောင်းပန်ပြီးကြိုးစားတားမြစ်နေရင်းက၊ သူမကိုယ်သူမလဲသာယာမိနေပြီဖြစ်တဲ့စိတ်နောက်ပါမသွားမိဖို့အတင်းနှိပ်ကွပ်ဟန့်တားနေရသည်။ အခုဘသာက ခေါင်းကြီးအောက်ဘက်စုန်ဆင်းလာပြီးဇွန့်ရဲစောက်ပတ်အုံလေးကိုသွေးအေးအေးနဲ့စိမ်ပြေနပြေလျက်နေပြီလေ။

ဇွန်ကသူ့ဘဘသာထင်သလို မလျက်နိုင်အောင် ပေါင်(၂)ဘက်ကိုလိမ်ပြီးကြိုးစားဆွဲစိထားပေမယ့် ဘသာကသူ့လက်ကြမ်းကြီးတွေနဲ့ဇွန့်ပေါင်၂ဘက်ကိုဖိဖြဲထားတာယောက်ျားအားဆိုတော့ ဘယ်လိုလိမ်ထားထားမရဘူး။

ဘသာခေါင်းကြီးကိုလဲတွန်းထုတ်ပေမယ့် အားနဲ့အတင်းကပ်ဖိပြီးလျက်နေတယ်လေ။ နောက်ဆုံးတော့စောက်စိလေးကိုလျှာဗြားကြီးနဲ့ဖိဖိလျက်နေတာကိုမတော်လှန်နိုင်ပဲပေါင်ကြီးတွေ ကားထားပေးရတော့တယ်။

“ အိုးးးရပ်ပါတော့ဘရယ်..သမီးဟာလေးကကျင်စိမ့်စိမ့်နဲ့…သမီးမနေတတ်တော့ဘူး..”

ဇွန်ရဲ့ဘကြီးဦးမြသာတစ်ယောက်ကတော့ သူ့တူမရဲ့စောက်စိနဲ့စောက်ပတ်လေးကိုလျက်ရင်းလျှာဆိမ့်အောင်ကောင်းနေရသည်။

အပျိုစစ်စစ်လေးရဲ့ကာမခလုတ်လေးတွေကိုဆွပေးလို့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ထွက်လာတဲ့ စောက်ရေတွေရဲ့အရသာက သူ့အဖို့ မွှေးပြီးချိုနေသည်ဟုထင်ရ၏။

“ အူးးးစစ်..ကျွတ်ကျွတ်..ဘဘသာ..”

ဇွန်တစ်ယောက်အဆိပ်ထုတ်ထားတဲ့ မြွေမလေးတကောင်လိုအားမရှိပျော့ခွေနေပြီးမှပြန်မလုပ်နိုင်ပဲ သူ့ဘဘသာစိတ်တိုင်းကျဂျာနေသည်ကိုပက်လက်လှန်ညည်းနေရုံသာတတ်နိုင်တော့သည်။ ဦးမြတ်သာကမှုတ်နေရင်းနဲ့ပဲ သူဝတ်ထားတဲ့သရီးကွာတားဘောင်းဘီကြီးရဲ့ခါးပတ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး၊ ဇစ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲချလိုက်သည်။

ပြီးတော့အသားကုန်တောင်နေပြီဖြစ်တဲ့သူ့ရဲ့ လီးတံညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်၏။ လက်သဲကြီးများကြားတွင်ကျရောက်နေသောသူ့အမဲသမင်ပျိုမလေးကိုစားတော့မည်ဟန်ပြင်နေသောကျားရဲကြီးနှယ်..။

ဘသာက ဇွန်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်မှမျက်နှာ ခွာလိုက်ပြီးကိုယ်ကိုအထက်ပိုင်းသို့ရွှေ့လာခဲ့၍ တူမချောလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းထွတ်ထွတ်လေးတွေကိုထပ်ပြီးစုပ်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ရမ္မက်အားပြင်းထန်စွာဖြင့်တရှိုက်မက်မက်စုပ်နမ်းပေးနေခြင်းဖြစ်၏။

ဇွန်မှာလဲ အခြေအနေတွေ ဆွဲဆောင်ရာကိုမလွန်ဆန်နိုင်တော့ပဲ သူ့ဘဘသာရဲ့စုပ်နမ်းချက်များကို လျှာချင်းလိမ်းလှည့်ပြီးတုံ့ပြန်နေမိပြီလေ။ သူမရဲ့ပေါင်ကြားမှာတော့ သု့ဘကြီးရဲ့နီရဲပြီးပြောင်တင်းနေတဲ့ဒစ်ပြဲပြဲတုတ်တုတ်ကြီးက သူမရဲ့စောက်စိထွတ်ထွတ်လေးကိုမထိခလုတ် ထိခလုတ်ပွတ်ဆွဲနေ၏။

“ အိုးးးး ဟင့်.. အင့်.. ဘသာရယ်၊ သမီးကိုဆက်ပြီးညှင်းဆဲမနေပါနဲ့တော့၊ ဘ လုပ်ချင်တာလုပ်ပါတော့…ရှူး..စစ်စ်”

အခုဘသာက နို့ထွားထွားကြီးတွေကို အားရပါးရစို့နေပြန်ရာကပါးစပ်ချွတ်လိုက်ပြီးသူ့တူမချောအသည်းလေးကို စေ့စေ့ကြီးပေါ်တင်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဇွန်ကမျက်စိလွှဲပြီးမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်လိုက်၏၊ မျက်နှာပြင်မှာတော့အရှက်သွေးတွေဖြင့်ရဲတွတ်နေသည်။

ဦးမြတ်သာကအခုသူ့တူမမှာအရာရာအတွက်အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဆိုတာကို သိလိုက်ပြီလေ။ သွေးကြောတွေအပြည့်ဖောင်းကားပြောင်တင်းနေသောသူ့ဒစ်ညိုညိုကြီးကို တူမချော၏စောက်ခေါင်းဝ နှုတ်ခမ်းများမှာ အထက်အောက်စုန်ဆန်ဖိပြီးပွတ်တိုက်ဆွဲပေးနေသည်။

“ ရှီး..ကျွတ်ကျွတ်… သမီးကိုကယ်ပါဦး..ဘရယ်”

“ ဘ..က၊ ဘာကယ်ရမှာလဲသမီးရဲ့၊ အူးးး ”

“ သမီးကိုလုပ်…လုပ်ပေးတော့..စစ်..”

ဇွန့်အသံလေးကတိုးညှင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ဦးမြတ်သာရဲ့နှလုံးသားတွေကိုဆွဲစုပ်ယူငင်သွားသလိုပင်။ သွေများပွက်ပွက်ထလာအောင်ကိုယ်တွင်းမှရာဂပိုးလေးများက၊ ထကကြတော့သည်။

ဦးမြတ်သာ..သူ့ဒစ်ညိုညိုကြီးကိုလက်ညှိုးလက်မညှပ်ကိုင်ပြီး၊ ဇွန်ရဲ့စောက်ခေါင်းဝလေးမှာဆွဲဖိပွတ်ပြီးမှခါးကိုနွဲ့၍ဖိချသည်။ ဒစ်ထိပ်ကြီးကတော်တော်နဲ့မဝင်။ တစ်ကြိမ် နဲနဲနှင့် ၃ကြိမ်လောက်ဖိသွင်းမှဒစ်မြုပ်သွား၏။ ဇွန်တစ်ယောက်ခေါင်းလေးဘယ်ညာရမ်းခါနေရပြီ၊

“ အာ့..နာတယ်..ဖြေးဖြေး..အု..”

ဦးမြတ်သာကောင်းကောင်းရိပ်မိလိုက်ပြီ၊ သူ့တူမလေးတစ်ခါမှ မတစ်ခါရသေးဘူးဆိုတာ။ သူလဲအတော်စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်၊ ပန်းဦးလေးတစ်ပွင့်တော့ချွေရလိမ့်ဦးမည်။ အလောမကြီးဖို့သူ့ကိုယ်သူသတိပေးရင်း၊ လက်ချောင်းဖျားလေးတွေကတူမချစ်ရဲ့စောက်စိလေးကိုညင်ညင်သာသာချေပေးနေသည်။

နောက်လက်တစ်ဘက်က နို့အုံလေးကိုမာဆတ်ချ် လုပ်ပေရင်း တူမလေးရဲနာကျင်မှုတွေကိုသာယာမှု အဖြစ်ပြောင်းပေးရန်ကြိုးစားရ၏။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲနှဲ့နှဲ့ပြီးဝင်လာတဲ့လီးညိုကြီးကစောက်ဖုတ်ထဲလှည့်မွှေရင်းပြည့်ကြပ်နေပြီ။

“ အိုးးးး ဘသာ..နာတယ်၊ ကောင်းလဲကောင်းတယ်”

“ ခဏကြာရင်သမီးဒီထက်ပိုကောင်းမယ်၊ ကြည့်နေ..”

ဦးမြတ်သာကဖင်ကြီးကိုမြှောက်ပြီးအရှိန်ယူလိုက်တော့ ဇွန့်ဖင်ကြီးကအော်တိုမက်တစ်ကြွလိုက်လာသည်။ လီးကျွတ်ထွက်သွားမှာစိုးရိမ်သည့်အလား။ စောက်ပေါက်ဝရောက်အောင်သူ့လီးကြီးကိုနောက်ဆုတ်လာပြီး အားပါပါဖြင့်ပြန်ဖိဆောင့်ချလိုက်ရာ..ဒီတစ်ခါတော့လီးတစ်ချောင်းလုံးစောက်ပတ်ထဲမှာပျောက်သွားရပြီ။

ဖျစ်..ဖျစ်..ဖောက်..ဒုတ်..

“ အားးးး အမလေး…သေပါပြီ..နာတယ် ကျွတ်..ကျွတ်”

သွားပြီ… အပျိုစင်လေး အမှေးပေါက်သွားပြီ..။ သူပန်းညှာလေးကိုဆတ်ကနဲချိုးလိုက်ပြီလေ။ ဇွန်တစ်ယောက်နင့်ကနဲခံစားလိုက်ရ၏။ အဆမတန်လည်းနာကျင်နေသည်။ ဦးမြတ်သာကဒုတ်ဒုတ်ထိသွားသောသူ့လီးကြီးကိုဆက်မလှုပ်ရှားပဲ ဆီးခုံချင်းကပ်ပြီးမိနစ်ပိုင်းမျှငြိမ်၍နှပ်ထားလိုက်သည်။

ပြီးတော့ဇွန့်ရဲ့နို့သီးလေးတွေကိုလျှာဖျားဖြင့်လှည့်ဝိုင်းစုပ်ပေးလိုက်၊ နို့အုံတင်းတင်းလေးကိုမနာအောင်ငုံခဲလိုက်လုပ်ပေးနေတော့၊ ကာမစိတ်တွေအာရုံပြောင်းပြီး အဖုတ်မှနာတာပျောက်စပြုပြီ။

“ ဘသာဟာကြီးက နာလိုက်တာ..၊ အထဲမှာလဲပြည့်ကြပ်နေတာပဲ.. ကျွတ်ကျွတ်..”

“ ခဏနေရင် တအားကောင်းလာမှာပေါ့ ခလေးရယ်..”

ဘသာက လုပ်ငန်းပြန်စသည်၊ လီးကိုတဆုံးနီးပါးပြန်ထုတ်ပြီး၊ (၆)ကြိမ် ရကြိမ်လောက် ဖြေးဖြေးချင်းအထုတ်အသွင်းလုပ်၍ညှောင့်လေပြီ။ ပြီးတော့မှအရှိန်ကိုမြှင့်လာလိုက်၏။

“ အိုးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ..သမီးရောကောင်းလား..ဇွန်..”

“ ကောင်း..ကောင်းတယ်..အီးးး”

ဇွန့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက (၂)ကြိမ် (၃)ကြိမ် အပြင်းအထန်ဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားတော့ သူ့တူမအရိုင်းမလေးဇွန်တစ်ချီပြီးသွားပြီဆိုတာ ဘသာသိလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူကတော့လွယ်လွယ်နဲ့ ပြီးနိုင်မှာမဟုတ်၊ ဒီလိုပစ္စည်းကောင်းကောင်းမျိုးမစားရတာကြာပြီဆိုတော့ဇိမ်နဲ့စားမည်။

သူကဇွန့်နို့တွေကိုတစ်ခါထပ်၍ကုန်းစို့နေပြန်သည်။ စို့နေပုံက ဆာနေတဲ့ခလေး အမေ့နို့စို့သလို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ မလွှတ်တမ်းစို့နေတော့တာ။ တချိန်ထဲမှာပဲ အောက်ပိုင်းက ဖြေးဖြေးမှန်မှန် ပုံမှန်လိုးနေသည်။

“ အိုးးး ကောင်းတယ် ဘသာရယ်၊ သမီး..အင့်..ဟင့်..”

ဦးမြတ်သာက သူ့တူမဆီကလီးချွတ်ပြီးနောက်ဆုတ်ထွက်လိုက်ပြီး ဆွဲထူမတ်တပ်ရပ်လိုက်စေသည်။ ပြီးတော့ သူ့ဖက်ကိုကျောပေးခိုင်း၍ အနားမှသစ်ပင်ကိုလက်ထောက်ပြီးခပ်ကုန်းကုန်းလေးရပ်လိုက်စေရာ၊ဇွန်၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ဖင်ကြားမှနေ၍နောက်ဘက်သို့လှပစွာပြူထွက်လာ၏။ ဘသာအချိန်မဖြုန်းတော့..ချစ်တူမရဲ့စောက်ပတ်ဝကိုလီးတေ့ပြီးအမြန်ပင်ဆောင့်ထိုးချလိုက်လေသည်။

“ အိုးးး သမီးဇွန်စောက်ဖုတ်လေးကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ”

“ အူးး ဘသာ..ဖြေးဖြေးနော်”

ဇွန်တစ်ယောက်ပြောမပြနိုင်လောက်တဲ့ကာမအရသာကိုခံစားနေရတယ်။ အလိုးခံရတယ်ဆိုတာကောင်းကြောင်းသူမသူငယ်ချင်းတွေဆီကကြားဖူးပေမယ့်၊ အခုတကယ်အလိုးခံရတော့မှ၊ ကာမစပ်ယှက်ခြင်းရဲ့တစိမ့်စိမ့်အရသာကိုမိန်းမူးနေအောင်ခံစားသိရှိလိုက်ရပြီလေ။

သူမအရင်ဘယ်တုန်းကမှဒီလိုသွေးသားရဲ့သာယာပျော်ရွှင်မှုမျိုးကိုမခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။

“ အားးးး ဘသာ..သမီး..သမီး..ရှူရှူးတွေထွက်ကုန်ပြီ”

“ ရှူရှူးတွေ မဟုတ်ပါဘူးသမီးရဲ့၊ အဲ့ဒါ သမီးအရမ်းကောင်းလို့စောက်ရေတွေထွက်သွားတာကွ..ဟဲဟဲ..”

ဦးမြတ်သာလဲတူတူပါပဲ၊ မနိုင်တော့ပါ၊ သူ့တူမချောရဲ့ စောက်ပတ်လေးကကြပ်ညပ်နေတဲ့အပြင်၊ စောက်ခေါင်းထဲကလဲအတင်းဆွဲညှစ်နေတာလေ။ သူ (၅)ကြိမ် (၆)ကြိမ်လောက်ဆက်တိုက်ဒလစပ်ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီးတော့ သူ့လရည်တွေကို သူ့တူမစောက်ဖုတ်ထဲ တဖြောဖြောပန်းပြီးညှစ်ချလိုက်တော့သည်။

“ အီး..ဟီး..အဟင့်ဟင့်..ဘသာ..သမီးကိုဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ၊ သမီးကဘဘတူမလေ”

“ ဘသာကမီးလေးကိုသိပ်ချစ်လို့ပါကွာ၊ ဘဘတူမလေးသာယာကြည်နူးမှုရတာမြင်ချင်လို့ သမီးပျော်ရွှင်စေချင်လို့ဘဘလုပ်ပေးရတာပါ”

ဦးမြတ်သာကသိပ်လည်သည်။ တူမလေးက အပျိုပန်းဆွတ်ခူးခံလိုက်ရသဖြင့် စိတ်ဓာတ်ဖိစီးပျက်ပြားသွားမှုကို တစ်ဘက်လှည့်ဖြင့်စိတ်ကျေနပ်မှုရစေရန်၊ အလိမ္မာသုံး၍ချော့တတ်သည်။ ဇွန်ကျေနပ်လိုက်ရပါ၏။

သူမမှာကြာကြာစိတ်ဖိစီးနိုင်ဖို့အချိန်မရပါ။ ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်းနှင့်ကာမဆိပ်တွေကသွေးကြောတွေထဲလှည့်ပတ်နေဆဲမို့…။ ဦးမြတ်သာက (၂)ချီမြောက်ဆက်ရန်အစပျိုးဖို့စိတ်ကူးနေစဉ်မှာပင် တယ်လီဖုန်းခါ်သံကထမြည်လာပြန်သည်။

“ ဟလို…အေး..ကားချိုင့်ထဲကျနေလို့ကွာ..၊ မနဲတွန်းတင်လိုက်ရတယ်။ အခုရပါပြီ..ဘာ..အေး..သွားစရာမလိုတော့ဘူး..ဟုတ်လား..အေး ..အေး..ဒါပဲနော်..”

“ ဘယ်သူဆက်တာလဲ..ဘသာ”

“ နင့်ကြီးချိုပေါ့၊ သူပြောတာက လူနာကိုဆေးခန်းပို့ဖို့မလိုတော့ဘူးတဲ့၊ ကိုက်တာကအဆိပ်မရှိတဲမြွေစိမ်းလေးတဲ့ဟ..၊ လန့်သွားကြတာ၊ အခုဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးတဲ့”

“ ဟင်!… ဟုတ်လား၊ တော်သေးတာပေါ့၊ ဘာမှမဖြစ်လို့၊ ဒါဆိုလဲ..မေမေတို့ရှိတဲ့ရေတံခွန်ပဲပြန်သွားကြရအောင်”

“ ဩ..ဒါဆို ဇွန်လေးကြည့်ချင်တဲ့ တီဗွီဇာတ်လမ်းတွဲမကြည့်တော့ဘူးလား”

“ မကြည့်တော့ဘူး၊ ယာတောပြန်ရောက်ပြီးမှ သက်သက်တစ်ခေါက်ပြန်ကြိုနေရရင် အလကားအချိန်ကုန်မှာ။ အခုလမ်းတဝက်ကပြန်လိုက်တာမကောင်းဘူးလား၊ ပြီးတော့ခုမှဇာတ်လမ်းတွဲလေးဘာလေးနဲ့။ ဒီမှာပဲအချိန်ကုန်အောင်လုပ်တာဘယ်သူလဲ..ဟွန်း… ဘသာ လူဆိုးကြီး..”

“ နင်ကငါ့ကို လူဆိုးကြီးပြောတယ်ပေါ့..။ အဲ့လိုဆိုးတာကြိုက်သွားပြီမဟုတ်လား။ ကဲ..ဒါဆိုထပ်ဆိုးကြည့်ရအောင်ကွာ”

ဘသာကတူမချစ်လေးဇွန်ကိုသူ့ဘက်ရုတ်တရက်ဆွဲပြီးရပ်ခွင်ထဲထည့်ဖက်လိုက်ပြန်သည်၊ ပြီးတော့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုထပ်မံကစ်စင်ရိုက်လိုက်ပြန်ပြီး လက်မကြီးဖြင့်စောက်စိလေးကိုချေပေးနေပြန်၏။

“ အု..ဘသာရယ်..တော်ပါဦး..”

ဦးမြတ်သာဇွန့်ကို မြက်ခင်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွန်းလှဲပြီး ပက်လက်လေးချလိုက်ပြန်ပြီးတော့နို့ကလေးတွေကို ထပ်ညှစ်နေပြန်ပြီ။ တချိန်ထဲမှာပဲသူ့လထစ်ကြီးနဲ့စောက်စိလေးကိုတဒပ်ဒပ်တောက်ပြီးအပျိုမလေးရဲ့စိတ်ကိုဆွနေပြန်သည်။

“ အူးးးးစီးးးအင့် အင့်”

ဇွန်တစ်ယောက်မှာလည်းခံချင်စိတ်တွေနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ကြွပြီးရွလာပြန်ပြီ။ သူမကိုဘသာကတမင်များညှဉ်းနေသလားဟုထင်မိသည်။ ကြည့်လေ…ဟိုပွတ် ဒီဆွဲနှင့်၊ ဒစ်ကြီးကစောက်ခေါင်းထဲတဝက်ဝင်နေပြီ။ နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်လိုးတော့မလားဆိုတော့လည်း၊ မလိုးသေး။ တူမချောကမရိုးမရွဖြစ်နေပြီ…၊

“ အိုးးး လုပ်ပေးပါတော့ဘသာရယ်..လိုးတော့…အီးးးသမီးမရတော့ဘူး…. လုပ်ပါ”

ဦးမြတ်သာမျက်နှာကြီးကပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ကျေနပ်နေသည်။ သူ့တူမချော..ရွစိတက်ခံချင်လာအောင်ထပ်ဆွပေးလိုက်နိုင်လို့လေ။ သူတဝက်တပျက်တန်းလန်းထားတဲ့လီးကြီးကိုဇတ်ကနဲဖိထိုးချလိုက်တော့၏။

“ အားးး ကောင်းလိုက်တာကွာ…စီးနေတာပဲ၊ အထဲကလဲစုပ်သဟ! ငါ့တူမစောက်ဖုတ်နှယ်..အူးးး..ရှီးးး”

ပလစ်..ဖြစ်..ဗြစ်..ဖွတ်..ပလပ်..ပတ်..ပတ်..

“ အာ့ အာ့ အာ့ ဘသာ…အီးးး……”

ဇွန်က လက်ထောက်ပြီးအသားကုန်ဆော်နေသော သူ့ဘကြီးသာရဲ့ လက်မောင်းအိုးတုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးများကို ကယောင်ကတန်းဖြင့်တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ ဖျစ်ညှစ်ကုပ်တွယ်လိုက်လုပ်နေသည်။ သူမကြိုက်သွားပြီ။ သူမ၏ဘကြီးပေးအပ်လာသောကာမဖီလင်ကို၊ လိုလားကြည်ဖြူစွာဖြင့်တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားလျက်ရှိနေလေပြီ။

လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံဖြင့်အတန်ကြာအောင်စိတ်တိုင်းကျဆော်ပစ်လိုက်ပြီးမှ၊ ဦးမြတ်သာကလီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တူမချောကိုမြက်ခင်းပေါ်ဒူးထောက်၊ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။

ဖလွတ် ဖတ်

“ အင့်…အမလေး..”

ဖင်ကြားမှနောက်ဘက်သို့ပြူထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ပြူးပြူးလေးထဲ သူ့လီးညိုညိုကြီးတေ့လို့တစ်ချီထဲဆောင့်ထိုးသွင်းလိုက်ရာ၊ ဇွန်တစ်ယောက် တံကျင်လျှိုခံလိုက်ရသကဲ့သို့ နင့်ကနဲ့ခံစားလိုက်ရပြီးအင့်ကနဲတောင်အော်လိုက်မိရ၏။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖြန်း..ဖြန်း..

ဦးမြတ်သာအသားကုန်ဆွဲပြီ။

“ အူးးးး အမလေးး..သူ့လီးကြီးကသူများသားအိမ်ဝထောက်နေပြီ..အာ့..”

“ သိပ်ကောင်းနေလား မိန်းမ..”

“ ကောင်းတယ်ဘသာ..ကျင်စိမ့်နေတာပဲ၊ အူးးးး ဆောင့်..ပြင်းပြင်းလေး…နာနာလေး..”

ဒီလိုပြောလာတော့ဦးမြတ်သာမညှာမတာဝုန်းပြီလေ…။ လက်ကြမ်းကြီးတွေကလဲဇွန့်ကိုယ်အောက်လျှိုပြီးနို့အုံလေူတွေကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ပြီးပလာတာသမားဂျုံနှဲသလိုနှဲနေသည်။ ဇွန့်မျက်နှာလေးမှာလည်းရှုံ့မဲ့လျက်၊ ကာမဖီလင်အရသာကိုမချိမဆန့်အပြည့်အဝခံစားနေရသလိုပင်..။

“ အိုးးးး…သမီး..ပြီး..ပြီးပြီ..ထွက်ကုန်ပြန်ပါပြီ…အားးးယားး..”

“ အီးးးး ဘလဲထွက်ပြီ… အားးးးရှီးး”

ဦးမြတ်သာကလီးကိုတဇတ်ဇတ်နဲ့ မော်တာခုတ်သလို အကြိမ်တော်တော်များများဆောင့်လိုက်ပြီးမှရုတ်တရက် ဇတ်ကနဲဆွဲထုတ်ပြီး၊ တူမချောလေးဇွန်ရဲ့လုံးဝန်းဖြူဖွေးနေတဲ့ဖင်နဲ့ကျောပြင်ဖွေးဖွေးလေးပေါ်ကိုသူ့သုက်ရည်များ ဖြန်းကနဲ..ဖြန်းကနဲ..ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

ဇွန်လဲမြက်ခင်းပေါ်မှောက်လျက်လှဲလိုက်ပြီး၊ ဦးမြတ်သာကလဲ ဇွန့်ကျောပေါ်ထပ်ရက်ကြီးဖက်ထားပြီးငြိမ်ကျသွားကြတော့သည်။

ခဏကြာမှ…

“ ဘသာ…ဖယ်တော့..သူများကိုလာဖိထားတာ..လေးတယ်ရှင့်.. ”

ခုမှ ဦးမြတ်သာကကျောပေါ်ကဆင်းပြီး၊ ဇွန့်ကိုအာဘွားတစ်ချက်ဖွပ်ခနဲပေးလိုက်သည်။

“ သိပ်ချစ်တာပဲ..မိန်းမလေးရာ..”

ဇွန်ကမျက်စောင်းလေးထိုးလျက်..

“ ဟွန့်…ဘသာ..လူဆိုးကြီး..”

တူဝရီး (၂)ယောက် အဝတ်အစားများပုံမှန်ပြန်လဲကြပြီး ရေတံခွန်ဘက်သို့ကားမောင်းပြန်သွားကြတော့သည်။

ဒေါ်ချိုမြက ခင်ပွန်းဖြစ်သူဦးမြတ်သာကို ယာထဲက အလုပ်သမားလူနာအကြောင်းဖုန်းဆက်သတင်းပို့အပြီးအခြေအနေတွေပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီမို့လို့ အနီးဆုံးမြို့လေးကဈေးဘက်ကိုဈေးဝယ်ထွက်ခဲ့သည်။ အိမ်မှာအမျိုးတွေရောက်နေတော့လဲဖွယ်ဖွယ်ရာရာစားချင်စားရအောင်ပေါ့။

အိမ်ကဖိုးဝှီးကားက ဦးမြတ်သာနဲ့တူ၊ တူမတွေရေတံခွန်ဘက်ယူသွားတော့၊ အိမ်မှာရပ်ထားရတဲ့ပစ်ကပ်ကားကိုပဲသုံးရတော့မည်။ ဒါနဲ့ပဲတောထဲလိုက်မသွားတဲ့မိမိမွန်တို့ဒရိုင်ဘာ ဝင်းမောင်ကိုခေါ်ပြီးဈေးဘက်ထွက်လာခဲ့ရတာ။

ဝင်းမောင်ပါတော့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကူသယ်ပေးလို့လဲရတာပေါ့လေ။ ဈေးကနေယာထဲအိမ်အပြန်လမ်းမှာ၊ မထင်မှတ်ပဲမိုးတပြိုက်က သည်းကြီးမည်းကြီးရွာပါရော။ အခုယူလာတဲ့ကားက ဒပ်ဘယ်လ်ကက်ဘ် ပစ်ကပ်ဆိုတော့ဈေးဝယ်လာတဲ့ပစ္စည်းတွေကနောက်ဘက်မှာပက်လက်။

ပစ္စည်းတွေမိုးရေစိုမှာစိုးတဲ့အတွက်၊ ကားကိုအလောသုံးဆယ်ပဲလမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်ရပြီး၊ ကားပေါ်မှာအရေးရှိသုံးရအောင် ခေါက်ထားတဲ့ရွက်ဖျင်မိုးကာကို(၂)ယောက်သားဖြန့်ပြီး ပစ္စည်းတွေကိုကမန်းကတန်းအုပ်ကြရသည်။

အဲဒီမှာပဲ ဒေါ်ချိုမြရော၊ ဝင်းမောင်ပါ (၂)ယောက်စလုံးရွှဲရွှဲစိုကုန်တော့တာပဲ။ ကားပေါ်ပြန်တက်လာကြတော့ မိုးကလဲတော်တော်နဲ့တိတ်မယ့်ပုံမပေါ်သေး။ ဒေါ်ချိုမြကတော့ချမ်းလို့ဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ မိုးကလဲပိုသည်းလာသည်။ ဝင်းမောင်ကမောင်းရင်းနဲ့ လမ်းဘေးကလယ်ယာအလုပ်သမားတွေ နေပူမိုးရွာရာသီဥတုခိုဖို့ဆောက်ထားတဲ့တဲတစ်လုံးတွေ့တော့ရပ်လိုက်သည်။

“ ဒီမှာခဏနားရင်ကောင်းမယ်မမချို၊ ရှေ့ဆက်သွားရင်လဲလမ်းကရေကျော်နေပြီ။ တစ်လမ်းလုံးလဲချိုင့်တွေကျင်းတွေချည်းပဲ၊ လမ်းမမြင်ရရင်ကားရောလူရောအန္တရာယ်ရှိတယ်”

“ အေး..အဲ့ဒါကောင်းတယ်ဟဲ့၊ မိုးတိတ်၊ ရေကျမှ သွားတာပိုအဆင်ပြေလိမ့်မယ်”

“ ဒါဆိုမမချိုတဲထဲဝင်ပြီးနားနေလိုက်၊ အထဲမှာခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ရှိမှာ။ ကားထဲမှာကမှန်ချထားလဲမိုးပက်၊ မှန်တင်ထားတော့လဲပူ၊ အဲကွန်းဖွင့်တော့လဲရေစိုအဝတ်တွေနဲ့တအားချမ်းမှာ၊ အဆင်မပြေဘူး”

“ နင်ကရော..ဝင်းမောင်”

“ ကျနော်ကားထဲမှာပဲစောင့်ပါ့မယ်၊ မမသာသွားပါ”

“ အေး..အေး..”

ဒေါ်ချိုမြကတဲထဲဝင်သွားတော့ အတွင်းခန်းမှာခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့နဲ့၊ ဝါးကွပ်ပျစ်တစ်ခုလဲတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက တဲတံခါးကိုအသာစေ့ပြီး ဝတ်ထားသည့်အဝတ်များကိုချွတ်လိုက်သည်။

ရေစိုအဝတ်များကိုရေညှစ်ပြီးသွေ့သွားစေရန်ကွပ်ပျစ်စောင်းတွင်လွှားထားလိုက်သည်။ သူမဝတ်လာသည့်အဝတ်အစားများကလည်းကြည့်ဦး။ သူမအိမ်တွင်အိပ်ခန်းထဲမှာတရေးတမောမှိန်းနေစဉ်၊ ကိုယ့်အခန်းထဲမို့လို့၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဘောင်းဘီတိုအပွကြီးဝတ်၊ တီရှပ်ပါးပါးပဲဝတ်ထားမိသည်။

ထိုစဉ်အတွင်းအလုပ်သမားမြွေကိုက်ခံရသည်ဆိုသဖြင့်ပြူးတူးပြာတာနဲ့ ထမီတစ်ထည်ကောက်စွပ်၊ တီရှပ်ပေါ်မှ ဦးမြတ်သာရဲ့ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ထပ်ဝတ်ပြီး၊ဆေးခန်းပို့ရန်ပြင်ရသည်။ အလုပ်သမားအန္တရာယ်မှလွတ်ကင်းပြီဟုသိရတော့မှ၊ အနားယူရန်ပြန်ပို့ပေးပြီး၊ ဈေးသွားရန်ကိစ္စဖြစ်လာတော့ အဝတ်အစားအထူးအထွေလဲမနေတော့ပဲဝတ်လက်စအတိုင်းပင်ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

ဒေါ်ချိုမြ၊ သူမအခုတဲထဲမှာတစ်ယောက်ထဲမို့လို့ အပေါ်ကဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ထမီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးရေတွေညှစ်ထုတ်ပြီးလှမ်းထားလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာတီရှပ်ပါးလေးနဲ့ဘောင်းဘီပွကြီးပဲကျန်တော့သည်။

တီရှပ်ကလဲရေစိုထားသဖြင့်အချမ်းကမပျောက်၊ နေရင်းနဲ့တုန်လာပြန်ပြီ၊ ဒါကြောင့်တီရှပ်ရောဘောင်းဘီကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးရေညှစ်ချလိုက်ရပြန်တော့ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာစီယာကြီးတစ်ထည်နှင့် အောက်ပိုင်းကပင်တီအသားရောင်နွမ်းနွမ်းတစ်ထည်သာကျန်ခဲ့တော့သည်။ ဘရာစီယာကလည်း သူ့ကပ်ဆိုဒ်နဲ့မတန်အောင်ကြီးမားလှသောနို့အုံကြီးကိုမနိုင့်တနိုင်ထမ်းထားရရှာ၏။ နို့ကြီးများကအပြင်သို့ခုန်ထွက်ချတော့ခမန်း…။

သူမကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်ထိုင်၍ အဝတ်များသွေ့စေရန်စောင့်နေစဉ်၊ သူမမျက်လုံးများပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားရ၏။ သူမ၏မြင်ကွင်းထဲဝင်ရောက်လာသောတစ်စုံတစ်ရာကြောင့်ပင်။ တဲယောက်တန်းအစပ်တစ်နေရာတွင်တွဲလောင်းလိမ်ခွေနေသောမြွေတစ်ကောင်..။

“ အားးးး အမလေး..လုပ်ကြပါအုံး…မြွေ..မြွေ..”

ဒေါ်ချိုမြရဲ့ငယ်သံပါအောင်ခြစ်အော်လိုက်တဲ့ အသံကြောင့် ကားထဲမှာစောင့်နေတဲ့ ဝင်းမောင်တစ်ယောက်ရုတ်တရက်အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်သွားပြီး၊ တဲထဲကိုအမြန်ပြေးဝင်လာခဲ့တော့သည်။ ဝင်းမောင်တဲတံခါးဖွင့်ဝင်လာတယ်ဆိုရင်ပဲ၊ ဒေါ်ချိုမြရဲ့ခုန်ဖက်တာခံလိုက်ရလို့ပိုပြီးလန့်သွားပြန်သည်။ ဒေါ်ချိုမြတစ်ယောက်သူ့ခါးမှာခါးထစ်ခွင်ထားသလိုကားယားခွလျက်ကြီး..။

“ မမချို..မမချို..ဘာဖြစ်တာလဲ..”

“ မြွေ..မြွေ…ဟိုမှာ..ခေါင်မိုးမှာ..”

ဝင်းမောင်မော့ကြည့်လိုက်တော့ မြွေကိုအမြီးပိုင်းပဲ မြင်ရတော့သည်။ ဒေါ်ချိုမြရဲ့စူးစူးရှရှအော်သံကြောင့်၊ မြွေခမြာမှာလည်းပြန်လန့်သွားပြီးလျှောကနဲအမိုးစပ်မှတံစက်မြိတ်ဘက်သို့ထွက်သွားပြီဖြစ်၏။ မြွေအပြင်ထွက်သွားတာသေချာလို့အခုမှဒေါ်ချိုမြဘက်လှည့်ကြည့်မိတဲ့ဝင်းမောင်တစ်ယောက် mask ရုပ်ရှင်ကားထဲကဇာတ်လိုက်လို မျက်လုံးကြီးတွေအပြုံလိုက်အုံထဲကကျွတ်ထွက်လာတော့မတတ်ပြူးထွက်သွားသည်။

ဒေါ်ချိုမြပုံစံကစောစောကပြောပြထားတဲ့အတိုင်းပဲလေ။ အပေါ်တစ်စအောက်တစ်စပဲကျန်တော့တာကို။ နို့ကြီးတွေ၊ ဖင်ကြီးတွေ၊ ပေါင်ကြီးတွေကအတုံးလိုက်အတစ်လိုက်၊ တလုံးတခဲကြီးး…။ ဝင်းမောင်နက်နဲတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကနေပြုံးလိုက်သည်။

“ မမချို၊ မလှုပ်နဲ့..အဲ့ဒီမှာပဲငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေလိုက်ဦး၊ မြွေကအရင်နေရာမှာပဲ…”

ပြောနေရင်းနဲ့ဝင်းမောင်လက်တွေကဒေါ်ချိုမြကိုသိမ်းကြုံးဖက်ပြီး၊ ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်လေ၏။ ဒေါ်ချိုမြကတော့မြွေကိုမြင်လိုက်မိပြီးကထဲက ကြောက်စိတ်ကြောင့်သူမကိုယ်သူမလည်းမပေါ်ရုံတမယ်ရှိနေတာကိုလဲသတိမထားမိ၊ ဝင်းမောင်ကအားရပါးရဖက်နေတာကိုလဲ မရုန်းမိပေ၊ သူမကတောင်ကြောက်အား လန့်အားနှင့်ဝင်းမောင်ကိုတိုးဖက်ထားလိုက်သေးသည်။

အတင်းဖက်ထားတာတွေကတသားတည်းဖြစ်လာလေ၊ ဝင်းမောင်၏လက်နက်ပုန်းကြီးကကြွတက်လာလေဖြစ်သည်။ လီးကြီးကအတော်တောင်နေလေပြီ။

ဘောင်းဘီအောက်မှမတ်မတ်ကြီးထောင်လို့ဒေါ်ချိုမြရဲ့စောက်ပတ်ကြီးကထိထိမိမိကြီးထောက်လျက်ရှိနေလေသည်။ တကယ်လို့ဝင်းမောင်ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီတိုနဲ့သူ့ ပင်တီသာခံမနေခဲ့လျှင် ဝင်းမောင်လီးကြီးကစောက်ပတ်ထဲတဲ့တဲ့ဝင်သွားလောက်ပြီ။

မြွေကြောက်တာကတစ်စိတ်၊ ခန္ဓာကိုယ်သွေးသားတွေကတုံ့ပြန်လာတာကတစ်စိတ်ဖြစ်သည်။ ချိုမြ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များတစိမ့်စိမ့်နှင့်အော်တိုမက်တစ်ထွက်ကျစပြုလာ၏။ အဲဒါကိုသူမကိုယ်တိုင်ပင်သတိမထားမိလိုက်။

ဝင်းမောင်ကဒေါ်ချိုမြ၏ဖင်လုံးကြီးများကိုအားရပါးရကိုင်နယ်နေလိုက်ပြီးသူမ၏နားရွက်ဖျားလေးများကိုလည်း လျှာဖြင့်လျက်ပေးရင်းသွားလေးများဖြင့်မနာအောင်ငုံခဲ၍ကိုက်ပေးနေလိုက်သည်။

“ အူးးးးစစ်..ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…ဝင်းမောင်၊ မြွေ..မြွေသွားပြီလား..”

ဝင်းမောင်ကဒေါ်ချိုမြမေးတာကိုပြန်မဖြေပေ၊ သူမ၏နားရွက်လေးတွေကိုသာ မနာအောင်ကိုက်လိုက်၊ ပိုဖိလျက်လိုက်လုပ်နေပြီးလျှာနွေးနွေးကြီးနဲ့နားတွင်းထဲတောင်ထိုးပြီးကလိနေလိုက်သေးသည်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကိုဘယ်မိန်းမမှတောင့်မခံနိုင်ပါ။ ကြက်သီးတွေတဖြန်းဖြန်းထလာမည်သာဖြစ်သည်။

ချိုမြလည်းဘာမို့လို့နည်း..၊ အသည်းတအေးအေးဖြင့်ကြက်သီးဖုလေးများထလာပြီလေ။ ဝင်းမောင်ကသူမရဲ့မျက်နှာလေးကိုပါး (၂)ဘက်မှကိုင်၍ဆွဲမော့လိုက်ပြီး၊ ပါးလေးများ၊ နဖူးနှင့် နှာခေါင်းလေးများကို လက်ဖြင့်ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်သည်။

အခုမှအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားပြီးချိုမြတစ်ယောက်ရုန်းရန်ကြိုးစားတော့၏။ သို့သော်ဝင်းမောင်ဖက်ထားတာကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖြစ်နေလို့ရုန်းမထွက်နိုင်တော့..။

“ လွှတ်…ဝင်းမောင်၊ လွှတ်..အမကိုလွှတ်အုံး..အိုးး ကျွတ်ကျွတ်..မလုပ်ပါနဲ့”

ဝင်းမောင်က ဒေါ်ချိုမြပါးစပ်ကိုနှုတ်ခမ်းချင်းဖိ၍ပိတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်(၂)ဘက်စလုံးကလည်းဂမူးရှုးတိုးနှင့်နို့အုံဖြူဖြူထွားထွားကြီးကိုနယ်ချေနေပြီ။ ပြောခဲ့သလိုပင်နို့ကြီးတွေကအဆမတန်ထွားကြိုင်းလှသဖြင့်ဘရာကပ်အောက်မှရုန်းကန်ထွက်လျက်ရှိရာ၊ ဝင်းမောင်၏ရှိုနှိုက်နယ်ချေမှုကြောင့်အပြုံလိုက်ကြီးထွက်ကျလာတော့၏။

ဝင်းမောင်ကလွတ်လပ်စွာထွက်ကျလာသောနို့အုံကြီးကိုစိတ်ကြိုက်နှဲနေပြီးမှ နို့သီးခေါင်းညိုညိုကြီးတွေကိုကုန်းဟပ်ပြီးတပြွတ်ပြွတ်စို့လိုက်တော့သည်။

ဒေါ်ချိုမြမှာ ယာပိုင်ရှင်ကတော်၊ ရွာတွင်မြေရှင်သူဌေးတစ်ယောက်အဆင့်ရှိသော်လည်း၊ အခြေခံလက်လုပ်လက်စားတောင်သူဘဝမှအောက်သက်ကြေစွာလုပ်ရင်းတဖြည်းဖြည်းဖြင့်ချမ်းသာလာသူဖြစ်ဖြင့်၊လယ်ယာအလုပ်ကြမ်းနှင့်မကင်းခဲ့ရာ၊ ကျန်းမာရေးနှင့်ပြည့်စုံပြီးသန်မာထွားကျိုင်းလှသည်။

အဆက်အပေါက်တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့်ညိုညိုတုတ်တုတ်၊ တလုံးတခဲကြီးဖြစ်၏။ အခုတော့ယာပိုင်သူဌေး မမဖြစ်လာပြီဖြစ်သဖြင့်သိပ်ပင်ပင်ပန်းပန်းမလုပ်ရတာ့ပဲ၊ အပေါ်မှသာစီစဉ်ညွှန်ကြားမှုသာများလာသဖြင့် ရာသီဥတုကြမ်းဒဏ်သိပ်မခံရတော့သည့်အတွက် အသားတွေလတ်လာကာ၊ တသွေးတမွေးကြီးအလှကြွယ်နေသောအချိန်ဖြစ်လေသည်။

ဝင်းမောင်မှာသူ့သူဌေးမ ဒေါ်မိမိမွန်တို့မိသားစုကိုကားမောင်း၍ဤယာတောသို့လိုက်ပို့ရာမှ ရောက်ရောက်ခြင်းပင် တလုံးတခဲဘော်ဒီကြီးပိုင်ရှင်ဒေါ်ချိုမြကိုစိတ်ဝင်စားပြီးစိတ်တွင်းမှကြိတ်၍ပစ်မှားနေမိရာ၊ အခုအခွင့်အရေးကသူ့အတွက်သိကြားမသလိုဖန်တီးလာခိုက်လက်လွတ်မခံပဲ အသုံးချလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

“ အင်းးး.. အားးး ဟားး…”

နို့အုံကြီးများကိုဒလကြမ်းဆွဲစို့ခံလိုက်ရသောဒေါ်ချိုမြမှာတုန်ကနဲတက်သွားလျက်မျက်လုံးများမှေးစင်းသွားရပြီ။

ဒေါ်ချိုမြတစ်ယောက် ကာမဖီလင်တက်လာသည်ကတစ်စိတ်၊ မြွေကိုလည်းကြောက်နေရသည်ကတစ်စိတ်နှင့် အလွန်ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရသောခံစားချက်တစ်မျိုးကို ခံစားရလျက်ရှိသည်။ သူမအနေဖြင့်ယခင်ကဒီလိုအကြောက်နှင့်အညိမ့်ရောထွေးနေသောခံစားမှုမျိုးကို တစ်ခါမှမကြုံဖူးခဲ့ပေ။

ခံစားမှု၏လှုံ့ဆော်မှုများကြောင့်သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှအရည်များစိမ့်ထွက်လာသည်မှာအိုင်ထွန်းလို့ပင်နေလေပြီ။ ဝင်းမောင်ကချိုမြ၏ အသားရောင်နွမ်နွမ်း ပင်တီထဲသို့လက်ရှိုပြီးနှိုက်လိုက်ရာ မီးခလုတ်တစ်ခုသဖွယ်စောက်စိပြူးပြူးကြီးကိုစမ်းမိလိုက်သည်။

ဒေါ်ချိုမြမှာခန္ဓာကိုယ်တုတ်ခိုင်ပြည့်ဖြိုးသလို၊ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်းကြီးလှသဖြင့်လက်တစ်အုပ်အပြည့်ဖြစ်လေရာ၊ စောက်စိကြီးမှာလည်းအထစ်လိုက်ကြီးပြူးနေသည်။ ဝင်းမောင်ကစမ်းမိသောစောက်စိကြီးကိုမိသည်နှင့်တခါထဲဖိပြီးပွတ်ချေပေးလိုက်သောအခါ၊ မချိုမြ၏ခန္ဓာကိုယ်မှာတဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားရာမှပျော့ကျသွားပြီး လျော့ရဲစွာပြုတ်ကျသွားတော့ရာ တဲကြမ်းခင်းမြေပေါ်ကျမလိုဖြစ်သွား၍ဝင်းမောင်ကခါးကိုဆွဲဖက်ပြီးအမြန်ထိမ်းလိုက်ရသည်။

ဝင်းမောင်ကချိုမြကိုဝါးကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်ပက်လက်လှန်၍လှဲချပေးလိုက်စဉ်တွင်လက်ကလဲမြန်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း၊ ချိုမြ၏အသားရောင်ပင်တီကိုပါတပြိုင်ထဲဆွဲချွတ်ပြီးသားဖြစ်နေပြီ။ ချိုမြကွပ်ပျစ်ပေါ်ကျောကျသွားသည်နှင့်ဝင်းမောင်ကပေါင်ကြားကိုမျက်နှာအပ်ပြီးစောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုလျှာဖြင့်ထိုးကော်လျက်လိုက်တော့သည်။

“ ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်…အိုးးးး အ..အမကို မလုပ်ပါနဲ့..”

ပြောတော့မှ ဝင်းမောင်ကစောက်စိကြီးကိုငုံခဲလိုက်ပြီးလျှာဖြင့်လိမ်းယူ၍ အားရပါးရ စုပ်လိုက်လေတော့သည်။ လက်များကလည်းနို့ကြီး(၂)လုံးကိုကောင်းကောင်းနယ်ပေးနေသည်။ အခုတော့ချိုမြမှာကြက်သီးမွေးညင်းတဖြင်းဖြင်းထအောင်ကောင်းနေရုံမျှမက၊ ရင်တွေပါတသိမ့်သိမ့်ခုန်လျက်ရှိတော့၏။

အကြောင်းမှာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အခုအရသာရှိစွာလျက်ပေးမှုတ်ပေးနေသည်မှာ သူမ၏ခင်ပွန်းသည်မဟုတ်ပဲအခြားတစိမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်နေခြင်းပင်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကိုသူမဘယ်လိုမှမထင်ထား၊ မတွေးထားမိခဲ့။

“ အားးး ကျွတ်ကျွတ်..ကောင်းလိုက်တာ… မောင်ဝင်းမောင်..၊ ဘာဖြစ်လို့လျက်တာဒီလောက်တော်ရတာလဲ…၊ အိုးးးး မ.. မမ..အရှုံးပေးပါပြီကွယ်၊ အင်းးး အဲ..လျက်ပေး၊ စောက်စိကိုစုပ်ပေးးး ..အင်းးးး..ဟင်းးး..”

ဝင်းမောင် ကောင်းကောင်းကြီးဂျာပေးနေရာမှ စောက်ပတ်ကနေမျက်နှာခွာလိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်၍ သူ့အင်္ကျီနှင့်လုံချည်များကိုဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးမှချိုမြနားသို့ပြန်ကပ်လာရာတွင်၊ ချိုမြမှာဝင်းမောင်၏လီးကြီးကိုကြည့်ပြီးလန့်သွားကာ၊ အံ့အားသင့်၊ ကြက်သေသေလျက်ရှိတော့သည်။

ဝင်းမောင်မှာရမ္မက်ရှိန်ကြောင့်လီးကြီးမှာ အသားကုန်တောင်လျက်ရှိနေပြီဖြစ်လေရာ၊ လီးကြီးမှာကြီးလဲကြီး၊ ဒစ်ကြီးမှာလဲပြဲနေသည့်အပြင်၊ ဒစ်ပတ်ပတ်လည်အရေပြားတဝိုက် အဖုကြီးမျာ (၃-၄) ဖုကဖုထစ်၍ပြူးထွက်နေသေးသည်။

ဝင်းမောင်က ဂေါ်လီထည့်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဝင်းမောင်ကမျက်လုံးကြီးဝိုင်းလျက်အထိတ်တလန့်ကြည့်နေသောဒေါ်ချိုမြအားကြည့်လျက်…

“ မကြောက်ပါနဲ့မမချိုရယ်၊ အဲဒါကြီးက မမကိုအရင်ကတခါမှမကြုံဘူးလောက်အောင်ကောင်းတဲ့အရသာနဲ့သာယာမှုကိုပေးမှာပါ…”

ဝင်းမောင်ကပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ပင်မချိုမြရဲ့လက်လေးတစ်ဘက်ကိုဇတ်ခနဲဆွဲယူလိုက်ပြီး၊ မာတောင်နေပြီဖြစ်ပြီးခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်နေသောသူ့လီးကြီးကိုအုပ်၍ကိုင်ခိုင်းလိုက်လေတော့သည်…။

ချိုမြအသည်းထဲမှာတလှပ်လှပ်နဲ့..။ လက်ထဲမှာဆုပ်ကိုင်ထားမိသောဝင်းမောင်၏လီးချောင်းကြီးက သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ကောင်အလား တဒုတ်ဒုတ်သွေးတိုး၍တဇတ်ဇတ်လှုပ်ခုန်နေသည်။ လက်မနှင့်လက်ညှိုးကွင်းအကြားပြူထွက်နေတဲ့ဒစ်ထိပ်ကြီးရဲ့ပတ်လည်မှာ ဂေါ်လီဖုကြီးတွေကဖူးထွက်နေ၏။

ချိုမြရင်တွေခုန်လွန်းလှသည်။ တချို့ယောက်ျားတွေလီးမှာဂေါ်လီမြှုပ်ထားတတ်လေ့ရှိကြောင်း၊ ခံရတဲ့မိန်းမတွေအဖို့ အသည်းခိုက်အောင်ကောင်းကြောင်း၊ ကြားဖူးနေသည်မှာကြာပြီ။ ဒါပေမယ့်ဒီနေ့မှ အဲ့ဒီဂေါ်လီမြှုပ်ထားတယ်ဆိုတဲ့ဟာကြီးကိုနဖူးတွေ့ဒူးတွေ့တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်၏။

အခုပင် လက်ထဲမှာဖလန်းဖလန်းနှင့်ဖြစ်နေသည်။ ဈေးဗန်းထဲကငါးရံ့ကြီးတစ်ကောင်အလား။ ပြီးတော့အဲဒါကြီးနဲ့သူမကိုလုပ်တော့မည်မှာ ရာနှုန်းပြည့်မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ၊ တွေးရုံနှင့်ပင်သူမပေါင်ကြားမှအရည်တွေတောက်တောက်ကျလာသည်။ ဝင်းမောင်ကသူ့လီးကို မချိုမြပါးစပ်နားထိုးကပ်ပြီး…

“ ပါးစပ်ထဲတစ်ချက်လောက်စမ်းပြီးငုံကြည့်လိုက်ပါလားမမချို၊…. ငုံလိုက်..နဲနဲလေး..နဲနဲလေး”

ဝင်းမောင်ပြောနေပုံကစိတ်ညှို့ဆရာတစ်ယောက်အိပ်မွေ့ချနေတာနဲ့ တူ..တူသေးတော့..၊ ဖြေးဖြေးလေးလေးနဲ့ပြောနေတာ၊ ချိုမြကပြောတာကိုမငြင်းဆန်နိုင်သလုလိုက်လုပ်နေ၏၊ ပါးစပ်လေးဖြေးဖြေးဟပြီး ဒစ်ကြီးကိုငုံလို့စုပ်သွင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့လီးပတ်ပတ်လည်ကိုညင်သာစွာလျက်၏။ နောက်တော့ပါးစပ်ကိုကျယ်ကျယ်ဟပြီးလီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးကိုစုပ်မြိုသွင်းလိုက်တော့သည်။

“ အိုးးးး ကောင်းလိုက်တာ မမချို…ရှီးးး”

ဝင်းမောင်ဖီလင်တက်လာပြီးပုလွေမှုတ်ပေးနေတဲ့မချိုမြရဲ့ ပါးစပ်ထဲကိုအရှိန်နဲ့ထိုးညှောင့်ပေးနေလိုက်သည်။လက်ကလဲချိုမြရဲ့ဆံပင်အုံကိုအားနဲ့တင်းတင်းဆွဲဆုပ်နေ၏။ ချိုမြတစ်ယောက် ဆံပင်ဆောင့်ဆွဲခံထားရလို့နာမနာတော့မသိ၊ စိတ်ထဲမှာတော့ဒီလောက်လီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးကို ပါးစပ်အပြည့်ငုံစုပ်ပေးနေရတာ အရသာသိပ်တွေ့နေလေသည်။

ဝင်းမောင်ကသူ့လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲတစ်ချက်ညှောင့်သွင်းလာတိုင်း ချိုမြကပို၍အားပါပါကြမ်းကြမ်းစုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဝင်းမောင်ဘယ်လိုမှမရတော့ဘူး၊ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ချိုမြပါးစပ်ထဲကသူ့လီးကြီးကိုဇတ်ကနဲဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ချိုမြကိုကွပ်ပျစ်ပေါ်ပက်လက်တွန်းလှဲလိုက်ပြီးတော့ ပေါင်ကြီးဆွဲအဖြဲလိုက်မှာဟသွားတဲ့စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးအဝကိုသူ့ဒစ်ကြီးတေ့ပြီးအားပါပါနဲ့ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။

“ အိုးးးး ဖြေးဖြေး… သာသာလေးအရင်လုပ်ပါဟဲ့… ရှူး…စီးး…ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်…”

ဂေါ်လီပတ်ချာလည်အပြည့်နဲ့ လီးကြီးကြီးရှည်ရှည်ကြီး စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာတယ်ဆိုရင်ပဲ ချိုမြတစ်ယောက်ကျင်ဆိမ့်တက်သွားရပြီ…။ လီးကြီးတစ်ချက်တစ်ချက်ဆောင့်ဝင်လာတိုင်း သူမရဲ့စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ဆွဲလို့နေသည်။

“ အမလေး.. ကျွတ် ကျွတ်.. ဆောင့်..ပြင်းပြင်းဆောင့်စမ်းပါတော်…အိုးးး ဘာလို့ဒါလောက်ကောင်းရတာလဲ၊ အမလေးစိမ့်ကနဲနေတာပဲ၊ အင်း…ဟင်းးး…”

ဝင်းမောင်က ဒေါ်ချိုမြရဲ့ပေါင်ကြီး (၂)လုံးကိုဆွဲမြှောက်ပြီးပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ဆောင့်ချက်တွေကိုဒရစပ်အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်တော့သည်။

“ အမလေးတော်..ကောင်းး..ကောင်းတယ်..သွက်သွက်ကလေးလုပ် မောင်လေး..”

မချိုမြတစ်ယောက်အသားကုန် ကုန်းအော်ညည်းတွားလျက်ရှိသည်။ သူမတစ်သက်မှာအရင်က အဲ့ဒီလိုခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ခါမှအလိုးမခံရဘူးခဲ့ပေ။ ကောင်းလိုက်သမှ သူမဘယ်နှစ်ခါပြီးသွားလိုက်မှန်းတောင်မသိတော့။

“ အူးးး မမချို၊ ကျနော်ဒီလိုမျိုးလုပ်ပေးတာကြိုက်လားဟင်! ကောင်းလား..”

“ ရှူး…အီးးးး ကောင်းတယ်၊ နာနာလေးဆောင့်စမ်းပါ..”

ဒီလိုဧည့်ထောက်ခံလမ်းဖွင့်ပြောပေးလိုက်တော့ ဝင်းမောင်မလဲဘယ်ရတော့မှာလဲ၊ နသိုးကြိုးပြတ် (၁ဝ) ကြိမ်၊ (၁၅) ကြိမ်လောက်ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်တာ၊ ချိုမြတစ်ယောက် ဓာတ်လှေခါးစီးပြီးနတ်ပြည်တက်သလို လှပ်ခနဲလှပ်ခနဲဖြစ်နေချန်မှာပဲဝင်းမောင်ရဲ့လရည်တွေကဖြောကနဲဖြောကနဲ၊ သားအိမ်ထဲအထိပန်းထည့်တာခံလိုက်ရလေသည်။

ဒေါ်ချိုမြဆတ်ဆတ်ဆတ်ခါအောင် တစ်ချက်နှစ်ချက်တွန့်ပြီးနောက်တစ်ချီပြီးသွားရတော့၏။ ဝင်းမောင်လည်းပုခုန်းပေါ်ထမ်းထားရတဲ့ပေါင်ကြီးတွေကိုဖြုတ်ချပြီး ဒေါ်ချိုမြရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကိုမှောက်ရက်ကြီးထပ်ပြီးကျသွားတော့သည်။ သူတော်တော်လေးအားကုန်သွားသည်လေ။

ဒါပေမယ့်ခဏအကြာမှာပဲဒေါ်ချိုမြက၊ တစုံတခုသော ခံစားမှုကိုရလိုက်ပြန်သည်။ ခုနကတဒင်္ဂပျော့ကျသွားသော့သူမစောက်ခေါင်းထဲစွပ်ရက်သားအတံကြီးကပြန်ပြီးပြည့်ကြပ်လာတာသတိထားလိုက်မိသည်။

ဝင်းမောင်၏လီးကြီးကစောက်ပတ်ထဲမှာပင်ပြန်မာလာပြန်ပြီ။

“ အိုးးး..ဘယ်လိုကြီးလဲဟ…၊ဘာမှတောင်မကြာသေးဘူး..အဖုတ်ထဲပြန်ပြည့်လာပြန်ပြီ၊ တောင်..တောင်နိုင်လွန်း ခ်ခ်၊ တော်တော့်နော်..၊ တောကြာအိမ်ပြန်နောက်ကျနေမယ်..၊ အူးးး စစ်စ်..”

“ နောက်တစ်ချီထဲပါ မမရယ်၊ မမချိုစောက်ဖုတ်ကြီးကသိပ်ကောင်းတာပဲ၊မမနာမည်နဲ့လိုက်အောင် ချို..မြ..နေတာပဲ၊ စွဲသွားပြီမမရယ်၊ ပေးလိုးဦးနော်..”

“ အမယ် ချို..မြ..နေတယ်ဆိုရအောင် နင်ကငါ့စောက်ဖုတ်ကိုဝါးစားလို့လား၊ ခ်ခ်ခ်”

“ ခုနကလျက်ပေးထားတယ်လေ မမရဲ့၊ လျှာကအရသာသိသဗျ..ဟ..ဟ..ကဲပါမမရယ်..မမရဲ့စောက်ဖုတ်ချိုချိုကြီးကိုလိုးချင်လွန်းလို့လီးကြီးကဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ..ခဏလေးပါ၊ မမဟာကြီးကလဲဆွဲဆွဲညှစ်နေတာကိုး.. ကျနော်လီးကြီးကိုပေးချစ်လိုက်ပါနော်..မမ”

ဝင်းမောင်၏အပြောများကြားတွင်ချိုမြတစ်ယောက်ပစ်ကျသွားရသည်။ သူမနှင့်သူမယောက်ျား ဦးမြတ်သာတို့လိုးသာလိုးလာခဲ့ကြလို့အိမ်ထောင်သက်ဒီလောက်ကြာလာပေမယ့်၊ အခုဝင်းမောင်ပြောသလိုတစ်တစ်ခွခွတွေမပြောဖြစ်ကြပေ၊ အခုလိုတစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ကခပ်ကြမ်းကြမ်းပြော၍လိုးလာတော့ မခံစားခဲ့ရဘူးသောအတွေ့အကြုံဖီလင်တစ်မျိုးဖြစ်လာပြီးစောက်ဖုတ်မှာရွတက်လာရပြန်တော့၏။

ဝင်းမောင်ကပြန်တောင်လာနေပြီဖြစ်သည့်သူ့လီးကြီးဖြင့် ဖင်ကိုကြွကြွပြီးဖြေးဖြေးမှန်မှန်ဖြင့် နောက်တစ်ချီထပ်လိုးပြန်လေသည်။ ပြီးတော့နို့အုံလုံးလုံးတစ်တစ်ကြီးများကိုအားကုန်ဆွဲဟပ်ပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းစို့ပစ်လိုက်သည်။

ဝင်းမောင်ရဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းနည်းဗျူဟာအောက်တွင်တုန်ခိုက်နေပြီဖြစ်သောဒေါ်ချိုမြမှာ ဘယ်လိုမှတင်းမခံနိုင်တော့၊ စိတ်လွှတ်၍ဖီလင်အတိုင်းအော်ညည်းလာတော့သည်။

“ အိုး..ကျွတ်ကျွတ်..ရှီး…ကောင်းတယ်ကွာ..ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်တော်နေရတာလဲ..အီးးးး..”

ဝင်းမောင်က မချိုမြရဲ့စောက်ပတ်ထဲကလီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ ဟင်…ဘာဖြစ်လို့လဲ..”

ဝင်းမောင်ဘာမှပြန်မပြော၊ မချိုမြကိုဆွဲထူမတ်တပ်ရပ်စေလိုက်ပြီးမှ သူက ကွပ်ပျစ်ပေါ်ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်သည်။

“ မမချိုသိလား၊ ကျနော်ကယောက်ျားဖြစ်ပေမယ့်၊ အောက်ကပက်လက်ခံရတာအကြိုက်ဆုံးပဲ၊ အဲ့လိုခံတိုင်းဖီလင်အရမ်းရှိတာ။ မမလုပ်ပေးတတ်လား..”

ချိုမြသိတာပေါ့၊ ဝင်းမောင်ဘာလိုချင်လဲဆိုတာ၊ သူ့ကိုမြင်းစီးခိုင်းနေတာပဲ၊ သမ္ဘာရင့်နေတဲ့အိမ်ထောင်သည်ပဲလေ၊ ဒါလောက်တော့အပျော့ပေါ့၊ ဒါပေမယ့်အခုမှအမှတ်မထင် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ခံမိတဲ့တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုသူမကဦးဆောင်ပြီးကြဲပေးရမှာကိုတော့ရှက်တက်တက်ဖြစ်နေမိသည်။

ပြီးတော့သူကယာပိုင်လုပ်ငန်းရှင်ကတော်၊ ဟိုက မြို့ကပါလာတဲ့ယောင်းမရဲ့ဒရိုင်ဘာ။ သူမစိတ်တွေမတင်မကျဖြစ်နေတုန်း ဝင်းမောင်ကသူမရဲ့စောက်စိကိုလှမ်းပြီးဖိပွတ်ဆွပေးနေရာကနေ သူမကိုသူုကိုယ်ပေါ်အတင်းဆွဲချပြီး ကားယားခွထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။

အခုမချိုမြရွေးစရာလမ်းမရှိတော့. ၊ သူမကိုယ်တိုင်ကလဲ စိတ်နှလုံးဝုန်းဒိုင်းကြဲအောင်ထန်နေပြီ။ ချိုမြကလက်တစ်ဖက်နဲ့ဝင်းမောင်ရဲ့လီးတောင်တောင်ကြီးကိုဖမ်းဆွဲလို့ သူမရဲ့စောက်ပေါက်ဝမှာတည့်တည့်တေ့လိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်းဖိထိုင်ချလိုက်တော့၏။

“ အမ…လေးးး..ရှူး..အ..ညပ်နေတာပဲ..ကြီးလိုက်တာ..သူ့ဟာကြီးက..”

သူမစောက်ခေါင်းထဲကို တဖျစ်ဖျစ်ဝင်သွားတဲ့လီးကြီးကသူမကိုအရမ်းထူးခြားတဲ့အရသာကိုပေးနေတယ်။ လီးပတ်လည်ကဂေါ်လီစိတွေက သူမောက်စိကိုတချိန်လုံးဖိချေပေးနေသည်လေ။ ဝင်းမောင်မှာလဲတွဲလောင်းကြီးရမ်းခါနေတဲ့နို့အုံတင်းတင်းလုံးလုံးကြီးတွေကိုမျက်နှာနားကပ်မြင်ရတော့သည်းခံနိုင်စွမ်းအားတွေကုန်သွားပြီ။ လက်(၂)ဘက်နဲ့နို့ကြီးတွေကိုမပြီးအတင်းဆွဲဖိညှစ်ဆုပ်နယ်နေလိုက်သည်။

“ အမယ်လေး…မညှစ်ပါနဲ့ ..အိုးးးး”

“ မကောင်းလို့လား မမချိုရယ်..အူးးး”

“ အမလေးးး လေး… ကောင်းလွန်းလို့အသက်ထွက်တော့မယ်..အင်းးး ဟင်းးး”

အဲ့ဒီလိုပြောနေမှတော့ ဝင်းမောင်မှာလည်း စိတ်တွေ တအားထန်လာရပြီး မချိုမြရဲ့ခါးကိုလက်(၂)ဘက်နဲ့ ကြပကြပ်ကိုင်ပြီး အထက်အောက်မြှေက်လိုက်ချလိုက်နဲ့၊ ဆောင့်ထိုင်ချနေတဲ့အရှိန်ကိုပိုပြီးသွက်အောင်ကူပြီးဆောင့်ပေးနေတော့၏။

ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာလည်းခါးကိုကော့ကော့ပီးလီးကြီးကိုပစ်တင်ပေးနေသည်။

“ အိုးးးး ဝင်းမောင်..ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာဟယ်…အားးးး…..”

“ ရှီး…အားးး…ဝင်းမောင်တွေ ဘာတွေလုပ်မနေပါနဲ့၊ မောင်လို့ခေါ်စမ်းပါလားမမရယ်၊ ခေါ်ကြည့်စမ်း..မောင်..လို့..”

“ အို…ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲ…ခေါ်နိုင်ပါဘူး..အားးးး ကောင်းတယ်..မောင်..မောင်လိုးတာတော်လိုက်တာကွာ..”

ချိုမြတစ်ယောက် အခုအချိန်မှာ သူမရဲ့ယောက်ျားကြီးဦးမြတ်သာကို လုံးလုံးကြီးမေ့နေလေပြီ။အခု သူမခံစားနေရသောအရသာမှာ ဦးမြတ်သာလိုးပေးစဉ်ကထက် အဆမတန်ကောင်းမွန်နေ၏။ အမှန်တော့ ဦးမြတ်သာမှာလည်းအလိုးသန်လှပြီး တက်ကနစ်နည်းလမ်းစုံကလဲကောင်းလှပါ၏။

ဒါပေမယ့်ပေါ့..၊ ဆိုရိုးစကားရှိသည်လေ၊ မဖတ်ရသေးတဲ့စာအုပ်ဟာ မဖတ်ဖူးသေးသူအတွက်အသစ်ပေါ့၊စာအုပ်ဟောင်းကရသစာပေဖြစ်ပေမယ့်၊ ၏၊သည်မရွေးအလွတ်ရနေတော့ အသစ်ဖတ်နေရသောစာအုပ်အပေါ်စိတ်လှုပ်ရှားစီးမြောနေမိခြင်းသာ။

ချိုမြက ဝင်းမောင်ရဲ့လီးကိုစောက်ခေါင်းကြွက်သားတွေဖြင့် အားပါပါအချက်ကျကျဆွဲညှစ်ပေးနေလိုက်သည်။

“ အိုးးးး အားး ကျ..ကျနော်ပြီးပြီ.. မောင်ပြီးပြီ မမ”

“ အူးးး မမကိုလဲစောင့်ဦးလေ.. မလဲပြီးတော့မယ့်ဟာ..အမလေး..ကျွတ်ကျွတ်..အင်းးး”

ဝင်းမောင်၏အားသန်လှသောလရည်များက ချိုမြသားအိမ်ခေါင်းထဲတဖြောဖြောပန်းထွက်သွားပြန်လေပြီ။ ချိုမြလည်းအရမ်းကောင်းပြီးဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မရှေးမနှောင်းပင်ဆက်တိုက်ပြီးသွားတော့သည်။ ချိုမြလည်းခြေကုန်လက်ပမ်းကျပြီး ဝင်းမောင်၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ်မှောက်ကျသွားသည်။

ဝင်းမောင်ကချိုမြရဲ့ပါးလေး (၂)ဘက်ကိုအုပ်၍ သူ့မျက်နှာနားဆွဲယူပြီး ချစ်မ၏နှုတ်ခမ်းလေးများကို ညင်ညင်သာသာလေးတရှိုက်ရှိုက်စုပ်နမ်းပေးလိုက်သည်။ ခဏအကြာမှာတော့ (၂)ယောက်စလုံးထ၊ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြပြီးကားဆီလျှောက်လာကြသည်။

မိုးလဲတိတ်သွားလေပြီ။ ယာတောအိမ်သို့ကားမောင်း၍အပြန်ခရီးမှာတော့ ချိုမြတစ်ယောက် ဝင်းမောင်ပေါင်ပေါ်တွင်မျက်နှာအပ်ပြီး၊ တစ်လမ်းလုံးလီးစုပ်လျက်လိုက်ပါလာသည်။ ဝင်းမောင်မှာ ကောင်းလည်းကောင်း၊ ကားမောင်းရတာကလဲအဆင်မပြေ၊ ကားမှာလမ်းဘေးထိုးကျတော့မလိုဖြစ်ခဲ့ရတာ (၃-၄) ကြိမ်မက….၊ ဦးမြတ်သာတို့တူဝရီးကားကိုပြန်လှည့်မောင်းလာကြရာကနေ ရေတံခွန်နားအနီးဆုံးနေရာပြန်ရောက်တော့ကားရပ်ပြီးဆင်းလိုက်ကြသည်။

“ ဇွန်လေး..ကားနားမှာပဲစောင့်နေခဲ့တော့နော်၊ ဘသာပဲသူတို့ဆီလိုက်ခေါ်လိုက်တော့မယ်၊ အချိန်လည်းနှောင်းနေပြီတန်းပြန်ကြတာပေါ့…”

“ ဟုတ်..ဘသာ..မီးလဲအပေါ်မတက်နိုင်တော့ပါဘူး..ဒီကပဲစောင့်တော့မယ်”

ဦးမြတ်သာကလဲ ပြောပြီးတာနဲ့ ကျောက်တုံးတွေ၊ သစ်မြစ်တွေထူထပ်တဲ့ခြေလမ်းကလေးကနေရေတံခွန်ဘက်တက်သွားလေသည်။ လမ်းကလေးကတော်တော်လေးခက်ခက်ခဲခဲတက်ရသည်။

ဒီရေတံခွန်က လူသိသိပ်မများ၊ လူသွားလူလာလည်းသိပ်မရှိသေးသဖြင့်၊ လမ်းကမဖုံသေး။ မြို့နယ်၏အနာဂါတ်ခရီးသွားလုပ်ငန်းအတွက်အဓိကနေရာဖြစ်လာမည့်အခြေအနေဖြစ်သော်လည်း ဖွံ့ဖြိုးရေးအတွက်သေချာအဆင့်မြှင့်တင်နိုင်ခြင်းမရှိသေးပေ။ ခြုံနွယ်များသစ်ရွက်သစ်ခက်များကလည်းပိတ်ဆို့နေသေးသည်။

ရေတံခွန်ရောက်ခါနီးအတက်တစ်ကွေ့၊ အုံ့ဆိုင်းနေသောအရွက်ဖားဖားကြီးများနှင်သစ်ကိုင်းကြီးတစ်ခုပိတ်ဆို့ထားသောမြင်ကွင်းမှအကျော် သစ်ရွက်ကြီးများကြားအနည်းငယ်ရှင်းသွားသောမြင်ကွင်းက မလှမ်းမကမ်းကကျောက်ဆောင်တစ်နေရာကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။

လှစ်ကနဲမြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းက ဘသာခေါ် ဦးမြတ်သာရုတ်တရက်ကြက်သီးမွေးညှင်းထ၊ အောက်ကဖွားဘက်တော်ကြီးကလဲကြွလာခဲ့ရတော့သည်။

သူ့ညီမဖြစ်သူမိမိမွန်တစ်ယောက်၊ သူမ၏သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်ကိုကောင်းကောင်းကြီးပုလွေမှုတ်ပေးနေခြင်းပင်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းကဆိုပေမယ့်မြင်ကွင်းကကြည်ကြည်လင်လင်ပြတ်ပြတ်သားသား..။ မိမိမွန်ကသူဒီကမသွားခင်ကသူမြင်ခဲ့ရတဲ့ရေကူးဝတ်စုံတောင်မကပ်တော့၊ ညီမဖြစ်သူ၏ ကြီးမားတင်ရင်းနေသောနို့အုံလုံးလုံးခဲခဲကြီးအစုံကိုဦးမြတ်သာတစ်ယောက်မျက်စိနဲ့တပြည့်ပြူးပြဲနေအောင်မြင်လိုက်ရသည်။

လှပထွားကြိုင်းလှသောနို့ကြီးများက၊ သူထင်ထား၊ စိတ်ကူးယဉ်ထားသည်ထက်ပင်ပိုကြီး၊ ပိုလှနေသေး၏။ ပြီးတော့သူ့နေရာနဲ့သူအချိုးကျပြေပြစ်ပြီးဖုထစ်လုံးထွားနေတဲ့နန်းမွေ့စံဘော်ဒီနဲ့ ညီမကိုအတိုင်းသားကြီးမြင်နေရတော့ သူ့ညီမကိုအခုပဲဒရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်လာပြီးအားရပါးလိုးပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေပေါ်လာတော့သည်။

သူသိလိုက်ပြီလေ၊ ဒီသားအမိစုံတွဲဘာတွေဖြစ်ပြီးခဲ့ပြီဆိုတာ…။ ဒီတော့ ဒီအကြောင်းကိုအခြေပြုပြီးဘယ်လိုအကျိုးရှိအောင်အသုံးချရမယ်ဆိုတာစိတ်ထဲတေးထားလိုက်တော့သည်။

ဦးမြတ်သာကအကြံနဲ့နောက်ဘက်ကိုအတော်ဝေးဝေးအထိပြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ြ ပီးမှအသံကျယ်ကျယ်နဲ့ကုန်းအော်ပြီးသူ့တူဖိုးထွဋ်နာမည်ကိုအော်ခေါ်လိုက်သည်။ သူစောစောကသစ်ပင်နားပြန်ရောက်လာပြီးခြုံနောက်ကထွက်လိုက်မိတယ်ဆိုရင်ပဲသူ့တူဖိုးထွဋ်ကိုကျောက်ဆောင်ဘေးရေအိုင်ထဲမှာတွေ့လိုက်ရသည်။

ဦးမြတ်သာကြိတ်ပြုံးလိုက်မိ၏။ သိတာပေါ့…ဒီကောင် ရေထဲဆင်းစိမ်ပြီးတောင်နေတဲ့ လီးဖွက်ထားတယ်ဆိုတာ…။ မိမိမွန်ကတော့ကျောက်ဆောင်ဘေးသစ်ပင်အောက်မှာ။ ဘီကီနီကိုနေသားတကျပြန်ဝတ်ပြီးနေပြီ။

ဦးမြတ်သာက မိမိမွန်ဆီတန်းလျှောက်ဝင်သွားပြီးမျက်နှာမချိုမချဉ်ဖြင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မိမိမွန် သူ့အကို၏အကြည့်ကြောင့်မလုံမလဲ နှင့်ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်နေရသည်။ သူမစိတ်ထဲ ‘အကိုကြီးများတို့လုပ်နေတာမြင်သွားလားမသိဘူး’ ဟုတွေးနေမိ၏။ ဒါပေမယ့် ဟန်ကိုယ့်ဖို့လုပ်ကာဘာမှမဖြစ်သလိုအိန္ဒြေပြန်ဆည်လိုက်ရင်း…

“ ဟင်..အကိုကြီးတို့ပြန်လာတာမြန်လှချည်လား..၊ ဒါနဲ့..လူနာရောဘယ်လိုနေသေးလဲ”

“ အေးလမ်းတစ်ဝက်မှာပဲ၊ မိချိုဖုန်းဆက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲဟေ့၊ အဆိပ်ရှိတဲ့မြွေဆိုးမဟုတ်ဘူးတဲ့၊ ဆေးရုံလဲသွားဖို့မလိုတော့ဘူး၊ ဒါနဲ့ပဲနင်တို့ဆီပြန်လှည့်ခေါ်တာ၊ ငါတို့မှာကားဘီးကျွံပြီးစောက်လုပ်ရှုပ်သွားသေးတယ်.. ”

(စိတ်ထဲမှာတော့..ဟီးဟီး..တော်တော်ရှုပ်တဲ့စောက်လုပ်ကြီး..)

“ ဟုတ်လားကိုကြီး..တော်တော်ပမ်းသွားရောပေါ့..”💗incest book❤️:

“ အေးပေါ့..ဟဲဟဲ..ဘယ်လိုလဲ၊ နင့်သားနဲ့ကစားရတာ တော်တော်ကြီးပျော်ရဲ့လား..”

“ ပျော်..ပျော်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်မောတယ်ကိုကြီးရဲ့…”

မိမိမွန်သူ့အကိုကြီးရဲ့ထေ့တေ့တေ့လေသံနဲ့စကားကြောင့် စိတ်ထဲထိတ်ကနဲဖြစ်သွားပေမယ့် မသိသလိုအလိုက်သင့်ပဲပြန်ပြောလိုက်တယ်၊ စကားအကျကောက်ပြီးဖြေရှင်းပြနေရင်ပိုပြီးရှုပ်မယ်လေ။

“ ကဲ…ကျမတို့ပြန်ကြရင်ကောင်းမလားကိုကြီး..၊ ညီမလေးလဲမောပြီ..”

“ ကောင်းသားပဲ..ပြန်ကြစို့..နောက်နေ့တွေအချိန်ရရင် ညီမလေးနဲ့ကိုကြီးတို့လာကစားကြသေးတာပေါ့၊ ဒီနေ့တော့မကစားလိုက်ရဘူး၊ လမ်းပေါ်မှာတင်အချိန်ကုန်နေတာ..”

အားလုံးပြန်လျှောက်ဆင်းလာခဲ့ကြပြီးကားပေါ်ကိုတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပင်တက်လာခဲ့ကြသည်။ အပြန်တစ်လမ်းလုံးကားပေါ်မှ ၄ယောက်မှာကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ်ဖြင့်စကားမပြောဖြစ်ကြပဲ ငြိမ်ချက်သားကောင်းလှသည်။

အတွေးတွေကတော့ ဒီနေ့သူတို့အသီးသီးကိုယ်တွေ့ကြုံခဲ့ရသည့်အဖြစ်အပျက်များကို တရစ်ဝဲဝဲစားမြုံ့ပြန်ပုံဖော်နေမိခြင်းသာဖြစ်၏။ အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့လည်းတိတ်ဆိတ်စွာကိုယ့်အခန်းကိုယ်တက်သွားကြပြီးအနားယူကြတော့သည်။

ညနေ(၅) နာရီလောက်မှမြို့ဈေးဘက်ကအပြန်မိုးမိလာသောဒေါ်ချိုမြတို့ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ညစာထမင်းဝိုင်းကတော့ သိပ်စိုစိုပြေပြေမရှိလှ၊ လုံးဝတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ကြီးမဟုတ်ပေမယ့် ပုံမှန်ထမင်းအကြောင်း၊ဟင်းအကြောင်း၊ အနဲအကျဉ်းသာပြောဖြစ်ကြ၏။

အားလုံးမှာအသီး၊အသီး၊အသက၊အသက၊ နေ့လည်မှာတုန်းက အတွေ့အကြုံသစ်တစ်ခုစီကြုံခဲ့ရသူချည်းများသာဖြစ်လေရာ၊ ထိုအဖြစ်အပျက်အရိပ်များကလွှမ်းမိုးနေဆဲဖြစ်သည်။ တစ်ဦးချင်းစီကြည့်ရအာင်….

............................

ချိုမြ

ဒေါ်ချိုမြတစ်ယောက် ညနေစာထမင်းဝိုင်းအပြီးသူ့ယောက်ျားဦးမြတ်သာကို သွေးတိုးထိမ်းရန်အတွက်သောက်နေကျအတိုင်း သံပုရာရည်တစ်ခွက်ဖျော်တိုက်ရာတွင် အိပ်ဆေးတိတ်တိတ်လေးခပ်ထားခဲ့သည်။

သူမအဖို့ဝင်းမောင်ရဲ့ဂေါ်လီပတ်ကြီးနဲ့တမူဆန်းပြားတဲ့တက်ကနစ်တွေကိုစွဲနေမိပြီ။ သူ့လင်ကြီးဒီနေ့ရေတံခွန်ဘက်ကမောပြီးပြန်လာတာ၊ အိပ်ဆေးအရှိန်နဲ့ပါဆိုရင်ကောင်းကောင်းမှောက်သွားမည်။ ဒါဆိုသူမ၊ ညလူခြေတိတ်မှာ လင်သစ်ကလေးဝင်းမောင်အခန်းကိုပြေးလို့ရမည်လေ၊ ကားပေါ်မှာကထဲကအချိန်းအချက်လုပ်ထားခဲ့သည်။

..........................

သံသာဇွန်

သူ့ဘသာလီးကြီးကသူမရဲ့အတွေးထဲက၊ ခေါင်းထဲကမထွက်၊ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဘသာက၊ သူမဘဝမှာပထမဦးဆုံးလင်ဖြစ်ခဲ့ပြီလေ။ သူမကိုလည်းတခါမှမခံစားခဲ့ရဘူးသောသာယာပျော်ရွှင်မှုတွေကိုပေးစွမ်းနိုင်ခဲ့သည်။

ဘသာ၏ခပ်ကြမ်းကြမ်းအကိုင်အတွယ်ဖြင့်သူမရဲ့အပျိုစင်ပန်းလေးကိုရယူသွားတာကိုရင်တသိမ့်သိမ့်ခုန်၍စွဲလန်းသွားရပြီ။ ဘဝရဲ့ပထမဆုံးလီးကြီးဆိုတော့လေ..၊ သူမဒါကြီးကိုထပ်မံမျှော်လင့်မိသည်။

ဒီညသူ့ဘကြီးသူမထံလာဦးမည်လား၊ သူမကတော့မိန်းကလေး၊ မသွားရဲပါ၊ ပြီးတော့..ကြီးချိုကြီးကလဲရှိနေသေးသည်။ အပျိုစင်မိန်းကလေးဆိုတော့ ဘာမှမရဲသေး၊ မျှော်စောင့်ရန်တစ်ခုထဲသာရှိသည်။ မျှော်လင့်ချက်ကလေးနှင့်အခန်းတံခါးကိုချက်မထိုးထားခဲ့…၊

ဦးမြတ်သာကရော..၊

သူ့ကို သူ့မိန်းမချိုမြကအိပ်ဆေးတိုက်မည်ဟုဘယ်လိုမှမထင်ထားခဲ့…၊ သူတော်တော်လေးတော့စဉ်းစားနေသည်။ သူလဲသူ့မိန်းမအသစ်စက်စက်၊ တူမချောလေးဇွန်ကိုတော်တော်စွဲနေမိပြီ၊ သူ့တူမအဆောင်တော်ဆီဘယ်လိုကူးရမလဲခေါင်းခြောက်အောင်စဉ်းစားကြည့်သည်။

လွယ်တော့မလွယ်၊ အိမ်မှာကအိမ်သားတွေများနေသည်၊ သူ့မိန်းမချိုမြကလည်းအတူအိပ်နေတော့ အချိန်တော်တော်ကြာအောင်သူပျောက်သွားလို့မဖြစ်၊ ညဉ့်နက်ပိုင်းချိုမြအိပ်လို့သိုးနေမှ မီးစင်ကြည့်ကရမည်။ သူ့စိတ်ကလဲဇဝေဇဝါ၊ တစ်ဘက်ကလဲသူ့ညီမအကိတ်ကြီးကိုကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြင့်သားဖြစ်သူအားလီးစုတ်ပေးနေသည်ကို မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့လာခဲ့ရပြန်သဖြင့်၊ ညီမကိုလည်းဖြုတ်ချင်လာပြန်သည်၊

မိမိမွန်ကသူမသားအရင်းနဲ့တောင်ခံသေးတာဆိုတော့ သူ့လိုအကိုလောက်တော့မငြင်းဟုသူထင်သည်။ တူမပဲဆက်လိုးရမလား၊ ညီမပဲကြံရမလားစိတ်များနေ၏။ ဒါပေမယ့်အခြေအနေက ဟိုကောင်ဖိုးထွဋ်သူ့အမေအခန်းထဲရောက်နေဖို့များသည်။

ဒါကြောင့်လွတ်လွတ်ကင်းကင်း အခြေအနေကြည့်ပြီး တူမချောလေးဆီပဲသွားဖို့ချောင်းရမည်၊ ပြောလို့သာပြောရ၊ တွေးရင်းဆရင်းတဝါးဝါးနှင့်သမ်းလာတော့၏။

.................................

မျိုးထွဋ် ခေါ် ဖိုးထွဋ်…

ဒီနေ့..မမျှော်လင့်ပဲ၊ သူ့ရဲ့မွေးမိခင်အရင်းကြီးနှင့်မှ ချစ်ပွဲကြီးဆင်နွှဲခဲ့ရသည်၊ သူ့ရဲ့စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်ကတကယ်ကြီးဖြစ်လာခြင်း…။ တကယ်ကျတော့လဲထင်သလောက်မခဲယဉ်း၊ သူ့ဘာသာအလိုက်အထိုက်ဖြစ်သွားကာ ချစ်မေမေက သူ့ကိုကြည်ကြည်ဖြူဖြူပင်ပေးလာခဲ့သည်။ 

ခုတော့ အမေဘဝကနေ သူ့ရဲ့ချစ်မယားလေးဖြစ်နေပြီ၊ ရေတံခွနမှာတုန်းကသူ့မေမေရဲ့အပြုအစုတွေကအခုထိ သူ့ရင်ထဲတဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေဆဲ..၊ ရေတံခွန်ကပြန်ခါနီးသူတို့သးအမိ (၂)ယောက်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်အကြည့်မှာနှလုံးသားထဲကအထိနားလည်သည်။

ဒီညသူ့အမေနှင့်ထပ်၍ချစ်ပွဲဆင်ဖို့အချက်တွေအချင်းချင်းပေးဖြစ်ကြသည်။ မေမေတံခါးဖွင့်၍စောင့်နေမှာကိုသိလိုက်၏။

..................................

မိမိမွန်…

မထင်မှတ်သောဘဝရဲ့အလှည့်အပြောင်းတစ်ခု၊ ဒီနေ့သူမလင်အသစ်တစ်ယောက်ရလိုက်သည်။ အဲဒီလင်က သူမရဲ့ဝမ်းထဲကလွယ်၍မွေးထုတ်လိုက်သောသူမရဲ့သားအရင်း၊ ဘယ်လိုမှကိုသူမ မတွေးခဲ့၊ မထင်ခဲ့မိ…၊

သူမကဏှာထန်သည်၊ အရွယ်အလည်း ကာမဆန္ဒအတက်ဆုံးအရွယ်၊ အပြတ်သိပ်ခံ၍မရသောအချိန်တွင်မှသူမခင်ပွန်းကအလုပ်ကိစ္စနဲ့နိုင်ငံခြားထွက်သွားတာ (၂)ပတ်စွန်းခဲ့ပြီ၊ ဆာပြီးစိတ်တွေ ရွနေချိန်မှာမဟန်နိုင်တော့တာကြောင့်စိတ်ပြေလက်ပျောက်အကိုဖြစ်သူရဲ့ယာတောဘက်သားကို ကြိုရင်းလာခဲ့ကာမှပိုဆိုးနေသည်။ခရီးထွက်လိုက်ရင်စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်သွားမယ်ထင်ခဲ့တာကိုး…၊ ဒီနေ့ရေတံခွန်မှာကြွက်တက်တော့သားဖြစ်သူကနှိပ်ပေးတာကိုသာယာမိသည်၊

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖိုဓာတ်၏ ထိအတွေ့ကိုသူမ မလွန်ဆန်နိုင်။ သူမဝတ်ထားတာကလဲနန်းမွေ့စံယူနီဖောင်းကြီးနဲ့ဆိုတော့၊ သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်ကလဲမနေနိုင်တော့ပဲ အတင်းနသားပါယားလုပ်တော့သည်၊

ရေတံခွန်မှာပဲတောစောင့်နတ်တွေ၊ ချောင်းစောင့်နတ်တွေကိုသက်သေအရာထားလို့ သားအမိ (၂)ယောက်ညားပြီးလင်မယားအရာမြောက်ခဲ့ကြတော့၏။ သူ့သားလင်သစ်လေးကလဲ လက်စလက်နကမသေး၊ သူမကိုကောင်းကောင်းကျအောင်ပြုစုနိုင်သည်။

သူမကလဲဆာနေတုန်းဆိုတော့၊ သားလဲသားကွာ… ဘာဖြစ်တုန်းပေါ့။ နေ့လည်ကရေတံခွန်မှာထပ်ကောင်းဖို့အစပျိုးနေတုန်းသူ့အကိုကြီးတို့ထင်တာထက်စောပြီးပြန်ရောက်လာလို့ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်သွားရတော့၏။

သူမအာသာမပြေသေး၊ ဖိုးထွဋ်ကိုမသိမသာမျက်ရိပ်ပြထားခဲ့သည်၊ ၂ဦးချင်းသာသိသောအထာ၊ ကိုယ်ချင်းရင်းနှီးမှုကအချိန်တိုလေးအတွင်းနှင့်ချက်ချင်းသဘောပေါက်လိုက်ကြသည်၊ ဖိုမသဘာဝပဲလေ။ ဒီတော့ ညမှာသူမက အခန်းတံခါးကိုချက်မထိုးတော့ပဲ သားဖြစ်သူလင်ကလေးကိုစောင့်နေလိုက်လေသည်။

“ ဟင်းး….”

ဇွန်သံသာတစ်ယောက် သက်ပြင်းမောလေးတဟင်းဟင်းချရင်းအိပ်ရာပေါ်မှာလယ်လှိမ့်ညာပြောင်း၊ တလူးလူးတလှိမ့်လှိမ့်ဖြစ်နေရသည်။

သူမရာနှုန်းပြည့်မမျှော်လင့်ရဲပေမယ့် မျှော်တော့မျှော်နေမိသည်။ သူမဲ့အသစ်စက်စက်လင်ကြီး ဘသာကိုပေါ့၊ ကြီးချိုကြီးရှိနေပေမယ့် ဘသာကြီး မရရအောင်လမ်းရှာထွက်နိုင်ပြီး သူမဆီလာနိုင်ပါစေဟုဆုတောင်းနေမိသည်။

အချိန်တွေသာကုန်သွားသည်။ သူမဆုတောင်းကပြည့်မလာခဲ့။ ဘသာ၏ အရိပ်အယောင်နဲနဲလေးမှပေါ်မလာ၊ အမှန်တော့…. ဦးမြတ်သာတစ်ယောက်သူ့မိန်းမဒေါ်ချိုမြရဲ့ဆင်ကွက်အတိုင်းဝင်သွားပြီး သူ့အခန်းထဲမှာတခေါခေါဟောက်၍နှစ်ခြိုက်စွာမှောက်နေလေပြီ။

ဇွန်တစ်ယောက်စိတ်ပျက်စွာသက်ပြင်းထပ်ချရင်းလက်လျှော့လိုက်ရတော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့မချင့်မရဲဖြင့်စောက်ခေါင်းထဲလက်ထည့်ပွတ်သပ်ရင်း မှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားရတော့သည်။

ကလက်..ကလက်..ချပ်..ကျွိ..

အသံကတိုးညှင်းပေမယ့် ပီပီသသကြီးကြားလိုက်ရသည်။ တံခါးကိုကြိတ်ဖွင့်သံ..သိသိကြီးနဲ့ မိမိမွန်ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲဖြစ်သွားရသေးသည်။ သူတကယ်ပဲလာပါပြီ..။

ကုတင်ခေါင်းရင်းကမီးပွင့်ပြာလေးမှအလင်းရောင်မှိန်မှိန်လေးဖြင့်ခပ်ဟဟပွင့်လာသောတံခါးမှ အရိပ်တစ်ခုခပ်လောလောပင်လှစ်ကနဲဝင်လာသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့အရိပ်၊ အနားရောက်တော့ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကိုသဲကွဲလာသဖြင့်သေချာသွားသည်။ ဖိုးထွဋ်ပါပဲ။

အေးလေ သူ့အပြင်ဘယ်သူရှိရဦးမှာလဲ၊တခြားတစ်ယောက်ယောက်ကဒီလိုညအချိန်မတော် ဘာအဆက်အစပ်မှမရှိပဲနှင့်သူမအခန်းထဲခွင့်မတောင်းပဲပိုင်စိုးပိုင်နင်းရဲရဲတင်းတင်းဝင်လာစရာမရှိ၊ ဒါကအရင်ရန်ကုန်အိမ်မှာတုန်းကသူ့ယောက်ျားရဲ့အပြုအမူတွေနဲ့အတူတူပဲ၊

ယောက်ျားတွေက၊ သူ့မိန်းမအရင်ဝင်အိပ်နေတဲ့အိပ်ခန်းထဲဝင်ရင်ဒီလိုချည်းပါပဲ၊ အခုသူ့လင်ကြီးကနိုင်ငံခြားခရီးမှာ၊ ဒီယာတောလာလည်တဲ့ခရီးမှာလင်ကြီးပါမလာခဲ့၊ ဒါပေမယ့်သူမအခန်းထဲကိုလင်တစ်ယောက်လိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းဝင်လာရဲ၊ ဝင်လာခဲ့သူရှိနေပြီ၊ အဲဒီသူကသူမရဲ့သားအရင်းခေါက်ခေါက်ဖိုးထွဋ်..။

သူကအခုဒီလိုအခွင့်အရေးနဲ့ဝင်ပိုင်ခွင့်ရှိသွားပြီဟုယူဆရမည်လား။ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်သည်၊ နေ့လည်ကသူတို့တတွေတစ်ကြိမ်မကလင်မယားအရာမြောက်ခဲ့ကြပြီးပြီမဟုတ်လား။ သူမကိုယ်တိုင်ကပဲတံခါးမပိတ်ပဲမျှော်စောင့်နေမိသည်လေ။

“ မေ..အချစ်.. အိပ်ပြီလား..”

ဖိုးထွဋ်က မိမိမွန်ရဲ့နဖူးကိုဖွဖွလေးတစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ညုတုတုအသံလေးဖြင့်မေးလိုက်သည်။

“ အမယ်..သူများကိုများတင်တင်စီးစီးနဲ့၊ အချစ်လေးတွေ၊ မေတွေ၊ မောင်တွေနဲ့၊ ကျမကရှင့်အမေနော်၊ ဟင်းး”

“ အင်းလေ၊ အမေမို့လို့ခေါ်နေကျ မေမေကိုအဖျားဆွတ်ခေါ်တာပဲဟာ၊ သားအမိချင်းကောအချစ်လို့မခေါ်ရဘူးလား”

“ အမယ် ဘယ်သားအမိတွေက အဲ့လိုခေါ်ကြလို့တုန်း၊ လင်မယားတွေ၊ သမီးရည်းစားတွေမှခေါ်ကြတာ”

“ ဟုတ်လား၊ တကယ်လို့လင်မယားဆိုရင်ခေါ်လို့ရတယ်ပေါ့..”

“ သိဘူး..ဒါနဲ့ဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ၊ ဘယ်သူကခေါ်လို့လဲသူများအိပ်တဲ့အခန်းကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့”

ဖိုးထွဋ်ကမိမိမွန်၏နဖူးလေးကိုလက်ညှိုးလေးဖြင့်ဖိရင်း.

“ ဟောဒီ..မေကပဲခေါ်နေတာလေ၊ လာခဲ့ပါတဲ့၊ စောင့်နေမယ်တဲ့”

“ အမယ်…ရှာရှာပေါက်ပေါက်..ဘယ်တုန်းကခေါ်လို့လဲ၊ တစ်ခွန်းမတောင်မဟခဲ့ဘူး”

“ ဟောဒီတံခါးကစကားပြောတတ်တယ်မေမေရဲ့..၊တံခါးလေးကိုင်ကြည့်တော့ဟပေးပြီး၊ ပိတ်မထားပါဘူး၊ ဝင်ခဲ့ပါတဲ့သိလား”

“ ဟွန့်..လူလည်ကြီးသားသမီး..အခုဘာလာလုပ်တာလဲ၊ အချိန်မတော်ကြီး၊ သွားတော့..ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်”

“ မေမေကလဲ မေမေနဲ့ခဏတဖြုတ်နေချင်လို့ပါ၊ ဘာလဲကိုယ့်အမေနဲ့တောင်နေလို့မရဘူးလား”

“ ရဘူး…ဘယ်တုန်းကနေခဲ့ဘူးလို့လဲ၊ ထူးထူးဆန်းဆန်း”

“ ကဲပါမေရာ…ဂီမ်းတွေသိပ်ကစားမနေပါနဲ့တော့၊ တို့တွေနေ့ခင်းကပဲလောလောလတ်လတ်ငြားပြီးလို့လင်မယားပဲဖြစ်ပြီးပြီ၊ဒီညဟန်းနီးမွန်းလေးထွက်ကြရအောင်၊ ဘာလဲတကယ်မနေစေချင်ဘူးလား၊ အဲဒါဆိုလဲအခုပြန်တော့မယ်..”

“ ကဲ..သဘော..သဘော..၊ ဒါပေမယ့်သွား တံခါးချက်ချလိုက်ဦး၊ အချိန်မတော်ကြီးသူများတွေမြင်သွားရင်မကောင်းဘူး”

မိမိမွန်ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားရ၏ အမှန်တော့သားလင်လေးကိုချွဲနေညုနေစနေခြင်းဖြစ်သည်၊ တကယ်အပြန်ခံလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ သူမမျှော်လင့်တကြီးစောင့်နေရတာ။ ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားပုံကိုကြည့်၍ကြိတ်ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး တံခါးဆီလျှောက်သွားလို့ချက်ချပစ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ကုတင်ဆီပြန်လာပြီးသူ့အမေရဲ့ပါးမို့မို့လေးများတစ်ဘက်တစ်ချက်ကိုအားရပါးရမွှေးမွှေးပေးလိုက်ပြီး..

“ မွှေးနေတာပဲ ဟောဒီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးရောပေးနမ်းမလား..”

“ မရဘူး၊ ပါးပဲနမ်းလို့ရမယ်၊ အမေနဲ့သားပါးနမ်းတာက ချစ်လို့နမ်းတာ၊ နှုတ်ခမ်းစုပ်နမ်းတာကလင်မယားတွေမှပဲနမ်းကြတာ”

“ လာပြန်ပြီဒီလင်မယားဆိုတာကြီး၊ အမေ့ကိုရောနမ်းလို့မရဘူးလား”

“ မရဘူး၊ ဘယ်သားအမိကနှုတ်ခမ်းစုတ်နမ်းလို့လဲ၊ လင်မယားမှနမ်းကြတာ.. ”

“ မယားဖြစ်မှနမ်းလို့ရတယ်ဆိုပါတော့..”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဆို…ရှင်းလေရှုပ်လေပါလား”

“ ဒါဆိုသားကမေမေ့ခလေးဆိုတော့၊ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ၊ ပါးကိုပဲနမ်းတော့မှာပေါ့..မွ..မွ..”

ပြောရင်း ဖိုးထွဋ်ကမေမေ့ပါးကိုတစ်ချက် မွကနဲ အာဘွားပေးလိုက်ပြန်သည်။ သူကတမင်သူ့အမေကိုဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်အောင်စနေခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဟင်း..မြောင်းပေးနေတာတောင်မလာဘူး…ဘာလဲ..ခလေးပဲဖြစ်ချင်နေတယ်ပေါ့၊ ဒါဆိုချိုချိုစို့ပြီးအိပ်တော့”

“ အဲ့ဒီချိုချိုကြီးစို့ချင်နေတာကြာပြီသိလား..၊ ဒါနဲ့ မေမေ့ကိုမေးရဦးမယ်၊ သားငယ်ငယ်ကဒီနို့ကြီးတွေစို့ခဲ့ဖူးတယ်မဟုတ်လားဟင်..”

“ သားကိုမေမေကဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီးမွေးထုတ်ထားခဲ့တာပဲ၊ ဒီနို့တွေမှမစို့ခဲ့ရင်နင်ဘယ်လိုလုပ်ကြီးလာမလဲ၊ မမှတ်မိတော့ဘူးလား”

“ အဲ့တုန်းကသားကငယ်ငယ်ပဲရှိသေးတာ၊ ဘာမှပြန်မမှတ်မိတော့ဘူးလေ၊ နို့စို့တယ်ဆိုတာဘယ်လိုမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး၊ အခုပြန်စို့ကြည့်လို့ရမလား”

“ ခ်ခ် ဒီအရွယ်ကြီးရောက်နေပြီမကြီးမငယ်နဲ့၊ သွား..မသိဘူးအောင့်မေ့နေလား၊ ပေါ်တင်ကြီးလာပြီးဂွင်ဖန်နေတယ်..နေ့ခင်းတုန်းက ခွင့်လဲမတောင်းပဲနဲ့ဘာမပြောညာမပြောစို့သွားပြီးမှ..အခုမှလာပြီး..ခ်ခ်ခ်…ကဲရော့စို့ကြည့်”

မိမိမွန်ကသူမရဲ့ညအိပ်ဝတ်စုံသင်တိုင်းကြီးအောက်မှပြူးကားရုန်းထွက်နေသောနို့လုံးကြီးအစုံကိုဖိုးထွဋ်မျက်နှာနားကော့ပြီးကပ်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးထွဋ်တို့ကဒါမျိုးတော့ဘယ်လက်နှေးလိမ့်မလဲ၊ချက်ချင်းပဲမေမေ့ရဲ့ညအိပ်ဝတ်ဂါဝန်ကြီးအနားစဆီလက်ကရောက်သွားပြီ။

ညအိပ်ဝတ်စုံကြီးကိုပင့်လို့ မတင်လိုက်တော့၊ စူပါကပ်ဆိုဒ်နို့လုံးကြီးတွေကအပြုံလိုက်ပြိုဆင်းလာ၏။ သူ့မေမေ ဘရာစီယာဝတ်မထားပါ၊ နို့အုံကြီးတွေကမာတင်းနေတုန်းရှိသေးသည်။ အခြေအနေကနှိုးဆွထားပြီးဖြစ်သဖြင့်၊ နို့သီးလေးတွေကမာတောင်ပြီးစူထွက်နေပြီ၊ ညိုဖျော့ဖျော့လက်သန်းလုံးလောက်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုဆွဲစုပ်စို့ပစ်လိုက်သည်။

“ အင်းး ဟင်းး ဟင့်”

ဖိုးထွဋ်က အမေလုပ်သူရဲ့နို့သီးစူစူလေးတွေစု့ိစုပ်နေရာမှ လျှာလေးဖြင့်လှိမ့်ပြီးဖွဖွလေးလျက်ပေးနေပြန်ရာ၊ မိမိမွန်မှာမျက်လုံးလေးစင်းကျသွားပြီး ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးထွက်လာ၏။ ညာဘက်နို့ကိုစို့ရင်ဘယ်ဘက်နို့လုံးကြီးကိုလက်ဖြင့်တစ်ပြည့်အုပ်ကိုင်ပြီးအားရပါရပွတ်နယ်ပေးနေပြီး၊ ဘယ်ဖက်နို့ကိုပြောင်းစို့သောအခါညာဘက်နို့အုံကြီးကိုဂျုံနှဲသလိုနှဲနေပြန်သည်။

အမေဖြစ်သူမိမိမွန်မှာသားဖြစ်သူ၏ နှိပ်ချေလှိမ့်နယ်မှုများကြောင့် ကာမဆိပ်ဖီလင်တွေအကြီးကြီးဆောင့်တက်လာနေရပြီ။ စောက်ပတ်ထဲကစောက်ရေများက ဒလဟော တသွင်သွင်စီးထွက်လာနေပြီ။

“ ဟူးးး မေမေ့နို့ကြီးတွေကအကြီးကြီးပဲ ကိုင်ရတာအားရလိုက်တာ တစ်ပြည့်ကြီးပဲ”

ဖိုးထွဋ်က အသက်ကိုလုရှူရင်း၊ သက်ပြင်းကြီးဟူးကနဲချရင်းကပြောနေ၏။ တကယ်ပါပဲ သူ့ရှေ့မှာမျက်လုံးနဲ့တစ်ပြည့်ဓာတ်ကျွဲကောသီးကြီး (၂)လုံး..။

“ဟဲ့..နင့်ကိုနံပြားလုပ်ဖို့ဂျူံနယ်ခိုင်းနေတာမဟုတ်ဘူး နို့စို့ရင်နို့ပဲစို့ …အားးး ဖြေးဖြေး အင်း…ဟင်း..ရှူး..”

မိမိမွန်စကားတောင်မဆုံးလိုက်..ဖိုးထွဋ်ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေတဇတ်ဇတ်ကိုက်၊ လျှာဖြင့်လိမ်လှည့်ပြီးအပြင်းစားဆွဲစုပ်မှုကြောင့် မိမိမွန်ရင်ကြီးကော့ကော့ပြီးတဆတ်ဆတ်လူးနေရပြီ။ တချိန်ထဲမှာပဲစောက်ခေါင်းပေါက်ထဲလက်ချောင်း၂ချောင်းပူး၍ကလိုင်းတော့ရာ၊ နို့တင်မက ခါးနဲ့စောက်ပတ်ပါကော့တက်လာပြီး…

“ အမလေး…အားးး အီးးးး ဖြေးဖြေးကွာ.. သားရာ..အွန့် ..ဘာတွေသရဲ မင်းရဲ စီးလာတာလဲ..ဟင့်..”

ဖိုးထွဋ်ဘာမှတုန့်ပြန်မပြောတော့ပဲနို့စို့နေသောပါးစပ်ကိုခွာလိုက်ပြီး ကော့ထိုးတက်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးကိုဖမ်းငုံပြီးလျှာတင်လိုက်တော့သည်။

“ အာ့…အင့်”

မိမိမွန်ပျော့ကျသွားရပြီ။ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကဖောင်းကားပြီးကြီးမားလွန်းလှသည်။ ဆီးစပ်တွင်အမွှေးမထူမပါးယှက်သန်းနေပြီး ထူထဲသောနှုတ်ခမ်းသားများနှင့်ဖြစ်သည်။ စောက်စိလေးကပြူပြီးဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။

သူ့ကိုမွေးထုတ်ခဲ့ရာအပေါက်ကြီးပါလားဆိုတဲ့အသိက သူရင်ကိုပိုခုန်စေပြီး သူ့သွေးတွေကလဲဆူဝေတက်လာသည်။ ဖိုးထွဋ်မေမေ့ကိုဘာဂျာအပြတ်ကိုင်ပြီ..။

“ အားးး ဟားးဟားးအင့်…ဟင်းး”

မိမိမွန်မှာ သားဖြစ်သူရဲ့လျှာစွမ်းကြောင့် တွန်လိမ်ကောက်ကွေးသွားရပြီး မိမိပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်နေသောဖိုးထွဋ်ရဲ့ခေါင်းကြီးကိုကိုင်ပြီးဆံပင်တွေကိုဆွဲဆုပ်ဖွနေသည်၊ ပေါင်ကြီးအသားကုန်ဖြဲကား၍ အရသာရှိရှိခံနေလေ၏။

“ မေ..သားဟာကြီးကိုလဲမှုတ်ပေးပါလား”

“ ဒီဘက်တိုးပြီးပက်လက်လှန်လိုက်လေ..”

ဖိုးထွဋ်ပက်လက်လှန်လိုက်ချိန်တွင်မိမိမွန်ကသူ့သားအပေါ်ကားယားခွပြီးလီးကုန်းစုပ်တော့၏။ ပြီးတော့သူမဖင်ကားကားကြီးကိုဖိုးထွဋ်မျက်နှာပေါ်သို့ဝဲပြီးလှည့်လာလိုက်ရာ အခု သားအမိ(၂)ယောက် ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်အနေအထားဖြစ်သွားပြီ၊ သားကပက်လက်၊ အမေဖြစ်သူကကုန်ကုန်းကြီးနဲ့အပေါ်မှာ၊ အမေ့ဖင်လုံးလုံးကြီးကသားရဲ့မျက်နှာပေါ်ဝဲနေသည် စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက မဟတဟအနေအထားနဲ့ ဖိုးထွဋ်မျက်နှာရှေ့ပြူးလို့… ဖိုးထွဋ် စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့၊ ဇပ်ခနဲလှမ်းဟပ်လိုက်တော့သည်။

အပိုင်း (၂) ဆက်ရန် >>>>>