နှစ်ဆယ်ရာစု စူဠသုဘဒ္ဒါ (စ/ဆုံး)

နှစ်ဆယ်ရာစု စူဠသုဘဒ္ဒါ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ့်မြေ့သာဇံ မောင်မောင်နှံ

ကိုကိုမျိုူမြင့် ထောင်ကျသွားခြင်းသည် ထွန်းတောက်နှင့် မချယ်ရီ တို့ ညှိစွန်းပတ်သက်ဖို့ရန် အကြောင်းခံ ဖြစ်လာသည်။ ကိုမျိုးမြင့်နှင့် မချယ်ရီ တို့ လင်မယားမှာ အသက် (၃၀) ဝန်းကျင်မျှသာ ရှိသေးသည်။ သမီးနှစ်ယောက် ရှိရာ တယောက် (၉) နှစ်ဖြစ်ပြီး တယောက်က (၅) နှစ်အရွယ် ဖြစ်သည်။

ကိုမျိုးမြင့် အလုပ်က တိုက်ခြံမြေကား ပွဲးစားအလုပ်ဖြစ်ပြီး မချယ်ရီက ကွက်သစ်ဈေးတွင် ကွမ်း၊ကွမ်းသီး အစရှိသော ကွမ်းယာဆိုင် ပစ္စည်းအစုံရောင်းသည်။ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်တမျိုးစီ ဝင်ငွေကောင်းကြ၏။ ကိုမျိုးမြင့် ပွဲစားအလုပ်က တချီတချီ ရလိုက်ပြီလျှင် သိန်းပေါင်းများစွာ ရ၏။ မချယ်ရီ ဆိုင်ကလည်း တနေ့တနေ့ အနည်းဆုံး (၇) သောင်း၊ (၈) သောင်းဖိုးခန့် ရောင်းရသည်။

ကွက်သစ်ဈေးနှင့် မနီးမဝေးတွင် ပေတစ်ရာပတ်လည် မြေကွက်ဝယ်၍ သုံးခန်းပတ်လည် နှစ်ထပ်တိုက် တလုံးတွင် မိသားစုလေးယောက် ချမ်းမြေ့ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ကြလေသည်။ 

လေညကကြီး၏ ဖြစ်စဉ်ကား အစဉ်ထာဝရ ချောမွေ့ပြေပြစ်နေသည် မဟုတ်ပါ။ အမှတ်မထင်သော အကြောင်းအရာတွေက မထင်မှတ်သော အချိန်တွင် မထင်မှတ်ဘဲ ဖြစ်လာတက်၏။ အထူးသဖြင့် စီးပွါးရေး အဖြစ်ထွန်းဆုံး အချိန်မျိုးတွင် များသောအားဖြင့် ဖြစ်တက်၏။

ငွေကြေးချမ်းသာမှုကို အကြောင်းပြု၍ လူ့စိတ်သည် အရောင်းပြောင်းတက်၏။ ဘဝမာန်တက်တက်၏။ ကိုမျိုးမြင့်က လူမှုဆက်ဆံရေး ကောင်း၏။ အဆက်အသွယ်ကလည်း ကောင်း၏။ လည်ချယ်ပါးနပ်၏။ စီးပွါးရေး မျက်စိ အမြင်ကျယ်၏။ ထို့ကြောင့် ပါးစပ်အလုပ်နှင့်ပင် ကိုမျိုးမြင့် ဝင်ငွေက သိန်းကြီးဂဏန်းရှိ၏။ ငွေသည် လာဘ်ဖြစ်၏။ ထိုလာဘ်နှင့် တွဲ၍ မိန်းမတည်းသူသော စုတ်ပါ ပါလာတက်သည်။ မိန်းမအားလုံးကို မဆိုလိုသော်လည်း မိန်းမတော်တော်များမှာ ငေမက်လေ့ရှိကြသည်။

ကိုမျိုးမြင့်တွင် ငွေရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ငွေမက်သော မိန်းမတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတော့သည်။ 

ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေသော မိန်းမတွေထဲက မကြည်ကြည်မိုးနှင့် ညှိစွန်းခဲ့ပြီး မကြည်ကြည်မိုး၏ မုဒိန်းမှုနှင့် တရားဆွဲဆိုခြင်းကို ခံခဲ့ရပြီး ထောင် (၇) နှစ် ကျခဲ့ရသည်။

သွေယသားနှင့် တည်ဆောက်ထားသည်ဖြစ်၍ ကာမဆန္ဒ ဆိုသည်မှာ လူတိုင်းရှိကြသည်သာ။ တချို့က ကာမဆန္ဒကို အသိတရားနှင့် ထိန်းချုပ်နိုင်ကြ၏။ တချို့က စိတ်အလိုလိုက်၍ ထင်တိုင်းကျဲ သောင်းကြမ်းကြ၏။ အထူးသဖြင့် တဏှာရမ္မက် ကြီးသူများ ငွေရှိပြီဆိုလျှင် အဟိတိရစ္ဆာန်ထက် ဆိုးရွားလှပေသည်။

ကိုမျိုးမြင့်သည် ကာမဂုဏ်ကို အားပေးသော မေထုန်ရာသီတွင် စန်း၊လာဘ်၊သောကြာ ပူးယှင်နေခိုက် မွေးဖွားလာသူ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သွေးသား သောင်းကြမ်း၏။ အလားတူ မချယ်ရီကလည်း မေထုန်ရာသီတွင် စန်းလာဘ်ပူးနေပြီး ၎င်း၏ အိမ်ထောင်ရေး ဘဝဖြစ်သော (၇) တန် ဓနုရာသီတွင် အင်္ဂါ၊သောကြာ ပူးယှဉ်နေသည် ဖြစ်ရာတဏှာရာဂ သွေးသားဆန္ဒ အားကြီးသူပင် ဖြစ်သည်။

ဤသို့ ယောင်္ကျားရော မိန်းမပါ တဏှာရာဂ၊ ကာမဆန္ဒ အားကြီးကြသည် ဖြစ်၍ သူတို့လင်မယားသည် တွဲဖက်ညီသော လင်မယား ဖြစ်သည်။

သို့သော် မချယ်ရီက ကိုမျိုးမြင့်လို အပြင်မှာ ဗွက်ပေါက်လောက်အောင် သောင်းကြမ်းဖောက်ပြန်ခြင်း မရှိပါ။ မိမိ၏ လင်တော်မောင်နှင့်ပင် ကာမဆန္ဒ ကြည့်ဝနေသည် ဖြစ်၍ ယခုချိန်ထိ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်မှု မရှိသေးပါ။

မိန်းမကျမ်းကြေထားသော ကိုမျိုးမြင့်က တဏှာရာဂ အားကြီးလှသော မချယ်ရီကို အပီအပြင် ထိန်းချုပ်ထားနိုင်ပါသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့်သည် အရက်ကို အလွန်အကျွံ သောက်လေ့ရှိသော အရက်သမားကား မဟုတ်ပါ။ သိူ့သော် ကာမအားကို တိုးပွါးစေသော ဆေးမြစ်နှင့် စိမ်ထားသော အရက်၊ တိရိစ္ဆာန်တို့၏ သွေးနှင့် စိမ်ထားသော အရက်များကို ကာမစွမ်းပကား ကြီးမားစေဖို့ နေ့စဉ် ပုံမှန်သောက်လေ့ရှိသည်။ အလားတူ မချယ်ရီကိုလည်း တိုက်လေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့လင်မယား ကာမဆက်ဆံလျှင် တိရိစ္ဆာန်များသဖွယ် အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် ကြမ်းလွန်း ရမ်းလွန်း လှပါသည်။

အခု ကိုမျိုးမြင့် တယောက် မုဒိန်းမှုနှင့် ထောင်ကျသွားသည်။ မနေ့က အမိန့်ချခြင်း ဖြစ်သည်။

မကြည်ကြည်မိုးနှင့် ကိုမျိုးမြင့်တို့ ညိစွန်းနေကြသည်မှာ ကြာပြီ။ သို့ဖြစ်ပါလျှက် မကြည်ကြည်မိုးက မုဒိန်းမှုနှင့် တရားဆွဲဆိုခြင်းမှာ ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုး အပေါ် ငွေကြေားကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ အကြီးအကျယ် ဖျံကျခဲ့၍ ဖြစ်သည်။

သိန်းသုံးထောင် အရောင်းအဝယ်ဖြစ်မည့် တိုက်နှင့် ခြံမြေကို မကြည်ကြည်မိုးထံ ရောင်းလိုသူများက အပ်နှံခဲ့၏။ မကြည်ကြည်မိုးက ထိုကိစ္စအတွက် ကိုမျိုးမြင့်နှင့် ပူးပေါင်းသည်။ ကိုမျိုးမြင့်၏ အစွမ်းကြောင့် ဝယ်လက်ပေါ်ခဲ့သည်။ ရရှိသည့် ပွဲခကို တယောက်တဝက်ဆီ ခွဲယူကြရန်  သဘောတူထားပြီး ဖြစ်သော်လည်း ကိုမျိုးမြင့် ဖျံကျ၍ သုံးပုံတပုံမျှသာ မကြည်ကြည်မိုးကို ပေးသည်။ ထို့အတွက် မကြည်ကြည်မိုး ယမ်းပုံမီးကျ ဒေါပွခဲ့ရသည်။

.......................................................

“ ဘယ်လိုလဲ ကိုမျိုး တယောက်တဝက်စီဆို....”

“ မိုးကလဲကွာ...တကယ် ဝယ်လက်ရှာရတာက ကိုယ်ပဲ ဥစ္စာ...မိုးက ဘာမှ လှုပ်ရှားရတာမှ မဟုတ်တာ...ဒီလောက်ဆို တော်ရောပေါ့....”

ထိုညက ကိုမျိုးမြင့်နှင့် မကြည်ကြည်မိုးတို့ ငွေကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး စကားအခြေအတင် ပြောကြရသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့် ပါးစပ်က အရက်နံ့ထွက်နေသည်။ အရက်မှ ရိုးရိုးအရက်နံ့ မဟုတ်ပါ။ ခွေးလဥ ခွေးသိုနှင့် စိမ်ထားသော ကာမစွမ်းရည်တိုး အရက်ဖြစ်၏။ 

သူ့စိတ်ကူးက ဒီညတွင် မကြည်ကြည်ဝင်းနှင့် တညလုံး ကာမအပျော်ကျူးရန် စိတ်ကူးထားသည်။ အိမ်က မိန်းမကလည်း ရလာသော ငွေစက္ကူထုတ်တွေကို ကြည့်ပြီး လောဘဇောနှင့် ကြည်နူးနေသည် ဖြစ်၍ ကိုမျိုးမြင့်က အလုပ်ကိစ္စ တိုင်ပင်စရာရှိ၍ ဒီည မြို့ထဲမှာ အိပ်မည့်အကြောင်း မှာခဲ့သည်ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနှင့် ခွင့်ပြုခဲ့သည်။

မကြည်ကြည်မိုး မျက်နှာက မကျေနပ်စိတ်နှင့် အတူ အတော်လေး တင်းမာနေသည်။ သူမဖက်က ကြည့်လျှင်လည်း ကိုမျိုးမြင့် လုပ်ရပ်က တကယ် ကျေနပ်စရာ မရှိ။

“ ရှင်ဟာ မိန်းမလောက်မှ အတင့်မရှိတဲ့ အညံ့စား ယောင်္ကျားပဲ...ဒီခွင်ကို စတွေ့တာ ကျမပါ...ရှ့င်ကို ယုံကြည်လို့ အခွင့်အရေးကို တဝက်ခွဲပေးလိုက်တာ ကိုမျိုးမြင့်....”

“ စောစောက ပြောထားပြီးပြီပဲ..မိုးရာ..တကယ်တမ်း သွားလာ လှုပ်ရှားရတာက ကိုယ်ပဲ ဥစ္စာ..မိုးက ထိုင်နေရင်းနဲ့ အလကားရတာပဲ....”

“ ဒါဖြင့် တယောက်တဝက်စီ ပြောတုန်းက ဘာလို့ ရှင်က သဘောတူ လက်ခံခဲ့တာလဲ....”

“ အပိုတွေ ပြောမနေပါနဲ့ ..မိုးရာ..အခုလိုရတာ မင်းအစွမ်းအစနဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာလဲ သဘောပေါက်ပါ....”

“ အော..ရှင်က ဒီလိုလား..ရတယ် ကိုမျိုးမြင့် ..ဒီနေ့က စပြီး ရှင်နဲ့ကျမ ဘာမှ ပတ်သက်စရာ မလိုတော့ဘူး...ရှင် အခုထွက်သွားတော့....”

“ ကိုယ်..မိုးနှင့် အတူနေချင်လို့ လာတာပါ ..မိုး....”

“ ဘာရှင့်....”

မကြည်ကြည်မိုးက မီးဝင်းဝင်းတောက်သော ဒေါသမျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြည့်ရင်း အော်ထဲ့လိုက်သည်။

“ ကဲပါ..မိုးရာ..နောက်တခွင်ကျရင်..မိုးကို သုံးပုံ နှစ်ပုံပေးမယ်..ကိုယ်လည်း သုံးစရာလေးတွေ ရှိနေလို့ ဒီတခေါက်တော့ ခွင့်လွှတ်ပါနော်....”

ကိုမျိုးမြင့်က ပြောပြောဆိုဆို မကြည်ကြည်မိုး ရှိရာ ဆိုဖာဖက်ဆီသို့ စားပွဲခုံကို ပတ်ကျော်ရင်း ကူးလာ၏။ ပြီးတော့ မကြည်ကြည်မိုး ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်မည် ပြုရာ မကြည်ကြည်မိုးက

“ ကိုမျိုးမြင်..ရှင် လူကမွေးတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားဟင်..ကျမ ရှင်နဲ့ မပတ်သက်တော့ဘူးလို့ ပြောနေတာ ရှင်နားပင်းနေသလား....”

ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုး စကားကို ဂရုလုံး၀ မစိုက်ဘဲ ဘေးတွင်ဇွတ်ဝင်ထိုင်ပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်၏။ 

ခွေးသို ခွေးလဥ နှင့် စိမ်ထားသော အရက်က ကောင်းကောင်းကြီး သတ္တိပြလာပြီ ဖြစ်၍ ကိုမျိုးမြင့်တယောက် တော်သလင်းခွေးကဲ့သို့ ကာမဇောတွေ မွှန်ထူသောင်းကြမ်းလာသည်။ မကြည်ကြည်မိုးက သူ့ကို ဖက်ထားသော ကိုမျိုးမြင့် လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်သည်။

“ လွှတ်..လွှတ်နော်..ကိုမျိုးမြင့်...ကျမ..အော်လိုက်မှာနော်....”

ကိုမျိုးမြင့်က လုံး၀ မလွှတ်ပါ။ ဇွတ်ဖက်ထားရင်း မကြည်ကြည်မိုး နို့အုံကြီးတွေကို မျက်နှာအပ်၍ ပွတ်လူးနေ၏။ 

သူ့အပြုအမူတွေက သာမန်အချိန်ဆိုလျှင် ကျေနပ်နှစ်သက်စရာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ ယခုမူ ငွေကြေးကိစ္စအတွက် အကြီးအကျယ် မကျေမနပ် ဖြစ်နေသော မကြည်ကြည်မိုး အဖို့ ဒေါသမီးခဲကို အစွမ်းကုန် ဆွပေးလိုက်သလို ဖြစ်ကာ ဝုန်းကနဲ ပေါက်ကွဲသွား၏။ 

တကိုယ်လုံး ဒေါသစိတ်က လွှမ်းမိုးထားသဖြင့် ကိုမျိုးမြင့်၏ တဏှာရာဂစိတ်က မကြည်ကြည်မိုး၏ ဒေါသတံတိုင်းကို ထိုးဖောက်ကျော်လွှားနိုင်ခြင်း အလျဉ်းမရှိဘဲ ဖြစ်နေပါတော့သည်။

ကိုမျိုးမြင့်က အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်မည်ပြုရာ မကြည်ကြည်မိုးက လက်နှင့်တွန်းဖယ်လိုက်သဖြင့် အပေါ်အင်္ကျီကို ဆွဲဖြဲသလို ဖြစ်ကာ အင်္ကျီများ ပြဲထွက်သွား၏။ ရုန်းကန် ကုတ်ဖဲ့နေသဖြင့် ကိုမျိုးမြင့်ကလည်း မထူးဇာတ်ခင်းကာ အတွင်းခံ ဘရာစီယာကို အားနှင့် ဆွဲဖြတ်လိုက်သည်။

“ ကဲဟာ..ကဲဟာ..အင့်....”

ရုန်းရင်းကန်ရင်း လွတ်ထွက်လာသော လက်တဖက်နှင့် ကိုမျိုးမြင့် မျက်နှာကို ဆွဲကုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုမျိုးမြင့် မျက်နှာတပြင်လုံး ပူကနဲ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်သွား၏။ ဒေါသစိတ်နှင့် ရမ္မက်စိတ်တို့ ရောထွေးနေသော ကိုမျိုးမြင့်မှာ တကယ့်ကို တော်သလင်းခွေး တကောင်ကဲ့သို့ ဇွတ်အဓမ္မ ကာမပြုကျင့်ရန် အသည်းအသန် ကြိုးစားနေသည်။ 

နာကျဉ်းစိတ် မကျေနပ်စိတ်တွေ ပြင်းထန်လျှက်ရှိသော မကြည်ကြည်မိုးကလည်း ကိုမျိုးမြင့် အပြုအမူကို အလွန်အမင်း စက်ဆုတ်လှသည်ဖြစ်၍ ရုန်းကန်ကုတ်ဖဲ့လျှက်သာ ရှိပါတော့သည်။

ယောင်္ကျားတယောက်၏ အင်အားနှင့် ယှဉ်ပြိုင်ဖို့ဆိုသည်မှာ မိန်းမတယောက်အဖို့ လွယ်ကူသော အရာမဟုတ်ပေ။ ရုန်းကန်နေသည့်ကြားက မကြည်ကြည်မိုးတယောက် ကိုမျိုးမြင့်၏ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ချုပ်ကိုင်မှုအောက်တွင် ကျရောက်သွားသည်။

ရမ္မက်ဇောတွေ ထန်လာပြီဖြစ်၍ ကိုမျိုးမြင့် အင်အားတွေက သာမန်အချိန်ထက် ကြီးမားနေသည်။ မကြည်ကြည်မိုး လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ညာဘက်လက်နှင့် နောက်ပြန်ချုပ်ကာ ဘယ်လက်က ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။ မကြည်ကြည်မိုးက ထမီချွတ်မရစေရန် သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆိုဖာပေါ် တင်ပြစ်လိုက်သည်။ သည်တော့ ဆိုဖာကို ကျောမှီ၍ ဆောင့်ကြောင့် အနေထား ဖြစ်သွား၏။ 

ရသည့်တက်နှင့် လှော်မည့်ထုံးကို ကောင်းကောင်းကြီး နှလုံးပိုက်ထားသော ကိုမျိုးမြင့်က ထမီအောက်စကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကို ပင့်ထောင်လိုက်သည်။ မကြည်ကြည်မိုး ကျောပြင်က နောက်သို့ အနည်းငယ်လန်သွားသည်။

လက်နှင့် ပုဆိုးချွတ်လျှင် အနေအထား ပျက်သွားမည်စိုး၍ ကိုမျိုးမြင့်က သူ့ပုဆိုးကို ခြေမနှင့်ညှပ်၍ မရရအောင် ချွတ်သည်။ ပုဆိုးကျွတ်သွားသည်နှင့် သူ့ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာ၏။

ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုး၏ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဒူးနှစ်ချောင်းကို အပီအပြင် ချုပ်ထားရင်းကပင် သူ့လီးကြီးကို ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားမာန်ထည့်၍ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

ငါးလက်မခန့် လုံးပတ်ရှိပြီး ခုနှစ်လက်မခန့်ရှည်သော လီးတန်ညိုကြီးက မကြည်ကြည်မိုး စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဇွတ်တိုးဝင်သွားသည်။ မကြည်ကြည်မိုး စောက်ဖုတ်တခုလုံး စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် ပူကျဉ်သွား၏။ 

ဒေါသစိတ်၊ နာကြည်းစိတ်၊ မခံရပ်နိုင်စိတ်၊ မာနစိတ်တွေက လွှမ်းမိုးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ ဇွတ်ဝင်လာသော လီးတန်ကြီးကြောင့် ကာမရာဂစိတ် ဖြစ်မလာသည့်အပြင် ဒေါသတွေ အကြီးအကျယ် ပေါက်ထွက်ကုန်သည်။ စူဠသုဘဒ္ဒါထက် အဆပေါင်းများစွာ သာသော အငြှိုးအာဃာတစိတ်တွေ တကိုယ်လုံး ပျံ့နှံ့သွားသည်။ မကြည်ကြည်မိုးက ခေါင်းကို ဇွတ်စောင်း၍ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ထားသော ကိုမျိုးမြင့်၏ ညာဘက် လက်ဖျံကို တအားကိုက်ပြစ်သည်။

ကိုမျိုးမြင့် အားကနဲ အော်လိုက်ပြီး မကြည်ကြည်မိုး ခေါင်းကို သူ့ခေါင်းနှင့် ဆတ်ကနဲ ရိုက်ချလိုက်သည်။ ခွပ်ကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုက်ထားသော လက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ ကိုမျိုးမြင့် လက်ဖျံမှာ သွားရာကြီး အကွင်းလိုက် နစ်ထင်နေပြီး သွေးတွေစို့လာသည်။

ထိုနာကျင်သော ဝေဒနာက ကိုမျိုးမြင့်၏ ရာဂစိတ်ကို အဟုန်ပြင်းစွာ ပေါက်ကွဲထွက်စေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့လီးကြီးနှင့် အဆက်မပြတ် အချက်ပေါင်းများစွာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ 

ရာဂစိတ် အခံမရှိနေသည့်အတွက် ကြည်ကြည်မိုး တယောက် ဖီလင်မတက်လာဘဲ နာကျင်မှုဒဏ်ကိုသာ ဆက်ကာဆက်ကာခံနေရ၏။ မကြည်ကြည်မိုး အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။ မျက်လုံးအိမ်ထဲမှ မျက်ရည်တွေ စီးကျနေသည်။ စောစောက အရှိန်ပြင်းစွာ အရိုက်ခံထားရသည့်အတွက် ခေါင်းတခုလုံး မူးနောက်နေ၏။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဖွတ်..ဖွတ်..ဘွပ်....ဖွတ်..ဖတ်..ဘွပ်...ဖွတ်....”

“ အစ်...အင့်..အစ်...ကျွတ်....တောက်....”

အချက်ပေါင်း (၁၅၀) လောက် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပြီးသော အခါ ကိုမျိုးမြင့် လချောင်းထဲမှ လရည်တွေ ဗျင်းကနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ထို အခိုက်ကလေးတွင် မကြည်ကြည်မိုးက စားပွဲခုံကို ခြေထောက်နှင့် တအား ဆောင့်ကန်ပြစ်လိုက်သည်။

“ ဝုန်း...ချလွမ်း....ခွမ်း....”

စားပွဲခုံ လဲသွားသည်နှင့် ခုေ့ပါ်ရှိ ပစ္စည်းများမှာ အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လွင့်စင်ကျကွဲကုန်၏။ တဖက်တိုက်ခန်းမှ မမြင့်ရီတို့ လင်မယားမှာ အပြင်ထွက်ရန် သော့ပိတ်ခိုက် မကြည်ကြည်မိုး အခန်းထဲမှ ဝုန်းဒိုင်းသံ ကြားသဖြင့် တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုးကို အတင်းအဓမ္မပြုကျင့်နေပုံနှင့် ဖရိုဖရဲ ပြိုလဲနေသော စားပွဲခုံနှင့် အကွဲအရှများကို တွေ့လိုက်ရသည်။

တံခါးကို အသာပြန်စေ့လိုက်သည်။ ကိုသောင်းစိန်က မမြင့်ရီလက်ကို ဆွဲခေါ်ပြီး အောက်ထပ်သို့ ခပ်သွက်သွက် ဆင်းလာသည်။

“ မိန်းမ..ဒီမှာ ခဏစောင့်နေ...ကိုယ် လူကြီးတွေ သွားခေါ်မယ်....”

လူကြီးတိုက်ခန်းက နှစ်ခန်းကျော်ရှိ အောက်ထပ်အလွှာမှာမို့ မဝေးပါ။ ကိုသောင်းရှိန် အကျိုးအကြောင်း မြန်မြန်ရှင်းပြပြီး လူကြီးတွေ ခေါ်လာ၏။ စုစုပေါင်း ငါးယောက်ခန့် ပါလာသည်။ လူကြီးတယောက်က နီးရာရဲစခန်းကို ဟမ်းဖုန်းနှင့် လှမ်းအကြောင်းကြား၏။

သုတ်ရည်တွေ ထွက်၍ တချီပြီးသွားသည့်တိုင် ကိုမျိုးမြင့်က ဆက်၍ ဆောင့်နေသည်။ ထိုအခိုက် တံခါးကို ဝုန်းကနဲ ထု၍ ဆွဲဖွင့်ကာ လူကြီးတွေ ဝင်လာ၏။ ကိုမျိုးမြင့် သူ့လီးကို ကပျာကယာ ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်လိုက်၏။ 

“ ဟေ့ကောင်..အေးအေးဆေးဆေးနေ ..ရဲတွေပါတယ်....”

မကြည်ကြည်မိုးက ထမီကို ဆွဲဖုံးလိုက်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ မိန်းနေသည်။ သူမ တကိုယ်လုံး နာကျင်နေပြီး ခေါင်းထဲမှာလည်း မူနောက်နေ၏။ 

အင်္ကျီတွေက စုတ်ပြဲနေပြီး ရင်သားတွေက မလုံတလုံ ဖြစ်နေသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့် တယောက် အူကြောင်ကြောင်နှင့် ငူငူကြီး ရပ်နေမိသည်။ မကြာမီ ရဲတွေ ရောက်လာပြီး စစ်ဆေးမေးမြန်းပါတော့သည်။ မကြည်ကြည်မိုးက သူ့ကို အဓမ္မပြုကျင့်ပြီး တိုင်ချက်ဖွင့်၏။ 

............................................

နောက်တရက်...

အလိုမတူဘဲ မိန်းမတယောက်ကို အဓမ္မကာမဆက်ဆံမှု (မုဒိမ်းမှု) ဖြင့် ရုံးတင်တရားစွဲ၏။ ကိုသောင်းစိန်တို့ လင်မယားနှင့်တကွ ရပ်ကွက်လူကြီးများပါ မျက်မြင်သက်သေ ရှိနေ၍ အမှုက ခိုင်လုံထင်ရှားနေရကား တရားရုံးက ကိုမျိုးမြင့်ကို ထောင် (၇) နှစ်ချလိုက်၏။

ထိုသတင်း ကြားလျှင်ကြားခြင်း မချယ်ရီတယောက် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေကာ မေ့မတက် ဖြစ်သွားသည်။ လာသတင်းပေးသော ရဲသားက အကြောင်းစုံ ရှင်းပြပြီး

“ အမှုက ခိုင်လုံထင်ရှားနေတော့ ထောင်ကျမှာ သေချာတယ် အမ..နေ့လည် (၁) နာရီလောက် အမိန့်ချမယ်...လိုအပ်တာတွေ ယူပြီး..လိုက်ခဲ့ပါ..

“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင်....”

ကလေးနှစ်ယောက်ကို လုံးဝပြောလို့မဖြစ်၊ မချယ်ရီ တခေါင်းလုံး မီးတောက်နေသည်။ သူတို့လင်မယားက ဒီနယ် ဒီဇာတိများ မဟုတ်၍ တိုင်ပင်စရာ အရင်းအချာလည်း မရှိ။ သူတို့လို ဒီနယ်သား မဟုတ်သော်လည်း သူတို့နှင့် ခြံချင်းကပ်လျှက် တိုက်တွင် တကိုယ်တည်းနေသော ထွန်းတောက် ခြံဖက်သို့ ကူးခဲ့သည်။ 

ထွန်းတောက်က သူတို့ လင်မယားနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည်။ သူ့တွင်ရှိသော ပတ္တမြားနှင့်ကျောက်စိမ်းများကို ဝယ်လက်နှင့်တွေ့၍ ကိုမျိုးမြင့်ပင် ရောင်းပေးခဲ့သည်။

မြေကွက်ဝယ်ရန် ကိစ္စကိုပါ ကိုမျိုးမြင့်နှင့် တိုင်ပင်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆွမျိုးမဟုတ်သော်လည်း အားကိုးစရာ တိုင်ပင်စရာ ရှိ၍ ထွန်းတောက် တယောက်သာ ရှိပါတော့သည်။

ထွန်းတောက် နံနက်စာစားပြီး ဂျာနယ်တစောင် ဖတ်နေစဉ် မချယ်ရီ ရောက်လာသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ ဆက်တီခုံပေါ် ဝင်ထိုင်ရင်း

“ မောင်လေးရယ်..မမကို..ကယ်ပါဦး....”

မချယ်ရီက ထိုသို့ပြောရင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချပါတော့သည်။

“ ဘာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ....”

“ မင်း အကိုကြီး မုဒိန်းမှုနဲ့ အဖမ်းခံရလို့ ဒီနေ့ နေ့လည် (၁) နာရီမှာ အမိန့်ချမယ်လို့ စောစောက ရဲသား တယောက် လာအကြောင်းကြားတယ်...အဟင့်..ဟင့်..အီး..ဟီး...မမကို ကယ်ပါ..ကယ်ပါဦး..မောင်လေးရယ်....”

ထွန်းတောက်က သိချင်သမျှကို မေးသည်။ မချယ်ရီကလည်း ရဲသားထံမှ ကြားသိရသမျှ အလုံးစုံ ပြောပြ၏။

“ ဟင်း....”

ထွန်းတောက် တယောက် သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်၏။ ထို့နောက် မျက်နှာကျက်ကို မော့ကြည့်ရင်း

“ ဒီလိုဆိုရင်တော့ ထောင်ကျမှာ သေချာတယ်..မမ...လိုက်နေရင် ငွေကုန်ရုံပဲရှိမှာ..ဒီတော့ ငွေကုန် ခံမနေနဲ့တော့...ထောင်ထဲမှာ ချမ်းချမ်းသာသာ နေလို့ရဖို့ အတွက်သာ စဉ်းစားပေတော့...ဖြစ်လာမှတော့ မထူးပါဘူး...ငိုမနေပါနဲ့တော့...ကျွန်တော် တက်စွမ်းသမျှ ကူညီပါ့မယ်....”

“ မမကို ကူညီပါ..မောင်လေးရယ်...မမ ဘာမှ ..နားမလည်ဘူး...ခေါင်းထဲလဲ ..မီးတောက်နေပြီ...ပြီးရင် မမနဲ့ လိုက်ခဲ့ပါဦးနော်....”

“ လိုက်မှာပေါ့ ..မမရာ..ကလေး နှစ်ယောက်ရော သိပြီးပလား....”

“ ဟင့်အင်း..မသိသေးဘူး....”

“ အဲဒါ ကောင်းတယ်...ခါတိုင်းလည်း ခရီးထွက်နေတာပဲ...ခရီးထွက်တယ်လို့ ပြောထားပေါ့..ဘယ်အချိန်လောက်..သွားမှာလဲ....”

“ (၁၀) နာရီလောက်ပေါ့...မမ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ထားလိုက်မယ်နော်.......”

“ ဟုတ်ကဲ့...ဟုတ်ကဲ့....”

မချယ်ရီ ပြန်သွား၏။ အရွယ်ကောင်းဆဲ၊ အလှသွေးကြွဆဲ၊ သွေးသား ဆူဖြိုးဆဲ မချယ်ရီ၏ နောက်ကျောကို ကြည့်၍ ထွန်းတောက် ရင်ထဲ လှိုင်ခုန်သွားသည်။

....................................................

အမိန့်ချပြီး ကိုမျိုးမြင့်ကို လက်ထိပ်ခတ်၍ အချုပ်ကားနှင့် ခေါ်သွားသည်။ မချယ်ရီ တယောက် ပဋာမြေလူး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ကိုမျိုးမြင့် မျက်နှာမှာလည်း လက်သည်းကုတ်ရာ အစင်းကြောင်းကြီးနှင့် ညာဖက်လက်ဖျံတွင်လည်း သွားရာ အကွင်းလိုက်ကြီး ထင်နေကာ ညိုမဲယောင်ကားနေသည်။

“ ညီလေး..မင်းမမကို..ဂရုစိုက်ပါကွာနော်...အကို..စိတ်ချပါရစေ....”

“ ဟုတ်ကဲ့... ဂရုစိုက်ပါ့မယ့်..အကို...အကိုသာ ကျန်းမာအောင်..အစစ ..ဂရုစိုက်ပါ......”

ကိုမျိုးမြင့်က အချုပ်ကားပေါ် မတက်မီ ထွန်းတောက်ကို တတွတ်တွတ်မှာနေသည်။ မချယ်ရီကတော့ မျက်ရည်နှင့်မျက်ခွက် ငိုလျှက်သာ နေ၏။

“ ကဲ..မမ..ငိုမနေပါနဲ့တော့...ကလေးတွေ ကျောင်းမဆင်းခင် အိမ်ရောက်နှင့်မှ ဖြစ်မယ်....ခေါင်းအေးအေး ထားလိုက်ပါတော့...ရှေ့လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်..တိုင်ပင်သင့်တဲ့ လူတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ပေးသင့်တာတွေ ပေးရဦးမှာ..လာ..ပြန်ကြပါစို့....”

“ မမ ပူတာက ကလေး နှစ်ယောက်အတွက်ပါ...မောင်လေးရယ်...ကိုမျိုးကိုတော့ စိတ်နာတယ်...စိတ်လဲကုန်တယ်...သူများကြားလို့မှ မကောင်းဘူး..မုဒိမ်းမှုတဲ့...ဖြစ်နိုင်ရင်..ကွာတောင် ပစ်လိုက်ချင်တယ်...သူအပြင်မှာ ရှုပ်နေတာ မမ ရိပ်မိပါတယ်...ဒါပေမယ့် ..မိသားစုကလေးကို ပြည့်စုံလုံလောက်အောင် ရှာပေးနေတာမို့ သဘောမတွေ့လှပေမယ့် ပြောမထွက်ခဲ့ပါဘူး...ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ..ကျိတ်မှိတ်မြိုသိပ်နေခဲ့ပါတယ်...သူဖောက်ပြန်ခဲ့သလို မမ မဖောက်ပြန်ခဲ့ပါဘူး...သူ့ကတော့ ကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာကိုတောင် မထောက်ဘူး...အဟီး..ဟီး..အဟင့်..ဟင့်....”

“ မငိုပါနဲ့လို့ ပြောနေတာ မမရာ...ဘာလဲ ကျွန်တော့်ကို မယုံလို့လား....”

ထွန်းတောက် အသံက နည်းနည်း မာသွား၏။ 

“ ယုံပါတယ် ငါ့မောင်ရယ်..ဖြစ်နိုင်ရင် မမ ဒီအရပ်မှာကို မနေချင်တော့ဘူး....”

“ ကဲ..ထားပါ မမရာ..အခု လက်တွေ့လုပ်စရာရှိတာကိုလုပ်...မမဖြစ်ချင်တာကို တဖြေးဖြေးချင်း စဉ်းစားတာပေါ့...အဓိကက ကလေးတွေ မရိပ်မိဖို့ အရေးကြီးတယ်...ပျော်ပျော်နေတက်ရတယ် မမရဲ့...သောကပရိဒေ၀ ဆိုတာ လူကို ဒုက္ခပေးတဲ့ အဆိပ်ပဲ...အကိုကြီး..ခုလို ဖြစ်ရတာ သူ့မိုက်ပြစ်နဲ့သူ..သူပါသည်ဖြစ်စေ..မပါသည်ဖြစ်စေ..ကိုယ့်လမ်း ကိုယ်လျှောက်တက်ရမှာက မမတာဝန်..မမရဲ့ဘေးမှာ ကျွန်တော် အမြဲရှိနေမှာပါ....”

“ ဒီလိုဆိုရင် မမ သိပ်အားရှိတာပေါ့..မမရယ်....”

နှစ်ယောက်သား အကြည့်ချင်း ဆုံသွား၏။ နှလုံးသား တဝိုက်တွင် လှိုက်ကနဲ ခုန်သွားပြီး အပြုံးချင်းယှက် လိမ်လိုက်ကြသည်။

“ ကျွန်တော် မြို့ထဲ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်...အစိမ်းကိစ္စ အဆင်ပြေဖို့ များတယ်..အဆင်ပြေရင် (၅၀၀) လောက်တော့ ရမှာပါ...ကျွန်တော်က (၇၀၀) ဆိုထားတယ်...အဆင်ပြေရင် မမ ကံကောင်းပြီလို့ မှတ်....”

“ ညနေ ..ဒီမှာ ထမင်းစားရမယ်နော်..သိပ်လဲ မိုးချုပ်မနေနဲ့....”

“ ဘာဟင်းနဲ့ ကျွေးမှာလဲ....”

“ အသဲဟင်း...အသဲဟင်း....”

ထွန်းတောက် ကျေနပ်စွာ ပြုံးရင်း ဆိုင်ကယ်နှင့် မြို့ထဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိစ္စဝိစ္စတွေ ပြီးသည်နှင့် ထွန်းတောက် ပြန်လာသည်။ အရောင်းအဝယ် ကိစ္စက သိန်း (၆၀၀) နှင့်ပြတ်သွားသည်။ ထွန်းတောက် ကျေနပ်ပါသည်။ အပြန်တွင် မချယ်ရီ သမီးနှစ်ယောက်အတွက် ကစားစရာ လက်ဆောင်တွေ ဝယ်လာသည်။ ကလေးနှစ်ယောက်ကို ပိပိရိရိ ဖုံးထားဖို့ ထွန်းတောက် အကြံထုတ်ရသေးသည်။

သူ့အကြံက အခိုက်အတန့် လပေါင်းများစွာတော့ ထိန်းထားနိုင်လောက်ပါသည်။ မချယ်ရီနှင့်တော့ စည်းဝါးကိုက် တိုင်ပင်မထားရသေး။ ဟိုကျမှ မီးစင်ကြည့်ကရတော့မည်။

....................................................

“ တီ..တီတီ....တီ..တီ....”

ဆိုင်ကယ်သံ ပေးရင်း ထွန်းတောက် ခြံထဲဝင်လာ၏။ မချယ်ရီအိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာသည်။ သူမမျက်နှာမှာ ကြည်လင်သော အပြုံးရိပ်တွေ ထင်ဟပ်နေ၏။ မချယ်ရီ မျက်နှာလှလှလေးကို တဝကြီး ကြည့်လိုက်ရင်း ထွန်းတောက် ရင်ထဲ အေးမြသွား၏။ နေလည်ကလို အပူသည်ရုပ်မျိုးဆိုလျှင် သူလည်း စိတ်ချမ်းသာမည် မဟုတ်ပါ။

“ မျှော်လိုက်ရတာ ...မောင်လေးရယ်....”

မချယ်ရီက မျက်စောင်း ချိုချိုလေး ထိုးရင်း ပြော၏။ ထွန်းတောက်က ပြုံးလျှက် သူ့နာရီကို ငုံ့ကြည့်ရင်း

“ အခုမှ လေးနာရီခွဲပဲ ရှိပါသေးတယ်..မမရာ...ကလေးတွေရော....”

“ ကျူရှင်သွားကြတယ်....”

မချယ်ရီက ဆိုင်ကယ်ရှေ့ ခြင်းထဲ ထည့်ထားသော အိတ်ကြီးကို ဆွဲယူရင်း

“ ဒါတွေက ဘာတွေလဲ..အကုန်ခံပြီး ဝယ်လာသေးတယ်....”

“ အဆင်ပြေတယ်..မမရဲ့...(၆၀၀) တောင် ရခဲ့တယ်...မမ ကံကောင်းတာပေါ့နော်....”

မချယ်ရီက ထွန်းတောက်ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ လှလိုက်သည့် မျက်စောင်းလေး။ သံယောဇဉ်တွေ တထောကြီးပါနေ၏။ နှစ်ယောက်သား ယှဉ်တွဲရင်း အိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်မိကြသောအခါ

“ မမ ကျွန်တော် စိတ်ကူးတခု ရလာတယ်..မမဆီကို ကိုမျိုးမြင့်ဆီက စာပေးလိုက်တဲ့ သဘောပေါ့...အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရန်ကုန် အရေးပေါ် သွားရတဲ့အကြောင်း ကလေးနှစ်ယောက်အတွက် မုန့်ဖိုး တသိန်းစီ ပေးလိုက်တဲ့အကြောင်း အလုပ်ကိစ္စမပြီးမချင်း ပြန်လာသေးမည် မဟုတ်ကြောင်း...ငွေကို စာတိုက်က တဆင့် ပို့ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း..ဘာညာပေါ့..မမရာ..ကလေးတွေ ပြန်လာမှ မမက ယုတ္တိရှိအောင် သူတို့ကို ဖတ်ပြလိုက်ပေါ့....”

“ အင်း..အင်း..အဲဒါ ကောင်းတယ်....”

ထိုစဉ် မချယ်ရီ သမီးနှစ်ယောက် ကျူရှင်က ပြန်လာကြသည်။ 

“ ဟာ ဦးဦးတောက်..ဘယ်တုန်းကရောက်....”

“ အခုပဲ သမီးရဲ့ ...သမီးတို့ ဖေဖေက စာပေးခိုင်းလိုက်လို့...မမဆီ ဝင်ပေးတာ.....”

“ ရော့ မမ....”

ထွန်းတောက်က အင်္ကျီအိတ်ထဲတွင် ပါသော စာကို မချယ်ရီထံ ပေးလိုက်သည်။ ကလေးနှစ်ယောက်က သူ့အမေဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။

“ ဖေဖေက ဘာတွေ ရေးထားတာလဲ  မေမေ...ဖတ်ပြ

သို့/

ချယ်ရီ

ကိုယ်အရေးပေါ် ကိစ္စနဲ့ ရန်ကုန်ပါသွားတယ်...အလုပ်ကိစ္စ မပြီးမချင်း ပြန်လာသေးမှာ မဟုတ်ဘူး...ငွေကို စာတိုက်က တဆင့် ပို့ပေးလိုက်မယ်...အခု ..သမီးနှစ်ယောက် အတွက် မုန့်ဖိုး တသိန်းစီ ပေးလိုက်တယ်..

မျိုးမြင့်

.......

“ ဟေး ..ပွတာပဲဟေ့.......”

ကလေး နှစ်ယေယက် ထအော်ကြသည်။

“ ရော့....ဒီမယ်..မမ....”

စာဖတ်ပြီးသောအခါ ထွန်းတောက်က ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ငွေ နှစ်သိန်း ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

“ ရော့..ဒါက သမီးတို့အတွက် ဦးဦး ဝယ်လာတာ....”

ထွန်းတောက်က ခလုပ်နှင့် ထိန်းမောင်းရသော ဂျပန်နိုင်ငံလုပ် ကစားစရာ ကားနှစ်စင်း ထုတ်ပေးလိုက်၏။ တစီးကို သုံးသောင်းပေးရပြီး အပိုဓါတ်ခဲများလည်း ပါ၏။ ထွန်းတောက်က ခလုပ်နှိပ်ပုံလေးတွေ ပြပေး၏။ ခလေး နှစ်ယောက် ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာဖြင့် ကားကလေးကို ပွေ့ပိုက်ရင်း အပေါ်ထပ် ပြေးတက်သွားကြ၏။

....................................................

အချိန်က ည (၉) နာရီခန့်ရှိပြီ။ ကလေး နှစ်ယောက်မှာ တီဗီကြည့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားကြ၏။ သံဗူး အချိုရည်ထဲ အိပ်ဆေးထည့်တိုက်လိုက်ရာ သူတို့အလွန် ကြိုက်လှသည့် ကိုးရီးယားဇာတ်လမ်းပင် မပြီးသေး၊ တခေါခေါနှင့် အိပ်ပျော်သွားကြသည်။

မချယ်ရီက ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်ရင်း လက်မြှောက် ခါးဆန့်လျှက် အညောင်းဖြေလိုက်သည်။ ထိုအခါ ရင်သား အစုံက မော့ပြီး မောက်တက်လာ၏။ ခါးကလည်း သိသိသာသာ ကော့လျှက်ရှိရာ အောက်ပိုင်းရှိ ဖင်ဆုံကြီးမှာ ထွားထွားစွင့်စွင့်နှင့် နောက်သို့ ပစ်လျှက်ရှိပါသည်။ ထွန်းတောက်မျက်နှာက မချယ်ရီဘက်သို့ လှည့်လိုက်ရာ အချစ်ရည်လဲ့သော မျက်လုံးရွဲကြီးတွေဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရ၏။

ထွန်းတောက်က လက်မောင်းသား ပြည့်ပြည့်လေးကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး သူ့ဖက် ပြန်လှည့်စေသည်။ ဝတ်ထားသော အင်္ကျီက တီရှပ် အပျော့စားမို့ အတွင်းခံ ဘရာစီယာ ဝတ်မထားကြောင်း သိသာလှ၏။

သို့သော် ရင်သားနှစ်မွှာက အခြားသော မိန်းမတွေလို အိတွဲတွဲဖြစ်မနေဘဲ ဝိုင်းဝန်းမို့မောက်နေ၏။ ထွန်းတောက်က မချယ်ရီ ပုခုံးကို ဆွဲဖက်ရင်း ရင်သားနှစ်မွှာကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်သည်။

ပြီးတော့ မချယ်ရီ၏ နီထွေးစိုစွတ်သော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ်သို့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ် စုပ်ယူလိုက်၏။ မချယ်ရီက မျက်လုံးအစုံကို မှေးစင်းရင်း ချစ်အရသာကို မျက်မျက်ရှရှ ခံစားနေ၏။ 

နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ထိုးဖောက်၍ တိုးဝင်လာသော ထွန်းတောက် လျှာနွေးနွေးကြီးကို သူ့လျှာဖြင့် တမျှင်းမျှင်း စုပ်ပေးသည်။

ထွန်းတောက်လက်တွေက မချယ်ရီ၏ ဆူဖြိုးတောင့်တင်းသော အသားဆိုင် အသားအုံများကို စုံချ ဆန်ချီ နေရာအနှံ့ ပွတ်သပ်နေ၏။ မချယ်ရီ၏ ရင်သားအစုံမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှိုက်ခုံနေပြီး အသက်ရှုသံတွေ မြန်ဆန်လာ၏။ 

တကိုယ်လုံးရှိ ရမ္မက်သွေးတွေက နွေးထွေးလှုပ်ကြွလာသည်။ ထွန်းတောက် နှုတ်ခမ်းစုပ်ချင်းကို ရပ်နားလိုက်ပြီး မချယ်ရီ မျက်နှာကို တဝကြီး ကြည့်နေ၏။

“ ကလေးတွေရဲ့ အဖေ လုပ်ခွင့်ပေးမှာလား ဟင်....”

“ အခုမှ မေးနေစရာ လိုသေးလို့လား

“ မမက ကိုမျိုးမြင့်ရဲ့ တရားဝင် မယားလေ....”

“ ဒီလူ့အကြောင်း ကြားပြီးကထဲက နှလုံးသားနဲ့ ဦးနှောက်ထဲက ဖယ်ထုတ်ပြီးသား...လွတ်လာရင် တရားဝင် ကွာရှင်းဖို့...ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ...ဒီတော့ သူနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်တော့ဘူး...ဒါပေမယ့် ..သူပေးခဲ့တဲ့ ငွေတွေနဲ့ လုပ်ပေးစရာ ရှိတာတော့ မောင်လေးက မမကို လုပ်ပေးပါ

“ တကယ်ပြောတာနော် မမ....”

“ လာ..လိုက်ခဲ့...ဘုရားစင် ရှေ့မှာ သစ္စာရေ သောက်ပြမယ်....”

မချယ်ရီ ထိုင်နေရာမှ ဖျပ်ကနဲ ထလိုက်ပြီး ထွန်းတောက်ကို ဆွဲခေါ်ပြီး ဘုရားခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့ကြသည်။ ဘုရားခန်းထိ မရောက်တော့ပါ။ လမ်းခုလပ်မှာပင် နှစ်ယောက်သား မတ်တပ်ရပ်ရင်း ပွေဖက်ပွတ်သပ် နမ်းရှုံံ့နေကြသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့်က မလိုးခင် အားရှိစေသော အရာတို့ဖြင့် စိမ်ထားသော အရက်ကို သောက်လေ့ရှိကြောင်း မချယ်ရီ ဖြတ်ကနဲ သတိရလိုက်၏။

“ ဟို..နေဦး..နေဦး...မောင်လေးက သောက်တက်သလားဟင်....”

“ နဲနဲပါးပါး သောက်တက်ပါတယ်...ဘာပြုလို့လဲ ဟင်....”

“ သူ့မှာ ဆေးအရက်တွေရှိတယ်...အဝှါ မပြုခင် သောက်လေ့ရှိတယ်လေ....”

“ ဘာ အဝှါ မပြုခင်လဲ မမရ....”

ထွန်းတောက်က မသိချင်ဟန် ဆောင်ပြီး ပေးလိုက်သည်။ 

“ ဟိုဒင်းကွာ...ဟိုဟာ မပြုခင်....”

“ ဘယ် ဟိုဟာလဲ မမရာ..ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောစမ်းပါ.......”

“ ဒါကြီးနဲ့ မလုပ်ခင် ပြောတာဟေ့...သိရဲ့လား...အဖေလဲ လုပ်ချင်သေး..အူကြောင်ကြောင်နဲ့....”

မချယ်ရီက ထွန်းတောက်ပေါင်ခြားရှိ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ပြောသည်။ မချယ်ရီ မသိအောင် အော်ရာမင်းဂျီနှင့် လိပ်သုံးကောင် သောက်ထားသည်မှာ နာရီဝက်ကျော်ခဲ့ပြီမို့ ပင်ကိုယ်သွေးသားနှင့် ဆေး၏ စွမ်းအားသတ္တိများက အစွမ်းပြနေပြီ ဖြစ်ရာ လီးကြီးမှာ မာန်ဟုန်ကြွ၍ တောင်မတ်နေပါတော့သည်။

လီးကြီး၏ ထုထည် ပမာဏက မချယ်ရီကို ကြက်သီး တဖြန်းဖြန်း ထသွားစေသည်။ စောက်ဖုတ်အုံ တခုလုံးလည်း ဖောင်းကြွတက်လာသည်။ ထွန်းတောက် လီးကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်၊ ကိုမျိုးမြင့် လီးသည် အစွမ်းကုန်တောင်လျှင် (၇) လက်မခန့် ရှည်သည်။ အတုတ်ကလည်း (၅) လက်မ ပတ်လည်လောက် တုတ်သည်။ အခု ထွန်းတောက် လီးကြီးက ကိုမျိုးမြင့် လီးထက် အဆပေါင်းများစွာ ကြီးနေပုံရသည်။ မချယ်ရီ တယောက် သူ့ကိုယ်သူ ကံကောင်းလိုက်လေခြင်း ဟု တွေးမိပြီး ပီတိလှိုင်းတွေ ကြွတက်လာ၏။

{ မှတ်ချက်။    ။ အပြာစာအုပ်များတွင် အမျိုးသားလိင်တံဆိုဒ်ကို ပိုပိုသာသာလေး ဖာ်ပြထားတက်သည်၊ ဖတ်ရှုသူ ပိုမိုစိတ်ကြွစေရန် ရည်ရွယ်ဟန် တူပါသည်။ အပြင်လောကတွင် ထိုဆိုဒ်မျိုးက ရှိလျှင်တောင် တသိန်းမှာ တယောက်လောက်သာ ရှိနိုင်သည်။ တချို့က ကိုယ့်မွေးရာပါကိုယ် အားမရ ဖြစ်တက်ကြသည်။ အများစုက အမျိုးသာထု ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကြီးဆေး ရှည်ဆေးများ ထိုးပြီး ဆိုဒ်ကြီးရန် အားထုတ်ကြသည်။ မလုပ်ကြပါနဲ့၊ တကယ် ထိုဆေးများ ခုချိန်ထိ ဆေးပညာလောကမှာ မရှိသေးပါ၊ ရှိသည်ဆိုပြီး ရောင်းနေကြလျှင်လည်း ဂျင်းများသာဖြစ်သည်။ တွေ့ဖူးသလောက် တက်ယောင်ကား ဆေးများ ထိုးမိ လိမ်းမိ၍ လူညွန့်တုံးသွားသူများ တွေ့ဖူးသည်။ အထူးသတိပြုပါ၊ ဘုရားပေးသလောက်နဲ့ ကျေနပ်ပါ။ } 

“ လာ..မောင်..အခန်းထဲမှာ အရက်တွေ ရှိတယ်....”

နှစ်ယောက်သား ညာဘက်အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်ကြသည်။ အခန်းက သန့်ပြန့်ကျယ်ဝန်းသည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်တလုံး၊ စားပွဲခုံရှည် တလုံးနှင့် ကုလားထိုင် နှစ်လုံးရှိသည်။ အသားစင်ပေါ်တွင် အရက်ပုလင်းတွေက အတော်လေးများသည်။ 

“ ဒါ...ကိုမျိုးမြင့် သောက်တဲ့ အရက်တွေလေ....”

“ များလှပါလား...မမရာ....”

“ အင်း..ဟုတ်တယ်..အစုံပဲ...အဆိပ်ပြင်းတဲ့ မြွေရဲ့ သွေးနဲ့စိမ်ထားတဲ့ အရက်...ဖျံသိုနဲ့ စိမ်တဲ့အရပ်...ခွေးလဥ ခွေးသိုနဲ့ စိမ်တဲ့ အရက်...မြင်းသုတ်ရည်နဲ့ စိမ်တဲ့အရက်...အိုကွာ..မမပြောတက်တာ..ဒါပဲ...ပုလင်းမှာ စာရေးထားတယ်...ဖတ်ကြည့်......”

နှစ်ယောက်သား ကုတင်စောင်းမှာ ယှဉ်တွဲထိုင်လိုက်ပြီး ထွန်းတောက်က မချယ်ရီရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီကို မ ချွတ်လိုက်သည်။ မချယ်ရီက အလိုက်သင့် လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်သော ကိုယ်အထက်ပိုင်းက မီးရောင်အောက်တွင် ကျက်သရေရှိစွာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာ၏။ နုထွတ် ဖွေးဥနေသော နို့ကြီး နှစ်မွှာက မို့မောက်တင်းရင်းနေပြီး အထက်သို့ စူကော့နေသည်။ ထွန်းတောက်က နုရွတင်းအိနေသော နို့ကြီးနှစ်မွှာကို ကုန်းနမ်းရင်း စူတောင့်နေသော နို့သီးခေါင်း မာမာလေးကို ကလေးများ နို့စို့သလို စို့ပေးလိုက်သည်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်..ပြလပ်...ပြွတ်..ပွစ်...ပြွတ်....”

“ အဟင့်..အင့်..အမေ့...အင့်..ယား...ယာ.တယ်ကွာ....”

မချယ်ရီ ခါးက ကော့လန်သွားပြီး ရင်သားအစုံက မောက်တက်လာသည်။ ထမီက ကွင်းလုံး မကျွတ်သည့်တိုင် ချက်အောက်ထိ ပြေကျနေပြီ။ ထွန်းတောက်က ထမီကို ချွတ်မည်ပြုရာ မချယ်ရီက ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွ၍ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မ ပေးလိုက်သည်။ ထမီကို လုံး၍ ကုတင်ခြေရင်း ပို့ထားလိုက်သည်။

မချယ်ရီကလည်း ထွန်းတောက်၏ အပေါ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ခပ်သွက်သွက်ဖြုတ်ပေးသည်။ အင်္ကျီကို အသာချွတ်ယူလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးဘေးတွင် ချထားလိုက်၏။ မချယ်ရီက ထိုသို့ပြုလုပ်နေစဉ် ထွန်းတောက်လက်တွေက ဆူဖြိုးပြည့်တင်းသော ကျောပြင်နှင့် တင်ဆုံသား အိအိကြီးတွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေပေးနေ၏။ 

မချယ်ရီ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းသထက်ဖောင်းကြွလာပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် ထွက်နေ၏။ ထွန်းတောက် ကုတင်ပေါ်က ဆင်း၍ မချယ်ရီ ပေါင်ကြားဝင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

မချယ်ရီ ပါးကို ဆွဲမော့လိုက်ပြီး ဆေးမဆိုးရဘဲ နီထွေးလျှက်ရှိသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်လိုက်ပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်း အစုပ်ခံနေရင်းကပင် မချယ်ရီက ထွန်းတောက်၏ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ပုဆိုးက ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ် ပုံကျသွား၏။ မချယ်ရီ လက်အစုံကလည်း ထွန်းတောက်ကို ပွတ်သပ်ပေးလျှက်ရှိရာ ပေါင်ကြားရှိ လီးတန်ကြီးဆီသို့ ရောက်လာသည်။ လီးတန်နွေးနွေးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလိုက်သည်နှင့် မချယ်ရီ မျက်လုံးအစုံမှာ နှုတ်ခမ်း အစုပ်ခံရင်း မှေးစင်းနေရာမှ ပြုးကျယ် ပွင့်ထွက်လာသည်။

လီးကြီးမှာ ဂျာမဏီလုပ် သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကြောတောင့်တင်းနေပြီး လီးတန်ကြီးကို ယှက်သိုင်းရစ်ပတ်ထားသော သွေးကြောကြီးများမှာ သိသိသာသာ ဖုထစ်နေသည်။

မချယ်ရီ အဖို့ တဏှာရာဂကိလေသာ အားကြီးသည် မှန်သော်လည်း ကိုမျိုးမြင့် လီးမှတပါး အခြားသော ယောင်္ကျားများ၏ လီးကို မခံဖူးသေးပါ။ ကိုမျိုးမြင့် လီးနှင့်ပင် အားရကျေနပ်ခဲ့ပါသည်။ ကိုမျိုးမြင့် အနေဖြင့်လည်း ကာမစွမ်းပကား တိုးပွါးစေသော အရက်တွေ သောက်ကာ မချယ်ရီ ကျေနပ်အားရသည်အထိ လိုးပေးနိုင်ခဲ့ပါသည်။

အခု မြင်တွေ့နေရသော ထွန်းတောက် လီးကြီးမှာ နီညိုရောင်သမ်းနေပြီး အရှည် (၈) လက်မ၊ လုံးပတ် (၆) လက်မ ခွဲခန့်ရှိရာ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေ တဖျင်းဖျင်း ထလာပါတော့သည်။ လီးတန်ကြီး အဖျားပိုင်းက အနည်းငယ် ကောက်နေပြီး ဒစ်ဆံကြီးမှာ ဖူးတင်း ပြဲအာနေသည်။

မချယ်ရီက သူ့လက်တဆုပ်မကသော လီးနွေးနွေးကြီးကို ခပ်နွေးနွေး ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း 

“ မောင်...မကို..တကယ်..စောင့်ရှောက်ပေးမှာလား ..ဟင်....”

အသနားခံသော မျက်နှာလေးနှင့် မေးလိုက်ရှာ၏။ မချယ်ရီ အဖို့ အလိုးမခံရသေးပဲနှင့်ပင် ထွန်းတောက် လီးကြီးကို နှစ်သက်စွဲမက်သွားတော့၏။ 

“ မ ကရော မောင့်ကို တသက်လုံး ချစ်သွားမှာ မို့လား....”

ထွန်းတောက် အမေးက မချယ်ရီ အရှိုက်ကို ပြင်းထန်စွာ ထိသွားသည်။ 

“ ဘာလဲ...မောင်က ..မ..ကို မယုံဘူးပေါ့လေ....”

မချယ်ရီက ငိုသံပါကြီးနှင့် မေးလိုက်၏။ 

“ မဟုတ်ပါဘူး..မရယ်...ကိုမျိုးမြင့် ထောင်ကထွက်လာရင် ...မ ..တို့က ပြန်ပေါင်းကြမှာ ဆိုတော့ မောင်ပဲ ရင်နာ ကြေကွဲရမှာ...မဟုတ်လား...ဒါကြောင့် အနာဂတ်ကို မမျှော်မှန်းရဲလို့ပါ....”

“ ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း...မပေါင်းဘူး...တသက်လုံး ပြန်မပေါင်းဘူး...မောင်နဲ့ မချစ်ရရင်လဲ ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ လျှောက်မယ်....”

“ တကယ်နော်....”

“ အို..တကယ်ပဲပေါ့....”

“ ဒါဖြင့် ..မောင့်လီးကြီးကို..စုပ်ပြ....”

မချယ်ရီ ကုတင်ပေါ်က ဗြုန်းကနဲ ဆင်းလိုက်ပြီး ထွန်းတောက်ခြေရင်းတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ လိင်တန်ကြီးကို လက်နှင့်စုံကိုင်၍ ဒစ်ဆံဖူးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ပါတော့သည်။ ထွန်းတောက် တကိုယ်လုံး အီစိမ့် ရှိန်းဖိန်းသွားတော့သည်။

“ ကဲ..ယုံပါပြီ..မ..ရယ်.. မ..ကို တသက်လုံး မောင့်အချစ်တွေနဲ့ ခြုံလွှမ်းပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး စောင့်လျှောက် သွားမှာပါ....”

မချယ်ရီ တကိုယ်လုံး ပီတိတွေ ဖုံးသွားပြီး စောက်ဖုတ်ကြီး တခုလုံးပါ ဖောင်းကြွတက်လာ၏။ စောက်ရည်တွေက စစ်ကနဲ ထွက်သွားပြီး ကျောရိုးတခုလုံး စိမ့်ထွက်သွားသည်။ အလွန်ထူးဆန်းသော ဝေဒနာ တရပ်အဖြစ် မှတ်မှတ်ထင်ထင် ခံစားလိုက်ရသည်။

ထွန်းတောက်က ကိုယ်ကို နောက်သို့ အနည်းငယ် ရွေ့လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ဘေးသို့ ကားထားလိုက်သည်။

“ ကဲ ...မမ စောက်ဖုတ်ထဲကို မောင့်လီးကြီး သွင်းပြီး ဖိထိုင်ထားလိုက်....”

မချယ်ရီက ထွန်းတောက် ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်သည်။ သို့သော် လီးကြီးက ကြီးမားတုတ်ခိုင်လွန်းသဖြင့် တခါထဲ ဖိမသွင်းရဲ။ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိဖိသွင်းသည်။ တဏှာရာဂ အလွန်ကြီးပြီး ကလေးနှစ်ယောက် ထွက်ထားဖူးသည့် စောက်ဖုတ်ဖြစ်သည့်တိုင် လီးကြီး၏ ဒဏ်ကို တနင့်တပိုးကြီး ကြိတ်မှိတ်ခံရင်း မျှင်း၍ မျှင်း၍ သွင်းရ၏။ 

လီးတန်ကြီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသား နုနုတွေကို ထိုးဖောက်ပြီး ဝင်လာတိုင်း မချယ်ရီ တကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်း တဖျပ်ဖျပ်ဖြစ်ကာ ကာမမီးတွေ ပွင့်လျှက်ရှိ၏။ လီးတန်ကြီး အဆုံးထိ ဝင်ခါနီး လက်တလုံးလောက် အလိုတွင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ဖိထိုင်ချလိုက်၏။

“ ဖွပ်...ဖျစ်...ဖွပ်....ဒုတ်....”

“ အာ့...အမလေး...ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်....”

မချယ်ရီသာ မဟုတ်၊ ထွန်းတောက်ပါ အီစိမ့် ကျင်တက်သွားသည်။ ထွန်းတောက်က နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီး နှစ်မွှာကို မွမွကလေး ဆုပ်ချေလျှက်

“ မ..မောင့်လီးကြီးကို..အားရလားဟင်....”

“ သိပ်အားရတာပေါ့ မောင်ရယ်......”

“ ခွေးလိုး လိုးရအောင်နော်....”

“ မောင့်သဘော....”

“ တညလုံး လိုးမှာနော်....”

“ မောင့် စိတ်ကြိုက်....”

“ မောင့်ကို ချစ်လား....”

“ သိပ်ချစ်...တအားချစ်....အရမ်းချစ်....”

ထွန်းတောက်က လီးကြီးမြုပ်ထားလျှက်ကပင် ကိုယ်ကိုရှေ့သို့ တိုးတိုးလာရာ မချယ်ရီကလည်း အလိုက်သင့် တိုးတိုးပေးရ၏။ မချယ်ရီကို စားပွဲခုံပေါ် မှောက်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကြမ်းပေါ်ရပ်လိုက်ပြီး အရက်ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်အချို့နှင့် ရေဗူးများကို ဆက်တီခုံပေါ် ပြောင်းတင်လိုက်ပြီး နောက်သို့ နှစ်ပေအကွာလောက် တွန်းလိုက်သည်။

အစစ နေသားတကျ ဖြစ်ပြီဆိုမှ မချယ်ရီ ခါးသွယ်လေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း အလွန်ကြမ်း၊ အလွန်ရမ်း၊ အလွန်ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်တွေနှင့် ဒရစပ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

“ ဖွတ်...ဖွတ်...ပြွတ်...စွပ်....ပွတ် ဖွတ်...ပြွတ်...ဖွပ်....”

“ အင့်..အား..အမေ့...အားရှီး...ကျွတ်..ကျွတ်..အမေ့....”

တော်သလင်းလမှာ ခွေးထီးနှင့် ခွေးမ မြူးကြွနေသလို သူတို့နှစ်ယောက်လည်း အချစ်ပန်းတိုင်ဆီသို့ ရောက်ရှိနိုင်ရေး အပြင်းအထန် ချီတက်လျှက် ရှိပါတော့သတည်း။

................................................................

{ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က လွန်စွာခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်လေးများကို အလွမ်းပြေ ပြန်လည်ဖတ်ရှုနိုင်ဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး ယူနီကုဒ် စာစီစံနစ်ဖြင့် စာစီပေးလိုက်ပါသည်။ (ဘကြီးစံ)  }

........................................💚💛💖💝💙........................................ 

ပြီးပါပြီ။