ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ အပိုင်း ( ၂ )

ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ အပိုင်း ( ၂ )

{ Drama, Thriller }

ရေးသားသူ - Niko Soe

အခန်း (၁၆)

နောက်ကျောကိုသာ မြင်နေရသော မူယာကိုယ်လုံးလေးက လှသွေးကြွလွန်းနေသည်။ ဖွေးအိနေသော အသားအရေနှင့်။ ခါးမှာတော့ မဆိုစလောက် အဆီလေး တစ်ထစ်၊ နှစ်ထစ်လောက်ရှိသည်။ တင်ပါးကားကားကြီးကတော့ သတိုးဖျစ်ညှစ်ထားမှုကြောင့် လက်ယောင်လိုက်ပြီး နီနေသည်။

“ နည်းနည်းကြမ်းမိလို့ ကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား….လှည့်ပြီးပြောပါအုံးကွာ”

တကယ်တော့ မူယာက ရမ္မက်ဇောတက်ကာ မှိန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ မရစဖူး ရခဲ့သော ထူးကဲ့သည့်အဖြစ်အပျက်လေးကြောင့် မူယာ ရင်တသိမ့်သိမ့်တုန်ရ၏။ သတိုးကဆိုတော့ မူယာကိုယ်လေး လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်ကာ သူရှိရာဖက်ခြမ်းသို့ လှည့်လိုက်သည်။

သတိုးမျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြင့်။ ကြည့်ပါလား။ ရုပ်ကိုက မချိုမချဉ်နဲ့။ လူဆိုးကြီး။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေပြီ။

“ ပြောပါအုံး….ကိုယ်အရမ်းကြမ်းသွားလို့ စိတ်ဆိုးသွားတာလား..မမူယာ”

“ ဟင့်အင်း…မဆိုးပါဘူး”

မူယာ ခေါင်းခါပြသည်။

“ လာပါအုံး….ပွေ့ထားချင်လို့။ ကောင်းရဲ့လား”

“ အင်း”

“ မကြားရဘူး”

“ ဘာကြီးလဲမသိကွာ…..အင်းလို့….အင်းလို့…ကြားပလား”

“ ဟတ်….ဟတ်”

သတိုးက မူယာကိုယ်အောက် လက်လျှိုကာ သူ့ဖက်ခြမ်းသို့ ပွေဖက်လိုက်သည်။ မူယာခေါင်းလေးက သတိုးရင်အုပ်ပေါ်။ သူ့ဆီက ယောကျ်ားပီသသောအနံ့ကို ခံစားရှူရှိုက်နေမိသည်။ မူယာလက်တွေက သတိုးရင်ဘတ်ပေါ် မှေးတင်ထားသည်။

“ ဆရာက….မူယာကို…မမူယာလို့ပဲ ခေါ်နေတော့မှာလား”

မူယာအသံက ညုတုတုဖြင့်။

“ မသိဘူးလေဗျာ…..ကိုယ့်ထက် အသက်ကြီးတော့ “မ” တပ်ခေါ်တာပေါ့”

“ ပြောပါအုံး….ဒါဆို..မှန်းကြည့်ကြည့်လေ….မူယာ အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲဆိုတာ”

“ အင်း….မမူယာရုပ်ရည်၊ body structure အရဆို…အင်း”

“ ပြောမှသာ မြန်မြန်ပြောစမ်းပါရှင်……ခစ်….ခစ်”

“ မမူယာအသက်က မှန်းရခက်လို့ပေါ့….မတော်လို့များ ရှိရင်းစွဲအသက်ထက် ပိုကြီးတာမျိုးပြောလိုက်ရင် ကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးသွားမှ ဒုက္ခ”

“ ခစ်…..ခစ်…..အဲလိုလား”

မူယာက ခေါင်းလေးမော့ကာ၊ မော့ကာဖြင့် သတိုးမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြောသည်။ သတိုးလည်း မူယာအသက်ကို တိတိကျကျရယ် မသိ။ သူ့ထက်တော့ ကြီးလောက်သည်ဟုတော့ ထင်သည်။ သို့သော် ခန့်မှန်းချည်ဆို ခက်ရချေရဲ့။

“ အင်း….မမူယာက အခုဆို (၃၅)လောက်ရှိပြီပေါ့…ဟုတ်တယ်မလား…ကိုယ်ပြောတာ”

“ ဟိ….ဟိ…..မှားပေမဲ့ မူယာကျေနပ်တယ်….ကျေနပ်တယ်”

“ ဟောဗျာ….မှားမှားကြီးကို ဘာလို့ကျေနပ်ရတာတုံး မမူယာရဲ့”

“ ဆရာကလည်း….မူယာက အခုဒီနှစ်ဆို (၄၀)ပြည့်မှာ”

“ ဟင်…ဟုတ်လား”

မူယာရဲ့ တကယ့်အသက်အမှန်ကိုသိလိုက်တော့ သတိုးလန့်တော့လန့်သွားသည်။ သူ့အသက်က (၃၃)။ မူယာက (၄၀)ပြည့်တော့မည်။ ဒါဆို သူ့ထက် (၇)နှစ်တောင်ကြီးတယ်ပေါ့။ မထင်ရဘူးပဲ။ အခုမှ အသက်(၃၀)ကျော်လို အလတ်ကြီး ရှိသေးသည်။ အရာအားလုံးကို တိတိပပ၊ နူးနူးညံ့ညံ့တုန့်ပြန်နိုင်စွမ်းကလည်း အပျိုကလေး ရှူံးလောက်မည်။

“ မမူယာက တကယ်နုတာပဲ…မထင်ရဘူးနော်”

“ ခစ်….ခစ်….ဟုတ်လား”

“ တကယ်….ကိုယ်က…ဒီလိုကိုယ်လုံး…ဒီလို body ကို (၃၀)စွန်းစွန်းပဲ ရှိသေးတာ။ ကိုယ့်မှ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်သူ့ကို မေးမေး အဲလိုထင်မှာပဲ”

“ ခစ်…..ခစ်……ကျေနပ်တယ်”

နုသည်၊ ရှိရင်းစွဲအသက်ထက် ငယ်သည်ဟု အထင်ခံရလျှင် ဘယ်အမျိုးသမီးမှ စိတ်ဆိုးလေ့မရှိတတ်။ ပိုတောင် ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ရတာချည်းပင်။

“ နေစမ်းပါအုံး….မူယာတို့က အခုလို ထဲထဲဝင်ဝင်ပက်သက်ပြီးတော့ ဒီလို မမူယာ၊ မမူယာဆိုပြီး ခေါ်နေတော့မှာလားလို့”

မူယာလက်တွေက သတိုးရင်အုပ်ကြွက်သားတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း လှမ်းမေး၏။

“ ဒါဆို…ကိုယ် ဘယ်လိုပြောင်းခေါ်ရမလဲ…အင်း..ကိုယ့်ထက်လည်း အသက်ကြီးတော့ “မ” လို့ပဲ တစ်လုံးတည်းခေါ်မယ်လေ”

“ မ”

တစ်လုံးတည်းသော ဗျည်းအက္ခရာ။ အင်း။ ကောင်းသား။ နားထဲ ပျားရည်လို ချိုဆင်းသွားသည်။

“ ခစ်….ခစ်…မဆိုးပါဘူး…ကောင်လေးက….အင်း…သဘောကျတယ်….ဒီလိုပဲခေါ်ပေါ့”

မူယာအသံက တကယ်ကို ချွဲနွဲ့လျက်။ သတိုးလည်း ကျေနပ်ပျော်ရွှင်မိသည်။ ခြောက်ကပ်ပြီး ပျော်ရွှင်မှုမဲ့နေသယောင်ဖြစ်နေသည့် သူ့ဘဝက အခု မူယာရဲ့ ခရာတတ၊ ညုတုတုလေးတွေပေါ် ရေထိတဲ့ ပန်းတွေလို လန်းလန်းဆန်းဆန်းပြန်ဖြစ်လာရသည်။

အရွယ်ရောက်ပြီးလူတစ်ယောက်တွင် အထူးသဖြင့် ယောကျ်ားလေးတွေအဖို့က လိင်စိတ်ဆန္ဒသည် ဖွဲတစ်ဆုပ်ကိုင်နိုင်သည့် အရွယ်ထိတောင် ရှိသေးသည်ဟု ပြောတတ်ကြသည်မဟုတ်လား။ မိမိလို သန်တုန်း၊ မြန်တုန်း၊ အခုမှ တက်ကြွသည့်အရွယ်မှာ ဒါက စိတ်၏ ပျော်ရွှင်ရာတခုပင်။

“ ဟာ….ကောင်လေးဆိုပဲ…..ဖြစ်ရပြီ…ကိုယ်က မ လို့ ခေါ်မယ်…မ ကရော..ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုခေါ်မှာလဲ..ပြော။ ဆရာလို့တော့ ထပ်မခေါ်နဲ့တော့ကွာ။ ဒါက သင်တန်းရောက်မှ ခေါ်။ အခုလို နှစ်ယောက်တည်း အတူတူရှိရင် အဲဒီ ဆရာ ဆိုတာကြီးက တစ်မျိုးကြီးပဲ မ ရာ”

“ အင်း….ဒါဆို….”မောင်” လို့ခေါ်မယ်လေ”

“ ဟင်…ဘယ်လို…ဘယ်လို”

“ မောင် လို့ခေါ်ပါမယ်ဆို”

“ ဟာ….ပြန်ခေါ်ကြည့်ပါအုံး…နားထဲ ဆိမ့်ပြီး ဝင်သွားတာပဲ”

“ တော်ပြီကွာ….မောင် တော်တော်ဆိုးတယ်”

“ အူး…မွ….မွ”

သတိုးက ခေါင်းလေးငုံကာ မှီနေသည့် မူယာဆံနွယ်တွေကို နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။ မူယာလည်း အားကြီးနှင့် သတိုးကိုယ်လုံးကြီးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဖက်ပစ်လိုက်သည်။ အခုတော့ လိုးပြီးပြီးချင်း သာယာနာပျော်ဖွယ်ကောင်းသည့် စကားတွေကို ဆိုနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ချစ်သည်ဆိုတာထက် တစ်ယောက်၏ ဆန္ဒကို ကျန်တစ်ယောက်က ဖြည့်စွမ်းပေးနေသည်ဟု ပြောလျှင် ပိုမှန်ပါလိမ့်မည်။

“ နေပါအုံး…ဒါဆို မ ယောကျ်ားကို မ က ဘယ်လိုခေါ်လဲ…မောင်(၂)မောင် ဖြစ်နေရင် ဒုက္ခ”

သတိုးပြောတော့ သင်္ဘောသားလင်ယောကျ်ားကို မူယာသတိရသွားသည်။

“ ယောက်ျားကိုက ကိုလွင်လို့ပဲ ခေါ်ပါတယ်ရှင်။ အရမ်းနော် မောင်...”

“ ကိုလွင်မရှိတုန်း ကိုယ်တို့ကိစ္စကို သူသိသွားရင် မ ဒုက္ခမရောက်လောက်ပါဘူးနော်”

မချစ်ပေမဲ့ မိမိကို အသွေးအသားကြည်ဖြူစွာအပ်နှင်းထားသောသူကို စိတ်ပူစွာဖြင့် လှမ်းမေးသည်။

“ မောင်ကလည်း….သူလည်း သင်္ဘောတက်ရင် ကောင်မလေးတွေနဲ့ အိပ်နေမှာဟာ။ သူက ရပြီး မ က ဘာလို့မရတာလဲ။ ယောကျ်ား၊ မိန်းမ တန်းတူ အခွင့်အရေးခေတ်ကြီးရောက်နေပြီပဲကို”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ ဒါနဲ့ အခုမှ ကိုယ့်ကို မောင်လို့ ပထမဆုံးအနေနဲ့ သုံးတာပေါ့။ အဲလိုလား”

တပါးသူအပိုင်ပေမဲ့ ကိုယ့်ကိုမှ ဦးစားပေးတာမျိုး သတိုးလိုချင်မိသေးတယ်။

“ ခစ်....ခစ်....ဟုတ်ပါတယ်ရှင်....ဟုတ်ပါတယ်”

သတိုးက သူ့ကိုယ်လုံးထဲရောက်နေသော မူယာကိုယ်ကို ဖက်ထားပြီး မူယာလက်ဖျံလေးတွေကို အသာအယာပွတ်သပ်နေမိသည်။ မူယာ‌လည်း ပြောရင်း ပြောရင်း ပိုရင်းနှီးသလိုခံစားလာရသဖြင့် သတိုးပေါင်လုံးကြီးပေါ် မိမိပေါင်နှင့် တက်ခွပြီး ပွတ်မိထားသလိုဖြစ်နေသည်။

“ ကိုယ်ပြောအုံးမယ် သိလား။ မ တို့ သင်တန်းချိန်က မ အပါအဝင် (၃)ယောက်မှာ မ တိုးတက်တာ အနှေးဆုံးပဲ သိလား”

“ ဟယ်.....ဝုန်းတယ်တော့။ မောင့်ကိုလည်း မ ပြန်ပြောမယ်။ မ ကလေ သွေးလည်လှုပ်ရှားမှုကောင်းအောင်အတွက် လာလုပ်တာပဲရှိတာ။ အရမ်းကြီး တတ်ချင်စိတ်လည်း မရှိဘူးရယ်”

“ ဟောဗျာ”

“ တကယ်။ မောင် သင်နေတာ စိတ်ရှည်မှန်းသိတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ မ က သင်တဲ့အတိုင်းမရလို့ မောင် အောင့်အီးသည်းခံလိုက်တာကိုလည်း မ သိသားပဲ”

“ တကယ်”

မူယာက ပြောရင်း ပြောရင်း သတိုးရင်အုပ်ကျယ်ဆီက နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးကိုပါ လက်နဲ့ ဆော့ကစားနေလေသည်။ သတိုးကတော့ ယားသလိုလို၊ ကျဉ်သလိုလိုလေးနဲ့။ ခံလို့တော့ ကောင်းသည်။

“ သိပါတယ်ရှင်။ မောင် စိတ်မရှည်ဘဲ ဖြစ်နေတာကြီးကို”

“ Sorry ပါ မရယ်။ ကိုယ်က ဟန်မဆောင်တတ်ဘူး။ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတာ မျက်နှာမှာ တန်းပေါ်ရော။ အခုရော ကိုယ့်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းပေးပါအုံး။ ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ”

မူယာက ခေါင်းလေးမော့ပြီး ထပ်ကြည့်ပြန်သည်။ တိကျပြတ်သားထင်ရှားသော မေးရိုးကားကားတွေ။ စိမ်းမြနေသည့် ရိပ်သင်ထားသည့် ပါးသိုင်းမွှေးတွေ။

“ ချောသားပဲ”

“ ဟတ်....ဟတ်....ဘယ်လို....ချောမချော မေးနေတာမဟုတ်ဘူး။ အခု ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲဆိုတာ မေးနေတာ”

“ အခုဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာကိုလား။ ဒါကြီးက သက်သေပဲလေ”

မူယာ လက်နဲ့ သတိုးလီးကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။ မူယာပြောလည်း ပြောချင်စရာ။ လွန်ခဲ့သော အချိန်လေးကပင် တစ်ချီပြီးသွားသဖြင့် ငြိမ်ပြီး ပျော့ကျနေသော မြွေကြီးက စကားလေးတွေဆိုလိုက်၊ ပွတ်သီပွတ်သပ်လုပ်လိုက် ဆိုတော့ ပြန်လည်ရုန်းကြွလာလေပြီ။

မူယာက သတိုးနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဆိတ်လိုက်၊ ရသ်အုပ်ကြွက်သားလေးတွေကို ပွတ်လိုက်လုပ်နေမှတော့ ကိုယ်ခန္ဓာ၏ အလိုအလျောက်တုန့်ပြန်မှုအရ လီးက တောင်လာမှာပင်။

“ မောင့်ဟာ အကြီးကြီးပဲရော။ ကိုင်လို့ရမလား”

“ အရည်တွေနဲ့ပေပွနေလို့ မ ကိုင်ချင်ပါ့မလား။ ကိုယ် သွားဆေးပေးရမလား”

“ နေ...နေ…..ရတယ်....ဒါကြီးကို အနီးကပ် ကြည့်ချင်လို့”

“ သဘောဗျာ....သဘော”

တဆတ်ဆတ်ထောင်နေသည့် လီးမည်းကြီးက မူယာကို လာပါ၊ ယူပါဟု ဖိတ်ခေါ်နေသလိုနှယ်။ မိမိ၏ ကိုယ်ထဲ ကြိုက်သလို ဝင်ချည်ထွက်ချည်ပြုသွားသည့် အရာကို သေချာကြည့်ချင်သေးသည်။ ဒီလို အသားချောင်းတစ်ခုက လူကို ရူးမတတ်ပြုစားခဲ့သည်မှာ ဟုတ်၊ မဟုတ် သေချာသိအောင် စူးစမ်းကြည့်ရမည်။

မြွေနှင့် ဆော့ကစားဖို့ မူယာဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည်။ ကစားပွဲတွင် အနိုင်ရသူက ဘယ်သူဖြစ်မလဲ။ လီးချောင်းလား။ မူယာလား။ ပိုးဖလံလိုမျိုး မီးမှန်းသိရက် တည့်တည့်ဝင်တိုးပစ်လိုက်ပါတော့သည်။

.....................................................................................

အခန်း (၁၇)

သတိုး၏ ရင်ငွေ့လှုံနေရာမှ ထလိုက်ကာ အောက်က မြွေဆိုးလေးကို ဆော့ရန် သတိုးဂွကြားဆီသို့ မူယာဆင်းသွား၏။ လီးကြီးက မထိခလုတ်၊ ထိခလုတ်စကားတွေကြောင့် ထောင်မတ်စပြုနေလေပြီ။

မူယာ ထိုအရာကို လက်နှင့် ဆွဲဖမ်းလိုက်ကာ အနီးကပ်ကြည့်လိုက်၏။ သတိုးဆီးခုံတဝိုက်မှာလည်း အမွှေးတွေ ထူထဲစွာပေါက်နေ၏။ ချက်မှတစ်ဆင့် ဆင်းလာသော အမွှေးတွေက ဆီးခုံတဝိုက်တွင် အားကောင်းမောင်းသန်စွာဖြင့် လိမ်လိမ်ကောက်ကောက် ပေါက်နေရှာ၏။

“ မောင်က အမွှေးတော်တော်သန်တာပဲ”

“ ဟုတ်ပဗျာ….ငယ်ငယ်ကတည်းကကိုသန်တာ…မွေးရာပါလို့ ပြောရမလားပဲ မ ရယ်”

လီးမွှေးကောက်ကောက်ကြီးတွေကြားထဲ အသားချောင်းရှည်ရှည်ကြီးတခုက တစ်ဆတ်ဆတ်ဖြင့်။ မူယာ သတိုးလီးကို ဆုပ်ပြီးနောက် အပေါ်၊ အောက် ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။

“ အ…ဟား…..ဟား….မ ရယ်……ကောင်းလိုက်တာဗျာ”

အမှန်စစ်စစ် မူယာက ပလွေဆရာမကြီး ဆိုတာ သတိုးမသိခဲ့ပေ။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကိုကိုလွင်က မူယာစပ်ပတ်ကို မလျှက်ပေးသော်လည်း သူ့လီးကို စုပ်ပေးလျှင် ကြိုက်သည်။ အစက မစုပ်တတ်၊ စုပ်တတ်နှင့် စုပ်သော်လည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် အထာသိလာတော့ မူယာ တဖက်ကမ်းခတ်ကျွမ်းကျင်သွားလေသည်။

ကိုကိုလွင်ဆို သုတ်ရည်တွေ မူယာပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်နေကြ။ သုတ်ရည်အရသာကိုလည်း မူယာ သိသည်။ သို့သော် သိပ်မကြိုက်လှ။ ညှီညှီစို့စို့၊ ချွဲပြစ်ပြစ်အရသာကြီးကို သိပ်ခံတွင်းမတွေ့လှပေ။

သို့သော်လည်း…

သို့သော်လည်း… ကွာခြားချက်တစ်ခုကို မူယာ စတင်သတိထားမိလိုက်သည်။ အထူးသဖြင့် အရွယ်အစား။ကိုကိုလွင် တန်ဆာက ပုံမှန် ယောကျ်ားတွေ၏ size မျှသာ။ (၅)လက်မ ကျော်ရုံလေး။ အခုက သတိုးဟာက မပျော့မမာအနေအထားနဲ့ပင် အရွယ်အစားကွာဟာနေမှန်းသိသာလွန်းနေသည်။

မိမိစပ်ပတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်၊ ကူးချည်သန်းချည်ပြုနေသော ထိုလီးကြီးက ကြီးမယ်မှန်းတော့ မူယာသိပါသည်။ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် စစ်ကြည့်မိတော့ အင်း….။ တော်တော်ကို ကြီးလှချည်လား။ မိမိစပ်ပတ်ထဲ ထိုဟာကြီး တချောင်းကြီး ဝင်သွားနိုင်တာကိုပင် အံ့ဩရပါသည်။၊

မူယာလက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သတိုးလီးချောင်းကြီးက လက်ဖဝါး၏ နူးညံ့မှုကြောင့် စတင် ထောင်မတ်လာလေပြီ။ မူယာလည်း မိမိလက်ထဲက ထိုအသားချောင်းကြီးသည် ပိုမာပြီး ပိုကြီးလာသလိုခံစားရသည်။ လီးအရောင်က သတိုး၏ ကြေးနီရောင်အသားအရေထက်ကို ပိုနက်နေသည်။ ထိပ်မဖြတ်ထားတော့ ဒစ်ထိပ်ကို လာဖုံးနေသည့် အရေပြားကို နောက်သို့ ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်သည်။

အိုး…..အားရစရာ။

သွေးတွေ တဒိတ်ဒိတ်တိုးကာ သုံးမြှောင့်သဏ္ဌာန် မှိုပွင့်ကြီးသဖွယ် စတော်ဘယ်ရီသီးလို နီရဲတွတ်နေသည့် ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒစ်ထိပ်က အပေါက်နားမှာ သုတ်ရည်ကြည်တွေတောင် စိမ့်စပြုလို့။ သတိုးလီးကြီးက မူယာ လက်တဆုပ်စာတောင်ကျော်လွန်ရှည်လျားနေလေပြီ။

(၆)လက်မကျော်ကျော်၊ (၇)လက်မ မပြည့်တပြည့်လောက်ရှိလောက်သည်။ တိတိကျကျတော့ မူယာမသိပါ။ လက်မ အတိအကျသိချင်ရင် ပေကြိုးနှင့် တိုင်းမှ ရတော့မည်။

ရှည်ရုံမက။ လုံးပတ်က တုတ်လည်းတုတ်သေးသည်။ မိမိလက်ဆုပ်ထဲ လုံးပတ်က တင်းတင်းပြည့်ပြည့်။သတိုးက ကိုယ်ခန္ဓာလည်းကြီးသလို လီးလည်း ညီတူညီမျှ လိုက်ကြီးတာမျိုးပင်။ တုတ်ခိုင်ရှည်လျားသည့် လီးမည်းကြီးက ဘယ်ဖက်ကို မသိမသာလေးစောင်းနေကာ ထိပ်မရောက်တရောက်အနား အနည်းငယ် အပေါ်သို့ လန်ကော့နေသည်။

စပ်ပတ်ထဲ ဟိုးအတွင်းနက်နက်ထိဝင်လျှင် သားအိမ်ခေါင်းထိ ဆောင့်ဆောင့်ပေးနိုင်မည့် အမျိုးအစားပင်။ လီးအလည်တည့်တည့်နှင့် ညာဖက်အောက်နားပေါ် ထောင်မတ်နေသည့် လီးကြောကြီးများက ဖောင်းဖောင်းကြွကြွ။

အစိမ်းရောင် သွေးကြောကြီးများက လီး၏ အမည်းရောင်နှင့် ရောကာ ခပ်ပုပ်ပုပ်အဆင်းဖြင့် အလှပေါ် အယဉ်ဆင့်ဆိုသလို လီး၏ အဆင်းကို ပိုရုပ်လုံးကြွစေသည်။

“ အ……..အ…….အ…….မ…ကိုယ့်ကို စုပ်ပေးမလား”

“ အင်း”

စုပ်မလို့ပဲ မူယာကြည့်နေရင်းနဲ့ကို သတိုးက လီးစုပ်ပေးရန်တောင်းဆိုလာသည်။ ကောင်လေးတော့ ငါ့အကြောင်း မသိသေးဘူး ထင်ပါရဲ့။ မိမိ စပ်ပတ်ကိုလည်း အားရပါးရ၊ မရွံမရှာ လျက်ပေးဖူးတဲ့သူကို မိမိက တဖန်ပြန်ပြီး လုပ်ပေးဖို့ ဝန်မလေးလှ။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည့် လီးကို လက်နဲ့ငြိမ်အောင်ကိုင်ကာ ဒစ်ထိပ်လေးကို ငုံလိုက်သည်။

“ အား…ဟား…….ဟား”

မူယာစတင်စုပ်လိုက်သည့် သတိုး ငြီးတွားရတော့သည်။ ကောင်လေးရေ…ဒါက အစပဲ ရှိပါသေးတယ်ကွာ။ဒီထက် ပိုကောင်းအုံးမှာ။ မ လုပ်ပေးမယ်…ကြည့်နေ။ မူယာ ပါးစပ်ကို ခပ်ကျယ်ကျယ်ဟကာ ဒစ်ထိပ်ကို ချိုချဉ်ငုံသလို ငုံလိုက်သည်။

“ အု…..အု….အင့်….အင့်….ပလပ်….ပလပ်….အု….အု”

စောက်ရည်တွေ၊ သုတ်ရည်တွေအနံ့ကို သတိုးလီးဆီမှ ရသည်။ မူယာလျှာလေးနှင့် ဒစ်ထိပ်၏ အနားသတ်လေးတွေကို လျက်လိုက်သည်။ အထူးသဖြင့် ချက်ကောင်းနေရာက ဒစ်ထိပ်အောက်နားလေးက သုံးမြှောင့်သဏ္ဌာန် အနားလေးတွေ ဆုံတဲ့နေရာ။

အဲနေရာက လီးတစ်ချောင်းတွင် အာရုံမှု ခံစားနိုင်ဆုံး နေရာလေး မဟုတ်လား။ လျှာထိပ်ကလေးနဲ့ ဆုံချက်ကလေးကို ထိကာ လျက်ကာ။

“ ပလပ်…ပလပ်….ပြတ်…..ပြတ်….အု…ပြတ်….ပြတ်…အု…အု….အင့်….အင့်”

“ အ….ဟ……ဟား….ဟား….အား…..အား…..အား…..အား”

သတိုး တွက်ကိန်းမှားလေပြီ။ မူယာ ပြုစုမှုအောက် အခု ရူးခါမတတ်ဖြစ်နေရပြီ။ တော်တော့ကို လီးစုပ်တော်တဲ့ မိန်းမ ပါလား။ ကေသရီတောင် အဲလို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်မစုပ်တတ်ပေ။ ပြီးရင် ချစ်လို့ ယူထားသည့် မိန်းမကို ငါ့လီးစုပ်ပေးဟု ခဏခဏပြောရမှာ အားနာသည်။ မူယာအပေါ်တော့ အားနာစိတ် မရှိလှ။ ချစ်၍ ပေါင်းဖက်ကြသည်ဆိုတာထက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဖြည့်စွမ်းပေးနေမျိုးနှင့် ပိုတူသည်ဆိုတော့ အားတုံ့အားနာ မဖြစ်လှ။

အခုလည်း မူယာ လျှာအစွမ်းအောက် သတိုး အရမ်းကို နတ်စည်းစိမ်ခံစားနေရပြီ။ ခဏကို မူယာကို လုပ်ထားသောကြောင့် ဝဋ်ပြန်လည်နေမျိုးလားပင်။ မူယာဖြစ်သလိုမျိုး မွေ့ယာစကို တင်းတင်းဆုပ်ကြဲကာ မေးကြောကြီးတွေထောင်ကာ ရင်ခေါင်းထဲက လာသောအသံနှင့် အော်မြည်းနေရလေပြီ။

“ အ……အ…ဟား…….ရှီး….ရှီး…ဟူး…ဟူး….အ…..ဟား…ဟား”

“ ပြတ်….ပြတ်….ပလပ်……ပလပ်….ပလပ်….ပလပ်”

မူယာလျှာနှင့် ဒစ်ထိပ်ကြီးကို စိတ်ကြိုက်ဆော့ကစားပြီးနောက် လီးတစ်ချောင်းလုံးကို စုပ်ရန်ဟန်ပြင်သည်။စပါးကြီးမြွေ သားကောင်ကို မြိုသလိုမျိုး စုပ်မြိုပစ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ လီးတစ်ချောင်းလုံးက နေရာအပြည့်။စုပ်သာ စုပ်နေသော်လည်း တော်တော်ရှည်သောကြောင့် လီးအရင်းထိ မရောက်နိုင်ပါ။

အားကြိုးမာန်တက်၊ စိတ်ပါလက်ပါစုပ်သော်လည်း လီးအရင်းမရောက်တရောက်အနေအထားထိသာ စုပ်နိုင်ပါသည်။ စုပ်နေရင်း ဒစ်ဖူးကြီးက အာခေါင်အနောက်နား အသားနုနုတွေကို ထိုးမိကာ မူယာပျို့ချင်သလိုဖြစ်ပြီး မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသေးသည်။

သတိုးကတော့ ဒါတွေကို သတိမထားမိ။ ရောက်ခဲလှသည့် အာခံတွင်းနေရာ ပူပူနွေးနွေး၊ နူးနူးအိအိနေရာကလေးမှာ ကိုယ့် ညီတော်မောင်လေး ဂူအောင်းနေတာကို ခံစားနေရှာသည်။

“ အု…..အု…အု…အ…ဟင့်….အု……အု”

“ အား…..ဟား…….ရှီး….အား…အား….ဟား…..ဟား”

သတိုး အပေါ်ကနေ အောက်ကို တချက်ငုံ့ကြည့်ကြည့်နေသည်။ မိမိလီးမည်းကြီးကို အားရပါးရလွေးနေသော မူယာ။ ရင်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိ။ အားနာပေမဲ့ မတားရက်ဘဲ ဆက်စုပ်ပေးစေချင်သေးသည်။ မူယာလည်း စိတ်ပါလက်ပါပင်။ ပါးစပ်ကို ကျယ်ကျယ်ဟကာ အသက်ကို ခိုးခိုးပြီးရှူရသေးသည်။

မတော်လို့များ ပါးစပ်ထဲ လီးနင်ပြီး အသက်ရှူရပ်သွားမှဖြင့် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း။ လက်တွေက အမွှေးတွေကြား တွဲလောင်းကျနေသည့် ဥမည်းမည်းကြီးနှစ်လုံးကို ပွတ်လိုက်သေးသည်။ မူယာလက်သည်းတွေက ဥတွေကို ခြစ်မိမိကာ စပ်ဖြင်းဖြင်းလေးနှင့်။ တကယ့် တကယ့်ကို ကောင်းမွန်နေသော စည်းစိမ်ချမ်းသာတမျိုးကို အခု လောလောလတ်လတ် သတိုးရရှိနေတာပင်။

ထိုစဉ် သုတ်လွှတ်ချင်သလိုမျိုး ဖြစ်လာသည်။ မဖြစ်ချေ။ သုတ်မလွှတ်ချင်သေး။ ထို ကောင်းမွန်သော အရာကို သတိုး နောက်ထပ် (၁၅)မိနစ်လောက် ခံစား စံစားချင်ပါသေးသည်။

“ မ….မ……ရှီး…အား…..ခဏ……ခဏ..ရပ်လိုက်ပါအုံး”

“ အု…အု…အင့်…..အင့်……အင့်……ဘာလို့လဲ မောင်”

မျက်ရည်တွေဝိုင်းပြီး တံတွေးတွေ၊ လရည်တွေနှင့် မူယာနှုတ်ခမ်းနှင့် ပါးစပ်တဝိုက်။ မူယာ တစ်မျက်နှာလုံး အရည်တွေနှင့် ပေပွ ပွထနေသည်။

“ ကိုယ်တို့ လိုးရအောင်လေ….မ…လီးပေါ် တက်ထိုင်မလား”

...............................................................................................

အခန်း (၁၈)

အားပါးတရ စုပ်နေတုန်း သတိုးက ရပ်ရန်ပြောလိုက်တော့ မူယာ ခိုင်းသည့်အတိုင်းလုပ်လိုက်ရ‌‌တော့သည်။ မူယာလည်း လီးကြီး ပေါက်ထွက်မတတ်တင်းကားနေမှန်း သိသည်။

ဒီအတိုင်း ဆက်သွားလျှင် သတိုး ပြီးသွားလိမ့်မယ်မှန်းလည်း သိသည်။ ကိုယ်တော်ချောက မပြီးချင်သေးတော့ သူမ ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ မူယာပါးစပ်ထဲကနေ လွတ်သွားသော လီးမည်းကြီးက သားကောင်ကို ရှာနေသည့် မုဆိုးဆို တရမ်းရမ်းဖြင့် မည်းနက်ပြောင်တင်းနေသည်။ မူယာ ဒီနေ့တော့ မူယာအကြိုက်ဆုံးအရာတွေထဲ သတိုး၏ ကာမသုခဓာတ်ချောင်းကို အကြိုက်ဆုံးထဲက တစ်ခုအနေဖြင့် စိတ်ထဲ တေးထားလိုက်တော့သည်။

သတိုးက သူ့လီးပေါ် ထိုင်ရန် ပြောလိုက်တော့ မူယာ ထပ်ကျေနပ်ရပြန်၏။ ဘာလို့လဲဆို မူယာသည် ကိုကိုလွင်နဲ့ဆိုလည်း တချို့ အရမ်းဆာနေသည့် နေ့တွေဆို ဆန္ဒတွေ ပြေပျောက်လို ပြေပျောက်ငြား ကိုကိုလွင်လီးပေါ် တက်ခွပြီး ခံကြည့်ချင်ဖူးသည်။

သို့သော် ကိုကိုလွင်က ပိန်ပိန်ပါးပါး အရပ်ရှည်ရှည်။ မူယာ တက်ခွပြီး ကိုကိုလွင်လီးပေါ် စီးဖူးသည်။ မူယာအတွက် ကောင်းပေမဲ့ ကိုကိုလွင်အတွက် အဆင်မပြေ။ မူယာ ကိုယ်အလေးချိန်ကို ကိုကိုလွင် သိပ်မခံနိုင်။

မူယာက အိုးကောင်းကောင်း၊ ရင်ထွားထွားဖြင့် body weight အတော်အသင့်ရှိသည်။မူယာအပေါ်ကနေ တက်ကလုတ် တက်လုပ်လျှင် အောက်ကလှဲနေသည့် ကိုကိုလွင်အရိုးတွေ နာလှသည်။ ဒါတွေကြောင့် မူယာ လင်အပေါ်ကနေ တက်မခွဖြစ်တော့။

အခုတော့ ရေကန်အသင့်၊ ကြာအသင့် တက်ခွရတော့မည်။ သတိုး၏ လီးလိုသာ မူယာစပ်ပတ်ထဲ ရောက်ခဲ့ပါလျှင် တထစ်ထစ်နှင့် သိပ်ကိုကောင်းနေရော့မည်။ သို့သော် နာမည်အတိုင်း မူယာမာယာလေး ပါလိုက်ရမှ။

“ မောင့်အပေါ် တက်ခွရမှာလား”

မလုပ်ခဲ့ဖူးသလို အထာဖြင့်။

“ အင်းပေါ့….မ..က cow girl တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူးလား”

“ ယောကျ်ားက သူ့ကိုယ်ပေါ် တက်ခွတာ မကြိုက်ဘူး။ ကံနိမ့်မှာ စိုးလို့တဲ့”

“ ကိုယ်ကတော့ ဒီလိုအယူအဆတွေ မရှိဘူး။ မရှိလို့သာ ခုနက မ စပ်ပတ်ကို လျှက်ပြီးပြီလေ”

“ အိုး…ဘာတွေပြောနေတာလဲ…တစ်တစ်ခွခွနဲ့…ရှက်စရာကြီး”

“ လုပ်ပါဗျာ…..ရှက်မနေနဲ့တော့…..ကိုယ့်လီးပေါ်သာ အားပါးတရခွပြီး စိတ်ကြိုက်သာ စီးပေတော့ဗျာ”

“ လုပ်ကြည့်ကြည့်မယ်လေ….ခစ်……ခစ်”

“ ရယ်ထား…ရယ်ထား..ပြီးမှ အမိမတစေနဲ့နော်”

“ ဟိ…..ဟိ”

မူယာက သတိုးဗိုက်ပေါ် အရင်ထိုင်ချလိုက်သည်။ တင်းပါးက နောက်ပစ်လိုက်ကာ ဘယ်လက်က ရမ်းခါနေသည့် လီးချောင်းကို ထိန်းကိုင်သည်။ လက်ထဲ လီးကို အမိကိုင်မိသည်နှင့် တပြိုင်နက် ဖင်ကိုကြွကာ စပ်ပတ်အပေါက်ဝဆီတေ့လိုက်သည်။

လီးကို အပေါက်ဝဆီ ရောက်မှန်းသေချာသည်နှင့် တဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။

“ ရှီး…..အား….ဟား……စောက်ရမ်းမိုက်တယ်..မ ရယ်……ဟား…….ဟား”

“ ဗြီ…ဗြီ…ဗျစ်….ဗျစ်….ဗျစ်….ဗျစ်”

“ အင့်….ဟင့်…..အင့်…..ဟင့်….ဟင့်……အင့်….အင့်”

လီးချောင်းက စပ်ပတ်ထဲ နောက်တစ်ကြိမ်အလည်လာပြန်သည်။ စပ်ပတ်ခေါင်းတစ်ခုလုံးက ခုနက ပက်ဖြန်းထားသည့် သုတ်ရည်အရှိန်နှင့် နွေးနေဆဲ။ အခက်အခဲ၊ အတားအဆီး သိပ်မရှိလှဘဲ စောက်ရည်လက်ကျန်တွေ၏ အကူအညီကြောင့် ချောချောမွေ့မွေ့ထိုးခွဲသွားနိုင်သည်။

အရမ်းကာရော ဆောင့်ပြီး မူယာမထိုင်ချရဲ။ ကိုကိုလွင်လို လီးသေးသည့် အရွယ်အစားနဲ့တောင် အပေါ်ကနေ တက်ခွရင် တက်ခွသူ ကာယကံရှင်က တအားထိထိမိမိရှိသည်။ သတိုးလို ထွားကြိုင်းသည့်လီးဆို ပြောစရာစကားမရှိတော့။ အခုတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ကာ ထည့်ကာလုပ်ရင်း တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားခဲ့‌လေသည်။

အိုး….

ပြည့်သိပ်သွားသည့် ခံစားချက်က မူယာရင်နှင့်အပြည့်။ လီးနှင့် စပ်ပတ်က ကွက်တိ။ အကြားအလပ်မရှိဘဲ စေးကပ်ပိုင်နိုင်လှပေစွ။ ဖင်လေးနှဲ့ကာ နှဲ့ကာဖြင့် အဝင်အထွက်ကို စမ်းကြည့်ကြည့်သည်။

“ ဗျစ်………ဗျစ်…..ဗြီ…….ဗြီ……ဗြီ….ဗျစ်…….ဖတ်……ဖတ်……ဖတ်”

“ အ…..အင့်…..အင့်……..အီး……အင့်…..အင့်…..အင့်…..အင့်”

“ အား…..ဟား…ဟား….ဟား….ရှီး….ရှီး…ဟား…….ဟား…..ဟား……ဟား”

သတိုး ဘာမှ မလုပ်။ မူယာကိုသာ စ လယ် ဆုံး ဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုစေသည်။ မူယာက လက်တွေကို သတိုးရင်ဘတ်ပေါ် ထောက်ကာ ဖင်လေးနှဲ့ကာ နှဲ့ကာ အဝင်အထွက် တစ်ချက်ချင်းဆီကို အသေအချာ ခံစားသာယာနေမိသည်။

သတိုးက သူ့အပေါ် တက်ခွပြီး လိုးနေသည့် မူယာမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်နေရသည်။ စောက်ရမ်းမိုက်သည့် အမျိုးသမီးပင်။ မရည်ရွယ်ဘဲ လွန်လွန်ကျူးကျူးဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ နတ်သံနှောကာ ငိုချင်းချပြတတ်သည့် အမျိုးသမီးမျိုးထဲ မူယာ မပါဝင်ခဲ့။

လိုချင်တာကို ရအောင်လုပ်တတ်သည်။ ရပြီးသွားရင်းလည်း အောင်မြင်မှုအပေါ် တစိမ့်စိမ့်ခံစားတတ်သည်။ ဆုံတွေ့မှုက အခုထက်ထိတော့ အဆိပ်အတောက် မဖြစ်သေးဘူး။ နောက်ထပ်လည်း မဖြစ်လာဖို့အတွက် ဆုတောင်းသည်။ လိုအပ်လျှင် တွေ့ကြမည်။ ချစ်ကြမည်။ ပြည့်ဝသွားလျှင် တစ်ယောက်ဘဝကို နောက်တစ်ယောက်က အနှောင့်အယှက်မပြုဘဲ တသီးတခြားစီ နေကြရမည်။

မူယာကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းနဲ့ မေတ္တာစိတ် ယိုဖိတ်လာသဖြင့် သူမက ဆောင့်အချမှာ သတိုးက အောက်ကနေ ပင့်ထည့်ပေးလိုက်သည်။

“ အိုး………အမယ်လေး…….မောင်ရေ…..မောင်……အီး…..အင့်…..အင့်……..ဟင့်….ဟင့်”

မူယာ ထိုင်ပြီး လီးကို စပ်ပတ်ထဲထည့်အချ အောက်ကလည်း အားကြီးနဲ့ လိုးထည့်လိုက်တော့ မူယာ ကြယ်တွေ၊ လတွေပါမြင်သွားရသည်။ လီးက စောက်ခေါင်း၏ ဟိုးအတွင်းထိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းလိုးနေပါလျက် ထပ်မံဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ ဒစ်ထိပ်ကြီးက သားအိမ်ခေါင်းအဝထိ ရောက်ရှိထိမိသွားလေသည်။

တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းတစ်ထောင်က စိမ့်ပြီး ကျဉ်တက်သွားရပြီ။ အသက်ရှူခဏရပ်သွားတုန်းမှာ သတိုးက အောက်ကနေ တရစပ်ပင့်ထည့်လေတော့သည်။

“ အ…..အ……ဟ…..ဟား……..အီး….ဟီး….ဟား…ဟ…အင့်….အင့်….အမယ်လေး……..ကောင်း….ကောင်းလိုက်တာ”

“ ဖတ်…ဖတ်….ဖလတ်…ဗျစ်…ဗျစ်…ဗျစ်….ဖတ်…ဖတ်…ဗြစ်……..ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”

မူယာ အပေါ်ပိုင်းက နောက်သို့လှန်ကျသွားကာ လက်တွေနှင့် သတိုးခြေသလုံးတွေကို ကိုင်ဆုပ်ကာ ထိန်းထားရသည်။ သတိုးက အောက်မှာ ပက်လက်။ မူယာလည်း အပေါ်မှာ ခွထားပေမဲ့ ပက်လက်မဖြစ်ရုံတမယ်။ နှစ်ဦးကြား ဆက်သွယ်မှုဆိုလို့ ခံစားနေသည့် စိတ်ဆန္ဒနှင့် အဝင်အထွက်မပျက် မှန်မှန်လိုးနေသည့် လီးမဲကြီးနှင့် စပ်ပတ်သာ ရှိတော့မည်။

အောက်မှာ ရှိနေသည့် သတိုးက အားမရတော့။ လှဲနေသည့် အပေါ်ပိုင်းကိုယ်က အိပ်ယာပေါ်မှ ထလာသည်။ ထို့နောက်အနောက်သို့လှန်ကြသည့် မူယာအပေါ်ပိုင်းကို သူ့ဆီရောက်‌အောင် သိုင်းဖက်လိုက်သည်။

“ ဆောင့်…..ဆောင့်ပေး………..ကြိုက်တယ်……ကြိုက်တယ်…မောင်….အီး…..အင့်….အင့်…ဟီး……ဟီး”

မူယာ တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ဝင်ပူးသလို တုန်ရီလှိုက်မောလွန်းနေသည်။ သတိုးက မူယာတင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ထိန်းကာ စပ်ပတ်ကို လီးကြီးဆီ ဆောင့်ဆောင့်ထည့်သည်။

“ ဗျစ်……..ဗျစ်…….ဗျစ်……ဖတ်……ဖတ်…ဖလတ်….ဖလတ်….ဗျစ်…..ဗျစ်”

“ ရှီး…အား….ဟား…..ဟား…..ပလတ်….ပလတ်…ပြွတ်…..ပြွတ်..ရှီး….ကိုယ်..ပြီးတော့မယ်…..ပြီး….ပြီးတော့မယ်”

“ မ ရော…..အ….အ……မောင်ရေ……မောင်ရေ……အီး….ဟီး….ဟင့်….ဟင့်….ဟင့်”

သတိုးနှင့် မူယာက ရင်ခွင်ချင်းအပ်သည့်အနေအထားမျိုး။ သတိုးမျက်နှာက မူယာ ရွှေရင်အစုံကြား။ မိမိမျက်နှာရှေ့ လိုးချက်နှင့်အတူ လိုက်ပါခုန်ပေါက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လှမ်းဆွဲလိုက်၊ စုပ်လိုက်နှင့်။

မိသည့်အခါလည်းရှိသလို မမိဘဲ လေကိုသာ လှမ်းဟပ်မိသည့်အခါလည်းရှိသည်။ မိပါက အသေစုပ်ခံရဖို့သာပြင်။ နို့သီးခေါင်းတွေဆို အားကြီးနှင့် အစုပ်ခံလို့ ရှေ့သို့ အားရပါးရစူထွက်နေရှာပြီ။ မူယာက သူမ မျက်နှာကို သတိုးဆံပင်ပေါ် အပ်ထားသည်။

အလိုးခံနေရရင်း ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ အတွေးထဲ ဝင်လာသည်က သတိုး ဘာခေါင်းလိမ်းဆီ လိမ်းထားပါလိမ့်ဆိုပြီး။ သတိုးဆံပင် တိုတိုထူထူကြမ်းကြမ်းထဲ သူမ ခေါင်းကို ထိုးအပ်ထားလိုက်သည်။

..............................................................................................

အခန်း (၁၉)

“ အား….မရတော့ဘူး…….ပြီးပြီ……ပြီး.ပြီ….အား….ဟား……..ဟား….ဟား”

သတိုးတစ်ကိုယ်လုံးလည်း သွေးသားတွေ ဆူပွက်ကာ အဆုံးမှတ်ထိ ရောက်ရှိသွားလေပြီ။ မူယာခါးကို အားကြီးနှင့် သိမ်းဖက်ကာ စပ်ပတ်နှင့် လီးကို ပူးကပ်နေအောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ဒစ်ထိပ်ဖျားကနေ သုတ်ရည်ပူတွေ ပန်းထွက်လာကာ စောက်ခေါင်းထဲ နောက်တစ်ကြိမ် ပက်ဖြန်းလိုက်တော့သည်။

ဒီနေ့တော့ မူယာ စောက်ခေါင်းထဲ သတိုးသုတ်ရည်တွေနှင့်သာ ပြည့်လျှံလျက်ရှိတော့သည်။

“ အ…….အ…….အမယ်လေး………ဟင့်….ဟင့်……အား………….ဟား…….ဟား”

မူယာလည်း သတိုးနှင့် မရှေးမနှောင်းမှာ ပန်းတိုင်ကို လှမ်းတက်နိုင်ခဲ့ပြီ။ သားအိမ်ခေါင်းထိ ရောက်ရောက်နေသည့် သတိုးလီးကြီးက မိမိကိုယ်ထဲက တစ်စုံတစ်ရာကို ထိမိနေသည်။ ဘာကြီးလဲဆိုတာ မူယာ သေချာမပြောပြတတ်။

သွားသွားထောက်မိလိုက်၊ ထိမိလိုက်လုပ်နေရင်း ငြိမ့်ညောင်းသာယာဖွယ်ရာ အရသာက တစ်ကိုယ်လုံးဆီ ပျံ့နှံ့သွားသည်။ မူယာလည်း မိမိရင်ခွင်ထဲက သတိုးခေါင်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ပစ်ရင်း ပါးစပ်ကနေ ဘာတွေ အော်လို့အော်မှန်းလည်း မသိတော့။

“ အား….ဟား…..ဟား……ဟား….အင့်…..အင့်…..ဟင်း…..ဟင်း….ဟင်း”

နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပူးကပ်တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ထားလျက်ရှိ၏။ သတိုးက သက်မပြင်းပြင်းတွေက မူယာရင်သားတွေကို ရိုက်ခတ်လျက်။

လီးထဲက သုတ်ရည်တွေက အကုန်ပန်းပြီးပြီးနောက် အစာဝလို့ အိပ်ပျော်သွားသည့်ကလေးလိုနှယ် လီးက တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ပျော့လာသည်။ ပူးကပ်နေအောင် ဖက်ထားဆဲဆိုတော့ လီးမည်းကြီးက စပ်ပတ်ထဲ စိမ်လျက်သားပင် ရှိသေးသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ….မ ရယ်…..မွ….မွ…..မွ…မွ”

ဆန္ဒပြည့်ဝသွားပြီဖြစ်သော သတိုးက အသက်ဝဝရှူရင်း မူယာရင်သားတွေကို ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းသည်။ မူယာလည်း လွင့်မျောသွားပြီးနောက် အခုမှ စိတ်က လက်ရှိအချိန်သို့ပြန်ရောက်လာသည်။

“ မ…ရောပဲကွယ်…..မောင်..က သိပ်ကောင်းတာပဲ”

“ ဘာကောင်းတာလဲ”

“ ခစ်…ခစ်….အလိုးကောင်းတယ်လေ”

“ ကြိုက်တယ်မလား…..နောက်လည်း..အဲလိုတွေ့ကြမယ်လေ”

“ အင်း……ခစ်……ခစ်”

ချစ်ခြင်းမေတ္တာမပါဘဲ ဆန္ဒချည်းသက်သက်ဖြင့်လည်း လူနှစ်ယောက် ဆုံတွေ့လို့ ရနိုင်သားပင်။

“ မ…..မောင် ပြန်ရတော့မယ်”

“ ဟင်…..ဟုတ်သားပဲ…..အခု ဘယ်ချိန်ရှိပြီလဲ”

“ (၆)နာရီတောင် ထိုးတော့မလားပဲ”

“ ဘုရားရေ……သားတောင် ပြန်ရောက်တော့မှာပဲ”

“ ဟုတ်လား”

လိုးကောင်းကောင်းနှင့် လိုးနေကြတော့ အချိန်တွေ ကုန်လို့ကုန်မှန်းမသိ။ နာရီ၊ မိနစ်၊ စက္ကန့်တွေဆိုတာကိုမေ့။ ဆန္ဒ၏ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကိုသာ ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်နေမိခြင်းတွေ။ မူယာ သတိုးကိုယ်ပေါ် တက်ခွနေရာမှ ကမန်းကတမ်း အောက်ကို ဆင်းချလိုက်သည်။

လီးကျွတ်သွားသည့် အရည်ပေါင်းစုံက မူယာစပ်ပတ်အတွင်းမှ အန်ထွက်လာသည်။

“ ဗြွီ……..ဗြွီ”

“ ကိုယ်…..လီးဆေးလိုက်အုံးမယ်”

သတိုး ပြောလည်း ပြောချင်စရာ။ သတိုးလီးတစ်ချောင်းလုံးနှင့် ပေါင်တဝိုက်မှာလည်း ခပ်ချွဲချွဲအရည်စေးစေးတွေမျိုးစုံနှင့် ရှုပ်ပွလျက်။

“ ရေချိုးခန်းရော…မ”

“ ဒီမှာ…မောင်”

သတိုး ရေတော့မချိုးပေ။ အောက်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးကိုတော့ ရေနှင့် သေချာဆေးသွားရမည်။ မဟုတ်ရင် အတွင်းခံတွေ၊ ဘောင်းဘီတွေမှာပါ စောက်ရည်တွေ၊ သုတ်ရည်တွေကပ်ပြီး ညစ်ပတ်သွားလိမ့်မည်။ မူယာတို့ လင်မယားကုတင်နှင့် မနီးမဝေးမှာ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာတွဲလျက်ပါပြီးသား။

သတိုး ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် သန့်စင်ခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။

“ မောင်…မြန်မြန်လုပ်နော်…သားနဲ့ ဆုံနေရင်ခက်နေမယ်”

“ အင်း”

မူယာအတွက် ဖြစ်နိုင်မယ်ဆို သတိုးနှင့် နမ်းလိုက်၊ ဆော့လိုက် လုပ်ချင်သေးသည်။ သို့သော် အချိန်ကမရှိတော့။ မိခင်အိပ်ခန်းထဲ အဖေဖြစ်သူမဟုတ်ဘဲ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ သူစိမ်းယောကျ်ားသားတစ်ယောက်ထွက်လာသည်ကို သားဖြစ်သူမြင်သွားပါက အကုန်ရှုပ်ကုန်လိမ့်မည်။

ရွချင်ပေမဲ့ သူမ၏ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို အထိအခိုက်ခံဖို့ စိတ်ကူးမရှိ။

“ ပြီးပြီ”

မူယာ အတွေးလွန်နေတုန်း သတိုးက လီးနှင့် ပေါင်တစ်ဝိုက်ဆေးကြောသန့်စင်လိုက်သည်။ ကိုယ့်လီးကို ကိုယ်ပြန်ငုံ့ကြည့်တော့ ဘကောင်သားက ခဏက ထောင်မတ်ခါးယမ်းနေသည်မှာ သူမဟုတ်ခဲ့သလို။ ပျော့ပြီး တွဲကျနေသည်။

သို့သော် ပျော့နေသည့်အနေအထားနဲ့တောင် လီးက ကြီးမားတွဲလျောင်းကျနေ၏။ သန့်စင်ပြီး ပြန်ထွက်အလာ ကုတင်ခြေရင်းမှာ ပုံကျနေသည့် အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ မူယာကတော့ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိသေး။ ချွေးသံရဲရဲဖြင့် ဆံပင်တွေ ရှုပ်ပွနေပြီး အမောဖြေကာ အတွေးလွန်နေပုံရသည်။

“ မ….ကိုယ်ပြန်ပြီနော်…မနက်ဖြန်မှသင်တန်းမှာတွေ့မယ်….သင်တန်းပြီးရင်လည်း ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း”

“ ခစ်…….ခစ်…….စိန်လိုက်လေ…ကြာသလားလို့….ခစ်…..ခစ်”

“ အေး…အေး…ပြောထား…..မနက်ဖြန်ကျရင်လည်း…အော်ဖို့သာပြင်”

“ ခစ်……ခစ်”

သတိုးအဝတ်တွေအကုန်ပြန်ဝတ်ပြီး အိမ်ကနေ ထွက်သွားတော့သည်။

“ ဝူး”

ဆိုင်ကယ်သံကြားမှ မူယာ သက်ပြင်းရဲရဲချမိတော့သည်။ ကြည့်ပါအုံး။ ကုတင်တခုလုံးလည်း ရစရာမရှိတော့ပြီ။ အမည်တပ်လို့တောင်မရတော့တဲ့ အရည်စိုစိုတွေက ဟိုတစ်ကွက်၊ ဒီတစ်ကွက်။ စပ်ပတ်ထဲကနေလည်း သတိုးသုတ်ရည်တွေ ပြန်လျှံထွက်နေသည်မှာ အခုထက်ထိမပြီး။

ကုတင်ဘေးက မှန်တင်ပေါ် တင်ထားသည့် မိသားစုဓာတ်ပုံကို မူယာ အမှတ်မထင်ကြည့်မိလိုက်၏။(၃)ယောက်စလုံး ရယ်လို့မောလို့။ ခွင့်လွှတ်ပါ ယောကျ်ားရေ။ ဖောက်ပြန်မိတဲ့အတွက်။

ဒါပေမဲ့ ကိုလွင်ကိုပဲ မူယာ ဆက်ပေါင်းမှာပါ။ ကွာရှင်းဖို့လည်း စိတ်ကူးမရှိပါဘူး။ ကိုလွင် ဒီဖက်ကို ကမ်းဆိုက်လာခဲ့ရင်လည်း သတိုးနဲ့ ဆက်မတွေ့ဖြစ်အောင် မူယာကြိုးစားမှာပါ။ အကယ်လို့ တနေ့နေ့မှာ သတိုး အိမ်ထောင်ကျရင်လည်း မူယာ ဝမ်းပန်းတသာ လက်ခံပေးမှာပါပဲ။ မူယာတို့ကြားမှာလေ တွေ့ဆုံဖြည့်စွမ်းခြင်းမှ လွဲပြီး သံယောဇဉ်တွေ၊ မေတ္တာတွေ မလိုက်မိအောင်တော့ ကြိုးစားရမှာပဲ။

ဒါပေမဲ့ အခုတော့လေ…အခုတော့။

သောက်ပြီးရင် သောက်ချင်တဲ့ ရမ္မက်ပင်လယ်ရေကို အားပါးတရ သောက်ပါရစေအုံးနော်။

“ ရွှီး……ရွှီး”

မူယာလည်း အိမ်သာထဲဝင်ပြီး အကြမ်းပတမ်း လိုးခံထားရသည့် စပ်ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို ရေပန်းနှင့် သေချာဆေးကြောပစ်လိုက်သည်။ သတိုးက သုတ်ကောင်းလှချည်လား။ အခုထိ စောက်ခေါင်းထဲထိ ရေပန်းနှင့်ထည့်ဆေးတာတောင် ထွက်ကျလျက်ရှိဆဲ။

တကယ့်ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း၊ ယောကျ်ားပီပီသသ။ လီးကလည်း ရှည်။ ရှည်ရုံတင်မက တုတ်ကလည်း တုတ်သေး။ သက်လုံကလည်း ကောင်း။ နည်းစနစ်ကလည်း အဆန်း။ ရုပ်ကလည်း ခပ်မိုက်မိုက်။

အိန္ဒိယမင်းသားလိုလို၊ ပါရှားမင်းသားလိုလိုနဲ့။ သူ့ရဲ့ ဆုံးသွားတဲ့မိန်းမ လည်းတော်တော်ကံကောင်းတဲ့သူပဲ။ သင်တန်းအပြန် ဝတ်လာတဲ့ ဝတ်စုံကို ထပ်မဝတ်တော့ဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တီရှပ်အဖြူ ခပ်ပွပွတစ်ထည်နှင့် ထမိန်ဟောင်းကိုသာ လဲလှယ်ပစ်လိုက်သည်။

ဆုပ်နယ်ဖြုတ်ထုတ်ချင်းခံထားရပြီး နွမ်းဖတ်နေသည့် အတွင်းခံအစုံကိုယူပြီး လျှော်ဖွပ်ရန် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်မည်အပြု…

“ မေကြီးရေ…..ဘာလုပ်နေတာလဲ”

.................................................................................................

အခန်း (၂၀)

“ ကူးရေ…..နင်သိလား…ငါလေ Blackpink ထဲက Lisa ကို သိပ်ကြိုက်တာပဲ”

“ ငါကတော့ Jisoo မှ Jisoo ပဲ။ သူတို့သီချင်းလေ Hit you with that Duu-du, duu-du…။ ဟိ…ဟိ။ သိပ်ကြိုက်တာပဲ”

သိန်းထိုက် သူငယ်ချင်း “စန္ဒကူး” က Music video ထဲက အဆိုတော်တွေ ကနေသည့်ပုံစံကို လက်လေးထောင်ကာ ထောင်ကာဖြင့် လုပ်ပြနေသည်။

သိန်းထိုက်တို့ ခင်တာလည်းကြာပြီ ဖြစ်တော့ စန္ဒကူးလို့မခေါ်တော့ဘဲ အိမ်နာမည် “ကူးကူး” လို့သာ ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်တော့သည်။ ကူးကူးတို့ ဒီမြို့လေးကို ပြောင်းလာသည်မှာ (၃)နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ပြောင်းကိုပြောင်းလာရမည့် အကြောင်းရင်းများကြောင့် ပြောင်းလာရသည်။ သိန်းထိုက်နှင့် ကူးကူးတို့ ဆုံကြသည်မှာလည်း ကျောင်းမှာမဟုတ်။

သိန်းထိုက်က အ.ထ.က(၁) က။ ကူးကူးက အ.ထ.က(၄)က ပင်။ ကျူရှင်အတူတူဖြစ်သွားလို့ ခင်သွားကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဆံပင်ကုတ်ဝဲလေးဖြင့် သိပ်မပြင်တတ်၊ မဆင်တတ်ပုံစံနှင့် ကူးကူးကို သိန်းထိုက် သိပ်အားမရ။ ဘယ်လိုပုံစံ၊ ဘယ်လိုမိတ်ကပ်လေးက ပိုကောင်းသည်၊ ပိုအသုံးဝင်သည်ကို သိန်းထိုက်လောက်တောင် ကူးကူးက မသိ။

ယောကျ်ားလေးဆိုပေမဲ့ မိန်းကလေးစိတ်ပေါက်နေပြီး နေပုံထိုင်ပုံကအစ နွဲ့နှောင်းပျော့ပြောင်းနေသော သိန်းထိုက်က ကူးကူးကို ပြန်ပြော၊ ပြန်သင်ပြနေရသည်။ စာမှ လွဲ၍ ကျန်တာ အကုန်စိတ်ဝင်စားကြသည်။ကူးကူးနှင့် သိန်းထိုက်တို့ဆုံလျှင် စာအကြောင်း ပြောလေ့မရှိ။

Korea wave က မြန်မာတစ်ပြည်လုံးလွှမ်းမိုးထားတော့ Gen-Z များဖြစ်ကြသည့် သိန်းထိုက်တို့လည်း တွေ့ကြ၊ ဆုံကြလျှင် K-Drama, K pop သီချင်းတွေ၊ K pop idol အကြောင်းတွေသာ ရေပက်မဝင်ပြောကြသည်။ကျူရှင်အိမ်ကလည်း သူတို့အိမ်တွေနှင့် မနီးမဝေးမှာဆိုတော့ စက်ဘီးမစီးကြတော့ဘဲ ခြေလျင်သာ သွားကြတော့သည်။ ကျူရှင်က စာသင်ဝိုင်းမှာ နေ့တိုင်းတွေ့နေကြသော်လည်း စကားတွေက ရေပက်မဝင်အောင် ပြောစရာရှိနေဆဲပင်။

“ ငါ့အစ်မဆိုလေ နင်တစ်နေ့လုံး ဒီသီချင်းပဲ ထိုင်ဖွင့်နေတော့မှာလားဆိုပြီး ဆူတောင်ဆူတယ်။ အရမ်းနားငြီးတယ်ဆိုပဲ။ သူ့ဖာသာ နားမထောင်ချင် ထွက်သွားလေ။ ငါတော့ ဂရုမစိုက်ပါဘူး”

“ ဟဲ့….နင်ကလည်း…ကိုယ့်အစ်မကို ကို ပြန်အတင်းတုတ်နေတာပဲ”

“ တုတ်ရမှာပဲ။ အကြီးဖြစ်တာနဲ့ ပြောချင်တိုင်း ပြောလို့ရသွားရောလား”

“ နင်နဲ့ နင့်အစ်မက အသက်ကွာမဲ့ပုံနော်”

“ ကွာတယ်လေ။ (၁၀)နှစ်တောင်”

“ ဟင်….ဟုတ်လား။ ငါလည်း နင့်လိုမျိုး အစ်မတစ်ယောက်ရချင်လိုက်တာဟယ်။ အခုတော့ တစ်ယောက်တည်း ပျင်းစရာကြီး”

“ အထိုက်မရေ…နင် စိတ်ကူးမှားမယ်နော်။ နင့်လိုမျိုး တစ်ဦးသော သား…”

“ ဟဲ့…သား…မဟုတ်ဘူး…သမီး….သမီး”

“ ဟိ….ဟိ…နင်ကလည်း….စွာလိုက်တာဟယ် …နင့်လိုမျိုး တစ်ဦးတည်းရှိတာ ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ။ အကုန် တစ်ယောက်တည်း အပိုင်ပဲလေ”

“ နင်ကလည်း…နင့်အစ်မက နင့်အပေါ် ကောင်းရှာပါတယ်ဟာ”

ကူးကူး သိန်းထိုက်ကို စကားအနိုင်မလုဖြစ်တော့။ မိမိတို့ အတွင်းရေးအကြောင်း မိမိတို့သာ သိသည်။ ကိုယ်ဝမ်းနာ ကိုယ်သာ အသိဆုံး မဟုတ်လား။ ကူးကူးတို့က ဒီကို မဖြစ်၍သာ ပြောင်းလာကြသော်လည်း နောက်ကြောင်းမရှင်းလှ။

ကူးကူးအစ်မ။ အတိအကျပြောရလျှင် ကူးကူးနှင့် (၁၀)နှစ်ကွာ အစ်မအရင်း “နရီဦး” က မယားငယ်လို့ဆိုမလား။ Sponsor ယူထားရသည်ဟုပြောရမလား။ ကူးကူး၏ ဥာဏ်သေးသေးလေးနှင့် သိပ်မတွေးတတ်ခဲ့ပါ။အစ်မက အဓိကအကြောင်းရင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ လျှောက်ရင်း ပြောရင်း Easy mart အကျော် သိန်းထိုက်တို့အိမ်လမ်းထိပ်သို့ ရောက်လာကြသည်။

“ ဝူး……ဝူး”

ဆိုင်ကယ်စက်သံကြောင့် အသံလာရာလှည့်တော့ သိန်းထိုက်တို့အိမ်ထဲက ဆိုင်ကယ် တစ်စီးထွက်လာ၏။

“ ဟဲ့….အထိုက်မ….နင်တို့အိမ်ကဟဲ့”

“ အေး….ငါလည်း အခုကြည့်နေတာ”

ဆိုင်ကယ်က နှစ်ယောက်နံဘေးကနေ ဖြတ်ကျော်သွားလေသည်။

“ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မှန်ချထားတော့ ဘယ်သူမှန်း ငါတော့မသိတော့။ ငါ့အမေ ဧည့်သည်နေမှာပါ”

“ ငါတို့ထက်တော့ အသက်တော်တော်ကြီးမယ်ထင်တယ်နော်”

“ မသိပါဘူးဟယ်။ ဟဲ့ ငါသွားပြီ”

“ အေး….အေး…ကောင်မ..မနက်ဖြန်တွေ့မယ်”

“ အေးပါ ကောင်မရယ်”

ကူးကူးနှင့် နှုတ်ဆက်အပြီး သိန်းထိုက် ကိုယ့်အိမ်လမ်းထဲ ဝင်လာသည်။ ခုနက အိမ်ထဲက ထွက်သည့် သူစိမ်းယောကျ်ားက ဘယ်သူမှန်းတော့ သူ မသိပါ။ မေမေ မိတ်ဆွေတယောက်ယောက်ပဲနေမှာပေါ့လေ။စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာဖြင့် အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ မေမေကိုလည်း မတွေ့ရပေ။

ဟင်။

ပုံမှန်ဆို ဒီချိန် အိမ်ထဲဝင်လျှင် ထမင်းနံ့၊ ဟင်းနံ့ရနေကြပါ။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း တိတ်ဆိတ်လို့ပါလား။

“ မေကြီးရေ”

အော်ခေါ်သော်လည်း ပြန်မထူး။ ဧည့်သည်ထွက်လာပုံအရ မေမေက အိမ်ထဲမှာရှိနေမှာပါ။ အခုကျ မတွေ့ပါလား။ ဧည့်ခန်းမှာလည်း မတွေ့။ ထမင်းစားခန်းလည်း မရှိ။ အိပ်ခန်းမှာများလား။ မေမေတို့ အခန်းထိပ်က တံခါးပွင့်နေတော့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ မေမေက ကုတင်အောက်မှာ ကျနေသည့် သူမအဝတ်တွေကို သူမဖာသာ သိမ်းဆည်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ မေကြီးရေ ….ဘာလုပ်နေတာလဲ”

သိန်းထိုက်သံ ကြားတော့ မူယာ ဆတ်ခနဲ့ ဖြစ်သွားရသည်။

“ မေကြီးရေ….အထိုက် ပြန်လာပြီ….ဗိုက်ဆာတယ် မေကြီးရာ”

“ ဪ….အေး…အေး…ခဏလေး…ငါ ထမင်းနွေးလိုက်အုံးမယ်”

“ ဟင်….မနွေးရသေးဘူး…ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီ…ဒီမှာလေ ဂွီဂွီဂွီဂွီနဲ့ အော်နေပြီ…ဟိ….ဟိ”

“ ခဏလေးပါကွယ်”

သိန်းထိုက်က အခုမှ မေမေပုံစံကို ကြည့်မိသည်။ နှုတ်ခမ်းနီ မပြတ်ဆိုးလေ့ရှိသည့် မေမေက အခုတော့ နှုတ်ခမ်းနီတွေတောင်ပျက်လို့ပါလား။ ဆံပင်တွေလည်း ချွေးတွေနဲ့ ကပ်ကာ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေပါလား။

“ မေကြီး….နေမကောင်းဘူးလား…..ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့”

“ ကောင်းပါတယ် ထိုက်ကလေးရေ….ဘယ်ဖြစ်လို့လဲ”

“ မသိဘူးလေ…..မေကြီးကို ကြည့်ရတာ ဒီနေ့ မျက်နှာနွမ်းဖတ်ဖတ်ဖြစ်နေလို့”

လွန်ခဲ့သော မိနစ်အနည်းငယ်တွင်းက သူ့အဖေမဟုတ်သော ယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးဖွယ်ရာ ကာမပွဲတော်ကြီးကို ပျော်ပျော်ကြီးဆင်နွှဲခဲ့မှန်း မသိရှာ။ မူယာ မိမိဖာသာ ဟန်ကိုယ့်လိုက်သည်။

“ အင်း….ဒီတော့ ငြီစီစီကြီးဖြစ်နေလို့ပါ ထိုက်ကလေးရယ်”

“ ဪ…ဒါနဲ့ ခုနကလေ အိမ်ကို လာတာ ဘယ်သူကြီးလဲ”

မူယာရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ့ မြည်ဟီးသွားသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ အခု ထိုက်အိမ်ပြန်လာတော့လေ အိမ်ထဲကနေ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးထွက်လာတာမြင်လိုက်လို့လေ။ ဘယ်သူလဲ။ ဖေဖေဧည့်သည်လား”

လက်စသတ်တော့ သတိုးဆိုင်ကယ်နဲ့ လက်မတင်လေး ဆုံသွားသေးတာပဲ။ မူယာ သိန်းထိုက်စကားကိုသာ နင်းပြီးဆက်ပြောလိုက်သည်။

“ မင်းအဖေဆီက ပစ္စည်းလူကြုံပါးလိုက်လို့လာပေးတာလေ”

“ ဟင်…ဟုတ်လား…ဘာပစ္စည်းလဲ…အထိုက်အတွက်ရော ပါလား”

“ ထိုက်ကလေးရယ်…နောက်မှ မေးတော့ကွယ် ….ငါအခု မင်းပြောနေတာကြားပြီး ခေါင်းတောင်မူးလာသလိုပဲ…ဗိုက်ဆာနေပြီမလား….သွား…ခဏစောင့်”

သိန်းထိုက် ဇက်ကလေးပုကာ လျှာတစ်လစ်ကလေး လုပ်ပြလိုက်သည်။

“ ဟိ…ဟိ…ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ…မြန်မြန်လေးလုပ်ပေးနော်…အထိုက် တအားကို ဗိုက်ဆာနေပြီ သိလား”

“ ဒါနဲ့ ကူးကူးရော မပါလာဘူးလား”

မူယာ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲချင်သဖြင့် ကူးကူးအကြောင်းပါထည့်မေးလိုက်သည်။ တချို့ရက်တွေဆို ကိုယ့်သားနဲ့ ကူးကူးပါ လိုက်လာတတ်တော့ မူယာ ကိုယ့်သားသူငယ်ချင်းကို မျက်မှန်းတန်းမိနေပြီ။ ကြာလာတော့ မူယာနဲ့ပါ ရင်းနှီးသွားပြီး ကိုယ့်သမီးလေးလို သဘောထားနေကြ။

“ အဲကောင်မက မပါလာဘူး။ ပြန်သွားပြီ သူ့အိမ်ကို။ Black pink ကြည့်မလို့ဆိုပြီး”

“ အထိုက်နော်…..သူများသားသမီး ကောင်မလို့ မခေါ်ပါနဲ့အေ”

“ မေကြီးကလည်း သူငယ်ချင်း အချင်းချင်း အဲလိုခေါ်နေကြပဲကို”

မအေကို သိန်းထိုက် ချွဲနွဲ့နေသည်။ (၁၃)နှစ်ကျော်လာတော့ အရပ်ကလေးရှည်လာ၊ အသံကလေးလည်း အော၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးလေး ပေါက်စပြုနေသော်လည်း ခပ်နွဲ့နွဲ့ဟန်က လုံးဝဖျောက်မရပေ။

အခုလည်းကြည့်လေ။ ကျောင်းစိမ်းလုံခြည်ကို ထမိန်လိုမျိုး ဘေးရောက်အောက်ဝတ်ထားကာ ဖင်ကလေး လိမ်ကာ လိမ်ကာဖြင့် လျှောက်နေ၏။ မွေးထားတာက ယောကျ်ားလေးဆိုပေမဲ့ အခု ကြီးလာတော့ အခြောက်ကလေး ဖြစ်နေသော်လည်း သားသမီးအပေါ်ထားသည့် အမေတစ်ယောက်ရဲ့ မေတ္တာက ချစ်မြဲချစ်နေဆဲပါပင်။

ကိုယ့်ရဲ့သွေးသားထဲက ဖြစ်တည်လာသည့် ရတနာလေးဆိုတော့ ဘယ်လိုဖြစ်နေနေ ချစ်နေမှာပင်။

...................................................................................................................

အခန်း (၂၁)

သိန်းထိုက်နှင့် လမ်းခွဲပြီး ကူးကူးက သူမအိမ်ကို ဆက်လျှောက်လာသည်။ မိမိတို့အိမ်က သိန်းထိုက်တို့အိမ်လမ်းရှေ့ထိ (၄)လမ်းစာလောက် ထပ်လျှောက်ရသေးသည်။ အရှေ့ကို ဆက်လျှောက်နေရင်း သွားနေရာလမ်းမှာ ကိုယ့်အကြောင်းကို ပြန်တွေးနေမိသည်။

သိန်းထိုက်တောင် ကူးကူးတို့အကြောင်း ဂဃနဏမသိ။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်ပြန်တော့ ကူးကူးတို့အဖေက ကူးကူးမွေးပြီး (၁) နှစ်ကျော်ကျော်ကတည်းက ဆုံးသွားသည်။ ဖအေမျက်နှာ ဘယ်လိုပုံစံရှိမှန်းတောင် ကူးကူးအာရုံထဲ သိပ်မမှတ်မိတော့ပါ။

အမေရယ်၊ အစ်မ နရီရယ်၊ ကူးကူးရယ် (၃)ယောက်။ ကူးကူးတို့က ရန်ကုန်၊ လှည်းကူးဖက်က ရွာလေးမှာ နေကြရသူတွေဖြစ်၏။ အမေက အဖေဆုံးပြီး ကူးကူးတို့သိတတ်စအတွေးတွေမှာ အကြော်ရောင်းပြီး ဝမ်းစာရှာရသည်။

အစကတော့ အကြော်ရောင်းရသည့်ငွေနှင့် အဆင်ပြေသလိုလို။ ကူးကူးဒုတိယတန်းအရွယ်လောက်မှာ ကြမ္မာငင်ပြန်သည်။ အမေ ရုတ်တရက်အမောဖောက်ပြီး ဆေးရုံတက်လိုက်ရသည်။ ဒီအချိန်စပြီး အကုန်လုံး ဘဝက ကမောက်ကမ တဖန်ထပ်ဖြစ်ရသည်။

ကူးကူးနှင့် နရီတို့က ဘဝပေးသိပ်မလှပေမဲ့ ကံကောင်းတာ တစ်ခုရှိသည်။ ရုပ်ရည်လေးတွေက သနားကမားနဲ့ လူမြင်ရင် ချစ်ချင်စဖွယ် ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန်ရှိကြ၏။ အသားဝါဝါညက်ညက်လေးဖြင့် အရပ်ကလည်း မနိမ့်မမြင့်။

“ ကူးရေ…ငါ..ထမင်း ချက်ထားပြီးပြီ။ ဒီနေ့ Night Duty ဆင်းရမှာမို့လို့”

ကူးကူးအိမ်ရှေ့အရောက် နရီက ဆိုင်ကယ်တွန်းပြီးထွက်လာသည်။ အခု ဒီနယ်မြို့လေးက ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံတစ်ခုတွင် Nurse aid အနေဖြင့် အလုပ်လုပ်နေသည်။ ဒီမတိုင်ခင်မှာတော့ ညီအစ်နှစ်ယောက်စလုံး ဘဝက မုန်တိုင်းထန်ခဲ့ပါသေးသည်။

အခုလည်း နရီက ဆေးရုံယူနီဖောင်းခိုပြာရောင်လေး နှင့် ဆံထိုးထိုးကာ ဆေးရုံသွားရန် ဟန်ပြင်နေသည်။ အော်တိုဂီယာဆိုင်ကယ်လေးနှင့် မူယာအသွင်က တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်၊ လှလှပပ။ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးလိမ်းထားကာ နှုတ်ခမ်းနီ ဖျော့ဖျော့လေး တင်ထား၏။

“ အင်း….ကူးဘာသာ ခူးစားလိုက်မယ်။ မမ မနက်မှ ပြန်ရောက်မှာ မလား”

ညီအစ်မနှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့အပေါက်ဝကြီးမှာ ရပ်ပြီး စကားပြောနေကြ၏။

“ အေး……အခု အိမ်ထဲဝင်ရင် သော့သေချာခတ်လိုက်အုံးနော်”

“ အင်း….အင်း”

“ စိတ်ချမယ်နော်….ဒါဆို ငါသွားပြီ”

ကူးကူး ကိုယ့်အစ်မကို ဘိုင်း ဘိုင်းပြပြီး အိမ်ထဲဝင်လာလိုက်တော့သည်။ နရီလည်း ဆိုင်ကယ်လေးနှင့် ဆေးရုံသွားလိုက်တော့သည်။ ဆိုင်ကယ်စီးနေရင်း အတွေးက အတိတ်ဆီတစ်ပတ်ပြန်လည်၏။ နရီ အပျိုပေါက်အရွယ်ကတည်းက စာလိုက်ပေးသူ ယောကျ်ားသားလေးတွေပေါလှ၏။

ဘဝက သိပ်မလှနေတော့ ရည်းစားသနကိစ္စကောင်းထဲ မထည့်အား။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီး တက္ကသိုလ်တက်နေတုန်း ဘဝက တစ်ဆစ်ချိုးပြောင်းသွားပြန်သည်။ အမေဆေးရုံတက်တော့ ပိုက်ဆံအသည်းအသန်ရှာရန် လိုအပ်လာသည်။

ဘာမှ မလုပ်တတ်၊ မကိုင်တတ် ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်အတွက် ဝင်ငွေ ခပ်များများရရန်အလုပ်က သိပ်မရှိ။ ပထမဆုံး KTV ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုး ဝင်လုပ်သည်။ ရုပ်ရည်လေး၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လေးက မဆိုတော့ ဂျာကြီး(မန်နေဂျာ) က တစ်ဆင့်တက်ကာ အခန်းတွေထဲ ဧည့်ခံချင်လားဟု မေးသည်။

နရီမှာ ရွေးချယ်စရာ များများစားစားမရှိလှ။ အမေဆေးကောင်းကောင်းကုရဖို့က ပထမဦးစားပေးပင်။ ငြင်းစရာမရှိ၊ ခေါင်းညိတ်လိုက်လုံးမှတစ်ပါး တခြားမရှိပါ။ ဆေးလိပ်နံ့တွေ မွှန်ထူ၊ အရက်တွေမူးရူး၊ ဗိုက်ရွှဲရွှဲ၊ မျက်နှာ အဆီတဝင်းဝင်းနှင့် လူကို မြင်လျှင် စားမတတ်၊ ဝါးမတတ်ကြည့်သည့် ယောကျ်ားကြီးတွေကို နရီ ရွံမိသည်။

စလုပ်ကစဆို ဖင်ကို လှမ်းပုတ်လိုက်၊ ရင်သားကို မသိမသာလေးကိုင်လိုက်၊ ပုခုံးလေးဖက်လိုက်တာမျိုးတွေ ခံရတာကိုတောင် နရီ မနေတတ်။ ကြာလာတော့လည်း အတွေ့အကြုံက သင်ပေးသွားတာပဲ။ ဘယ်လိုယောကျ်ားကို ဘယ်လိုကောင်းကောင်းခြူပြီး ပိုက်ဆံများများ ကိုယ့်ဆီရောက်အောင် လုပ်ရမလဲဆိုတာကို အချိန်ကပဲ သင်ပြပေးသွားသည်။

နာမည်တောင် ပြောင်းလိုက်ရသည်။ နရီကို “Candy” ဆိုပြီး။ နာမည်နဲ့လိုက်စွာ မျက်နှာချိုချိုနှင့် နရီလည်း ထိုဆိုင်တွင် နာမည်အသင့်အတင့်ရှိလာသည်။ ဆိုင်မှာ (၉)လလောက် လုပ်ပြီးတာတောင် နရီကိုယ်တိုင် ထိန်းသိမ်းထားတာ တစ်ခုရှိသည်။ ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့မှ မအိပ်ရသေးပေ။

တက္ကသိုလ်တက်တုန်းတော့ ပထမနှစ်မှာ ရည်းစားထားဖူးသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မနူးမနပ်လေးဆိုတော့ နမ်းလိုက်၊ နို့နှိုက်ခံထိတာမျိုးတော့ရှိဖူးသည်။ သို့သော် လွန်လွန်ကျူးကျူး မဖြစ်ခဲ့ကြ။ ပထမနှစ်အပြီး ကျောင်းတွေပိတ်တော့ နရီရည်းစားက နရီမဟုတ်တဲ့ အစ်မကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ညားသွားတော့ နရီ၏ အချစ်ကိစ္စက ဒီမှာတင် ရပ်၏။

တက်နေရင်း တန်းလန်း ပိုက်ဆံရှာရန် အဝေးသင်ပြောင်းလိုက်တော့ ရည်းစားသနကိစ္စနှင့် ပိုလို့တောင် ကင်းကွာသွားရသည်။ ထိုအပျိုစစ်အောင် မရည်ရွယ်ဘဲ စောင့်ထိန်းဖြစ်သွားသည်က နရီကို ဘဝတစ်ဆစ်ချိုးပြောင်းလဲစေတတ်သည့် အရာတစ်ခုပင်။

ယောကျ်ားတွေဆိုတာ ကိုယ်သာ မြာပွေအောင်ရှုပ်ချင်ရှုပ်မည်။ ကိုယ်နှင့်ဆုံသည့် မိန်းကလေးကို အရိုင်းသက်သက်သာ ဖြစ်စေချင်တတ်သည့် အတ္တကတော့ ရှိတတ်ကြစမြဲပင်။ ဖြစ်ချင်တော့ နရီ ဆိုင်မှာ “ဦးမျိုးထွဋ်” နှင့် တစ်နေ့ဆုံသည်။ နရီကို စတွေ့ကတည်းက သဘောကျသွားသည်ဆိုတာကို နောက်ကျ ထဲထဲဝင်ဝင် ပက်သက်ကြသည့်အချိန်မှာ ဦးမျိုးက ပြန်ပြောပြသည်။

ဦးမျိုးထွဋ် က တစ်ကယ်တော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ယောကျ်ားလည်း မဟုတ်။ မိန်းမလည်း ရှိသည်။ သမီးတစ်ယောက်လည်း ရှိသည်။ သူ့သမီးနှင့် နရီဆို မတိမ်းမယိမ်းလောက်ပင်။ ဦးမျိုး ဆိုင်လာလျှင် နရီကိုသာ ခေါ်သည်။

ဂျာကြီးကို အပိုင်ချုပ်ထားသည်နှင့် တူပါရဲ့။ ဦးမျိုးလာတိုင်း နရီကို အမြဲတမ်းခေါ်သည်။ အခန်းထဲရောက်လျှင် သီချင်းလည်း မဆို။ အသားလည်းမယူ။ ထွေရာလေးပါး စားလိုက်၊ သောက်လိုက်၊ စကားစမြည်ပြောကြတာပဲရှိသည်။ သူ့အကြောင်း၊ ကိုယ့်အကြောင်း အေးရင်း ပြောရင်းပေါ့။

အသားဖြူဖြူ၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ကိုယ်လုံးခပ်ပြည့်ပြည့်နှင့် ဦးမျိုးက နရီထက် အသက်အများကြီးကြီးသည်။ ပြောကြဆိုကြရင်းနှင့် ဦးမျိုးအသက် (၄၂)နှစ်မှန်း နရီ သိလိုက်ရသည်။ အဲတုန်းက နရီ အသက် (၂၀)စွန်းရုံလေး။ ဆောက်လုပ်ရေး ကန်ထရိုက်တွေလုပ်သော ဦးမျိုးတို့က ပိုက်ဆံထားစရာ နေရာမရှိလောက်အောင် ချမ်းသာသည်။

ဦးမျိုးမိန်းမက ဦးမျိုးထက် (၇)နှစ်လောက်ကြီးပြီး လင်ကို စိတ်မဝင်စားတော့။ အမြဲတမ်း တရားစခန်းဝင်၊ အဓိဌာန်ဝင်နေတော့ လင်မယားကိစ္စရယ် မရှိ။ ပိုက်ဆံလည်းရှိ၊ အခုမှ အရွယ်ကောင်းပဲရှိသေးတော့ ဦးမျိုးက စိတ်အပန်းဖြေသည့်အနေဖြင့် ဆိုင်လာရင်း နရီနှင့် ဆုံကြခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးမျိုးမှာ အိမ်ထောင်ရှိမှန်း နရီသိသည်။ သူ့သမီးလည်း နရီတို့ အရွယ်ရှိနေမှန်းလည်း သိသည်။ သို့သော် ဦးမျိုး အပြုံးချိုချိုလေးတွေကို နရီ သဘောကျသည်။ နရီကို စားမတတ်၊ ဝါးမတတ်မျက်လုံးစိမ်းကြီးတွေနှင့် မကြည့်ဘဲ ရီဝေဝေဖြစ်နေသည့် ဦးမျိုးအကြည့်တွေကို နရီသာယာသည်။

ထို့ကြောင့် ဦးမျိုး ခင်းပေးသည့် လမ်းအတိုင်း နရီ မှားမှန်းသိလျက် ခုန်ချလိုက်ခဲ့မိသည်။ နရီတို့နေ့စဉ်ရှင်သန်ရာ ကမ္ဘာကလည်း ထိုကဲ့သို့ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသည့် နေ့စဉ်ဘဝပင် မဟုတ်လား။ ဆိုင်မှာ မယားကြီး လာသောင်းကျန်းတာတွေ၊ ဆိုင်လာနေကြ ရုပ်ရှိ၊ ရေလျှံဘဲကြီးတွေနှင့် ငြိပြီး ဗိုက်ကြီး၊ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချရာမှ အသက်ပါ ပေးဆပ်လိုက်ရသည့် မိန်းကလေးတွေကို နရီနေ့တိုင်းတွေ့နေရတာပင်။

နရီ ယောကျ်ားတွေခေါ်ရာ လိုက်မအိပ်တာပဲ ရှိမည်။ ကိုယ့်အသားကို တမင်သတ်သတ်ကြီး အသားယူတာမျိုးတော့ နေ့တိုင်း ကြုံဆုံရတာချည်း။ အရမ်းဆိုးလာလျှင် ကိုယ့်အထာနဲ့ကို ပါးပါးနပ်နပ် အလိမ္မာသုံးကာ ရှောင်ထွက်တတ်အောင် နေကြရတာပင်။

မိန်းကလေးအချင်းချင်း ဆုံကြလျှင်လည်း လိင်ကိစ္စကို တစ်တစ်ခွခွပြောတတ်ကြတော့ လက်တွေ့သာ သိပ်မရှိပေမဲ့ စာတွေ့ကတော့ နရီမှာ ပြည့်ဝနေခဲ့သည်။ ဆုံခဲ့ရသမျှ အတွေ့အကြုံကို ဦးမျိုးနဲ့တွေ့တဲ့အခါကြမှာ မူယာ အစွမ်းပြရသည်။ ကိုယ့်ဆီ အမြဲတမ်း လာနေအောင်။ ဟိုကလည်း ယောကျ်ားသားလေ။ ဘာသားနှင့် ထုထားတာများမှတ်လို့။

မီးနဲ့တွေ့လျှင် ပျော်သွားတတ်ကြစည့် ဖယောင်းလိုနှယ် နရီအပြုအစုအောက် ဦးမျိုး သက်ဆင်းမိခဲ့လေသည်။ နရီ အပျိုစင်လေးမှန်း စပြီးအတူတူနေသည့် နေ့ကတည်းက ဦးမျိုးသိသွားသည်။ ထို့ကြောင့် တန်ဖိုးထားခြင်းခံရသလားပင်။ နရီကို လိုလေးသေးမရှိထောက်ပံ့သည်။

ကံဆိုးခြင်းက နရီနောက် ထပ်ကြာမကွာလိုက်နေတာများလား။ အမေက နောက်တစ်ခေါက်အမောဖောက်ပြန်လေသည်။ ဒီအခေါက်မှာတော့ အသက်ဝိဥာဉ်ပါ ဇီဝိန်ခြွေခံထိခြင်း။ မေမေဆုံးတော့ အိမ်တစ်ဆောင်လုံးမှာ ကူးကူးနဲ့ နရီနှစ်ယောက်တည်းသာ။

အသုဘမှာ ဦးမျိုးကိုယ်တိုင် စောင့်ရှောက်ကာ ငွေကို လိုလေသေးမရှိအောင် ထောက်ပံ့သည်။ ကြာလာတော့ ထုံးစံအတိုင်း နရီကို ပတ်ဝန်းကျင်က အတင်းပြောလာကြ၏။ အစကတည်းက နရီ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ လုပ်နေတယ်လို့သာ ပြောထားသည်။ ဘာဆိုင်မှန်း မသိ။

အချိန်ကြာလာတော့ KTV တစ်ခုမှာ လုပ်နေမှန်း သိသွားတာက တကြောင်း၊ အသက်ကြီးကြီး ပိုက်ဆံရှိပုံပေါ်သည့် အမျိုးသားတစ်ဦး ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တစ်ခု ကားနဲ့ အခေါက်ခေါက်အခါခါလာနေတော့ နရီတို့ကိုရစရာမရှိအောင် ပြောကြသည်။

ဒီအတိုင်း ဆက်သွားရင် မဖြစ်ချေ။ ဦးမျိုးနှင့် တိုင်ပင်တော့ ဦးမျိုး ငယ်ငယ်က နေခဲ့ဖူးသည့် ထိုနယ်မြို့လေးကို အပြီးပြောင်းလာလိုက်တော့သည်။ မြေကွက်ရော၊ အိမ်ပါ နရီ အမည်ပေါက်နဲ့ ဝယ်ပေးထားလေသည်။

ဒီမြို့ကိုရောက်တော့လည်း ဦးမျိုးပေးသည့် ပိုက်ဆံနှင့်နေမည်ဆို နေလို့ရသော်ငြား အလုပ်တစ်ခုခုလုပ်ချင်လာသဖြင့် မြို့တွင် သူနာပြုအကူ သင်တန်းတစ်ခု တက်လိုက်သည်။ ဒီမြို့မှာ နရီတို့ ညီအစ်မကို သိသူမရှိ။ ဦးမျိုးကိုလည်း ဘယ်သူမှ မမှတ်မိ။

အခုရောက်နေသည့် အိမ်နားပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း ဦးမျိုးလွမ်း၍ နရီဆီလာလျှင် ဦးလေးလာသည်ဟုသာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အသိပေးထားသည်။ ဦးမျိုးနှင့် ညားနေမှန်း ကူးကူး တစ်ယောက်သာ သိသည်။ ကူးကူးကိုလည်း အတော်အသင့်နားလည်အောင် ရှင်းပြထားသည်။

အဆိုးတွေထဲက အကောင်းဟုဆိုရမလား။ အကူသင်တန်းတက်အပြီး (၅)လလောက်မှာ ဆေးရုံတစ်ခုက အကူလိုကြောင်း အလုပ်ခေါ်သဖြင့် သွားလျှောက်ရမှ အလုပ်ရသွားလေသည်။ အခုတော့ ဒီကိုပြောင်းလာပြီး (၃)နှစ်လောက်အကြာ ဘဝက တော်သင့်သလောက် နေသားကျနေပြီ ထင်ပါရဲ့။

အေးအေးချမ်းချမ်းနေချင်လှပါပြီ။ မယားငယ်ဘဝရောက်နေမှန်းသိသည်။ ဦးမျိုး သူမကို ဒီလို လွမ်းတိုင်း တွေ့ရုံလေးနဲ့ ကျေနပ်နေပါပြီ။ ပိုက်ဆံလည်း ဒီထက်ပိုပြီး လိုချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ပါ။

...........................................................................................

အခန်း (၂၂)

(၃)လ ခန့်ကြာသော်…

“ ဟူး……….”

မှုတ်ထုတ်လိုက်သော ဆေးလိပ်ငွေ့တွေ တလွင့်လွင့်နဲ့ အခန်းမျက်နှာကျက်ဆီ ရိုက်ခတ်လျက်။ ကုတင်ပေါ် ခေါင်းအုံးခု၊ နောက်မှီကာ ဆေးလိပ်သောက်နေသည့် ခပ်လှလှ အမျိုးသမီးတယောက်။ ထူးဆန်းသည်က ဘာအဝတ်အစားမှမရှိနေ။ ပေါင်ကိုလည်း ကားလျားကြီးခွပေးထားလျက်။

ထိုပေါင်ကြားကို အသားညိုညို၊ ဗလတောင့်တောင့်၊ ခပ်မိုက်မိုက်ယောကျ်ားတစ်ဦးက သူ့မျက်နှာအပ်ကာ နမ်းမလို့ဟန်ပြင်နေသည်။ ထိုနှစ်ယောက်က တခြားသူမဟုတ်။ မူယာနှင့် သတိုးမှ အပ တစ်ခြားမရှိ။ အမှန်တကယ်ဆို လွန်ခဲ့သော (၁)လလောက်ကတည်းက မူယာတို့၏ အခြေခံ ရေကူးသင်တန်းက ပြီးသွားခဲ့ပြီ။

မူယာလည်း တတ်သလိုလို၊ မတတ်သလိုလိုနဲ့ လိမ်ဖယ် လိမ်ဖယ်သင်ခဲ့ရသည်။ ရေကူးတတ်မတတ် အပထား။ အမြတ်ထွက်သွားခဲ့သည့် အရာတစ်ခု ရှိခဲ့သည် မဟုတ်လား။ ခပ်မိုက်မိုက် ရေကူးနည်းပြဆရာနဲ့ ညှိသွားခဲ့ရသည်မဟုတ်လား။ သင်တန်းပြီးဆုံးသွားခဲ့ပေမဲ့လည်း မူယာနဲ့ သတိုးက တွေ့ကြဆဲ။

တွေ့ရုံတင်မျှလားဆို မဟုတ်။ လိုးကြသည်မှာ ပက်ပက်စက်စက်။ တစ်ခါဆုံလျှင် နောက်ထပ်ဆုံချင်သည်။တစ်ကြိမ်လိုးပြီးရင်လည်း အထပ်ထပ် အခါခါ လိုးချင်ပြန်သေးသည်။ လိင်စိတ်ဟူသည် ဤကဲ့သို့ပင်။

အရွယ်ရောက်ပြီးသား လူတွေကို နေ့စဉ်ဘဝမှာ တက်တက်ကြွကြွ လုပ်ဆောင်နိုင်ဖို့ မောင်းနှင်နေသည့်အထဲ လိင်စိတ်ပြည့်ဝမှုကလည်း တစ်ထောင့်တစ်နေရာက ပါဝင်သည်။ လိုအင်တွေက ပြည့်ဝနေသ၍ လောကကြီးကို အကောင်းမြင်စိတ်နဲ့ ကြည့်နိုင်သည်။ သစ်ပင်ပေါ်က ကြွေကျသည့် သစ်ရွက်ခြောက်လေးတွေလည်း လှသည်။ ကားတစ်စီး ဗွက်အိုင်ထဲ ထိုးအဆင်းမှာ ကိုယ့်ဆီဗွက်တွေလာစင်သွားရင်လည်း အပြစ်မတင်ဘဲ တပြုံးပြုံးနဲ့ လက်သင့်ခံနေနိုင်သည်။

ဒါဟာ ကိုယ်ထဲက ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝနေမှုကြောင့်ဟုပြောပါလျှင် မှားသည်ဟု မဆိုသာ။

အခုလည်း မူယာတို့ လင်မယားအခန်းနဲ့ သတိုးနှင့် ကာမပွဲတော်လေး နွှဲရန် မြေစမ်းခရမ်းပျိုးနေလေပြီ။ဘယ်လောက်တောင် မိမိုက်နေသည့် မူယာလဲ။ ရှိုက်လိုက်သော ဆေးလိပ်ငွေ့က ဟိုးရင်ခေါင်းထိဆင်းသက်သည်။ နီကိုတင်းဓာတ်တွေကြောင့် လူက ပျော်သလိုလို ဖြစ်နေရသည်။ အပျော်ပေါ် အပျော်ထပ်ဆင့်ဆိုသလို မိမိပေါင်ကြားမှာ သတိုး ဘာဂျာကိုင်ရန်ပေါင်ဖြဲပေရထားသည်။

လျှက်စမ်း။ ကြိုက်သလောက် လျှက်စမ်း။ လူဖြစ်ရသည့် ဘဝတိုတိုလေးမှာ လူ့စည်းစိမ်ကို မူယာအပြည့်အဝခံစားပစ်လိုက်သည်။ အခုတလော မူယာ ဖဲဝိုင်းတောင် သိပ်မသွားဖြစ်တော့။

ခေါင်းထဲမှာ ဖဲအကြောင်းလည်း မရှိ။ လင်အကြောင်းလည်း မရှိ။ ခေါင်းထဲမှာ အခုတလောနေရာအပြည့်ယူနေတာကတော့ သတိုး၏ ယောကျ်ားပီသမှုကြီးကိုသာ။ ဖဲဝိုင်းက ဖဲရိုက်ဖော်၊ ဖဲရိုက်ဖက်တွေတောင် မူယာ အလာကျဲသွားသဖြင့် စကားနာထိုးနေကြပြီ။ ထိုးချင်သလောက်သာ ထိုရကြစမ်း။ ဖဲထက် တမ်းတမ်းတတစွဲလမ်းတမ်းတနေသည်မှာ သတိုးရဲ့ လီးမည်းကြီးသာ။

“ ပလပ်……..ပလပ်…….ပလပ်…ပြတ်….ပြတ်…..ပြတ်”

သတိုရက မူယာစပ်ပတ်ကို လျှက်နေရင်း မျက်လုံးလှန်ကာ မူယာကောင်းမကောင်း တစ်ချက်အကဲခတ်ကြည့်သည်။ မူယာက ဆေးလိပ်ဖွာမပျက်။ ထိုစဉ် မူယာက တစ်ခုခုကို သတိရသွားဟန်ဖြင့်…

“ မောင်….မောင်…ခဏ….ခဏ……မလျှက်နဲ့တော့…..လာခဲ့တော့ အပေါ်ကို”

မူယာက သခင်မဆန်ဆန် သတိုးကို အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ ဘုမသိ ဘမသိ အနေအထားဖြင့် သတိုးလည်း အပေါ်သို့ပြန်တက်လာသည်။ သို့သော် လီးကတော့ လိုးရန် ready။ ထောင်မတ်တောင့်တင်းလျက်။

“ ဟူး…..ဟူး….ဟူး….ဟူး”

“ အဟွတ်….ဟွတ်……ဟွတ်….ဟွတ်”

နီးကပ်လာသော သတိုးမျက်နှာတည့်တည့်သို့ ရှိုက်ထားသည့် ဆေးလိပ်ငွေ့တွေ မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

လိပ်ခနဲ့ ဝင်လာသည့် ဆေးလိပ်ငွေ့ကြောင့် သတိုးချောင်းတဟွတ်ဟွတ်နှင့်။ သတိုးက ဆေးလိပ်မသောက်တတ်။ ရေကူးလက်ရွေးစင်ဘဝကတည်း အမောခံနိုင်အောင် ဆေးလိပ်သောက်လေ့မရှိ။ အရက်သာ ဇိမ်ခံပြီး သောက်တတ်သည်။

“ ကောင်လေးက သိပ်ကို ရိုးတာပဲနော်….ဆေးလိပ်မသောက်တတ်ဘူးပဲ”

“ ဘာကောင်လေးလဲ…..မ နော်….ကိုယ့်အကြောင်း အကြောင်းသိအောင် ပြရမယ် လာခဲ့”

သတိုးက အားကြီးနှင့် ဆွဲဖက်ရန် ဟန်ပြင်တုန်း မူယာက တားသည်။

“ ဟိုး…ဆရာ….ဟိုး…..ဟိုး…ခစ်….ခစ်…မ က စတာပါ မောင်ကလည်း…..ခစ်…ခစ်….နေအုံး….ပြောစရာ ရှိလို့”

“ ပြောစရာ….ဘာပြောစရာလဲ…မ ရဲ့”

“ ကိုလွင် ပြန်ရောက်တော့မှာ”

“ ဟင်….ဟုတ်လား”

နောက်ဆုံးတော့လည်း ပိုင်ရှင် ပြန်ရောက်လာလေပြီ။

“ အင်း…ဟုတ်တယ်…မောင်ရဲ့….သန်ဖက်ခါဆို ပြန်ရောက်ပြီ”

“ ဪ”

“ မျက်နှာကြီးက ဘာလိုအဲလောက်တောင် ရှုံ့သွားတာတုန်း”

“ ဒါဆို ကိုယ်တို့တွေ့ကြတာ ခဏရပ်ရမှာပေါ့။ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ မ ယောကျ်ားက”

ကိုကိုလွင် ပြန်ရောက်ပါက ထိုကဲ့သို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ကြဖို့က သိပ်မဖြစ်နိုင်တော့။ သတိုး၏ စိတ်အပန်းဖြေရာထွက်ပေါက်လေးတော့ ခေတ္တခဏ ဝေးရပြီနှင့်တူသည်။

“ အင်း…မ လည်း မပြောတတ်ဘူး။ ပုံမှန်ဆို (၃)၊ (၄)လလောက်တော့ကြာတယ် မောင်ရဲ့”

“ ဟုတ်လား”

“ ဒီနေ့က မနဲ့မောင် တွေ့ကြတာ နောက်ဆုံးလေ။ ကိုလွင်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်တော့ မ တို့တွေ့ကြတာ ခဏရပ်ရအောင်လား”

မူယာက ဖြစ်သင့်ဖြစ်ထိုက်တာကို ပြောပြနေတော့လည်း သတိုး လက်မခံချင်ပါဘဲ လက်ခံလိုက်ရသည်။

“ ကိုလွင် သင်္ဘောပြန်တက်ရင် မတို့ ပြန်တွေ့ကြမယ်လေ”

“ အဲလိုပဲ လုပ်ရတော့မှာပေါ့”

“ မောင်ကလည်း သိပ်မကြာပါဘူး။ ပြီးရင် ပြန်တွေ့ကြမယ်လေ…..နော်…..နော်….နော်လို့”

သတိုးပါးပြင်ကို လက်နှင့် သပ်ကာပွတ်ကာ ပြောနေ၏။

“ ဒါဆို အခုကုန်းပေး”

“ ဟောတော့”

“ မကို ကိုယ် အားရပါးရ လိုးပေးခဲ့မယ်။ ကြိုက်တယ်မလား”

“ ကြိုက်ပါ့ရှင့်…..ကြိုက်ပါ”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သတိုးက မူယာဆေးလိပ်ကို ဆွဲယူကာ ပြာခွက်ထဲ ဖိချေပစ်လိုက်သည်။ ပြာခွက်ထဲ ဆေးလိပ်လေးက ကျိုးကြေစွာနှင့်။ မူယာလည်း သတိုးခိုင်းသည့်အတိုင်း လက်ထောင် ဖင်ကုန်းပေးရသည်။

“ ခဏနော်…မ….အမှတ်တရအနေနဲ့ စောက်ဖုတ်ပုံလေး ဓာတ်ပုံရိုက်သွားမယ်လေ”

“ ခစ်….ခစ်…မျက်နှာမပေါ်စေနဲ့နော်”

“ မပေါ်ဘူး…စိတ်ချ”

သတိုးက ဖင်ကုန်းပေးထားသော မူယာကိုယ်နောက်မှ နေကာ စောက်ဖုတ်ပုံလေးကို Focus အတိအကျယူကာ ရိုက်လိုက်သည်။ ဖုန်းယူက မလိုးခင်စပ်ပတ်ပုံလေးကို ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်၏။ သတိုးအားပါးတရလျှက်ထားတော့ စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ဖောင်းအိစိုရွှဲလျက်ရှိသေးသည်။

“ ရပြီ…..ခဏကျလိုးပြီးရင် မရဲ့ စောက်ဖုတ်ပုံကို ကိုယ်ပြမယ်….လီးဝင်ပြီး ဟစိဟစိဖြစ်နေတဲ့ပုံလေးကို”

“ ခစ်……ခစ်……ခစ်….ခစ်”

နှစ်ယောက်သား နောက်ဆုံး အနေနဲ့ မိုးမမြင် လေမမြင်ဖြစ်နေပေမဲ့ အပြင်အိပ်ခန်းတံခါးဝကနေ အဖြစ်အပျက်ကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေသူတစ်ဦးရှိသည်။

ထိုသူက တခြားသူမဟုတ်။ နရီ ဖြစ်နေလေသည်။

......................................................................................................................

အခန်း (၂၃)

ဒီနေ့ နရီ ကူးကူးသူငယ်ချင်း သိန်းထိုက်တို့အိမ်ကို မုန့်ဟင်းခါးသွားပို့ရန် ပြင်ဆင်နေသည်။ ကူးကူးနှင့် သိပ်တွဲသည့် ယောကျ်ားလေးသူငယ်ချင်းက သိန်းထိုက် သာရှိသည်။ ယောကျ်ားလေးပေမဲ့ ကိုယ့်ညီမနှင့် ချစ်ကြိုက်ပြီး ရည်းစားဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကြိုတင်တွေးပူနေစရာမလို။ ကူးကူးထက်တောင် သိန်းထိုက်က မိန်းမ ပိုဆန်နေသေးသည်။

အိမ်ကို တစ်ခါတစ်လေ ကူးကူးက အလည်ခေါ်လာသဖြင့် နရီ မျက်မှန်းတန်းမိနေလေပြီ။ သိန်းထိုက်အမေ ဒေါ်မူယာနှင့်လည်း နရီ (၃)၊(၄)လောက်ကြုံဖူးပြီးသားပင်။ နယ်ပြောင်းပြီး လာနေကြရသော နရီတို့ညီအစ်မအဖို့အတွက် သိန်းထိုက်တို့မိသားစုက မိတ်ကောင်းဆွေကောင်းတွေပင်။

သိန်းထိုက်အဖေ ဦးကိုကိုလွင်ကိုတော့ နရီ မတွေ့ဖူးပေ။ သင်္ဘောလိုက်နေမှန်းတော့ သိသည်။ ဒေါ်မူယာကိုသာ သေချာသိသည်။ လှပရဲတင်းခေတ်မှီသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးပင်။

အခုလည်း နရီ ဒေါ်မူယာအိမ်ကို မုန့်ဟင်းခါးပို့ရန် လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ မေမေဆုံးသွားသည်မှာ နှစ်ပတ်လည် မို့လို့ လူအယောက်(၂၀)စာလောက် မုန့်ဟင်းခါးချက်လိုက်သည်။ ကူးကူးပါ တစ်တပ်တအား အပါအဝင်။ ဘေးအိမ် (၂)အိမ်၊ (၃)အိမ်လောက်ကို ဝေးပြီးပြီ။

နောက်ဆုံး သိန်းထိုက်တို့ အိမ်ဆီ နရီ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ (၅)လမ်းကျော်ကျော်လျှောက်လိုက်ပြီးလျှင် ရောက်ပြီ။ ခြံတံခါးအပေါက်ဝရောက်တော့ မဝင်ခင် အော်ခေါ်မြည်အပြု တံခါးက ဖွင့်လျက်သားကြီး ဖြစ်နေ၏။

အိမ်ရှေ့မှာလည်း မြင်နေကျ ကားတစ်စီးအပြင် ဆိုင်ကယ်ပါ ရှိနေသည်။ နရီ စိတ်ထဲတွေးလိုက်သည်က ဧည့်သည်ရောက်နေသည်နှင့်တူသည်။ ဒီတော့ ပေးစရာရှိတာ ပေးပြီး ထွက်လာလိုက်တော့မည်ဟု အစီအစဉ်ချလိုက်တာပင်။ အိမ်တံခါးအဝရောက်တော့လည်း လူအရိပ်အရောင် မတွေ့ရပြန်။ အိမ်ရှေ့တံခါးကလည်း သော့မခတ်ထားဘဲ စေ့လျက်သား။

လူရှိနေမှန်း သေချာနေတော့ နရီ အော်ခေါ်မနေတော့ပေ။ အိမ်ထဲရောက်လျှင်လည်း တွေ့မည်အတူတူ တံခါးဖွင့်ကာ ဝင်ခဲ့လိုက်ပြန်၏။

ဟင်။

ဘယ်သူမှ မရှိပြန်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတစ်ခုလုံး လူအရိပ်အရောင်မရှိ။ နရီ သူများအိမ်ထဲကို ခွင့်ပြုချက် မရှိဘဲ ဝင်နေသလိုဖြစ်နေသဖြင့် ပြန်လှည့်ထွက်မည်အပြု။

“ ………………..”

နားထဲမယ် စကားသံအချို့ကို ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ ဘယ်ကနေ လာနေပါလိမ့်။ စူးစမ်းချင်စိတ်က နရီစိတ်ကို နှိုးဆွသည်။ အသံလာရာဆီသို့ နရီ လျှောက်နေမိသည်။ လူချင်းတွေ့မှပဲ မုန့်လာပို့သည်အကြောင်း ပြောပြလိုက်တော့မည်ဟု တွေးထားလိုက်သည်။ အခန်းတစ်ခုဆီက တီးတိုးစကားပြောသံတွေ ကြားလိုက်ရသည်။ ယောကျ်ားသံလိုလို ကြားလိုက်ရသလို။

ဪ…

ဒေါ်မူယာယောကျ်ားပါ အိမ်မှာရှိနေသည်နှင့်တူပါရဲ့။ ကောင်းပါတယ်လေ။ တစ်ခါတည်း မိတ်ဆက်လိုက်ကြတာပေါ့။ အသံလာရာအခန်းဝဆီမှ ခပ်ဟဟပွင့်နေသော တံခါးဆီမှတစ်ဆင့် အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ နရီ ရင်တစ်ခုလုံး ဒိန်းခနဲ့ မြည်ဟီးသွားရသည်။

ဘာလဲ။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး လင်မယားလိုးမလို့ လုပ်နေကြပါလား။ တံခါးမှ ကြည့်လိုက်ရတော့ အဝတ်ဗလာဖြစ်နေသော မူယာကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ကုန်းပေးဖို့ ဟန်ပြင်နေသလားပင်။ ဘေးက ယောကျ်ားကြီး၏ ကျောပြင်ကြီးကိုသာ နရီလှမ်းမြင်ရသည်။

သူလည်း ဘာအဝတ်မှမရှိ။ ဖင်ပြောင်ကြီးနှင့်။ ယောကျ်ာရ၊ မိန်းမ လိင်ဆက်ဆံကြသည့်မြင်ကွင်းတွေက နရီအတွက် အဆန်းမဟုတ်။ နရီ ကျင်လည်ခဲ့ရသည့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း တွေ့ဖူးပြီးသား။ တချို့ယောကျ်ားတွေများ လွယ်သည့်ထင်သည့်မိန်းကလေးတွေကိုဆို လူတွေအများကြီးရှိနေလျက်နဲ့တောင် နို့လေးနှိုက်လိုက်၊ ဖင်လေးစမ်းလိုက်နှင့်။

နရီ မျက်ဝါးထင်ထင်ကြုံဖူးပြီးသားဆိုတော့ သိပ်မထူးဆန်း။ နရီမှာလည်း ဦးမျိုး ရှိပြီးသား။ ဦးမျိုးက နရီရှိရာသို့ ရောက်တိုင်းလည်း အတူတူနေနေကြ။ အပျိုမဒန်းမလေးလို အဆန်းတကြယ် ဖြစ်မနေ။ ကြည့်နေရင်း နရီ စိတ်ထဲက သူများလင်မယားကိစ္စကို တအားစပ်စုနေသလို ဖြစ်နေလေပြီ။

တော်ပြီ။ အိမ်ပဲ ပြန်လိုက်တော့မယ်။ ကူးကူးအိမ်ပြန်ရောက်မှ သူ့ကိုပဲ သွားပေးခိုင်းလိုက်တော့မယ်။ ထွက်လိုက်တော့မည်အပြု။

ဟင်။

ဘယ်သူကြီးလဲ။ မူယာကုန်းပေးနေတော့ ထိုယောကျ်ားက နောက်ကနေ လိုးရန်ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ထိုလူမျက်နှာကို နရီ မြင်လိုက်ရသည်။ ဘယ်သူလဲ။ ဘယ်သူကြီးလဲ။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ချိတ်ထားသည့် မိသားပုံထဲက အသားဖြူဖြူ၊ ခပ်ပိန်ပိန်ယောကျ်ားကြီးလည်း မဟုတ်ပါလား။ အသားညိုညို၊ ဗလတောင့်တောင့်နဲ့။သတိုးကိုလည်း နရီ မတွေ့ဖူးပေ။ နရီ အတွေးတွေထဲ အချက်ပြမီးတွေ ရှုပ်ယှက်ခတ်သွားရသည်။

ဒါဆို…

ဒါဆို…ဒေါ်မူယာ နဲ့ အခုရှိနေတဲ့ ယောကျ်ားက အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ချိတ်ထားသည့်ပုံထဲကလူ မဟုတ်တော့။

မဟုတ်မှ လွဲရော…

မဟုတ်မှ လွဲရော…လတ်စသတ်တော့ ဒေါ်မူယာက နောက်တစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်နေတာပါလား။

နရီ ဒီအိမ်ရောက်တိုင်း ခပ်လှလှအမျိုးသမီးဒေါ်မူယာက သူမယောကျ်ားမရှိတုန်း နောက်ယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် ချစ်ပွဲဝင်နေသည်ကို ပက်ပင်းတိုးမိသည့်အဖြစ်။ နရီ တွေးရင်း တွေးရင်း မောဟိုက်လာသည်။ ငါတော့ သူများရဲ့ “Pandora’s Box” ကို သွားဖွင့်ကြည့်မိလိုက်တာမျိုးလား။

အခုလည်း ကြည့်လေ။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့် ခပ်လှလှ ဒေါ်မူယာကို နောက်က ခပ်မိုက်မိုက်ယောကျ်ားကြီး တစ်ယောက်က အားကြီးနှင့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးထည့်နေသည်။ ထိုယောကျ်ားလည်း နရီထက်လည်း အသက်ကြီးမဲ့ပုံပါပဲ။

“ ဖြန်း”

ထိုစဉ် သတိုးက မူယာဖင်အယ်စတုံးကြီးကို အသည်းယားစွာဖြင့် ရိုက်ချလိုက်သည်။ နရီတောင် တချက်လန့်သွားရသည်။ ကြမ်းလှချည်လား။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း နရီပါ ထိုမြင်ကွင်းထဲ တစ်စ တစ်စနှင့် စီးမျောနေမိသည်။ ထွက်သွားဟု စိတ်က ပြောနေပေမဲ့ ခြေလှမ်းတွေက အခန်းတံခါးဝမှာ ကျောက်ချထားသလိုနှယ်။ နရီကိုယ်ထဲကပါ ထိုမြင်ကွင်းအပေါ် သာယာလှပြီး အသွေးအသားတွေ ဆူပွက်လာ၏။

ဟင်။

လီးကြီးက ကြီးလှချည်လား။ သတိုးက သူ့လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သတိုး၏ သန်စွမ်းမှုကြီးကို နရီ မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့လိုက်သည်။ မိမိနှင့် တွေ့နေသူ ဦးမျိုးလီးကိုသာ နရီတွေ့ဖူးထားတော့ ဦးမျိုးလီးကိုသာ ကြီးလှပါချည်ရဲ့ဟု နရီ ထင်မှတ်ထားမိသည်။

အခုက ဦးမျိုးဟာထက်တောင် ပိုကြီးနေပါရောလား။ ဒေါ်မူယာကလည်း အေးဆေးပါလား။ ကြည့်ရတာ ဒါက ပထမဆုံးအခေါက်တောင် မဟုတ်လောက်တော့ဘူး။ အရင်ကတည်းက တွေ့နေကြနဲ့ တူပါရဲ့။ ခိုးကြည့်နေသူ နရီပါ အထဲက မြင်ကွင်းကြောင့် စောက်ရည်တွေတောင် စိမ့်စပြုနေသလို။ အထဲက အတွဲကတော့ ပတ်ဝန်းကျင်လည်း မေ့။ အရာအားလုံးကို မေ့ကာ ခွဲခွါရမည့် အမှတ်တရ အနေနဲ့ အားပါးတရ ချစ်ကြဖို့သာ ဇောသန်နေကြပါတော့သည်။

........................................................

အခန်း (၂၄)

စိတ်တိုင်းကျ ပုံရိုက်လို့ပြီးသွားတော့ သတိုး လိုးပွဲကြီးဆင်နွှဲရန် အသင့်ပြင်လိုက်သည်။ မူယာယောကျ်ားပြန်မလာခင်လေး မျော့နေအောင် လိုးခဲ့ရမည်။ ဘယ်ချိန်ပြန်ဆုံဖို့က အချိန်တိတိကျကျရယ် မရှိ။ သတိုး မူယာကို သဘောကျရတာ တစ်ခုရှိသည်။

ထိုအခြင်းအရာက မူယာက မိမိဘာလိုချင်သလဲဆိုတာ တစ်ဖက်သူကို ပေါ်ပေါ်တင်တင် ဗြောင်ပြောတတ်တာမျိုးပင်။ ဒီတော့ ချစ်လမ်းခရီးက ထင်ထားသည်ထက် ပိုပေါက်ရောက်၏။ အခုလည်း မျက်နှာက မူဟန်ပါပါဖြင့် ဖင်ကြီးကုန်းပေးထားတာမျိုးက ယောကျ်ားတိုင်း မက်မောတောင်းတတတ်သည့်အမျိုးအစားမဟုတ်လား။

မူယာကုန်းပေးသည်နောက်နေ လိုးရန်ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

“ ဟင့်……အင့်……အင့်………အင့်….အင့်”

မလိုးခင် ကားစွင့်နေသည့် တင်သားကြီးတွေကို အရင်လက်နှင့် ဆုပ်နယ်သည်။ ခါးကနေ ရုတ်တရက်ကြီးကားထွက်လာသည့် တင်ပါးလေးက ကိုက်စားချင်စရာ။ တမင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လက်ရာပေါ်အောင် ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်သည်။

“ မောင်ရယ်……ဟင့်….အင့်…….လိုးပါတော့လား……တအားခံချင်နေပြီ”

“ ဘာပြောတယ်”

“ မ မရတော့ဘူး……လိုးပါတော့……လိုးပါတော့”

ကြးလျက်သားနှင့် နားအရသာခံချင်လို့ကို တမင်တကာ အထပ်ထပ်မေးသည်။ နားဝင်ချိုလိုက်ပါဘိ။

“ အေး…..ခံချင်နေပါတော့ ဒီကောင်က ကျေနပ်အောင် လိုးပေးရတော့မှာပေါ့……ရော့…….ရော့…..ရော့ကွာ…….ရှီး….အား……အား……ရှီး”

ဖင်တုံးနှစ်ခုကြား ပြူနေသည့် စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားထဲကို လီးမဲကြီးအား ဆောင့်ခနဲ့ ထိုးစိုက်တော့သည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းအရှိန်နှင့် စပ်ပတ်နံရံသားနုနုလေးတွေကို ကြမ်းတမ်းစွာ ပွတ်တိုက်သည်။

ကြိုက်သည်။ အရမ်းကြိုက်သည်။ မူယာလိုအပ်နေသည်က ထိုအရသာမျိုး။ ထိထိမိမိနှင့် သာယာလှပေစွ။

“ ရှီး…အား…ဟား….ဟား…..ဟေ့…ဖင်ကော့ထားစမ်း….အေး…အဲလို….အဲလို….ကော့ထားကွာ”

အရှိန်နှင့် ဒုန်းစိုင်ဝင်ချလာတော့ အောက်ကို ပြိုဆင်းမလိုဖြစ်သွားသည့် မူယာပုံစံကို သတိုးက သူလိုချင်အတိုင်း အမိန့်ပေးသည်။

သခင်ကြီးက ကျွန်မ ကို ခိုင်းသလို ဟိန်းလားဟောက်လားနှင့်။ ကျွန်တွေထဲကမှ မူယာ က ကာမကျွန်။ အချစ်ကျွန်။ ရမ္မက်ကျွန်။ ဘာလိုချင်သလဲ။ စွမ်းစွမ်းတမံ ဖြည့်ပေးရန် အဆင်သင့်။

“ ဖတ်….ဖလတ်….ဗျစ်…..ဗျစ်…..ဗျစ်…ဗြတ်……ဗြတ်….ဖတ်….ဖတ်….ဖတ်….ဖတ်”

“ မ စပ်ပတ် စိမ့်နေတာပဲကွာ……မ ယောကျ်ားနဲ့ ကိုယ် လိုးတာ ဘယ်သူ ပိုတော်လဲ…..ရှီး…အား…ဟား….ဟား”

“ မောင်လိုးတာ ပိုကောင်းတယ်”

“ ဘယ်သူ”

“ ဟင့်….အင့်….အင့်….မောင်….မောင်က ပိုကောင်းတယ်….ဟင့်…..ဟင့်”

“ အေး…ကြိုက်တယ်ဟုတ်…….ခံဖို့သာပြင်….ဒီထက်ပိုကောင်းအောင် လိုးပေးမယ်…….အ….အား…ဟား…ဟား”

မူယာခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် သေချာထိန်းကာ ဆွဲဆွဲလိုးနေသည်။ မူယာတင်ပါးတွေက သတိုးဗိုက်နှင့် ထိကပ်လိုက်တိုင်း တင်သားလေးတွေကို လှိုင်းလုံးလေးသဖွယ် တွန့်တက်သွားသည်အထိ။ သတိုးက မူယာကို တမင်နှိပ်စက်ပညာပြချင်သဖြင့် လိုးနေရင်း ရပ်လိုက်သည်။

“ မောင်…ဟင့်…..အင့်…အင့်…ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ……မရပ်ပါနဲ့”

“ ကိုယ် မလိုးသေးဘူး….မ ပဲ ဖင်လေးနဲ့ နောက်ကို ဆောင့်ထည့်လေ”

သတိုးက ဖင်ကို သေချာကိုင်ပေးထားသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်မျှသာ လီးအဝင်အထွက် ရပ်သွားသည်ကိုပင် မူယာ မနေတတ်တော့ပေ။ ဒီတော့ ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးကာ မိမိဖာသာ ဖင်ကို လီးထဲသို့ နောက်သို့ ရွေ့ကာ ရွေ့ကာ ဆောင့်ထည့်သည်။

တကယ်ပါ။ ခိုင်းစေသမျှ မငြီးမငြူလုပ်သည့် ကျွန်မလေး မူယာဖြစ်နေတော့သည်။ မှော်အတတ်တွေနဲ့များ ပြုစားထားသလား မပြောတတ်။

“ အ…အမယ်လေး…ကျွတ်…..ကျွတ်….ကျွတ်”

မူယာက ဖင်လေး ပင့်ကာ ပင့်ကာ နောက်က ဒူးထောက်လျက်ရှိသည့် သတိုးလီးမဲကြီးထဲကို ကိုယ့်ဖာသာ ထည့်နေသည့်ကြား သတိုးက လီးကြီးကို ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ မူယာက နောက်ကို နှဲ့အချမှ သတိုးက သူ့လီးကို ပင့်ဆောင့်ထည့်လိုက်ခြင်း။ လီးတစ်ချောင်းလုံးက မူယာစောက်ခေါင်းအဆုံးထိ ထိုးဖောင်ဝင်ရောက်လာပြီး သားအိမ်ခေါင်းထိ လာဆောင့်သည်။

“ ကောင်းလား….ကောင်းလား….မ…..ကောင်းလား”

ကြယ်တွေ၊ လတွေ မြင်သွားသလိုမျိုး စိမ့်ပြီး ကျဉ်တက်သွားသလိုမျိုး။ မူယာ အရမ်းအရှိန်တက်နေလေပြီ။

“ အင်း….ကောင်းတယ်…ကြိုက်တယ်…..လီးကြီးကို အရမ်းကြိုက်တယ်….ဟင့်….အင့်…အင့်….အင့်….အင့်”

“ ပလတ်…..ဖတ်…..ဖတ်……ဖြောင်း…..ဖြောင်း….ဖြောင်း…ဗျစ်…ဗျစ်…..ဗြတ်…ဗြတ်….ဖတ်….ဖတ်….ဖတ်”

သတိုး၏ ဥမည်းမည်းကြီးနှစ်လုံးကပါ ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း စပ်ပတ်အပြင်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေအား လာလာပွတ်တိုက်သည်။

“ ဖြန်း”

အသည်းယားလာသဖြင့် ဖင်တုံးကြီးအား ခပ်စပ်စပ်လေးရိုက်ချလိုက်သည်။ ပုံမှန်အချိန်ဆို မူယာ အသားနာကျင်မှုကို မုန်းမိလိမ့်မည်။ အခုကျ သာယာစိမ့်တက်နေသည့် ကာမအရသာကို ထိုစပ်ဖြင်းဖြင်းရိုက်ခတ်မှုကို ဇောအရှိန် ပိုတက်စေသည်။

အခုတော့ လက်ဝါးအရာတွေက တင်ပါးပေါ် ခပ်ရဲရဲ။

“ ဗြီ……ဗြီ”

လီးချောင်းမည်းကြီးက ဆတ်ခနဲ့ အပြင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲက လေတွေ တဗွီဗွီ အန်ထွက်အော်မည်လျက်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးက အပေါ်သို့ ထောင်မတ်တင်းကားနေကာ လီးကြောကြီးတွေက ဖုဖောင်းလျက်။

“ အိုး….အမေ့”

ထိုစဉ် သတိုးက စပ်ပတ်အား မျက်နှာအပ်ကာ ထပ်လျက်ပြန်သည်။ လျှာပြားကြီးက နှုတ်ခမ်းသားထူထူကို ပွတ်ကာ လျက်ကာဖြင့် အတွင်းစောက်ခေါင်းပေါက်ဝထိ လျှာကို ထိုးထည့်သည်။

“ အင့်….ဟင့်…ဟင့်….ဟင့်”

အနုတလှည့်၊ အကြမ်းတလှည့်။ လျှာဖြင့် လျှက်လေ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေက စိမ့်သထက် စိမ့်လေဖြစ်နေတော့သည်။ သတိုးနှင့် မူယာက ထိုအိမ်ထဲ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း ရှိသည်အထင်နှင့် အားပါးတရ ချစ်တင်းနှောနေကြသည်။

သို့သော် သူတို့နှစ်ယောက်ချည်းသာ မဟုတ်။ အပြင်တံခါးပေါက်ဝကြားက ခိုးကြည့်နေသော နရီလည်း ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း လှိုက်ဖိုရင်မောလာသည်။ မိမိကိုယ်၌က ဦးမျိုးကြောင့် မျိုးစုံ အလိုးခံခဲ့ဖူးတာပင်။

သို့သော် ဦးမျိုး မိမိအပေါ် အထဲက ယောကျ်ားကြီးလို အားပါးတရ မစပ်ရှက်ခဲ့ဖူးပေ။ အသက်ကြီးသွားလို့များလား။ အခုက စကားပြောလိုက်၊ လိုးလိုက်၊ လျှက်လိုက် လုပ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး နရီ စက်ပတ်ထဲက ယားကျိကျိ ဖြစ်လာသလို။

ငါသာ ဒေါ်မူယာနေရာမှာဆိုရင်ရော။ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှာလား။ လိုးနေကြသည်မှာ မက်မက်စက်စက်။ ကြည့်နေရင်း မုန့်ဟင်းချိုင့်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ချလိုက်သည်။ လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းချင်း တဖြည်းဖြည်းချင်း ဆီးခုံပေါ်သို့ရောက်လာ၏။ လက်လေးနဲ့ စေ့လေးကို ထိကြည့်ကြည့်တော့။

အိုး…

မထိမခံ ရွှေပန်းကန်ဖြစ်ကာ ကျဉ်နေပါလား။ ထိရင်း ထိရင်း သာယာသလိုလို ကျေနပ်နေသလိုလို။ အခုလည်း ကြည့်ပါအုံး။ လိုးနေရင်းနှင့် စပ်ပတ်လျှက်နေပါပြီ။ ဒီလူကြီးက အရွံအရှာ သိပ်မရှိတတ်ဘူးပဲ။ စပ်ပတ်ပြီး မျက်နှာဝင်မတတ် လျှက်နေသည်မှာ ပလတ် ပလတ်နဲ့။ အသံတွေတောင် ကြားနေရသလို။

ဒေါ်မူယာတော့ ကောင်းပြီးရင်း ကောင်းနေတော့မှာပဲ။ အပေါက်ဝကနေ မူယာနှင့် သတိုးတို့၏ လိုးပွဲကြီးကို ခရေစေ့တွင်းကျ မြင်နေရသော နရီက သူတို့နည်းတူ မိမိလည်း စပ်ပတ်လေးက ကိုယ့်ဖာသာ လက်လေးနဲ့ ပွတ်ကာ ရသေ့စိတ်ဖြေနေရသည်။

အေးလေ။ ဒီလောက်ကောင်းနေတဲ့ ယောကျ်ားမို့လို့ပဲ ဒေါ်မူယာ နောက်မီးလင်းနေတာပေါ့လေ။ ငါဆိုလည်း အဲလိုပဲ ဖြစ်နေမယ်နဲ့ ထင်ပါတယ်။ လာပို့သည့် မုန့်ဟင်းခါးချိုင့်လေးကတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အတိုင်းသား။ နရီကတော့ သူတို့နှစ်ဦး၏ နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်ပွဲကြီးအပေါ် မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ခိုးကြည့်ကာ သူတို့နည်းတူ မိမိပါ စပ်ပတ်နှိုက်ရင်း အာသာဖြေနေမိပါတော့သည်။

..................................................................................................

အခန်း (၂၅)

“ ရှလူး……ပလတ်….ပြတ်…ပြတ်…ရှလူး….ရှလူး……ပြတ်….ပြတ်…ပြတ်…..ပြတ်”

“ အ…အမေ့….အ….ဟင့်…အင့်….မောင်ရေ…..အ….အင့်….အင့်….အင့်”

မူယာ အစက ကုန်းပေးနေပေမဲ့ အခု ကုန်းဖို့ အားမရှိတော့။ ကုန်းလျက်သားအနေအထားကြီးနှင့် စောက်ပတ်အလျှက်ခံနေရသည်။ မိမိ စပ်ပတ်ဆီ အားပါးတရ မျက်နှာအပ်ကာ သတိုးက လျှက်လိုက်၊ ကလိလိုက်လုပ်တော့ အူယာ အူတွေ အသဘ်းတွေ တဖြန်းဖြန်းကြွေရပါပြီ။ ကုန်းနေဖို့အတွက် လက်ဖောက်ရန် အားလည်းမရှိတော့ပါ။

သတိုးစုပ်ယူနေသော မိမိစောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေမှာ အားအင်တွေပါ လိုက်ပါအစုပ်ခံလိုက်ရသလိုနှယ်။ ဖင်ဘူးကြီးထောင်လျက်သာ ကျန်နေသော်လည်း ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးက မွေ့ယာပေါ် ပြိုကြနေကာ အိပ်ယာခင်းစက တင်းတင်းဆုပ်ဆွဲရင်း အော်မြည်ရုံမျှသာ စွမ်းသာပါတော့သည်။

“ အ..အ”

နောက်ကနေ ဆံပင်ဆွဲဆောင့်ခြင်း မူယာခံလိုက်ရပြန်သည်။ အားရပါးရလျှက်ပြီးနောက် လိုးရန် သတိုးထပ်မံပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ Modified doggy style ဟု ဆိုသင့်သလား။ သတိုးပါ မူယာနောက်မှာ ဆောင့်ကြောင့်သဏ္ဌာန် ကားလျားကြီးခွလိုက်သည်။ အပေါ်သို့ထောင်နေသည့် ဖင်ဗူးကြီးအား ထပ်မံဖြိုခွင်းရန် သတိုးတွင် အားအင်များစွာကျန်သေးသည်။ ဒီနေ့တော့ သူအပြိုင် ကိုယ်အပြိုင်ကြဲကာ မျော့နေအောင် လိုးကြရန် ဆုံးဖြတ်ထားဟန်ရှိသည်။

“ ရှီး…အား……ဟား…ဟား…ဟား..အ…အ….အ..ဟ…ဟ…..ဟာ….ဟား…ဟား”

လီးက စပ်ပတ်ထဲလို့ ဇလွယ်ခုတ်သလိုမျိုး တစောင်းကြီး လိုးခွဲလာပြန်သည်။ သတိုးက မိမိဆီးစပ်နှင့် မူယာတင်ပါးကပ်နေသည်အထိ လီးကို အဆုံးထိသွင်းသည်။ အိပ်ယာခင်းပေါ် ပြိုကြနေသည့် မူယာကို ထပ်မံနှိပ်စက်ချင်သေးသည်။

နောက်ကနေ ချွေးတွေနှင့် လုံးထွေးစေးကပ်နေသည့် မူယာဆံနှယ်တွေကို လက်နှင့် လုံးချေကာ နောက်သို့ ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ ခံနေရသော မူယာအဖို့ မထောင်းသာလှ။ သတိုးလီးကြီးက မိမိကိုယ်၏ ဟိုးအနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာသို့ ရောက်နေတော့ ကျဉ်ဆိမ့်တက်နေသည့်အပြင် ထပ်မံကာ ဆံပင်တွေကို နောက်လှန် ဆွဲဆုပ်ခံရသေးသည်။

“ အ…အ….အား…အား…အား…..ဟား…ဟား…..ဟား”

အပေါ်သို့ မော့တက်လာသည့် မူယာမျက်နှာက လေကို အားပါးတရခိုးရှိုက်ရသေးသည်။ ဘာတွေဖြစ်လို့ ဖြစ်နေမှန်းလည်း နားမလည်တော့။ ဖင်ကိုလည်း တဖြန်းဖြန်း ကျိန်းစပ်နေအောင် အရိုက်ခံရသည်။ မိမိဂရုတစိုက်ထိန်းသိမ်းထားသည့် ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေကိုလည်း မညှာမတာ အားကြီးနှင့် ဆောင့်ဆွဲခြင်းကို ခံရပြန်သေးသည်။

ထူးဆန်းသည်က ဒေါသထွက်ခြင်း အလျဉ်းမရှိ။ နာကျင်မှုက မိမိ၏ ရမ္မက်ဇောသဏ္ဌာကို ပို၍ ရုပ်လုံးကြွစေသည်။ ပုံမှန်အချိန်ဆို မူယာ ဒေါသထွက်ကောင်း ထွက်နိုင်သည်။ အခုက သာယာပျော်ရွှင်ကသာ တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့နေရာယူထား၏။

“ ဗြတ်….ဗျစ်……ဗျစ်……ဗျစ်……ဗျစ်…..ဗြတ်”

“ ရှီး…..စောက်ရမ်း မိုက်တယ်ကွာ…….ရှီး..အား…….ငါ့လီးပဲ………ရှီး..အား..ဟား……ဟား”

သတိုးလည်း မရည်ရွယ်ဘဲ ဆဲတာတွေ ပါးစပ်က ပြောထုတ်သည်အထိ။ ပုံမှန်ဆို သူလည်း ဆဲလေ့မရှိ။ အခုကျ လိုးနေရင်း အားပါးတရ ဆဲဆိုမိသည်။ ဆဲလေ မူယာ ပိုသာယာလေ ဖြစ်နေသည်။

“ အ…အင့်….မောင်ရေ….သေပါပြီ….အ……အ…..အ…..အ……ဟင့်…ဟင့်”

“ ကောင်းတယ်ဟုတ်….ကြိုက်တယ်ဟုတ်….ရှီး….အား..ဟား….ဟား….ဟား….လီးပဲ…..အား….အား”

မူယာလည်း ကြာလာတော့ ဖင်ဘူးလည်း မထောင်နိုင်တော့ပြီ။ ရူးခါနေအောင်၊ မူးမိုက်နေအောင် အလိုးခံနေရင်း ကော့ထားသည့် တင်းပါးကြီးလည်း အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်း လျှောဆင်းလာသည်။ နောက်ဆုံးကျ မူယာတစ်ကိုယ်လုံး ကုတင်ပေါ် မှောက်ခုံကြီး ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

“ ညောင်းနေပြီလား..မ…ခဏ…ကိုယ်ပြင်ပေးမယ်”

ပြောပြောဆိုဆို သတိုးက လွင့်ကျနေသည့် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကောက်ယူက မူယာဆီးခုံနှင့် မွေ့ယာကြားညှပ်လိုက်သည်။

“ ကဲ…ရပြီ…….မ…..အားပါးတရ အလိုးခံပေတော့”

ခေါင်းအုံးခုထားသည့် ဖင်တုံးလေးမျှသာ အပေါ်သို့ မို့တက်နေပြီး ကျန်သည့်တစ်ကိုယ်လုံးက ကုတင်ပေါ် ပြားပြားဝပ်လျက်။ သတိုးက မို့နေသည့် ဖင်တုံးပေါ် တက်ခွပြန်ကာ လီးကို စိုက်သွင်းပြန်သည်။ မူယာကတော့ ငြီးရုံအပ ဘာအသံမှ မထွက်နိုင်ပြီ။

ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲက တစ်စုံတစ်ရာ ပြီးတော့မည် အရိပ်အရောင်ကိုလည်း ကိုယ့်ဖာသာ သိမြင်နေလေပြီ။ လီးမည်းကြီး ပတ်ပတ်လည်တွင်လည်း လိုးချက်တွေကြောင့် အရည်ကြည်တွေက အမြုပ်တစီစီထကာ အဖြူအဖတ်ဖတ်လေးတွေအဖြစ် အသွင်းပြောင်းနေလေပြီ။

ဒစ်ထိပ်ကြီးဆို နီရုံတင်မကညိုတောင် ညိုနေလေပြီ။ လီးတစ်ချောင်းလုံးလည်း ပူနွေးမာတောင့်ကာ တင်းမာလျက်ရှိနေပြီ။ မူယာရော၊ သတိုးကိုယ်ပေါ်ရော ချွေးသံတရဲရဲနှင့် ရေချိုးချထားသလို တတောက်တောက်ကျနေသည်။ ပြီးဆုံးတော့မည့် ခရီးကို ပြန်လည်မောင်းနှင်လိုက်ပြန်သည်။

“ ဗျစ်……ဗျစ်……ဖတ်…ဖတ်…..ဖလတ်…ဖလတ်…ဖလတ်…ဖလတ်….ဖလတ်……ဗြတ်…ဗြတ်”

“ အား…ရှီး..အား…အား…ဟား….ဟား…ဟား…..”

“ အင့်…ဟင့်…ဟင့်…ဟင့်…အင့်…..အ…အ…အ…အ..အ….အသ့်…ဟင့်…ဟင့်…ဟင့်”

မူယာခါးကို အောက်သို့ဖိကျထားကာ စပ်ပတ်ထဲ တချက်ဆို တချက် ထိထိမိမိလိုးလျက်ရှိသည်။ အလိုးပိုခံရလေ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေ ပိုအိုင်ထွန်းလေ။ အခန်းထဲမှာ သတိုးနှင့် မူယာတို့၏ အာသာပြင်းပြင်း မောဟိုက်သံတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေလေပြီ။

“ မ….ကိုယ်…ပြီး..တော့မယ်….ကြမ်းကြမ်းလေး…ဆောင့်ထည့်လိုက်မယ်နော်….ရှီး…အား…ဟား..ဟား”

“ အင်း..ကြမ်းကြမ်းလေး…ဟင်း…ဟင်း……ဟင်း…အင့်…အင့်…အင်း…အင်း”

“ ဖတ်…..ဖလတ်…..ဖလတ်…….ဗြတ်…ဗြတ်…ဗြတ်”

မူယာဖင်တုံးကြီး ခါးပေါ်သို့တက်သွားသည်အထိ အားကြီးနှင့် ဆောင့်ထည့်ချသည်။ တင်ပါးနှစ်ဖက်က လက်ဖဝါးကြီးတွေနှင့် အသားနုနုပေါ် ရဲရဲနီလျက်။ ဟိုးအနက်ထိ ခဏခဏရောက်နေသော သတိုးဒစ်ခေါင်းကြီးက မူယာ၏ G spot အား ကလိကလိနေသည်။

ကလိဖန်များတော့ မူယာလည်း တင်းမထားနိုင်။ စိတ်ကို မတင်းထားဘဲ ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေတော့ သဘောပိုကါက အဆုံးထိလွှတ်ချလိုက်သည်။ ကောင်းကင်အမြင့်ပေါ်က ရုတ်ချည်း ပစ်ချခံလိုက်ရသလို ခံစားမှုမျိုး။

“ အင့်…အင့်…ဟင့်….ဟင့်….ဟင့်….ဟင့်”

လှိုက်ဖိုသာယာပျော်ရွှင်မှုတစ်ခု တစ်ကိုယ်လုံးရှိ နာဗ့်ကြောပေါင်းများစွာကို လျှပ်စီးစေသည်။ အော်ကာ မြည်းကာဖြင့်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း နတ်ပူးနေသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလျက်။

“ အား…..အား”

သတိုးလည်း တဖြောင်းဖောင်းလိုးနေရင်း ဒစ်ထိပ်ဖျားမှ သာယာမှုတစ်ခုကို ခံစားသိရှိရပြန်သည်။ လိုးနေခြင်းအား စက္ကန့်ပိုင်းလေးမျှ နားလိုက်ကာ အဆိုပါ သာယာမှုကို မက်မက်မောမော ခံယူမိသည်။ ခြေဖျားလေးတွေပါ ကော့သွားသည်အထိ သာယာလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

ကပ္ပါယ်အိတ်ထဲမှာ မွေးမြူထားသည့် သုတ်ကောင်လေးတွေနှင့် သုတ်ရည်ပူပူကြီးက ဆုံးခန်းတိုင်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်ကာဖြင့် အပြင်သို့ ပန်းထွက်လာသည်။ သုတ်ရည်တွေက စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးနွေးသွားအောင် ပက်ဖြန်းသည်။ သတိုးဖင်ကို ဆတ်ကာ ကော့ကာဖြင့် မူယာစပ်ပတ်တစ်ခုလုံး ပြည့်အောင် ပက်ဖြန်းပေးလိုက်သည်။ သာယာမှုကို နှစ်ဦးသား ညီတူညီမျှ ခံစားရစေခြင်း။

“ ဟား….ဟား….ဟား..အား…ကောင်းလိုက်တာ…..မရယ်…..အရမ်းကောင်းတာပဲ…….ဟား…ဟား….ဟား”

အစက အားနှင့်မာန်နှင့် လိုးနေတုန်း မောရကောင်းမှန်း သတိုးမသိ။ အခု သုတ်လွှတ်ပြီးကာမှ မောဟိုက်နေမှုကို သတိထားမိသည်။ ရင်အုပ်ကြီးတစ်ခုလုံး ဖားဖိုကြီးလို မို့မောက်မတတ် လေကို အားပါးတရ ရှူရှိုက်လိုက်သည်။ ကျန်ရှိနေသေးသည့် သုတ်ရည်အကြွင်းအကျန်ကို လီးက စောက်ခေါင်းထဲ ဆက်ကာဆက်ကာ ပန်းနေဆဲ။ သတိုးကိုယ်ကြီးက မူယာကိုယ်ပေါ် မိုးလိုက်ကာ နောက်ကနေ ပွေ့လိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သား ချွေးတစိုစိုဖြင့်။ အခုမှ မောရ ပန်းရမှန်း သိတော့သည်။

“ ကောင်းရဲ့လား မ”

“ အရမ်းကောင်း”

“ ဖင်ကို ရိုက်တာ စိတ်ဆိုးလား”

“ ဟင့်အင်း”

“ ဆံပင်ကို ဆွဲတာရော”

“ ဟင့်အင်း….မောင်လုပ်တာ မ အကုန်ကြိုက်တယ်”

“ ဟတ်…ဟတ်…..အရမ်းကောင်းတယ်….မ ရယ်”

အပေါ်က သတိုးက မူယာကိုယ်လုံးအား တင်းကျပ်စွာဖက်ထားကာ ပြီးဆုံးသွားသည့် ချစ်ခရီးအကြောင်း စမြုံ့ပြန်နေသည်။ မူယာတစ်ကိုယ်လုံးလည်း သတိုးကိုယ်ကြီးအောင် ပိပြားမတတ်။ နှစ်ဦးသား တိုးတိုး၊ တိုးတိုး ပြောနေကြသော်လည်း လီးက စပ်ပတ်မှာ စိုက်လျက်သား။ သုတ်ရည်ပူတွေ ပန်းပြီးသွားသော လီးမဲကြီးက စောက်ခေါင်းထဲ စိမ်လျက်သား တဖြည်းဖြည်းချင်း ပျော့ကြနေလေပြီ။

“ အင့်…..ဟင်း….ဟင်း….အင့်…..ဟင်း…..ဟင်း……အင့်….ဟင်း”

တံခါးဝမှာတစ်ဆင့် အထဲကလူသားနှစ်ဦး မီးကုန်ယမ်းကုန်ကြမ်းထားသည့် ချစ်ပွဲကြီးကို ခိုးကြည့်နေသည့် နရီအဖို့လည်း စောက်စိလေးကို လက်နှင့် ကလိရင်းနှင့် ပြီးဆုံးသွားရပြီ။

“ ဟင်း…..ဟင်း…..ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း”

အသံကျယ်ကျယ်ကြီးနဲ့လည်း မအော်ရဲ။ မတော်လို့များ မိမိခိုးကြည့်နေတာ သိသွားမှဖြင့်။ ထိုစဉ် အခန်းထဲက ယောကျ်ားကြီးက ချွတ်ထားသည့် သူ့အဝတ်တွေကို ကောက်ယူကာ ပြန်လည်ဝတ်ဆင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဟင်။

မြန်မြန် ပြန်ထွက်မှ။ မဆိုင်းမတွပင် နရီ မုန့်ဟင်းခါးချိုင့်ကို ဆွဲကာ အိမ်ရှေ့သို့ ပြန်ပြန်ထွက်ပေးလိုက်တော့သည်။ မိရင် ဒုက္ခပါပဲ။ နရီ ထမိန်အရောင့်ရင့် ဝတ်လာလို့သာ တော်ရော့သည်။ ထမိန် တင်းပါးတစ်ကွက် အရည်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ကွက် စိုလျက်။ နရီ အိမ်ရှေ့တံခါးဝထွက်ပြီးသည်နှင့် အခန်းထဲမှ သတိုး ထွက်လာလေသည်။ တော်ပါသေးရဲ့။ ကွက်တိမို့လို့။

နရီ ဒေါ်မူယာတို့ အိမ်ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းကျော်သို့ တမင်လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်သံကြားပြီးသည်အထိ စောင့်နေလိုက်သည်။

“ ဝူး….ဝူး….ဝူး”

ဆိုင်ကယ်နှင့် ခပ်ဝေးဝေးဆန့်ကျင်ဘက်ကို မျက်နှာလှည့်ကာ ထမိန်ပြင်သလိုမျိုး ဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ ထမိန်ပြင်လိုက်ကာမှ အပြင်လေတွေက တင်ပါးအရည်ကွက်ကို လာတိုက်ခတ်တော့ ဖင်အေးနေသလိုမျိုး ခံစားလိုက်ရသည်။

ဟင်…

ဘာပါလိမ့်။ ထမိန်လှည့်လိုက်ကာမှ ခပ်စိုစို အရည်ကွက်ကြီးတစ်ခု။ လမ်းမှာ လူသူမရှိလို့ တော်ပါသေးရဲ့။ မဟုတ်ရင် ငါ့အဖြစ်က ရှက်စရာကြီး။ နရီ အကွက်ကြီးဖြစ်နေသည့်ဖက်ကို အထဲသို့ ခေါက်ဝတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဒေါ်မူယာအိမ်သို့ပြန်ဝင်လာလိုက်သည်။ ခပ်တည်တည်ဖြင့် အိမ်ရှေ့တံခါးဝမှာ ရပ်ကာ

“ မမူယာရေ….မမူယာ….အိမ်မှာ လူရှိလား”

...............................................................................

အခန်း (၂၆)

“ ဟင်…..ဒီနေ့ အချိန်တော်တော်လင့်နေပြီပဲ….နောက်ကျနေပြီ…မ…ကိုယ်ပြန်တော့မယ်”

သတိုးက မူယာကိုယ်ကို ပွေ့ပိုက်ထားရင်း ပြောသည်။ ဒီနေ့က ပုံမှန်ဆုံနေကြနေ့တွေထက် ပိုကြာသည်။ ပိုကြမ်းသည်။ နောက်ဆုံးတွေ့ကြရခြင်းဆိုတော့ အသားကုန်ဖြဲခဲ့ကြသည်။ ပြောပြောဆိုဆို သတိုး မူယာစပ်ပတ်ထဲ လီးစိုက်ထားသည်ကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။

“ ဗွီ……ဗွီ….ဗြီ…..ဗြီ”

စပ်ပတ်က လီးချောင်းကြီးအရာအတိုင်း ဟပြီးကျန်ခဲ့စည်။ ဖောင်းအိနေသော နှုတ်ခမ်းသားတွေထိတောင် သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေ အန်ပြီး စိမ့်ကျလာသည်။

“ ဪ…ခဏ….မ ဒီအတိုင်းပဲ နေနော်”

သတိုးက အပေါ်မှ ဖယ်လိုက်တော့ မူယာက ကုတင်ပေါ် မှောက်ခုန်ကြီးဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသည်

“ ချလပ်….ချလပ်”

မူယာစပ်ပတ်တစ်ခုလုံး လရည်တွေနှင့် စိုလူးနေစည်ကို သေချာမှတ်တမ်းတင် ဓာတ်ပုံရိုက်သည်။ စပ်ပတ်ကြီးက လီးဝင်ခဲ့သည့် အရာအတိုင်း ဟကျန်နေသည်။

“ မ…ကြည့်ကြည့်လေ…ဒါက before…ဒါက after”

“ ခစ်….ခစ်”

မူယာ မိမိစပ်ပတ်ပုံကို အခုမှ ကိုယ့်ဟာကို သေချာမြင်ရသည်။ မလိုးခင်တုန်းက နှုတ်ခမ်းသားတွေ တင်းတင်းစေ့လျက်။ လိုးပြီးသွားတော့ လရည်ဖြူဖြူတွေ စိမ့်ထွက် တွေသည့် မိမိစောက်ဖုတ်ဟဗြဲကြီး။

“ မ ဟာကြီးက ကိုယ့်လီးဝင်ခဲ့တဲ့ အရာကြီး ကျန်ခဲ့တာ…ဟတ်…ဟတ်။ ကဲ…သွားပြီနော်….နောက်ကျ ပြန်ဆုံမယ်”

Wet tissue နှင့် လီးချောင်းတစ်ဝိုက်ပေပွနေသည့် စောက်ရည်နှင့် လရည်တွေကို သန့်စင်သုတ်သင်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် မိမိအဝတ်တွေကို ဝတ်ကာ မူယာအိမ်မှာ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ မူယာက အခုထိ ကုတင်ပေါ်မှာ နွမ်းနယ်လွန်းလှသဖြင့် လှဲလျောင်းနေတုန်း။ ဒီနေ့ တွေ့ဆုံမှုက သူတို့နှစ်ဦး၏ နောက်ဆုံးကြိမ်မှန်း ကြိုမသိခဲ့ပေ။

ကြိုများသိခဲ့ပါလျှင် နည်းနည်းလေးဖြစ်ဖြစ်၊ တမိနစ်ဖြစ်ဖြစ် ဆွဲ့ဆန့်မိလိမ့်မည်နှင့် တူသည်။ အခုတော့ သတိုးက သူ့ကိစ္စပြီးသည်နှင့် အိမ်သို့ စိုက်စိုက်မတ်မတ် ပြန်သွားလေသည်။ အခုမှ စိတ်နှင့် လူနှင့်ကပ်ကာ ခဏတာ မိန်းမောနေတုန်း…

“ မမူယာရေ….မမူယာ….အိမ်မှာ လူရှိလား”

အိမ်ရှေ့မှာ လူခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။ ဘယ်သူပါလိမ့်။ မထင်ချင်၊ ထချင် ကုတင်ပေါ်မှ အလူးအလဲထလိုက်ပြီး ရှိရာဂါဝန်ရှည်တစ်ထည် ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်နှင့် ပေါင်နှစ်ဖက်စလုံးလည်း အရည်တွေ စိုရွှဲသွားလေတော့သည်။

ဆေးဖို့ အချိန်မရှိတော့ပြီ။ ဘယ်သူမှလည်း အခုမှ လိုးပြီး၍ ထလာသည့် မိန်းမဟု သိမြင်မထင်။ အိမ်ရှေ့တံခါးဝရောက်တော့

“ ဟင်……နရီ….ပါလား”

“ မမူယာ….ဘာလုပ်နေတာတုန်း……ခေါ်နေတာကြာပြီ”

နရီက ကိစ္စ၏ စလယ်ဆုံး ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို သိသိလျက်နှင့် တမင်တကာမေးလိုက်သည်။ မူယာ အျင်နှာပေါ် ချွေးတွေ အနည်းငယ်စို့ကျန်နေသေးသည်။ သို့သော် ဒီလောက်အကြမ်းပတမ်း အလိုးခံထားရသော်လည်း အလှမပျက်။ လှပနေဆဲ မူယာပင်။

“ အိမ်နောက်ဖေးရောက်နေလို့ မကြားလိုက်တာ နရီရဲ့”

“ ဪ…ဟုတ်လား”

နရီစိတ်ထဲမှာတော့ မူယာတော်တော်ဟန်ဆောင်ကောင်းမှန်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။

“ ဒါမှာလေ….”

နရီက ယူလာသော မုန့်ဟင်းခါးချိုင့်ကြီးကို ပြလိုက်သည်။

“ မုန့်လာပို့တာလား”

“ အင်း….ဒီနေ့ မေမေရက်လည်ဆိုတော့ နရီတို့ မုန့်ဟင်းခါး ချက်စားကြတယ်…အစ်မရဲ့….ဘုန်းဘုန်းတွေကိုလည်း ဆွမ်းကပ်၊ အိမ်နီးချင်းတွေကိုလည်း ဝေပေါ့”

“ အေး…အေး…ကောင်းတာပေါ့ကွယ်…ပေး…ပေး…..အစ်မငှဲ့လိုက်မယ်”

နရီကမ်းပေးလိုက်သည့် ချိုင့်ကို မူယာယူကာ ထမင်းစားခန်းထဲ သွားလိုက်သည်။

“ လာ…အိမ်ထဲဝင်လာလေ…အပေါက်ဝမှာ စောင့်မနေနဲ့..လာ..လာ….ဒီမှာ ထိုင်စောင့်နေနော်….အစ်မ တစ်ခါတည်း ဆေးပေးလိုက်မယ်”

“ နေပါစေ..အစ်မရယ်…မဆေးပါနဲ့တော့”

“ ရပါတယ်….အစ်မ…ဆေးပါလိုက်မယ်…ထိုင်…ထိုင်”

နရီက ဒီဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စောင့်ရင်း ဒီမှာချိတ်ထားသည့် မိသားစုပုံကို ထပ်ကြည့်ပြန်သည်။

ဟုတ်ပါသည်။ ဒီလူလုံးဝမဖြစ်နိုင်။ ဒေါ်မူယာနှင့် လိုးနေသည့် ယောကျ်ားက ပုံထဲကထက် ဗလပိုတောင့်သည်။ အသားပိုညိုသည်။ ငါ မျက်စိအမြင်မမှားပါဘူးလေ။

“ ဒါက အစ်မယောကျ်ားလေ….နရီကို အစ်မ တစ်ခေါက်ပြောပြဖူးတယ်ထင်တယ်…အခု ပြန်လာတော့မှာ”

ပုံကို ငေးကြည့်ရင်း အတွေးလွန်နေသည့် နရီက မူယာက အရိုးခံအတိုင်း ဝင်ပြောလိုက်သည်။ နရီစိတ်ထဲမှာတော့ အရာအားလုံးရှင်းလင်းသွားလေပြီ။ သိသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ

“ ဪ…အဲလိုလား…ဒါဆို အစ်မ ကိုယ့်ယောကျ်ား ပြန်လာတော့မှာဆိုတော့ ပျော်နေမှာပဲနော်”

“ အင်း…ဒီလိုပါပဲ”

ယောကျ်ားမရှိသည့် အခိုက်အတန့်လေးအတွင်း နောက်ယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် ကာမပွဲတော်ကြီး ဆင်နွှဲနေကြောင်းကို နရီ သေချာရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိသွားခဲ့ရပြီ။ သို့သော် ဒေါ်မူယာကို အခက်တွေ့အောင်လုပ်ဖို့ နရီ စိတ်ကူးမရှိ။

နရီကိုယ်တိုင်ကလည်း ခြောက်ပြစ်ကင်း သဲလဲစင်နေတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ။ စပွန်ဆာယူထားသည်မလား။ လူတိုင်း လူတိုင်းရဲ့ တပါးသူ မသိစေချင်သည့်အတွင်းရေးတွေကို ဖွင့်ချပြီး အရသာခံတတ်သည်လူစားမျိုးထဲ နရီ မပါဝင်ပါ။ ကိုယ့်ဇာတ်ကို နိုင်အောင် ကနိုင်ပြီးတာပဲလေ။

“ အင်း…ဒါဆို…ပြန်ပြီနော်..အစ်မ”

“ အေး….အေး…ကျေးဇူးနော်…ညီမ။ ကူးကူးလေးရော နေကောင်းတယ်မလား”

“ အင်း….အခုက နောက်ဆုံး အတန်းတင်စာမေးပွဲကပ်နေတော့လေ စာလုပ်ဖို့ပဲ အော်နေရတယ်”

“ အိမ်က သားလည်း အတူတူပဲ နရီရေ”

“ ပြန်ပြီနော် အစ်မ”

နှုတ်ဆက်ကာ နရီထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ထမိန်က လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း အရည်စိုနေသည့်ကွက်က လေသလပ်ကာ အေးခနဲ့ အေးခနဲ့ ဖြစ်သွားသည်အထိ။ ဒီနေတော့ ဒေါ်မူယာ၏ လင်ငယ်ထားနေသည်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ သိရှိသွားရသည့်အဖြစ်။

အေးလေ… ယောကျ်ားနဲ့ ကင်းကွာနေတာ တော်တော်ကြာနေတာကို သူလည်း လိုချင်ရှာမှာပေါ့။ အခု လိုးနေသည့်ယောကျ်ားလီးက အဝေးက မြင်ရတာတောင် အသည်းယားစရာ။ တကယ့်ခံနေရသည့် ဒေါ်မူယာဆို ဘယ်လောက်ကောင်းနေလိုက်မလဲ။ ဒေါ်မူယာအကြောင်း လမ်းလျှောက်နေရင်း တွေးလာကာ ဦးမျိုးကိုပါ သတိရသွားသည်။

သတိရတယ် ဦးမျိုးရာ။

အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့ ဒီနေ့ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေ၊ နရီစိတ်ထဲခံစားရသမျှတွေကို ဒိုင်ယာရီထဲ စာလုံးစီကာ ရေးထည့်အုံးမည်။ ဒီဖက်ခေတ်မှာ သိပ်မရှိတော့တဲ့ ဒိုင်ယာရီရေးကျင့် နရီမှာရှိသည်။ နေ့တိုင်း ရေးလေ့မရှိသော်လည်း ပျော်ရသည့်နေ့တွေ၊ ဝမ်းနည်းရသည့်နေ့တွေ၊ ခံစားရသည့်နေ့တွေဆို ခံစားချက်တွေကို စာလုံးအဖြစ် မသွင်ပြောင်းကာ ရင်ထဲ မှာရှိသမျှ ဒိုင်ယာပေါ် ဖွင့်ဟလေ့ရှိသည်။

မြို့ပြောင်းလာတော့ ဒီမြို့မှာ ကိုယ့်ရဲ့ ရင်ဖွင့်ဖော်ဆိုတာ ရှိကိုမရှိ။ KTV မှာ လုပ်တုန်းကတော့ တော်တော်ခင်ခဲ့သည့် အစ်မတွေတော့ရှိသည်။ သို့သော်အခုက အဆက်အသွယ်က မရှိ။ ညီမလေး ကူးကူးကလည်း မိမိခံစားရသမျှကို နားလည်ပေးဖို့ အသက်ငယ်လွန်းသေးသည်။

ဒိုင်ယာရီလေးသာ မိမိအတွက် ရင်ဖွင့်ဖော်လို ဖြစ်နေပါတော့သည်။

........................................................................................................

အခန်း (၂၇)

သတိုးလည်း မူယာနှင့်ဆုံအပြီး အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘဝင်တွေမြင့်၊ မာန်တွေတက်နေရသည်။ သူ့ကြောင့် မူယာ ကော့နေအောင်ခံရသည်ကို ပြန်တွေးလိုက်ရင်း အားရလိုက်သည်မှာ ပြောဖွယ်ရာမရှိ။ အိမ်ရောက်တော့ ရေမိုးချိူးလိုက်ပြီး ထမင်းကားနေအောင်စားကာ ပင်ပန်းခဲ့သမျှ အတိုးချနားလိုက်ပစ်လိုက်တော့မည်။

ရေချိုးခန်းထဲ လီးနဲ့ ဆီးခုံ၊ ပေါင်ကြားတစ်ဝိုက် ကျန်ရစ်နေသည့် စောက်ရည်တွေ၊ သုတ်ရည်လက်ကျန်တွေကို သန့်စင်အောင် ဆေးနေတုန်းမှာ သားဖြစ်သူ သီဟအောင် အသံကို ရေချိုးခန်းတံခါးဝမှ ကြားလိုက်ရသည်။

“ ဖေဖေ…ရေချိုးပြီးရင် ဘွားဘွားက ထမင်းစားရအောင်တဲ့”

“ အေး…အေး…..ဖေဖေလာခဲ့မယ်…သားရေ…ခဏလေးပဲ”

ထူးထူးဆန်းဆန်း ယောက္ခမ စောင့်နေတော့ သတိုး ခပ်သွက်သွက်လေးချိုးလိုက်ရတော့သည်။ ရေချိုးပစ်လိုက်တော့ ခဏက ပင်ပန်းနေသမျှ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး လန်းသန်းသွားရသည်။ ရေချိုးဆပ်ပြာနံ့ဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး မွှေးကြိုင်နေတော့သည်။

ကလေးတစ်ယောက်အဖေ၊ မုဆိုးဖိုဟု ထင်ရက်စရာကို မရှိ။ အိမ်နေရင်း ခပ်နွမ်းနွမ်းတီရှပ်တစ်ထည်နှင့် ပုဆိုးတစ်ထည်ကို လဲကာ ထမင်းစားခန်းကို ထွက်လာလိုက်သည်။

“ လာ…သား….ထိုင်”

“ ဟုတ်ကဲ့…အမေ”

သီဟအောင်က အဖေဖြစ်သူ ပန်းကန်အပေါ် ဟင်းတွေ ဦးချထည့်ပေရသည်။ ဒေါ်တင်မူ ပန်းကန်ထဲကျုတော့ သမီးဖြစ်သူ မြ က ဦးချ၏။ မြနဲ့ သတိုးတောင် အခုတလောမဆုံဖြစ်။

“ သား…စား…..ဒါက ကြက်သားပေါင်း၊ ဒါက မန်ကျည်းရွက်သုပ်၊ ဘူးသီးဟင်းခါး၊ ဟိုဟာက ငပိရည်ကျို”

“ ရှယ်ပဲ…အမေရေ”

“ စား…စား…..သမီး….နင့်အစ်ကို ကို ထမင်းထပ်ထည့်ပေးလိုက်အုံးလေ”

“ ရတယ်…ညီမ…ကိုယ့်ဖာသာ ထည့်လိုက်လို့ရတယ်”

“ မိသားစုအချင်းချင်းကို အားမနာပါနဲ့..သားရယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့…အမေ”

ဒေါ်တင်မူ ဘာကို ပြောနေမှန်း သတိုးရော၊ မြရော မရိပ်မိကြ။

“ ကောင်းလား..သား”

“ အရမ်းကောင်းတာပဲ အမေ….ဒီလိုမျိုး…ထမင်းလက်ဆုံးမစားရတာတောင် တော်တော်ကြာပြီနော် အမေ”

“ ဟုတ်ပကွယ်….အလုပ်တွေ ရှုပ်နေကြတော့…အတူတူမစားဖြစ်ကြတာလေ…..ထည့်အုံး..ပြီးရင်…အမေ ပြောစရာရှိလို့”

ဟင်။

ဒေါ်တင်မူ ဘာပြောမှာပါလိမ့်။ သတိုး စိတ်ထဲ ထင့်သွားရသည်။ စားပြီးသောက်ပြီးတော့ မြ က ပန်းကန်တွေ သိမ်းဆည်းကာ ဆေးကြောရန် ဟန်ပြင်သည်။ သတိုးက မြ ပန်းကန်ဆေးရာ နေရာသို့ ဆေးရန် အိုးခွက်တွေ ယူသွားပေးလိုက်သည်။ နှစ်ဦးကြား ပြောစရာစကား မယ်မယ်ရရ မရှိသဖြင့် လုပ်စရာရှိတာကို လုပ်နေကြသည်။

“ မြေးလေး…..ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ဘွားဘွား ဖရဲသီးတွေ စိတ်ထားတဲ့ ပန်းကန်ရှိတယ်။ အဲတာ ယူလာပေးအုံး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘွားဘွား”

အသက်(၆၀)ကျော်နေဖြစ်သည့် ဒေါ်တင်မူက အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် သန်တုန်း မြန်တုန်း။ အရပ်ပုပု၊ ခပ်ဝဝကိုယ်လုံးဖြင့် ဒေါ်တင်မူပုံစံကို သဘောကောင်းသော်လည်း ပြတ်သားသည့်ပုံစံမျိုး။ အိမ်မှာ လူကြီးဆိုတော့ အကုန်လုံး စည်းနဲ့ကမ်းနဲ့ နေကြရသည်။

ညအိမ်ညနေ အိမ်ဖော်မထား။ မနက်ဆို အကူမိန်းမကြီးတစ်ယောက်လာပြီး ဒေါ်တင်မူ နှင့် အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်ရသည်။ ညနေဆို ပြန်ရသည်။ ဒီအိမ်မှာ အရွယ်ရောက်ပြီးသား ယောကျ်ားသား(၂)ယောက်တောင်ရှိသဖြင့် အပို မိန်းမသား မထား။

ဒါကလေ သူတို့၏ ကိုယ်ကျင့်တရားကို မယုံကြည်တာကြောင့် မဟုတ်ဘဲ မဖြစ်သေးတဲ့ အရာတွေကို ကြိုတားထားခြင်းဖြစ်သည်။ သမီးဖြစ်သူက Omega ဆီ သွား၊ သားမက်ကို ရေကူးကန်ကိုသွား၊ မြေးဖြစ်သူကို ကျောင်းကို အသီးသီးသွားကြရတော့ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့သည်မိမိက လူပိုကြီးလို မနေချင်။

အိမ်တစ်လုံးကို ထောင့်စေ့၊ ကွက်စေ့ သေချာအောင် အိမ်မှုကိစ္စပြုလုပ်သည်။

“ ဖရဲသီးက သိပ်ချိုတာပဲ…စားအုံး….မြေးလေး..ကောင်းလား”

“ ချိုပြီး အေးသွားတာပဲ ဘွားဘွားရယ်”

ဖရဲသီးစားပြီးသည်အထိ ဒေါ်တင်မူ စောင့်နေသည်။ ထို့နောက် စိတ်ထဲ ရည်ရွယ်ထားသည်မှာ ကြာမြင့်နေပြီ ကိစ္စအား စကားအလှဆင်ကာ ပြောထုတ်လိုက်တော့သည်။

မြ ဖက်ကို ကြည့်ရင်း

“ ဒီနေ့လိုလေ မိသားစု အကုန်လုံးနဲ့ ထမင်းစားရတာ အရမ်းအရသာရှိတာပဲ…သမီးရယ်”

သတိုးဖက်ကိုပါ လှမ်းမေးလိုက်သေးသည်။

“ သားရေ…ဘယ်လိုနေလဲ”

“ အရမ်းကောင်းတာပေါ့ အမေရာ”

ဒေါ်တင်မူ နိဒါန်းပျိုးနေလေပြီ။

“ အမေကတော့ ဒီမိသားစုအကုန်လုံး အဲလိုလေးပဲ ဥမကွဲ၊ သိုက်မပျက် အမြဲနေချင်တဲ့ ဆန္ဒရှိတယ် သားရယ်။ သားရော ဘယ်လို သဘောရလဲ”

သတိုးက အရိုးခံသဘောနဲ့ပဲ လှမ်းဖြေမိသည်။

“ အဲလိုပဲ နေရမှာပါ အမေရယ်”

“ အင်း…..အမေ စိတ်ထဲမှာလေ တွေးထားတာတစ်ခုတော့ရှိတယ်။ အခု အဲတာလေး ပြောချင်လို့။ အဲဒီဟာအပေါ် အကုန်လုံး သဘောတူမယ်လို့ အမေကတော့ မျှော်လင့်တာပဲ”

ဒေါ်တင်မူက စကားကို အရင် ချည်ပြီးတုတ်ပြီး ပြောနှင့်၏။ မြကတော့ အမေ ဘာများပြောချင်နေမှာပါလိမ့်ဟု တွေးနေမိသည်။

“ ဘာများလဲ…မေမေရယ်”

“ သမီးရော၊ သားရော အမေ ဖြစ်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒတစ်ခုရှိတယ်။ အမေ့ဆန္ဒတစ်ခုတည်း ဆိုတာထက် ဟောဒီက ငါ့မြေးလေး သဘောပါ ပါတယ်လို့ ထင်စေချင်တယ်။ ဒါကလေ တခြားမဟုတ်ဘူး။ သားနဲ့ သမီးကို အတူတူ အိမ်ထောင်ပြုလိုက်စေချင်တယ်”

“ ရှင်”

“ ဗျာ”

အာမေဋိတ်သံကိုယ်စီနှင့်။ မြရော၊ သတိုးပါ ကြောင်သွားသည်။ သတိုးဆို မြကို ဒီအိမ်ထဲ အတူတူနေကြသည့် ကာလပတ်လုံး ကိုယ့်မိန်းမ၏ ညီမအရင်းကို ကိုယ့်ညီမလို့ပဲ စိတ်ထဲသဘောပိုက်ထားခဲ့သည်။ အနှေင့်အသွားမလွတ်သည့် စကားပုံ ဆိုရိုးတစ်ခုတောင် ရှိသေးသည်မဟုတ်လား။

“ ဘဝဆိုတာ တိုက်ပွဲ၊ ခယ်မဆိုတာ လိုက်ပွဲ” ဆိုပြီး။

သတိုးကတော့ မြ က်ု လိုက်ပွဲဟု တစ်ခါမှ မထင်ခဲ့ဖူးပေ။ အခုကျတော့ ဒေါ်တင်မူအလိုကျ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်တော့မှာလဲ။

“ ဟုတ်တယ်…..သား…လည်း အခုထိ အရွယ်ကောင်းပဲ ရှိသေးတယ်။ အခု မြေးလေးနဲ့ အတူတူရှိနေတယ်ဆိုပေမဲ့ နောင်တစ်ချိန်ချိန်မှာ နောက်အိမ်ထောင်ပြုနိုင်တာပဲ။ ဒီတော့ အမေက ကိုယ့်မြေးလေးကို ကိုယ် မသိတဲ့ သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်လက်ထဲ ထည့်ပေးဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူး”

“ အမေကလည်း ကျနော့်မိန်းမ ဆုံးတာက တစ်နှစ်တောင် ဒီနှစ် မေလမှာပြည့်မှာဗျာ။ နောက်မိန်းမ ယူဖို့က မစဉ်းစားသေးပါဘူး”

ဒေါ်တင်မူ ဖွင့်ထုတ်ချင်သည့် စကားတွေ ရှိပေမဲ့လည်း မျိုသိပ်လိုက်သည်။

“ အမေက လူကြီးဆိုတော့ ရှေ့မှာဘာတွေဖြစ်နိုင်လဲ ဆိုတာ ကြိုမြင်ပြီးသား။ ပြီးတော့ သမီးကလည်း အခုဆို အိမ်ထောင်ပြုရမဲ့ အရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ အမေ မျက်စိမမှိတ်ခင်လည်း အိမ်ထောင်လျက်သားကျသွားကို မြင်ချင်သေးတယ်”

“ မေမေကလည်း….”

မြစကားကို ဒေါ်တင်မူ ဟန့်လိုက်သည်။

“ ပြီးတော့ ဒိကိစ္စက အမေသဘောတစ်ခုတည်းနဲ့ ဆုံးဖြတ်တာမဟုတ်ဘူး။ ငါ့မြေးလေး သီဟ ရဲ့ ဆန္ဒပါ ပါတယ်။ ဒီတော့ ဒီက အမေအိုရဲ့ ဆန္ဒကို နှစ်ယောက်စလုံး စဉ်းစားပေးစေချင်တယ်”

“ အမေ…ကျနော်က ကလေးတစ်ယောက်အဖေ၊ မုဆိုးဖို….မြက အပျိုလေးဗျ”

“ ပျိုပျိုအိုအို ဒါတွေ အမေ မကြည့်ဘူး။ သင့်တော်၏၊ မသင့်တော်၏ဆိုတာကိုပဲ အမေ ခေါင်းထဲရှိတယ်။ ကိုယ့်သမီးလေးနဲ့ သင့်တော်တဲ့ယောကျ်ားဆိုလို့ သားကိုပဲ မေမေမြင်မိတယ်။ ဒီတော့ စဉ်းစားပေးစေချင်တယ်။ သဘောတူရင် ဝါကျွတ်တာနဲ့ လက်ထပ်စေချင်တယ်”

“ ဗျာ…အမေ”

“ ရှင်”

...........................................................................

အခန်း (၂၈)

ဒေါ်တင်မူက ဒီစကားတွေကို ပြောချင်နေတာကြာပြီ။ ပြောကို ပြောမှဖြစ်တော့မည့် အခြေအနေကိုလည်း ဆိုက်ရောက်လာသည်။ ဒေါ်တင်မူက အိမ်ထဲကနေ အပြင်ကို သိပ်ထွက်လေ့မရှိဘဲ အိမ်မှာပဲ အိမ်မှုကိစ္စတွေလုပ်လိုက်၊ မြေးလေးကို ချစ်လိုက် လုပ်နေသော်လည်း အပြင်မှာ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာကိုတော့ အတော်အသင့် နားစွင့်မိသည်။

အထူးသဖြင့် မနက်ဆို အိမ်မှာ အိမ်အလုပ် လာလာလုပ်ပေးသည့် “စိန်စိန်” ရှိနေတော့ အတင်းရော၊ သတင်းရော အစုံသိရသည်။ ကိုယ့်သားမက်ဖြစ်သူက အပြင်မှာ တခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တွဲသွားတွဲလာရှိနေမှန်း စိန်စိန်မှ တဆင့် ဒေါ်တင်မူသိရသည်။

ဘယ်လို မိန်းကလေးမျိုးနှင့်တွဲနေမှန်း ဒေါ်တင်မူ မသိ။ အကယ်၍ ကိုယ့်သားမက်နှင့်တွဲနေသည့် အမျိုးသမီးက လင်ကြီးငုတ်တုတ်နဲ့မှန်းသာ သိခဲ့ပါလျှင် ဒေါ်တင်မူ ပိုတောင် ခံစားရအုံးမည်။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်တင်မူ စဉ်းစားခန်းဝင်ရလေတော့သည်။

ကိုယ့်သားမက်ဖြစ်သူ သတိုးက အခုမှ အရွယ်လေးကောင်းတုန်း။ အခုတော့ မိန်းမဆုံးပြီးကာစမို့လို့ တယောက်တည်းနေနေပေမဲ့ တချိန်ချိန်မှာ နောက်အိမ်ထောင်ပြုနိုင်တာပင်။ အကယ်လို့များ နောက်မိန်းမထပ်ယူခဲ့လျှင် ကိုယ့်မြေးဖြစ်သူ သီဟအတွက် ခက်ပေတော့မည်။

ကိုယ့်မြေးက တခြား သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်ကို မိထွေးတော်ရမှာပင်။ အခု လူပျိုပေါက်လေးဖြစ်လာတော့ ဘယ်လိုမှ မိထွေးနဲ့သား က တည့်နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိ။ နောက်ထပ် သတိုးက တခြားမိန်းမစကားကိုစာ ယုံပြီး မြေးဖြစ်သူကို ရိုက်လား၊ နှက်လား၊ ဆူလား၊ ဟောက်လား လုပ်ရင်။

အမယ်လေး….လေး….လေး။

ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့။

အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ လုံးချာလည်ပြီးသည်နောက် နောက်ဆုံး ဒေါ်တင်မူ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်တော့သည်။ ကိုယ့်သားမက်နဲ့ ကိုယ့်သမီးကို ပေးစားလိုက်ရင် ဒီကိစ္စတွေ ရှင်းသွားလိမ့်မည်။ အစကလည်းက သီဟက သူ့တီတီကို ချစ်ပြီးသားပင်။

သူ့တီတီက သူ့အဖေမိန်းမဖြစ်သွားရင်လည်း သိပ်ပြီးထူးထူးခြားခြားပြောင်းလဲသွားမှာမဟုတ်။ အဒေါ်နဲ့တူ ဆက်ဆံရေးက အစကတည်းက ကောင်းနေပြီးသားပင်။ သို့သော် သတိုးနဲ့ သမီးကို ဖွင့်မပြောခင် တစ်ပတ်လောက်အလိုကတည်းက မြေးဖြစ်သူနှင့် စည်းဝါးကိုက်ထားပြီးသား။ မြေးလေး ကျောင်းပိတ်ရက်တစ်ရက်မှာ ထိုကိစ္စကို ဒေါ်တင်မူ စနည်းနာပြီးပြီ။

“ မြေးလေး အဘွားဝင်လာမယ်နော်”

သီဟက လူပျိုဖော်ဝင်နေတော့ အရပ်ကလန်ကလားနဲ့ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည်လေးဖြစ်နေသည်။ အဖေနဲ့ သိပ်မတူဘဲ အမေဖြစ်သူနဲ့ ပိုတူ၏။ သတိုးနှင့် တူသည်က အရပ်မြင့်တာရယ်၊ လူကောင်ကြီးတာရယ်၊ မျက်လုံးအစုံရယ်။ ဒါပဲရှိသည်။

ကျန်တာ သူ့အမေနှင့် တော်တော်ဆင်၏။ အသားအရေ ခပ်လတ်လတ်၊ မျက်နှာကျတွေအကုန်လုံး ကေသရီနှင့် တူ၏။ အခုလည်း ဖုန်းဖွင့်ပြီး Mobile legend ဆော့နေသည်။ အဘွားဝင်လာသည်ကိုပင် မမြင်။ ဖုန်းကိုသာ သည်းသည်းမည်းမည်း။

“ မြေးလေး”

မကြားလိုက်မိ။ သီဟပုခုံးပေါ် ဒေါ်တင်မူ လက်တင်လိုက်မှ ဘေးမှာ လူရှိနေကြောင်း သတိထားမိသည်။

“ အဘွား”

“ ငါ့မြေးလေး ဂိမ်းဆော့နေတာလား”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ ကျောင်းစာတွေရော လိုက်နိုင်ရဲ့လား”

“ လိုက်နိုင်ပါတယ် အဘွား”

“ ငါ့မြေးလေးက လိမ္မာလိုက်တာကွယ်”

သီဟလည်း ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး စကားလာပြောနေသော အဘွားကြောင့် အနည်းငယ် ထူးဆန်းသလို ခံစားနေရသည်။

“ အဘွား…ပြောစရာရှိလို့လား”

“ ပြောစရာကြီးရယ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့လေ….ဟင်း”

ဒေါ်တင်မူ သက်မတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်၏။ စာကြည့်ခုံက ကုလားထိုင်ကို ဆွဲကာ သီဟနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ သား ဖေဖေအကြောင်း ပြောချင်လို့”

“ ဖေဖေ…..ဟင်…..ဖေဖေက ဘာဖြစ်လို့လဲ အဘွား”

“ ဒီလိုလေ သားရဲ့။ သားဖေဖေက အခုမှ အသက်က ငယ်သေးတယ်လေ။ မတော်လို့များ နောက်မိန်းမများ ကောက်ယူသွားရင် ငါ့မြေးလေးအတွက် အဘွား စိတ်ပူလာလို့ သားရဲ့”

“ အဘွားကလည်း ဖေဖေက အဲလို မလုပ်လောက်ပါဘူး”

လောကကြီးအကြောင်း ဘာမှမသိသော သီဟက အရိုးခံအတိုင်း ပြော၏။ သူ့အဖေ နောက်မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် တွဲနေသည်ကို ဒေါ်တင်မူ ထုတ်မပြောပြချင်။

“ ဒီတော့လေ…အဘွားတစ်ခုခုစဉ်းစားထားတာ ရှိတယ်။ ငါတို့မြေးလေးရော၊ အဘွားတို့ရော ဒီအတိုင်း စည်းစည်းလုံးလုံးလေး ဆက်နေလို့ရအောင် သားဖေဖေနဲ့ သားတီတီကို ပေးစားလိုက်ရင်ရော”

“ ဖေဖေ နဲ့ တီတီကိုလား”

“ အင်းလေ…သားက တီတီကို မချစ်လို့လား”

“ အဘွားရယ်….သားအချစ်ဆုံးက ဖေဖေရယ်၊ မေမေရယ်၊ တီတီရယ်၊ အဘွားရယ်၊ အဲဒီလူတွေကို သားအချစ်ဆုံးပဲလေ”

“ အေးပါလေ…..ဒီတော့ သားဖေဖေကို တီတီနဲ့ ပေးစားရင်ရော သားအဆင်ပြေလား”

“ ဟိ….ဟိ…ပြေတာပေါ့…ပိုတောင် ပြေသေး။ တီတီကို အခုထက်ပိုပြီး အနိုင်ကျင့်လို့တောင်ရသေး”

“ ကောင်စုတ်လေး…အဒေါ်က ကိုယ်ပူဆာသမျှ အလိုလိုက်တိုင်း သိပ်မဆိုးရဘူးနော်”

ဒီတစ်အိမ်လုံးမှာ သီဟပူဆာသမျှ အလိုလိုက်တာ တီတီ ပဲရှိသည်။ မေမေရှိတုန်းစဉ်ကလည်း မေမေက သီဟ ပူဆာသမျှ အလိုမလိုက်တတ်ပေ။ လိုအပ်သည်ကိုသာ ဝယ်ပေးသည်။ လိုချင်သည်မှန်သမျှ ဝယ်ပေးလေ့မရှိ။ ကြားထဲ မနေနိုင်သူက တီတီဖြစ်သူ မြ။

မြကသာ ကိုယ့်အစ်မမသိအောင် သီဟလိုချင်တာတွေ ဝယ်ပေးလေ့ရှိသည်။ သီဟဆို နောက်ပိုင်းလိုချင်တာရှိလျှင် အမေကို မပြောတော့ဘဲ သူ့တီတီကိုသာ ပြောတော့သည်။

“ ဒီတော့လေ…..သားဖေဖေနဲ့ သားတီတီ ယူလိုက်ကြရင် သားစိတ်မဆိုးဘူးမလား”

“ ဆိုးစရာလား အဘွားရယ်။ အဲလိုသာ ဖြစ်ရင် သား အပျော်ဆုံးဖြစ်နေမှာ”

အစကတော့ ဒေါ်တင်မူ စိတ်ထဲ သီဟကို ထိုကိစ္စညှိရခက်မည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ တကယ်လက်တွေ့မှာတော့ အဆင်ပြေလွန်းသည်က ဟိုဖက်ကမ်းတောင်ကျော်နေပြီ။ ဝမ်းသာစိတ်ကြောင့် အားပါးတရပြုံးလိုက်ရင်း

“ ဒါဆို ဒီကိစ္စ ငါ့မြေးလေး သဘောတူတယ်လို့ တွက်လိုက်ပြီနော်”

“ တူတယ်……တူတယ်..အဘွားရေ”

“ အေး….အေး”

အခုလက်ရှိ ဖရဲသီးစားပြီးတော့ မိမိအနားမှ ရှိသည့် သတိုးနှင့် မြကို ထိုကိစ္စ ဖြစ်နိုင်၊ မဖြစ်နိုင် ဖွင့်ပြောလိုက်၏။ စားပွဲဝိုင်းမှာလည်း သီဟရှိနေသည်။

“ မြေးလေးလည်း သဘောတူတယ်နော်”

“ ဟုတ် ဘွားဘွား”

အစကတည်းက မြေးအဘွားတို့ စည်းဝါးကိုက်ထားပြီးသားပင်။ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေသည့် သတိုးနှင့် မြဆီ ဒေါ်တင်မူ စကားဆက်ပြောသည်။

“ သားနဲ့သမီး အရင်တိုင်ပင်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ပတ်ဆို အမေ့ကို ဖြစ်နိုင်၊ မဖြစ်နိုင်ဆိုတာကို ပြန်ပြောပြပေးပါ။ အမေကတော့ Yes ပဲကြားချင်တယ်”

“ ရှင်”

“ ဗျာ”

............................................................................

အခန်း (၂၉)

သတိုးလည်း ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့။ မြကလည်း ဘာမှ ဆက်မပြောနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေရသည်။ အမေဖြစ်သူကိုယ်တိုင်က စီစဉ်သည်ဆိုတော့ ဘယ်လိုငြင်းပါယ်ရမှန်း မသိ။

“ ဒါက အမေဖြစ်စေချင်တာပါ။ လက်ခံပေးဖို့ပဲ တောင်းဆိုပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် မြန်မြန်လက်ထပ်ပြီး ကလေးပါ မြန်မြန်မွေးကြကွယ်”

“ အမေ”

မြ မျက်နှာကြီးတစ်ခုလုံး ရဲပဒေါင်းခတ်သွားရသည်။ အမေကို ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားဖို့မဖြစ်။ စကားစအား ဒီမှာတင် ဖြတ်ချရမည်။

“ မေမေ….သမီး အစ်ကိုနဲ့ အရင်ဆွေးနွေးပါရစေအုံးလေနော်….မေမေ”

“ အေး…သမီး….ဒါဆို နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောကြအုံး…မြေးလေး စမေးပွဲနီးနေပြီမလား။ အခန်းထဲ စာသွားဖတ်တော့လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အဘွား”

သီဟကိုပါ နှင်ထုတ်လိုက်တာ စားပွဲဝိုင်းမှာ သတိုးနှင့် မြနှစ်ဦးတည်း ကျန်ခဲ့တော့သည်။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသာ နေရာယူလျက်။ ဘာက အစရှာလို့ ရှာရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သတိုးကပဲ အဆိုပါတိတ်ဆိတ်မှုအား အရင်ဖြိုခွဲပစ်လိုက်သည်။

“ ညီမရယ် အစ်ကို အားနာလိုက်တာကွာ။ အမေ အဲလိုသဘောရှိမှန်း အစ်ကို တကယ်မသိခဲ့ဘူးကွာ”

“ မြ သိပါတယ် အစ်ကိုရယ်”

“ ဒီကိစ္စမှာလေ ညီမကိုပဲ အစ်ကို အားနာပြီးရင် အားနာနေရပြီ။ ဟိုလေ ညီမမှာ ရည်းစားရှိရင် အမေကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြလိုက်ပါလား”

မြ တစ်ချက်တော့ စိတ်ဆိုးမိသည်။ ဘယ်လိုလူကြီးလဲ။ သူပဲ အရက်မူးနေတုန်းက လူကို သူ့မိန်းမလိုလို ဖက်လား နမ်းလားနဲ့။ အခုကြပြန်တော့ တမျိုးဖြစ်သွားပြန်သည်။

“ ညီမမှာ ရည်စားရှိရင် အမေ ဒီကိစ္စကို ဆက်ပြီးတိုက်တွန်းတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ထင်တာပဲ”

“ မြမှာ ရည်းစားမရှိဘူး အစ်ကို”

“ ဗျာ”

သတိုး နောက်တစ်ကြိမ်နှုတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။ မြဆီ ကြည့်လိုက်တော့ သူမ လည်းစိတ်အိုက်နေပုံပေါ်သည်။ မီးရောင်အောက်မှာ မြရဲ့အလှကို ကြည့်နေမိသည်။ မြ၏ မျက်နှာ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းက ထူးကဲပြီး လှပချွန်းထွက်နေတာမျိုး မရှိသော်လည်း သူ့ဟာနဲ့သူ အချိုးတကျ ရှိနေတော့ ချောသည့် လှသည့် အမျိုးသမီးထဲပါသည်။

ဗြူတီပါလာဖွင့်ထားသည်ဆိုတော့ ဝတ်ပုံစားပုံက လျှပ်ပေါ်လော်လီခြင်းမရှိဘဲ လုံလုံခြုံခြုံနှင့် လှသည့်ပုံစံမျိုး အဝတ်များသည်။ နှာဖူးပေါ်ဝဲကျနေသည့် ဆံမြိတ်ခပ်ပါးပါးလေးနှင့် ဂုတ်ထောက်ကျော်ကျော် ပုတုံးရောင် ဆံကေသာက အထပ်ထပ်ပုံစံနှင့် Profesional hair stylist နှင့် ပုံသွင်းထားမှန်း သိသည်။

လှသည်ဆိုတာထက် ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့် အမျိုးသမီး။ စမတ်ကျသည့် အမျိုးသမီးပုံစံပိုပေါက်သည်။

“ မြတို့အရင် စဉ်းစားလိုက်ရအောင်လေ အစ်ကို”

“ ဪ…..အေး..အေး…ညီမ ကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်နော်။ အစ်ကိုက ညီမ ဘာပဲဆုံးဖြတ်ဆုံးဖြတ် အစ်ကိုက ရတယ်”

မုန်းတယ်….အစ်ကို့ကို။ ကိုယ်က မိန်းမသားတန်မဲ့ ကျမ အမေပြောတာ လက်ခံပါတယ်။ အစ်ကိုနဲ့ လက်ထပ်ဖို့လည်း သဘောတူပါတယ်လို့ ဘယ်လို အင်အားမျိုးနဲ့ ပြောထွက်မှာလဲ။ နည်းနည်ရပါးပါး အရိပ်အကဲလေး ကြည့်ပါအုံးလား အစ်ကိုရယ်။

“ အင်း….ဒါဆို မြ အိပ်တော့မယ်”

“ အေး….အေး”

သတိုးလည်း ကြောင်စီစီနှင့် ကျန်ခဲ့သည်။ မြနှင့် တစ်အိမ်တည်းနေတာ ကေသရီနှင့် အိမ်ထောင်သက်တလျှောက်လုံးဖြစ်သော်လည်း မြက တချိန်ချိန်မှာ ကိုယ့်ရဲ့ မိန်းမဖြစ်လာနိုင်သည်ဆိုသည့် အတွေးမျိုး ယောင်လို့မျှ မတွေးခဲ့ဖူးပါ။

အခုက အမေက နှစ်ယောက်သားရှေ့ ဘွင်းဘွင်းကြီး ဖွင့်ဟလိုက်တော့ နောက်ဆို တစ်အိမ်တည်း ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာလဲ။

“ ဟူး”

သက်ပြင်းမှုတ်ရုံမှလွဲ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါ။

“ အဖြေပေးရန် (၁)ရက်အလို”

မနက်ဖြန်ဆို သတိုးနှင့် မြ မင်္ဂလာကိစ္စ အဆင်ပြေ၊ မပြေ ဒေါ်တင်မူဆီ ပြောကြရတော့မည်။ ခက်တာက ကာယကံရှင် (၂)ယောက်စလုံး ဘယ်လို ဆန္ဒရှိမှန်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမရှိကြသေး။ မင်္ဂလာကိစ္စ ပြောပြီရသည့်နောက်နေ့က စပြီး နှစ်ယောက်စလုံးက တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်မတွေ့အောင်ရှောင်ကြသည်။

ထို့ကြောင့် (၁)ပတ်လုံးလုံး သတိုးနှင့် မြ မျက်နှာတောင် ကောင်းကောင်းမဆိုင်ဖြစ်ကြပေ။ မနက်ဖြန်အတွက် သတိုးလည်း မအိပ်ပျော်နိုင်။ ဟိုဖက်လိမ့်၊ ဒီဖက်လိမ့်ရင်းလည်း အိပ်လို့မရ။ အိပ်ယာနှင့်ကပ်လျက် မှန်တင်ခုံပေါ်က မိသားစုပုံထဲက ကေသရီကို လှမ်းပြောမိသည်။

“ ကိုယ် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မိန်းမရယ်။ မိန်းမရေ ဒီကိစ္စ အဆင်ပြေသွားမယ်လို့ထင်လား”

တယောက်တည်း စကားတွေ ပြောနေမိသည်။ မထူးတော့သည့်အဆုံး အိမ်ရှေ့ ခြံထဲက အလှဆင်ထားသည့်ခုံဆီ သွားထိုင်ကာ အသက်ဝဝရှူလိုက်အုံးမည်။ လပြည့်ကျော် (၁) ရက်နေ့ဆိုတော့ မီးတွေ မှိတ်ထားလျက်နဲ့ လ အရောင်ကြောင့် အရာအားလုံးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရ၏။ အိမ်ရှေ့ခုံဆီအရောက်

“ ဟင် အစ်ကို”

မြ ပါလား။

ပက်ပင်းကြီးတိုးမိတော့ ပြန်လှည့်လိုက်ရန် မသင့်တော်ပြန်။ သတိုးနည်းတူ မြလည်း အိပ်မပျော်နိုင်ဖြစ်နေသဖြင့် အိမ်ရှေ့ခုံမှာ ထိုင်ကာ လရောင်အလှကို ခံစားနေမိသည်။ တစ်လောကလုံးက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်စက်လျက်။ ပုဇဉ်းရင်ကွဲအော်သံ တချက်တချက်ကြားရသည်အပ ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့်အပြည့်။

ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကြယ်လေးတွေ သိပ်မစုံပေမဲ့ ရှိသည့်ကြယ်လေးတွေကတော့ မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ်နှင့်။ ဆန်းစသော်တာ လမင်းကြီးကတော့ ညအမှောင်ယံထဲ ထီးထီးကြီး ထွန်းလင်းတောက်ပလျက်ရှိသည်။ ညလေပြေအေးက မြ ဆံနွယ်တွေကို တိုက်ခတ်သွားသည်။

အင်း။

ဒီလိုမျိုး အပြင်မှာ မထွက်ထိုင်ဖြစ်တာတောင် တော်တော်ကြာနေပါရော့လား။

“ ချွတ်…..ချွတ်”

နားထဲ ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်ရသဖြင့် မြ ကြက်သီးမွှေးညှင်းထသွားရသည်။ ညကြီးအချိန်မတော် သရဲခြောက်ခံနေရတာများလား။ အတွေးနဲ့တင် ကျောထဲ စိမ့်တက်လာသဖြင့် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အစ်ကို ဖြစ်နေတော့သည်။

“ ညီမပါလား…..ညီမလည်း အိပ်မပျော်ဘူးလား”

“ အင်း…အစ်ကို…လာထိုင်လေ…..အစ်ကို…မတ်တပ်ရပ်နေရတာ အားနာစရာကြီး”

ခုံတန်းရှည်၏ ဘယ်ဖက်သို့ မြ ကပ်ပေးလိုက်သည်။ လွတ်သွားသည့်နေရာမှာ သတိုး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ လရောင်ကြောင့် တယောက်မျက်နှာပေါ်  ကျန်တယောက်သေချာမြင်နေရသည်။ လရောင်ဆမ်းထားသည်ကြောင့်များ မြ ဒီနေ့ည တော်တော်လှနေသည်ဟု သတိုးထင်မိသည်။

စိုလက်နေသော အသားအရေက လှလှပပ။ ညက ဘယ်လောက်တောင် တိတ်ဆိတ်နေသလဲဆို အသက်ရှူသံ ခပ်ဖွဖွလေးကိုတောင် ကျန်တယောက်က သေချာကြားနေရသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ ရင်ထဲ တစ်ခုခုဖြစ်တော့မှာကို ကြိုသိနေသလိုပင်။ လရောင်၏ ဖမ်းစားမှုကြောင့်လား။ တိမ်ဝှက်နေသည့် ဆန္ဒတွေကြောင့်လား။ အရာအားလုံးပေါင်းဆုံမိသွားပါက ဆုံစည်းခြင်းတစ်ခု ဖြစ်လာတော့မည်ဟု ထင်မိပါသည်။

...................................................................................

အခန်း (၃၀)

“ မနက်ဖြန် အမေကို အစ်ကိုတို့ကိစ္စ အဖြေပေးရတော့မှာနော်”

“ အင်း”

“ အဲဒီဟာနဲ့ပက်သက်ပြီး ညီမ ဘယ်လိုသဘောရလဲ။ အစ်ကိုကတော့ ညီမ သဘောအတိုင်းပါပဲ။ အစ်ကို့ဆန္ဒဆိုတာထက် အရာအာလုံးကို ညီမ သဘောတိုင်းဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမှာပါ”

“ အစ်ကိုရယ်”

သတိုး၏ စကားကြောင့် မြ ကြည်နူးသွားရသည်။ ဟိုနေ့ကတော့ စိတ်ထဲကြည့်လို့မရဘဲ မုန်းနေမိသည်။ အခုကျပြန်တော့လည်း နှစ်ခြိုက်မိပြန်၏။ စိတ်တွေလည်း အပျိုဖြန်းမလေးလို လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်ဖြစ်နေမိသည်။ သို့သော် တော်တော်နဲ့ မြ စကားမဆိုမိ။ တုံဏှိဘာဝေလုပ်နေမိသည်။

“ ပြောလေ…….ညီမ……ညီမဘက်က တစ်ခုခုပြောမှ အစ်ကိုက ဘာလုပ်ပေးရမလဲလို့ ဆက်စဉ်းစားရမှာ”

“ မြ…..မြ…သဘောကတော့ အမေဆန္ဒကို ငြင်းစရာမရှိဘူး အစ်ကို”

“ ဟင်”

သတိုးမျှော်လင့်ထားသည်က မြ ငြင်းလိမ့်မည်ဟု။ တကယ်တမ်းကျတော့ မြကို သတိုးက မုန်းနေစရာအကြောင်းမရှိ။ သဘောတောင် ကျမိသေးသည်။ အမြဲတမ်း ကိုယ့်ညီမလို သဘောထားခဲ့သူက ရုတ်တရက် ဇနီးမယားဖြစ်လာမှာဆိုတော့ တမျိုးကြီး ခံစားနေရသလိုသာရှိသည်။

ဘာမှ တိတိပပ ငြင်းရန် အကြောင်းပြချက်မရှိ။ ပက်သက်ခဲ့သည့် မူယာကိုလည်း တရားဝင်လက်ထပ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိ။ ဒီအတိုင်း စိတ်ထွက်ပေါက်သက်သက်မျှသာ။ မြကို ဒီအသက်အရွယ်၊ ဒီလို လှပတင့်တယ်သည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးအဖို့ ရည်းစားက ရှိကို ရှိမှာပင်။ မိမိကို ငြင်းပြီး သူမရည်စားအကြောင်းကို ပြောလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။

ထိုကဲ့သို့ လွယ်လင့်တကူ လက်သင့်ခံလိမ့်မည်ဟု မတွေးထားခဲ့ရိုး။

“ ဒါဆို ညီမက အစ်ကို့နဲ့ လက်ထပ်ဖို့ သဘောတူတယ်ပေါ့”

“ အင်း”

မြ ပြောရင်း ရှက်လာသဖြင့် ထထွက်ရန်ဟန်ပြင်သည်။

“ အိုး”

မြ ထထွက်ပြေးမည်အပြု သတိုးက သူမ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။

“ နေပါအုံး…မြကလေးရယ်….နေပါအုံး…ကိုယ် ပြောစရာရှိသေးလို့”

အခေါ်အဝေါ်တွေက ဗြုန်းစားကြီး ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ မြနှင့် သတိုး မတ်တပ်လျက်ကြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနှင့်။ သို့ပေသိ မြ သတိုးကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲ။ ခေါင်းကို ခင်းထားသည့်မြက်ခင်းစိမ်းတွေဆီ ကိုသာ အကြည့်လွှဲထားသည်။

“ ကိုယ်ပြောစရာရှိသေးတယ် မြကလေးရယ်။ ကိုယ်လေ…မြလေးဆီက ဒီလိုအဖြေဖြစ်လိမ့်မယ်မှန်း မထင်ထားခဲ့ဘူး သိလား။ ကိုယ်လည်းလေ မြလေး ဖက်က ဘယ်လိုသဘောရှိမှန်း မသိလို့သာ ဘာမှ အရင်မပြောတာ။ အမေက မြနဲ့ ကိုယ်ကို လက်ထပ်စေချင်တယ်ပြောတုန်းက ကိုယ့်ဖက်က ငြင်းစရာအကြောင်း ဘာမှ မရှိဘူး။ မြလေး လို လှလည်း လှ၊ ပညာလည်း တတ်၊ သားကိုလည်း ဂရုစိုက်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို ကိုယ်က ပိုသဘောကျတာပေါ့”

“ အိုး”

“ ဒါပေမဲ့လေ….တစ်ခုပဲ…သိလား။ အစ်ကိုက မုဆိုးဖိုလေ။ မြက အပျိုကလေး။ ဒါက မြအတွက် အဆင်ပြေပါ့မလား”

“ အစ်ကိုရယ်”

မြလည်း အခုမှ သတိုးရင်တွင်းဖြစ်တွေကို ကြားသိလိုက်တော့ ကျေနပ်သွားသည်။ သူမ ဟိုးအရင်ကတည်းက စိတ်ကူးရှိခဲ့သည်လို့ ပြောခဲ့ဖူးသည်။ အစ်ကို့လိုယောကျ်ားမျိုး နဲ့ အိမ်ထောင်ကျချင်သည်ဟု။ အခုကျ မထင်မှတ်ဘဲ အစ်ကို့နဲ့ လက်ထပ်ရတော့မည်ဟု သိလိုက်တော့ မြရင်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းကို မသိတော့။ အစ်ကို မူးနေသဖြင့် မှတ်မိမှာ မဟုတ်သော်လည်း လူကို ဆွဲလားရမ်းလားလုပ်ဖူးသဖြင့် မကျေနပ်။

ဒါပေမဲ့လည်း လက်ထပ်ရမည်ဟု သိလိုက်ပြန်တော့ ကြည်နူးရပြန်သည်။

“ မြလည်း ပြောမယ်သိလား။ မြ ဘဝတလျှောက်မှာလေ ဖေဖေက ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးသွားတော့ နီးနီးကပ်ကပ်ရှိဖူးတဲ့ ယောကျ်ားဆိုလို့ အစ်ကိုပဲရှိခဲ့တာ။ မမ ရှိတုန်းက မမနဲ့ အစ်ကို့ကို ကြည့်ပြီး မြ ပျော်ရတယ်သိလား။ မမ ဆုံးပြီး အစ်ကို အရက်တွေ တအားသောက်နေတာ မြင်တုန်းကလည်း မြ စိတ်မကောင်းဘူး။ အခုလို လန်းလန်းဆန်းဆန်း ပြန်တွေ့ရတော့လည်း ကျေနပ်ရတာပဲ။ တစ်ခုပဲ။ အခု အစ်ကို့ကို မြနဲ့ လက်ထပ်ခိုင်းတော့ မြက မမ အပေါ် အပြစ်မကင်းသလို ခံစားရတယ်သိလား”

“ မြလေးကလည်း….ကေသရီလည်း အခုကိစ္စကို တမလွန်ဘဝကနေ မြင်နေရင်လည်း သူလည်း ကျေနပ်လောက်မှာပါ”

“ အင်း…ဟုတ်မှာပါနော်…မမ မြအပေါ် စိတ်မဆိုးလောက်ဘူးနော်”

“ စိတ်မဆိုးပါဘူး…မြကလေးရဲ့….ကိုယ့်ကို ကြည့်ပါအုံး…ဘာလို့ အကြည့်တွေ တအားရှောင်နေတာလဲကွာ”

သတိုးက မြပုခုံးကို ထိန်းသည်။ မြ သတိုးကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။

အိုး။

ကြည့်မိသည်နဲ့ လွှဲဖယ်မိပြန်သည်။ သတိုးအကြည့်တွေက ချစ်ရည်ရွှန်းကာ တောက်ပနေသည်။ မြ ရင်မဆိုင်ရဲ။

“ ကိုယ်နမ်းမယ်နော်”

ပြောပြီးသည်နှင့် သတိုးက မြနဖူးလေးကို ငုံနမ်းလိုက်သည်။

“ မွ…..မွ”

မြ ရင်တွေ ဖိုးသိုးဖတ်သတ် ဖြစ်လာလေပြီ။ ပြီးနောက် မှိတ်ထားသည့် မျက်ခွံလေးပေါ်ဝယ်။ ပါးပြင်ပေါ်သို့ အနမ်းဖွဖွများ။ သတိုးက မြ မေးစေ့ကို လက်နှင့်ထိမ်းကာ ဆွဲမော့လိုက်သည်။ ပြီးနောက် မြ နှုတ်ခမ်းလေးတွေအပေါ် အနမ်းလေးတွေ ခြွေချလိုက်၏။

“ မွ….မွ…..ပြွတ်…..ပြွတ်……ပြွတ်”

မြ အိပ်မက်တွေထဲ စိတ်ကူးယဉ်ထားသည့် အနမ်းတွေ။ အိပ်မက်က အမှန်တကယ် လက်တွေ့မှာ ဖြစ်လာခဲ့လေပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်းဖိကပ်ရုံလေးသာ။ အချစ်လျှပ်စီးက နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုပေါ်က ဖြတ်သန်းကာ ဓာတ်ကူးလျက်ရှိလေပြီ။

ချိုမြိန်သော အနမ်းများ။ မွှေးပျံ့ထုံရီသော အနမ်းများ။ ပြီးနောက် သတိုးက မြ နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ခပ်ဖွဖွ စုပ်ယူသည်။ မြ တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလာသည်။ ရင်ခုန်သံတွေက ဒိန်းတလိန်းနတ်ပူးကပ်သလို ဝုန်းဒိုင်းကြဲဆူညံလျက်ရှိ၏။ ဆန့်ကျင်ဘတ်ယောကျ်ားသားအထိအတွေ့ မရှိခဲ့သော မြဟာ အပျိုစင်မိန်းမသား။

ခြေတွေတောင် ယိုင်ပြီးလဲကျတော့မလိုဖြစ်သွားရသည်။ သတိုးက မြ ခါးလေးကို ထိန်းဖက်ထား၍သာ ခံသာတော့သည်။

“ ပြွတ်…….ပြွတ်…..ပြွတ်….ပြွတ်”

“ ဟင်း….ဟင်း…ဟင်း……..အစ်ကို”

သတိုးရင်ဘတ်ကို တွန်းကာ အနမ်းတွေအားရပ်တန့်စေသည်။

“ မြ အသက်ရှူလို့ မဝတော့ဘူး…အစ်ကို…..အရမ်းမောတာပဲ”

“ ဟုတ်လား….မြကလေး”

မြ က ယောကျ်ားလေး အတွေ့အကြုံအစိမ်းသက်သက်မှန်း သိသာလွန်းသည်။ သတိုးလည်း အနမ်းတွေကို ဒီမှာတင်ရပ်တန့်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ကိုယ်ကြောင့် လိပ်ပြာလွင့်သွားရင်အခက်။

“ အေးနေပြီ…ကိုယ်တို့ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လိုက်ကြမလား”

“ အင်း”

မြလက်ကလေးကို ဆွဲကာ သတိုး အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ မြ အပေါ်ထပ်တက်ရန် လှေကားဆီရောက်တော့

“ Good night အစ်ကို။ မနက်မှတွေ့မယ်”

“ Good night မြကလေး”

မြ အပေါ်ထပ်ကို ရောက်သည်အထိ သတိုးရပ်စောင့်ပြီး ကြည့်နေသည်။ အနမ်းတွေကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသော မြပုံစံလေးကလေး ပီဘိယုန်ကလေးသဖွယ်။ ဒီလိုလေးနမ်းရုံနဲ့ အဲလိုသာဆို အိမ်ထောင်သာ ကျရင် ကောင်မလေး ဘယ်လိုဖြစ်နေမှာလဲ။ ညစ်ကျယ်ကျယ်အတွေးတွေကြောင့် သတိုး အားပါးတရ ပြုံးမိသည်။ မိမိ၏ ဘဝစာမျက်နှာအသစ်တဖန် ဖွင့်လှစ်ရပြန်တော့သည်။

တော်ပြီ။ တတ်နိုင်သမျှ မိန်းမကိစ္စရှင်းရှင်းလင်းလင်းနေပါတော့မည်။ မူယာနဲ့ ကိစ္စလည်း သူမယောကျ်ား ကိုကိုလွင် ပြန်ရောက်ပြီဆိုတော့ အကုန် တခန်းရပ်ခဲ့လေပြီ။ မြကိုသာ သားမှတ်မှတ်၊ မယားမှတ်မှတ် ပေါင်းသင်းပါတော့မည်။ ဖူးစာရေးနတ်ကို ကျေးဇူးဥပကာယအထူးတင်ရှိပါကြောင်း။ အတွေးများနှင့် သတိုးကြည်နူးနေမိတော့သည်။

.................................................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>