သံသာစက်၌ အပိုင်း ( ၃ )

သံသာစက်၌ အပိုင်း ( ၃ )

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

'ဟုတ်တယ် ကိုလင်းရေ၊ မနက်လေးနာရီလောက်က ချောင်းကွေ့ ဥက္ကဌ ဦးလှမောင်ကြီးတို့ လာတိုင်သွားတာတဲ့၊ ကောင်မလေး နာမည်က နွယ်နွယ်ဝင်းတဲ့၊ ဒါထက်ကိုလင်း က ဘာလို့ သိနေတာလဲ'

'ရှင့်ကြောင့်ပေါ့'

'ဟ ..မိန်းမကလဲ၊ ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ'

ကောင်းထက်လင်း နောက်တကြိမ် ရှင်းရပြန်သည်။

'ဒီလိုလား .............ဟားဟာ.....ဟား.....ဟား'

မျက်စိနှစ်လုံးပိတ်သွားအောင် ကိုမြင်ဆွေ သဘောကျစွာရယ်တော့သည်။

'ကိုယ်က ဒီလောက်အထိဖြစ်မယ် မှန်းမသိလို့ပါ'

'ကောင်မလေးကို တွေ့ပြီလား'

'မထူးသေးဘူးကိုလင်း၊ ကိုယ့်ဆီက ချာတိတ်နှစ်ကောင် ကိုချောင်းရိုးတလျောက်လွှတ်ထား တယ်၊ တခြားနေရာတွေလဲ လိုက်ခိုင်း ထားတယ်၊စိတ်ချပါ ကိုလင်းအမှုဆိုတော့ ကိုယ်လွှဲယူ လိုက်မယ်ပြောထားတယ်'

'ကောင်မလေး ကချောလား'

ကိုမြင့်ဆွေ မိန်းမက ဝင်မေးသည်။

'သနားကမားလေးပါပဲ'

ညတုန်းက မောင်မောင်ထွေး ကောင်းထက်လင်းကို နွယ်နွယ်ဝင်း ဓါတ်ပုံပြသည်။နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်လုံးမျက်ခုံးကောင်းကောင်း နှင့်ကြည့်ကောင်းသော မိန်းကလေး တယောက်ပင်ဖြစ် ပါသည်။ အိမ်နီးနားချင်းများ နှင့်လည်းသင့်တင့်ပြီး ခင်ခင်မင်မင် ရှိသည်၊ မလိုမုန်းထားသူမရှိနိုင်ဟုလည်း ကျေးရွာလူကြီးက အခိုင်အမာဆို၏။

'ကျွန်မတော့ ကောင်လေးကို မသင်္ကာဘူး၊ ကိုလင်းက လူရိပ်တွေ့တယ် ဆိုလို့သာ'

မိန်းမလုပ်သူ၏ မှတ်ချက်ကို ကိုမြင့်ဆွေက လက်မခံပါ။

'မဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွာ၊ နေ့စေ့လစေ့ နဲ့ မွေးလုလု မိန်းမကို ဘယ်ယောက်ျားက အန္တရယ်ပေး မှာလဲ၊ ဒီလိုစိတ်သာပေါက်ရတန်းဆိုရင် ငါမင်းကို နှစ်ခါလောက် သတ်ပြီးနေပြီ'

'ရှင်နော် ကိုလင်း ရှိနေလို့ မရှိလို့ကတော့ ကျွန်မအကြောင်း ပြလိုက်မယ်'

'နောက်တာပါ မိန်းမရယ်၊ ငါဘယ်လုပ်ရက်ပါ့မလဲ၊ ကဲ ကိုလင်း ကိုယ်အခု ချောင်းကွေ့ကို သွားမလို့ သတင်းမေးလိုက်ဦးမလား'

အခြေအနေ သိချင်သဖြင့် ကောင်းထက်လင်းလိုက်သွားသည်။ ကိုမြင့်ဆွေ မောင်းသော ဂျစ်ကားဖြင့် သွားကြသည်။ ကိုမြင့်ဆွေ တပည့် သုံးလေးယောက်လည်းပါလာ၏။အိမ်ပေါ် မှာ စကားပြောဖို့ မတက်ခင် ကိုမြင့်ဆွေက သူ့တပည့်တွေကို ခြံဝင်းအတွင်းသေသေချာချာ လိုက်စစ်ဆေးခိုင်းသည်။

'မြေကြီးတွေဘာတွေတူးဆွထားတာ ခြေရာလက်ရာ ပျက်တာ တွေ့ရင် ငါ့ကိုလာပြော'

ကိုမြင့်ဆွေ အပြုအမူကို ကောင်းထက်လင်း စိတ်ဝင်စားသွားသည်။

'ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုမြင့်ဆွေ'

'မှတ်ထား လူပျိုကြီး၊ တခါတလေ မိန်းမတွေ ပြောတာလုပ်ကြည့်ရင် အကျိုးရှိတတ်တယ်ဗျ'

'ဒါပေမယ့် မောင်မောင်ထွေး အဲဒီလို အချိန်မရပါဘူးဗျာ၊ ကွှန်တော် တို့ရောက်တော့ ကလေးက အချင်းတန်းလန်းနဲ့ လောလော လတ်လတ်ကြီး'

'လိုလိုမယ်မယ်ပေါ့ကိုလင်းရယ်၊ လာအပေါ်တက်ကြရအောင်'

ကောင်းထက်လင်းပြန်ရောက်လာခြင်းကို အားလုံးအံ့သြနေကြသည်။ ရဲအရာ ရှိတယောက် လည်း ပါလာသဖြင့် ပျာပျာသလဲကြိုဆိုကြ၏။ အိမ်ပေါ်မှာ နေရာယူပြီးနောက် ကိုမြင့်ဆွေ လုပ်ငန်းစသည်။ မောင်မောင်ထွေးကို သိလိုတာတွေမေး၏။ ရောက်နေသော အိမ်နီးချင်း တွေကိုလည်းမေးသည်။ ပြောပြချက်တွေ အားလုံးကိုလည်း မှတ်စု စာအုပ်ဖြင့်ရေးမှတ်ထား၏။ နောက်ဆုံးကောင်းထက်လင်းကိုပါ မေးသည်။ မနက်က သူ့ အိမ်မှာပြောပြပြီး ဖြစ်သော်လည်း သက်သေတယောက်ဖြစ်နေသော ကောင်းထက်လင်းကို တရားဝင်မေးခြင်း ဖြစ်ဟန်တူသည်။ သူမေးလိုရာ မေးပြီးနောက် ကိုမြင့်ဆွေ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။

............................................

'ကဲ ...ညီလေး၊ အကိုတို့လဲ အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားပေးမယ်၊ မင်းတို့ဖက်ကလဲ တခုခုထူးခြား ရင် ချက်ချင်း လာပြော ဟုတ်လား'

ထို့နောက် ကောင်းထက်လင်းဖက်လှည့်ပြီး

'ကိုလင်း နေခဲ့ ဦးမလား'

'ပြန်လိုက်ခဲ့မယ်လေ'

ကိုမြင့်ဆွေက ပြန်အထွက်မှာ နောက်ဖေး ထွက်ပေါက်ကိုသွားကြည့်သေး၏။

'ကျွန်တော် တို့တက်လာတော့ ဒီတံခါးက ပွင့်နေတယ်'

'သေချာပါတယ်၊ ဒီကပဲ ထွက်သွားတာ၊ လာဗျာ ချောင်းဖက်ကို သွားရအောင်'

ညတုန်းကသေသေချာချာ မမြင်ခဲ့ရသော ချောင်းကို အခုမှ ကောင်းထက်လင်း မြင်ရသည်။ သိပ်မကျယ်သော်လည်း ရေစီးသန်၏။

'မိုးတိတ်ပေမယ့် တောင်ကျရေတွေက ရှိတုန်းပဲလေ'

ကောင်းထက်လင်း၏ အတွေးကို သိနေသလို ကိုမြင့်ဆွေလှည့်ပြောသည်။

'ညတုန်းကဆို ဒီထက်ပိုစီးတာပေါ့၊ တဝေါဝေါနဲ့ ဆူနေတာပဲ'

အတူလိုက်ပါလာသော အိမ်နီးချင်းတယောက်က ဝင်ထောက်သည်။ ကိုမြင့်ဆွေက သူ့လူတွေ ခေါ်ပြီး အိမ်အနောက်ဖေးကနေ ချောင်းဆီလာရာလမ်းကို တစုံတရာ ထူးခြားမှု ရလိုရငြား ရှာခိုင်းသည်။ မြက်ပင်ခြုံပင်တွေကြားမှ မိန်းမစီးဖိနပ်လေး တဖက်ရသည်။

'အဲဒါ မိနွယ်ဖိနပ်'

တုန်ရီအက်ကွဲသော အသံဖြင့်မောင်မောင်ထွေးပြောလိုက်သည်။ အားလုံးအိမ်ဖက်သို့ ပြန် လာကြရင်း တံခါးဝက ခြေနင်းခုံ လေးဘေးမှာ ကျန်ဖိနပ်တဖက်ကို တွေ့၏။ကိုမြင့်ဆွေ ကတော့ ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်နေသည်။ဘာမှတော့ မှတ်ချက်မပေး။

'ချောင်းထဲပါသွားတာ သေချာသလောက်ဖြစ်နေပြီဗျ'

အပြန် ကားပေါ်မှာ မောင်မောင်ထွေးဆီက တောင်းယူလာသော နွယ်နွယ်ဝင်း၏ ဓါတ်ပုံလေး ကိုကြည့်ရင်း ကိုမြင့်ဆွေ ပြောသည်။အပြန်မှာ ကိုမြင့်ဆွေကကားကို သူကိုယ်တိုင်မမောင်းဘဲ သူ့လူတယောက်ကို မောင်းခိုင်းသည်။

'ချောင်းဖက်ကို အလန့်တကြားပြေးတဲ့ သဘောပဲ၊ ဘာကြောင့်ဆိုတာ တော့ မတွေးတတ်ဘူး'

'ခင်ဗျားဘယ်လိုတွေးလဲ ကိုမြင့်ဆွေ'

'ကိုလင်းပြောပုံအရဆိုရင် မောင်မောင်ထွေးချော်လဲတဲ့ အချိန်မှာ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ကောင်မ လေး ရှိနေ နိုင်သေးတယ်၊ ပြီးတော့မှ ပြေးတာ၊ အလန့်တကြားနဲ့ ဆိုတော့ ဖိနပ်တဖက်ပဲ စွပ်သွား နိုင်တယ်၊ လမ်းကျတော့မှ ပါသွားတဲ့ တဖက်ပါချွတ်ပစ်ခဲ့တာ'

ကားထဲမှာ အသံတိတ်သွားသည်။ ကားပေါ်ပါလာသူအားလုံး အတွေးထဲနစ်နေကြသည်။ ခန နေတော့ ကိုမြင့်ဆွေက ရုတ်တရက်ထပြီး ကောင်းထက်လင်း ပေါင်ကို ဖျန်းကနဲ ရိုတ်လိုက် သည်။

'ဘာတုန်းဗျ လန့်လိုက်တာ'

'ကောင်မလေး ဘာလို့ပြေးတာသိပြီဗျ'

'ဘာဖြစ်လို့လဲ'

'သူ့ယောက်ျား ကိုမြင်လို့ ပြေးတာ မဟုတ်ဘူး၊ ကိုလင်းကိုမြင်လို့ ပြေးတာဖြစ်မယ်'

'ပေါက်ပေါက်ရှာရှာဗျာ၊ ကျွန်တော်က ကောင်မလေးကို မြင်တောင်မြင်ဖူးတာ မဟုတ်ဘူး'

'နောက်တာပါ ကိုလင်းရာ၊ ကိုရီးယားမှာ မင်းသားသွားလုပ်လို့ရတဲ့ ရုပ်ရည်ကို ဘယ်ကောင်မလေးက လန့်မှာလဲ'

'ဟုတ်ပြီဗျာ၊ ဒါဆိုလဲ နေ့လည်စာ ကျွေးမယ်၊ '

'ဒါဆိုလဲ အိမ်က မိန်းမကိုပါ ဒီအတိုင်း ပြောခိုင်းရမယ်၊ ဟဲ...ဟဲ'

ကိုမြင့်ဆွေ နှင့် နေလည်စာ စားဖို့ ချိန်းဆိုပြီး ကောင်းထက်လင်း အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်မှာ ဖတ်စရာ ရှိတာဖတ်ရေးစရာ ရှိတာ ရေးလုပ်နေသော်လည်း မောင်မောင်ထွေးတို့ မိသားစု အကြောင်း ခေါင်းထဲ ရောက်ရောက်လာ ခြင်းကြောင့် အလုပ်မတွင်ပါ။

နောက်သုံးလေးရက်လည်း ထိုအတိုင်းပင် စိတ်သိပ်မရွှင်။ ပျောက်ဆုံးသွားသော နွယ်နွယ်ဝင်း နှင့်ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ လည်း ထပ်မကြားရ၏.ညနေညနေ ဆိုလျင် ကားမောင်းပြီး ကောင်း ထက်လင်း သတင်းမေးဖို့ နေ့တိုင်းရောက်သည်။ မောင်မောင်ထွေးလည်း စိတ်ထောင်း ကိုယ်ကျေဖြစ်ပြီး လူရုပ်မပေါ်တော့ပါ။ ခရီးလွန်နေသော မိခင်ပြန်ရောက်လာလို့ သာ သူ့အ တွက် နည်းနည်းခံသာ၏။

တပတ်ကျော်သည့် တိုင်အောင် အခြေအနေမထူးခြားပါ။ အားလုံးမဝံ့မရဲ ယူဆထားကြသလို ချောင်းရေထဲ မျောပါသွားသည် ဆိုရအောင်ကလည်း အောက်ဖက်ဘယ်နေရာကမှ မိန်းမ အလောင်းတခု မျောပါလာကြောင်းသတင်းမကြားရ။

......................

သို့သော် မောင်မောင်ထွေး၏ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်စိန်ကတော့ ချွေးမဖြစ်သူ သေဆုံးသွားပြီဟု အခိုင်အမာဆိုသည်။ အနီးအနားတဝိုက် တွင်လည်း နွယ်နွယ်ဝင်းကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ် မြင်ကြရသယောင်ယောင် သတင်းတွေလည်း ထွက်လာ၏။ အဆုံးအဖြတ် မစောဖို့ ကောင်းထက်လင်းက ဒေါ်ခင်စိန်ကို အကြံပေးသော အခါ

“ဆရာလေးရယ်၊ အဒေါ် နတ်မေးပြီးပါပြီ၊ ဆိုင်ရာ ပိုင်ရာ ဆရာတွေနဲ့ လည်း စစ်ဆေး ပြီးသွားပြီ။ မိနွယ် ဒီလောကမှာ မရှိတော့ပါဘူး”

ကောင်းထက်လင်း ခေါင်းကုပ်ရုံ အပြင်ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။ အတင်းဖျောင်းဖျရအောင် ကလည်း သူတို့ နှင့် ကောင်းထက်လင်းက ခုမှသိကြသူတွေ။ မောင်မောင်ထွေးကို ကူညီရာမှတနွယ်ငင်တစင်ပါပြီး ဒီအကြောင်းတွေ နှင့်ပတ်သက်ရသည်ဆိုတော့ ဆန့်ကျင်ပြီးပြောမနေတော့ပါ။ မောင်မောင်ထွေးကတော့ ချိုသည်ခါးသည် တခွန်း မှ ဝေဖန်ချက်မပေး။ အနီးတဝိုက်တွင် တွေ့လိုတွေ့ငြား လိုက်ကြည့်သည်။ ဒီလိုမှမဟုတ်လျှင် သူ့သမီးလေး နားမှာ ပဲ နေနေတတ်၏။ စကားလည်း အလွန်နည်းနေသည်။

“ညက မိနွယ်ကို အိပ်မက်မက်တယ်၊ သူသွားပါရစေတော့ အမေတဲ့”

တရက်မှာတော့ ဒီလိုပြောပြီးဒေါ်ခင်စိန် က ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးဖို့ပြင်တော့သည်။ မသွားဘူးဆုံးဖြတ်လိုက်သေးသော်လည်း နောက်မှ စိတ်ပြောင်းပြီး ကောင်းထက်လင်း ကိုမြင့်ဆွေ နှင့်အတူ ဆွမ်းကျွေးသို့ သွားသည်။ မကြာခင် ကောင်းထက်လင်း လည်းပြန်ရတော့ မည်ဖြစ်၍ နှုတ်ဆက်ချင်တာကြောင့်လည်းပါသည်။

မပြန်ခင်တရက်မှာတော့ ကလေး အတွက် လိုအပ်သော နို့မှုန့် ၊ အနှီးပိတ် စသည်များ ဝယ်ပြီးသွားပို့ရင်း မောင်မောင်ထွေးတို့သားအမိ၊သားအဖ တွေကို နှုတ်ဆက်သည်။ ဒေါ်ခင်စိန့် ရင်ခွင်မှာ အိပ်ပျော်နေသော ကလေးငယ်ကို ကြည့်ပြီး ကောင်းထက်လင်း စိတ်မချမ်းမြေ့ရပါ။

ကလေး ငယ်၏ မိခင် အကြောင်းတစုံတရာ တိုက်ဆိုင်ရင်ဖြင့် ဘေးမသီရန်မခ ပြန်လာနိုင်ပါစေကြောင်းသာကြိတ်ပြီးဆုတောင်း ပေးခဲ့ရသည်။

“ကိုယ် အမှုကိုတော့ မပိတ်သေးဘူး၊ တတ်နိုင်သမျှ တော့ လုပ်ကြည့်ပါဦးမယ်”

ကောင်းထက်လင်း ပြန်မည့်နေ့က လာနှုတ်ဆက်ရင်း ကိုမြင့်ဆွေကလည်း အားပေးသည်။ ကိုမြင့်ဆွေတို့ မိသားစုကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီးကားကို မောင်းလာရာ မြို့ အထွက်ကျော် ကျော်လေး တွင် နွယ်နွယ်ဝင်း ဆင်းခဲ့သည်ဟု ဆိုနိုင်သော ချောင်းကို ဖြတ်ရ၏။ မိုးသည်းနေ့တွေ ကျော်ခဲ့ပြီဖြစ်ရာ ချောင်းရေက တံတားအောက်တွင် တငြိမ့်ငြိမ့် အသာအရာစီး ဆင်းနေလေသည်။

...................................................................

အပိုင်း (ဂ)

အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့် ဂျစ်ကားကလေးက သစ်ပင်ကြီးတပင်၏ အရိပ်အောက်သို့ တိုးဝင်ရပ်နားလိုက်သည်။ သစ်ပင်၏ တဖက်လမ်းဘေးလဘက်ရည်ဆိုင် ထဲတွင်ထိုင်နေသည့် လူငယ်တယောက် က ဂျစ်ကားကို မြင်လိုက်သော အခါ သူ့ဘေးတွင် ဂျာနယ်ဖတ်နေသူ နောက်တယောက်ကို လက်နှင့် ကုပ်လိုက်ရင်း

“ဟို မှာ ဦးကျော်ဒင်ကြီး”

“ဟုတ်တယ်ဟ၊ ဒါဆို ဘေးက သူ့မိန်းမဖြစ်မယ်၊ ဟေ့ကောင်တွေ ….”

နောက်မှ မြင်သူ လူငယ်က မလှမ်းမကမ်း ဝိုင်းတွင် ကျားထိုးနေသော လူတအုပ်ကို လှမ်း အသံ ပြုလိုက်သည်။

“ဘာလဲကွ”

“ဒီဖက်ကို မြန်မြန်လာ ဟိုမှာ ဦးကျော်ဒင်ကြီး သူ့မိန်းမ ပါလာတယ်”

“ဟုတ်လား”

ကျားထိုးနေသူ နှစ်ယောက်ရော ဝိုင်းကြည့်နေကြသူတွေပါ ဒရောသောပါး ပြေးလာကြသည်။

ဂျစ်ကားပေါ်မှ ဦးကျော်ဒင်ဆိုသူ အသားလတ်လတ် တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် နှင့် အသက်ငါး ဆယ် ကျော် ခန့်ရှိသူတယောက် ဆင်းလာပြီး တဖက်ခြမ်းမှ မိန်းမတယောက် က ဦးကျော်ဒင် ရှိရာဖက်သို့ လျှောက်လာသည်။ခြင်းတောင်းလေးဆွဲပြီး ဦးကျော်ဒင်နားသို့ရောက်လာသော အမျိုးသမီးကိုမြင်သောအခါ လဘက် ရည် ဆိုင်ထဲက ကြည့်နေသူတွေပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။

“အားပါးပါး”

“ရှယ်ကြီးဟ”

“အကိတ်ကြီးကွာ”

အားရပါးရ ထောပနာပြုသံတွေ သူတို့ပါးစပ်က ထွက်ကျလာကြသည်။ အမျိုးသမီးက အသက်သုံးဆယ် ကျော်လောက်ရှိမည်။ အရပ်အမောင်းက ဦးကျော်ဒင် နီးပါး မြင့်မားပြီး လုံးကြီးပေါက် လှ မိန်းမချော တယောက်ဖြစ်သည်။ ရုပ်ရည်ထက် သူမ၏ ဖွံ့ထွားလှပ သောကိုယ်နေဟန်ထားက ထင်ထင်လင်းလင်း ပေါ်နေသည်။ ယောက်ျားသားတို့ တပ်မက်ကြရာ ဖြစ်သော ပေါင်တံ၊ တင်နှင့် ရင်သားတို့ဖွဲ့စည်းပုံက အနှစ်အသားပြည့်လွန်းလှသည်။

“သတ္တိခဲမကြီး၊ သူရဲကောင်းမကြီး၊ လေးစားတယ်ဗျာ”

ခပ်နောက်နောက် နေတတ်ပုံရသော ကောင်လေးတယောက်က တရုပ်လူမျိုးများ လုပ်သလိုလက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်၍ ဂါရ၀ လှမ်းပြုသည်။

“ကျွန်တော်တော့ မမ အတွက်ရင်လေး မိပါတယ်ဗျာ”

နောက်တယောက်ကလည်း ရင်ဘတ်ကို ထုရင်းဆို၏။

“ဒီလူကြီး ရှာတတ်လိုက်တာ၊ ငါတော့ မနာလိုဘူးကွာ”

တယောက်တပေါက်ပြောသံတွေ ကို ဟိုစုံတွဲကြားရင်ဖြင့် ဘယ်လိုနေကြမည် မသိပါ။ အခုတော့ မကြားကြသည့် အတွက် လမ်းကိုကူးပြီး တဖက်မှာ ရှိသည့် ဈေး အတွင်းသို့ အေးအေး လူလူ ဝင်သွားကြသည်။

“ဒီအတိုင်း ဆိုရင်တော့ ဒီအမကြီး မလွယ်ဘူး၊ လူတွေပြောကြတာကဟုတ်ကောဟုတ်ရဲ့ လားကွာ”

တယောက်က တွေးတွေးဆဆ ဖြင့် ဆိုသည်။

“ဟုတ်ပါတယ်ကွာ၊ ဟိုတယောက်ကွာ စင်တင်မှာ ဆိုဖူးတယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက ဇာနည့်ကို သေသေချာချာ ပြောလိုက်တာ”

“ဘယ်ဇာနည်လဲ”

“အရှေ့ ပိုင်းကကွာ၊ နားကို တဖက်ငါးပေါက် ဖေါက်ထားတဲ့ ကောင်”

“သိပြီ၊ သိပြီ သူ့ အကို ဒီတီ နဲ့ ကွမ်းယာဆိုင် ဝင်ကျုံးတဲ့ ကောင်မဟုတ်လား”

“အင်း ကောင်မလေး ပြောတာ မယုံလို့ ဇာနည်က ဓါတ်မီးနဲ့ တောင်ထိုးကြည့်ခဲ့ သေးတယ်၊တကယ်ကို ကွဲနေတာတဲ့၊ ကောင်မလေးတလလောက် လမ်းကြောင်း မလျှောက် နိုင်ဘူးဖြစ်သွားတယ်”

သူတို့ မြို့က လူတယောက်မဟုတ်လျှင် သူတို့ ဘာအကြောင်း ပြောနေသည်ကိုလည်း ကောင်း ဘာအတွက် ဦးကျော်ဒင် နှင့် သူ့မိန်းမကိုစိတ်ဝင်စား နေကြသည်ကိုလည်း ကောင်းနားလည်ရန်ခက်ပါမည်။

တကယ်တန်းဆိုလျှင် ဦးကျော်ဒင်လည်း ဒီအရပ်သားမဟုတ်ပါ။ ရောက်လာပြီး အခြေချ သည်မှာ အခုပြောနေကြသည့် လူငယ်လေးများ၏ တသက်ခန့် ရှိနေ၍ ဒီမြို့သား လိုဖြစ်နေပါပြီ။ ဦးကျော်ဒင်က မြို့စွန်တွင် ခြံကျယ်ကြီး တခြံပိုင်ပြီးတပည့်လက်သား တွေ နှင့် စိုက်ပျိုးရေး မွေးမြူ ရေးတွေလုပ်သည်။ လူ့ကန့်လန့်လူ့ဂွစာ ဟု သမုတ်သူက သမုတ်ကြသော်လည်း လုပ်ငန်းကတော့ အတော်အောင်မြင်၏။ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ချမ်းချမ်းသာသာ နေနိုင်သည်။

အရင်က ဦးကျော်ဒင်ကို လူငယ်တွေ စိတ်ဝင်စားစရာ အကြောင်း မရှိခဲ့ သော်လည်း ဦးကျော်ဒင်၏ ဇနီးသည် နှလုံးရော ဂါ ဖြင့်ကွယ်လွန် ပြီးနောက်တွင် လူငယ်တွေ စိတ်ဝင်စားဖို့ ဖြစ်လာ၏။ ဇနီးသည် မရှိသည့်နောက် သန်တုန်းမြန်တုန်း ရှိသေးသည့် ဦးကျော်ဒင်က သူ၏ အလို ဆန္ဒကို ကြေးကြီး မိန်းကလေးတွေ ဖြင့်ဖြည့်ဆည်း ဖို့ကြံသည်။ ထိုအချိန် မှာပင် ဦးကျော်ဒင်နာမည် ကြီးဖို့ ဖြစ်လာ၏။

ဦးကျော်ဒင်၏ ယောက်ျားအင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းက အလွန်ပင်ကြီးမား ရှည်လျားလှသည်ဟုဆို သည်။ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ကြုံခဲ့ပြီး အခက်တွေ့ခဲ့ရသော မိန်းကလေးတယောက်က သူနှင့်ရင်းနှီးသည့် ဖေါက်သည်လူငယ် တယောက်ကို ပြောပြရာမှ ထိုသတင်း တဖြည်းဖြည်း ပျံ့ပွားသွားရသည်။ လူငယ်တွေကလည်း ဒါမျိုးဆို စိတ်ဝင်စားတတ်သည်မဟုတ်ပါလား။

အစပိုင်း က ကောလဟာလအနေ နှင့်သာ ရှိခဲ့သော်လည်း တဖြည်းဖြည်းခိုင်လုံလာသည်။ အတွေ့အကြုံရင့် ကြေးစား များသည်ပင် ဦးကျော်ဒင်ဆီ နောက်တခါ မလိုက်ဝံ့သည်များရှိလာသော အခါ ဦးကျော်ဒင်၏ ပစ္စည်း အကြောင်း က တရားဝင် အမှန်ဖြစ်လာသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ဦးကျော်ဒင်ကလည်း ဒီမြို့ မှာ မကျက်စားတော့။ ဂျစ်ကားလေးတစီး ဖြင့် ဟိုမြို့ဒီမြို့လျှောက်သွားရင်း သာကဲတော့သည်။

လွန်ခဲ့သော ရက်ပိုင်းကမှ ဦးကျော်ဒင် ခရီးထွက်ရာက အပြန် မိန်းမတယောက်ကို လက်ထပ်ပြီးခေါ်လာကြောင်း ခြံအလုပ်သမားတွေကတဆင့် သိကြရသော အခါ လူငယ်တွေက ဦးကျော်ဒင် ၏ နောက်မိန်းမကို စိတ်ဝင်တစားရှိကြသည်။ ဦးကျော်ဒင်၏ ပစ္စည်းကို မကြောက်မရွံ့ နှင့်ဦးကျော်ဒင်ကို လက်ထပ်ရဲသော မိန်းမသည် ဘယ်လိုမျိုးလဲဟု သိလိုကြသည်။ အခုလက် တွေ့ မြင်ကြရသော အခါ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် မိန်းမချောတယောက် ဖြစ်နေ ၍ လဘက်ရည် ဆိုင်ထဲမှ နေပြီးရင်ထု မနာ ဖြစ်နေကြရသည်။

“အဓိက ကတော့ ပိုက်ဆံပဲကွ၊ ရေသာ ရှိလို့ကတော့ မိန်းမတွေက သေချင်သေ ခံမှာပဲ”

ကျားဝိုင်း တွင်ပြန်ထိုင်ရင်း တယောက်က မှတ်ချက်ချသည်။ မပြီးသေးသော ကျားပွဲကို ပြန်ဆက်ကြသော်လည်း ဘယ်သူမှ စိတ်မပါကြတော့ပါ။ ဈေးဝင်ပေါက် ဖက်ကို ခေါင်းတမျှော်မျှော် နှင့်လုပ်နေကြသည်။

“လာပြီ၊ လာပြီ”

လမ်းဘေး နားဝိုင်းမှ အသံထွကလာသော အခါ အားလုံးသွားကြည့်မိကြပြန်ပါသည်။

“ငါတော့ တကယ် နှမျောတယ်ကွာ”

ဦးကျော်ဒင်နှင့်တွဲ လာသော အမျိုးသမီးကို ကြည့်ရင်း တယောက်ကဆို၏။

“အေးနော်၊ အိစက် နေမှာပဲ၊ ငါတော့ နေရာချင်းသာလဲ လိုက်ချင်တယ်”

“ဦးကျော်ဒင် ဟာကြီး တွေ့ပြီးမှတော့ မင်းပစ္စည်းလက်သန်းလောက်ကို လှည့်ကြည့်တော့ မလားကွ၊ မောင်လေးရယ် ခေါင်းသာထိုးထည့် လိုက်ပါလို့ ပြောမှာပေါ့”

ဝါးကနဲ ရယ်သံတွေ ဆူသွားသည်။ ရယ်သံတွေကို ကြားလိုက်ရသော ဦးကျော်ဒင်က မျက်မှောင်ကုပ်ပြီး လဘက်ရည်ဆိုင်ဖက်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အမျိုးသမီးကတော့ ဘာမှ မသိသလိုပင် မျက်လွှာချထား၏။သူ့ကို လှောင်နေကြသည်ဟု ထင်သွားပုံရသော ဦးကျော်ဒင်က ကားကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးမောင်း သွားရာ လဘက်ရည်ဆိုင်ရှေ့ မှာ သစ်ရွက်ကြွေတွေ အမှိုက် တွေ ပလူပျံဝဲလို့ ကျန်ရစ်ခဲ့လေတော့၏။

........................................................................

အခန်း (၂)  ကမ ္ဘာရဲ့ နေ့

အပိုင်း(က)

ဦးလေး၏ ခြံကို ခြံကျယ်ကြီးတခြံ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကြိုသိထားသော်လည်း ဒီလောက်ကျယ် လိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော်ထင်မထားမိပါ။ လမ်းမှာဆိုက်ကားဆရာက အထဲအထိလိုက် ပို့ပေး ရမလားဟု မေးစဉ်က လက်မခံခဲ့ အခုတော့ အထဲရောက်အောင် တော်တော်လေးဝင်ရသည်။

ခြံ၏ အလယ်ဗဟိုလောက်တွင်ရှိသော တိုက်ခံအိမ်ကြီး ကို ခြံဝမှကြည့်လျှင် ခပ်သေးသေး အိမ်ငယ်တလုံး ပမာသာမြင်ရ၏။လမ်းတဖက် တချက်တွင် သီးပင်စားပင်တွေ အပြည့်ရှိနေသည်။ ဟင်းသီးဟင်းရွက် စိုက်ခင်းတွေ ကလည်း တမျှော်တခေါ် နှင့် ဦးလေး လုပ်ငန်းအောင်မြင် နေမှန်းသိသာသည်။ စိုက်ခင်းတွေထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေသူတွေက ကျွန်တော့် ကို တချက်လောက်သာ လှမ်းကြည့်ကြပြီး စိတ်ဝင်စားဟန် မပြဘဲ သူတို့အလုပ်သာဆက်လုပ်နေကြ၏။

လက်ဆွဲအိတ်ကလေးသာ ပါသည့် ကျွန်တော့် ဟန်ပန်ကလည်း ခရီးဝေးကလာသည့် သူတ ယောက် နှင့် မတူပါ။ သာမန်ဧည့်သည်တယောက် အသွင်သာရှိပေလိမ့်မည်။လမ်းမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆုံမိသည့် လူတယောက်ကသာ စူစမ်းသည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်သည်။ မြေကြီးတွေ ပေကျံနေပြီး တောင်းတလုံးထမ်းထားသူသည် ဦးလေး၏ အလုပ်သမားတယောက်ဖြစ်နိုင်သော ကြောင့်

“ကျွန်တော် ဦးကျော်ဒင် နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ”

“အိမ်ထဲကိုသာလိုက်သွား ခြံထဲက ပြန်တက်သွားတာ သိပ်မကြာသေးဘူး”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျ”

ကျွန်တော့်ကို အပြုံးနှင့်တုံ့ပြန်ပြီးထွက်သွားသည်။ အိမ်ဖက်ဆီသို့ ဆက်လျှောက်လာရင်း ဦးလေး နှင့် ကျွန်တော်မတွေ့တာဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ စဉ်းစားနေမိသည်။ ကျွန်တော် ဒုတိယ နှစ် အမေ ကွယ်လွန်စဉ်က ဦးလေး နှင့်နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည်။ ဒါဆိုလျှင် ဆယ့် ခုနစ်နှစ်ကျော် ဆယ့်ရှစ်နှစ်လောက်ရှိနေပေပြီ။ အမေ၏ အဖေတူအမေ ကွဲ မောင်ငယ်ဖြစ် သောဦးလေး ဦးကျော်ဒင်သည် ကမ ္ဘာမြေပေါ်တွင် ကျွန်တော့်၏ အနီးစပ်ဆုံးဆွေ မျိုးဖြစ် သည်။ အမေနှင့် ဦးလေးတို့၏ အကိုကြီး ကျွန်တော့ ဘဘ ကွယ်လွန်ခဲ့သည်မှာလည်း ကြာခဲ့လေပြီ။

အိမ်ကြီး၏ ပုံစံ က ကြည့်လိုက်သည်နှင့် ရှေးဟောင်းအိမ်ကြီးဆိုတာသိသာသည်။ သို့သော် လည်းအောက်ထပ်က ဆေးရောင်ဖြူဖြူတွေက သစ်လွင်နေပြီး အပေါ်ထပ်သစ်သား တွေက လည်း ရေနံဝပြီး နက်မှောင်ပြောင်လက်နေ၏။ ဦးလေးသေသေချာချာ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းထား ပုံရသည်။

အိမ်တံခါးက ပွင့်နေ၍ အထဲကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အဝင်၀ အခန်းတွင်နံရံကိုကပ်ချထားသောခုံတန်းလျားရှည်တခုမှ အပ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေသည်။

ပုံမှန် အတိုင်းဆိုလျှင် ထိုအခန်းက ဧည့်ခန်းဖြစ်ရပေမည်။ လူရိပ်လူယောင်လည်း မတွေ့ရ တအိမ်လုံးငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ် လို့နေ၏။ တံခါး၀ မှာဖိနပ်ချွတ်ပြီး အတွင်းသို့ လှမ်းဝင်လိုက်ရင်း ဆွေထဲမျိုးထဲ တွင် လူ့ဂွစာ ဟု အသိများသည့် ကျွန်တော့် ဦးလေးသည် ဧည့်ခန်းကို အိမ်ဝင်ဝင်ချင်းမှာ မထားဘဲ တခြား တနေရာရာ မှာထားချင်ထားနိုင်ကြောင်းတွေး မိသည်။

ဦးလေးကို ခေါ်ပြီးအသံပေးဖို့ လုပ်နေဆဲ့ ကျွန်တော့်နားထဲမှာ ဦးလေး အသံကြားလိုက်ရ သည်။ ဘာပြောလိုက်မှန်းသဲသဲ ကွဲကွဲ မကြား လိုက်ရသော ဦးလေး၏ စကားပြောသံက အပေါ်ထပ်ကိုတက်သော လှေခါးကြီး၏ နောက်ဖက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဦးလေး လှေခါးနောက်တွင် ရှိမည်ထင်ပြီး လှေခါးဖက်သို့ သွားတော့မှ ဦးလေးအသံကို သဲသဲကွဲကွဲထပ်ကြားလိုက် ရသည်။

“နင်က စေတနာရှိလို့ မှမဟုတ်တာ နင်သက်သာ အောင် တံတွေးဆွတ်နေတာပဲ”

အပေါ်ထပ်မရောက်မှီ တဆစ်ချိုးသွားသည့် လှေခါးနောက်ဖက်တွင် အခန်းတခန်းရှိသည်။ ထိုအခန်းထဲက ဦးလေး အသံထွက်လာ၏။ တံခါးပိတ်မထားပဲ လိုက်ကာတခုသာ ကာထားသည့်အခန်းထဲသို့ လိုက်ကာ ကြားမှ အမှတ်တမဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းက ကျွန်တော့် ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်တန့်သွားစေပြီးပါးစပ်အဟောင်းသား နှင့် အံ့သြထိတ်လန့်သွားရသည်။

အခန်းအလည်နားလောက်မှာဦးလေးရပ်နေ၏။ဖျာတချပ်သာခင်းထားသော အခန်းထဲတွင် အခြားပရိဘောဂ ဘာတခုမှမရှိရှင်းလင်းနေသည်။ ဦးလေးက ကျွန်တော် လွန်ခဲ့သော နှစ် များစွာကမြင်ဖူးခဲ့သလိုပင်ဖြစ်သည်။ ထူးခြားသောပြောင်းလဲမှု မရှိ။ အရင်ကထက်ရုပ်ရည် အနည်း ငယ်ရင့်ရော်သွားခြင်းသာ ရှိသည်။ ကျွန်တော့်ကို အံံ့သြတကြီးဖြစ်သွားစေခြင်းက ဦး လေး ကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် အဝတ်ဗလာဖြစ်နေ သောကြောင့်ပင်။ ဦးလေးရှေ့ မှာမိန်းမ တ ယောက်ဒူးထောက်ထိုင်နေသည်။ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း နှင့် လုံးကြီးပေါက်လှ မိန်းမတယောက် ဖြစ်ပြီး နက်မှောင်ရှည်လျားသောဆံပင်တွေ ရှိသည်။

ဦးလေး၏ ဇနီးပင်ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ သူမက ဦးလေး၏ ကြီးထွားရှည်လျားလွန်းလှသော တန် ဆာကြီးကိုသူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ မဆန့်မပြဲအတင်းထိုးသွင်းနေ၏။

မြင်ရသောမြင်ကွင်းက လူကြီးလူကောင်းစိတ်ရှိသူတယောက်အနေနှင့် ဆက်လက်ကြည့်ရန်မသင့်တော်သော မြင်ကွင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်ခြေရွှေ့လို့မရပါ။ ဒီလောက်ကြီးမားသော ပစ္စည်းကို အနောက်တိုင်းက အပြာကားတွေ၊ အပြာစာအုပ် ထဲမှာပင်မြင်ရခဲပါသည်။ ဦးလေး၏လိင်တံ တခုလုံးလည်း တံတွေးလို့ ထင်ရတာတွေနှင့်စိုရွှဲလို့နေသည်။ ကျွန်တော်အခုနက ကြားလိုက် သောဦးလေး စကားက ဒါကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။

နေ့ခင်းကြောင်တောင်ဖြစ်သော်လည်း အိမ်ထဲမှာ တံခါးတောင်မပိတ်ဘဲ ဒီလိုလွတ်လပ်စွာ နေကြခြင်းကို ကျွန်တော်အံ့သြမိပါသည်။

''ရပြီလား''

ဦးလေး အမေးကို ခေါင်းခါပြသည်။ ဘေးတစောင်းမြင်ရသလောက် ဆိုလျင် ဦးလေး၏ဇနီး ကို မိန်းမချောတယောက်ဟုဆိုနိုင်သည်။ သူမ၏ပြည့်ဖြိုးတောင့်တင်းသော ကိုယ်လုံးအလှနှင့် ပေါင်းစပ် လိုက် မည်ဆိုလျင် ဖိုသတ္တဝါတိုင်း ရင်ခုန်တပ်မက်ကြမည့် မိန်းမတယောက် ဖြစ် မှာအလွန်သေချာ၏။

''ဒီလောက်ဆိုရပါပြီ၊ နင်ကလဲ မခံဖူးတာကျနေတာပဲ''

ပြောရင်းဆိုရင်း ဦးလေးက နောက်ကိုဆုတ်လိုက်ပြီး သူ့ပစ္စည်းကို သူ့မိန်းမပါးစပ်ထဲက ဆွဲ ထုတ်လိုက်၏။ ဘယ်လောက်တောင်တံတွေးတွေ ဆွတ်ထားသည်မသိ ကြမ်းပြင်ပေါ်အထိ အရည်တွေ တောက်တောက်ကျနေသည်။

''ကဲ''

တင်းမာပြီး လေးဆယ့်ငါးဒီကရီ လောက်အပေါ်သို့ထောင်ထွက်နေသာ ပစ္စည်းကြီးကို လက် တွင် ဆရင်း ဦးလေးက ပြောလိုက်ရာ သူ့မိန်းမကအလိုက်သိစွာပင်ဖျာပေါ်လှဲချလိုက်၏။ သူမ၏ ထမိန်ကိုပါ အပေါ်သို့လှန်တင်ပေးထားလိုက်ရာ ဝါဝင်းစိုပြေသလောက် တင်းမို့ ကာဖေါင်းကားနေသော သူမ၏ မမြင်အပ်သောအရာ ကိုကျွန်တော်သေသေချာချာ မြင် လိုက်ရသည်။ လက်ဆွဲအိတ်ကိုင်းကို တင်းကြပ်စွာ ကျွန်တော်ဆုတ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ အသက်ကိုပင်ဝအောင်မရှုရဲဘဲ ကျွန်တော်လည်း ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်။ဖြစ်သင့် သည် မှာ ကျွန်တော်ဒီနေရာက အလျင်အမြန်ခွာသွားဖို့ဖြစ်သည်။ ဆက်ပြီးစောင့်ကြည့် နေ လျင် လူ့ကျင့်ဝတ်ကိုချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်ပေတော့မည်။ သို့သော်ကျွန်တော့် ခြေထောက် တွေမလှုပ်နိုင်ပါ။

မှန်ရာကို ဝန်ခံရလျင် ဦးလေး၏ ကြီးထွားလွန်းသော ပစ္စည်းကြီးကသူ့မိန်းမ၏ ကိုယ်တွင်းသို့ မည်သို့မည်ပုံထိုးဖေါက်ဝင်ရောက်မည်မြင်ကွင်းကို ကြည့်လိုစိတ်ဖြစ်နေမိသည်။ ကျွန်တော် အသက်အောင့်ပြီး စောင့်ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ဦးလေးက သူ့မိန်းမ ပေါင်ကြားအတွင်းသို့ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်သည်။ သူ့မိန်းမ၏တုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံကြီးတွေလည်း ဘေးဖက်သို့ မြောက်ကားတက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် အတွင်းကျကျမြင်ကွင်းကို ကျွန်တော်မမြင်နိုင်တော့ ပြည့်တင်းသော ပေါင်တံကြီးက ကွယ်သွားသည်။

''အား.... ကျွတ်..ကျွတ်...ကျွတ်''

နာကျဉ်စွာအော်လိုက်သံကြောင့် ဦးလေး သူ့ဟာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်မှန်းကျွန်တော် သိ လိုက်ရသည်။ ဦးလေးက တအိအိနှင့်ခပ်ဖြည်းဖြည်းခြင်း ဖိသွင်းနေချိန်မှာ သူ့မိန်းမ ပေါင် တံ တွေဘေးသို့ ပိုပိုပြီးကားတက်လာသည်။

''အောင်မယ်လေး ...သေပါပြီ''

ရှေ့ကိုခပ်ဖြည်းဖြည်း ဖိသွင်းနေရာမှ နောက်ကိုပြန်ဆွဲပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ်ဖိထိုးသွင်းလိုက်ရာ သူ့မိန်းမဆီက မချိမဆန့်အော်သံထွက်လာသည်။

''အကိုကြီး ...ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ''

မိန်းမ က ကန့်ကွက်သလိုပြောလာတာကို ဦးလေး လုံးဝအမှုမထားပဲ ဆက်လုပ်နေသည်။ အခုနအချက်လောက်တော့ မပြင်းထန်တော့သော်လည်း သူ့မိန်းမ ထွန့်ထွန့် လူးပြီး အော် ညည်းနေသည်ကို ကျွန်တော်စိတ်မချမ်းသာစွာမြင်ရသည်။ မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားသလို ဘေး မှာကျနေသည့် သူမ၏လက်သီးဆုတ်ကလည်း ပိုပြီးတင်းကျပ်လာ၏။ ကျွန်တော်ဆက်ကြည့်နေလို့ မသင့်တော့ပါ။ ဖိုမသဘာ၀ ဆက်ဆံခြင်းတွင် ဒီလို အနေအ ထားမျိုးဖြင့် စစ်မှန်သောအရသာ ကိုရနိုင်ပါမည်လားဟု တွေးရင်းကျွန်တော်ခြေဖေါ့နင်းကာ အိမ်ပြင်ကိုပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ဦးလေး မိန်းမ၏နာကျင်စွာအော်လိုက်သံတွေက ကျွန်တော့် နောက်ကနေကပ်လိုက်ပါလာသလို ခံစားရသည်။

အိမ်အပြင် ဆင်ဝင်ကြီး၏ တဖက်ခြမ်းတွင် ကျွန်တော် အလာတုန်းက သတိမထားခဲ့မိသော ခုံတန်းလျားရှည်တခုကိုမြင်ရသဖြင့် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။အိမ်ထဲမှာမြင်ခဲ့သည့်မြင်ကွင်းကြောင့် စိတ်လည်းအတော်လေးလှုပ်ရှားနေမိသည်။ ကျွန်တော့်အသက်အရွယ် အတွေ့အကြုံ နှင့် ဒီလောက်ကိစ္စ လေးမြင်ရရုံဖြင့်စိတ်လှုပ်ရှားရန်မလိုပါ။ သို့သော် ကျွန်တော်မြင်ခဲ့ရသည်က လင်မယားနှစ် ယောက်၏ စိတ်တူကိုယ်တူ သာယာသော အချစ်ပွဲ မဟုတ်။ မငြင်းမဆန် အလိုတူပါသည်ဟု ဆိုရသည့်တိုင်အောင် ပြင်းပြသော ဝေဒနာခံစားနေရသည့် ဦးလေး၏ ဇနီးကို သနားနေမိသည်။ လွယ်လွယ်ပြောကြတတ်သလိုဝဋ်ကြွေးလို့ ပြောရမည်လား ကျွန်တော်မဝေခွဲ တတ်ပါ။စိတ်ငြိမ်သွားအောင် စီးကရက်တလိပ်ထုတ်ဖွာရှိုက်ရင်း ဦးလေး အကြောင်းတွေ တွေးနေမိသည်။

ကိုလိုနီခေတ်က ဘုရားထူးခံ မင်းစိုးရာဇာတယောက်ဖြစ်သော ကျွန်တော့်၏ အဘိုးသည် မိန်း မတွေ အများကြီးယူခဲ့၏။ ဦးလေးက နောက်ဆုံးယူခဲ့သော ဇနီးမှ မွေးသူဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော့် အမေ ကတော့အဖိုး၏ ဒုတိယလားတတိယ လား ကျွန်တော်သေချာစွာမသိသော ဇနီးမှ မွေးဖွားခဲ့ပါ၏။ အဘိုးမှာမိန်းမတွေ များသော်လည်း အမေ တို့မှာမောင်နှမ များများ မရှိပါ။ အဘိုး၏ အခြားဇနီးတယောက် မှာ ကလေးငယ်နှစ်ယောက် နှင့်အတူ စစ်အတွင်း ကဗုံးတွေ ကျဲချိန်မှာသေဆုံးခဲ့သည်။ အခြားကလေးတယောက်ကတော့ ငယ်စဉ်ကပင် ရောဂါနှင့် ဆုံးပါးခဲ့ပါသည်။

ဦးလေးကိုတော့ လွတ်လပ်ပြီးခေတ် တွင် မှ မွေးခဲ့သည်။ ဦးလေးကို မွေးတော့ အဘိုးက ပင်စင်ယူခါနီးဖြစ်နေပေပြီ။ အမေတောင် အထက်တန်းကျောင်းသူဖြစ်နေပြီး အမေတို့ အ ကိုကြီးက ဘွဲ့ရပြီးအရာရှိပေါက်စလေး ဖြစ်နေပါပြီ။ ထိုကြောင့် အမေ တို့မှာ မောင်နှမ သုံးယောက် ရှိသည်လို့သာ ကျွန်တော်သိမှတ်ခဲ့ရသည်။

ဦးလေး ငယ်ငယ်ကထဲက အလွန်ဆိုးသည်။ သူအရွယ်ရောက်လာချိန်တွင် အဘိုးကလည်း အိုမင်းမစွမ်းရှိနေပြီဖြစ်ရာ ဦးလေးကိုမ ထိန်းချုပ်နိုင် တော့။ ဦးလေး လောက တွင်ကြောက်သော သူ တယောက်သာရှိသည်ဟု ကျွန်တော်သိသည်။ ငယ်စဉ်က အတန်းပိုင်ဆရာဖြစ်ခဲ့ဖူးသလို နောက်တော့ သူ၏ယောက်ဖဖြစ်လာသည့် ကျွန်တော့်အဖေ ပင်တည်း။

အဖေ့ကိုတော့ ဦးလေးဘာကြောင့်မှန်းမသိ အလွန်ကြောက်၏။ အရမ်းလည်းခင်မင်လေး စား သည်။ အဖေ ဆုံးတော့ ကျွန်တော်နိုင်ငံခြားမှာ ရောက်နေသည်။ ပြန်လာဖို့လည်းမလွယ်ကူ။ အဖေ့ အလောင်းမြေကျဖို့ မှသည် အခြားကိစ္စ များစွာကို ဦးလေး ရောက်လာ ပြီးဆောင် ရွက်ပေးသွားသည်။ သူ့လိုယောက်ျားကြီးက ကလေးငယ်တယောက်လိုချုံးပွဲချငိုကြောင်း ကျွန်တော်ပြန်ရောက်လာတော့ ကျန်တဲ့ဆွေမျိုးတွေက ပြောပြကြသည်။

''ကျွန်တော်မဟုတ်တာလုပ်ရင် ဘယ်သူဆုံးမတော့မှာလဲ'' ဟုပြောပြောပြီး ငိုသည်ဆို၏။ ရက်လည်သော နေ့တွင်လည်း အဖေ့သက်စေ့ သံဃာတော်တွေပင့်ကာဆွမ်းကျွေးပြီး အဖေ့ကိုရည်စူးကာ အကြီးအကျယ်လှုဒါန်းပေးခဲ့သည်။

ဂရုစိုက်ရမည့်သူ မရှိတော့သော ဦးလေး အရင်ထက်ပိုပြီးဆိုးကောင်းဆိုး နေပေတော့မည်။အ ခုကျွန်တော်ရောက်လာသည် မှာလည်း ထိုကူညီမှု တွေအတွက်ဦးလေးကို ကျေးဇူးစကား ဆို ရန်နှင့် အနီးစပ် ဆုံးသာကျန်နေတော့သည့် ဦးလေးတယောက်နှင့် အဆက်အသွယ်မ ပြတ် သင့် ဟုယူဆပြီးရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်တော့ ကျွန်တော်ရောက်သင့်သည်မှာ ကြာ ပါပြီ။ အဖေ ဆုံးပြီး ခုနစ်လရှစ်လလောက်မှာ ကျွန် တော်ပြန်ရောက်လာသေး၏။ ဒါပေမယ့် ဦးလေးဆီ မရောက်ဖြစ်။ နောက်ပိုင်း နှစ်ခါသုံးခါ ပြန်လာဖြစ်သေးသော်လည်း အကြောင်း မသင့်လို့ မရောက်ပါ။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကလာဖို့အားမထုတ်တာကြောင့်လည်းပါပါသည်။

''အကိုလေးက ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲ''

ရှေ့တည့်တည့်ကရပ်ပြီးမေးလိုက်သည့်အသံကြောင့် ကျွန်တော့် အတွေးစတွေရပ်သွား သည်။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ အဝတ်အစားခပ်နွမ်းနွမ်း နှင့်လူငယ်တယောက်ရပ်နေသည်။ ကိုယ်ပေါ်မှာ မြေကြီးတွေရွှံ့စေး တွေကပ်နေသည်။ ဦးလေး၏ အလုပ်သမားတယောက် ပင်ဖြစ်ရမည်။

''ဦးကျော်ဒင်နဲ့ပါ''

''ခေါ်မကြည့်ဘူးလား''

ကျွန်တော်ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိပါ။

''ခေါ်ကြည့်တယ်၊ အထဲက အသံမကြားလို့ထိုင်နေတာ''

မုသားသုံးပြီးဖြေလိုက်ရင်းကျွန်တော်အပြင်မှာထိုင်နေတာဘယ်လောက်ကြာနေပြီလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်မိသည်။ ကျွန်တော့် ရှေ့မှာ စီးက ရက်တိုတွေပြန့်ကျဲနေပြီ။ ထို့ကြောင့် တော်တော်လေး တော့ကြာသွားပြီထင်မိပါသည်။

''ကျွန်တော်ခေါ်ပေးမယ်''

လူငယ်လေးက အိမ်ဝမှာသွားရပ်လိုက်သည်။ သူအိမ်ထဲဝင်သွား၍် ဦးလေးတို့ကိစ္စ မပြီး သေး လျင်တွေ့သွားမှာ ကျွန်တော်စိုးရိမ်မိသည်။ တော်သေး၏ ကောင်လေးက အိမ်ထဲမဝင်ပါ။ အဝကသာလှမ်းအော်၏။

''ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီး ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်၊ ဆရာကြီးရေ၊ ဆရာကြီး''

အိမ်ထဲကတော်တော် နှင့်အသံထွက်မလာပါ။ ကောင်လေးက ထပ်ခေါ်သည်။

''ဆရာကြီး ဒီမှာ ဆရာကြီးနဲ့တွေ့ဖို့ ဧည့်သည်ရောက်နေတယ် ဆရာကြီး''

ဒီတခါတော့ အိမ်အတွင်းဖက်မှ အသံပြန်ထွက်လာသည်။

''ငါ့ လခွီးထဲမှပဲ မင်းအမေလင်မို့လို့ ဒီလောက်အော်နေရတာလဲ၊ ငါနားမကန်းဘူးကွ မင်းစခေါ်ကထဲက ငါကြားတယ်''

ကောင်လေးကို ဆူပူမောင်းမဲသံနှင့်အတူ ဦးလေး အပြင်ထွက်လာသည်။ ဟာဝေယံရှပ် ကိုကြယ်သီးမတပ်ဘဲ စွပ်ထားပြီး ပုဆိုးကလည်းခပ်တိုတိုနှင့်ဖရိုဖရဲဖြစ် နေသည်။ကျွန်တော် စိတ်မှတ်မထင် ဦးလေးပေါင်ကြားကိုလှမ်းကြည့်မိသည်။ဖုဖုဖေါင်းဖေါင်းမတွေ့ရ ကြည့်ရသည်မှာ ဦးလေးကိစ္စ ပြီးသွားပြီထင်သည်။

''ဘယ်မှာလဲ မင်းဧည့်သည်''

အဆူခံလိုက်ရသဖြင့်မျက်စိမျက်နှာပျက်နေသောကောင်လေးက ကျွန်တော့် ကိုလက်ညိုး ထိုးပြလိုက်သည်။ ကျွန်တော်ထိုင်ရာမှထပြီး သူတို့ဆီလှမ်းသွားလိုက်သည်။ ကျွန်တော့် ကိုစူးစမ်းသလို မျက်မှောင်ကုပ်ကြည့်နေသောဦးလေး မျက်လုံးတွေဝင်းလက်သွားသည်။ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် အိမ်ပေါ်က အပြေးတပိုင်းဆင်းချလာ၏။

''လင်းလင်း ....လင်းလင်း မဟုတ်လား''

အနားရောက်သည်နှင့် သူ၏သန်မာသောလက်တွေဖြင့်ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ဆွဲကိုင်လှုပ်ရမ်း၏။

''ထွားလာလိုက်တာ တကယ့်ကိုလူကြီးဖြစ်နေပြီ''

အားလုံးက ကိုလင်း ဟုခေါ်တတ်သော ကျွန်တော့်ကို “လင်းလင်း” ဟု ကလေးတယောက်ပမာခေါ်တတ်သူမှာ အမေ နှင့်ဦးလေး သာရှိ၏။ ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ဖက်ပြီးအိမ်ထဲသို့ ခေါ်လာ သည်။ဦးလေး ကျွန်တော်ရောက်လာသည့် အတွက်အရမ်းဝမ်းသာနေကြောင်း သိသာသည်။

''ကြိုပြီးဖုန်းဆက်ရောပေါ့ကွာ၊ ဦးလေးလာကြိုမှာပေါ့''

''ဖုန်းနံပါတ်မှ မသိတာဦးလေးရဲ့''

''အင်းကွ ဟုတ်သားပဲ၊ ငါကလဲ ရန်ကုန်ကလူတွေ သောက်မြင်ကပ်တာနဲ့ ဘာမှအဆက် အသွယ်မလုပ်ဘူး၊ အေးပါကွာအရေးကြီးတာက ရောက်လာဖို့ပဲ''

အိမ်ထဲသို့ဝင်ဝင်ခြင်းညာဖက်တွင် တံခါးကြီးတချပ်ရှိသည်။ ထိုတံခါးကိုဖွင့်ဝင်လိုက်မှ ဧည့်ခန်းကိုမြင်ရသည်။ သားနားသပ်ရပ်ပြီး အဆင့် အတန်းရှိသော အခန်းတခန်းဖြစ်ပါသည်။စောစောတုန်း က ဒီတံခါးကို ကျွန်တော် သတိမထားလိုက်မိပါ။

''ထိုင်ဦး လင်းလင်း''

ဆိုဖာပေါ်မှာကျွန်တော့်ကိုထိုင်ခိုင်းပြီး ဦးလေးတံခါးဝသို့ပြန်လျောက်သွားကာ

''ခင်မြရင် ... ဟေး ...ခင်မြရင်လာဦး ဟေ့''

''လာပြီ..လာပြီ''

အပြင်ဖက်ပြန်ထူးသံကြားရတော့မှ ဦးလေးကျွန်တော့်ဘေးမှာ လာပြန်ထိုင်သည်။

''အေးအေး ဆေးဆေး လာတာမဟုတ်လား''

''ဟုတ်ကဲ့''

''အလုပ်ကိစ္စ အရေးကြီးတာမရှိရင် ပျော်သလောက်နေ၊ တသက်လုံးနေရင်ငါက ပိုကြိုက် တယ်''

''သိပ်အကြာကြီးတော့ မရဘူး ဦးလေးရဲ့၊ သုံးလေးရက်ပေါ့''

ကျွန်တော်ကြာကြာမနေဟု ဆိုသည့်အတွက် ဦးလေးသိပ်သဘောကျဟန်မတူပါ။ ဘေးမှာချထားသည့် လက်ဆွဲအိတ်သေးသေးကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်အစီအစဉ်ကို သဘောပေါက် သွား ပုံရသည်။ကျွန်တော်ရောက်ခါစလောက် မျက်နှာ မရွှင်တော့။

''နိုင်ငံခြားပြန်သွားရမှာလား''

''ဟုတ်ကဲ့''

''ကြာမှာလား''

''သုံးလေးလပါ''

''ဒါဆိုလဲ ပြန်ရောက်ရင် တခေါက်လာဦးကွာ၊ အဲဒီကျရင်ကြာကြာနေ ဟုတ်လား''

''ဟုတ်ကဲ့ပါ''

ဦးလေး စိတ်ကျေနပ်အောင်အဖြေပေးလိုက်ရပေမယ့် ဒီလိုနေရာမှာကျွန်တော် ကြာကြာ နေနိုင်ပါမည်လားက မသေချာပါ။ထိုအချိန်တွင် အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး မိန်းမတယောက်ဝင်လာသည်။ စောစောက ဦးလေးနှင့် အတူကျွန်တော်မြင်ခဲ့ရသည့် မိန်းမပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန် တော့်ကိုမြင်သော အခါခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။ ခုနကလို မဟုတ်ဘဲသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်နေသော်လည်း သူမ၏ မျက်နှာက သွေးမရှိ သ လိုဖြူလျော်လျော်ဖြစ်နေသည်။ သို့သော်လည်း လှပနေဆဲပင်ဖြစ်သည်။

''ဒါဦးလေး ဇနီး ခင်မြရင်တဲ့၊ ခင်မြရင် ဒါငါ့တူ လင်းလင်း''

ဦးလေး နှင့်ပတ်သက်သော အဒေါ်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်ကလည်း လေးစားသမှုဖြင့် ထိုင်ရာ မှထရပ်လိုက်ပြီး

''ကျွန်တော် ကောင်းထက်လင်းပါခင်ဗျ၊ ဦးလေးကတော့ လင်းလင်း လို့ခေါ်ပါတယ်''

ကျွန်တော့် အပြုအမူကြောင့် မခင်မြရင် မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်သွားပုံရသည်။ ရှိုးတိုးရှမ်းတန်းဖြင့်

''ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့''

''လင်းလင်း ... အဒေါ်လို့တော့သွားမခေါ်နဲ့နော် မင်းနဲ့အသက်ချင်းသိပ်ကွာမှာ မဟုတ်ဘူး''

ဦးလေးပြောတာ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ မခင်မြရင်နှင့် ကျွန်တော်က ရွယ်တူလောက်ဖြစ်နိုင်သည်။

''ဒါပေမယ့် သူက ဝါကြီးတယ်လေ ဦးလေးရဲ့''

ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်နေသော မခင်မြရင် အနေမခက်စေရန် ကျွန်တော်ဝင်ပြောလိုက်ရသည်။ ဦးလေးအရွယ်လူတယောက်နှင့်လက်ထပ်ထားသည့် အဖြစ်သည် ရွယ်တူတန်းတူ ယောက်ျားတယောက်ရှေ့တွင် မခင်မြရင် ရှက်ကောင်းရှက်ပေမည်။ဒါတောင်မှ အခုန တုန်းက ဦးလေးနှင့်သူမ ဖြစ်ပျက်နေကြသည်များကို ကျွန်တော်မြင်သွားကြောင်း သိလျင် ပိုဆိုးသွားနိုင်သည်။

ဒီလိုအတွေးနှင့် မခင်မြရင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိရာ ဝင်လာခါစကထက်တောင် ပိုပြီးဖြူ လျော်သွားသော မျက်နှာဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုပြန်ကြည့်သည်။ ကျွန်တော်လိုက်ကာကြားကနေကြည့် မိသည်ကို သူမ ရိပ်မိခဲ့သလားဆိုသည့် အတွေးဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ရှက်သလိုလို မလုံမလဲ နှင့် ဦးလေးဘေးမှာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်ရသည်။ မခင်မြရင်ကတော့ ဝင်မထိုင်ပါ ဒီအတိုင်းခြေစုံရပ်နေ၏။

''ခင်မြရင် ဈေးကိုသွား၊ ငါလိုက်မပို့တော့ဘူး၊ အောင်မြတ်ဖြစ်ဖြစ် ကားမောင်းဖို့ ခေါ်သွား''

''ဘာဝယ်ရမှာလဲ အ ..အ.ကိုကြီး''

''ကောင်းမယ် ထင်တာ အကုန်ဝယ်ခဲ့ကွာ၊ ဒါငါ့အထူးဧည့်သည်ကွ၊ ပိုက်ဆံလိုလဲ ဘီရိုထဲက ထုတ်သွား''

အရုပ်တရုပ်လို မခင်မြရင် လှည့်ထွက်သွားသည်။

''ဟ ... နေဦး ..နေဦး၊ ကော်ဖီ နှစ်ခွက်လာပို့ဦး မုန့်ပါယူလာခဲ့၊ ဒီအိတ်ယူသွား နောက်က ကောင်မလေးနှစ်ယောက်လောက် ခေါ်ပြီး အရှေ့ဖက်ထောင့်က အခန်းကိုရှင်းခိုင်းလိုက်၊သူတို့ချည်းပဲ လွှတ်မထားနဲ့နော်၊ မင်းပါစောင့်ကြည့်ပေး။ ပြီးမှဈေးသွား''

မခင်မြရင်ကို အားနာမိသလိုလိုခံစားရသော်လည်း ဦးလေးကို မဆန့်ကျင်လိုသောကြောင့် ကျွန်တော့ အိတ်ကို ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဦးလေးနှင့် မခင်မြရင်တို့၏ အိမ်ထောင်ရေးအနေအထားကို ကျွန်တော် အနည်းငယ်သဘောပေါက်လိုက်မိသည်။ အသက်ကြီးသော ယောက်ျားနှင့် ငယ်သောမိန်းတို့ ပေါင်းဖက်မိလျင် ငယ်သောမိန်းမကအသာစီးရသည်ဟု ရှိတတ်သော်လည်း ဦးလေးက အရာရာကို ချုပ်ကိုင်လွှမ်းမိုးထား ကြောင်း ကျွန်တော် သတိထား လိုက်မိပါသည်။

...............................................

ကျွန်တော့်ကိုပေးထားသော အခန်းက အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ သီးသီးသန့်သန့် ထိုးထွက်နေသည်။အခန်း၏ မျက်နှာစာသုံးဖက်တွင် ပြတင်းပေါက်တွေ ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ဦးလေး၏ ကျယ်ပြော သော ခြံကြီးကို သာမက မြို့ထဲဖက်ကိုပါ လှမ်းမြင်နေရသည်။ ရှု့ခင်းကောင်းလို့ ဦးလေးက ကျွန်တော့်ကို ဒီအခန်းတမင်ပေးသည်ဟုထင်မိပါသည်။

ရေချိုး အဝတ်လဲပြီးနောက် ပြတင်းပေါက်ကမြင်ကွင်း တွေကို လှမ်းမျှော်ငေးနေမိ၏။ ဦးလေး၏ အိမ်ကြီးက ခြံအတွင်းတွင် အနည်းငယ်မြင့်သည့် ကုန်းတခုပေါ်တွင် ဆောက်ထားသည် လို့ထင်မိသည်။ ခြံထဲကိုသာ မက မြို့တွင်းဖက်က သာသနာ့ အဆောက်အဦးတွေ စေတီတွေကိုတောင် ကောင်းစွာဖူးမြင် နိုင်သည်။

ကော်ဖီသောက်ရင်း စကားပြောကြပြီးနောက် ကျွန်တော့်ကို ဦးလေးက သူ့ခြံထဲ လိုက်ပြသည်။အတော်လေး အောင်မြင်သော လုပ်ငန်း လို့ တောင်ဆိုနိုင်ပါသည်။ အိမ်နောက်ဖက် စိုက်ခင်း တွေထဲမှာ ရှိသော အလုပ်သမား အိမ်စုကလေးကပင် အိမ် တဒါဇင်လောက်ရှိမည်။ ဒါဆိုလျှင် ဦးလေး၏ အလုပ်သမားအင်အား မသေးလှပါ။

“ရိုးရိုး လေးပါကွာ၊ ငါက အကောင်ပလောင်တွေ မွေးတယ်၊ သူတို့ဆီကရတဲ့ အညစ်အကျေး တွေနဲ့ မြေသြဇာလုပ်ပြီး အပင်တွေစိုက်တယ်။ မွေးလို့ရတာ၊ စိုက်လို့ရတာတွေ ပြန်ရောင်း တယ်။ ဒါပါပဲ”

ဦးလေး၏ စီးပွားရေးက ရိုးစင်းပါသည်။ သို့သော်အောင်မြင်နေသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း သူနှင့်လာနေဖို့ မကြာ မကြာ ပြောတတ်သည်။ ဦးလေး အသက်ကြီးလာလို့ ဆွေ မျိုး ပိုခင်လာတာ ဖြစ်ပုံရသည်။ အေးချမ်းရိုးစင်းသည့် အခြေအနေ ကို သဘောကျမိ သော်လည်း ကျွန်တော် ဒီမှာ ကြာရှည်နေဖို့ စိတ်မပါတာ ကိုယ့်ဖာသာ သိ၏။ ဦးလေးစိတ် မကောင်းဖြစ်မှာစိုး၍ ထုတ်တော့ မပြောဖြစ်ပါ။ ကျွန်တော်လည်း အသက်ကြီးလာလျှင်တော့ဦးလေးလို အေးအေးဆေးဆေး နေချင်စိတ် ပေါက်လာမည်လားတော့ မပြောတတ်ပေ။

“ကိုကောင်းထက်လင်း”

အပြင်ဖက်ကို ငေးနေရာမှ ခေါ်သံကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ အခန်းဝမှာ မခင်မြရင်ရပ်နေ သည်။ နေ့ခင်းက ဈေးသွားသည့်နောက်ပိုင်းသူမကို မတွေ့တော့ပါ။ အခုတော့ မခင်မြရင်လည်း ရေချိုးပြီးပြင်ဆင်ထားသည်ထင်သည်။ မနက်ကမြင်ခဲ့သည့် အဝတ်အစားနှင့် မဟုတ် တော့။ ရေအနည်းငယ် စိုနေသေးသည့် ဆံပင်တွေကို ဖါးလျားဖြန့်ချထားရာ ပိုပြီးနုနယ်ပျိုမျစ်နေ၏။ မျက်နှာထားကတော့ စတွေ့စက အတိုင်းပင် မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်နေသလို မျက်နှာထား နှင့် ကျွန်တော့်ကို တည့်တည့် မကြည့်ဘဲ ခေါင်းငုံ့ ထားရင်းက

“ထမင်းဆာပြီလားလို့ မေးခိုင်းလိုက်လို့”

ဘယ်သူက မေးခိုင်းသလဲ ဟုမေးရန်မလိုပါ။ သူမနားသို့ လျှောက်သွားရင်း

“ဦးလေး ရော”

“အောက်မှာ ကိုကောင်းထက်လင်း …အဲ ..အဲ ကိုလင်း ကိုစောင့်နေတယ်”

“ဟုတ်လား၊ ကျွန်တော်လဲ ဆင်းလာတော့ မလို့ပဲ”

မခင်မြရင် ကျွန်တော့် ရှေ့ကနေဦးဆောင်ထွက်သွား၏။ လန်းဆန်းသော ကိုယ်သင်းရနံ့ က ကျွန်တော့် အပါးမှာ ဝေ့၀ဲ သွာသလို နိမ့်တခါမြင့်တလှည့် လှပစွာလှုပ်ရှား သွားသော သူမ၏ နောက်ပိုင်း အလှကို ကျွန်တော်သတိမပြုမိဘဲ မနေနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ထိုမှ တဆက်ထဲပင်ကျွန်တော်မြင်ခဲ့ရသော သူမ နှင့် ဦးလေးတို့၏ ဖြစ်အင်က အာရုံထဲသို့ တဆက်ထဲလိုက်ပါ ဝင် လာသော အခါ သက်ပြင်းကိုအသာလေး ချမိသည်။

မခင်မြရင် နားပါးပုံရ၏။ လှေခါးကို ဆင်းနေရာမှ ကျွန်တော့် ကို တချက်မသိမသာ ငဲ့စောင်းကြည့်သည်။ သိသိသာသာ မဟုတ်သည့် အတွက်ကျွန်တော်လည်း သိပ်အနေ မခက်ရတော့ပါ။ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ သူမ နှင့် ဦးလေးတို့ကို ကျွန်တော်ရပ်ကြည့်မိသည် ကို မခင်မြရင် ရိပ်မိနေသည်ဟု ကျွန်တော့် စိတ်မှာထင် နေမိသည်။

“ဟေး … လင်းလင်း …ဒီကိုလာ”

ဧည့်ခန်းထဲက စားပွဲမှာ ဦးလေး ထိုင်နေသည်။ သူ့ရှေ့ မှာတော့ ရွှေအိုရောင် အရည်တွေ ပါသော ပုလင်းတလုံး ချထားသည်။ ရေခဲခွက် နှင့် အမြည်းပန်းကန် တွေလည်းရှိ၏။ မခင်မြရင်က အိမ်နောက်ဖက်သို့ ဆက်ဝင်သွားပြီး ကျွန်တော်က ဦးလေး နှင့်ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။

“နဲနဲ လောက်လုပ်ပါလား၊ ထမင်းစားကောင်း အောင်ပေါ့”

ကျွန်တော့် အဖြေစကားကိုတောင် မစောင့်ဘဲ ဦးလေးက ခွက်တလုံးဆွဲယူပြီး ငှဲ့တော့မလိုလုပ် သည်။

“ဟာ …ဦးလေး ကလဲ ကျွန်တော့်ဖာသာလုပ်ပါမယ်”

“ဒါဆိုလဲ စိတ်ကြိုက်သာလုပ်ကွာ”

ဦးလေး ကျွန်တော် မလာခင်ထဲက သောက်နေပုံရသည်။ မျက်နှာမှာ နည်းနည်း နီရောင်သန်း နေသည်။ ခွက်ထဲကို အရက်အနည်းငယ် ထည့်ပြီး ဦးလေး စိတ်ကျေနပ်စေရန် တငုံသောက် လိုက်သည်။

“အမြည်း စား၊ ဒါ ဆတ်သား အစစ်ကွ”

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>