ညီမလေး ခမ်းစုမီ (စ/ဆုံး)

ညီမလေး ခမ်းစုမီ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ညီမလေး (၁)

ဝါကျင့်ကျင့် ညအိပ် မီးရောင်အောက်မှာ ဆံပင်ရှည်ရှည် ပျော့ပျော့လေးတွေ အုပ်မိုးနေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးက အရက်ရှိန် နဲ့ နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုလဲ့လဲ့ကြီးတွေက အရည်လဲ့ပြီး ရီဝေနေတယ်။ ရှေ့မှာချထားတဲ့ ငါးကင် ခပ်ကြီးကြီးတစ်ကောင်ရဲ့ တစ်ဝက်ကျော်ကျော်ဟာလည်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးရဲရဲလေးတွေကြားမှာ အစအန ပျောက်သွားပြီ။

ကုတင်ခြေရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်နေရင်း ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး အစားစားလိုက် ဘာမှ မရောဘဲ ရေခဲနဲ့ on the rock စပ်ထားတဲ့ ဘလက်လေဘယ်ကို ဒီတိုင်း သောက်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ခါတိုင်းဆို ပေးသောက်ပေမယ့် အမြဲတမ်း လစ်မစ်ထားပြီး သူ့ဖို့ သတ်မှတ်ပေးထားတာကုန်ရင် ရပ်ခိုင်းတာပဲ။ အဲဒီမျက်လုံး ရွဲကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး ထပ်ထည့်ပေးစေချင်တဲ့ ပုံပြရင် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်တာနဲ့ ဇက်လေးပုသွားပြီး ထပ်မတောင်းရဲတော့ဘူး။

ဒီညတော့ ထပ်တောင်းဖို့ မပြောနဲ့ သူ့ဖန်ခွက်ထဲမှာ အရက်ကျန်သေးလား ကုန်သွားပြီလားဆိုတာတောင် သိပုံမပေါ်ပါဘူး။ ခွက်ကိုတောင် မကြည့်ဘဲ ကောက်ကောက် မော့နေတာ။ ကျနော်လည်း သူသောက်ပါစေလေ ဆိုပြီး အရက်လည်း မပြတ်အောင် တအားလည်း များမသွားအောင် သတိထားပြီး ထပ်ထပ်စပ်ပေးနေရတယ်။

ညနက်လာတာနဲ့အတူ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာတယ်။ ဆောင်းဦးပဲ ရှိသေးပေမယ့် တောင်ကြီးဆောင်းက ဒီနှစ် အဝင်စောတယ်။ ကျနော် ပြတင်းပေါက်တွေကို ထပိတ်လိုက်တယ်။ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ တီရှပ်လေးနဲ့ လွတ်နေတဲ့ လက်မောင်းသားတွေမှာ ကြက်သီးလေးတွေ ထနေတာ မြင်ရတယ်။ အနွေးထည်ရှာတော့ သူ့အဝတ်တွေအကုန်လုံးက သူ့လက်ဆွဲ သေတ္တာထဲက မထုတ်ရသေးဘူး။ ကျနော့် ဂျာကင်တစ်ထည်ကို ယူပြီး ခြုံပေးထားလိုက်တယ်။ လူကသေးသေးလေးဆိုတော့ အင်္ကျီထဲမှာပျောက်နေတယ်။

ခုချိန်ထိ စကားကောင်းကောင်း မပြောသေးဘူး။ မပြောပေမယ့် အရက်ကို Red bull မရော ဘာမရော ကျိတ်မှိတ် မော့ချလိုက်တိုင်း ခါတိုင်းလို ရှုံ့မဲ့မသွားတဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဒီအရက်ထက် ပိုပူပြီး ပိုခါးတဲ့ သောကတွေ ရှိနေမယ်ဆိုတာ သိသာတယ်။

နှစ်ယောက်တည်း ဖြိုနေတာ ပုလင်းတစ်လုံး ကုန်ခါနီး အချိန်မှာ သူအန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲတောင် မသွားနိုင်ဘူး နေရာမှာတင် အန်တာ။ သူ့အဝတ်အစားတွေ ပေါ်မှာလည်း အန်ဖတ်တွေ ပေကုန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ တွဲခေါ်သွားပြီး နှိပ်ပေးရင်း သက်သာသွားတဲ့ထိ အန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့အဝတ်သေတ္တာ သော့နံပါတ်လည်း ကျနော် မသိဘူး။ သူကလည်း အဲဒီဂဏန်းမပြောနဲ့ သူ့နာမည်သူတောင် မှတ်မိပုံ မရတော့ဘူး။

ကျနော့် တီရှပ် အဟောင်းတစ်ထည်ပဲ ပေးပြီး တံခါးခဏ ပိတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ဒီလောက် မူးနေတဲ့ကြားက ဘယ်လိုလဲလိုက်သလဲတော့ မသိဘူး ခဏနေ သူထွက်လာတော့ လဲပြီးနေပြီ။ တီရှပ်လက်ရှည်ကို လက်နှစ်ဘက်လုံး လိပ်ပြီး ဝတ်ထားတယ်။ သူနဲ့ကျတော့ နှစ်ယောက်စာလောက်ပွပြီး ဒူးလောက်ထိကို ရှည်တယ်။ အိပ်ရာနားထိ ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးနဲ့လျှောက်လာပြီး မှောက်ကျသွားတယ်။

ကုတင်စွန်းမှာ ကိုယ်တစ်ပိုင်းတင်ပြီး မှောက်ရက်သားလေး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ သူက ပေါင် ၁၀၀ တောင် မပြည့်ဘူး၊ အသာလေး ကောက်ချီပြီး သူ့အခန်းထဲ သွားပို့ထားပေးလို့ ရတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်တည်း ညထပ်အန်နေရင် ဒုက္ခရောက်မှာမို့ ဒီညတော့ ဒီမှာပဲသိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပဲ တင်ပြီး စောင်ခြုံပေး ထားလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း နည်းနည်းမူးနေပြီမို့ ကုတင်ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ဝင်အိပ်နေလိုက်တယ်။

နားနားမှာကပ်ပြီး ညည်းတွားနေသံ တစ်ခုကြောင့်ကျနော် နိုးလာတယ်။ ရုတ်တရက် ဘယ်ရောက်ပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိဘူး။ သိတာက နှစ်ခုပဲ၊ ရင်ခွင်ထဲက နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုရယ် ခါးအောက်ပိုင်းဆီက မနက်တိုင်း ဖြစ်နေကျ မာကျောတောင့်တင်းမှု တစ်ခုရယ်။ ဒါပေမယ့် ခုက မနက်မဟုတ်သေးဘူး။ အိပ်ရာဘေးက နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လေးနာရီတောင် မထိုးသေးဘူး။ ပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ရောက်နေတာက ရည်းစားမဟုတ်သလို ညငှက်မလေး တစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ညီမ ခမ်းစုမီ ။ အရင်း မဟုတ်ပေမယ့် (၇) နှစ် သမီးလောက်ကတည်းက ကျနော်နဲ့ မောင်နှမလို နေလာတဲ့ အဖေ့ ဒုတိယဇနီး အန်တီခမ်းဝါရဲ့ သမီးလေး။

လူကောင်သေးပေမယ့် လုံးဝန်းပြည့်တင်းတဲ့ ရင်သားလေးတွေက တီရှပ်မထူမပါး တစ်ထပ်ပဲခြားပြီး ကျနော့် ရင်ဘတ်နဲ့ ကပ်နေတယ်။ အေးလို့ထင်တယ်၊ ထိပ်ဖျားလေးနှစ်ခုက မာတောင်ပြီး ချွန်နေတာ အထိအတွေ့နဲ့ သိရတယ်။ သူ့ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ခဏခဏ ချီလည်း ချီဖူးတယ် ဖက်လည်း ဖက်ဖူးတယ်၊ ကြီးလာတဲ့ထိလည်း ဖက်လဲတကင်း နေတုန်းပဲ။ သူ တက္ကသိုလ် သွားတက်နေတဲ့ နှစ်နှစ်မှသာ ကျနော်နဲ့ နည်းနည်းစိမ်းသွားတာ။

ဒီလိုပူးကပ်မှုမျိုးက ကျနော်နဲ့ သူ့ကြားမှာ အဆန်းမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို သူနဲ့ထိရင် စိတ်တစ်မျိုးတစ်မည် ဖြစ်လာတာတော့ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ခုလည်း တဖြည်းဖြည်း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုပြီး အသိဝင်လာတော့ ကိုယ့်ကောင်က ကျသွားပါတယ်။ စောစောက အရက်ရှိန်ရော သတိလွတ်သွားတာရော ပါမယ်ထင်တယ်။ သူ့ကို မနိုးအောင် အသာလေး တွန်းဖယ်ပြီး အိပ်ရာပေါ်က ထလိုက်တယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေလိုက်တာ ကလေးလေး ကျနေတာပဲ။ ခုလိုကျတော့ စောစောက စိတ်သောကတွေ မရှိတော့ဘဲ သူ့မျက်နှာ နုနုနယ်နယ်လေးက ကြည်လင်နေတယ်။

ဘာလို့လည်း မသိဘူး ကျနော် အိပ်ချင်စိတ်တွေ ပျောက်သွားတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လက်ကျန်အရက်ပုလင်းနဲ့ ဖန်ခွက် တစ်ခွက်ကို သွားယူပြီး ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲ မှာထိုင်ရင်း ဆက်သောက်နေလိုက်တယ်။

ညီမလေး (၂)

ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲမှာ သူ့ဘက်လှည့်ထိုင်ပြီး လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဝီစကီခွက်ကို နည်းနည်းချင်း မျှင်းသောက်ရင်း သူအိပ်နေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ ငိုထားလို့ မျက်နှာလေးက မို့အစ်နေတာပဲ။ မျက်တောင် အရှည်ကြီးတွေက ကော့ပျံမနေဘဲ ခပ်စင်းစင်း။ ဖြူဝင်းနေတဲ့ သူ့မျက်နှာမှာ သွေးရောင်လွှမ်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေက နုထွေးနေတယ်။

ပါးလေးတွေမှာ ဆံချည်မျှင်သွေးကြောစိမ်း ပြာပြာလေးတွေ မြင်နေရတယ်။ ပါးအို့လေးတွေက နီရဲနေတယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ် သေးသေးသွယ်သွယ်လေးဟာ ပျောက်နေတယ်။ ထိုင်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်စိတ်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၃ နှစ် အချိန်က ဒီလိုညမျိုး တစ်ညဆီကို ခရီးနှင်သွားတယ်။

အဲဒီညက အန်တီခမ်းဝါ ကျနော်တို့အိမ်ကို ပြောင်းလာပြီးရင် ပထမဆုံး ဒီအိမ်မှာ အိပ်တဲ့ည။ အဖေဟာ အမေဆုံးကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေလာလိုက်တာ ကျနော့်အသက် ၁၆ နှစ်လည်းရောက်ရော မုဆိုးမ အန်တီခမ်းဝါနဲ့ အကြောင်းပါတယ်။ အသက် ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင် မုဆိုးမသာဖြစ်တာ အန်တီခမ်းဝါက ချောတယ်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ရှမ်းတရုတ်မ။ ရင်တွေ တင်တွေ ကြီးပြီး ရုပ်ကလည်း ကျနော့်ဦးလေးတွေ အပြောအရဆိုရင် နှုတ်ခမ်းမွေးရေးရေး၊ နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ တဏှာရမ္မက်ထန်မယ့်ရုပ်တဲ့။

ဟုတ်လည်း ဟုတ်ပုံရတယ်။ အဖေနဲ့ လက်ထပ်မယ်၊ ဒီအိမ်ကို ပြောင်းလာမယ်ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်အိပ်မယ့် မင်္ဂလာအခန်းအပြင် သူ့သမီးလေးအတွက်အခန်းကို သတ်သတ်ပြင်တယ်။ အနှောင့်အယှက် လိုချင်ပုံ မရဘူး။ သူ့မှာ ခမ်းစုမီဆိုတဲ့ ၇ နှစ်အရွယ် သမီးလေးတစ်ယောက် ပါလာတာ။ သူလေးက သူ့အမေလို မထွားဘဲ သေးသေး ကွေးကွေးလေး။ ၇ နှစ်နဲ့ကို ကျောလယ်အထိ အရှည်ထားထားတဲ့ ဆံပင်ညိုညို ပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့၊ မျက်တောင်ရှည်ရှည်စင်းစင်းလေးတွေနဲ့ မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေနဲ့၊ နှုတ်ခမ်းပန်းနုရောင်လေးတွေနဲ့ အရုပ်မလေးနဲ့တူတယ်။

အဲဒီနေ့က အိမ်ရောက်လာတော့ သူ့အတွက် ပြင်ပေးထားတဲ့ ချယ်ရီပန်းပုံ နံရံကပ်စက္ကူတွေနဲ့ ပန်းရောင် Princess အိပ်ရာလေးနဲ့ အရုပ်အသစ်တွေကိုကြည့်ပြီး ပျော်နေပုံရတယ်။ Teddy bear အညိုလေးကို သူအကြိုက်ဆုံးပဲ။ လက်ထဲကကို မချဘူး။ ညကျရင် ဒီအခန်းထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်း ခွဲအိပ်ရတော့မှာကို နည်းနည်းလေးမှ သိရှာပုံမပေါ်ဘူး။

အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတာကို ကန့်ကွက်စရာလည်းမရှိ၊ မိထွေးကို လိုလားတယ် မလိုလားဘူးလည်း မရှိပေမယ့် လူသစ်တွေ ရောက်လာခါစဆိုတော့ စိတ်ကျဉ်းကျပ်တာတော့ အမှန်ပဲ။ မိုးကလည်း တစိမ့်စိမ့် ရွာနေတော့ အပြင်ထွက်လို့ မကောင်းဘူး။ အဲဒါနဲ့ ညနေခင်းကတည်းက အခန်းအောင်းနေမိတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ညဉ့်နက်လာတော့ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိပေမယ့် အိပ်လည်းမပျော်ဘူး။ မိုးတွေသည်းပြီး လျှပ်စီးတွေ မိုးကြိုးတွေပါ ပါလာတော့ ပိုပြီးနိုးနိုးကြားကြားဖြစ်လာတယ်။ အိပ်လို့ကိုမရတော့တာ။

တစ်ယောက်တည်း အခန်း ခွဲအိပ်နေရတဲ့ ကလေးမကိုပါ ကြောက်နေမလား စိတ်ပူမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အမေတောင် စိတ်ချလက်ချ ထားထားတာဆိုတော့ ကိုယ်ကအထူးတလည် စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူးလေ လို့တွေးလိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ စေ့ထားတဲ့ ကျနော့်အခန်းတံခါးက တဖြည်းဖြည်း ပွင့်လာတာကို အိပ်ရာထဲက လှမ်းမြင်ရတယ်။ ဝင်လာတာကတော့ မွေးပွ ပဂျားမား ဝတ်စုံလေး ဝတ်ထားပြီး လက်ထဲမှာ တက်ဒီရုပ်လေးကို တွဲလောင်းဆွဲထားတဲ့ ခမ်းစုမီ။ ဆံပင်ညိုညိုလေးတွေ ဝဲဖြာကျနေတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးက ငိုမဲ့မဲ့။ ကျနော့် ကုတင်ခြေရင်းအထိ လျှောက်လာပြီး ဘာမှမပြောဘဲ ဒီအတိုင်းလေးရပ်နေတယ်။ ကျနော် ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး သူ့ပခုံးလေးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ငုံ့မေးလိုက်တယ်။

“ညီမလေး၊ ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ ကြောက်လို့လား။”

ကျနော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်း မျက်ရည်တွေ လည်လာပြီး တိမ်ဝင်နေတဲ့ အသံသေးသေးလေးနဲ့ ဖြေတယ်။

“မိုးကြိုးတွေပစ်တာ မီကြောက်တယ်။ မေမေတို့အခန်းကို သွားတော့ တံခါးပိတ်ထားတယ်၊ ခေါ်လို့လည်း မရဘူး။”

ပြောပြီး မျက်ရည်တွေက ပါးပေါ်ကို ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာတယ်။ ကျနော် သူ့အမေကို တော်တော် စိတ်တိုသွားတယ်။ ကလေးက အသက်မငယ်တော့တာမို့ နောက်ယောကျ်ားယူတဲ့အခါ အခန်းခွဲသိပ်တာကို အပြစ်မတင်ပေမယ့် အနည်းဆုံး ကိုယ့်ကလေး ဘာဖြစ်နေလည်းတော့ မကြာမကြာ လာကြည့်သင့်တာပေါ့။

ကျနော် သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေကို လက်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မျှော်လင့်မထားဘဲ သူက ကျနော့်ပခုံးပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး လက်သေးသေးလေးနှစ်ဘက်နဲ့ ကျနော့်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့တာပဲ။ ပခုံးပေါ်မှာ မျက်ရည်နွေးနွေးတွေ စိုလာတဲ့ ခံစားချက်က တမျိုးကြီးပဲ။

ကျနော့်အသက် ငါးနှစ်လောက်မှာ အမေဆုံးသွားကတည်းက ဘယ်လို နွေးထွေးကြင်နာမှုမျိုးနဲ့မှ အကျွမ်းတဝင် မရှိတဲ့ ကျနော်ဟာ မချော့တတ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံး သေးသေးလေးကိုပဲ အသာအယာ ပြန်ဖက်ထားပြီး ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့ရှိုက်သံက တဖြည်းဖြည်း တိုးလာပြီး အကြိမ်ရေ ကျဲလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ခွန်းမှ မချော့လိုက်ရဘဲ သူအငို တိတ်သွားတယ်။ အဲဒီအခါကျမှ သူ့ကို အိပ်ရာပေါ် ခေါ်တင်ပြီး ကျနော့်ဘေးမှာ သိပ်ထားလိုက်တယ်။

သူ့ဘက်ကို စောင်းအိပ်ပြီး ခေါင်းလေးကို နည်းနည်းပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကြောင်ပေါက်စလေးလို ချက်ချင်းပဲ မျက်တောင်စင်းလာတယ်။ ခဏနေတော့ သူအိပ်သွားပြီး ကျနော့်ဘက်ကို လှိမ့်လာတယ်။ လက်မောင်းပေါ် တင်သိပ်ထားပြီး စောင်အကြီးကြီးကို နှစ်ယောက်လုံး လုံအောင် ခြုံထားလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက နွေးနွေးအလုံးလေးရဲ့ အထိအတွေ့ဟာ ထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်ကိုပေးတယ်။

ကျနော့်ကြောင့် ဒီကလေးလေး အငိုတိတ်သွားတာရယ်၊ စောစောက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ကြောက်လန့်မှုတွေ မရှိတော့ဘဲ ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်မှာ စိတ်ချလက်ချ အိပ်ပျော်သွားတာရယ်ဟာ အရမ်းကျေနပ်စရာကောင်းတဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ ကျနော့်အသက် ၁၆ နှစ်အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးကျန်မှုတွေ၊ မိခင်မဲ့ဘဝရဲ့ တခြားသူတွေနားမလည်နိုင်တဲ့ ခါးသီးမှုတွေဟာ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ခမ်းစုမီ ဆိုတဲ့ ကလေးမလေး တစ်ယောက်ကြောင့် သက်သာလာခဲ့တယ်။

မိုးမလင်းခင်မှာ သူ့ကိုချီပြီး သူ့အိပ်ရာထဲ ပြန်ပို့ထားလိုက်တယ်။ မနက်ကျတော့ သူ့အမေ ဒေါ်ခမ်းဝါဟာ ညက သူ့သမီးဘာဖြစ်ခဲ့မှန်း စိတ်တောင်ကူးမိပုံ မရပါဘူး။ ဒီကလေးကို ဝတ္တရားရှိတဲ့အလျောက်ထက်ပိုပြီး ချစ်ပုံလည်းမရဘူး။ ယောကျ်ားသေကတည်းက ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့ လိင်မှုဘဝ ပြန်ရပြီး အဖေ့ရဲ့စည်းစိမ်တွေနဲ့ ပေါင်းလိုက်တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုပြည်လာတဲ့ သူ့ဘဝကိုပဲ ပျော်ပျော်ကြီး ခံစားနေပုံရတယ်။ အဲဒါတွေကြည့်ပြီး ဒီကလေးဘာလို့ နှုတ်နည်းနေတယ်၊ ဘာလို့ အလိုလိုနေရင်း အားငယ်တဲ့ ပုံလေးပေါက်လာတယ်ဆိုတာ ကျနော်နားလည်လာမိတယ်။

အဲဒီတစ်ညကစပြီး ကျနော့်ဘဝထဲကို ခမ်းစုမီ ဝင်လာခဲ့တော့တာပဲ။ နောက်ရက်တွေလည်း သူကြောက်တဲ့အချိန် ကျနော့်အခန်းကို လာအိပ်တယ်။ ကျနော်ကလည်း သူလာချင်တဲ့အချိန် လာနိုင်အောင် ဘယ်တော့မှ လော့ခ်ချမထားဘူး။ နေ့ခင်းတွေဆိုရင် သူက ကျောင်းသွားရတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဆယ်တန်း အောင်စာရင်း စောင့်နေတုန်းမို့ မသွားရဘူး။ သူကျောင်းကပြန်လာရင် ကျနော့်ကို တန်းရှာတာပဲ။

ဘယ်က တတ်လာသလဲ မသိဘူး၊ ကျနော့်ကို ကိုကိုလို့ ခေါ်တယ်။ သူ့ကိုယ်သူတော့ သမီးကလို့ မပြောတတ်ဘူး၊ သူ့အမေခေါ်တဲ့အတိုင်း မီကလေ၊ မီကလေနဲ့ ထည့်ထည့်ပြောတယ်။ ညနေခင်းတွေဆို တစ်ခါတစ်ခါ ကျနော့်ရဲ့ DT ဆိုက်ကယ်နဲ့ ဆိုက်ကယ်စီး ထွက်ကြတယ်။ ဟိုင်းဝေးလမ်းအတိုင်း မြို့ပြင်ထိ စီးသွား၊ လယ်ကွင်းအစပ်တစ်ခုမှာရပ်ပြီး နှစ်ယောက်သား နေလုံးကြီးဝင်သွားတာကို ထိုင်ကြည့်ရတာ သူအရမ်းသဘောကျတာ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသက်အရွယ်မတူပေမယ့် အထီးကျန်နေတဲ့ ဒီကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဒီလူငယ်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ သံယောဇဉ်ဟာ တိုးလာတယ်။ ကျနော် အစက ဒီအိမ်ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ မနေချင်လို့ တက္ကသိုလ်ကို မန္တလေးမှာ တက်ဖို့ စဉ်းစားထားရာက အဓိကသူ့ကြောင့်ပဲ တောင်ကြီးတက္ကသိုလ်က ရိုးရိုးမေဂျာတစ်ခုကို ရွေးလိုက်တယ်။ ကျနော်ကျောင်းပြီးတဲ့ အချိန်မှာ သူ့အသက်က ၁၁ နှစ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့် သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်က စင်္ကာပူကို ထွက်ပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ စီစဉ်ကြတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကို မခွဲချင်ပေမယ့် အဖေနဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ အဲဒီအချိန်မှာ တော်တော်အေးစက်ရုံမကဘူး နားလည်မှုတွေ လွဲတတ်ကြတဲ့ အခြေအနေမျိုးကို ရောက်နေတယ်။ ဒီနေ့စဉ်ဘဝထဲမှာ တော်တော် မွန်းကျပ်လာတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်နှစ်တန်သည် သုံးနှစ်တန်သည်တော့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဝေးတဲ့နေရာမှာ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် ရုန်းကန်ကြည့်ချင်မိတယ်။

သူကလည်း ဒါတွေကို နားမလည်ပေမယ့် မြင်နေကြားနေရတာကို ခံစားမိပုံပေါ်တယ်။ တစ်ညမှာ ကျနော့်အခန်းထဲကို လာပြီး အကြာကြီး ဘာမှမပြောပဲ ထိုင်နေတယ်။ တော်တော်ကြီး ကြာတော့မှ စကားတစ်ခွန်းပြောတယ်။ ကိုကိုသွားပါ၊ မီ့ဖို့ အရုပ်တွေအများကြီးဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တဲ့။ ကလေးလုပ်ပြီး သိတတ်လွန်းတဲ့ သူ့ကို သနားစိတ်နဲ့ ကျနော်ဖက်ထားမိတယ်။ ငိုမလားထင်ပေမယ့် သူမငိုဘူး။

ဒါနဲ့ပဲ ကျနော် စင်္ကာပူထွက်ဖြစ်ပြီး အဲဒီမှာငါးနှစ် လောက် အဖေ့ အထောက်အပံ့ မယူဘဲ အလုပ်လုပ်ပြီး ဘဝကို ရုန်းကန်ခဲ့တယ်။

ညီမလေး (၃)

စင်္ကာပူရောက်ခါစက ညီမလေး ခမ်းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ်ပင်ပန်း၊ အစားအသောက်ဆင်းရဲ၊ သူငယ်ချင်း သုံးယောက်သွားတာ အလုပ်က တစ်ယောက် တစ်နေရာဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းကလည်း မရှိနဲ့။ ပြီးတော့ သူ့ကို တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့ရတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့်လည်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ သူ့အမေ ဒေါ်ခမ်းဝါဟာ သူ့ကို မချစ်တာတော့ မဟုတ်ပေမယ့် သိပ်လည်း သံယောဇဉ် မရှိလှဘူး။ အဖေ့ပိုက်ဆံတွေနဲ့ လိုချင်တာအကုန်ဝယ်ပေးပေမယ့် ထိန်းကျောင်းယုယဖို့ သူ့မှာ စိတ်ကူးလည်းမရှိ အချိန်လည်းမရှိဘူး။

အဖေ့နားကပ်ဖို့ရယ်၊ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သွားလာ စားသောက် ပျော်ပါးဖို့ရယ်၊ သူ့ကိုယ်သူ လှအောင် ပြင်ဆင်ခြယ်သဖို့ရယ်ပဲ စိတ်ကူးရှိတယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း သူ့သမီးက ကျနော်နဲ့ အနေများတဲ့ အပေါ် ဘာမှ ငြိုငြင်တာ ပိတ်ပင်တာ မရှိတဲ့အပြင် သူအထိန်းရလွတ်လို့ စိတ်အေးလက်အေးတောင် ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ။

ဒါပေမယ့် ကျနော်ထွက်လာတာလည်း ကောင်းတော့ ကောင်းပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ ခမ်းစုမီရဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ ကျနော့်အတွက်တော့ ခြောက်ကပ်နေတဲ့ ဒီအိမ် ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကို သာယာစိုပြေစေပေမယ့် သူ့အတွက်က မကောင်းဘူး။ နဂိုကတည်းက စကားနည်းတဲ့သူ့မှာ ကလေးသဘာဝ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆော့ကစား မုန့်စား အိမ်လည်သွားတာမျိုးကို မရှိတော့ဘူး။

ကျောင်းပြန်လာရင် စာလုပ်ရင်လုပ်၊ မလုပ်ရင် ကျနော်နဲ့ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဆိုက်ကယ်ထွက်စီး၊ ကားလျှောက်မောင်း၊ TV ကြည့်၊ ကျနော်ကဝတ္ထုဖတ်ရင်သူက ကာတွန်းတစ်အုပ်ဖတ်၊ တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်တက်ပြီး ကြယ်တွေကြည့်၊ အဲလိုဟာတွေပဲ လုပ်ပြီး တစ်နေ့တစ်နေ့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်အသွယ် ဖြတ်နေကြတာ။ ကျနော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆုံတယ်ဆိုတာ တစ်ပတ်တစ်ခါ နှစ်ပတ်တစ်ခါပဲ။

အဲလိုနေ့တွေဆို သူက အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းကုပ်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိဘူး။ အိမ်ကလူတွေ TV ကြည့် မုန့်စား စကားပြောကြတဲ့ ဧည့်ခန်းဆိုတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အနားတောင်မသီတဲ့နေရာ။ ကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဒီလိုသီးခြားဖြစ်နေတဲ့ ဘဝဟာ ခြောက်ကပ်လွန်းတယ်။ ကျနော်မရှိရင် အနည်းဆုံး ကျောင်းက သက်တူရွယ်တူ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပေါင်းပြီး သူ့ဘဝလေး တခြားကလေးတွေလို ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာမယ် ထင်တာပဲ။

အစပိုင်းမှာ တစ်ပတ်တစ်ခါ မှန်မှန် ဖုန်းဆက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူက စကားဟက်ဟက်ပက်ပက် မပြောဘူး။ ကျနော်က စိတ်ကောက်နေတယ်ထင်တာ။ ဒါပေမယ့် တစ်ရက်မှာ သူကပြောတယ်။

“ကိုကိုနဲ့ တွေ့ရမှာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ စကားမပြောချင်ဘူး။ ပြောပြီးရင် ကိုကို့ကို ပိုသတိရတယ်” တဲ့။

အဲဒါပြောပြီးတော့ သူရှိုက်ကြီးတငင် ငိုပါလေရော။ ကျနော် သွားတုန်းကတောင် မငိုခဲ့တဲ့ ကလေးက အခု ငိုနေတယ်။ ကျနော်လည်း ဖုန်းကိုင်ထားရင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ်။ အဲဒီညက အရက်မူးအောင် သောက်မိတယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း အကြောင်းမရှိဘဲ အိမ်ကို ဖုန်းမဆက်ဖြစ်တော့ဘူး။

အလုပ်က အစပိုင်းမှာ တော်တော်အဆင်မပြေဘူး။ မေဂျာတစ်ခုနဲ့ ဘွဲ့ရထားတာကလွဲပြီး တခြားဘာကျွမ်းကျင်မှုမှ မရှိတဲ့ ကျနော့်အတွက် ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ လခနည်း အောက်ခြေသိမ်း အလုပ်ပဲရတယ်။ အဲဒါနဲ့ နောက်အလုပ်တစ်ခု ပြောင်းရတယ်။ ပြောင်းတဲ့အလုပ်မှာ သူဌေးနဲ့ အမှတ်မထင် ရင်းနှီးသွားတာကနေပြီး အခြေအနေတွေက အကောင်းဘက်ကိုရောက်လာတယ်။ အသစ်တွေ သင်ယူခွင့်လည်းရတယ်။ လုပ်ငန်းသဘော သဘာဝတွေလည်း နားလည်လာတယ်။

ဒီကို ရောက်တာ နှစ်နှစ်ပြည့်တဲ့ အချိန်မှာ နေသားထိုင်သားကျပြီး ဘဝက တော်တော်အဆင်ပြေလာတယ်။ ငွေပြန်ပို့စရာလည်း မလိုတဲ့အတွက် စုနိုင်ဆောင်းနိုင်တဲ့ အခြေအနေမျိုးကိုတောင် ရောက်လာတယ်။ အဲဒီလို ဘဝအခြေကျစပြုလာတဲ့အချိန်မှာ အေမီနဲ့ ကျနော်ဆုံကြတာပဲ။

အေမီနဲ့ ဇာတ်လမ်း ဘယ်လိုစသလဲ ဆိုရင် အိပ်ရာထဲက စတယ်လို့ ပြောရမှာ။ ပုံမှန် အများသူငါလိုတစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် အစဉ်လိုက်သွားပြီး အိပ်ရာထဲရောက်တာနဲ့ ဇာတ်သိမ်းတာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ Casual sex လို့ခေါ်တဲ့ ထသွားထလာ စိတ်ပြေရုံအတူနေတာကနေ သံယောဇဉ်တွယ်တဲ့ အပိုင်းကို ရောက်သွားတာ။

အဲဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကျနော်က အစိမ်းသက်သက် မဟုတ်ပေမယ့် ရည်းစားဆိုပြီး သတ်သတ်မှတ်မှတ် တစ်ခါမှ မထားခဲ့ဖူးဘူး။ တောင်ကြီးမှာတုန်းက လေးငါးခြောက်ကြိမ် အပြင်မှာ အတွေ့အကြုံရှိခဲ့တယ်။ ဒီရောက်တော့ နှစ်နှစ်တာ ကာလအတွင်းမှာ casual sex တွေအတိုင်းအတာ တစ်ခုထိတော့ လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကြုံဖူးသမျှထဲမှာ အေမီ့လို ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့မိန်းကလေးမျိုး တစ်ယောက်မှ မပါတာ အမှန်ပဲ။

အေမီလို့သာခေါ်တာ တကယ်တမ်းကျ သူကကျနော့်ထက် ၄ နှစ်လောက်ကြီးတယ်။ အစက စင်္ဂပိုးရီးယန်းထင်တာ တကယ်တော့ ကျိုင်းတုံဘက်က ထိုင်းဗမာ ကပြား ဖြစ်နေတယ်။ ဒီမှာအနေကြာနေတာ။ အရပ် ၅ ပေ ၅၊ ကိုယ်လုံးက J Lo တို့လို ကိုယ်လုံးမျိုး။ နှုတ်ခမ်းထူထူ၊ မျက်လုံးလှလှနဲ့ အသားက ဖြူတာထက် ရွှေရောင်သန်းပြီး ဝင်းမွတ်နေတာ။ ကျနော်တို့ ရုံးနဲ့ အဆက်အစပ်ရှိတဲ့ လုပ်ငန်းတစ်ခုက မန်နေဂျာ။ ဒီလိုပဲ ပြောဆိုဆက်ဆံနေကျဆိုတော့ ခင်သာမခင်တာ ရင်းနှီးနေတာကြာပြီ။

တစ်ရုံးလုံးကကောင်တွေကလည်း အေမီလာပြီဆိုရင် သူ့ပစ္စည်းတွေကို အပြိုင်အဆိုင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်ကြငမ်းကြတာချည်းပဲ။ ပေါ်တင်တော့ မကြည့်ရဲဘူး။ ကျနော်နဲ့ စကားပြောရတာ အများဆုံးဆိုတော့ တချို့ကောင်တွေက ကျနော့်ကို အားကျလိုက်တာ ဘာညာစကြတယ်။

တစ်ရက် သူဌေးရုံးခန်းထဲမှာ အလုပ်ကိစ္စပြောနေကြတယ်။ သူဌေးက မရှိဘူး၊ တခြားဧည့်သည်တစ်ယောက်နဲ့ နေ့လည်စာထွက်စားနေတယ်။ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် အေမီက ထပြောလိုက်တယ်။

“တာရာ၊ မင်းဒီည အစ်မနဲ့ ညစာ အတူတူ လိုက်စားပါ့လား” တဲ့။

ကျနော် အံ့သြသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လိုမိန်းမလှလှ တစ်ယောက်နဲ့ ညစာထွက်မစားချင်စရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူး။ အဲဒါနဲ့ စားဖြစ်ကြတယ်။ သူက လည်ပင်းဟိုက်ဟိုက်နဲ့ ဒူးအထက်နားလောက်ထိရှည်တဲ့ ပွင့်ရိုက်ဂါဝန်လေးဝတ်လာတယ်။ ညစာစားတဲ့ တစ်လျှောက်လုံး ဂါဝန်လည်ပင်းထဲကနေ သူ့ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကို ဖျတ်ခနဲ ဖျတ်ခနဲ မြင်နေရတယ်။

ညစာစားပြီးတော့ ဘားတစ်ခုကို ရောက်သွားတယ်။ ကျနော်က ဘီယာပဲသောက်တယ်။ သူက မာဂရီတာ တစ်ခွက် မှာသောက်တယ်။ သောက်ရင်းနဲ့ စကားပြောဖြစ်တယ်။ အဲဒီအခါမှ သူ့အကြောင်းကိုသိရတာပဲ။

သူ့မှာ လေးနှစ်လောက် တွဲလာတဲ့ ရည်းစားရှိတယ်။ ရွယ်တူပဲ။ အဲဒီလူက မြန်မာမဟုတ်ဘူး။ ထိုင်း။ နောက်ပိုင်း သူကဒီမှာ အလုပ်အကိုင် အဆင်မပြေဘူး။ ထိုင်းနိုင်ငံကို ပြန်ချင်တယ်။ အေမီ့ကိုပါ ခေါ်တယ်။ အေမီက လက်ရှိအချိန်မှာ အလုပ်အဆင်ပြေနေတယ်၊ ဝင်ငွေလည်း ကောင်းနေတယ်ဆိုတော့ မလိုက်နိုင်သေးဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ ရန်ဖြစ်ပြီးကွဲကြတယ်။

ခု အဲဒီလူက ဟိုမှာ မိန်းမယူတော့မယ်။ အေမီက သူ့ကို မေ့နိုင်အောင် ရည်းစားထပ်ထားဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်သူ့ကိုမှ ကြိုက်လို့မရဘူး၊ ယုံလို့လည်းမရတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး သူ့ခံစားချက်တွေကို ထွက်ပေါက်ပေးဖို့ casual sex ကိုစမ်းကြည့်မယ်လို့စိတ်ကူးတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ လူသိထဲက သူလည်းသဘောကျနိုင်ပြီး ရည်းစားလည်းမရှိတဲ့ ကျနော့်ကို ရွေးလိုက်တာပဲ။

သူ့ရဲ့ ပွင့်လင်းလွန်းတဲ့ စကားအဆုံးမှာ ကျနော် အံ့သြပြီး ဘာမှမပြောနိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါကို သူက အဓိပ္ပါယ်ကောက် လွဲသွားပုံရတယ်။

“တာရာ အစ်မကို စိတ်မဝင်စားဘူးဆိုလည်း အစ်မနားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်။ အားနာစရာ မလိုဘူး။”

“မဟုတ်ဘူး မအေမီ၊ အစ်မလိုလှတဲ့ မိန်းကလေးကို ဘယ်သူက စိတ်မဝင်စားဘဲ နေမှာလဲ။ ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိလို့ပါ။”

သူက ကော့တေးခွက်ကို ကောက်မော့ပြီး သက်ပြင်းလေးချတယ်။ နောက်တစ်ခွက် ထပ်မှာတယ်။ ကျနော်က ဘီယာလောက်နဲ့ မရတော့ဘူး။ ဒီအခြေအနေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ပိုပြင်းတဲ့ဟာနဲ့မှရမယ်။ အဲဒါကြောင့် စကော့ချ်တူးပက် မှာလိုက်တယ်။

နောက်တစ်နာရီလောက်ကျတော့ ကျနော်ရော သူရော အတော်အသင့် မူးနေပြီ။ ဘားထဲက ထွက်လာပြီး Taxi တစီးတားတယ်။ သူ့အခန်းကို ရောက်သွားကြတယ်။ ဆံနွယ်အခွေခွေ အလိပ်လိပ်တွေဘောင်ခတ်ထားတဲ့ အရက်မူးနေတဲ့ မိန်းမလှတစ်ယောက်ရဲ့ ရီဝေဝေ မျက်နှာလေးဟာ ညအိပ်မီးရောင်အောက်မှာ အရမ်းကို နမ်းချင်စရာကောင်းတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျနော်သူ့ကို ခေါင်းလေးဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းထူထူ ရဲရဲလေးတွေကို အပေါ်အောက်တလှည့်စီစုပ်ပြီး တမေ့တမော နမ်းပစ်လိုက်တယ်။

ညီမလေး (၄)

သူ့မျက်နှာပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင် အခွေအလိပ်တွေကို လက်နဲ့သပ်ဖယ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနီနီထွေးထွေးလေးတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စောစောက သောက်ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ့ရယ် နှုတ်ခမ်းနီနံ့ရယ် ပေါင်းပြီး ထွက်လာတဲ့ အနံ့လေးနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်ပူနွေးနေတယ်။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းနဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို တလှည့်စီစုပ်ယူပြီးနမ်းနေရင်း လျှာချင်းထိတဲ့အချိန်မှာ သူ့လျှာကလေးရဲ့ အထိအတွေ့က ပါးလှပ်ချောမွတ်နေတယ်။

အကြာကြီး နမ်းနေကြရင်း ညာလက်က သူ့ခေါင်းကလေးကိုထိန်းကိုင်ပြီး ဘယ်လက်က ပွင့်ရိုက်ဂါဝန်လေးရဲ့အပေါ်ကနေ သူ့ရင်သားတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။ ခပ်သာသာလေး ညှစ်နေရင်း ဆက်နမ်းနေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးအသက်ရှူသံတွေပိုမြန်လာတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျနော့်နောက်ကျောကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။

နို့တစ်ဖက်ကို အပေါ်က ဆုပ်နယ်နေရင်း အားမရတော့ဘူး။ နမ်းတာကိုရပ်ပြီး သူ့ဂါဝန်လည်ပင်းထဲကို လက်နှိုက်လိုက်တယ်။ နူးညံ့အိစက်ပြီး လုံးဝန်းတဲ့နို့ကလေးနဲ့ နို့သီးခေါင်း မာမာတင်းတင်းလေးကို စမ်းမိတယ်။ အပေါ်ကို အုံလိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ အင်္ကျီလည်ပင်းပေါက်ကို ကျော်ပြီးထွက်လာတယ်။ နောက်တစ်ဖက်ကို ပါ နှိုက်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီလည်ပင်းပေါက်နဲ့ခံပြီး ပင့်တင်ထားသလိုဖြစ်နေလို့ နကိုကတည်းက ခပ်ကြီးကြီးဖြစ်တဲ့ နို့နှစ်ဖက်က ပြူးထွက်နေတယ်။ နီညိုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်နေတယ်။

သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် ခပ်သာသာတွန်းပြီးထိုင်ခိုင်းရင်း သူ့ရှေ့မှာရပ်ပြီး နို့နှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ဆုပ်နယ်ပေးနေတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညိုးနဲ့ လက်မညှပ်ပြီးခြေပေးတယ်။ တွေ့ဖူးတဲ့ တချို့ကောင်မလေးတွေက နို့ကိုင်တာကိုကြိုက်ပေမယ့် တချို့က သိပ်ပြီး အထူးတလည်ကြိုက်ပုံမရဘူး။ ဒါပေမယ့် အေမီကတော့ တော်တော်ကြိုက်တဲ့ပုံရှိတယ်။ မျက်စိလေးကိုမှိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြီးခေါင်းကို နောက်လှန်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ ရွှေရောင်ဝင်းဖန့်နေတဲ့သူ့မျက်နှာလေးဟာ ရမ္မက်သွေးနဲ့ နီမြန်းနေတယ်။

ကျနော်လည်း ဒီလောက်လှတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နို့ထွားထွားတွေကို စိတ်ရှိတိုင်း အားရပါးရကိုင်နေရတဲ့အချိန်မှာ အောက်ကကောင်က အငြိမ်မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှာ မာတောင်ထလာတာ အရမ်းကိုတင်းကျပ်လာတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကို သူ့နို့ကခဏခွာရင်း ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်လျှောချလိုက်တယ်။ အောက်က စပီဒို ကိုပါလျှောချလိုက်တော့မှပဲ ကိုယ့်ကောင်က လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပါးပျဉ်းထောင်ထလာတော့တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ နူးညံ့တဲ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျနော့်လက်တွေကိုဆွဲယူပြီး နို့တွေပေါ် ပြန်တင်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း အလိုက်သင့်ပြန်ကိုင်လိုက်တုန်းမှာပဲ အဲဒီလက်ကလေးတွေက ကျနော့်လိင်တံကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မထင်မှတ်ဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ထိပ်ဖူးကိုလျှာလေးနဲ့ပတ်သိမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲငုံလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က အတံချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကျန်တဲ့တဖက်က ဥတွေကို သာသာလေးဆုပ်နယ်ပေးနေတယ်။ ပြီးတော့တဖြည်းဖြည်း အရင်းအထိရောက်အောင် ငုံလိုက်တယ်။ ကျနော့်အတံထိပ်ဖူးက သူ့လည်ချောင်းဝထိတောင်သွားထောက်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် စုပ်ပေးတယ်။

နတ်စည်းစိမ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလားလို့ကိုတွေးလိုက်မိတယ်။ သူ့ပါးစပ်နွေးနွေးလေးထဲမှာ စုပ်တာကို ခံနေရင်း နို့နှစ်ဖက်ကိုလည်း စုံကိုင်နေရတယ်။ နူးညံ့တဲ့နို့လေးတွေဟာ ကျနော့်လက်ထဲမှာ ပုံသွင်းရွှံ့စေးလိုပဲ။ တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ စုပ်ပေးနေရင်း တဖြည်းဖြည်း ပိုမြန်ပြီး ပိုအားပါလာတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့နို့တွေကို ပိုပြီးဖျစ်ညှစ်မိတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးကို ညှပ်ချေလိုက်ရင် သူက လွှတ်ခနဲအော်တယ်။ ကျနော်ကိုင်နေတာ သူနာတော့နာမှာ။

ဒါပေမယ့် မလွှတ်ခိုင်းတဲ့အပြင် စုပ်တာ ပိုပြီးတောင်ကြမ်းလာသေးတယ်။ ခြောက်မိနစ် ခွန်နှစ်မိနစ်လောက်ရှိတော့ အရှိန်တအားမြင့်လာတယ်၊ ကျနော်လည်း ပိုပြီးတောင်တင်းမာတောင်လာရင်း ပြီးချင်လာတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ရင်း ကျန်တဲ့တစ်ဖက်နဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုတလှည့်စီ ဆုပ်နယ်နေတယ်။ အရှိန်တအားမြင့်လာတဲ့အချိန်မှာ လက်ထဲကနို့ကို အတင်းဆုပ်ခြေမိတယ်။ ကျနော်ပြီးတော့မယ်ဆိုတာသိလို့ သူ့ပါးစပ်ထဲကဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သူကအထုတ်မခံဘူး။

နောက်ဆုံး ထုတ်ဖို့မကြိုးစားပဲ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ပြီးလိုက်တယ်။ သူ့ခေါင်းကိုလွှတ်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို အားနဲ့ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း သူ့ပါးစပ်ထဲကို သုက်ရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ အကြောအချင်တွေထဲစိမ့်သွားတဲ့အထိ အရမ်းကောင်းလို့ ဒီတိုင်းပဲတစ်မိနစ်လောက် ငြိမ်နေလိုက်တယ်။

ပထမဆုံး သတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ကျနော့်လိင်တံက တပ်လျက်သားကြီး။ တော်တော်အားနာသွားပြီး ဆွဲချွတ်ရင်း သူ့ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး ဆွဲထူပေးလိုက်တယ်။ သူက ထသွားပြီး ရေချိုးခန်းက ဘေစင်ထဲမှာ ထွေးထုတ်ရင်း ပါးစပ်ဆေးတယ်။ ပြီးတော့ ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ဖက်တယ်။ အဲဒီတော့မှ သတိရတယ်။ ကျနော်ကသာ ပြီးသွားတာ သူက မပြီးသေးဘူးလေ။

သူ့ကို ဆိုဖာပေါ်ပြန်တွဲခေါ်ပြီး စောစောက ကျနော်ညှစ်ထားတဲ့နို့လေးတွေကို ကိုင်ကြည့်မိတယ်။ ပျော့ဖတ်ပြီး နီရဲနေတယ်။ နို့သီးထိပ်လေးတွေကတော့ မပျော့မမာလေးတွေ။ အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ချပြီး နို့လေးတစ်ဖက်ကို ညင်ညင်သာသာ စို့ ပေးတယ်။ သူ့မျက်တောင်လေးတွေ စင်းကျသွားပြီ ခပ်တိုးတိုးညည်းတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဖက်ပြောင်းစို့။ စို့ရင်း သူ့ဂါဝန်အောက်လက်နှိုက်ပြီး အတွင်းခံပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

ဂါဝန်ကို မလှန်လိုက်တော့ တကယ့်ကို ဂျေလိုစံချိန်မီတဲ့ သူ့အောက်ပိုင်းအလှကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ပေါင်ကြားထဲလက်နှိုက်ပြီးစမ်းလိုက်တော့ သူ့အကွဲကြောင်းလေးက အရည်တွေနဲ့စိုစွတ်ချောမွေ့နေတယ်။ သူကပေါင်တွေကို အလိုက်သင့်ကားပေးတယ်။ ကျနော်လည်း နှုတ်ခမ်းသားတွေတလျောက် လက်ခလယ်နဲ့ပွတ်ဆွဲရင်း အစေ့လေးကိုရှာတွေ့သွားတယ်။ နို့ကိုင်လိုက်၊ စို့လိုက်နဲ့ အစေ့လေးကို ကစားပေးလိုက်တာ ဆယ်မိနစ်မကြာဘူး သူပြီးသွားတယ်။ ခြေမလေးတွေကော့တက်ပြီး အံကြိတ်အော်ညည်းရင်းပြီးသွားတဲ့ သူ့ပုံစံလေးကိုကြည့်ရတာ ဘယ်လိုကျေနပ်မိမှန်းမသိဘူး။

ခဏနေတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် သူ့အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာရောက်နေကြတယ်။ အေမီက ကျနော့ရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးတစ်ဝက်နဲ့ လက်မောင်းကိုခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေတယ်။ နူးညံ့နွေးထွေးပြီး ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့ မိန်းမဆန်လွန်းလှတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကိုပွေ့ပိုက်ထားပြီး မွှေးပျံ့တဲ့ ဆံနွယ်အခွေအလိပ် အိအိထွေးထွေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားရင်း စောစောက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေးပြီး မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

အဲဒီနေ့ညက ဘာမှထပ်မလုပ်ဖြစ်လိုက်ဘဲ ဒီအတိုင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။ နောက်တစ်ရက် မကျေပွဲ ထပ်ချိန်းကြသေးတယ်။ ဒီတခါတော့ တကယ်အပီအပြင် အနေအထားမျိုးစုံနဲ့ ညတဝက်လောက် အတူနေဖြစ်ကြတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် လိင်ကိစ္စမှာ ဘယ်လောက်စိတ်အားထက်သန်တယ် ဘယ်လောက်အပေးအယူမျှတယ်ဆိုတာ သိလာရတယ်။

နောက်လည်းထပ်ပြီး ချိန်းတွေ့ဖြစ်ကြတယ်။ ကြာလာတော့ တဖြည်းဖြည်းသိလာရတာက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်တယ်ဆိုတာမျိုး မဟုတ်ကြတာရယ်၊ အသက်နည်းနည်းကွာတာရယ်ကလွဲပြီး ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ တော်တော်လိုက်ဖက်ညီကြတယ် ဆိုတာပဲ။

အေမီနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျနော်ကြိုက်တဲ့ အချက်က ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဆီက သူပေးနိုင်တာထက် ဘာမှပိုပြီး မတောင်းဆိုဘူး။ သူနဲ့ပတ်သက်နေတာမို့ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်စရာ မလိုဘူး၊ အပေါင်းအသင်း ကိစ္စ ဝင်မစွက်ဖက်ဘူး၊ စစ်လားဆေးလား မေးလား မြန်းလား မလုပ်ဘူး၊ ငွေကြေးအထောက်အပံ့ယူဖို့ဆိုတာဝေး၊ သူကတောင်ကျနော့်ထက် အများကြီး ဝင်ငွေပိုများသေးတယ်။ အပိုတွေလည်း တီတီတာတာ ပြောနေစရာမလိုဘူး၊ ချစ်ပါတယ်ကြိုက်ပါတယ်လည်း ညာပြောနေစရာမလိုဘူး။

သူနဲ့ချိန်းတဲ့အချိန် သူ့ကိုအပြည့်အဝအာရုံစိုက်ရင်၊ ကြင်ကြင်နာနာ ပြောဆိုဆက်ဆံပေးရင် ကျေနပ်နေပြီ။ လက်ဆောင်တွေဘာတွေ တစ်ခါတစ်ရံပေးရင် အရမ်းပျော်နေတာ။ ခြုံပြောရရင် သူ့အနားမှာနေရတာ သက်တောင့်သက်သာရှိတယ်။ ကိုယ်လုပ်ပေးသမျှ အသေးအဖွဲကလေးကအစလည်း တန်ဖိုးထားတယ်။ ပြီးတော့ မပေးနိုင်တဲ့ကတိတွေကို ဘယ်တော့မှမတောင်းဘူး၊

အဲဒီလိုနဲ့ casual sex အဖြစ်ရည်ရွယ်ခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုဟာ ထင်မှတ်မထားဘဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ relationship တစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အလုပ်ရယ် အေမီရယ်နဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ကျနော့်နေ့စဉ်အချိန်ဇယားမှာ တောင်ကြီးမြို့နဲ့ ညီမလေးခမ်းစုမီကို သတိရစရာ အချိန်သတ်သတ်မပါဘူး။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ တစ်ခါတစ်ခါတော့ သတိရတုန်းပဲဖြစ်ပေမယ့် ဒီဘက်ဘဝမှာ အသားကျလာတာနဲ့အမျှ ဟိုဘက်ဘဝနဲ့ တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာလာသလိုပဲ။

ညီမလေး (၅)

အေမီနဲ့တွဲတာ ကြာလာလေလေ၊ ကျနော့်ထက် အသက်နည်းနည်း ပိုကြီးတာကလွဲပြီး သူ့မှာ တခြားဘာပြစ်ချက်မှကို ပြောပလောက်စရာ ရှာမတွေ့ဘူးဆိုတာ တွေ့လာရလေလေပဲ။ ဒီလောက် ရုပ်ရည်ရော၊ ပညာအရည်အချင်းရော၊ စိတ်ဓာတ်ရော၊ အပြောအဆို အမူအကျင့်ရော ပြည့်စုံကောင်းမွန်တဲ့မိန်းမဆိုတာ ဝတ္ထုတွေရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပဲ ရှိမယ်လို့ထင်ခဲ့တာ။ အမြဲလိုလို နားလည်မှုလည်း ပေးနိုင်ပြီး ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် စကားများရန်ဖြစ်ရတယ်ဆိုတာ တစ်ခါမှမရှိဘူး။ တော်ရုံသဘောထားမတိုက်ဆိုင်ကြရင်လဲ ငြင်းခုန်အနိုင်လုတဲ့ထိဘယ်တော့မှ မရောက်ဘဲ အေးအေးဆေးဆေး ညှိနှိုင်းပြီး ပြီးသွားတာပဲ။

မိန်းမဆန်သင့်တဲ့နေရာမှာဆန်ပြီး အိမ်ထောင်မှုလဲ နိုင်နင်းတဲ့အပြင် အဲလိုအားလုံးပြည့်စုံရုံမကဘူး အိပ်ရာထဲမှာလဲ အပေးအယူမျှပြီး အမြဲ တက်ကြွလန်းဆန်းနေတယ်။ မရိုးအီရအောင် အသစ်အဆန်းတွေကိုလဲပေးစွမ်းနိုင်တယ်။

ခက်တာက relationship တစ်ခုဟာ အဲဒီလောက်ကြီး ဘက်စုံအဆင်ပြေကောင်းမွန်နေတော့ စင်းလုံးချောကြီးဖြစ်နေပြီး ပုံစံခွက်ကြီးတစ်ခုထဲမှာ ရောက်နေသလို ဖြစ်လာတယ်။ သူ့ကို ငြီးငွေ့တာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့မှာ ငြီးငွေ့စရာ စိတ်ကုန်စရာလဲ တစ်ကွက်မှမရှိဘူး။ တစ်နေ့တစ်နေ့ အလုပ်သွားမယ်၊ တစ်နေကုန်လုပ်မယ်၊ ညနေအခန်းကိုပြန်လာမယ်၊ သူနဲ့တွေ့ပြီး ချိုချိုသာသာ ချစ်ချစ်ခင်ခင် စကားတွေပြောကြမယ်၊ အပြင်ထွက်စားရင်စား၊ မစားရင် အိမ်မှာစားမယ်။ ပြီးရင် အချစ်စခန်းဖွင့်ကြမယ်။

ပိတ်ရက်ဆို သူ့အပေါင်းအသင်း ကိုယ့်အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ဆုံပြီး သွားလာစားသောက်တာတစ်လှည့်၊ အိမ်မှာနေပြီးချက်ပြုတ်စား၊ TV ကြည့်၊အနားယူတာတစ်လှည့်။ ဘဝကြီးက ဒါပြီးဒါပဲဖြစ်နေတာ။ ဘယ်လိုတင်စားရမလဲဆိုရင် ကားအကောင်းစားတစ်စီးနဲ့ သာယာဖြောင့်ဖြူးတဲ့ပတ်လမ်းလေးတစ်ခုပေါ်မှာ မောင်းနေရသလိုပဲ။ မောင်းလို့လဲကောင်းပါရဲ့၊ အစစအရာရာ အဆင်ပြေချောမွေ့ပါရဲ့၊ ဒါပေမယ့် ဒီလမ်းကိုပဲ တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အေမီ့အပေါ် ကျနော် ဘယ်တော့မှ မဖောက်ပြန်ခဲ့ဘူး၊ အေမီ့ကိုလဲ ကျနော့်စိတ်အခြေအနေကို တစွန်းတစ မသိစေခဲ့ရဘူး။ သူ့ကိုမချစ်ပေမယ့်၊ ဒီနေ့စဉ်ဘဝကိုလဲ မပျော်လှပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အဆင်ပြေနေတဲ့ဒီဘဝထဲမှာ ဒီတိုင်းလေး ရေစုန်မျှောပြီးတော့နေခဲ့တယ်။ နှစ်ချီပြီး နေလာလိုက်တာ မြန်မာနိုင်ငံက ဖုန်းကောလ်တစ်ခု မျှော်လင့်မထားဘဲ ဝင်လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ်နေ့အထိပဲ။

“ဟုတ်ကဲ့၊ ပြောပါ။”

“ကိုကို၊ ညီမလေးပါ၊ ခမ်းစုမီ”

“ညီမလေး၊ ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ၊ ပြော”

“မေမေ သေသွားပြီ ကိုကို…”

သူက ရှိုက်ရှိုက်ပြီးတော့ ငိုနေတယ်။ ကျနော်လဲ အရမ်းအံ့သြသွားပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်အောင် ဖြစ်နေတယ်။ မိဘတွေ တစ်နေ့ဆုံးပါးမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် အသက်အများကြီး ပိုငယ်ပြီး ပိုကျန်းမာတဲ့ သူ့အမေထက် သွေးတိုး နှလုံးတွေရှိပြီး ပိုအသက်ကြီးတဲ့ ကိုယ့်အဖေက အရင်သေမယ်ပဲ ထင်နေခဲ့တာ။

“ကားမှောက်တာ၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မူဆယ်တက်တုန်း လမ်းမှာ ကားမှောက်တာ… အခု အမေလဲ မရှိတော့ဘူး၊ ကိုကိုလဲ မရှိဘူး၊ မီတစ်ယောက်ထဲ…”

သူ့အသံလေးက ငိုရင်းတိမ်ဝင်သွားတယ်၊ ကျနော့်မှာ သူ့ကိုချော့စရာ စကားလုံး မရှိဘူး။ အန်တီခမ်းဝါနဲ့ သူနဲ့ကြားမှာ ဘယ်တော့မှ နွေးထွေးတဲ့ ဆက်ဆံရေးမရှိခဲ့ပေမယ့် သူ့အမေဟာ သူ့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော သွေးရင်းသားရင်းပဲ။ ခုတော့သူတစ်ယောက်တည်း အိမ်ကြီးထဲမှာ၊ သူ့ဘေးမှာ စကားတောင် သေချာမပြောဖူးတဲ့ အဖေရယ်၊ အပတ်အသက် မရှိခဲ့ဖူးသလောက်ဖြစ်တဲ့ ဆွေမျိုးတွေရယ်၊ အိမ်က အလုပ်သမားတွေရယ်ပဲရှိမယ်။ ဘယ်လောက်အထီးကျန်ဆန်ရှာလိမ့်မလဲ။

ဒီအခြေအနေမှာ ဘာကိုတွေးပြီးစိတ်ဖြေဖို့ ပြောရမှာလဲ၊ ကျနော့်မှာ ပြောစရာမရှိဘူး။ သူအဆင်ပြေနေတယ်လို့ပဲ အပေါ်ယံတွေးပြီး လေးငါးခြောက်နှစ်တိတိ ပစ်ထားခဲ့မိတဲ့ ကျနော့်အတ္တကိုပဲ ထပ်ခါတလဲလဲ အပြစ်တင်နေမိတယ်။

“ကိုကိုပြန်လာခဲ့မယ်၊ အခုချက်ချင်းတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒီက အလုပ်တွေ လက်စသတ်ပြီးတဲ့အချိန် တန်းပြန်လာခဲ့မယ်။ ဒီကြားထဲမှာ အဆင်ပြေအောင် ကြိုးစားပြီးနေပါ။”

ခမ်းစုမီ ကိုဘယ်နည်းနဲ့မှ တစ်ယောက်တည်း ဆက်ထားလို့ မဖြစ်တော့တာမို့ ကျနော်ပြန်ဖို့ စီစဉ်ရတယ်။ အလုပ်ကို တစ်လကြိုပြီး notice ပေးရတယ်။ သူဌေးက ကျနော်သွားမှာကို တော်တော်စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတယ်။ အေမီ့ကို ထားခဲ့ရမှာ အားနာပေမယ့် သူကတော့ကြိုတင် မျှော်လင့်ထားတဲ့ပုံပါပဲ။ တာရာ တစ်နေ့ အိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုတာ သိပြီးသားပါ လို့ပဲ ပြောရှာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက် နောက်လူမတွေ့မချင်း ကျနော်ဟာ သူ့ရည်းစားပါလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ သူကပြန်ပြောရှာတယ်။

ကျနော်က facebook မသုံးတော့ gmail ကတဆင့် ဆက်သွယ်ဖို့နဲ့ အပတ်စဉ်ဖုန်းပြောကြဖို့စီစဉ်တယ်။ ပြန်လာခါနီးမှာ စားပွဲပေါ်က ကြေးနီရောင် ဘောင်ကွပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ကိုယ်တပိုင်းပုံလေးကို ကျနော့်သေတ္တာထဲ ကောက်ထည့် ယူလာခဲ့တယ်။ နှုတ်ဆက်အချစ်ပွဲတွေလဲ အကြိမ်ကြိမ်နွှဲခဲ့ကြပါရဲ့။ မြန်မာပြည်ကို တစ်ခါလောက် လာလည်ဖို့ပြောတော့ ကျနော်အခြေကျတဲ့အချိန် သူတစ်ခေါက်တော့ လာလည်ဦးမယ်လို့ ကတိပေးတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်ပြန်ရမယ့်နေ့ရောက်လာတယ်။ အေမီ့ကို လိုက်မပို့ခိုင်းတော့ဘူး။ Changi လေဆိပ်မှာ လိုက်ပို့သူမပါဘဲ တစ်ယောက်တည်းပဲ ပြန်လာခဲ့သလို ရန်ကုန်လေဆိပ်မှာလဲ လာကြိုမယ့်သူ မရှိဘူး။ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး ဖြတ်ခိုင်းထားတဲ့လက်မှတ်နဲ့ တောင်ကြီးကို ခရီးဆက်လာခဲ့တယ်။ အထူးကားဆိုတော့ အိမ်အရောက် လိုက်ပို့တယ်။

တောင်ကြီးမြို့ရဲ့ မေလ မနက်ခင်းက နေရောင်မပွင့်သေးဘဲ နေလို့ကောင်းရုံ စိမ့်စိမ့်လေးအေးနေတယ်။ ကားသံကြားတော့ အိမ်က အလုပ်သမားတချို့ ထွက်လာပြီး အထုပ်လာသယ်ကြတယ်။ လူဟောင်းတွေရော၊ မျက်နှာစိမ်းတွေရောပဲ။ သူတို့ရဲ့နောက်က လိုက်ထွက်လာတာက ညီမလေးခမ်းစုမီ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်မှတ်မိတဲ့ ခမ်းစုမီတော့ မဟုတ်။ ပြောင်းလဲနိုင်သမျှ အစွမ်းကုန်ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ခမ်းစုမီ။

နှစ်ယောက်သား ခြံထဲမှာရပ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြည့်နေမိကြတယ်။ သူက ခုလိုမြင်ရတာကို မယုံနိုင်သလို ပြန်ပျောက်သွားမှာ စိုးသလို မျက်လုံးမခွာစတမ်း ကြည့်တယ်၊ ကျနော်က သူ့မျက်နှာလေးနဲ့အတူ ခေါင်းအစခြေအဆုံး ပြောင်းလဲသွားတာတွေကို အံ့သြတကြီးနဲ့ ကျင့်သားရအောင်ကြည့််တယ်။

ဆံပင်တွေက အရင်ကလို နူးညံ့ပြီး အညိုရောင် လှိုင်းတွန့်လေးတွေနဲ့ ဖြစ်နေတုန်းပေမယ့် ပိုထူလာတယ် ပိုပြီးလဲ အရောင်တောက်လာတယ်။ လှိုင်းလေးတွေကလဲ ကောက်သားပိုပေါ်လာတယ်။ အရင်လို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးကြီးလေးတွေနဲ့ ကလေးမျက်နှာလေးအစား လိုင်နာအနက် ထူထူကို အဖျားမှာ အကော့ လေးနဲ့ဆိုးထားပြီး မက်စ်ကာရာ အနက်တင်ထားတဲ့ မျက်လုံးလှလှ၊ ပိုပြီးပေါ်လွင်လာတဲ့နှာတံ၊ နူးညံ့အိထွေးနေတုန်းပေမယ့် ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ လစ်ပ်ဘမ်း လေးဆိုးထားတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ မက်မွန်သီးရောင် ပါးအို့လေးတွေနဲ့ လူကြီးဆန်လာတဲ့ မျက်နှာအသစ်တစ်ခုကို တွေ့ရတယ်။

တီရှပ်ပန်းနုရောင်၊ ဂျင်းအပျော့ မိုးပြာရောင်လေးနဲ့ ခေါင်းစွပ်ပါတဲ့ ဂျာကင်အနက်အောက်က ကိုယ်လုံးဟာလဲ ကျနော်မှတ်မိတဲ့ တဖြောင့်တည်း ကလေးကိုယ်လုံး မဟုတ်တော့ဘဲ ကောက်ကြောင်းတွေနဲ့ မိန်းမပျို တစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်လုံး ဖြစ်လာတယ်။ အားလုံးခြုံပြောရရင် ခမ်းစုမီတော့ ခမ်းစုမီပဲ၊ အရင်နဲ့ လုံးဝမတူဘူးလို့ ပြောလို့မရဘူး၊ ဒါပေမယ့် ပြောင်းလဲနိုင်သမျှ အစွမ်းကုန် ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ခမ်းစုမီ။

မတွေ့ဖြစ်တဲ့ နှစ်တွေထဲမှာ သူအရွယ် ရောက်လာမယ်လို့ သာမန် တွေးမိပေမယ့် တွေးမိတဲ့ အတွေးထဲမှာ ဒါဟာ အရေးမပါဆုံး အတွေးမို့ သေချာအာရုံ မစိုက်ခဲ့မိဘူး။ ခုလို လူကြီးပုံစံ လုံးလုံးပေါက်သွားတာတွေ့ရတော့မှ တော်တော်အံ့သြသွားမိတာ။

အရင်ကျနော့် အခန်းကိုပဲ သူတို့ရှင်းထားပေးကြတယ်။ လူမနေတာ ကြာပေမယ့် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး အနံ့အသက် ကောင်းနေတယ်။ ပစ္စည်းတွေကို ထားပေးပြီးတော့ အလုပ်သမားတွေ ထွက်သွားကြတယ်။ အဖေက အိမ်မှာရှိပုံ မရဘူး။ သူနဲ့ကျနော်ပဲ အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေရင်း သူ့မျက်လုံး ညိုကြီးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေ လည်လာတယ်။ ကျနော့်ကျောကို မမီတမီသိုင်းဖက်ပြီး ပခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုပါလေရော။ ကျနော်လည်း သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ဟိုးအရင် သူနဲ့စတွေ့တဲ့ မိုးတစ်ညကလို နူးညံ့ပြီး နွေးထွေးတုန်း။ သူ့ရှိုက်သံလေးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန်း။

ထူးခြားလာတာဆိုလို့ သူဆီက ရတဲ့အနံ့လေးဟာ ခါတိုင်းလို ဘေဘီလိုးရှင်းနံ့ ဖျော့ဖျော့လေး မဟုတ်တော့ဘဲ ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေး ဖြစ်လာတာတစ်ခုပဲ။ ရှိသမျှ စိတ်ခံစားချက်တွေ၊ အထီးကျန်မှု ဝမ်းနည်းမှုတွေကို ဖွင့်ထုတ်ပြီးငိုရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တသိမ့်သိမ့်ခါလာတယ်။ ဒီတစ်ခါလဲ ကျနော် မချော့ဖြစ်ဘူး။ သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးရင်း အငိုတိတ်မယ့် အချိန်ကိုပဲ စောင့်နေမိတယ်။

ညီမလေး (၆)

ညီမလေး ခမ်းစုမီမှာ မပြောင်းလဲသေးတဲ့ အချက် တစ်ခုကတော့ ခုချိန်အထိ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်း ဟုတ်တိပတ်တိ မရသေးတာပဲ။ သူကလဲ ပင်ကို စကားနည်းတဲ့အပြင် တစ်ယောက်တည်းပဲ နေတတ်တဲ့ အကျင့်ရှိတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ရှိတာကို ထုတ်ပြောတာထက် သူ့အပြုအမူလေးတွေနဲ့ မျက်နှာပေးကို ကြည့်ပြီးမှ သိနိုင်တာမျိုး။

အခု သူက ဆယ်တန်းဖြေပြီးလို့ အောင်စာရင်း စောင့်နေတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ အားနေတယ်၊ အဖေကလဲ ကျနော်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ခြံတွေဘက် လှည့်သွားပြီး ရွာဘက်ပိုင်းမှာပဲ နေနေတယ်။ ပြန်မလာသလောက်ပဲ။ ကျနော်လည်း မြို့ပေါ်မှာရှိတဲ့ အဖေ့အလုပ်တချို့ကို ကြည့်ရှုစီမံပေးရတာကလွဲပြီး ကျန်တဲ့ အချိန်တွေ အားနေတယ်။ အဲဒီတော့ ခမ်းစုမီကို အချိန်ပေးမယ်၊ ဝေးခဲ့တဲ့အချိန်တွေအတွက် အတိုးချပြီး အနားမှာနေပေးမယ်လို့ စဉ်းစားထားတဲ့စိတ်ကူးဟာ အကောင်အထည်ပေါ်လာတယ်။

သူ့အကြိုက်လေးတွေ၊ စိတ်ဝင်စားတဲ့ဟာလေးတွေ တော်တော်များများ ပြောင်းလဲသွားတယ်။ သူ့ကို အစကစပြီး ပြန်လေ့လာနေရသလို ဖြစ်နေတယ်။ကျနော် နောက်ဆုံးသိခဲ့တဲ့ ၁၁ နှစ်အရွယ် ကလေးမလေး မဟုတ်တော့ဘူး။ အသက် ၁၆ နှစ်အရွယ် မိန်းမပျိုလေး ဖြစ်နေပြီ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော့်အပေါ် စိမ်းမသွားဘဲ အရင်လိုချစ်ခင် တွယ်တာနေတုန်းပဲမို့ ဝမ်းသာရတယ်။ ဟိုမှာ အဆက်အသွယ်ပြတ်လုလု နေခဲ့တာကိုလဲ စိတ်ဆိုးမနေဘူး။ ကျနော် ပြန်ရောက်လာတာကိုပဲ ပျော်နေပြီးတော့ အရင်လိုပဲ ကျနော့်ဘေးမှာ တကောက်ကောက် လိုက်နေတယ်။ နေ့ခင်းဆို အလုပ်နဲ့ အပြင်ထွက်လဲ သူပါတယ်၊ ထမင်းလဲ များသောအားဖြင့် အတူတူစားကြတယ်၊ ညနေခင်းတွေဆို အရင်လို ဆိုက်ကယ်ပတ်စီး၊ မြို့ပြင်ကားထွက်မောင်းဖြစ်တယ်။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဆက်ဆံရေးက Wuthering Heights (လေထန်ကုန်း) ထဲက ကက်သရင်းနဲ့ ဟိသ်ကလစ်ဖ် လိုပဲ အထီးကျန် လူသားနှစ်ယောက် အချင်းချင်း တွယ်တာနေကြသလို ဖြစ်နေတယ်။ ညဦးပိုင်းဆို ကျနော့် အခန်းထဲမှာ အတူတူ TV ကြည့်၊ စကားပြော၊ မုန့်စားရင်း နေကြတယ်။ အိပ်ချိန်ရောက်မှ လူချင်းခွဲဖြစ်ကြတယ်။

အစက သူ့ရှေ့မှာ အင်္ကျီလဲတာတွေ ဘာတွေ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်ဖြစ် နေသေးတယ်၊ အရင်လို ကလေးမဟုတ်တော့လို့။ ဒါပေမယ့် သူကဘယ်လိုမှ မနေတာ မြင်ရတော့ နောက်ပိုင်း ကျနော်လဲ သိပ်ဆင်ခြင် မနေဖြစ်တော့ဘူး။

တစ်ရက်တော့ သူ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ အေမီ့ဓာတ်ပုံကို သေချာယူကြည့်ပြီး ကိုကို့ ရည်းစားလား လို့ မေးတယ်။ ကျနော်လဲ အေမီနဲ့ကျနော် ပတ်သက်ပုံကို ဘယ်လိုမှ ရှင်းမပြတတ်တာမို့ ဟုတ်တယ်လို့ပဲ ပြီးပြီးရော ဖြေလိုက်တယ်။ သူက ပခုံးလေးတစ်ချက် တွန့်ရုံကလွဲပြီး ဘာမှမပြောဘူး။ နောက်ထပ်လဲ မမေးတော့ဘူး။

ဘာလိုလိုနဲ့ ကျနော်ဟာ ခမ်းစုမီရဲ့ အုပ်ထိန်းသူ ဖြစ်နေတော့တယ်။ ဥပဒေကြောင်းအရ အဖေ့သမီးဖြစ်ပေမယ့် အဖေဟာ အန်တီခမ်းဝါကို တွယ်တာသလောက် မီ့ကိုရှိတယ်ကို မထင်ဘူး။ ငွေရေးကြေးရေး နှမျောတွန့်တိုတာ မရှိပေမယ့် လူကိုလဲ စိတ်ကို မဝင်စားဘူး။ အဲဒီတော့ ကျနော်နဲ့ပဲ ပစ်ထားပြီး သူကစိတ်ပြေလက်ပျောက် အလုပ်ထဲပဲနေတာများတယ်။ မီဆယ်တန်းအောင်မအောင်တောင် မမေးဘူး။

အောင်စာရင်းတွေ ထွက်တော့ သူဝါသနာပါတဲ့ မြန်မာရယ် အင်္ဂလိပ်ရယ် ဂုဏ်ထူး ၂ ခုရတယ်။ ဆုချတဲ့ အနေနဲ့ ငွေတော်တော်များများ မုန့်ဖိုးပေးလိုက်ပေမယ့် ပုံစံကြည့်ရတာ အောင်အောင်ကျကျ ဘာမှခံစားချက် မရှိမှန်း သိသာတယ်။ ဒါတွေကိုတွေ့လေ၊ ကျနော် သူ့အတွက်ရှိနေပေးရမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က ခိုင်မာလာလေပဲ။

ကျနော်ဟာ အခြေအနေအရသာ အုပ်ထိန်းသူလုပ်နေပေမယ့် တကယ်တော့ အုပ်ထိန်းသူလုပ်ရမယ့်အရည်အချင်း ပြည့်မီပုံမရဘူး။ တက္ကသိုလ်ဖွင့်ချိန်ရောက်တော့ သူလဲ ကျနော်တုန်းကလိုပဲ တောင်ကြီးတက္ကသိုလ်မှာ လွယ်လွယ်ကူကူ မေဂျာတစ်ခုတက်တယ်။ အပေါင်းအသင်းတွေ ဘာတွေလဲ များများစားစား သိပ်တိုးမလာဘူး။ ခါတိုင်းလိုပဲ ညနေဆို ကျနော်နဲ့ပဲ အချိန်ဖြုန်းနေတုန်းပဲ။

တစ်ခုပိုဆိုးလာတာက သူ ၁၇ နှစ်ပြည့်ပြီးကတည်းက မီ ၁၈ နှစ်ရှိပြီ၊ လူကြီးဖြစ်ပြီ ဆိုပြီးကျနော်အိမ်မှာ ဘီယာသောက်ရင် လာလာမျက်စောင်းထိုးတယ်။ ၁၈ နှစ်ပြည့်ပြီးမှ ၁၈ ခေါ်တာလို့ ရှင်းပြလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ တချို့ ဒီအရွယ်တွေအပြင်မှာလဲ သောက်နေကြတာဆိုတော့ ကျနော်မတိုက်လဲ သူသောက်ချင်ရင် ကျောင်းက လူတွေနဲ့ သွားသောက်မှာပဲ၊ တစိမ်းတွေနဲ့မှ ပိုဆိုးမယ်လို့ စဉ်းစားပြီး နည်းနည်းတော့ ပေးသောက်လိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်ကစပြီး ကိုယ်မွေးတဲ့ မျောက်မလေးက ကိုယ့်ပြန်ချောက်တော့တာပဲ။ ကျနော်က တစ်ပတ်ကို တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်တော့ ဘီယာဖြစ်ဖြစ် ဝီစကီဖြစ်ဖြစ် သောက်တယ်။ အဲဒီအချိန်ကို ချောင်းပြီး လာလာ တောင်းသောက်တယ်။ ပါးစပ်က မတောင်းဘူး၊ အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ လာထိုင်ပြီး မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေနဲ့ သနားစရာလေး ကြည့်နေလိုက်ရင် ဖန်ခွက်တစ်လုံးယူပြီး ထည့်ပေးမိတော့တာပဲ။ အများကြီးတော့မတိုက်ဘူး။ သူစိတ်ကျေနပ်ရုံတိုက်ပြီး ထပ်တောင်းရင် မျက်လုံးပြူးပြီး ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။ အဲလိုဆိုရင် ဇက်လေးပုပြီး ငြိမ်သွားတာပဲ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အတူတူမူးပြီး စကားတွေ ပြောဖြစ်ကြတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် သူဒီလိုလေးထိုင်နေတာကိုက ကျနော့်အတွက် အဖော်ရတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ဆိုဖာပေါ်မှာ အတူတူထိုင်ပြီး ဘီယာတစ်ယောက်တစ်ခွက်စီစုပ်ရင်း TV ကြည့်နေကြတဲ့အခါ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်က ခိုးကြည့်ရင်း ဘယ်နေ့အထိ သူ ကျနော်နဲ့ ဒီလိုနေနိုင်ဦးမှာပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားမိတယ်။

တဖြည်းဖြည်း အရွယ်ရောက်လာပြီး အရမ်းလဲ လှလာတဲ့ ကျနော့် ညီမလေးမှာ တစ်ချိန်ချိန်တော့ ရည်းစားတွေ လက်တွဲဖော်တွေ ရှိလာမှာပဲ။ ကျနော့်ကိုချစ်တာ၊ ကလေးတစ်ယောက်လို အစစအရာရာ အားကိုးတာ မှန်ပေမယ့် လူဆိုတာ မိဘရင်ခွင်ကိုတောင် အချိန်တန်ရင် ခွဲခွာရသေးတာဆိုတော့ ကျနော်ဆိုတာ ဘာမို့လို့လဲ ဆိုပြီးလဲတွေးမိတယ်။

တကယ်လဲ ကျနော့်အတွေးတွေ မှန်ကြောင်းသက်သေပြမယ့် တစ်ရက်ကို ရောက်လာတာပဲ။ အသက် ၁၈ နှစ် ပြည့်ပြီးလို့ second year ဖြေခါနီးမှာ သူရည်းစားရသွားတယ်။ ကျောင်းမှာ ရှားရှားပါးပါးပေါင်းတဲ့ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ရဲ့ အစ်ကို။ ကောင်လေးက မန္တလေးမှာ ဆေးကျောင်းတက်ရင်း အဆိုတော်ဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ကောင်။ ခဏပြန်လာရင်း တွေ့ကြတာ။ ဖြစ်ပျက်သွားတာ မြန်လွန်းလို့ သိတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော်တောင် တော်တော်အံ့သြရတယ်။

ကလေးတစ်ယောက်လို နေတာကနေ သူအရမ်း ပြောင်းလဲသွားတယ်။ ကျောင်းပြန်ချိန်တွေ နောက်ကျလာတယ်၊ ညညဆို တစ်ချိန်လုံး ဖုန်းပြောတယ်၊ ဖုန်းမပြောလဲ သူ့အခန်းထဲမှာပိတ်ပြီး တစ်ယောက်တည်း နေတယ်၊ စနေ တနင်္ဂနွေဆို အပြင်ထွက်လာတယ်။ နဂိုကတည်းက သူ့အမေလက်ကျမို့ အလှပြင်တတ် အဝတ်အစားလှလှပပဝတ်တတ်တဲ့ မီဟာ အခုပိုပြင်လာ ပိုလှလာတယ်။ အရင်က ပန်းဖူးလေးဆိုရင် အခုက ပွင့်ခါစပန်းကလေးနဲ့ တူတယ်။ လန်းဆန်းပြီး နုနယ်ပျိုမြစ်နေတယ်။

အရင်က ကျနော်ဟာ သူ့စကြဝဠာရဲ့ ဗဟိုချက် ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုရင် အဲဒီ ဗဟိုချက်ဟာ စဝ်ခွန်နောင်ဆိုတဲ့ကောင်အဖြစ် ပြောင်းသွားတယ်လို့ ပြောရမယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရုတ်တရက် အထီးကျန်သွားသလို ခံစားရတာကလွဲရင် ကျနော်သူ့အတွက် ဝမ်းသာပါတယ်။ ဒီအိမ်ကြီး တစ်လုံးထဲမှာ ပိတ်ပြီး သူ့ထက်အသက် ၇ နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ အကိုနဲ့ ဘဝရဲ့ အချိန်တွေကို ကုန်ဆုံးစေမယ့်အစား ပြင်ပလောကမှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေထိုင်တာက သူ့အတွက် ပိုအကျိုးရှိပါတယ်။

တက္ကသိုလ် တတိယနှစ်ကို မန္တလေးမှာ ပြောင်းတက်ချင်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို ကြားရတဲ့အခါမှာတော့ သူ့ကိုအဝေးကြီးကို လွှတ်လိုက်ရမှာနှမျောသလို စိတ်မချသလိုတော့ ဖြစ်မိသား။

ညီမလေး (၇)

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နဲ့ ခမ်းစုမီ ဒုတိယအကြိမ် ဝေးကြပြန်ရော။ အရင်တစ်ခါက ကျနော်ထွက်သွားတာ၊ ဒီတစ်ခါက သူထွက်သွားတာ။ စိတ်မချဘူး မသွားရဘူးလို့တားရင် သူဇွတ်လွန်ဆန်နိုင်မှာ မဟုတ်ပေမယ့် မတားရက်ဘူး။ ကျနော်တုန်းကလဲ ဒီဥခွံလေးထဲက ထွက်တဲ့ အချိန်မှာ သူမတားခဲ့ဘူး၊ သူလဲ ဒီကမ္ဘာ ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ထွက်ပြီး လွတ်လပ်စွာ ရပ်တည်ကြည့်ပါစေ၊ ကျနော်မတားတော့ဘူး။

ဘယ်လောက်ကုန်ပါစေ ကျောင်းပြောင်းပေးတယ်။ မန္တလေးကို လိုက်ပို့ပေးတယ်၊ သူ့ကိုယ်ပိုင် ဘဏ်အကောင့်ထဲမှာ ပိုက်ဆံထည့်ပေးတယ်၊ စည်းကမ်းရှိပြီး ဈေးလဲကြီး နေရာထိုင်ခင်းလည်းကောင်းတဲ့အဆောင်မှာ အခန်းငှါးပေးတယ်။ သူတို့မိန်းကလေးတွေစီးတဲ့ Scoopy ဆိုက်ကယ် ပန်းရောင်လေးတစ်စီးနဲ့ ဦးထုပ်ကောင်းကောင်း ဝယ်ပေးတယ်။

ကျနော်လုပ်ပေးနိုင်တာအားလုံး လုပ်ပေးပြီးတော့ တောင်ကြီးကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ မပြန်ခင်မှာ ခွန်နောင်ကိုရော သူ့ကိုပါ ရွှေဘဲမှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးတယ်။ ဆုံးမသြဝါဒတွေဘာတွေ မပေးခဲ့ပါဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လဲ ဘဝကို ကိုယ်ပိုင် ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့နေလာခဲ့တာပဲ။ သူတို့လဲနေကြပါစေ။ တစ်ခုခုဆို ခမ်းစုမီနောက်မှာ ကျနော်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိလေးပဲ ခွန်နောင် စိတ်ထဲကို ထည့်ပေးချင်တာ။ အကာအကွယ်မဲ့ ထားခဲ့ရတဲ့ မီ့ကို ပစ္စလက်ခတ် တစ်ခုခု လုပ်ခဲ့မှာကို စိုးတာ။

တစ်နှစ်ခွဲကျော် နှစ်နှစ်နီးပါး ကုန်သွားတယ်။ ကျနော်နဲ့အဖေ အတူနေလို့သာ အဆင်မပြေတာ စီးပွားရေးလုပ်လို့တော့ တော်တော်အတွဲကိုက်တယ်၊ သူကခြံမှာနေ၊ ကျနော်က တောင်ကြီးမှာနေလိုက် မူဆယ် ကြယ်ဂေါင်ဘက်ဆင်းလိုက် လုပ်ကြတာ ဒီကာလအတွင်းမှာ အလုပ်တော်တော်ဖြစ်တယ်။

ဒီကြားထဲမှာ မီနဲ့ ဖုန်း တစ်လတစ်ခါလောက် ပြောဖြစ်တယ်။ သူ ၂ ခေါက် အလည်ပြန်လာတယ်။ သူသွားချင်တဲ့ နေရာတွေ လိုက်ပို့ပေးဖြစ်တယ်၊ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ဘူး၊ ခွန်နောင်ဆီကလဲ ဖုန်းခဏခဏလာတယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေနေတဲ့ပုံမို့ အဲဒီအကြောင်းလဲ မမေးဖြစ်ဘူး။

အစ်မအေမီ တစ်ခေါက် အလည်လာဖြစ်တယ်။ ဒါကို မီလဲ သိတယ်။ အိမ်မှာပဲ တည်းတယ်၊ အတူလဲ အိပ်ဖြစ်တယ်။ အရင်လို သွေးဆူတက်ကြွတဲ့ အိပ်ရာထဲကဆက်ဆံရေး ရှိတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် အပြင်က ဆက်ဆံရေးကတော့ ချစ်သူပုံစံထက် သူငယ်ချင်းပုံစံနဲ့ ပိုတူလာတယ်။ သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေ အထီးကျန်မှုတွေကို နားလည်လာတာနဲ့အမျှ စကားတွေ ပိုပြောဖြစ်တယ်၊ သူ့အတွက် ရှိနေပေးဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ အချစ်ဆိုတာ မရှိမှန်းလည်း ပိုသေချာလာတယ်။ သူရောကျနော်ရော တစ်နေ့နေ့မှာ တကယ် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ချစ်တဲ့သူနဲ့ တွေ့ကြလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်ရုံပဲရှိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အသားကျနေတုန်း စာမေးပွဲ မပြီးသေးဘဲနဲ့ တစ်ညမှာ ညီမလေး ခမ်းစုမီ သူပြန်လာတယ်။ ဒီနေ့ညပေါ့။ ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြောဘူး၊ ကျနော်လဲ မမေးဘူး။ ဒါပေမယ့် ခွန်နောင်နဲ့ တစ်ခုခု ဖြစ်လာတယ်ဆိုတာတော့ သေချာတယ်။ သူအရမ်း ခံစားနေရတဲ့ပုံ ပေါက်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ အရက်အတူတူ ထိုင်သောက်ကြတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူအိပ်ပျော်သွားတာ အဆင်ပြေတယ်။

လူတစ်ယောက်ဟာ အိပ်လိုက်ရင် ဘဝရဲ့ ဒုက္ခသုက္ခတွေထဲက ခဏတော့ လွတ်မြောက်သွားတာပဲ။ ပိုကောင်းတာက နိုးလာရင် အဲဒါတွေကို စောစောကနဲ့မတူခြားနားတဲ့ အမြင်နဲ့ကြည့်ပြီး ရင်ဆိုင်ဖို့ အင်အားတွေ ပိုရှိလာတာပဲ။

လက်ထဲက အရက်ကုန်ခါနီး ဖန်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာလေးကို ထိကြည့်တယ်။ ကလေးအသားလေးလိုပဲ အရေပြားပါးပါးလေးနဲ့ ပန်းရောင်သန်းပြီး ဖောင်းတင်းနုအိနေတယ်။

ခမ်းစုမီအတွက် ဒီလောက်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်ဆင်းရဲမှုမျိုး၊ စိတ်ခံစားချက်မျိုးက များလွန်းတယ်လို့ ထင်မိတယ်ဗျာ။ သူဘာတွေကြုံလာရလဲ သေချာမသိပေမယ့် ဘယ်လို ကိစ္စမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြေရှင်းပေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံး ခွန်နောင်နဲ့ ကိုယ်ဝန်တွေ ဘာတွေရှိလာတာမျိုး၊ ဟိုကောင်က တာဝန်မယူနိုင်တာမျိုး ဖြစ်ရင်တောင် မူဆယ်မှာ ဆေးခန်းရှာပြီး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးမယ်လို့ အဆိုးဆုံးကို ကြိုတွက်လိုက်တယ်။ အဲလိုတွက်လိုက်မှပဲ ကျနော်နည်းနည်း စိတ်အေးသွားတယ်။

၈ နာရီထိုးပြီ။ ခုတင်ဘေးကထပြီး ခန်းဆီးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ အိပ်ရာပေါ်ကျလာတဲ့ နေရောင်နွေးနွေးအောက်မှာ သူမျက်လုံးဖွင့်လာတယ်။ စောင်နွေးနွေးထဲမှာ လူးလွန့်ရင်း ကြောင်မလေး အညောင်းဆန့်သလို လက်လေးခြေထောက်လေးတွေဆန့်တယ်။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း နိုးလာတယ်။ ကျနော့်အိပ်ရာထဲ ရောက်နေတဲ့အတွက်ရော၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ကျနော့်အင်္ကျီရောက်နေတဲ့အတွက်ရော ဘာမှ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်နေတာမရှိဘူး။ အေးအေးလူလူပဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတယ်။

××××××××××××××××××××

ကားကို လမ်းမကြီးဘေး ဖဲ့ဆင်းပြီး ရပ်ထားရင်း နေဝင်ချိန်ကို ကြည့်နေမိကြပြန်ပြီ။ ကြားထဲမှာ ဘယ်လောက်စိမ်းသွားသွား အဲဒီလို လုပ်နေကျအလုပ်လေးတွေ အတူတူလုပ်မိရင် သူနဲ့ကျနော် ပြန်ပြီး နီးစပ်သွားသလိုပဲ။ ဖျော့တော့တဲ့ ညနေခင်းနေရောင်အောက်မှာ ပန်းဆီရောင်၊ ရွှေရောင်တောက်နေတဲ့ တိမ်တိုက်တွေရယ်၊ ကောင်းကင်ပြာပြာလွင်လွင် နောက်ခံရယ်၊ တောင်တန်းတွေနောက်ကို တရွေ့ရွေ့ငုပ်လျိုးသွားတဲ့ နေလုံးနီနီကြီးရယ်ကို စကားမပြောဘဲ အတူရပ်ကြည့်နေရင်း ဘဝမှာ အရာရာပြီးပြည့်စုံနေသလို ခံစားရတယ်။

ဘေးနားမှာရှိတဲ့ သစ်မြစ်ဆုံကြီးပေါ် ခဏထိုင်ချလိုက်ရင်း စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ပြီး မီးညှိရှိုက်ဖွာလိုက်တယ်။ သူညောင်းနေမလားဆိုပြီး လှည့်ကြည့်တော့ သူကလဲ ဆေးလိပ်နံ့ရလို့ လှည့်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ မပြောမဆိုနဲ့ ကျနော်သောက်လက်စဆေးလိပ်ကို ဆွဲယူပြီး ဆက်သောက်နေတယ်။ ဆည်းဆာနေရောင်ထဲမှာ မြင်ရတဲ့ သူ့ကောင့်ကြောင်းလေးနဲ့ ဆံနွယ်အခွေအလိပ်လေးတွေရယ်၊ ဆေးလိပ်ငွေ့တွေရယ် ပေါင်းစပ်လိုက်ရင် ပန်းချီကားလေး ကျနေတာပဲ။

သူက ကျနော့်ဆေးလိပ်ကို ရပ်နေရာကမရွှေ့ဘဲ လက်ဆန့်ပြီး လှမ်းပြန်ပေးတယ်။ သစ်မြစ်ဆုံ ကြီးက တော်တော်ကြီးတာမို့ ကျနော် ဘေးကိုနည်းနည်းရွှေ့ထိုင်ပေးပြီး သူ့ကိုလာထိုင်ဖို့ နေရာပေးလိုက်တယ်။ လက်ကိုဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ သစ်မြစ်ဆုံပေါ် မကျဘဲ ကျနော့်ပေါင်ပေါ် ထိုင်ကျသွားတယ်။ သူက နေရာမရွှေ့ဘဲ ဆက်ထိုင်နေတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကိုယ်လုံး သေးသေးကွေးကွေး နွေးနွေးလေးကို ဆက်ပြီး ပွေ့ပိုက်ထားရင်း တဝက်လောက်ဝင်နေတဲ့ နေလုံးကြီးကို ဆက်ကြည့်နေတယ်။

ပတ်ဝန်းကျင်က သိသိသာသာ အေးပြီး တိတ်ဆိတ်လာတယ်။ ငှက်အော်သံတွေ ကြားရတယ်။ သူသောက်ထားတဲ့ ဆေးလိပ်က စတော်ဘယ်ရီ လစ်ပ် ဘမ်းနံ့လေးရနေတယ်။ သူကကျနော့်လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို တလှည့်ယူပြီး ရှိုက်ဖွာနေတယ်။ အားသွားတဲ့ ကျနော့်လက်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ လက်တဖက်ရဲ့ အပေါ်က ထပ်ပိုက်လိုက်တယ်။ နူးညံ့အိစက်တဲ့ သူ့ရင်သားလေးတွေကို ပိုက်မိတယ်။ မစဉ်းစားနိုင်ခင်ဘဲ ရင်သားထွားထွားလေးတစ်ဖက်ကို အင်္ကျီပေါ်က ဆုပ်ကိုင်မိတယ်။

သူကမရုန်းဘူး၊ ဆေးလိပ်ကိုရှိုက်ရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလဲ နောက်ရင်သားတစ်ဖက်ကို ကိုင်မိတယ်။ အဲဒီတော့ အနေအထားက သူက ကျနော့်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီး ကျနော်က နောက်က ဖက်ထားရင်း နို့လေးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ထားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ လက်ထဲမှာ နွေးပြီးအိနေတယ်။

မနက်က သူ့ဘေးမှာအိပ်နေရင်း မထင်မှတ်ဘဲ တောင်နေတာကို သတိရပြီး ကျနော့်ကောင်က ခေါင်းထောင် ထလာပြန်တယ်။ ဘောင်းဘီအောက်ကနေ သူ့တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေးကြားကို သွားထောက်တယ်။ ကျနော်မလှုပ်ရဲဘူး။ လှုပ်လိုက်လို့ သူသတိဝင်သွားပြီး ဒီအခြေအနေလေး ပျက်သွားမှာကိုကြောက်နေတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ဘေးတိုက်ခိုးကြည့်တော့ မျက်စိလေးမှိတ်ထားတယ်။

ကျနော် ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့နို့လေးနှစ်ဖက်ကို စုံ ဆုပ်နယ်ပေးမိတယ်။ သူက ဆေးလိပ်ကိုပဲ သည်းကြီးမည်းကြီးရှိုက်ပြီး မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။ ဂျာကင်အောက်ကပေါ်နေတဲ့ လည်ကုပ်သားဝင်းဝင်းလေးကို ငုံ့ကိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်နမ်းမိတယ်။ ကျနော်ပဲထင်မိတာလား တကယ်လားမသိဘူး သူ့တင်ပါးလေးက ကျနော့်ပေါင်ကြားကို ပိုဖိကပ်လာတယ်။ ဆောင့်လိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ စီးကရက်အစီခံကို မီးလောင်တဲ့ညှော်နံ့ရလာတယ်။ သူက လက်ထဲကဆေးလိပ်တိုကို တောက်ထုတ်ပြီး ထရပ်ပြီး ခြေထောက်နဲ့နင်းသတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ သတိဝင်လာပြီး သူနဲ့လိုက်ထရတယ်။ ထပ်ဖက်ချင်ပေမယ့် မသင့်တော်ဘူးလို့တွေးမိတယ်။ အမျိုးမတော်ပေမယ့် သူက ကျနော့်ညီမပဲလေ။ သူ့အပေါ်မှာ အခွင့်အရေး မယူချင်ဘူး။

နေကလုံးဝ ဝင်သွားပြီ၊ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး ချက်ချင်းမှောင်လာတယ်။ ကားထဲပြန်ဝင်ပြီး အိမ်ဘက် ပြန်မောင်းလာကြတယ်။ နကိုကတည်းက စကားများများမပြောဖြစ်တဲ့ သူနဲ့ကျနော် ဒီအပြန်လမ်းမှာတော့ ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်နေတယ်။

ညီမလေး (၈)

ဟိုနေ့ညနေက အဖြစ်အပျက် ဖြစ်သွားပြီးတဲ့နောက်မှာ ခမ်းစုမီအပေါ် ကျနော် တသက်လုံးမြင်ခဲ့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို၊ ညီမအရင်းတစ်ယောက်လိုအမြင်ဟာ ပြောင်းသွားတယ်။ အဲဒီအတွက်လည်း တော်တော်ကို အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် သွေးမတော်သားမစပ် တစ်မိုးတည်းအောက်မှာ နီးနီးစပ်စပ် အတူနေတဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်တစ်ယောက်ပါလားဆိုတဲ့ အမြင်သစ်တစ်ခုနဲ့ မြင်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ အဲဒီအမြင်ကို ပြန်ဖျောက်လို့ မရတော့ဘူး။

သူ့အပေါ် အခွင့်အရေးယူသလို ဖြစ်သွားမလား၊ စိတ်ဆိုးနေမလား စိတ်ပူမိပေမယ့် မီကတော့ခပ်အေးအေးနဲ့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ ဆက်ဆံပြောဆိုနေတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ ဖြစ်သွားတဲ့ကိစ္စတစ်ခုမို့ သူ့လိုပဲ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် နေလိုက်တာကောင်းမယ်လို့ ကျနော်တွေးမိတယ်။ အဲဒါကြောင့် သူ့ကို တတ်နိုင်သမျှ အရင်လိုဖြစ်အောင် ကြိုးစားပြီး ပြောဆိုဆက်ဆံနေတယ်။ ခက်တာက ဘေးမှာသူရှိနေတဲ့အခါ အရင်လို သက်တောင့်သက်သာ မရှိတော့ဘဲ စိတ်ထဲမှာ ဟိုနေ့ညနေကိုပဲ သတိရနေမိတာပဲ။

အဲလိုတွေ ဖြစ်နေရင်း တစ်ညနေ ကျနော့်အခန်းထဲမှာ တီဗီ ကြည့်ဖြစ်ကြတယ်။ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်မှာ အတူထိုင်ပြီးတရုတ် ဘီယာအေးအေးလေး တစ်ယောက် တစ်ပုလင်း စုပ်ရင်း Sherlock ဇာတ်လမ်းတွဲကို ကြည့်နေကြတာ။ စိတ်ကို နှိုးဆွတဲ့အခန်းမျိုးတွေ ဘာတွေလဲ မပါဘဲနဲ့ ဘေးမှာ သူရှိနေတာနဲ့တင်ကို ကျနော့်စိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်လာတယ်။ ဇာတ်လမ်းထဲ စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်က ခိုးခိုးကြည့်နေမိတယ်။

ကြည်လင်နူးညံ့တဲ့ အသားအရေနဲ့ မျက်နှာဖြူဖြူလေးမှာ ပါးလေးတွေက မက်မွန်သီးရောင်သမ်းနေတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နုထွေးပြီး ရဲရဲတွတ်တွတ်လေးတွေ။ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးမှာ သွေးကြော စိမ်းစိမ်းလေးတွေ ပေါ်နေရုံတင် မကဘူး သေချာကြည့်ရင် သွေးပြန်ကြောလေးတစ်ခု နှလုံးခုန်တဲ့ စည်းချက်နဲ့အညီ လှုပ်လှုပ်သွားတာကိုပါ မြင်နေရတယ်။

အဲဒီ လည်တိုင်လေးကနေ အောက်ကို ဆက်ကြည့်လိုက်ရင် ပန်းနုရောင် ချယ်ရီပွင့်လေးတွေပါတဲ့ မွေးပွ ညဝတ်အင်္ကျီလေးရဲ့ကော်လာ။ ပြီးတော့ ညဝတ်အင်္ကျီပွပွရဲ့အောက်မှာတောင် မို့မို့လေးဖြစ်နေတဲ့ ရင်သားအစုံ။ ဘီယာသောက်နေရင်းနဲ့ကို ကျွန်တော်အာခြောက်လာတယ်။ တံတွေးကို ကြိုးစားမျိုချရင်း လက်ထဲမှာရှိတဲ့ ပုလင်းကုန်အောင် မော့ချလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းထဲမှာဖြစ်လာတဲ့ ပြင်းပြတဲ့ ဆန္ဒတွေက ဘီယာနဲ့အတူ မျောမသွားဘူး။

အာရုံလွှဲမှ ဖြစ်တော့မယ်လို့ တွေးမိတယ်။ သူ့ကိုလဲ ဇာတ်လမ်းကြည့်နေရင်း တဝက်တပျက်နဲ့ ပြန်လွှတ်လိုက်လို့ မကောင်းဘူး။ Sherlock ဆိုတာလဲ သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊ တစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းကို အကြာကြီး။ စက်ထဲမှာ Season တစ်ခုလုံးပါတဲ့ DVD ထည့်ထားတာဆိုတော့ သူသာ ဆက်ကြည့်နေဦးမယ်ဆို သန်းခေါင်ကျော်တဲ့ထိတောင် ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး။

အဲဒါနဲ့ နောက်ဆုံး သူဆက်ကြည့်ချင်လဲ ကြည့်ပါစေ ကျနော်တော့ အရက်သောက်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ဝီစကီထစပ်ပြီး သောက်နေလိုက်တယ်။ မြန်မြန်မူး မြန်မြန်အိပ် အေးရောဆိုပြီး ဖန်ခွက်အရှည်နဲ့ကို သောက်နေတာ။

“ကိုကို၊ အဲလောက် အများကြီး သောက်ရင် မူးကုန်မှာပေါ့၊ ဇာတ်ကား ဘယ်ကြည့်နိုင်တော့မလဲ။”

ကျနော့်ဘက်ကို ငုံ့ကိုင်းရင်း ပြောလိုက်တဲ့ မျက်နှာလေးကိုမြင်မှ အဖြစ်တွေ ပိုဆိုးလာတော့တာပဲ။ မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေရယ် နှုတ်ခမ်း နီနီထွေးထွေးလေးရယ်နဲ့ ကျနော့မျက်နှာဟာ တစ်ပေတောင် မကွာတော့ဘူး။ ဘာလုပ်လို့ လုပ်မိမှန်း မသိခင်မှာ သူ့ကိုဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းလိုက်မိတယ်။

သူ အံ့အားသင့်ပြီး တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်သွားပေမယ့် ဒီတစ်ခါလဲ မရုန်းဘူး။ နူးညံ့တဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အထက်အောက် တလှည့်စီ စုပ်နမ်းမိတယ်။ စတော်ဘယ်ရီ လစ်ပ်ဘမ်း အနံ့နဲ့ ဘီယာနံ့ရတယ်။ သူ့လျှာဖျားလေးကို ကျနော့်လျှာနဲ့ တို့ထိပွတ်သပ်ပြီး ကစားမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို တမေ့တမောနမ်းပြီးတော့ မေးရိုးတလျှောက်ကနေ လည်ပင်းသား နုနုလေးဆီအထိ ဆက်တိုက် နမ်းမိတယ်။

နမ်းရင်း လက်တဖက်က သူ့ကို ပွေ့ပိုက်ထားပြီး ကျန်တဲ့လက်တဖက်က သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ညဝတ် အင်္ကျီ ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်တယ်။ သုံးလုံး ပြုတ်သွားတော့ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် အသာလေးတွန်းဖိ မှီထားပေးရင်း အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို ဆွဲဟလိုက်တယ်။ ဟိုနေ့က မမြင်လိုက်ရတဲ့ နုအိဖွံ့ထွားတဲ့ နို့လေးတွေ ဘွားခနဲပေါ်လာတယ်။

ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အအေးကြောင့်လား စောစောက နမ်းထားတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်လား မသိဘူး ထောင်မတ်နေတယ်။ နို့လေးနှစ်ဖက်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပင့်လိုက်ရင်း ဘယ်ဘက်က နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့လိုက်မိတယ်။ သာသာလေး ဆုပ်ခြေပေးနေရင်း တစ်မိနစ်လောက်စို့ပြီး နောက်တစ်ဖက် ပြောင်းစို့တယ်။

အခုအချိန်အထိ သူငြိမ်ငြိမ်လေး ခံနေတုန်းပဲ။ အသက်ရှူသံလေးတွေ မြန်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းလေး ကိုက်ထားတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ထားတယ်။ ကျနော် နို့စို့တာကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဘယ်လက်နဲ့ သူ့နို့လေးတွေကို တလှည့်စီ ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း ညာလက်က အိမ်နေရင်းဝတ် အားကစားဘောင်းဘီရဲ့ မျှော့ကြိုးကို ဆွဲချပြီး ကိုယ့်ကောင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်မိတယ်။ အသင့်အနေအထားနဲ့ တင်းတောင်နေတာ ဆယ်မိနစ်လောက် ရှိသွားပြီမို့ ထိပ်ဖျားမှာ အရည်ကြည်တွေ ရွှဲနေတယ်။ ဘောင်းဘီနဲ့ပဲ ပြန်သုတ်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး အတံပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်တယ်။

အထိအတွေ့ကြောင့် သူမျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်တယ်။ ကျနော် သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ကိုလွှတ်လိုက်တော့ သူကရပ်မသွားဘဲ ဆက်လုပ်ပေးနေတယ်။ အရင်လုပ်ဖူးမှန်း သိသာနေတဲ့ လက်လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားနေရင်း ကျနော့်သွေးတွေ ဆူဝေလာတဲ့ အထိကို ကောင်းနေတယ်။ အရင်ကတည်းက ဒီလို ပတ်သက်မှုမျိုးတွေ ရှိကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားပြီးသား ဖြစ်ပေမယ့် ခွန်နောင်ကိုလဲ ဒီလိုပဲ ကွင်းတိုက်ပေးခဲ့လိမ့်မယ်လို့ မြင်ယောင်ကြည့်မိသွားတဲ့အခါ ရင်ထဲမှာ နှမြောသလိုလို တစ်မျိုးကြီးပဲ။

ခုချိန်မှာ သူကဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီး ကျနော်က ရပ်နေတာဆိုတော့ ကျနော့်ကောင်ဟာ သူ့မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေတယ်။ ကတ္တီပါလို နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်ပူနွေးတဲ့ ပါးစပ်ကလေးထဲကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးထည့်လိုက်ချင်တဲ့ ဆန္ဒဖြစ်လာမိတယ်။ အဲဒီဆန္ဒနဲ့အတူ ရေနွေးပူနဲ့ပက်သလို ဖျန်းခနဲ နောင်တစိတ် ဝင်လာတယ်။ တသက်လုံး ညီမလေးလို နေလာတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို လိင်စိတ် ဖြေဖျောက်ဖို့အတွက် အသုံးချနေမိတာပဲ။ နောင်တရလာပေမယ့် ဆန္ဒကတော့ ကျမသွားဘူး။

စိတ်ထဲမှာ အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတာကသတ်သတ်၊ အကြောထဲ စိမ့်နေအောင် ကောင်းနေပြီး ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးက သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူနေတာက သတ်သတ်ပဲ။ ကျနော် အလွန်ဆုံး ထိန်းလို့ရတာက သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး နေရာမှာတင် လုပ်မပစ် မိအောင်ရယ်၊ ပါးစပ်လေးထဲကို ထိုးမထည့်မိအောင်ရယ်ပဲ ထိန်းလို့ရမယ်။

ပြီးခါနီးလာတာနဲ့အမျှ ကျနော့်လိင်တံထဲ သွေးတွေ ပိုရောက်လာပြီး ဖောင်းကြွ တင်းမာလာတယ်၊ သူ့လက်ထဲကပြန် ဆွဲယူရင်း စိတ်ကိုတင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း တိုက်မိတယ်။ ဘယ်လက်က သူ့နို့လေးတွေကို ဆုပ်နယ်နေရင်း ညာလက်က ကွင်းတိုက်နေလိုက်တာ သုံးမိနစ်လောက် အကြာမှာ ကျနော်ပြီးသွားတယ်။ ခံစားချက်က အရမ်းပြင်းထန်ပြီး မူးနေတဲ့ အရှိန်နဲ့ဆိုတော့ လေထဲ မျောလွင့်နေသလိုပဲ။ တကယ် လုပ်ခဲ့ရသမျှတွေထက်တောင် ပိုကောင်းနေသလို ခံစားရတယ်။

အထွဋ်အထိပ် ရောက်နေတဲ့ ခံစားချက် တဖြည်းဖြည်း ကျလာတဲ့ အခါမှ ကျနော် သတိဝင်လာတယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ အင်္ကျီရင်ဘတ် ပွင့်နေတဲ့ ညီမလေး ခမ်းစုမီက မှီလှဲရင်း ပက်လက်ကလေး။ လှုပ်ဖို့ အားမရှိတော့သလို ဖျော့တော့တော့လေး။ ကျနော်က လက်ထဲမှာ ပျော့စပြုလာတဲ့ လိင်တံကို ကိုင်ထားပြီး မတ်တပ်။ ဆိုဖာထောင့်စွန်းမှာ စောစောက ပန်းထုတ်ထားတဲ့ သုက်ရည်တွေ။

TV မှာ Sherlock က နောက်တစ်ပိုင်း လာနေပြီ။ အကုန်သုတ်သင်သန့်ရှင်း၊ သူ့ကိုကြယ်သီးတပ်ပေး။ TV ပိတ်ပြီး အိမ်သာထဲ ခဏဝင်သွားလိုက်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ခမ်းစုမီက ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်မှာ ခုတင်စွန်းလေးမှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတယ်။

ကျနော် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူ့ကို ဆွဲယူပွေ့ပိုက်ထားရင်း ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ အရက်ရှိန်က အခုမှပိုတက်လာတယ်။ ဘာကိုမှ သေချာမစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။ မီဘာလို့ ပြန်လာတာလဲ၊ ဘာကိစ္စနဲ့ ဒီလောက် စိတ်ညစ်လာတာလဲ၊ သူနဲ့ခွန်နောင်နဲ့က ပြတ်လာတာလား မပြတ်သေးဘူးလား၊ ကျနော်နဲ့ မီနဲ့ကရော အခုဘာတွေလဲ။ မေးခွန်းတွေသာ ခေါင်းထဲမှာ ချာချာလည်နေပေမယ့် အဖြေမရှိဘူး။

သူ့လက်လေးတဖက်က ကျနော့်ကျောကို မမီတမီ လှမ်းဖက်တယ်။ သူ့ကို ပိုတိုးပြီး ဖက်ထားရင်း ခေါင်းလေးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ခုချိန်မှာ သူနဲ့ကျနော် အတူရှိနေတာကိုပဲ ကျေနပ်ပြီး ကျန်တာတွေ မနက်ဖြန်မှစဉ်းစားတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

ညီမလေး (၉)

“ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”

“ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာ ကိုတာရာ၊ ခြံရှေ့မှာ ဧည့်သည် ရောက်နေတယ်။”

ထမင်းချက် အိမ်ထိန်း အဒေါ်ကြီး မနန်းပုံရဲ့ အခန်းတံခါးကို ဆက်တိုက် ခေါက်သံနဲ့အတူ ခြံရှေ့က လူခေါ်ဘဲလ်ကို အဆက်မပြတ် တီးသံကြောင့် ကျနော်လန့်နိုးလာတယ်။ ကျနော့် လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်နေတဲ့ ခမ်းစုမီလဲ မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။

“မနန်းပုံ၊ မနက်အစောကြီး ဘယ်က ဧည့်သည်လဲဗျ။”

“ခမ်းစုမီ ရည်းစား ဟိုအဆိုတော် ကောင်လေး ရောက်နေတာ။”

ကျနော် ဝုန်းဆိုပြီး ခုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းလိုက်မိတယ်။ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး လျှောက်လမ်းကနေ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး သော့တွဲကို ယူတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီး ခြံထဲကို ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ဖြတ်လျှောက်လာတယ်။ ခြံဝမှာ သံပန်းတံခါးကိုကိုင်လှုပ်လိုက်၊ ဘဲလ်တီးလိုက် လုပ်နေတဲ့ စဝ်ခွန်နောင်ကို တွေ့ရတယ်။ သူ့ဘေးမှာလဲ ခရီးဆောင်အိတ်တစ်အိတ်ကို မြေကြီးပေါ် ချထားတယ်။ ခုမှ ကားပေါ်က ဆင်းလာပြီး အိမ်တောင် မပြန်ရသေးတဲ့ပုံပဲ။ ကျနော် သော့ဖွင့်ပြီး သံပန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးရင်း မေးလိုက်တယ်။

“ခွန်နောင်၊ မင်း ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ အေးအေးဆေးဆေး ပြောလို့ရပါတယ်။”

ကျနော် တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်ရင် ပေးလိုက်ချင်းပဲ ခွန်နောင်က ဝုန်းကနဲ ပြေးဝင်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမပြောညာမပြော ကျနော့် မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ ပစ်ထိုးလိုက်တယ်။

“ခွပ်”

“စိုင်းတာရာမောင်၊ ဒါတွေအားလုံး ခင်ဗျားကြောင့်၊ ခင်ဗျား ဇာတ်လမ်းရှုပ်လို့ ဖြစ်ရတာ။”

အလစ်မို့ ကာချိန်မရဘဲ ခံလိုက်ရတယ်။ လက်သီးက အပေါ်နှုတ်ခမ်းနေရာကို ကျလာပြီး မျက်စိထဲမှာ မီးပွင့်သွားတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ ငန်ကျိကျိအရသာ ရလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းကွဲသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ အသားနာသွားတာနဲ့ တပြိုင်နက်တည်း စဉ်းစားချိန် မရလိုက်ဘဲ ခွန်နောင့်ဂျာကင်ကော်လာကို စုကိုင်ပြီး မျက်ခွက်ကို ပြန်ထိုးလိုက်တယ်။ နှာခေါင်းကိုထိပြီး သွေးတွေကျလာတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ အိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာတဲ့ ခမ်းစုမီရယ် မနန်းပုံရယ်၊ ခြံစောင့်အိမ်ထဲက မြက်ခုတ်ဓားတစ်ချောင်း ဆွဲပြီးထွက်လာတဲ့ မနန်းပုံယောကျ်ား ဗဟာဒူးရယ် ခြံဝကို ရောက်လာကြတယ်။

“ခွန်နောင် နင်ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ခမ်းစုမီက အံကြိတ်ထားတဲ့ကြားက ထွက်လာတဲ့လေသံနဲ့ မေးတယ်။

“နင့်ကို ငါ လာတောင်းပန်တာ။”

“ငါအမျိုးမျိုး တောင်းပန်တိုးလျိုးခဲ့တုန်းက နင်အသည်းမာမာနဲ့ လုပ်ချင်ရာ လုပ်ခဲ့ပြီး အခုမှ လိုက်လာရသလား။ မလိုတော့ဘူး ခွန်နောင်။”

“ငါအခု ဆုပန်ရွယ်ကို ဖြတ်ခဲ့ပြီ စုမီ။ နင့်ကို ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လက်ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ နင့်စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်နေပါစေ ငါလက်ခံမယ်။ ပြသနာ မရှာတော့ဘူး။”

ခွန်နောင်က နှာခေါင်းဝက သွေးတွေကို ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်နဲ့ သုတ်ရင်း ပြောတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို ကျနော် အပြည့်အဝ နားမလည်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကြားထဲမှ ရှင်းဖို့လိုနေတဲ့ ပြသနာတစ်ခု ရှိနေမှန်း သိတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်လာတဲ့ တံတွေးနဲ့ ရောနေတဲ့ သွေးတွေကို ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း မနန်းပုံနဲ့ ဗဟာဒူးကို တော်ရာသွားနေဖို့ လက်ပြလိုက်တယ်။

“မရဘူး။ ဒီဇာတ်လမ်းကို နင်ဖြတ်ခဲ့တာ။ အခုမှ ပြန်ဆက်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့တော့။ ငါတတ်နိုင်သမျှ နင်စိတ်ကျေနပ်အောင် နေပေးခဲ့တယ်။ နင့်ရဲ့စွပ်စွဲမှုတွေအောက်မှာ ငါအရမ်း စိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါကျိတ်မှိတ် နေခဲ့ပါတယ်။
နင်တက်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း မန္တလေးကိုလည်း ကျောင်းပြောင်းတက်ခဲ့တယ်။ ဒါကို နင်က မကျေနပ်နိုင်ဘူး။ အမြဲတမ်း ပြဿနာ အမျိုးမျိုးရှာတယ်။ မကျေမနပ်ပဲ ဖြစ်နေတယ်။ နောက်ဆုံး ငါနင့်အနားမှာ မနေနိုင်တော့တဲ့အထိ လုပ်တယ်။ အဲဒီလိုတွေ လုပ်ခဲ့ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့ပါလို့ ခေါ်တာကို ငါဘယ်လို လိုက်ရမလဲ။”

ခမ်းစုမီ မျက်နှာလေးက နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေ လည်လာတယ်။

“ခွန်နောင်၊ မင်းတို့ ပြဿနာတွေ ငါမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ခမ်းစုမီကို မင်း စိတ်ဆင်းရဲအောင် လုပ်ခဲ့တာတော့ သေချာတယ်။ ပြီးတာတွေ ထားလိုက်တော့။ နောက်ထပ်တော့ စိတ်ဒုက္ခမပေးပါနဲ့။”

“ဟားဟားဟား…”

ကျနော် ဝင်ပြောလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ခွန်နောင်က ခေါင်းကို နောက်လှန်ချပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာနဲ့ သွားတွေပေါ်မှာ သွေးတွေ ပေကျံနေတဲ့ သူ့ပုံစံက အရူးတစ်ယောက်နဲ့ တူနေတယ်။

“ဒီမှာ၊ ကျုပ်နဲ့ စုမီနှစ်ယောက်တည်းရှိရင် လောကကြီးက သာသာယာယာပဲဗျ။ ခင်ဗျားရှိလို့ ရှုပ်နေတာ။ ခမ်းစုမီကို တလျှောက်လုံး စိတ်ဒုက္ခအပေးခဲ့ဆုံးလူဟာ ခင်ဗျားပဲ။”

“ခွန်နောင်၊ နင် ကိုကို့ကို ဒီလိုမပြောနဲ့”

“ငါပြောတာ အမှန်တွေ မဟုတ်ဘူးလား။ ဟိုက နင့်ကို ရှိတယ်ထင်လား။ နင်ကသာ တဖက်သတ် ကြိုက်နေတာ။ ညီမလို ဂရုစိုက်တာကို သာယာနေတာ။ သူက အချိန်တန်ရင် စင်ကာပူက သူ့ရည်းစားနဲ့သူ ယူသွားမှာ။ နင့်ကို ထားခဲ့မှာ။ ဒါကို နင်က သံယောဇဉ် မပြတ်နိုင်ဘူး။ ငါနဲ့ ကြိုက်တာတောင်မှ သူက နင့်ကိုတွဲမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သေချာလို့ စိတ်လေပြီး တွဲခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။”

ကြားရတဲ့ စကားတွေကြောင့် ကျနော် အံ့အားသင့်သွားမိတယ်။ ခွန်နောင် ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ။

“အတိတ်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ငါဘယ်လို တတ်နိုင်မှာလဲ။ နင်နဲ့ တွဲကတည်းက နင့်အပေါ် ငါတကယ်စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့ ချစ်ခဲ့တယ်။ နင်ဖြစ်ချင်တာတွေကိုလဲ တတ်နိုင်သမျှ လိုက်လျောခဲ့တယ်။ အဲဒါကို နင်က မကျေနပ်နိုင်ဘဲ အမြဲတမ်း ပြသနာရှာနေခဲ့တာ။ အခု အရွဲ့တိုက်ပြီး တခြားမိန်းမနဲ့ ကြိုက်တယ်။ ငါအသည်းလဲ ကွဲရတယ်၊ အရှက်လဲ ကွဲရတယ်။ “

“မရှာဘဲ ဘယ်လို နေရမှာလဲ။ နင့်စိတ်က ငါ့ကိုချစ်တယ်သာပြောတာ နင်ဟိုကောင့်ကို မသိစိတ်ထဲကမျှော်လင့်နေတာ သိနေတာပဲ။ တလျှောက်လုံး ငါ့မှာ ခံစားခဲ့လိုက်ရတာ။ ငါ့ကို တကယ်ချစ်ရင် ကျောင်းပြီးခါနီး လက်မှတ်ထိုးထားမယ် ဆိုတာလဲ ထိုးနိုင်ရမှာပေါ့။ နင်က ခါးခါးသီးသီးပဲ။”

“ငါ့အသက် ၂၀၊ ယောကျ်ားယူရမယ့် အရွယ်မဟုတ်သေးဘူး။ “

ခွန်နောင်က အရူးလို ထပ်ရယ်ပြန်တယ်။ ခမ်းစုမီရဲ့ ပခုံးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲခါတယ်။ ကျနော် သူ့လက်တွေကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းလိုက်တယ်။ မီ့ကို ကျနော့် နောက်ကျောဘက်ကို ပို့ထားလိုက်တယ်။

“ဒီမှာစုမီ၊ နင်အပိုတွေ မပြောနဲ့။ နင့်စိတ် နင်ပြန်ကြည့်။ ငါနဲ့တော့ ငယ်သေးတယ်တဲ့။ စိုင်းတာရာမောင်ကသာ နင့်ကို ယူမယ်ဆိုရင် နင်ယူမှာ မဟုတ်ဘူးလား။ မလိမ်ဘဲ အမှန်အတိုင်းဖြေ။”

ခမ်းစုမီ ငိုနေပြီ။ မျက်နှာလေးက နီစုတ်ပြီး မျက်ခွံတွေ မို့နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားပြီး ကျိတ်ကျိတ်ပြီး ရှိုက်နေတယ်။

“ဟုတ်တယ်၊ သူကသာ ယူမယ်ဆိုရင် ယူမှာ။ ငါ့ဘဝမှာ ငါ့အပေါ်ကောင်းတာ သူတစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်။ သူ့ကို ငါချစ်တယ်။ နင့်ကို ပြောင်းချစ်ဖို့ ငါကြိုးစားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် နင်က စိတ်မလုံခြုံဘဲ ငါ့ကိုအမြဲ သဝန်တိုခဲ့တယ်။ နင်အဲလိုလုပ်တာတွေက ငါ့ကိုဝေးအောင် တွန်းပို့နေသလိုပဲ။ အခု ငါသိပြီ။ နင့်ကိုဘယ်လိုမှ ချစ်လို့မရဘူး။ နင်နဲ့ငါ ဇာတ်လမ်းပြီးပြီ၊ နင်ပြန်တော့။”

ခမ်းစုမီက ချာကနဲလှည့်ပြီး အိမ်ထဲကို ပြေးဝင်သွားတယ်။ ခွန်နောင်က ပြေးလိုက်ဖို့ ပြင်တယ်။ လက်မောင်းတဖက်က လည်ပင်းကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ညှစ်ထားပြီး ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ကျောမှာ ပူးကိုင်ပြီးချုပ်ထားလိုက်တယ်။

“ဒီမှာ ခွန်နောင်၊ ဖြစ်ခဲ့တာ အကုန်လုံးအတွက် ငါစိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဘယ်သူမှ တမင်တကာ လုပ်ခဲ့တာလဲ မပါဘူး။ သူ့အလိုအလျောက် ဖြစ်လာတဲ့ကိစ္စတွေမို့ မင်းလည်း ခုချိန်မှာ ဘာမှ ပြောင်းလဲလို့ ရတော့မယ် မထင်ဘူး။ ငါခမ်းစုမီကို အရင်က ညီမလိုပဲ။ ဟုတ်တယ်။ အခုရည်းစားလို ကြိုက်တယ်။ အဲဒီတော့ မင်းပြန်ပါတော့။ ရည်းစားအသစ်နဲ့ ပျော်ပျော်နေပါ။”

သူ့နားနားကို ကပ်ပြီး လေသံ အေးအေးနဲ့ ပြောရင်း ခြံပြင်ကို ဆွဲထုတ်လာခဲ့တယ်။ ခြံတံခါးကျော်တော့ လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကို လက်ထဲကောက်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ခွန်နောင်က အိတ်ကို ယူလိုက်ပြီး နီရဲနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို အံကြိတ်ပြီး ကြည့်တယ်။ ခြံတံခါးကို နှစ်ချက်သုံးချက် ဆောင့်ကန်တယ်။ ပြီးတော့ မလှမ်းမကမ်းက ဆိုက်ကယ်တက်စီ ဂိတ်ဘက်ကို ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ ထွက်သွားတယ်။

တံခါးကို သော့ပြန်ခတ်ရင်း ကျနော့်အတွေးတွေ ချာချာလည်နေတယ်။ မီနဲ့ ခွန်နောင် ပြဿနာဖြစ်ကြတာ ကျနော့်ကြောင့် ဖြစ်မယ်လို့ တစ်ခါမှ မထင်ခဲ့မိဘူး။ ပိုဆိုးတာက မီကျနော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလိမ့်မယ်လို့ သိကို မသိခဲ့ဘူး။ အိမ်ဘက်ကို ပြန်လျှောက်လာတဲ့ ခြေလှမ်းတွေဟာ လေထဲမှာလျှောက်နေရသလိုပဲ။ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ သူမရှိတော့ဘူး။ စိတ်ပူသွားပြီး သူ့အခန်းထဲ ပြေးကြည့်မိတယ်။

ပန်းနုရောင် အိပ်ရာခင်းတွေနဲ့ မိန်းကလေးဆန်ဆန် ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ခုတင်လေးပေါ်မှာ အမွေးပွစောင်ကို အလုံးလိုက်လေးခြုံထားပြီး တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုမြင်မှ စိတ်အေးသွားတယ်။ စောင်ကိုဆွဲဖယ်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားမိတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၄ နှစ်ကလိုပဲ ကျနော့်ပခုံးမှာ ပူနွေးတဲ့ သူ့မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲသွားတယ်။

ညီမလေး (ဇာတ်သိမ်း)

ပခုံးပေါ်ကို စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်နွေးနွေးတွေ စဲသွားတဲ့ အချိန်အထိ၊ ရှိုက်သံလေးတွေ ကျဲသွားတဲ့အချိန်ထိ သူ့ကျောလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ဖက်ထားပေးမိတယ်။

“ကိုကို လုံးဝမသိခဲ့ဘူး၊ နည်းနည်းလေးမှတောင် မရိပ်မိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကို တောင်းပန်ပါတယ် မီရယ်။”

သူ့ခေါင်းထိပ်ကလေးကို နမ်းရှိုက်ရင်း နူးညံ့တဲ့ ဆံပင် ပျော့ပျော့လေးတွေထဲကို ခပ်တိုးတိုး ပြောမိတယ်။

“သိခဲ့ရင်… ပိုဆိုးမှာပေါ့။ ကိုကို့မှာ မအေမီ ရှိတာပဲ။ ပြီးတော့… မီ့အပေါ်… ကိုကို ရိုးရိုးသားသားပဲ သဘောထားတာ… မီသိပါတယ်။”

သူက ရှိုက်သံလေးတဝက်နဲ့ ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်းလေးပြောတယ်။ အေမီနဲ့ ဆက်ဆံရေးကို သူ့ကို ရှင်းမပြခဲ့မိတဲ့အတွက် ကျနော် အကြီးအကျယ် နောင်တရမိတယ်။

“ညီမလေး ထင်သလို မဟုတ်ဘူး မီ။ ကိုကိုနဲ့ အေမီက အဲလို ဆက်ဆံရေးမျိုး မဟုတ်ဘူး။ နောက်မှ ရှင်းပြမယ်။ ခုချိန်မှာတော့ ကိုကိုနဲ့ အေမီဟာ ဘာနှောင်ကြိုးမှ မရှိဘူးဆိုတာ မှတ်ထားပေးပါ။”

သူ့ရှိုက်သံလေးတွေ ပြန်စိပ်လာပြန်တယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ကိုယ်လုံးနွေးနွေးလေးဟာ တသိမ့်သိမ့်ခါနေတယ်။

“မီ့ကို… ချစ်မယ့်သူ တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး။ ဖေဖေကလဲ… မီမှတ်မိတဲ့ အချိန်မှာ သေသွားပြီ။ မေမေကလဲ… သူ့ကိုယ်သူပဲ ချစ်တယ်။ မီကလဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူး။ အိမ်ပြောင်းလာတဲ့နေ့ ကိုကိုနဲ့ တွေ့တဲ့အချိန်ကစပြီး… မီ့ကိုချစ်မယ့်သူ ရလာတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိုကိုဖက်ထားပေးတာ ခုထိ မှတ်မိသေးတယ်။ အခု…ဖက်ထားသလိုမျိုးပဲ။ ကိုကို နိုင်ငံခြားသွားတဲ့ အချိန်က…အရမ်းဝမ်းနည်းတာ။ တစ်ရက်မှ မပျော်ဘူး။ ကိုကိုနဲ့ စကားပြောရရင် ပိုလွမ်းတယ်။ အဲဒါကြောင့်… နောက်ပိုင်း ဖုန်းမပြောတော့ဘူး။”

“ကိုကို မသိခဲ့ဘူး မီရယ်။ အဲဒီတုန်းက ဘာလို့ မတားခဲ့တာလဲ။ “

“မီ မန္တလေးမှာ ကျောင်းသွားတက်မှာ ကိုကို မတားသလိုပဲပေါ့။ မတားရက်ဘူး… ကိုကို့ ဘဝကို ချုပ်မထားချင်ဘူး။”

သူ့မေးလေးကို ဆွဲမော့ပြီး မျက်ရည်တွေစိုရွှဲ မို့အစ်နေတဲ့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို နေရာအနှံ့ နမ်းမိတယ်။ သူ့မျက်ရည်တွေကို ကျနော့်ပါးနဲ့ သုတ်လိုက်၊ လက်နဲ့သုတ်လိုက်၊ မျက်ရည်ပေစွန်းနေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ၊ ပါးလေးတွေ၊ နဖူးလေးတွေ၊ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ညင်ညင်သာသာလေး နမ်းလိုက်နဲ့ သူအငိုတိတ်စ ပြုလာတယ်။

ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်း နွေးနွေးစိုစိုလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ပြန်နမ်းတဲ့အချိန် ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဒါ သူ့ဆီကရဖူးတဲ့ ပထမဆုံး တုံ့ပြန်အနမ်းပဲ။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မထိတထိ ကပ်ထားရင်း သူကဆက်ပြောတယ်။ သူ့အသံလေးကို အနီးကပ် ကြားရရုံမကဘူး နှုတ်ခမ်းကပါ အသံလှိုင်းရဲ့တုန်ခါမှုလေးကို ခံစားရတယ်။

“ကိုကို ပြန်လာတော့ အရမ်းပျော်တယ်၊ ဒါပေမယ့်ဟိုမှာ ရည်းစားကျန်ခဲ့တဲ့အကြောင်း သိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ကိုကို တစ်နေ့ အိမ်ထောင်ပြုမှာပဲ၊ မီတစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့မှာပဲဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာတယ်။ ကိုကိုနဲ့ အတူ အရမ်းပျော်ရတဲ့ နေ့ရက်တွေ တစ်နေ့မှာ အဆုံးသတ်သွားမှာ တွေးမိတိုင်း အရမ်းဝမ်းနည်းခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့် မီလည်း ဘဝမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်မယ့် လူတစ်ယောက်ကို ရှာဖို့ကြိုးစားမိတယ်။ မီ့တသက်လုံးမှာ အကြီးဆုံး အမှားပဲ။ ကိုကို့နေရာမှာ ဘယ်သူနဲ့မှ အစားထိုးလို့ မရဘူး။”

သူ့ရဲ့ တိုးတိတ်ညင်သာတဲ့ တစ်ခွန်းချင်း စကားသံလေးကို နားထောင်ရင်း ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နစ်လာတယ်။ မှတ်မိသလောက် အမေ ဆုံးကတည်းက တစ်ခါမှ ထပ်မကျခဲ့တဲ့ မျက်ရည်တွေဟာ မျက်လုံးထဲမှာ အိုင်ဖွဲ့လာတယ်။

” အခု အစားထိုးစရာ မလိုတော့ဘူး။ အစက သိခဲ့ရင် ညီမလေးကို ဒီဟာတွေအားလုံးကို တွေ့ကြုံဖြတ်သန်းရအောင် နာကျင်ရအောင် လုံးဝအဖြစ်ခံခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ မီ့ကို ကိုကို ချစ်တယ်။ အရင်က ကလေးလို ချစ်တယ်၊ အခု ကလေးလိုရော ချစ်သူလိုရော ချစ်တယ်။”

ပြောပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နောက်တစ်ခါ နမ်းလိုက်တယ်။ စောစောက အနမ်းက မေတ္တာအပြည့်နဲ့ နမ်းတဲ့အနမ်း။ အခုတစ်ကြိမ်က မေတ္တာရော ရမ္မက်ပါ ရောပြွမ်းတဲ့ အနမ်း။ ညင်ညင်သာသာ နမ်းရင်းကနေ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန်လာတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းပန်းသွေးရောင် ဖူးဖူးလေးတွေကို အထက်နှုတ်ခမ်းတစ်လှည့် အောက်နှုတ်ခမ်းတစ်လှည့် ကြေမွမတတ် နမ်းစုပ်မိတယ်။

ကျနော့်မျက်ရည်တစ်စက်က သူ့ပါးပြင်ပေါ် ကျသွားတယ်။ သူ့ပါးစပ်လေးထဲကို လျှာကိုထိုးသွင်းပြီး ပါးလှစ်ချိုမြတဲ့ သူ့လျှာလေးနဲ့ ပွတ်တိုက်ကစားရင်း ကတ္တီပါသားလို နူးညံ့ချောမွတ်တဲ့ ပါးစောင်လေးတွေ၊ ညီညာတဲ့ သွားတန်းလေးတွေ၊ သွားဖုံးသားလေးတွေကို စူးစမ်းမိတယ်။

နမ်းနေရင်း ကျနော့်လက်က ညကဖြုတ်ခဲ့တဲ့ သူ့ညဝတ်အင်္ကျီရင်ဘတ် ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်ခါ ထပ်ဖြုတ်မိပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့အင်္ကျီလေးကို တစ်ခါတည်း ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နို့သီးထိပ်ပန်းနုရောင်လေးတွေ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ တင်းတောင်နေတဲ့ နုအိတဲ့ ရင်သားထွားထွားတစ်စုံကို ဒုတိယအကြိမ် မြင်ရပြန်တယ်။

သူကလည်း ကျနော့် တီရှပ်လက်ရှည်ကို ခါးကနေ ကိုင်ပြီး မချွတ်ပေးတယ်။ ကျနော် လက်နှစ်ဘက်ကို အလိုက်သင့် မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားကြတဲ့အခါ ညက မချွတ်ရက်ခဲ့တဲ့ သူ့ ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကျနော့် အားကစားဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ချလိုက်တယ်။ သူ့အိပ်ရာလေးပေါ်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းနဲ့ ကမ္ဘာဦးက လူသားနှစ်ယောက်လို ဖြစ်နေကြတယ်။ အဝတ်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပုံကျနေတယ်။

သူ့နို့လေးတွေကို ကျနော့် လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ထဲမှာ ဆုပ်နယ်ပေးတော့ သူခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီစို့ရင်း လျှာနဲ့ဝိုက်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ နို့အုံသား ဝင်းဝင်းလေးတွေကိုပါ နမ်းစုပ်မိတယ်။ သူ့အသားက နုတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်မိတဲ့ တချို့နေရာလေးတွေမှာ သွေးချည်ဥပြီး ရဲလာတယ်။ ညကလို အပြစ်ရှိတဲ့ခံစားချက်ကြီးနဲ့ မဟုတ်တော့တဲ့အခါ ခံစားချက်တွေဟာ ပိုကောင်းပြီး ပိုပြီး ပြင်းထန်လာတယ်။

အသက်မရှူစတမ်း နမ်းစုပ်နေပြီး မောလာလို့ နှုတ်ခမ်းကို ခဏခွာလိုက်တဲ့အခါ သူက မထင်မှတ်တာတစ်ခုကို လုပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး ကျနော့် နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်ကို စို့ပေးတယ်။ သူ့တံတွေးလေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို လျှာနွေးနွေးလေးနဲ့ လျက်ပေးတဲ့အခါ ဓာတ်လိုက်သလို ခံစားချက်ဟာ ပေါင်ကြားထဲအထိ ကျဉ်တက်သွားတယ်။

နှစ်ဖက်လုံးကို စို့ပြီးတဲ့အခါ ကျနော့်လိင်တံဟာ နောက်ထပ် ဒီထက်ပိုပြီး မမာနိုင်တော့ဘူးလို့ထင်ရတဲ့အထိ မာတောင်လာတယ်။ ရမ္မက်လှိုင်းတွေဟာ ဒီရေလိုတရိပ်ရိပ်တိုးလာတယ်။ ရုတ်တရက် ကျနော်ညကတည်းက လုပ်ချင်ပေမယ့် ပုံမှန်စိတ်နဲ့ဆို လုပ်ဖြစ်မှာမဟုတ်တဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်လိုက်မိတယ်။

ခုတင်အောက်ကိုဆင်းပြီး သူ့ကို ခုတင်စွန်းမှာ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်တဲ့ အနေအထားရောက်အောင် ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ခုတင်က နိမ့်တော့ သူ့ခေါင်းလေးနဲ့ ကျနော့်ခါးနဲ့ ကွက်တိပဲ။ လိင်တံကို ကိုင်ပြီး စောစောက နမ်းထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ နှင်းဆီဖူးလေးလို ထူအမ်းဖောင်းကြွနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ သူက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အလိုက်သင့်လေးဟပေးတယ်။ သူ့ပါးစပ်လေးနဲ့ ဖောင်းကားတင်းမာနေတဲ့ ကျနော့်ထိပ်ဖူးဟာ ဆံ့တယ်ဆိုရုံလေးပဲ။

ကတ္တီပါသားလို နူးညံ့စိုစွတ်ပြီး ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ ပါးစပ်ကလေးထဲကို တိုးဝင်ရတဲ့ခံစားချက်ဟာ ကောင်းလွန်းလို့ ဖော်ပြလို့မရဘူး။ လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိပ်ဖူးအရစ်ကို ပတ်ချာလည် လျက်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးကလိ ပေးလိုက်တဲ့အခါ ကျနော့်ကိုယ်ထဲက အကြောပေါင်းတစ်ထောင်ဟာ စိမ့်သွားပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ပြီး အတံသုံးပုံနှစ်ပုံလောက်အထိ ထိုးသွင်းလိုက်မိတယ်။ နောက်ထပ်သုံးမိနစ်လောက် သူ့ပါးစပ်ကလေးနဲ့ စုပ်ပေးတာကို ခံရတဲ့အခါ နတ်စည်းစိမ်ဆိုတာ ဒီလိုဟာမျိုးပဲလို့ ကျနော်သေချာသွားတယ်။

ခဏနေတော့ ကျနော့်လိင်တံကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို အိပ်ရာပေါ် သာသာလေး လှဲချလိုက်တယ်။ သူကလဲ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး သူ့အပေါ် ဆွဲမှောက်တယ်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ မိတ်လိုက်နေတဲ့ မြွေနှစ်ကောင်လို ခဏတာ ပူးယှက်တွန့်လိမ်နေပြီးတော့ ကျနော့်လက်ဟာ တစ်ခါမှ မစမ်းဖူးတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားက အင်္ဂါဇာတ်လေးကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။ အညိုရောင် အမွေးနုလေးတွေနဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။

ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားပြီး ကြည့်လိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်းလေးတွေဟာ ပန်းညိုရောင် သမ်းနေတယ်။ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖတ်လုံး စိုလက်နေတယ်။ လက်ချောင်းတွေနဲ့ နှိုက်ကစားပေးတော့ ကျနော့်ကိုယ်လုံးအောက်မှာ သူတွန့်လိမ်ညည်းတွားနေတယ်။

“ကိုကို…ကိုကို… ” လို့ခေါ်နေတဲ့ အသံသဲ့သဲ့လေးဟာ တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းဆိုနေတယ်။

ကျနော် သူ့ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို နည်းနည်းထပ်ပြီးဆွဲကားလိုက်ရင်း ကြားထဲက လွတ်သွားတဲ့ နေရာမှာ ဒူးထောက်နေရာ ယူလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကို ထောက်ထားရင်း လိင်တံကို ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲက လမ်းကြောင်း အဝလေးထဲကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ စီးပိုင်ပြီး နွေးနွေးကျပ်ကျပ်လေး ဖြစ်နေပေမယ့် သူ့အရည်လေးတွေရော၊ ကျနော့်အရည်ကြည်တွေရောပေါင်းပြီး ချောဆီလိုဖြစ်နေလို့ ထိပ်ဖူးတော့ ဝင်သွားတယ်။

ဒါပေမယ့် မျှော်လင့်မထားတဲ့ အတားအဆီးတစ်ခုကို ဒုတ်ခနဲ တိုးမိပြီး ကျနော်တန့်သွားတယ်။ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ပြီး ဆက်တိုးကြည့်တော့ တကယ်ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော့်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မျက်လုံးတွေတောင် ပြာလာသလိုပဲ။ ခြောက်ကပ်နေတဲ့ လည်ချောင်းထဲက အနိုင်နိုင် ထွက်လာတဲ့ အသံက ပြတ်တောင်းပြီး အက်ကွဲနေတယ်။

“ခွန်နောင်နဲ့ တစ်ခါမှ….”

ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူလဲ အသက်ကို အမောတကော ရှူနေရတယ်။ ရင်ဘတ်လေးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ လှိုင်းထနေတယ်။

“တခြားဟာတွေ လုပ်ဖူးတယ်…တစ်ခါမှ…ဒီအထိ မရောက်ဖူးဘူး။”

တိုးတိတ်တဲ့ ဖြေသံလေး အဆုံးမှာ ကျနော်သူ့ကို ငုံ့ပြီး နမ်းလိုက်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းစုပ်ရင်း သူ့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားမိတယ်။ နမ်းပြီးသွားတော့ ကိုယ်လုံးလေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆက်ပြီးဖက်ထားရင်း ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကို ထောက်ပြီး ထိပ်ဖူးရဲ့ရှေ့မှာ တားဆီးနေတဲ့ အမြှေးပါးလေးထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။

ဒုတ်ခနဲ ဆောင့်မိသွားပြီး “အ…” ဆိုတဲ့ အံကြိတ်ညည်းတွားလိုက်သံလေးနဲ့အတူ အတားအဆီးဟာ ကျိုးပြတ်သွားတာကို ခံစားလိုက်မိပြီး ကျပ်တည်းတဲ့ ကတ္တီပါ လှိုဏ်ခေါင်းလေးထဲကို ကျနော့်လိင်တံဟာ လျှောဝင်သွားတယ်။ ခဏနားထားပြီး သူ့ကို ပွတ်သတ်ချော့မြူရင်း စပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ကျနော့်အောက်မှာ လူးလွန့်နေတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ညည်းတွားသံ တိုးတိုးလေးနဲ့အတူ ခါးလေးကို ပင့်ပြီးကော့ပေးတယ်။ ကျနော့်ကျောကို မမီတမီလှမ်းဖက်ထားတဲ့ လက်လေးနှစ်ဖက်က လက်သည်းလေးတွေဟာ ကျနော့်အသားထဲကို နစ်ဝင်နေတယ်။ သူ့နို့လေးတွေ၊ ခါးသေးသေးလေး၊ တင်ပါးလေးတွေဟာ ကျနော့်လက်ထဲမှာ ပုံသွင်းရွှံ့စေးလိုပဲ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်ရဲ့ပြီးဆုံးခြင်းဟာ နီးကပ်လာတယ်။ လိင်တံဟာ ပိုတောင့်တင်းလာပြီး အထဲမှာ သုတ်ရည်တွေ ရွေ့လျားလာတာကို ခံစားမိလာတယ်။ ကျနော်သူ့အပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး ဆီးခုံချင်းပူးကပ်ရင်း သွေးတွေစီးဝင်ပြီး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အစေ့နေရာလေးကို လိင်တံနဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဆက်လုပ်တယ်။ ထိလိုက်လွတ်လိုက်ဖြစ်ပေမယ့် သူလည်း ပြီးဆုံးဖို့ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာတာကို ခံစားမိတယ်။

ကျနော့်ခံစားချက်တွေဟာ ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ်ပြင်းထန်လာတယ်။ သူနာမှာတွေ မနာမှာတွေ ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။ စိတ်ဆန္ဒအတိုင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ် အားရပါးရ ထိုးဆောင့်ရင်း အဆုံးစွန်ရောက်သွားတဲ့ ခံစားချက်နဲ့အတူ ကျနော့်လိင်တံဟာ တဆတ်ဆတ်ခါလာပြီး သူ့ရဲ့ လမ်းကြောင်းလေးထဲကို သုက်ရည်နွေးနွေးတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့်ကျောထဲကို နစ်နေတဲ့ လက်သည်းရှည်လေးတွေဟာ စူးခနဲ ပိုစိုက်ဝင်လာပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တစ်ချက်တောင့်တင်းသွားပြီး တိရစ္ဆာန်ရိုင်းမလေး တစ်ကောင်လို မသဲမကွဲ အသံတစ်ခုကို ခပ်တိုးတိုးအော်ညည်းလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ မိန်းမကိုယ်ကြွက်သားတွေဟာ ကျနော့်လိင်တံကို ညှစ်လိုက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ထားရင်း လှိုင်းတွေကို တငြိမ့်ငြိမ့်စီးပြီး ကမ္ဘာကြီးရဲ့ထိပ်ဆုံးကို ရောက်သွားကြတယ်။

ဟိုးအမြင့်ကြီးကနေ တဖြည်းဖြည်းပြန်ကျလာတဲ့အခါမှ သူရောကျနော်ရော သတိဝင်လာကြတယ်။ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်က wet tissue ဘူးကိုလှမ်းယူပြီး သူ့ကိုရော ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်ရော သုတ်သင် သန့်ရှင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ အမွေးပွစောင်လေးကို အတူတူခြုံရင်း လက်မောင်းပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေတဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာလေးက ကျနော့်ပခုံးနဲ့လည်ပင်းကြားမှာ ဖွက်ထားပြီး ကျနော်က ရှမ်ပူနံ့ သင်းပျံ့တဲ့ သူ့ဆံပင် ညိုညိုပျော့ပျော့လေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားတယ်။

ကျနော့်ဘဝမှာ ဒီအခိုက်အတန့်လောက် အရာရာပြည့်စုံနေတယ်လို့ ခံစားရတဲ့အချိန် တစ်ခါမှ မရှိဖူးဘူး။

ပြီးပါပြီ။