ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၄ )

ကျေးဇူးဆပ်ပါမည် အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - အညတြ (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

စပယ်အေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး လျာချင်း လူးလှိမ့်လုံးထွေးလာသည် ။ စပယ်အေးလည်း အကိုလုပ်သလို ပြန်လုပ်လိုက်သည် ။ လုပ်တတ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး ။ အကို ကျေနပ်အောင်ပါ ။ဒီတခါ အနမ်းအစုတ်တွေက လျာတွေ လုံးထွေးတာတွေပါ ပါပြီး တော်တော်လေး ကြာသွားသည် ။ ကြာတာနဲ့အမျှ စိတ်ဇောဟုန်တွေက ပိုမြင့်တက်လာသည် ။ စိတ်တွေ တအား ထကြွသည်လို့ စပယ်အေး ထင်သည် ။

ရင်သီးလေးတွေ မာကျောထောင်မတ်လာသလို ပေါင်ကြားက အင်္ဂါစပ်ထဲက ရွစိရွစိနဲ့ ဖြစ်လာသည် ။ အရည်တွေစိုထွက်လာသည်လို့လည်း ခံစားလိုက်ရသည် ။

အကို့လက်တဖက်က စပယ်အေးရဲ့ ဖင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်လာသည် ။ စပယ်အေးလည်း အကို့ကျောပြင်ကြီးကို တအား ပွတ်သပ် ကုတ်ခြစ်နေမိသည် ။ တခုခုကို တအား လိုလားနေပြီလေ ။ အင်္ဂါစပ်ယားလွန်းလာလို့ ဘာလိုကြီး ဖြစ်လာမှန်း မသိဘူး ။ တခုခုကို လုပ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာသည် ။အကိုက စပယ်အေးကို အနမ်း ရပ်လိုက်သည် ။

" မီးငယ်..အကိုတို့ အိပ်ခန်းထဲကို သွားကြရအောင်.."

လို့ ပြောသည် ။ အကို့အသံတွေ မသိမသာ တုန်ခါနေသလိုဘဲ ။ အကိုလည်း စပယ်အေးလိုဘဲ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေပြီလို့ သိလိုက်သည် ။စပယ်အေးလည်း အကို့ကို မှီတွဲဖက်ပြီး အကို့ အိပ်ခန်းထဲကို လိုက်သွားတော့ ဒူးတွေ တုန်နေသည် ။ အကိုနဲ့ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်ကြတော့မလဲ ဆိုတာကို စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတာ ။

အကို့ကို စပယ်အေး တကိုယ်လုံးကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ပေးအပ်ဖို့ စဉ်းစား ဆုံးဖြတ်ထားတာ ကြာပါပြီ ။ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စကို အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတော့ ရှက်သေး ကြောက်သေးတာပေါ့ ။ အကိုက သူ့ကုတင်ကြီးပေါ်ကို တခါထဲ တန်းပြီး ခေါ်မသွားသေးဘူး ။

" မီးငယ် ရေချိုးခန်း ဝင်အုံးမလား...."

ဆိုပြီး ရေချိုးခန်း အပေါက်ဝကို လိုက်ပို့သည် ။ စပယ်အေးလည်း ပေါင်ကြားမှာ စိုပြီး အရည်တွေပေါင်တလျောက် စီးကျတော သိလိုက်လို့ ဆေးကြောချင်နေတာနဲ့ အတော်ပါဘဲ ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်လိုက်သည်။ ထမိန်ကို ချွတ်ချ ပင်တီလေးကို ချွတ်လိုက်သည် ။ 

ပင်တီဂွဆုံနေရာလေးက စိုစိုရွှဲနေသလို အရည်တွေက ပေါင်တန်မှာပါ စီးကျနေသည် ။ တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်ပစ်လိုက်ပြီးအင်္ဂါစပ်ကိုလည်း ဆပ်ပြာနဲ့ ဆေးကြောပစ်လိုက်သည် ။ ပင်တီကိုတော့ ပြန်မဝတ်တော့ဘူး ။ စိတ်ထဲမှာ ဒါလေးကို  အကို မုချ ချွတ်ပစ်လိမ့်မယ် ဆိုတာ သိနေသည်လေ ။

ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ခါနီးမှာ ဘရာစီယာလေးကိုပါ ချွတ်ထားလိုက်ရင် ကောင်းမည် လို့ တွေးမိပြီး မထွက်သေးဘဲအင်္ကျီကို ပြန်ချွတ်..ဘရာစီယာကို ချွတ်လိုက်သည် ။

စပယ်အေး ရင်သားတွေက တအား လွတ်လပ်သွားကြပြီး ဦးလေး မော့နေကြသည် ။ တင်းမာလုံးဖြိုးနေတဲ့ရင်သားတွေကို အကို ကြိုက်မှာပါဘဲ လို့ တွေးမိပြီး ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးမိသည် ။ရေချိုးခန်းထဲက ပြန်အထွက်မှာ စပယ်အေး တကယ့်ကို ရင်တွေတုန် ခြေထောက်တွေ တုန်နေရသည် ။ အကိုကကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ထိုင်နေသည် ။

" လာ မီးငယ်....အို..မီးငယ်က တအား ချောတာဘဲကွာ.....အကို အရမ်း ချစ်တယ်..."

အကို့ဆီကို ရောက်သွားတော့ အကိုက စပယ်အေးကို ဖက်လိုက်ပြီး အနမ်းတွေ ပေးပြန်သည် ။ ဒီတခါတော့စပယ်အေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုတ်တာ ။ အကို့ကို သူနမ်းသလို ပြန်နမ်းလိုက်သည် ။ နမ်းရင်း စပယ်အေးလည်းကုတင်ပေါ်ကို ထိုင်မိသွားသည် ။ အကို့လက်က စပယ်အေး ရင်ဘတ်ကို လာကိုင်သည် ။ ဘရာစီယာ မပါတဲ့ အထိအတွေ့ ကို အကို သိလိုက်လို့ အံ့ဩသွားသည် ။

" ဟင်...."

စပယ်အေး ရယ်ပြီး.

" ဟုတ်တယ်...ချွတ်လိုက်တယ်...."

အကိုက ပြုံးသွားသည် ။ စပယ်အေးက အကို့လက်ကို ဆွဲယူပြီး စပယ်အေးရဲ့ တင်ပါးတွေပေါ်ကိုတင်ပေးလိုက်သည် ။ ပင်တီပါ မရှိတော့တာ သိစေချင်လို့ ။ အကိုက တင်သားတွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်လိုက်ပြီး..." မီးငယ်က သိပ် ချစ်စရာ ကောင်းတာဘဲ..."လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး...ထမိန်ကို ဖြေချွတ်လိုက်သည် ။

စပယ်အေးလည်း အလိုက်သင့် ဖင်ကြွပေးလိုက်သည် ။ အကိုက ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကိုလွှတ်ချလိုက်သည် ။ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို အကိုက တပ်မက်စွာနဲ့ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည် ။ရှက်ပေမယ့် အကိုလိုချင်တာကို ပေးရတာ အကို မြင်ချင်တာကို ပြရတာ စပယ်အေး အရမ်းကို ကျေနပ်သည် ။

အကိုက " လှလိုက်တာ..မီးငယ်ရယ်..." လို့ ရေရွတ်လိုက်ပြီး စပယ်အေးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို ဖွဖွလေး အသာလေး ကိုင်ပွတ်ကြည့်နေသည် ။ အကို့လက်ချောင်းတွေရဲ့ အထိအတွေ့က စပယ်အေးကို တုန်ခါသွားစေသည် ။ အင်္ဂါစပ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားနုနုလေးတွေကို အကိုက ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည် ။

" အို ....."

အကို့ကို တအား ဖက်လိုက်မိသည် ။ အို....အကို သူ့ကိုယ်ကြီးကို လျောချသွားပြီး စပယ်အေး ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကြားထဲကို ခေါင်း ထိုးကပ်လိုက်သည် ။ အို....သူ နမ်းပြီ ။ အင်္ဂါစပ်ကို သူ နမ်းပြီ ။ စောစောက ရေချိုးခန်းထဲမှာကျကျနန ဆေးထားခဲ့လို့ တော်ပါသေးသည် ။ အကိုက သူ့နှာခေင်းကို အကွဲတလျောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်တိုက်ပြီး နမ်းရှုံ့နေသည် ။ အကိုရယ်.....စပယ်အေး တအားကို စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်နေရပြီ ။ အိကု့နှာခေါင်း ချွန်ချွန်က စပယ်အေးရဲ့ ရသာဖူး အစိလေးကို ပွတ်တိုက်နေသည် ။

" အာ့....အိုး .....    အကို့ ....     "

နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းနေရာက အကိုက လျာကြီးနဲ့ စယက်လိုက်သည် ။ 

" အား.......အို......."

ဘာဂျာမှုတ်တယ် ဆိုတာကို တကယ် လက်တွေ့ ကြုံနေရပါပြီ ။ စပယ်အေး အပျိုဖေါ်ဝင်ခါစထဲက သူငယ်ချင်းတွေ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပြောဆိုနေခဲ့ကြတာ ကြားဖူးခဲ့တဲ့ ဘာဂျာကိုင်တယ် ဆိုတာ အခုတော့ အကိုနဲ့ ကြုံရပြီ ။ အကို က သုံးလေးချက် လျာပြားကြီးနဲ့ ယက်လိုက်ပြီး..." မီးငယ် အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်" လို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။ စပယ်အေးလည်း သူဆက်ယက်နေတဲ့ အချိန် အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ အကိုက တချက် မော့ကြည့်ပြီး စပယ်အေး ရင်စိုင်တွေကို လှမ်း ကိုင်လိုက်သည် ။ 

ရင်စိုင်တွေက ပထမဦးဆုံး အကြိမ် ယောက်ျား တယောက်ရဲ့ ဆုပ်ကိုင်တာကို ခံရတာပါဘဲ ။ စိတ်တွေက ဘယ်လို ထရွမှန်း မသိတော့ဘူး ။ တအားကို ကြွနေပြီ ။

အကို့ လက်ချောင်းတွေက ရင်သီးလေးတွေကို ချေနယ်နေသည် ။အကိုက စပယ်အေးရဲ့ စောက်စိကို လျာထိပ်လေးနဲ့ ထိုးလိုက် ကလော်လိုက် လျာပြားကြီးနဲ့ ယက်လိုက် အမျိုးမျိုး လုပ်နေသည် ။ စပယ်အေးလည်း တုန်ခါနေရသည် ။ ကောင်းလွန်းလို့ အရည်တွေလည်း တရွှမ်းရွှမ်း ထွက်နေရတာ  စောက်ဖုတ်ထဲက လျံကျပြီး အရည်စီးကြောင်းတွေ ပေါင်တန်တွေ တလျောက် စီးကျနေပြီ ။ 

အကိုက မရွံမရှာ စောက်ဖုတ်ကို ယက်ရုံတင် မက စုတ်ယူနေသည် ။ စပယ်အေးလည်း မူးမေ့သလို ဖြစ်သွားရသည် ။ အကို စလိုးတဲ့အချိန်ကျမှ ပြန်သတိရလာသည် ။ အကို့လီးထိပ် မှိုပွင့်ကြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့မှပေါ့ ။

အရည်တွေ ထွက်လွန်းလို့ အကို့လီးတုတ်တုတ်ကြီးကိုတောင် စပယ်အေးရဲ့ အပျိုစင် စောက်ဖုတ်က ခံနိုင်သည်ဆိုတာကို တွေ့ရသည် ။ ထင်ထားသလောက် မနာကျင်ဘူး ။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး အကို လုပ်သမျှ ခံယူနေမိသည် ။အကိုက ချစ်တယ်..မီးငယ်ရယ်....လို့ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ လိုးထည့်နေသည် ။ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတာကြောင့် လီးနဲ့ စောက်ဖုတ် ပွတ်တိုက် ဝင်ထွက်တာတွေက တဖွတ်ဖွတ် အသံတွေ ထွက်နေသည် ။

မီးငယ်ကော အကို့ကို ချစ်လား လို့ မေးတော့ စပယ်အေးလည်း ချစ်တယ်အကို အရမ်းချစ်တယ် လို့ ဖြေမိရသည် ။ အကိုလည်း သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ လီးထိပ်ပေါက်က သုတ်ရည်တွေ စပယ်အေးရဲ့ ဘိုက်ပေါ်ကို ပန်းထုတ်လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ပထမဆုံး ယောက်ျားတယောက် သုတ်လွှတ်လိုက်တာကို စပယ်အေး တွေ့ဖူးရတာဘဲမို့ အထူးအဆန်း ဖြစ်မိသည် ။ အကို့ကို ကျေးဇူး ဆပ်ချင်နေတဲ့ စပယ်အေးလည်း အကို ကောင်းသွားတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ တအား ကျေနပ်မိ ပျော်သွားမိသည် ။

အကို့ကြောင့် စပယ်အေးလည်း အရှက်ကုန်ရသည် ။ ရေချိုးခန်းကို စပယ်အေးကို ခေါ်သွားပြီး အကိုက ရေဆေးပေးသည် ။ စပယ်အေးကို ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ခိုင်းပြီး အကိုက သူ့လက်ဝါးကြီးနဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာ ဆပ်ပြာနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးပြီး ရေဆေးပေးတာ ။စပယ်အေး သေးပေါက်တာကိုလည်း အရှေ့ကနေ အနီးကပ် လာကြည့်သည် ။ အကိုရယ်..ရှက်ပါတယ် လို့ ပြောလည်း မရဘူး ။

အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ခေါ်သွားပြီး အဝတ်တွေ ပြန် မဝတ်ခိုင်းဘဲ စပယ်အေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားသည် ။ခဏကြာတော့ စပယ်အေး ဖင်ကြားထဲ ရှိနေတဲ့ သူ့လီး အတန်တုတ်ကြီး ပြန်မာလာတာ ထွားလာတာ သတိထားမိသည် ။ အကိုက စပယ်အေးရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်နေသလို ဖင်တုန်းတွေကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်သည် ။ မကြာခင် အကို့လီးကြီးသည် ဒုတိယအချီ လိုးဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေသည် ။

အကိုက စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်စုတ်ပေးခဲ့လို့ အကိုက စပြီး မတောင်းဆိုပေမယ့် အကို့လီးကို စပယ်အေး စုတ်ပေးချင်မိသည် ။ 

အကို့လီးတန်ကြီးကို တယုတယ ပွတ်သပ်ပေးမိရင်း.." အကို..စုတ်ပေးရမလားဟင်..." လို့ မေးလိုက်ပြီး အကို့ဆီက အဖြေစကား မရသေးခင်မှာဘဲ စပယ်အေးလည်း အကို့လီးထိပ်ကို စငုံပေးလိုက်မိတော့သည် ။ စပယ်အေးလည်း လီးစုတ်တာ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးလို့ အစမှ  မကျွမ်းကျင်ပေမယ့် အကိုက သင်ပြပေးတာကြောင့်အကို့ကို ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးလာနိုင်သည် ။ 

အကိုက စစ်စတီနိုင်း ဆွဲတာကို သင်ပေးမယ် ဆိုပြီး တယောက်နဲ့တယောက် တချိန်ထဲမှာ စုတ်ယက်တာကို လုပ်ပြသည် ။ စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ လျာနဲ့ ယက်နေတဲ့အချိန် စပယ်အေးက သူ့လီးကို စုတ်ပေးရတဲ့ ပုံစံ ပါ ။ စပယ်အေးက အကို့အပေါ်ကို ပြောင်းပြန် တက်ခွရပြီး အကို့လီးကို စုတ်ရသည် ။ လီးစုတ်နေတဲ့ အချိန်အကိုကလည်း စပယ်အေး စောက်ဖုတ်ကို ရေလည် ယက်သည် ။ 

အကို ယက်ပေးတာ တအား ကောင်းနေတဲ့ အချိန် အကို့လီးကို စုတ်နေရတာကြောင့် တအားကြီး နင်း စုတ်ပစ်လိုက်မိသည် ။ အကို သင်ပြသလိုဘဲ စပယ်အေးရဲ့ လျာနဲ့ အပြတ်ထိုးလှိမ့်ယက်ပေးလိုက်သည် ။ အကိုလည်း စပယ်အေး ပါးစပ်ထဲမှာ သုတ်ရည်ပူနွေးနွေး ပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး အထွဋ်အထိပ်ကို တက်ရောက် ပြီးသွားသည် ။

ခဏ နားပြီး စောစောကလိုဘဲ အကိုက စပယ်အေးကို ရေချိုးခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကျကျနန ဆေးပေးပြန်သည် ။ ဒီတခါမှာတော့ စပယ်အေးလည်း အဝတ်အစားတွေ ပြန် ဝတ်ဖို့ မစဉ်းစားတော့ပါဘူး ။အကိုနဲ့ ဖက်အိပ်လိုက်သည် ။ 

တတိယအချီ လိုးကြတဲ့အခါမှာတော့ စောစောကလောက် ပြီးတာ မမြန်တော့ဘူး။အကိုက စပယ်အေး စောက်ဖုတ် ကျိန်းစပ်နေတယ် ဆိုလို့ သူ့လျာကြီးနဲ့ ယက်ပေးပြန်သည် ။ တအားကောင်းလာတော့ စပယ်အေးကို လိုးချင်ပြီလား လို့ ပေးသည် ။ စပယ်အေးလည်း ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်ပြီး..

" ဟုတ်..အကို "

လို့ ဖြေလိုက်မိသည် ။ ဒီတချီမှာတော့ အကိုက လေးဖက်ကုန်း ခိုင်းသည် ။ စပယ်အေးလည်း သူ့စိတ်ကြိုက်သူ့သဘော အကုန် နေပေး လုပ်ပေးသည် ။ ညနေစောင်း အကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတော့ အကို့ကားကြီးပေါ်က ဆင်းပြီး လမ်းကြားလေးအတိုင်း လျှောက်ရတဲ့အခါ စပယ်အေးရဲ့ ပေါင်တွေကွနေသည် ။ ပေါင်ကြားကစောက်ဖုတ်က တအား ကျိန်းစပ် နာကျင်နေသည် ။ ဒါပေမယ့် စပယ်အေး ကျေနပ်သည် ။ အကို လိုချင်တာတွေ ပေးလိုက်ရလို့ ။

..............................................................................

ကံမင်းထူးသည် လူလည်ကျပြီး ကျောင်းသူတွေကို အမှတ်ပြင်ပေးရင်း ဒီကျောင်းသူလေးတွေရဲ့ ကျေးဇူးဆပ်တာကိုမြိန်မြိန်ယှက်ယှက် ခံစားနေခဲ့ပေမယ့် လည်လွန်းတဲ့ဘီး ချေးသင့်တတ်သည် ဆိုတဲ့ စကားကိုလည်း သူ မမေ့။

သို့ပေမယ့် သူသည် မွေးရာပါ ဗီဇ ဖြစ်တဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် အပေါ် စိတ်ဆန္ဒအား ကြီးမားမှုက များနေတဲ့လူတယောက် ဆိုတော့ စိတ်ကို မထိန်းနိုင်ဘဲ " ဒါဟာ နောက်ဆုံးပါဘဲ " လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ချချပြီး ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွတ် ဆိုသလို ထပ်ခါထပ်ခါ ကျူးလွန်မိနေသည် ။

ဓါတုကလျာက သူ့ဘော်ဒါ ဒါလီမြသောင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပြီး ဒါလီမြသောင်းကို ကူညီဖို့ ပြောလာစက ကံမင်းထူးသည် ဒါလီမြသောင်းရဲ့ စရိုက်ကို သိပ် သဘောမကျတာကြောင့် မကူညီချင်ခဲ့ဘူး ။ဒါလီမြသောင်းသည် ဓါတုကလျာလိုဘဲ ဟော့ရှော့လေး ဖြစ်သည် ။ ဓါတုကလျာထက်တောင် ပိုပြီး လန်ပျံနေတဲ့အကဲလေး တယောက် ဖြစ်သည် ။ ကံမင်းထူး လန့်တာက သူက အရမ်း အာချောင်သည် ။ အသံကျယ်ကျယ်ကျယ်ကျယ်နဲ့ လူကြားထဲ ကြွားဝါတတ်သည် ။

နောက်တချက်က ဒါလီမြသောင်းရဲ့ အဖေက အရာရှိကြီးကြီး တယောက် ဆိုတာ သိရသည် ။ စစ်တပ်ကနေ ယူနီဖေါင်း ချွတ်ပြီး တိုက်ပုံပြောင်းဝတ်တဲ့ အကောင်ကြီးကြီး တယောက် ဆိုတော့ ပေါက်ရောက်သည် ။ ဩဇာရှိသည် ။ ဒီလိုလူတွေနဲ့ ဝေးဝေး နေချင်သည် ။ တော်ကြာ ညိခဲ့ရင် မင်းဒါဏ်သင့်နေမည် မဟုတ်လား ။

ဒါပေမယ့် ဓါတုကလျာက ခဏခဏ ခေါ်ခေါ်လာလို့ ဒါလီမြသောင်းနဲ့ ရင်းနှီးလာသည် ။ အဝတ်အစားကလည်းအရမ်း ခေတ်လွန်တွေ ဝတ်တဲ့ ဒါလီမြသောင်းရဲ့ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို မသိမသာရော ပေါ်တင်ကြီးရော တွေ့နေရတာက ကံမင်းထူးရဲ့ စိတ်တွေကို ဆူကြွနိုးထစေသည် ။

ဒါလီမြသောင်းက သူ့မျက်လုံးတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး..." ဆရာ့ကို ကျေးဇူးဆပ်ပါမည်...ဆရာလိုချင်တာတွေကို ပေးမည်.." လို့ ပြောခဲ့တာတွေက သူ့နှလုံးတွေကို တုန်ခါစေသည် ။ မလုပ်တော့ပါဘူးလို့ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တာတွေကို နောက်ထပ် တခါ လုပ်ဖို့ သူ စဉ်းစားသည် ။

ဒီနေ့ ဓါတုကလျာ ကျောင်း မလာဘူး ။သူ့မိဘတွေနဲ့ နယ်ကို သွားတာ ပြန်ရောက်မလာသေးဘူး ။ကံမင်းထူးလည်း ကင်တင်းမှာ ထိုင်ရင်း စာအုပ်တအုပ်ကို ဖတ်နေသည် ။သူ သင်ပြရမယ့် အတန်းက ညနေပိုင်းမှ ဆိုတော့ လတ်တလော အားနေသည် ။ ဖက်ဖူးစိမ်းရောင် ကားလေးသူရှိနေတဲ့ ကင်တင်း အရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

သိလိုက်သည် ။ ဒါလီမြသောင်း မောင်းနေကျကားလေး ဆိုတာ ။ ဗောက်စ်ဝက်ဂွန် ပါဆတ်ကားလေး ။ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး အစိမ်းရောင် မင်းသမီးလေး ဆင်းလာပြီ ။ ခွာမြင့်ဖိနပ်ကလည်ူ အစိမ်း ။ တကိုယ်လုံး အစိမ်းရောင်တွေ ဆင်ထားသည် ။ နားကပ် ဆွဲကြိုးက လော့ကက်သီး နာရီ လက်ကိုင်အိတ်....အင်း မမြင်ရတဲ့ နေရာတွေမှာလည်း အစိမ်းရောင်ဘဲ ဝတ်ထားလေမလား ။ကံမင်းထူး ပြုံးလိုက်သည် ။

ဒါလီမြသောင်းသည် သူ့ဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာနေသည် ။ဆံပင်ကောက်ကောက်လေးတွေက လှုပ်ခါနေသည် ။ ကင်တင်းက ဆိုင်အလုပ်သမားတွေရော ထိုင်စားသောက်နေကြတဲ့ ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေရော ငေးကြည့်နေကြသည် ။ 

" ဆရာ....တယောက်ထဲလား ..."

" ဟုတ်တယ်..ဒါလီ ...လာလေ..တခုခု စားပါလား ...အတန်း ရှိလား .."

" အတန်း ပြီးသွားပြီ ဆရာ..ဒီနေ့ ဓါတုလည်း မလာဘူးလေ..ဒါလီလည်း တယောက်ထဲရယ်..."

ဒါလီ့အသံလေးက ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့နဲ့ ။

" လာထိုင်...တခုခုစား...."လို့ ကံမင်းထူးက ခေါ်လိုက်သည် ။

" နိုး..စားဘူး..ဒိုင်းရက် လုပ်နေတယ်...ဝချင်ဘူး...."

" ဒါလီက လှပြီးသားဘဲဟာ..တခါတလေဘဲလေ....စားပါ..ဘာမှာပေးရမလဲ..ဒါလီ...."

ဆိုင်က စားပွဲထိုး ကောင်လေးက အနား လာရပ်နေသည် ။ ဒါလီမြသောင်းက " သံပုရာရည် တခွက်...သကြားလျော့ထည့်..." လို့ မှာလိုက်သည် ။ ကံမင်းထူးသည် ဒါလီမြသောင်းက ဒီညနေ သူနဲ့ ကလပ်တခုကို သွားဖို့ ခေါ်လိုက်တဲ့အခါ မငြင်းဆန်နိုင်ဘဲ လက်ခံမိလိုက်ပြီ ။ သည် တခါ နောက်ဆုံးဘဲ လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည် ။

ဒါလီမြသောင်းနဲ့ကလပ်မှာ သောက်သောက်စားစား လူမင်းသား လုပ်ပြီး ဒါလီမြသောင်းကို အိမ်ကို ခေါ်ခဲ့သည်။သူအကြံက တချီ နှစ်ချီလောက် ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အိမ်ပြန်ပို့မည်ပေါ့ ။

အိမ်ကို ရောက်တာနဲ့ ထိန်းချုပ်ထားတာတွေကို လွှတ်ပစ်လိုက် လျော့ပစ်လိုက်ကြပြီး အငမ်းမရ နမ်းစုတ်ကြကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကြပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ကြသည် ။ လုပ်စားလာတာ ကြာပြီမို့ ဒါက ကံမင်းထူး အတွက် မဆန်းတော့ ။

ဒါလီမြသောင်းသည် သူထင်ထားတဲ့အတိုင်း ဓါတုကလျာနဲ့ မတူ ။ ဓါတုကလျာထက် အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ကောင်မလေး တယောက်ဆိုတာ လက်တွေ့သိရပြီ ။ တခါတခါမှာ သူမကတောင် သူ့ကို ဦးဆောင်နေသည် ။ဒါလီမြသောင်းရဲ့ အိပ်ရာဝင် ကောင်းကွက်လေးတွေကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် သူ ခံစားရတော့သည်  ။ 

ဒါလီမြသောင်းကလည်း သူက လုပ်တာကိုင်တာ တော်သည် ကျွမ်းသည်လို့ ချီးမွမ်းသည် ။ ထပ်ဆွဲကြအုံးမယ် လို့ သူတို့ ရည်ရွယ်ပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါတွေကိုဘဲ ကိုယ်မှာ ပတ်ထားပြီး ဒီလို အချိန်အခါတွေ အတွက် ကြိုဝယ်ထားတဲ့ဝိုင်ပုလင်းကို ဖွင့်ပြီး ဒိန်ခဲတုံးလေးတွေနဲ့ အရသာခံ သောက်ကြသည် ။ ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်ထားတဲ့ စပျစ်သီးခိုင်လေးတွေကို သူ သွားထုတ်ယူလာပြီး ဒါလီမြသောင်းကို ကျွေးသည် ။

" ပျော်လား..ဒါလီ...."

" အင်း..ပျော်တယ်..ဆရာရော..ပျော်လားဟင်..."

" အရမ်း အရမ်းပေါ့ ဒါလီ...."

ဒါလီရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ ထိတွေ့မိကြပြန်သည် ။

" ဟမ်း...အဟမ်း ..အဟမ်း...."

ချောင်းဟန့်သံကြောင့် အနမ်းတွေ ရှည်လျားနေတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက် အနမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ကြရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည် ။ အိမ်ထဲကို လူရောက်နေလို့ ကံမင်းထူး တုန်သွားသည် ။

" ဟင် ....     "

သူတို့နဲ့ နီးကပ်စွာ ရောက်နေတာက သူ့မိန်းမ တင်နှင်းမာ ။

" နင့်ကို စောင့်ကြည့်နေတာ ကြာပြီ..ကံမင်းထူး...နင့်ကို ယုံကြည်ပြီး အစစ အရာရာ လွှဲအပ်ထားတာတွေကို နင်က အလွဲသုံးစား လုပ်တယ် ..ငါ့ကွယ်ရာမှာ စောက်ရမ်း မိုက်ရိုင်းနေတယ်..ကဲ..နင်နဲ့ ငါနဲ့ တခန်းရပ်သွားပြီ....နင်အခု ထွက်သွား....."

တင်နှင်းမာရဲ့ မာကျောခက်ထန်တဲ့ စကားလုံးတွေကို ကြားနေရတဲ့အချိန် အိပ်ခန်း တံခါးဝကို တင်နှင်းမာရဲ့ မိဘတွေ ရောက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒါလီမြသောင်းလည်း ကိုယ်မှာ စောင်ကြီး ပတ်ပြီး ရေချိုးခန်း ဆီကိုပြေးသွားသည် ။

" နင် ထွက်သွားဆို....ဒါ ငါတို့အိမ်....နင် ကားလည်း မယူနဲ့...အကုန်ထားခဲ့...."

တင်နှင်းမာရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး ငှက်ဆိုးထိုးသံကို မကြားချင်တော့ ။ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီး အိမ်က ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။အခြေအနေက ရုတ်ချည်း ပြောင်းသွားသည် ။ပေတရာ ကတ္တရာလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်နေမိသည် ။

မနက်စောစော ။ကျောင်းဝင်းထဲကို ကံမင်းထူး လမ်းလျှောက် ဝင်လာသည် ။အိမ်က အဝတ်တထည် ကိုယ်တခု နဲ့ ထွက်လာရတာမို့ ကံမင်းထူး ဝတ်စရာ အဝတ်တောင် မရှိလို့ ဇေယျာလှိုင်ဆီက ငှားဝတ်ရသည် ။ ဇေယျာလှိုင်က သူ့ထက် လူကောင်ထွားတော့ အဝတ်အစားတွေက ပွနေကြီးနေသည် ။ မတတ်နိုင် ။ 

အဲဒီညက ဘယ်သွားရမှန်း တကယ် မသိ ။နောက်ဆုံး ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ တိုက်ခန်းကို သူ သွားလိုက်သည် ။ဇေယျာလှိုင်က သူ့ကို အိပ်စရာ အခန်းပေးသည် ။ အစားကျွေးသည် ။ အဝတ်အစားလည်း ထုတ်ပေးသည် ။ သုံးစရာငွေလည်း ပေးသည် ။

စာသင်စရာ အတန်းတွေ ရှိလို့ ကျောင်းကို လာရသည် ။ ကားစီးတဲ့ ဘဝကနေ ဘတ်စ်စီးရတဲ့ အခြေအနေကို ရောက်သွားသည် ။ မစီးဘူးတာ ကြာလို့ စိတ်ဆင်းရဲသလိုလို ခံစားရသည် ။ကင်တင်းကို ဝင်လိုက်သည် ။စာပွဲထိုး ဖိုးတိုးက 

" ဆရာ..ဘာသောက်မလဲ..ဝမ်းတီး အချိုပေါ့လား...." လို့ လှမ်းမေးသည် ။ 

" အေးကွာ...." လို့ ဖြေရင်း ခွေးချေတလုံးမှာ ထိုင်လိုက်သည် ။ ဖိုးတိုးက ပေါက်စီပုဂံနဲ့ အကြမ်းအိုး လာချပေးသည် ။ 

ဒါလီမြသောင်းလည်း အဲဒီညက ဘယ်လို ပြန်သွားသလဲ မသိဘူး ။အင်း...သူ့ပေါ်ကောင်းခဲ့တဲ့ ယောက္ခမတွေလည်း သူ့ကို ရန်သူကြီးလို ဆက်ဆံကြပြီး..." ကံမင်းထူး..မင်းလမ်းမင်းလျှောက်တော့ကွာ...." လို့ နောက်ဆုံး ပြောလိုက်တာကို သူ ခံရသည် ။

ကင်တင်းထဲကို လူတယောက် ဝင်လာသည် ။ တိုက်ပုံ ခပ်နွမ်းနွမ်း..စတစ်ကော်လာ လည်ကတုံး အင်္ကျီ အဖြူ..ပလေကပ်ပုဆိုး နဲ့ ။ ပုခုံးမှာက လွယ်အိတ်တလုံးကို လွယ်ထားသည် ။သူ့ပုံက ပါးဖေါင်းဖေါင်း မျက်လုံးပြူးပြူး မျက်ခုံးမွေးထူထူနဲ့ ။ ကွမ်းဝါး နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက နီနေသည် ။

" ဆရာကံမင်းထူး ဆိုတာ ခင်ဗျားလား...."

" အာ...ဟုတ်..ဟုတ်တယ်..."

" ခဏ ထိုင်မယ်ဗျာ..ပြောစရာလေး ရှိလို့..."

" ဘာများလဲဗျ .."

" ကျနော်က အောင်မင်းဆွေ ပါ....ခင်ဗျားကို မေးစရာလေးတွေ ရှိလို့ ...ခင်ဗျား ကျနော်နဲ့ ဌာနချုပ်ကို လိုက်ခဲ့မလား..ဒီမှာဘဲ ကျနော် မေးတာတွေကို ဖြေမလား....တခုခု ရွေးပေါ့..."

" နေပါအုံးဗျ...ခင်ဗျားက ဘယ်ဌာနကလည်း....."အောင်မင်းဆွေ ဆိုတဲ့လူက ပုခုံးတွန့် မျက်နှာမဲ့ပြပြီး တိုက်ပုံအတွင်းအိတ်ထဲက စိစစ်ရေးကပ်ပြားကို ထုတ်ပြသည် ။ပြတယ်ဆိုရုံ ထောင်ပြတာ ။

" ကဲ..ဖြေ..လိုက်မလား...ဒီမှာဘဲ မေးတာ ဖြေမလား...."

သူ့လေသံက ခပ်မာမာ ။ လွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ်ကို တင်လိုက်သည် ။ ဖြည်းဖြည်း ချလိုက်တာမျိုး မဟုတ် ။ပစ်တင်လိုက်တာ ။ ကလောက် ဂျောက် ဆိုတဲ့ အသံတွေ ကြားလိုက်ရသည် ။ လွယ်အိတ်ထဲမှာ သေနတ်တလက်ဘဲလား..လက်ထိပ် တစုံဘဲလား ။ လေးလံတဲ့ သတ္တုပစ္စည်း တခုခုရဲ့ အသံမျိူး ။

" ဘာတွေ မေးမှာလဲ..ကျနော်နဲ့ ခင်ဗျား အလုပ်နဲ့ ဆက်စပ်တာ ရှိလို့လား...ကျနော်က တက္ကသိုလ်က စာသင်တဲ့ ဆရာ တေယာက္ပါ...."

" ဟာ...ရှိတာပေါ့ဗျာ....ရှိလို့ဘဲ ခင်ဗျားဆီကို ရောက်လာတာပေါ့...ခင်ဗျား ကိုယ့်ဖါသာ အသိဆုံး ဖြစ်မှာပါ....ခင်ဗျား ဘာတွေ လုပ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာ....."

" ကျနော်က ဘာများ ဥပဒေ ဖေါက်ဖျက်တာ လုပ်ခဲ့လို့လဲ....."

" အိုး...အိုး...ဖေါက်ဖျက်တာမှ အကြိမ်ကြိမ် .... ခင်ဗျား ...အမှတ်တွေ ပြင်ပေးပြီး ကျောင်းသူလေးတွေနဲ့ ဟိုဒင်းလုပ်...တာ ဒါ ဥပဒေ ဖေါက်တာပေါ့..မလုပ်သင့် မလုပ်ထိုက်တဲ့ အလုပ်လေ...ကဲ...သက်သေ အထောက်အထားတွေလည်း ကျနော့်လက်ထဲ ရှိနေပြီ....ကျနော် မေးချင်တာက ခင်ဗျား ဘယ်လို လုပ်မလဲ...ထောင်ထဲသွားမလား..."

" ဟာ..ဒီလို အသားလွတ် လာ စွတ်စွဲလို့ ဘယ်ရမလဲဗျာ.....ကဲ..ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုအုံးဗျာ...အတန်း ရှိသေးတယ်.." ကံမင်းထူး တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ထဖို့ ပြင်လိုက်သည် ။

" ဟေ့လူ..ပြန်ထိုင်...ကျနော် ခင်ဗျားကို လက်ထိတ် ခတ်လိုက်ရမလား ..."

အောင်မင်းဆွေက လွယ်အိတ်ထဲ လက်နှိုက်လိုက်သည် ။

" ခင်ဗျား အမှတ်တွေ ပြင်ထားတဲ့ အဖြေလွှာတွေ....ကျုပ် ရထားပြီးပြီ ...အဲ...ပြီးတော့...ခင်ဗျား စလုပ်ခဲ့တဲ့ကစ်တီကိုလည်း စစ်ဆေးပြီးပြီ....ဓါတုကလျာနဲ့ ဒါလီမြသောင်း ရော...."

ကံမင်းထူး မျက်လုံးတွေ ပြာဝေ....လက်တုန်ခြေတုန် ဖြစ်သွားသည် ။ကံနိမ့်ပြီး အကုသိုလ်တွေ အလုံးလိုက် တလုံးပြီးတလုံး သူ့ကို အရှိန်နဲ့ လာဝင်ဆောင့်နေကြပြီ ။

" ခင်...ခင်ဗျား..ဒါတွေကိ ဘယ်လို စသိ...သိ......"

" ဒီမှာ..ဆရာကံမင်းထူး...ကျနော် ဘယ်လိုစသိတယ်...ဆိုတာ ခင်ဗျား သိစရာ မလိုပါဘူး...ကျနော် အခု ခင်ဗျားကို ညှာနေတာ...တခါထဲ လက်ထိတ်ခတ် ဖမ်းကုတ်သွားလို့ရတယ်....ကျောင်းဝင်းထဲမှာ တခါထဲ သောက်ရှက်ကွဲသွားမယ်...သတင်းစာ ဂျာနယ်ထဲ ပါလာမယ်....ဟွန်း ....     ခင်ဗျားကို ညှာနေတာ....သိလား..."

ကွမ်းဝါးရင်း ပြောနေတဲ့ သူ့စကားလုံးတွေက ကံမင်းထူးရဲ့ နားထဲကို သံပူရည်တွေ လောင်းထည့်နေသလိုဘဲ ဆိုးဝါးလှသည် ။

" ခင်ဗျား...ဘယ်လဲ ဘာလဲ....ဆရာကံမင်းထူး....ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ.....ထောင်ထဲသွားမလား ...ဒါမှ မဟုတ်...."

ကံမင်းထူး ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ငြိမ်နေသည် ။

" ပြောဗျာ..ကျနော့်ကို ဘာလုပ်စေချင်လဲ...."

" မ....မ....မသိဘူး......ကျနော် မသိဘူး....ကျနော်.....ဘာ...ဘာ..ဘာ..လုပ်..ရ..မလဲ...."

ကံမင်းထူးသည် သူ လုပ်ခဲ့တာတွေကို စုံထောက်ဖက်က သိနေလို့ အရမ်းကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသည် ။ အောင်မင်းဆွေ ဆိုတဲ့လူက ဖမ်းစရာရှိ ဖမ်းမသွားဘဲ ညှာတယ်ဘာညာ လုပ်နေပုံထောက်တော့ သူ့ဆီက ငွေဖန်နေသလား ဒါဆိုရင်တော့ လွတ်ပေါက် ရှိသည် လို့လည်း တွေးလိုက်မိသည် ။

" အကိုကြီး....ကျနော့်ကို အကိုကြီး ကူညီလို့ မရဘူးလားဟင်..ကျနော် ကျေးဇူးသိတတ်တဲ့လူပါ..အကိုကြီးကိုကျေးဇူးဆပ်ပါမယ်...ကူညီပါဗျာ...."

" ခင်ဗျားလို ပညာတတ် တက္ကသိုလ်က ဆရာ တယောက် ထောင်နန်းစံရမှာကို ကျနော်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတယ်ဗျ..ဒါကြောင့်လည်း ခင်ဗျားကို ပြောနေတာ..ကိုကံမင်းထူး..."

" ဟုတ်ပါတယ် အကိုကြီးရယ်....ကျေးဇူး ကမ္ဘာပါ...ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး ........လုပ်ပါ ...ကူညီလိုက်ပါ ......နောင်ကိုကျနော်လည်း ဒါမျိုးကို ဝေးဝေးက ရှောင်ပါတော့မယ်......မလုပ်တော့ပါဘူး.....ကယ်ပေးပါ အကိုကြီးရယ်..."

" အင်း...ခက်တာက....."

အောင်မင်းဆွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်ထားတဲ့ မာဇဒါဂျစ် အစုတ်ကြီးဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

" ဘာ...ဘာ ခက်လဲဟင် အကိုကြီး....."

" ကျနော်က တယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးဗျ.....အဖွဲ့နဲ့ လုပ်ရတာ...."

မာဇဒါဂျစ်ပေါ်က လူနှစ်ယောက်က အောင်မင်းဆွေကို လက်လှမ်းပြသည် ။ဟာ...သူ တယောက်ထဲမှ မဟုတ်တာ...။ သူ့လူတွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းက စောင့်ကြည့်နေကြတာကိုး ။

" အဖွဲ့ကိုလည်း အကိုကြီးဘဲ ကြည့်လုပ်ပေးပါဗျာ...လုပ်ပါ..လုပ်ပါ.....အကိုကြီး..."

" ဘာလုပ်ရမှာတုံး...."

" ကူညီလိုက်ပါ ....    "

" ခင်ဗျား က ဘာနဲ့ ကျေးဇူးတွေ ဆပ်မှာလဲ.....ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဘဲ မေးမယ်ဗျာ...."

" ကျနော် အကိုကြီးတို့ကို ကန်တော့ပါမယ်......"

" ဟားဟား...ငှက်ပျောပွဲအုန်းပွဲနဲ့လား......ဆရာရယ်...ကြည့်လုပ်ပါအုံး...."

" မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..ထိုက်ထိုက်တန်တန် ကန်တော့ပါမယ်..အကိုကြီးသာ ကျနော့်ကို မဖမ်းဘဲ ကေ့စ်ကို ဖျောက်ပစ်လိုက်ပေးပါ...."

" အင်း..ခင်ဗျားကတော့...လုပ်ပြီ......ကော့စ်တခုလုံးကို ဖျောက်ပစ်လိုက်ဖို့ ဆိုတာက ...အင်း....နဲနဲနောနော ကိစ္စကြီးတော့ မဟုတ်ဖူး..ဆရာရေ....အခန့်မသင့်ရင် ဆရာ မဝင်ဘဲ ကျနော်တို့ အထဲရောက်သွားမှာ...."

နောက်ဆုံး အောင်မင်းဆွေ က ကံမင်းထူး ပေးနိုင်တဲ့ ငွေကို လက်ခံပြီး အမှုကို လျှော်ပစ်လိုက်ဖို့ သဘောတူလိုက်သည် ။ လက်ငင်း ပေးရမှာ ဖြစ်လို့ ကံမင်းထူးက ကြံရာမရ ဇေယျာလှိုင် ဆီဘဲ လှမ်း ဖုန်းဆက်ပြီး အကူအညီတောင်းလိုက်ရသည် ။ အောင်မင်းဆွေရဲ့ လူနှစ်ယောက်က ဇေယျာလှိုင်နဲ့ တနေရာမှာ ချိန်းပြီး ငွေသွားယူလိုက်သည် ။ ငွေပမာဏက မနည်းလှ ။ ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုန်း ရပ်ကွက်က ကွန်ဒိုတိုက်ခန်း တခန်းဖိုး ဘဲ ။

ကံမင်းထူးက ဇေယျာလှိုင်ကို " ကျနော် အိမ်ရောင်းပြီး ပြန်ဆပ်ပါမယ်..ကိုဇေယျာ....ကူညီတာ ကျေးဇူးပါ...." လို့ပြောလိုက်သည် ။

ကံမင်းထူးလည်း သူ့မိဘတွေ ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး သူတို့ အိမ်ကို ရောင်းဖို့ ပြောဆိုလိုက်သည် ။ကျောင်းသား ဘဝတုံးက တအားခင်ခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်း အောင်ဘု ပြောခဲ့တဲ့ စကားကို ပြန်ကြားယောင်သည် ။ ငယ်ငယ်ထဲက စော်ဝါသနာထုံတဲ့ ကံမင်းထူးကို အောင်ဘုက 

" လီး မသရမ်းနဲ့ ကံမင်း.....မင်း လီးသရမ်းလွန်းလို့ တနေ့ ဂျေးထဲ ဝင်ချင်ဝင်..မဝင်ရင်လည်း စီးပွားပျက်ကိန်း ဆိုက်မယ်...." လို့ ခဏခဏ ပြောခဲ့သည် ။

တင်နှင်းမာလည်း ကွာရှင်းစာချုပ်ကို လက်မှတ် လာထိုးပေးသွားတဲ့ ကံမင်းထူး တယောက် ပိန်ချုံးကျပြီး အိုစာသွားတာကို အံ့ဩမိသည် ။တကယ်တော့ တင်နှင်းမာသည် ကံမင်းထူးကို အခုလို အမိဖမ်းပြီး မောင်းထုတ်တာတို့ ကွာရှင်းခိုင်းတာတို့ မလုပ်လိုပါဘူး ။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဇေယျာလှိုင် စိုးမိုးအောင်တို့နဲ့ စိတ်ကြိုက် ကုန်းနေတာဘဲလေ ။

နားမဆန့်အောင် သတင်းတွေ ကြားနေရလို့ အေးအေးဆေးဆေး တရားအားမထုတ်နိုင်တဲ့ သူမ မိဘတွေရဲ့ ဆန္ဒအရ ကံမင်းထူးကို ရန်ကုန်ဆင်း ဖမ်းပြီး အခုလို ပြတ်ပြတ်သားသား လုပ်လိုက်ရတာ ဖြစ်သည် ။အခုတော့ တင်နှင်းမာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်သွားပြီ ။ ဇေယျာလှိုင်နဲ့ ပေါ်တင် ပျော်လို့ရပြီလို့ တင်နှင်းမာထင်ခဲ့မိသည် ။ 

သို့သော် ဇေယျာလှိုင် သည် အရင်တုံးကလို တင်နှင်းမာကို လာမတွေ့တော့ ။ သူ့ပိုင် မုန့်တိုက်က မုန့်ဖုတ်သမလေး စပယ်အေးနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ စီစဉ်နေသည် ။ တင်နှင်းမာ ဆီကို မလာတော့ ။

ဇေယျာလှိုင်သည် စပယ်အေးကို မကြာခင် လက်ထပ်မယ်လို့ ပြောလို့ စပယ်အေး အရမ်းကို ပျော်နေသည် ။ မုန့်တိုက်မှာ ဇေယျာလှိုင်က ဇင်ဦးကို အလုပ်ထုတ်လိုက်ပြီး စပယ်အေးကို တာဝန်ခံ မန်နေဂျာ ခန့်လိုက်သည် ။ဒီနေ့ မနက်ပိုင်း စပယ်အေးသည် မုန့်တိုက်က ရုံးခန်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့ အခါ ဇေယျာလှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့ဩသွားသည် ။ခါတိုင်း နေ့တွေဆို ဇေယျာလှိုင်က စောစော မလာတတ် ။

" ဟင်..အကို အစောကြီး ရောက်နေပါလား ...အလုပ်ရှိလို့လား..."

" ဟုတ်တယ်....ဒီမနက် အိပ်ရာက နိုးလာတော့ မီးငယ်ကို တအား သတိရနေတယ်..တွေ့ချင်လွန်းလို့ စောစော လာခဲ့တာ..." လို့ ဇေယျာလှိုင်က ပြောလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်ကို စပယ်အေးကို ဆွဲတင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည် ။

စပယ်အေးလည်း မာတောင်နေတဲ့ ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ လီးချောင်းကြီးပေါ်ကို ထိုင်မိလိုက်သည် ။

" ဟင်..အကို..အကို့လီးကြီး တောင်နေလိုက်တာ...."

" အင်း....ကဲ မီးငယ်..အခန်းတံခါးကို သွား ဂျက်ချလိုက် ..."

စပယ်အေးလည်း ရုံးခန်းလေး တံခါးကို ဂျက်ချ ပိတ်လိုက်သည် ။ဇေယျာလှိုင် ဆီကို ပြန်လျှောက်သွားလိုက်တဲ့အချိန် ဇေယျာလှိုင်သည် သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး မတ်မတ်ကြီးတောင်နေတဲ့ လီးတန်ကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကွင်းထုနေတာကို စပယ်အေး တွေ့လိုက်ရသည် ။

" မီးငယ် စုတ်ပေးမယ်လေ ..."

စပယ်အေးက ဇေယျာလှိုင် ထိုင်နေတဲ့အရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး လီးကြီးကို ငုံစုတ်လိုက်သည် ။ ဇေယျာလှိုင်ကစပယ်အေး လီးစုတ်ပေးတာကို အရမ်းကောင်းသည် ဆိုပြီး အမြဲဘဲ စုတ်ခိုင်းသည် ။ စပယ်အေးလည်း လီးကြီးရဲ့ထိပ်ပိုင်းကို လျာလေးနဲ့ ထိုးဆွ ပွတ်လှိမ့်ပေးနေလို့ ဇေယျာလှိုင်လည်း တအားကောင်းနေသည် ။

" အီး.......အိုး.....အား.....အား.......အင်း......ကောင်းလိုက်တာ....အီး.......စုတ်..စုတ်......မီးငယ်...စုတ်...စုတ်.......အိုး..."

ဇေယျာလှိုင် စုတ်ပေးနေတာနဲ့ အားမရဘဲ စပယ်အေး ပါးစပ်ထဲကို ထိုးညှောင့်သည် ။သည် အချိန်မှာ ဖုန်းမြည်လာသည် ။ဖီလင်တက်နေတဲ့ အချိန်မို့ ဇေယျာလှိုင် ဖုန်းမကိုင်ဘူး ။ ဖုန်းက ဆက်တိုက် မြည်နေသည် ။

ဟာ....ဘယ်သူများပါလိမ့် ...။ ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့တပည့် ဖိုးလုံး ခေါ်တာ ဖြစ်နေသည် ။စပယ်အေး ခေါင်းကို နောက်စေ့က ကိုင်ထိန်းပြီး ပါးစပ်ထဲကို ထိုးသွင်းနေရင်း ဖုန်းကိုင်လိုက်သည် ။

" ဖိုးလုံး...ပြော..ဘာထူးလဲ..."

" အဆင်ပြေခဲ့တယ် ဆရာ....ခိခိ....သူ့ကို ဖြဲခြောက်လိုက်တာ..တအားကြောက်ပြီး အိုကေတယ်..ဟားဟား...."

ဇေယျာလှိုင် ပြုံးလိုက်သည် ။ သူ့အပြုံးက ကောက်ကျစ် ရက်စက်တဲ့ အပြုံး ။

" ကောင်းတယ်...ဖိုးလုံး.....ကောင်းတယ်...မင်းတော်တယ်...."

" ကျနော် ဆရာ့ဆီ လာခဲ့ရမလား...."

" အေး....လာခဲ့...ရတယ်....."

ဇေယျာလှိုင်လည်း ဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကို စပယ်အေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။

" အကို....မီးငယ် စုတ်ပေးတာ မကြိုက်လို့လားဟင်...."

" ကြိုက်တယ် ....အကို မီးငယ်ကိုလည်း ယက်ချင်လို့..."

စပယ်အေးကို သူ့အလုပ်စားပွဲပေါ်ကို တက်ထိုင်ခိုင်းပြီး ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်သည် ။ စပယ်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေသည် ။ စောစောက လီးစုတ်နေတဲ့အချိန် စိတ်တွေ ထကြွနေခဲ့ပုံဘဲ ။လက်နှစ်ဖက်က စပယ်အေးရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကို စုံကိုင် လိုက်သလို ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးအပ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ အေက်ကနေ အထက် ပင့်ကော် ယက်လိုက်သည် ။

" အို့..ဟင့်ဟင့်..."

ထောင်ထ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်စိလေးကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုး ကလိကစားလိုက်သည် ။ လက်တွေကလည်း နို့ကြီးတွေကို အပီအပြင် ချေနယ်ပေးနေသည် ။ စပယ်အေးလည်း ရသာဖူးလေးကို ကောင်းကောင်း ကလိခံလိုက်ရလို့ ကာမစိတ်တွေ အဆုံးစွန်အထိ ထကြွ သောင်းကျန်းသွားရပြီး ခုချက်ချင်းဘဲ လီးကြီးကို သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ သွင်းလိုး လိုက်စေချင်သွားသည် ။

ဇေယျာလှိုင်က ဆက်တိုက် လျာနဲ့ ယက်နေရာက ဘာစိတ်ကူး ပေါက်သွားသည် မသိ ။ စပယ်အေးကို စားပွဲစောင်းမှာ ကုန်းခိုင်းလိုက်သည် ။ စပယ်အေးလည်း သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်သည် ။ 

ဖြူဖွေးပြီး လုံးကားနေတဲ့ ဖင်တုန်းဖြူဖြူတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး စအိုပေါက်နီညိုညိုလေးကို လျာနဲ့ ယက်ပစ်လိုက်တာကြောင့် စပယ်အေးလည်း.." အို့အာ့.." ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်သွားပြီး ဖင်တုန်းတွေ တုန်ခါသွားရသည် ။ စောက်ဖုတ်ကိုတော့ ခဏခဏ အယက်ခံဘူးနေပေမယ့် စအိုပေါက်ကို တော့ ခုတခါပထမဆုံး အယက်ခံဘူးတာမို့ ထူးဆန်းနေဆဲ ဇေယျာလှိုင်က စအိုပေါက်လေးထဲကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုးဆွနေပြန်တော့ စပယ်အေးလည်း တဟာဟာ တဟင်ဟင်နဲ့ စိတ်တွေ ကြွသထက် ကြွလာရတော့သည် ။ဇေယျာလှိုင်က စအိုပေါက်လေးကို ဖိကာဖိကာ လျာနဲ့ထိုးနေသည် ။ 

" အား..ဟာ....အင်.......အကို...အို......အား....."

စပယ်အေး အလိုးခံချင်လှပြီ ။ အဆွခံနေရတဲ့ စအိုပေါက်လေးလည်း တအား ယားလာသည် ။ စောက်ဖုတ်လည်းယား စအိုပေါက်လည်း ယား ဖြစ်နေသည် ။ လီးနဲ့ အပေါက်နှစ်ပေါက်လုံးကို ထိုးထည့်စေချင်လာမိသည် ။ဇေယျာလှိုင်က ဆက်ယက်နေဆဲမို့ " အကို....အကို....မီးငယ် လိုချင်ပြီ...မီးငယ်ကို ချစ်ပေးပါတော့....တအား လိုချင်နေလို့ပါ..." လို့ ထုတ်ပြောမိ တောင်းခံမိသည် ။ 

ဇေယျာလှိုင်ကလည်း စပယ်အေး ဒီလို ဖြစ်လာတာကို အရမ်းသဘောကျသွားသည် ။ တအား ခံချင်လာတဲ့ မိန်းမကို လိုးရတာ အရသာရှိသည်လို့ သူထင်သည်လေ ။ သူကောင်းကိုယ်ကောင်း စိတ်တအားထကြွပြီး လိုးချင်သည်မဟုတ်လား ။ ဇေယျာလှိုင်က စပယ်အေးရဲ့ ဖင်တုန်းတွေ အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာဝင်ယူ ရပ်လိုက်ပြီးပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးနဲ့ အပေါ်အောက် သုံးလေးကြိမ်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည် ။

စပယ်အေးရဲ့ အဖုတ်မှာ စိုရွှဲနေတဲ့ အရည်တွေက သူ့လီးထိပ်ခေါင်းကို အကုန် စိုပေလူးသွားသည် ။ သည်တော့မှ စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ တုတ်ဖီးတဲ့ လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ရလို့ စပယ်အေးလည်း အရမ်းကို ဖီလင်တက်သွားသည် ။ ဇေယျာလှိုင်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးသမား ။ စပယ်အေးကို ခပ်သွက်သွက်ပြင်းပြင်း လိုးပေးသည် ။

သည်အချိန်မှာ ဇေယျာလှိုင်ရဲ့ တပည့် ဖိုးလုံး မုန့်တိုက်ထဲကို ဝင်လာပြီး

" ဆရာဇေယျာလှိုင်နဲ့ တွေ့ချင်သည် "

လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် အရောင်းကောင်တာက အရောင်း တာဝန်ခံ မိမိမော်က 

" ခဏ ထိုင်ပါရှင်..ကျမ သွားခေါ်ပေးပါမယ်..."

လို့ ပြောပြီး ရုံးခန်းလေးဆီကို ဝင်သွားလိုက်တဲ့အခါ ရုံးခန်းလေးရဲ့ တံခါးက ပိတ်ထားပြီး အတွင်းက တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ အားအားအင်းအင်း အော်ညည်းသံတွေကို ကြားလိုက်ရလို့ ဆရာတော့ စပယ်အေးကို လိုးနေပြီ ဆိုတာကို မိမိမော် သိလိုက်သည် ။ သက်ပြင်းချပြီး အရှေ့ကို ပြန်မယ် လုပ်ပြီးမှ မပြန်သေးဘဲအခန်းနား ကပ်ပြီး အသံတွေကို နားစွင့်လိုက်မိသည် ။

တအားကို ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတာ ။ စပယ်အေးကို အားကျမိပြီး သူ့လိုဘဲ ခံလိုက်ချင်စိတ်တွေ မိမိမော်မှာ ပေါ်ပေါက်လာရသည် ။ သူတို့ မုန့်တိုက်မှာ လုပ်တဲ့ အလုပ်သမားတွေထဲ စပယ်အေးက ထင်းထင်းကလေးနဲ့အလှဆုံးလေးမို့ ဇေယျာလှိုင်က ရွေးကောက်သွားတာ ဖြစ်သည် ။ မိမိမော်တို့ လည်း စပယ်အေးလိုများ သူတို့ကိုသူဌေးဇေယျာလှိုင်က ကောက်လေမလား ဆိုပြီး အလှပြင် အထာခင်းကြပေမယ့် ဇေယျာလှိုင်က သူတို့ကို စာရင်း မသွင်းခဲ့ ။

မိမိမော် ဆိုင်အရှေ့ဖက်ကို ပြန်လာပြီး လာတဲ့ ဧည့်သည် ဖိုးလုံးကို " ဆရာ အလုပ်များနေလို့ ခဏလေး စောင့်ပေးပါ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဖိုးလုံးက " ရပါတယ်..ဆရာ အားတဲ့အထိ ကျနော် စောင့်မယ်...." လို့ ပြန်ပြောရင်း ထိုင်နေသည် ။ရုံးခန်းလေးထဲမှာတော့ ဇေယျာလှိုင်သည် အပြတ်ကို ဆွဲနေသည် ။ စပယ်အေးလည်း တောင့်တနေတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်စွမ်းပေးနေတဲ့ ဇေယျာလှိုင်ကို အပြတ်ကို ခိုက်သွားသည် ။ အလိုးကောင်းတဲ့ အကို့ကို အသဲစွဲအောင် ချစ်သွားပြီ ။

အားကုန် အသားကုန် ဆောင့်ထည့်ပြီး စပယ်အေးနဲ့ သူနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးသွားကြသည် ။ ပြီးခါနီးလေးမှာ သူ့လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲက အမြန် ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့ အချိန် စပယ်အေးက သူ့ရှေ့ ဒူးလေးထောက်လိုက်ပြီးပါးစပ်လေး ဟပေးလိုက်တဲ့အချိန် ဇေယျာလှိုင်သည် လီးကို ကွင်းတိုက်ကစားလိုက်သည် ။

ဖွားကနဲ ဖွားကနဲ သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ လီးထိပ်ပေါက်က ပန်းထွက်လာပြီး စပယ်အေးရဲ့ ပါးစပ်လေးထဲကို ဝင်သွားကြသည် ။ စပယ်အေးလည်း တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်သည် ။

အိုး......ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖီလင် ။ သူ့အပေါ် စိတ်ကြိုက် ကုန်းပေးတဲ့ စပယ်အေးကိုလည်း ကျေနပ်မိတာ အခါခါဘဲ ။ အင်း.....တင်နှင်းမာ တယောက်လည်း ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ မသိဘူး ...။အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြပြီးချိန် တံခါးခေါက်သံ ထွက်လာသည် ။

" ဘယ်သူလဲ..ဝင်ခဲ့ပါ...."

ဝင်လာတာက မိမိမော် ။ အရှေ့က အရောင်းဝန်ထမ်း ။

" ဆရာ..ဧည့်သည် တယောက် ရောက်နေပါတယ်..ကိုဖိုးလုံး...တဲ့..."

" အေး....လွှတ်လိုက်..မိမိမော်....."

မိမိမော်သည် အခန်းလေးထဲ လှိုင်နေတဲ့ သုတ်နံ့တွေကို သတိထားမိလိုက်သည် ။ မိမိမော်လည်း ထွက်သွားရောစပယ်အေးက " အကို..တခုခု သောက်မလား..မီးငယ် သွားဖျော်လိုက်မယ်လေ..." လို့ပြောတော့ ဇေယျာလှိုင်က

" အိုကေ မီးငယ်...ဖိုးလုံး အတွက်ပါ ကော်ဖီ တခွက်လောက် ယူခဲ့ပါ.." လို့ပြောလိုက်သည် ။

ဖိုးလုံး အခန်းထဲကို ရောက်လာတဲ့ အခါ ဇေယျာလှိုင်က ဝမ်းသာအားရ ဆီးကြိုလိုက်တာကို စပယ်အေး တွေ့လိုက်ရသည် ။ သည်လူ ဘယ်သူလဲ..အကိုနဲ့ ဘယ်လို ပတ်သက်လဲ လို့ စပယ်အေး တွေးလိုက်ပေမယ့် ခေါင်းထဲမှာ အဖြေ မထွက်ဘူး ။

" ဖိုးလုံး ( ခေါ် ) အောင်မင်းဆွေ....ဟားဟားဟား......မင်းပုံက တကယ့်ကို ထောက်လှမ်းရေး ပုံဘဲကွ...ဟားဟား.. ဟိုမအေပေး...တကယ် ယုံသွားတာ ကြည့်လေ.....ဟားဟားဟား........"

" ဆရာကလည်း ဝပ်ရှော့က ကျနော့် ဘော်ဒါတွေ ကူညီတာလည်း ပါလို့ပါ ....ဟီး......"

ဖိုးလုံးသည် ထောက်လှမ်းရေး အယောင်ဆောင်ပြီး ကံမင်းထူးကို ခြိမ်းခြောက် ငွေတောင်းခဲ့သည် ။ သူ့ကားဝပ်ရှော့က မက်ကင်းနစ် ဘော်ဒါနှစ်ယောက်ကလည်း ဝပ်ရှော့မှာ လာပြင်တဲ့ မာဇဒ်ဂျစ် အစုတ်ကြီးကို မောင်းလာ ရပ်ထားပြီး ထောက်လှမ်းရေးတွေ လိုလို လုပ်ပေးခဲ့သည် ။ 

သည် အကြံတွေ လုပ်ရပ်တွေ အားလုံးက ဇေယျာလှိုင်က ခိုင်းစေခဲ့တာဘဲ ဖြစ်သည် ။ ကံမင်းထူးက မိဘတွေရဲ့ အိမ်ကို ရောင်းပြီး အောင်မင်းဆွေလို့ သိထားတဲ့ ဖိုးလုံးကို လပ်ထိုးခဲ့ရသည် ။ ဖိုးလုံးနဲ့ ဇေယျာလှိုင်က အားမရသေးဘဲ ကံမင်းထူကို ဒုတိယအကြိမ် ထပ်ပြီး ငွေတောင်းကြပြန်သည် ။ ကံမင်းထူးလည်း အဖမ်းမခံချင် ထောင်မကျချင်လို့ နောက်ထပ် တခါလည်း ငွေရှာပြီး ပေးရသည် ။

" တော်လောက်ပါပြီ..တပည့်ရာ..ဒီကောင်လည်း တော်တော် နောင်ကျဉ်သွားလောက်ပါပြီ....ဘဝမေ့ပြီး အောက်ခြေလွတ်လွန်းလို့ သောက်မြင်ကပ်လို့ ဆုံးမလိုက်ရတဲ့ သဘောပါဘဲကွာ..ဟားဟားဟား....ရတဲ့ ငွေကို မင်းတို့ဘဲ ခွဲဝေ သုံးလိုက်ကြပေါ့ကွာ....."

ဇေယျာလှိုင်သည် သူဌေးသား တယောက်ဘဲမို့ ငွေမလိုအပ် ။ ကံမင်းထူး သည် သူချစ်ခဲ့တဲ့ တင်နှင်းမာကို ရခဲ့ပေမယ့် ဂရုမစိုက်ဘဲ တခြား စော်လေးတွေနဲ့ ကဲချင်တိုင်း ကဲနေတာကို မခံနိုင်လို့ ဆုံးမတဲ့ သဘောနဲ့ ကံမင်းထူး ဘဝယိုင်သွားအောင် သူ လုပ်ခဲ့သည် ။

တင်နှင်းမာကိုလည်း သူ စိတ်ကြိုက် လိုးခွင့်ရခဲ့ပြီး တင်နှင်းမာက ကံမင်းထူးတောင် မလုပ်ဖူးသေးတဲ့ နောက်ပေါက်ကို သူ့ကို ပေး လုပ်ခဲ့သည် ။ အခုတော့ တင်နှင်းမာထက် ကောင်းတဲ့ စပယ်အေးကို သူ စွဲနေသည် ။

သူနဲ့ ဖိုးလုံးတို့ အောင်ပွဲခံ ပြောဆိုနေတာတွေကို အခန်းပြင်က စပယ်အေးက နားထောင်နေသည် ကိုတော့ ဇေယျာလှိုင် မသိ လိုက် ။စပယ်အေး မုန့်တိုက်မှာ အလုပ် မလုပ်ရတော့ ။ မုန့်ဖုတ်တဲ့ အဆင့်တုံးက တလကို တသိန်းလောက်ဘဲ ရခဲ့တဲ့ စပယ်အေးသည် ဇင်ဦးကို အလုပ်ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး တာဝန်ခံ မန်နေဂျာ အလုပ်ကို လုပ်ရတဲ့အခါ တလကို သုံးသိန်းကျော် ရခဲ့သည် ။ 

မုန့်တိုက်ကို ဦးစီး လုပ်ရတဲ့အတွက် စပယ်အေးသည် လူမမာ အဖေကို ဂရုတစိုက် မကြည့်နိုင်ဘူး..အိမ်မှာဘဲ နေပြီး ပြုစုပါ..တလကို ငါးသိန်းပေးမည်လို့ဇေယျာလှိုင်က ပြောပြီး အလုပ် မလုပ်ခိုင်းတော့ ။ ဇော်ပိုင်လင်း ဆိုတဲ့ လူတယောက်ကို မန်နေဂျာ ခန့်လိုက်သည် ။ စပယ်အေးလည်း ဇေယျာလှိုင်က ငါ့ကို အရမ်း ချစ်တာဘဲ ဆိုပြီး အရမ်း ကျေနပ်မိခဲ့သည် ။ 

အကိုက ညနေဖက်ကို ကားနဲ့ လာလာခေါ်သည် ။ သူ့တိုက်ခန်းမှာ စပယ်အေးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးသည် ။ စပယ်အေးကလည်း ရာသီလာတဲ့ ရက်တွေက လွဲလို့ အကိုနဲ့ လိုးချင်တာ ။ ရာသီလာ သွေးပေါ်တဲ့ ရက်တွေမှာလည်း အကို့ကို ပုလွေ ကောင်းကောင်း ပေးပြီး ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးခိုင်းခဲ့သည် ။

ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ အကိုက နေ့တိုင်း လာမခေါ်တော့ဘဲ တပတ်မှာ နှစ်ခါလောက်ဘဲ လာခေါ်သည် ။ တလ ငါးသိန်းတော့ မှန်မှန်ပေးသည် ။ အဖေ့အတွက်လည်း စားစရာတွေ သစ်သီးတွေ အမြဲ ယူလာသည် ။ တပည့်လေးတွေနဲ့လည်း ပို့ပေးသည် ။

အကိုနဲ့ လင်မယားလို ဖြစ်လာတာ ကြာတော့ စပယ်အေးလည်း စုံနေပြီ ။ အကို လုပ်ခိုင်းတာတွေ စပယ်အေး အကုန် လုပ်ပေးခဲ့သည် ။ အကိုက ဖင်လိုးချင်တယ် လို့ တောင်းတာကိုလည်း ချက်ချင်းဘဲ အလိုး ခံခဲ့သည် ။

နောက်ပိုင်းမှာ အရင်တုံးက နမ်းကြတာနဲ့ ချက်ချင်း မတ်လာတဲ့ အကို့လီးကလည်း မထချင် ထချင် ဖြစ်လာတာကို တွေ့ရသည် ။ စပယ်အေးက တအား စုတ်ပေး ယက်ပေးတာတောင် မတောင်ချင်တော့ဘူး ။

အကိုက စပယ်အေးကို လက်ထပ်ဖို့လည်း စကားတောင် မဟတော့ဘူး ။ အကို လိုချင်တာတွေ အကုန်ပေးခဲ့လို့ စပယ်အေးကို အကို ရိုးအီသွားပြီး လက်မထပ်ချင်တော့ဘူး လို့ ထင်လာမိသည်။

အကို့ကို စပယ်အေး ထုတ်မေးမိသည် ။ အကိုက " မဟုတ်ပါဘူး..မီးငယ်ကို အကို အရမ်းချစ်တာ မီးငယ် မသိဘူးလား...အကို့ကို မီးငယ် ဒီလို ထင်တာ အကို ဝမ်းနည်းတယ်..စိတ်မကောင်းဘူး လို့ ပြောသည် ။ စိတ်ကောက်တာလား မသိဘူး ။ စပယ်အေးကို လာမခေါ်တော့ဘူး ။ ဖုန်းဆက်တော့လည်း ဖုန်း မကိုင်တာ များသည် ။

နောက်ပိုင်း အကိုက လာလည်း မလာတော့ ဖုန်းဆက်လို့လည်း မကိုင်တော့တာကြောင့် စပယ်အေးလည်း မုန့်တိုက်ကို လိုက်သွားတဲ့အခါ မန်နေဂျာ အသစ် ဇော်ပိုင်လင်း ဆိုတဲ့ လူက မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ဆရာ မရှိဘူး..မန္တလေးကို သွားနေတယ် လို့ ပြောပြီး စပယ်အေးကို ခပ်တန်းတန်း ဆက်ဆံသည် ။ တကယ်ဆို စပယ်အေးက အကိုနဲ့ မကြာခင် လက်ထပ်မယ့် ချစ်သူ ပါ ။

တလကို ပေးနေကျ ငွေငါးသိန်းလည်း မရတော့ဘူး ။အကိုက အဆက်ဖြတ်တဲ့သဘော ဖြစ်နေတာကြောင့် စပယ်အေးလည်း ဝင်ငွေလည်း မရှိတော့တာကြောင့် အလုပ် ရှာရတော့သည် ။ အလုပ်ကလည်း တကယ်တမ်း လိုချင်တော့ မလွယ်ဘူး ။

အိမ်ဘေး ကပ်ရက်က ခိုင်မာလာနှင်းဆီ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက သူ လုပ်နေတဲ့ စားသောက်ဆိုင်မှာ အလုပ်ရအောင် ပြောပေးမယ် လို့ ပြောလို့ သူနဲ့ စပယ်အေး လိုက်သွားကြည့်သည် ။

စားသောက်ဆိုင်က အရက်သမားတွေ မူးပြီး စားပွဲထိုး ကောင်မလေးတွေကို ဖက်လားကိုင်လား လုပ်တဲ့ စားသောက်ဆိုင် ဖြစ်နေသည် ။ အလုပ်ကလည်း မရနိုင်လို့ ဒီမှာဘဲ တခြားအလုပ် ကောင်းကောင်း မရခင် ခဏ လုပ်ဖို့ စပယ်အေး ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည် ။

ကံမင်းထူးသည် အောင်မင်းဆွေဆိုတဲ့ ထောက်လှမ်းရေး ဆိုတဲ့လူရဲ့ ပညာပေးမှုတွေကြောင့် စီးပွား ချွတ်ခြုံကျ သထက်ကျပြီး စိတ်ဓါတ်လည်း အရမ်းကျသွားသည် ။ မိန်းမက မောင်းထုတ် စွန့်ပစ်လိုက်လို့ တိုက်တွေ ကားတွေ လည်း မရှိတော့တာကြောင့်လည်း ပါသည် ။ ပင်ကိုယ် ရုပ်ရည်လေးက ရှိသေးတော့ ကျောင်းသူ ကောင်မလေးတွေကတော့ ဆရာ..ဆရာနဲ့ ဝိုင်းနေဆဲပါဘဲ ။

သို့ပေမယ့် ကံမင်းထူး သင်္ခန်းစာ ရသွားပြီလေ ။ ခဲမှန်ဘူးတဲ့ စာသူငယ် ဖြစ်သွားပြီ ။ တခါသေဘူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်လို့ပြောမလား ။ အမှတ်ပြင်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်တာ မခံရဲတော့ဘူး ။မိန်းမကို ဖုန်းဆက်ဆက်ပြီး ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန်ပေမယ့် မိန်းမက ခုထိ စိတ်မပြေသေးဘူး ။

ကံမင်းထူးလည်း ကာမ မဆက်ဆံရတာ ကြာလာတော့လည်း စိတ်တွေက တအားကို တောင့်တလိုလားနေပြီးမနက်ခင်းသာ မကဘဲ ခဏခဏ ငပဲက မတ်မတ်နေသည် ။အတန်းကျကျပြီး ကျောင်းမှာဘဲ ကြာနေတဲ့ ကျောင်းသားကြီး တယောက်က သူရောက်ခဲ့တဲ့ မက်မပြေ ဆိုတဲ့စားသောက်ဆိုင်အကြောင်းကို ကင်တင်းက လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ဟောင်ပွာဟောင်ပွာနဲ့ ပြောနေတာကို ကံမင်းထူး ကြားပြီး စိတ်ဝင်စားနေသည် ။ 

မက်မပြေက အရက်ကို အသားပေး ရောင်းတဲ့ စားသောက်ဆိုင် ဖြစ်ပြီးသီးသန့် အထူးခန်းလေးတွေလည်း ရှိသည် ။ စားပွဲထိုးကောင်မလေးတွေက ကိုယ့်ကို စီးကရက်မီးညှိပေး အရက်ငှဲ့ပေးနဲ့ ပြုစုသည် .. ။ပေါင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းတာမျိုး ..နို့ကိုင် အဖုတ်နှိုက်တာမျိုးတွေ လုပ်လို့ရသည် ။ မက်အောင် ပေးနိုင်ရင်တော့ ချိန်းပြီး ဖိုက်လို့ရသည် တဲ့ ။

အင်း..ကံမင်းထူးကလည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတော့ စိတ်ဝင်စားသွားပြီ ။ညပိုင်း တယောက်ထဲ အင်တာနက်က မြန်မာအပြာ ဇာတ်လမ်းတွေ ဝင်ဖတ်လိုက် နိုင်ငံခြားအပြာဆိုက်တွေ ဝင်ကြည့်လိုက် လုပ်ရင်း စိတ်က ထန်လာသည် ။ မက်မပြေဆိုင်ကို သွားလေ့လာချင်နေတာမို့ အခုဘဲ သွားလိုက်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ 

လတ်တလော ကံမင်းထူးသည် တပတ်ရစ် တိုယိုတာကားဟောင်းလေး တစီး ဝယ်စီး နေသည် ။ မိန်းမရဲ့ ကားတွေနဲ့ သွားလာတုံးကလို မထယ်ဝါတော့ပေမယ့် ဘတ်စ်ကား တိုးစီးရတာထက်တော့ အဆင်ပြေသေးသည် ။မက်မပြေသည် သူထင်ထားတာထက်တောင် သားနား လှပ အဆင့်မြင့်သည် ။

ကြိုဆိုနေတဲ့ ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးတွေကို စတွေ့တာနဲ့တင် ဒီဆိုင်ကို အထင်ကြီးသွားသည် ။ ဖြူဖြူသွယ်သွယ် အချောအလှလေးတွေ ချည်းဘဲ ။ ကံမင်းထူးတို့ အကြိုက်ပေါ့ ။ဧည့်ကြိုကောင်မလေးက အထူး ပရိုက်ဘိတ် အခန်းတွေ ရှိပါတယ်...ယူချင်ပါလား...လို့ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပြောပြတော့ ကံမင်းထူးလည်း ဈေးနှုံးကို မေးကြည့်လိုက်သည် ။ ဈေးနှုန်းက သူတတ်နိုင်တဲ့ဟာမို့ ယူချင်တယ် လို့ဖြေလိုက်သည် ။ ကောင်မလေးက ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်သွားသည် ။ အတော်ကျယ်ဝန်းတဲ့ အခန်းလေးပါဘဲ ။သစ်လွင်တဲ့ နှစ်ယောက်ထိုင် သားရေဆိုဖါကြီးတလုံးနဲ့ စားပွဲရှည်လေးတလုံး ရှိနေသည် ။

" လူကြီးမင်း အတွက် ဝန်ဆောင်မှု ပေးမယ့် မိန်းကလေး မကြာခင် ရောက်လာပါလိမ့်မယ်...အစားအသောက်တွေကို သူကဘဲ မှာပေးပါမယ်ရှင်..." လို့ ပြောပြီး ဧည့်ကြိုကောင်မလေး ပြန်ထွက်သွားသည် ။

အခန်းက လေအေးစက် နဲ့မို့ အေးနေသည် ။မီးက ခပ်မှိန်မှိန် ။ စားပွဲရှည် အပေါ်မှာ ဖရောင်းတိုင် အရှည်တချောင်းကို ထွန်းထားသည် ။

အင်း..ဘယ်လို ကောင်မလေး လာမလဲ....စောစောက ဧည့်ကြိုကောင်မလေး လို ချောချောလေး ဖြစ်ပါစေ လို့သူ စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီး ဆုတောင်းလိုက်သည် ။

နာရီရဲ့ စက္ကန့်တံတွေက နှေးကွေးလွန်းနေသည် လို့ ထင်နေမိသည် ။ လူမရှိတဲ့ အခန်းလေးထဲ ထိုင်စောင့်နေရတာ ။ ဘယ်လိုကောင်မလေး လာမလဲ ဆိုတာကတော့ စိတ်ဝင်စားစရာပါ ။မျက်လုံးကို စုံပိတ်ပြီး ဆိုဖါခုံနောက်ကျောမှာ မှီနေလိုက်သည် ။တံခါးပွင့်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ပြီးတော့ ဖိနပ်သံ ။

မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ အိုး ...။ အချောလေး တယောက် သူ့ရှေ့မှာ ရောက်နေသည် ။နေပါအုံး ။ ဒီမိန်းကလေးကို တွေ့ဖူးသလိုလိုဘဲ ။ စဉ်းစားလို့ မရ ။ မစဉ်းစားတော့ ။ကောင်မလေးက သူ့ဘေးမှာ လာထိုင်သည် ။

" အကို..ဘာစား..ဘာသောက်မလဲဟင်...."

" ဘာရလဲ...."

" အကုန်အစုံရတယ် အကို......ဒီမှာ မရတာ မရှိဘူး ...ဘာလိုလို ရတယ် . . "

သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တာက အဓိပ္ပါယ် နှစ်ခွ လိုလို ...။

" တကယ် ဘာလိုလို ရလား....."

" ရတယ် အကို..ဥပမာ ဆိုကြပါစို့...မြွေသားဟင်း ရမလားလို့ မေးခဲ့ရင် လွင့်က ရမယ် လို့ ဖြေမှာ...ခိခိ...."

" နံမည်က လွင့်တဲ့လား....."

" ဟုတ်တယ်...အကို....ခိခိ....."

" မြွေသားက တကယ် ရတာလား...."

" အင်း...ဂျီသား ရော..ဆတ်သားရော....ယုန်သားရော....အကုန်အစုံ ရတယ်..."

" အဲဒါတွေတော့ မစားချင်ပါဘူး....အရင်ဆုံး ဘီယာတပုလင်း မှာပေးမလား ..."

" ဟုတ် ရပါတယ် အကို အမြည်း တခုခု စားပါလား...."

" ဘာ ရမလဲ..."

" အစုံ ရပါတယ်ဆို...ငါးရှဉ့်ကြော်..ငါးရှဉ့်ချဉ်စပ်...ဘဲကင်....ဝက်ခေါက်ကင်...ငါးကင်...."

" တော်ပြီ...မြေပဲလှော် ရမလား..."

" ရတယ် အကို...မှာလိုက်မယ်နော်..."

" အင်း..."

လွင့်က အိုင်ပက်လေးကနေ မှာနေတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။

" အကို့ကို လွင့် တွေ့ဖူးသလိုဘဲ..ဘယ်မှာ တွေ့ဖူးလည်း မမှတ်မိဘူး ....     "

" အင်း..အကိုရောဘဲ လွင့်ကို တနေရာရာမှာ တွေ့ဖူးသလိုဘဲ....."

" အင်း သေချာပါပြီ..ဒါဆို..အကို ဆွိကိတ်မုန့်တိုက်ကို ရောက်ဖူးလား..."

" ဟာ...ရောက်ဖူးတာပေါ့..အဲဒါ ..အကို့မိတ်ဆွေရဲ့ မုန့်တိုက်ဘဲ...ကိုဇေယျာလှိုင် လေ...."

" ဒါဆို အကိုက သူ့မိတ်ဆွေ..ကိုကံမင်းထူး လား...ခုမှ ပို မှတ်မိလာတယ်...."

" ဟုတ်တယ်...ကိုယ်က...ကံမင်းထူး..."

" ဟာ...လာဆုံနေတယ်နော် ...အကိုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး လွင့် သိထားတာ တခု ရှိတယ်..သိလား....."

" နေအုံး..လွင့်က ကိုဇေယျာလှိုင်ရဲ့ ချစ်သူလား....သူ ပြောဖူးတယ်....အကို့ကို...."

" အခု သူက ဖြတ်သွားပြီ အကို.....လွင့် တကယ့်နံမည်က စပယ်အေးပါ ..ဒီရောက်တော့ လွင့်လို့ ပြောင်းလိုက်တာ..."

" သူက ဖြတ်လိုက်တယ် ဟုတ်လား...."

" ဟုတ်တယ်...ကျမကို ရိုးအီသွားပြီလေ..အခု အသစ်တယောက်နဲ့ တွဲနေတယ်...."

" အို....စိတ်မကောင်းပါဘူး ....    "

" ဒီထက် စိတ်မကောင်း စရာ သတင်း ကျမမှာ ရှိတယ်...အခိ..အကို မုန့်ဖိုးကောင်းကောင်း ပေးရင် ကျမ ပြောပြမယ်..."

" ဘာသတင်းလဲ..."

" အကိုနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သတင်းပါ..အရေးကြီးတယ် ထင်တာဘဲ..အကို သိချင်ရင်ပေါ့.."

" သိချင်တာပေါ့..ပြောလေ..မုန့်ဖိုး ပေးပါမယ်..."

စပယ်အေးက ဇေယျာလှိုင်က သူ့တပည့်တွေကို ထောက်လှမ်းရေး အယောင်ဆောင်ခိုင်းပြီး ငွေတောင်းခိုင်းတဲ့ကိစ္စကို ကံမင်းထူးကို ကြားသိသမျှ ပြောပြလိုက်တော့ ကံမင်းထူးလည်း သူ့အပေါ် ဇေယျာလှိုင် မကောင်းတာကို သိသွားရပြီး အောင်မင်းဆွေ ဆိုတာလည်း ထောက်လှမ်းရေး အတုကြီးဘဲ ဆိုတာ သိလိုက်ရလို့ သူ စိတ်အေးသွားရသည် ။

လွင့် ဖြစ်နေတဲ့ စပယ်အေးကို သတင်းအတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောပြီး မုန့်ဖိုးတွေ အများကြီး ပေးလိုက်သည် ။ ဇေယျာလှိုင် စွန့်ပစ်လိုက်တဲ့ စပယ်အေးသည် သူ့အတွက်တော့ အင်မတန်မှ ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်း ဖြစ်နေလို့ ဒီဆိုင်မှာ အလုပ်မဆင်းတဲ့နေ့မှာ အပြင်မှာ တွေ့ကြဖို့ ချိန်းလိုက်တော့ စပယ်အေး ( ခေါ် ) လွင့်က လည်း တွေ့မယ်လို့ သဘောတူလိုက်သည် ။

တင်နှင်းမာသည် စိတ်ဆာလောင်တိုင်း သူ့အလုပ်သမားလေး စိုးမိုးအောင်နဲ့ လိုးနေခဲ့တာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ ။ စိုးမိုးအောင်လည်း လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ကျော်ဆောင်ကို သူ တင်နှင်းမာကို လိုးနေတဲ့အကြောင်း  ပြောပြလိုက်သည် ။

ကျော်ဆောင်က ရိပ်မိလာပြီး သူ့ကို မေးလာတဲ့အတွက် သူ မညာတော့ဘဲ ပြောပြလိုက်တာ ဖြစ်သည် ။ ကံမင်းထူးနဲ့ တင်နှင်းမာတို့ တရားဝင် ကွာရှင်း ပြတ်စဲလိုက်ပြီးတဲ့ အချိန် ကျော်ဆောင်က စိုးမိုးအောင်ကို 

" မင်းဒေါ်လေးကို အပိုင်ကြံလိုက်ပါလား...ဒေါ်လေးတို့ ချမ်းသာတာတွေ တနေ့မှာ မင်းလက်ထဲကို အကုန် ရောက်လာမယ်ကွ...အဖိုးကြီး အဖွားကြီးကလည်း တရားအားထုတ်နေတာ..အသက်တွေလည်း ကြီးကြပြီ...."

လို့ တိုက်တွန်းသည် ။ ကျော်ဆောင်သည် သူကိုယ်တိုင်လည်း ဒေါ်တင်နှင်းမာကို လိုးချင်နေတာ တပိုင်းသေနေသည် ။ အမြဲဘဲဒေါ်တင်နှင်းမာက စိုးမိုးအောင်ကို အထာခင်း သလိုဘဲ သူ့ကို ခင်းလာပါစေ လို့ အခါခါ အကြိမ်ကြိမ် ဆုတောင်းခဲ့သည် ။ သို့ပေမယ့် ဒေါ်တင်နှင်းမာက သူ့ကို ဖုတ်လေတဲ့ ငပိ ရှိတယ်လို့တောင်မထင်ခဲ့ဘူး ။

စိုးမိုးအောင်နဲ့ တင်နှင်းမာသည် ဟိုးတုံးကတော့ ပွဲရုံ အပေါ်ထပ် ထပ်ခိုးလေးက ရုံးခန်းလေးထဲမှာ လိုးတတ်ကြပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ဟိုတယ်ခန်းတွေမှာဘဲ လိုးကြတာကြောင့် ကျော်ဆာင် အဖို့ သူတို့ လိုးပွဲကို  ချောင်းကြည့်ဖို့ အခွင့်အရေး မရတော့ဘူး ။

စိုးမိုးအောင်ကလည်း အရင်တုံးကလို တင်နှင်းမာကို သိပ် မလေးစားတော့ ။ သူ့စိတ်ကြိုက် လိုးလို့ရနေတဲ့ သူ့စော်ကြီးမို့ သူကတောင် ဆရာပြန်လုပ်ချင်လာသည် ။ လိုးကြတဲ့ အခါ တင်နှင်းမာကို လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး  လိုးတဲ့အခါ တင်နှင်းမာရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို လက်ဝါးနဲ့ တဖျန်းဖျန်း ရိုက်နှက်လိုက် ဖင်နှစ်လုံးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်ကို လက်ညှိုးလက်ခလယ်ပူးပြီး ထိုးဆွလိုက် လုပ်ခဲ့တာ အကြိမ်ကြိမ် ။တင်နှင်းမာက သူလုပ်တိုင်း ခံနေလို့ တင်နှင်းမာ အပေါ် သူလွှမ်းမိုးလို့ ရသည် လို့ ထင်လာပုံရသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း စိုးမိုးအောင် အချိုး ပြောင်းလာတာကိုရိပ်စားမိ လာသည် ။ စိုးမိုးအောင် လိုးပေးတာကိုလည်းရိုးအီလာသည် ။ တလီးမကောင်း တလီးပြောင်းချင်လာသည် ။ စိုးမိုးအောင်ကို အခွင့်အခါကောင်းရင် သူ့အနားက ကန်ထုတ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

အရင်တုံးက ယောက်ျား ရှိရက်နဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း ကဲတာမို့ သူ့ကို ကန်ထုတ်ရင် လိုက်ပြီး အရှက်ခွဲတာတွေ လုပ်နိုင်သည် ။ အခုတော့ လင်နဲ့လည်း ကွဲပြီးပြီ ဆိုတော့ ဘာမှ ဂရုမစိုက်တော့ ။တနေ့မှာ ပွဲရုံက ငွေစာရင်းတွေ စစ်ကြည့်တော့ ငွေတော်တော်များများ ပျောက်ဆုံးနေသည် ။ လူယုံကြီး ဦးဉာဏ်ကို ခေါ်မေးတော့ စိုးမိုးအောင် တာဝန်ယူတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေမှာ ငွေတွေ ကွာနေတာ လို့ သိလိုက်ရသည် ။

တင်နှင်းမာလည်း နဂိုထဲက စိုးမိုးအောင်ကို ကစ်ထုတ်ချင်နေတာ ဆိုတော့ အကြောင်းပြလို့ ကောင်းသွားပြီး စိုးမိုးအောင်ကို ဒီပြစ်ချက်နဲ့ အလုပ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

စိုးမိုးအောင်မှာလည်း တင်နှင်းမာက ဒီလို မောင်းထုတ်ပစ်လိမ့်မယ်လို့ လုံးလုံး မမျှော်လင့်ခဲ့တော့ တော်တော့်ကိုတုန်လှုပ်သွားသည် ။ ရုတ်တရက် ငွေပုံကြီးပေါ် ထိုင်နေရာက ဗြုံးဆို ပလက်ဖေါင်းပေါ်ကို ဆင်းလိုက်ရလို့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန် မသိ ။ ဒေါသတွေ ထွက်ပြီး ရူးမတတ် ခံစားနေရသည် ။

စိုးမိုးအောင်ကိုလည်း အလုပ် ထုတ်လိုက်ရော လှဆောင်က မတရားဘူး ဘာညာနဲ့ ထကြွလို့ တင်နှင်းမာလည်းကျော်ဆောင်ကိုပါ အလုပ်ကနေ ထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ကျော်ဆောင်ကလည်း သူ့ကို အလုပ်ထုတ်လိမ့်မယ်လို့ထင်မထား ။ မျှော်လင့်မထားလို့ ငိုကြီးချက်မနဲ့ ပြန်တောင်းပန်သည် ။ တင်နှင်းမာလည်း ဘယ်လိုဘဲ တောင်းပန် ပေမယ့် ကျော်ဆောင်ကို မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ကျော်ဆောင်က တဟီးဟီးနဲ့ ချုံးပွဲချ ငိုပြီး.." ခင်ဗျားတို့ သူဌေးတွေက အသဲနှလုံး မရှိကြဘူး ..စာနာစိတ် မရှိကြဘူး..ကျုပ်တို့ နင်းပြား ကျောမွဲတွေကို တအား အနိုင်ကျင့်ကြတယ်....အလုပ် ထုတ်ပစ်တယ်...မတရားဘူး..." လို့ အော်ပြောရင်း ထွက်သွားသည် ။

ညနေစောင်းလာပြီမို့ ဦးဉာဏ်က ပွဲရုံကို ပိတ်လိုက်ပြီ ။တံခါးတွေ ပိတ်လိုက်တဲ့ အချိန် တင်နှင်းမာသည် သူ့ ထပ်ခိုးက ရုံးခန်းလေးထဲမှာ ထိုင်နေသည် ။ စိတ်ထဲမှာစိုးမိုးအောင်နဲ့ ကျော်ဆောင်တို့ကို ထုတ်ပစ်လိုက်ရတာ စိတ်မကောင်း မဖြစ်မိဘူး ။ စိတ်တောင် ပေါ့သွားသေးသည်။

ငကန်းသွားရင် ငစွေ လာလိမ့်မည် ။

" ဦးဉာဏ္...."

" ဗျာ........"

" ခဏ တက်ခဲ့ပါဦး...."

" ဟုတ်..."

ဦးဉာဏ် လည်း တင်နှင်းမာရဲ့ ရုံးခန်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ စိုးမိုးအောင်နဲ့ ဖြစ်တာတွေရော စိုးမိုးအောင် ပြောင်းလဲလာတာတွေရော ဦးဉာဏ် အကုန် သိသည် ။ တွေ့သည် ။ဒါကြောင့်လည်း တင်နှင်းမာက စိုးမိုးအောင်ကို ကန်ထုတ်ချင်သည် လို့ တိုင်ပင်လာတော့ ဦးဉာဏ်က ထောက်ခံလိုက်သည် ။ ဆရာမ ထုတ်ချင် ထုတ်လိုက်ပါ..လူလိုရင်  ရှာပေးမည်...လို့ ပြောခဲ့သည် ။ အခုတော့ကျော်ဆောင်ကိုပါ ထုတ်လိုက်တာကြောင့် လူသစ် နှစ်ယောက် ရှာပေးရတော့မည် ။

" လာ..ဦးဉာဏ်...ထိုင်....အလုပ်ကိစ္စ ဆွေးနွေးရအောင်..."

" ဟုတ်..တူမလေး... .."

ဦးဉာဏ်က အလုပ်စားပွဲရှေ့မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာရဲ့ မိဘတွေ လက်ထက်ထဲက လုပ်လာသူမို့တင်နှင်းမာကို " တူမလေး " လို့ ခေါ်ခဲ့သည် ။ တကယ်တော့ ဦးဉာဏ်သည် တင်နှင်းမာ မိဘတွေရဲ့ တပည့်တယောက်သာ ဖြစ်သည် ။ ဘာမှ ဆွေမျိုး မတော်စပ် ။

လည်ဟိုက် ဘလောက်စ် ဝတ်ထားတဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ ဖြူဝင်းတဲ့ ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေကို ဦးဉာဏ် မြင်လိုက်ရသည် ။ တံခါးတွေ ပိတ်ထားတဲ့ ပွဲရုံထဲ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိနေသည် ။

" ဦးဉာဏ်...ကျမတော့ ဟိုနှစ်ယောက်ကို အလုပ်က ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီ....အလုပ်သမား အသစ် ရှာဖို့က ဦးဉာဏ်ရဲ့ တာဝန်ဘဲနော်...ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား..."

" ဖြစ်ပါတယ်...တူမလေး...."

တင်နှင်းမာက စိုးမိုးအောင်လို အလုပ်သမား ကောင်လေးကို ရက်ရက်ရောရော  ကုန်းခဲ့တဲ့စော်မို့ ရမက်ပြင်း တဏှာကြီးမည်က သေချာနေသည် ။ ဦးဉာဏ်လည်း မိန်းမက သွေးဆုံး အသက်ကလည်း ထောက်နေပြီမို့ သူ့ကိုလိင်ကိစ္စအတွက် လုံးဝ အကပ်မခံတော့လို့ မိန်းမလိုးချင်နေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။

ဦးဉာဏ်သည်လည်း သွေးနဲ့သားနဲ့ ယောက်ျားတယောက်ဘဲ ဖြစ်လို့ ပွဲရုံမှာ အတူတူ နီးနီးကပ်ကပ် လုပ်နေတဲ့အခါ တင်နှင်းမာရဲ့ အလှအပတွေကို ရင်ဖို စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့တာတွေ ရှိတာပေါ့ ။ သို့ပေမယ့် ကိုယ့် အလုပ်ရှင်ထမင်းရှင်မို့ မသိယောင်ဆောင် စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ်ခဲ့ရတာ ကြာပြီ ။

တကယ်လို့ တင်နှင်းမာကသာ ဦးဉာဏ် ကျမကို လိုးမလား လို့ မေးခဲ့ရင် ဦးဉာဏ်သည် ရှိသမျှ ခွန်အားတွေကိုအကုန် ထုတ်သုံးပြီး တင်နှင်းမာကို အပီလိုးပေးချင်နေသည် ။တင်နှင်းမာကလည်း ငယ်ငယ်ထဲက အတူတူ နေခဲ့တဲ့ ဦးဉာဏ်ကို အတွင်းသိ အစင်းသိ ဆိုသလို သိခဲ့သည် ။

ယုတ်စွအဆုံး ဦးဉာဏ်ရဲ့ ငပဲတန် ဘယ်လောက် ကြီးသည် ဆိုတာက အစ သိသည် ။ ဦးဉာဏ်သည် ပွဲရုံရဲ့အနောက်က ရေချိုးခန်းမှာ မပြန်ခင် ရေချိုးလေ့ ရှိတော့ ဆယ်ကျော်သက် မြီးကောင်ပေါက်လေး တင်နှင်းမာသည် အပေါ်ထပ် ထပ်ခိုးကနေပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ရေချိုးနေတဲ့ ဦးဉာဏ်ကို ကြည့်လေ့ရှိတာကြောင့် သူ့ငပဲတန်ကြီးကို တွေ့ဖူးမြင်ဖူးခဲ့သည် ။

" ဦးဉာဏ်...မရိုမသေနော်..ကျမလေ..ဟိုနှစ်ယောက်ကို အလုပ်ထုတ်ခဲ့ရလို့ စိတ်ထဲ သိပ် မကြည်လင်ဘူး..ဇက်ကျောတွေ တက်သလိုဘဲ..ကျမကို ဇက်ကျော နဲနဲလောက် ဆွဲပေးနိုင်မလားဟင် .."

လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ ဦးဉာဏ်လည်း ချက်ချင်း ထပြီး.." ရတာပေါ့ တူမလေးရယ်..." လို့ ပြန်ပြောရင်း တင်နှင်းမာ  ထိုင်နေတဲ့ ကုလားထိုင်ရဲ့ အနောက်ဖက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စပြီး နှိပ်ပေးလိုက်ပါသည် ။

တင်နှင်းမာကို နှိပ်နေရင်း အပေါ်စီး မြင်ကွင်းကနေ သူမရဲ့ ထွားတင်းတဲ့ ရင်စိုင်တွေရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို တွေ့နေရသည် ။ 

" အင်း....ကောင်းလိုက်တာ..ဦးဉာဏ်က တော်တော် လက်သန်တာဘဲ....နှိပ်တတ်တယ်...." လို့ တင်နှင်းမာက ချီးမွမ်းစကား ပြောလိုက်သည် ။ တင်နှင်းမာ စိတ်ထဲမှာ စိုးမိုးအောင်ကို ဦးဉာဏ်နဲ့ အစားထိုး ကြည့်နေသည် ။

လီးကတော့ စပါယ်ရှယ်ကြီးသည် ။ အသက်က မငယ်တော့လို့ စိုးမိုးအောင်လောက်တော့ လိုးအား ကောင်းပါ့မလား လို့ တွေးမိလိုက်ရင်း ပြုံးမိသွားသည် ။ ဦးဉာဏ်မှာလည်း နှိပ်ပေးနေရင်း နူးညံ့ အိစက်တဲ့ တင်နှင်းမာရဲ့ပုခုံးနဲ့ လည်တိုင်တွေရဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့် ပေါင်ကြားက ငပဲကြီးက မာတောင်လာနေသည် ။

အပိုင်း ( ၅ )  ဆက်ရန် >>>>