လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၂ )

လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၂ )

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

 ( ၇ ) လှလှသစ်။

လောကတွင် သင်ဆရာ၊ မြင်ဆရာ၊ ကြားဆရာ ဟူ၍ ဆရာ ၃ မျိုးရှိသည့်အနက် လှလှသစ် ကိုမြင်ဆရာနေရာတွင် ထားလျှင်ကား ထား၍ရပေလိမ့်မယ်။ အမှန်ကား မြင်ဆရာသည် လှလှသစ် တဦးတည်းကို ပြောလျှင်ကား ပြည့်စုံမည်မဟုတ်၊ လှလှသစ်၏ ချစ်သူ ကိုလှမိုး ကိုပါထည့်သွင်းပြောရမည် ဖြစ်ပေသည်။

အရွယ်ရောက်လာပြီဖြစ်သော လှလှသစ်သည် လူငယ်သဘာ၀ ချစ်သူရီးစားရလေသည်။ ဒီရပ်ကွက်သည်စိတ်ကူးယဉ် ဆံသောရပ်ကွက်မဟုတ်ပေ။ စိတ်ကူးယဉ်တတ်သောသူများ လုပ်လေ့လုပ်ထ ရှိသည့် အလုပ်များကို မလုပ်ချေ၊ လုပ်ရန်လည်း အခြေအနေက မပေးချေ။ လက်တွေ့ကျပေသည်။

လှလှသစ် နှင့် ကိုလှမိုး သည်ချစ်သူဘာ၀ ချိန်းတွေ့တော့သည်။ ဒီရပ်ကွက်တွင် ချစ်သူတို့ နားခိုရာပန်းခြံလည်းမရှိချေ၊ စားသောက်ရင်း စကားစမြည် ပြောရန် ဆိုင်ကောင်းကောင်းလည်း မရှိချေ၊ ထို့ကြောင့်သဘာဝကျကျပင် ကိုလှမိုးသည် အရဲစွန့်ကာ လှလှသစ် အိမ်နောက်ဖေးသို့ ဝင်ရောက်တွေ့ဆုံရလေသည်။

လှလှသစ်သည် ချစ်သူရီးစား ရသည်ကပင် မိခင်ကြီးအားတိုးတိုးတိတ်တိတ် အသိပေးထားရလေသည်။ထိုမှသာ ချင်းနင်းဝင်ရောက်လာသော သမက်လောင်းအား မသိချင်ယောင်ဆောင်နေ၍ ရပေလိမ့်မည်။မိခင်ကြီးကလည်း ဖခင်ကြီးအားထုံးစံအတိုင်း သမီးအခြေအနေကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပင် ပြောပြလေသည်။ဖခင်ကြီး ဦးလှဖေသည် ကိုလှမိုးဆိုသည့် အမည်ကြားကတည်းကပင် မည်သည့် ကန့်ကွက်စကားမှ မဆိုချေ။လှမျိုးရိုးကို ထိမ်းသိမ်းမည့်သမီးဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။

ချိန်းထားသည့်နေ့တွင် လှလှသစ်သည် တိတ်တဆိတ် အိပ်ယာမှ ထကာ အိမ်နောက် မီးဖိုခန်းသို့သွားရောက်၍ နောက်ဖေးတံခါးအား မင်းတုန်းဖြုတ် အသာဟပေးလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ် ဟပေးလိုက်သောတံခါးမှ အသာအယာတိုးဝင်ကာ မီးဖိုချောင်တွင်ပင် ထိုင်၍လှလှသစ်အား ချစ်သူတို့ ဘာ၀ ပြုမူလေတော့သည်။

ထိုသို့ပြုမူသည်ကို အမှတ်မထင် တွေ့မိသူမှာ လှလှလေးပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။ လှလှလေးတို့ အိမ်သည်ဒီရပ်ကွက်တွင် ရှိသော တခြားအိမ်များကဲ့သို့ပင်ဖြစ်လေသည်။ မိဘ ၂ ပါးသည် အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းတွင်အိပ်၍ သားသမီး များမှာကား တခုတည်းသော အိပ်ခန်းအတွင်း၌ ခြင်ထောင်တလုံးစီထောင်၍တန်းစီအိပ်လေသည်။ ခြင်ထောင်သည်ကား ကိုယ်ပိုင်အခန်းကဲ့သို့ပင်တည်း။

ထိုနေ့ကလှလှသစ်သည် သူ့ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်၍ ခြေဖေါ့နင်းကာ မီးဖိုချောင်ဘက် ထွက်သွားသည်ကိုအိပ်မပျော်သေးသော လှလှလေးသည် အမှတ်မထင် သိလိုက်ရလေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးလည်းလှလှသစ် ဘာလုပ်မည်ကို သိလိုသဖြင့် ခြင်ထောင်ထဲမှ အသာထွက်ကာ မီးဖိုနှင့် အိပ်ခန်း ကာထားသောနံရံကြားမှ ချောင်းကြည့် မိတော့သည်။ညသည် မှောင်သင့်သလောက်မမှောင်ချေ၊ လှလှသစ်လှုတ်ရှားမှု့များကို လှလှလေးသည် နံရံကြားမှ ကောင်းကောင်းမြင်နေရသည်။ လှလှသစ်သည် မီးဖိုချောင် မင်းတုန်းအား အသံမကြားအောင် အသာမ၍ ဖြုတ်လေသည်။

ထိုနောက် တံခါးအား အသာဟလိုက်ရာ ပထမ အပြင်မှ အသင့်စောင့်နေသည့် ကိုလှမိုးသည် မီးဖိုချောင်အတွင်းသို့ တိတ်တဆိတ်ချဉ်းနင်းဝင်ရောက်လာလေတော့သည်။အိမ်ထဲရောက်လာသည်နှင့် ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ်ကို လှမ်းဖက်ကာ နေရာတွင်ပင် အတူထိုင်ချလိုက်လေသည်။

တဦးနှင့် တဦးမည်သည့်စကားမျှ မဆိုချေ၊ ဆိုစရာလည်း မလိုချေ။ တယောက်နှင့် တယောက် နားလည်မှု့ ရှိပြီးဖြစ်နေဟန်တူလေသည်။ ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ်အား ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ မျက်နှာကို အလင်းရောင် ဝါးဝါးအောက်တွင် ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်လေသည်။ ကိုလှမိုး၏မျက်လုံးများကား အရောင်တလဲ့လဲ့တောက်ပနေသည်ဟုထင်ရပေသည်။ လှလှသစ်ကား ကိုလှမိုး၏ အကြည့်ကို မခံနိုင်၊ မျက်လွှာချသွားရလေတော့သည်။

ထိုအခါ ကိုလှမိုး၏ မျက်နှာသည် လှလှသစ်၏ မျက်နှာနှင့် ပူးကပ်သွားလေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း ကိုလှမိုးဘာလုပ်မည်ကို သေချာကြည့်နေမိတော့သည်။ ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ်၏ နဖူးလေးကို နမ်းသည်။ ပါးလေးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းသည်။

နဖူးလေးကို နမ်းလိုက် ပါးလေးကို နမ်းလိုက် ဖြင့် ကိုလှမိုး သည် တပြန်ပြီး တပြန်နမ်းနေရာမှ လှလှသစ်၏ နှုတ်ခမ်းအစုံအား သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် လှမ်းငုံလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါ လှလှသစ်၏ ခန္တာကိုယ်သည်ကိုလှမိုး ရင်ခွင်တွင် ကော့၍လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုလှမိုး၏ လက်တဖက်ကလည်း လှလှသစ်၏တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်၍ နေလေသည်၊

ထိုမျှဖြင့် အားမရပါချေ၊ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်နေသော လက်သည် လှလှသစ်၏ အင်္ကျီကို အပေါ်သို တဖြေးဖြေး ပင့်တင်လေတော့သည်။ ပင့်တင်ရင်း ပေါ်လာသော အသားစိုင်များကိုလည်း ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်လေသည်၊ထို့နောက် ကိုလှမိုးခေါင်းသည် ဟင်းလင်းပွင့်နေသော လှလှသစ်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။

ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ် ရင်နှစ်မွှာအား တခုပြီး တခု ငုံ၍ စို့လေတော့သည်။ တခု စို့တိုင်း နောက်တခုအားအလကားမထားချေ။ လက်ဝါးဖြင့်အုပ်၍ ပွတ်သတ်ညှစ်ကစားလျှက် ရှိနေတော့သည်။ လှလှသစ်လည်း ပို၍ပို၍ကော့လာချေပြီ၊ ၂ ဦးစလုံးကား ထိုင်နေရာမှ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲလျှောင်းလုနီးနီးပင် ဖြစ်နေလေပြီ၊

ကိုလှမိုးကား တဆင့်ပြီးတဆင့် တက်လာချေပြီ၊ ရင်သားအစုံအား ပွတ်သတ်ညှစ်ကစားနေသောလက်သည်ရုတ်ချည်း လှလှသစ် ခါးတွင်လျှော့ရဲရဲဖြစ်နေသော ထမီအတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားလေတော့သည်။ လှလှသစ်သည် ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားပြီး ကိုလှမိုးလက်ကို ထမီပေါ်မှ လှမ်းဆုတ်ရင်း ဆင်းထားသော ပေါင် ၂ ချောင်းကို အတင်းစေ့လိုက်လေသည်။

သို့သော် ကိုလှမိုးလက်သည် ထမီအတွင်းမှ ပြန်မထွက်လာပါ။ လှလှသစ်၏ စေ့ထားသော ပေါင်သာတဖြေးဖြေးကားလာကာ လူကကိုလှမိုး၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ အတင်းဖက်တွယ်တိုးဝင်လေတော့သည်။လက်ကလည်း ကိုလှမိုးကို အတင်းဖက်ထားလေတော့သည်။ ထမီအတွင်းက ကိုလှမိုး လက်သည်ကားအဆက်မပြတ်လှုတ်ရှားသည်ကို လက်ပေါ်တွင် ဖုံးနေသော ထမီကသက်သေခံလျှက်ရှိနေပေသည်။

တိတ်ဆိတ်သော ညတွင် မီးဖိုခန်းတခုလုံးသည် အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းတို့ဖြင့် ဆူညံနေသယောင်ယောင်ဖြစ်နေလေသည်။ သို့သော် ထိုအသံအား လှလှလေး တယောက်တည်းသာကြားနေရပေသည်။ အသက်ရှုသံတို့သည် ပြင်းသထက် ပြင်းလာပြီးနောက် တဖြေးဖြေးပြန်ငြိမ်ကျသွားသည်။ လှလှသစ်သည်လည်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက် နီးပါးမျှဖြစ်နေလေပြီ၊ တုတ်တုတ်မျှ မလှုတ်တော့ချေ။

ထိုအချိန်တွင် အဟမ်း အဟမ်း ဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် ဆိုသော ချောင်းဆိုးသံကြောင့် လှလှသစ်သည်အသက်ဝင်လာသလို ဆတ်ကနဲ ထထိုင်တော့သည်။ ကိုလှမိုးသည်လည်း လှလှသစ်ပေါ်အုပ်မိုးလုနီးနီးဖြစ်နေရာမှခေါင်းမတ်လာလေသည်။ 

လှလှသစ်လည်း အလန့်တကြား ကိုလှမိုးကို ပြန်ရန် အပြင်သို့ တွန်းထုတ်တော့သည်။ ကိုလှမိုးလည်း ကြောင်တကောင်၏ လျှင်မြန်ခြင်းမျိုးဖြင့် တံခါးပေါက်မှ ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့်တိုးထွက်သွားလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် လှလှလေးလည်း ကမန်းကတမ်း မိမိ၏ ခြင်ထောင်အတွင်းသို့ပြန်တိုးဝင်လေသည်။ လှလှသစ်သည်လည်း ခပ်သွက်သွက် အခန်းတွင်းသို့ ပြေးလာကာ သူ့ခြင်ထောင်ထဲသို့လျှောကနဲပြန်ဝင်သွားလေသည်။

အားလုံးငြိမ်သက်သွားသောအခါ ဒေါ်လှမေသည် မီးဖိုခန်းထဲသို့ ခပ်ဖြေးဖြေး လျှောက်လာကာ စောစောကလှလှသစ် ပြန်ပိတ်ရန် မေ့သွားသော မင်းတုန်းအား သေသေချာချာ ကျကျနန ပြန်ထိုးလေတော့သည်။ဤကဲ့သို့ လှလှလေးသည် ချစ်သူရီးစားများ၏ သဘာဝပြုမှုပုံကို အမှတ်မထင်တွေ့မိကာ သဘောပေါက်ရလေတော့သည်။

.........................................................................................................................................................

( ၈ ) ဖွင့်ပွဲ။

သတင်းစာထဲတွင် တွေ့ရတတ်သော ဘာညာ ဖွင့်ပွဲကားမဟုတ်။ မြခင်နှင့် လှလှလေးတို့၏ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံကိုဆိုလိုပေသည်။

လှလှလေးသည် မတိုး၏ နင်မိန်းခလေးတွေကို ချစ်လို့ရပြီ ဟူသောစကားကိုကြားသည်နှင့် ပထမဆုံး ပြေးမြင်မိသည်မှာမြခင်ကိုပင်ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်က မြခင်နှင့် လင်မယားလုပ်တမ်း အပျော်ကစားဘူးသော လှလှလေးသည် အခုအရွယ်ရောက်လာသောအခါ မြခင်နှင့် လင်မယားလုပ်တမ်း ပြန်ကစားချင်လာသည်။ ဒီတခါ သူမိန်းမ မလုပ်ချင်။

မိန်းမကို ချစ်သောသူဖြစ်ချင်သည်။ သူ့ပစ္စည်းနှင့် ချစ်ကြည့်ချင်တယ်။ သူယောက်ကျားလေးကား မဖြစ်ချင်။လှလှလေးသည် မြခင်ဆီ ထွက်လာခဲ့သည်။ ခုတလော သူ့စိတ်မငြိမ်၊ အလကားနေရင်း သူ့ပစ္စည်းသည်ကြီးကြီးလာတတ်သည်။ သူတခုခု လုပ်လိုက်ချင်သည်။ ဒီအကြောင်း မြခင်ကို ပြောပြချင်သည်။ မြခင်လည်းသူ့လိုဘဲလား သူသိချင်သည်။ စိတ်ထဲမှလည်း မြခင်နှင့် တွေ့ပါစေဟု ကျိတ်ဆုတောင်းလာခဲ့သည်။

မြခင်နှင့်မတွေ့သည်မှာ အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။လှလှလေး ဆုတောင်းပြည့်သည် ဆိုရပေမည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် မြခင်နှင့် တွေ့သည်။မြခင်အိမ်တွင် တခြားအိမ်သားများမရှိ။ တွေ့တွေ့ချင်းပင် မြခင်ကို နင်ဒီနေ့ အားလား ဟု မေးမိသည်။

မြခင်ထံမှ အားတယ် ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟု ပြောသံကြားသော အခါ ဝမ်းသာအားရ မြခင်လက်ကိုဆွဲကာအိပ်ခန်းအတွင်းခေါ်လာလေသည်။ တန်းလန်း တန်းလန်း နှင့် လှလှလေး အတင်းဆွဲခေါ်ရာ ပါလာသောမြခင်သည်

`အမလေး လှလေးရယ် ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ၊ ဘာများလဲဟ´

`ငါ ခုဘာဖြစ်နေလဲ နင်သိလား မြခင်´

`ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ´

မြခင်သည် လှလှလေး တခုခု ဖြစ်နေပြီအထင်နှင့် မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ပြန်မေးသည်။လှလှလေးသည် ဘာမှပြန်မဖြေသေးဘဲ မြခင်မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ဖြစ်နေသည်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူ့စိတ်ထဲမြခင်သည် ချစ်စရာ အတော်ကောင်းလာသည်ဟု ထင်မိလေသည်။ ရင်သည်လည်း တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသည်။

`နင် နင် နင် အပျိုဖြစ်ပြီလား မြခင်´

လှလှလေး ဆီက တိုးတိုးလေး ထစ်ထစ်ငေါ့ငေ့ါအသံထွက်လာသည်။ ရုတ်တရက်မို့ မြခင်သည်လှလှလေး အမေးကိုနားမလည်ချေ။ သူ့စိတ်ထဲ လှလှလေးက သူဖြစ်နေသည့် အကြောင်းကို ပြောမည် ထင်သောကြောင့်ပင်တည်း။

`ဟင်´

နားမလည်သည့်အတွက် မြခင်ပါးစပ်မှာ ဟင် လိုလို အင် လိုလို အသံသာ ထွက်လာသည်။

`နင်ကလဲ နင်အပျိုဖြစ်ပြီလားလို့မေးတာလေ၊ အပျိုဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ နင်သိလား´

ခုမှ မြခင် သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါကြောင့် ပြုံးရင်း

`အမလေး လှလေးရယ် ဘာများလဲလို့၊ ငါအပျိုဖြစ်တာဖြင့်ကြာ . . လှပြီ´

ကြာမှန်း သိသာစေရန် ကြာ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ခပ်ဆွဲဆွဲဖြင့် မြခင်ကပြောသည်။

`ဒါနဲ့များ နင်ကငါ့ကိုတောင် မပြောပြဘူး´

`နင်နဲ့ငါ မတွေ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပလဲ၊ လှလေးကလဲ´

`အင်း ဟုတ်သားဘဲ၊ အမွေးတွေရော ပေါက်နေပြီလား မြခင်´

လှလှလေး ထပ်အမေးကို မြခင် မဖြေသေး၊ လှလှလေးကို သေချာကြည့်လေသည်။ ထို့နောက်

`ငါသိပြီလှလေး၊ ငါသိပြီ၊ နင်ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ ငါသိပြီ၊´

ဟု ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။

မြခင်သည် သိပ်ဒုံးဝေးသူမဟုတ်၊ လှလှလေး ဘာဖြစ်နေသည်ကို တခါတည်းတန်းသိလိုက်သည်။

`ပေါက်နေပြီလားဆို နင်ကလဲ ငါမေးတာ မဖြေဘူး´

`အင်းပေါ့ဟ၊ နင်ရော´

သိသိသာသာ မြခင်လည်း အသံတိုးသွားသည်။ လှလှလေးရောဂါသည် မြခင်ကို ကူးစက်သွားသည်။

`အင်း´

သူတို့ ၂ ယောက်ဘာဖြစ်ချင်ကြသည်ကို အလိုလိုနေရင်း သိသွားကြသည်။ တယောက်လက် တယောက်ဆုတ်ကိုင်မိလိုက်ကြသည်။ အလိုအလျှောက် ပူးကပ်သွားကြသည်။

`ငါ ငါတို့ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲမြခင် . .  ငါ . . ငါ´

လှလှလေးသည် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိချေ။ အာခေါင်တွေပူပြီး ရေငတ်သလိုဖြစ်နေလေသည်။မြခင်သည် လှလှလေးကိုဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ လှလှလေးကလည်း မြခင်ကို အတင်းပြန်ဖက်လေသည်။ တယောက်၏ရင်ခုံသံကို တယောက်ကြားနေရသည်။

`နင်ကတော့ ငါ့လို အပျိုဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးနော် လှလေး´

အတန်ကြာဖက်ထားပြီးမှ မြခင်ဆီမှ စကားသံထွက်လာသည်။

`အင်း . . ဒါပေမဲ့  ငါ ငါ နင့်ကို ချစ်လို့ရတယ် သိလား´

`နင်က ငါ့ကို မိန်းခလေးလိုဘဲ ချစ်မှာလား´

`နင်ကလဲဟာ သိရဲ့သားနဲ့ ငါက နင်တို့လိုမှ မဟုတ်တာ´

`နင့်ဟာက အရမ်းကြီးနေပြီလား´

`အင်း´

၂ ယောက်သား ဖက်ထားရာမှ ခွာလိုက်ပြီး တယောက်ကို တယောက်ကြည့်မိကြသည်။ မြခင်သည် ပင့်တင်ထားသောသူ့ခြင်ထောင်ကို အသာချလိုက်သည်။ ၂ ယောက်သား မတိုင်ပင်ထားဘဲ ခြင်ထောင်အောက်သို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ခုမှ သူတို့စိတ်ထဲ ပိုမို လုံခြုံသွားသလို ခံစားလိုက်ရကြသည်။

လုံခြုံမှု့ရှိသွားသည်နှင့် အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ လှလှလေးသည် မြခင် အဝတ်များကို လှမ်းချွတ်တော့သည်။တကိုယ်လုံး အဝတ်ဗလာဖြစ်သွားသောအခါ ပေါ်လာသော မြခင် ရင်သားများကို လည်းကောင်း၊ အောက်ပိုင်းမှ အမွေးနုနုလေးများ ပေါက်နေသော အရာအားလည်းကောင်း လှလှလေးသည် မက်မက်မောမောကြည့်နေမိသည်။ မြခင်ကား အဝတ်ဗလာဖြင့် လှပလွန်းပေသည်။

`နင့်လဲ အကုန်ချွတ်လိုက်ဟာ လှလေး၊ ငါကြည့်ချင်တယ်´

သူချည်း အကြည့်ခံနေရသည်ကို မြခင်သည် သဘောမတွေ့သလို ပြောသည့်အခါလှလှလေးသည်သူ့အဝတ်အစားများကို ချွတ်လေတော့သည်။ တကိုယ်လုံး ကျွတ်သွားသောအခါလှလှလေး၏ မွေးရာပါကား ထောင်ထောင်မတ်မတ် ပေါ်လာတော့သည်။ မြခင်သည် လှလှလေး၏မွေးရာပါလေးအား စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း

`နင့်ဟာက တော်တော်ကြီးလာတာဘဲ´ ဟုပြောရင်း ပက်လက်အိပ်ချလိုက်လေသည်။

`ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ နင်သိလား´

`အင်း . . ငါက ဒီလိုအိပ်ပြီး ခြေထောက်ကို ဒီလို ထောင်ထားပေးမယ်၊ နင်က လာ လာဒီကြားထဲလာ၊ အင်း အင်း ဟုတ်ပြီ၊ ငါ့ပေါင်ကြားထဲကနေ၊ နေအုံး နေအုံး ငါ့ပေါ်မအိပ်ချနဲ့အုံး၊ ငါ့ခြေထောက်တွေကို ကိုင်ထား၊ ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ အင်း ဒီလိုဘဲထင်တာဘဲ၊ အင်း အင်း၊အဝမှာ တေ့လိုက်၊ နင် နဲနဲအရှေ့တိုးလေ၊ အင်း အင်း´

လှလှလေးလည်း မြခင်ပြောသလို လိုက်လုပ်ရင်း

`နင့် အဝမှာ အရည်တွေ ထွက်နေတယ်´

`ထွက်ပစေလေဟာ၊ ငါဒီမှာ နင့်ဟာနဲ့ တေ့ထားတာ တော်တော်ခံလို့ကောင်းနေတာ သိလား´

`ထိုးထည့်လိုက်ရတော့မလား မြခင်´

`အေး ထိုးကြည့်၊ ဖြေးဖြေးနော် ဖြေးဖြေး၊ အရမ်းမလုပ်နဲ့´

လှလှလေးလည်း အားပြုကာ ဖိထိုးကြည့်သည်။ အထဲသို့ တန်းမဝင်သွားဘဲ ချွဲကျိနေသော အရည်များကြောင့်အောက်ဘက် စိုက်ဆင်းသွားသည်။

`အာ မဝင်ဘူး၊ ချော်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ပြန်လုပ် ပြန်လုပ်၊ အင်း အင်း´

`အရည်တွေ အရမ်းများပြီး အောက်ကို စီးကျနေပြီ၊ မွေ့ယာတွေ ပေကုန်တော့မယ်၊ နင့်ထမီနဲ့ ခံထားလိုက်မလား´

`အင်း´

လှလှလေးလဲ မြခင် ထမီကို လှမ်းဆွဲပြီး ဖင်အောက်ကို ထိုးထည့်သည်။ မြခင်လည်း ကိုယ်ကို ကော့ပေးသည်။

`နင့်ဟာကို နဲနဲ ဖြဲထားမှထင်တယ်၊ နို့မို့ဆို ဝင်မှာမဟုတ်ဘူး´

`အင်း ဟုတ်တယ်၊ ဖြဲထားလိုက်´

`ဒီမှာ နင့်ခြေထောက်ငါကိုင်ထားတာ လက်မအားဘူး၊ နင်ဖြဲပေး´

`မရဘူးဟ၊ ငါ့ခြေထောက်လွှတ်လိုက်ဟာ၊ နင့်ပေါ်ငါတင်ထားမယ်၊ နင့်ဟာနင်ဖြဲ´

`အင်း အင်း၊ နင့်အရည်တွေ အရမ်းထွက်နေတယ် မြခင်´

`ထွက် ထွက် ဟာ၊ ဒီမှာ ငါအရမ်းခံလို့ကောင်းနေတာ၊ နင့်ဟာနဲ့ ထိုးဟာ´

`အင်း အင်း၊ မဝင်ဘူးဟ နင့်အရည်တွေက ချွဲကျိနေတာ အပေါ်ကိုချော်ချော်သွားတယ်´

`လုပ်လုပ် အဲလိုဘဲလုပ်၊ ငါခံလို့ကောင်းတယ်၊ ဝင်ဝင် မဝင်ဝင် လုပ် လုပ် အင်း အင်း´

လှလှလေးလည်း မြခင်ခံလို့ ကောင်းသည်ဆို၍ ကျကျနနဖြဲကာ ဟိုထိုး ဒီထိုး ထိုးလေတော့သည်။

မြခင်ဆီမှ ထွက်လာသော ချွဲကျိနေသည့် အရည်တွေနှင့် အထိအတွေ့က သူ့အချောင်းအား အရသာတမျိုးပေးသလို ဟိုချော် ဒီချော်ဖြင့် ထိုးနေသော လှလှလေးအချောင်းကလဲ မြခင်ကို အရသာ တမျိုးပေးနေလေတော့သည်။ လှလှလေးလဲ ကောင်းကောင်းနှင့် ထိုးလိုက် ချော်လိုက် ဖြစ်နေရာမှ

`အ အီး  . . ´

တချက်တွင် ကံအားလျှော်စွာ မြခင်အပေါက်ထဲ ခေါင်းမြုတ်သွားလေသည်။ ခေါင်းအမြုတ်တွင်မြခင်လည်း အီးကနဲ နာကျင်သလိုထအော်တော့သည်။ လှလှလေးလည်း မြခင်အော်မှ ဘာဖြစ်သွားမှန်း ငုံ့ကြည့်ရင်း သိသွားလေတော့သည်။

`ဝင်သွားပြီ မြခင်´

`နေအုံး နေအုံး ရပ်အုံး လှလေး ငါနာတယ်ဟ´

`ပြန်ထုတ်လိုက်ရမလား´

`အေး´

၂ ယောက်စလုံး ရင်ထဲ ဟာသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

`ဟင်အင်း မကောင်းဘူးဟာ၊ စောစောကလို ပြန်သွင်းထားတာမှ နေလို့ကောင်းသေးတယ်´

`အင်း´

အစတချက်ဝင်ထားပြီးမို့လားမသိ၊ စောစောကလို ချော်မနေတော့ဘဲ လျှောလျှောရှုရှု ခေါင်းပြန်မြုတ်သွားသည်။

`အ . . . လာ လာ ငါ့ပေါ်လှဲချလိုက်ဟာ ငါဘာဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး´

မြခင်က ပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်ကို အတင်းဆွဲကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်ဆွဲချသည်။ လှလှလေးလည်း အလိုက်သင့်လှဲချလိုက်သောအခါ

`အား အား အား အား သေပါပြီ သေပါပြီ နာလိုက်တာ နာလိုက်တာ´

မြခင်လည်း ကောက်ခါငင်ခါ ထအော်တော့သည်။ လှဲအကျတွင် အရှိန်ဖြင့် လှလှလေး တချောင်းလုံး မြခင်ထဲဝင်သွားသောကြောင့်ပင်တည်း။ မြခင်သည် တအားအားနှင့်အော်နေသော်လည်း လှလှလေးကို အတင်းဆွဲဖက်ထားကာနေလေသည်။ မြခင်ကိုယ်ပေါ်တွင် လှလှလေးကားတုတ်တုတ်မျှမလှုတ်ရဲသေးချေ။ သို့သော် အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပင် အပေါ်မှနေသောသူသည် အဘယ်ကြောင့် လှုတ်တုတ် လှုတ်တုတ် ဖြစ်နေရသည်ဆိုသည့် အချက်ကို လှလှလေး ကောင်းစွာ သဘောပေါက်သွားလေတော့သည်။

အချိန်အတော်ကြာသောအခါ နောက်ဖေးတွင် မြခင်နှင့် လှလှလေးတို့သည် ပေပွနေသာ အဝတ်တို့ကို အပြုံးကိုယ်စီဖြင့် အတူတကွလျှော်ဖွတ်နေသည်ကို တွေ့မြင်ရလေတော့သည်။

..........................................................................................................

( ၉ ) ဆားငံရည်။

မြခင်နှင့်လှလှလေးတို့သည် ရေငတ်တုန်း ပင်လယ်ထဲကျ သွားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ပင်လယ်ရေဆိုသည့်အတိုင်း သောက်၍ပင် မဝနိုင်သလို ဖြစ်နေလေသည်။ အခွင့်အရေး ရလျှင်ရသလို၊ လစ်လျှင်လစ်သလို အချစ်ဆိုသည့်အရာကို သုတေသန ပြုလုပ်နေကြသည်။

လှလှလေးအတွက် မြခင်သည် အရသာအလွန်ရှိသော အရာများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော လူသားတဦးအဖြစ်မြင်လာလေသည်။ အနီးစပ်ဆုံး ဥပမာပြရသော် မြခင်သည် သူကြိုက်သော ပူပူနွေးနွေး မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကြီးတွင်သကာရည်များ အပြည့်ဖုံးထားသကဲ့သို့ပင် ဖြစ်နေလေသည်။ 

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အဆိုပါ မုန့်လက်ကောင်ကွင်းကြီးကို သူစားချင်သည့် အပိုင်းမှ စစား၍ရသည်။ စားမရ၍ ပစ်လိုက်ရသည့် အပိုင်းဟူ၍ မရှိပေ။ နောက်ဆုံးကုန်ကုန်ပြောရမည်ဆိုလျှင် စားလို့ကုန်သွားသည့်တိုင် လက်တွင်ပေနေသော သကာရည်များကိုပင် အရသာရှိရှိပြောင်စင်အောင် စုတ်ယူနိုင်ပင်သေးသည်။ မြခင်ကား ထိုမုန့်လက်ကောက်ကွင်းကြီးကဲ့သို့ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

သူသည် မြခင်နှင့် တွေ့သည့်အခါ ချစ်ချင်သည့် အပိုင်းမှ စ၍ချစ်သည်။ တခါတရံ မြခင်အားပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ရင်း ခရီးဆုံးသို့ လှမ်းသည်။ တခါတရံတွင် ခရီးဆုံးသို့ အရင်လှမ်းပြီးမှ နမ်းရှုံ့ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ကစားသည်။

တခါတရံတွင်ကား ခရီးမဆုံးခင် ခဏရပ်ကာ ပွတ်သတ်နမ်းရှုံ့သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ ခရီးဆုံးသို့ ဆက်သွားပြန်သည်။မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ချစ်၍ကား ကောင်းနေပေသည်။ မြခင်၏ အသားအရေသည် အလွန်တရာ ကိုင်တွယ်၍ကောင်းသည်။

ပွတ်သတ်၍ကောင်းသည်။ နမ်းရှုံ့၍ကောင်းသည်။ အထူးသဖြင့် မြခင်၏ ယားတတ်သော အပိုင်းအားလုံးသည် လှလှလေးအတွက် အရသာ ထူးသည့် အပိုင်းများပင်ဖြစ်တော့သည်။ ထိုအပိုင်းများကို လှလှလေးသည် အထူးပင် ကြိုက်နှစ်သက်လှပေသည်။ 

ထိုအပိုင်းများကို သာမန်အချိန်၍ နမ်းရှုံ့ကိုင်တွယ်ရာတွင် မြခင်သည် တခစ်ခစ်နှင့် တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ကာယားတတ်သော်လည်း အချစ်ဆိပ်တက်နေသည့် အချိန်တွင်ကား တအင်းအင်း ဖြင့်ဇိမ်ယူကာ အကြေနပ်ကြီး ကြေနပ်နေတတ်ပေသည်။

မြခင်သည် ဖြတ်ထိုးဉာဏ်အလွန်ရှိသူဖြစ်သည်။ ချစ်ရာတွင် ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် လှည့်ပတ်ချစ်တတ်သည်။ အတတ်ဆန်းများကိုလည်းရှာဖွေတတ်သည်။ ထို့မျှမက မည်သို့မည်ပုံ ချစ်က သူ့စိတ်ထဲတွင် မည်သို့မည်ပုံ ခံစားရသည်ကို စီကာပတ်ကုံး ပြောပြတတ်ပေသည်။ 

လှလှလေးသည် မြခင်ပြောသမျှကို မှတ်သားထားလေသည်။ မည်သို့လုပ်ပါက မြခင်သည် လေထဲလွင့်မျောနေသည့်အလားခံစားရသည်။ တဖန် ချောက်ထဲ ပြုတ်ကျသွားသည့် အလားခံစားရသည်။ ချားရဟတ်ကြီး စီးနေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။

တကိုယ်လုံးရှိမ်းကနဲ ဖိန်းကနဲဖြစ်ကာ အရည်များသည် ထိုအပေါက်မှ တာရိုးကျိုးသလို စီးထွက်ကုန်သည့်အလား ခံစားရသည်။ထိုနောက် အားအင်များပျောက်ဆုံးသွားသည်။ အစရှိသဖြင့် သူခံစားရသည့် ခံစားချက်များကို ပြောပြကာအရမ်းခံ၍ကောင်းသည်ဆိုသည့်အချက်ဖြင့်ဇတ်သိမ်းတတ်သည်။

ဤကဲ့သို့ လှလှလေးသည် မြခင်နှင့် ချစ်ရည်လူး၍ အချိန်ကြာလာသောအခါတွင် တခြားမိန်းခလေးများကိုလည်း မြခင်ကဲ့သို့ ပြုမူချင်လာသည်။ တခြားမိန်းခလေးများလည်း မြခင်ကဲ့သို့ပင် အရသာရှိမရှိ သိချင်လာသည်။ 

သူသည် မြခင်တယောက်တည်းကို ချစ်ရသည်မှာ သူအလွန်ကြိုက်သော မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကြီးကို နေ့စဉ်စားသုံးသကဲ့သို့ ဖြစ်လာလေသည်။ မည်မျှပင် ကောင်းသည်ဖြစ်စေ တမျိုးတည်းကိုသာ အမြဲစားသုံးပါက ရိုးအီတတ်သည်မှာ ဓမ္မတာပင် ဖြစ်သည်မဟုတ်ပါတကား။

.................................................................................................................................

( ၁၀ ) စမ်းသပ်ခြင်း။

လှလှလေးသည် နောက် မိန်းခလေးတဦးနှင့် ချစ်ကြည့်ချင်သည်။ မြခင်ပြီးလျှင် လုံးတင်သည် သူအရင်းနှီးဆုံးသူဖြစ်ပေသည်။ လုံးတင်အား ချစ်ကြည့်က ကောင်းမည်ဟုစိတ်ကူးမိသည်။ လုံးတင်သည် လှလှလေးကို အလွန်ချစ်ကာအလိုလိုက်တတ်သူလည်းဖြစ်ပေသည်။ လှလှလေး ခပ်ငယ်ငယ်က လုံးတင်တကိုယ်လုံးကို သနပ်ခါးလူးပေးနေကြဖြစ်သည်။

လုံးတင်နှင့် မဆုံသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ လှလှလေး ဒေါ်ကြော့ထံ ပညာစသင်ကတည်းက လုံးတင်နှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်မဆုံဖြစ်ခဲ့ကြတော့ပေ။ ယခု သူသည် မိန်းခလေးများကို ချစ်ရကောင်းမှန်း သိလာပြီဖြစ်သည်။ ချစ်လဲ ချစ်ဘူးပြီဖြစ်သည်။

လုံးတင်နှင့် မြခင်ကား အသွင်အနည်းငယ်ကွဲပြားပေသည်။ မြခင်ကား ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် ပိန်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်းလုံးတင်ကား ခပ်လုံးလုံးနှင့် အနည်းငယ် အသားပြည့်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အသားတင်မဟုတ် အဆီပါပြည့်သည်ဟု ပြောမှသာပြည့်စုံပေလိမ့်မယ်။

လှလှလေး ရောက်လာသောအခါ လုံးတင်သည် ထုံးစံအတိုင်း သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲလျောင်းကာ စာအုပ်တအုပ် ဖတ်နေလေသည်။ လှလှလေးရောက်လာသော အခါ လုံးတင်သည်

`ဟဲ့ လှလေး မတွေ့တာတောင် အတော်ကြာပြီ၊ ဘယ်ကလှည့်လာတာလဲ´

`နင့်ဆီလာတာပေါ့၊ သတိရလို့´

ပြန်ဖြေရင်း လုံးတင်အနား တိုးကပ်ကာ ဝင်အိပ်လေသည်။ လုံးတင်လည်း လှလှလေးအား ဘေးအနည်းငယ်တိုး၍ နေရာပေးလေသည်။

`နင် ဒေါ်ကြော့ဆီ စက်ချုပ်မသွားဘူးလား´

`အင်း သွားမယ်လေ၊ နင့်ဆီက ပြန်မှ၊ ခုနင့်ကို ငါသတိရနေလို့´

`ဟုတ်ရဲ့လား လှလေးရယ်၊ ဧကန္ဒ နင် ငါ့ဆီက တခုခုလိုလို့ဘဲဖြစ်ရမယ်´

လုံးတင်ကား လှလှလေး သူ့အနားတိုးအိပ်ကာ သူ့အား အတင်းကပ်နေကတည်းက အနည်းငယ် ရိပ်မိပြီးဖြစ်သည်။ လှလှလေးကား အရွယ်ရောက်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။

`အင်း ဘာလို့လဲ မသိဘူး သိလား၊ ငါမနက်ကတည်းက နင့်ကို သတိရနေတာ´

`အယ် ဘာလို့´

`မသိဘူးဆို´

လှလှလေးသည် မသိဘူးဆိုသည့် စကားကို ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ပြောရင်း လုံးတင်အား အတင်းဖက်လေသည်။

`ဟဲ့ ဟဲ သတိထား လှလေး သတိထား ငါတို့ မိန်းမချင်းလေ ခစ် ခစ် ခစ်´

လုံးတင်ကား တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်ကာပြောရင်း လှလှလေး အား ရင်လေးကော့ကာ အဖက်ခံလေသည်။ လှလှလေးကား အတင်းဖက်ရုံမျှမက လုံတင်ကိုယ်ပေါ် သူ့တကိုယ်လုံး တက်ဖိလေတော့သည်။ ပြီးနောက် လုံးတင်အား စေ့စေ့ကြည့်ကာ

`နင့်ကို ငါချစ်တယ်´ ဟုပြောလေသည်။ ထို့နောက် လုံးတင် ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် နမ်းလေတော့သည်။

`အမလေး အမလေး လှလေး လှလေး ကုန်ပါပြီ ကုန်ပါပြီ ငါလိမ်းထားတဲ့ သနပ်ခါးတွေတော့ ကုန်ပါပြီ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်´

လုံးတင်သည် လှလှလေး လုပ်သမျှ တခစ်ခစ် ရယ်ကာ နောက်နေတော့သည်။ထိုအခါ လှလှလေးသည် သူချစ်၍လုပ်သည်ကိုနောက်နေသောကြောင့် စိတ်ခုကာ လုံးတင်ကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ချပြီး နှုတ်ခမ်းစူကာ တဖက်သို့လှည့်အိပ်တော့သည်။ ထိုအခါ လုံးတင်သည် လှလှလေး စိတ်ဆိုးသွားသည် အထင်နှင့် အနောက်မှ ဖက်ပြီး

`လှလေး လှလေး´

`သွား ခေါ်နဲ့´

`အမယ် ဘာဖြစ်တာလဲ ဒါက စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့လေ´

`ဆိုးတာပေါ့၊ နင်က ငါချစ်သလို ပြန်မှမချစ်ဘဲ´

`ချစ်ပါတယ် လှလေးရယ်၊ ချစ်ပါတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်´

`ဟော တွေ့လား ရီပြန်ပြီ´

`ရီမှာပေါ့ စိတ်ဆိုးတဲ့သူကလဲ ဒီမှာဒေါသကြီးထွက်နေတာကိုး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်´

လုံးတင်သည် လှလှလေးကို နောက်ကဖက်ရင်း လက်တဖက်က လှလှလေး ပေါင်ကြားကအရာကို စမ်း၍ ရယ်ရင်းပြောလိုက်သည်။

`လုံးတင် နော် လုံးတင်´

လှလှလေးသည် မနေနိုင်တော့ဘဲ လုံးတင်ဘက်အတင်းလှည့်ကာ စောစောကလို တက်ဖိပြန်သည်။ ထို့နောက် မရမက လုံးတင်အင်္ကျီကို အပေါ်သို့ လှန်တင်ရန် ကြိုးစားတော့သည်။

`ဟဲ့ ဟဲ့ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဟဲ့၊ ငါ့အင်္ကျီတွေ စုတ်ကုန်တော့မယ်´

`စုတ် စုတ်၊ စုတ်ရင် ငါပြန်ချုပ်ပေးမယ်´

`အေးပါဟာ အေးပါ၊ ငါချွတ်ပေးပါ့မယ် ခန နော် ခန´

လုံးတင်သည် လှလှလေးအားပြောရင်း သူ့အင်္ကျီကို အိပ်နေရာမှ ခက်ခက်ခဲခဲ ချွတ်ပေးလေသည်။ လက်မှစွတ်၍ ဝတ်ရသောအင်္ကျီသည် ခေါင်းမှ ကျွတ်သွားလေသည်။ ထို့နောက် ဟင်းလင်းပွင့်သွားသော ရင်သားအစုံကို လှလှလေးသည် အပေါ်မှ မိုးကြည့်နေရင်း

`နင့် နို့တွေက အရမ်းလှတာဘဲ´

`ဟုတ်လား၊ ငါက ဝတယ်ဟ´

`၀ ပါဘူး၊ ငါကြိုက်တယ်၊ နင့်အသားလေးတွေက အိနေတာဘဲ အဲလို ဖိထားလို့ ကောင်းတာ´

`အော် လှလေး ငါတို့ ဒီနေ့ ဟိုဟာ လုပ်လို့မဖြစ်ဘူးနော်´

`ဘာလဲ ဟိုဟာ ဆိုတာ´

`နင်ကလဲ ဟိုဟာလေဟာ၊ နင်လုပ်ချင်နေတဲ့ ဟာလေဟာ´

`လုပ်ရင် ဘာဖြစ်လဲ´

`ဟဲ့ လုပ်ရင် ဘိုက်ကြီးသွားနိုင်တာပေါ့ဟ၊ နင်မသိဘူးလား´

`ဟင်အင်း´

`မှတ်ထား၊ မိန်းခလေးတွေကို အရမ်းအရမ်း မလုပ်ရဘူး၊ သိလား´

`ဟင် ဒါဆို လုပ်လို့မရတော့ဘူးပေါ့´

`ရတော့ရတာပေါ့၊ နင့် အရည်တွေ ငါ့အထဲကို မဝင်အောင်လုပ်၊ ဒါမှမဟုတ် ဘိုက်မကြီးတတ်တဲ့ အချိန်မှ လုပ်ပေါ့´

ဤသို့ဖြင့်လုံးတင်သည် လှလှလေးအား ဘိုက်မကြီးတတ်သည့် အချိန်ကို စီကာပတ်ကုံး ရှင်းပြလေသည်။ ထို့နောက် လှလှလေးသည် လုံးတင်အား သူသိချင်သည်များကိုမေးလေတော့သည်။

`နင် ဒါတွေဘယ်လိုသိတာလဲ´

`စာအုပ်ထဲမှာ ပါတယ်လေဟာ၊ နောက်ပြီး င့ါကို မမြင့်ရီကလဲပြောပြတယ်´

`ဒါဆို ခုချိန်နင်က ဘိုက်ကြီးနိုင်တဲ့ အချိန်ပေါ့´

`အင်း . . နေအုံး . . . . . ဒီနေ့ ၁၆ ရက်နေ့ဆိုတော့ ငါက အရင်လ လကုန်တုန်းက လာထားတာဆိုတော့ အင်း . .  နောက်တပတ်လောက်ဆို ရပြီ´

`ဟာ တပတ်တောင် စောင့်ရအုံးမယ်၊ ငါက ခု ချစ်ချင်တာ´

`နင်ကတော့လေ ဖြစ်လိုက်ရင် အသဲအသန်၊ ချစ်ပေ့ါဟ၊ ဒါပေမဲ့ ဟိုလောက်ထိ မလုပ်နဲ့ပေါ့၊ ကျန်တာအကုန်ချစ် ဟုတ်ပလား´

`ဘိုက်ကြီး မကြီး ဘယ်လိုသိမှာလဲ´

`ဟိုဟာ လာချိန်တန်လို့ မလာရင် ဘိုက်ကြီးတာပေါ့ဟ´

တော်သေးသည်။ ဟိုတနေ့က မြခင် သူဟိုဟာလာနေကြောင်း တိုးတိုး ကပ်ပြောသွားသည်။ ဒါဆို မြခင်သည် ဘိုက်မကြီးသေး။သို့သော် လိုရမယ်ရ လှလှလေး စပ်စုမိသည်။

`ဘိုက်မကြီးအောင် ဆေးသောက်လို့မရဘူးလား´

`အင်း ရတယ်လို့တော့ ပြောတာဘဲ၊ ဘာလဲ လှလေးနော် လှလေး နင် နင်´

လုံးတင် စကားမဆုံးခင် လှလှလေးသည် လုံတင် ဘာပြောတော့မည်ကို သိနှင့်သည့်အလား စကားပြတ်စေရန်

`နင်ကလဲ ခု နင့်ကို ငါလုပ်ပြီး နင်ဆေးသောက်လိုက်လို့ ပြောမလို့´

`လှလေးနော် နင်လူလည်မကျနဲ့၊ ငါဆေးမသောက်ဘူး´

`ဒါဆို ဘာဆေးသောက်ရလဲ ငါ့ကိုပြောပြ´

`နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ´

`မှတ်ထားမလို့ပေါ့´

`အင်္ဂလိပ်ဆေးတော့ ငါမသိဘူး၊ မြန်မာဆေးကတော့ ကေသီပန်ကို သောက်ကြတယ် ပြောတာဘဲ´

`ဒါဆို ငါလုပ်ပြီးရင် ကေသီပန် သွားဝယ်လိုက်မယ်လေ´

`လှလေး နော် ငါမသောက်ဘူးလို့ ပြောပြီးပြီနော်၊ ခု နင်ချစ်ချင် ကျန်တာချစ်၊ ဒါဘဲနော် ငါ့ကို ဆန့်တငင်ငင်ကြီး တော့မထား

သွားနဲ့၊ ပီးအောင် လုပ်သွား၊ ဟဲ့ ဟဲ့ ဟိုလို မဟုတ်ဘူးနော် တခြားနည်းနဲ့´

`ခစ် ခစ် ၁၀ ခါ ၁၀ ခါ ပီးသွားစေရမယ်၊ လောင်းမလား´

`ကောင်မ အပြောကတော့ ကြီးပါ့၊ လုပ်လဲလုပ်မတတ်ဘဲနဲ့´

လှလှလေးသည် လုံးတင်အား ထပ်မပြောတော့ချေ၊ လက်တွေ့သာပြလေတော့သည်။ လုံးတင်ကား လူးလှိမ့်၍ကား နေချေလေသည်။ ထို့နောက် လုံးတင်သည် သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားသောအခါတွင် လှလှလေးအား တဖန်ပြန်၍ ပီးဆုံးအောင် လုပ်ပေးလေတော့သည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ လှလှလေး၏ စမ်းသပ်ခြင်းသည် အောင်မြင်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် လုံးတင်သည်သူ့အချစ်ကို မငြင်းသောကြောင့်ပင်တည်း။ ပို၍အကျိုးရှိသည်မှာ လုံးတင်ထံမှ အန္တရာယ် ရှိတတ်သည့် အချက်ကို နားလည်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် လှလှလေးသည် ကိုယ်ပိုင် ပြက္ခဒိန် တခုဝယ်ကာ သူသိသည့် အမျိုးသမီးများ ဟိုဟာလာသည့်ရက်တွင် ထိုအမျိုးသမီးနာမည်ကို ရေးထိုးသည့် အကျင့်တခု ရရှိလာလေတော့သည်။

........................................................................................................................

(၁၁) မုန့်လက်ကောက်ကွင်း။

လုံးတင်နှင့် ချစ်ပြီးသောအခါတွင် လှလှလေး သတိထားမိသည်မှာ ထိုမိန်းခလေးနှစ်ဦးသည် တဦးနှင့် တဦး မတူညီသည့်အချက်ပင်ဖြစ်သည်။ ဘာကို မတူညီသနည်းဟု မေးသော် လှလှလေးတွင် အဖြေတိတိကျကျမရှိချေ။ လှလှလေးသိသည်ကားမတူညီခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

မြခင်ကို မုန့်လက်ကောက်ကွင်း ဟုနှိုင်းသော်၊ လုံးတင်သည်လည်း မုန့်လက်ကောက်ကွင်းပင်ဖြစ်တော့သည်။ သို့သော် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းခြင်းကား မတူကြချေ၊ မုန့်လက်ကောက် လုပ်သောသူပေါ်မူတည်၍ မုန့်လက်ကောက် အရသာ အနည်းငယ်ကွဲသည့်သဘောပင်ဖြစ်သည်။အရသာဆို၍ ယှဉ်ပြရသော် လုံးတင်သည် အနည်းငယ်ပိုငံသည် ဟု ဆိုရပေမည်။ သို့သော် မြခင်ကား ပို၍ အရည်ရွှမ်းလေသည်။

အရည်ရွှမ်း၍ အရသာ ပေါ့သွားသည်ဟု ဆိုလျှင်ပင်ရပေလိမ့်မယ်။ အထိအတွေ့သည်လည်း အနည်းငယ်ကွာပေသည်။ လုံးတင်ကားအိစက်စက်နှင့် နွေးထွေးကာ ထိတွေ့ကိုင်တွယ်၍ ပိုကောင်းသလိုလို ထင်ရသော်လည်း မြခင်လည်း ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်၊ တင်းတင်းရင်းရင်းနှင့် အရသာထူးပေသည်။ ထို့အတူ အေးဆေးဆေးဆေးနှင့် တချက်ခြင်း ဇိမ်ယူရာတွင် လုံးတင်ကား ပိုကောင်းသော်လည်းသွက်သွက်လက်လက်ဖြင့် ဝုန်းဒိုင်းကျဲသည့်အခါတွင်ကား မြခင်ကား ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် လိုရာပါလေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေး သဘောပေါက်သည်မှာကား မုန့်လက်ကောင်းကွင်းကြီးသည် ဘယ်တော့မှ မရိုးနိုင်သည့် အချက်ပင်ဖြစ်တော့သည်၊ ဒီတဦးရောင်းသည့် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကို နေ့တိုင်းစား၍ ညီးငွေ့လာပါက နောက်တဦး ရောင်းသည့် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကို ပြောင်းစားခြင်းဖြင့် ညီးငွေ့ခြင်းကို ပြေပျောက်စေလေသည်။ ပို၍ နားလည်ရသည်ကား မရိုးခင် ခန ခနပြောင်းစားခြင်းသည် ငြီးငွေ့ခြင်းကိုပင် မဖြစ်စေတော့သည့် အချက်ပင်ဖြစ်လေသည်။

လှလှလေးအဖို့ စက်ချုပ်ဆိုင် ပိုင်ရှင်ဖြစ်လာသောအခါတွင်ကား ပို၍ အခွင့်အရေးရလာပေသည်။ မိန်းခလေးများ၏ အတွင်းသဏ္ဍန်ကို သူနားလည်လာသည်။ မိန်းခလေးများသည် အလွန် စပ်စုသူများဖြစ်ကြသည်။ နေရာတကာ သိချင်သည်၊ ကြားချင်သည်၊ မြင်ချင်သည်၊ လုပ်ချင်သည်၊ ကိုင်ချင်သည်။ 

ဤအချက်သည် လှလှလေးအဖို့ များစွာ အထောက်အကူဖြစ်လေသည်။ မိန်းခလေးများသည် အရွယ်ရောက်လာလျှင် ယောက်ကျားလေး များအကြောင်းကို သိချင်လာသည်။ ယောက်ကျားလေးများအကြောင်းကို တဦးနှင့်တဦး အပြန်အလှန် ပြောဆိုကြသည်။

မိန်းခလေးများ၏ ဘဝကား သနားစရာလည်း ကောင်းလှပေသည်။ ထုံးတမ်းစဉ်လာအရ မိန်းခလေးများသည် ယောက်ကျားလေးတယောက်အား ချစ်ကြောင်း စဖွင့်ပြောရန် ခက်ခဲလှပေသည်။ သူကြိုက်သည့်ယောက်ကျားအား အမူအရာဖြင့်သာ ပြနိုင်လေသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထိုယောက်ကျားသည် သူ့အား ပြန်မကြိုက်က သူသည်မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ချေ။ သူ့အားလာကြိုက်သည့် သူကိုသာ ရွေးချယ်ရလေသည်။ ကိုယ်ကြိုက်သည့်သူကိုမရသည့် အတွက် မည်သူ့ကိုမျှ မယူဘဲ အပျိုကြီး အဖြစ်တသက်လုံး နေသွားသည့်အမျိုးသမီးကား အလွန်ရှားလှပေသည်။ မည်သူမျှ မယူသဖြင့် ကျန်နေသည့် အပျိုကြီးကိုသာ လှလှလေးတွေ့ဘူးလေသည်။

ဥပမာ ဆိုရသော် ရပ်ကွက်အတွင်းရှိ ကိုဇော်ဦး ဆိုသူကို အရွယ်ရောက်သူ အပျိုမိန်းခလေးများ အားလုံးသည် သဘောကျကြသည်၊ကြိုက်ကြသည်။ ကိုဇော်ဦးသည် အရပ်အမောင်းကောင်းသည်၊ ရုပ်ရည် ပြေပြစ်ချောမောသည်။ အပြောအဆို သိမ်မွေ့သည်။

အလုပ်ကြိုးစားသည်။ သို့သော် ကိုဇော်ဦးကား ချိုချိုဆိုသည့် အမျိုးသမီး တဦးတည်းကိုသာ သဘောကျပေသည်။ ထိုအခါ ကိုဇော်ဦးအချစ်ကို မရသော အမျိုးသမီးတို့သည် ကိုဇော်ဦး အား စိတ်ကူးဖြင့် ရူးကြတော့သည်။

သူသည် ကိုဇော်ဦး၏ အချစ်ကိုသာ ရရှိပါက ကိုဇော်ဦးအား မည်သို့ မည်ပုံပြုစုလိုက်မည်ကို မစားရ ဝမခန်း တယောက်နှင့်တယောက်အပြိုင်အဆိုင် ပြောကြတော့သည်။ အမှတ်မထင်တွေ့လိုက်ရသော ကိုဇော်ဦး၏ ခန္တာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းများကိုတယောက်နှင့် တယောက် ဖေါက်သည်ချကြသည်။ 

စိတ်ကူးယဉ်ကာ ရင်တဖိုဖိုဖြင့် ပုံကြီးချဲ့ကာ ပြောကြသည်။ ပြီးလျှင်တခစ်ခစ် ရယ်ကြသည်။ သို့သော် သူတို့သည် တကယ်တမ်းလက်တွေ့ကျကျ လုပ်ဘူးသည်ကားမဟုတ်ကြ။ ကြားဘူးနားဝနှင့်သာ ရမ်းတုတ်နေကြခြင်းသာဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ ထိုအမျိုးသမီးများအတွက် လှလှလေးသည် အသုံးဝင်လာလေတော့သည်။ သူတို့သည် လှလှလေး၏ ဘဝမှန်ကိုသိကြသည်။ သို့သော် လှလှလေးအား အမျိုးသမီးတဦးကဲ့သို့သာ သဘောထားကြသည်။ လှလှလေးအား ရှက်ကြောက်ခြင်းမရှိကြ။

လှလှလေး၏ စက်ချုပ်ဆိုင်သို့ လာရောက်ကာ သူတို့သိချင်သည်များကို လှလှလေးနှင့် စမ်းသပ်ကြသည်။ တခါတရံ လှလှလေး၏ စမ်းသပ်မှု့အောက် သူတို့ ကျရောက်ကြသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဒီရပ်ကွက်အတွင်းရှိ အမျိုးသမီးထုနှင့် လှလှလေးသည် အပေးအယူ မျှနေပေသည်။ သူတို့အတွက်ကားလှလှလေးသည် ကစားစရာ အရုပ်တခုဖြစ်သကဲ့သို့ လှလှလေးအတွက်မှာကား သူတို့သည် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းများပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

................................................................................................................

( ၁၂ ) အေးမေ။

လှလှလေးသည် စက်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ပွဲကို တပတ်နည်းပါး လုပ်ရလေသည်။ အမှန်ကား ဖွင့်ပွဲမဟုတ်ချေ။ စပ်စုပွဲသာလျှင်ဖြစ်ပေသည်။

ရပ်ကွက်အတွင်းတွင်တဆင့်စကားဖြင့် ဒေါ်ကြော့ စက်ချုပ်ဆိုင်ကို လှလှလေးဝယ်လိုက်သည်ဆိုသည့် သတင်းသည် တခဏနှင့်ပျံနှံ့လေသည်။ ထိုအခါ ပျိုပျိုအိုအို အမျိုးသမီးထုသည် လှလှလေးကို အထင်ကြီးကြကုန်သည်။ အကြောင်းစုံကို သိလိုကြသည်။

ထိုအခါလှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်သို့ လာကာ စပ်စုကြသည်။ လှလှလေးသည် ရောက်လာသမျှ အမျိုးသမီးထုကို သူ့ဆိုင်အား အသိအမှတ်ပြုစေရန် လက်ဘက်သုတ်နှင့် ဧည့်ခံလေတော့သည်၊ သောက်စရာအဖြစ် ရေနွေးကြမ်းကို တည်လေသည်။

အမျိုးသမီးထုကား တနေ့တည်း တချိန်တည်းရောက်လာသည်ကားမဟုတ်၊ သူတို့ အားသည့် အချိန်များတွင် လာကြသည်။

မင်္ဂလာဆောင်ကဲ့သို့ နေ့ရက်နှင့်အချိန်ကို အကန့်အသတ်နှင့် သတ်မှတ်ထားသည် မဟုတ်သည်ဖြစ်၍ လာချင်သည့် အချိန်တွင် လာကြလေသည်။ အမှန်ကား သူတို့အားလုံးသည် အဖြစ်မှန်ကို သိပြီးဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ကိုယ်တိုင် လှလှလေးနှင့် စကားပြောချင်ကြသည်။ သူတို့အားလုံးသည် လှလှလေးကို ခင်သဖြင့် လှလှလေး ဆိုင်ဖွင့်သည်ကို ဝမ်းသာနေကြသည်။

ဝမ်းသာကြောင်း လူကိုယ်တိုင်လာပြောချင်ကြသည်။ ထို့အတွက် လှလှလေးသည် လဘက်သုတ်ဖြင့်ဧည့်ခံရလေသည်။ယခင်က ဒေါ်ကြော့ စက်ချုပ်ဆိုင်သည် ဤမျှမစည်။ ယခု လှလှလေးစက်ချုပ်ဆိုင်ဖြစ်သွားသောအခါ ဆိုင်တွင် အမျိုးသမီးများကို အမြဲတွေ့ရလေတော့သည်။ သူတို့သည် အားသည့်အခါ လှလှလေး နှင့် စကားလာပြောကြသည်။ တိုးတိုးတိတ်တိတ် တိုင်ပင်ကြသည်။ 

လှလှလေးစက်ချုပ်ဆိုင်တွင် ဆိုင်ဖွင့်ချိန်ဟူ၍ သတ်သတ်မှတ်မှတ်မရှိချေ။ လှလှလေးဆိုင်တံခါး ပိတ်ထားလျှင် ဆိုင်ပိတ်သည်ဟု မှတ်ယူနိုင်၍ တံခါးဖွင့်ထားလျှင် ဆိုင်ဖွင့်သည် ဖြစ်ပေသည်။ တံခါးဆိုသည်မှာလည်း အိမ်ရှေ့တွင်ရှိသော သံဇကာကွက်တံခါးကိုပြောခြင်းသာဖြစ်လေသည်။

အေးမေနှင့် လှလှလေးကား ရွယ်တူ ဟုပြောလျှင်ပင်ရပေမည်။ အမှန်ကား အေးမေသည် အနည်းငယ်ကြီးပေသည်။ သို့သော်ရွယ်တူကဲ့သို့ပင်ဖြစ်နေပေသည်။ အေးမေကား ယောက်ကျားလေးများကို စိတ်ဝင်စားတတ်သော အမျိုးသမီးတဦးဖြစ်လေသည်။ထို့ပြင် အတွေ့အကြုံရှိဘူးသူ တယောက်ဖြစ်ကြောင်း လှလှလေးသည် အေးမေစကားအရ သတိထားမိလေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် လှလှလေးသည် ထိုအချိန်တွင် အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်းဆိုသော်ဒီရပ်ကွက်တွင် အေးမေကား ရီးစားမရှိသေးသူ အပျိုတဦးအဖြစ် စာရင်းဝင်လေသည်။

အေးမေ သည် တခါတရံတွင် လှလှလေးထံရောက်လာကာ စကားစပ်သလိုလိုနှင့် သူကြိုက်သည့် ယောက်ကျားများအကြောင်းပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ပြောတတ်လေသည်။ ထိုသို့ပြောပြသောအခါတွင် လှလှလေးသည် ရှက်တတ်သည့် အမူအရာဖြင့်လည်းကောင်း၊တဟဲ့ဟဲ့ ဖြင့် အေးမေကို အပြောကို မကြားရဲသည့် အလား ခေါင်းတခါခါဖြင့် ညင်းတတ်လေသည်။ 

အေးမေသည် လှလှလေးဖြစ်နေပုံကို သဘောကျကာ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း အတင်းပြောပြတတ်လေသည်။ အမှန်ကား အေးမေသည် လှလှလေးအား ကြုံးသွင်းနေခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။ ဤသည်ကို လှလှလေးသည် အတွေ့အကြုံရှိသူပီပီ ရိပ်မိလေသည်။

တကယ်တမ်းဆိုလျှင် လှလှလေးသည် အေးမေအားလိုချင်သည်ရှိသော် လွယ်ကူလွန်းလှပေသည်။ သို့သော်လှလှလေးသည်အေးမေအား ထိုသို့မလုပ်ချင်ပေ။ လှလှလေးသည် အေးမေအား ချစ်ခြင်သည့်စိတ်မဖြစ်ပေ။ အေးမေ၏ ပုံသွင်ကို အကြမ်းအားဖြင့်ဆိုရသော် အသားအနည်းငယ်မဲသည်။ 

အညိုလွန်၍ မဲသည်ဟု ဆိုရခြင်းသာဖြစ်လေသည်။ ရင်သားလည်းအနည်းငယ်သေးကာ တင်သားလည်းအနည်းငယ် ပြားလေသည်။ အရပ်မြင့်သည့် အထဲတွင် ရင်ရော တင်ပါ ပြားချပ်ချပ်ဖြစ်နေသောကြောင့်ကလန်ကလားနှင့် ကြည့်ရဆိုးလေသည်။ ရုပ်ရည်ကား သာမန်အဆင့်တွင်သာလျှင်ရှိကာ ပါးစပ်အနည်းငယ်ကျယ်သယောင်ယောင်နှင့် နှုတ်ခမ်းကားမသိမသာ ထူလေသည်။ နေရာတကာတွင်ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ်ဖြင့် စပ်စုတတ်သူ တဦးဖြစ်သည်။

ထိုသို့ အေးမေသည် အားသည့် အခါတိုင်း လှလှလေး ဆိုင်သို့လာကာ မည်ကသိလာသည်မသိသော ယောက်ကျားနှင့် မိန်းမဆက်ဆံသည့် အကြောင်းများကို တစ်တစ်ခွခွပြောပြလေ့ရှိသည်။ အချိန်ကြာလာသော် လှလှလေးသည် အေးမေအပြောအားရိုးအီလာလေတော့သည်။ ယခင်ကကဲ့သို့ ရှက်ကြောက်သည့် အမူအယာဖြင့် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ချေ။ ထိုသို့ဖြစ်လာသည်ကိုအေးမေသည် သူ့ပိုင်ကွက်ထဲ ဝင်လာပြီဟုတွက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် တစတစနှင့် အေးမေသည်အတင့်ရဲလာလေသည်။

တနေ့သောအခါ အေးမေသည်ထုံးစံအတိုင်း လှလှလေး ဆိုင်သို့ ရောက်လာလေသည်။ ထို့နောက် ထုံးစံအတိုင်း စကားပြောရင်းအေးမေသည် လှလှလေးအား နင်နဲ့ ငါချစ်ကြည့်ရအောင် ဟုပြောလေသည်။ လှလှလေးသည် အေးမေစကားကိုကြားသော်အေးမေအား သနားလာလေသည်။ အကယ်၍ လှလှလေးသည် အေးမေအား ညင်းဆိုလိုက်ပါက အေးမေသည် အရှက်ရပေလိမ့်မည်။ ထိုမျှမက အေးမေသည် သူ့အား မုန်းချင်မုန်းသွားနိုင်ပေသည်။ ထိုသို့ မုန်းသည်ကို လှလှလေး မလိုလားချေ။

တကယ်တမ်း ကျကျနနပြင်ဆင်လိုက်မည်ဆိုလျှင် အေးမေသည် ကြည့်ပျော်ရှု့ပျော်ရှိပေလိမ့်သည်။ အပြင်အဆင်အနေအထိုင်မတတ်၍သာ အေးမေသည် ယောက်ကျားများ၏ လျှစ်လျူရှု့ခြင်း ခံနေရသူသာ ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် မိန်းခလေးဆန်စွာ

`အေးမေကလဲဟာ ငါကြောက်တယ်´

ဟု မပွင့်တပွင့်သာမူယာမာယာသုံးကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

`မကြောက်ပါနဲ့လှလေးရာ၊ အဲလိုလုပ်တာ ကောင်းတယ်ဟ၊ နောက်မှ နင်ကြိုက်ပြီး ငါ့ကို ခနခန လုပ်ခိုင်းမှာ´

`အေးမေနော်´

လှလှလေး၏ မခို့တရို့ အပြောကြောင့် အေးမေသည် တခစ်ခစ်နှင့် အနိုင်ရသူပမာ ရယ်လေသည်။

`ဘာရယ်တာလဲ´

`နင်ပြောတာ ချစ်စရာကောင်းလို့´

`ကောင်မနော်၊ မျက်နှာကိုက ဟင်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး´

လှလေးသည် မျက်စောင်းထိုးကာ အေးမေကို ဟန်ဆောင်ရန်တွေ့လေသည်။

`လာပါ လှလေးရယ်၊ တံခါး သွားပိတ်လိုက်မယ်နော်၊ အခန်းထဲသွားရအောင် နော်´

အေးမေသည် လှလေးနားကပ်ကာ ပူစာလေတော့သည်။

`ဟင်အင်း ဟင်အင်း ငါကြောက်တယ်´

လှလှလေးသည် ခေါင်းခါကာ ညင်းလေသည်။ အေးမေသည် လှလှလေး၏ လက်တဖက်ကို ကိုင်ကာ ထပ်ပြောပြန်လေသည်။

`မကြောက်ပါနဲ့ဟာ၊ မကောင်းဘူးဆို ငါနောက်မလုပ်တော့ဘူး၊ ခု နင့်ကို ငါ ရှယ် ရှယ် ချစ်ပေးချင်လို့ပါ နော် နော်´

လှလှလေးသည် ရှက်သည့်သဘောဖြင့် ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားလေသည်။ စိတ်ထဲတွင်ကား အေးမေသူ့ကိုမည်သို့ပြုမည်ကို သိချင်လာလေသည်။ သူသည် ဘာမှမသိသောသူအဖြစ် နေပါကအေးမေသည် သူ့အား မည်သို့ဆက်ဆံမည်ကို သူအလွန်သိချင်လာသည်။

လှလှလေးထံမှ မည်သည့်စကားမှ မထွက်လာသည့်အခါ အေးမေသည်ကမန်းကတမ်းထ၍ အိမ်ရှေ့တံခါးသွားပိတ်လေသည်။ထို့နောက်လှလှလေးကို လက်ဆွဲကာ အိမ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်လာလေသည်။ လှလှလေးသည် ဘာမှမပြောဘဲ အေးမေခေါ်ရာနောက်လိုက်လာလေသည်။ အေးမေကား လှလှလေး လိုက်လာ၍ ဝမ်းသာလုံးဆို့ကာ ပြုံးဖြီး၍သာနေလေတော့သည်။

အခန်းထဲရောက်သောအခါ အေးမေသည် လှလှလေးအား အိပ်ယာတွင် အိပ်ခိုင်းလေသည်။ လှလှလေးလည်း အိပ်ယာတွင်လှဲကာရှက်သည့် သဘောဖြင့် မျက်နှာကို လက်ဝါး၂ ဖက်ဖြင့်သာ အုပ်ထားလေတော့သည်။ အမှန်ကား သူမျက်နှာဘယ်လိုထားရမှန်း မသိသောကြောင့်ပင်တည်း။ အေးမေကား လှလှလေး ရှက်နေသည်ဟုထင်ကာ ဘာမှမပြောချေ။

ထိုနောက် အေးမေသည် လှလှလေးဝတ်ထားသော ထမီစကိုဖြေလေသည်။ လှလှလေးကား ရှက်သည့်သဘောဖြင့် မျက်နှာကိုလက်ဝါး ၂ ဘက်ဖြင့်အုပ်ကာ ခေါင်းကိုသာယမ်းနေလေသည်။ အေးမေကား ဂရုမစိုက် သူ့အလုပ်ကိုသာ သူလုပ်တော့သည်။

ထမီစပြေသွားသောအခါ အောက်သို့ ဆွဲချ၍ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကျပ်ကျပ်ကို အသာလိပ်ချွတ်လေသည်။ လှလှလေးသည်ကိုယ်အား ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့် လုပ်နေသဖြင့် လျှောလျှောရှုရှုပင် ကျွတ်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေး ပစ္စည်းသည် မတင်းတတင်းအနေအထားဖြင့်ပေါ်လေတော့သည်။

ထိုအခါ အေးမေသည် လှလှလေးပစ္စည်းအား အသာဆုတ်ကိုင်ကာ အထက်အောက် စုန်ချီကစားတော့သည်။ လှလှလေးကားဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း နှင့် အသံပြုကာ တကိုယ်လုံးယမ်းခါနေလေသည်။ လှလှလေးပစ္စည်းသည်လည်း ထောင်မတ်လာလေတော့သည်။ ထိုအခါ အေးမေသည် လှလှလေးပေါင်ပေါ်သို့ သူ့ကိုယ်လုံးကို မှောက်ချကာ

`လှလေး လှလေး ငြိမ်ငြိမ်နေပါဟာ၊ ငါနင့်ကို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမလို့´

ဟု တိုးတိုးပြောလေသည်။ ထိုအခါ လှလေးသည်

`နင့် တထောင်ဆစ်ကြီးနဲ့ ငါ့ပေါင်ပေါ် ထောက်ထားတာ နာတယ်ဟ နာတယ်´

`အော် အေးအေး၊ မထောက်တော့ဘူး၊ နင့်ပေါင်ကားလိုက်ဟာ´

လှလှလေးသည် ပေါင် ၂ ဘက်ကို ကားပေးလေသည်။ အေးမေလည်း လှလှလေး ပေါင်ကြားထဲ သေချာဝင်အိပ်ကာ သူဆုတ်ကိုင်ထားသော ပစ္စည်းအား လေးငါးဆယ်ချက် သွက်သွက်လေး ဆက်တိုက် ထုလိုက်ပြီး ဇတ်ကနဲ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ စုတ်လေတော့သည်။

`အား ဟီး အီး ဟီး အား . .  အေးမေ နင် နင် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ´

လှလှလေးသည် အိပ်နေရာမှ တထောင်ဖြင့် အားပြုကာခေါင်းထောင်ကြည့်ရင်း အံသြသင့်ဟန်ဖြင့် မေးလေသည်။ အေးမေကားလှလှလေးအမေးကိုပြန်ဖြေပေ၊ စုတ်ရက်တမ်းလမ်း မျက်လုံးလှန်ကြည့်ကာ ခေါင်းယမ်းပြလေသည်။ ဘာမှမပြောနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်ခံဆိုသည့်သဘောပင်ဖြစ်လေသည်။

ထို့နောက် မျက်လွှာပြန်ချကာ သူ့အလုပ် သူဆက်လုပ်လေတော့သည်။ လှလှလေးသည် အေးမေစိတ်ပါလက်ပါ လုပ်နေသည်ကိုကြည့်ကာ လက်တဖက်ဖြင့် အေးမေခေါင်းအားကိုင်ကာ ဆံပင်ကို ထိုးဖွလေသည်။ထိုအခါ အေးမေသည် လှလှလေးအား မျက်လုံးလှန်ကာ ကြည့်ပြီးလျှင် စုတ်ရက်တမ်းလမ်းဖြင့် ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညှိမ့်ပြလေသည်။ လှလှလေး ဘာသာပြန်မိသည်မှာကောင်းလား ဆိုသည့် သဘောပင်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေးလည်း အေးမေအား ပြန်လည်၍ ခေါင်းညှိမ့်ပြမိလေတော့သည်။

ထိုအခါ အေးမေသည် မျက်လွှာပြန်ချကာ အားရပါးရ စုတ်လေတော့သည်။ တခါတရံတွင် တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် အသံများပင်ထွက်လာလေသည်။ အေးမေသည် ကျွမ်းကျင်လှပေသည်။ ပါးစပ်တင်မဟုတ် လက်ကလဲ အငြိမ်မနေပေ၊ တွဲကျနေသည့် အရာကိုဖွဖွလေးဆုတ်နယ်လေသည်။ လှလှလေးသည် တခါတခါ အောက်တောက်တောက်နဲ့ အနေရခက်သလို အရသာတွေ့လေသည်။

ထိုမျှမက ထိုတွဲကျနေသော အရာကို တလုံးပြီး တလုံး ပါးစပ်ထဲ စုတ်သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်ဖြင့် ကစားသေးသည်။ လှလှလေးပစ္စည်းကား တင်းမာကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေလေသည်။

အေးမေသည် မနေနိုင်တော့ချေ၊ ကုန်းထကာ သူ့ထမီအား ချွတ်ချ၍ လှလှလေးပေါ် ခွလေတော့သည်။ အေးမေသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီပင် မဝတ်ထားချေ။ ထို့နောက် လှလှလေးပစ္စည်းအား သေချာကိုင်၍ သူ့အပေါက်ဝနှင့် တေ့ကာ တဖြေးဖြေး ထိုင်ချလေတော့သည်။ လှလှလေးပစ္စည်းကား အေးမေကိုယ်ထဲ တဖြေးဖြေး နစ်ဝင်သွားလေတော့သည်။ ထိုအခါ အေးမေသည် ခေါင်းကိုမော့ကာ အင်း ဟုဆွဲငင်သည့် အသံရှည်ကြီး ထွက်လာလေတော့သည်။

ကျကျနန လှလှလေး၏ ဆီးစပ်ရင်းတိုင်အောင် အေးမေ ထိုင်ချပြီးသောအခါ ၂ ယောက်သားမလှုတ်ကြချေ။ လှလှလေး၏ စိတ်ထဲတွင် သူ့ပစ္စည်းအား အေးမေကိုယ်တွင်း၍ ဆွဲစုတ်ယူနေသလိုလို ခံစားနေရလေသည်။ ခနနေသော် အေးမေသည် သူ့ကိုယ်ကိုအသာအယာ လှုတ်လေသည်။ 

ထူးခြားသောလှုတ်နည်းတမျိုးပင်ဖြစ်သည်။ အေးမေ၏ ကိုယ်သည် မကြွချေ။ ပတ်ပတ်လည်လှုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တခါတရံ ဖိချသလိုဖြစ်သွားကာ တခါတရံကြွတက်လာသလိုလို ခံစားရသည်။ သူ့ပစ္စည်းသည် အေးမေကိုယ်ထဲတွင်အရသာ အမျိုးမျိုးခံစားရလေသည်။ အထူးခြားဆုံးကား သူ့ပစ္စည်းသည် အထဲတွင် တခုခုနှင့် တိုက်မိကာကျင်ကနဲကျင်ကနဲ မကြာခနဖြစ်သွားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအရသာကား ခံ၍ကောင်းလှပေသည်။

ထိုနောက်တွင် အေးမေသည် တဖြေးဖြေးကြမ်းလာသည်။ လှုတ်ရှားမှု့သည် မြန်ဆန်လာသည်။ အထဲတွင် သူ့ပစ္စည်းသည် ထူပူလာသည်၊ အေးမေသည် လက် ၂ ဘက်ကို သူ့ရင်ဘတ်တွင်ထောက်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လေသည်။ ထိုင်ထလုပ်သလို ဆောင့်ချနေခြင်းကားမဟုတ်။ 

ခါးနှင့် တင်ပါးသာလှုတ်၍ ဆောင့်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။ တခါတရံ အေးမေသည် ခေါင်းကိုယမ်းကာ သွက်သွက်ဆောင့်သည်။ တခါတရံနှေးသွားသည်။ တခါတရံ ပတ်ပတ်လည် လှည့်သလို လှုတ်နေသည်။ အေးမေ၏ လှုတ်ရှားမှု့တွင်လှလှလေးသည် တောင့်မခံနိုင်တော့ချေ။ အတင်းကော့ကာ အမြင့်မားဆုံး ခံစားမှု့ဖြင့် ပီးဆုံးခြင်းသို့ရောက်လေသည်။

လှလှလေးသည် တအီးအီးဖြင့် ခါးကော့လာသောအခါ အေးမေသည် မနားမနေသွက်သွက်လုပ်လေသည်။ ထိုနောက် တအင်းအင်းဖြင့် လှလှလေး တောင့်ထားသော အကြောများ ပြေသွားသောအခါ အေးမေသည် အရှိန်ကို တဖြေးဖြေးကို လျှော့ချလာလေသည်။

ထိုနောက် တချက်ခြင်း တချက်ခြင်း ဖြေးဖြေးမှန်မှန် လှုတ်နေရမှ ရပ်လေသည်။ နောက်ဆုံးရပ်သွားသောအခါတွင် လှလှလေး၏ပစ္စည်းသည်အေးမေကိုယ်ထဲတွင် ပျော့ခွေနေလေပြီ။ အေးမေလည်း လှလှလေး ကိုယ်ပေါ် အသာအယာ လှဲချလိုက်လေတော့သည်။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>