Saturday, December 3, 2011

ဓါတ်လိုက်တက်သည် သတိထား (စ/ဆုံး)

ဓါတ်လိုက်တက်သည် သတိထား (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ။

ကိုယ်လက်တွင်း၌ ကိုယ့်ဘာသာဆုပ်ကိုင်ထားရင်ပင် ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေမိသည်။ ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် အစွမ်းထက်သော ကျော်ထက် ပေးလိုက်သည့် လိမ်းဆေးကြီးက အမှန်တကယ်ပင် အစွမ်းပြနေသည်။

ထိပ်လုံးက မပွင့်ရသေးသော တောင်ပို့မှိုကြီးပမာ အတုံးလိုက် အခဲလိုက်ကြီး ပွယောင်းကြီးထွားနေပြီး လက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်အတွက် လီးထိပ်တခုလုံးက ဆီ သုတ်ထားသည့်အလား တင်းပြောင်ဝင်းလက်နေ၏။ လုံးတန်ကြီးက မူလထက် ( ၂ ) ဆ ခန့်ရှည်ပြီး ထွားသည်ကတော့ အမှန်ပဲဟု တွေးရင်း ငုံ့ကြည့်မိပြန်သည်။ 

မဲမှောင်၍ အုံကောင်းလှသော လမွှေးအုပ်ရှုပ်ရှုပ်တွေးကြားမှ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ကြီး မတ်ထောင်နေသော လီးကြီးမှာ အကြောကြီးများ ဖောင်းကြွလျက် မာန်ဖီနေသော မြွေဟောက်ကြီး တကောင်အလား တဆတ်ဆတ်တုန်နေ၏။ ဂွေးစိမဲမဲကြီးက အထက်သို့ တဖြေးဖြေးချင်း လိပ်တက်လာလိုက် တဖန်ဖြေးဖြေးချင်းပြန်ဆင်းသွားလိုက်ဖြင့် ဓါတ်လှေကား အစုံအဆန် လှုပ်ရှားနေသည်နှင့်ပင် ဆင်တူနေပြန်၏။

လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်မို့ တံတွေးကို မကြာခဏ မြိုချနေရင်း မာဒင်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မလုံမလဲ တချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ လည်ချောင်းတွေ ချောက်ကပ်လာသည့် အလျောက် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆက်ဆော့ပြီး ဟိုကောင် ကျော်ထက်ပေးလိုက်သော လိမ်းဆေးကို လိမ်းကြည့်ခြင်းကပင် ပြဿနာ စတင်ခြင်းဖြစ်၏။ 

ကျော်ထက်ဆိုတဲ့အကောင်က အစကတည်းက လူစုံလိုင်းစုံနေသော အကောင်ဖြစ်သည်။ မာဒင်နှင့်တလမ်းထဲ နေလာကြသည်မှာလည်း ငယ်စဉ်ကတည်းကပင် ဖြစ်သည်။ ယခု မာဒင်တို့ အသက် (၂၀) ဝန်းကျင်ရောက်ခဲ့ကြပြီဖြစ်သော်လည်း ကျော်ထက်လောက် ဗဟုသုတမစုံ။

ကျောက်ထက်က ( ၈ ) တန်းနှင့် ကျောင်းထွက်ပြီးကတည်းက ဝပ်ရှော့၊လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ထမင်းဆိုင်၊ အရက်ပုန်းဆိုင်၊စားသောက်ဆိုင်တွေစုံအောင် လုပ်ဖူးနေသည်မို့လဲ လူပေါင်းစုံနှင့်တွေ့ကာ ဗဟုသုတကလည်း စုံမှစုံ။

ယနေ့ကတော့ ကျော်ထက်၊ ကျော်ဦး၊ စိုးမင်းနှင့် မာဒင်တို့အုပ်စု ဟိုးအရင်ကလိုပင် "ရွှေဗန်ဒါ" လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ဆုံမိကြရာ ကျော်ထက်က ရှားရှားပါးပါး သူရရှိလာသော လီးကြီးဆေး လိမ်းဆေးတောင့်ကို ထုတ်ပြလေသည်။

“  အလကား အာပလာတွေပါကွာ၊ ဘယ်လောက်ယူမလဲ  ” 

ဟု မယုံသင်္ကာပြောသည်။

“  သာဦး လိမ်းကြည့်ပါလား  ” 

“  မင်း လိမ်းပါလား ငါက ဆေးမလိုဘူး၊ အဲဗားထန်နေတဲ့ အကောင် ဟဲဟဲ  ” 

သည်လိုနှင့်ပင် ကျော်ထက်လက်ထဲက လိမ်းဆေးတောင့်က သာဦးမှ တဆင့် မာဒင့်လက်ထဲ ရောက်သွား၏။ အတွေ့အကြုံမရှိသော မာဒင်က အူကြောင်ကြောင်နှင့် ယူထားလိုက်မိသည်။ ညနေကျောင်းမှ ပြန်လာသောအခါ  အိမ်တွင် အစ်ကိုမရောက်သေး၊ အလုပ်မှ ပြန်မလာသေးချေ။

“  အငယ်ကောင် ထမင်းစားနှင့်မလား  ” 

ဟု အစ်ကို့မိန်းမ မအုန်းကြည်က မီးဖိုထဲမှ လှမ်းအော်သည်။

“  အစ်ကို လာမှပဲ စားတော့မယ်   ” 

ဟု ပြန်အော်ရင်း အိပ်ခန်းထဲဝင်လာကာ ကျောင်းလွယ်အိပ်ကို နံရံ နိုက် ချိပ်၍ ကျော်ထက် ဆေးကို စမ်းသပ်ကြည့်မိခြင်းဖြစ်သည်။

ပထမ ပုဆိုးကို လှန်၍ ဆေးကို အရင်းမှ အဖျားသို့ လက်သုံးချောင်းဖြင့် သပ်ခါသပ်ခါ လိမ်းကြည့်သည်။ ဆေးညွှန်းက ဘယ်လိုမှန်း မသိ၊ မာဒင်ကတော့ လိမ်းဆေးအတောင့်ကို ညှစ်လိုက် လိမ်းလိုက်နှင့် အတန်ကြာကြာကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်မိသောအခါ လီးကြီးက မာကြောတောာင်လာ၏။ ယခင်ကလည်း လူငယ်ဘ၀ ဂွင်းတိုက်နေကြမို့ သိပ်ပြီး တအံ့တသြကြီး မဖြစ်သော်လည်း တစ်မိနစ်ခန့်ကြာသောအခါ လီးတန်ကြီး တခုလုံးတဆတ်ဆတ်ဖြင့် လိုးချင်စိတ်မှာ ထိန်းမရသိမ်းမရအောင် ဖြစ်လာလေသည်။

ထို့ကြောင့် မာဒင်က မဆိုင်းမတွပင် လီးကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ သုံးလေးချက် ဂွင်းဆောင့်လိုက်သည်နှင့် သုတ်ရည်များက အားကောင်စွာ ဖြောင်းကနဲ ဖြောင်းကနဲ ပန်းထွက်ကုန်လေသည်။ ယခင်ကဆိုလျှင် သုတ်ထွက်ပြီးသွားသည်နှင့် လီးကြီးက မောပန်းစွာ ဇတ်ကျိုးသွားလေ့ ရှိသော်လည်း ယခုမူ ပိုမိုတင်းမာကာ မာန်ထလာပြန်၏။

ယခင်ကထက် အဆပေါင်းများစွာ ထန်ပြင်းလာသည့် ဝေဒနာကိုတော့ တကယ် ခံစားရသည်။ မာဒင် စိတ်ထဲ၌  ပူလောင်ပြင်းပြစွားဖြင့် တခါမှ မချဘူးသေးသော မိန်းမကို ချချင်စိတ်မှာ ဆောက်တည်ရာ မရနိုင်လောက်အောင် ပြင်းထန်လာသည်။

ဒုတိယအကြိမ် မိမိလက်ထဲ၌ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ပြီး ခပ်တင်းတင်း ထိန်းချုပ်ညှစ်ထားသော သူ့လီးကြီးကို ငုံကြည့်မိပြန်သည်။ လီးကြီးခမျာ စိတ်ကြွဆေးများ အလိမ်းခံထားရသောကြောင့် တင်းမာ ခက်ထန်နေရလင့်ကစား အမှန်တကယ် မျိုးစပ်ရမည့် မိန်းမအင်္ဂါစပ်နှင့် မတွေ့ဘဲ ဂွင်းတိုက်ဖြေသိမ့်ခြင်း ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် အောင့်သက်သက်နှင့် ကျေနပ်ဟန်မတူ။ ခေါင်းမာသော ကလေးငယ်တစ်ဦးပမာ ဟန်ရေးပြလျက်သာ ရှိနေပြန်သည်။ လီးထိပ်မှ ယိုစိမ့်ပြီးကျလာသော သုတ်ရည်လက်ကျန်တို့က ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်ချောင်းများပေါ်သို့  ပူနွေးစွာ စီးကျလာကြသည်။

“  ဟဲ့ အငယ် နင် ဘာလုပ်နေလဲ  ” 

မရီးဖြစ်သူ မအုံးကြည် အသံက ဟိုး အိမ်နောက်ဖက် မီးဖိုချောင်မှ လွင့်ဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ 

ကုတင်ဇောင်းပေါ် တင်ပလွှဲထိုင်ကာ လီးကို တင်းတင်းကြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ ငုံ့ကြည်လျှက်ရှိသော မာဒင်၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဆက်ကနဲ့လန့်ပြီး မတသွားသည်။ ပုဆိုးကိုလည်း ကမန်းကတန်း ဆွဲဖုံးပြီး ဖရိုဖရဲ ဝတ်လိုက်သည်။ 

“  ဘာ လုပ်မလို့လဲ အမ  ” 

မာဒင်က အသံကိုထိန်းပြီး ပြောလိုက်သည့်တိုင်အောင် အသံက လှိုင်းထလှုပ်ရှားနေသည်။

မအုံးကြည်က မီးဖိုချောင်ရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မီးပြောင်းဖြင့် မီးကိုကုန်းမှုတ်နေရာမှ သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်ကာ အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြန်အော်လိုက်ပြန်သည်။

“  ဟဲ့ ငါ့ကို အချိုမှုန့် ငါးကျပ်တန် တထုတ်လောက် သွားဝယ်ပေးစမ်း အငယ်၊ အဲဒီ ဗီဒိုပေါ်က နို့မှုန့်ဗူးထဲမှာ ပိုက်ဆံတွေ့လား၊ အခန်းဝက ဗီဒိုပေါ်မှာလေ  ” 

မာဒင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် မျက်နှာနှင့် သူ့အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး  အစ်ကိုတို့ လင်မယား အခန်းဝရှိ လူတရပ်ကျော်ကျော်ခန့်ရှိသော ရှေးဟောင်း ဗီဒိုဟောင်းကြီးပေါ်မှ နို့မှုန့်ဗူး ဆိုသည်ကို ရှာသည်။ လက်ကို ဟိုဖက် သည်ဖက် ရမ်းသည့်တိုင်အောင် မအုံးကြည်ပြောသော နို့မှုန့်ဗူးက မတွေ့ဘဲ ဖြစ်နေသည်။

“  မတွေ့ဘူး အမရဲ့  ” 

“  ဗီဒိုပေါ်မှာပါဆို ဟယ် နင်ကလဲ  ” 

မအုံးကြည်က စိတ်မရှည်တော့ဘဲ မီးဖိုနားက ထလာကာ ထမီကိုဖြစ်သလို ဝတ်ရင်းအပြင်ထွက်လာသည်။ မာဒင်က ဗီဒိုရှေ့နိုက် ခြေဖျားထောက်ကာ ရှာနေဆဲ

“  ဖယ်စမ်း ဒီအပေါ်မှာ ထားတဲ့ ဟာပဲ  ” 

မအုံးကြည်က အမှတ်တမဲ့ မာဒင်ကို လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်သည်။ မာဒင့် ပေါင်ကြားမှ ထုထည်ကြီးမားစွာ ငေါထွက်နေသော လီးကြီးက မအုံးကြည်လက်နှင့် ဒိုင်းကနဲ ထိခတ်မိ၏။ မာဒင် တကိုယ်လုံး ဖောင်းကနဲ ပေါက်ကွဲသွားသလိုပင် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်။ မအုံးကြည်က မမျှော်လင့်သော အထိအတွေ့ကြောင့် မာဒင်ကို ဇဝေဇဝါလေး တချက်ကြည့်ပြီး ကြောင်သွားသည်။ 

ဒီကောင်လေး သူတို့လင်မယားနှင့် ငယ်စဉ်ကတည်းက အတူနေလာခဲ့ခြင်းကြောင့် မိမိသားသမီး အရင်းလိုပင် သဘောထားခဲ့သည်။ ယခုကဲ့သို့သော ဆန့်ကျင်ဖက် လိင်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်း ကြီးထွားမှုကို ကိုင်လိုက်မိသောအခါ အသက် (၃၀) ခန့်ရှိသော သွေးသားအဆူဖြိုးဆုံး အရွယ် မအုံးကြည် ခေါင်းထဲ လှစ်ကနဲ ဖြတ်သန်းစီးဝင်သွားသော လှုံ့ဆော်မှု စိတ်အစဉ်ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ် တခုလုံး ဖြင်း ကနဲကြက်သီးထသွားမိလိုက်သည်။

အင်း မာဒင်တောင် အသက် (၂၀) ရှိပြီပဲ ဟု တွေးရင်း စိတ်တွေ ကစဉ်ကလျား ဖြစ်ချင်သွားသည်။ မာဒင့်မျက်နှာကို မသိမသာ အခဲခတ်လိုက်သော အခါ လူပျိုရိုင်းလေးမျက်နှာတွင်  နီရဲနေပြီး အသက်ရှုပြင်းနေ၏။  ထို တဒင်္ဂလေး အတွင်း၌  မာဒင့်မျက်လုံး အစုံက ဝင်းဝင်းလက်ကာ မအုံးကြည် ဖင်လုံးတစ်တစ်ကြီးကို ဝါးစားတော့ မယောင် စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ဂရသည်။

နောက်တကြိမ် ရှားပါးသော ကြည်သီးထခြင်းကို မအုံးကြည် ခံစားလိုက်ရပြန်သည်။ မူမမှန်တော့သော မအုံးကြည်၏ အသက်ရှုသံသည်လည်း ပြင်းပြလာသည်။

“  နင့်လက်က အနောက်ထိ မှီလား အငယ်  ” 

“  ခြေဖျားထောက်ရင် မှီပါတယ် အမ  ” 

မာဒင်က ဗီဒိုအပေါ် မျက်နှာပြင်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ရမ်းကာ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ ပြောလိုက်၏။ မအုံးကြည် မျက်လုံးက မာဒင့်ပေါင်ကြားမှ ပုဆိုးကို ထိုးထွင်းကာ ငူလျက်ငေါထွက်နေသော မာဒင့် ဒုတ်ကြီးကို မသိမသာ ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။

ဒီကောင်လေး ဒုတ်ကြီးက သူ့အစ်ကို စိန်သောင်းထက်ပင် ကြီးမားထွားကြိုင်ပုံရသည် ဟု တွေးမိသည်။ မာဒင်ကလည်း လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်တွင် စုံမြှောက်ကာ အလုပ်များနေသည့် အတွက် လိင်တန်ကြီးမှာ အရင်းမှကိုင်း၍ ခါရမ်းနေသော ဝါးရင်းဒုတ်ကြီးအလား လှုပ်ရမ်းနေ၏။

ယောင်္ကျားသားများထက် အဆတထောင် အကြောပေါင်းစုံဆောင်သည် ဆိုသော မိန်းမသား မအုံးကြည်သည် မာဒင့် အပေါ် စိတ်ကစားလျက် မိန်းမဉာဏ်သုံးကာ ပရိယာယ်ဆင်လေတော့သည်။

“  ဟဲ့ မာဒင်  ” 

“  ဗျ  ” 

ခပ်ဆောင့်ဆောင့် အခေါ်ကြောင့် မာဒင့် ခမျာ ပင်ကိုယ်က လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်နေရာ လန့်ပြီးထူးရင်း မအုံးကြည်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်မိသည်။

“  ငါ့ကို မ ပေး၊ ရှေ့တိုးလေ၊ ကဲ လုပ် မ  ” 

“  အစ်မကို ချီပေးရမှာလား အစ်မ  ” 

“  အေးပေါ့ ဟဲ့ ဒါမှ ဗီဒိုပေါ်ကို မြင်ရမှာ  ” 

မခိုင်းစဖူး အခိုင်းထူးသောကြောင့် မာဒင့်ခမျာ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသေးသည်။

“  အေး ကောင်လေးက လဲ ချီပေးစမ်းပါဆို  ” 

“  ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ  ” 

မာဒင်က မအုံးကြည် တင်ပါးအောက်မှ လက်နှစ်ဖက်ကို သိုင်းယှက်ပြီး ပွေ့လိုက်သည်။ မအုံးကြည် ဆီးစပ်နှင့် မာဒင့် မျက်နှာ ဖိကပ်သွားလေသည်။ မအုံးကြည်စိတ်ထဲ၌ ချမ်းမြေ့ပီတိလေး ဖြစ်ကာ မာဒင့်ခေါင်းကို အတင်းဆွဲယူကပ်ဖိရင်း ဗီဒိုပေါ်သို့ ရှာဟန်ပြုလိုက်သည်။ စင်စစ်မူကား ဗီဒိုပေါ်တွင် လျက်ဆားပုလင်း အဟောင်း ဓါတ်ခဲအဟောင်းများသာ တွေ့ပြီး နို့မှုန့်ဗူးကိုမူ မတွေ့ချေ။

သို့သော် မအုံးကြည်က မတွ့ဘူး ဟူ၍ ချက်ချင်းမပြောဘဲ ဟိုရှာသည်ရှာဟန် ပြုရင်း မာဒင်မျက်နှာနှင့် သူမ၏ ဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားပါးတရ ပွတ်နေ၏။

“  မ နိုင်တော့ဘူး အစ်မ ရဲ့  ” 

“  နေဦးဟဲ့ မချနဲ့ဦး ဒါလေးတောင်မှ  ” 

မာဒင်ခမျာ တခါမှ မရီးဖြစ်သူကို ထိကိုင်ဖူးခြင်းမရှိသည့်အပြင် ဆေးတန်ခိုးကြောင့် ထကြွနေသော စိတ်များဖြင့် ယခုကဲ့သို့ တင်းတင်းကြီး ပွေ့ဖက်ထားရသည့် ခံစားမှုမှာ အသက်ရှုမေ့လောက်အောင် ပြင်းပြလှသည်။

မအုံးကြည် တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်မိထားသလို မအုံးကြည်က မကြာခဏ ဟိုသည်ယိမ်းနွဲ့သလိုဖြင့် ပေါင်ကြားကို မာဒင့်မျက်နှာနှင့် ပွတ်သပ်သောအခါ မာဒင်မှာ အစိမ်းလိုက် ကိုက်စားချင်စိတ်ပင် ပေါက်လာလေတော့သည်။

“  နင် ငါ့ကို တအား မချနဲ့နော် မာဒင်  ” 

“  ဗျာ  ” 

“  ဖြေးဖြေးချလေ ကြည့်ပါလား၊ ချလဲ မချတက်ဖူး၊ ဘယ်လိုကောင်လေးလဲ မသိဘူး ” 

မအုံးကြည် အသံသည် တမျိုးကြီးဖြစ်နေသလား ဟု မာဒင်က ထင်သည်။ မိမိ စိတ်ကိုက ထောက်ပြန်နေလို့ ထင်ပါရဲ့ ဟု လည်းတွေးမိပြန်သည်။

“  ဟဲ့ လုပ်လေ ချတော့  ” 

“  အောက်ကို ချရမှာလား  ” 

“  အေးပေါ့ဟဲ့ နင်က ဘယ်ကို ချချင်သေးလို့တုန်း  ” 

မအုံးကြည်လေသံက ဘယ်လိုချချင်သေးလို့တုန်း ဟူသော နေရာတွင် တီးတိုးလေး ဖြစ်သွားသော်လည်း မာဒင် သဲသဲကွဲကွဲကြီး ကြားလိုက်လေသည်။  မာဒင့် စိတ်ထဲ၌  ကသောင်းကနင်း ဖြစ်လျက်ရှိသည်။

ဖြေးဖြေးချင်း လျောချပေးလိုက်သော မအုံးကြည်၏ လုံးတစ်ပြူးအစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက မာဒင့်မျက်နှာ နှင့် အိကနဲ ပွတ်သပ်ပြီးမှ  မာဒင့် ရင်ဘတ်တွင် ခပ်ပြားပြားဖြစ်သည်အထိ ဖိကပ်သွားကြသည်။

မာဒင်က ဖက်ထားဆဲဖြစ်ကာ မအုံးကြည်ကလဲ နို့နှစ်လုံးကို ရင်ဘတ်နှင့် လှိမ့်ကာပွတ်ချေလိုက်ရင်း မာဒင့်ကျောပြင်ကို မသိမသာလေး ပြန်ဖက်ကာ ရစ်သိုင်းလျက်  စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ဖိကပ်ပူး၍ ပွတ်သပ်နေမိကြသည်။

ထိုအခါ ထောင် နေသော မာဒင့်လီးကြီးက မအုံးကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး  ထိုးဝင်သွားကာ စောက်ဖုတ် ဟု ထင်ရသော မာတင်းတင်း မို့မောက်မောက် နေရာကို ခပ်ဖိဖိကြီး ထိုးထောက်လိုက်မိပါတော့သည်။

မာဒင့် ခေါင်းတခုလုံး ပူလောင်နေသည်။ အသိဉာဏ်များက ကာမရာဂစိတ်များ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် လွှင့်ပါးကုန်၏။ ဤမျှအထိ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပေးအယူသိရှိလာမှု အတွက် မအုံးကြည် က မာဒင့် ပုခုန်းအပေါ် မျက်နှာလေး ဝှက်လိုပ်ရင်း

“  အဟင့် ဟင့် သူ့ဟာ ကြီးကလည်း  ” 

ဟု တိုးတိုးလေး ဆိုလိုက်၏။ ပါးစပ်က ချွဲတဲတဲ ပြောနေစဉ် မအုံးကြည်၏ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ ကားပေးလိုက်လေသည်။ မာဒင် တကိုယ်လုံး ဇိုးဇိုးဇပ်ဇပ် တုန်လာကာ ကားပေးထားသော ပေါင်ကြား အတွင်းသို့ မာတင်းတုတ်ခိုင် ရှည်လျားသော လီးကြီးကို ဇပ်ကနဲ ထိုးဆောင့်လိုက်၏။ ပုဆိုးနှင့်ထမိန် နှစ်ထပ်ခံနေသည့် ကြားမှ လီးအတန်ကြီးက စောက်ပတ်အဝသို့ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ထိုးမိသွားသည်။ 

“  အင်း အင်း  ” 

မအုံးကြည်က မချိတင်ကဲလေး ညီးတွားရင်း မာဒင့် တင်ပါးကို စွန်လက်သည်းကုတ်သလို စုံကိုင်ပြီးကုတ်လိုက်၏။ မာဒင့် တကိုယ်လုံးက ဝုန်းကနဲ ပေါက်ကွဲသွားသည့်အလား သွက်သွက်ခါသွားကာ  မအုံးကြည် ခါးသေးသေးလေးကို တင်းနေအောင် ဖက်ပြီး အားရပါးရကြီး ဆောင့်ချလိုက်ပြန်၏။ မအုံးကြည်၏ တင်ပါးကြီး အစုံ တုန်ခါသွားသည်။

“  အိပ်ခန်းထဲ သွားကြရအောင်ကွယ်  ” 

မအုံးကြည်က မောလျလျအသံလေးနှင့် ဆို၏။ မာဒင်က မအုံးကြည်ကို ဖက်ထားလျက်မှ အိပ်ခန်းတွင်းသို့ တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ဝင်လိုက်ကြ၏။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ရှူသံတို့က ပူလောင်ပြင်းပြစွာ တဦးနှင့်တဦး ရိုက်ခတ်ကာ နေကြပြီး အသားဖြူသော မအုံးကြည်၏ မျက်နှာလေးမှာ အံ့သြဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုလန်းပြီး ရှက်သွေးတို့ဖြင့် ရဲရဲနီလျက်ရှိသည်။ 

တသက်လုံးက မိမိမောင်အရင်းလိုပင် သဘောထား ဆုံးမသွန်သင်လာခဲ့သော မာဒင်ဆိုသည့် ကောင်လေး၏ အားရပါးရ ဖက်ပွတ်ကာ တင်ပါးကြီးကို တဆဆ ဆုပ်နယ်ခံနေရခြင်း အရသာမှာ မအုံးကြည်အတွက် တကြိမ်ဖူးမျှ မခံစားခဲ့ရသော ကာမရာဂ လှုပ်ဆော်မှု အသစ်အဆန်း အတွေ့အကြုံတရပ်လိုပင် ဖြစ်နေပေရာ အပျိုရိုင်းလေးအလား ရွှေရင်အစုံမှာ တသိမ့်သိမ့်တုန်စွာ ရင်ခုန်နေမိရှာသည်။ မာဒင်ကလည်း ရဲတင်းသွက်လက်လာပြီး မအုံးကြည်မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသည့်တိုင်  ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခြင်းကိုမူ  စိတ်ရှိလက်ရှိကြီး လုပ်ရဲလာလေသည်။

မအုံးကြည်က သူမခါးကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားသော မာဒင့်လက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှဲချလိုက်သည်။ မာဒင့် မျက်နှာကိုလည်း မဝံ့မရဲ တချက်ဝေ့ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။

အတွေ့အကြုံမရှိသော လူပျိုရိုင်းလေး မာဒင်မှာမူ တရှူးရှူး တရှဲရှဲနှင့် မအုံးကြည် ခန္ဓာကိုယ်ကြီး တခုလုံးကို ကြွပ်ကြွပ်ဝါးစားတော့မယောင် အရောင်တဖျတ်ဖျတ် တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စူးစူးကြီး ကြည့်နေရင်း မအုံးကြည် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွ ရန်တာစူနေသည်။

“  ဟဲ့ ဘယ်လို လုပ်ဦးမှာလဲ ဒီဘက်လာလေ  ” 

မအုံးကြည်သည် သူမခါးလည်မှ တက်ခွရန် ခြေထောက်ကြီး တဖက် မြောက်ကြွ မြောက်ကြွ လုပ်နေသော မာဒင့် ကို ဆက်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်အလယ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ရာ မာဒင် ခမျာ မအုံးကြည်ခါးပေါ်၌  ကန့်လန့်ကြီး မှောက်လျက်လဲကျသွားလေသည်။

“  ခိုးချင်တာကလဲ ပြာလို့ လက်ကလဲ ချာလို့ ဟွန်း  ” 

မအုံးကြည်က သွားကလေးများ စေ့ထားရင်း က အားမလိုအားမရ တီးတိုးကြိမ်းဝါးလိုက်သည်။ မအုံးကြည်ကျောနောက် ရောက်သွားသော မာဒင်ကမူ  မအုံးကြည် ကျောပြင်ကို ရင်ဘတ်နှင့်အပ်ကာ  တွင်တွင်ကြီးဖက်ထားရင်း တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညီးညူးနေရင်း မာတင်းသန်စွမ်းလှသော လိမ်းဆေးလူးထားသည့် သူ့လီးထိပ်ကြီးဖြင့် မအုံးကြည် ဖင်ကြားသို့ ဂမူးရှူးထိုး ဆောင့်သွင်းနေပြန်ချေသည်။

“  အို ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ ကျွတ်  ” 

မအုံးကြည်က သူဖင်ကြားသို့ မာကျောစွာ  ထောက်ထားပြီး တဆက်ဆက်ညှောင့်နေခြင်းကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ခပ်ဆက်ဆက်အော်ရင်း သူမ ခန္ဓာကိုယ်ကို မာဒင့်ဖက်သို့ ဖျတ်ကနဲ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်သည်။

မအုံးကြည် ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သော သနပ်ခါးရနံ့က မာဒင့်စိတ်ကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြီး သူ့ဖက်သို့ လှည့်လာသော မအုံးကြည်၏ ပါးမို့အစုံကို တရှူးရှူး နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။

“  ကြည့် အရမ်းဆိုးတာပဲ  ” 

မအုံးကြည်က ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး မျက်စောင်းထိုးရင်း မာဒင့် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူမ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်ချင်းအပ်ကာ ပူးကပ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အိစက်သော မအုံးကြည်၏ နို့ထွားထွား မို့မို့ကြီးနှစ်လုံးက မာဒင့် ရင်ခွင်ကြီးကို အိစက်နွေးထွေးသော ခံစားမှုတရပ် ပေးလိုက်သည်။

မာဒင့် လက်အစုံက အလိုလိုပင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြစ်ကာ တရွရွ ဆုပ်ညှစ်နယ်ကာ နေမိ၏။ တစောင်း လှဲထားသော မအုံးကြည်၏ အပေါ်ခြမ်းပေါင်တန်က ထောင်သွားသည်။ ခပ်စင်းစင်း လှဲထားသော အောက်ဖက် ပေါင်တန်ကမူ  မာဒင့်ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာလေး တိုးဝင်လိုက်သည်။ မာဒင်ကလည်း ကြွတက်လာသော မအုံးကြည်အပေါ်ပေါင်နှင့် အောက်ပေါင်ခွကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။

အဝတ်မဲ့သွားသော ပေါင်သားချင်းအထိအတွေ့က နှစ်ဦးစလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ ရာဂသွေးများကို ပွတ်ပွတ်ဆူလောင်စွာ ထကြွလာစေတော့သည်။ ပင့်လှန်ထားသော မာဒင့်ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးက မအုံးကြည်ပေါင်ရင်းကို နွေးနွေးကြီး စိုစွတ်စွာ တွေ့ထိမိကြ၏။ 

မအုန်းကြည် လက်တဖက်က သူမထမီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်ရာ မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးအုံးကြီးကြားမှ အက်ကြောင်း ထင်းထင်းကြီးထကာ ဖင်နှင့်တဆက်တည်းမျှ ရှည်လျားသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားကနဲပေါ်လာသည်။ မာတင်က တစောင်းအိပ်လျှက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးရမည်ကို မလိုလားဟန်ဖြင့် ဇက်ကနဲထကာ မအုံးကြည်၏ ထောင်ထားသောပေါင်တန်ကြီးကို  ပုခုံးပေါ်ဆွဲမပြီး လက်ခွတက်သဏ္ဌန် လီးကို ထိုးတပ်လိုက်သည်။ 

စောက်ပတ်အနံ့ ရလိုက်ပြီးဖြစ်သော မာဒင်၏ လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်နှင့်မာန်ဖီကာ သွားရေ တမြားမြားကျလာ၏။ ဆီးစပ်ကျော်ရုံလေးပင့် လှန်ထားသော မအုံးကြည် ထမီစကို စောက်မွှေးတောကြီးကျော်ကာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးဥဥလေး ပေါ်သည်အထိ မာဒင်က ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ 

“  အိုး ဘာလို့ အကုန် လှန်ပြစ်နေတာလဲလို့  ” 

မောလျတုန်ခါသော အသံလေးဖြင့် မအုံးကြည်က မာဒင့်ကို မျက်စောင်းလေး ထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။ မာဒင်က ယခုအချိန်ထိ စကားတလုံးမျှပြန်မပြောသေးဘဲ မအုံးကြည် မျက်နှာကိုလည်း စေ့စေ့မကြည့် ။ကြီးမားသော တဝက်ကျော်ကျော် ခပ်အာအာဖြစ်နေသော မအုံးကြည်၏စောက်ပတ်ကြီးကိုသာ အားရပါးရကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလု ကနဲမြိုချနေသည်။ 

မအုံးကြည်က ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားမှ သူမစောက်ဖုတ်ကို လက်တဖက်နှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းဖုံးရင်း ရဲရဲနီသော မျက်နှာလေးဖြင့်

“  ဘာဖြစ်လို့ တအားကြည့်နေမှန်း မသိဘူး  ” 

“  မမြင်မှ မမြင်ဖူးတာ  ” 

ပထမဆုံးအကြိမ် မာဒင့်အထံမှ ခြောက်ကပ်အက်ရှသော အသံတုန်တုန်ကို စတင်ကြားရသည်။ 

“  ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွယ် မမရှက်တယ်  ” 

တကယ်လည်း မအုံးကြည် ရှက်နေမိသည်။ နေခင့်ကြောင်တောင်ကြီးမို့ စောက်ပတ်ကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားဖြင့် အဆီရွှဲ နေသလိုကြီး ဝင်းလတ်နေသည်။ မအုံးကြည်သည် အလွန်အကျွံအသားဖြူသော မိန်းမတယောက်မဟုတ်သော်လည်း ထမီကိုလှန်လိုက်သော အခါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖွေးဥ နုဖတ်နေသည်ကို မာဒင်သတိထားမိသည်။ မအုံးကြည်၏ အတွင်းနုနု စိုစိုလေးများထက်စာလျှင်ပင် မာဒင်လီးတန်ကြီးက မီးသွေးရောင် ပေါက်နေသေးသည်။

မာဒင် မိန်းမ မလိုးဖူးသေးကြောင်း မအုံးကြည် ကောင်းကောင်းသိသည်။ စောက်ပတ်ကို မထိမကိုင်ရဲသလို ခွကိုင်ထားပြီး ငုံ့ကြည်နေသော မာဒင့် ဟန်ပန်ကြီးက အသဲယားစရာကောင်း၏။

မအုံးကြည် လက်နှင့် ဖုံးထားသလို ဖိထားသောကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ခပ်ရွံ့ရွံ့လေးဖြစ်နေပြီး မအုံးကြည်ကလက်နှင့် ဖုံးသလိုလိုဖြင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲပေးထားခြင်းလည်း ဖြစ်နေသည်။ 

မာဒင် သူ့လီးတန်ကြီးကို ဂုတ်မှနှိမ်ပြီး မအုံးကြည်၏ ပြဲအာအာ ရဲရဲနီသော စောက်ပတ်အဝသို့ တေ့သွင်းကာ  သူ့ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်သည်။

“  ပြွတ် ဗလွတ်  ” 

“  အင့် အင်း ကျွတ် ကျွတ်  ” 

မအုံးကြည်က စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးထားသော လက်ကို ရုတ်ကနဲ ဖယ်လိုက်ပြီး သူမဆံပင်များကို တင်းနေအောင် ဆွဲစုကိုင်ရင်း မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ ကော့လန်သွား၏။ မှိုငုံကြီးအလား ထိပ်ပိုင်းအလုံး အငုံကြီးက မအုံးကြည် စောက်ခေါင်းဝသို့  ပြွတ် ကနဲ ကျွံအဝင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက အတွင်းပိုင်းသို့ ပြိုင်တူလိပ်ဝင်ပြီး တင်း ကနဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မအုံးကြည်မှာ ကော့ကနဲ ဆက်ဆက်ခါသွားရသည်။

“  ဗြစ် ပြစ် ပြစ် စွတ်  ” 

“  ဟ အ အား ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်  ” 

ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနှင့် လီးတန်ကြီး အဝင်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ဖြေးညှင်းစွာ သွင်းနေရာမှ မာဒင်က မအုံးကြည် နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး အားနှင့်ဆောင့်ချလိုက်၏။ စောက်မွှေးမဲမဲနှင့် လမွှေးနီကျင်ကျင်တို့ ရောထွေးသွားစဉ် လီးတန်ကြီး တဝက်နီးပါး စိုက်ဆင်းသွားလေသည်။

“  ပြွတ် စွတ်  ” 

“  အောင်းမလေး ဟင့် အင်းအင်း  ” 

မာဒင် လီးလုံးပတ်ကြီးက မအုံးကြည် စောက်ပတ်အဝထက် ကြီးကာ ဝိုင်းစက်သော မအုံးကြည် စောက်ပတ်အဝလေးက မာဒင့် လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို ဆွဲညှစ်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ကြပ်တောင့်နေလေပြီ။

“   ပြွတ် စွတ် ပြွတ် စွတ်  ” 

“  အောင်းမလေး အမေ့ အောင်းမလေး လေး  ” 

နှစ်ချက် ဆင့်ကာဆင့်ကာ ဆောင့်သိပ်လိုက်သော မာဒင့်လီးကြီးက မအုံးကြည် သားအိမ်ခေါင်းလုံးလုံးလေးကို ဒုတ် ကနဲ ဒုတ်ကနဲ နှစ်ချက်ဆက် တိုက်ဆောင့်မိသွားသည်။ မအုံးကြည် လက်နှစ်ဖက်က ဘာကို ကိုင်ရမှန်း မသိအောင် ပြာယာခပ်သွားပြီးမှ မာဒင့်ပေါင်ကို လှမ်းပြီး လက်သည်းများနှင့် ကုတ်ဆွဲထားလိုက်မိသည်။

ပေါင်သားတင်းတင်းကို မအုံးကြည်၏ လက်သဲ စူးစူးလေးများ ဆစ် ကနဲနစ်ဝင်သွားသည်နှင့် မာဒင့် လီးတန်ကြီးမှာ အံ့သြစရာကောင်းအောင် ထောင်း ကနဲ မာကျစ်သွားလေသည်။ ဘာကြောင့် ထိုသို့ ဖြစ်ရသည်ကို မာဒင် မသိ၊ စောက်ပတ်အတွင်း၌ လီးတန်ကြီး ကျောက်သားကျောက်စိုင်ပမာ မာကြောသွားခြင်းကို မအုံးကြည် အရသာရှိစွာ ခံစားသိရှိနေပါသည်။

ယောင်္ကျားများက ဤသို့ပင် မိန်းမအင်္ဂါဇာတ်အတွင်း လိင်တန်ကြီးဝင်နေစဉ်၌ ပေါင်ကြောပြင်၊လက်မောင်းတနေရာရာကို ကုတ်ခြစ်ပေးပါက ဤသို့ဖြစ်တက်သည်ကို မအုံးကြည်သိ၏။ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ထိုးသွင်းထားသော လီးတန်ကြီးက အနည်းငယ် လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မအုံးကြည်စောက်ခေါက် တခုလုံး ထူးကဲသော အရသာကို ခံစားနေရသည်။

“  ပြွတ် ဘွတ် အင့် အင်း  ” 

“  ပြွတ် ဘွတ် အင့် အင်း  ” 

“  ပြွတ် ဘွတ် အင့် အင်း  ” 

လေးလေးမှန်မှန်ကြီး ဆောင့်နေသော မာဒင့်လီးကြီး အသွင်း အထုတ်လုပ်တိုင်း မအုံးကြည် မျက်လုံးအစုံမှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ရင်း  တအင်း အင်း ညီးနေ၏။ မာဒင်က လီးနှင့်စောက်ပတ်ကြားမှ စိမ့်ထွက်လာသော အမြုပ်ဖြူဖြူလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မအုံးကြည်၏ အဝတ်မဲ့သော ဖင်ကြားသို့ လက်တချောင်းဖြင့် အသာအယာ ပွတ်သပ်လိုက် စအိုဝလေးကို လှည့်မွှေလိုက်ဖြင့် ဆော့ကစားလိုက်ရာ မအုံးကြည် ထွန့်ထွန့် လူးသွား၏။ 

စောက်ပတ်ကို အလိုးခံနေရစဉ် ထိုသို့ စအိုဝကို ကလိပေးခြင်းခံရပါက မိန်းမများ ထွန့်ထွန့်လူးတက်သည် ဆိုသော သာဦးစကားကို မာဒင် စမ်းသပ်ကြည့်ခြင်းပင် ဖြစ်၏။တကယ်ပဲ မအုံးကြည် တွန့်လိန်သွား၏။ 

“   ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွတ်  ” 

“  အင့် အင့် အင့်  ” 

ထိုစကားကို မအုံးကြည်က မာဒင့်မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ ပြေကျနေသော ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပြန်ထုံးရင်း ပြောနေခြင်း ဖြစ်၏။ မာဒင်ကျေနပ်သလို ခံစားလိုက်ရ၏။ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကို တချက်နှစ်ချက် ဆွဲနှုတ်လိုက် ဆောင့်လိုက် ဆော့ကစားလိုက်သည်။

“  ဟဲ့ နင့်လီးက မပျော့သေးဘူးလား  ” 

“  ဟင့်အင်း မာတုန်းပဲ မမ  ” 

“   ကဲပါ ခဏချွတ်ပါဦး ဆီးသွားပါရစေဦး  ” 

မအုံးကြည်က မာဒင့် ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာအယာတွန်းလိုက်မှ မာဒင်က လီးတန်ကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဗလွတ် ကနဲ့ထွက်လာသော လီးတန်ကြီးထိပ် ဒစ်တဝှိုက်၌ မအုံးကြည်၏ စောက်ပတ်အရည်များ တွဲခိုလျက် ပါလာလေသည်။

“   ရှည်လိုက်တာကြီးလဲ မပြောပါနဲ့တော့  ” 

မအုံးကြည်က မာဒင့် လီးတန်ကြီးကို လက်ဖျားကလေးနှင့် မဝံ့မရဲကလေး ပုတ်ခတ်ရင်း တိုးတိုးလေး ပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှ ခြေနှစ်ဖက်ချရင်း ထမိန်ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ မာဒင်က ပေကျံနေသော သူ့လီးတန်ကြီးမှ အရေများကို အဝတ်ဟောင်း တခုဖြင့် စင်ကြယ်စွာ သုတ်လိုက်သည်။

ထိုအခိုက် မအုံးကြည် ဆပ်ပြာခွက်နှင့် ရေဖလားကို ကိုင်ကာအခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။ 

“  ရော့ စင်ကြယ်အောင် ဆပ်ပြာနဲ့တိုက်  ” 

“  ဟင် မမက တော်ပြီလား  ” 

“  စကားသိပ်မျာတာပဲ ကွယ် လာ ဒီဖက်လှည့် ပုဆိုးလှန်  ” 

မအုံးကြည်က မာဒင်ကို ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ခြေတွဲလောင်းချကာ ပုဆိုးကိုလှန်စေပြီး ဆင်နှာမောင်းကဲ့သို့ တွဲလောင်းကြီး တင်းနေဆဲဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကို ရေဆေးပြီး ဆပ်ပြာမွှေးနှင့် အသေအချာ တိုက်ပေးသည်။ဒူးထောက်ကာ တယုတယလီးကို ရေဆေးပေးနေသည်။ မအုံးကြည် ပါးအို့လေးကို မာဒင် ကုန်းနမ်းရင်း 

“  မမကို ချစ်လိုက်တာဗျာ  ” 

ဟု ကတုံကရီကြီး ပြော၏။ မအုံးကြည်က လမွှေးများကြားသို့ ဆပ်ပြာမြှုပ်များနှင့် ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာ မဲ့ပစ်လိုက်သည်။

“  ရိုးနေပြီ မာဒင် မင်းတို့ယောင်္ကျားတွေက လိုးရတုန်း ဒီစကားပြောကြတာပါ ဟင်း ဟင်း  ” 

“  ကျတော် တကယ် ချစ်တာဗျ  ” 

မအုံးကြည်က လှိုက်လှိုင်လှဲလှဲ ပြောလိုက်သော မာဒင့် စကားကြောင့် နှလုံးအိမ်ထဲနိုက် စိမ့်ကနဲအေးမြစွာ ခံစားလိုက်ရပါသည်။ အချစ်ဆိုသည်ကို ချိုသည် ခါးသည် မသိတက်သေးခင် (၁၆) နှစ်သမီး အရွယ်ကပင် သူ့ထက် (၁၀) နှစ်ခန့်ကြီးသော ကိုစိန်သောင်းနှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ရသည်။ မိမဲ့ ဖမဲ့ဘဝ၌ အဒေါ်ဖြစ်သူတို့က ရိုးအေးသော ကိုစိန်သောင်းနှင့် နေရာချပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယနေ့ထက်တိုင် ကိုစိန်သောင်းကလည်း မအုံးကြည်ကို

“  ချစ်လိုက်တာ ကွယ်  ” 

ဟု တယုတယလေး မပြောခဲ့။ယခုကဲ့သို့ မိမိကို  ” 

“  သိပ်ချစ်တာပဲ  ” 

ဟု နှစ်နှစ်ကာကာကြီး အပြောခံလိုက်ရသောအခါ  ချမ်းမြေ့ခြင်း ပီတိသောမနဿကို မအုံးကြည် မြိုးမြိုးမျက်မျက်လေး ခံစားလိုက်ရခြင်း ဖြစ်ပါ၏။ ထို့ကြောင့် ဆပ်ပြာမွှေး အမြှုပ်များ ဖွေးနေအောင် လိမ်းကျန်ထားသော မာဒင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးကို သွယ်လျသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် တယုတယကိုင်တွယ်ရင်း 

“  မမကလဲ မောင်လေးကို သိပ်ချစ်သွားပါပြီကွယ်  ” 

ဟု မပွင့် တပွင့် မဝံ့မရဲလေး ပြောလိုက်မိလေရှာသည်။ 

“  မမ ကျနော့ကို တကယ်ချစ်တာလားဟင်  ” 

“  တကယ်ပါဆိုကွယ်  ” 

မအုံးကြည်နှင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ နေလာခဲ့သော မာဒင်သည် မအုံးကြည်၏ အနူးညံ့ဆုံးသော မျက်နှာ အနေအထားကို ခုအကြိမ် ပထမဆုံး တွေ့လိုက်ရခြင်း ဖြစ်မည်ထင်၏။ မအုံးကြည်မျက်နှာက ရှက်သွေးရဲရဲလေးများဖြင့် ရှိရင်းစွဲထက် (၁၀) နှစ်ခန့် ပျိုမြစ်နုနယ်နေသည်။

မာဒင်က လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်သို့ထောက်ထားပြီး လီးကြီးကို မတ်သထက် မတ်အောင်ကော့ပေးရင်း

“  မမ ကျနော့ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် စုပ်ပေးပါလား  ” 

မအုံးကြည်မျက်နှာလေး ကွက်ကနဲပျက်သွားရှာ၏။ မာဒင်သည် သူ့ကို အပေါစား သဘောထားလေပြီလား  ဟု စိတ်ထဲ၌  ညှိုးငယ်သွားမိသည်။ သို့သော် မာဒင့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ မာဒင့်မျက်လုံးများက အချစ်အရောင်တွေ တဖိတ်ဖိတ် တောက်ပနေခြင်းမှအပ အထင်သေးသည့် အရိပ်အရောင်မျိုး လုံးဝ မတွေ့မမြင်ရပါချေ။

“  တခါမှ မစုပ်ဖူးဘူးဟဲ့ ကောင်စုတ်လေးရဲ့  ” 

“  ကျနော်လဲ တခါမှ မယက်ဖူးပါဘူး၊ ကျနော့ကို မမ စုပ်ပေးပြီးရင် မမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော် ယက်ပေးမယ်လေ နော် မမ  ” 

“  ဟယ် မလုပ်ပါနဲ့ ငရဲငအုံတွေ ကြီးကုန်ပါ့မယ်  ” 

မအုံးကြည်က မာဒင်၏ - မမစောက်ပတ်ကြီးကို ယက်ပေးမယ် ဆိုသော စကားကြားရုံနှင့်ပင် ကြက်သီးဖြန်းဖြန်း ထသွားအောင်ပင် ကျောထဲ စိမ့်သွားမိသည်။

“  လုပ်ပါဆို မမကလဲ  ” 

ပြောပြောဆိုဆို မာဒင်က ရှစ်လက်မခန့် ရှည်လျားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို မအုံးကြည် ပါးစပ်ဝသို့ ကော့ပြီးတေ့ပေးလိုက်လေသည်။ မအုံးကြည်က နောက်သို့ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီးမှ သူမပါးစပ်နားသို့ ကပ်လာသော မာဒင်၏ လီးထိပ်ကြီးကို စူးရဲရဲလေးကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်သည်။ 

“  နေဦး ခဏ   ” 

ဟုပြောလျှက် ရေဖလားမှ ရေများဖြင့် လီးတန်ကြီးထိပ်မှ ရေများလောင်းချလိုက်လေ၏။ ဆပ်ပြာမြှုပ်များ သန့်စင်သွားသော လီးတန်ကြီးမှာ စင်ကြယ်လျက် သန့်ရှင်းဝင်းလတ်သွားလေသည်။ 

“  တခါထဲ သိပ် အနိုင်ကျင်တဲ့ ကောင်လေး  ” 

လက်မှရေများကို ခါထုတ်ရင်း မာဒင့်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောပြီးမှ လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုကိုင်လျက် နီရဲသောဒစ်ကြီး ပြဲလန်သွားအောင်ပင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖြဲချလိုက်လေသည်။ လီးထိပ်ကြီးက လုံးဝလတ်ဆပ်သော အမဲသားစိမ်းကဲ့သို့ ရဲတွတ်လျက်ရှိနေ၏။

မအုံးကြည်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကို ငုံခဲလိုက်ပြီး ဒစ်ပိုင်း တခုလုံးငုံထားကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ကာဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

“   အ အိအိ အင်း အား လား လား လား ရွှီး ကျွတ်  ” 

မာဒင် ဖင်သားကြီးများ တင်းတက်သွားသည်။ လီးတန် အရင်းမှ အမွှေးများ ဇောင်းထကာ ထောင်လာကြ၏။ တွန့်လွန့် ရှုံ့မဲ့သွားသော မာဒင့်မျက်နှာကို မျက်လုံးလေး လှန်ကြည့်ပြီးမှ  လီးတန်တဝက်ခန့်အထိ ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းယူလိုက်ပြီး လျှာနှင့်လိပ်စုပ်ထားလျှက် ထိပ်ပိုင်းသည် မအုံးကြည်၏ ပါးစပ်ထဲ၌  မြဲမြန်စွာ ကျန်ရစ်နေပေရာ မာဒင်မှာ လီးထိပ်ကို အစုပ်ခံရခြင်းနှင့် နှုတ်ခမ်းအစုံက တင်းတင်းကြီး ရစ်ပတ်ထားမှုကြောင့် ရုတ်တရက်သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်တော့မလောက် ခံစားလိုက်ရလေသည်။

“  အားပါးပါး ကျွတ် ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်  ” 

မာဒင် ဗိုက်သားများ ရှပ်ဟိုက်သွားပြီး ဆီးခုံကြီးမှာ အထက်သို့ ကော့တက်သွားပြီး ဖင်တခုလုံးမှာလည်း ဟိုသည်ရမ်းခါလျက် ကြွတက်သွားမိလေသည်။ မအုံးကြည်က လီးတန်ကြီး၏ ခန့်ညားထယ်ဝါမှုကြီးကို အားရနှစ်ခြိုက်စွာ ကြည့်ရင်း တပြွတ် ပြွတ် နှင့် စုပ်နေရာ  လီးတန်တချောင်းလုံး တံတွေးများ စိုစွတ်လာလေသည်။ မာဒင်က လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ ထောက်ထားရင်း ခေါင်းကိုမော့လှန်လျှက် ပါးစပ်ကို ဟထားပြီး အသက်ကို တရှူးရှူး ရှိုက်သွင်းနေရ ရှာလေသည်။

စုံကိုင်ထားသော မအုံးကြည် လက်တဖက်က မာဒင်၏ ဂွေးစိမဲမဲကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ချေနယ်ပေးလျက် လီးကြီးကိုလဲ သွားလေးများဖြင့် မနာအောင် တဇက်ဇက် ကိုက်ပေးလိုက်ရာ မာဒင်မှာ မည်သို့မျှ ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘဲ သုတ်ရည်များကို မအုံးကြည် ပါးစပ်ထဲသို့ ဒရစပ် ပန်းထည့်လိုက်မိလေ၏။

တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေရာမှ အာခေါင်အတွင်းသို့ ပူကနဲ ပူကနဲ ပန်းထည့်လိုက်သော မာဒင်၏ သုတ်ရည်များကြောင့် မအုံးကြည် လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်မှ ချွတ်လိုက်မိလေသည်။ မအုံးကြည် ပါးစပ်ထဲတွင် သုတ်ရည်များ ပြစ်ခဲ့စွာ လျှံကျလာသည်။

“  ဟာ ဆောရီး မမရယ် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး  ” 

မာဒင်က အားတုံ့ အားနာဖြင့် မအုံးကြည် မျက်နှာလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ယူပြီး သုတ်ရည်များကို ပုဆိုးနှင့်သုတ်ပေးမည် ပြုစဉ် မအုံးကြည်က ရှောင်ဖယ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်များကို မြတ်နိုးစွာ မြိုချလိုက်လေသည်။

“  ဟာ မမကလဲ ဘာလို့ မြိုချပြစ်ရတာလဲ  ” 

မာဒင်က မအုံးကြည် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုအသာအယာ ဆွဲမယူပြီး ကုတင်ပေါ် ဆွဲတင်ရင်းပြောသည်။ မအုံးကြည်က မှေးစင်းသော မျက်ဝန်းအစုံဖြင့် မာဒင့်ကို ခပ်စွေစွေကြည့်ကာ မောလျနွမ်းနွယ်စွာ ပြုံးရင် ပြောလိုက်သည်။

“  ချစ်လို့ သိပလား  ” 

“  ဒါလောက်တောင် ချစ်ရသလား မမရယ်  ” 

မာဒင်က မအုံးကြည် စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နှင့်အုပ်ကိုင်ရင်း မချင့်မရဲကြီး ပြောလိုက်ကာ မအုံးကြည် ပါးလေးကို ရှည်လျားစွာ နမ်းရှိုက်ပြစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် မအုံးကြည်ကို ကုတင်ပေါ်အသာ လှဲချလိုက်သည်။ မအုံးကြည် ခြေထောက်အစုံက ကုတင်အောက်တွင် တွဲလောင်းကျလျှက် ရှိသည်။

“  ထမီချွတ်လိုက်မယ် မမရယ် နော်  ” 

“  အပေါ်လှန်တင်လိုက်ပါလားလို့ တော်တော်ကြာ တယောက်ယောက် ဝင်လာလို့ ဗြုံး ဒိုင်း ဆို ထမီရှာနေရရင် ဒုက္ခ ဘာမှလည်း နားမလည်ဘူး  ” 

မအုံးကြည် ပေးသော ဆင်ခြေက ဟုတ်သလိုလို ဖြစ်နေသဖြင့် ထမီကို မအုံးကြည် ဗိုက်ပေါ်လိပ်တင်လိုက်သည်။ ဖွေးနုသောပေါင်တန်ကြီး နှစ်လုံးကြားမှ မို့မောက်အုံကြွနေသော စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ  မကြာခင်က ဆပ်ပြာတိုက် ရေဆေးထားခြင်းကြောင့် ကျိကျိမြည်ကာ သန့်စင်လန်းဆန်းနေသည်။

မာဒင်က မအုံးကြည် ခြေရင်းတွင် ခြေနှစ်ဖက်ကြားသို့ ဝင်ကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး နူးအိနေသော ပေါင်တွင်းသားများကို ပထမဆုံး လျှာဖြင့် လျောက်ယက်လိုက်၏။ မအုံးကြည်မှာလည်း တခါမှ စောက်ပတ် အယက်ခံယူဖူးသူ မဟုတ်လေရာ ရုတ်တရက် ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို ယောင်ပြီး ကပ်စေ့လိုက်မိလေ၏။ 

“  အ ဟ ယားတယ် ဟဲ့  ” 

မအုံးကြည်က ရှက်ပြုံးလေးနှင့် မာဒင့်ဆံပင်ကို မ ဆွဲ ခေါင်းကို နောက်သို့ လှန်လိုက်သေးသည်။ သို့သော် မာဒင်သည် အမဲသားနံ့ရသော ကျားဆိုးလေး ပမာမျက်နှာကို အတင်းထိုးကပ်ပြီး မအုံးကြည်၏ စပျစ်သီးပမာ ရှိနေသော စောက်စိလေးကို စုပ်ယူလိုက်သည်။

မအုံးကြည် တကိုယ်လုံး လှိုင်းမိသော လှေပမာ လူးခါသွားသည်။

“  အို အိုး မောင်လေးရယ် ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ကွယ်  ” 

မာဒင့်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ဟိုသည် ထိုးဖွရင်း မအုံးကြည်ဖင်ကြီးက ကြွတက်လာလေရာ မာဒင်၏ နှာခေါင်းနှင့် စောက်မွှေးအုံကြီးမှာ ဖိကပ်မိသွားလေသည်။

ဆပ်ပြာမွှေးနံ့ သင်းသင်းက မာဒင့် နှာခေါင်းထဲ စူးကနဲ ထိုးဝင်လာသည်။ မာဒင်က ဤမျှနှင့် အားမရသေးဘဲ မအုံးကြည်၏ လက်နှစ်သစ်ခန့် ထူအမ်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ကို လက်မအစုံဖြင့် ဆွဲဖြဲကာ နီရဲသော အတွင်းသားများကို ဂဏန်းပြုတ် စုပ်သကဲ့သို့ ရှလူး ကနဲ မြည်အောင် စုပ်ယူလိုက်လေသည်။

စောက်ပတ် အတွင်းသားများမှာ အလွန်တရာ နူးညံ့သည် အားလျှော်စွာ လေဖြင့် အစုပ်ခံရသောအခါ ပင်လယ်ရေမြုပ်များ ပမာ မာဒင်ပါးစပ်ဝသို့ အစုလိုက် အပြုံလိုက် ပါလာကြလေသည်။

“  အား အ သေပါပြီ မောင်လေးရယ်  ” 

မအုံကြည် အူစုံ အသဲစုံကို ဆွဲနှုတ်ခြင်း ခံလိုက်ရသလို ခန္ဓာကိုယ် အတွင်းပိုင်း ကလီဇာများ လစ်ဟာသွားသလို ဖြစ်သွားပြီး ဖင်သားများဖြင့် ဇိုးဇိုး ဖတ်ဇတ်တုန်အောင် ခံစားလိုက်ရရှာလေသည်။

မာဒင်က သူ့စွမ်းဆောင်ချက် ထိရောက်ကြောင်း သိလေလေ ပိုမိုကြွလာကာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လျှာကို ထိုးသွင်းပြီး ပျော့အိသော အတွင်သား နုနုလေးများကို ကလော်ပြီး လျှာဖြင့် ယက်ထုတ်ဆွဲယူလိုက်ပြန်သည်။

“  ဟဲ့ ဟဲ့ အို ကျွတ် နာတယ် ဟဲ့  ” 

မာဒင်က စုပ်သန်သဖြင့် သာမန် တို့ထိရုံမျှ မကဘဲ စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုများအပြုံလိုက် ဆွဲထုတ်ကာ စုပ်လိုက်သဖြင့် မအုံးကြည် မျက်ရည်ဝဲသွားသည်။ ထိုအခါမှ မာဒင်က အပြင်နှုတ်ခမ်း နှစ်ခြမ်းအောက်ခြေကို လျှာစောင်းလေးထိုးထိုးပြီး အလျားလိုက် အထက်အောက် ကော်ကော်ပြီး တင်ပေးလိုက်သည်။

“  အို ကွယ် ကောင်း လှချည်လား မောင်လေးရယ် အင့်  ” 

မအုံးကြည် ခါးကို ဟိုနွဲ့သည်ရမ်းပြုရင်း သူမနို့ကြီး နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုကိုင်ဆုပ်ညှစ်နေမိရှာလေသည်။

မာဒင်က မနားတမ်း ထိုးယက်ပေးပြီးမှ စောက်စိအောက်ခြေမှ ညိုမဲမဲကျင်ငယ်ဝလေးကို လျှာဖျားလေး ခပ်တောင့်တောင့်ပြုကာ ဟင့် ကနဲဆောင့်ထိုးလိုက်ရာ မအုံးကြည် အား ကနဲ အော်ရင်း မာဒင့်မျက်နှာကြီးနှင့် သူမစောက်ပတ်ကြီးကို အတင်းဆွဲဖိ၍ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

ရှီးကနဲ ရှီးကနဲ ပန်းထွက်လာသော စောက်ရည်များက မာဒင့်မျက်နှာကို စပရေးဂန်းဖြင့် ပန်းသလို ဗလနှံ ပန်းမိသွားလေသည်။ မွှေးချို စူးရှသော စောက်ရည်နံ့က ယောင်္ကျားသုတ်ရည်နံ့ထက် ပြင်းသည်ကို မာဒင်လက်တွေ့ ခံစားလိုက်ရပါလေသည်။

“  အဲ အ ကန်တော့ပါ မောင်လေးရယ် ကန်တော့  ” 

မအုံးကြည် ငိုသံနွဲ့နွဲ့နှင့် အားတုံ့အားနာ တိုးတိုးပြော၏။

“  မောင်လေးကို မမ လိုးပေးမယ်နော်  ” 

“  မမက ကျတော့်ကို လိုးပေးမှာလား  ” 

“  အင်းပါလို့ ဆို ကဲ ထ ဒီမှာပဲအိပ်လိုက်  ” 

မာဒင်က ကုတင်စောင်း၌ ကန့်လန့်ဖြတ် အနေအထားဖြင့် ပက်လတ်လှန် အိပ်လိုက်သည်။ အခုန ထမီချွတ်ရန် ညင်းဆန်ခဲ့သော မအုံးကြည်က ယခုအခါ သူမဘာသာပင် ထမီကို ကွင်းလုံးချွတ်ပြီး မာဒင့် လီးတန် မတ်မတ်ကြီး အပေါ်သို့ တက်ခွလိုက်လေသည်။ ခပ်ယိုင်ယိုင် အပေါက်လွဲနေသော လီးတန်ကြီးကို မအုံးကြည်က လက်ပြန်ကလေး ဆုပ်ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အဝနှင့် အသေအချာတေ့ပြီး ညှင်သာစွာ ထိုင်ချလေသည်။

“  ဗြစ် ဘွတ်  ” 

ဆိုသော အသံက ကျစ်လစ်စွာ တိုးတိတ်သောမြည်သံကို ဖြစ်သွားစေသည်။

“  ကြပ်ကို ကြပ်တာ သိလား အတန်ကြီးက အလုံးအထည်ကို ကြီးနေတာ ၊ ရှည်တာကလဲ တရားလွန်  ” 

တရားလွန်အောင် ရှည်သည် ဆိုသော လီးကြီးကိုပင် မအုံးကြည်က မက်မောစွဲလန်းစွာ ငုံ့ကြည့်ရင်း အဆုံးသို့တိုင်အောာင် ဖိသွင်း ဆောင့်လိုး ယူလိုက်လေသည်။

“  ဖြွတ် ဒုတ်  ” 

မအုံးကြည်သည် ပင်ကိုယ်အရပ်နိမ့်သူဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် စောက်ခေါင်းတိမ်ပြီး ရှစ်လက်မခန့်ရှည်သော မာဒင့်လီးအဆုံးသွင်းတိုင်း လုံးချောမာတင်းသော သားအိမ်ခေါင်းနှင့် ဒုတ် ကနဲ ဒုတ် ကနဲ ဆောင့်မိလေသည်။

“  အထဲမှာ ဘာနဲ့ သွားသွားထိတာလဲ ဟင် မမ  ” 

လူပျိုရိုင်းလေး မာဒင်၏ အပြစ်ကင်းစင်သော မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း မအုံးကြည် ရယ်ချင်သွား၏။ စောက်ပတ်ထဲသို့ တနင့်တပိုးကြီး ပြည့်ကြပ်စွာ နစ်ဝင်နေသော လီးတန်ကြီးကို ဖင်ကြီးကြွကာ အာသာအယာ ဆွဲနှုတ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေး ဖြေလိုက်သည်။

“  သားအိမ် သားအိမ် ဂေါင်းနဲ့ ထိုးမိတာ  ” 

“  သားအိမ်ဂေါင်း ဟုတ်လား  ” 

“  အင်းပေါ့ နင့် ဟာကြီးက ရှည်တာကိုး ဟဲ့  ” 

ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း မျက်နှာလေးဖြင့် မပွင့်တပွင့်လေးပြောရင်း ဖင်ကြီးကို မာဒင့် ဆီးခုံကြီးနှင့် ဖိကပ်သွားအောင် ဖိထိုင်ချလိုက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို အရှေ့သို့ငိုက်ချပြီး ဖင်ပိုင်းကို အားယူတွန်းတင်ပြစ်လိုက်ပြန်သည်။

“  ဗြစ် ပြွတ် ဒုတ်  ” 

“  အိုး အိုး ရှီး ကွဲသွားပြီ  ” 

မအုံးကြည် စိတ်လိုက်မာန်ပါ အားရှိပါးရှိဆောင့်လိုက်ရာ ပါးလွှာသော စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေး ဖတ် ကနဲကွဲသွားကာ ဖြင်း ကနဲ့ စပ်ဖြင်းဖြင်းဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရ၏။ 

“  မမ စောက်ပတ် ကွဲသွားတာလားဟင်  ” 

“  ဟုတ်တယ် အား လား လား  ” 

လီးကြီး တစ်လစ်နှင့် ပြည့်တင်း ဖောင်းကားနေသော သူမစောက်ပတ် ပြဲပြဲကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိ၏။ စောက်ပတ် အဝ၌  လီးအပေါ်ယံ အရေခွံများ အရစ်လိုက်ပုံနေပြီး လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ်ယှက်သန်းနေသော အကြောကြီးများ ဖောင်းတင်းလျက်  စောက်ပတ်ကြီးက ညှစ်ထားသလို ဖြစ်ကာ အစ်တစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

လေးကန်သော မအုံးကြည်၏ လှုပ်ရှားမှုကိုကြည့်ရင်း မာဒင် ခမျာ မချင့်မရဲဖြစ်လာလေသည်။ မာဒင် ကလည်း ပက်လက်အိပ်နေရာမှ တဆစ်ချိုးထထိုင်ကာ လီးနှင့်စောက်ပတ် တစ်စို့စို့ကြီး ဖြစ်နေပုံကိုကြည့်ကာ လီးကြီးမှာ သံဒုတ်ကြီးအလား ပိုမိုမာကျောသွားလေသည်။

“  ချစ်တယ် မမရယ် ၊ မမကို လိုးရတာ အားမရဘူး  ” 

ပါးစပ်က တလုံးတခဲကြီးပြောရင်း မအုံးကြည် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲညှစ်နယ်ဖတ်ပြီး မအုံးကြည်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်မှ ပက်လက်လှန်ချလိုက်လေသည်။

“  ဟဲ့ ဇောက်ထိုးကြီး ဖြစ်နေပြီ ဟဲ့   ” 

မအုံးကြည်က ဘာကို ကိုင်ရမှန်း မသိဘဲ ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်နှင့် ကျောပြင် ထိတွေ့သွားလေ၏။ မာဒင်က မအုံးကြည်၏ ခေါက်ကွေးနေသော ခါးပိုင်းကို လက်အစုံဖြင့် အားရပါးရကြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်ကြီးကို လျင်မြန်စွာ ရှေ့နောက် လှုပ်ရှားပြီး စောက်ပတ် အိအိဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ သို့ လီးတန်ကြီးကို ဒလစပ် ဆောင့်ဆောင့်ပြီး စိုက်လိုးလိုက်ပါတော့သည်။ 

“   ပြွတ် စွတ် ပြွတ် စွတ် ပြွတ် စွတ်  ” 

“  အ အား အ အား အ အား ကျွတ် ကျွတ် မောင်းနဲ့ ထောင်းထဲ့နေတာလား မောင်လေးရယ်  ” 

မအုံးကြည်က ကြမ်းပြင်ကို လက်သဲများဖြင့် ကုတ်ခြစ်ရင်း မချိ့မဆန့် အံကျိတ်ရင်း ညီးတွားနေရ၏။ မအုံးကြည်၏ ကြီးမားကားဖွင့်သော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို မာဒင်က ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြင့် မှေးထောက်ထားပြီး ပွင့်လန်နေသော မအုံးကြည်စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လိမ်းဆေးတန်ခိုးဖြင့် သံဒုတ်ကြီးတချောင်းပမာ မာကြောနေသော သူ့လီးကြီးအား အပေါ်စီးမှ ဆောင့်ဆောင့်ထည့်သလို ဆောင့်ဆောင့်လိုးချလိုက်လေရာ မအုံးကြည် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း အောက်အစပ်မှ သွေးစ သွေးနလေးများပင် ယိုစီးကျလာပါလေတော့သည်။

“  ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ်  ” 

“  အိ အိ အင့် အင့် အင့် သေပါပြီ  ” 

မညှာမတာကြီး စက်သေနတ် ပစ်သကဲ့သို့ ဆင့်ကာဆင့်ကာ ဆောင့်နေသောကြောင့် မအုံးကြည် ခမျာ စောက်ပတ်ထဲ ပူကျင်လာပြီး စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆစ်ခနဲ ဆစ်ကနဲ ခံစားလိုက်ကာ စောက်ရေများ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်တော့၏။

ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ လီးတန်ကြီး ဆွဲနုတ်လေတိုင်း အန်ထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် လီးတန်ကြီးမှာ ဆီသုတ်ထားသကဲ့သို့ ဝင်းလတ်ပြောင်တင်းကာ အမြှုပ် တစီစီ ထွက်လာသည်အထိ မနားတမ်းလိုးဆောင့်လိုက်မိလေတော့၏။

မအုံးကြည် ပျော့ခွေသွားသော လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကြမ်းပြင်တွင် ဆန့်တန်းရင်း၍ ငြိမ်သက်သွားသည်။ တစောင်းလေး ဖြစ်နေသော မအုံးကြည် မျက်ခမ်းဒေါင့်လေးမှ ကြည်လဲ့သော မျက်ရည်လေးများ စိုလာသည်ကို မာဒင် ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လိုက်ရသည်။

“  ဘွတ် ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ်  ” 

အသံတွေက ပိုမို မြည်တွန်လာသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ လှိုင်ထွက်လာသော လေသံကပါ ရောနှောပါလာ၏။ စောက်ခေါင်းတွင်းမှ ပြစ် ကနဲ ပြစ်ကနဲ ကန်ထွက်လာသော သုတ်ရည်များနှင့် အတူ သွေးများ ရောနှောပါလာသည်။ မာဒင်က သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိတိုင်အောင် လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ကပ်ဖိထားပြီး သိပ်သိပ် ထည့်ချလိုက်သောအခါ လီးတန်ကြီး တလျောက် သုတ်ရည်များ ဒလဟော ပြေးထွက်လာသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။ 

“  အ အား ဟင်း ဟင်း ကျွတ် ကျွတ်  ” 

ချက်ချင်း ဆိုသလိုပင် ခါး၊ဒူးနှင့် အောက်ပိုင်း အဆစ်အမြစ်များ ညောင်းကာ ပျော့ခွေသွားလေသည်။မအုံးကြည်ကို အသာအယာကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လှဲချပေးလိုက်စဉ် လီးတန်ကြီးက ရှည်လျားစွာ ထွက်လာပြီး ဒစ်ကြီး ကျွတ်ထွက်သွားစဉ် မအုံးကြည် ခန္ဓာကိုယ်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ စူးနစ်နေသော ငုတ်ကြီးတချောင်း ဆွဲနုတ်ခြင်း ခံလိုက်ရသည့် အလား ဆက်ကနဲ တုန်ခါ သွားရှာလေသည်။

လီးထိပ်တွင် အမျှင်တန်းကာတွဲလောင်း ကျနေဆဲ သုတ်ရည်များက မအုံးကြည်၏ ဖြူဝင်းသော ဗိုက်သား ဝင်းဝင်းလေးအပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားကြလေသည်။ မာဒင်က ရိုက်သတ်ခြင်းခံရသော မြွေတကောင် ပမာပျော့ခွေနေသော မအုံးကြည်ဘေး၌ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပါ၏။

“  မမ ဘယ်လိုဖြစ်နေလို့လဲ ဟင်  ” 

မအုံးကြည်က အားယူပြုံးပြပြီး မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကာ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဟူသော အဓိပ္ပါယ်မျိုး ခေါင်းခါပြရင်း ကြမ်းပြင်မှ ထိုင်လိုက်သည်။

“  ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ဗလစ် ဘွတ်  ” 

စောက်ပတ် အတွင်းမှ ကန်ထွက်လာသော လေသံများက မာဒင့်ကို တအံ့တသြ ဖြစ်စေလေသည်။

“  အဲဒါ ဘာဖြစ်တာလဲ ဟင် မမ  ” 

“  လေအန်တာပေါ့ သူဆောင့်တာက နားမှမနားဘဲ  ” 

“  စောက်ပတ်က အီး ပေါက်သလိုပဲနော်  ” 

“  သွား စုတ်ပဲ့  ” 

မအုံးကြည် မျက်နှာနီနီလေးဖြင့် ပြုံးရင်း မာဒင့် ဒူးခေါင်းကို လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုလိုက်သည်။ ရှစ်လက်မ အရှည်မှ အနည်းငယ်မျှ တန့်တိုဝင်သွားခြင်း မရှိသော မာဒင့်လီးကြီးကို မအုံးကြည်က မချင့်မရဲကြီး ဆုပ်ကိုင်ရင်း

“  လိမ်ချိုးပစ်ဖို့ ကောင်းတယ်   ” 

ဟု တိုးတိုးလေးပြော၏။

“  အဲ အဲ သွားကိုင်ပြန်ပြီနော် မပြောမရှိနဲ့  ” 

“  ဘွာ ဘွာ မကိုင်ရဲတော့ပါဘူးရှင် လန့်ပါပြီ  ” 

မအုံးကြည်က ပြောပြောဆိုဆို ကြမ်းပြင်မှ ကုန်းထလိုက်စဉ် စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ဖင်နှစ်ခမ်းကြားမှ နောက်သို့ပြူးထွက်လာသည်ကို မာဒင်ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်မိပြန်လေရာ ဆက်ကနဲ မအုံးကြည် ခါးကိုဖက်၍ သူ့လီးကြီးဖြင့် စောက်ပတ်ထဲ တေ့သွင်းကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြန်ပါသည်။

“  ပြွတ် ဘွတ်  ” 

“  အာ လွန်ပြီကွယ် အင်း အင်း အင်း  ” 

မအုံးကြည် လေးဘက်ထောက် အနေအထား ကနေ မအီမသာပြောလိုက်သော်လည်း လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲ ဇိ ကနဲ တိုးဝင်လာပြန်သောအခါ စိတ်များက ထလာရပြန်သည်။

ဒါကလဲ မအုံးကြည်တို့ မိန်းမသာများ အမူအကျင့်ပဲ ဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။ စိတ်ပါသည်ဖြစ်စေ မပါသည် ဖြစ်စေ အားနှင့်အင်နှင့် မာကျောခက်ထန်စွာ ထိုးထည့်လိုက်သော လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိထိမိမိဝင်လာပြီဆိုလျှင် ခံချင်စိတ်က အလိုလိုပေါ်ထွက်လာစမြဲပဲဖြစ်ပါသည်။

“  တော်တော့ကွယ် တော်ကြာ နင့်အစ်ကိုပြန်လာတော့မှ မိသွားရင် ခက်ကုန်မယ်  ” 

“  မိသွားတော့လဲ ဘာဖြစ်လဲ မမကို ကျနော်က ယူလိုက်မှာပေါ့ အင် အင်း အင်း  ” 

မာဒင်က အရူးအမဲသားကျွေးမိသလိုပင်  မရပ်မနားပွဲဆက်နေပြန်သည်မို့ မအုံးကြည်ချော့ရသည်။ 

“  နောက်နေ့တွေ အများကြီးကျန်သေးတာပဲကွယ်နော်  ” 

“  တကယ်နော် အခုလိုကုန်းပေးရမယ်  ” 

“  အေးပါ ကုန်းပါမယ်၊ စောက်ပတ်ကို လိုးလိုး အားမရသေးရင် ဖင်စအိုကိုပါ လုပ် သိလား ကဲ မှတ်ထား  ” 

ပြောပြောဆိုဆို မအုံးကြည်က လေးဘက်ကုန်းနေရာမှ ထရပ်လိုက်ရာ မာဒင့်လီးကြီးမှာ မဆံ့တငံ့ တန်းလန်းကြီး ကျွတ်ထွက်လာပြီး ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ဒေါသကြီးနေပြန်သေးသည်။

“  တကယ်နော် ဖင်ကိုပါ လိုးမှာ  ” 

“  လိုးပါ လိုးပါ ကိုယ်တော်ရယ် အခုလဲ ပါးစပ်ကိုပါ လိုးပြီးပြီ မို့လား ဟွန်း  ” 

မအုံးကြည်၏ ရွဲတဲ့တဲ့ အမူအယာ ကလေးကို ကြည့်ကာ မာဒင့်မှာ မချင့်မရဲကြီး ဖြစ်လာပြီး မအုံးကြည်ကို တအားဆွဲဖက်ရင်း စောက်မွှေးများကို လက်နဲ့ ပွတ်ပေးရင်း စိုးရိပ်စွာ တီးတိုးပြောလိုက်၏။ 

“  အမြဲတမ်း လိုးနေပါရစေ မမရယ်နော်  ” 

“  လိုးပါ မောင်လေးရယ် မမစောက်ပတ်ဟာ မောင်လေးလီးကြီး အတွက်ဆို အမြဲခံဖို့ အသင့်ပါကွယ်  ” 

“  ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ မမရယ်  ” 

မာဒင်က ဝမ်းသာအားရကြီး ရေရွတ်ကာ မအုံးကြည် နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့်  စုပ်မည်ပြု၏။

“  ဟဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ဘာလဲ  ” 

“  ဟင် ပါးစပ်ထဲမှာ ဘာတွေ့လို့လဲ မမရယ်  ” 

“  အော် ဟာ အင်း  ” 

မအုံးကြည်က ဘာမှ ထပ်မပြောဘဲ မာဒင်၏ ပါးစပ်ဒေါင့်တွင် ညှပ်နေသော ကောက်ကွေးနေသည့် အမွှေးလေး တချောင်းကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မလေးဖြင့် ညှပ်ကာ မာဒင့်မျက်နှာ ရှေ့သို့ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ရင်းယူပြ၏။

“  အမွှေး တွေ့လား  ” 

“  ဘာမွှေးလဲ ဟင်  ” 

“  ကြည့် မသိဘူးလား  ” 

“  အခုန သူပဲ မမကို ဘာဂျာမှုတ်သေးတယ် မို့လား ခစ် ခစ် ခစ် အဲဒါ မမ စောက်မွှေးပေါ့ ခစ် ခစ် ခစ်  ” 

နှစ်ယောက်သား တင်းတင်းကြီးဖက်၍ အဝတ်မဲ့သော အောက်ပိုင်းနှစ်ခု ပူးကပ် ပွတ်သပ်ရင်း နှုတ်ခမ်းအစုံမှာ ပြွတ် ကနဲ စုပ်မိသွားကြလေသည်။


ပြီးပါပြီ။


Sunday, November 6, 2011

မယုံရင် ပုံပြင်မှတ် (စ/ဆုံး)

မယုံရင် ပုံပြင်မှတ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - မောင်မောင်တုတ်

“ စပါယ်ရေ..ညီမလေး” 

“ ရှင်..မမ”

“ ဘာလုပ်နေလဲ ဟဲ့ ”

“ စာကျက်နေတယ်.မမ” 

“ အေး...ငါအဝတ်လျှော်နေလို့.ထမင်းအိုးလေး ထကြည့်ပေးပါဦး”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ” 

သင်းသင်းနှင့်စပါယ်ဖြူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် အဖေကြီးတို့ အိမ်မှာနေရတယ်၊ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘတွေမရှိကြလို့ အဖိုးဖြစ်သူနှင့်လာနေကြရတာလေ။ အခု သင်းသင်းအိမ်ထောက်ကျပြီ။ ဆယ်တန်း မအောင်လို့ ညီမဖြစ်သူကို ဆယ်တန်းအောင်စေချင်လို့သာ စာကျက်ခိုင်းနေရတာ။ကျောင်းသာထားပေးနေရတယ် စီးပွားရေးက မပြည့်စုံဘူးလေ။

စပါယ်တောင် ဆယ့်ခြောက်နှစ် ဖြစ်ပြီ၊ကျမအသက်က ဆယ့်ရှစ်နှစ် ။ကျမက စပါယ်လောက် မလှပေမယ့် စပါယ် ထက် အသားဖြူတယ်။ ဒီအရွယ်ရောက်တော့ ကျမမှာ ရည်းစားရှိတယ်။ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က ကိုလူအေးလေး မောင်မောင်လေ။ ရိုးသားလို့ကို ချစ်တာရှင့်။သူကလည်း လက်ထပ်မယ်ချည်း ပြောနေတာ။သူလည်းအဒေါ်အိမ်မှာ နေရတယ်။ ကုမ္ပဏီကားမောင်းတယ်လေ။ လူကဖြူနွဲ့နွဲ့နှင့်စကားပြောက ယဉ်ကျေးတယ်လေ။ 

အဲဒါနှင့် ကျမနှင့်သူ လက်ထပ်လိုက်ကြတယ်။ညီမလေးနှင့် အဖေကြီးက တခန်း ။ကျမတို့က တခန်းပေါ့၊ အိမ်ထောင်ကျတော့ အခန်းခွဲ အိပ်တာလေ။စပါယ်က ကြောက်တတ်တယ်။ တစ်ယောက်တည်းဆို မအိပ်ရဲဘူး။အိမ်ထောင်ကျတော့ ကျမတို့ လင်မယားက ထုံးစံအတိုင်း လိုးဖြစ်တာပေါ့ ။

“ သင်းးသင်း အိပ်ရအောင် ”

“ အဖေကြီးတို့ မအိပ်သေးဘူး” 

“ မအိပ်သေးလည်းဘာဖြစ်လဲ၊ကို အရမ်းပင်ပန်းနေလို့ အိပ်ချင်နေပြီ”

“ အင်းပါ ကိုမောင်” 

“ စပါယ်ရယ် မမတို့အိပ်တော့မယ်၊ညီမလေးတို့ အိပ်ကြတော့” 

“ ဟုတ် မမ” 

“ လာလေ သင်းသင်း ”

“ လာပါပြီ၊ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းကိုမသိဘူး” 

“ ဟီးဟီး.မင်္ဂလာဦးညလေ သင်း သင်း”

“ အဲဒါ ဘာလုပ်ရမှာလဲလို့” 

ကျမလည်း သိရက်သားနှင့်မေး လိုက်တယ် ။

“ အေး.ဟေ့လိုးမလို့ဟေ့လိုးမလိုး”

အသံတိုးတိုးလေးလုပ်ပြီး ကျမကိုပြောတယ်။

“ ခစ်..ခစ်..ခစ်”

ကျမသူ့ပုံကိုကြည့်ပြီးရယ်မိတယ်လေ၊လင်မယားဖြစ်ပြီဆိုတော့ လိုးလို့ ရနေပြီလေ ။

“ ဟင်းနှော် ညီမလေး ကြားမယ်” 

“ ကြားကြားကွာ” 

“ ကဲအိပ်တော့"

ဆိုပြီး ကျမသူ့ဘေးနားအိပ်တယ်။သူကကျမကိုဖက်တော့ ကျမလည်း ပြန်ဖက်လိုက်တယ်။ရင်တွေကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေတာပေါ့၊သူကနမ်းပြန်တယ်။ သူ့အနမ်းကိုပဲ ကျမက သာသာယာယာလေး ခံယူလိုက်ရတယ်လေ။ ရင်ထဲမှာ ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်နေသလိုပဲ ။နှုတ်ခမ်းလေးတွေ နမ်းရတာ အရမ်းကောင်းပြီး ပိပိထဲမှာ ရွစိကို ထိုးလို့ပေါ့။ ကိုယ့်ချစ်သူရဲ့ အကြင်နာတွေလေ။ 

“ အင်းးဟင်းးဟင်းးကိုမောင်” 

“ ကျမကမဆွတ်ခင်က ညွတ်ချင်နေတာလေ၊ချစ်ရတဲ့သူ အတွက်ကတော့ ဘာမဆို လုပ်ပေးချင်တာပေါ့။

“ သင်းသင်း” 

“ ဟင်.ဘာလဲအကို”

“ အားလုံး ချွတ်ကွာ”

“ ချွတ်ပေးမယ်လေ” 

ကျမအဝတ်အစားတွေ ချွတ်တော့ သူလည်းချွတ်တယ်။သူက ကျမနို့ကို စို့တယ်။ ယားလည်းယား ခံလို့လည်း ကောင်းတယ်လေ၊သူက တပြွတ်ပြွတ် စို့တဲ့အခါ ကျမပိပိထဲက အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ကျမက ခံချင်နေပြီ၊သူ့လီးကို စမ်းကြည့်တော့ လီးကမာနေပြီ ။

“ သင်းသင်း ကိုယ် လိုးတော့မယ်”

“ လိုးပေါ့ ”

သူ လိုးတော့မယ်ဆိုပြီး ကျမကို ပေါင်ကားခိုင်းပြီးသူကဒူးထောက်ဝင်လာတယ်။ပြီးတော့ ပိပိထဲကို ထိုးထည့် တယ်။ တချက်တော့ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် အောင့်သွားတာပဲရှင်။

“ ဗျစ်..ဗျစ်…..ဗျစ်..ဗျစ်” 

“ အာ့!..အင့်..ဟင်းးဟင်းးး” 

“ ဗျစ်..ဘွတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”

“ အင့် ..ဟင်းးးဟင်းးအင့်” 

ကျမကခံလို့ကောင်းနေတုန်းးး ရှိသေး လီးထဲကအရည်တွေပန်း ထွက်သွားတယ်။လိုးချိန်က ငါးမိနစ်တောင် မပြည့်ဘူး၊ကိုမောင်က ရှူးရှဲ ရူးရှဲ အော်ပြီးပြီးသွားတယ်၊လိုးရတာ အရသာရှိပေမယ့် ကျမဆန္ဒက မပြည့်ဝခဲ့ဘူး။ကျမလို ချင်သေးတယ်။ဒါပေမယ့်လည်း အခုမှ ညားခါစဆိုတော့ ပြောရမှာ ရှက်တယ်ရှင့် ။

“ သင်းးသင်း ကိုမောင်ပြီးသွားပြီ” 

“ အင်းးး” 

ဆိုပြီးကျမသူ့လီးကိုကိုင်ကြည့်တော့ပျော့နေပြီသူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ၊ ညားခါစမို့လားမသိဘူးသူကခဏ လေးနှင့်ပြီးသွားတယ်ထင်တာလေ 

“ သင်းသင်းကိုမောင်လိုးချင်သေး တယ်ကွာ”

“ အဟင်းး လိုးချင်သေးရင်လိုးပေါ့” 

“ ကိုယ့် လီးကိုစုပ်ပေးပါလား” 

“ အင်းစုပ်ပေးမယ်လေ”

ဆိုပြီးသူ့လီးကိုကိုင်ပြီးတုတ်ထိုး သကြားလုံးစုပ်သလိုစုပ်လိုက်တယ်။သူ့လီးကပြန်မာလာတယ်။ကျမလည်းအားတက်သရော စုပ်ပစ် လိုက်တော့ သူ့လီးကတောင့်တောင့် မာမာကြီးဖြစ်လာတယ်လေ။ ကျမ ဝမ်းသာသွားတယ်။သူကုန်းခိုင်းလို့ကုန်းပေးလိုက်တော့ နောက်ကနေလိုးသေးတယ်။ သူလိုးတဲ့အချိန်ငါးမိနစ်ကျော်ကျော် လောက်မှာ ကျမလည်းစိတ်ကျေနပ် ပြီး ပြီးအားရသွားတော့တယ်။

သူ လည်းကျမပြီးပြီးသုံးမိနစ်လောက် ကြာမှပြီးသွားတယ်လေ။ နောက်ရက်များမှလည်း ကိုမောင်က အဲဒီအတိုင်းပဲဖြစ်တယ်။ ကြာတော့လည်းသူသင်ပေးတော့ အဖုတ်ပွတ်တတ်လာပြီး၊သူ့ကိုအားကိုးလို့ မရတော့ဘူးကိုယ့်လက်ကို ကိုယ်အသုံးချရတယ်။သူလည်းဖုန်းထဲက ဗီဒီယိုကားတွေကြည့်ပြီးကျမကိုလိုးပေမယ့်ခဏပဲလီးတောင်တယ်။ ဒီလိုနှင့်ခြေက်လလောက်ကြာတော့ မလိုးတစ်ချီလိုးတစ်ချီနှင့်ဖြစ်လာတော့မှ။

“ ကိုမောင်ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟင်၊ကျမကို ရင်မခုန်တော့ဘူးလား”

“ မိန်းမရယ်ကိုယ့်ဖက်က ကာမဆန္ဒအားနည်းတယ်၊ကိုယ်ကသူများလိုးနေတာ မြင်မှ အရမ်းလိုးချင်တာလေ။ အခုတော့ ကိုယ်အားနာပါတယ်”

ဒီလိုနှင့်ကျမတို့ အဖေကြီးက လေသင်ဓုန်းဖြတ်ပြီးဆုံးပါးသွားတယ် ရှင်။ ကျမတို့ဘဝ ရွှေတောင်ကြီးပြိုလဲသွားသလိုပါပဲ။ ရက်လည်အထိ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေရှိလို့ ညီမလေးစပါယ်က ပြဿနာ မရှိပေမယ့် ရက်လည်ပြီးတော့ ကြောက်လို့ တစ်ယောက်တည်း မအိပ်ရဲဘူးတဲ့ လေ။ အဲဒါကြောင့် ကျမတို့အခန်းကို ခေါ်သိပ်ရတော့တယ်။ ညီမလေးကို ကျမဘေးက နေရာချပြီး အိပ်ရတာပေါ့။ 

အဖေကြီးဆုံးကတည်းက ရက်လည်အထိ ကျမတို့လင်မယားမလိုးဖြစ်ဘူး၊ ဒီရက်တွေရောက်တော့ ကျမကလိုချင်လာပြန်ရော။ ညီမလေးကရှိတော့ ကျမမလုပ်ရဲဘူးလေ။ ကိုမောင်လည်း ကျမကို မလုပ်ပါဘူး။တပါတ်လောက်ကြာတော့ ကိုမောင်က လိုးချင်လာတယ်။ ကျမလည်းညီမလေး အိပ်လောက်ပြီဆိုပြီး ကျမကနည်းနည်းရွှေ့ပြီး ကိုမောင့်လီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ကိုမောင့်လီးက အရင်ကထက် ပိုတောင်လာသလို ခံစားမိတယ်။

“ သင်းသင်း ” 

“ ကိုမောင်လည်း သင်းသင်းကို ယက်ပေးချင်တယ်” 

“ တကယ်လား ကိုမောင်” 

ကျမတို့ လင်မယား ဖြစ်ကတည်းက ကျမကပဲ မှုတ်ပေးနေတာ၊အခု သူက ပြန်လုပ်ပေးမယ်ဆိုလို့.ဝမ်းသာသွားတာပေါ့။သူက ကျမမအဖုတ်ကို စိတ်ပါလက်ပါ ယက်ပေးတာ။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လျှာနှင့်ယက်ပေးပြီး အစေ့ကို တပြွတ်ပြွတ် နှင့်စုပ်တယ်။တချက်တချက် အသံတွေ တော်တော်ထွက်လို့ 

“ ကိုမောင်အသံမထွက်စေနှင့် ညီမလေးနိုးမယ်” 

“ အေး.ပါဟ”

ဆိုပြီး တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြန်တယ် .။ ကျမမှာညီမလေးနိုးသွားမှာစိုးရိမ်ရတာကတဖက်၊အဖုတ်အယက်ခံရ လို့ကောင်းရတာက တဖက်နှင့်မို့ ရင်တွေခုန်နေမိတယ်ရှင်။

“ အာ့..အင်းးဟင်းးးဟင်းး”

 ကျမအသံတိုးလေးနှင့် ညည်းမိတယ် ။

“ ပလပ်..ပလပ်..ပြွတ်..ပြွတ်”

“ အားးကျွတ်..ကျွတ်..အမလေး ကောင်းတယ် ”

“ ပြွတ်..ပြွတ်..” 

“ အားးရှီးးရှီးးးးအားး” 

ကျမမှာ ကောင်းလွန်းလို့.တချက် တချက်..ညည်းရင်း ဘေးကညီမလေးကို တောင်မေ့သွားတယ်၊၊ ကျမ ဒီတစ်ခါပဲ အဖုတ်အယက်ခံဖူးတာလေ။ ကျမပြီး ချင်လာတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကိုမောင့်ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး အတင်းဖိယက် ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျမတကယ်လည်းစိတ်က ကြွနေတာ။အံ့ဩလောက်တယ်ရှင်။ ဘေးမှာညီမလေးတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာကိုတောင် ကာမစိတ်တွေ တအားဖြစ်နေတာကို။ ကျမမှ မဟုတ်ဘူး ကိုမောင်လည်း ဖြစ်နေပုံ ရတယ်ရှင်။ ခဏကြာတော့ ကျမစိတ်တွေ အရမ်းကြွပြီး ပြီးသွားတော့တယ်။

“ သင်းသင်းးပြီးသွားလားး” 

“ အင်းးး” 

“ ကိုမောင်လိုးမယ်နှော်” 

“ လိုးလေ” 

ကိုမောင်က ကျမပေါင်ကြီးကို အပေါ်မြှောက်ပြီးကျမကို လိုးတာ ကျမလည်း ခုဏတုန်းက ဖီလင်တွေပြန်ထလာတယ်။ညီမလေးကို လှမ်းကြည့်တော့ ငြိမ်နေပြီး အသက်မှန်မှန်ရှူနေတာကြောင့် ကျမလည်း ညီမလေး အိပ်နေတာ သိုးနေတာပဲ ဆိုပြီး နည်းနည်းအသံပိုထွက်အော် ညည်းလိုက်မိတယ် ။

“ ဗျစ်..ဗျစ်..ဘွတ်”

“ အားးကိုမောင်ရှီးးရှီးး” 

“ ဖုန်းးဖန်းးဖန်းးဖုန်းးဖန်းးး”

“ ဇွပ်..ဗျိဗြိ…ဗျစ်..ဗျစ်”

ကိုမောင့် ဆောင်သံ ပိုထွက်သလို လိုးချက်ကလည်း ဇိမ်ကို ရှိတယ်ရှင်။ 

“ အာ့.ကိုမောင်.အာ့..အားးအရမ်း ကောင်းတယ် ”

လိုးချိန်ကလည်း ဒီတစ်ခါရှစ်မိနစ် လောက်ကြာတယ်ရှင် ။နောက်တော့ သူလည်းတဖြေးဖြေး နှင့် ကြမ်းပြီးသုတ်တွေ ပန်းထွက်တယ်။သူပြီးပေမယ့် ကျမက မပြီးသေးဘူးရှင့် ။ ခုဏက တကြိမ်ပြီးပြီမို့လား မသိဘူး။နောက်တကြိမ်နည်းနည်းကြာနေတာပေါ့ ။

“ သင်းသင်းစုပ်ပေးဦးကွာ” 

“ အင်းး” 

ကျမလည်း ကိုမောင့်လီးကို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သုတ်တွေ ရှိနေပေမယ့် ကာမဆိပ်တက်နေတဲ့ ကျမ အဲဒါတွေဂရုမစိုက်အားဘူး။ မြန်မြန် ပြန်လိုးနိုင်အောင် မြန်မြန်စုပ်ပေးလိုက်တယ် ။ကိုမောင်လည်း ချက်ချင်းတောင်လာတယ်။ ကျမကို ကုန်းခိုင်းလို့ ထပြီး ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ကိုမောင် ထပ်လိုးတော့ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ပြီးသွားတယ်။ 

ကျမပြီးပြီးနောက် ကိုမောင်လည်း ပြီး သွားတယ်။ ယောက်ျားရကတည်းက ကာမကြောင့် စိတ်ကျေနပ်ရတာ ဒီတစ်ခါ ပထမဆုံးပါပဲ။ကျမတို့နှစ်ယောက် အဝတ်အစား ဝတ်ပြီး အိပ်ကြပါတယ်။ ငါးမိနစ်ကျော်လောက်လည်းကြာရော ညီမလေးက တချက်လောက် တွန့်လာပြီး 

“ မမ ရှူးပေါက်ချင်လို့.လိုက်ပို့ဦး”

ကျမလည်း လူးလဲထပြီး ညီမလေးကို အိမ်သာကို လိုက်ပို့တယ်လေ။ကျမစိတ်ထဲမှ ာမလုံမလဲဖြစ်ပြီး ညီမလေးများ သိသွားသလားလို့ထင်မိပြီး 

“ ညီမလေး ဘယ်တုန်းက နိုးနေတာလဲ” 

“ ကြာပေါ့ မမရှက်သွားမှာစိုးလို့ ငြိမ်နေရတာ၊အခု သေးက မအောင့်နိုင်တော့လို့ သာ မမကို နှိုးတာ” 

“ ဟယ်.ရှက်လိုက်တာညီမလေးရယ်” 

“ ရပါတယ်.မမရယ် လင်မယားတွေပဲ၊ ညီမလေးနားလည်ပါတယ်”

“ အေးဟယ်..ငါလည်းဒီနေ့မှဘယ်လိုဖြစ်တယ်မသိဘူး”

“ မြင်သားပဲ တအားအသံထွက်တာ၊ ဟိုကလည်း ညီမလေးဘေးနားရှိနေတာကို အားမနာ ခါတိုင်းထက် ပိုလုပ်တယ် ” 

“ ညီမလေး နောက်ဆို မမတို့နှင့် မအိပ်နှင့်တော့” 

“ အာ.ညီမလေး တစ်ယောက်ထဲ မအိပ်ရဲဘူး ကြောက်တယ်”

“ သရဲ ကြောက်တာအရေးမကြီးဘူး၊နောက်မှ ငါတို့ညီအမ အရှက်ကွဲနေမယ်” 

“ မကွဲပါဘူး မမရယ်၊ညီမလေး နေတတ်အောင်နေပါ့မယ်”

“ အေးးအေးသိရင် လည်းအိပ်ချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်တော့၊သိလား” 

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ” 

ပြောပြီး အိမ်ထဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ယောက်ျားက ပင်ပင်ပန်းပန်းနှင့်အိပ်ပျော်နေတာ သိုးလို့။

“ ဟိုမှာအိပ်ပျော်နေတာ သိုးလို့ ခစ် ခစ် ခစ်” 

“ ဟေ့..အော် နိုးသွားအုံးမယ်” 

ကျမတို့လည်း အိပ်လိုက်ကြတယ်။ မနက်ကျ အစောကြီးထပြီး ကျမက ထမင်းချက်။ ညီမလေးကစာကျက်၊ မိုးလင်းတော့ ကိုမောင်က အလုပ်သွား၊ညီမလေးက ကျောင်းသွားပေါ့။ကျမက တရေးအိပ်ပြီးထမင်း ထစားတယ် လေ။ ကျမတားဆေးမသောက်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် အခုထိ ကိုယ်ဝန်အရိပ်အယောင်က မပြဘူးလေ၊နောက်တော့ ရလာမှာပေါ့လို့ တွေးလိုက်တယ်ရှင်။ ညနေရောက်တော့ ညီမလေးရော ကိုမောင်ပါ ပြန်ရောက်လာတယ်။

ညီမလေးစာကျက်နေတုန်း အိပ်ခန်းဖက် ကိုမောင်ကိုခေါ်ပြီး 

“ ကိုမောင်ညက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ထူးထူးခြားခြား” 

“ အေးဟ မိန်းမစိတ်မဆိုးနှင့်ကိုမောင် ပြောပြမယ်” 

“ ပြောပြ” 

“ ကိုမောင့်စိတ်ထဲမှာ ကိုမောင်တို့လုပ်နေတုန်း တစ်ယောက်ယောက်က ကြည့်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက စိတ်ပိုကြွတာ” 

“ ဘာလဲ ကိုမောင်ညီမလေးကကြည့်နေတယ် ထင်လို့လား” 

“ သူကအိပ်နေပေမယ့် ကိုမောင်က သူရှိနေရင် ကိုမောင်စိတ် ပိုကြွတယ်လေ”

“ ကိုမောင် ညီမလေးကိုကြံနေတာ လား” 

“ အာ  မကြံပါဘူး၊သူက ငယ်သေးတယ်” 

“ အော်..သူကြီးရင် ရှင်ကကြံမယ်လို့ ပြောတာလား”

“ မကြံပါဘူးကွာ မင်းကလည်း” 

“ ကျမ.မယုံဘူး ရှင်ကျိန်ပြ” 

“ ကျိန်ပါတယ်မိန်းမရာကျိန်ပါတယ်။ဆိုပြီး ကိုမောင်က ကျိန်ပြပါတယ်။

“ ရှင်နှော် ညီမလေးကို လုံးဝမလုပ်ရဘူး၊လုပ်ရင် ရှင်အသိပဲ” 

“ အေးပါဟာ” 

“ မဟုတ်ရင် ညီမလေးကို အဒေါ်တို့ဆီ ပို့လိုက်မယ်” 

“ မလုပ်နှင့်လေ.တော်ကြာသူများ တွေက ခဲအိုကကြံတယ် ပြောနေပါအုံးမယ်” 

ကျမလည်း ညီမလေးကို သူများအိမ်မပို့ချင်ပါဘူး၊ ကိုယ့်မျက်စိအောက်ပဲ ထားချင်တာလေ၊အခု ကိုမောင်ပုံ ကြည့်ရတာ စိတ္တဇ (ဆိုက်ကို) ရှိပုံရတယ်။ ကိုယ် လုပ်တာကို သူများကိုမြင်စေချင်တဲ့ စိတ်ပေါ့။ညီမလေးကိုလည်း ပြောထားရမယ်၊၊ ကိုယ် ယူမယ့်ယောက်ျားနှင့်သာ ကိုယ့်အပျိုရည်ပျက်ပါစေလို့..

“ ရှင် အဲဒီလိုလုပ်နေရင် ညီမလေးသိသွားရင် ကျမ သောက်ရှက်ကွဲပြီ”

“ သူသိရင်လည်း သူများတွေကိုမသိစေနှင့်ပေါ့၊နင်မသိမသာ ပြောထားပါလား” 

“ ကျမကစိုးရိမ်တယ်။သူ့ကိုအဒေါ် အိမ်ပို့ရမလားလို့”

“ မပို့ပါနှင့် မိန်းမရယ် နှော်” 

“ မပို့ရင် ရှင်ဘာလုပ်ပေးမလဲ” 

“ မိန်းမကြိုက်တာ အကုန်လုပ်ပေးမယ်။

“ ပြီးရေ ာဂတိနှော် ဂတိ” 

“ အေးပါဟ” 

ကျမက ကိုမောင် ကျိန်လည်းကျိန်တယ်၊မလုပ်ဖို့လည်း ဂတိပေးတယ်၊ကျမအကြိုက်လည်းဖြစ်ရမယ် ဆိုတော့အတိုင်းထက်အလွန် တံခွန် နှင့်ကုက္ကား ပေါ့ရှင်။ဒီ အခြေအနေကိုအသုံးချပြီး ကျမရဲ့စိတ်မပြေတာကိုပါ ပြေအောင်လုပ်ရမယ်လေ။ ညီမလေးစာကျက်ပြီး ဆယ်နာရီခွဲ မှာအိပ်ရာဝင်ခဲ့ကြတယ်။ ကိုမောင်က အရင်လိုမဟုတ်ဘူး၊အိပ်ရာထဲမှာ မအိပ်ပဲ ကျမအဖုတ်ကို လာကိုင်တယ်၊ပြီးတော့ လက်ကိုနမ်းကြည့်တယ်။

ကျမက ဆပ်ပြာနှင့်အသေအချာ ဆေးထားတာ၊ဘယ်နံမလဲ၊သိတယ်လေ။ ဒီပုံအတိုင်းဆိုရင် ကျမအကြိုက်ဖြစ်ရတော့မှာပေါ့ ။ကိုမောင် သူ့လက်သု့နမ်းကြည့်တဲ့အခါ ဆပ်ပြာမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေးရတယ်။သူပျော်သွားတယ်။ ဒီနေ့လည်း လုပ်ရတော့မယ်ဆိုပြီးတော့ပေါ့ စပါယ်မှာ မနေ့ကကြုံပြီးကတည်းက ဒီနေ့ပုံစံ မြင်ရမှာကြိုသိတယ်။

အဲဒါကြောင့် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။ မနေ့ကလည်း မမတို့လင်မယားလုပ်နေတာကြည့်ပြီး ရေဆာသလို သေးပေါက်ချင်လာသလို ဖြစ်တာ။အနီးကပ်ဆိုတော့ မလှုပ်ရဲဘူး၊မနေ့ကသေး အရမ်းပေါက်ချင်လို့သာ သူ့တို့ပြီးအောင်မနည်းအောင့် အည်းသည်းခံပြီး စောင့်ရတယ်။ ဒီနေ့တော့ သေးအရင်ပေါက်ထားတယ်။

ကိုမောင် မမအဖုတ်ကို ယက်နေတာ မနေ့ကအံ့အားသင့်သလို မမကလည်း သူ့ကိုလိုးထားတဲ့လီးကို စုပ်ပေးနေတာ မရွံမရှာပဲ။ ကိုးတန်းကတည်းက ဘိုင်အိုမှာ မျိုးပွားတာ သင်ထားတာ။ သုတ်ရည်ဆိုတာလည်းသိတယ်။ လိုးရင် သုတ်ထွက်တယ် ဆိုတာလည်းသိတယ်။

မမက အဲဒီသုတ်တွေကိုမရွံမရှာစုပ်ပေးနေတော့ စပါယ်မှာတံတွေးတွေပဲ ကြိတ်မြိုနေမိတာ။ အခုလည်းကိုမောင်က မမနှင့်လုပ်ဖို့ အစပျိုးနေပါပြီ။ စပါယ်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ စောင်ခြုံပြီး သူတို့ဘက်ကို လှည့်အိပ်တယ်။ ခဏနေတော့ ကိုမောင်က လုပ်ငန်း စပြန်တယ်။ကိုမောင်က မမအဖုတ်ကို ယက်နေတာ တော်တော် လေးကြာတယ်။ မမလည်း မနေ့ကထက် အသံပိုကျယ်လာတယ်။ 

ကိုမောင်က ကျမဖက်ကိုလှည့်ကြည့် ပြီးမမအဖုတ်ကို အပီအပြင်ယက်နေတာလေ၊ခဏနေတော့ မမအလှည့် ရောက်လာတယ်။ မမကလည်း ကိုမောင့်လီးကိုစုပ်ပေးနေတာလေ။တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ရေခဲချောင်းစုပ်သလို၊ထုတ်ထိုးသကြားလုံးစုပ်သလို မျိုးပဲ။ကိုမောင်က မျက်လုံးလေး မှေးပြီးဇိမ်ခံနေတာများ ပါးစစပ်က တဟင်း နှင့်ပေါ့။ ကျမလည်း သူတို့ကိုကြည့်ပြီး ဖီလ်းတက်လာတယ်။

အဲဒီနောက်မှာတော့ ကျမက ကိုယ့်အဖုတ်ကို လက်ထိုးထည့်ပြီး ဇိမ်ယူရတာပေါ့။ သူတို့ နှစ်ယောက်အပြန်အလှန်စုပ်ပြီး ယက်ပြီးနောက်မှာ လိုးကြတယ်။သူတို့လိုးတာကို ကြည့်ပြီး ကျမလည်းလက်နှင့် ကရိုင်းလိုက်တာ ကျမလည်းပြီးသွားတာပေါ့။ သူတို့က နှစ်ကြိမ်တောင် လုပ်ကြတာ။ကျမကလည်း စောင့်ကြည့်ပြီးမှအိပ်တာ။ ဒီလိုနှင့်ကျမစာမေးပွဲဖြေပြီးတော့ တရက်ကျတော့ သူတို့လိုးနေချိန်မှာ ရှူးကအရမ်းပေါက်ချင်လာတယ်၊၊ အဲဒါနှင့်ထပြီး 

“ မမသေးပေါက်ချင် တယ် ” 

“ အယ်.ညီမလေးး” 

“ ဟင်.စံပါယ်၊ဒုက္ခပါပဲ ” 

“ အခုမှ ဒုက္ခလုပ်မနေနှင့်၊မမထဦး ဒီမှာထွက်ကျတော့မယ်”

“ ညည်းတော့လုပ်ပြီ ” 

ဆိုပြီးအိပ်ရာကထပြီး လိုက်လာ တယ်၊လမ်းမှာ 

“ စံပါယ်ညည်းတော့ ဟယ် တကယ်ထဲ ”

“ မမ ဒီကမရတော့ဘူးထွက်ကျတော့မယ်” 

ကျမလည်း အိမ်သာထဲရှူးဝင်ပေါက်ပြီး အဖုတ်ရေဆေး ထွက်ခဲ့တယ်။မဆေးလို့လည်း မဖြစ်ဘူး ။ အဖုတ်ကရွှဲနေပြီလေ။ အိမ်သာက ထွက်လာတော့ မမက 

“ ဘာလဲစပါယ်ညီမလေး ညည်း လည်းခံချင်နေတာလား၊ငါပြောထားရက်နှင့်ခံချင်ရင်လည်းပြော” 

“ အာ.မမကလည်း၊ မမပဲမှာထားတာ ယူတဲ့ယောက်ျားပဲ ပေးရမယ်ဆိုပြီးတော့” 

“ အေးလေ.သိပါဘူး နင်လည်း အပျိုဖြစ်ပြီပဲ၊နောက် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အိပ်တော့”

“ ရတယ် မနက်ဖြန်အိပ်မယ်” 

ကျမတို့နှစ်ယောက် အထဲရောက်လာတော့ ကိုမောင်ကလီးကိုကိုင်ပြီး ပက်လက်လှန်ကာ ဂွင်းတိုက်နေတယ်။ 

“ ရှင်ကလည်းနည်းနည်းပါးပါး အရှက်ရှိအုံးလေ”

“ ဟာ ကွာ ညီမလေးသိသွားပြီလေ ဘာရှက်စရာရှိဦးမလဲဟ” 

“ ဟင်းးးနှော် ငါသေသာ သေလိုက်ချင်တယ်။ 

“ မသေလိုက်ပါနှင့်မိန်းမရေ  ကဲပါ ငါ့ကို မှုတ်ပေးအုံး”

“ အာ.ဒီမှာညီမလေးရှိတယ်”

“ အမယ်..မမ သမီးမမြင်ဘူးတာမရှိဘူးနှော် အခုမှရှက်မနေနှင့် နောက်ရက် အလုပ်လုပ်ပြီး အိပ်ရာခွဲအိပ်မယ်၊ဒီနေ့တော့ ဒီမှာပဲ အိပ်မှာ” 

“ အေး အိပ်အိပ်” 

သင်းသင်းလည်း မပြီးဆုံးသေးသော ဇာတ်လမ်း ပြန်စကြရတော့တယ်။ကျမက စုပ်ပေးပြီး သူက လိုးလိုက် တာ အဖုတ်ကွဲ သွားမလားတောင် ထင်ရတယ်။ကောင်းလိုက်တာလည်း လွန်ပါလေရော။ နောက်နေ့ကစပြီး စံပါယ် အိပ်ယာ ပြောင်းအိပ်တယ်။တချိန်လုံးလည်း မမတို့လင်မယားလုပ်နေတာပဲ မြင်နေတယ်။

အလုပ်ထွက်လုပ်ရင်း ချစ်သူရတယ်။မမပြောထားလို့ ချစ်သူဘဝမှာ ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ဘူး။ သူက စည်းရုံးနေတာ၊မနည်း ရှောင်နေရတယ်။သူ့ကိုမြင်တိုင်း မမကိုသတိရတယ်လေ ၊နောက်တော့ ကျမချစ်သူက လက်ထပ်မယ်ပြောတာနှင့် မမကို ဖွင့်ပြောလိုက်တယ်။ မမကလည်း ကျမချစ်သူနှင့် တွေ့တယ်။လူက အကောင်ထွားပြီးရုပ်ရည်သန့်တော့ မမကသဘောကျတယ်။ပြောတာဆိုတာလည်း ယဉ်ကျေးတော့ ချက်ချင်းသဘောတူတယ်။

ဟိုကလည်း မမ.မမနှင့်အရမ်းကို မျက်နှာလုပ်တယ်လေ။ကျမနှင့်မင်္ဂလာဆောင်ပြီးရင် အသင့်နေဖို့ အိမ်ရှိတာလည်းပါတာပေါ့။ ကျမအိမ်ထောင်စောစောကျတာ မမတို့လင်မယားကြောင့်ပါပဲ။ မမတို့အိမ်မှာပဲ အကျဉ်းရုံးပြီး လက်ထပ်လိုက်ကြတယ်။အဲဒီနေ့ပဲ အိမ်ပြောင်းခဲ့တယ်လေ ။ တကယ်တမ်းအိမ်ထောင်ကျတဲ့ အခါမှာ စံပါယ် တစ်ယောက်စိတ်ညစ်ရလောက်အောင် မင်္ဂလာဦးညက ခံစားလိုက်ရတယ်။စပါယ်ယူတဲ့ ထွန်းထွန်းဟာ တကယ့်ကို ကာမစိတ်လွန်ကဲသူဖြစ်နေတယ်။စပါယ်တို့ အိမ်ကိုရောက်ပြီးတော့ ညနေစောင်းနေပြီ၊ညတောင်မရောက်သေးပါဘူး။ 

“ စပါယ်” 

“ ပြောလေ ကိုထွန်း”

“ လုပ်ရအောင်ကွယ်”

“ ဟယ် ညတောင်မရောက်သေးဘူး”

“ ဒီဟာမျိုးကစောလေကောင်းလေပဲလေ” 

“ ဟင်..ကြောက်စရာကြီး”

ပြောသာပြောရတာ စံပါယ်လည်းအိပ်ရာပေါ်လိုက်ခဲ့တယ်။

“ ကိုထွန်းခဏနေအုံးနှော် ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်” 

“ အင်းပါ” 

စံပါယ်လည်းရေဆေးပြီးပြန်လာ တော့ကိုထွန်းကလီးတောင်ပြီးမျက်နှာကပြုံးနေတာလေ။ 

“ ချစ်..လာလေ”

ဆိုပြီးကျမကိုဖက် နမ်းတယ်။ကျမမှာတော့ ငယ်ရွယ်သူလည်းဖြစ်ပြန်၊ဒါကို မမတို့တုန်းက မြင်ဖူးနေလို့ အရမ်းလည်းလုပ်ကြည့်ချင်တာကြောင့်စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွဖြစ်နေတာ။ပိပိထဲက အရည်တွေတောင် ထွက်လာတယ်။ ကိုထွန်းက စုပ်နမ်းပြီးတော့ကျမနို့ တွေကိုစို့တယ်၊နို့သိပ်မကြီးတဲ့ အတွက် ကိုထွန်းအတွက် အာသာမပြေ လောက်ဘူး၊ ကျမအတွက်ကတော့ ဖီလ်းတကယ်ရှိတယ်၊အရည်တွေများစိမ့်ထွက်နေတာ ရွဲနေပြီလေ။ ကိုထွန်းက နို့တွေစို့ပြီး ပိပိကို ယက်တယ်။

မမတို့လုပ်တာမြင်ဖူးတာမို့လို့ အရမ်းအလုပ်ခံချင်ခဲ့တာ။အရမ်းလည်း ကောင်းတယ်။ လူမရှိတဲ့အိမ်မှာလင်မယားနှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ လွတ်လပ်လွတ်လပ် အော်ညည်းလို့ရတဲ့ အတွက် စံပါယ်လည်းအော် ညည်းမိတယ် ။

“ ပလပ်..ပလပ်” 

“ အီး.ကျွတ်..ကျွတ်.ကိုထွန်းရေ ကောင်းလိုက်တာ အင်းဟင်းးဟင်းး” 

ကိုထွန်းလည်းစံပါယ်ဆီကအသံ ကြားတော့ စိတ်ပိုကြွလာတယ်၊အဲဒါကြောင့်လည်း ပိပိကိုအားရပါးရ ယက်မိတယ်လေ။ အစေ့ကလေးကို စုပ်ပစ်တာ၊စံပါယ်တစ်ယောက် ကော့နေအောင် ခံစားလိုက်ရတယ် လေ။ကိုထွန်းမှုတ်တာနဲ့တင် စံပါယ် တစ်ယောက်အရည်တွေထွက်ပြီး ပြီးသွားရတယ်။

“ စံပါယ်.ကိုထွန်းကိုလည်းလုပ်ပေး ဦးလေ” 

“ အင်းပါ စံပါယ်လုပ်ပေးမှာပေါ့” 

စံပါယ်က မမလုပ်သည့်အတိုင်း စုပ်လိုက်ယက်လိုက်ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်လုပ်တဲ့ အခါ ကိုထွန်းတစ်ယောက် မျက်လုံးပြူးသွားရတယ်။

“ အားးကျွမ်းလှချည်လား စံပါယ်” 

စိတ်ထဲမှာ ကိုထွန်းတစ်ယောက်တွေးမိပြီး စံပါယ်ကို မယုံသင်္ကာဖြစ်မိတယ်၊လိုးလိုက်ရင်အဖြေပေါ်မှာပဲလို့ တွေးကာ လိုးမယ်ဆုံးဖြတ်ပြီးစံပယ်ပေါင်ကြားကို ဝင်ကာ လိုးလိုက်တယ်။

“ ဗျစ်…ဗျစ်..ဖောက်..” 

“အားးအမလေး သေပါပြီ၊အားး အရမ်းလုပ်တယ်”

ကိုထွန်းလီးကို အပြင်ပြန်ထုတ်လိုက်တယ်။ လီးမှာသွေးတွေပေနေတယ်၊ခုဏတုန်းက လိုးတုန်းကလည်းအ ဖုတ်ထဲမှာ တင်းကနဲ ခံစားရပြီးသွေးလည်းထွက်တယ်ဆိုတော့ စံပါယ်အပျိုစစ်တယ်ဆိုတာ သေချာတယ်လေ ။ ကိုထွန်းလည်းဝမ်းသာသွားပြီး အဖုတ်ထဲလီးသွင်းလိုက်ပြီးဖြေးဖြေး လေး လိုးလိုက်တယ်။လီးကပုံမှန်အဝင်အထွက်ကလေးဖြစ်နေတယ်။ဥရိုက်သံ ပေါင်ချင်းထိသံတွေက မှန်မှန်လေးမြည်နေတယ်။

“ ဗျစ်.ဘွတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”

“ အာ့ကိုထွန်းကောင်းတယ်.အာ့.. အင့်.ဟင့်” 

ကိုထွန်းလည်းကောင်းလာတာကြောင့်နည်းနည်းအရှိန်မြှင့်လိုက် ပြီးအားပါးတရဆောင့်လိုးတော့ 

“ ဇွိ့…..ဗျိ..ဗျစ်.ဖန်းးးဖန်း”

“ အားးဟင့် အာ့ရှီးးရှီးးအားးပြီးပြီ အားး” 

စံပါယ်ပြီးသွားပေမယ့် ကိုထွန်းက မရပ်ပစ်ဘဲ နောက်ထပ် ရှစ်မိနစ်လောက်ထပ်လိုးပြီးမှပြီးသွားတယ်။ ကိုထွန်းဟာ တကြိမ်နှင့်အားမရပါဘူး၊စံပါယ်မှာ ကျိမ်းစပ်နေသော်လည်း နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်အလိုးခံရတယ်။ကိုထွန်းဟာ တဏှာစိတ်ပြင်းတယ်။ ရတဲ့နေ့ကစလို့ တနေ့မှအလိုးမပျက်ပဲ တနေ့နှစ်ကြိမ်ပုံမှန်လိုးတယ်။စံပါယ်ကလည်းငယ်သေးတယ်။ ကလေးမယူသေးဘူးဆိုပြီး တားဆေးသောက်နေရတယ်။

မမကတော့ ကလေးမရသေးဘူး၊ တစ်လလောက်ကြာပြီးတဲ့ အခါ စံပါယ်က မမကိုသတိရလာလို့ ကိုထွန်းကိုပြောပြီး နှစ်ရက်လောက် ပြန်တယ်။ထွန်းထွန်းကလည်း အလုပ်မအားလို့ မလိုက်ဖြစ်ဘူး ။ သင်းသင်းတို့လင်မယားမှာလည်း စံပါယ် အခန်းပြောင်းပြီးအိပ်ကတည်းကသိပ်ပြီး အဆင်မပြေတော့ဘူး၊ ကိုမောင်လည်းလိုးတရက်မလိုးတရက်နှင့်စိတ်လာမှ လိုးဖြစ်တယ်။ ဒါတောင်မှ စံပါယ်သူတို့နှင့်အိပ်တုန်းကလို ဖီလ်းမလာတော့ဘူး။ကိုထွန်းလည်း သင်းသင်းကို မမှုတ်ပေးတာ ကြာပြီ၊သင်းသင်းလည်း ကာမဆန္ဒမပြည့်ဝတော့ပေ။

ရက်တွေကြာလာတော့ စံပါယ်ကိုလည်းသတိရလာတယ်။မျှော်နေတုန်းမှာ စံပါယ် ရောက်လာမှာမို့ ကိုမောင်ရော သင်းသင်းပါပျော်နေကြတယ်။ စီးပွားရေးလည်းအဆင်ပြေစပြုလာပြီလေ၊ အဆင်မပြေတာတော့ တားဆေးမသောက်ပါပဲ ကိုယ်ဝန်မရတာတစ်ခုပဲ။သားသမီးမရှိတော့ ညီမလေးကိုပဲ သတိရတော့တယ် ။

“ ဟောပြောနေရင်း ညီမလေး ရောက်လာပြီ”

“ ညီမလေးစံပါယ်၊အဆင်ပြေရဲ့လား” 

“ ပြေတယ် မမ” 

“ နင့်ယောက်ျားကရော နင့်အပေါ်ဂရုစိုက်ရဲ့လား” 

“ စိုက်တာပေါ့ မမရဲ့၊စိုက်လွန်းလို့ ကြောက်တောင်နေတာ” 

“ ကိုမောင်ရော မမကို ဂရုစိုက်ဖြစ်ရဲ့လား” 

“ ဟင်းးးညီမလေးရှိတုန်းကလို မဟုတ်တော့ပါဘူးဟယ်” 

“ ဟင် .ကိုမောင်က နောက်တစ်ယောက် ထားတာလား” 

“ မဟုတ်ပါဘူး ညီမရယ်” 

“ သူကဆိုက်ကိုဖြစ်နေတာလေ၊အနားလူတစ်ယောက်ရှိရင် ပိုလုပ်ဖြစ်တယ်။အပြင်လူလည်း ဘယ်ခေါ် ရဲမလဲ” 

“ ဟီး..ဟီးးကိုမောင်ကတော့” 

“ ဒီည..ညီမလေး မမတို့နှင့်အတူတူအိပ်ကွာ ညီမလေးကို လွမ်းလို့”

“ ဟင်းနှော်..မမ မသိတာကြလို့” 

“ ညီမကအပျိုမဟုတ်တော့ဘူး၊ဒီနေ့တော့ ညီမလေးလည်းကြည့်ရမှာပေါ့” 

“ နင်ကြည့်ချင်ကြည့်ပေါ့၊ကိုမောင်လည်းအရမ်းဝမ်းသာနေတာ၊ နင့်အတွက်စားစရာတွေ ကိုယ်တိုင်ချက်နေတာပဲ ကြည့်ပေါ့”

“ ဟားးးဟားးး” 

ညဘက်လည်းရောက်တော့ မမဘေးနား ကျမအိပ်တယ်။အိပ်လို့ မပျော်ပါဘူးရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်ပြောနေတာလေ။ အဲဒီအချိန်ပဲ ကိုမောင်က မမနို့ကိုကိုင်နေတာတွေ့တယ်။ 

“ အာ.ကိုမောင်အစောကြီးရှိသေးတယ်နှော်” 

“ ဟီးးဟီးး စံပါယ်ကလည်း” 

“ ကဲ မမရာ ကိုမောင်ငြိမ်သွားအောင်သာလုပ်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေး အိပ်တော့မယ်” 

“ ဟဲ့..အော်” 

ကျမခေါင်းမြီးခြုံပြီးအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။ကိုမောင်က နို့စို့ ပြီးမမအဖုတ်ကို ယက်ပေးတာ မမ လည်း တအင်းးအင်းနှင့်ကို အော် ညည်းနေတယ်။

ငတ်ပြတ်နေတဲ့ အတိုင်းပဲ၊မမအလှည့်ကျတော့ လီးတောင်မက ဂွေးဥတွေပါ တပြွတ် ပြွတ်စုပ်လို့၊နောက်တော့လည်း တယောက်တလှည့် အပေါ်တက်ပြီးလိုးကြတယ်။နောက်တော့ မမရောကိုမောင်ရောပြီး သွားတာ၊ပြီးသွား ပြီး ထပ် မကြာဘူး မမက ကိုမောင်လီးပြန်စုပ်ပြီးထပ်လိုးကြတယ်။သူတို့ ပြီးသွားမှ ကျမလည်း စောင်ခေါင်း မြီးခြုံတာကနေ ရင်ဘတ်အထိပြန်ချလိုက်တော့ 

“ ညီမလေး အိပ်မပျော်ဘူးလား” 

“ အဲလောက်ကြီးလုပ်နေတော့ ဘယ်အိပ်လို့ရမလဲ” 

“ အေးပါ.ငါတောင်းပန်ပါတယ်” 

“ တောင်းပန်မနေနှင့် အရင်ကလည်း ဒီလိုပဲ မမြင်ချင်လည်းအကုန်မြင်နေရတာ”

“ အေးပါဟယ် ဆောရီးပါပဲဟယ်” 

အဲဒီနေ့ညအိပ်ပြီး နောက်တနေ့ပြန်လာခဲ့တယ်။

“ မမ.အားရင်လည်း ညီမတို့ဆီလာ အုံး”

ဆိုပြီးလည်းခေါ်ခဲ့တယ်။ နောက်တစ်လမှာ မမတို့လင်မယား အိမ်ကို လာတယ်။အိမ်ကိုလာတော့ ကိုထွန်းကပျူပျူ ငှာငှာပဲ ဧည့်ခံတယ်။တော်တော်လေးကြာတော့ မယားညီအကိုနှစ်ယောက်က ရင်းနီးသွားတယ်။ညနေဘီယာတွေ ဘာတွေ သောက်ပြီးငယ်ပေါင်းကြီးဖော်လို ဖြစ်သွားကြတာလေ။ ညရောက်တော့ ကျမတို့အခန်းဘေးမှာပဲ သူတို့ကို အိပ်ခိုင်းတာ။ ကျမတို့နှင့်ဟိုဘက်ခန်း ဒီဘက်ခန်းစကားပြောနေရင်း လီးစုပ်သံကြားလိုက်ရတယ်။ ကိုထွန်းကအိပ်ရာထပြီး အပေါက်ကနေချောင်းကြည့်တယ်။ 

“ မိန်းမ..ထ.ထဟိုဘက်ခန်းက လုပ်ငန်းစနေပြီ လာကြည့်ဦး” 

“ မကြည့်တော့ဘူးမြင်ဘူးတယ်” 

“ ဟေ” 

သူကကချောင်းကြည့်ပြီး ဟိုက လိုးကြတဲ့အချိန် ကိုထွန်းလည်းမနေနိုင်လို့ ကျမကို လီးစုပ်ခိုင်းပြီးလိုးတော့တာပဲ။နောက်နေ့ သူတို့ပြန်တော့ ကိုထွန်းက 

“ မိန်းမ.နင့်အမတို့ လင်မယားကမလွယ်ဘူးနှော်၊လူရှိနေရင်တောင် လုပ်တယ်”

“ ကိုမောင်ကဆိုက်ကိုဖြစ်နေတာ၊ဘေးနား လူမရှိရင်မလုပ်ဖြစ်ဘူး၊လူရှိမှပိုလုပ် ချင်တာ”

“ အေးဖြစ်နိုင်တယ်ဟ။ ငါတောင်မနေ့ညက တော်တော်ဖီလ်းရှိတာ” 

“ ဘာလဲ ရှင်ရောအဲလိုဖြစ်နေပြီလားး” 

“ မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ပိုဖီလ်းရှိတယ် မှတ်တာပါ” 

ဒီလိုနှင့် ကျမတို့လင်မယားဆီသူတို့လာလိုက်။ သူတို့ဆီကျမသွားလိုက်နှင့် တနှစ်နီးပါး ကြာတော့ ကျမကိုယ်ဝန်ရလာပါရော၊ ကျမယောကျ်ားသာမက မမတို့လင်မယားပါ ဝမ်းသာကြတယ်။သူတို့က ကလေးမရကြဘူး၊ကိုမောင်ဆို ကျမကလေး သူတို့ မွေးစားမယ်နှင့် ခဏခဏ တောင်းနေတာ။ သူတို့က အခုဆို စီးပွားရေး တော်တော်ပြေလည်လာပြီ၊ မမက ကလေး မမွေးတော့ လှလာတယ်။ ပိုပြီးပြည့်လာတာပေါ့လေ။ အိမ်က ကိုထွန်းကလည်းမနိုင်စိန်၊မလိုးရရင်မနေနိုင်ဘူး၊ ကိုယ်ဝန်ရှိတာတောင်လိုးတုန်း၊ မှုတ်ပေးလို့လည်း အာသာမပြေဘူးတဲ့။

အဲဒါနှင့် ကလေးမွေးမယ့်လက နီးလာပြီ၊ဗိုက် ဖြင့်ခုနှစ်လရောက်နေပြီ၊ ကျမလည်းအလိုးမခံဘူး၊သူ့ကို မှုတ်ပေးတယ်၊သူကမနေနိုင်တော့ ဂွင်းထုတယ်။ ပြီးတဲ့အခါပြီး မပြီးတဲ့အခါမပြီးတော့ ကျမလည်း သူ့ကိုသနားမိတယ်။ သူကတောင်းဆိုလည်း ခလေးထိခိုက် မှာစိုးတော့ မလုပ်ခိုင်းရဲပါဘူး။အဲလိုနှင့် ဗိုက်ကကိုးလလောက်ရောက်လာတယ်လေ၊ မမကိုလှမ်းခေါ်ရတော့တယ်။ တချို့ကိစ္စကို ကိုယ်တိုင်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။မမလည်းလိုက်လာတယ်၊ ကိုမောင်ကကျန်ခဲ့တယ်လေ။ မမကို အနားပဲခေါ်အိပ်ဖြစ်တယ်၊နောက်လည်းခလေးမွေးလာရင် သူ့ကိုပဲ အခန်းထဲ သိပ်ရမှာဆိုတော့လေ။

အဲလိုနှင့် တပတ်လောက်ကြာတော့ မမအိပ်နေတုန်းကိုထွန်းကလီးတောင်နေလို့ ခဏစုပ်ပေးဦးဆိုပြီးတောင်းဆိုတယ်။ ကျမမှ ာသနားလို့စုပ်ပေးရတယ်။အဲဒီအချိန်ပဲမမကနိုးလာပြီး

“ ဟေ့ ထွန်းထွန်း နင့်မှာလည်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင်အောင် ဖြစ်နေတာလား” 

“ ဟာ မမ” 

“ ကျနော် တကယ်တင်းနေလို့ပါ”

“ နင်ကိုက လွန်လွန်းတယ်” 

“ ဟုတ်တယ် မမ သူကနေ့တိုင်းလုပ်ရမှ၊အခုမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေတာ၊ ကျမလည်း သူ့ကို သနားလို့ လုပ်ပေးနေတာ” 

“ ညီမလေးရယ် ဗိုက်ကြီးနှင့်မို့ လို့ပြောနေတာ” 

“ မမ လုပ်ပေးလိုက်ပါလား” 

“ ဟေ့..ဟေ့.အမလေး ငါ့ယောက်ျားသိရင် ပြဿနာ တက်ပါ့မယ်၊မလုပ် နှင့်”

“ ကဲ ကိုထွန်း မမယောက်ျားသိရင်ပြဿနာ တက်မှာ၊ တကယ်လို့သာ ရှင့်အနေနှင့် ကိုမောင်ကျမကို လုပ်ရင် ရှင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” 

“ ဟီးဟီးလူလဲတဲ့ သဘောလား” 

“ ရှင့်ကိုသနားလို့ပြောနေတာ၊ ရှင်က ကိုမောင်ကျမနှင့်ဖြစ်ရင် ရှင်ကရော ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါ့မလား”

“ ကိုယ့်အချင်းချင်းပဲရပါတယ်” 

“ ကိုမောင်က ရှင့်လိုမဟုတ်ဘူး၊သူကကျမငယ်ငယ်တုန်းကလည်း ကျမကို မထိပါးဘူး” 

“ ငါ သိပါတယ်၊နင်နှင့်ရတော့ နင်ကအပျိုစစ်ပဲရှိသေးတာလေ” 

“ အေးဟုတ်တယ် ငါကိုယ်တိုင်ကတိတောင်းခဲ့တာ၊အခု နင် ရောညီမလေးကို မပစ်ပါဘူးဆိုရင် ငါပေးမယ်”

“ ပေးပါတယ်ဗျ” 

“ ညီမလေးရော ကြည်ဖြူသလား” 

“ ရပါတယ်ကိုထွန်းသဘောပါ”

“ ကိုထွန်းသာ မမကိုရှယ်ပြုစုလိုက်ပါ။ကျမ ကြည့်မယ်၊ကျမလိုပဲ လုပ်ပေါ့”

“ ဟီးးဟီးး ငါလည်းပစ်မှားနေတာ ကြာပြီ” 

“ ကဲမမရေ သူကိုသာမှုတ်ခိုင်းလိုက် တော့”

“ အေးလာ ထွန်းထွန်းငါလည်းအမှုတ်ခံချင်နေတာ”

“ အာ လုပ်ပေးရမှာပေါ့ဟီးဟီးး” 

ထွန်းထွန်းလည်း အသားဖြူပြီးမိန်းမထက် ပိုကိတ်တဲ့မရီးကို စိတ်နှင့်ပစ် မှားနေတာကြာပြီ၊အခုလို တရားဝင်လိုးခွင့် ရပြီဆိုတော့ အမုန်းဆွဲဗုံးကြဲဖို့ ကြံစည်ရတော့တယ်။အဲဒါကြောင့် 

“ မမ..မောင်လေးရှယ်ယက်ပေးမယ်”

ဆိုပြီးယက်ပေးတယ်၊ငတ်နေတာလဲကြာပြီဆိုတော့ အဖုတ်အကွဲ တလျှောက်လျှာအပြားကြီး လုပ်ကာ ယက်လိုက်တယ် ။

“ ရှလွတ်..ပလပ်”

“ အားးကောင်းတယ် မောင်လေး” 

သင်းသင်းလည်း ရေငတ်တုန်းတွင်းထဲကျဆိုသလို ဇိမ်ရှိရှိခံမယ်ဆုံးဖြတ်ပြီး ထွန်းထွန်းမှုတ်ပေးတာခံလိုက်တယ်။ ထွန်းထွန်းက သင်းသင်းပေါင်ကိုကားပြီး လျှာကိုစုချွန်ပြီးအထဲကို သွင်းပြီးပြန်အထုတ်မှာမှာ အစေ့ကိုကလော် ထုတ်လိုက်တယ်လေ၊

“ ဟင်းးးဟင်းးးးးးး” 

သင်းသင်းတစ်ယောက်ငှက်ဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်းနှင့် တုန်တက်သွားတယ်။

“ အီးကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရာ ဟင်းးဟင်းး” 

“ ပလပ်…ပလပ်..”

“ အင့်..ဟင့်..အင်းးးဟင်းးဟင်းးး” 

သင်းသင်းတစ်ယောက်ထွန်းထွန်း မှုတ်ချက်မှာပြီးချင်သလိုဖြစ်လာတယ်။ :

“ အာ့ရှီးးးရှီး.အား”

ထွန်းထွန်းလည်း သင်းသင်းအစေ့ကို စုပ်ဆွဲလိုက်တယ်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်” 

“ အားးမောင်းလေးးပြီးပြီ..ပြီးပြီ.မမ.ပြီးပြီးအားး”

“ ဘယ်လိုလည်းမမ သမီးယောက်ျားနှင့် ကိုမောင်ဘယ်သူက ပိုကောင်းလဲ”

“ တစ်ယောက်တမျိုးစီပါပဲ ဟယ်” 

“ ကဲ.မောင်လေး မမ တလှည့်စုပ်ပေးမယ်” 

“ ဟုတ်..မမ” 

သင်းသင်းလည်း ထွန်းထွန်း လီးကို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။

“ အရမ်းကောင်းတာပဲ မမရယ်၊”

“ မမမောင်လေးလိုးချင်ပြီ” 

“ အေးးအေးး မမဘယ်လိုနေပေးရမလဲ” 

“ ပက်လက် လိုးမယ်မမ” 

“ အင်းးးအင်း”

ဆိုပြီးသင်းသင်း လှဲချလိုက်တယ်။ထွန်းထွန်းလည်း မမကိုအရင်မလိုး သေးပဲ၊အစေ့ကို လီးနှင့်ပွတ်တိုက်ပစ်လိုက်တယ်၊၊ သင်းသင်းမှာ အဖုတ်ထဲက ကျင်ကနဲ အရသာ တွေ့ပြီး ညည်းလိုက်မိတယ်။ ကိုမောင်နှင့်တုန်းက သူ့ အသားထိလည်း ရင်မခုန် တော့ပေမယ့်ထွန်းထွန်းနှင့်တွေ့တော့ ရင်ခုန်သလိုရင်ဖိုသလို ခံစားရပြီး စိတ်ကျေနပ်နေသလို ခံစားရပြီး၊ဖီလ်းတွေ တက်လာတယ်လေ။ 

“ ပြွတ်.ပလွတ်”

“ အားးအင်းးဟင်းးဟင်းး” 

လီးက သင်းသင်းအဖုတ်ထဲ ကိုတိုး ဝင်သွားပြီးသင်းသင်းမှာ လီးအသစ်ရဲ့ အတွေ့အကြုံကို ရလိုက်တယ်။အရမ်းကို ကောင်းလွန်းနေတယ်။ ထွန်းထွန်းက အလိုးသန်သူ ဖြစ်တော့ သင်းသင်းမှာ ဆယ်မိနစ်လောက်နှင့် ပြီးသွားရပြန်တယ်။ထွန်းထွန်း လည်း နောက်ထပ်ဆယ်မိနစ် လောက်မှာ သုတ်ထွေထွက်ပြီးသွား ပြီးတော့တယ်လေ။ ထွန်းထွန်းလည်း ပြီးသွားတော့ စံပါယ်က 

“ ကိုထွန်း..မမကိုဘယ်လောက် တောင်မှ လုပ်ချင်နေလဲမသိဘူး၊လိုးနေလိုက်တာ ကျမရှိနေတာတောင် မေ့နေတယ် ” 

“ အာ..မိန်းမကလဲ ကိုငတ်နေလို့ပါ ကွာ”

“ မမလည်း သိပ်ဟော့နေတာပဲ” 

“ ဟယ်..ညီမလေးမမရှက်တယ်ဟ၊ မပြောနှင့်တော့” 

“ ကဲ အိပ်ကြမယ်” 

ဒီလိုနှင့် ကျမသားလေးမွေးတယ်၊ မမကဆေးရုံလာစောင့်ပေးတယ်။ ကိုမောင်လည်း ကလေးလာကြည့်တယ်။မီးထွက်ပြီး တပါတ်လောက်မမနေသွားတယ်။ တပတ်အတွင်းသုံးခါလောက် မမနှင့်ကိုထွန်းတို့လိုးကြတယ်လေ ။နောက်လည်း မမက တပါတ်တစ်ခါလောက် အိမ်ကို လာတယ်။လေးဆယ့်ငါးရင်ပြည့်တော့ ကျမ နှင့်ကိုထွန်းတို့ လိုးဖြစ်တာ ကျမလည်းအသစ်ဖြစ်နေတာပေါ့၊မလုပ်ရတာကြာတော့ ရင်တွေခုန်နေတာ။မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆွဲလိုက်တယ်။

အိပ်ခန်းက ကျဉ်းလို့ ကလေးပုခက်လည်းအထဲဆင်ချင်တာမို့ အခန်းနှစ်ခန်း အလယ်က ခန်းဆီးဖျက်ပြီး ပေါင်း လိုက်တယ်။ အခန်းက ကျယ်သွားတယ်လေ။သားလေး ရက်တစ်ရာ မွေးနေ့ လုပ်တယ်။အိမ်နားကလူတွေဖိတ်တယ်။မမတို့လင်မယားလည်း ညကတည်းက ကူလုပ်တယ်။နေ့ခင်းပိုင်းတော့ အေးဆေးပါပဲ။ညနေဘက် ရောက်မှ 

“ မိန်းမဘယ်လိုလဲ၊ဒီညလူလဲလုပ်မလား” 

“ ရှင်ကလည်းကျမကို ရိုးသွားပြီလား” 

“ ငါ ကိုမောင့်ကို အားနာလို့ပါ”

“ အေးပါ..ရပါတယ်” 

ညရောက်တော့ ကလေးကို အလယ်က ပုခက်ပေါ်သိပ်ပြီး တဖက်တချက် ကျမတို့ အိပ်ကျတာပေါ့။ကလေး ရှိတော့ ညဘက်မီးထွန်းထားတယ်။ကိုထွန်းက ကျမကို နမ်းပြီးလာဆွတယ်။ဒီမှာက ရင်ခုန်နေတာလေ၊တော် ကြာ ကိုမောင်နှင့်လိုးရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိက ခေါင်းထဲရောက်နေတာလေ။ ကိုထွန်းက အဝတ်အစားတွေချွတ် ခိုင်းလို့ ထိုင်လျက်ပဲ ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ကျမ အဝတ်အစားချွတ်တာကို မမတို့လင်မယားက သိတယ်။ကိုထွန်းလည်းကျမခါးအောက် ခေါင်းအုံးခုပြီး မှုတ်တော့တာပဲ။ 

“ ပြွတ်..ပြွတ် ” 

“ အာ့..” 

“ ကိုထွန်းး အားး” 

ကျမ ပိုပြီး ဖီလင်တွေဖြစ်လို့ အသံထွက်ပြီး ညည်းလိုက်တော့ ကိုမောင်အိပ်ယာက ခေါင်းထောင်ပြီး ကြည့်တယ်။ သူ့မိန်းမကို အဝတ်အစားချွတ်ပေးပြီး သူလည်းကျမတို့လို မှုတ်တော့တာပဲ။ မမဆီက ညည်းသံတွေထွက်လာတယ်။စုပ်သံ ယက်သံ ညည်းသံတွေက ကျမတို့အခန်းထဲ ဆူနေတာပေါ့၊ မမ ညည်းသံကြားရင် ကျမက စိတ်ပိုကြွသလို မမလည်းကျမလိုပဲ စိတ်ပိုကြွတယ်လေ။ကိုထွန်းက မှုတ်ပေးတာရပ်ပြီး မတ်တပ် အမှုတ်ခံတယ်။ ကျမကဒူးထောက်ပြီး မှုတ်ပေးရတယ်။ ကိုမောင်လည်း ကိုထွန်းလိုပဲမတ်တပ်ရပ် အမှုတ်ခံတော့ သူတို့က ပုခက်ကိုကျော်ပြီးတစ်ယောက်ကို တစ်ယောင်မြင်နေရတယ်။ 

“ ကိုမောင်.လဲမလား” 

“ ဟေ..မင်းအမ မေးလိုက်မယ်၊ ညီမလေးက ရော ရမလား” 

“ ရတယ် ကိုမောင်” 

“ သင်းသင်းဘယ်လိုလဲညီမလေးက ရတယ်တဲ့” 

“ ရှင့်သဘော တော်ကြာမှ ကျမကို စိတ်မပျက်နှင့်”

“ မပျက်ပါဘူး သင်းသင်း” 

“ ဒါဆိုလည်း ရှင့်သဘော” 

“ ထွန်းထွန်းရေ လဲမယ်တဲ့ဟေ့” 

“ အဲဒါ ဆိုလာခဲ့”

“ အေးအေး လာပြီ” 

ကိုမောင်အနားလာတော့ 

“ မိန်းမ သူ့ကိုမှုတ်ပေးလိုက်အုံး ငါ သွားလိုက်မယ်"

ဆိုပြီး မမဆီကို လစ်သွားတယ် ကျမလည်း ကိုမောင့်လီးကို ကိုင်ပြီး စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ကျမနည်းတူပဲ မမကလည်း ကိုထွန်းလီးကိုစုပ်ပေးနေတယ်။ ကိုမောင်က

“ ရပြီ ညီမလေး ပက်လက်အိပ်လိုက် တော့” 

ကျမ လည်းအိပ်ရာပေါ်ပက်လက်ကလေး နေပေးလိုက်တယ်။ကိုမောင်က ကျမခါးအောက်ခေါင်းအုံးခံတော့ လည်း ကြွပေးလိုက်တယ်။ကိုမောင်က ကျမပေါင်ကြားဒူးထောက်ဝင်လာပြီး ကျမပေါင်ကို အပေါ်ကို တွန်းတင်လိုက်တယ်။ ကျမက လိုးတော့မယ်ထင်တာ မလိုးပဲ ကျအဖုတ်ကိုဖြဲပြီး ယက်တော့တာပါပဲ။ကျမအားနားသွားတယ်။ သူကလည်းငယ်ရွယ်တဲ့ ကျမကိုဘယ်လောက်တောင်လုပ် ချင်နေလဲမသိဘူး၊ စုပ်ယက်ချက်က အသံတွေတောင် တော်တော်ထွက်တယ်။မမနှင့်ကိုထွန်းက လိုးနေပြီ။ဒီမှာက မုတ်လို့ကောင်းတုန်း။ တော်တော်လေးကြာတော့ ကျမတောင်ပြီးသွားတယ်။ကိုမောင်က ကျမအရည်တွေမြိုချလို့ အားတောင်နာတယ်။

အခုတော့ ကိုမောင်ကျမကိုလိုးနေပြီ၊သူကဖြေးဖြေးနှင့်မှန်မှန်လိုးတယ်။ ကျမလည်းတခြားသော ယောက်ျားနှင့်လိုးရတာ ရင်အရမ်းခုန်တယ်။ထူး လည်းထူးခြားတယ်။ ကျမလည်း တအအင်း အသံထွက်ပြီးညည်းတယ်။ ကိုမောင်လီး ဝင်တာလည်း တဇွိဇွိတဇွပ်ဇွပ်နှင့်ဗျစ်ဗျစ် မြည်နေတာလေ၊ ကိုမောင်လည်းစိတ်ထိန်းပြီး လိုးနေတာလားမသိဘူး တော်တော်လေး ကြာတယ်။

ဟိုဘက်မှာ မမနှင့် ကိုထွန်းကပြီးသွားလို့ မမကကိုထွန်း လီးကိုတောင် စုပ်နေပြီ။သူတို့က အရင်လိုးတာကြောင့်လဲ ပါတယ်။အခုတော့ ကိုမောင် တအားအားအော်ပြီးသုတ်တွေပန်းထွက်တယ်။ ကိုမောင် တော်တော်မောသွားပုံလည်း ရတယ်။ကိုမောင်ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာကြောင့်ကျမလည်းထပြီးမမလို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ကိုမောင့်လီးထဲက သုတ်လက်ကျန်တွေ တောင်ပါးစပ်ထဲဝင်လာလို့ မြိုချ လိုက်ရတယ်။

ကျမလီးစုပ်ပေးနေတုန်း ကျမယောကျ်ား ကိုထွန်းရောက်လာတယ်။ 

“ ကိုကြီးအိုကေလား” 

“ မိုက်တယ်ကွ” 

“ မမကလည်းမိုက်တယ် လိုးရတာ အီဆိမ့်နေတာပဲ “

“ အေးဒီကလည်းစမောလေးဆိုတော့ အရမ်းမိုက်တယ်” 

“ အိုကေ နောက်မှထပ်လုပ်၊ညီလေးက ညီလေးမိန်းမကို လိုးအုံးမယ်၊ ကိုကြီးလည်းမမကို သွားလုပ်” 

“ အေးအေး.ရပါပြီကွာ” 

ဆိုပြီး ကိုမောင်ထွက်သွားတော့ ကျမကို ကိုထွန်းကကုန်းခိုင်းလို့ ကျမကုန်းပေးလိုက်တယ်။ ဒီလိုပဲ မမလည်းသူ့ယောက်ျားကိုကုန်းပေးနေတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်စီလိုးပြီး ကျမတို့ အိပ်ကြတာပေါ့။ ကျမတို့က နှစ်ပတ်တကြိမ် အိမ်မှာပဲ ချိန်းပြီးလိုးကြတယ်။ကျမတို့အားလုံးက ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပါပဲ။ နောက်တော့ ကိုမောင်ကအလုပ် ပြောင်းတယ်။သူ့တို့အိမ်ကိုပိတ်ပြီး ကျမတို့အိမ်မှာပဲ နေတယ်။ ကျမတို့အိမ်စရိတ်ကလေး ရအောင် မမနှင့်ဆိုင်လေးဖွင့်တယ်။

တရက်တရက် အမြတ်ကအိမ်စရိတ်ဖူလုံရုံမက ပိုတောင်နေသေးတယ်။ ကလေးကြီးလာရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနှင့်ကျမတို့ ရှာကြတာ။နောက်တော့ ကျမဒုတိယကိုယ်ဝန်ရတယ်။ အဲ..ဘယ်သူနှင့် ရလည်းကျမ မသိဘူး။ရတာကိုယ့်သားသမီးပဲလေ။ ဒီမှာတော့ မမခမျာ မလွယ်ဘူး၊ ဆိုင်ကကျမကူရောင်းလို့ ရပေမယ့် ကူခံလို့မရဘူး။မမကို တစ်ယောက်လိုးချိန်တစ်ယောက်ကို လီးစုပ်ပေးရတယ် .။ အားလုံးအဆင်ပြေပေမယ့် ကြာတော့ပတ်ဝန်းကျင်က ရိပ်မိတော့ ကလေးတွေ နောင်ရေးအတွက်ဆိုပြီး ကျမတို့အိမ်ရောင်းပြီး မမအိမ်မှာလိုက်နေရတော့တယ်။ 

မမက ဈေးရောင်း ကျမကကလေးထိန်း ကျောင်းပို့ပေါ့။ ကျမတို့အားလုံးအဆင် ပြေပါတယ်။ပတ်ဝန်းကျင်ကသာ လူမှု့ရေးဖောက်ပြန်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်နှင့် သာဖယ်ရှောင်ကြတာပါ။ကလေး တွေကြီးလာရင်မကောင်းဘူးဆိုပြီး နောက်တော့လည်း အတူမနေဖြစ်တော့ပါဘူး။အကြီးသားလေးကမမတို့နှင့် အတူနေပြီးသားငယ်က ကျမတို့နှင့်နေပါတယ်။မမတို့ကလည်းသူ့ သားနှင့်မခြား ကျွေးမွေးပြုစုလို့ စိတ်ချမ်းသာရပါတယ် …။

...................................................................................

{ စကားချပ် }

ဒီ ဝတ္ထုထဲ ပါတဲ့ ဆိုက်ကို (စိတ်ရောဂါ) က မြန်မာအိမ်ထောင်သည် အများစုမှာ ရှိတက်ကြပါတယ်။ လင်မယား ဘုခါနီး အနားမှာ တယောက်ယောက် ရှိနေမှ လိင်စိတ် ကြွတက်တာပါ။ ဒါကြောင့် တချို့လင်မယားတွေ သား (သို့မဟုတ်) သမီး၊ သားသမီး မရှိသူတွေကလဲ တူ၊တူမလေး တွေ အိမ်မှာ ခေါ်ထားတက်ကြတယ်။ ပြစ်မှားချင်တဲ့စိတ်ကြောင့် မဟုတ်ပဲ အိပ်ယာနားမှာ တစုံတယောက်ရှိနေမှ လိင်စိတ်ပိုထတာကြောင့်လဲ ပါပါလိမ့်မယ်။ တချို့ လင်မယားတွေ အိမ်မှ ဧည့်သည်လာတည်းတဲ့ ညမှာမှ ဘုချင်စိတ်ပိုဖြစ်ကြတာတွေ သတိထားမိကြလိမ့်မယ်။ လိင်စိတ်တွေက ဆန်းကြယ်သားပဲ။ တချို့ (ပတ်ပလစ်) လူမြင်ကွင်းမှာမှ လိင်စိတ်ကြွတက်သူတွေလဲ ရှိသေးတယ်။ မြန်မာပြည်အနေနဲ့က ဒီကိစ္စတွေမှာ သုတေသန အားနည်းလွန်းတော့ ခန့်မှန်းပြီး တွေးကြည့်ရတာပါပဲ။ ပွင့်လင်းတိုးတက်ကြတဲ့ နိုင်ငံတွေမှာတော့ အနားက ထိုင်ကြည့်ပေးမယ့် သူ (အတွဲ) ကို ငှားလို့ရတယ်လို့ သိရတယ်။  ဥပမာ အဲဒီဝန်ဆောင်မှုမျိုး အိမ်နီးချင်း ထိုင်းမှာပင် ရှိနေပါပြီ။ 


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Sunday, September 4, 2011

ဝင်္ကပါလမ်းကလေးများ အပိုင်း ( ၅ )

 ဝင်္ကပါလမ်းကလေးများ အပိုင်း ( ၅ )

လမင်းအေးချမ်း ရေးသည်။

မြို့ထဲ တိုက်ခန်းကနေ စထွက်လာတော့ မိုးတောင်ကောင်းကောင်း မလင်းသေးပေ ။ ကားကို မနေ့ညနေကတည်းက ယူထားလို့ အဆင်ပြေသည် ။ ပုံမှန်အတိုင်း မောင်းနေသော်လည်း မိမိစိတ်တွေက အလျင်စလို ဖြစ်နေသည် ။မေရီတို့ အဆောင်ရှေ့ရောက်တော့ ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည် ။

" ဟုတ် လာပြီ အကို ခဏလေး "

ဒီတစ်ပါတ်ပိတ်ရက်တော့ မေ့ရီ ကို ခြံထဲအလည်ခေါ်ရန် စီစဉ်ဖြစ်ခဲ့သည် ။ သင်တန်းရှိ‌သောကြောင့် နံနက်ခင်း ခပ်စောစောလေး လိုက်ခဲ့မည် ဆိုသောကြောင့် အစောကြီးထထွက်ဖြစ်ခဲ့သည် ။ မေရီ၏ လူချင်းတွေ့မှ ပြောမည့် စကားကို နားထောင်ချင်နေမိသလို မိမိရင်ထဲက ခံစားချက်များလည်း ဖွင့်ပြောပစ်လိုက်မည် စိတ်ကူးမိသည် ။

မေရီထွက်လာတော့ စလင်းဘတ်အိတ်ကလေးကို ပုခုံးမှာလွယ်လို့ လက်တစ်ဖက်က ဖိုင်တစ်အိတ်ရယ် ၊ အခြားလက်တစ်ဖက်က ကျွတ်ကျွတ်အိပ်တစ်ထုပ်ရယ် ဆွဲလာသည် ။ ဂျင်းပင်အရှည်ကို အပေါ်က ရှပ် အဖြူလေးနှင့်ဆိုတော့ ပိုလှနေသည် ထင်မိသည် ။

" အထုပ်ထဲက ဘာတွေလဲ မေရီ "

ကားပေါ်ရောက်တော့ မေးလိုက်သည် ။

" ဟိုမှာ စားဖို့လေ ညကမှ ထွက်ဝယ်လိုက်တာ "

" ဟိုမှာ ရှိပါတယ် အကို လှမ်းမှာထားတယ် "

" ရှိတာတော့ ရှိတာပေါ့ လက်ဗလာနဲ့ဆို အကို့ ကို အားနာစရာ "

ကားလေးက လမ်းမပေါ် ခပ်မြန်မြန်လေး ပြေးနေသည် ။ သန်လျင်တံတားပေါ်ရောက်တော့ နေကထွက်စပြုနေပြီ ။ ဘေးကလိုက်လာသော မေရီက ရေပြင်ကျယ်ကြီးကို မိမိကိုကျော်၍ ကြည့်နေခိုက် ရိပ်ခနဲရိပ်ခနဲ ဖြတ်သွားသော တံတားသံပေါင်တွေ နောက်ခံထား၍ သူမ မျက်နှာလေး ခိုးကြည့်နေမိသည် ။

" ဘာလဲ ရေပြင်ကို ကြည့်နေတာ "

သူမကို ခဏ ခဏ ကြည့်နေသော မိမိ ကို တွေ့၍ မလုံမလဲ မျက်စောင်းထိုးပြီးပြောသည် ။

" ဟုတ်လား ကိုယ်လည်း ညီမနောက်က တံတားသံပေါင်တွေ ရေနေတာ "

" အဟတ် "

ရီသံလွင်လေးကြားလိုက်ရသည် ။

" အံ့ဩပ "

ခြံရှေ့မြေနီလမ်းကလေး ရောက်တော့ မေရီက ဟိုဘက်ဒီဘက်ကြည့်၍ တအံ့တဩဖြစ်နေသည် ။ကားခဏရပ်၍ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး အရင်သွားပြီး အဘနှင့် အရင်မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ တော်ရုံ ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ မိတ်ဆက်ပေးဖူးတာ မရှိ၍ အဘ၏ အံဩသည့် မျက်နှာကို မြင်နေရသည် ။

တိုက်ကလေးရှေ့ကားထိုးရပ်လိုက်တော့ အထဲ မဝင်‌သေးပဲ မေရီက သစ်ပင်တန်းတွေထဲ သွားချင်သည်ဆို၍ အရင်လိုက်ပို့ပေးသည် ။ တိုက်ကလေးရှေ့မှ ခြံဝအထိ ဖောက်လုပ်ထားသော မြေနီလမ်းကလေး အတိုင်း ပြန်လျှောက်ပြီး လမ်းတဝက်လောက်အရောက် ဘယ်ဘက်ကိုချိုးဝင်လိုက်တော့ ကန့်ကော်ပင်တန်းက ကြိုဆိုနေသည် ။ နံနက်စောစောဆောင်းတွင်းအစမို့ မြူတွေဆိုင်းနေသည့်အတွက် သစ်ပင်ထိပ်ဖျားတွေ မမြင်ရပေမယ့် ငှက်ကလေးများ၏ အော်မြည်သံတွေတော့ ကြားနေရသည် ။

ရှေ့ကနေ ဦးဆောင် လျှောက်သွားရင်း နောက်လှည့်ကြည့်တော့ မေရီက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ပြတ်ကျန်ခဲ့သည် ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

" မေရီ "

အနားရောက်တော့ မေရီ့မျက်နှာလေး ညှိုးနေတာတွေ့သည် ။

" မေရီ ဘာဖြစ်လို့လဲ "

" ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး အမေတို့ကို သတိရသွားတာ ဒီလိုပတ်ဝန်းကျင်မျိုးတွေ့ရင် အိမ်ကိုလွမ်းတယ် "

ပြောရင်း မျက်ရည်စလေးတွေ ထွက်လာသောကြောင့် မိမိလက်ဖမိုးလေးနှင့် သုတ်ပေးလိုက်သည် ။ မိမိနှင့် သူမ အကြည့်ချင်းဆုံမိပြန်သည် ။

မျက်ရည်စတို့နှင့် ပြည့်လွှမ်းနေသော မျက်ဝန်းတစ်စုံကို မိမိ နီးသည်ထက်နီးအောင်ကြည့်ရင်း ခေါင်းကို အောက်နှိမ့်မိသည် ။ အနီးကပ်လာလေလေ သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံက မသိမသာတုန်ရီနေတာမြင်ရသည် ။ သူမ ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို မိမိ လက်ကလေးတွေနှင့် အသာ အုပ်ကိုင်ရင်း မိမိနှုတ်ခမ်းတွေကို သူမ နှုတ်ခမ်းတွေဆီ ဖိကပ်လိုက်သည် ။ ပူနွေးသည့် အတွေ့တစ်ခုနောက်မှာ သူမ လက်နှစ်ဖက်က မိမိလက်မောင်းတွေ ဆုတ်ကိုင်လာသည် ။ သူမနှုတ်ခမ်းအစုံအား ဖိကပ်ထားရာမှ အသာခွာသည့် အခိုက် တိုးတိုးလေး ရေရွတ်မိသည် ။

" ချစ်တယ် "

မိမိလက်‌မောင်း‌ကိုဆုတ်ကိုင်ထားသည့် သူမလက်‌ကလေးတွေ ကျောပြင်ကို နေရာပြောင်းယူခိုက် သူမနှုတ်ခမ်းတွေ နောက်တစ်ကြိမ်ဖိကပ်နမ်းရှိုက်တော့ ပထမတကြိမ်ကထက် အနည်းငယ် တုန့်ပြန်လာတာ သတိထားမိသည် ။

မေရီ လက်ကလေး ဆွဲ၍ ကန့်ကော်ပင်တန်းမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးရသော ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေက အခုထိ မပျက်ပြယ်ပဲ ရှိနေသည် ။ သူမက ပြုံးလည်းမပြုံး ရီလည်းမရီပဲ ရုပ်တည်ကြီးဖြစ်နေသည် ။

" မေရီ စိတ်ဆိုးနေတာလား "

" မဟုတ်ပါဘူး "

" မပျော်ဘူးလား အကိုနဲ့ အတူရှိနေတာ "

" ပျော်ပါတယ် "

တိုက်ကလေးရောက်တော့ မိမိ အခန်းနှင့်တခြားနေရာများကို လိုက်ရှင်းပြသည် ။ ခုနကထက်စာရင် မေရီ မျက်နှာလေး ဝင်းပလာပုံရသည် ။ နောက်ဖေးကွက်လပ်ကလေးမှာ နံနက်စာ စားပြီး ကော်ဖီ အတူသောက်ကြသည် ။

" မေရီ "

" ရှင် "

" အကို့ကို ပြောစရာရှိတယ် ဆို "

မေရီ မျက်နှာလေး တမျိုးပြန်ဖြစ်သွားသည် ။

" နောက်မှ ပဲ ပြောတော့မယ် "

မိမိမျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေရာမှ မေရီ အနားသွားထိုင်လိုက်ရင်း မပြောမဆို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည် ။

" ဟင် ဘာလုပ်တာလဲ "

အလိုက်သင့်လိုက်ပါရင်း မျက်နှာလေးမော့ နှုတ်ခမ်းလေးထော်ပြီး မေးသည် ။

" ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်မလား "

သူမ အဖြေပြန်မပေးနိုင်ခင်မှာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ နမ်းလိုက်မိပြန်သည် ။ သူမ က အနည်းငယ် တုန့်ပြန်လာတာမို့ ခပ်ဟဟ နှုတ်ခမ်းလေး‌တွေ ကြားထဲ မိမိ နှုတ်ခမ်းတွေ အသာထိုးထည့်ရင်း အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေး ခပ်မျဉ်းမျဉ်း စုတ်ယူလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ အောက်နှုတ်ခမ်းလေး အလှည့်ပေးသည် ။ စုတ်ယူခိုက် လျှာလေးနှင့် နှုတ်ခမ်းထိပ်ကလေးတွေ တို့ပေးလိုက်သည် ။ ရင်ဘတ်ချင်း ကပ်ထားလို့ မိမိ ရင်ခုန်သံတွေ သူမကြားနိုင်မည် ယုံကြည်မိသည် ။ 

သူမ၏ တုန့်ပြန်စုတ်ယူတာခံလိုက်ရပြီးနောက်မှာ မိမိရော သူမပါ အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာသည် ။ သူမလက်တွေက မိမိဂုတ်သားတွေ ဆုတ်ကိုင်လာသလို မိမိလက်တွေကလည်း သူမပုခုံးလေးမှ တစ်ဆင့် ရင်သားလေးကို အကျီပေါ်မှပင် ဆုတ်ကိုင်မိသည် ။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေကြားမှာပင် သူမလျှာနှင့် မိမိလျှာထိတွေ့မှုက ပိုမိုလာပြန်သည် ။ မိမိလျှာလေး ထိုးအထည့်မှာ သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံက စုတ်ယူပေးလာသလို သူမလျှာလေးပြန်ဝင်လာတော့ အလိုက်တသိ မိမိနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ပြန်စုတ်ပေးလိုက်သည် ။

" တော်ပြီ "

သူမ အတင်း ဆွဲခွါလိုက်လို့ အနမ်းတွေရပ်ပြီး လူချင်းလည်း ကွာသွားသည် ။

" သွားကြမယ်လေ သင်တန်းနောက်ကျလိမ့်မယ် "

မေရီ ချက်ချင်းထ၍ ပြန်ဝင်သွားသောကြောင့် မိမိပါထလိုက်ခဲ့ရသည် ။အပြန်လမ်းသည် အလာတုန်းကလို မဟုတ်ပဲ ကားလေးထဲမှာ တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ မေရီကိုကြည့်တော့ မျက်နှာလေးက ရီဝေ ညိုမှိုင်းနေသည် ။ မိမိ ကားမောင်းရင်း လက်တစ်ဖက်က မေရီ လက်ကလေး အသာဆွဲယူပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည် ။ မေရီ အသာပြန်ရုန်းသော်လည်း မိမိ မလွှတ်ပေးပဲ ဆုတ်ကိုင်ထားမိသည် ။

မြို့ထဲရှိ မေရီ သင်တန်းနား ရောက်ခါနီးတော့ ရုတ်တရက် ဖုန်းထမြည်လာသည် ။ ခိုင်မင်းဆီက ဖြစ်နေသည် ။ မေရီလက်ကလေး အသာလွှတ်လို့ ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။

" အေး သူငယ်ချင်း ခိုင်းမင်း ပြော "

မေရီ့ခေါင်းလေး မိမိဘက်လှည့်လာတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ မိမိက ခဏ ဆိုသည့် အသွင် ပြုံးပြလိုက်ရင်း တစ်ဖက်ကပြောသံ‌ ဆက်နားထောင်နေလိုက်သည် ။

" မင်း ဘယ်မှာလဲ ငတိုး "

" ငါ မြို့ထဲဘက် ရောက်နေတာ "

" ငါပြောမယ် နောက်လထဲ ငါ ရန်ကုန်လာဖို့ရှိတယ် "

" မင်းဟာ ချက်ချင်းကြီးပါလား ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ "

" အေး ငါလာမှ ပြောမယ်လေ "

" အိုကေ အိုကေ "

ဖုန်းချ အပြီး သင်တန်း‌ရှေ့လည်း ရောက်ပြီမို့ ကားကို သေချာပါကင်ထိုးရပ်လိုက်သည် ။

" သွားစရာရှိလို့လား "

" မဟုတ်ဘူးလေ မေရီ သင်တန်းပြီးထဲထိ စောင့်ပေးမလို့ "

မေရီ မျက်နှာလေးက ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်နေသည် ။

" မေရီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ခြံက ထွက်လာကတည်းက မျက်နှာလည်း မကောင်းဘူး "

" ဘာမှ မဖြစ်ဘူး "

" မေရီ တစ်ခုခု ဖြစ်နေတာ သေချာတယ် "

" ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဆို သင်တန်းပြီးတဲ့အထိ စောင့်မနေနဲ့ မေရီ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားသေးလို့ "

" အင်းပါ မေရီ မစောင့်စေချင်လည်း မစောင့်တော့ပါဘူး ပြန်နှင့်မယ်နော် ဟုတ်ပြီလား "

သူမအနား အသာတိုးကပ်၍ နဖူးလေး ဖွဖွနမ်းလိုက်သည် ။

" သွားတော့မယ် "

တံခါးဖွင့်ပြီး ဆင်းသွားသည့် သူမကို သင်တန်းရှိရာ တိုက်ခန်းလှေကားပေါ် တက်သွားသည်အထိ တစ်ဆုံးကြည့်နေမိသည် ။ ကျောခိုင်း လျှောက်သွားပေမယ့် လက်ကလေးတစ်ဖက်နှင့် မျက်လုံးများ ပွတ်နေသည်ကို မှန်းဆ မြင်နေရသည် ။

မေရီအပေါ်ထားသည့် အချစ်ကို ကိုယ်တိုင်လက်ခံယုံကြည်ပြီး ဆိုင်သူသိအောင် ဖွင့်ပြောလိုက်ပေမယ့် မိမိစိတ်ထဲ ပိုးပိုးအပေါ် မလုံမလဲ ဖြစ်မိသည် ။ ထိုအတူ မေရီ၏ သူ့အပေါ်တုန့်ပြန်မှုတွေက လိုလိုလားလားဖြစ်ကြောင်းခံစားမိပေမယ့် တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းတစ်ခုက သူမကို အတားအဆီးတစ်ခုသဖွယ် ဟန့်တား‌နေကြောင်းလည်း ရိပ်စားမိသည် ။

လိုချင်‌သော ဖြောင့်ဖြူး‌သော အချစ်စစ်ကို ဘယ်သော အခါမှ ရနိုင်လိမ့်မည်နည်း ။

.................................................................................................

မိမိထင်သည့်အတိုင်းပင် ဖြစ်လာသည် ။ နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ မေရီ မိမိကိုရှောင်နေတာ သတိထားမိသည် ။ အရင်လို ဖုန်းလည်း ပုံမှန်မဆက်တော့ ။ အလုပ်ကိစ္စနှင့် ကားပေါ်ပါလာလျှင်လည်း အနားကပ်မခံပဲ သာမန် မေးထူးခေါ်ပြောလောက်ပဲ ပြောသည် ။ ပြုံးပြ ရီပြလျှင်လည်း အသက်မပါသလိုဖြစ်နေသည် ။ သူမဘက်က ပုံမှန်လို ဖြစ်နေပေမယ့် မိမိနှလုံးသားမှ ဒီအခြေအနေကို ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်ပါ ။

တစ်ရက် အလုပ်ကိစ္စ မေရီနှင့်အတူ သွားရတုန်း စက်မှုဇုန်လမ်းမဘေးမှာပင် ကားကို ထိုးရပ်လိုက်သည် ။ ရုတ်တရက်ဖြစ်သောကြောင့် ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေသော မေရီရှိရာ ကားနောက်ခန်းသို့ လှည့်ကြည့်ရင်း

" အကို့ကို ရှောင်နေတာလား မေရီ "

သူမ ခေါင်းငုံ့သွားသည် ။ ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် လက်ကလေးနှစ်ဖက်က တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် ပိုမို တင်းကျပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်နေတာ သတိထားမိသည် ။ လူတစ်ကိုယ် စိတ်နှစ်ခု တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် လွန်ဆွဲနေပုံရသည် ။

" အင်း "

အခုထိ သူမ ခေါင်းငုံ့ထားဆဲ ။

" ဘာလို့လဲ "

ရလဒ်ကောင်းမည် ဟု ယုံကြည်မိသော စာမေးပွဲအောင်စာရင်းတစ်ခုကို တိုးဝှေ့ကြည့်ရသည့်နှယ် မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ဖြင့် အလောတကြီး မေးမိသည် ။

" မေရီ မှာ - "

သူမ ခေါင်းလေးမော့လာသည် ။ ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ပြန်ကွာသွားသည် ။ စိတ်တစ်ခုက အနိုင်ရလိုက်ပုံရသည် ။

" မေရီ မှာ ချစ်သူရှိတယ် အကို "

မိမိ မျက်လုံးကို တည့်တည့်ကြည့်ရင်း ဖြေလိုက်ပြီးနောက်မှာ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ကားပြတင်းမှ အပြင်ဘက်ဆီသို့ သူမအကြည့်တွေ ပြန်လွှဲသွားသည် ။

" ဘယ်လို ကိုယ် - ဘယ်တုန်းက "

အဆက်အစပ်မရှိသည့် စကားစပ်တွေ နှုတ်မှထွက်မိနေသော်လည်း မိမိနားတွေ ရုတ်တရက် အူနေသလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ တဒုတ်ဒုတ် တိုးနေသည့် သွေးခုန်နှုန်းတွေကိုတော့ ပီပီသသ ပြန်ကြားနေရသည် ။

" ဟုတ်တယ် အကို မေရီမှာ ချစ်သူရှိတယ် ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်းတုန်းက အကို့အပေါ် အထင်မှားစေတဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေအတွက် ညီမ တောင်းပန်တယ်နော် "

သူမ ဖြေးဖြေးချင်း ပြောလာသည် ။လွယ်လိုက်တာ ။ သူမ ဘက်က ဒီလိုပြောလိုက်ရုံနဲ့ လိုအပ်သည်ထက် ခုန်နေသည့် နှလုံးသားနှင့် တုန်နေသည့် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကိုတော့ ပြေလျော့ ငြိမ်သက်မှု မရနိုင်တာ သူမ သိပါလေစ ။

" မင်း ကိုယ့်ကို အစကတည်းက ဖွင့်ပြောသင့်တယ် "

" မေရီ အမှားပါ အကို့အပေါ် စိတ်ကစားမိသလို ဖြစ်ခဲ့တယ် "

" ကိုယ်က မေရီ အကို့ကို ပြန်ချစ်တယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့တယ် "

ချက်ချင်းဆိုသလို ခွန့်တုန့်ပြန်မိသည် ။

" မေရီ အကို့ကို ရင်ခုန်မိတာ အမှန်ပဲ "

မေရီခုတော့ မိမိကို တည့်တည့်ကြည့်၍ ပြန်ပြောနေသည် ။

" ဒါပေမယ့် မေရီချစ်သူအပေါ် သစ္စာပျက်တဲ့ သူတစ်ယောက်အဖြစ် မရှင်သန်သွားချင်ဘူး အကို "

မေရီက တုန်ရီစွာ ဆက်ပြောနေသည် ။

" သူယုံကြည်ထားတဲ့ မေရီ့ အချစ်တွေကို တန်ဖိုးမမဲ့စေချင်ဘူး "

မိမိ မေရီ မျက်နှာလေးကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့တော့လို့ ရှေ့သို့ပြန်လှည့်ခဲ့လိုက်သည် ။

" အဲ့ဒါကြောင့် အကို့အပေါ်ဖြစ်မိတဲ့ ရင်ခုန်မှု ကို ဒီအခြေအနေလေးမှာ ဒီပမာဏလောက်ကလေးမှာ ရပ်တန့်ဖြစ်တာ အကောင်းဆုံးလို့ ထင်မိတယ် အကို "

" မင်းဘက်က ရပ်တန့်ပစ်လိုက်ဖို့ အဲ့သလောက် လွယ်သလား မေရီ "

ရှေ့ကလမ်းမပေါ်ကြည့်ပြီး မေးမိသည် ။

" မလွယ်ပါဘူး အကို တကယ်မလွယ်ခဲ့ဘူး ဒါပေမယ့် ကြာရင် ပိုခက်မှာတော့ မေရီ မလိုလားဘူး "

ကားလေး အတွင်းဝယ် တိတ်ဆိတ်မှုက ကြီးစိုးသွားသည်။

" အကို မေ့ရီကို တကယ်ချစ်တာလား "

" ထပ်ပြောဖို့လိုနေသေးလား အကို့ အပြုအမူတွေက အပျော်သဘောဆန်နေသလား "

မေးခွန်းအပေါ် မေးခွန်းထပ်နေတဲ့ မေးခွန်းများ ။

" မေရီ ကို ချစ်ရင်လေ အဲ့ဒီအချစ်တွေကို အရောင်တွေဖယ်ပြီး ဖြူစင်တဲ့ အချစ်နဲ့ မေရီဘေးနားမှာ အကိုတစ်ယောက်အဖြစ်နေပေးပါလား "

မိမိတို့နှစ်ယောက်စလုံး ခုနက ကထက် တည်ငြိမ်လာပြီမှန်း ခံစားမိလာသည် ။

" အကို မနေနိုင်ဘူး မေရီ မင်းရော နေနိုင်လို့လား "

" ညီမတို့ ကြိုးစားကြမယ်လေ "

သင်္ချာပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ကို အဖြေပေးပြီး ထိုအဖြေ မရ ရအောင် တွက်ခိုင်းနေသည့်နှယ် ။

စက်နှိုး၍ ကားလေးမောင်းထွက်လာခဲ့သည် ။

...................................................................................

မိမိတစ်ယောက်တည်း မသောက်ဖြစ်တာ တော်တော်ကြာနေပြီ ။ ဒီနေ့ညတော့ ခြံရှိ အဘအိမ်ကလေး၏ ကွက်ပျစ်ကလေးမှာ တစ်ယောက်တည်း သောက်နေမိသည် ။

ထုံးစံအတိုင်း အဘ ကတော့ ဘာမှ မပြောပဲ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ဆေးပြင်းလိပ်ဖွာနေသည် ။ အဘကိုတောင် မိတ်ဆက်ပေးမိသည် အထိ ဖြစ်သွားပြီးမှ ခုလိုမျိုးဆိုတော့ ဘယ်လိုပြန်ပြောရမည်မှန်း မသိပေ ။ မိတ်ဆက်ရုံတင် မိတ်ဆက်ပေးထားလို့ တော်သေးသည် ။

အချစ်ဆိုသည့် အရာနှင့်‌ ဆုံမိတိုင်း မိမိရင့်ကျက်မှုတွေက ဘယ်ဆီရောက်မှန်းမသိ ပျောက်ကုန်သည် ။ အပျော်သဘော ချဉ်းကပ်မိသည့် အရာတွေပဲ အနားမှာ တည်မြဲနေတတ်သည် ။ ကံဆိုတာ အလုပ် လို့ ကြားဖူးသည် ။ အချစ်ကို အလုပ်တစ်ခုလို သဘောထားပြီး ပန်းကလေးလို သေချာပြုစုပျိုးထောင်ပေးပေမယ့် အချစ်ကံကတော့ ကောင်းမလာခဲ့ပေ။ သူမ ချစ်သူ ကို သစ္စာ မဖောက်ဖျက်လိုသော မေရီကို ချီးကျူးမိရသလို ပိုးပိုး အပေါ် သစ္စာ မတည်မြဲခဲ့သော မိမိကိုယ်မိမိ အပြစ်တင်ရမည်လား ။ မိမိမဟုတ်ပဲ တစ်ခြားသူတစ်ယောက်ဆိုလျှင်ရော လအတော်ကြာ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေသည့် ချစ်သူကို သစ္စာမပျက်ပဲ နေနိုင်ပါ့မလား ။

ဘီယာတစ်ဗူးပြီး တစ်ဗူးသာ ကုန်သွားသည် ။ ရှုပ်ထွေးနေသည့် ခေါင်းက ချာချာလည်နေဆဲ ။

" - "

ဖုန်းဝင်လာလို့ ကောက်ယူ ကြည့်လိုက်‌တော့ မေရီ ။ သူမ အသံနားထောင်ရန် အင်အားမရှိလို့ ပြန်ပစ်ချလိုက်သည် ။ မေရီ ဟု ပေါ်နေသည့် ဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်မှ ကွန်တက်နာမည်လေးကို ကြည့်နေစဉ် ဖုန်းခေါ်သံ သံစဉ်လေးကလည်း လစ်မစ်ပြည့်သည်အထိ ဆက်လက်မြည်နေသည် ။

" - "

နောက်တခါ မြည်လာပြန်သည် ။ ဖုန်း မျက်နှာပြင်ကို မှောက်ထားပစ်လိုက်သည် ။ သူ့နှလုံးသားက မေရီ ဆိုသည့် နာမည်ကိုလည်း အလွယ်တကူ မှောက်ထား ဝှက်ထား ဖျောက်ထားလိုက်လို့ရလျှင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ။

" - "

တတိယ အကြိမ်မြောက် ခေါ်သံ မြည်လာပြန်သည် ။စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။

" ဟယ်လို "

တစ်ဖက်မှ အသံချိုချိုလေး ကြားလိုက်ရသည် ။ စိတ်တို အလိုမကျမှုတို့ ခဏတော့ လွင့်ပျောက်သွားသလိုလို ။

" အင်း "

" အကို သောက်နေတာလား "

" ဟုတ်တယ် "

" ညီမ ကို မုန်းနေပြီလားဟင် "

မုန်းလို့မရလို့ သောက်နေတာ မင်းမှ မသိတာ ။

" ထားပါ အဲ့တာတွေ ခု ဘာပြောမလို့လဲ "

" ညီမကြောင့် အကို တစ်ခုခု ဖြစ်မှာမလိုလားဘူး "

တစ်ဖက်မှ အသံချိုလေးနောက်မှာ ရှိုက်သံလေးတွေက မသိမသာပါနေသည် ထင်သည် ။

" ညီမ ကို အရင်လိုပဲ ပြန်ပြီး ဂရုစိုက်ပေးနေစေချင်တယ် ညီမလေ အကို လျစ်လျူရှုသွားမှာကို စိုးနေမိတယ် "

" အင်း "

သူမရော မိမိပါ သက်ပြင်းရှည် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ချမိကြသည် ။

" ညီမ အခြေအနေနဲ့ ခုလို ဆုံးဖြတ်ရတဲ့ အပေါ် အပြည့်အဝ နားလည် နိုင်မယ်မလားဟင် "

" အင်း "

" ညီမလေ အကို့ကို အကိုတစ်ယောက်လို ညီမဘေးနားရှိနေစေချင်သေးတယ် ဘာဖြစ်ဖြစ် ရင်ဖွင့်ရမယ့်သူ အဖြစ်နဲ့လေ "

" အင်း "

သူမ ပြောသမျှ အင်းလိုက်နေမိသော မိမိ ။

" မေရီ "

" ဟုတ် "

" မင်းပြောတာတွေ အကုန်လိုက်လျောပေးနိုင်ပေမယ့် မင်းကို မချစ်ပဲတော့ မနေနိုင်ဘူး ကလေး  "

" အကို အဲ့လို လုပ်နေရင် ညီမ ဘယ်လို ပြတ်ပြတ်သားသားဆုံးဖြတ်ရမလဲ ညီမကို သစ္စာမဲ့တဲ့သူမျိုး ဖြစ်စေချင်တာလား "

မေရီ ဆက်‌ပြောသည်။

" ပြီးတော့ - ပြီးတော့ အကိုကရော အကို့ချစ်သူအပေါ် သစ္စာပျက်ချင်လို့လား "

ပိုးပိုး ကို ရည်ရွယ်မှန်း မိမိသိလိုက်သည် ။ ဦး‌တင်မောင် ပြောထားတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည် ။

" သူ အကို့ကို ထားခဲ့တယ် မေရီ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေတာလည်း ကြာပြီ သူအကို့ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆို ဒီခေတ်ကြီးမှာ တစ်နည်းနည်းနဲ့ ဆက်သွယ်မှာ အမှန်ပဲလေ "

ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြနေမိသည် ။

" မှန်တယ် ပိုးပိုးက အကို့နှလုံးသားထောင့်မှာ ကပ်တွယ်နေဆဲ ဆိုပေမယ့် နေရာသေးသေးလေး ကိုယ့်အတွက် မျှော်လင့်ချက်လည်းမဲ့နေတယ် အဲ့တာကြောင့်လည်း မေရီကို သူနဲ့ပက်သက်တာ ဘာမှ မပြောပြတာ "

နှုတ်ဆိတ်မိကြပြန်သည် ။

" အိုကေ မေရီ အကို မင်းဖြစ်စေချင်သလို ကြိုးစားကြည့်ပါ့မယ် အကို ကတိပေးတယ်ကွာ "

အသံတွေ တုန်နေတာ သူမ သတိထားမိမှာစိုးလို့ ပြောပြီးပြီးချင်း ဖုန်းချလိုက်သည် ။

မျက်ရည်စတွေက လက်ကျန် ဘီယာဗူး‌ပေါ် ကျသွားသည် ။

..............................................................................

နောက်ရက်တွေမှာ မေရီကို တတ်နိုင်သမျှ ခပ်ခွာခွာနေသည် ။တိုက်ဆိုင်စွာ ကာလရှည်ကြာစွာ အပ်ထားရသည့် ဝပ်ရှော့ကကား ပြန်ဝင်လာလို့ အကောင့်ငှာနနှင့် ပက်သက်သမျှ အခေါ်ရှိတိုင်း သူပြန်လွှဲပေးဖြစ်သည် ။နေ့လည်ဘက် မေရီ တို့ ထမင်းစားချိန် မတိုင်ခင် သူစောစောစားပြီး သူမ ဟင်း လာပေးလျှင် မယူပဲ ပြန်ငြင်းလွှတ်မိသည် ။ မျက်နှာမကောင်းလှပေမယ့် မေရီ ဘာမှတော့ မပြောပါ ။

ပုံမှန် ညဘက် တစ်ရက်ခြား လောက်တော့ ဖုန်းဆက်မြဲ ဆက်သည် ။ အလုပ်ကိစ္စ ၊ တခြားကိစ္စတွေ ပဲ ပြောဖြစ်သည် ။ သူမချစ်သူအကြောင်း လုံးဝမ‌ပြောသလို မိမိကိုယ်တိုင်လည်း မမေးဖြစ်ပါ ။ တခါတလေ စကားကို တိုတိုပြောပြီး သူဖြတ်ချပစ်သည် ။

မိမိရင်မှာ ခံစားနေရသည့် အသဲကွဲ ဝေဒနာကို ကိုယ်တိုင်ပင် ရင့်ကျက်စွာ တွန်းလှန်သင့်သည် ယူဆမိသည် ။ ကိုယ်တိုင် အနေအထိုင် ဆင်ခြင်ခြင်းကလည်း သူမပြောသလိုပင် သူမ ပြတ်ပြတ်သားသား ဆုံးဖြတ်နိုင်စေရန် ကူညီလိမ့်မည် ။ ကိုယ်ဘက်က ဆင်ခြင်ပါမှ သူမ တည်ငြိမ်နိုင်မည်မို့ ချစ်တဲ့စိတ်ကို ကွယ်ရာမှာပဲ သီးသန့်ပေါက်ကွဲရင်း သူမရှေ့မှာတော့ အတည်ငြိမ်နိုင်ဆုံးဖြစ်အောင် ကြိုးစားမိသည် ။

ဒီလိုနဲ့ပဲ -

တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက်ဖြတ်သန်းလာပြီးနောက် အချိန်တစ်ခုကြာလာတဲ့အခါ သူ့နှလုံးသားက အရင်ကထက် အများကြီး တည်ငြိမ်လာသည် ။ မေရီလည်း ထို့အတူပဲ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်သည် ။ သို့ပေမယ့် မေရီအပေါ်ထားတဲ့ အချစ်တွေက ပျောက်ကွယ် သွားတာမဟုတ်ပဲ နှလုံးသားရဲ့ အခန်းတစ်ခုမှာ ခဏဝင်ပုန်းနေမှန်း နားလည်လက်ခံထားသည် ။

ကြည်ပြာတောင် သူ့ကောင်လေးနှင့် ပြန်အဆင်ပြေနေကြောင်းပြောသည် ။ အပြင်မှာ တခြားကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် တွဲနေတာ တွေ့ခဲ့သည်က အမှန်ဖြစ်ပြီး ခုတော့ ပြန်တောင်းပန်လာကြောင်း ၊ သူမောင်လေးနှင့် ပြန်လက်တွဲနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း ၊ တစ်ခေါက်သက်သက် မုန့်ဝယ်ကျွေးရင်း မိတ်ဆက်ပေးမည် ဖြစ်ကြောင်း မသဇင် ရုံးခန်းရှေ့မှာတင် ရီပြုံးလို့ တိုးတိုးလေး ပြောပြလာသည် ။

အချစ်ဆိုသည်မှာ အနာဂါတ်အတွက် ကြိုတင်ခန့်မှန်း အကွက်ချ၍ အစဉ်အတိုင်း သွားလာစေနိုင်သော ကွန်ပြူတာ ပရိုဂရမ်တစ်ခု မဟုတ်မှန်း ပိုမိုထင်ရှားလာသည် ။

မသဇင်ကတော့ မိမိအပေါ် အရင်ကထက် ပိုမိုရင်းနှီးစွာ ပြောဆို ဆက်ဆံလာသည် ။ မိမိဘက်က အမ်ဒီ ဆိုသည့် စည်းတစ်ခု ထားပြီး လိုအပ်သည်ထက် ပိုမိုခြင်း မရှိစေရန် ဂရုစိုက်သည် ။ လူအများနှင့်ပြောဆိုဆက်ဆံရသော စက်ရုံလိုနေရာမျိုး၌ မမြင်နိုင်သော မျက်စိ၊နားများက နေရာအနှံ့ရှိနေသည် မဟုတ်ပါလား ။

.....................................................................................................................

" ဟာ မင်းဝလာလိုက်တာ "

ခိုင်မင်းက တွေ့တွေ့ခြင်း ဝမ်းသာအားရ နှုတ်ဆက်သည် ။

" မင်းက အိုးပိုတောင့်လာတာကွ ကြည့်စမ်း "

ခိုင်မင်းတင်ပါးတစ်ချက်ရိုက်လိုက်ရင်း မိမိပြောလိုက်သည် ။သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဖက်လဲတကင်း နှုတ်ဆက်ဖြစ်ကြသည် ။ရန်ကုန်ကိုရောက်လျှင် သူတဲနေကျ သူ့အကိုဝမ်းကွဲ အိမ်မှာပဲ တည်းပြီး နောက်ရက် ခြံထဲကို သူ့ ကိုယ်ပိုင်ကားလေးနှင့် ရောက်လာသည် ။

" လူလေး မင်းပျောက်နေတာကြာပြီနော် "

" ဟုတ်တယ် အဘ အိမ်ပြင်ဆောက်‌နေတာရယ် မိန်းမယူဖို့ ပြင်ဆင်နေတာကြောင့်လည်း ပါတယ် အဘ "

ခိုင်မင်းက ရီကျဲကျဲလုပ်ပြောရင်း အဘနှင့် စကားလက်ဆုံကျနေသည် ။

" အေး အဲ့တာဆိုလည်း မင်းသူငယ်ချင်းကို နည်းလမ်းကောင်းလေး ဘာလေး ပေးလိုက်ပါဦးကွာ ဒီကောင် ကွဲလိုက် သောက်လိုက် နဲ့ ချာလည်လည်နေတယ် "

" ဟုတ်လား ငတိုး "

မိမိဘက် လမ်းကြောင်းလှည့်လာလို့ ရောယောင်၍ ရီနေလိုက်သည် ။အဘကို ခိုင်းမင်းက ပိုက်ဆံနှင့်မုန့်များဖြင့် ကန်တော့သည် ။

ခိုင်မင်း အရင်ကထက် အသားတွေပိုဖြူပြီး ပိုမိုတောင့်တင်းလာသည် ။ မိမိနှင့်ရွယ်တူဆိုပေမယ့် ငယ်ငယ်ကတည်းက အားကစားလိုက်စား၊ဂျင်ဆော့တာချင်းအတူတူ ခိုင်မင်းက ပိုကျစ်ပိုသန်မာသည် ။နေ့လည်စာစားပြီးနောက် ခြံထဲ လှည့်ပတ်ပြဖြစ်သည် ။

" အင်း မင်းခြံက ငါနောက်ဆုံးရောက်တုန်းကထက် စာရင် ပိုပြီး စိုပြေလာတယ် အဘက အသက်ကြီးပြီနော် ငတိုး သူကိုနားခိုင်းပြီး တခြားအကူတစ်ယောက် စီစဉ်သင့်တယ် "

" အေး ငါလည်း စဉ်းစားထားပါတယ် ခုတောင် စီစီတီဗွီတွေ တပ်ထားလိုက်တော့ သူတော်တော် အနားရသွားတယ် "

နေ့လည်ဘက် ပြန်တော့ ခိုင်မင်းက မြို့ထဲ ဝင်စရာရှိသည် ဆိုပြီး အတူလိုက်ခဲ့ရန်ခေါ်သည် ။

" မင်း ပိုးပိုး နဲ့ အဆက်အသွယ်ရသေးလား "

ကားမောင်းရင်း ခိုင်မင်းမေးသည် ။

" မရပါဘူးကွာ "

မေရီ ကိစ္စ ခိုင်မင်းကို ဖွင့်ပြောတိုင်ပင်လျှင် ကောင်းမလား စဉ်းစားနေမိသည် ။

" မင်း ပင်းတယထိ လိုက်မသွားတော့ဘူးလား "

" ဒီခေတ်ကြီးမှာကွာ တစ်နည်းနည်းနဲ့ ဆက်သွယ်လို့ရပါတယ် သူစိတ်ရှိရင်ပေါ့ "

" သူကျန်းမာရေးကိစ္စ တစ်ခုခု ဖြစ်‌နေတယ်ဆိုရင်ရောကွာ "

" တော်ပါပြီ သူငယ်ချင်းရာ "

ခိုင်မင်း ပြုံးစိစိဖြစ်နေသည် ။

" ဘာလဲ မင်း အသစ်တွေ့နေပြီမလား "

မိမိချက်ချင်း မတုန့်ပြန်နိုင်ခဲ့ပါ ။ မေရီကိစ္စ ခိုင်မင်းကို ပြောပြရန် ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိ တုန့်ဆိုင်းနေမိသည် ။

" ငါမင်းကို တိုင်ပင်စရာရှိလို့ကွ "

ခိုင်မင်း မီးပွိုင့်တစ်ခုအ‌ရောက် ဆက်ပြောသည် ။

" ငါ အိမ်ထောင်ပြုချင်ပြီ ငါ့ကောင်မလေးကလည်း သဘောတူတယ်ကွာ အရင်တုန်းက ဘယ်လိုပြောပြော ငယ်သေးတယ်ဆိုပြီး ငြင်းနေ‌ပေမယ့် ခုကျတော့ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားတယ်မသိဘူး သူကိုယ်တိုင် ယူချင်တယ် ပြောလာတယ် "

မီးပွိုင့်စိမ်းသွားလို့ ကားကို ဆက်လှိမ့်ရင်း ခိုင်မင်း ဆက်ပြောသည် ။

" အိမ်ကငါ့ကို တစ်ခေါက်တော့ သင်္ဘောတက်စေချင်သေးတယ် အိမ်ထောင်ကျပြီးရင် မတက်နဲ့တော့ပေါ့ကွာ အသက်လည်း ရလာပြီ ဆိုတော့ "

" မင်းကောင်မလေး ပြောကြည့်ပေါ့ကွာ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ကတော့ သူလည်း စောင့်နိုင်မှာပါ သူလည်း ငယ်သေးတာပဲ မလား "

ခိုင်မင်း ခေါင်းညိမ့်သည် ။

" ဪ ဒါနဲ့ မင်းကို ငါ့ကောင်မလေး ပုံ မပြရသေးဘူး "

ကားမောင်းရင်း ဖုန်းဖွင့်၍ မိမိဆီဖုန်းထိုးပေးသည် ။

" ဟင် "

အာမေဋိတ် သံ အလိုလို ထွက်သွားမိသည် ။

မေရီ -

ခိုင်မင်းဖုန်းမျက်နှာပြင်မှ ပေါ်နေသည့် မေရီက ပြုံးရွှင်လျက်ရှိနေသည် ။

" သိပ်အချောကြီးတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ကွာ "

" အင်း "

ခိုင်မင်းဖုန်းကို ကိုင်ထားသည့် မိမိလက်တွေ တုန်လာလို့ ချက်ချင်းပြန်ပေးလိုက်သည် ။

" ဘယ်လိုနေလဲ "

" အင်း မဆိုးပါဘူးကွ "

အသံတွေ တုန်မလာအောင်တော့ သူဂရုစိုက်ထိန်းသိမ်းမိသည် ထင်သည် ။တိုက်ဆိုင်လွန်းပေစွ ။ မေရီ ရဲ့ ချစ်သူ ။ မေရီ သစ္စာထားချစ်ရပါသော ချစ်သူက မိမိအချစ်ရဆုံးသူငယ်ချင်း ။ ကံကြမ္မာရယ် ရက်စက်လွန်းပေစွ ။ တည်ငြိမ်စပြုနေသည့် သူ့နှလုံးသား ကန်ရေပြင်ကို ခဲလုံးလေးတွေနှင့် အပေါက်ခံရပြန်ပေပြီ ။

" ငတိုး မင်းဘာဖြစ်နေလဲ မျက်နှာလည်း မကောင်းပါလား "

" မဟုတ်ပါဘူးကွာ ညက သောက်တာများပြီး အိပ်ရေးပျက်လို့ "

" ငါဆက်ပြောလို့ ရရဲ့လား "

" ရတယ် သူငယ်ချင်းပြော "

ခိုင်မင်းမြင်နေမှာစိုးလို့ မျက်နှာကို အပြင်ဘက်လှည့်ထားမိသည် ။

" ခုသူနဲ့ ချိန်းထားတာ မင်းကိုလည်း မိတ်ဆက်ပေးချင်လို့ "

မိမိ ခိုင်မင်းကို ပြန်လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည် ။ဒုက္ခပါပဲ ။ ခိုင်မင်းနှင့် မေရီရှေ့မှာ မိမိဘယ်လိုအင်အားမျိုးနဲ့ နေထိုင်နိုင်ပါ့မလဲ ။

................................................................................................

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူမနှင့်အတူတူ ထိုင်ဖူးသည့် ကော်ဖီဆိုင်ကိုပဲ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာသည် ။ဆိုင်ထဲရောက် လှည့်ပတ်ကြည့်တော့ မိမိတို့ကို ကျောခိုင်းထိုင်နေသည့် မေရီကို လှမ်းမြင်နေရသည် ။ ခိုင်မင်းကတော့ မြင်မိသေးဟန်မတူ ။ ဖုန်းလှမ်းဆက်သည် ။ မေရီက ဖုန်းလေးနားထောင်ရင်း မိမိတို့ကို ရှာသည် ။

မိမိနှင့် ခိုင်မင်းကို အတူ တွေ့လိုက်ရသည့်အခိုက်မှာ မျက်နှာလေး တမျိုးဖြစ်သွားတာ သတိထားမိလိုက်သည် ။ခိုင်မင်းက မေရီဘေး ဝင်ထိုင်သည် ။ ထိုင်ထိုင်ချင်း မေရီ ပုခုံးလေး သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း

" စောင့်နေတာ ကြာပြီလား "

" သိပ်မကြာသေးဘူး ကိုကြီး "

မိမိကတော့ သူတို့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း အတတ်နိုင်ဆုံး မျက်နှာကို ပြုံးထားမိသည် ။ခိုင်မင်းစ မိတ်ဆက်ပေးသည် ။

" ဒါက ကိုယ့်သူငယ်ချင်း တိုးအောင် ကိုကြီးအချစ်ရဆုံး သူငယ်ချင်းပဲ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပေါင်းလာတာ "

" ကိုတိုးကို သိပြီးသားပါ ကိုကြီးရ "

ရီသံလွင်လွင်လေးဖြင့် ခိုင်မင်းကို ကြည့်ပြီး မေရီ ပြောသည် ။

" ဘယ်လို "

" အလုပ်တစ်ခုတည်းလေ ကိုကြီးရ "

" ဟေ ငတိုးဟုတ်လား "

သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း မိမိပြုံး၍ ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည် ။

" အလိုက်သင့်လိုက်တာကွာ ကလေး သူ့အလုပ်နာမည် ပြောကတည်းက ငါရင်းနှီးနေတယ် တွေးနေတာ မင်းတို့ ကုန်ပဏီ နာမည် ဖြစ်နေတာကို ကောင်းတာပဲ အထွေအထူး မိတ်ဆက်ပေးစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့ စောင့်ရှောက်ပေးပေတော့ ငတိုး "

ခိုင်မင်းက ယုံယုံကြည်ကြည် အပ်နေသည် ။

" အေး သူငယ်ချင်း "

တစ်ခုခု စားဖို့ပြင်တော့ အားလုံးအတူတူ ကြေးအိုးတစ်ပွဲဆီနှင့် အအေးများမှာလိုက်သည် ။ခိုင်မင်းက သူရန်ကုန်ရောက်လာသည့် အကြောင်း သူ့အမေတို့အကြောင်းနှင့် မေရီ့မိဘများဆီလည်း မကြာခဏရောက်ဖြစ်ကြောင်း မိမိရှေ့မှာပင် မေရီကို ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်ပြီး ပြောနေသည် ။ သူတို့ပြောနေသည့် စကားတွေထက် အာရုံရောက်နေသည်က ခိုင်မင်းဆုတ်ကိုင်ထားသော မေရီလက်ကလေး တစ်စုံ ။

မေရီကတော့ သူနှင့် မျက်လုံးချင်း မဆုံအောင် ကြိုးစားနေပုံရသည် ။ သူမ ပို၍ နေထိုင်ရ အဆင်ပြေစေရန် မိမိဖုန်းပဲ ကောက်ပွတ်နေလိုက်သည် ။ကြေးအိုးစားကြတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို မကြည့်ပဲ မိမိအတင်းငုံ့စားနေမိသည် ။

မေရီတစ်ယောက် အကို များများစားစေချင်လို့ ဆိုပြီး အသားဖတ်တွေ မိမိပန်းကန်ထဲ လာထည့်မပေးနိုင်တော့ပေ ။သိပ်မကြာခင်က ဆိုပေမယ့် အတိတ်ဖြစ်သွားသည့် အတိတ်တုန်းက ကြည်နူးမှုလေးတွေ ပြန်‌တွေးမိတော့ သူမျက်ရည်တွေဝဲလာသည် ။

သိပ်မကြာခင် ခိုင်မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို နှုတ်ဆက်၍ တစ်ယောက်တည်း ပြန်ထွက်လာခဲ့သည် ။

" မင်းတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေကြဦးလေကွာ "

ခိုင်မင်းတားပေမယ့် ရတယ် ငါ့ကို စိတ်မပူနဲ့ ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့သည် ။ မေရီကို နှုတ်ဆက်တော့ ရီဝေသည့် အပြုံးတွေနှင့် ခေါင်းညိမ့်ရုံသာ ညိမ့်ပြသည် ။

မိမိဆက်ထိုင်နေလျှင် အသဲက နာသည်ထက် နာလာပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်မိတော့မည် ။ ခိုင်မင်းကို စိုးစဉ်းမျှ မရိပ်မိစေချင်ပါ ။ မိမိကြောင့်လည်း သူတို့ ဆက်ဆံရေး တစ်ခုခုဖြစ်မှာ မလိုလားပါ ။

ဆောင်းတွင်းဖြစ်ပါလျက် မိုးတွေ ထရွာလာသည် ။ အိမ်မပြန်ချင်သေးလို့ မြို့ထဲလမ်းမပေါ်  ဒီအတိုင်းသူလမ်းလျှောက်နေမိသည် ။ တစ်ကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေ‌ပေမယ့် ကလေးလေးတစ်ယောက်လို မိုးရေထဲ လျှောက်သွားရင်း သောကတွေ မေ့ပစ်လိုက်ချင်သည် ။

....................................................................................

" အကို "

" အင်း "

" အကို ဖုန်းတောင် ကိုင်ပါတော့မလားလို့ "

ညကျတော့ မြို့ထဲ တိုက်ခန်းမှာပဲ အိပ်ဖြစ်သည် ။ မိုးရေစိုထားလို့ ခြံထဲထိ သူမပြန်ဖြစ်တော့‌ပေ ။ မေရီ ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည် ။

" အင်း ကိုင်ပါတယ် ညနေ က အဆောင် ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်လဲ "

" ဟုတ် စောပါတယ် လေးနာရီလောက်ကတည်းက "

" မိုးမိသေးလား "

" မမိဘူး အကို "

" အင်း "

စကားစပြတ်သွားသည် ။

" ညီမလေ ကိုကြီးနဲ့အတူရှိနေတုန်းအချိန်တွေဆို အကို့ကို မျက်နှာပူမိတယ် သိပ်သိသာနေလားဟင် "

" မသိသာပါဘူး မေရီ ညီမ တော်ပါတယ် "

ခနဲ့တာ မဟုတ်ပဲ ခနဲ့သလို ဖြစ်သွားသည် ထင်သည် ။

" စိတ်မပူပါနဲ့ ကြာရင် အကျင့်ဖြစ်သွားမှာပါ "

မိမိ ဆက်ပြောသည် ။

" ညီမလေ ဟိုတနေ့က အကိုကားပေါ်မှာ ဖုန်းပြောရင်း ကိုကြီးနာမည် ပါလာကတည်းက စိတ်ထဲ ထင့်နေတာ "

သင်တန်းလိုက်ပို့သည့်နေ့ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။

" တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒီလိုတွေဖြစ်လာလို့ ညီမဘေးနားက ထွက်မသွားပါနဲ့ဦးနော် ချစ်သူလို မဖြစ်နိုင်တော့ပေမယ့် အကိုတစ်ယောက်ထပ် ဆုံးရှုံးရတာမျိုး အဖြစ်မခံနိုင်လို့ပါနော် "

" အင်းး "

ပြောတတ်ပါပေ့ မေရီရယ် ။

" မေရီနဲ့ အကို့အကြောင်း ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ဘာမှ ပြောမထားလို့ မေရီ စိတ်မပူနဲ့နော် ပြီးတော့ မေရီ ဖြစ်စေချင်သလို အနားမှာ ရှိနေပေးဖို့လည်း ကိုယ်ကြိုးစားနေတယ်လေနော် ကလေး အိပ်တော့ "

ဆက်ပြောနိုင်စွမ်းမရှိလို့ ဖုန်းပြောခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်သည် ။

" အကို ဘယ်လိုခံစားရမယ် ဆိုတာ မေရီ နားလည်ပါတယ် ဒီလိုဇွတ်ပြောနေလို့ မေရီလည်း မခံစားရဘူး မထင်ပါနဲ့ အဲ့တာကြောင့်လည်း အကို့ကို အနားမှာရှိစေနိုင်မယ့်နည်းကို တောင်းဆိုနေတာပေါ့ မေရီနဲ့ အကို့အကြောင်း ကိုကြီးကို မေရီ ဘယ်တော့မှ ပြောပြမှာ မဟုတ်ဘူး "

" အင်းပါ မေရီ "

" မေရီ ကို အမြန် လက်ထပ်ဖို့ ကိုကြီးကို ပြောထားတယ် အဲ့တာဆို ညီမတို့သုံးယောက် အခြေအနေ တစ်ခုမှာ ပိုပြီး တည်ငြိမ်လာနိုင်မယ် ထင်တယ်လေ "

ဒီဇာတ်လမ်းကို မင်းပဲရေး မင်းပဲကဦးပေါ့ မေရီ ။ ဘာပဲပြောပြော မင်းရွေးချယ်တဲ့လမ်းက တို့သုံးယောက်အတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်မှာပါ ။ မင်းနေရာမှာ ကိုယ်ဆိုရင်လည်း ဒီလိုပဲ ဆုံးဖြတ်ရမှာပဲ ။ရင်ထဲကစကားများကို စိတ်ထဲမှာပဲထားရင်း မေရီကို နှုတ်ဆက် ဖုန်းချပစ်လိုက်သည် ။ လှုပ်ခတ်နေသည့် မိမိနှလုံးသား ကန်ရေပြင်ကို ပြန်တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားရပေဦးမည် ။

.............................................................................................

တည်ငြိမ်သင့်သလောက် တည်ငြိမ်နေပြီထင်သည့် မိမိနှလုံးသားက မုန်တိုင်းမလာခင် တည်ငြိမ်သလိုမျိုး ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့ပါ ။အလုပ်ဖွင့်ရက် မနက်ပိုင်း မသဇင်အိမ်‌ရှေ့၌ ကြိုရန် စောင့်နေစဉ် ခိုင်းမင်းတစ်ယောက် မက်စင်ဂျာမှ စာပို့လာသည် ။

 " ငါဒီနေ့ မေရီကို မင်းခြံထဲ ခေါ်သွားချင်လို့ကွာ လုပ်ပါဦး ဟဲဟဲ "

ရုတ်တရက် သူ စိတ်ဆိုးပြီး အန်းဂရီး အီမိုဂျီလေး ပို့လိုက်မိသည် ။

" ဘာလို့လဲကွ သူက တခြားနေရာဘယ်မှမသွားဘူးလုပ်နေလို့ ဒီနေ့ အဆောင်ကနေ မပြီး မင်းခြံထဲပဲ ခေါ်ထားချင်လို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်လို့ပါကွာ "

ခိုင်မင်းအကြောင်း သိသည် ။ သူစကားထဲမှာလည်း အရိပ်အမြွက်က ပါနေသည် ။

" ဆောရီးကွာ ခုနက အီမိုဂျီမှား ပို့တာ "

အီမိုဂျီလေးကို ချက်ချင်းပြန်ဖျက်လိုက်သည် ။

ကိုယ်ချစ်မြတ်နိုးသည့် မိန်းကလေး သူမချစ်သူနှင် ချစ်ကြင်နာနေမှာ ၊ ပြီးတော့ ကိုယ့်ခြံ ကိုယ့်‌နေရာမှာ ၊ ဖော်ပြရန် ခက်ခဲသည့် ဝေဒနာ တရပ်ကြောင့် ရင်ထဲက အောင့်တက်လာသည် ။ တစ်ဖက်က အခင်ရဆုံးငယ်သူငယ်ချင်းမို့ ငြင်းဆန်ဖို့ရန် ခက်လှသည် ။ မိမိအပေါ် တမျိုးတမည် အမြင်စောင်းသွားမှာလည်း စိုးသည် ။ မေရီ ကိုလည်း ကိုယ့်ခြံ ကိုယ့်အရိပ်အောက်မှာပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေစေချင်သည် ။

" အေး သွားလေ ငါ အဘကို ပြောထားလိုက်မယ် တိုက်သော့တွေ အကုန်ဖွင့်ထားဖို့ စားဖို့သောက်ဖို့တော့ ဟိုရောက်မှ မင်းဟာမင်း စီစဉ်ပေါ့ "

" အေး ကျေးဇူးပါကွာ ညနေ ရုံးဆင်းရင် မင်းခြံထဲလိုက်ခဲ့လေ ညကျမှ အတူတူ ပြန်ကြတာပေါ့ "

မိမိ ဘယ်လို မျက်နှာမျိုးနှင့်မှ ရင်ဆိုင်နိုင်မည် မထင်ပေ ။

" မလာတော့ဘူး သူငယ်ချင်း ကြားရက်ဆို ငါမြို့ထဲတိုက်ခန်းမှာပဲ အိပ်တာများတယ် အဘလည်းရှိတာပဲ မင်းတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြ "

လက်စသတ်လိုက်ရင်း စမိုင်းလ် အီမိုဂျီ ပို့လိုက်သည် ။အီမိုဂျီ ထဲမှာ စမိုင်းလ် နဲ့ ခရိုင်းကို အတူယှဉ်တွဲပြထားတဲ့ အငိုမျက်လုံးအပြုံးမျက်နှာလို ပုံမျိုး ရှိလျှင် ကောင်းမည် ဟု ထင်သည် ။ မိမိရှာမတွေ့တာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည် ။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် စက်ရုံရောက်ခါနီးတော့ ခိုင်မင်းကားလေး ဆန့်ကျင်ဘက်မှ မောင်းထွက်လာတာ မြင်မိသည် ။ သူက မီးတောက်ပြတော့ ကိုယ်လည်း လက်ပြလိုက်သည် ။ ခိုင်မင်း ဘေးနားမှာ အဖြူရောင် စပို့ရှပ်လေးနှင့် မေရီကို တွေ့ဖြစ်အောင်တွေ့မိလိုက်သည် ။

မသဇင်ကို ကြိုပြီးနောက် ငှာနမှာ တမနက်လုံး တောက်လျှောက်ထိုင်နေရင်း ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်နေမိသည်။  ဘယ်လိုပဲ ထိန်းချုပ်ပါစေ ဒီအချိန်ဆိုရင် ဆိုသည့် အတွေးက ရင်ဘတ်ထဲကို ရက်ရက်စက်စက်လာတိုက်ခိုက်သည် ။ မနာလိုတာလား ၊ ယူကျုံးမရဖြစ်တာလား မသဲကွဲပါပဲ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေသည် ။

ဒီအချိန်ဆို မိမိအနမ်းတွေပေးခဲ့ရာ ကန့်ကော်ပင်တန်းလေးမှာများ အနမ်းတွေ ခြွေနေကြမလား ။ တိုက်နောက်ဘက်က ကွက်လပ်ကလေးမှာပဲ ပျော်ရွှင်မြူးစွာ ရှိနေကြမလား ။ထမင်းစားချိန် မတိုင်ခင်ကလေးမှာ မသဇင် အပြင်သွားစရာရှိလို့ လိုက်ပို့ရသည် ။

" မောင်လေး မင်းမျက်နှာလည်းမကောင်းပါလား မနက်ကတည်းက "

" ဟုတ် နေသိပ်မကောင်းလို့ အမ "

မသဇင်က ဘာမှ ထပ်မမေးတော့ပေ ။

အပြန်ကျမှ မသဇင်က -

" မောင်လေး မင်းအမကို ပြန်ပို့ပြီးရင် ပြန်လိုက်တော့ ညနေကျရင် အမလည်း ကိုကျော်စွာနဲ့ သွားစရာရှိလို့ ချိန်းထားတာရှိတော့ သူ့ကိုပဲ လာကြိုခိုင်းလိုက်တော့မယ် ကားယူသွား "

မသဇင်အလိုက်တသိ ပြန်လွှတ်ပေးလို့ တော်သေးသည် ။ မဟုတ်လျှင် မိမိညနေထိတောင် ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလား မသိ ။ လူမြင်ကွင်းမှာ ဟန်ဆောင်နေရတာထက် လူကွယ်ရာမှာပဲ ပေါက်ကွဲပစ်လိုက်ချင်သည် ။

အိမ်အပြန်လမ်းမှာ ဒီအချိန်ဆိုရင် ဆိုသည့် အတွေးကို လက်တွေ့သိနိုင်စေရန် မလုပ်သင့်သည့် အရာတစ်ခု ကို စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ စိတ်ပြေလို‌ပြေငြား လုပ်မိသည် ။

လူရှင်းကားရှင်းသည့် ဘေးတစ်နေရာ ကားအသာထိုးရပ်ရင်း တက်ဘလက်လေးကို ဖွင့်သည် ။ ခြံမှာ တပ်ထားသည့် စီစီတီဗွီ တွေကို တစ်ခုချင်းဆီ အွန်လိုင်းစနစ်သုံး၍ ကြည့်သည် ။ ဘယ်မှာမှ သူတို့နှစ်ယောက်ကို မတွေ့ရ ။တစ်နေရာပဲ ကျန်တော့သည် ။ အိပ်ခန်းလေး ။

အိပ်ခန်းထဲ တပ်ထားသည့် စီစီတီဗွီ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တက်ဘလက် မျက်နှာပြင်မှာ သူတို့နှစ်ဦး ပုံရိပ်က ထွက်ပေါ်လာသည် ။ ဟိုက်ရီဆိုလူးရှင်း ကင်မရာ တပ်ထားတာမို့ ဆွဲကြည့်လျှင် အနီးကပ်အနေအထားထိ ထင်ထင်ရှားရှားမြင်ရသည် ။

အိပ်ခန်းထဲမှ သူတို့နှစ်ဦးက မွေ့ရာပေါ်တွင် ထိုင်လျက် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး မက်မက်မောမော နှုတ်ခမ်းချင်းဆက် နမ်းရှိုက်နေကြသည် ။ ခိုင်မင်းကရင်ခွင်ထဲ မေရီကို ပက်လက်ကလေးထည့်ထားရင်း လက်တစ်ဖက်က အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းဖြစ်နေသော မေရီ စည်းခုံစပ်တွေကတဆင့် သူမအင်္ဂါကြားထဲ လက်ချောင်းလေးတွေ အဝင်အထွက် လုပ်နေသည် ။ ဖြူဝင်းသော မေရီ ပေါင်တံလေး‌တွေနှင့် အမွှေးရေးရေးလေးသာရှိသော စည်းခုံစပ်လေး ၊ ပြီးတော့ အတိုးအဆုတ်လုပ်နေသော ခိုင်မင်းလက်ချောင်းလေးတွေ ။

ကားစီတီယာရင်ကို ကိုင်ထားရင်း မိမိ‌အာခေါင်တွေခြောက်လာသည် ။

ကြည့်နေစဉ်မှာပင် အင်္ဂါထဲ တရစပ် အသွင်းအထုတ်လုက်နေသည့် လက်ချောင်းကလေးတွေကို အပြင်ထုတ်လိုက်ပြီး မေရီကို နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေရာမှ ခွာ၍ တစ်ခုခု တိုးတိုးပြောလိုက်ပြီးနောက် ထိုလက်ချောင်းကလေးတွေကို မေရီ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကြားထဲ ကောက်ထည့်လိုက်သည် ။ မေရီက ခေါင်းကလေးငုံ့ရင်း ဝင်လာသည့် လက်ချောင်း‌ကလေးနှစ်ချောင်းကို အရင်းထိရောက်အောင် ငုံပေးလိုက်တာ မြင်နေရသည် ။ မကြာခင် ခိုင်မင်း၏ထိုလက်ချောင်းကလေးတွေက မေရီ အင်္ဂါထဲ ပြန်သွင်း၍ အတိုးအဆုတ် လုပ်နေ

ပြန်သည် ။ မေရီပေါင်လေးနှစ်ဖက်က ပိုကားလာနေပြီး သူမကိုယ်တိုင် သူမအင်္ကျီကို အပေါ်သို့ လှန်တင်ပေးလိုက်ပြီး ဘရာအမည်းလေးကိုလည်း ပင့်တင်ပေးလိုက်သည် ။ ခိုင်မင်းက ထွက်ပေါ်လာသည့် ရင်သားနှင့် သီးခေါင်းမည်းမည်းလေးတွေကို အတင်းနမ်းရှိုက်တော့သည် ။ အင်္ဂါထဲ ကစားနေသည့် လက်ချောင်းကလေးတွေက မြန်လာသလို မေရီလက်တွေကလည်း ခိုင်မင်းကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်နေသည် ။

မိမိ ခံစားချက်တို့ အဆုံးစွန်ထိ မရောက်ခင် တက်ဘလက်ကို ပိတ်ချလိုက်မိသည် ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိထား‌နေရင်းနှင့်ပင် စီတီယာရင်အပေါ် ခေါင်းစိုက်၍ မျက်ရည်များစီးကျလျက်ရှိသည်။

......................................................................

တုန်ရီထိုင်းမှိုင်းသော စိတ်တို့နှင့်ပင် တိုက်ခန်းသို့ရောက်လာသည်။  တစ်လမ်းလုံး ဒေါသတွေအကုန် လီဗာဆီပို့ပြီး အတင်းမောင်းလာခဲ့သမျှ အခန်းထဲ ရောက်သည်အထိ ပြေလျော့ခြင်းမရှိပဲ လှိုက်မောနေမိသည် ။

ခုတင်ပေါ် မှောက်ရင်း မျက်လုံးများမှိတ်၍ အာရုံထဲမှ ထုတ်ပစ်ပါသော်လည်း ပီသသည့် မြင်ကွင်းတွေက တော်ရုံ ထွက်မသွားပဲ ရှိနေသည် ။

အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာဖြင့် တက်ဘလက်ကို ဖွင့်လိုက်မိပြန်သည် ။အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု ကို သဲကွဲစွာ စွာမြင်နေရသည် ။

ခိုင်မင်းက ခုတင်‌ပေါ်ဝယ် ပက်လက်လှန်ပြီး လက်တွေက နောက်စေ့အောက်ယှက်ရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်နေသည် ။ မေရီက ခိုင်မင်းပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်၍ ကျုံ့ထိုင်ရင်း သူ၏အင်္ဂါချောင်းကြီးကို လျှာလေးနှင့်လျက်ပေးနေသည် ။ လက်လေးတစ်ဖက်က ဉလေးနှစ်လုံးကို ထွေးထွေးပိုက်ပိုက်အောက်ကနေစုကိုင်ရင်း တခြားတစ်ဖက်က အချောင်းအရင်းဘက်ကို ထိန်း၍ ခပ်ဖြေးဖြေး စုပ်ပေးနေသည် ။

သိပ်မကြာခင်မှာ ခိုင်မင်းတစ်ယောက် မေရီကို မွေ့ရာခေါင်းရင်းဘက် နံရံအထိ ဆွဲယူလိုက်သည် ။ နံရံကပ် ဒူးထောက်ထိုင်လျက်‌လေးဖြစ်သွားသည့် မေရီခေါင်းလေးနောက် သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို မြှောက်လျက်ယှက်ထပ်ထားခိုင်းလိုက်ရင်း သူကိုယ်တိုင် မတ်တပ်ရပ်၍ မေရီ‌နှုတ်ခမ်းလေးတွေထဲ သူ့အချောင်းကို သာသာထိုးသွင်းလိုက်သည် ။

တစ်ဝက်ကနေ အရင်းထိရောက်အောင် ဖြေးဖြေးချင်းစိမ်ထည့်နေတာကြည့်ပြီး မိမိလက်တွေက ညီတော်မောင်ဆီ အလိုလိုရောက်သွားမိသည် ။ ဝတ်ထားသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို အကုန်ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း မျက်လုံးတွေက တက်ဘလက်ဆီသာ စိုက်ကြည့်နေမိသည် ။

မေရီ ဆိုသည့် မိန်းကလေး မိမိနှလုံးသားထဲ စဝင်လာစေသည့် အမှတ်အသားတစ်ခုဖြစ်သော နှုတ်ခမ်းထော်ထော်လေး ၊ ကန့်ကော်ပင်တန်းတွေကြားမှာ တရှိုက်မက်မက် နမ်းရှိုက်ဖူးသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ။ အခုတော့ တပါးသူ ၊ သူမ၏ချစ်သူ လိင်အင်္ဂါက ထိုနှုတ်ခမ်းလေးတွေကြားထဲမှာ ပြေးလွှားနေသည် ။

ဆို့နင့်လာသည့် မျက်ရည်စတွေ ကို မတားဆီးတော့ပဲထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နှိုးဆွ ကစားနေမိသည် ။ ရင်ထဲက အစိုင်အခဲတစ်ခုကို တစ်နည်းနည်းဖြင့် ပေါက်ကွဲထွက်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။

တက်ဘလက်ကိုလျှံထွက်ပြီး မိမိနားတွေထိ သဲ့သဲ့ကြားနေရသော တဖြန်းဖြန်း ဆောင့်သံများကြားမှ သူတို့နှစ်ဦး ။ မွေ့ရာဘေးရှိ မိမိမှန်တင်စားပွဲခုံစွန်း၌လက်ထောက်လျက်ကုန်းကုန်း‌လေးဖြစ်နေသည့် သူမကို နောက်မှ သူမ၏ချစ်သူက ခါးလေးကို ညှပ်ကိုင်လို့ အစွမ်းကုန်ဆောင့်နေသည် ။ ကိုယ့်အခန်း ကိုယ့်မွေ့ရာမှာ ကိုယ်နဲ့သာဆိုရင် ဆိုသည့် အတွေးကို ထည့်တွေးမိနေရင်း မိမိလက်တွေက လျှင်မြန်စွာကစားမိနေပြန်သည် ။

" ဟာ့ ရှီးးး "

အရူးတစ်ယောက်လို သုတ်ရည်ဖြူတွေကို သူတို့နှစ်ဦးတည်ရှိရာ တက်ဘလက်မျက်နှာပြင်အပေါ် ညှစ်ထုတ်ရင်း မိမိ ရှိုက်ကြီးတင် ဆက်လက်ငိုကြွေးမိနေလိုက်တော့သည် ။မျက်နှာပြင်ထဲမှ သူတို့နှစ်ဦးကတော့ သာယာခြင်း မြစ်ရေစီးမှာ အစုန် အဆန်မျောနေကြဆဲဖြစ်သည် ။

...................................................................................................

ဘုရားရိပ်၊တရားရိပ်ကို မရောက်ဖြစ်တာ အတော်ကြာနေပြီဆိုတာ သတိတရရှိပြီးတဲ့နောက်မှာ ခလုတ်ထိအမိတ ပဲဆိုဆို စိတ်လိုလက်ရ ကျိုက်ခေါက်ဘုရားဘက် တစ်ယောက်တည်းထွက်ခဲ့သည် ။

ဘုရားကြီး၏ ခြေတော်ရင်း တဖက်ခြမ်းရှိ ကုန်းမြင့်တစ်ခုအထက်မှာထိုင်ရင်း ဟိုဒီမျှော်ကြည့်မိသည် ။ ကျောင်းပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ဒီဘက်မရောက်တာ အတော်ကြာသွားလို့ အရာရာက ပြောင်းလဲနေသည် ။

ဖြတ်သန်းခဲ့သောဘဝနှင့် မိမိပြုမူခဲ့သော အပြုအမူတို့ကို ပြန်တွေးကြည်မိတော့ သာယာပျော်ရွှင်မှုတို့နှင့်အတူ ပူပင်သောကများကလည်း အများသား ။မိမိကိုယ်တိုင် ဖန်တီးကြိုးစားအားထုတ်မှုကြောင့် ဖြစ်လာသော အဖြစ်နှင့်အပျက်တို့က သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်သည် ပျက်သည် အကျိုးနှင့်အ‌ကြောင်း တလှည့်ဆီ ရှိခဲ့ကြသည် ။

မိမိဘ၀ အစကတည်းက အထီးကျန်ခြင်းနှင့် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသလို ချစ်ခြင်းတရားဟူသော အရာ၏ လှောင်ရယ်ပြုခြင်းလည်း ခဏခဏခံခဲ့ရသည် ။ ပေါ့ပါးသည့် အပေါစားအချစ်များကို လိုလိုလားလားလက်ခံပြီးနောက်မှာ လေးနက်တည်ကြည်သည့်အချစ်က မိမိအနားမှာကြာရှည်မခံတတ်ကြတာက ဝဋ်ကြွေးတစ်မျိုးလေပဲလား ။

အချစ်ကိုငတ်မွတ်တောင့်တနေသည့် လူသားတစ်ယောက် အချစ်နှင့် ဆုံရမှာကိုပင် ကြောက်‌နေမိသောအဖြစ် ။ အချစ်ရဲ့နောက် တကောက်ကောက်လိုက်ရင်း အချစ်ရဲ့ကျေးကျွန် ဖြစ်မှန်းမသိဖြစ်ပြီး စောင့်စည်းအပ်သည့် လူမှုရေးစည်းကိုပင် မစောင့်စည်းနိုင်သောအဖြစ် ။

တကယ်ဆို ကိုယ့်ခြံ ကိုယ့်အခန်းဆိုပေမယ့် သူငယ်ချင်းနှင့်ချစ်ရသူ သူတို့နှစ်ဦး၏ ပါစင်နယ် ပရိုင်ဗစီ ကို မိမိ မချိုးဖောက်သင့်တာကို တွေးပြီး နောင်တရနေမိသည် ။မေရီလောက်တောင် ပြတ်သားသည့် ဆုံးဖြတ်ချက်မချနိုင်သော ယောင်္ကျားရင့်မာကြီးတစ်‌ယောက် ။

ဘယ်သူနှင့်မှ မတူတဲ့ အချစ်မျိုးနှင့် ယုံယုံကြည်ကြည်ချစ်မိခါမှ ကံဇာတ်ဆရာ က မျက်နှာသာပေးခြင်းမခံရသော မိမိအချစ်ကံဇာတာ ကို ဒီအတိုင်းပဲ ရှိစေတော့ ဆိုပြီး လွှတ်ထားလိုက်တော့မည် ။ ပြောင်းလဲ မရသော မေရီ အပေါ်ထားသည့် အချစ်တွေကို ရင်မှာပဲ သိုဝှက်ရင်း ပိုမိုရင့်ကျက်စွာ သူမအနား နေထိုင်သွားရန် ဆုံးဖြတ်မိသည် ။ အချိန်ချိန် တော့ မေရီ အလိုကျ အရောင်တွေ ပြောင်းလဲနိုင်လိမ့်မည် ထင်သည် ။

....................................................................................................................

သိပ်မကြာခင်မှာ ခိုင်မင်းတစ်ယောက် မေရီနှင့် နှစ်ဖက်မိဘများနှင့် ရှေ့နေရှေ့မှာ နှစ်ဦးသဘောတူ စေ့စပ်လက်မှတ်ထိုးခဲ့ကြသည် ။ အမရပူရ မှာပဲ စေ့စပ်ပွဲလုပ်ဖြစ်သောကြောင့် ဖိတ်သော်လည်း အလုပ်အကြောင်းပြ၍ မလိုက်သွားဖြစ်ပေ ။ စေ့စပ်ပွဲပြီးပြီးချင်း ခိုင်မင်း သ‌င်္ဘောတက်ဖို့ ဖြစ်လာသည် ။ ရန်ကုန် ကနေတဆင့် လေယဉ်စီးမှာမို့ လေဆိပ် ကို မိမိရယ် မေရီရယ် အတူတူ လိုက်ပို့ဖြစ်ကြသည် ။ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ မေရီနှင့်တွေ့လျှင် အရင်လို မွန်းကျပ်တာမျိုး မဖြစ်တော့ ။ ခိုင်မင်းက လေယဉ်ပေါ်တက်ခါနီးအထိ မေရီ ကို စောင့်ရှောက်ပေးရန် အထပ်ထပ်မှာနေသည် ။ မိမိ ကတိသေချာပေးလိုက်ပါသည် ။

မရှေးမနှောင်းပင် ကြည်ပြာနှင့် သူ့ကောင်လေးတို့ စေ့စပ်ခဲ့ကြသလို ကိုကျော်စွာနှင့် မသဇင်တို့လည်း လက်ထပ်ပွဲကို ရရန်ကုန်ရှိ နာမည်ကြီး ဟိုတယ် တစ်ခုမှာပင် စည်စည်ကားကားကျင်းပခဲ့သည် ။ မှတ်မှတ်ရရ ကိုကျော်စွာတို့မင်္ဂလာပွဲသို့ မေရီနှင့်အတူတူ တက်ဖြစ်ကြသည်။

အရာရာဟာ အရင်ကလိုပဲ ပုံမှန်လည်ပတ်နေကြသည် ။အရင်ကထက်စာရင် မိမိနှလုံးသားအနာက ပိုကျက်လာသည် ထင်သည် ။ ပိုးပိုးကို မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်နေနိုင်လာသလို မေရီအပေါ်လည်း ပုံမှန်အတိုင်း ဆက်ဆံလာနိုင်သည်။ ခုနေ ပိုးပိုးပြန်လာခဲ့ရင်တောင် အရင်လို ပြန်ချစ်နိုင်ပါ့မလား မသိတော့ပါ ။

မိမိဘဝကတော့ အရင်အတိုင်း တစ်ယောက်တည်းပဲ ဖြတ်သန်းရလိမ့်ဦးမည် ။အချစ်နှင့်ထပ်ကြုံဆုံရမှာ ကြောက်နေပေမယ့်လည်း  မိမိနှလုံးသားနှင့်အချစ်ကတော့ ဝင်္ကပါလမ်းထဲလျှောက်ရသလို ကံဇာတ်ဆရာ အလိုကျ ကရပေဦးမည် ဆိုတာ သေချာနေသည်မဟုတ်ပါလား ။


ပြီးပါပြီ ။